“Η Βασιλεία του Κύριου Ημών και του Χριστού Αυτού Αναλαμβάνει Εξουσία”
1. Πότε οι 144.000 αποκυημένοι από το πνεύμα μαθητές του Χριστού θα παύσουν να είναι υπήκοοι της πνευματικής του βασιλείας στη γη;
ΟΛΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΘΑ για τους κυβερνητικούς παράγοντες της επικείμενης παγκόσμιας κυβερνήσεώς μας. Με την πάροδο του χρόνου, όλοι οι 144.000 πιστοί αναγεννημένοι από το πνεύμα μαθητές του Χριστού, θ’ αριθμούνται μεταξύ αυτών των κυβερνητικών παραγόντων. Τότε δεν θα είναι πια επίγειοι υπήκοοι της πνευματικής βασιλείας του Χριστού, αλλά θα είναι βασιλείς μαζί του στον ουρανό. Η προοπτική αυτή συμφωνεί με τα λόγια που βρίσκονται στα εδάφια Αποκάλυψις 5:9,10, τα οποία απευθύνονται στον Ιησού Χριστό, τον Αμνό του Θεού: «Ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν δια του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης.»
2. Σε ποιο τμήμα του ανθρωπίνου γένους, λοιπόν, θα έχουν τις ρίζες τους προελεύσεως οι κυβερνητικοί παράγοντες της επικείμενης παγκοσμίου κυριαρχίας;
2 Προσέξτε, παρακαλούμε! Αυτή η θεόπνευστη δήλωσις δεν λέγει ότι το Αρνίο του Θεού, που θυσιάσθηκε, αγόρασε άτομα για τον Θεό, μόνο από τις 12 φυλές του έθνους Ισραήλ, που μιλούσαν την Εβραϊκή γλώσσα. Ούτε λέγει ότι οι κυβερνητικοί παράγοντες της επικείμενης παγκόσμιας κυβερνήσεώς μας θ’ αποτελούνται μόνο από άτομα που αγοράσθηκαν απ’ εκείνο το μικρό Ιουδαϊκό έθνος. Οι κυβερνητικοί παράγοντες αυτής της παγκόσμιας κυβερνήσεως δεν θα έχουν τις ρίζες τους μόνο στο κατά σάρκα έθνος Ισραήλ, μολονότι το Αρνίον του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ήταν ο ίδιος Ιουδαίος ή Ισραηλίτης που μιλούσε την Εβραϊκή, όταν ήταν τέλειος άνθρωπος στη γη. Επειδή τώρα βρίσκεται στον ουρανό, δεν ‘γνωρίζεται’ πια σύμφωνα με τη σάρκα που θυσίασε. (2 Κορ. 5:16) Σε αρμονία μ’ αυτό, θα έχη μαζί του συντρόφους στην παγκόσμια κυβέρνησι, άτομα που αγόρασε «εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους.»
3. Για ποιους, λοιπόν, στη γη θα ενδιαφέρωνται οι κυβερνητικοί παράγοντες και γιατί;
3 Έτσι, οι κυβερνητικοί παράγοντες θα έχουν διεθνή προέλευσι. Γι’ αυτόν τον λόγο, φυσικά, θα ενδιαφέρωνται για όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, άσχετα με το χρώμα, τη φυλή, το έθνος ή τη γλώσσα. Κι έτσι πρέπει να συμβαίνη, εφόσον το Αρνίον του Θεού πέθανε για όλο το ανθρώπινο γένος, κι όχι μόνο για ένα λαό ή έθνος.
4. Οι πολίτες όλων των εθνών τίνος είναι πραγματικά ιδιοκτησία, και γιατί;
4 Σήμερα οι πολιτικές κυβερνήσεις θεωρούν τους πολίτες τους ως ιδιοκτησία του Κράτους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτές οι κυβερνήσεις εκτοπίζουν τον Θεό τον Δημιουργό και τον θυσιασμένο Υιό του, Ιησού Χριστό, από την σφαίρα των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Αλλά, σε λίγο, στο ουράνιο Δικαστήριο της Θείας Δικαιοσύνης θα πιστοποιηθή ότι το Αρνίον του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, εσφάγη εδώ στη γη για τους ανθρώπους όλων των εθνών. Έτσι, με το δικαίωμα της εξαγοράς, όλοι ανήκουν σ’ Αυτόν κι όχι σε κάποιον άνθρωπο ή σε κάποιους ανθρώπους. Είναι ιδιοκτησία του Χριστού κι επίσης ιδιοκτησία του ουρανίου Πατρός του, του Ιεχωβά Θεού. Έτσι, αυτή η εξαγορά δεν περιορίζεται μόνο στους 144.000 που θα είναι βασιλείς με τον Χριστό στην ουράνια κυβέρνησι. Πρέπει να έχωμε για τον Υιόν του Θεού την ευρεία άποψι που είχε κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όταν έδειξε τον βαπτισμένο Ιησού και είπε: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Ναι, όλου του κόσμου!—Ιωάν. 1:29.
5. Πόσο εκτεταμένη θα είναι η επικείμενη βασιλική κυβέρνησις και ποιους θα έχη ως υπηκόους του ο Μεσσιανικός Βασιλεύς;
5 Σε πλήρη αρμονία μ’ αυτό το γεγονός, η επικείμενη βασιλική κυβέρνησις θα είναι παγκόσμια, για όλη τη γη. Σχετικά με τον Μεσσιανικό Άρχοντα, η προφητεία που αναφέρεται στο εδάφιο Ζαχαρίας 9:10 λέγει: «Και αυτός [ο Άρχων της Ειρήνης] θέλει λαλήσει ειρήνην προς τα έθνη, και η εξουσία αυτού θέλει είσθαι από θαλάσσης ως θαλάσσης και από [του Ευφράτου] ποταμού έως των περάτων της γης.» Με ανάλογη γλώσσα η προφητεία στον Ψαλμό 72:7, 8 λέγει: «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης και από του ποταμού έως των περάτων της γης.» Αυτή η προφητεία δεν έχει εκπληρωθή στον Χριστιανικό κόσμο, μολονότι αυτός ισχυρίζεται ότι είναι η βασιλεία του Χριστού και σήμερα ισχυρίζεται ότι έχει ένα δισεκατομμύριο εκκλησιαστικά μέλη, που ανήκουν όμως σε πολλές αιρέσεις και δόγματα, σε όλη τη γη. Τα έθνη που ομολογούν ότι είναι Χριστιανικά διετάραξαν περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική οντότητα την ειρήνη της ανθρώπινης κοινωνίας. Απέδειξαν ότι δεν είναι οι ενωμένοι υπήκοοι του Άρχοντος της Ειρήνης, του Χριστού.—Ησ. 9:6.
6. Πώς τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου απέδειξαν ότι δεν είναι υπήκοοι του Άρχοντος της Ειρήνης;
6 Αυτά τα έθνη δεν ήσαν εκείνα που έκαμαν την ειρήνη του κόσμου να συντριβή με τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918; Είκοσι ή και περισσότερα από τα 28 έθνη και αυτοκρατορίες που τελικά συμμετέσχον και αναμίχθηκαν στον πόλεμο, ισχυρίζονταν ότι είναι Χριστιανικά. Για ποιο ζήτημα διεξήγαν τον πόλεμο; Για το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Όχι, όχι μιας παγκόσμιας κυριαρχίας υπέρ του Ιησού Χριστού, αλλά παγκόσμιας κυριαρχίας για όποιον επρόκειτο να κερδίση στην παγκόσμια σύρραξι. Αλλ’ ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τακτοποίησε το ζήτημα οριστικά. Ύστερα από είκοσι ένα χρόνια άρχισαν να μάχωνται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Και τώρα, 32 χρόνια, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας δεν τακτοποιήθηκε για την ικανοποίησι των κοσμικών εθνών. Η πολιτική κατάστασις είναι τέτοια που μπορεί να οδηγήση σε μια τρίτη βίαιη σύγκρουσι παγκοσμίως!
7. Τα κοσμικά έθνη που έχουν θέσει τη δική τους κυριαρχία στην πρώτη θέσι, απέρριψαν ποια αναγγελία που οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά κάνουν σ’ αυτά;
7 Μέχρι τώρα τα έθνη που έχουν θέσει την εθνική τους κυριαρχία σε πρώτη θέσι, απέρριψαν εκείνο που οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διακηρύττουν σ’ αυτά, αντιμετωπίζοντας ακόμη και βίαιο διωγμό. Τι διακηρύττουν; Αυτό: ότι στις αρχές του φθινοπώρου του έτους της πολεμικής συρράξεως 1914 η άδεια που είχε παραχωρηθή στα έθνη να κυβερνούν τον κόσμο χωρίς επέμβασι εκ μέρους της βασιλείας του Θεού, έληξε. Ή, για να χρησιμοποιήσωμε τη γλώσσα της προφητείας του Ιησού Χριστού, ‘οι καιροί των εθνών,’ έληξαν. Τότε ήλθε ο καιρός που είχε καθορίσει ο Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός, να ιδρύση τη βασιλεία «του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.» Ίδρυσε τη βασιλεία του Χριστού του, όχι στην Ιερουσαλήμ που είναι στη Μέση Ανατολή, αλλ’ επάνω στον ουρανό, στα δεξιά του. (Λουκ. 21:24) Το γεγονός αυτό επειδή έλαβε χώρα στον ουρανό ήταν αόρατο σ’ εμάς. Αλλά οι αποδείξεις ότι αυτό έγινε βρίσκονται ενώπιόν μας στα πράγματα που προείπε ο Ιησούς ότι θα συνέβαιναν και τα οποία θα ήσαν ένα ορατό «σημείον» για μας.—Ματθ. κεφ. 24 και 25· Μάρκ. 13:3-37· Λουκ. 21:5-36.
ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ ‘ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΥΤΟΥ’
8. Από πότε έγινε κατανοητό εκείνο το «σημείον» και υπεδείκνυε τον καιρό για ποια αναγγελία;
8 Πόσοι από μας παρατηρήσαμε αυτό το «σημείον» και κατανοήσαμε τη σημασία του καθώς εκτυλίσσεται ενώπιόν μας από το τέλος των Καιρών των Εθνών στο 1914; Το σημείο αυτό δείχνει ότι τότε ήταν ο ωρισμένος καιρός ν’ αναγγείλουν οι βροντερές φωνές στον ουρανό: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.»—Αποκάλ. 11:15.
9. Πώς αυτή η βασιλεία συγκρίνεται με τη βασιλεία που αναφέρεται στα εδάφιο Κολοσσαείς 1:13, και ποιος λέγεται ότι βασιλεύει σ’ αυτήν;
9 Ας ακούσωμε αυτή την αναγγελία πάλι και ας παρατηρήσωμε τι λέγει: Όχι, ‘και αυτοί θέλουσιν βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων,» αλλά «και [αυτός] θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Ποιος, λοιπόν, είναι Εκείνος για τον οποίον λέγεται ότι θα βασιλεύση εις τους αιώνας των αιώνων; Πρέπει να είναι εκείνος στον οποίον κυρίως αναφέρεται αυτή η αναγγελία, εκείνος ο οποίος έχει ένα Χριστό, ένα Κεχρισμένο. Πρέπει να είναι εκείνος ο οποίος αναφέρεται ως ‘Κύριος ημών.’ Εκείνος ο οποίος ονομάζεται στον ουρανό ‘Κύριος ημών’ είναι η Κυριώτερη προσωπικότης, και ο ‘Χριστός αυτού’ είναι η δευτερεύουσα, υποδεέστερη προσωπικότης. Έτσι, η βασιλεία ορίζεται ότι είναι ‘βασιλεία . . . του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού,’ και είναι κάτι μεγαλυτέρων αναλογιών και μεγαλυτέρων διαστάσεων από τη βασιλεία του αγαπητού αυτού Υιού, που αναφέρεται στους Κολοσσαείς 1:13, την οποία βασιλεία ο απόστολος Παύλος ανέφερε 35 περίπου χρόνια προτού ο Ιωάννης γράψη την Αποκάλυψι. Έτσι, όταν ιδρύεται αυτή η βασιλεία του κόσμου στην πραγματικότητα ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος ο οποίος αρχίζει να βασιλεύη. Αυτός είναι ο ‘Θεός Κύριος της γης.’—Αποκάλ. 11:4· Ζαχ. 14:3-9.
10. Έτσι, το γεγονός αυτό χαρακτηρίζει την έναρξι τίνος πράγματος για τον ‘Βασιλέα των αιώνων’;
10 Το ότι τα ανωτέρω αποτελούν την ορθή εφαρμογή της εκφράσεως «του Κυρίου ημών», υποστηρίζεται απ’ αυτά που έλεγαν οι 24 πρεσβύτεροι καθώς προσέφεραν λατρεία ενώπιον του θείου θρόνου: «Ευχαριστούμεν σοι, Ιεχωβά Θεέ παντοκράτωρ, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην και εβασίλευσας.» (Αποκάλ. 11:16, 17) Έτσι, αυτό χαρακτηρίζει την έναρξι μιας ιδιαίτερης περιόδου στην παγκόσμια κυριαρχία του Θεού, του βασιλέως των αιώνων.—1 Τιμ. 1:17· Αποκάλ. 15:8.
11. Τι είδους ρόλο παίζει το συμβολικό άρρεν παιδίον που γέννησε η γυναίκα του Θεού, αλλά, βασικά, ποιος ασκεί τη βασιλική δύναμι;
11 Η θέσις του Ιεχωβά Θεού ως βασιλέως είναι αυτό που εξυψώνεται σ’ αυτά που λέγονται σχετικά με τη γέννησι ενός σπέρματος από την ουράνια ‘γυναίκα’ του Θεού. Το σπέρμα αυτό εικονίζεται ως άρρεν παιδίον, «το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά.» Αυτό, χωρίς αμφιβολία, σημαίνει ότι το συμβολικό άρρεν παιδίον πρόκειται να κατασυντρίψη όλα τα πολιτικά έθνη της γης σαν να συνέτριβε πήλινα σκεύη. Έτσι, έχει ένα κυβερνητικό ρόλο να εκπληρώση. Αλλά ποιος, βασικά, λαμβάνει τη βασιλική δύναμι; Αυτό φαίνεται από τα εξής λόγια: «Και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.»—Αποκάλ. 12:1-5.
12. Ποιος ενθρονίζει το συμβολικό άρρεν παιδίον και, συνεπώς, κατόπιν, ποιος λέγεται ότι έχει τη βασιλεία και σε ποιον δίδεται εξουσία;
12 Ο Θεός είναι Εκείνος που ενθρονίζει αυτό το συμβολικό άρρεν παιδίον. Ο Θεός είναι η Πηγή κάθε νόμιμης κυριαρχίας. Στο συμβολικό παιδί δίδεται μια θέσι δευτερεύουσα από τη θέσι του Θεού ως βασιλέως. Ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του Θεού, γίνεται μνεία γι’ αυτόν ως κάτι τελείως νέο, τόσο νέο όσο ένα νεογέννητο βρέφος, όχι σαν κάτι το οποίο υπήρχε ήδη από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Συνεπώς, όταν εκσπά ο πόλεμος από τον ουρανό μετά τη γέννησι αυτού του συμβολικού άρρενος παιδιού και τελικά κερδίζεται νίκη, και ο Σατανάς και οι δαίμονές του εκτοπίζονται, ακούγεται μια δυνατή φωνή στον ουρανό να λέγη: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία [τίνος] του Θεού ημών και η εξουσία του Χριστού αυτού, διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών.» (Αποκάλ. 12:7-10) Έτσι, και πάλι λέγεται ότι η βασιλεία είναι του Θεού μας. Ο Θεός είναι Εκείνος ο οποίος πραγματικά βασιλεύει και ο Χριστός του, ή Κεχρισμένος του Ιησούς λαμβάνει «εξουσία» να κυβερνήση μ’ ένα δευτερεύοντα τρόπο υπό τον Κύριο Θεό.
13. Στο τέλος των καιρών των Εθνών το 1914, τι διακυβεύετο ως προς τον Ιεχωβά, και πώς εκφράζετο αυτό πολύ πιο πριν προς τη γη μας;
13 Υπάρχει μια λογική Γραφική αιτία για την οποία εκτίθενται μ’ αυτόν τον τρόπο τα ζητήματα, με έμφασι στο αξίωμα του Ιεχωβά Θεού ως βασιλέως. Εκείνο που διακυβεύεται όταν λαμβάνη χώρα η ανάληψις της ‘βασιλείας του κόσμου’ στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914 είναι η παγκόσμιος κυριαρχία Του. Δύο χιλιάδες πεντακόσια είκοσι χρόνια πριν απ’ αυτό, ο Ιεχωβά είχε μια βασιλεία στη γη η οποία τον αντιπροσώπευε εν μέσω των Εθνών. Ήταν η βασιλεία του βασιλικού οίκου του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Για τον Δαβίδ και τους βασιλικούς διαδόχους του ελέχθη ότι εκάθηντο «επί του θρόνου του Ιεχωβά» στην πρωτεύουσα του έθνους. (1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ) Λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Δαβίδ έκαμε μια γενναιόδωρη προσφορά για την οικοδόμησι ενός ναού στον Ιεχωβά και εκείνον τον καιρό είπε: «Σου η βασιλεία, Ιεχωβά, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων.» (1 Χρον. 29:11, ΜΝΚ) Έτσι, η βασιλεία του βασιλικού οίκου του Δαβίδ ήταν μια έκφρασις της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού προς τη γη.
14. Παρά τη διαθήκη που είχε κάνει ο Θεός με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία, ποια διακοπή έλαβε χώρα στην κατοχή του θρόνου από απογόνους του Δαβίδ;
14 Σε αρμονία με τη διαθήκη του Θεού προς τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία, ο βασιλικός οίκος του Δαβίδ εξακολούθησε να κατέχη τον ‘θρόνο του Ιεχωβά’ στην Ιερουσαλήμ μέχρι το θέρος του έτους 607 π.Χ. Εκείνο το τραγικό έτος, τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και την κατέστρεψαν και ο Βασιλεύς Σεδεκίας μετεφέρθη στη Βαβυλώνα ως εξόριστος. Επηκολούθησε πλήρης ερήμωσις της γης του Ιούδα μέχρι το μέσον του εβδόμου σεληνιακού μηνός, Τισρί, εκείνου του έτους. Μολονότι οι επιζήσαντες Ιουδαίοι που εξωρίσθηκαν απεκαταστάθησαν στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα 70 χρόνια αργότερα, ο θρόνος του Ιεχωβά δεν εγκαθιδρύθηκε πάλι στην Ιερουσαλήμ, για να κατέχεται από έναν απόγονο του Δαβίδ με το βασιλικό δικαίωμα στο διάδημα και στο σκήπτρο. Γιατί;
15. Πώς η διακοπή της κυριαρχίας του Ιεχωβά προς τη γη μας απεικονίσθηκε σ’ ένα όνειρο που είδε ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ;
15 Διότι τώρα, από την ερήμωσι της γης του Ιούδα μέχρι το έτος 607 π.Χ., οι Καιροί των Εθνών είχαν αρχίσει και επρόκειτο να διαρκέσουν μια περίοδο 2.520 ετών, ή μέχρι το 1914 μ.Χ. Η κυριαρχία του Ιεχωβά προς αυτή τη γη έμοιαζε με το υψηλό δένδρο που είδε σε όνειρο ο Ναβουχοδονόσορ. Εκείνο το δένδρο εκόπη και αφέθη στο έδαφος μόνο το στέλεχος των ριζών του. «Επτά καιροί» ωρίσθηκε να περάσουν απ’ αυτό το στέλεχος του δένδρου προτού παρατηρηθή κάποια ανάπτυξις στο δένδρο. Γι’ αυτό τον λόγο, το στέλεχος του δένδρου εδέθη με σιδερένια και χάλκινα δεσμά και αφέθη να παραμένη εκεί έως ότου τελειώσουν οι «επτά καιροί.» (Δαν. κεφ. 4) Σύμφωνα μ’ αυτή την εικόνα, στο τέλος των «επτά καιρών ανενόχλητης κυριαρχίας της γης από μέρους των εθνών επρόκειτο και πάλι να λάβη χώραν η αποκατάστασις της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά προς τη γη μας.
16, 17. (α) Σ’ εκείνο τον καιρό, ποια βασιλεία θα έπρεπε να λάβη ο Ιεχωβά, και ποια αναγγελία θα γινόταν κατάλληλα; (β) Στην καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης, τι πρέπει ν’ αναγγελθή εις επιβεβαίωσι της κυριαρχίας του Ιεχωβά;
16 Σ’ εκείνο τον αξιοσημείωτο καιρό, στο πρόγραμμα γεγονότων του Θεού, η περίστασις θ’ απαιτούσε ‘να γίνουν αι βασιλείαι του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού.’ (Αποκάλ. 11:15) Αυτό θα ήταν οπωσδήποτε μια βάσιμη αιτία για να χαρούν αφάνταστα όλοι εκείνοι στον ουρανό και στη γη, οι οποίοι προσηύχοντο να διεκδικήση εκ νέου ο Θεός την πλήρη κυριαρχία του ως προς τη γη μας, όπου οι δυνάμεις των Εθνών ασκούσαν παγκόσμια κυριαρχία επί τόσο μακρύ χρονικό διάστημα. Τότε, και όχι στην έκχυσι του αγίου πνεύματος στην Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ., ήταν κατάλληλο να γίνη η αναγγελία που αναφέρεται στον Ψαλμό 97:1, 9: «Ο Ιεχωβά βασιλεύει· ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων. Διότι συ, Ιεχωβά, είσαι ύψιστος εφ’ όλην την γην· σφόδρα υπερυψώθης υπέρ πάντας τους θεούς.» (Επίσης, Ψαλμός 99:1.) Αργότερα, η καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης (της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας) θα επιβεβαίωνε τη θέσι του Ιεχωβά ως βασιλέως. Εκφράζοντας αίνο θ’ ακουσθή και πάλι η φωνή:
17 «Αλληλούια (αινείτε τον Γιαχ, σεις λαοί, ΜΝΚ) διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ.»—Αποκάλ. 19:6.
18. Ποιος λαμβάνει τότε τη δύναμί του για να κυβερνήση ως βασιλεύς, και τι δώρο προσφέρει στον Υιό του;
18 Οι αναγγελίες αυτές τονίζουν το γεγονός ότι ο Κυρίαρχος Ιεχωβά είναι εκείνος που αναλαμβάνει βασιλεία πάλι προς τη γη μας στο τέλος των ‘επτά καιρών’ της κυριαρχίας των Εθνών. Ο Θεός είναι Εκείνος που λαμβάνει τη μεγάλη του δύναμι και αναλαμβάνει τις ‘βασιλείες του κόσμου.’ (Αποκάλ. 11:15-17) Κατόπιν, δίνει στον Υιό του, στον Ιησού Χριστό, μια, μερίδα στις ‘βασιλείες του κόσμου.’ Έτσι, ο ‘Χριστός αυτού’ μετέχει σε κάτι που δεν μετείχε ποτέ προηγουμένως, το οποίο αποτελεί δώρο από τον Κυρίαρχο Ιεχωβά. Αυτό είναι το δώρο που υπεσχέθη να του δώση. Τότε ήταν ο καιρός που επρόκειτο να εκθρονίση και να καταστρέψη το βασίλειο της βασιλικής γραμμής του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Στον τελευταίο κυβερνώντα απόγονο του βασιλέως Δαβίδ είπε τότε τα εξής: «Σήκωσον το διάδημα και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον. . . . Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος, εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:25-27.
19. Σύμφωνα με την προφητεία του Ιησού στο εδάφιο Λουκάς 21:24, γιατί δεν μπορούσε να του δοθή την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. εκείνο στο οποίο είχε αποκτήσει το «νόμιμο δικαίωμα»;
19 Ο Ιησούς Χριστός απεδείχθη ότι ήταν εκείνος «εις ον ανήκει (ο οποίος έχει το νόμιμο δικαίωμα, ΜΝΚ)», μέσω της πιστότητός του μέχρι θανάτου όταν ήταν άνθρωπος. Είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Δαβίδ. Αλλά εκείνο το οποίο του «ανήκει», ή στο οποίο έχει το «νόμιμο δικαίωμα,» δεν του εδόθη το έτος 33 μ.Χ., όταν ανήλθε στον ουρανό. Σαράντα τέσσερις μέρες πριν από την ανάληψί του, έδωσε την προφητεία του όπως αναγράφεται στα εδάφια Λουκάς 21:5-36. Στην προφητεία αυτή, προείπε την καταστροφή που επρόκειτο να έλθη στην τότε υπάρχουσα Ιερουσαλήμ, η οποία πράγματι κατεστράφη από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες στο έτος 70 μ.Χ., και σχετικά μ’ αυτό εκείνος είπε: «Και θέλουσι πέσει [οι Ιουδαίοι] εν στόματι μαχαίρας και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι εις πάντα τα έθνη, και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Έτσι, στο 33 μ.Χ., δεν μπορούσε να του δοθή εκείνο το οποίο του ‘ανήκε’ ή στο οποίο είχε «νόμιμο δικαίωμα,» ούτε ακόμη και στην Πεντηκοστή εκείνου του έτους.
20. Σύμφωνα με τα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25-27, σε ποιο πράγμα απέκτησε ο Ιησούς το «νόμιμο δικαίωμα» και τι μόνο μπορούσε να κληροδοτήση ο Δαβίδ στον Ιησού ως τον Μόνιμο Κληρονόμο του;
20 Εκείνο στο οποίο ο Ιησούς Χριστός απέκτησε το «νόμιμο δικαίωμα» ήταν η Δαβιδική βασιλεία, μια επίγεια βασιλεία, το «διάδημα» και το «στέμμα» το οποίο φορούσε ο Δαβίδ και οι βασιλικοί του διάδοχοι. (Ιεζεκ. 21:25-27) Ως τέλειος άνθρωπος, ο Ιησούς εγεννήθη στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ, πράγμα το οποίο φυσιολογικά του παραχωρούσε δικαιώματα διαδοχής στη Δαβιδική βασιλεία. (Ρωμ. 1:3, 4· Λουκ. 1:32, 33) Επειδή ο Δαβίδ ήταν ένας επίγειος βασιλεύς, δεν μπορούσε να κληροδοτήση στον Ιησού Χριστό τίποτε παραπάνω απ’ ό,τι ο ίδιος είχε, μια επίγεια βασιλεία. Ο άγγελος Γαβριήλ είπε στην επίγεια μητέρα του Ιησού, τη παρθένο Ιουδαία Μαρία, ότι ο Θεός θα του έδινε «τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού.» Μήπως αυτή η βασιλεία εδόθη στον Ιησού το 33 μ.Χ., όταν ανήλθε στον ουρανό και εκάθησε στα δεξιά του Θεού; Η βασιλεία του Δαβίδ είχε ανατραπή το 607 π.Χ., και εξακολούθησε να βρίσκεται εκτός δράσεως στη διάρκεια των επτά καιρών της παγκόσμιας κυριαρχίας των εθνών, ή, 2.520 χρόνια από το 607 π.Χ.—Πράξ. 1:6.
21. Έτσι, προτού μπορέση ο Ιησούς ν’ ασκήση το δικαίωμά του στη βασιλεία του Δαβίδ, έπρεπε ν’ αναμένη να προβή ο Θεός σε ποια ενέργεια;
21 Έτσι, προτού ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός μπορέση ν’ ασκήση τα δικαιώματα της επιγείου βασιλείας του Δαβίδ, έπρεπε να περιμένη στα δεξιά του Θεού έως ότου έληγαν οι Καιροί των Εθνών το 1914 μ.Χ. (Εβρ. 10:12, 13) Έπρεπε να περιμένη έως ότου ο Ιεχωβά Θεός ελάμβανε την δύναμίν του την μεγάλην ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος και ετερμάτιζε τους Καιρούς των Εθνών και ανελάμβανε τις ‘βασιλείες του κόσμου.’ Τότε ο Θεός μπορούσε να προσκαλέση τον Ιησού, ως τον Μόνιμο Κληρονόμο του Βασιλέως Δαβίδ, να συμμετέχη μαζί Του στη ‘βασιλεία του κόσμου,’ μια βασιλεία επάνω σ’ όλο το ανθρώπινο γένος στη γη.—Αποκάλ. 11:15.
22. Έτσι, πότε εγεννήθη η νέα βασιλεία και πώς προεικονίζετο αυτό στις Βιβλικές προφητείες;
22 Έτσι, το 1914, και όχι το 33 μ.Χ., ο συμβολικός «λίθος» που είδε σε όνειρο, ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ, εκόπη από το μεγάλο όρος που απεικόνιζε την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά. (Δαν. 2:34, 35, 44, 45) Εκείνον τον καιρό, επίσης, ο Ιεχωβά Θεός έθεσε τους «πόδες» αυτού επάνω στο συμβολικό όρος των ελαιών και το χώρισε στη μέση για να σχηματίση δύο όρη, ένα προς βορράν και ένα προς νότον. (Ζαχ. 14:4, 9) Αυτό αντιστοιχεί με τη γέννησι του άρρενος παιδιού της ουρανίας γυναικός του Θεού, όπως εικονίζεται στο εδάφιο Αποκάλυψις 12:1-5. Μ’ αυτόν τον τρόπο, γεννήθηκε μια νέα «βασιλεία», μια νέα έκφρασις της κυριαρχίας του Θεού προς τη γη μας. Ο Θεός τότε έθεσε τον εκλεγέντα Βασιλέα του στον θρόνο ν’ ασκή το «νόμιμο δικαίωμά» του. Τα συμβολικά χαλύβδινα και σιδερένια δεσμά αφαιρέθηκαν γύρω από το «στέλεχος των ριζών» της κυριαρχίας του Θεού προς τη γη μας η οποία είχε διακοπή. Οι προειπωμένοι «επτά καιροί» παρήλθαν πάνω στο στέλεχος των ριζών.—Δαν. 4:23, 36.
[Εικόνα στη σελίδα 18]
Καθώς οι 144.000 συγκληρονόμοι εκλέγονται από ‘πάσαν φυλήν,’ θα ενδιαφέρωνται φυσικά για όλα τα μέλη της ανθρωπίνης οικογενείας