Φως στον Δρόμο της Ζωής από τους Ψαλμούς
«Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.—Ψαλμ. 119:105.
ΤΟ ΦΩΣ χαροποιεί, ειδικά το ηλιακό φως. Τούτο είναι πιο αληθινό ακόμη για ό,τι θα μπορούσε να ονομασθή πνευματικό φως, φως για τη διάνοια και την καρδιά. Χωρίς αυτό το φως οι άνθρωποι είναι τυφλοί, χαμένοι, δεν γνωρίζουν ποιον δρόμο ν’ ακολουθήσουν, διότι απλώς δεν απόκειται στον άνθρωπο τον ίδιο να διευθύνη τα βήματά του. Απόδειξι τούτου βλέπομε στη λυπηρή κατάστασι πραγμάτων, στην οποία οι άνθρωποι βρίσκονται σήμερα. Κυττάζοντας όπου μπορούμε, βρίσκομε σύγχυσι, διαμάχη και πονηρία που οφείλονται στην ιδιοτέλεια και στις συγκρουόμενες θεωρίες για το τι είναι το καλύτερο για τον άνθρωπο στην επιστήμη και στην τέχνη, στη θρησκεία και στην πολιτική.—Ιερεμ. 10:23.
Ποιος είναι αξιόμεμπτος γι’ αυτή τη λυπηρή κατάστασι πραγμάτων; Όχι ο Δημιουργός, διότι αυτός εφωδίασε τον άνθρωπο με πνευματικό φως, μ’ έναν αλάθητο οδηγό, τον λόγο Του, τη Γραφή. Όσον αφορά αυτή, ο μόνος άνθρωπος, του οποίου η ζωή επηρέασε το ανθρώπινο γένος προς το καλό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον που έζησε ποτέ, ο Ιησούς Χριστός, κάποτε είπε, «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Είναι, όπως το εξέφρασε ένας ψαλμωδός, ‘λύχνος εις τους πόδας μας, φως εις τας τρίβους μας’.—Ιωάν. 17:17· Ψαλμ. 119:105.
Αυτός ο λόγος του Θεού είναι γνωστός ως Η Βίβλος και αποτελείται από εξήντα έξη βιβλία. Ο όρος «βιβλία» εδώ χρησιμοποιείται με μια ειδική έννοια, εφόσον είκοσι οκτώ από αυτά έχουν μήκος μικρότερο από έξη σελίδες, και τα πέντε συντομότερα αναλογούν προς λιγώτερο από μια σελίδα το καθένα στη συνήθη Γραφή. Το μεγαλύτερο καθώς και το περισσότερο ίσως γνωστό μεταξύ των εξήντα έξη βιβλίων είναι το βιβλίο των Ψαλμών, που αναλογεί προς τα 8 τοις εκατό περίπου ολοκλήρου της θεοπνεύστου Γραφής.
Στο Εβραϊκό πρωτότυπο αυτό το βιβλίο ήταν γνωστό ως Τεχιλλίμ, που σημαίνει «Αίνοι». Υπάρχουν 150 απ’ αυτούς τους ψαλμούς, από τους οποίους οι μισοί σχεδόν αποδίδονται στον Δαβίδ, τον ποιμένα βασιλέα. Γραμμένοι σε μια περίοδο χιλίων και πλέον ετών, έχουν πράγματι ως θέμα των τους αίνους του Ιεχωβά Θεού. Σ’ αυτούς οι συγγραφείς τους αινούν τον Ιεχωβά Θεό, καλούν άλλους να τον αινέσουν και παρέχουν πάρα πολλές αιτίες για να το πράξουν αυτό. Συνυφασμένο ανάμεσα σ’ αυτούς τους πολλούς ψαλμούς είναι ό,τι θα μπορούσε να ορισθή μια επιτομή των Εβραϊκών Γραφών, διότι σ’ αυτούς βρίσκονται πολλά που ρίχνουν φως στον δρόμο της ζωής από την άποψι της Βιβλικής ιστορίας, της Βιβλικής προφητείας, της Βιβλικής διδασκαλίας και της προτροπής για ορθή διαγωγή.
ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η πληροφορία για τις κραταιές πράξεις του Θεού και την πολιτεία του με ανθρώπινα πλάσματα στους περασμένους καιρούς ρίχνει φως στον δρόμο της ζωής. Μας δείχνει πώς εφθάσαμε να υπάρχωμε εδώ και τι περιμένει ο Θεός από μας, και αυτό ασφαλώς το κάνει το βιβλίο των Ψαλμών, καλύπτοντας γεγονότα από τον καιρό της δημιουργίας και έπειτα ως κάποιον καιρό μετά την επιστροφή των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα το 537 μ.Χ.
Για κάμωμε αρχή, οι Ψαλμοί εύγλωττα και κατ’ επανάληψιν εφιστούν την προσοχή στο γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τα πάντα: «Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος;» (8:3, 4) «Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός.» (90:2) «Γνωρίσατε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς.» (100:3, ΜΝΚ) «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην.»—139:14.
Ανάμεσα στις αρχαιότατες περιπτώσεις της πολιτείας του Θεού με τα πλάσματά του, που αναγράφει το βιβλίο των Ψαλμών, είναι το ότι ο Ιεχωβά συνήψε διαθήκη με τον Αβραάμ και το ότι έκαμε ένορκες δηλώσεις στον Ισαάκ και στον Ιακώβ. Σ’ εκπλήρωσι αυτών των υποσχέσεων ο Ιεχωβά Θεός «εξήγαγε τον λαόν αυτού εν αγαλλιάσει» στην υποσχεμένη γη.—105:9, 10, 42-44.
Το να φέρη τον λαό του Ισραήλ στη γη τους, τη Γη της Επαγγελίας, περιελάμβανε πολλές κραταιές πράξεις, τις οποίες προβάλλει επίσης το βιβλίο των Ψαλμών. Λέγει ότι ο Ιεχωβά έστειλε δέκα πληγές επάνω στην Αίγυπτο, ότι διεχώρισε την Ερυθρά Θάλασσα ώστε να μπορέσουν να διέλθουν οι Ισραηλίται και ότι θαυματουργικά τούς διετήρησε στην έρημο, προμηθεύοντας άρτον, κρέας και νερό. Διάσημες είναι επίσης οι καταπληκτικές νίκες που ο Θεός εκέρδισε για τον λαό του στις ημέρες του Βαράκ και του Γεδεών.—Ψαλμοί 78, 83, 105, 106, 135.
Έπειτα επίσης, οι Ψαλμοί αναγράφουν ότι ήταν ανάγκη ο Ιεχωβά Θεός να τιμωρήση κατ’ επανάληψιν τον λαό του, ακόμη και ως το σημείο να τον φέρη στη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία: «Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν, και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών.» (137:1-9) Και αναγράφουν, επίσης, την επιστροφή του Ισραήλ από την αιχμαλωσία: «Όταν ο Ιεχωβά επανέφερε τους αιχμαλώτους της Σιών, ήμεθα ως οι ονειρευόμενοι, . . . Τότε έλεγον μεταξύ των εθνών, Μεγαλεία έκαμε δι’ αυτούς ο Ιεχωβά.» (126:1, 2, ΜΝΚ) Ναι, το βιβλίο των Ψαλμών, αναγράφοντας πώς ο Ιεχωβά Θεός επολιτεύθη με τον λαό του στους περασμένους καιρούς και γιατί, ρίχνει πολύ φως στον δρόμο της ζωής, διότι έτσι μας εξοικειώνει με τις ιδιότητες και τις αρχές του Θεού.
ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ
Το βιβλίο των Ψαλμών, επίσης, χρησιμεύει ως φως στον δρόμο της ζωής λόγω των προφητειών που περιέχει, από τις οποίες πολλές έχουν ήδη εκπληρωθή, παρέχοντας εμπιστοσύνη ότι και οι υπόλοιπες θα έχουν, επίσης, εκπλήρωσι. Μεταξύ των πολλών προφητειών των Ψαλμών όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, για τις οποίες οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δείχνουν ότι είχαν εκπλήρωσι, είναι ότι ο Ιησούς θα ήρχετο με αφιέρωσι να πράξη το θέλημα του Θεού (40:8· Εβρ. 10:7-9)· ότι ζήλος για τον οίκον του Θεού θα τον κατέτρωγε, να το πούμε έτσι (69:9· Ιωάν. 2:17)· ότι θα επροδίδετο από έναν οικείον (41:9· Ιωάν. 13:18)· ότι θα ερρίπτοντο κλήροι για τον ιματισμό του (22:18· Ιωάν. 19:24)· ότι οστούν αυτού δεν θα συνετρίβετο (34:20· Ιωάν. 19:36) και ότι ο Θεός δεν θα άφηνε την ψυχή του στον Σιεόλ ή Άδη.—16:10· Πράξ. 2:29-31.
Περαιτέρω, το βιβλίο των Ψαλμών προείπε την εξύψωσι του Ιησού στα δεξιά του Πατρός του, για να περιμένη εκεί τον ωρισμένο καιρό του Θεού για ν’ αναλάβη δράσι εναντίον των εχθρών του Θεού και να υποτάξη ο Θεός τα πάντα υπό τους πόδας του Χριστού.—110:1, 2· 8:6· Εβρ. 1:13· 2:8.
Η εκπλήρωσις των προφητειών αυτών ενσταλάζει πίστι ότι οι προφητείες των Ψαλμών που αφορούν τις ευλογίες της Μεσσιανικής βασιλείας του Υιού του Βασιλέως Ιησού Χριστού, θα έχουν επίσης εκπλήρωσι: «Θέλει κρίνει τους πτωχούς του λαού· θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων, και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα. Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη, θέλει υπάρχει αφθονία σίτου εν τη γη· επί των κορυφών των ορέων θέλει είσθαι υπερχείλισις.»—72:4, 6, 7, 16, ΜΝΚ.
ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ
Το βιβλίο των Ψαλμών ρίχνει, επίσης, φως στον δρόμο της ζωής με τις διάφορες Βιβλικές διδασκαλίες, που θίγει. Κατάλληλα τονίζει τον ρόλο του Ιεχωβά Θεού ως παγκοσμίου Κυριάρχου. Μολονότι ‘οι άρχοντες της γης συνάγονται ομού εναντίον του Ιεχωβά και του κεχρισμένου του, ο Ιεχωβά ο ίδιος θα γελάση γι’ αυτούς με χλεύη, θα μιλήση σ’ αυτούς μέσα στην οργή του και θα τους συνταράξη μέσα στο θυμό του.’ (2:1, 2, 4, 5, ΜΝΚ) Θα τους βάλη στη θέσι τους, απαντώντας στις προσευχές του ψαλμωδού: «Ανάστηθι, ω Ιεχωβά! Ας μη υπερισχύη θνητός άνθρωπος. Ας κριθώσι τα έθνη ενώπιόν σου. Έμβαλε φόβον εις αυτούς, ω Ιεχωβά, δια να γνωρίσωσι τα έθνη, ότι είναι θνητοί άνθρωποι.» «Γέμισον τα πρόσωπα αυτών από ατιμίας, και θέλουσι ζητήσει το όνομά σου, ω Ιεχωβά. Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.»—9:19, 20· 83:16, 18, ΜΝΚ.
Το μέσον, με το οποίον ο Ιεχωβά θα διεκδικήση την κυριαρχία του είναι η βασιλεία του, μια άλλη διδασκαλία που γίνεται εξέχουσα στους Ψαλμούς, όπως ακριβώς και στο υπόλοιπο των Γραφών. Πράγματι, υπάρχουν αρκετοί Ψαλμοί που θα μπορούσαν να ορισθούν «Ψαλμοί της Βασιλείας», επειδή το θέμα τους είναι η διακυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού.—2, 45, 72, 96, 97, 99, 110.
Στους Ψαλμούς βρίσκεται, επίσης, η βασική Γραφική διδασκαλία της ελλείψεως συναισθήσεως του ανθρώπου στον θάνατο. «Ω Ιεχωβά, λύτρωσον την ψυχήν μου . . . Διότι εν τω θανάτω δεν υπάρχει ενθύμησις περί σου· εν τω άδη τις θέλει σε δοξολογήσει;» «Οι νεκροί δεν θέλουσιν αινέσει τον Γιάχ, ουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις τον τόπον της σιωπής.» «Μη πεποίθατε επί . . . άνθρωπον, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»—6:4, 5· 115:17· 146:3, 4, ΜΝΚ.
Έπειτα πάλι, οι Ψαλμοί μάς διαφωτίζουν όσον αφορά την ανάγκη του ανθρώπου για ένα λυτρωτή: «[Εκείνοι] οίτινες . . . καυχώνται εις το πλήθος του πλούτου αυτών· ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν.» Κατάλληλα ο ψαλμωδός ερωτά: «Τις άνθρωπος θέλει ζήσει, και δεν θέλει ιδεί θάνατον; τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του Σιεόλ;»—49:6, 7· 89:48, ΜΝΚ.
Αλλά επειδή ο Θεός επρομήθευσε ένα αντίλυτρο, υπάρχει ελπίς ότι οι νεκροί θα επιστρέψουν από τον Σιεόλ (κοινόν τάφον), θ’ αναστηθούν, ελπίς που οι Ψαλμοί δείχνουν ότι δεν περιορίζεται μόνο στον Ιησού Χριστό: «Δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Σιεόλ.» «Ο Θεός θέλει λυτρώσει την ψυχήν μου εκ χειρός του Σιεόλ.» «Ανεβίβασας εκ του Σιεόλ την ψυχήν μου.» «Ηλευθέρωσας την ψυχήν μου εκ Σιεόλ.»—16:10· 49:15· 30:3· 86:13, ΜΝΚ.
ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΔΙΑΓΩΓΗ
Μ’ ένα πολύ πρακτικό τρόπο οι θεόπνευστοι Ψαλμοί ρίχνουν φως στον δρόμο της ζωής με τις νουθεσίες των. Ορθώς επισύρουν την προσοχή μακριά από το πλάσμα και την κατευθύνουν στον Δημιουργό. Εκατοντάδες φορές μας προτρέπουν να ευλογούμε, να εξυψώνωμε, να δοξολογούμε, να αινούμε και να ευχαριστούμε τον Ιεχωβά Θεό· δεκατρείς φορές η εντολή να αινούμε τον Ιεχωβά απαντάται στον Ψαλμό 150 μόνο. Ναι, «Αινείτε τον Γιάχ· διότι είναι καλόν να ψάλλωμεν εις τον Θεόν ημών· διότι είναι τερπνόν, η αίνεσις πρέπουσα.» Γιατί; Επειδή «ελεήμων και οικτίρμων ο Ιεχωβά· μακρόθυμος και πολυέλεος», και «δια τα μεγαλεία αυτού».—147:1· 145:8· 150:2, ΜΝΚ.
Σε όλους τους Ψαλμούς νουθετούμεθα, επίσης, να εμπιστευώμεθα ή ελπίζωμε στον Ιεχωβά. «Ελπίζετε επ’ αυτόν εν παντί καιρώ», διότι δεν είναι μήπως «η ελπίς πάντων των περάτων της γης»; Επομένως, «οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά, ήλπισαν επί τον Ιεχωβά». «Κάλλιον να ελπίζη τις επί τον Ιεχωβά, παρά να θαρρή επ’ άνθρωπον.»—62:8· 65:5· 115:11· 118:8, ΜΝΚ.
Σοφά οι Ψαλμοί μάς δείχνουν την ανάγκη να ενδιαφερώμεθα για τον νόμον του Θεού, καθώς και για τα άλλα μέρη του λόγου του Θεού: «Μακάριος ο άνθρωπος», του οποίου «εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα.» «Και θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεών σου θέλω διαλογίζεσθαι.» «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! όλην την ημέραν είναι η μελέτη μου.»—1:1, 2, ΜΝΚ· 77:12· 119:97.
Ενώ τέτοια νουθεσία, είτε άμεση είτε έμμεση, είτε ρητή είτε υπονοούμενη, μπορεί ν’ αναμένεται στο βιβλίο των Ψαλμών, εκείνο που συχνά παραβλέπεται είναι ότι το βιβλίο αυτό είναι, επίσης, γεμάτο από σοφή νουθεσία για την καθημερινή διαγωγή. Παραδείγματος χάριν, κατ’ επανάληψιν οι συγγραφείς του δείχνουν ότι εκτιμούν, ότι «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί». (1 Κορ. 15:33) «Εμίσησα την σύναξιν των πονηρευομένων, και μετά των ασεβών δεν θέλω καθίσει.» «Εις τους οφθαλμούς αυτού καταφρονείται ο αχρείος,» «Τον έχοντα υπερήφανον βλέμμα, και επηρμένην καρδίαν, τούτον δεν θέλω υποφέρει.» «Απομακρύνθητε απ’ εμού οι πονηρευόμενοι· διότι θέλω φυλάτει τα προστάγματα του Θεού μου.»—26:5· 15:4· 101:5· 119:115.
Οι Ψαλμοί, επίσης, ρίχνουν φως στον δρόμο της ζωής με τη σοφή των συμβουλή για το ποια πρέπει να είναι η στάσις μας όταν βλέπωμε τον ασεβή να ευημερή: «Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών, επί της κλίνης υμών, και ησυχάζετε, θυσιάσατε θυσίας δικαιοσύνης, και ελπίσατε επί τον Ιεχωβά.» «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, μηδέ ζήλευε τους εργάτας της ανομίας. Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην.»—4:4, 5· 37:1, 9, ΜΝΚ.
Έπειτα πάλι, οι Ψαλμοί διαφωτίζουν με το να δείχνουν τι ο Θεός επιδοκιμάζει και τι αποδοκιμάζει: «Ω Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; . . . Ο περιπατών εν ακεραιότητι, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού· ο μη καταλαλών δια της γλώσσης αυτού, μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού, μηδέ δεχόμενος ονειδισμόν κατά του πλησίον αυτού· . . . ουδέ λαμβάνει δώρα κατά του αθώου.» (15:1-3, 5, ΜΝΚ) «Φύλαττε την γλώσσάν σου από κακού, και τα χείλη σου από του να λαλώσι δόλον· έκκλινον από του κακού, και πράττε το αγαθόν ζητεί ειρήνην, και κυνήγει αυτήν.» «Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά, μισείτε το κακόν.»—34:13, 14· 97:10, ΜΝΚ.
Έχομε περαιτέρω φως στον δρόμο μας από τα πράγματα ακριβώς, για τα οποία ο ψαλμωδός προσεύχεται: «Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα; καθάρισόν με από των κρυφίων αμαρτημάτων. Και έτι προφύλαξον τον δούλόν σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι· τότε θέλω είσθαι τέλειος, και θέλω καθαρισθή από μεγάλης παρανομίας. Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιον σου, ω Ιεχωβά.» (19:12-14, ΜΝΚ) «Ω Ιεχωβά, δεν υπερηφανεύθη η καρδία μου, ουδέ υψώθησαν οι οφθαλμοί μου.» «Βάλε, ω Ιεχωβά, φυλακήν εις το στόμα μου· φύλαττε την θύραν των χειλέων μου. Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος· και ας με ελέγχη· τούτο θέλει είσθαι μύρον εξαίρετον δεν ήθελε το αρνηθή η κεφαλή μου.»—131:1· 141:3, 5, ΜΝΚ.
Αληθινά, υπάρχει ανάγκη φωτός, πνευματικού φωτός για καθοδηγία στον δρόμο της ζωής. Τέτοιο φως ασφαλώς βρίσκεται στο βιβλίο των Ψαλμών, μαζί με άλλα βιβλία της Γραφής, διότι οι Ψαλμοί περιέχουν πολλή ιστορία, πολλές προφητείες, ορθή διδασκαλία και αφθονία εξόχων συμβουλών εκτός από τα πολλά άσματα αίνου και εκφράσεις εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά Θεό. «Ψάλατε εις τον Θεόν, ψάλατε· ψάλατε εις τον Βασιλέα ημών, ψάλατε. Διότι Βασιλεύς πάσης της γης είναι ο Θεός· ψάλατε μετά συνέσεως.»—47:6, 7.