από 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτας φέρθηκε σ’ αυτήν.

Η νέα διαθήκη δεν έγινε με τον σαρκικόν Ισραήλ αλλά με τον πνευματικόν Ισραήλ, που αποτελείται από Ιουδαίους και μη Ιουδαίους. «Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29) Σ’ αυτούς τους πνευματικούς Ισραηλίτας εδόθη η θαυμαστή επαγγελία να γίνουν ιερείς και βασιλείς με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του. Το ότι λαμβάνονται από τα έθνη ως λαός για το όνομα του Θεού εξεπλήρωσε τον σκοπό της διαθήκης. Η τελεία αξία της θυσίας του Χριστού που κάνει εξιλασμό για την αμαρτία, καθιστά δυνατή γι’ αυτούς την εκπλήρωσι της υποσχέσεως: «Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερεμ. 31:34) Με βάσι αυτή τη θυσία οι ανομίες των και η κληρονομημένη αμαρτία των συγχωρούνται και δικαιοσύνη υπολογίζεται σ’ αυτούς ώστε να μπορέσουν να αποκυηθούν ως πνευματικοί υιοί του Θεού.​—Ψαλμ. 50:5.

Η νέα διαθήκη δεν ακυρώνει την Αβρααμιαία διαθήκη ή τη διαθήκη της βασιλείας, αλλά είναι πολύτιμη προσθήκη σ’ αυτές που καθιστά δυνατή την εκπλήρωσί των. Μολονότι οι 144.000 πνευματικοί Ισραηλίται είναι οι μόνοι που λαμβάνονται σ’ αυτήν, δεν είναι, όμως, οι μόνοι που ωφελούνται απ’ αυτήν. Στον δέοντα καιρό αυτή θα κάμη να έλθουν ευλογίες σ’ ένα μεγάλο πλήθος πιστών ανθρώπων.

Μέσω αυτών των διαφόρων διαθηκών Θεός εξεδήλωσε την μεγάλη του ανιδιοτέλεια και αγάπη, αποδεικνύοντας ότι η μεγαλωσύνη του και η θειότης του δεν σημαίνουν ότι δεν ενδιαφέρεται για ταπεινούς ανθρώπους. Αντί να τους αγνοή, τους δείχνει παρ’ αξίαν αγαθότητα. Οι διαθήκες που έκαμε με πιστούς ανθρώπους μάς δίνουν ελπίδα για ένα ένδοξο μέλλον σε μια εξωραϊσμένη γη. Ο λόγος του δεν θα επιστρέψη σ’ αυτόν «κενός».​—Ησ. 55:11.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Ρόμπερτ Τρέισυ

ΕΝΘΥΜΟΥΜΑΙ καλά μια παροιμία που την άκουε κανείς συχνά και που πολλές φορές ηχούσε στ’ αυτιά μου, όταν ήμουν νέος: «Ζης και μαθαίνεις κι όλα τα ξεχνάς όταν πεθαίνης». Ακριβώς, όπως τόσο πολλά άλλα πράγματα, σαν τον «Σάντα Κλως» με τα δώρα, απεδείχθησαν ψευδή, το ίδιο συνέβη και μ’ αυτή τη γνωστή κοσμική παροιμία. Η οικογένειά μου αμέσως εδέχθη το άγγελμα της Γραφής, που μας έφεραν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αν και είχα ανατραφή αυστηρά ως Μεθοδιστής. Αρχίσαμε να βλέπομε ότι ήταν δυνατόν να μάθωμε να ζούμε για πάντα σε μια εξωραϊσμένη γη.

Όσο για μένα, άρχισα να εκτιμώ την οργάνωσι προτού κατανοήσω όλες τις διδασκόμενες αλήθειες. Αφού συνώδευσα άλλους στην υπηρεσία επί πολλούς μήνες, βαπτίσθηκα σε μια συνέλευσι ζώνης στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, στο ψυχρό νερό ενός ποταμού στο Φούλτον της Νέας Υόρκης. Την επόμενη ημέρα, το αίμα μου άναψε, καθώς ένας βάρβαρος όχλος ωπλισμένος με ρόπαλα του μπέιζμπωλ διέσπασε τη συνέλευσί μας, ενώ ο δήμαρχος και οι αστυνομικοί παρατηρούσαν αδρανείς εκεί πλησίον. Το γεγονός αυτό, όμως, εχρησίμευσε για να κάμη πιο ισχυρή την ευχή της αφιερώσεώς μου στον Ιεχωβά.

Η μεγάλη εθνική συνέλευσις του Ντητρόιτ, Μίσιγκαν, το 1940, απεδείχθη αποφασιστικό γεγονός για τη ζωή της οικογενείας μας. Ακόμη μπορώ να οραματισθώ και τους έξη μας, τη μητέρα μου, τους δύο αδελφούς μου, τις δύο αδελφές μου και τον εαυτό μου, καθισμένους γύρω από το τραπέζι της κουζίνας και παίρνοντας την απόφασι να μη λείψωμε ποτέ από καμμιά συνέλευσι, εφόσον ήταν δυνατόν, και να εισέλθωμε στην υπηρεσία του σκαπανέως, όσο το δυνατόν γρηγορώτερα, έστω και ένας - ένας.

Λίγο αργότερα οι δύο μου αδελφοί ήσαν σε θέσι να κάνουν το προς τα εμπρός αυτό βήμα της διακονίας. Όταν ήλθε η σειρά μου, ένα οικογενειακό