που διέκοψε το συμπόσιο, ο Δανιήλ διαβάζει τις λέξεις, δίνει την ερμηνεία κάθε λέξεως, και επεξηγεί τη σημασία της: «Και αύτη είναι η γραφή ήτις ενεχαράχθη· Μενέ, Θεκέλ, Φερές. Αύτη είναι η ερμηνεία του πράγματος· “Μενέ” (εμετρήθης), εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου, και ετελείωσεν αυτήν· “Θεκέλ” (εζυγίσθης), εζυγίσθης εν τη πλάστιγγι, και ευρέθης ελλιπής· “Φερές” (διηρέθης), διηρέθη η βασιλεία σου, και εδόθη εις τους Μήδους και Πέρσας.»—Δανιήλ 5:25-28.

Καθώς διαβάζονταν η προειδοποίησις αυτή που είχε χαραχθή στον τοίχο, και ερμηνεύονταν μέσα στο ανάκτορο, έξω από αυτό ελάμβανε χώραν η εκπλήρωσις. Ο Δαρείος ο Μήδος και ο Κύρος ο Πέρσης έδωσαν άλλη κατεύθυνσι στα νερά του Ευφράτου, μεταστρέφοντάς τα από την κανονική τους πορεία μ’ έναν αγωγό που τα εκένωσε μέσα σ’ ένα όρυγμα εκτάσεως σαράντα περίπου τετραγωνικών μιλίων. Οι Βαβυλώνιοι το είχαν κάνει αυτό προηγουμένως, αλλά για να εκκενώσουν την κοίτη του ποταμού κατά μήκος της πόλεως ενόσω κατεσκευάζετο μια γέφυρα και άλλα οικοδομικά έργα. Τώρα οι Μήδοι και οι Πέρσαι το έκαναν για άλλο λόγο. Εκεί όπου τα νερά του Ευφράτου έρρεαν άλλοτε μέσ’ από την πόλι, τώρα τα στρατεύματα του Δαρείου και του Κύρου εισέρρευσαν από την αποξηραμμένη κοίτη του ποταμού. Ακριβώς δε όπως είχε προείπει ο Ησαΐας, οι δυνάμεις αυτές που επέδραμαν, είδαν ότι οι Βαβυλώνιοι, που είχαν επιδοθή στη μέθη, άφησαν αμελώς ανοιχτές τις πύλες των τειχών που διεχώριζαν τις προκυμαίες από την πόλι. Την ίδια εκείνη νύχτα του συμποσίου του Βαλτάσαρ εκυριεύθη η πόλις και κατεσφάγη και ο ίδιος. (Δανιήλ 5:30, 31· Ησαΐας 45:1-4) Μετά δύο χρόνια, στο 537 π.Χ., ο Κύρος εξέδωκε διάταγμα που απελευθέρωνε τους Ιουδαίους και τους επέτρεπε να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και ν’ αποκαταστήσουν εκεί τη λατρεία του Ιεχωβά, σύμφωνα με την προφητική διάταξι, ύστερα από εβδομήντα ετών ερήμωσι.—Ιερεμίας 25:11, 12.

Η Βαβυλών δεν ήταν απόρθητη, αλλά έπεσε στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Η μεγαλύτερη Βαβυλών της οργανώσεως του κόσμου τούτου θεωρεί τον εαυτό της άτρωτο, αλλά με τα όμματα της προφητείας ο λαός του Θεού σήμερα βλέπει την ταχεία πτώσι της και την απαλλαγή του από τις σκληρότητές της. (Αποκάλυψις 18:2, 21) Όπως ακριβώς ο δαιμονολάτρης Βασιλεύς Βαλτάσαρ πέθανε μαζί με την πόλι του, έτσι και οι σημερινοί άρχοντες του κόσμου που ζητούν να εξυψώσουν τις ψευδοθρησκείες των πιο πάνω από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά, θα πέσουν στον Αρμαγεδδώνα μαζί με τη σύγχρονη Βαβυλώνα.

«Κήρυξον τον Λόγον»

«Ο ΙΕΧΩΒΑ κατέστησε το κήρυγμα το πιο σπουδαίο έργο που οποιοσδήποτε από μας θα μπορούσε να κάνη σ’ αυτό τον κόσμο.» Έτσι εδήλωσε Η Σκοπιά της 15ης Ιανουαρίου 1950, που εξήτασε λεπτομερώς το θέμα «Κήρυξον τον Λόγον». Το έργο αυτό του κηρύγματος σχετίζεται με τη μόνιμη διάσωσι ευπειθών ανθρώπων από τα θανατηφόρα αποτελέσματα της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου.

Γιατί ο μεγαλύτερος άνθρωπος που έζησε ποτέ εγκατέλειψε την κοσμική του εργασία στο άνθος της ζωής του; Για να κηρύξη! Τι εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός στους συντρόφους του να κάμουν; Να κηρύττουν κι αυτοί! Και τι είπε στους έξω του κύκλου των αποστόλων του; Να κηρύττουν επίσης! (Λουκάς 9:1, 2, 6, 59, 60) Μετά δε τον θάνατο και την ανάστασί του ο Ιησούς και πάλι επεφόρτισε τους ακολούθους του με την υποχρέωσι να είναι μάρτυρές του μεταξύ όλων των εθνών ως τα πέρατα της γης. Η κήρυξις λοιπόν του αγγέλματος τούτου έγινε έργον όχι μόνο μεγάλης σπουδαιότητος, αλλά και παγκοσμίων συνεπειών.—Ματθαίος 28:19, 20· Πράξεις 1:8.

Η εναντίωσις και ο διωγμός δεν επρόκειτο να σταματήσουν το έργο αυτό του κηρύγματος. Ο εκ Ταρσού Σαούλ, πραγματικά, το εγνώρισε στη διάρκεια μαινομένων πυρών μίσους αφού ο κήρυξ Στέφανος είχε συλληφθή και λιθοβοληθή μέχρι θανάτου. Αυτό όμως δεν εμπόδισε αυτόν τον άνθρωπο, τον Σαούλ, από το να γίνη ο απόστολος Παύλος, ο οποίος αργότερα έγραψε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» (1 Κορινθίους 9:16) Το έργο του κηρύγματος που έκαμε ο Παύλος τον έφερε μακριά στον αγρό. Κάτω από κάθε είδους ταλαιπωρίες, δοκιμασίες και θλίψεις ο Παύλος εξακολούθησε το έργο του. Ποτέ δεν εγκατέλειψε το κήρυγμά του. Αγωνίσθηκε τον καλόν αγώνα. Όταν δε έληγε σχεδόν η πορεία του, και ενόσω παρέμενε στη φυλακή, ήταν ενδεδειγμένος να συμβουλεύση τον φίλο και σύντροφό του Τιμόθεο. (Ρωμαίους 8:35-39· 2 Κορινθίους 11:23-28· 2 Τιμόθεον 4:6, 7) Ο Παύλος έγραψε: «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού, και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού· κήρυξον τον λόγον.»—2 Τιμόθεον 4:1, 2.

Ο Παύλος έτσι απηύθυνε αυτή την εντολή και την έκκλησι προς τον Τιμόθεο όσο το δυνατόν εντονώτερα, ενώπιον του Θεού και του Χριστού, των «υπερεχουσών εξουσιών. (Πράξεις 10:38-42· 1 Βασιλέων 22:14· Δανιήλ 3:17, 18· Πράξεις 4:18-20· 5:29, 32· Ρωμαίους 13:1) Κανένα ανθρώπινο δικαστήριο, πολιτική εξουσία ή θρησκευτικό σύστημα ας μην ενεργή παράτολμα έναντι του Θεού και του Χριστού και ας μην επιχειρή να δώση αντίθετες διαταγές από τους αποστόλους παρεμποδίζοντας ή απαγορεύοντας το έργο του κηρύγματος των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα στον καιρό της ‘επιφανείας και της βασιλείας του’. Επειδή δε η εντολή αυτή για το κήρυγμα δεν προέρχεται από ανθρώπους ή από την «Εταιρία Σκοπιά», αλλ’ από τον Παντοδύναμο Θεό, οι μάρτυρές Του θέτουν τη διακήρυξι του ευαγγελίου επάνω από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή τους, και αν εξαναγκασθούν, είναι πρόθυμοι να φερθούν σ’ ένα Χιτλερικό ή κομμουνιστικό στρατόπεδο και να πεθάνουν εκεί ένα βραδύν θάνατο.

Τι, πώς, πού, πότε και γιατί να κηρύττουν; Ο Παύλος λέγει «κήρυξον τον λόγον» του Θεού, ο οποίος πρέπει να μελετάται και να χρησιμοποιήται για διδασκαλία, έλεγχο, επανόρθωσι και εκπαίδευσι των άλλων. (2 Τιμόθεον 3:14-17) Με το παράδειγμά του, ο Παύλος έδειξε πώς και πού έπρεπε να γίνη αυτό το κήρυγμα: «Δημοσία και κατ’ οίκους», κατά το υπόδειγμα του Χριστού.—Πράξεις 20:20, 21, 25· Ματθαίος 4:12-17, 23· Λουκάς 8:1· 9:1, 2· 10:1.

Πότε είναι δυνατόν να κηρύττουν: «Επίμενε εγκαίρως, ακαίρως», νουθετεί ο Παύλος. (2 Τιμόθεον 4:2) Μπορεί όλοι να είσθε κουρασμένοι από το έργον της ημέρας, ή να φθίνετε μέσα σε μια ακάθαρτη φυλακή, κι εν τούτοις η περίπτωσις αυτή να είναι πολύ «έγκαιρη» για τους ακροατάς. Συνεπώς, εσείς κηρύττετε. Το κάνετε αυτό για να σώσετε ζωή ανθρώπων. Ζούμε σ’ έναν κρίσιμο καιρό. Εφθάσαμε στο τέλος του κόσμου τούτου. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Διακινδυνεύεται η ζωή σας και η ζωή των άλλων. Λοιπόν, ‘κηρύττετε τον λόγον’!—1 Τιμόθεον 4:16.

Μελέτες «Σκοπιάς»

Εβδομάδα 21 Ιανουαρίου: Υπηρεσία μαζί με τον Δούλο, §1-17.

Εβδομάδα 28 Ιανουαρίου: Η Φροντίδα του Δούλου για τα Υπάρχοντα του Κυρίου, §1-19.