τους φοβερούς καρπούς των τυχερών παιγνιδιών—τι κάνουν αυτά στους ανθρώπους, πώς τους εξευτελίζουν και μάλιστα τους παγιδεύουν στην ψευδή λατρεία. Και μη κάμετε αυτό το πρώτο στοίχημα! Αν είσθε ήδη παγιδευμένος από τη μανία να παίξετε, προσπαθήστε να την υπερνικήσετε. Υπάρχει τρόπος, και οι μάρτυρες του Ιεχωβά ευχαρίστως θα σας βοηθήσουν όπως εβοήθησαν κι εμένα.—Άρθρο συνεργάτου

Το Θλιβερό Αποτέλεσμα της Αρνητικής Σκέψεως

ΕΙΝΑΙ επικίνδυνο γενικά να έχη κανείς αρνητική άποψι και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν ένα άτομο είναι αρνητικό ως προς τα πράγματα του Θεού. Εκείνος που είναι αρνητικός μπορεί να κάμη κακές σκέψεις και να γίνη πραγματικά ασεβής.

Ένα τέτοιο άτομο είναι συνήθως οκνηρό και κάνει πολύ λίγα πράγματα. Ένας οκνηρός, που σκέπτεται αρνητικά για ν’ αποφύγη να κάμη κάτι, βρίσκει προφάσεις για να δικαιολογήση την πορεία του. «Ο οκνηρός λέγει, Λέων είναι έξω εν τω μέσω των πλατειών θέλω φονευθή.»—Παροιμ. 22:13.

Η Γραφή λέγει τα εξής για το τέλος ενός τέτοιου ατόμου: «Διέβαινον διά του αγρού του οκνηρού και διά του αμπελώνος του ανθρώπου του ενδεούς φρενών· και ιδού, πανταχού είχον βλαστήσει άκανθαι· κνίδαι είχον σκεπάσει το πρόσωπον αυτού, και το λιθόφραγμα αυτού ήτο κατακεκρημνισμένον. Τότε εγώ θεωρήσας εσυλλογίσθην εν τη καρδία μου· είδον, και έλαβον διδασκαλίαν. Ολίγος ύπνος, ολίγος νυσταγμός, ολίγη συμπλοκή των χειρών εις τον ύπνον· έπειτα η πτωχεία σου έρχεται ως ταχυδρόμος, και η ένδειά σου ως ανήρ ένοπλος.»—Παροιμ. 24:30-34.

Οι Παροιμίες έχουν πνευματική καθώς και κατά γράμμα εφαρμογή. Άνθρωποι, όπως αυτοί που περιγράφουν οι Παροιμίες, μπορεί να άρχισαν με ένα ορθό πνεύμα και στάσι, αλλά κατόπιν αναπτύσσουν μια αρνητική άποψι ως προς τις δίκαιες πράξεις και έργα. Απαιτείται λοιπόν προσεκτική επαγρύπνησι από μέρους μας για ν’ αποφύγωμε την ανάπτυξι ενός τέτοιου οικτρού πνεύματος.—Παροιμ. 4:23.

Ο ΧΩΡΙΣ ΕΚΤΙΜΗΣΙ ΔΟΥΛΟΣ

Ένας τέτοιος πνευματικά αρνητικός άνθρωπος, ή μάλλον μια τέτοια τάξις ανθρώπων, περιγράφεται στην παραβολή του Ιησού για τα «τάλαντα.» Σε προηγούμενα τεύχη εξετάσαμε τους δύο πιστούς δούλους που μνημονεύονται στην παραβολή, οι οποίοι πήραν πέντε τάλαντα και δύο τάλαντα αντιστοίχως. Ο τρίτος δούλος έλαβε ένα τάλαντο (το τάλαντο ήταν μονάς αργυρού νομίσματος). Αφού όμως ο κύριος έδωσε στον καθένα «κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα,» αυτός ο τρίτος δούλος δεν ήταν σε μειονεκτική θέσι. Οι άλλοι δούλοι εκέρδισαν ο καθένας 100 τοις εκατό του χρήματος που τους είχε δοθή όταν ο κύριός των ανεχώρησε. Ο δούλος του ενός ταλάντου μπορούσε να κάμη το ίδιο κι έτσι να ευαρεστήση τον κύριό του· δεν θα εχρειάζετο να κερδίση πέντε ούτε και δύο τάλαντα.

Αλλά τι έκαμε; Η παραβολή λέγει: «Ο δε λαβών το εν υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού.» (Ματθ. 25:18) Η αποτυχία του να κάμη αύξησι ωφείλετο στον ίδιο· δεν έκαμε προσπάθεια όπως έκαμαν οι σύνδουλοί του. Όταν ο κύριός του επανήλθε