«Ας Εγερθή ο Θεός, και Ας Διασκορπισθώσιν οι Εχθροί Αυτού»
«Ας εγερθή ο Θεός, και ας διασκορπισθώσιν οι εχθροί αυτού· και ας φύγωσιν απ’ έμπροσθεν αυτού οι μισούντες αυτόν.»—Ψαλμ. 68:1.
1, 2. Ποιους έχει ως εχθρούς ο Θεός, χωρίς μερικοί από αυτούς να το γνωρίζουν;
Ο ΘΕΟΣ έχει τους εχθρούς του! Εκατομμύρια ανθρώπων σήμερα είναι εχθροί και στη σκέψι μόνο ότι υπάρχει ένας Θεός, ο Ύψιστος και ο Παντοδύναμος, το Θείον Ον που είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, ο Πλάστης του ανθρώπου. Εκείνος, στον οποίον όλα τα νοήμονα ανθρώπινα πλάσματα στη γη είναι υπεύθυνα, εξαρτώμενα πλήρως από Αυτόν.
2 Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι λάτρεις του Θεού, αλλά οι οποίοι είναι πραγματικά εχθροί του, πολύ πιθανόν οι χειρότεροι εχθροί του διότι τον κακοπαριστάνουν κι έτσι είναι θρησκευτικοί υποκριταί. Όπως ένας που αγαπούσε τον Θεό είπε πριν από πολύν καιρό: «Ομολογούσιν ότι γνωρίζουσι τον Θεόν, με τα έργα όμως αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς, και εις παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.» (Τίτον 1:16) Εκατοντάδες εκατομμύρια άλλων είναι εχθροί του Θεού χωρίς να το γνωρίζουν, όχι διότι λατρεύουν ψευδείς θεούς, αλλά επειδή είναι φίλοι αυτού του κόσμου: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Χωρίς καμμιά αντιλογία, ο Θεός έχει τους εχθρούς του, δυστυχώς γι’ αυτούς!
3. (α) Ως ποια έκτασι θα εγερθή τώρα ο Ιεχωβά εναντίον των εχθρών του; (β) Ποιος είναι ο σκοπός του όπως εξαγγέλλεται στο εδάφιο Ησαΐας 28:21, και τι έπρεπε να κάμη αυτό τους εχθρούς να σκεφθούν;
3 Ο καιρός ήλθε να εγερθή ο Θεός εναντίον των εχθρών του στη γη σε μια τελική ενέργεια για ν’ απαλλαγή εντελώς από αυτούς. Στις σελίδες της ιστορίας αναγράφονται περιπτώσεις όπου ο Θεός ηγέρθη εναντίον ωρισμένων εχθρών της εποχής για ν’ απαλλαγή από την αντίστασί των. Αλλά τώρα, σύμφωνα με τον διακηρυγμένο σκοπό του, θα εγερθή για ν’ απαλλάξη τη γη από τους σημερινούς εχθρούς του σε μια τεράστια κίνησι που θα περιλάβη τα πάντα, μη επιτρέποντας να διαφύγη κανείς. Δεν ελησμόνησε τον διακηρυγμένο σκοπό του, μολονότι αυτός έχει καταγραφή πριν από είκοσι επτά αιώνες: «Ο Ιεχωβά θέλει σηκωθή ως εν τω όρει Φερασείμ, θέλει, θυμωθή ως εν τη κοιλάδι του Γαβαών, δια να ενεργήση τον έργον αυτού, το παράδοξον έργον αυτού, και να εκτελέση την πράξιν αυτού, την εξαίσιον πράξιν αυτού.» (Ησ. 28:21, ΜΝΚ) Η ιστορία δείχνει τι συνέβη στο Φερασείμ σ’ εκείνη την περίπτωσι, αυτό δε θα έπρεπε να είναι αρκετό για να κάμη τους εχθρούς του Ιεχωβά σήμερα να σκεφθούν πώς οι καταστρεπτικές του δυνάμεις θα ξεσπάσουν ως ύδατα που κατακλύζουν για να σαρώσουν αυτούς και τα είδωλά των.
4, 5. (α) Ποιος ήταν αυτόπτης μάρτυς των όσων έκαμε ο Θεός στο Φερασείμ και την Γαβαών, και ποιο ρόλο ώφειλε αυτός να εκπληρώση απέναντι στους εχθρούς του Θεού σε όλη τη χώρα; (β) Τι προσηυχήθη στον Ψαλμό 68:1-3 όσον αφορά τους εχθρούς και τους δίκαιους;
4 Ένας άνθρωπος, που ήταν αυτόπτης μάρτυς τόσο για ό,τι έλαβε χώραν στο Φερασείμ όσο και για ό,τι έλαβε χώραν αργότερα στη Γαβαών στον ενδέκατον αιώνα π.Χ. ήταν ο Βασιλεύς Δαβίδ της Ιερουσαλήμ. (2 Σαμ. 5:17-25· 1 Χρον. 14:8-17) Η εκκαθάρισις εκείνων των Φιλισταίων εχθρών στο Φερασείμ και στη Γαβαών δεν εξήλειψε πλήρως όλους τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού που ο Ιεχωβά είχε εγκαταστήσει εκεί στη Μέση Ανατολή με τον Βασιλέα Δαβίδ ως τον ορατό του αντιπρόσωπο επί του θρόνου της Ιερουσαλήμ. Υπήρχαν πολλοί άλλοι εχθροί που ακόμη απέμεναν στη λωρίδα της γης που ο Ιεχωβά Θεός είχε υποσχεθή να δώση στον προπάτορα του Δαβίδ, τον Πατριάρχη Αβραάμ μια λωρίδα που εξετείνετο από τον μέγαν ποταμόν Ευφράτη ως τον ποταμό της Αιγύπτου. (Γεν. 15:17-21· 12:1-9· 13:14-18) Άλλοι ισχυροί εχθροί, ως οι Σύριοι, παρέμεναν σ’ αυτή τη γενική περιοχή γης και έπρεπε είτε να καταστραφούν είτε να υποταχθούν και να γίνουν δουλοπάροικοι. Ο Βασιλεύς Δαβίδ είχε την εντολή του Θεού να πολιτευθή με αυτούς τους εχθρούς κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να δοθή εκπλήρωσις στην υπόσχεσι του Θεού να δώση «όλην την γην» στους απογόνους του πιστού του φίλου Αβραάμ. Ο Δαβίδ πρέπει να είχε κατά νουν αυτούς τους εχθρούς, όταν έγραψε τα εισαγωγικά λόγια του Ψαλμού 68 (εδάφια ένα έως τρία):
5 «Ας εγερθή ο Θεός, και ας διασκορπισθώσιν οι εχθροί αυτού· και ας φύγωσιν απ’ έμπροσθεν αυτού οι μισούντες αυτόν. Καθώς αφανίζεται ο καπνός, ούτως αφάνισον αυτούς· καθώς διαλύεται ο κηρός έμπροσθεν του πυρός, ούτως ας απολεσθώσιν οι ασεβείς από προσώπου του Θεού. Οι δε δίκαιοι ας ευφραίνωνται· ας αγάλλωνται ενώπιον του Θεού· και ας τέρπωνται εν ευφροσύνη.»
6, 7. (α) Ποιον ανέφερε εκεί ο ψαλμωδός Δαβίδ, και τι ωδηγήθη αυτός να κάμη για ν’ αντιπροσωπεύη την παρουσία του Θεού; (β) Πότε και γιατί αυτός είπε τους λόγους που παρέθεσε ο Δαβίδ;
6 Επειδή υπήρχαν ακόμη στη Γη της Επαγγελίας εχθροί που δεν είχαν υποταχθή, η πορεία της νίκης του Ιεχωβά Θεού εναντίον των εχθρών του δεν είχε ακόμη τελείως συμπληρωθή. Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, ο Βασιλεύς Δαβίδ ενεπνεύσθη να γράψη και να παραθέση τους λόγους του ανθρώπου, τον οποίον εχρησιμοποίησε ο Ιεχωβά Θεός όταν άρχιζε αυτή τη νικηφόρο πορεία, δηλαδή, τον προφήτη Μωυσή, στον δέκατον έκτον αιώνα π.Χ. Εκείνο τον καιρό ο Μωυσής ευρίσκετο στην έρημο Σινά στην Αραβία, μαζί με τις δώδεκα φυλές των υιών Ισραήλ και επίσης μαζί με ένα «μέγα πλήθος σύμμικτον» μη Ισραηλιτών. (Έξοδ. 12:38· Αριθμ. 11:4) Ολόκληρο το στρατόπεδο απετελείτο από εκατομμύρια ανθρώπων. Την άνοιξι του προηγουμένου έτους ο Ιεχωβά Θεός είχε θαυματουργικά απελευθερώσει όλους αυτούς από την Αίγυπτο, καταστρέφοντας μάλιστα τις στρατιές των Αιγυπτίων υπό τον Φαραώ όταν αυτές προσπάθησαν να προλάβουν τους Ισραηλίτας που έφευγαν όταν διήρχοντο μέσα από την ξηρά κοίτη της Ερυθράς Θαλάσσης. Τον τρίτον μήνα από τότε οι Ισραηλίται και το ‘σύμμικτον πλήθος’ έφθασαν στο Όρος Σινά, και εκεί ο Ιεχωβά Θεός έκαμε μια εθνική διαθήκη ή συμβόλαιο μαζί τους.
7 Σύμφωνα με τον νόμο αυτής της εθνικής διαθήκης μια ιερή σκηνή ανηγέρθη για τη λατρεία του Θεού. Μέσα στο εσώτατο δώμα της σκηνής αυτής ετέθη η χρυσή κιβωτός της διαθήκης για ν’ αντιπροσωπεύη την παρουσία του Θεού εκεί. Οποτεδήποτε οι Ισραηλίται διέλυαν τις σκηνές και εκινούντο προς τον επόμενο σταθμό, η κιβωτός της διαθήκης μετεφέρετο στους ώμους των ιερέων σ’ εκείνο το επόμενο σημείο σταθμεύσεως. Έτσι ο Θεός και ο λαός του ευρίσκοντο σε πορεία για να λάβουν κατοχή της Γης της Επαγγελίας. Υπήρχαν πολλοί εχθροί στον δρόμο προτού λάβουν κάποτε πλήρη κατοχή ολοκλήρου της χώρας. Για την αναγνώρισι αυτού του γεγονότος, ο Μωυσής ως μεσίτης μεταξύ Θεού και του έθνους Ισραήλ επεκαλέσθη τον Θεό για να λάβη την αρχηγία, ακριβώς όπως τα εδάφια Αριθμοί 10:35, 36 (ΜΝΚ) μάς λέγουν με αυτά τα λόγια: «Και ότε εσηκόνετο η κιβωτός, έλεγεν ο Μωυσής, ‘Ανάστα, Ιεχωβά, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί σου, και φυγέτωσαν οι μισούντες σε από πρόσωπόν σου.’ Και ότε ανεπαύετο, έλεγεν, ‘Επίστρεψον, Ιεχωβά, εις τας μυριάδας των χιλιάδων του Ισραήλ’.»
8, 9. Στον Ψαλμό 68:4-6 τι εκάλεσε ο Βασιλεύς Δαβίδ τον λαό του να κάμη όσον αφορά τον Θεό;
8 Οι νίκες του Ιεχωβά και η πλήρης ελέους εκ μέρους του μεταχείρισις του λαού του άξιζε να εορτάζεται με άσμα για την απόδοσι αίνου προς Αυτόν. Ο ψαλμωδός Βασιλεύς Δαβίδ, ο οποίος ήταν ένας που ήξερε να ψάλλη και ήταν και μουσικός, εκαλούσε τον λαό του τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ να ψάλλουν και αυτοί:
9 «Ψάλλετε εις τον Θεόν, ψαλμωδείτε εις το όνομα αυτού· υψώσατε άσμα εις τον επιβαίνοντα επί των ερήμων επειδή Γιάχ είναι το όνομα αυτού· και αγάλλεσθε ενώπιον αυτού· πατήρ των ορφανών και κριτής των χηρών είναι ο Θεός εν τω αγίω αυτού τόπω. Ο Θεός κατοικίζει εις οικογένειαν τους μεμονωμένους· εξάγει τους δεσμίους εις αφθονίαν. Οι δε αποστάται κατοικούσι εν γη ανύδρω.»—Ψαλμ. 68:4-6, ΜΝΚ.
10. Πώς, στην περίπτωσι του Ισραήλ, έδειξε ο Θεός ότι αυτός είναι (α) ένας πατέρας σε ορφανά αγόρια και (β) ένας κριτής για τις χήρες;
10 Κανένα έθνος ή λαός στη γη σήμερα δεν μπορούσε να έχη άρχοντα καλύτερον από εκείνον που το αρχαίο έθνος Ισραήλ είχε στο πρόσωπο του Θεού του, του αοράτου Βασιλέως του. Ολόκληρο το έθνος των υπήρξαν αιχμάλωτοι ακουσίως και χωρίς να το αξίζουν στην ειδωλολατρική Αίγυπτο· αλλά ο Ιεχωβά Θεός ερήμωσε τη γη της Αιγύπτου με δέκα θαυματουργικές πληγές και τους εξήγαγε σ’ ευημερία, η οποία έφθασε στην πλήρη της έκφρασι στον καιρό του Βασιλέως Δαβίδ. Στην Αίγυπτο το έθνος Ισραήλ ωμοίαζε με χωρίς πατέρα παιδί, αλλά ο Ιεχωβά απεδείχθη ότι ήταν πατέρας γι’ αυτούς, αποκαλώντας ολόκληρο το έθνος ο «πρωτότοκός μου.» (Έξοδ. 4:22) Όταν εξήγαγε τον Ισραήλ τον πρωτότοκόν του από την καταδυνάστευσι κάτω από τον Φαραώ που προκαλούσε τον Θεό, όλα τα πρωτότοκα αρσενικά της Αιγύπτου εθανατώθησαν. Ο λαός του Θεού κάτω εκεί ήσαν σαν μια αβοήθητη χήρα που δεν έχει κανένα να συνηγορή γι’ αυτήν σε δικαστήριο, αυτός δε εισήλθε ως δίκαιος Κριτής του Υπερτάτου Δικαστηρίου και εφρόντισε όπως το καταπιεσμένο έθνος λάβη δικαιοσύνη, μια απελευθέρωσι. Αυτός έφθασε να είναι ως ένας σύζυγος για τον λαό του.—Ησ. 54:5· Ιερεμ. 3:14· 31:31, 32.
11. Πώς επολιτεύθη ο Θεός με τους «μεμονωμένους» σε αντίθεσι προς τους «αποστάτας,» και με ποιο όνομα διέβαινε;
11 Οι Ισραηλίται, που είχαν στην Αίγυπτο μια μεταχείρισι ως επικίνδυνοι δούλοι, ήσαν ως μεμονωμένα άτομα σε μια εχθρική ερημιά, χωρίς οίκον προς τον οποίον να μεταβούν. Αλλά ο Ιεχωβά τούς εξήγαγε και τους εγκατέστησε ως σε ένα οίκον, στη Γη της Επαγγελίας. Εκείνους, που εδείχθησαν εχθροί του και με δυστροπία του αντιστάθησαν, τους έκαμε να κατοικούν χωρίς τις αναψυκτικές ευλογίες της θείας ευνοίας καθώς σε μια χώρα που καψαλίζεται από τον ήλιο. Το όνομά του είναι Γιάχ, που είναι μια σύντμησις του ονόματος Ιεχωβά. Αυτός έκαμε γνωστό το όνομά του Ιεχωβά στον λαό του κάτω στην Αίγυπτο καθώς αυτοί και οι πιστοί των προπάτορες ουδέποτε πριν το είχαν γνωρίσει. (Έξοδ. 15:1, 2· 17:16) Με το όνομα αυτό, επάνω στο οποίον είχε συσσωρεύσει φήμη, διέβαινε μέσ’ από την ερημική πεδιάδα καθώς ωδηγούσε τον λαό του προς τη γη της επαγγελίας. Υψώσατε άσμα προς Αυτόν!
Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΝΑ ΣΤΗ ΣΙΩΝ
12, 13. Όπως μας υπενθυμίζει ο ψαλμωδός Δαυίδ, τι πράγματα μπορεί να κινήση ο Θεός για να δείξη τη δύναμί του ως Δημιουργού, και πώς το εξεδήλωσε αυτό στο Όρος Σινά;
12 Τίποτε δεν είναι γι’ αυτόν τον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά να κινήση ουρανό και γη για να δείξη ότι αυτός είναι ο Θεός της δημιουργίας και όλων των νόμων του. Εξεδήλωσε τη δύναμί του να κάμη έτσι στο Όρος Σινά στην Αραβία, όπου έφερε τον λαό του τον τρίτο μήνα ύστερ’ από την απελευθέρωσί των από την δουλαγωγό Αίγυπτο. Προτού καν διακηρύξη τις Δέκα Εντολές από την κορυφή του Όρους Σινά, έκαμε τρομακτικές εκδηλώσεις σε γη και ουρανό, για να εντυπώση στον λαό Ισραήλ το γεγονός ότι ο Νομοθέτης των δεν ήταν απλώς ένα αδύνατο ανθρώπινο πλάσμα, αλλά ήταν ο Θεός του ουρανού και της γης. Αν τα άψυχα πράγματα της δημιουργίας κινούνται στην αόρατη παρουσία του, γιατί δεν θα έπρεπε τα νοήμονα ανθρώπινα πλάσματά του, τα οποία παρατηρούν τα θαυμάσια έργα της δημιουργίας του, να κινούνται επίσης; Αυτός μπορεί να κινήση ουρανό και γη για να εκτελέσουν το θέλημά του. Τη θεία ιδιότητα της δυνάμεως να γίνη αυτό, υπενθύμισε και εμνημόνευσε ο ψαλμωδός Βασιλεύς Δαβίδ, προς αίνον του Ιεχωβά, καθώς είπε:
13 «Θεέ, ότε εξήλθες έμπροσθεν του λαού σου, ότε περιεπάτεις δια της ερήμου . . . η γη εσείσθη, και αυτοί οι ουρανοί έσταξαν από προσώπου του Θεού· το Σινά αυτό εσείσθη από προσώπου του Θεού, του Θεού του Ισραήλ. Θεέ, έπεμψας βροχήν άφθονον εις την κληρονομίαν σου, και εν τη αδυναμία αυτής συ ανεζωοποίησας αυτήν. Η συναγωγή σου κατώκησεν εν αυτή· Θεέ, έκαμες ετοιμασίαν εις τον πτωχόν δια την αγαθότητά σου.»—Ψαλμ. 68:7-10.
14. (α) Πώς ο Θεός εχάρισε αναψυχή στην κληρονομία του όταν αυτοί ήσαν κουρασμένοι; (β) Πόσον καιρό ο Λαός του ήσαν μια «κοινότης σε σκηνές,» και ποια αντίστασι συνήντησαν τελικά;
14 Ο λαός Ισραήλ είχε ληφθή εκ των ειδωλολατρικών εθνών για να είναι το αποκλειστικό απόκτημα του Θεού, και αυτός τον ωνόμασε κληρονομίαν του. (Δευτ. 32:8, 9) Είχε υποστή κατάθλιψι στην Αίγυπτο· και όταν έφθασε στους πρόποδες του Όρους Σινά στην έρημο, ήταν αναμφιβόλως κουρασμένος, ως μια διψασμένη γη. Αλλά εκεί, με το να τους δώση τις Δέκα Εντολές και όλους τους άλλους νόμους της διαθήκης του και με το να εγκαταστήση την καθαρή του ωργανωμένη λατρεία μεταξύ των, ο Ιεχωβά Θεός άρχισε να προκαλή μια έκχυσι πνευματικών ευλογιών. Αυτό ήταν πνευματικώς αναζωογονητικό στον λαό της κληρονομίας του και ενισχυτικό γι’ αυτούς ως τροφή. Διεπίστωσαν αυτοί ότι έπρεπε να ζουν, όχι μόνο με φυσική τροφή, αλλά με κάθε λόγο που εξήρχετο από το στόμα του Θεού. Εδαπάνησαν πολύν καιρό—σαράντα έτη—ως μια κοινότης σε σκηνές στην έρημο και έξω από τα όρια της Γης της Επαγγελίας. Αλλά στο τελευταίο έτος ο Ιεχωβά τούς έφερε στα σύνορα «της γης ήτις έρρεε γάλα και μέλι.» Τότε οι βασιλείς του τόπου άρχισαν να προβάλλουν αντίστασι. Τι έπρεπε να γίνη τώρα; Ακούστε:
15, 16. Όπως αναφέρεται στον Ψαλμό 68:11, ποιο μέρος είχαν οι γυναίκες του Ισραήλ σχετικά με τις νίκες του Θεού μέσω των ανδρών των;
15 «Ο Ιεχωβά ο ίδιος δίδει τον λόγον· αι ευαγγελιζόμεναι γυναίκες είναι στράτευμα μέγα. Ακόμη και οι βασιλείς στρατευμάτων φεύγουν, φεύγουν. Όσον αφορά εκείνην ήτις διαμένει εν τη οικία, αυτή μετέχει εις τα λάφυρα. Μολονότι σεις οι άνδρες εκοίτεσθε μεταξύ των σωρών στάκτης των στρατοπέδων, εκεί θα είναι αι πτέρυγες περιστεράς περιηργυρωμένης και τα πτερά της σκεπασμένα με κιτρινοπράσινον χρυσόν. Ότε ο Παντοδύναμος διεσκόρπιζε τους βασιλείς εν αυτή, ήρχιζε να χιονίζη εν Σαλμών.»—Ψαλμ. 68:11-14, ΜΝΚ.
16 Σε αρχαίους καιρούς οι γυναίκες δεν ελάμβαναν μέρος σε πολεμική δράσι, αλλά όταν τα νικηφόρα στρατεύματα επέστρεφαν, συνέρρεαν έξω από τα σπίτια των για να εορτάσουν και διακηρύξουν τα καλά νέα με χορό, άσματα και μουσική. Η Μαριάμ, η αδελφή του Μωυσέως, ωδηγούσε τις Ισραηλίτιδες γυναίκες σε χορό και άσμα αφού ο Θεός των Ιεχωβά εξωλόθρευσε τις Αιγυπτιακές στρατιές στην Ερυθρά Θάλασσα. (Έξοδ. 15:20, 21) Η θυγάτηρ του Ιεφθάε εξήλθε να τον συναντήση με χορό και μουσική, όταν αυτός επέστρεψε από τη νίκη του κατά των εχθρών Αμμωνιτών. (Κριτ. 11:34) Όταν ο Βασιλεύς Σαούλ μαζί με τον στρατηγό του Δαβίδ επέστρεψαν από νίκη κατά των Φιλισταίων, οι γυναίκες εξήλθαν από όλες τις πόλεις για να τους χαιρετίσουν με μουσική, άσματα και χορό. (1 Σαμ. 18:6, 7) Οι γυναίκες δεν έπρεπε να είναι σιωπηλές σε τέτοιες περιστάσεις. Οι άνδρες των ήσαν εκείνοι που είχαν χρησιμοποιηθή στον νικηφόρο πόλεμο υπό την ηγεσία του Θεού, και αυτές είχαν εξουσιοδοτηθή να ενώνωνται στον εορτασμό της νίκης και να δίνουν την δόξα και τον έπαινο για τη νίκη στον Θεό, του οποίου το θέλημα οι άνδρες των είχαν εκτελέσει.
17. (α) Γιατί οι γυναίκες της εποχής μας είναι υποχρεωμένες να λέγουν τ’ αγαθά νέα»; (β) Ποιος ήταν ο «λόγος» που έδωσε ο Θεός στον αρχαίο Ισραήλ, και τι επρόκειτο να προμηθεύση η υπακοή στον «λόγον»;
17 Γυναίκες αυτού του είδους δεν είναι εχθρές του Θεού. Όσο μεγαλειώδη και αν ήσαν τα καλά νέα που η συγκέντρωσις των γυναικών έπρεπε να ειπή τότε εκεί, στον καιρό για τον οποίον έγραψε ο ψαλμωδός Δαβίδ, οι γυναίκες αυτής της συγχρόνου εποχής έχουν ακόμη μεγαλειωδέστερα αγαθά νέα να λέγουν και με αυτό αποδεικνύουν ότι είναι όχι εχθρές, αλλά φίλες του Θεού. Λαμβάνουν τα καλά νέα από τον Θεό, και είναι δικαίωμά τους και υποχρέωσις να τα ειπούν. Στον παλαιό καιρό, στις ημέρες του νεαρού έθνους Ισραήλ, ‘ο Ιεχωβά ο ίδιος έδωκε τον λόγον.’ Ποιος ήταν ο λόγος; Καθώς οι Ισραηλίται επλησίαζαν στη Γη της Επαγγελίας για να την αποσπάσουν από τα χέρια των εχθρών του Θεού, «ο λόγος» Του προς αυτούς ήταν να προχωρήσουν θαρραλέα και να την λάβουν στην κατοχή των, εκτελώντας με πολεμικά όπλα τους εχθρούς του Θεού που κατείχαν τη Γη της Επαγγελίας χωρίς θεόδοτο δικαίωμα προς τούτο. Η υπακοή σ’ αυτή την εντολή ή «λόγο» εκ μέρους των πολεμιστών του Ισραήλ ποια έκβασι έπρεπε να έχη; Ο Θεός στον οποίον απευθύνετο η προσευχή «Εγέρθητι, ω Ιεχωβά, και ας διασκορπισθώσιν οι εχθροί σου,» αποτελούσε εγγύησι ότι η έκβασις θα ήταν νίκη! Θα ωδηγούσε σε «αγαθά νέα,» που οι γυναίκες θα εκινούντο να εορτάσουν με μουσική και χορό και να λέγουν με άσματα.
18. (α) Με ποια έννοια θα μπορούσε να λεχθή ότι ο Θεός έδινε τον «λόγον» στις γυναίκες; (β) Με ποιο τρόπο είχε αρχίσει να ‘χιονίζη’ στην Σαλμών όταν ο Θεός διεσκόρπισε τους εχθρικούς βασιλείς;
18 Ο Ιεχωβά, με το να πολεμά υπέρ του λαού του και να τους δίνη τη νίκη, θα έδινε στις γυναίκες αυτού του λαού κάτι να λέγουν. Θα τις εφωδίαζε με το θέμα του άσματος του εορτασμού των. Θα έδινε σ’ αυτές τα αγαθά νέα. Με αυτή την έννοια μπορούσε να λέγεται γι’ αυτόν ότι έδωκε τον λόγον. Κατά τον εορτασμό της νίκης οι γυναίκες θα έλεγαν πώς οι ειδωλολάτραι βασιλείς των εχθρικών στρατιών είχαν φύγει από έμπροσθεν του Ιεχωβά Θεού, όταν αυτός ηγέρθη εναντίον των σε πόλεμο. Οι γυναίκες θα έλεγαν ότι, όταν ο Θεός ο Παντοδύναμος διεσκόρπισε τους βασιλείς των εχθρών στην οδόν του Ισραήλ, τα πτώματα των στρατιών του εχθρού εσκέπασαν την πεδιάδα σαν με χιόνια, καθώς εις Σαλμών· ή πιθανόν ότι, για να χορηγήση νίκη στον λαό του, είχε προκαλέσει ένα θαυματουργικό χιόνι εις Σαλμών. Οι νικηφόροι πολεμισταί του Θεού θα επέστρεφαν στους οίκους των αφού θ’ απεγύμνωναν τους φονευμένους εχθρούς και θα εμοίραζαν τα λάφυρα μαζί με τις γυναίκες των που είχαν αφεθή πίσω για να φροντίζουν για τα οικιακά.
19. Πώς, μολονότι στην εκστρατεία οι άνδρες επλάγιαζαν ανάμεσα σε σωρούς από στάχτη, θα υπήρχε μια περιστερά σκεπασμένη με πολύτιμα μέταλλα;
19 Μολονότι οι εκτελεστικές στρατιές του Θεού έπρεπε να πλαγιάζουν μεταξύ των σωρών στάχτης στη διάρκεια της εκστρατείας, ήταν δυνατόν να υπήρχε μια περιστερά κατασκευασμένη από πολύτιμα μέταλλα, με πτερά σκεπασμένα με άργυρο και πτέρυγες με κιτρινοπράσινο χρυσό, για να φερθή στη χώρα ως ένα τρόπαιο της νίκης του Ιεχωβά. Αλλά τότε, επίσης, το έθνος ωνομάζετο «η τρυγών» του Ιεχωβά. (Ψαλμ. 74:19) Από την άποψι αυτή, μολονότι οι άνδρες αυτού του έθνους τρυγόνος του Θεού έπρεπε να πλαγιάζουν μεταξύ των σωρών στάχτης της στρατοπεδεύσεως, στη διάρκεια μιας πολεμικής εκστρατείας κατά των εχθρών του Θεού, αυτοί θα εξήρχοντο σαν μια τρυγόνα, ισχυρή σε πτέρυγες και καθαρή σ’ εμφάνισι, λαμπρή σαν να ήταν σκεπασμένη με άργυρο και κιτρινοπράσινο χρυσό. Έτσι ο Θεός δεν θα έδινε το σαν τρυγόνα έθνος του στα χέρια των εχθρών Του.
20. Τι εξακολουθούν να κάνουν οι εχθροί από το 1914, ώστε ο Ιεχωβά να εγερθή εναντίον των στον Αρμαγεδδώνα;
20 Η δύναμις της ποιητικής αυτής αφηγήσεως των πράξεων του Θεού δεν θα έπρεπε να χαθή από τους εχθρούς του Θεού σήμερα. Αυτοί οι εχθροί προσπαθούν να σταθούν στον δρόμο του Θεού, ο οποίος εκπληρώνει τον σκοπό του σχετικά με τον λαό του, και ο σκοπός αυτός είναι να τους φέρη επιτυχώς μέσα στη δίκαιη νέα τάξι που έχει υποσχεθή. Ο «καιρός του τέλους» καθώς προελέχθη στον Λόγον του έχει έλθει στα έθνη του κόσμου τούτου, αρχίζοντας το 1914 με το τέλος των Καιρών των Εθνών, «των προσδιωρισμένων καιρών των εθνών.» Αυτά αρνούνται να παραιτηθούν της εξουσίας στη διάρκεια αυτού «του καιρού του τέλους» και ειρηνικά να δώσουν τόπο στην από τον Θεό άσκησι κυριαρχίας επί της γης της δημιουργίας του. Έτσι καθίσταται αναγκαίον για τον Παντοδύναμο Θεό να τους εξώση. Πρέπει να εγερθή εναντίον των σε πόλεμο. Τούτο θα το κάμη στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος. Στο μεταξύ τα εχθρικά έθνη εξακολουθούν ν’ αποκλείουν την πρόοδο του λαού του Θεού καθόσον αυτός ο λαός εργάζεται για να προωθήσουν τα επίγεια συμφέροντα της βασιλείας του Θεού.
21. Όπως στη περίπτωσι του Δαβίδ, πώς οι εχθροί προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Ιησού Χριστό από το να βασιλεύση, και με ποια επιτυχία;
21 Η βασιλεία δεν είναι εκείνη του αρχαίου Δαβίδ στην επίγειο Ιερουσαλήμ, αλλά η βασιλεία του υποσχεμένου Υιού του Δαβίδ, του Ιησού Χριστού, ο οποίος εγεννήθη στην οικογενειακή γραμμή του Δαβίδ μέσω της Ιουδαίας παρθένου Μαρίας δια θαύματος του Θεού. Οι εχθροί προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Δαβίδ από το να κυβερνήση ως βασιλεύς στο Όρος Σιών στην Ιερουσαλήμ, αλλά με καταισχύνη ηττήθησαν όταν ο Θεός ηγέρθη εναντίον των. Ομοίως οι εχθροί προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Υιό του Δαβίδ, Ιησούν Χριστόν, από το να κυβερνήση ως βασιλεύς, αλλά και αυτοί επίσης υπέστησαν ήττα. Εφόνευσαν τον Ιησού Χριστό έξω από την Ιερουσαλήμ την ημέρα, που ο αμνός του Ιουδαϊκού πάσχα εσφάγη, αλλά την τρίτην ημέραν ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε εκ νεκρών ως ένα ένδοξον, αθάνατον, πνευματικόν Υιόν. Ο Υιός του Δαβίδ τότε ανήλθε προς τον ουράνιο Πατέρα του. Εκεί ο Ιεχωβά Θεός τον έθεσε ως ένα βασιλικό Λίθο στην ουρανία Σιών, για ν’ αρχίση να κυβερνά εκεί στον ωρισμένο καιρό του Θεού, δηλαδή, το 1914. Τότε ο Θεός θα άρχιζε να κάνη όλα τα έθνη των Εθνικών υποπόδιον των ποδών του Υιού του Δαβίδ.—Λουκ. 21:24· Ησ. 28:16-21· Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:34-36· Εβρ. 10:13.
22. Σε τι προέβαλαν αντίστασι τα έθνη από το 1914;
22 Από το 1914 τα Έθνη αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν το τέλος των «προσδιωρισμένων καιρών των εθνών» και αντέστησαν στο να γίνουν το υποπόδιον του ανάσσοντος Υιού του Δαβίδ. Αλλά η πείσμων αντίστασίς των θ’ αποδειχθή ματαία στον Αρμαγεδδώνα.
ΕΠΙΔΟΣΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΣΤΑ ΕΘΝΗ
23, 24. (α) Ποιος ήταν ο «λόγος» που έδωσε ο Ιεχωβά το 1914; (β) Τι προείπε ο Ιησούς ότι θα συνέβαινε ύστερ’ από το 1914, και υπάγεται και αυτό στον επιτακτικό «λόγον»;
23 Καθώς ο Ψαλμός 68:11 είπε προ πολλού, «Ο Ιεχωβά ο ίδιος δίδει τον λόγον.» Στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 ο Ιεχωβά Θεός έδωκε τον λόγον για την έξωσι των εχθρικών εθνών που υπάρχουν στη γη. Βρίσκονται ‘στον καιρό του τέλους’ των. (Δαν. 11:40· 12:4) Όσον αφορά το τι επρόκειτο να συμβή στη διάρκεια αυτού «του εσχάτου καιρού,» ο Υιός του Δαβίδ, Ιησούς Χριστός, προείπε, όχι μόνον παγκόσμιο πόλεμο, πείνες, λοιμούς, σεισμούς και στεναχωρία των εθνών, αλλ’ επίσης και τη διακήρυξι των αγαθών νέων μιας νέας κυβερνήσεως, της δικαιωματικής κυβερνήσεως της γης, δηλαδή, της βασιλείας του Θεού. Αφού προείπε τους διωγμούς κατά των πιστών ακολούθων του, ο Ιησούς είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:7-14.
24 Έτσι ο Θεός επιδίδει προειδοποίησι στα εχθρικά έθνη. Έδωκε τον «λόγον» για να υποταχθούν αυτοί οι εχθροί, να γίνουν ως ένα υποπόδιο των ποδών του Υιού του Δαβίδ. Αυτός ο επιτακτικός «λόγος» περιλαμβάνει, επίσης, την επίδοσι προειδοποιήσεως σ’ αυτούς προτού Αυτός εγερθή εναντίον των στον Αρμαγεδδώνα. Έχει επιδοθή αυτή η προειδοποίησις;
25. (α) Η επίδοσις προειδοποιήσεως τι εσήμαινε για τους μάρτυρας της Βασιλείας και τι για τον Θεό; (β) Ομοίως τι εσήμαινε η γέννησις της Βασιλείας, και τι είδους νέα προέκυψαν;
25 Ναι, ιδιαίτερα από το έτος 1919. Αυτό εσήμαινε έναν αγώνα από μέρους των μαρτύρων της Βασιλείας του Ιεχωβά μετά το έτος εκείνο. Αλλ’ αυτοί οι μάρτυρες της Βασιλείας προσευχήθηκαν: «Ας εγερθή ο Θεός, και ας διασκορπισθώσιν οι εχθροί αυτού.» Σε απάντησι, ο Θεός εκαθάρισε γι’ αυτούς το δρόμο για να επιδώσουν προειδοποίησι κατά των εχθρικών εθνών με το κήρυγμα των αγαθών νέων ότι η βασιλεία του Θεού εγκαθιδρύθη εις χείρας του Υιού του Δαβίδ το 1914. Αυτό εσήμανε μια σειρά νικών υπέρ του Ιεχωβά, που καθιστούν δυνατόν το ότι σήμερα η προειδοποίησις της Βασιλείας επιδίδεται στα έθνη σε 199 χώρες και σε 164 γλώσσες. Η ίδια η γέννησις της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς εσήμανε μια νίκη γι’ Αυτόν επάνω στον Σατανά ή Διάβολο και τους δαίμονές του. (Αποκάλ. 12:5-12) Η εξάπλωσις του έργου επιδόσεως προειδοποιήσεως για την Βασιλεία σε ολοένα περισσότερα έθνη εσήμανε περαιτέρω νίκες για τον Ιεχωβά Θεό. Τέτοιες θείες νίκες χρησιμεύουν ως αγαθά νέα που πρέπει να λεχθούν στους λαούς.
26. (α) Πώς αληθεύει σήμερα ότι «αι ευαγγελιζόμεναι» είναι ένας μεγάλος αριθμός; (β) Γιατί η λέξις «στράτευμα» είναι μία καλή λέξις γι’ αυτόν τον όμιλο των γυναικών;
26 Οι πνευματικές εκείνες νίκες του Θεού έως τώρα έχουν εορτασθή παγκοσμίως. Ο «λόγος» του Θεού δεν έγινε ματαίως. Ως αποτέλεσμα του ότι προέβη εις το να τον εκτελέση νικηφόρως, «αι ευαγγελιζόμεναι γυναίκες είναι στράτευμα μέγα.» (Ψαλμ. 68:11, ΜΝΚ) Τα γεγονότα που αναγγέλλονται το αποδεικνύουν. Τον Απρίλιο του έτους 1967 υπήρχαν ολόγυρα στη γη 1.154.079 άτομα που επέδιδαν προειδοποίησι σχετικώς με τη βασιλεία του Θεού και ανήγγελλαν τις πράξεις Του μέσα στη νικηφόρο του πορεία προς τον Αρμαγεδδώνα. Αυτή είναι μια μεγάλη συντροφιά εορταστών. Και αν κάμωμε μια εξέτασι μέσα στο προσωπικό αυτού του πλήθους των εορταστών, θα διαπιστώσωμε ότι η μεγάλη πλειονότης αυτών ήσαν γυναίκες. Επομένως από εκείνους τους 1.154.079 εορταστάς ο αριθμός των θηλέων αποτελεί ένα «στράτευμα μέγα.» Και «στράτευμα» είναι μια καλή λέξις γι’ αυτόν τον όμιλο των γυναικών, οι οποίες «ευαγγελίζονται.» Γιατί; Επειδή αυτές είναι πολεμίστριες κάτω από το πρόσταγμα του Θεού, του οποίου το όνομα είναι Γιάχ, ή Ιεχωβά. Πολλές από αυτές δυνατόν να έχουν καθήκον να φροντίσουν για το σπίτι ως μητέρες, σύζυγοι ή θυγατέρες, αλλ’ αυτές συμμετέχουν στα λάφυρα των νικών του Θεού μέσω των μαρτύρων της Βασιλείας του επί της γης. Με το να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι κηρύττοντας, αυτές οι γυναίκες κάνουν ως σύνολο περισσότερα από όλο το άθροισμα των ανδρών.