Δικαιοσύνη για Ποιον;

ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, ο κώδικας ποινικού δικαίου προορίζεται να προστατεύει τους νομιμόφρονες πολίτες και να κρατάει κάτω από έλεγχο το έγκλημα και τους εγκληματίες. Στην πραγματικότητα, όμως, ο κώδικας αυτός στην Αμερική σήμερα «παρέχει πολύ μεγάλη προστασία στους κατηγορουμένους . . . και αποτυγχάνει να προσφέρει τη βασική προστασία στους νομιμόφρονες πολίτες της,» είπε ο Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π.Α. Γουώρρεν Ε. Μπάργκερ σε μια ομιλία του στον Αμερικάνικο Δικηγορικό Σύλλογο. Γιατί το είπε αυτό; Τι δείχνουν τα γεγονότα; Ας εξετάσουμε, σαν παράδειγμα, την κατάσταση της Νέας Υόρκης.

Στους Δρόμους Με βάση τις στατιστικές της αστυνομίας για τα κακουργήματα ή μεγάλα εγκλήματα που έγιναν το 1979, μια ανταπόκριση στην εφημερίδα Ποστ της Νέας Υόρκης δείχνει ότι στο Μανχάτταν «οι φιλήσυχοι άνθρωποι έχουν μια πιθανότητα στις επτά να πέσουν θύματα επιθετικών ανθρώπων που διακινδυνεύουν μια στις έξι φορές να συλληφθούν.» Έτσι, η αύξηση του εγκλήματος και η ανικανότητα του κώδικα ποινικού δικαίου πλησιάζουν «την τέλεια ισορροπία όπου δεν είναι πια πιο επικίνδυνο να είσαι εγκληματίας από όσο να είσαι νομιμόφρων πολίτης,» έλεγε το άρθρο. Αλλά, ακόμη και ο ένας εγκληματίας στους έξι που συλλαμβάνεται, αντιμετωπίζει πράγματι κανένα κίνδυνο;

Στα Δικαστήρια «Οι 99 στους 100 που συλλαμβάνονται κατηγορούμενοι για κακουργήματα στην Πόλη της Νέας Υόρκης δεν φυλακίζονται ποτέ», ανέφερε ένα άρθρο στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, «και περισσότεροι από τους 80 δεν διώκονται καν σαν εγκληματίες.» Η ευθύνη αποδίδεται στο ανεπαρκές προσωπικό και τις εγκαταστάσεις. «Επειδή μπορούμε να εκδικάζουμε έναν πολύ περιορισμένο αριθμό δικών, αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν νομίζω ότι ευχαριστούν κανένα,» είπε ο συντονιστής ποινικού δικαίου, ο Ρόμπερτ Κήτινγκ. Τα «πράγματα» που γίνονται περιλαμβάνουν τη διακοπή διώξεως ή το χαρακτηρισμό σαν μικροαδικημάτων του 80 τοις εκατό περίπου των κακουργημάτων. Επομένως, τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετούνται;

Στη Φυλακή Ακόμα κι αν στέλνεται ο ένας στους 100 στη φυλακή, λίγο καλό κάνει αυτό στο θύμα. Γιατί; Πρώτα απ’ όλα, πληρώνει το θύμα, ο φορολογούμενος, πολλά για να κρατήσει τον εγκληματία στη φυλακή—10.000 δολλάρια ως 30.000 δολλάρια για κάθε τρόφιμο το χρόνο. Και, επειδή οι περισσότερες φυλακές γεμίζουν ασφυκτικά, ο ισολογισμός δείχνει, για παράδειγμα, ότι το 1979 στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, «φυλακίστηκαν 9.507 βαρυποινίτες και 8.802 αφέθηκαν ελεύθεροι όχι τόσο επειδή εξέτισαν την ποινή τους, αλλά επειδή χρειάζονταν τα κελλιά τους,» ανέφερε η Ποστ. Το αποτέλεσμα; Οι εγκληματίες ξαναγυρίζουν στους δρόμους, χωρίς να είναι κανένας βέβαιος ότι δεν θα επαναλάβουν το αδίκημά τους. Ο κύκλος αρχίζει πάλι από την αρχή.

Η αιτία για το φαύλο αυτό κύκλο παρουσιάζεται καθαρά στη Βίβλο, στον Εκκλησιαστή 8:11: «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» Μιλώντας για τον αγώνα κατά της «υπέρμετρης αυξήσεως του εγκλήματος», ο Αρχιδικαστής Μπέργκερ τόνισε ότι «για να προληφθεί το έγκλημα πρέπει να αναλάβει άμεση δράση η κοινωνία,» αλλά, είπε θρηνολογώντας, ότι η κοινωνία μας είναι «αδύναμη». Πόσο παρηγορητικό είναι να γνωρίζουμε από τη Βίβλο ότι ακόμη κι αν οι «πονηρευόμενοι [κακοποιοί, ΜΝΚ]», πολλαπλασιάζονται τώρα, «έτι μικρόν και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει,» επειδή ο ίδιος ο Θεός θ’ αναλάβει δράση για να καθαρίσει τους παράνομους από τη γη!—Ψαλμός 37:1, 2, 10.

[Εικόνες στη σελίδα 19]

ΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΕΠΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΘΥΜΑ

ΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΕΞΙ ΝΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ