Η Αγαπώμενη Γυναίκα του Άσματος Ασμάτων — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Η Αγαπώμενη Γυναίκα του Άσματος Ασμάτων

«Όλη ωραία είσαι, αγαπητή μου· και μώμος δεν υπάρχει εν σοι.»—Άσμ. Ασμ. 4:7.

1. Ποια αγάπη μπορεί να υπερβή την αγάπη ενός ανδρός για μια γυναίκα, και πόσο αγαπούσε ο Χριστός τον όμιλο που εσχημάτισε γύρω του;

ΤΗΝ αγάπη για μια γυναίκα μπορεί να την υπερβή η αγάπη για μια οργάνωσι ανδρών και γυναικών. Εξ άλλου, η αγάπη μιας οργανώσεως για έναν άνδρα ή για τον αρχηγό της μπορεί να είναι τόσο ισχυρή, ώστε τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο να μην μπορή να την καταβάλη. Ο πιο εξέχων ανήρ που έζησε ποτέ επάνω στη γη, ο ηγέτης τον οποίον ισχυρίζονται ότι ακολουθούν περισσότεροι από 800.000.000 πιστοί επάνω στη γη, ήταν ο Ιησούς Χριστός, που εγεννήθη στη Βηθλεέμ της Μέσης Ανατολής πριν από 1900 και πλέον χρόνια και ο οποίος υπέστη θάνατο μάρτυρος στο έτος 33 της Χριστιανικής εποχής. Μήπως αυτός αγάπησε μια γυναίκα και την επήρε ως σύζυγό του; Όχι· απέθανε άγαμος και άτεκνος, σε ηλικία τριάντα τριάμισυ ετών. Εν τούτοις, εσχημάτισε μια οργάνωσι ανδρών και γυναικών γύρω του, και αυτούς τους αγαπούσε φιλόστοργα ως μέλη της οργανώσεως. Πράγματι, κατέθεσε τη ζωή του για κείνους τους άνδρες και τις γυναίκες και για τους άνδρες και τις γυναίκες που επρόκειτο ακόμη να γίνουν μέλη της οργανώσεως.

2. Με ποια λόγια ο Ιησούς ανεγνώρισε εκείνον που του έδωκε την οργάνωσι των ακολούθων;

² Ο Ιωσήφ ο ξυλουργός της Ναζαρέτ, ο οποίος ενεργούσε ως επίγειος πατέρας του Ιησού, δεν του έδωκε αυτή την οργάνωσι των ακολούθων. Ο Θεός ο ουράνιος Πατέρας του ήταν εκείνος που του έδωσε την οργάνωσι. Ο Ιησούς ο ίδιος ανεγνώρισε αυτό το γεγονός. Είπε: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με.» (Ιωάν. 6:44) «Ο Πατήρ μου όστις μοι έδωκεν αυτά, είναι μεγαλήτερος πάντων· και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου.» (Ιωάν. 10:29) Στον ουράνιο Πατέρα του ο Ιησούς είπε σε προσευχή: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. Ιδικοί σου ήσαν, και εις εμέ έδωκας αυτούς.» (Ιωάν. 17:6) Ο ουράνιος Πατήρ τούς έδωκε στον Υιό του Ιησού με τη σχέσι μιας κόρης υποσχεμένης σε γάμο στον μέλλοντα σύζυγό της.

3. Με ποια φραστική εικόνα μίλησαν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Παύλος για την οργάνωσι αυτή των ακολούθων;

³ Έτσι η οργάνωσις ή εκκλησία ανδρών και γυναικών εχαρακτηρίσθη ως νύμφη του, μια γυναίκα-οργάνωσις που επρόκειτο να είναι νυμφευμένη ή αχώριστα ενωμένη μαζί του στο μέλλον, στον οίκον του ουρανίου Πατρός του. Ο εξάδελφος του Ιωάννης, ο υιός του ιερέως Ζαχαρία, διετύπωσε έτσι τα πράγματα, λέγοντας: «Όστις έχει την νύμφην, είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν δια την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη.» (Ιωάν. 3:29) Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος εκέρδισε πολλούς ακολούθους για τον Ιησού Χριστό, εχρησιμοποίησε γλώσσα όμοια με του Ιωάννου και μίλησε στους ακολούθους αυτούς ως ο φίλος του Νυμφίου, λέγοντας: «Είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.» (2 Κορ. 11:2) Ο απόστολος Παύλος τούς προέτρεψε να είναι πιστοί στην αγάπη τους και στην αφοσίωσί τους στον Νυμφίο τους Χριστό.

4. (α) Σε ποια έκτασι απεδείχθη η αγάπη του Χριστού για την οργάνωσι; (β) Σε ποιο βαθμό πρέπει ν’ αποδειχθή η αγάπη της εκκλησίας για τον Χριστό, και εναντίον ποιας οργανώσεως;

⁴ Η αγάπη του Ιησού Χριστού για την οργάνωσι ή εκκλησία που του δίνει ο ουράνιος Πατήρ του ως σύζυγο, απεδείχθη με τον θάνατό του. Ο Παύλος λέγει: «Ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. . . . και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, δια να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος δια του λόγου· δια να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα, ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων, αλλά δια να ήναι αγία και άμωμος.» (Εφεσ. 5:23, 25-27) Εν τούτοις, η αγάπη της εκκλησίας για τον Χριστό τον Νυμφίο, πρέπει ν’ αποδειχθή ώσπου και το τελευταίο από τα 144.000 μέλη της εκκλησίας να έχη αντιμετωπίσει όλες τις δοκιμασίες. Υπάρχουν πολλές θρησκευτικές οργανώσεις που αυτοκαλούνται Χριστιανικές και που ομολογούν ότι αγαπούν τον Χριστό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο έχουν καταγραφή 265 τέτοια δόγματα· στη Νότιο Αφρική υπάρχουν πάνω από χίλιες. Αλλά με τα έργα τους αποδεικνύουν ότι αγαπούν αυτόν τον κόσμο περισσότερο από τον Ιησού Χριστό και τη βασιλεία, για την οποίαν ο ουράνιος Πατήρ του, Ιεχωβά Θεός, τον έχρισε και τον ενεθρόνισε ως Βασιλέα. Τα θρησκευτικά αυτά δόγματα επιδιώκουν να έχουν την καλή θέλησι του ανηθίκου αυτού κόσμου. Ο μαθητής Ιάκωβος ερωτά όλους τους Χριστιανούς που έχουν μια τέτοια διηρημένη αγάπη: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»—Ιάκ. 4:4.

5. Πόσες εκκλησίες είναι αληθινά μνηστευμένες με τον Χριστό, και πώς θ’ αποδείξουν τη στοργική τους αφοσίωσι εκείνοι που απομένουν από τους μνηστευμένους;

⁵ Αλλά υπάρχει μια μόνο εκκλησία που είναι αληθινά μνηστευμένη η αρραβωνισμένη για να νυμφευθή τον Ιησού Χριστό στους βασιλικούς ουρανούς, σ’ αυτούς δε ο Ιησούς είπε: «Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.» (Ιωάν. 15:18, 19) Η αληθινή εκκλησία των 144.000 πιστών δεν έχει αγάπη γι’ αυτόν τον διεφθαρμένο παρερχόμενο κόσμο. Δίδει στον Ιεχωβά Θεό, τον ουράνιο Πατέρα, αποκλειστική αφοσίωσι και στον Υιό του Ιησού Χριστό την πλήρη αγάπη που οφείλεται στον ουράνιο Νυμφίο της. Στα περασμένα 1.900 χρόνια ο ουράνιος Πατήρ αποκυούσε τους αληθινά αφιερωμένους πιστούς με το άγιό του πνεύμα και μ’ αυτό τον τρόπο τούς εμνήστευε με τον αγαπητό του Υιό. Σήμερα, που όλες οι αποδείξεις φανερώνουν ότι ο Θεός ενεθρόνισε τον Υιό του, τον Νυμφίο, στην ουράνια βασιλεία κατά το έτος 1914, υπάρχει μόνο ένα υπόλοιπο της νυμφικής εκκλησίας επάνω στη γη. Εφ’ όσον παραμένει ο παλαιός αυτός κόσμος τώρα, στον ταραχώδη «έσχατον καιρόν» του, αυτοί πρέπει ν’ αποδείξουν ακόμη το πλήρες μέτρον της στοργικής των αφοσιώσεως στον ουράνιο Νυμφίο τους, τον Χριστό. Θα το πράξουν αυτό λόγω της φλογερής, άσβεστης αγάπης που έχουν γι’ αυτόν. Το ωραίο βιβλίο της Γραφής, που είναι γνωστό ως το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντος, το καθιστά αυτό βέβαιο.

ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

6. Είναι το Άσμα του Σολομώντος μέρος της θεόπνευστης Γραφής, και ποια απόδειξι έχομε σχετικά με τούτο;

⁶ Στις ημέρες του Ιησού επάνω στη γη, το Άσμα του Σολομώντος ήταν δεκτό από την Ιουδαϊκή συναγωγή ως μέρος των θεοπνεύστων συγγραμμάτων και περιελαμβάνετο στον κατάλογο των ιερών Εβραϊκών χειρογράφων των. Ήταν ομοίως δεκτό από την πρώτη Χριστιανική εκκλησία ως γνήσιο μέρος των Αγίων Γραφών. Ορθώς κατανοούμενο, είναι ένα βιβλίο ωφέλιμο για να το μελετήσωμε. Ο απόστολος Παύλος περιελάμβανε το Άσμα του Σολομώντος όταν έλεγε: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Ο Ιουδαίος ραββίνος Ακιμπά, ο οποίος έζησε στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής εποχής, είπε τα ακόλουθα, εκφράζοντας την εκτίμησί του για το βιβλίο: «Ολόκληρος ο κόσμος δεν ήταν άξιος της ημέρας, κατά την οποίαν εδόθη στον Ισραήλ το θεσπέσιο αυτό Άσμα· διότι όλες οι Γραφές είναι άγιες, αλλά το θεσπέσιο αυτό Άσμα είναι αγιώτατο.»—Μισνά, Έκτη Διαίρεσις, κάτω από το «Γιανταΐμ», τμήμα 3, παράγρ. 5.

7. Τι είναι το λεγόμενο Άσμα του Σολομώντος, πότε εγράφη, και ποιο είναι το θέμα του;

⁷ Οπωσδήποτε, ο συγγραφεύς του άσματος, ο Σολομών, Βασιλεύς της Ιερουσαλήμ, λέγει τα εξής στο πρώτο εδάφιο του ποιήματος του: «Το άσμα των ασμάτων, το του Σολομώντος.» Η έκφρασις αυτή του Εβραϊκού κειμένου «το άσμα των ασμάτων» σημαίνει το πιο ωραίο, το πιο έξοχο άσμα. Δεν είναι μια συλλογή ασμάτων, αλλά είναι ένα άσμα, μολονότι συνήθως διαιρείται σε οκτώ κεφάλαια. Εγράφη από τον Βασιλέα Σολομώντα αφού είχε οικοδομήσει τον θαυμάσιο ναό στον Ιεχωβά Θεό στην Ιερουσαλήμ και αφού είχε νυμφευθή. Επομένως, η χρονολογία του Άσματος ήταν περίπου το έτος 1010 πριν από τη Χριστιανική εποχή. Διαλαμβάνει ένα θέμα από την αρχή ως το τέλος, το θέμα της αγάπης μιας χωριατοπούλας από το χωριό Σουνάμ ή Σουλάμ, για ένα ποιμαινόπαιδα. Ο Βασιλεύς Σολομών αγάπησε την ίδια νεάνιδα, αλλ’ η αγάπη της για τον αγαπημένο της, τον ποιμενόπαιδα, στάθηκε αληθινή και ο βασιλεύς έχασε. Θα μπορούσε, επομένως, το άσμα αυτό να ονομασθή ορθά Άσμα της Χαμένης Αγάπης του Σολομώντος.

8. Ποια σημασία απέδιδαν οι αρχαίοι Εβραίοι στο Άσμα, αλλά τι δείχνει η ιστορία όσον αφορά την ορθότητα τούτου;

⁸ Οι αρχαίοι Εβραίοι απέδιδαν συμβολική σημασία στο βιβλίο. Θεωρούσαν ότι η κόρη εξεικόνιζε την Ιουδαϊκή εκκλησία από τις ημέρες του προφήτου Μωυσέως και έπειτα. Το αντικείμενον της αγάπης αυτής της εκκλησίας ήταν ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος, συνεπώς, εξεικονίζετο από τον ποιμένα που την αγαπά. Αλλά μια εξέτασις της Ιουδαϊκής εκκλησίας στα περασμένα 1900 χρόνια εξαίρει το λυπηρό γεγονός ότι αυτή απεδείχθη αναληθής στην αγάπη της για τον Ιεχωβά Θεό ως Θεόν της· αυτή είχε παύσει επί πολύν καιρό να είναι εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά Θεού. Η ιστορία των, όπως είναι γραμμένη στις Εβραϊκές Γραφές, πιστοποιεί ότι αυτοί απέρριψαν τους προφήτας, τους οποίους ο Θεός απέστειλε εν ονόματί του· οι δε Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δείχνουν ότι αυτοί έφθασαν στο ύψιστο σημείο της πορείας των απορρίψεως των αντιπροσώπων του Θεού όταν ηρνήθησαν τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήλθε και εκήρυξε σ’ αυτούς εν ονόματι του Ιεχωβά, και τελικά τον υπέβαλαν σε φρικτό θάνατο επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Αυτό δεν κατέδειξε αληθινή, απαρέγκλιτη αγάπη για τον Ιεχωβά, τον μεγάλον Ποιμένα του ποιμνίου του.

9. Σε ποια γραπτή προειδοποίησι εφιστά την προσοχή μας ο Παύλος, και επομένως εν σχέσει με ποιους βρίσκει την εκπλήρωσί του το Άσμα;

⁹ Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος, μιλεί για μερικές περιπτώσεις που οι Ισραηλίται απεστάτησαν από την αγάπη του Ιεχωβά Θεού, και κατόπιν σχολιάζει: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν.» Νουθεσίαν ποιών; «Ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» (1 Κορ. 10:11) Πρέπει, λοιπόν, αυτό το Άσμα του Σολομώντος να βρίσκη την εκπλήρωσί του εν σχέσει με τη Χριστιανική εκκλησία, της οποίας ο απόστολος Παύλος ήταν μέλος στον αιώνα εκείνον, που το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων δεν εύρισκε πια εύνοια στα όμματα του Θεού και ετερματίσθη, ο δε Ιεχωβά Θεός μετεβίβασε τότε το στοργικό του έλεος στη Χριστιανική εκκλησία, την οποίαν εμνήστευσε με τον Νυμφίον-Υιό του, τον Ιησού Χριστό.

10. Ποιαν εξεικονίζει η αγαπώμενη κόρη του Άσματος, και ποιον ο αγαπημένος της ποιμήν, και τίνος το παράδειγμα πρέπει να μιμηθή σήμερα το υπόλοιπο;

¹⁰ Επομένως, η αγαπώμενη κόρη του Άσματος πρέπει να είναι η αληθινή Χριστιανική εκκλησία των 144.000 μνηστευμένων μελών και ο αγαπημένος ποιμήν πρέπει να είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός τώρα δοξασμένος στον ουρανό για τη φλογερή του αγάπη για τον ουράνιο Πατέρα του. Την τρίτη ημέρα μετά τη θανάτωσί του στο ξύλο του μαρτυρίου, ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε από τους νεκρούς, πνευματικόν Υιόν πάλι, αλλά τώρα αθάνατον, εξόχως εξυψωμένον επάνω από την ανθρώπινη σάρκα που είχε πρωτύτερα. Έπειτα από σαράντα ημέρες ο Ιεχωβά Θεός τον έκαμε ν’ αναληφθή στους ουρανούς, όπου αυτός έχει το θρόνο του. Τον εκάθισε στα δεξιά του για να περιμένη, μεταξύ άλλων, και τον γάμο στον ουρανό με την νύμφη-εκκλησία του στον ωρισμένο καιρό του ουρανίου Πατρός του. Από την ανάληψί του στον ουρανό, τα μέλη της νύμφης-εκκλησίας του είναι μνηστευμένα μαζί του με πίστι. Σ’ αυτούς ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Τον οποίον αν και δεν είδετε, αγαπάτε· εις τον οποίον, αν και τώρα δεν βλέπητε αυτόν, πιστεύοντες όμως, αγαλλιάσθε με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον, απολαμβάνοντες το τέλος της πίστεώς σας, την σωτηρίαν των ψυχών.» (1 Πέτρ. 1:8, 9) Το ίδιο αυτό πράγμα εφαρμόζεται στο μικρό υπόλοιπο της εκκλησίας του σήμερα, το οποίο πρέπει ν’ αποδείξη την αγάπη του για τον αόρατο Χριστό όπως και η Σουλαμίτις κόρη την απέδειξε για κείνον που την αγαπούσε.

11. Τι διεπίστωσε ο Σολομών με πειραματισμό όσον αφορά τον άνδρα σε αντίθεσι με τη γυναίκα, και ποιον πρέπει να μιμηθή η εκκλησία στην πιστή ιδιότητα της αγάπης της;

¹¹ Ο Βασιλεύς Σολομών, ως ο συναθροιστής του λαού του, λέγοντας στο βιβλίο του Εκκλησιαστού τι διεπίστωσε με πειραματισμό, έγραψε: «Ιδέ, τούτο εύρηκα, λέγει ο Εκκλησιαστής, εξετάζων έν προς έν, δια να εύρω τον λόγον· τον οποίον έτι η ψυχή μου εκζητεί, αλλά δεν ευρίσκω· άνδρα ένα μεταξύ χιλίων εύρηκα· γυναίκα όμως μίαν μεταξύ πασών τούτων δεν εύρηκα.» (Εκκλησ. 7:27, 28) Αν, όμως, στο Άσμα ο Βασιλεύς Σολομών περιγραφή τη δική του ανεπιτυχή απόπειρα αγάπης για τη Σουλαμίτιν κόρη, τότε, προς ιδίαν του απογοήτευσιν, βρήκε σ’ αυτήν μια γυναίκα ακεραιότητος στην αγάπη της για έναν άνδρα όχι τόσο γοητευτικόν εξωτερικώς όσο ο Σολομών. Αν ζούσε στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής εποχής ο Βασιλεύς Σολομών θα είχε να ομολογήση ότι στον Ιησού Χριστό βρήκε τον «άνδρα ένα μεταξύ χιλίων», ναι, τον εξέχοντα άνδρα από όλους όσοι έζησαν ποτέ επάνω στη γη. Η εκκλησία, που είναι μνηστευμένη με τον Ιησού Χριστό, πρέπει να τον μιμηθή. Με την πιστή ιδιότητα της αγάπης της προς αυτόν, πρέπει ν’ αποδείξη ότι είναι σαν μια εξέχουσα γυναίκα ακεραιότητος, κάτι σπάνιο μεταξύ των γυναικών, η μόνη νυμφική οργάνωσις, μεταξύ όλων των θρησκευτικών συστημάτων του «Χριστιανικού κόσμου», η οποία παραμένει πιστή και διατηρεί την αγνότητά της σ’ αυτόν τον κόσμο για να μπορέση να κριθή αξία του ουρανίου γάμου με τον Χριστό.

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΚΑΙ Η ΠΛΟΚΗ

12. Ποιοι είναι οι χαρακτήρες που αναφέρονται ή έχουν ομιλούντα μέρη στο Άσμα;

¹² Στο Άσμα ο Σολομών εισάγει τον εαυτό του και παίζει το μέρος του βασιλέως της Ιερουσαλήμ, της πόλεως η οποία εκαλείτο επίσης Σιών λόγω του φρουρίου της ή ακροπόλεως, που έφερε επίσης το όνομα αυτό. Ο κύριος χαρακτήρ στο Άσμα είναι η ανώνυμη χωριατοπούλα από τη Σουνάμ, ή Σουλάμ, την οποίαν ο Βασιλεύς Σολομών ονομάζει Σουλαμίτιν. (Άσμ. Ασμ. 6:13) Το χωριό Σουνάμ, που σήμερα καλείται Σωλάμ, βρίσκεται στο νοτιοδυτικό όριο της εδαφικής περιοχής της φυλής του Ισσάχαρ, δεκαπέντε περίπου μίλια νοτιοδυτικά της θαλάσσης της Γαλιλαίας, ή πενήντα πέντε περίπου μίλια προς βορράν της Ιερουσαλήμ. Η ωραία κόρη που ωνομάζετο Αβισάγ βρέθηκε στη Σουνάμ και ελήφθη στο παλάτι του πατρός του Σολομώντος, του Βασιλέως Δαβίδ, για να ενεργή ως νοσοκόμος γι’ αυτόν στο γήρας του. (1 Βασ. 1:1-4· 2:17-22) Ήταν εκεί στη Σουνάμ όπου μια εξέχουσα γυναίκα, μια άτεκνη σύζυγος ενός γέροντος, επρομήθευε κατάλυμα σ’ ένα μικρό δωμάτιο της στέγης για τον προφήτη Ελισσαιέ, οποτεδήποτε περνούσε από κει. (2 Βασ. 4:8-10) Η μητέρα της Σουλαμίτιδος κόρης ζούσε στη Σουνάμ. Αυτή αναφέρεται στο Άσμα, αλλά όχι και ο πατέρας της Σουλαμίτιδος. Η κόρη έχει μερικούς αδελφούς που λαμβάνουν μέρος στο δραματικό Άσμα. Ένας άλλος εξέχων χαρακτήρ είναι ο αγαπημένος ποιμήν. Άλλες με ομιλούντα μέρη στο Άσμα είναι κυρίες της αυλής του Σολομώντος, που ονομάζονται «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ», καθώς επίσης γυναίκες που διαμένουν στην πόλι, οι οποίες καλούνται «θυγατέρες της Σιών». (Άσμ. Ασμ. 1:5· 2:7· 3:5, 10, 11) Οι χαρακτήρες στο Άσμα προσδιορίζονται από ό,τι λέγουν ή από ό,τι λέγεται γι’ αυτούς.

13. Πού συνήντησε ο ποιμήν τη Σουλαμίτιν κόρη, και με ποιές αντιδράσεις;

¹³ Πώς η Σουλαμίτις κόρη συνήντησε τον ποιμένα; Το αναλογίζεται αυτό, λέγοντας: «Εγώ σε εξύπνησα υπό την μηλέαν· εκεί σε εκοιλοπόνησεν η μήτηρ σου· εκεί σε εγέννησεν η τεκούσά σε.» (Άσμ. Ασμ. 8:5) Ήταν ένα δένδρο που θα υπενθύμιζε στον ποιμένα την ταπεινή του γέννησι, έξω στον αγρό, μακριά από τις ανέσεις και τις ευκολίες μιας κατοικίας. Αλλά η μητέρα του ήταν ισχυρή και τον ανέθρεψε, ώστε να γίνη ο ωραίος νέος που ήταν. Όταν συναντήθηκαν στο μέρος της γεννήσεως του, ο ποιμενόπαις βρήκε εκείνο που ήταν αξιαγάπητο στη Σουλαμίτιν κόρη, και αυτή βρήκε εκείνο που ήταν εντελώς θελκτικό στον ποιμένα.

14. Ποια ήταν η στάσις των αδελφών της Σουλαμίτιδος απέναντι της, και γιατί αυτοί κάποτε ωργίσθησαν μαζί της;

¹⁴ Αλλά, όπως ο απόστολος Παύλος ήταν ζηλότυπος για τη Χριστιανική εκκλησία, έτσι και οι αδελφοί της Σουλαμίτιδος ήσαν πολύ ζηλότυποι για την αδελφή τους. Ήσαν ανήσυχοι να προστατεύσουν την παρθενία της αδελφής των, για της οποίας τη σταθερότητα δεν ήσαν πολύ βέβαιοι. Προσπάθησαν να την προασπίσουν από πειρασμό. Κάποτε αισθάνθηκαν ότι είχαν αιτία να οργισθούν μαζί της. Προφανώς αυτό έγινε όταν ο ποιμήν έτρεξε κοντά της και της είπε να βγουν έξω σε περίπατο για ν’ απολαύσουν τις ομορφιές της πρώιμης ανοίξεως. Παραθέτομε τα λόγια της προς τις γυναίκες της αυλής του Βασιλέως Σολομώντος: «Φωνή του αγαπητού μου! Ιδού, αυτός έρχεται πηδών επί τα όρη, σκιρτών επί τους λόφους. Ο αγαπητός μου είναι όμοιος με δορκάδα, ή με σκύμνον ελάφου· ιδού, ίσταται όπισθεν του τοίχου ημών, κυττάζει έξω δια των θυρίδων, προκύπτει δια των δικτυωτών. Αποκρίνεται ο αγαπητός μου, και λέγει προς εμέ, Σηκώθητι, αγαπητή μου, ωραία μου, και ελθέ· διότι ιδού, ο χειμών παρήλθεν, η βροχή διέβη, απήλθε· τα άνθη φαίνονται εν τη γη· ο καιρός του άσματος έφθασε, και η φωνή της τρυγόνος ηκούσθη εν τη γη ημών· η συκή εξέφερε τους ολύνθους αυτής, και αι άμπελοι με τα άνθη της σταφυλής διαδίδουσιν ευωδίαν· σηκώθητι, αγαπητή μου, ωραία μου, και ελθέ· ω περιστερά μου, ήτις είσαι εν ταις σχισμαίς του βράχου, εν τοις αποκρύφοις των κρημνών, δείξόν μοι την όψιν σου, κάμε με να ακούσω την φωνήν σου· διότι η φωνή σου είναι γλυκεία, και η όψις σου ωραία.»—Άσμ. Ασμ. 2:8-14.

15. Τι έκαμαν οι αδελφοί της για να εμποδίσουν τον ιδιωτικό της περίπατο με τον ποιμένα;

¹⁵ Οι αδελφοί της Σουλαμίτιδος ωργίσθησαν για την επιθυμία της ν’ ανταποκριθή στην πρόσκλησί του. Για να τους εμποδίσουν, αυτήν και τον ποιμένα, από το να βγουν έξω πεζοπορώντας μαζί μόνοι και να έλθουν έτσι σε πειρασμό, βλέπουν τώρα την επείγουσα ανάγκη να τοποθετηθούν φύλακες στους αμπελώνες των για να τους προφυλάττουν από τις μικρές αλώπεκες που προξενούν ζημία στα κλήματα ανοίγοντας τρύπες πίσω απ’ αυτά. Οι αδελφοί, λοιπόν, κράζουν: «Πιάσατε εις ημάς τας αλώπεκας, τας μικράς αλώπεκας, αίτινες αφανίζουσι τας αμπέλους· διότι αι άμπελοι ημών ανθούσιν.»—Άσμ. Ασμ. 2:15.

16. Ποιο αποτέλεσμα είχε επάνω της το καθήκον φρουρήσεως των αμπελώνων, όπως εξετέθη στις «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ»;

¹⁶ Επωφελούμενοι από την ανάγκη της εποχής, οι αδελφοί απαιτούν να παραμείνη η αδελφή τους στους αμπελώνες, για τη φρούρησί τους από τις καταστρεπτικές μικρές αλώπεκες. Όπως η ίδια το λέγει αυτό στις «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ» που βρίσκονται στην αυλή του Βασιλέως Σολομώντος: «Οι υιοί της μητρός μου ωργίσθησαν κατ’ εμού· με έβαλαν φύλακα εις τους αμπελώνας· τον ίδιον μου αμπελώνα όμως δεν εφύλαξα.» ( Άσμ. Ασμ. 1:6) Τούτο εξηγεί γιατί αυτή έχασε την ωραιότητα του δέρματός της: «Μελαίνα είμαι, πλην εύχαρις, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ· ως τα [μελανότριχα] σκηνώματα του Κηδάρ, ως τα [ωραία] παραπετάσματα του Σολομώντος. Μη βλέπετε εις εμέ, ότι είμαι μεμελανωμένη, επειδή ο ήλιος με έκαυσεν.» (Άσμ. Ασμ. 1:5, 6) Το καθήκον φρουρήσεως των αμπελώνων την εξέθετε στις ακτίνες του ηλίου.

17. Σε ποιον άλλο κίνδυνο, εν τούτοις, μπήκε η Σουλαμίτις εν σχέσει με την κατασκήνωσι του Βασιλέως Σολομώντος;

¹⁷ Αλλ’ αυτό το μέτρον ασφαλείας των αδελφών της, ενώ την εφύλαξε την άνοιξι από τον ποιμένα που την αγαπούσε, την έφερε στο δρόμο ενός άλλου κινδύνου. Ο Βασιλεύς Σολομών ο ίδιος ήλθε στα γειτονικά μέρη της Σουνάμ, ή Σουλάμ, και έστησε τις σκηνές του με τα ωραία τους παραπετάσματα όχι μακριά από την κατοικία της και τους αμπελώνες. Μια μέρα η Σουλαμίτις βρέθηκε κοντά στην κατασκήνωσι του Βασιλέως Σολομώντος. Δεν είχε πάει εκεί για να προβάλη τα θέλγητρά της και να επιδείξη την ομορφιά της είτε στον Βασιλέα Σολομώντα είτε στους εξήντα ισχυρούς άνδρες του Ισραήλ, οι οποίοι ήσαν όλοι γυμνασμένοι πολεμισταί ωπλισμένοι με ρομφαίες στον μηρό, ή στους αρματηλάτας.( Άσμ. Ασμ. 3:7) Δεν είχε σαν μια άστατη λησμονήσει τον ποιμένα που την αγαπούσε και ότι τα θέλγητρά της ανήκαν μόνο σ’ αυτόν. Αλλά όπως αυτή η ίδια το εξέθεσε αργότερα στον Βασιλέα Σολομώντα: «Κατέβην εις τον κήπον των καρυών δια να ίδω την χλόην της κοιλάδος, να ίδω εάν εβλάστησεν η άμπελος, και εξήνθησαν αι ροϊδιαί. Χωρίς να αισθανθώ, η ψυχή μου με έθεσεν εις τας άμαξας του προθύμου λαού μου.» (Άσμ. Ασμ. 6:11, 12, ΜΝΚ) Επειδή εκτελούσε μια υπηρεσία που την ανάγκαζε να περιφέρεται, είχε έλθει χωρίς να το θέλη στην κατασκήνωσι του βασιλέως του Ισραήλ.

18. Πώς μπήκε η Σουλαμίτις στην κατασκήνωσι του Σολομώντος, και με ποιο αποτέλεσμα επάνω της;

¹⁸ Τότε, ή ο Βασιλεύς Σολομών ο ίδιος την είδε απ’ ευθείας ή του συνεστήθη από τους δούλους του στην κατασκήνωσι οι οποίοι την είδαν. Ο Σολομών τότε την πήρε μακριά από τη μητέρα της και τους αδελφούς της και τους αμπελώνες των και την έφερε στην μεγαλοπρεπή του κατασκήνωσι. Εκεί, ανάμεσα στη θαμπωτική επιβλητικότητα και λαμπρότητα της βασιλικής κατασκηνώσεως, που θα μπορούσε να αναμένεται ότι θα κατετρόμαζε μια σεμνή χωριατοπούλα, ο ένδοξος Βασιλεύς Σολομών εξέφρασε τον θαυμασμό του γι’ αυτήν και της προέτεινε να τον ακολουθήση όταν θα επέστρεφε στην Ιερουσαλήμ και να γίνη μια από τις συζύγους του. Αυτή, ανεπηρέαστη από τον βασιλικό πλούτο που ήταν ολόγυρά της, νοιώθοντας πώς είναι ξένη και έξω από τη θέσι της ανάμεσα στον πλούτο αυτόν, δεν αισθάνεται έλξι για τον βασιλέα. Με πόθο για την μόνη αγάπη της, εκφράζεται σαν να μιλή σ’ αυτόν εκεί:

19 Τι είπε απευθυνόμενη στον απόντα αγαπημένον της ποιμένα;

¹⁹ «Ας με φιλήση με τα φιλήματα του στόματος αυτού. Διότι η αγάπη σου είναι καλητέρα παρά τον οίνον. Δια την ευωδίαν των καλών μύρων σου, το όνομά σου είναι μύρον εκκεχυμένον· δια τούτο αι νεάνιδες σε αγαπώσιν. Έλκυσόν με· θέλομεν δράμει κατόπιν σου· ο βασιλεύς με εισήγαγεν εις τα ταμεία αυτού· θέλομεν αγάλλεσθαι και ευφραίνεσθαι εις σε, θέλομεν ενθυμείσθαι την αγάπην σου μάλλον παρά οίνον· οι έχοντες ευθύτητα σε αγαπώσι. Απάγγειλόν μοι, συ, τον οποίον αγαπά η ψυχή μου, πού ποιμαίνεις, πού αναπαύεις το ποίμνιον την μεσημβρίαν· δια τι να γείνω ως περικεκαλυμμένη μεταξύ των ποιμνίων των συντρόφων σου;»—Άσμ. Ασμ. 1:2-4, 7.

20. Πώς απήντησαν σ’ αυτήν οι «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ» και πώς αντέδρασε αυτή στις προτάσεις του Σολομώντος;

²⁰ Σ’ αυτή την ερώτησι οι κυρίες της αυλής, οι «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ», απήντησαν: «Εάν δεν γνωρίζης τούτο αφ’ εαυτής, ωραία μεταξύ των γυναικών, έξελθε συ κατόπιν εις τα ίχνη του ποιμνίου, και ποίμαινε τα ερίφιά σου πλησίον των σκηνών των βοσκών.» Αυτές εγνώριζαν ότι έπρεπε να εγκαταλείψη την κατασκήνωσι του Σολομώντος και να πάη εκεί που έβοσκε τα πρόβατά του εκείνος που την αγαπούσε. Αλλά ο Σολομών ήταν απρόθυμος να την αφήση να φύγη. Άρχισε να εκφράζη τον θαυμασμό του γι’ αυτήν και να κάνη υποσχέσεις για το πώς θα την εστόλιζε στο παλάτι της πόλεως. Σ’ αυτήν είπε: «Με τας ίππους των αμαξών του Φαραώ σε εξωμοίωσα, ηγαπημένη μου. Αι σιαγόνες σου είναι ωραίαι με τας σειράς των μαργαριτών, και ο τράχηλος σου με τα περιδέρραια. Θέλομεν κάμει εις σε αλύσεις χρυσάς, με στίγματα αργυρίου.» Αλλά η Σουλαμίτις ανθίσταται στις προτάσεις του Σολομώντος και τον αφήνει να μάθη ότι η μόνη αγάπη που αυτή μπορεί να αισθανθή είναι για έναν άλλον. Λέγει: «Ενόσω ο βασιλεύς κάθηται εις την τράπεζαν αυτού, ο νάρδος μου διαχέει την οσμήν αυτού. Δεμάτιον σμύρνης είναι εις εμέ ο αγαπητός μου· θέλει διανυκτερεύει μεταξύ των μαστών μου. Ο αγαπητός μου είναι εις εμέ ως βότρυς κύπρινος εις τους αμπελώνας του Εν-γαδδί.» (Άσμ. Ασμ. 1:8-14) Η Σουλαμίτις ποθεί να έχη τον ποιμένα που την αγαπά μέσα στους κόλπους της.

ΥΛΙΚΑ ΘΕΛΓΗΤΡΑ

21. Έχοντας υπ’ όψι τι έλαβε χώραν στο 1914, τι πρέπει να πράξη το υπόλοιπο τώρα όσον αφορά την αγάπη του;

²¹ Σε όλα αυτά, τι μπορούμε να δούμε που να έχη ομοιότητα με το πιστό υπόλοιπο της νυμφικής εκκλησίας του Χριστού σήμερα; Ο Ιεχωβά Θεός ενεθρόνισε τον Υιό του Ιησού Χριστό στους ουρανούς το 1914, αλλ’ αυτός δεν έχει ακόμη παραλάβει το υπόλοιπο πλησίον του. Επομένως, οι μνηστευμένοι αυτοί απουσιάζουν απ’ αυτόν. Βρίσκονται στον κόσμο, αλλά δεν τολμούν να γίνουν μέρος του κόσμου, επιστρέφοντας στον κόσμο, από τον οποίον ελκύσθησαν στον Χριστό. Πρέπει να τηρηθούν ως αγνές παρθένοι, μη κηλιδωμένες από αυτόν τον κόσμο. Ο κόσμος αυτός, αντιστοιχώντας με την εξωτερική δόξα του Βασιλέως Σολομώντος ως βασιλέως, έχει πολλά εξωτερικά θέλγητρα. Μ’ αυτά προσπαθεί να κερδίση την αγάπη του μνηστευμένου υπολοίπου και να την αποσπάση από τον Χριστό. Αλλά το υπόλοιπο υπακούει στην εντολή να μην αγαπά τα πράγματα του κόσμου τούτου, που είναι «η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου.» (1 Ιωάν. 2:15, 16) Στην εποχή του Παύλου μερικοί Χριστιανοί εδελεάσθησαν από τη σκέψι τού να άρχουν τώρα ως βασιλείς, όπως ο Σολομών, να μην περιμένουν να τους εξυψώση ο ανάσσων Βασιλεύς Ιησούς Χριστός σε μια έδρα στον θρόνο του κατά το τέλος της επιγείου πορείας των. «Τώρα επλουτήσατε, εβασίλεύσατε χωρίς ημών», λέγει ο Παύλος.—1 Κορ. 4:8.

22. Πώς το υπόλοιπο δείχνει την προτίμησί του τώρα για τον Ποιμένα μάλλον παρά για τη βασιλική ιδιότητα;

²² Αλλά το υπόλοιπο σήμερα γνωρίζει ότι δεν καλούμεθα να βασιλεύσωμε σ’ αυτή τη γη στη διάρκεια του παρόντος πονηρού κόσμου. Η κλήσις μας είναι ν’ ακολουθήσωμε τα ίχνη του Καλού Ποιμένος του Ιεχωβά, του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος βρήκε τα χαμένα πρόβατα και τα εβόσκησε και τα επροστάτευσε και μάλιστα κατέθεσε την επίγεια ζωή του γι’ αυτά. Όσοι αποτελούν το υπόλοιπο δεν υποχωρούν στον υλισμό του κόσμου τούτου, ούτε στην εξωτερική δόξα των πολιτικών κυβερνήσεων του κόσμου τούτου. Ακολουθούν, όχι τους βασιλείς του κόσμου τούτου, αλλά τον Καλόν Ποιμένα του Ιεχωβά, μιμούμενοι αυτόν με το να εκτελούν έργο ποιμάνσεως όπως κι εκείνος έκανε επάνω στη γη, συνάγοντας τα πρόβατά του, τρέφοντας τα πρόβατά του επειδή τον αγαπούν, φυλάττοντας τα πρόβατα μαζί σε ειρήνη και ενότητα και προστατεύοντας τα πρόβατα από ιδιοτελείς, ομοίους με λύκους ανθρώπους του κόσμου τούτου, οι οποίοι θέλουν να τα καταθλίβουν και να κερδοσκοπούν εις βάρος των. (Ιωάν. 21:15-17) Όσοι αποτελούν το υπόλοιπο προσηλώνουν τη διάνοιά τους στα «άνω», όχι στα «επί της γης», και έτσι εξακολουθούν να ζητούν τα άνω, ζητώντας πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη που προέρχεται απ’ αυτόν μέσω του Χριστού. Η ολόκαρδη αγάπη των για τον ουράνιο Νυμφίο των τους κάνει ν’ απολακτίζουν τις δελεαστικές προτάσεις που τους κάνει ο κόσμος αυτός με τον υλισμό του.

23. Πώς το υπόλοιπο είναι όμοιο με τη Σουλαμίτιν όσον αφορά τις εκφράσεις αγάπης του ποιμένος, και πώς αυτή δείχνει το τι αισθάνεται για την κατασκήνωσι του Σολομώντος;

²³ Το υπόλοιπο είναι όμοιο με την Σουλαμίτιν στην εκζήτησι των στοργικών εκφράσεων του Ποιμένος των Ιησού Χριστού. Αυτό αντισταθμίζει το μίσος του κόσμου τούτου. Χαίρουν υπερβολικά να έχουν την απόδειξι ότι είναι μαζί τους, αν και αόρατος, όπως ακριβώς όταν ο ποιμήν που αγαπά την Σουλαμίτιν μπήκε στην κατασκήνωσι του Σολομώντος και ήλθε σε επαφή μαζί της και εξεδήλωσε την αγάπη του σ’ αυτήν με τα εξής λόγια: «Ιδού, είσαι ωραία, αγαπητή μου· ιδού, είσαι ωραία· οι οφθαλμοί σου είναι ως περιστερών.» Η Σουλαμίτις προτιμά να βρίσκεται κοντά στον αγαπητό της, να είναι ενωμένη μαζί του έξω στους αγρούς και στα δάση, κάτω από τις κέδρους και τα κυπαρίσσια. Η λαμπρή κατασκήνωσις του Βασιλέως Σολομώντος δεν την είλκυε. Δείχνοντας ότι δεν κολακεύεται ούτε εντυπωσιάζεται από το να βρίσκεται στη βασιλική κατασκήνωσι που έχει μια τέτοια εξωτερική, υλική δόξα, λέγει στον ποιμένα: «Ιδού, είσαι ωραίος, αγαπητέ μου, ναι, εύχαρις· και η κλίνη ημών ευθαλής. Αι δοκοί των οίκων ημών είναι κέδροι, τα σανιδώματα ημών εκ κυπαρίσσου.»—Άσμ. Ασμ. 1:15, 16.

24. (α) Πώς θεωρεί η Σουλαμίτις τον εαυτό της, αλλά πώς την θεωρεί ο αγαπητός της; (β) Πώς αυτή τον θεωρεί, και με τι, επομένως, επιφορτίζει τις «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ»;

²⁴ Στη Σουλαμίτιν βρίσκομε μια ταπεινή γυναίκα, που δεν φιλοδοξούσε κανένα μεγαλείο σ’ αυτή τη γη. Αυτή λέγει: «Εγώ είμαι το άνθος του Σαρών, και το κρίνον των κοιλάδων.» Ένα απλό άνθος του αγρού, που φυτρώνει χωρίς καλλιέργεια! Ο ποιμήν που την αγαπά την θεωρεί ότι είναι ασύγκριτη, λέγοντας: «Καθώς το κρίνον μεταξύ των ακανθών, ούτως είναι η αγαπητή μου μεταξύ των νεανίδων.» Η Σουλαμίτις δείχνει πώς τον εκτιμά πάνω από όλους τους άλλους, παρομοιάζοντας τον μ’ ένα καρποφόρο, σκιερό, χαρωπό δένδρο ανάμεσα στη γενική σειρά των δένδρων ενός δάσους: «Καθώς η μηλέα μεταξύ των δένδρων του δάσους, ούτως είναι ο αγαπητός μου μεταξύ των νεανίσκων· επεθύμησα την σκιάν αυτού, και εκάθισα υπ’ αυτήν, και ο καρπός αυτού ήτο γλυκύς εις τον ουρανίσκον μου. Με έφερεν εις τον οίκον του οίνου, και η σημαία αυτού επ’ εμέ ήτο αγάπη. Υποστηρίξατε με μέ γλυκάσματα δυναμωτικά, αναψύξατέ με με μήλα· διότι είμαι τετρωμένη υπό αγάπης. Η αριστερά αυτού είναι υπό την κεφαλήν μου, και η δεξιά αυτού με εναγκαλίζεται.» Με αγάπη σαν αυτήν για τον αγαπητό της ποιμένα, πώς θα μπορούσε με αστασία να δώση την αγάπη της σ’ έναν άλλον; Αυστηρά, λοιπόν, επιφορτίζει τις γυναίκες της αυλής του Σολομώντος: «Σας ορκίζω, θυγατέρες Ιερουσαλήμ, εις τας δορκάδας, και εις τας ελάφους του αγρού, να μη εξεγείρητε, μηδέ να εξυπνήσητε αγάπην [εν εμοί] εωσού υπάρξη διάθεσις.» (Άσμ. Ασμ. 2:1-7, ΜΝΚ) Έτσι με όλα όσα είναι ωραία και χαριτωμένα, υποχρεώνει ιεροπρεπώς τις γυναίκες της αυλής να μην προσπαθήσουν να διεγείρουν αγάπη μέσα της για τον Βασιλέα Σολομώντα, ώστε να την κάμουν ν’ αποδειχθή άπιστη στην πρώτη της αγάπη, την αγάπη της για τον ποιμένα της.

25. Ποιου πράγματος έξοχο παράδειγμα έχει το υπόλοιπο στη σταθερότητα της αγάπης της Σουλαμίτιδος, και πώς αυτοί πολιτεύονται απέναντι της προσπαθείας να καταπεισθούν από υλιστικά άτομα;

²⁵ Στη σταθερότητα της αγάπης της για τον ποιμένα, το υπόλοιπο σήμερα έχει ένα έξοχο παράδειγμα του πόσο αμετάβλητη, πόσο αμετακίνητη πρέπει να είναι η αγάπη τους για τον Χριστό, τον Δίκαιον Ποιμένα του Ιεχωβά Θεού. Τίποτε σ’ αυτόν τον κόσμο ή σ’ αυτή τη γη δεν πρέπει να μπορέση να ελαττώση ή να στρέψη προς άλλη κατεύθυνσι την αγάπη τους για τον Χριστό. Οι απόπειρες να καταπεισθούν από υλιστικά άτομα πρέπει όλες ν’ αποτύχουν να διεγείρουν αγάπη ή ιδιοτελή επιθυμία για κάτι έξω από τον Δίκαιον Ποιμένα και τα αγαπητά του πρόβατα. Πρέπει να υπενθυμίσωμε σε άτομα που χρησιμοποιούν κοσμική πειθώ, ότι η αγάπη μας είναι προσηλωμένη στον Χριστό τον Δίκαιον Ποιμένα, τον Νυμφίον, και ότι θα ακολουθήσωμε αυτόν και όχι τον παρόντα κόσμον του υλισμού και της εξωτερικής δόξης.

26. Πώς πρέπει το υπόλοιπο να είναι πιστός φρουρός του αμπελώνος όπως η Σουλαμίτις, και πώς πρέπει να έχουν μαρτυρία από τους έξω όμοια με τη δική της;

²⁶ Η Σουλαμίτις ήταν μια αξιόπιστη εργάτις, φρουρώντας τους αμπελώνες της οικογενείας. Το σημερινό της πανομοιότυπο, τα μέλη του μνηστευμένου υπολοίπου, είναι ομοίως επιφορτισμένα να παραμένουν στην Άμπελο, στον Ιησού Χριστό, και να χρησιμεύουν ως κλάδοι για να παράγουν πολύν καρπόν προς δόξαν του μεγάλου Καλλιεργητού, Ιεχωβά Θεού. Αυτό είναι για την ασφάλειά τους. (Ιωάν. 15:1-8) Η Σουλαμίτις είχε καλή μαρτυρία από τους έξω της οικογενείας. Οι αυλικές «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ» την αποκαλούσαν ‘ωραίαν μεταξύ των γυναικών’. Ακόμη και ο Βασιλεύς Σολομών είπε ότι ήταν «ωραία . . . ως Θερσά, εύχαρις ως Ιερουσαλήμ, τρομερά ως στράτευμα με σημαίας». Οι γυναίκες της πόλεως, οι βασίλισσες και οι παλλακές, παρετήρησαν ότι αυτή εφαίνετο «ως η αυγή, ωραία ως η σελήνη, λάμπουσα ως ο ήλιος». (Άσμ. Ασμ. 1:8· 6:1, 4, 9, 10) Αλλά και το μνηστευμένο υπόλοιπο πρέπει «να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν». Αυτοί που το αποτελούν πρέπει ‘να περιπατούν με ευσχημοσύνην προς τους έξω’, μη δίδοντας έτσι αιτία για επίκρισι της αληθείας αλλά, μάλλον, συνιστώντας την με τη ζωή τους.—1 Τιμ. 3:7· 1 Θεσ. 4:12.

27. Παρ’ ότι ο Νυμφίος άρχισε να βασιλεύη, γιατί πρέπει το μνηστευμένο υπόλοιπο να εξακολουθή να περιπατή δια πίστεως, και ο ‘πολύς όχλος’ των συντρόφων των μαζί τους;

²⁷ Το βασίλειο του Νυμφίου-Βασιλέως είναι ένα αόρατο ουράνιο βασίλειο. Είναι στα δεξιά του ουρανίου Πατρός του. Είναι πολύ πιο πάνω από τους πνευματικούς αγγέλους και όλα τα άλλα επίπεδα κυβερνήσεων, «εις ον υπετάχθησαν οι άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις». (1 Πέτρ. 3:22) Πρέπει, επομένως, να εξακολουθήσωμε να περιπατούμε δια πίστεως, μολονότι οι αποδείξεις της βασιλείας του στην ουράνια Σιών από το έτος 1914 κάνουν σ’ εμάς πολύ πραγματικό το γεγονός ότι βρίσκεται στο θρόνο και χειρίζεται το σκήπτρο της εξουσίας του. (Ψαλμ. 110:1, 2) Με χαρά τον χαιρετίζομε ως ανάσσοντα Βασιλέα, ο δε ‘πολύς όχλος’ των συντρόφων τού μνηστευμένου υπολοίπου σείει, σαν να πούμε, κλάδους φοινίκων για πιστή δημοσία αναγνώρισι του Βασιλέως. Αλλά υπάρχει ακόμη χωρισμός μεταξύ του μνηστευμένου υπολοίπου και του Νυμφίου Ποιμένος των, σαν ένα μεγάλο όρος μεταξύ αυτών και εκείνου, διότι αυτοί που αποτελούν το υπόλοιπο βρίσκονται ακόμη εν σαρκί και δεν έχουν αναστηθή με ένδοξα πνευματικά σώματα.—1 Κορ. 15:42-44· 2 Κορ. 5:1-8.

28. Πώς το υπόλοιπο αισθάνεται όμοια με τη Σουλαμίτιν όταν εκφράζη την επιθυμία της για τον αγαπημένον της ποιμένα;

²⁸ Γι’ αυτό το λόγο το μνηστευμένο υπόλοιπο εξακολουθεί ακόμη να ποθή όπως έλθη ο Νυμφίος και τους παραλάβη πλησίον του με μια ουράνια ανάστασι, τερματίζοντας έτσι τον χωρισμό τους απ’ αυτόν. Αισθάνονται όμοια με την Σουλαμίτιν όταν είπε: «Ο αγαπητός μου είναι εις εμέ, και εγώ εις αυτόν· ποιμαίνει μεταξύ των κρίνων. Εωσού πνεύση η αύρα της ημέρας και φύγωσιν αι σκιαί, επίστρεψον αγαπητέ μου· γίνου όμοιος με δορκάδα, ή με σκύμνον ελάφου επί τα όρη του χωρισμού.» (Άσμ. Ασμ. 2:16, 17, ΜΝΚ) Καθώς ο απόστολος Ιωάννης εκφράζει αυτόν τον πόθο στο τέλος ακριβώς της Γραφής: «Αμήν. Ναι, έρχου Κύριε Ιησού.»—Αποκάλ. 22:20.

29. Σ’ αυτές τις μέρες της δευτέρας παρουσίας του, πού μπορούμε να τον βρούμε, και πού μπορούμε να έχωμε επικοινωνία μαζί του;

²⁹ Σ’ αυτές τις μέρες της δευτέρας παρουσίας του από το έτος 1914, μπορεί να ερευνήσωμε για τον Χριστό όπου θέλομε, αλλά δεν θα τον βρούμε πουθενά επάνω στη γη. Είναι παρών στον ουράνιο θρόνο του και έχει εκτείνει την ‘ράβδον της δυνάμεώς του’ σ’ αυτή τη γη, κάνοντας αισθητή την εξουσία του επάνω στη γη μεταξύ των εχθρών του. Μπορούμε, ωστόσο, να βρούμε επικοινωνία μαζί του, πηγαίνοντας να συναντηθούμε με τους ακολούθους του στις συναθροίσεις των, διότι αυτός είπε: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Ματθ. 18:20) Αυτό μπορεί συχνά να απαιτή το να βγούμε έξω νύχτες για να παρακολουθήσωμε συναθροίσεις των ακολούθων του και επίσης να επισκεφθούμε τα «άλλα πρόβατα», τα οποία αυτός τώρα συνάγει, για να διεξαγάγωμε Γραφικές μελέτες μαζί τους, ώστε να τραφούν εν ονόματι του Καλού Ποιμένος.—Ιωάν. 10:16.

30. Πώς η Σουλαμίτις περιγράψει τη μετάβασι του υπολοίπου για ν’ απολαύση ειδική επικοινωνία με τον Ποιμένα των μ’ έναν εκκλησιαστικό τρόπο;

³⁰ Μ’ αυτόν τον τρόπο το μνηστευμένο υπόλοιπο απολαμβάνει μια ειδική επικοινωνία με τον Ποιμένα-Βασιλέα τους μ’ ένα εκκλησιαστικό τρόπο, μέσα στην οργάνωσι της πνευματικής των μητρός, της ουρανίας Σιών, της «άνω Ιερουσαλήμ». Η Σουλαμίτις, κρατούμενη στην κατασκήνωσι του Βασιλέως Σολομώντος, το περιγράφει αυτό με τον εξής τρόπο: «Την νύκτα επί της κλίνης μου εζήτησα εκείνον, τον οποίον αγαπά η ψυχή μου· εζήτησα αυτόν, και δεν εύρηκα αυτόν. Θέλω σηκωθή τώρα, και περιέλθει την πόλιν, εν ταις αγοραίς, και εν ταις πλατείαις· θέλω ζητήσει εκείνον, τον οποίον αγαπά η ψυχή μου· εζήτησα αυτόν, και δεν εύρηκα αυτόν. Με εύρηκαν οι φύλακες, οι περιερχόμενοι την πόλιν. Μη είδετε εκείνον τον οποίον αγαπά η ψυχή μου; Αφού ολίγον επέρασα απ’ αυτών, εύρηκα εκείνον τον οποίον αγαπά η ψυχή μου· επίασα αυτόν, και δεν αφήκα αυτόν, εωσού εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον της μητρός μου, και εις τον κοιτώνα της συλλαβούσης με. Σας ορκίζω, θυγατέρες Ιερουσαλήμ, εις τας δορκάδας, και εις τας ελάφους του αγρού, να μη εξεγείρητε, μηδέ να εξυπνήσητε αγάπην [εν εμοί], εωσού υπάρξη διάθεσις.» (Άσμ. Ασμ. 3:1-5, ΜΝΚ) Όλη η επικοινωνία μας με τον Χριστό μ’ ένα πνευματικό τρόπο, με δαπάνη κάθε προσπαθείας, μας ενισχύει στην απόφασί μας να μην αφήσωμε καμμιά άλλη αγάπη στη γη ν’ αντικαταστήση την ολόψυχη αγάπη μας γι’ αυτόν.

Η ΔΟΚΙΜΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

31. Πού λαμβάνεται η Σουλαμίτις για μια περαιτέρω δοκιμή, και πώς περιγράφεται η πομπή προς αυτό το μέρος;

³¹ Η δοκιμή που έγινε στη Σουλαμίτιν στην κατασκήνωσι του Βασιλέως Σολομώντος κοντά στο χωριό της, στη Σουνάμ, απέτυχε, τόση ήταν η έντασις της αγάπης της για έναν απλόν ποιμένα. Πώς θα την επηρέαζε η υποβολή ελκυστικών προτάσεων από τον Βασιλέα στο μέσον του βασιλικού παλατιού μέσα στην πρωτεύουσα πόλι της Ιερουσαλήμ; Ο Βασιλεύς Σολομών, όταν η κατασκήνωσίς του κινήθηκε πίσω στην Ιερουσαλήμ, πενήντα πέντε περίπου μίλια προς νότον, επήρε την Σουλαμίτιν μαζί του. Οι γυναίκες της πρωτευούσης, οι «θυγατέρες της Σιών», βλέπουν την πομπή να πλησιάζη στην πόλι. Μία λέγει: «Τις αύτη, η αναβαίνουσα από της ερήμου ως στύλοι καπνού, τεθυμιαμένη με σμύρναν και λίβανον, με πάσαν αρωματικήν σκόνην του μυρεψού;» Μία άλλη απαντά: «Ιδού η κλίνη του Σολομώντος· εξήκοντα δυνατοί άνδρες είναι περί αυτήν, εκ των δυνατών του Ισραήλ· πάντες ούτοι κρατούσι ρομφαίαν, δεδιδαγμένοι πόλεμον· έκαστος έχει την ρομφαίαν αυτού επί τον μηρόν αυτού, δια νυκτερινούς φόβους.» Μία άλλη ακόμη αναφωνεί: «Ο βασιλεύς Σολομών έκαμεν εις εαυτόν φορείον εκ ξύλων του Λιβάνου· τους στύλους αυτού έκαμεν εξ αργύρου, το ανακλιντήριον αυτού εκ χρυσού, την στρωμνήν αυτού εκ πορφύρας· το μέσον αυτού ήτο εγκεκοσμημένον ερασμίως υπό των θυγατέρων της Ιερουσαλήμ.» Μία άλλη γυναίκα της πόλεως κράζει: «Εξέλθετε, και ιδέτε, θυγατέρες Σιών, τον βασιλέα Σολομώντα εν τω διαδήματι, με το οποίον έστεψεν αυτόν η μήτηρ αυτού εν τη ημέρα της νυμφεύσεως αυτού, και εν τη ημέρα της ευφροσύνης της καρδίας αυτού.» (Άσμ. Ασμ. 3:6-11) Μια τελική δοκιμή αντιμετωπίζει η Σουλαμίτις!

32. Πώς προετοιμάζεται το υπόλοιπο για ν’ αντισταθή στις δελεαστικές προσφορές του κόσμου τούτου, και πώς τούτο φαίνεται τώρα στην περίπτωσι της Σουλαμίτιδος;

³² Σ’ αυτόν τον «έσχατον καιρόν» η δοκιμή λόγω του υλισμού αυτού του κόσμου αυξάνει. Για ν’ αντισταθούμε στις δελεαστικές προσφορές του επιδεικτικού αυτού παλαιού κόσμου, ο Ποιμήν μας μάς προετοιμάζει και μας ενισχύει βεβαιώνοντάς μας για τη συνεχή αγάπη του για μας και εκφράζοντας τον θαυμασμό του για τα ορθού είδους Χριστιανικά μας έργα. Τούτο είναι ακριβώς σαν εκείνο που έκαμε ο ποιμήν που την αγαπά ακολουθώντας τη συνοδεία του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ και εκεί ερχόμενος σ’ επαφή με την Σουλαμίτιν, που τώρα φορούσε κάλυμμα, για να της πη: «Ιδού είσαι ωραία, αγαπητή μου· ιδού, είσαι ωραία· οι οφθαλμοί σου είναι ως περιστερών όπισθεν του καλύμματός σου· τα μαλλία σου είναι ως ποίμνιον αιγών, καταβαινόντων από του όρους Γαλαάδ. Οι οδόντες σου είναι ως ποίμνιον προβάτων κεκουρευμένων, αναβαινόντων από της λούσεως, τα οποία πάντα γεννώσι δίδυμα, και δεν υπάρχει άτεκνον μεταξύ αυτών· τα χείλη σου ως ταινία ερυθρά, και η λαλιά σου εύχαρις· αι παρειαί σου ως τμήμα ροϊδίου μεταξύ των πλοκάμων σου· ο τράχηλός σου ως ο πύργος του Δαβίδ, ο ωκοδομημένος δια οπλοθήκην, επί του οποίου κρέμανται χίλιοι θυρεοί, πάντες ασπίδες ισχυρών· οι δύο μαστοί σου ως δύο σκύμνοι δορκάδος δίδυμοι, βόσκοντες μεταξύ των κρίνων.» Η Σουλαμίτις λέγει στον ποιμένα της ότι θέλει να ελευθερωθή και να εγκαταλείψη την πόλι: «Εωσού πνεύση η αύρα της ημέρας, και φύγωσιν αι σκιαί, εγώ θέλω υπάγει εις το όρος της σμύρνης, και εις τον λόφον του θυμιάματος.»—Άσμ. Ασμ. 4:1-6, ΜΝΚ.

33. Πώς μπορεί ο Ποιμήν να πη στο υπόλοιπο ότι τα χείλη των είναι σαν ταινία ερυθρά και η ομιλία των είναι εύχαρις, και με τι είναι όμοιος γι’ αυτόν όλος αυτός ο τρόπος εκφράσεως;

³³ Ανάμεσα στους κοσμικούς πειρασμούς του υλισμού σήμερα, μπορεί άρα γε ο Δίκαιος Ποιμήν να πη στο μνηστευμένο του υπόλοιπο: «Τα χείλη σου [είναι] ως ταινία ερυθρά, και η λαλιά σου εύχαρις»; Μάλιστα· διότι με το στόμα του το υπόλοιπο κάνει δημοσία διακήρυξι του ονόματος του Ιεχωβά, η οποία πορεία οδηγεί σε σωτηρία και ενότητα με τον Νυμφίον των. (Ρωμ. 10:8-10) Τα χείλη των είναι ωραία με τους αίνους του Ιεχωβά, του οποίου η δόξα ανέτειλε επάνω τους και αντανακλάται απ’ αυτούς στον σκοτεινό αυτόν κόσμο. Αυτοί είναι μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησ. 43:10, 12) Η ομιλία των είναι πολύ ευάρεστη στον Δίκαιον Ποιμένα των, επειδή μιλούν εις εκπλήρωσιν της προφητικής του εντολής σ’ αυτούς: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Τούτο είναι σαν εκφράσεις στοργής, σαν τερπνότατη ευωδία, σαν τη γλυκύτητα του μέλιτος, για τον ουράνιο Νυμφίο. Με τα λόγια του ποιμένος προς την Σουλαμίτιν αυτός λέγει: «Όλη ωραία είσαι, αγαπητή μου, και μώμος δεν υπάρχει εν σοι. . . . Πόσον ωραίαι είναι αι εκφράσεις της στοργής σου, αδελφή μου, νύμφη! πόσον καλήτεραι αι εκφράσεις της στοργής σου παρά τον οίνον! και η οσμή των μύρων σου παρά πάντα τα αρώματα! Τα χείλη σου, νύμφη, στάζουσιν ως κηρήθρα· μέλι και γάλα είναι υπό την γλώσσάν σου· και η οσμή των ιματίων σου ως οσμή του Λιβάνου.»—Άσμ. Ασμ. 4:3, 7-11, ΜΝΚ.

34. Με αυτή τη μαρτυρία για τη Βασιλεία, τι προσκαλεί το υπόλοιπο τον Ποιμένα των να κάμη, και δίδοντας ποια ενθάρρυνσι τα φιλικώς διακείμενα άτομα μιμούνται τις γυναίκες της Ιερουσαλήμ;

³⁴ Με γεμάτη αγάπη, θαρραλέα μαρτυρία για τη βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού, όσοι αποτελούν το υπόλοιπο προσκαλούν τον αγαπητό τους Ποιμένα-Νυμφίον να έλθη και να φάγη από τους καρπούς της Βασιλείας που προσφέρουν. Αυτός έρχεται και απολαμβάνει αυτές τις δημόσιες εκφράσεις στοργής γι’ αυτόν, λέγοντας: «Έφαγον την κηρήθραν μου μετά του μέλιτός μου· έπιον τον οίνόν μου μετά του γάλακτος μου.» Όπως οι γυναίκες της Ιερουσαλήμ, πολλά φιλικώς διακείμενα άτομα που διακρίνουν τη δημοσία έκφρασι αφοσιώσεως του υπολοίπου προς τον ουράνιο Νυμφίο των, ενθαρρύνουν μαζί το υπόλοιπο στο στοργικό τους έργο συνάξεως των «άλλων προβάτων» του Ποιμένος, για να μπορέσουν το υπόλοιπο και ο Νυμφίος να εξακολουθήσουν απολαμβάνοντας ο ένας του άλλου την αγάπη. Λέγουν: «Φάγετε, φίλοι· πίετε και μεθύσατε με εκφράσεις στοργής!»—Άσμ. Ασμ. 4:16· 5:1, ΜΝΚ.

35. Πώς η βραδύτης ανταποκρίσεως του υπολοίπου στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου συνήντησε δοκιμαστικές πείρες σαν τις πείρες της Σουλαμίτιδος στο κακό της όνειρο;

³⁵ Κάποτε αφότου ο Νυμφίος έγινε παρών στη βασιλεία του Πατρός του το 1914, το υπόλοιπο δεν ανταπεκρίθη αρκετά γρήγορα στην πρόσκλησι του Νυμφίου να έχη κοινωνία μαζί του στη σύναξι των προβάτων του, λόγω της ακαταλληλότητος του σκότους του καιρού εκείνου. Ήταν ο καιρός της αποκορυφώσεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα το 1918. Η πείρα είναι τώρα σαν το κακό όνειρο που η Σουλαμίτις διηγήθη στις γυναίκες της αυλής στο παλάτι του Σολομώντος: «Εγώ κοιμώμαι, αλλ’ η καρδία μου αγρυπνεί· φωνή του αγαπητού μου· κρούει.» Στο όνειρο τον ακούει να παρακαλή έξω από τη θύρα: «Άνοιξόν μοι, αδελφή μου, αγαπητή μου, περιστερά μου, αμώμητέ μου· διότι η κεφαλή μου εγέμισεν από δρόσου, οι βόστρυχοι μου από ψεκάδων της νυκτός.» Αυτή απαντά ότι βρίσκεται στο κρεββάτι: «Εξεδύθην τον χιτώνά μου· πώς να ενδυθώ αυτόν; ένιψα τους πόδας μου· πώς θέλω μολύνει αυτούς;» Όταν τελικά έφθασε να του ανοίξη, αυτός είχε εξαφανισθή στη νύχτα. Τότε, σύμφωνα με τα λόγια της, «Εζήτησα αυτόν, και δεν εύρηκα αυτόν· εφώνησα αυτόν, και δεν μοι απεκρίθη. Με εύρηκαν οι φύλακες, οι περιερχόμενοι την πόλιν, με εκτύπησαν, με επλήγωσαν· οι φύλακες των τειχών [αναισχύντως] αφήρεσαν απ’ εμού το ιμάτιόν μου.» Όπως η Σουλαμίτις, το υπόλοιπο ένοιωσε πόνο στην καρδιά όταν η ελπίδα των να ενωθούν στην ουράνια βασιλεία δεν επραγματοποιήθη και, αντιθέτως, αντιμετώπισαν διωγμό από τα χέρια των φυλάκων του «Χριστιανικού κόσμου».—Άσμ. Ασμ. 5:2, 3, 6, 7.

36. Πώς το υπόλοιπο έδωσε δημοσία απόδειξι ότι είναι πληγωμένο από αγάπη για τον ουράνιο Νυμφίο των, και ποιο ερώτημα διεγείρει αυτό στα καλής θελήσεως άτομα;

³⁶ Έπειτα απ’ αυτή την εφιαλτική πείρα το υπόλοιπο, όπως η Σουλαμίτις στο όνειρο της, έδωσε δημοσία ανεπαίσχυντη απόδειξι ότι είναι πληγωμένο από αγάπη για τον ουράνιο Νυμφίο των. Βγαίνοντας έξω με υπακοή στην εντολή του Ποιμένος των για να κηρύξουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία, ειδοποίησαν, ειδικώς τον «Χριστιανικό κόσμο», ότι αγαπούν τον Ποιμένα-Νυμφίο: «Σας ορκίζω, θυγατέρες Ιερουσαλήμ, εάν εύρητε τον αγαπητόν μου, τι θέλετε ειπεί προς αυτόν; Ότι είμαι τετρωμένη υπό αγάπης.» Θέλουν να συνάξουν τα πρόβατά του, ώστε τα συναγμένα αυτά πρόβατα να είναι σαν γραμμένες ‘συστατικές επιστολές’ που πιστοποιούν την αιώνια αγάπη τους γι’ αυτόν. (2 Κορ. 3:1-3) Τα άτομα καλής θελήσεως απορούν και ρωτούν γιατί το υπόλοιπο θέλει να αναζητήσουν αυτά τα άτομα τον Χριστό και να δείξουν τον εαυτό τους ως αποτέλεσμα του στοργικού έργου μαρτυρίας του υπολοίπου: «Τι διαφέρει άλλου αγαπητού ο αγαπητός σου, και ώρκισας ημάς ούτως;»—Άσμ. Ασμ. 5:8, 9.

37. Γιατί το υπόλοιπο δεν φοβάται να ομολογή τον Χριστό ενώπιον των ανθρώπων, και ποια αιτία αναφέρει, για την οποία τον αγαπά;

³⁷ Το υπόλοιπο προειδοποιείται να μην αισχύνεται να ομολογή τον Χριστό ενώπιον των ανθρώπων. Έχοντας αγάπη γι’ αυτόν, δεν φοβούνται να το πράττουν. Στα προβατοειδή άτομα που θέλουν να εκζητήσουν τον Χριστό μαζί τους, τον περιγράφουν ως τον Ποιμένα και ως τον κεχρισμένον Βασιλέα που τώρα ανάσσει στον ουρανό από το 1914. Αναφέρουν την αιτία, για την οποία τον αγαπούν, περιγράφοντάς τον με τον πιο ελκυστικό τρόπο. Σύμφωνα με τα λόγια της Σουλαμίτιδος:

38. Πώς περιέγραφε η Σουλαμίτις τον αγαπημένον της στις «θυγατέρες της Ιερουσαλήμ»;

³⁸ «Ο Αγαπητός μου είναι λευκός και ερυθρός, διακρινόμενος μεταξύ μυριάδων· η κεφαλή αυτού είναι χρυσίον δεδοκιμασμένον, οι πλόκαμοι αυτού κλάδοι φοινίκων, μέλανες ως κόραξ· οι οφθαλμοί αυτού ως περιστερών επί των ρυάκων των υδάτων, λελουμένοι εν γάλακτι, καθήμενοι ως λίθοι ενθέσεως· αι σιαγόνες αυτού ως πρασιαί αρωμάτων, ως αλώνια φυτών μυρεψικών· τα χείλη αυτού ως κρίνα, στάζοντα σμύρναν σταλακτήν· αι χείρες αυτού δακτυλίδια χρυσά, πεπληρωμένα με βηρύλλιον· η κοιλία αυτού ελεφάντινον τεχνούργημα, περικεκοσμημένον με σαπφείρους· αι κνήμαι αυτού στύλοι μαρμάρινοι, εστηριγμένοι επί βάσεων καθαρού χρυσίου· το είδος αυτού ως Λίβανος· έξοχος ως κέδροι. Ο ουρανίσκος αυτού είναι γλυκασμοί και αυτός όλως επιθυμητός. Ούτος είναι ο αγαπητός μου, και ούτος ο φίλος μου, θυγατέρες Ιερουσαλήμ. . . . Εγώ είμαι του αγαπητού μου, και εμού ο αγαπητός μου· ποιμαίνει μεταξύ των κρίνων.»—Άσμ. Ασμ. 5:10-16· 6:2, 3.

39. (α) Πώς ωφελεί τα υπόλοιπο το ότι κάνει μια τέτοια δημοσία διακήρυξι του Χριστού; (β) Ποια τελική δοκιμή επέρχεται τώρα στην Σουλαμίτιν στην Ιερουσαλήμ, και με ποια ερώτησι απ’ αυτήν;

³⁹ Όταν το υπόλοιπο κάνη μια τέτοια δημοσία διακήρυξι του Ιησού Χριστού, ο οποίος συνάγει τώρα τα «άλλα πρόβατά» του, τούτο διατηρεί στη διάνοια αυτόν και τη μνηστεία των προς αυτόν. Τους ενισχύει για ν’ αντισταθούν στα δελεάσματα της επιγείου δόξης και στις τέρψεις του κοσμικού πλούτου. Μια τέτοια δοκιμή της αγάπης προς τον Ποιμένα και το έργο του, το έργο της συνάξεως, επήλθε στο υπόλοιπο σ’ αυτή την υλιστική εποχή, όπως ακριβώς επήλθε στη Σουλαμίτιν που εκρατείτο στην Ιερουσαλήμ από τον Βασιλέα Σολομώντα. Τότε ο Σολομών ήταν ήδη νυμφευμένος με βασίλισσες και παλλακές. Η αγάπη του για τη Σουλαμίτιν δεν ήταν ούτε η πρώτη του αγάπη ούτε μια αμέριστη αγάπη. Την ήθελε ως μια άλλη από τις δευτερεύουσες συζύγους του, όχι ως τη μόνη γυναίκα της συζυγικής στοργής του. Δεν μπορούσε να της προσφέρη εκείνο που της προσέφερε ο ποιμήν που την αγαπούσε. Αφού αυτή είπε στις κυρίες της αυλής ότι ανήκε μόνο στον ποιμένα που την αγαπούσε και εύρισκε μόνον αυτόν ‘όλως επιθυμητόν’, ο Βασιλεύς Σολομών την πλησιάζει. Εκφράζει τον θαυμασμό του γι’ αυτήν, βρίσκοντάς την εξαιρετικά θελκτική, περισσότερο από εξήντα βασίλισσες και ογδόντα παλλακές. Θα την έθετε πρώτη στην αγάπη του. Τέτοιες εκφράσεις από τον παγκοσμίου φήμης Βασιλέα Σολομώντα θα μπορούσαν να μεταβάλουν τη γνώμη πολλών συνήθων κοριτσιών, αλλά όχι και της Σουλαμίτιδος. Αυτή του λέγει ότι δεν προσπάθησε να επιζητήση τη συντροφιά του, και απομακρύνεται. «Επίστρεψον, επίστρεψον, ω Σουλαμίτις επίστρεψον, επίστρεψον, δια να σε θεωρήσωμεν», αναφωνεί ο Σολομών. Η Σουλαμίτις τότε ερωτά τι αυτός και ο λαός του βλέπουν σε μια χωριατοπούλα από τη Σουνάμ σαν κι αυτή!—Άσμ. Ασμ. 6:4-13.

40. Πώς απαντά ο Σολομών στην ερώτησί της, και ποιο παράδειγμα δίνει η Σουλαμίτις στο υπόλοιπο σήμερα για ν’ αντιμετωπίση μια τέτοια έκκλησι;

⁴⁰ Επωφελούμενος από αυτή την αθώα ερώτησι, ο Βασιλεύς Σολομών λέγει πόσο θελκτική του φαίνεται από το πέλμα των ποδιών της ως την κόμη της κεφαλής της: «Πόσον ωραία και πόσον θυμήρης είσαι, αγαπητή, δια τας τρυφάς!» Θέλει να την έχη δική του για να την απολαμβάνη. (Άσμ. Ασμ. 7:1-9) Αυτό θα ήταν μια έξοχη ευκαιρία γι’ αυτήν, ώστε ν’ απολαμβάνη πολυτέλεια στην πρωτεύουσα, με τιμή και δόξα και θέσι συζύγου του ιδίου του βασιλέως! Πόσο καλά εξεικονίζει αυτό την έκκλησι που κάνει ο υλισμός σήμερα! Ποιο, λοιπόν, παράδειγμα δίνει η Σουλαμίτις στο μνηστευμένο υπόλοιπο για ν’ αντιμετωπίση αυτή την έκκλησι;

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΜΕ ΤΗ «ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧ»

41. Αντιδρώντας στις ερωτολογίες του Σολομώντος, τι κάνει η Σουλαμίτις, και τι κάνει έπειτα ο Σολομών;

⁴¹ Στην υπέρτατη στιγμή της ζωής της, η Σουλαμίτις αποκρούει τις ερωτολογίες του πρωτίστου αξιωματούχου της χώρας. «Εγώ είμαι του αγαπητού μου, και η επιθυμία αυτού είναι προς εμέ», απαντά θαρραλέα. Στρεφόμενη από τον ένδοξο βασιλέα που ήταν μπροστά της, ξεσπά σε μια πρόσκλησι προς τον ποιμένα που την αγαπούσε για να έλθη και να την πάρη μαζί του. Ω είθε να ήταν σαν αδελφός της που εθήλασε τους μαστούς της μητρός της! Φιλώντας τον χωρίς φόβο δημοσίου χλευασμού, θα τον έφερνε στο σπίτι της μητρός της, η οποία συνήθιζε να την διδάσκη τις αρχές της ακεραιότητος και της πιστότητος. Έλαβε την απόφασί της και παρακαλεί τις κυρίες της αυλής να μην ενωθούν με τον Βασιλέα Σολομώντα στο να προσπαθήσουν να εξυπνήσουν ή διεγείρουν αγάπη για τον Σολομώντα όταν αυτή δεν έχη τάσι να προέλθη αυθόρμητα. (Άσμ. Ασμ. 7:10 έως 8:4) Ο ισχυρός Βασιλεύς Σολομών έχασε. Είναι δίχως ελπίδα το να προσπαθήση ακόμη να την κερδίση. Την αφήνει να πάη στο σπίτι της.

42. Όταν οι αδελφοί της την είδαν να πλησιάζη στη Σουνάμ, ποια ερώτησις διέλαμψε στο νου τους, την οποίαν είχαν κάποτε θέσει γι’ αυτήν, μαζί με ποια απόφασι για το πώς έπρεπε να πολιτευθούν μαζί της;

⁴² Οι αδελφοί της στη Σουνάμ τη βλέπουν να πλησιάζη, αλλά όχι μόνη. Ερωτούν: «Τις αύτη η αναβαίνουσα από της ερήμου, επιστηριζομένη επί τον αγαπητόν αυτής;» Δεν είχαν κατανοήσει ότι η άλλοτε μικρή αδελφή των είχε τέτοια ακεραιότητα και σταθερότητα στην αγάπη. Σε προηγούμενα χρόνια ένας αδελφός είχε ειπεί γι’ αυτήν: «Ημείς έχομεν αδελφήν μικράν, και μαστούς δεν έχει· τι θέλομεν κάμει εις την αδελφήν ημών, την ημέραν καθ’ ην γείνη λόγος [γάμου] περί αυτής;» Σ’ αυτή την ερώτησι ένας άλλος αδελφός απήντησε: «Εάν αυτή ήναι τείχος, θέλομεν οικοδομήσει επ’ αυτήν έπαλξιν αργυράν· και εάν ήναι θύρα, θέλομεν περιασφαλίσει αυτήν με σανίδας κεδρίνας.» (Άσμ. Ασμ. 8:5, 8, 9, ΜΝΚ) Η πείρα της με τον Βασιλέα Σολομώντα ήταν μια διερευνητική δοκιμή για να βεβαιώση αν αυτή ήταν ασταθής στην αγάπη και στην αρετή, σαν μια θύρα που στρέφεται επάνω στη στρόφιγγά της και που εχρειάζετο ν’ αμπαρωθή με μια γερή κέδρινη σανίδα για να εμποδίζεται το άνοιγμα της σε κάποιο ανεπιθύμητο, μη υγιές άτομο.

43. Χωρίς κανένα αυτοθαυμασμό, τι μπορούσε αυτή τώρα να πη για τον εαυτό της, αναγκάζοντας έτσι τους αδελφούς της να προβούν σε κατάλληλη ενέργεια;

⁴³ Η Σουλαμίτις, έχοντας θριαμβεύσει εναντίον όλων των δελεασμάτων ενός ενδόξου βασιλέως, έχοντας σταθή σαν τείχος εναντίον όλων των θελγήτρων των τεχνητών υλικών πραγμάτων του κόσμου τούτου, είχε αποδείξει το ανάστημά της, ότι είναι πλήρως ωριμασμένη γυναίκα με μαστούς, και σταθερή στις αρχές της αρετής που της είχε διδάξει η μητέρα της. Χωρίς κανένα αυτοθαυμασμό, μπορούσε ορθά να πη: «Εγώ είμαι τείχος, και οι μαστοί μου ως πύργοι [επάνω στο τείχος]· τότε ήμην εις τους οφθαλμούς αυτού ως ευρίσκουσα ειρήνην.» (Άσμ. Ασμ. 8:10) Ας χτίσουν, λοιπόν, τώρα επάνω της οι αδελφοί της μια έπαλξι αργυρή, σε αναγνώρισι της ακεραιότητός της. Ας συναινέσουν στο γάμο της με τον ποιμένα που την αγαπά.

44. (α) Ως ποιο γεγονός πρέπει το υπόλοιπο ν’ αντιμετωπίση τη δοκιμή της αγάπης για τον Χριστό; (β) Πώς θα μπορέση να θριαμβεύση στη δοκιμή, σύμφωνα με τις εκφράσεις της Σουλαμίτιδος;

⁴⁴ Ώσπου η μάχη του Αρμαγεδδώνος να καταστρέψη τον υλισμό του παλαιού αυτού κόσμου, το μνηστευμένο υπόλοιπο του Χριστού του Ποιμένος πρέπει ν’ αντιμετωπίση τη δοκιμή της απαρέγκλιτης αγάπης γι’ αυτόν. Πώς θα θριαμβεύση σ’ αυτή τη διερευνητική δοκιμή; Έχοντας αγάπη γι’ αυτόν τέτοια που είχε η Σουλαμίτις για τον αγαπητό της ποιμένα. Ας έχη ο Σολομών τους χιλίους αμπελώνας του· τέτοια υλικά αποκτήματα δεν την βάζουν σε πειρασμό. Είναι ευχαριστημένη με τον δικό της αμπελώνα. (Άσμ. Ασμ. 8:11, 12) Γιατί; Επειδή αγαπά έναν πραγματικά αγαπητόν σ’ αυτήν, και τέτοια αγάπη δεν μπορεί να αγορασθή με υλικά πράγματα αξίας. «Θέσον με», λέγει σ’ αυτόν, «ως σφραγίδα, επί την καρδίαν σου, ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου· διότι η αγάπη είναι ισχυρά ως ο θάνατος· η εμμονή εις αποκλειστικήν αφοσίωσιν ανένδοτος ως ο Άδης· αι φλόγες αυτής φλόγες πυρός, η φλοξ του Γιαχ! Ύδατα πολλά δεν δύνανται να σβέσωσι την αγάπην, ουδέ ποταμοί δύνανται να πνίξωσιν αυτήν· εάν τις [ακόμη και ο Βασιλεύς Σολομών] δώση πάντα τα υπάρχοντα του οίκου αυτού δια την αγάπην, παντελώς θέλουσι καταφρονήσει αυτά.»—Άσμ. Ασμ. 8:6, 7, ΜΝΚ.

45. Τι θέλει τώρα ν’ ακούση ο αγαπημένος της ποιμήν, και ποια επιθυμία γι’ αυτόν εκφράζει εκείνη;

⁴⁵ Μια τέτοια ακατανίκητη αγάπη την εβεβαίωσε για την αγάπη του ποιμένος γι’ αυτήν. Αυτός θέλει ν’ ακούση τη φωνή της που μιλεί από πιστή καρδιά: «Ω συ η καθημένη εν τοις κήποις, οι σύντροφοι προσέχουσιν εις την φωνήν σου· κάμε με να ακούσω αυτήν.» Σ’ αυτή την πρόσκλησι, εκείνη εκφράζει την επιθυμία να έλθη ο αγαπητός της πηδώντας, διασκελώντας τα όρη που τους χωρίζουν και μεταμορφώνοντας τα σε αρωματώδη όρη των ενδόξων υψωμάτων της ενότητος μαζί του: «Φεύγε, αγαπητέ μου, και γίνου όμοιος με δορκάδα, ή με σκύμνον ελάφου επί τα όρη των αρωμάτων.»—Άσμ. Ασμ. 8:13, 14.

46. Επειδή παρέμεινε αληθινή στον αγαπημένον της, με τι εστεφανώθη η Σουλαμίτις, και γιατί θα στεφανωθή επίσης το υπόλοιπο, και ποιοι θα συμμετάσχουν σ’ αυτή την όμοια με στεφάνωμα πείρα τους;

⁴⁶ Στεφανωμένη με αγάπη είναι η αγαπώμενη Σουλαμίτις γυναίκα αυτού του άσματος ασμάτων του Βασιλέως Σολομώντος. Στεφανωμένο με χαρά θα είναι επίσης το μνηστευμένο υπόλοιπο με το ν’ αντισταθή στον κοσμικό υλισμό και να παραμείνη αληθινό στον Ποιμένα-Νυμφίον. Όλα τα «άλλα πρόβατα», ως «παρθένοι σύντροφοι αυτής, κατόπιν αυτής», θα μετάσχουν στη χαρά του πιστού υπολοίπου. Ας είναι δόξα στον Ιεχωβά Θεό γι’ αυτό το εμπνευσμένο Άσμα που μας διεγείρει όλους σε ακεραιότητα στην αγάπη μας για τον Δίκαιον Ποιμένα του, Ιησούν Χριστόν.