Αιώνιος Αίνος Οφείλεται στον Κυρίαρχον του Νέου Κόσμου

«Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 145:2.

 1. Ποιος είναι ο Κυρίαρχος του νέου κόσμου, και γιατί;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο Κυρίαρχος, διότι είναι αρχηγός ή υπέρτατος επάνω από όλους τους άλλους, περιλαμβανομένου και του Χριστού του. «Κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Κάνεις άλλος δεν θα μπορούσε πιθανώς να είναι κυρίαρχος του νέου κόσμου εκτός του Δημιουργού του, του Ιεχωβά Θεού. Εν τούτοις, αυτός θα εκπληρώση τη διαθήκη του, δηλαδή το ιεροπρεπές συμβόλαιό του να κυβερνήση τον νέο κόσμο μέσω του Χριστού του, του βασιλικού του Υιού Ιησού.—Πράξ. 4:24-26.

 2. Στον Ψαλμό 145:1 ποια αναγνώρισι κάνει ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, και για ποιο πράγμα πρέπει τώρα να εργασθούμε όσον αφορά το όνομα του Θεού;

² Είναι πραγματικά κάτι όταν ένας ισχυρός βασιλεύς αναγνωρίζη ότι δεν έχει απόλυτη εξουσία, αλλά υπόκειται σ’ έναν ανώτερον, ένα κυρίαρχον επάνω από αυτόν. Αυτό ακριβώς ανεγνώριζε ο Δαβίδ, ο βασιλεύς της αρχαίας Ιερουσαλήμ όταν έλεγε: «Θέλω σε υψόνει, Θεέ μου, βασιλεύ· και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 145:1) Υπάρχει σήμερα ένας Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και αυτός βασιλεύει τώρα στο ουράνιον Όρος Σιών. Από το 1914 μ.Χ. βασιλεύει ως βασιλεύς του νέου κόσμου εν ονόματι του Θεού. Ο κύριος σκοπός για τον οποίον βασιλεύει είναι να εξυψώση τον Θεό του και Κυρίαρχον Βασιλέα, διότι ποτέ στην ιστορία ολοκλήρου του σύμπαντος δεν επεσωρεύθη τόσος ονειδισμός επάνω στο όνομα του Θεού από ανθρώπους και δαίμονας. Μ’ ένα τέτοιον ανάσσοντα βασιλέα, ο οποίος είναι αφωσιωμένος στον αίνο και στην εξύψωσι του Θεού, ο ονειδισμός του δεν μπορεί τώρα να συνεχισθή επί πολύ ακόμη. Σε αρμονία με τον Βασιλέα του Ιεχωβά, πρέπει τώρα να εργασθούμε για να αφαιρέσωμε το όνειδος από το όνομα του Θεού. Πρωτίστως, εκείνοι που αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο των συγκληρονόμων του πρέπει να το πράξουν αυτό, τώρα δε και ο «πολύς όχλος» των πιθανών υπηκόων του.—Αποκάλ. 7:9-15.

 3. Πώς ο Ιεχωβά είναι Θεοκράτης, και, όπως οι απόστολοι του Χριστού, σε ποιο βαθμό πρέπει να δείξωμε αναγνώρισι του γεγονότος αυτού;

³ Ο Ιησούς αναγνωρίζει τον Θεόν ως Βασιλέα. Και εμείς επίσης, αν μιμούμεθα τον Ιησούν, θα αναγνωρίσωμε τη βασιλική ιδιότητα του Θεού, τη βασιλική ιδιότητα του Ιεχωβά. Το ότι ο Ιεχωβά είναι και Θεός και Βασιλεύς, τον καθιστά θείον Βασιλέα, Θεοκράτην, Θεόν Άρχοντα. Σε όλο το σύμπαν, ορατό και αόρατο, υπάρχει χώρος για ένα μόνο τέτοιον Θεόν Βασιλέα. Το γεγονός αυτό μας αναγκάζει να λάβωμε μια ασυμβίβαστη στάσι όταν προκύπτη σύγκρουσις μεταξύ της κυβερνητικής ιδιότητος του Θεού και της κυβερνητικής ιδιότητος του ανθρώπου, μεταξύ του βασιλικού νόμου του Θεού και του πολιτικού νόμου του ανθρώπου. Πριν από δεκαεννέα αιώνες το Ιουδαϊκό Σανχεδρίν, δηλαδή το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ που το αποτελούσαν ιερείς και άλλοι θρησκευτικοί ηγέται, ισχυρίζετο ότι αντιπροσώπευε τον Θεό, και όμως απέρριψε τον Χριστό Του. Όταν προσπάθησαν να κάμουν νόμους για να εμποδίσουν τους αποστόλους του Χριστού από το να διδάσκουν εν ονόματι του, οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης είπαν: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε· διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.» Ομολογούσαν ότι έπρεπε να είναι μάρτυρες υπακούοντας στην κυρίαρχη εντολή του Θεού. Ακόμη μια φορά ενώπιον του ιδίου δικαστικού σώματος με κατηγορία παραβιάσεως της αντιχριστιανικής νομοθεσίας, ο Πέτρος και οι συναπόστολοί του ενώθηκαν στο να απαντήσουν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.»—Πράξ. 4:19, 20· 5:29-32.

 4. Πώς μας σταθεροποιεί μια τέτοια απόφασις υπέρ της βασιλικής ιδιότητος του Ιεχωβά, και πώς και πού πρέπει να τον εξυμνούμε;

⁴ Ένας Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά μπορεί να υποφέρη για μια τέτοια στάσι στο ζήτημα αυτό, μας σταθεροποιεί, όμως, και μας εδραιώνει το να λάβωμε τη Χριστοειδή απόφασι να έχωμε τον Ιεχωβά ως Θεόν και Βασιλέα. Με τη δύναμι αυτής της φάσεως μπορούμε θαρραλέα ν’ αντιμετωπίσωμε το μέλλον, παρ’ όλες τις πολιτικές αλλαγές που πρόκειται να γίνουν επάνω στη γη. Για μας δεν απομένει να κάμωμε καμμιά αλλαγή. Η ουσιώδης κυριαρχία στη ζωή μας είναι μονίμως καθορισμένη. Δεν είναι ανάγκη ποτέ να ταλαντευώμεθα. Πρέπει να εξακολουθήσωμε να εξυμνούμε τον Ιεχωβά ως Θεόν μας και Βασιλέα στη ζωή μας. Αυτό σημαίνει, πρώτ’ απ’ όλα, ότι πρέπει να τον εξυψώνωμε, να τον θέτωμε ψηλά στη δική μας ζωή. Κατόπιν πρέπει να ζητούμε να το κάμωμε αυτό και στη ζωή των άλλων, με το να αναγγέλλωμε παντού την Κυριαρχία του και τη Βασιλική του ιδιότητα στους άλλους.

 5. Τι δείχνει η απόφασις να ευλογούμε το όνομα του Θεού για πάντα, και πώς αυτό θα γίνη δυνατόν;

⁵ Όταν λέτε ότι είσθε αποφασισμένος να κάμετε κάτι «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα», αυτό δείχνει ότι έχετε μια σταθερή ελπίδα αιωνίου ζωής. Αυτό ακριβώς πρέπει να έχωμε αν ενούμεθα με τον Βασιλέα του Ιεχωβά, Ιησούν Χριστόν, στο να λέγωμε: «Και θέλω ευλογεί το όνομά σου εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» Η απόφασις να ευλογούμε το όνομα του Ιεχωβά είναι άξια να την λάβωμε για όλον τον μέλλοντα καιρό, διότι αν αποφασίσωμε να το πράξωμε αυτό δεν μπορούμε ν’ ακολουθήσωμε άδικη πορεία, και μόνο εκείνοι που αποφασίζουν να το πράξουν αυτό θα εννοηθούν με ατελεύτητη ζωή. Δεν επιτρέπεται εδώ μισή καρδιά ή διστακτικότης, διότι ποτέ δεν πρέπει να υπάρξη εγκατάλειψις της ορθής αυτής πορείας. Εκείνος που αποφασίζει να ευλογή παντοτινά τον Ιεχωβά ως Θεόν και Βασιλέα, έχει ένα ελατήριο άξιο να στεφανωθή με αιώνια ζωή, η οποία τον καθιστά ικανόν να εκτελέση αυτή την απόφασι. Όσοι αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο των συγκληρονόμων του Χριστού έχουν ελπίδα ζωής πέρα από την επίγεια αυτή ζωή, η οποία θα καταστήση δυνατή την εκτέλεσι της αποφάσεως των αυτής στην ουράνια Βασιλεία. Ο «πολύς όχλος» των νομοταγών συντρόφων των σήμερα αποβλέπει σε ατελεύτητη ζωή επάνω στη γη, για να ευλογή τον Κυρίαρχον του νέου κόσμου «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα».

 6. Τι σημαίνει να ευλογούμε το όνομά του, και ποιος είναι το ηγετικό μας παράδειγμα σ’ αυτό;

⁶ Να ευλογούμε το όνομά του σημαίνει να λέμε καλά λόγια γι’ αυτό και προς έπαινον και εξύψωσίν του, να κρατούμε πάντοτε την ακεραιότητά μας προς αυτόν και ποτέ να μην παρακινούμεθα ή εξαναγκαζώμεθα από τον Σατανά ή Διάβολο να καταρασθούμε και απαρνηθούμε τον Θεό. Ο Σατανάς προσπάθησε να κάμη τον Ιώβ να καταρασθή τον Θεό και να Τον απαρνηθή, αλλ’ απέτυχε να κάμη τον Ιώβ να παραβή την ακεραιότητά του και να καταρασθή τον Θεό κατά πρόσωπον. Με θεία βοήθεια μπορούμε να κάμωμε εκείνο που έκαμε και ο Ιώβ και ποτέ να μην έχωμε έναν κακό λόγο να πούμε για τον Θεό, ποτέ να μην παραπονούμεθα και να βρίσκωμε λάθος σ’ αυτόν, ποτέ να μη θέτωμε την αγαθότητά του σε αμφιβολία είτε στην καρδιά μας είτε στην καρδιά των άλλων. Στο ζήτημα της ευλογίας του Θεού, ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Ιεχωβά Ιησούς Χριστός είναι το ηγετικό μας παράδειγμα, μη παραβαίνοντας ποτέ την ακεραιότητά του προς τον Ιεχωβά. Είναι ένας ευσεβής Βασιλεύς, ένας Βασιλεύς αλύγιστα νομοταγής στον Θεό, και μας βοηθεί να εξακολουθούμε να ευλογούμε τον Θεόν μας ενώ εμμένομε στην ακεραιότητά μας.

 7. Το να ευλογούμε τον Θεό τι είδους υπηρεσία είναι όσον αφορά τον χρόνο, και τι προφανώς κάνει και ο Χριστός ακόμη στη βασιλεία του;

⁷ Κάθε ημέρα της υπάρξεώς μας είναι κατάλληλο να το πράττωμε αυτό. Πόσο κενή, άγονη, άσκοπη θα ήταν και μία ακόμη ημέρα χωρίς να το πράξωμε αυτό! Πρέπει, λοιπόν, να αγρυπνούμε κάθε ημέρα. «Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 145:2) Η απόφασις να το πράττωμε αυτό μας θέτει στο δρόμο για την ολοχρόνια υπηρεσία του Θεού, ή τουλάχιστον για την προσπάθεια να κάμωμε τα έργα μας όλα να εκτιμώνται από τον Θεό, πράττοντάς τα «εκ ψυχής. . . , ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους». (Κολ. 3:2.3, ΜΝΚ) «Πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» (1 Κορ. 10:31) Το να ευλογούμε τον Θεό είναι μια καθημερινή υπηρεσία, μια ολοήμερη υπηρεσία, μια υπηρεσία ολόκληρης ζωής, χωρίς ν’ αποσυρθή κανείς λόγω γήρατος. Πάντοτε προσπαθούμε να βρίσκουμε κάποιον τρόπο να δίνωμε μαρτυρία υπέρ του Ιεχωβά ενώπιον άλλων. Στη γη ο Ιησούς έκαμε ιδιαίτερα αυτό το βήμα όταν άφησε το εργαστήριο του ξυλουργού στη Ναζαρέτ και εβαπτίσθη και επήγε να κηρύξη, για να το συνεχίση αυτό μέχρι θανάτου. Στην ανάστασί του ανέλαβε πάλι αυτό το έργο και στην ημέρα της αναλήψεως του το έπραττε. Αυτό μας δίνει μια νύξι για το τι πρέπει να κάνη τώρα στη βασιλεία του: Καθημερινά κυβερνά και εργάζεται για τα συμφέροντα του Θεού και αποβλέπει στο να εκπαιδεύση όλους τους υπηκόους της Βασιλείας να ευλογούν τον Θεό, τον Κυρίαρχον του νέου κόσμου.

 8. Πότε αρχίζει ο αίνος του ονόματος του Ιεχωβά, και γιατί θα εξακολουθή ατελεύτητα στο νέο κόσμο;

⁸ Ακριβώς τώρα ο Ιεχωβά έχει ένα κακό όνομα μεταξύ των εχθρών του, ακόμη ανάμεσα και στη μεγάλη πλειονότητα εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Ο Σατανάς, ο ψευδής θεός, είναι πρωτίστως υπεύθυνος γι’ αυτό. Αλλ’ ακριβώς γι’ αυτό, πρέπει μήπως να αισχυνώμεθα για το όνομά Του και να τον αφήσωμε ανώνυμον; Κάνοντας τούτο, πώς θα μπορούσαμε να μιμηθούμε τον Βασιλέα του νέου κόσμου και να έχωμε την επιδοκιμασία του; Πρέπει να προσδιορίσωμε με το όνομα του τον Θεόν μας, να φέρωμε αυτό το όνομα στην πιο εξέχουσα θέσι, και να το καθαρίσωμε από όλους τους ρύπους που επέφεραν σ’ αυτό οι εχθροί του Θεού καθώς και οι καθ’ ομολογίαν φίλοι του. Η αιώνια ζωή μας εξαρτάται απ’ αυτό, διότι ο αίνος του ονόματος του Ιεχωβά «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα» αρχίζει τώρα από εδώ ακριβώς. Αδιάφορο αν η ζωή στο νέο κόσμο θα εξακολουθή ατελεύτητα, θα υπάρχη πάντοτε αιτία για να αινούμε το όνομα του Θεού. Ποιο άδικο, ποιο κακόφημο πράγμα θα μπορούσε ποτέ να πράξη ο Ιεχωβά; Κανένα ούτε κατ’ ελάχιστον! Θα καλύπτη πάντοτε το άξιον όνομά του με δόξα. Σ’ εμάς ανήκει να το καλύπτωμε με αίνον και ευλογία.

 9. Σε ποιο βαθμό πρέπει να τον αινούμε, και γιατί είναι ευεργετικό για μας το να τον αινούμε;

⁹ «Μέγας ο Ιεχωβά, και αξιύμνητος σφόδρα· και η μεγαλωσύνη αυτού ανεξιχνίαστος.» (Ψαλμ. 145:3, ΑΣ) «Πρέπει εξόχως να αινήται», «πρέπει μεγάλως να αινήται», «πολύ άξιος αίνου». (ΜΙΡ Ψαλμοί· ΜΑΜ· CB· Κραμπόν) Αυτός δεν είναι περιορισμένος αίνος, αλλά πλήρης αίνος. Πρέπει να υπερβή τον αίνο όλων των άλλων. Κάθε ημέρα ο Ιεχωβά προσθέτει αιτίες για να τον αινούμε. Αυτό συμβαίνει στην προσωπική μας ζωή, αλλά ιδιαίτερα στην πολιτεία του Θεού προς τον λαό του, με τον οποίον έχομε το προνόμιο να είμεθα συνταυτισμένοι. Διαβάστε τη Βίβλο του και σημειώστε τι αυτός έκαμε για τους εξέχοντας δούλους του και για τον λαό του ως σύνολον. Σήμερα, επίσης, έχει τον λαό του, που καλείται με το όνομά του, και η πολιτεία του με τον σύγχρονο λαό του είναι παράλληλη με την πολιτεία του προς τα αρχαία πρωτότυπα που εξετέλεσαν πολλά προφητικά δράματα. Ό,τι είμεθα σήμερα ως λαός του, ως κοινωνία ενός Νέου Κόσμου, οφείλεται σε ό,τι Αυτός, όχι κάποιος άνθρωπος ή άνθρωποι, έχει κάμει για μας. Είναι καλό και πνευματικώς υγιεινό για μας το να Τον αινούμε, διότι το να εκφράζωμε τους αίνους του βαθύνει την εκτίμησί μας προς αυτόν.

10. Πώς δείχνονται οι διαστάσεις της μεγαλωσύνης του Ιεχωβά, και γιατί αυτός θα βρίσκεται πάντοτε ενδιαφέρων;

¹⁰ Πόσο μεγάλος είναι ο Ιεχωβά Θεός ως προς το σώμα του δεν ξέρομε. Η πραγματική μεγαλωσύνη του έγκειται στο ότι είναι «οίος είναι Θεός». Αυτό είναι πέρα από τη δύναμί μας να το εξιχνιάσωμε ή να το καταμετρήσωμε. Στην ικανότητα να ενεργή έχει απεριόριστες διαστάσεις. Δεν μπορούμε να κατανοήσωμε τελείως τη δημιουργία του που είναι ορατή σε μας, για να μην αναφέρωμε την αόρατη δημιουργία του. Αλλά, εκτός από τα δημιουργικά του έργα, πόσο μεγαλειωδώς συμπεριφέρεται! Πώς μεταχειρίζεται σαν ένας πραγματικός Θεός τα δημιουργήματα του! Τι τέλειες ιδιότητες εκδηλώνει: δείχνει πιστότητα στους σκοπούς του, στις επαγγελίες του, στις διαθήκες του, κρατεί άμεμπτα τον λόγον του, μας εκπλήττει με τη σοφία του, με την πρόγνωσί του, με τον τρόπο που διευκρινίζει τα προσωρινά μυστήρια του σκοπού του! Τι βιβλίο ανάμεσα στα βιβλία είναι η Βίβλος του! Δια μέσου των εξήντα έξη βιβλίων της, που χρειάσθηκαν πάνω από δεκαέξη αιώνες για να γραφούν σε τελική μορφή, είναι εξόχως συνεπής. Δια μέσου των επτά χιλιάδων ετών ανθρωπινής ιστορίας που καλύπτει η Βίβλος, φανερώνει ότι ο θείος σκοπός της διεκδικήσεως της κυριαρχίας του και της αιωνίου ευλογίας του ανθρωπίνου γένους είναι αμετάβλητος. Τώρα βλέπομε τη διεκδίκησι και την ευλογία να έρχωνται σε ένδοξη πραγματοποίηση. Λόγω της ανεξιχνίαστης αυτής μεγαλωσύνης, ο Ιεχωβά Θεός θα βρίσκεται πάντοτε ενδιαφέρων. Ποτέ το σωσμένο ανθρώπινο γένος επάνω στη γη δεν θα κατανοήση εντελώς αυτόν ή τα έργα του.

«ΓΕΝΕΑ ΕΙΣ ΓΕΝΕΑΝ»

11. Τι είδους φυλή είναι το κεχρισμένο υπόλοιπο, και πώς έχει σχηματισθή και διατηρηθή αριθμητικώς;

¹¹ Είτε ενεργεί ένα συγκεκριμένο άτομο σύμφωνα με το προνόμιο αυτό είτε όχι, ένα πράγμα είναι βέβαιο όσον αφορά τον Ιεχωβά: «Γενεά εις γενεάν θέλει επαινεί τα έργα σου, και τας κραταιάς πράξεις σου θέλουσι διηγείσθαι.» (Ψαλμ. 145:4, ΑΣ) Βρισκόμαστε στην τελευταία γενεά του παλαιού αυτού κόσμου! Σκεφθήτε το αυτό! Κλονίζει κάπως την αταραξία κανενός το να σκέπτεται έτσι, είναι όμως αληθινό. (Ματθ. 24:34) Αλλά υπάρχουν και δύο άλλες γενεές που θα επιζήσουν του τέλους αυτού του κόσμου. Πώς συμβαίνει αυτό; Συλλογισθήτε: Το κεχρισμένο υπόλοιπο των βασιλικών συγκληρονόμοι του Χριστού είναι μια πνευματική φυλή που δεν προσπαθεί να αναθρέψη μια νέα γενεά με κατά γράμμα σαρκική καταγωγή. Ο αριθμός των μελών του υπολοίπου αυτού δεν έχει σχηματισθή ή διατηρηθή με την ανατροφή τέκνων κατά σάρκα, αλλά έχει διατηρηθή με πνευματικά μέσα, την δύναμι του ευαγγελίου της Βασιλείας και την αναγεννητική δύναμι του αγίου πνεύματος του Θεού. Το υπόλοιπο είναι περιωρισμένο σε αριθμό, είναι τώρα ακριβώς τόσο, όσο είναι αρκετό για να συμπληρώση τον πλήρη αριθμό των μελών του «σώματος του Χριστού», που είναι 144.000 υπό τον Ιησούν, την Κεφαλή. Το υπόλοιπο, όταν συμπληρωθή αριθμητικώς εδώ στη γη, δεν μπορεί να συγκεντρώση στον εαυτό του ως μια θεία πνευματική γενεά και να επαινή τα έργα του Θεού μόνο μεταξύ των μελών του υπολοίπου. Μερικοί ιδιοτελώς προσπάθησαν να το κάμουν αυτό, αλλά έγιναν μια τάξις «κακού δούλου» απέναντι του Κυρίου των Ιησού Χριστού.

12. Με την χρησιμοποίησι τώρα από τον Θεό του υπολοίπου του, τι ανατρέφεται;

¹² Η μεγαλωσύνη του Ιεχωβά πάλι εκδηλώνεται σε ό,τι αυτός χρησιμοποιεί τώρα το κεχρισμένο υπόλοιπο να πράξη σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» του παλαιού κόσμου! Ως αποτέλεσμα προβάλλει μια νέα γενεά, διότι ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί τώρα το υπόλοιπο ν’ αναθρέψη μια επίγεια κοινωνία που θα περάση ζωντανή τον Αρμαγεδδώνα. Το υπόλοιπο είναι μια πνευματική γενεά. Εν συγκρίσει μ’ αυτό, εκείνοι που ανταποκρίνονται στο κήρυγμα της Βασιλείας και αφιερώνονται στον Θεόν ως τον Κυρίαρχον του νέου κόσμου, αποτελούν μια επίγεια γενεά με τη ζωοπάροχη δύναμι του Θεού μέσω του Χριστού.

13. Πώς, λοιπόν, τώρα μια γενεά επαινεί τα έργα του Ιεχωβά σε μια άλλη γενεά και διακηρύττει τις κραταιές του πράξεις;

¹³ Ο γάμος δεν θα παύση με τον Αρμαγεδδώνα. Εκείνοι που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα θα έχουν απογόνους μέχρι, πιθανώς, εγγόνων και δισέγγονων, για να γεμίσουν τη γη. Αυτοί που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος δεν θα παρέλθουν από τη ζωή για ν’ αφήσουν τη σκηνή του νέου κόσμιου στους απογόνους των ως διαδόχους, σύμφωνα με τον μακροχρόνων κανόνα του Εκκλησιαστού 1:4. Όχι, αυτοί που θα επιζήσουν θα είναι μια διαμένουσα γενεά επάνω στη γη. Τα παιδιά των, τα εγγόνια των και τα δισεγγόνια των θα συγχωνευθούν απλώς με αυτή την αιώνια γενεά που άρχισε τώρα. Εκείνοι από το πνευματικό υπόλοιπο που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος θα παρέλθουν τελικά από την επίγεια σκηνή, για να μην επιστρέψουν ποτέ, και θ’ αφήσουν πίσω αυτή την καθ’ ολοκληρίαν επίγεια κοινωνία του Νέου Κόσμου. Έως τότε το υπόλοιπο θα επαινή και θα εξυμνή τα έργα του Ιεχωβά και θα διακηρύττη τις κραταιές πράξεις του σ’ αυτή τη γενεά που ήδη άρχισε. Για να το πράξη αυτό, το υπόλοιπο πρέπει να προχωρήση στο έργον του κηρύγματος. Το έχουν πράξει αυτό σημαντικά από το 1931, και με περισσότερη ακόμη ζέσι από το 1935, όταν ο «πολύς όχλος» της Αποκαλύψεως 7:9-17 ανεγνωρίσθη ότι είναι τα παρόντα μέλη της επιγείου γενεάς. Αυτοί φέρουν σε γνωριμία την προβάλλουσα αυτή γενεά με τον Θεό και τα έργα του και τις κραταιές του πράξεις. Χρησιμοποιούν τη Βιβλική αναγραφή όλων αυτών και φέρνουν ως τη σύγχρονη εποχή τα έργα και τις κραταιές πράξεις του Θεού με το να δείχνουν πώς αυτός εξεπλήρωσε τον σκοπό του και τις προφητείες του για τη βασιλεία του και για τον λαό του στους καιρούς ακριβώς που ζούμε και ιδιαίτερα από το 1914 μ.Χ.

14. Τι πρέπει να μελετούμε, και πώς και γιατί;

¹⁴ Συχνά, προτού προσπαθήσουμε να μιλήσωμε στους άλλους για τον Θεό και τις ιδιότητές του και τις πράξεις του, χρειάζεται να μιλήσωμε στον εαυτό μας, ή να μονολογήσωμε, για να εντυπώσωμε τα πράγματα πρώτα στη διάνοιά μας για την καθοδηγία της γλώσσης μας. Τέτοια μελέτη και προπαρασκευή του εαυτού μας είναι καλή και χρησιμεύει για έναν ωραίο σκοπό. Αυτό αληθεύει για τον Βασιλέα μας Ιησούν Χριστόν, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ: «Θέλω μελετά [ή «μονολογεί»] περί της ενδόξου μεγαλοπρεπείας της μεγαλειότητός σου και περί των θαυμαστών έργων σου.» (Ψαλμ. 145:5, ΑΣΜ· ΜΙΡ Ψαλμοί) Όταν με τη διάνοιά μας αρχίζωμε να συλλογιζώμεθα για τον Ιεχωβά Θεό ως Κυρίαρχον, τα μάτια μας αρχίζουν να ανοίγουν για να διακρίνουν την ένδοξη μεγαλοπρέπεια της μεγαλειότητός του. Για να την αναλογισθούμε αυτήν, πρέπει να κάμωμε κάποια ατομική, προσωπική μελέτη. Έχομε ανάγκη να το πράξωμε αυτό για την πληροφορία μας και για να βαθύνωμε την εντύπωσί μας και την ατομική μας πεποίθησι, έτσι ώστε να είμεθα ικανοί να μιλήσωμε στους άλλους κατάλληλα. Στη διάρκεια των σαράντα ημερών νηστείας και μονώσεώς του στην έρημο μετά το βάπτισμά του, ο Ιησούς μελετούσε και προσπαθούσε να εννοήση την πλήρη σημασία των πραγμάτων που οι ανοιγμένοι ουρανοί είχαν αποκαλύψει στα μάτια του. Αυτό τον ισχυροποίησε απέναντι του Πειραστού και των εφόδων του. Μετά ταύτα ωμίλησε δημοσίως, και επήρε και άλλους για να μιλούν.

15. Ποιος πρέπει να οδηγηθή να μιλή, και για ποιο πράγμα;

¹⁵ «Και θέλουσι λέγει την δύναμιν των φοβερών σου κατορθωμάτων, και θέλω διηγείσθαι την μεγαλωσύνην σου.» (Ψαλμ. 145:6) Έμφασις δίδεται εδώ στο να μιλούμε για τον Θεό και για το τι έχει πράξει και τι πράττει τώρα. Η ιδέα είναι να οδηγηθούν άνθρωποι της πνευματικής γενεάς στο να μιλούν, να λέγουν για τον Ιεχωβά, να οικοδομούν αλλήλους στην αγιωτάτη μας πίστι στον Θεό, να πληροφορούν επίσης και να διδάσκουν την ανατέλλουσα γενεά, μια γενεά που δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτή ακριβώς η πληροφορία και η διδασκαλία συνεργεί στο να μην πεθάνουν ποτέ. (Ιωάν. 17:3) Το κύριο, λοιπόν, θέμα της συνομιλίας μας πρέπει να είναι ο μέγας Ζωοδότης και Εργάτης θαυμάτων. Τα έργα που αυτός κάνει είναι θαυμάσια, όχι για να φέρη σε σύγχυσι τους φίλους του, αλλά για να τους απελευθερώση, να τους σώση και να τους ευλογήση. Το έργον της πνευματικής γενεάς είναι να βοηθήση αυτή την επίγεια γενεά ν’ αναγνωρίση τα έργα του Θεού και να τα κατανοήση.

16. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάμη ένας θεοκρατικός βασιλεύς για τους υπηκόους του, και πώς το κάνει αυτό ο Βασιλεύς του Ιεχωβά έως αυτό το 1953;

¹⁶ Στη γη ο Ιησούς Χριστός δεν εδίστασε να διακηρύξη τη μεγαλωσύνη του ουράνιου Πατρός του. Το υπόλοιπο των συγκληρονόμων του δεν θα διστάση, επίσης. Συνεπώς ο βασιλεύς-ψαλμωδός είπε: «Και θέλω διηγείσθαι την μεγαλωσύνην σου.» Το πρώτο πράγμα για ένα βασιλέα δεν είναι να προβάλη τον εαυτό του στην εκτίμησι των υπηκόων του, αλλά να μεγαλύνη τον Θεό που ο βασιλεύς λατρεύει. Ο Βασιλεύς, ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, κάθεται ως υπεξούσιος Βασιλεύς επάνω στον θρόνο του Ιεχωβά. Έχει να εντυπώση στους υπηκόους του ποιος είναι ο πραγματικός των Άρχων και πόσο άξιος είναι ο Ιεχωβά να άρχη και να έχη την πρόθυμη υποταγή των. Ο υπεξούσιος Βασιλεύς δεν μεγαλύνει τον εαυτό του απέναντι του Θεού, με τον τρόπο που ενήργησε ο Σατανάς και με τον τρόπο που ενήργησε ο Ναβουχοδονόσορ πριν ακριβώς παραφρονήση. Ο ευσεβής Βασιλεύς είναι σαν ποιμήν που οδηγεί τους υπηκόους του σε ορθούς δρόμους, σε τρίβους δικαιοσύνης. Συγκαλεί συναθροίσεις για να προσφωνήση τους υπηκόους του. Δεν εξαιρεί τον εαυτό του από τις συναθροίσεις που ο Θεός προσδιορίζει για τον λαό του, αλλά παρευρίσκεται σ’ αυτές και λαμβάνει μέρος σ’ αυτές, προσφέροντας τη συμβολή του στη συνάθροισι. Αυτός είναι ένας τόπος όπου θα μπορούσε να διακηρύξη τη μεγαλωσύνη του Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς μας υπεσχέθη ότι και εκεί ακόμη που μια μικρή ομάς, από δύο ή τρεις, θα συνήρχετο εν τω ονόματι του, εκεί θα ήταν και αυτός στο μέσον. Πώς η παρουσία του εξεδηλώθη στη Συνέλευσι της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Στάδιο Γιάγκη της πόλεως Νέας Υόρκης, 19-26 Ιουλίου 1953, όπου το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» του και ένας «πολύς όχλος» των άλλων προβάτων του συναθροίσθηκαν μαζί για την πιο ισχυρή μαρτυρία της Χριστιανικής ιστορίας! Πώς μίλησαν αυτοί εκεί για την δύναμιν των φοβερών κατορθωμάτων του Ιεχωβά! Μιλούν ακόμη γι’ αυτήν!

17. Τι πρέπει να κάμωμε όσον αφορά τη φήμη της άφθονης αγαθότητος του Ιεχωβά, και πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε τα λάθη του αρχαίου Ισραήλ;

¹⁷ «Θέλουσι διαδίδει την μνήμην [ή, «φήμην», ΑΣΜ] του πλήθους της αγαθότητός σου, και θέλουσιν αλαλάξει την δικαιοσύνην σου. (Ψαλμ. 145:7) Ο Ιεχωβά απέκτησε υπόληψι για την αγαθότητά του και αυτή τον κατέστησε φημισμένον μεταξύ του λαού του. Είναι τόσο άφθονη η αγαθότης του, ώστε πρέπει απλώς ν’ αφήσουν τη φήμη ή μνήμη της να διαδοθή, να εκχυθή σ’ ένα ισχυρό ρεύμα ευγνώμονος εκφράσεως, για να μπορέσουν και άλλοι να μάθουν πόσο αγαθός Θεός είναι απέναντι εκείνων που αφιερώνονται σ’ αυτόν. Όλοι όσοι ποθούν να γνωρίσουν, να λατρεύσουν ένα τέτοιον αγαθόν Θεόν και να ζήσουν σχετισμένοι μαζί του, ελκύονται προς αυτόν από τη φήμη της αγαθότητός του. Αλλά εκείνοι που λατρεύουν ψευδείς θεούς, δηλαδή, τους φαύλους δαίμονας, παρακινούνται να φθονήσουν την αγαθότητα που ο Ιεχωβά εκχύνει επάνω στους πιστούς του και προσπαθούν να την αποκόψουν απ’ αυτούς. Εμείς ως λαός του Ιεχωβά πρέπει να κρατούμε στη μνήμη μας το πλήθος της αγαθότητός του, φέρνοντας την πάντοτε στο νου μας και μιλώντας γι’ αυτήν με εκτίμησι. Αυτή η ευγενής ιδιότης του Ιεχωβά ήταν εκείνη που ωδήγησε εμάς πρώτα σε μετάνοια απέναντί του, και μπορεί να οδηγήση και άλλους σε μετάνοια επίσης όταν μάθουν γι’ αυτήν. (Ρωμ. 2:4) Είναι επιβλαβές να την λησμονήσωμε. Όταν ο Ισραήλ άφησε την αγαθότητα του Θεού να σβησθή από τη μνήμη του, έχασε τη συναίσθησι της ευγνωμοσύνης, εγόγγυσε και άρχισε να επιθυμή να πειραματισθή με άλλους θεούς. Έτσι επήραν τον κακό δρόμο και μπήκαν σε μεγάλες ταλαιπωρίες. (Ψαλμ. 106:13-43) Θέλομε ν’ αποφύγωμε τα λάθη των. Μπορούμε να το κάμουμε αυτό ενθυμούμενοι και έπειτα διαδίδοντας τη φήμη της άφθονης αγαθότητός του μεγαλόφωνα, και έτσι να παραμείνωμε ταπεινοί, τρέμοντας μήπως γίνωμε ανάξιοι της περαιτέρω αγαθότητός του.

18. Ποιες αίτιες έχομε για να ψάλλωμε μεγαλόφωνα για τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά, και πώς ψάλλομε;

¹⁸ Πόσο δίκαιος είναι ο Θεός μας! Οποτεδήποτε κρίνεται, πάντοτε νικά και βγαίνει δικαιωμένος σε ό,τι είπε και έκαμε. Είναι λοιπόν πάντοτε καλό ν’ αφήνωμε τον Θεό να είναι αληθινός, μολονότι αυτό αποδεικνύει κάθε άνθρωπο ψεύτη. Όχι μόνο όταν συγκρίνεται με ανθρώπους, αλλά και όταν συγκρίνεται μ’ εκείνους που οι άνθρωποι λατρεύουν ως θεούς, πόσο δίκαιος είναι ο Ιεχωβά! Οι ψευδείς θεοί, όπως αντανακλώνται στις σκέψεις, πράξεις, λόγια και θρησκείες των λατρευτών των, είναι τόσο άδικοι, τόσο αποκρουστικοί. Αλλ’ ο Ιεχωβά ουδέποτε παραβιάζει τη δικαιοσύνη. Ακόμη και όταν δικαιώνη ή διακηρύττη αμαρτωλούς ως δικαίους, αυτός εξακολουθεί να παραμένη δίκαιος. Έκαμε τη διευθέτησι μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού, με την οποία μπορεί να διαγράφη τις αμαρτίες εκείνων που μετανοούν και απομακρύνονται από τις αμαρτίες των και αφιερώνονται σ’ αυτόν μέσω του Χριστού. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν αρνείται τη δικαιοσύνη του. (Ρωμ. 3:4, 22-26) Αυτή η δικαιοσύνη και η ευθύτης του είναι ένα μεγαλειώδες θέμα ώστε να ψάλλωμε γι’ αυτό. Η Βίβλος είναι το πλήρες Υμνολόγιόν μας. Από τις σελίδες της ψάλλομε μεγαλόφωνα για την ευθύτητά του, την αμεροληψία του, τη δικαιοσύνη του. Δηλαδή, με χαρά την διακηρύττομε στους άλλους, για να μάθουν ότι δεν υπάρχει αδικία στον Θεόν μας.—Δευτ. 32:4

ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ

19. Πώς οι ιδιότητες του Ιεχωβά, που αναφέρονται στον Ψαλμό 145:8, εξεδηλώθησαν προς το σημερινό πνευματικό υπόλοιπο;

¹⁹ Ζούμε τώρα στον «έσχατον καιρόν», οπότε ο Ιεχωβά θα καταστρέψη κάθε αδικία του παλαιού αυτού κόσμου. Πόσο επικινδύνως πλησίον ήμεθα στο να καταστραφούμε μαζί του! Αληθινά ο Ιεχωβά απεδείχθη ότι είναι όπως ακριβώς τον περιγράφει τώρα ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο Βασιλεύς μας: «Ελεήμων και οικτίρμων ο Ιεχωβά· μακρόθυμος και πολυέλεος.» (Ψαλμ 145:8, ΑΣ) Όταν πρωτοήρθαμε στη θεία εύνοια και κάτω από το θείο έλεος μέσω του Χριστού, ευεργετηθήκαμε από την εκδήλωσι αυτών των εξόχων ιδιοτήτων του Ιεχωβά. Ενώ ήμεθα ακόμη αμαρτωλοί, κυττάξτε τι έκαμε για μας, αποστέλλοντας τον αγαπητό του Υιό από τον ουρανό για να πεθάνη για μας ώστε να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με τον Θεό και να γευθούμε το έλεός του. (Ρωμ. 5:6-11) Έτσι συνέστησε την αγάπη του για μας. Αλλά εκτός από αυτή τη γενική, αγαθότητα, τι έλεος εξεδήλωσε προς το κεχρισμένο του υπόλοιπο σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους», διότι όταν ετελείωσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στο 1918 τους βρήκε σε μια κατάστασι παραμελήσεως των καθηκόντων των προς αυτόν λόγω φόβου άνθρωπου και διότι ήσαν κηλιδωμένοι με τον Βαβυλωνιακό αυτόν κόσμο! Αντί όμως να τους καταστρέψη μαζί με τον κόσμο, ο Ιεχωβά εκολόβωσε τις ημέρες της θλίψεως της οργανώσεως του Σατανά, διακόπτοντάς την με μια περίοδο παρ’ αξίαν χάριτος προτού επιτραπή να ξεσπάση η μάχη του Αρμαγεδδώνος. Έσωσε το υπόλοιπο του που ήταν ακόμη εν σαρκί και τους παρέσχε μια ευκαιρία να απεργασθούν τη σωτηρία των αναλαμβάνοντας τολμηρή υπηρεσία ως μάρτυρές του και πρέσβεις της Βασιλείας σ’ αυτή τη μεταπολεμική περίοδο. Το έλεός του προς αυτούς με τη συντόμευσι των ημερών της θλίψεως και την εκ νέου εγκατάστασί των στο έργο της μαρτυρίας του, κατέληξε σε έλεος προς άλλους, δηλαδή, προς ένα «πολύν όχλον» άλλων προβάτων του Καλού του Ποιμένος, Ιησού Χριστού.—Ματθ. 24:21, 22· Αποκάλ. 7:1-17.

20. Πώς ο Ιεχωβά υπήρξε «μακρόθυμος» προς τη γενεά του ανθρωπίνου γένους από την εποχή του Νώε έως τώρα;

²⁰ «Μακρόθυμος!» Ο Ιεχωβά υπήρξε ασφαλώς μακρόθυμος προς τη γενεά του ανθρωπίνου γένους με την οποία είχε να πολιτευθή από τον παγκόσμιο κατακλυσμό της εποχής του Νώε και έπειτα. Ανεχαίτισε τον Αρμαγεδδώνα, την τρομερή θλίψι που προεσκιάσθη από τον Κατακλυσμό. Δεν επέφερε τον Αρμαγεδδώνα στο 1918 η αμέσως μετά τον ‘πόλεμο στον ουρανό’ με τον οποίον ο Σατανάς εξεβλήθη από τον ουρανό και ερρίφθη κάτω στη γη. Είναι τώρα τριάντα πέντε χρόνια από τότε, και τα χρόνια αυτά επρόσθεσαν σε όσα αναγράφονται στο υπόμνημα του Ιεχωβά για το ότι είναι «μακρόθυμος και πολυέλεος.» Εκάμαμε καλά που δεχθήκαμε τη συμβουλή του Πέτρου και εθεωρήσαμε τη μακροθυμία αυτή του Θεού μας ως σωτηρία, ως ευκαιρία για ν’ αποκτήσωμε σωτηρία για μας τους ίδιους και για να βοηθήσωμε και άλλα πρόβατα να το πράξουν αυτό. (2 Πέτρ. 3:15) Γνωρίζοντας όπως πραγματικά γνωρίζομε ότι ο παλαιός αυτός κόσμος είναι καταδικασμένος και του επιφυλάσσεται καταστροφή, βλέπομε στην τέτοια πολιτεία του Ιεχωβά μ’ εμάς μια μεγάλη εκδήλωσι της στοργικής του αγαθότητος.

21. Γιατί δεν υπάρχει αιτία να παραπονούμεθα ότι ο Θεός βραδύνει, δηλαδή, φαινομενικώς βραδύνει;

²¹ Είμεθα σοφοί αν επωφεληθούμε από την πολιτεία αυτή σύμφωνα με το σκοπό της. Δεν ξέρομε πόσο ακόμη θα διαρκέση αυτή η αγαθότης του Θεού προς την παρούσα γενεά και πότε θα εξαφθή ο αναχαιτιζόμενος θυμός του. Οι άνθρωποι πρέπει να χαίρουν διότι ο Θεός βραδύνει όσον αφορά αυτό, φαινομενικώς τουλάχιστον βραδύνει, ενώ αυτοί τείνουν να παραπονεθούν ότι βραδύνει στην εκπλήρωσι των καλών του επαγγελιών. Όταν έλθη ο Αρμαγεδδών, αυτό θα είναι αρκετά γρήγορα, πολύ γρήγορα για τους ανθρώπους που ιδιοτελώς αναβάλλουν να δεχθούν τη θεία συμβουλή και να ενεργήσουν. Τότε θα μάθουν τι ζητούσαν όταν χλευαστικά ρωτούσαν εμάς τους μάρτυρας, που είναι αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος με την επίδειξι της δυνάμεως και μεγαλωσύνης του Θεού. Ο Ιεχωβά ξέρει τι κάνει. Έχει προσδιορίσει τον χρόνον να το πράξη. Δεν βιάζεται απλώς για να δώση στους χλευαστάς ένα σημείο και να ικανοποιήση την ανόητη πρόκλησί των. Έχει στο νου του να σώση ανθρώπους καλής θελήσεως που ποθούν να γνωρίσουν το έλεος, τους οικτιρμούς και την αγαθότητα του Θεού.

22. Πώς οι οικτιρμοί του Ιεχωβά υπήρξαν επάνω σε όλα τα ποιήματά του, και πώς η αγαθότης του εξεδηλώθη ευρύτερα από το 1931-1935;

²² Ο αληθινός Θεός έχει μεγάλη καρδιά. «Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού.» (Ψαλμ. 145:9, ΑΣ) Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν το εκτιμούν αυτό, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία του. (Ματθ. 5:45, 48) Οικτιρμούς, ευσπλαγχνία—αυτά εξήσκησε ο Ιεχωβά επί χιλιάδες χρόνια. Όταν ο Σατανάς επέβαλε μια προκλητική κατάστασι στον Θεό στασιάζοντας και κατόπιν οδηγώντας τους πρώτους γονείς του ανθρωπίνου γένους σε στασιασμό, ο Θεός δεν έχασε την ισορροπία του ώστε να καταστρέψη και τους τρεις στασιαστάς μονομιάς. Όχι μόνο παρεχώρησε χρόνον στον Σατανά για να προσπαθήση ν’ αποδείξη τη μεγαλαυχία του απέναντι του Υψίστου Θεού, αλλά με τούτο παρεχώρησε επίσης χρόνον για την ανθρώπινη οικογένεια να αυξηθή και για μας να έλθωμε στη ζωή, για να δείξη τους οικτιρμούς του σ’ εκείνους που επιθυμούν να ταχθούν με το μέρος του και ν’ αποδείξουν τον Σατανά στασιαστικόν ψεύτη. Και σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» η αγαθότης του Ιεχωβά έχει ευρύτερα εκδηλωθή σε όλα τα είδη των ανθρώπων, ιδιαίτερα από το 1931-1935, οπότε η σωτηρία ενός «πολλού όχλου» άλλων προβάτων απεκαλύφθη ότι αποτελεί μέρος του θείου προγράμματος γι’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» και οπότε το Αποκάλυψις 22:17 έλαβε μια ευρύτερη εφαρμογή: «Και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.»

23. Ο καιρός ήλθε για όλα τα ποιήματα του Ιεχωβά ν’ αποδίδουν τι σ’ αυτόν, και με ποιο αποτέλεσμα γι’ αυτά;

²³ Τα θαυμάσια έργα της δημιουργίας δίδουν έπαινο στον Δημιουργό. Η άψυχη κτίσις δίδει σιωπηλόν έπαινο σ’ αυτόν, αλλ’ αποτελεί το μεγαλύτερο προνόμιο για την έμψυχη, και ιδιαίτερα για τη νοητική κτίσι, να δίδη εκούσιον έπαινο, ευχαριστίες και ευλογία στον Θεό. Ξέρομε ότι θα έλθη καιρός που αυτό θα συμβαίνη παντού. «Πάντα τα ποιήματά σου, Ιεχωβά, θέλουσι σε αινεί· και οι όσιοί σου θέλουσι σε ευλογεί.» (Ψαλμ. 145:10, ΑΣ) Ο καιρός ήλθε για όλα τα νοήμονα ποιήματά του ν’ αποδίδουν αίνο σ’ αυτόν από ειλικρινή καρδιά. Κάθε είδους άνθρωποι μπορούν τώρα να βρίσκουν αιτία να τον αινούν. Όσοι είναι καλής θελήσεως το πράττουν αυτό, και εξαιτίας τούτου θα προκύψη σωτηρία γι’ αυτούς.

24. Ποιοι είναι οι «όσιοι» ή «άνδρες του ελέους» του Ιεχωβά, και για ποιο πράγμα, επομένως, πρέπει να μιλούν, και γιατί τώρα;

²⁴ Οι «όσιοι» του Ιεχωβά είναι οι «άνδρες του ελέους» του. Σήμερα είναι το πνευματικό υπόλοιπο που βρίσκεται στη νέα διαθήκη, την ‘συνθήκην επί θυσίας’ όπως ονομάζεται επειδή βασίζεται στη θυσία του Ιησού. Από το 1919 ο Ιεχωβά ο μέγας Κριτής συνήθροιζε τέτοιους άνδρας ελέους που βρίσκονται σ’ αυτή τη διαθήκη, και τώρα ενωμένοι αυτοί πρέπει να τον ευλογούν και τον ευλογούν. (Ψαλμ. 50:5, ΜΙΡ· ΑΣ) Συμμετέχουν επίσης στο έλεός του μέσω της διαθήκης της Βασιλείας που αυτός έκαμε με τον Βασιλέα Δαβίδ. Μέσω του Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Δαβίδ, τους φέρνει σ’ αυτή τη διαθήκη της Βασιλείας, για να μπορέσουν να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία και να είναι ευλογία σε όλους τους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους. (Πράξ. 13:34· Ησ. 55:3· Λουκ. 22:28-30) Αυτοί πρέπει να κάμουν γνωστή τη διαθήκη αυτή της Βασιλείας, τη θεία αυτή εκδήλωσι ελέους. Μ’ αυτό τον τρόπο καθιστούν γνωστό ότι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού είναι κάτι για το οποίον αυτός έκαμε διαθήκη και γι’ αυτό είναι κάτι βέβαιο, και ότι θα έχη ως Βασιλέα της Εκείνον που εκέρδισε το δικαίωμα σ’ αυτήν με την εύνοια του Ιεχωβά. Στον Ψαλμό 110:1 ο Βασιλεύς Δαβίδ τον ωνόμασε αυτόν «Κύριόν» του, για να δείξη πόσο υψηλότερος θα ήταν στη βασιλική του θέσι αυτός ο Κληρονόμος της Βασιλείας από τη γραμμή του Δαβίδ. Εκείνοι που ευνοήθηκαν εξόχως με το να γίνουν συγκληρονόμοι του, έχουν ασυνήθη αιτία για να ευλογούν τον μέγαν Εκείνον που διευθέτησε όλα αυτά, τον Ιεχωβά· και η γη αυτή πάνω από την οποία θα βασιλεύσουν είναι ο κατάλληλος τόπος για ν’ αρχίσουν να τον ευλογούν. Το να το πράττουν αυτό τώρα έχει ισχυρό αποτέλεσμα επάνω στον πολύν όχλον των άλλων προβάτων για τη σωτηρία των, επειδή, μέσω του υπολοίπου, μαθαίνουν για τη Βασιλεία και συναθροίζονται σ’ αυτήν.

25, 26. Πότε έπρεπε να κηρυχθή η δόξα της βασιλείας του Ιεχωβά, και πώς εγνωστοποιήθη η ‘δόξα της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού’;

²⁵ «Την δόξαν της βασιλείας σου θέλουσι κηρύττει, και θέλουσι διηγείσθαι την δύναμίν σου· δια να γνωστοποιήσουν εις τους υιούς των ανθρώπων τας κραταιάς πράξεις αυτού, και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού.» (Ψαλμ. 145:11, 12, ΑΣ) Ο Ιησούς κατέστησε τη βασιλεία του Θεού το πρώτιστο θέμα της διδασκαλίας του. Τι είπε ότι έπρεπε να κηρύττουν οι μαθηταί του τώρα στη συντέλεια του κόσμου; Επροφήτευσε ότι αυτό έπρεπε να είναι «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας.» (Ματθ. 4:23· 10:7· 24:14) Στο ένδοξο φως του ευαγγελίου αυτού της βασιλείας του Θεού η οποία εγεννήθη στο 1914, η δόξα των βασιλειών του κόσμου τούτου παίρνει νεκρική ωχρότητα. Επί πλέον, η ιστορική έκθεσις των πεπραγμένων των κατ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» υπήρξε πολύ άδοξη.

²⁶ Η δόξα της βασιλείας του Ιεχωβά είναι μια ανώτερη δόξα, επειδή είναι ουράνια, όχι επίγεια. Αλλ’ η αόρατη δόξα της θα αντανακλασθή ορατώς στη συναρπαστική ωραιότητα με την οποία θα γεμίση την επίγεια αυτή επικράτεια, μεταμορφώνοντάς την σε παράδεισο τελείως ευτυχισμένων πλασμάτων, ανθρώπων και ζώων. Κανείς μονάρχης δεν μπορεί να συγκριθή με τον Βασιλέα, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ, τον οποίον ο Ιεχωβά έχει χρίσει στο αξίωμα αυτό. Ο Ιεχωβά ενήργησε σχετικά μ’ αυτόν όπως ακριβώς είπε: «Εγώ βεβαίως θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου, ύψιστον επί τους βασιλείς της γης.» (Ψαλμ. 89:27) Η Βασιλεία έχει ήδη την ιστορία της, διότι εκέρδισε τον πρώτο πόλεμο που αναφέρθηκε ποτέ ότι έγινε στον ουρανό και εταπείνωσε εκείνους που έχασαν, τον Σατανά και τους αγγέλους του, ως το επίπεδο των ποδών του Βασιλέως, αυτό το γήινο υποπόδιο. Έχοντας κάμει αυτή την κατάκτησι στον ουρανό, ο Βασιλεύς προελαύνει για να συμπληρώση την κατάκτησί του στον Αρμαγεδδώνα, στην πιο μεγάλη μάχη όλων των καιρών. Με την ίδρυσι της Βασιλείας το 1914 εξεδηλώθη η δύναμις του Ιεχωβά. Από το 1919 περαιτέρω θεία δύναμις εξεδηλώθη με τη διακήρυξι της ιδρύσεως της Βασιλείας απέναντι παγκοσμίου εναντιώσεως. Η θεία δύναμις εκραταίωσε τους μάρτυρας του Ιεχωβά ώστε να σταθούν νομοταγείς στη Βασιλεία, και με στοργική αφοσίωσι αυτοί μιλούν για τη δύναμι που πρόκειται πλήρως να εκδηλωθή στον Αρμαγεδδώνα για τη διεκδίκησι του Ιεχωβά.

27. Ποιόν θετικό σκοπό έχει το ότι κηρύττουν τη δόξα της βασιλείας του Ιεχωβά, και γιατί πρέπει να συναθροισθούμε σ’ αυτήν:

²⁷ Το ότι κηρύττουν τη δόξα της βασιλείας του και μιλούν για τη δύναμί του έχει ένα θετικό σκοπό: «δια να γνωστοποιήσωσιν εις τους υιούς των ανθρώπων τας κραταιάς πράξεις αυτού, και την δόξαν της μεγαλοπρεπείας της βασιλείας αυτού.» Η βασιλεία αυτή πρέπει να περιγραφή και να εξηγηθή στους ανθρώπους, για να μπορέσουν εκείνοι που πεινούν για μια δίκαιη, θεοσεβή κυβέρνησι, να γνωρίσουν ότι ΑΥΤΗ είναι και να προσφέρουν την ανεπιφύλακτη υποταγή των σ’ αυτή. Σύμφωνα με τις προφητείες, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού έχει να εκπληρώση ένα τεράστιο πρόγραμμα, αλλά θα είναι επαρκής γι’ αυτό. Οι προφητείες όσον αφορά το τι πράττει η βασιλεία του Θεού και τι πρέπει ακόμη να πράξη, την περιβάλλουν με μια δόξα μεγαλοπρεπείας που καμμιά άλλη βασιλεία δεν είχε ποτέ επιδείξει ούτε θα μπορούσε να επιδείξη. Αυτή είναι η αξιόλογη κυβέρνησις στην οποία πρέπει να συναθροισθούμε δίνοντάς της απόλυτη υποστήριξι. Οι βασιλείες του κόσμου τούτου που αντιτίθενται σ’ αυτήν πρέπει να εγκαταλειφθούν στην καταστροφή των κατά τον Αρμαγεδδώνα. Πρέπει να κάμωμε τη βασιλεία του Θεού μόνη μας ελπίδα. Είναι πράγματι η μόνη μας ελπίς.

28. Ποια διαφορά έχουν ως προς τη διάρκεια η βασιλεία του Ιεχωβά και οι ανθρώπινες κυβερνήσεις, και γιατί οι τελευταίες καταδικάζονται;

²⁸ Η περί θανάτου απόφασις εναντίον των βασιλειών του κόσμου τούτου εσφραγίσθη όταν έληξαν οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» το 1914. Αυτές δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στη βασιλεία που εγεννήθη τότε στους ουρανούς. «Η βασιλεία σου βασιλεία πάντων των αιώνων, και η δεσποτεία σου εν πάση γενεά και γενεά.» (Ψαλμ. 145:13) Παράπλευρα σε μια τέτοια διαρκή κυβέρνησι του Θεού, όλες οι κυβερνήσεις ανθρωπινής προελεύσεως θα έπρεπε τελικά να απολεσθούν. Για ν’ αποφύγουν ταραχή μαζί της, οι κυβερνήσεις των ανθρώπων θα έπρεπε να την αναγνωρίσουν και ειρηνικά να παραδώσουν την κυριαρχία των σ’ αυτήν. Το ότι δεν το πράττουν αυτό, τις καταδικάζει να παρέλθουν μέσα στην πιο μεγάλη θλίψι που θα έχη ποτέ γνωρίσει το ανθρώπινο γένος.

29. Γιατί οι εχθροί δεν θα μπορέσουν τώρα να σταματήσουν ποτέ όλων τα στόματα που μιλούν για τη βασιλεία του Ιεχωβά;

²⁹ Το επίμαχο ζήτημα σήμερα είναι η βασιλεία και δεσποτεία του Ιεχωβά, η παγκόσμια κυριαρχία του. Ο Σατανάς θέλει να κυβερνά συνυπάρχοντας με τον Θεό ή με ολικόν αποκλεισμό του Ιεχωβά Θεού, αλλά δεν θα επιτύχη. Η κυβέρνησις του Θεού θα παραμείνη χωρίς αντίπαλον στον ουρανό ή επάνω στη γη. Με τη βοήθειά του έχομε γνωστοποιήσει τη βασιλεία του σε πολλούς υιούς ανθρώπων, και έχομε τόσο πολλούς υιούς καλής θελήσεως που μιλούν για την ενδόξου μεγαλοπρεπείας βασιλεία του, ώστε οι εχθροί ποτέ δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν όλων τα στόματα. Είμεθα αποφασισμένοι να εξακολουθήσωμε το κήρυγμα της Βασιλείας, για να υποκινήσωμε αναρίθμητους ακόμη υιούς ανθρώπων καλής θελήσεως, να μιλούν γι’ αυτήν ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΗΣ

30. Τι είδους ψαλμός είναι ο Ψαλμός 145 στην κατασκευή του, και ποια στροφή λείπει από τα περισσότερα υπάρχοντα Εβραϊκά χειρόγραφα;

³⁰ Ο Ψαλμός 145, τον οποίον μελετούμε, είναι μια ακροστιχίς ή αλφαβητικός ψαλμός. Δηλαδή, κάθε στροφή στη σειρά της αρχίζει μ’ ένα γράμμα του Εβραϊκού αλφαβήτου που αποτελείται από 22 ψηφία, στην κανονική των σειρά από το άλεφ ως το ταύ. Δεν το δείχνουν το γεγονός αυτό όλες οι μεταφράσεις των Εβραϊκών Γραφών, αλλά μερικές το δείχνουν, όπως η Μία Αμερικανική Μετάφρασις, η Μετάφρασις Κραμπόν, η Νεοελληνική Μετάφρασις (έκδοσις μικρού σχήματος) κλπ. Στα περισσότερα από τα υπάρχοντα χειρόγραφα του Εβραϊκού κειμένου λείπει μια στροφή που ν’ αντιστοιχή με το γράμμα νούν (=ν), αλλά σε ένα τουλάχιστον Εβραϊκό χειρόγραφο βρίσκεται η αλφαβητική στροφή που λείπει, και επιβεβαιώνεται από την εμφάνισι της στροφής αυτής στην Ελληνική μετάφρασι των Εβδομήκοντα, στη Λατινική μετάφρασι του Ιερωνύμου, στη Συριακή, στην Αραβική, και στην Αιθιοπική μετάφρασι. Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις παραδέχεται τη στροφή στο κύριο κείμενο της και λέγει: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι πιστός εις πάντας τους λόγους αυτού, και ελεήμων εις πάσας τας πράξεις αυτού.» Η Γραφή Καθολικής Συναδελφώσεως την αποδίδει επίσης: «Πιστός ο ΚΥΡΙΟΣ εν πάσι τοις λόγοις αυτού, και όσιος εν πάσι τοις έργοις αυτού.»

31. Γιατί πράττομεν ορθώς εμμένοντας αυστηρά στον Λόγον του Ιεχωβά, και γιατί ποτέ δεν υπάρχει ανάγκη να φοβούμεθα για το μέλλον της νοητικής του κτίσεως;

³¹ Ένεκα της πιστότητος του Ιεχωβά σε κάθε του λόγο, η κοινωνία του Νέου Κόσμου πράττει ορθώς να εμμένη αυστηρά στη Βίβλο. Ποτέ δεν θ’ απογοητευθούμε, όσον αφορά τον Λόγον του, ακόμη και αν θα χρειασθή να περιμένωμε για μερικά πράγματα περισσότερον καιρό από ό,τι εσυνηθίζαμε να σκεπτώμεθα. Δεν υπάρχει πιθανότης να αποτύχη οτιδήποτε έχει υποσχεθή ο Ιεχωβά. Διαθήκες, επαγγελίες, καθωρισμένοι σκοποί, αλήθειες, εκθέσεις γεγονότων—ο χρόνος θα προσθέτη μόνο στην αληθινότητά των και θα επαληθεύη την αξιοπιστία του Ιεχωβά σε όλα τα έργα του. Αυτός είναι επίσης άγιος, φιλάγαθος, ελεήμων προς όλα τα πλάσματά του που εκτιμούν την αγαθότητά του, και ποτέ δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα για το μέλλον οποιουδήποτε από τη νοητική του κτίσι. Δεν υπάρχει βάσις για να αμφιβάλλωμε γι’ αυτόν ή να τον υποψιαζώμεθα για σκληρότητα. Η πλήρης διεκδίκησις του Λόγου του πλησιάζει, και εκείνοι που θα ζήσουν για πάντα θα την ιδούν ή θα την γνωρίσουν.

32. Πώς ο Ιεχωβά ενήργησε σύμφωνα με τον Ψαλμό 145:14 προς το πνευματικό υπόλοιπο και κατόπιν προς τον «πολύν όχλον»;

³² Εκείνοι που αποτελούν το κεχρισμένο υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας δεν χρειάζεται να κυττάξουν πίσω στο παρελθόν για παραδείγματα—στον Ιώβ, στον Ισραήλ στην Αίγυπτο, στον ποιμένα Δαβίδ, στον Ισραήλ αιχμάλωτον στη Βαβυλώνα, αλλά χρειάζεται να κυττάξουν απλώς στον εαυτό τους. Στις δικές των πρόσφατες πείρες μπορούν να εκτιμήσουν τι ο ψαλμωδός λέγει κατόπιν για τον Θεό μας: «Ο Ιεχωβά είναι έτοιμος να υποστηρίξη πάντας τους πίπτοντας και να ανορθώση πάντας τους κεκυρτωμένους.» «Ο ΚΥΡΙΟΣ ανεγείρει πάντας τους πίπτοντας και ανορθοί πάντας τους κεκυρτωμένους.» (Ψαλμ. 145:14, ΜΙΡ Ψαλμοί· CB) Ενήργησε σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν στο 1919 όταν ανήγειρε το υπόλοιπό του που είχε πέσει στη δυσμένεια του κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και που ήταν συνεπώς ‘κεκυρτωμένο’ κάτω από τους Βαβυλωνιακούς εχθρούς του όταν ο πόλεμος ετελείωσε. Ιδιαίτερα από το 1935 έκαμε το ίδιο πράγμα για τα πολλά αιχμάλωτα «άλλα πρόβατα» που ήσαν φυλακισμένα στον ίδιο Βαβυλωνιακό κόσμο. Με το να τα οδηγήση έξω από τον κόσμο ο Ιεχωβά άρχισε να εισάγη τα επιθυμητά όλων των εθνών, για να εμπλησθή έτσι ο οίκος της λατρείας του με δόξα. (Αγγαίος 2:7) Εγνώριζε ότι οι περιωρισμένες χιλιάδες του υπολοίπου δεν ήσαν οι μόνοι τώρα επάνω στη γη που ήθελαν να λατρεύσουν τον Θεόν ορθώς. Το ανθρώπινο γένος, που είναι πλασμένο «εκ της γης», αρχικά επλάσθη για να λατρεύη τον ζώντα, αληθινόν Θεόν επάνω στη γη για πάντα. Σύμφωνα με τον αρχικόν αυτόν σκοπό, ο Ιεχωβά θα έχη τέτοιους λάτρεις επάνω στη γη για πάντα, και έτσι αρχίζει ακριβώς τώρα να έχη πράγματι τέτοιους επάνω στη γη. Αρχίζει με τις εκατοντάδες χιλιάδων τού «πολλού όχλου» των άλλων προβάτων, που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος και, διατηρώντας ακεραιότητα, δεν θα πεθάνουν ποτέ. Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς Χριστός, «ο Καλός Ποιμήν», παρέδωσε την ανθρώπινη ψυχή του γι’ αυτά τα «άλλα πρόβατα», καθώς και για το «μικρόν ποίμνιον».

33. Γιατί εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου είναι πνευματικώς οι πιο καλά τρεφόμενοι άνθρωποι επάνω στη γη;

³³ Από πνευματική άποψι, εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, είναι οι πιο καλά τρεφόμενοι άνθρωποι επάνω στη γη. Γιατί; Αυτό συμβαίνει επειδή αποβλέπουν στην ορθή πηγή για τροφή. «Οι οφθαλμοί πάντων αποβλέπουσι προς σε· και συ δίδεις εις αυτούς την τροφήν αυτών εν καιρώ.» (Ψαλμ. 145:15) «Οι οφθαλμοί πάντων αποβλέπουν με ελπίδα προς σε, και συ δίδεις εις αυτούς την τροφήν αυτών εν καιρώ.» (CB) Εκείνοι που γνωρίζουν τον Ιεχωβά σύμφωνα με τον Λόγον του, αποβλέπουν με νοημοσύνη και ελπίδα σ’ αυτόν, όχι στον κλήρο του «Χριστιανισμού». Εκείνοι που δίδουν ολόκληρον τον χρόνον των και την ενέργειά των στην υπηρεσία του Ιεχωβά, εμπιστεύονται ιδιαίτερα στη φροντίδα του γι’ αυτούς, επειδή γνωρίζουν ότι αξίζουν περισσότερο από τα κτήνη και τα πτηνά, για τα οποία αυτός δεν παραλείπει να εκδηλώση τη φροντίδα του. Απέστειλε τον βασιλικό του Υιό, τον Κύριον του Χριστιανικού οίκου, στο ναό της λατρείας, και ο Κύριος Ιησούς προσδιώρισε το νομοταγές υπόλοιπο του σώματος του ως τάξιν «πιστού και φρονίμου δούλου» δια να «δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ.»—Ματθ. 6:25-34· 24:45-47.

34. Γιατί ο Ιεχωβά δεν θα απολύση τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» του μετά την ανάστασι των πιστών αρχαίων μαρτύρων, και πώς θα τρέφονται πάντοτε οι μόνιμοι κάτοικοι της γης;

³⁴ Ο Ιεχωβά έχει πάντοτε δώσει κάτι σ’ αυτήν την τάξι του δούλου για να το παραθέση ως τροφήν εν καιρώ. Τώρα όχι μόνον εκείνοι που αποτελούν τον κεχρισμένον οίκον των υπηρετών αυτού, (την «οικετείαν αυτού», Κριτικόν Κείμενον), μετέχουν της τροφής αυτής, αλλά και τα άλλα πρόβατα που υπερεπιθυμούν πνευματική τροφή η οποία ικανοποιεί και οδηγεί στη ζωή. Εφ’ όσον χρόνον η τάξις αυτή του δούλου θα παραμένη στη γη, έστω και μετά τον Αρμαγεδδώνα, ο Ιεχωβά δεν θα τους απολύση από τη θέσι της υπηρεσίας των, ακόμη και όταν θα εγείρη από τους νεκρούς τους πιστούς μάρτυρας των αρχαίων χρόνων. Για ποια αιτία να τους απολύση; Εκείνοι που θ’ αναστηθούν από τους νεκρούς δεν θα έχουν τα προσόντα για μια ανώτερη θέσι με μια απλή ανάστασι σε ζωή επάνω στη γη, ιδιαίτερα όταν «οι οφθαλμοί και τα ώτα» της τάξεως του δούλου έχουν ευλογηθή πολύ περισσότερο παρά εκείνα των προ Χριστού μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ματθ. 13:16, 17) Το πνεύμα και η ευλογία του Ιεχωβά είναι εκείνα που καθιστούν κατάλληλη την τάξι του δούλου για ανώτερη υπηρεσία. Αλλ’ αφού η πνευματική αυτή τάξις «δούλου» απέλθη από τη γη στην ουράνια βασιλεία, τότε ο Βασιλεύς, ο «Αιώνιος Πατήρ», θα έχη την ορατή του επίγεια οργάνωσι ειδικών υπηρετών, ‘αρχόντων επί πάσαν την γην’, για να διακονή για όλους εκείνους που θα διαμένουν επάνω στη γη για πάντα.—Ψαλμ. 45:16· Ησ. 9:6.

35. Πώς ικανοποιούνται τώρα όλες οι παρούσες επιθυμίες μας;

³⁵ Εμείς που είμεθα τώρα στο δρόμο της ζωής, ικανοποιούμεθα σε όλες τις παρούσες επιθυμίες μας. Ενούμεθα με τον ψαλμωδό να πούμε στον Ιεχωβά: «Ανοίγεις την χείρά σου, και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος.» (Ψαλμ. 145:16) Τα πάντα είναι στο χέρι του Ιεχωβά. Αυτός είναι ο Δοτήρ, και είναι ένας ιλαρός δότης, και επομένως πάρα πολύ ευτυχής. Ποτέ δεν γίνεται πτωχότερος με το ότι δίδει γενναιόδωρα. Τα αποθέματα του ποτέ δεν εξαντλούνται. Γνωρίζει ότι τα ζωντανά δημιουργήματα επιθυμούν να ζουν—με ευτυχία, έστω και αν δεν αναγνωρίζουν τώρα τον Ζωοδότην. Αυτός προεγνώρισε τι θα ήθελαν και τι θα εχρειάζοντο, και το ετοίμασε γι’ αυτά και το διετήρησε για τον συνεχή εφοδιασμό των. Αλλά εκείνοι που βρίσκονται στη φωτισμένη, θεοσεβή κοινωνία του Νέου Κόσμου έχουν ένα σκοπό επιθυμώντας να ζουν. Αυτός είναι όχι το να απολαμβάνουν απλώς την ύπαρξί των σαν κτήνη, αλλά το να βρίσκουν στον Θεόν των την ικανοποίησι της επιθυμίας της καρδιάς και του νου, και να τον αινούν και να εξυπηρετούν τον αιώνιο σκοπό του.

36. Γιατί δεν θ’ αρχίσωμε να είμεθα πεινασμένοι και ενδεείς αμέσως μετά τον Αρμαγεδδώνα;

³⁶ Οι πνευματικές μας ανάγκες είναι εκείνες που κυρίως εκτιμούμε τώρα. Αποβλέπομε στο χέρι του Ιεχωβά για να ικανοποιήσωμε τις πνευματικές μας ανάγκες αδιάφορο πόσα χρόνια έχομε ακόμη να ζήσωμε ως τον Αρμαγεδδώνα και αδιάφορο ποιες παγκόσμιες συνθήκες μπορούν να εγερθούν για να μας περιβάλουν τότε. Μετά τον Αρμαγεδδώνα θα εξακολουθήσωμε ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν. Όταν ο κόσμος αυτός θα κείται σε ερείπια και θα μπούμε στο νέο κόσμο, δεν θα βρεθούμε τότε σε κατάστασι «ενδείας». Ο Ιεχωβά μέσω του Βασιλέως του θα ανοίξη το χέρι του και δεν θα υποφέρωμε μολονότι μπορεί να χρειασθή να προχωρήσωμε για λίγον καιρό ανάμεσα στα ερείπια του παλαιού κόσμου, ώσπου η γη να καθαρισθή απ’ αυτά. Θα αισθανώμεθα υπέρτατη χαρά να ζούμε τότε και θα εξακολουθήσωμε ν’ αποβλέπουμε στο χέρι του Ιεχωβά. Αν τα ζώα πρόκειται να τραφούν με τα πτώματα των πρώην καταδυναστών των και να έχουν μια ευωχία μετά τον Αρμαγεδδώνα, τότε ασφαλώς κι εμείς που ανήκομε στην κοινωνία του Νέου Κόσμου δεν πρόκειται ν’ αρχίσωμε να είμεθα σε κατάστασι πείνης και ενδείας μόλις βαδίσωμε στο νέο κόσμο.—Ιεζ. 39:11-20· Αποκάλ. 19:17-21.

37. Υπό το φως του Ψαλμού 145:17, γιατί οι μόνιμοι κάτοικοι της γης δεν είναι ανάγκη να φοβούνται για το ατελεύτητο μέλλον που θα είναι εμπρός των;

³⁷ Αυτή η θεία γενναιοδωρία και ικανοποίησις των επιθυμιών των πλασμάτων θα συνεχισθή σε όλο το νέο κόσμο, ατελεύτητα. Επομένως οι μόνιμοι κάτοικοι της γης δεν έχουν λόγο να φοβούνται ποτέ, ωσάν το σύμπαν να επρόκειτο να καταρρεύση και τα πράγματα να παύσουν να ελέγχονται, εμποδίζοντας τη συνεχή ευτυχία του ανθρώπου. Προς βεβαίωσιν τούτου έχομε τη θεόπνευστη δήλωσι: «Δίκαιος ο Ιεχωβά εν πάσαις ταις οδοίς αυτού, και αγαθός εν πάσι τοις έργοις αυτού.» (Ψαλμ. 145:17, ΑΣ) Τίποτε, λοιπόν, δεν θα υπόκειται σε ατύχημα. Καμμιά απροσεξία, καμμιά αμέλεια, καμμιά αβλεψία δεν θα είναι δυνατή. Ο Ιεχωβά θα ενεργή δικαίως και ακριβώς μέσω ημών. Η σύμφυτη αγαθότης και φιλευσπλαγχνία του θα έρχωνται πάντοτε στην επιφάνεια. Τι Θεός, τι Βασιλεύς, για να τον έχωμε τέτοιον πάντοτε!

ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΗΣ ΠΗΓΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

38. Ποιόν είναι τώρα πάρα πολύ επείγον να επικαλεσθούμε, και ποια υποχρέωσι θέτει αυτό επάνω μας;

³⁸ Στον Αρμαγεδδώνα οι άνθρωποι θα επικαλούνται τους πολλούς ψευδείς θεούς των για απελευθέρωσι, αλλά χωρίς όφελος. Θέλομε να επικαλεσθούν οι καλής θελήσεως άνθρωποι ένα θεό που θα τους σώση, για να μπορέσουν να ζήσουν και να επιβιώσουν. Είναι τώρα πάρα πολύ επείγον να επικαλεσθούμε τον Ιεχωβά και να το κάμωμε αυτό σταθερή αμετάβλητη συνήθειά μας. Κάνοντας τούτο θα σωθούμε. (Ιωήλ 2:32· Πράξ. 2:21) Αυτό σημαίνει να κάμωμε δημοσία διακήρυξί του με άφοβη ομολογία μπροστά σε όλους. Για να το πράξουν αυτό οι άνθρωποι, πρέπει εμείς οι κήρυκες, τους οποίους ο Θεός απέστειλε, να τους δώσωμε την ευκαιρία ν’ ακούσουν για τον μόνον αυτόν θεόν που είναι ικανός να σώση μέσω του Ιησού Χριστού. Πρέπει λοιπόν να είμεθα ένα γραφείο ή εταιρία πληροφοριών και πρέπει να μεταδώσωμε πληροφορίες έστω και αν στην αρχή μπορή να μη ζητηθούν. Ο Ιεχωβά, ο οποίος μας έστειλε ως κήρυκας, δεν μας είπε να περιμένουμε να μας ζητήσουν τις πληροφορίες αυτές. Μας είπε να βγούμε έξω και να τις δώσωμε, είτε ακούουν είτε απέχουν από το ν’ ακούσουν. Ένας αναρίθμητος «πολύς όχλος» θ’ ακούση.—Ρωμ. 10:12-15.

39. Με ποιόν τρόπο εκείνοι που ζητούν τώρα σωτηρία πρέπει να επικαλεσθούν τον Ιεχωβά;

³⁹ Οποιοσδήποτε επικαλείται τον Ιεχωβά αποβλέποντας σε σωτηρία, πρέπει ‘να τον επικαλεσθή εν αλήθεια’. Ο αληθινός τρόπος να τον επικαλεσθή είναι να το πράξη αυτό μέσω του Χριστού, του ανάσσοντος τώρα Βασιλέως. Οι σημερινοί φυσικοί Ισραηλίτες, των οποίων οι μακρινοί πρόγονοι απέρριψαν τον Μεσσία, δεν μπορούν να προσέλθουν απ’ ευθείας στον Ιεχωβά. Για ν’ αποκτήσουν σωτηρία και για να επικαλεσθούν εν αληθεία, σύμφωνα με την αλήθεια, με τον αληθινό τρόπο, πρέπει να το πράξουν αυτό μέσω του Μεγαλυτέρου Μωυσέως, του Ιησού Χριστού του Μεσίτου. Σε όλους όσοι το πράττουν αυτό με ειλικρίνεια, ο Ιεχωβά βρίσκεται κοντά, εγγύς, πλησίον, είναι ευπρόσιτος και συνεπώς έτοιμος και ταχύς ν’ απαντήση στην επίκλησι.

40. Πώς θα εκπληρωθή τελείως η επιθυμία εκείνων που τον φοβούνται;

⁴⁰ Θέλομε να ενθυμούμεθα ότι είναι πλησίον όταν εγείρεται οδυνηρή δοκιμασία για μας είτε ως άτομα είτε ως κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ο ψαλμωδός λέγει με θεόπνευστη πεποίθησι: «Εκπληροί την επιθυμίαν των φοβουμένων αυτόν, και της κραυγής αυτών εισακούει, και σώζει αυτούς.» (Ψαλμ. 145:19) Ο αρχικός φόβος μας για τον Θεόν ήταν εκείνο που ωδήγησε στη θεία σοφία που τώρα κατέχομε. Η κυριώτερη επιθυμία μας τώρα είναι η διεκδίκησις του Ιεχωβά ως του δικαιωματικού Κυριάρχου του σύμπαντος. Η διεκδίκησίς του θα εξομαλύνη τα πάντα και θα θέση τα πάντα σε μια ορθή βάσι. Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να του αποδοθή η δικαιωματική του θέσις και πρέπει αυτός να αναγνωρισθή σύμφωνα με ό,τι είναι δίκαιο και αληθινό, και όλοι όσοι τον κακοπαριστάνουν από οποιαδήποτε άποψι πρέπει να εξαφανισθούν. Η επιθυμία μας όσον αφορά αυτό θα εκπληρωθή τελείως.

41. Γιατί κράζομε τώρα στον Ιεχωβά, και γιατί θα κράξουμε ακόμη, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁴¹ Τώρα είναι ο καιρός που η ικανότης του Ιεχωβά να σώση τίθεται σε κρίσιμη δοκιμασία. Κράζομε σ’ αυτόν τώρα. Αλλά κάτω από την επίθεσι του εχθρού, ιδιαίτερα την τελική επίθεσι του Γωγ, πρόκειται ακόμη να κράξωμε στον Ιεχωβά. (Ιεζ. 38:1 έως 39:16) Όταν δείξωμε ότι δεν συμβιβαζόμεθα μ’ αυτόν τον κόσμο ούτε αποβλέπομε σ’ αυτόν, αλλ’ αποβλέπομε σ’ Εκείνον ως Σωτήρα, αυτός θ’ ακούση την κραυγή μας για βοήθεια και θα μας σώση, για τη δόξα του, στο νέο κόσμο. Αυτός έσωσε τον Δαβίδ τον τυπικόν βασιλέα του με θαυμαστούς τρόπους. Έσωσε τον Ιησούν τον Βασιλέα των βασιλέων, μολονότι εχρειάσθη να τον αναστήση από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα· και θα σώση τώρα την κοινωνία του Νέου του Κόσμου. Αυτός είναι ο φόβος μας· σ’ αυτόν θα κράζωμε.

42. Ποιοι θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, και τι θα πούμε για μερικούς που μπορεί να πεθάνουν πιστοί πριν από τον Αρμαγεδδώνα;

⁴² Γνωρίζετε ποιοι θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος; Ιδού η αξιόπιστη θεόπνευστη απάντησις: «Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς [τους ανόμους, ΜΙΡ Ψαλμοί].» (Ψαλμ. 145:20, ΑΣ) Γνωρίζοντας την απάντησι, πρέπει ν’ αποφασίσωμε σε ποια τάξι σκοπεύομε να είμεθα τότε. Γνωρίζομε την τελική τύχη καθεμιάς από τις δυο τάξεις. Θα κάμωμε καλά να ενεργήσωμε τώρα για να βρεθούμε τότε στην τάξι των αγαπώντων τον Ιεχωβά, όχι των ασεβών, των ανόμων απέναντί του. Οι άνομοι δεν τον αγαπούν· οι νομοταγείς της κοινωνίας του Νέου Κόσμου τον αγαπούν. (1 Ιωάν. 5:3) Ξέρομε ποιοι είναι βέβαιο ότι θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, και δεν υπάρχει δικαιολογία να εξαπατούμε τον εαυτό μας. Ο κανών είναι απλός, σαφής. Επειδή έχει «πληθυνθή η ανομία», η αγάπη πολλών ψυχραίνεται, αλλά η κοινωνία του Νέου Κόσμου πρέπει να εξακολουθήση ν’ αγαπά τον Ιεχωβά, και μάλιστα ολοένα πιο θερμά. (Ματθ. 24:12) Εκείνους από τους αγαπώντας αυτόν που μπορεί να πεθάνουν τώρα πριν στο τον Αρμαγεδδώνα, ο Ιεχωβά θα τους διαφυλάξη, επειδή η αξιότης των για ζωή στο νέο κόσμο εξακολουθεί και θα ανταμειφθή με τον ορθό τρόπο ή στον ωρισμένο του καιρό, είτε με μια πνευματική ανάστασι για να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό στη Βασιλεία είτε με μια πρώιμη ανάστασι σε ζωή στον επίγειο παράδεισο—Ιωάν. 5:28, 29· Αποκάλ. 2:10.

43. Σε ποια απόφασι οδηγούμεθα τώρα, και τι η απόφασις αυτή σημαίνει ότι πρέπει να πράξωμε;

⁴³ Στο αποκορύφωμα αυτής της ανασκοπήσεως του τι ο Ιεχωβά είναι, και τι πράττει, πώς θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε άλλη απόφασι από εκείνην που εξέφρασε ο ψαλμωδός; «Το στόμα μου θέλει λαλεί [ή, καλύτερα, Είθε το στόμα μου να λαλή, CB· ΜΑΜ] την αίνεσιν του Ιεχωβά· και πάσα σαρξ ας ευλογή το όνομα το άγιον αυτού εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 145:21, ΑΣ) Μια τέτοια προσωπική απόφασις σημαίνει, πρώτ’ απ’ όλα, ότι ο καθένας από μας θέτει ως σκοπό του να κηρύττη προς αίνον του Ιεχωβά, διότι αίνος οφείλεται στον Κυρίαρχον του νέου κόσμου τώρα και σε όλη την αιωνιότητα. Εκτιμώντας αυτόν τώρα όπως τον εκτιμούμε, πώς θα μπορούσαμε ποτέ να κατακρατήσωμε τον αίνο απ’ αυτόν; Δεν θα μπορούσαμε!

44. Αν θέλωμε και κάθε σαρξ επίσης να ευλογή το όνομα του Ιεχωβά εις τον αιώνα, τι πρέπει να κάμωμε, και πώς;

⁴⁴ Αλλ’ αν θέλωμε κάθε σαρξ επίσης να ευλογή το άγιον όνομά του «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα», πρέπει απλώς να κηρύξουμε για να κάμωμε γνωστό το όνομά του σε κάθε σάρκα, σε ανθρώπους κάθε είδους, αδιάφορο ποιο είναι το χρώμα του δέρματος ή τα φυλετικά χαρακτηριστικά της σαρκός. Δεν μπορούμε να περιμένωμε να το κάμη αυτό ο ίδιος ο Θεός λόγω απλώς της επιθυμίας μας και της προσευχής μας να συμβή αυτό. Έχομε μέσα μας τη Θεόδοτη ικανότητα και τώρα τόσα άλλα μέσα για να τον αινούμε στους άλλους. Ας τα χρησιμοποιούμε όλα ενωμένοι, σύμφωνα με την επιθυμία μας και την προσευχή μας. Ας κάμωμε κάθε είδους σαρξ να ευλογή το άγιον όνομα του Θεού μας τώρα.

45. Γιατί ο Αρμαγεδδών δεν θα διακόψη την ευλογία του ονόματος Του, και στην πραγματοποίησι ποιας θεόπνευστης ευχής του ψαλμωδού είμεθα αποφασισμένοι να συμμετάσχωμε;

⁴⁵ Φαντασθήτε! Αυτό θα σημαίνη την έναρξι της ευλογίας του προσφιλούς ονόματός του από κάθε σάρκα «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα» επάνω στη γη. Ακόμη και η μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν θα διακόψη την ευλογία του ονόματος του από μέρους των, διότι μόνο όσοι θα ευλογούν, θα διαφυλαχθούν και θα διαβιβασθούν κατ’ ευθείαν πέρα από τον Αρμαγεδδώνα. Κατόπιν σκεφθήτε για το ευχάριστο έργο, μετά τον Αρμαγεδδώνα, της γνωστοποιήσεως του ονόματος του Ιεχωβά, όχι μόνο στα τέκνα εκείνων που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, αλλά επίσης και σ’ εκείνους που θ’ αναστηθούν, για να παρακινηθούν να ενωθούν στην ευλογία του ονόματος του Ιεχωβά ώσπου ολόκληρη η γη ν’ αντηχή με την ευλογία και τον αίνο που του αξίζουν. Τι μακάρια προσδοκία! Αποβλέποντας σ’ αυτήν, είμεθα αποφασισμένοι να έχωμε μέρος στην πραγματοποίησι της θεόπνευστης ευχής του ψαλμωδού όσον αφορά το θείον όνομα τώρα και μετά τον Αρμαγεδδώνα; Η αγάπη μας για τον Θεό θ’ αποκριθή μ’ ένα ένθερμο ναι, και ως κοινωνία του Νέου Κόσμου θα λάβωμε την πορεία που διετυπώθη με τους λόγους: «Καθ’ εκάστην ημέραν θέλω σε ευλογεί· και θέλω αινεί το όνομά σου εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 145:2.