με την προσευχή του Ιησού, καθώς γνωρίζομε από κάποιον προφητικό ψαλμό: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Η σταθερή των απόφασις πρέπει ομοίως να είναι η ίδια με του Ιησού, όπως διετυπώθη σ’ αυτόν τον ίδιο ψαλμό: «Εις σε [Ιεχωβά] θέλω προσφέρει θυσίαν ευχαριστίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά.» Πιστά εκπληρώνοντας τη θυσιαστική των πορεία, ‘γινόμενοι πιστοί μέχρι θανάτου’, υποστηρίζονται από την ένδοξη υπόσχεσι του Ιησού: «Θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» Τι παρηγορία και τι ισχυρή βεβαίωσις πρέπει να εδόθη στον Ιησού στην ώρα της ανάγκης του, και δίδεται επίσης σ’ εκείνους που ακολουθούν την ίδια θυσιαστική πορεία, με την ανάγνωσι του λόγου που ο Ιεχωβά κατηύθυνε ν’ αναγραφή πριν από τόσον καιρό προς όφελός των: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού»!—1 Κορ. 11:28· Αποκάλ. 2:10· Ψαλμ. 116:12-19, ΜΝΚ.

Η Λέξις «Άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές

ΠΩΣ ο Θεός θεωρεί τον άνθρωπο; Ο λόγος του μας λέγει, «Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος. . . . Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες.»—Ησ. 40:15, 22.

Αληθινά, όταν θεωρούμε την άφθαστη Προσωπικότητα, το ένδοξο Πρόσωπο, την εξυψωμένη θέσι, την αιώνια ύπαρξι και την υπάτη εξουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού, πρέπει να θαυμάζωμε, όπως κι ο ψαλμωδός, για το ότι Αυτός μας λαμβάνει υπ’ όψιν.—Ψαλμ. 144:3, ΜΝΚ.

Γραφικές εκφράσεις όπως αυτές, που δείχνουν πώς ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο, θα μπορούσαν να παρουσιασθούν πάμπολλες, αλλά το ενδιαφέρον μας τώρα είναι σ’ ένα ωρισμένο μοναδικό τρόπο με τον οποίον κι αυτός, επίσης, μας αποκαλύπτει την αλήθεια του. Και πώς γίνεται αυτό; Με τις διάφορες λέξεις που χρησιμοποιούνται στις Εβραϊκές Γραφές εν σχέσει με τον άνθρωπο.

Στην Ελληνική γλώσσα «άνθρωπος» απλώς σημαίνει άνθρωπος. Αλλά στην Εβραϊκή χρησιμοποιούνται μερικές διαφορετικές λέξεις, από τις οποίες η καθεμιά θεωρεί τον άνθρωπο από μια ωρισμένη άποψι. Απ’ αυτές, οι τέσσερες κυριώτερες λέξεις είναι ις, που σημαίνει απλώς άνθρωπος· αδάμ, που σημαίνει ανθρώπινος ή γήινος· ενώς, που σημαίνει αδύνατος ή θνητός· και γκέμπερ, που σημαίνει φυσικώς ισχυρός ή δυνατός άνθρωπος.

Πολλοί μεταφρασταί αγνοούν τις διάφορες αποχρώσεις σημασίας, που έχουν αυτές οι λέξεις, αλλ’ όταν πλέον αποκτήσωμε πλήρη κατανόησί των, εκπληττόμεθα από την προσοχή που ήσκησαν κατ’ επανάληψιν οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών για να εκλέξουν ακριβώς την ορθή λέξη όταν ήθελαν να καθορίσουν κάτι. Παραδείγματος χάριν, πάρα πολλές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Ψαλμός 8:4 ακριβώς όπως και η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;» Τώρα η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται πολύ λογικά «άνθρωπος» είναι ις, αλλ’ ο Δαβίδ, γράφοντας αυτόν τον Ψαλμό, δεν εχρησιμοποίησε τη λέξι ις, ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωσι. Έκαμε μια αντιπαραβολή