“Δεν Είναι Δικό Μου Λάθος!”

ΜΠΟΡΕΙΤΕ πάντοτε να κάνετε αυτή τη δήλωσι; Οι άνθρωποι επηρεάζονται από τα λόγια και τις πράξεις των άλλων. Μερικές φορές, μπορεί δικαιολογημένα να θυμώσουν ή μπορεί να βυθισθούν σε βαθειά κατάθλιψι, λόγω πράξεων ή παρατηρήσεων των συνεργατών τους.

Ίσως να έχετε δοκιμάσει τέτοιες εμπειρίες. Εν τούτοις, είσθε βέβαιος ότι δεν ήσασταν υπεύθυνος για τον θυμό, την κατάθλιψι ή τα παθήματα άλλων; Πράγματι, μπορείτε πάντοτε να λέτε, «Δεν είναι δικό μου λάθος»;

Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΟΠΡΑΓΙΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟ

Φυσιολογικά, οι άνθρωποι επιθυμούν να έχουν τουλάχιστον κάποια ευχάριστη συναναστροφή με τους συνανθρώπους τους. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι συχνά θλίβονται αν οι άλλοι τους αγνοούν. Μπορεί μάλιστα να σκέπτωνται ότι εκείνοι που φαινομενικά τους αποφεύγουν είναι απερίσκεπτα ή άστοργα άτομα.

Εν τούτοις, η ευθύνη μπορεί να μη βαρύνη αποκλειστικά τους γνωστούς του «αγνοημένου» ατόμου. Μια θεόπνευστη παροιμία δηλώνει: «Ο ελεήμων άνθρωπος αγαθοποιεί την ψυχήν αυτού· ο δε ανελεήμων θλίβει την σάρκα αυτού.» (Παρ. 11:17) Στην ουσία, μπορεί να δείχνωμε σκληρότητα στον εαυτό μας όταν είμεθα άστοργοι ή σκληροί στους άλλους. Τελικά, εκείνοι στους οποίους φερόμεθα σκληρά μπορεί να μην επιθυμούν την συντροφιά μας, ακόμη κι αν μας «αγνοούν» απλώς επειδή δεν θέλουν πια να πληγωθούν ως αποτέλεσμα της δικής μας σκληρότητος.

Μπορούμε, επίσης, να εξοστρακισθούμε λόγω εσφαλμένης διαγωγής μας. Στον αρχαίο Ισραήλ, οι κεφαλές των οικογενειών που δεν συνεμορφώνοντο με τις εντολές του Θεού, θα μπορούσαν να επιφέρουν εξοστρακισμό στα σπίτια τους. Παραδείγματος χάριν, ο Αχάν έκλεψε τον Θεό με το να πάρη ακατάλληλα για τον εαυτό του μια ωρισμένη στολή από το Σεναάρ, 200 σίκλους αργυρίου και ένα χρυσό έλασμα. Αλλά όταν η αδικοπραγία του Αχάν απεκαλύφθη, ‘ο Κύριος τον κατετάραξε’ ή τον εξοστράκισε, και έτσι και αυτός και τα μέλη της οικογενείας του λιθοβολήθηκαν μέχρι θανάτου. (Ιησ. Ναυή κεφ. 7) Σήμερα, η κεφαλή μιας Χριστιανικής οικογενείας και άλλοι στην οικογένειά του μπορεί να περιλαμβάνωνται σε αδικοπραγία που καταλήγει στην αποκοπή τους από τη Χριστιανική εκκλησία. Στην πραγματικότητα, ένας τέτοιος άνθρωπος που προσωπικά παραβιάζει τον Λόγο του Θεού και ανέχεται σοβαρή αδικοπραγία μέσα στην οικογένειά του, «ταράττει τον οίκον αυτού,» ή φέρνει εξοστρακισμό στον οίκο του. (Παρ. 11:29) Αυτός, και ίσως και άλλοι στην οικογένειά του, αποσυνταυτίζονται δικαίως από τους πιστούς Χριστιανούς, και αποκλείονται από τη συναναστροφή τους ως αμετανόητοι παραβάτες. (1 Κορ. 5:11-13) Ένας τέτοιος άνθρωπος, που έρχεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα της αδικοπραγίας του, δεν μπορεί να λέγη, «Δεν είναι δικό μου λάθος!»

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι πρέπει, ασφαλώς, να προσπαθούν να βοηθούν τους ομοπίστους τους οι οποίοι, άθελά τους, κάνουν κάτι εσφαλμένο. Ο απόστολος Παύλος θέτει το ζήτημα ως εξής: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθώνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.» (Γαλ. 6:1) Εν τούτοις, αν οι διωρισμένοι πρεσβύτεροι της εκκλησίας αποτύχουν να δώσουν πνευματική βοήθεια όταν χρειάζεται, μήπως απαλλάσσονται τελείως από ευθύνη αν το άτομο που ενεργεί εσφαλμένα τελικά υποκύψη στον πειρασμό;

Από την άλλη πλευρά, πολλά εξαρτώνται από το πώς προσφέρεται η βοήθεια. Ο Παύλος είπε ότι εκείνοι που έχουν πνευματικά προσόντα πρέπει να διορθώνουν τον αδικοπραγούντα «με πνεύμα πραότητος.» Αλλ,’ ας υποθέσωμε ότι ένας πρεσβύτερος δεν δίνει συμβουλές με πραότητα και, ως αποτέλεσμα, το άτομο που λαμβάνει τη συμβουλή καταθλίβεται, θυμώνει ή με άλλο τρόπο αναστατώνεται. Επειδή έτυχε σκληρής μεταχειρίσεως, το άτομο που αδικοπραγεί μπορεί να μη ‘διορθωθή,’ και μπορεί μάλιστα και να παραμείνη στην εσφαλμένη πορεία. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μπορεί ο άστοργος πρεσβύτερος πραγματικά να πη, «Δεν είναι δικό μου λάθος»;—Παράβαλε με Λουκάν 17:1, 2· 2 Κορινθίους 6:3.

ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΗ ΚΑΤΑΠΙΕΣΙΣ

Τι θα λεχθή, επίσης, για την περίπτωσι που ένα άτομο που έχει εξουσία επάνω στους άλλους είναι καταπιεστικό; Λόγω της σκληρότητος με την οποία φέρεται σ’ αυτούς, μερικοί μπορεί να διαπιστώσουν ότι είναι αδύνατον να έχουν ειρήνη διανοίας και ίσως, μάλιστα, να χρειασθή να καταβάλουν υπερανθρώπινες προσπάθειες για να ελέγξουν τη διάθεσί τους. Αυτό δεν μας εκπλήσσει, διότι οι Γραφές μας λέγουν: «Βεβαίως η καταδυναστεία παραλογίζει τον σοφόν.»—Εκκλ. 7:7.

Πράγματι, η παρατεταμένη καταπίεσις μπορεί να κάνη ακόμα κι ένα σοφό άτομο να ενεργήση βιαστικά. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να χάση τον αυτοέλεγχό του και να κάνη κάτι εσφαλμένο. Αν το κάνη αυτό, μπορεί το άτομο που είναι υπεύθυνο για την καταπίεσι να σηκώση τους ώμους του δείχνοντας ότι δεν έχει καμμιά ευθύνη και να πη, «Δεν είναι δικό μου λάθος»;

Από την άλλη πλευρά, το εδάφιο Εκκλησιαστής 7:7 μπορεί ν’ αναφερθή στην καταπίεσι στην οποία εμπλέκεται ο σοφός, ενεργώντας αντίθετα με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τυφλώνοντας τον εαυτό του στην κατάστασι, του καταπιεσμένου. Μπορεί να ενεργήση με άφρονα τρόπο αν επιτρέψη στο πνεύμα της καταπιέσεως να τον καταλάβη και φαντάζεται ότι είναι κάποιος μεγάλος ευεργέτης που έχει το δικαίωμα να συνθλίβη οποιονδήποτε τολμά να επικρίνη τις μεθόδους του. (Παράβαλε με 2 Χρονικών 16:10.) Αλλά η εσφαλμένη αντίληψις του καταπιεστή ασφαλώς δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Ασφαλώς, το ζήτημα της ευθύνης αναφέρεται σε πολλές πλευρές της ζωής. Παραδείγματος χάριν, ας εξετάσωμε τη γαμήλια ένωσι. Η αγάπη, η τρυφερότης και το αμοιβαίο ενδιαφέρον είναι ζωτικά για την ευτυχία στον γαμήλιο δεσμό. Αλλά τι θα γίνη αν ο ένας γαμήλιος σύντροφος δεν δείχνη αυτές τις ιδιότητες; Και τι θα γίνη αν αυτός ή αυτή εσκεμμένα και συνεχώς αρνήται ν’ αποδώση τη γαμήλια οφειλή;

Κάτω από την πίεσι μιας τέτοιας αρνήσεως, και στην απουσία αγάπης, τρυφερότητας και αληθινού ενδιαφέροντος, το μέλος που έχει απορριφθή μπορεί να υποκύψη στον πειρασμό και να διαπράξη μοιχεία. Αν συμβή κάτι τέτοιο, μπορεί ο άστοργος γαμήλιος σύντροφος ν’ απορρίψη κάθε ευθύνη λέγοντας, «Δεν είναι δικό μου σφάλμα»; Ασφαλώς όχι!

Για ν’ αποφευχθούν ακριβώς τέτοιες εξελίξεις, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη αποστερείτε αλλήλους [τη γαμήλια οφειλή], εκτός εάν ήναι τι εκ συμφώνου προς καιρόν, δια να καταγίνησθε εις την νηστείαν και εις την προσευχήν· και πάλιν συνέρχεσθε επί το αυτό, δια να μη σας πειράζη ο Σατανάς δια την ακράτειάν σας.»—1 Κορ. 7:1-5.

Στις σχέσεις του ο Χριστιανός, είτε με κάποιο μέλος της οικογενείας του είτε με κάποιον άλλο έξω από τον οικογενειακό κύκλο, πρέπει να φέρεται μ’ ένα τρόπο που εμπνέει εμπιστοσύνη. Εκείνος που έχει την τάσι να επιτυγχάνη τους στόχους του άσχετα με την ευημερία των άλλων, μπορεί να δελεασθή να καταφύγη σε πλάγια μέσα, υποθέτοντας ότι ο επιθυμητός σκοπός δικαιολογεί, τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την επιτέλεσί του. Αλλά τι συμβαίνει συχνά όταν άλλοι διαπιστώνουν ότι ένας σύντροφός τους ‘έχει γλώσσα απατηλή εν τω στόματι αυτού’; (Μιχ. 6:12) Είναι πιθανό να μην εμπιστευθούν και πάλι στο μέλλον το άτομο αυτό που χρησιμοποιεί πλάγια μέσα και μπορεί να το αποφεύγουν. Πιθανώς εκείνος θα το βρη αυτό ενοχλητικό. Αλλ’ αν σκεφθή, μπορεί να πη, «Δεν είναι δικό μου σφάλμα»;

ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΖΗΤΗΜΑ

Εκείνοι που πέφτουν θύματα ενός ατόμου που έχει απατηλή γλώσσα, μπορεί να μην αντιλαμβάνωνται πάντοτε τι έχει κάνει αυτό το άτομο. Αλλά υπάρχει Εκείνος ο οποίος πάντοτε γνωρίζει και θέτει τη μομφή εκεί που ανήκει. Οι Γραφές μας διαβεβαιώνουν: «Ο Κύριος βδελύττεται τον σκολιόν· το δε απόρρητον αυτού φανερόνεται εις τους δικαίους.» (Παρ. 3:32) Είναι αλήθεια ότι εκείνος που είναι ‘σκολιός’ σε λόγια και ενέργειες, μπορεί να εξαπατάται, πιστεύοντας μάλιστα ότι είναι δικαιολογημένος να χρησιμοποιή την απατηλή του γλώσσα ύπουλα και να καταφεύγη σε αμφισβητήσιμες μεθόδους. Γι’ αυτό το ζήτημα, οι συνάνθρωποί του μπορεί να μην έχουν επαρκή απόδειξι να τον ‘επιπλήξουν.’ (Λουκ. 17:3) Αλλ’ αν ένα τέτοιο άτομο δεν διορθώση ποτέ τις οδούς του, η θέσις του ενώπιον του Θεού είναι απελπιστική. Ο Ιεχωβά θεωρεί βδελυκτό το ‘σκολιό’ άτομο, και μόνο οι ευθείς μπορούν ν’ απολαμβάνουν μια στενή σχέσι με τον Θεό.

Σε τελική ανάλυσι, λοιπόν, όλοι πρέπει να λογοδοτήσωμε στον Ύψιστο. (Ρωμ. 14:10-12) Αυτό τονίζει τη σπουδαιότητα της υπακοής στην κατεύθυνσι του πνεύματος και του εμπνευσμένου Λόγου του Θεού, ενώ διαρκώς προσευχόμεθα για βοήθεια για ν’ αποφεύγωμε προσωπικά τη σκληρότητα, την αδικοπραγία, την ανευθυνότητα, τις καταπιεστικές μεθόδους, τους άστοργους τρόπους και την αναξιοπιστία. Ναι, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί κανείς να μην είναι σε θέσι κατ’ ανάγκη ν’ απορρίψη την ευθύνη με το να πη απλώς, «Δεν είναι δικό μου λάθος!»