Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Δεν υπάρχει καμμιά ελπίς για ένα άτομο του «πολλού όχλου», που πεθαίνει τώρα πριν από τον Αρμαγεδδώνα να ενωθή και πάλι με τον συζυγικό του σύντροφο ως σύντροφος εκείνου στον νέο κόσμο και να μετάσχη στην εκπλήρωσι της εντολής αναπαραγωγής;

Η ελπίδα πρέπει να βασίζεται στον λόγον του Θεού, όχι στην αισθηματικότητα. Η άκαμπτη Γραφική αλήθεια παραμένει: Ο ανθρώπινος γάμος διαλύεται με τον θάνατο ενός από τους συντρόφους του γάμου. (Ρωμ. 7:1-3) Γι’ αυτό τον λόγο, ο Χριστιανός που πεθαίνει τώρα δεν δικαιούται να δεσμεύση τον επιζώντα σύντροφο να παραμείνη άγαμος με την ελπίδα ότι στην ανάστασι μπορεί να ενωθούν και πάλι.

Ο επιζών δεν αποδεικνύεται άπιστος στον νεκρό συζυγικό του σύντροφο με το να νυμφευθή κάποιον άλλον κατόπιν. Εφ’ όσον χρόνον ζούσε ο σύντροφος που εξέλιπε, ο σύντροφος που επέζησε του έδιδε την πληρότητα της αγάπης του, πίστεως και αφοσιώσεως, και δεν απεδεικνύετο άπιστος σ’ αυτά. Ώστε σ’ αυτό το σημείον εκείνος που απέθανε δεν μπορεί να μεμφθή τίποτα.

Εκείνος, όμως, που επέζησε πρέπει να διάγη μια κανονική ζωή μετά τον θάνατο του αγαπητού γαμηλίου συντρόφου. Οι περιστάσεις και οι εξελίξεις των πραγμάτων μπορεί να υπαγορεύσουν νέον γάμον του σύμφωνα με τις Γραφές. Είναι ελεύθερος να το πράξη. Εκείνος που πέθανε δεν είναι αλυσοδεμένος μ’ αυτόν, διότι εκείνος που πέθανε δεν μπορεί να αποδώση στον επιζώντα τα συζυγικά καθήκοντα στο χρονικό διάστημα από τώρα ως την ανάστασι των νεκρών. Ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις εν σχέσει μ’ αυτόν τον νόμο που διαλύει τον γάμο με τον θάνατο ενός από τους συντρόφους του γάμου. Θα το έκανε αυτό αν επέτρεπε στους άλλοτε γαμηλίους συντρόφους να ενωθούν και πάλιν ως σύζυγοι μέσω της αναστάσεως και για να συμμετάσχουν με κείνους που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα για την εκπλήρωσι της εντολής αναπαραγωγής.

Αυτό, αντιστοίχως, ισχύει και για Χριστιανούς, οι οποίοι δεν είναι από τον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων», αλλ’ οι οποίοι είναι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού και είναι, επομένως, συγκληρονόμοι του Χριστού Ιησού στην ουράνια βασιλεία. Και γι’ αυτούς, επίσης, ο θάνατος διαλύει τον δεσμόν του γάμου. Γι’ αυτό, στην ανάστασι των νεκρών σε ζωή στον ουρανό τα άλλοτε ανδρόγυνα δεν θα ενωθούν πάλι στον ουρανό ως σύζυγοι ή και ως οι πιο στενοί σύντροφοι. Γι’ αυτά τα πνευματικά νέα κτίσματα εγράφησαν τα εξής: «Από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν.» (2 Κορ. 5:16) Ασφαλώς, λοιπόν, αν ένας τέτοιος Χριστιανός «νέον κτίσμα» πέθανε και ανεστήθη πνευματικώς σε ζωή στον ουρανό χωρίς το σάρκινο σώμα, που κείται σηπόμενον εκεί στον τάφο, αυτός που επιζή, γεννημένος από το πνεύμα γαμήλιος σύντροφος δεν μπορεί πια να γνωρίση εκείνον που εξέλιπε κατά την σάρκα. Δεν υπάρχει πια σαρξ για τον αναστάντα συγκληρονόμον του Χριστού. Ο γάμος των συζύγων για τη γέννησι τέκνων είναι κάτι που ανήκει στη σάρκα, όχι στο πνεύμα. Συνεπώς, ένας Χριστιανός γεννημένος από το πνεύμα με ουράνιες ελπίδες, που επιζή, δεν πρέπει να φρονή ότι πρέπει να παραμένη άγαμος και να μη νυμφευθή πάλι με την ιδέα του να παραμείνη ελεύθερος για να ανασυνδεθή με τον πρώην γαμήλιο σύντροφό του στην ουράνια βασιλεία. Δεν πρέπει να διατηρή την ελπίδα ότι το να μείνη άγαμος και να παραμένη αποκλειστικά προσηλωμένος στα στοργικά του αισθήματα προς τον ένα και μόνον επίγειο γαμήλιο σύντροφό του θ’ αναγνωρισθή και θ’ ανταμειφθή από τον Ιησού Χριστό, και ότι ο Χριστός, επομένως, θ’ ανασυνδέση το άλλοτε ανδρόγυνο στην ανάστασι, και στα πράγματα, τις διατάξεις και τις ενέργειες της ουρανίας βασιλείας.

Έτσι, για τους νεκρούς με πνευματικές, ουράνιες ελπίδες και για τους νεκρούς με επίγειες Παραδεισιακές ελπίδες, ο κανών που εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός, παραμένει αναλλοίωτος: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ» (Ματθ. 22:30) Στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε άγγελοι ετιμωρήθησαν επειδή ήλθαν σε γάμου κοινωνίαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων διότι αυτές ήσαν ωραίες. (Γεν. 6:1-4) Στην ανάστασι των «άλλων προβάτων» στη γη, κανένα πρώην νυμφευμένο άτομο δεν θα έχη την ευκαιρία να επιθυμήση ένα άλλο πρώην νυμφευμένο άτομο, όπως θα συνέβαινε αν ο τελευταίος αυτός επανακτούσε τον πρώην γαμήλιο σύντροφό του που είχε μείνει άγαμος, ενώ ο ζηλότυπος γαμήλιος σύντροφος δεν επανακτά τον πρώην σύντροφό του, διότι αυτός ο σύντροφός του ενυμφεύθη και πάλι κι επέζησε από τον Αρμαγεδδώνα με τον νέο του γαμήλιο σύντροφο. Εκείνο που η ανάστασις υπόσχεται στους ανθρώπους είναι, όχι η ανανύμφευσις, αλλ’ η αναβίωσις, κι αυτή υπό την βασιλείαν του Θεού δια Χριστού. Δεν είναι αυτό κάτι ευχάριστο; Έχει κανείς δικαίωμα να ζητή περισσότερα δια της θυσίας του Χριστού; Ο Χριστός πέθανε για σας, όχι για να νυμφευθήτε, αλλά για να ζήσετε! Ας μη διεπώμεθα ούτε να υπερνικώμεθα από αισθηματισμό.

● Το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων» που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, θα γνωρίσουν αν οι σύντροφοί των του υπολοίπου απεδείχθησαν πιστοί και έλαβαν το βραβείον της αθανασίας, ή όχι;—Φ. Σ., Η.Π.Α.

Μάλιστα, φαίνεται λογικό να συμπεράνωμε ότι το ποιοι θα περιλαμβάνωνται στα 144.000 μέλη του σώματος του Χριστού θα είναι κοινή γνώσις σ’ εκείνους από τα άλλα πρόβατα που θα ζήσουν στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο. Σχετικά με τούτο αναγράφει ο Ψαλμός 87:5, 6: «Και περί της Σιών θέλουσιν ειπεί, Ούτος και εκείνος εγεννήθη εν αυτή· και αυτός ο Ύψιστος θέλει στερεώσει αυτήν. Ο Ιεχωβά θέλει αριθμήσει, όταν καταγράψη τους λαούς, ότι ούτος εγεννήθη εκεί.»—ΜΝΚ.

Είναι, συνεπώς, πολύ λογικό ότι έτσι πρόκειται να συμβή. Βέβαια, τώρα γνωρίζομε από τη Βιβλική αναγραφή, ότι ωρισμένοι έλαβαν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά στο παρελθόν και η πληροφορία αυτή είναι ενθαρρυντική για μας. Έτσι και για εκείνους, που θα περάσουν στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο, θα είναι παρομοίως πολύ ενισχυτικό της πιστότητός των να γνωρίζουν ότι ωρισμένοι απεδείχθησαν πιστοί και έλαβαν το ένδοξο βραβείο της αθανασίας. Θα ενθυμούνται την πιστή αφοσίωσί των όλοι εκείνοι που τους εγνώρισαν, σύμφωνα με την αρχή που εκτίθεται στην επιστολή προς Εβραίους 13:7: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν.»