Γιατί Αμφισβητούν την Ύπαρξι του Θεού

Περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν αυτό σήμερα. Η λογίκευσίς των δικαιολογεί το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει Θεός;

ΣΤΟ τεύχος της 24ης Φεβρουαρίου 1962 του Άβε Μαρία ο Καθολικός Καρδινάλιος Ρίτσαρντ Κούσινγκ παρετήρησε: «Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, ο αθεϊσμός οδεύει προς τα εμπρός· η δε Εκκλησία είναι ανίσχυρη να εμποδίση το να προχωρή ο αντί-Χριστος.» Εξαπλούται γρήγορα σε όλο τον κόσμο. Η ιδέα ότι δεν υπάρχει Θεός όχι μόνον έχει καταπιεί μια εκτεταμένη μερίδα ανθρώπων, ένα δισεκατομμύριον και πλέον, που κυβερνώνται από τον κομμουνισμό, αλλά έχει κάμει καταπληκτικές διεισδύσεις στον τρόπο του σκέπτεσθαι των ατόμων σε μη κομμουνιστικές χώρες.

Αλλά γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι σήμερα αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού; Γιατί ο αθεϊσμός είναι τώρα σε πρόοδο και η εκκλησία είναι ανίκανη να τον σταματήση; Ποιος είναι υπεύθυνος για την άνευ προηγουμένου αυτή απιστία;

ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο φιλόσοφος Σελεστίν Ν. Μπιττλ έγραψε στο βιβλίο του Ο Θεός και τα Πλάσματά Του: «Ουδείς λαός ανεκαλύφθη ποτέ, ο οποίος, υπό την στενήν έννοιαν του όρου, είναι ‘αθεϊστικός.’ Άτομα πιθανόν να είναι άθεοι· αλλ’ ένας λαός ουδέποτε. Αυτή η παγκόσμια δοξασία είναι ένα τρομακτικό γεγονός.» Είναι μια ισχυρή απόδειξις ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη αρχικώς με την έμφυτη κλίσι να παραδέχεται την ύπαρξι του Θεού.

Για να ικανοποιήση την τάσι προς έρευναν του ανθρώπου να μάθη γι’ Αυτόν, ο Θεός εφωδίασε τον άνθρωπο μ’ ένα εμπνευσμένο υπόμνημα για τον Εαυτό του. Στην αφήγησι αυτή ο Θεός εξηγεί, επίσης, την προέλευσι του ανθρώπου, το γιατί υπάρχουν η ασθένεια και ο θάνατος και ποιά ελπίς υπάρχει για το μέλλον. Η συλλογή αυτών των θεοπνεύστων συγγραμμάτων είναι τώρα γενικώς γνωστή ως Αγία Βίβλος ή Γραφές.​—2 Τιμ. 3:16.

Οι Γραφές είναι σε αρμονία με την έμφυτη κλίσι του ανθρώπου να αναγνωρίζη την ύπαρξι του Θεού και τείνουν να την υποστηρίξουν. Χαρακτηρίζουν τους υπερόχους ενάστρους ουρανούς, τη θαυμασία γη και τον νοήμονα άνθρωπο ως έργον των χειρών του Θεού. Δηλώνουν: «Εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην»· επίσης, «εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον». Ναι, η απόδειξις των Γραφών, οι φυσικές υπαγορεύσεις του ανθρωπίνου λογικού, καθώς και ο νόμος και η τάξις που διέπουν το σύμπαν, όλα πιστοποιούν το γεγονός ότι ο Θεός πράγματι υπάρχει.​—Γεν. 1:1, 27.

ΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ;

Εν τούτοις, είναι τα ασύγκριτα ανθρώπινα παθήματα επί της γης, που αποτελούν τον λόγο, για τον οποίον πολλά άτομα αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού. Τούτο ετονίσθη από μια συνταξιούχο Αγγλικανή ιατρική ιεραπόστολο, την Μάριαν Σέρμαν, που είπε το περασμένο φθινόπωρο: «Έγινα άθεη με πλήρη έννοια ένεκα των τρομερών παθημάτων των γυναικών της Ινδίας, οι οποίες ουδέποτε έπραξαν κάτι για να είναι άξιες αυτών. Πώς θα μπορούσε ένας πανάγαθος Θεός να επιτρέπη να συμβαίνη αυτό; Και είχαμε δύο φρικώδεις παγκοσμίους πολέμους. Είναι ακατανόητο.»

Δεν είναι λίγα τα άτομα που σκέπτονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ένας φιλάγαθος Θεός, σκέπτονται, δεν θα επέτρεπε τα ανθρώπινα παθήματα· και εφόσον υπάρχουν παθήματα, συμπεραίνουν, δεν πρέπει να υπάρχη ένας Θεός, που είναι φιλάγαθος. Είναι μήπως το συμπέρασμα αυτό δικαιολογημένο;

Όχι, δεν είναι. Η ύπαρξις της πονηρίας και τα παθήματα, που αυτή επέφερε στο ανθρώπινο γένος, δεν μπορούν ν’ αποτελέσουν αυθαίρετη κρίσι, ότι δεν υπάρχει ένας Θεός αγάπης. Μια τέτοια άποψις παραβλέπει τελείως την ευθύνη του ανθρώπου. Είναι όπως ένας ασθενής, που αγνοεί τις συμβουλές ενός ιατρού και κατόπιν αρνείται την ύπαρξι του ιατρού επειδή υποφέρει. Ή, είναι όπως ένας μηχανουργός, που αρνείται ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του κατασκευαστού και κατόπιν, όταν τα εργαλεία του δεν λειτουργούν κατάλληλα, αρνείται ότι υπάρχει ο κατασκευαστής. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν ανόητο ν’ αμφισβητήση ένας την ύπαρξι ενός συμπαθητικού ιατρού ή ενός επιδεξίου κατασκευαστού. Το άτομο το ίδιο πρέπει να τύχη μομφής για τα παθήματα και την ταλαιπωρία.

Παρομοίως συμβαίνει με το ανθρώπινο γένος σήμερα. Οι θεόπνευστες Γραφές δείχνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι τέλειο, με την προοπτική ν’ απολαύση ζωή σ’ έναν επίγειο παράδεισο ενόσω ζούσαν. Αυτή η προμήθεια ήταν απόδειξις της αγάπης του Θεού. Αλλ’ όταν οι άνθρωποι αρνήθηκαν ν’ ακολουθήσουν τις οδηγίες του Θεού, υπέστησαν τις συνέπειες. Αυτό δεν εσήμαινε ότι δεν υπήρχε ένας πανάγαθος Θεός. Ο Θεός τούς είχε προειδοποιήσει τι θα συνέβαινε· έτσι, ο άνθρωπος ήταν εκείνος, όχι ο Θεός, που ήταν υπεύθυνος για τα παθήματα, την ασθένεια και τον θάνατο που επακολούθησαν.​—Γεν. 1:27, 28· Δευτ. 32:4, 5· Εκκλησ. 7:29.

Είναι αλήθεια, ότι δεν θα ήταν φιλάγαθο αν επέτρεπε ώστε τα παθήματα αυτά να συνεχίζωνται επ’ αόριστον. Και ο Θεός δεν είχε πρόθεσι να το κάμη αυτό. Η ανθρώπινη πονηρία και τα παθήματα έγιναν ανεκτά μόνον διότι ηγέρθη ένα ζήτημα στον κήπο της Εδέμ. Ένα από τα πνευματικά πλάσματα του Θεού, που στη Βίβλο προσδιορίζεται ως Σατανάς ή Διάβολος, επηρέασε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, ώστε να παρακούσουν στον Θεό. Αυτό προεκάλεσε αμφισβήτησι της ιδιότητος του Θεού ως Δημιουργού και της δικαιοσύνης του σχετικά με την απαίτησι υπακοής ως όρου χορηγήσεως ζωής, χωρίς όμως και να έχη, φαινομενικώς, δημιουργήσει τον άνθρωπο με την ικανότητα να παραμένη νομοταγής στον Θεό.

Επομένως ο Θεός παρεχώρησε μια ωρισμένη περίοδο χρόνου προς τακτοποίησιν αυτού του ζητήματος, κατά πόσον οι άνθρωποι μπορούν να παραμείνουν πιστοί κάτω από δοκιμασία. Τώρα η περίοδος αυτή πλησιάζει στο τέλος της. Πολύ σύντομα ο Σατανάς και όλα τα ανθρώπινα παθήματα, για τα οποία υπήρξε υπεύθυνος, θα εξαλειφθούν. Ο φιλάγαθος Δημιουργός είναι εκείνος που θα προμηθεύση αυτή την ανακούφισι οδηγώντας τους ευπειθείς ανθρώπους σ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων.​—2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 12:12.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν έχουν διευκρινίσει στους ανθρώπους γιατί επετράπη να υπάρχουν στη γη η πονηρία και τα παθήματα για μια περίοδο χρόνου. Έχουν, μάλλον, διδάξει ψεύδη σχετικά με τον Θεό, σκιαγραφώντας τον ως ένα ανηλεή δαίμονα, που κρατεί τα ανθρώπινα πλάσματα ζωντανά σε κάποια υποχθόνια λίμνη πυρός, όπου ψήνονται και συρίζουν καιόμενα με οδυνηρούς πόνους στην αιωνιότητα. Τέτοιες διδασκαλίες έχουν στρέψει πολλούς μακράν του Θεού.

Πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι και κληρικοί συμβιβάζονται ακόμη με τον αθεϊσμό. «Εκήρυξα στην περασμένη δεκαετία όλο και περισσότερο επί της αξίας του αθεϊσμού και του αγνωστικισμού», έγραψε ο Επισκοπελιανός Επίσκοπος Τζαίημς Α. Πάικ. «Πρέπει να υπάρχη μεγάλο ποσοστό αγνωστικισμού στην αληθινή θρησκεία», ισχυρίσθη.a Και το περιοδικό Τάιμ της 9ης Ιουνίου 1961, παρετήρησε ότι «ο Πωλ Τίλλιτς, ο πιο εξέχων θεολόγος της Αμερικής, ομιλεί περί Θεού ως ‘Αυθυπάρκτου Όντος’ ή ‘Εσχάτης Πραγματικότητος’.» Αυτός, όμως, ο χαρακτηρισμός, λέγει ένα άρθρο με τίτλο «Είναι η Σύγχρονη Θεολογία Αθεϊστική;» που ενεφανίσθη στη Διαμαρτυρομένη εφημερίδα «Ο Χριστιανικός Αιών», «απαλλάσσει τον Τίλλιτς από την κατηγορία του αθεϊσμού.» Αλλά δεν είναι μήπως αυτό το είδος της θεολογίας που συνορεύει με τον αθεϊσμό αρκετά, ώστε να κάμη πάρα πολλούς ανθρώπους ν’ αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού;

Κατά συνέπειαν, είναι προφανές ότι οι εκκλησίες, αντί να οικοδομήσουν πίστι στον Θεό, υπήρξαν υπεύθυνες για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που στρέφονται προς τον αθεϊστικό κομμουνισμό. Οι συγκρουόμενες διδασκαλίες των, οι θρησκευτικοί των διωγμοί, η πολεμοκαπηλεία των και το ότι είναι φορείς της ευνοίας των πλουσίων και των ανθρώπων επιρροής έγιναν αιτία ώστε πολλοί να κάμουν τη λογίκευσι ότι, αν οι εκκλησίες αντιπροσωπεύουν τον Θεό, τότε δεν πρέπει να υπάρχη Θεός. Πολλά άτομα σε υπεύθυνες θέσεις εκκλησιών παραδέχονται την ενοχή της θρησκείας.

«Γνωρίζω ότι εμείς, εμείς οι Χριστιανοί μόνον, είμεθα εκείνοι, που είναι υπεύθυνοι για τον Κομμουνισμό», παρεδέχθη ο κοσμήτωρ ενός Ευρωπαϊκού θεολογικού σχολείου. «Ενθυμείσθε ότι οι Κομμουνισταί ήσαν κάποτε Χριστιανοί. Αν δεν πιστεύουν σ’ ένα δίκαιο Θεό, τίνος λάθος είναι αυτό;»b Και ο κοσμήτωρ του καθηγητικού σώματος της Ενώσεως Θεολογικών Σεμιναρίων της Πόλεως Νέας Υόρκης παρεδέχθη: «Αυτός ούτος ο αθεϊσμός του Κομμουνισμού αποτελεί κρίσιν εναντίον των εκκλησιών, . . . οι οποίες υπήρξαν στολίδια της υφισταμένης καταστάσεως, αδιάφορο πόσο άδικο υπήρξε τούτο.»c

Η αποτυχία των εκκλησιών να μιμηθούν τον Χριστό και να προμηθεύσουν ακριβή γνώσι σχετικά με τον Θεό προετοίμασε τον δρόμο για τον αθεϊσμό.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ

Εκατοντάδες εκατομμυρίων ατόμων στις Κομμουνιστικές χώρες διδάσκονται συστηματικά ότι δεν υπάρχει Θεός, και η διδασκαλία των αρχών βρίσκεται σε άνοδο. «Ο αθεϊσμός θα διδαχθή εντατικώτερα στα εκπαιδευτικά κέντρα του κόμματος και σε ειδικές σειρές μαθημάτων για διδασκάλους, ιατρούς και δημοσιογράφους», εδημοσίευσε τελευταίως το περιοδικό Τάιμ. Αυτό το συνεχές πρόγραμμα της διδασκαλίας των αρχών, ειδικώς μεταξύ της νεολαίας, έκαμε πολλούς ν’ αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού.

Συχνά αυτή η προπαγάνδα φθάνει μέχρι της Δύσεως υπό μορφήν δημοσιογραφικών εκθέσεων. Παραδείγματος χάριν: «‘Η Γραφή λέγει ότι ο Δημιουργός έστειλε το μάννα στους Ιουδαίους’, είπε ο Πρωθυπουργός Κρούστσεφ. ‘Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι αληθινό, δεν το είδα να συμβαίνη. Δεν γνωρίζω αν το μάννα ήταν πρώτης ποιότητος ή κατά πόσον οι Ιουδαίοι συνέλεξαν αρκετό. Για να το εξακριβώσωμε, απεστείλαμε εκεί ψηλά τον Γκαγκάριν να ρίψη ένα βλέμμα. Αλλά ο Γκαγκάριν ανέφερε ότι δεν είδε τίποτε άλλο, παρά το κενό διάστημα. Γι’ αυτό απεστείλαμε την Βαλεντίνα Τερέσκοβα και της είπαμε, αν βρη μάννα, να μαγειρέψη ένα φαγητό για τον εαυτό της, αλλά δεν βρήκε τίποτε. Έτσι, δεν υπάρχει ελπίς ότι μπορούμε να προμηθευθούμε μάννα από τον ουρανό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευώμεθα στα σκληρά εργαζόμενα χέρια μας’.»​—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 7 Απριλίου 1964.

Τι ανόητη βάσις, στην οποία θα θελήση να στηριχθή ένας για να αμφισβητήση την ύπαρξι του Θεού! Αλλά τα άτομα αυτά δεν εγκατέλειψαν για πρώτη φορά την πίστι στον Θεό μετά τα ταξίδια στο διάστημα. Μάλλον, στις ελεγχόμενες από τον Κομμουνισμό χώρες, η πίστις στον Θεό υπενομεύθη μεταξύ της νεολαίας με την συνεχή επανάληψι υπό διδασκάλων και εκπαιδευτών του ότι δεν υπάρχει Θεός. Άλλοι αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού διότι βλέπουν ανθρώπινα παθήματα, και δεν λαμβάνουν ικανοποιητική Γραφική απάντησι γι’ αυτά. Άλλοι δε ακόμη έχουν απομακρυνθή από τον Θεό λόγω των αντιφατικών διδασκαλιών και των αθεϊστικών τάσεων των θρησκευτικών ηγετών.

Αλλά υπάρχει ένας τουλάχιστον επί πλέον ζωτικός παράγων, που είναι υπεύθυνος για τις τόσο πολλές αμφισβητήσεις περί της υπάρξεως Θεού. Αυτός είναι, διότι θέλουν να πιστεύουν το ψεύδος ότι δεν υπάρχει Θεός. Ο δίκαιος νόμος του Θεού είναι ένας περιορισμός που τους φέρει δυσφορία. Θέλουν να είναι ελεύθεροι για να ακολουθήσουν την ιδιοτελή τους πορεία χωρίς τις τύψεις συνειδήσεως, που θα τους κατέτρωγαν, αν ήσαν υπόλογοι απέναντι του νόμου του Θεού. Επομένως, επειδή «δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας . . . θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος.»​—2 Θεσ. 2:10, 11.

Ένα σοφό άτομο, εν τούτοις, που αγαπά τη δικαιοσύνη δεν θ’ απομακρυνθή ποτέ από τον Θεό. Θα μελετά τακτικά τη Γραφή, και θα αυξήση σε αγάπη προς τον Θεό για τις θαυμάσιες προμήθειες, που Αυτός έχει κάμει για μια ζωή σ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων. Πραγματικά, ο άφρων είναι εκείνος, ο οποίος «είπεν . . . εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Θεός.»​—Ψαλμ. 14:1.

[Υποσημειώσεις]