Προφύλαξις της Καρδιάς με Σοφία — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Προφύλαξις της Καρδιάς με Σοφία

1. Σ’ αυτή τη σύγχρονη εποχή, τι είναι σπουδαίο να φυλάττωμε και φυσικώς και πνευματικώς;

Σ’ ΑΥΤΗ τη σύγχρονη εποχή, παρ’ όλες τις ιατρικές έρευνες και προόδους, οι ασθένειες της καρδιάς είναι ο πιο μεγάλος φονεύς. Κάτω από κατάλληλες συνθήκες, η καρδιά θα μπορούσε να λειτουργή για πάντα, αποστέλλοντας στο σώμα το ρεύμα του αίματος που διατηρεί τη ζωή. Όχι μόνο από φυσική άποψι, αλλά περισσότερο με μια πνευματική έννοια είναι πολύ σπουδαίο να φυλάττωμε την καρδιά και να την κρατούμε σε καλή κατάστασι για να εκτελή τη λειτουργία της.

2. (α) Από ποια άποψι ο Σολομών δεν εφύλαξε την καρδιά του και δεν την εκράτησε εστραμμένη αποκλειστικά στον Ιεχωβά ως Θεόν; (β) Με τι—ολόκληρο—νουθετούμεθα ν’ αγαπούμε τον Θεό, πράγμα που απαιτεί να κάμωμε τι σ’ αυτό;

² Στις Παροιμίες ο Σολομών είχε πολλά να πη για την καρδιά, τόσο από πνευματική όσο και από φυσική άποψι, αναφέροντάς την, πραγματικά, ενενήντα τέσσερες φορές σε τριάντα ένα κεφάλαια. Ο Βασιλεύς Σολομών δεν εφύλαξε την καρδιά του από πνευματική άποψι. Παρέβλεψε την ίδια του συμβουλή: «Υιέ μου, πρόσεχε εις τας ρήσεις μου· κλίνον το ωτίον σου εις τα λόγια μου. Ας μη απομακρυνθώσιν από των οφθαλμών σου· φύλαττε αυτά εν τη καρδία σου· διότι είναι ζωή εις τους ευρίσκοντας αυτά, και ίασις εις πάσαν αυτών την σάρκα. Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.» (Παροιμ. 4:20-23) Ο Βασιλεύς Σολομών δεν εκράτησε τη στοργή του προσηλωμένη επάνω στον Ιεχωβά ως τον μόνον λατρευτόν Θεόν. Ελησμόνησε το γεγονός ότι ο Δημιουργός είναι Θεός που απαιτεί αποκλειστική αφοσίωσι. Έτσι ο Σολομών δεν εκράτησε την καρδιά του εστραμμένη αποκλειστικά στον Ιεχωβά ως Θεόν, διότι η καρδιά είναι η έδρα της στοργής. Για τούτο είναι πολύ σπουδαίο το αντικείμενον της στοργής μας. Διατασσόμεθα να αγαπούμε τον Ιεχωβά ως Θεόν με όλη μας την καρδιά, διότι αυτός είναι ο μόνος Θεός από του αιώνος και έως του αιώνος και δεν έχει λόγους να ανέχεται οποιονδήποτε αντίπαλον στη στοργή ενός πλάσματος προς αυτόν. (Έξοδ. 20:4, 5) Όσον αφορά τους πλησίον μας, μπορούμε και πρέπει να τους αγαπούμε όπως και τον εαυτό μας, αλλά ποτέ δεν πρέπει να θεοποιήσωμε τον πλησίον μας ή οποιονδήποτε άλλον. Το να δώσωμε την αγάπη μας σ’ έναν αντίπαλο θεό ή θεότητα σημαίνει θάνατο για μας ως ψυχές από το χέρι του Ιεχωβά. Αφού αυτός είναι η Πηγή της ζωής, πόσο σπουδαίο είναι, επομένως, το να φυλάττωμε τις καρδιές μας επάνω από κάθε τι άλλο που πρέπει να φυλαχθή!

3. (α) Τι σημαίνει το ν’ αγαπούμε την ψυχή μας; (β) Τι σημαίνει η έκφρασις «όστις αποκτά καρδίαν», και επομένως τι πρέπει να προσέχωμε να διακρίνωμε, για να μπορέσωμε να βρούμε καλό;

³ Το Παροιμίαι 19:8 (ΜΝΚ) μιλεί για τη ζωή ως ψυχή όταν λέγη: «Όστις αποκτά καρδίαν, αγαπά την ψυχήν αυτού· όστις φυλάττει διάκρισιν, θέλει ευρεί καλόν.» Αγάπη της ψυχής μας σημαίνει επιθυμία να ζούμε με ευτυχία για πάντα. Σημαίνει το να δείχνωμε την αγάπη μας για τη ζωή μας τώρα και ειδικώς στον νέο κόσμο του Θεού. Αλλά για να διατηρούμε την ψυχή μας ζωντανή τώρα, έχομε ήδη μια καρδιά. Τι λοιπόν, σημαίνει η έκφρασις «όστις αποκτά καρδίαν»; Εδώ η «καρδία», όπως δείχνει η περιθωριακή υποσημείωσις της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έχει τη σημασία του «καλού ελατηρίου», διότι η καρδιά είναι η έδρα όχι μόνο της στοργής αλλά και του ελατηρίου. Η στοργή κινεί ένα άτομο σε ενέργεια. Αφού είναι μια παροιμία ότι «η μωρία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου», μπορούμε να δούμε ότι από ενωρίς η καρδιά των ανθρώπων είναι διατεθειμένη στο να σφάλλη και να έχη κακές παρακινήσεις σύμφωνα με την κακή τοποθέτησι της στοργής της. Καθίσταται, λοιπόν, αναγκαίο για μας το να θέτωμε τη στοργή μας σε ευγενή, υψηλά, φιλάγαθα, θεοσεβή πράγματα, με σκοπό να είναι τα ελατήριά μας καθαρά, αγαθά και ανιδιοτελή. Αν το πράττωμε αυτό, τότε αγαπούμε πραγματικά την ψυχή μας, τον εαυτό μας· διότι ο Θεός, ο οποίος διακρίνει και κρίνει την καρδιά, θα δη ότι η καρδιά μας είναι αγαθή, στοργική και πρόθυμη να τον ευαρεστήση και θα κάμη προσιτές σ’ εμάς τις προμήθειές του για την αιώνια ζωή μας. Πρέπει, επομένως, να είμεθα προσεκτικοί για να διακρίνωμε ποια είναι τα ελατήρια της καρδιάς μας και να φροντίσωμε να είναι ορθά και αγαθά και ευπρόσδεκτα στον Θεό. Τότε είμεθα βέβαιοι ότι θα βρούμε καλό από το χέρι του.

4. Στις Παροιμίες 23:26 τι εννοεί ο διδάσκαλος παρακαλώντας τον υιό να του δώση την καρδιά του και να βρίσκουν τα μάτια του ευχαρίστησι στην πορεία του διδασκάλου;

⁴ Στις Παροιμίες 23:26 ο σοφός λέγει σ’ έναν στον οποίον δίδει διδασκαλία: «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ, και ας προσέχωσιν οι οφθαλμοί σου εις τας οδούς μου.» Μήπως είναι τούτο μια πρόσκλησις στον αναγνώστη των Παροιμιών να κάμη πλήρη αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό; Όχι, αυτή είναι μια πρόσκλησις, μια προτροπή, στο πρόσωπο που διδάσκεται, να δώση προσοχή στον διδάσκαλό του με όλη του την καρδιά, να βάλη όλη του την καρδιά στο ν’ ακούση και να μάθη εκείνο που έχει να του διδάξη ο διδάσκαλός του. Πρέπει να θέση τη στοργή του επάνω στη διδασκαλία που του μεταδίδει ο όμοιος με πατέρα διδάσκαλός του. Η καρδιά του, καθώς και τα μάτια του, πρέπει ν’ αποβλέπουν στον διδάσκαλό του. Τα μάτια του πρέπει να βρίσκουν ευχαρίστησι στην πορεία που λαμβάνει ο διδάσκαλός του, ώστε να επιθυμή να μιμηθή τον διδάσκαλό του και ν’ ακολουθήση τας οδούς του. Εκτός αυτού, η καρδιά του πρέπει να είναι πλήρως απορροφημένη από τον διδάσκαλό του, ώστε να τον αγαπά και να παίρνη στα σοβαρά εκείνα που λέγει και νουθετεί ο διδάσκαλός του, ιδιαίτερα το ζήτημα που ο διδάσκαλος πρόκειται τώρα να εξετάση. Αυτό αξίζει την πιο σοβαρή μελέτη, την αμέριστη προσοχή, την πιο βαθιά εκτίμησι. Ποιο;

5. Στις Παροιμίες 23:27-35, τι είναι εκείνο στο οποίο ο διδάσκαλος θέλει να δοθή αμέριστη προσοχή από τον όμοιο με υιό μαθητή;

⁵ Το ζήτημα του φαγητού και της πόσεως οινοπνευματωδών ποτών και των αγνών ηθών. Γι’ αυτό ακριβώς ο διδάσκαλος προχωρεί και λέγει στον όμοιον με υιό μαθητή του: «Διότι η πόρνη είναι λάκκος βαθύς· και η αλλοτρία γυνή [η οποία ζη με την πορνεία] στενόν φρέαρ. Αυτή προσέτι ενεδρεύει ως ληστής, και πληθύνει τους παραβάτας μεταξύ των ανθρώπων. Εις τίνα είναι ουαί; εις τίνα στεναγμοί; εις τίνα έριδες; εις τίνα ματαιολογίαι; εις τίνα κτυπήματα άνευ αιτίας; εις τίνα φλόγωσις οφθαλμών; Εις τους εγχρονίζοντας εν τω οίνω· εις εκείνους οίτινες διάγουσιν ανιχνεύοντες οινοποσίας.» Ποιος θέλει να κάμη ένα απροσδόκητο βήμα μέσα σ’ ένα βαθύ λάκκο; Ποιος θέλει να πέση προς βλάβην του σ’ ένα στενό πηγάδι, από το οποίο δεν μπορεί να βγη έξω; Μην υποχωρείτε, λοιπόν, στις πειστικές εισηγήσεις μιας ανηθίκου γυναικός, μιας πόρνης που είναι ‘αλλοτρία’ για το «άγιον έθνος» του Θεού και που θα σας ληστεύση αποσπώντας την αρετή σας, την παρθενία σας, το καθαρό σας υπόμνημα, την αγαθή σας συνείδησι, την αθωότητά σας και την αξιότητά σας να έχετε κοινωνία με την αγία σύναξι του Ιεχωβά. Επίσης, ποιος θέλει να γίνη θύμα μιας φιάλης ή ενός ποτηριού οινοπνευματώδους ποτού; Ποιος θέλει να βλέπη φανταστικά πράγματα και να μιλή με διαστρεβλωμένη ομιλία; Ποιος θέλει να είναι ασταθής στο βάδισμα σαν ένας ναύτης στην κορυφή καταρτιού στην καρδιά μιας φουσκωμένης θάλασσας; Ποιος θέλει να γίνη αναίσθητος στο πώς οι άλλοι τον κακομεταχειρίζονται, να χρειάζεται πολύν καιρό για να επανέλθη στις αισθήσεις του και να εξακολουθή να ζητή την ικανοποίησι μιας έντονης επιθυμίας που τον καταβάλλει; Μη χρονοτριβείτε, λοιπόν, πολύ στην οινοποσία, ώστε να πιήτε υπερβολικά και να μεθύσετε. Εξασκείτε εγκράτεια.—Παροιμ. 23:27-35.

6. Πώς συμβαίνει το ότι ένας που διαπράττει μοιχεία με μια γυναίκα είναι ενδεής καρδίας, και ποιες είναι οι συνέπειες γι’ αυτόν στην εκκλησία;

⁶ Οποιοσδήποτε διαπράττει μοιχεία δεν έχει καλό ελατήριο απέναντι του Θεού, ούτε εκείνος με τον οποίον διαπράττεται η ανηθικότης. «Όστις όμως μοιχεύει με γυναίκα, είναι ενδεής καρδίας· απώλειαν φέρει εις την ψυχήν αυτού, όστις πράττει τούτο. Πληγάς και ατιμίαν θέλει υποφέρει· και το όνειδος αυτού δεν θέλει εξαλειφθή.» (Παροιμ. 6:32, 33, ΜΝΚ) Εκτός του ότι επιφέρει όνειδος στον εαυτό του, επιφέρει όνειδος και στην εκκλησία του Θεού και συνεπώς πρέπει να αποβληθή, να αποκοπή από την επικοινωνία. Ακόμη και αν αποκατασταθή αφού μετανοήση και αναμορφωθή, το κακό υπόμνημα προσκολλάται σ’ αυτόν και στέκει εναντίον του ως κακού παραδείγματος για το ποίμνιον του Θεού. Οποιοσδήποτε κλίνει στο να διαπράττη πορνεία ή να έχη σχέσεις με μια πόρνη, δεν έχει καλό ελατήριο. Πλησιάζει, λοιπόν, ένα ανήθικο πρόσωπο εσκεμμένως, μ’ ένα πράγμα στο νου, και είναι ευχαριστημένος να δελεασθή.

7. Ποια περίπτωσι τούτου περιέγραψε για μας ο Βασιλεύς Σολομών καθώς την είδε από το παράθυρό του;

⁷ Ο προσεκτικός Βασιλεύς Σολομών περιγράφει μια περίπτωσι που είδε από το παράθυρό του: «Παρετήρησα μεταξύ των νεανίσκων, νέον ενδεή καρδίας· όστις διέβαινε δια της πλατείας, πλησίον της γωνίας αυτής, και ήρχετο την οδόν προς την οικίαν αυτής, . . . και ιδού, συναπαντά αυτόν γυνή έχουσα σχήμα πορνικόν, και καρδίαν δολιόφρονα.» (Παροιμ. 7:6-10, ΜΝΚ) Η ανήθικη γυναίκα αισθάνεται ότι ο άνδρας που έρχεται στο δρόμο της και εκτίθεται σε πειρασμό απ’ αυτήν δεν έχει καλό ελατήριο. «Κάθηται εν τη θύρα της οικίας αυτής επί θρόνου, εν τοις υψηλοίς τόποις της πόλεως, προσκαλούσα τους διαβάτας τους κατευθυνομένους εις την οδόν αυτών· “Όστις είναι άπειρος, ας στραφή εδώ, και όστις είναι ενδεής καρδίας”.»—Παροιμ. 9:14-16, ΜΝΚ.

8. (α) Ποια είναι η ορθή πορεία, λοιπόν, που πρέπει να λάβωμε απέναντι του πραγματικού διδασκάλου μας; (β) Όχι μόνο η ανήθικη γυναίκα, αλλά και ποια άλλη προσκαλεί εκείνους που είναι ενδεείς καρδίας, και γιατί πρέπει να συμποσιάζωμε μ’ αυτήν;

⁸ Η σοφή, λοιπόν, πορεία που πρέπει να λάβωμε είναι το να δώσωμε την καρδιά μας στον διδάσκαλό μας, ο οποίος μας προειδοποιεί γι’ αυτά τα ζωτικά ζητήματα. Ο μέγας διδάσκαλός μας είναι ο Ιεχωβά Θεός, και πρέπει να δώσωμε προσοχή σε ό,τι λέγει, με όλη μας την καρδιά και με την πλήρη προσοχή των οφθαλμών μας. Όχι μόνο μια ανήθικη γυναίκα προσκαλεί εκείνους που είναι ενδεείς καρδιάς ή καλού ελατηρίου, αλλά και η σοφία που δίδει ο Ιεχωβά τούς προσκαλεί επίσης, για ν’ αποκτήσουν καλό ελατήριο, μια καλή υποκινούσα δύναμι. Η αληθινή σοφία, που προέρχεται από τον Θεό, έχει ετοιμάσει ένα συμπόσιο για κείνους που την προσέχουν. Η αληθινή σοφία «απέστειλε τας θεραπαίνας αυτής, κηρύττει επί των υψηλών τόπων της πόλεως, “Όστις είναι άπειρος, ας στραφή εδώ·” και προς τους ενδεείς καρδίας, λέγει προς αυτούς, “Έλθετε, φάγετε από του άρτου μου, και πίετε από του οίνου τον οποίον εκέρασα· αφήσατε τους απείρους και ζήσατε και κατευθύνθητε εις την οδόν της νοήσεως”.» (Παροιμ. 9:1-6, ΜΝΚ) Το να συμποσιάζωμε με τη σοφία που προέρχεται από τον Θεό, δεν αφήνει βλάβη, ούτε όνειδος, ούτε τύψεις, αλλά επιφέρει μόνο τη βελτίωσι ενός ατόμου και την εδραίωσι ορθών ελατηρίων στην καρδιά. Ας δεχθούμε με ταπεινοσύνη τη διαπαιδαγώγησι της σοφίας και έτσι ας απορρίψωμε τον θάνατο και ας εκλέξωμε ζωή με τιμή και ευτυχία. «Όστις αποφεύγει την διαπαιδαγώγησιν, απορρίπτει την ιδίαν αυτού ψυχήν, αλλ’ ο ακούων τον έλεγχον αποκτά καρδίαν. Ο φόβος του Ιεχωβά είναι διαπαιδαγώγησις σοφίας· και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.»—Παροιμ. 15:32, 33, ΜΝΚ.

ΠΩΣ Η ΣΟΦΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ

9, 10. (α) Ποια πράγματα απαιτούνται για ζωή τώρα και στο μέλλον, και συνεπώς ποιον κατευθύνει ο Ιεχωβά να κράζη; (β) Όπως εκτίθεται στις Παροιμίες 1:20 33, τι είναι εκείνο που κράζει η σοφία;

⁹ Απαιτείται γνώσις και σοφία και νόησις για να ζήσωμε σήμερα και στο μέλλον. Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό καλύτερα από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος προείδε και προείπε αυτή τη σύγχρονη εποχή. Για τούτο, όπως ποτέ προηγουμένως, κατευθύνει αυτός τώρα να κράζη η σοφία του και να δίνη προειδοποίησι: «Η σοφία φωνάζει έξω, εκπέμπει την φωνήν αυτής εν ταις πλατείαις· κράζει επί κεφαλής των αγορών, εν ταις εισόδοις των πυλών απαγγέλλει τους λόγους αυτής δια της πόλεως, λέγουσα,

¹⁰ »Έως πότε, μωροί, θέλετε αγαπά την μωρίαν, και οι χλευασταί θέλουσιν ηδύνεσθαι εις τους χλευασμούς αυτών, και οι άφρονες θέλουσι μισεί την γνώσιν; Επιστρέψατε προς τους έλεγχους μου· ιδού, εγώ θέλω εκχέει το πνεύμα μου εφ’ υμάς, θέλω σας κάμει να νοήσητε τους λόγους μου. Επειδή εγώ έκραζον, και σεις δεν υπηκούετε· εξέτεινον την χείρα μου, και ουδείς προσείχεν· αλλά κατεφρονείτε πάσας τας συμβουλάς μου, και τους ελέγχους μου δεν εδέχεσθε· δια τούτο και εγώ θέλω επιγελάσει εις τον όλεθρόν σας· θέλω καταχαρή, όταν επέλθη ο φόβος σας. Όταν ο φόβος σας επέλθη ως ερήμωσις, και η καταστροφή σας εφορμήση ως ανεμοστρόβιλος, όταν η θλίψις και η στενοχωρία έλθωσιν εφ’ υμάς· τότε θέλουσι με επικαλεσθή, αλλά δεν θέλω αποκριθή· επιμόνως θέλουσι με εκζητήσει, αλλά δεν θέλουσι με ευρεί. Διότι εμίσησαν την γνώσιν, και τον φόβον του Ιεχωβά δεν εξέλεξαν· δεν ηθέλησαν τας συμβουλάς μου· κατεφρόνησαν πάντας τους έλεγχους μου· δια τούτο θέλουσι φάγει από των καρπών της οδού αυτών, και θέλουσι χορτασθή από των κακοβουλιών αυτών. Διότι η αποστασία των μωρών θέλει θανατώσει αυτούς, και η αμεριμνησία των αφρόνων θέλει αφανίσει αυτούς. Όστις όμως ακούει εμού, θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία και θέλει ησυχάζει μη φοβούμενος κακόν.»—Παροιμ. 1:20-23, ΜΝΚ.

11. Τι φοβούνται σήμερα οι άνθρωποι, αλλά τι γνωρίζει η σοφία του Θεού ότι θα επέλθη σ’ αυτούς;

¹¹ Σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται μια παγκόσμια καταστροφή, μια καταστροφή που θα την επέφεραν τα ίδια τους τα χέρια με τη χρήσι όλων των συγχρόνων πολεμικών μέσων. Η προφητεία του Ιησού, που προλέγει τις αποδείξεις για το ότι εμπήκαμε στον «καιρόν του τέλους» του κόσμου τούτου, περιέγραψε τη σημερινή κατάστασι του φόβου: «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» (Λουκ. 21:25, 26) Η σοφία του Θεού, εν τούτοις, γνωρίζει ότι η παγκόσμια καταστροφή θα έλθη, όχι απλώς από το καταστρεπτικό χέρι ανθρώπων και διαβόλων, αλλά από τον δίκαιον πόλεμον του Παντοδυνάμου Θεού εναντίον της παγκοσμίου οργανώσεως του Σατανά στον ουρανό και στη γη, και ότι θα είναι πολύ χειρότερη από ό,τι μπορούν να φαντασθούν οι καρδιές πανικοβλήτων ανθρώπων.

12. Πού κράζει σήμερα η σοφία του Θεού, και πώς το κάνει αυτό;

¹² Για τούτο η σοφία του Θεού, εκφράζοντας το στοργικό έλεός του, κράζει τώρα, προτού να είναι πολύ αργά, λαμβάνοντας τη θέσι της εκεί που μπορεί να συναντήση ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους, για να δώση την πιο εκτενή προειδοποίησι—στα πεζοδρόμια, στις δημόσιες πλατείες, στις διασταυρώσεις των πολυσυχνάστων δρόμων, στις εισόδους όλων των συγχρόνων ευκολιών των πόλεων. Πώς το κάνει αυτό η θεία αυτή ιδιότης της σοφίας, της σοφίας του Θεού; Με το να είναι ενσωματωμένη σ’ εκείνους που έχουν αφιερωθή στον Ύψιστον Θεόν Ιεχωβά και που απέκτησαν γνώσιν περί αυτού και των σκοπών του, και που έχουν πληρωθή με τη σοφία του, ενεργώντας σύμφωνα με τη συμβουλή του λόγου του και του ωργανωμένου λαού του. Αυτοί έχουν μιμηθή τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι η σοφία του Θεού προσωποποιημένη, και έχουν εξέλθει και εξακολουθούν να εξέρχωνται για να κηρύττουν το γραπτό άγγελμα του Θεού «δημοσία και κατ’ οίκους». (Πράξ. 20:20) Δεν περιώρισαν τη λατρεία τους προς τον Ιεχωβά Θεό στο να συνέρχωνται απλώς στις Αίθουσες των Βασιλείας. Εβγήκαν από αυτά τα κέντρα υπηρεσίας μ’ ένα άγγελμα στα χείλη των και με το έντυπο άγγελμα στα χέρια των. Εζήτησαν να πλησιάσουν τους ανθρώπους στις κατοικίες των και στους δρόμους και στους τόπους δημοσίων συγκεντρώσεων. Άφοβα ύψωσαν τις φωνές των και εξέτειναν τα χέρια των με τα έντυπα της Βασιλείας, προσκαλώντας τους ανθρώπους στο πνευματικό συμπόσιο και προειδοποιώντας τους να φύγουν στον μόνο τόπο καταφυγίου και προστασίας από την επερχόμενη θύελλα του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος

13. Ποιοι έχουν ανταποκριθή στην εντατική κραυγή της σοφίας, αλλά ποια πορεία λαμβάνει η πλειονότης των κατοίκων της γης;

¹³ Από το 1919, οπότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά ανέρρωσαν από τα αποσυνθετικά αποτελέσματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, η σοφία του Θεού, εκφραζόμενη μέσω αυτών, έκαμε τον εαυτό της ν’ ακουσθή μέσω διαρκώς περισσοτέρων διαγγελέων της βασιλείας του Θεού και της ημέρας της εκδικήσεώς του, σε διαρκώς περισσότερες χώρες και με αυξανόμενη έντασι και βαθυνόμενη διείσδυσι μεταξύ των ανθρώπων. Εκατοντάδες χιλιάδων ανταπεκρίθησαν, και το πνεύμα της σοφίας επάφλασε σ’ αυτούς για να τους κάμη γνωστόν τον λόγον του Θεού και να τους ζωογονήση, ώστε να γίνουν συμμέτοχοι στην περαιτέρω διακήρυξι του λόγου του. Αλλά η πλειονότης των κατοίκων της γης εξακολούθησαν ν’ αρνούνται να προσέξουν και να δεχθούν το υποβοηθητικό χέρι της σοφίας. Ήδη οδυνηρή στενοχωρία και καιροί που γίνονται ολοένα δυσκολώτεροι έχουν επέλθει σ’ αυτούς. Κράζουν για σοφία για ν’ αντιμετωπίσουν την κατάστασι που χειροτερεύει, αλλ’ η σοφία του Θεού αρνείται να κάμη οποιονδήποτε συμβιβασμό με τη σοφία του κόσμου τούτου. Χλευάζουν την προειδοποίησι ότι ο Αρμαγεδδών είναι πόλεμος του Θεού και έτσι δεν εκδηλώνουν φόβον του Ιεχωβά, ο οποίος είναι η αρχή της γνώσεως και της σοφίας. Άπειροι εν σχέσει με όλες τις καταστρεπτικές κρίσεις που περιγράφονται στις Άγιες Γραφές, και προχωρώντας ηλιθίως σαν άλογα κτήνη στον εύκολο δρόμο τους, αρνούνται ν’ αφήσουν τη σοφία του κόσμου τούτου να υποχωρήση στη σοφία του Θεού και ν’ ακολουθήσουν τη συμβουλή του. Απομακρύνονται, αποστατούν ολοένα περισσότερο από τον Θεό.

14. Τι θα κάμη σ’ αυτούς η πορεία αυτή, τι θα κάμη με τη σειρά της η σοφία, και ποιες παροιμίες θα εκπληρωθούν σ’ αυτούς;

¹⁴ Η πορεία αυτή θα τους θανατώση αιφνίδια, ναι, θα τους καταστρέψη πέρα από κάθε ελπίδα ή ευκαιρία αναστάσεως υπό την βασιλεία του Θεού. Όταν θα εκραγή ο πόλεμος του Θεού επάνω τους με αιφνιδιασμό όμοιον με κλέπτου και θα βλέπουν το τέλος των να τους πλησιάζη γοργά από το δίκαιο χέρι του Θεού, θα κράζουν. Αλλά η σοφία θα έχη τη σειρά της στο να γελά γι’ αυτούς και να τους χλευάζη, και θα αναγκασθούν τότε να κατανοήσουν ότι δεν υπήρξαν τέλος πάντων τόσο ευφυείς, αλλ’ απεδείχθησαν άφρονες, μωροί. Σ’ αυτούς θα εκπληρωθούν οι παροιμίες: «Οι θησαυροί της ανομίας δεν ωφελούσιν η δε δικαιοσύνη ελευθερόνει εκ θανάτου. Ο φόβος του ασεβούς θέλει επέλθει επ’ αυτόν· η επιθυμία δε των δικαίων θέλει εκπληρωθή. Καθώς παρέρχεται ο ανεμοστρόβιλος, ούτως ο ασεβής δεν υπάρχει· . . . Ο δίκαιος εις τον αιώνα δεν θέλει σαλευθή· οι δε ασεβείς δεν θέλουσι κατοικήσει την γην.» (Παροιμ. 10:2, 24, 25, 30) «Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» (Παροιμ. 21:31, ΜΝΚ) «Τα πλούτη δεν ωφελούσιν εν ημέρα οργής· η δε δικαιοσύνη ελευθερόνει εκ θανάτου.» (Παροιμ. 11:4) «Η οικία των ασεβών θέλει αφανισθή· η δε σκηνή των ευθέων θέλει ανθεί.»—Παροιμ. 14:11.

15. Ποια ευθύνη μας κατενοήσαμε, ιδιαίτερα από τα 1925, και επομένως, πώς εδείξαμε ότι πρέπει να υπακούσωμε στις Παροιμίες 24:11, 12;

¹⁵ Ιδιαίτερα αφότου οι μάρτυρες του Ιεχωβά διέκριναν στο 1925 ότι η μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν είναι μια περίοδος διεθνούς αναρχίας επάνω στη γη, αλλά είναι ο πόλεμος του Ιεχωβά εναντίον ολοκλήρου της οργανώσεως του Σατανά, δαιμονικής και ανθρωπίνης, κατενοήσαμε τη μεγάλη μας ευθύνη όσον αφορά το ανθρώπινο γένος που απειλείται με αιώνια καταστροφή σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο. Διακηρύττοντας ευσυνείδητα το άγγελμα του Θεού, ακόμη και εν όψει παγκοσμίου μίσους και διωγμού, πρέπει να υπακούσωμε στις Παροιμίες 24:11, 12: «Ελευθέρονε τους συρομένους εις θάνατον, και μη αποσύρου από των όντων εις ακμήν σφαγής. Εάν είπης, Ιδού, ημείς δεν εξεύρομεν τούτο· δεν γνωρίζει ο σταθμίζων τας καρδίας; και ο φυλάττων την ψυχήν σου, και αποδίδων εις έκαστον κατά τα έργα αυτού, δεν εξεύρει;» Εκτιμώντας το ότι εγίναμε φύλακές του, πρέπει να κράξωμε από τη σκοπιά ή να κηρύξωμε από των δωμάτων, ούτως ειπείν, διότι δεν θέλομε να βαρύνη τη δειλή μας αμέλεια ή την ιδιοτελή μας αδιαφορία το αίμα εκείνων που θα καταστραφούν στον Αρμαγεδδώνα. (Ιεζ. 33:1-7· Ματθ. 10:26, 27) Το κεχρισμένο υπόλοιπο των ακολούθων του Χριστού, η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» επλατύνθη ώστε να μη σκέπτεται μόνο τη δική της σωτηρία στον ουρανό. Έλαβε ειδοποίησι για τον «πολύν όχλον», για τα «άλλα πρόβατα» του Καλού Ποιμένος και έχει ενδιαφερθή για τη διαφύλαξί τους μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και την είσοδό τους στον νέο κόσμο του Θεού.

16. Τι έκαμαν, με τη σειρά τους, τα άλλα πρόβατα που έχουν ήδη συναχθή, και έτσι τι έγιναν οι ίδιοι;

¹⁶ Με τη σειρά τους, εκείνα τα «άλλα πρόβατα» που έχουν ήδη συναχθή από τον Καλόν Ποιμένα, ενδιαφέρθηκαν για τη σωτηρία και άλλων ακόμη προβάτων που είναι ακόμη χαμένα και πλανώμενα, και ενώθηκαν στο έργο της αναζητήσεως και συνάξεως μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο. Και αυτοί επίσης έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά, γνωρίζοντας καλά την παροιμία (14:25): «Ο αληθής μάρτυς ελευθερόνει ψυχάς· ο δε δόλιος εκχέει ψεύδη.» Κηρύττουν, λοιπόν, την αλήθεια του Θεού άσχετα με το πώς οι απατεώνες του «Χριστιανικού κόσμου» μπορεί να παραπονούνται και να εναντιώνωνται.

17. Σε τι καταλήγει το ότι καλλιεργούμε πνευματικώς τον αγρό της ανθρωπότητος, και έτσι τι απολαμβάνομε όλοι μαζί;

¹⁷ Αυτή η προσπάθεια να βοηθήσωμε άλλους να σωθούν καταλήγει στη δική μας σωτηρία. Το να καλλιεργούμε τον αγρό της ανθρωπότητος καταλήγει σε μια ικανοποιητική συγκομιδή σωσμένων, που ανταμείβει. «Ο εργαζόμενος την γην αυτού θέλει χορτασθή άρτον· ο δε ακολουθών τους ματαιόφρονας είναι ενδεής καρδίας [καλού ελατηρίου].» (Παροιμ. 12:11, περιθωριακή υποσημείωσις, ΜΝΚ) «Πολλήν τροφήν δίδει ο αγρός των πτωχών· τινές δε δι’ έλλειψιν κρίσεως αφανίζονται.» (Παροιμ. 13:23) «Εν παντί κόπω υπάρχει κέρδος· η δε φλυαρία των χειλέων φέρει μόνον εις ένδειαν.» (Παροιμ. 14:23) Πρέπει να υπάρχη κόπος και όχι απλά λόγια. (Παροιμ. 3:27, 28) Πρέπει να βγούμε έξω στους ανθρώπους και να τους προσκαλέσωμε στο ύδωρ της ζωής και να τους προσφέρωμε πνευματική τροφή: «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει [άλλους], θέλει ποτισθή και αυτός. Όστις κρατεί σίτον, θέλει είσθαι δημοκατάρατος· ευλογία δε θέλει είσθαι επί την κεφαλήν του πωλούντος.» Πρέπει, λοιπόν, να εξακολουθήσωμε να δίδωμε στους ανθρώπους το έντυπο άγγελμα αντί μιας συνεισφοράς από μέρους των, για να καταστή δυνατόν να εκδοθούν περισσότερα συγγράμματα και να διασπαρούν και σε άλλους ακόμη. (Παροιμ. 11:25, 26) Έτσι όλοι εμείς συνευωχούμεθα τώρα με τη σοφία για να ‘ζήσωμεν’.—Παροιμ. 9:1-6.

18. Τι θα επιζήση από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, και επομένως τι είναι φρόνιμο τώρα ν’ αποκτήσωμε, και γιατί;

¹⁸ Η θεία σοφία θα επιζήση από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Εκείνοι που τώρα αποκτούν σοφία πριν από τον Αρμαγεδδώνα και οδηγούνται απ’ αυτήν με νόησι, θα επιζήσουν ομοίως και θα έχουν το προνόμιο να χρησιμοποιήσουν σοφία στον νέο κόσμο του Ιεχωβά. «Διότι οι ευθείς θέλουσι κατοικήσει την γην, και οι τέλειοι θέλουσιν εναπολειφθή εν αυτή. Οι δε ασεβείς θέλουσιν εκκοπή από της γης, και οι παράνομοι θέλουσιν εκριζωθή απ’ αυτής.» (Παροιμ. 2:21, 22) Πόσο φρόνιμο, λοιπόν, είναι τώρα ν’ αποκτήσωμε σοφία! «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις μου ακούση, αγρυπνών καθ’ ημέραν εν ταις πύλαις μου, περιμένων εις τους παραστάτας των θυρών μου· διότι όστις εύρη εμέ, θέλει ευρεί ζωήν, και θέλει λάβει χάριν παρά του Ιεχωβά.»—Παροιμ. 8:34, 35, ΜΝΚ.