Διατήρησις του Πνευματικού μας Παραδείσου

 1. Πότε θ’ αποκατασταθή ο Παράδεισος στη γη, και ποιοι θα είναι με τον Ιησούν σ’ αυτόν;

ΜΕΤΑ τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, η νικηφόρος βασιλεία του Θεού θ’ αποκαταστήση τον παράδεισο στη γη. Γι’ αυτό ακριβώς, την ημέρα που ο Ιησούς πέθαινε ως πιστός μάρτυς της βασιλείας του Θεού και ο συμπαθητικός κακούργος εζήτησε από τον Ιησού να τον θυμηθή όταν έλθη στη βασιλεία του, ο Ιησούς μίλησε σε αρμονία με τη θεία διάταξι, λέγοντας: «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» Μέσω της ουρανίας εξουσίας του ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς θα είναι αοράτως παρών στον αποκαταστημένο παράδεισο. Ο Άβελ, ο Ενώχ και άλλοι πιστοί άνδρες των πριν από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. χρόνων, θα εγερθούν εκ νεκρών σε «ανάστασιν ζωής» σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο. Θα είναι έτσι με τον Ιησούν στον Παράδεισο. Αργότερα, όταν ο κακούργος, ως ένας που έπραξε τα φαύλα, θ’ απαντήση στην κλήσι του Βασιλέως για «ανάστασιν κρίσεως», θα μπη στον επίγειο παράδεισο και θα μάθη ότι ο Ιησούς, μαζί με τον οποίον είχε σταυρωθή, ανάσσει ως Βασιλεύς της «νέας γης». Ο κακούργος θα θυμηθή τότε τα ελπιδοφόρα λόγια του Ιησού: «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» Για πάντα μπορεί να παραμείνη εκεί με τον Ιησού με το να είναι πάντοτε ευπειθής.—Ιωάν. 5:28, 29.

 2, 3. (α) Όταν ο Ιησούς μίλησε στον κακούργο, υπήρχε παράδεισος; (β) Γιατί δεν υπήρχε τότε ούτε ακόμη και ο πνευματικός παράδεισος στον οποίον ηρπάγη ο Παύλος;

² Πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, κανένας επίγειος παράδεισος δεν υπήρχε. Ούτε υπήρχε τότε ο πνευματικός παράδεισος στον οποίον αργότερα ηρπάγη ο Παύλος για ν’ ακούση ανεκλάλητα λόγια που δεν ήταν συγχωρημένο να λαλήση άνθρωπος τότε.—2 Κορ. 12:4.

³ Όταν ο Ιησούς πέθανε σαν ένας εγκληματίας δούλος σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και οι απόστολοί του και οι άλλοι μαθηταί διεσκορπίσθησαν, τίποτε το γήινο ή το πνευματικό δεν εφαίνετο να έχη παραδεισιακή ομορφιά. Η παγκόσμια οργάνωσις του «μεγάλου δράκοντος», του ‘αρχαίου όφεως, όστις καλείται Διάβολος και Σατανάς’ , εφαίνετο να ακμάζη με θρίαμβο εναντίον του Σπέρματος της γυναικός του Θεού, που επρόκειτο να κεντηθή στην πτέρνα. (Αποκάλ. 12:9· Γέν. 3:15) Ήταν όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς στους εχθρούς που τον συνέλαβαν στον κήπο της Γεθσημανή: «Αύτη είναι η ώρα σας, και η εξουσία του σκότους.» (Λουκ. 22:53) Στον σκοτεινό αυτόν καιρό εξεπληρώθησαν τα προφητικά λόγια του Ιεχωβά: «Ρομφαία, εξύπνησον κατά του ποιμένος μου, και κατά του ανδρός του συνεταίρου μου, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων· πάταξον τον ποιμένα, και τα πρόβατα θέλουσι διασκορπισθή· θέλω όμως στρέψει την χείρα μου επί τους μικρούς.» (Ζαχ. 13:7· Ματθ. 26:31) Τότε οι μαθηταί του Ιησού έκαμαν όπως αυτός είπε ότι θα έκαναν: «Σεις θέλετε κλαύσει και θρηνήσει, ο δε κόσμος θέλει χαρή· και σεις θέλετε λυπηθή· . . . [θα] σκορπισθήτε έκαστος εις τα ίδια, και [θα] αφήσητε εμέ μόνον.» (Ιωάν. 16:20, 32) Οι ελπίδες για τη βασιλεία του Θεού εφαίνετο ότι είχαν διαλυθή ακόμη και ως την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού, διότι την ημέρα εκείνη δύο από τους μαθητάς του είπαν με αθυμία: «Ημείς δε ηλπίζομεν ότι αυτός είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ. Αλλά και προς τούτοις πάσι, τρίτη ημέρα είναι σήμερον αύτη, αφού έγειναν ταύτα.» (Λουκ. 24:21) Χωρίς βασιλεία δεν μπορούσε να υπάρχη παράδεισος!

 4. Πώς η Σιών εχάρη για την ανάστασι του Ιησού, και όμως πότε, για πρώτη φορά, κατενόησαν οι απόστολοι του Ιησού τη Βασιλεία;

⁴ Ω, πώς η λύπη των μετεστράφη σε χαρά και οι καρδιές των εχάρησαν όταν τους είδε πάλι, εμφανιζόμενος σ’ αυτούς στον μυστικό τόπο συναντήσεώς των και αλλού! Ακόμη και η συμβολική γυνή του Θεού στον ουρανό, η Σιών, της οποίας ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ήταν το υποσχεμένο Σπέρμα, ευφράνθη, όπως μια τίκτουσα μητέρα, η οποία όταν γεννήση το νεογνό, «δεν ενθυμείται πλέον την θλίψιν, δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον». (Ιωάν. 16:21, 22) Μολονότι οι απόστολοι εχάρησαν, δεν κατενόησαν όμως ορθά τον μεγαλειώδη σκοπό του Θεού. Έτσι, σαράντα ημέρες αργότερα, ήσαν κάπως σε αμηχανία όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό χωρίς να ιδρύση τη Βασιλεία. Όπως είχαν διαταχθή, επερίμεναν στην Ιερουσαλήμ επί δέκα ημέρες, ως την εορτή της Πεντηκοστής. Κατόπιν ο Ιησούς Χριστός, από τα δεξιά του Θεού, εξέχυσε το άγιο πνεύμα επάνω τους, εις εκπλήρωσιν του Ιωήλ 2:28, 29. Με το πνεύμα ήλθε αποκάλυψις και διαφώτισις. Έπειτα ήλθε επίσης η αποκύησις και χρίσις των με άγιο πνεύμα. Έγιναν μια «νέα κτίσις», πνευματικοί υιοί του Θεού, πνευματικοί Ισραηλίται. Έγιναν μέλη του νέου «αγίου έθνους» του Θεού, του έθνους στο οποίον εδόθη η Βασιλεία για να παραγάγη τους βασιλικούς της καρπούς.—Πράξ. 2:1-36· 2 Κορ. 5:17· 1 Πέτρ. 2:9· Ματθ. 21:43.

 5, 6. Τι εγκαθιδρύθη τότε για τους μαθητάς εκείνους, και εις εκπλήρωσιν ποιας προφητείας του Ιωήλ;

⁵ Ένας πνευματικός παράδεισος είχε τότε εγκαθιδρυθή. Αυτοί είχαν εισέλθει σ’ αυτόν. Η πνευματική των κατάστασις δεν ήταν όμοια με την ακριδόπληκτη γη που περιγράφεται από τον προφήτην Ιωήλ: «Η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη.» Αντιθέτως, μέσω του δοξασμένου Ιησού Χριστού, ο Ιεχωβά Θεός είχε εκπληρώσει τους περαιτέρω λόγους του μέσω του ιδίου προφήτου Ιωήλ:

⁶ «Μη φοβού, γη· χαίρε και ευφραίνου· διότι ο Ιεχωβά θέλει κάμει μεγαλεία. Μη τρομάζετε, κτήνη της πεδιάδος· διότι αι βοσκαί της ερήμου βλαστάνουσι, διότι το δένδρον φέρει τον καρπόν αυτού, η συκή και η άμπελος εκδίδουσι την δύναμιν αυτών. Και, τα τέκνα της Σιών, χαίρετε, και ευφραίνεσθε εις Ιεχωβά τον Θεόν σας·. . . Και θέλω αναπληρώσει εις εσάς τα έτη τα οποία κατέφαγεν η ακρίς, ο βρούχος, και η ερυσίβη, και η κάμπη, το στράτευμά μου το μέγα, το οποίον εξαπέστειλα εναντίον σας. Και θέλετε φάγει αφθόνως, και χορτασθή, και αινέσει το όνομα Ιεχωβά του Θεού σας· όστις έκαμε θαυμάσια με σας· και ο λαός μου δεν θέλει καταισχυνθή εις τον αιώνα. Και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι εν μέσω του Ισραήλ.»—Ιωήλ 2:3, 21-27, ΑΣ

 7. (α) Σε ποιον παράδεισο φέρθηκε ο εκ Ταρσού Σαούλ κατά την μεταστροφή του; (β) Σε ποιον παράδεισο ηρπάγη για ν’ ακούση ανεκλάλητα λόγια;

⁷ Με το πέρασμα του χρόνου, όταν ο εκ Ταρσού Σαούλ μετεστράφη από τον Ιουδαϊσμό στη Χριστιανοσύνη για να γίνη ο απόστολος Παύλος, φέρθηκε έξω από τον άγονο Ιουδαϊσμό, που ήταν σαν μια εγκαταλελειμμένη από τον Θεό γη που είχε λεηλατηθή και απογυμνωθή από όλη της τη βλάστησι, και εισήχθη στον Χριστιανικό πνευματικό παράδεισο, στην ακτινοβόλο ωραιότητα των αποστολικών χρόνων. Προφανώς, απέδειξε ότι ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος, είτε στο ανθρώπινο σώμα είτε έξω από το ανθρώπινο σώμα, μπόρεσε θαυματουργικώς να δη περισσότερα από τον πνευματικό παράδεισο της Χριστιανικής εκκλησίας που ανθούσε τότε επάνω στη γη. Με υπερφυσική οπτασία και αποκάλυψι ο Παύλος καταξιώθηκε να δη με προφητική πρόβλεψι την παραδεισιακή κατάστασι της γυναικός του Θεού Σιών στον μέλλοντα καιρό όταν η βασιλεία του Θεού θα είχε πραγματικά εγκατασταθή στους ουρανούς. Αυτός ο καιρός θα ήταν μετά το 1914.

 8. Πώς ο Παράδεισος της αληθινής Χριστιανοσύνης παρήγε με αφθονία στον πρώτο της αιώνα;

⁸ Ο πνευματικός παράδεισος της αληθινής Χριστιανοσύνης στον πρώτο της αιώνα εξακολούθησε να υπάρχη στις ημέρες των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου. Ο καρπός του αγίου πνεύματος ήταν άφθονος μεταξύ των Χριστιανικών πνευματικών τέκνων του Θεού. Η εκκλησία του πρώτου αιώνος ήταν, να το πούμε συμβολικά, «Θεού αγρός υπό καλλιέργειαν». Ανταπεκρίνετο στη στοργική φροντίδα του μεγάλου Καλλιεργητού Ιεχωβά Θεού. Η συμβολική άμπελος, της οποίας ο Ιησούς ήταν ο κεντρικός κορμός και όλοι οι από το πνεύμα αποκυημένοι μαθηταί του ήσαν τα κλήματα, εδόξαζε τον ουράνιο Πατέρα με το να φέρη πολύν καρπό, που απεδείκνυε ότι τα «κλήματα» αυτά ήσαν πραγματικά μαθηταί του Ιησού. Το μόνο αληθινό Χριστιανικό έθνος παρήγε άφθονα τον καρπό της βασιλείας του Θεού. Εβασίλευε πνευματική ευημερία.—1 Κορ. 3:9, ΜΝΚ· Ιωάν. 15:1-8· Ματθ. 21:43.

 9, 10. (α) Γιατί ο πνευματικός εκείνος παράδεισος του Θεού δεν εξακολούθησε να υπάρχη επάνω στη γη; (β) Ποια προειδοποίησι έδωσε ο Παύλος στους Χριστιανούς, αντλώντας από τον Παράδεισο της Εδέμ μια εξεικόνισι;

⁹ Ο πνευματικός παράδεισος του Θεού επάνω στη γη δεν εξακολούθησε να υπάρχη. Οι περισσότεροι από εκείνους που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί δεν ‘ηγωνίζοντο δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους’. Δεν ενεθυμούντο «τους λόγους τους προειρημένους υπό των αποστόλων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι σας έλεγον, ότι, “εν εσχάτω καιρώ θέλουσιν είσθαι εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ασεβείς επιθυμίας αυτών.” Ούτοι είναι οι αποχωρίζοντες εαυτούς, ζωώδεις, πνεύμα μη έχοντες. Σεις όμως, αγαπητοί, εποικοδομούντες εαυτούς επί την αγιωτάτην πίστιν σας, προσευχόμενοι εν πνεύματι αγίω, φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον.» (Ιούδ. 3, 17-21) Βαθμιαίως ήλθε η μεγάλη θρησκευτική «αποστασία» που είχε προείπει ο απόστολος Παύλος. Τότε απεκαλύφθη ο «άνθρωπος της αμαρτίας», «ο υιός της απωλείας».—2 Θεσ. 2:3, 6-12.

¹⁰ Αυτό επέφερε την απώλεια του πνευματικού παραδείσου σ’ εκείνους που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί με το στόμα των, αλλά όχι στη ζωή των. Εύλογα, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος, όταν προειδοποιούσε τους Χριστιανούς για τους ψευδείς αποστόλους που απατηλά θα προκαλούσαν αυτή την αποστασία, ήντλησε από τον Παράδεισο της Εδέμ μια εξεικόνισι. Είπε: «Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν.»—2 Κορ. 11:3, 13-15.

11. (α) Ποιος επέφερε την απώλεια του αρχικού επιγείου παραδείσου και του πνευματικού παραδείσου των Χριστιανών; (β) Πού πρέπει να πεθάνη ο σημερινός «Χριστιανικός κόσμος», και γιατί;

¹¹ Πριν από έξη χιλιάδες χρόνια, με χρησιμοποίησι του όφεως στην Εδέμ, ο Διάβολος επροξένησε την απώλεια του αρχικού επιγείου παραδείσου στον Αδάμ και στην Εύα και σε όλους μας τους απογόνους των. Ομοίως, αφού οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου», που ενεργούσαν ως περιορισμός, έφθασαν να βγουν απ’ το μέσον με το να πεθάνουν, ο Σατανάς ή Διάβολος, εκείνος ο «αρχαίος όφις», επέφερε την απώλεια του πνευματικού παραδείσου των Χριστιανών. Σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος», ο οποίος αριθμεί πάνω από 820 εκατομμύρια μελών σε περισσότερα από χίλια θρησκευτικά δόγματα, δείχνει τα αποτελέσματα των δύο παγκοσμίων πολέμων του και δεν είναι παράδεισος. Μολονότι προηγήθη του «Χριστιανικού κόσμου» η κατάστασις πνευματικού παραδείσου των αποστολικών χρόνων, εν τούτοις σήμερα αυτός είναι μια θρησκευτική «πεδιάς ηφανισμένη» που την ερημώνουν συμβολικές ακρίδες, το «μέγα στράτευμα» του Ιεχωβά. Δεν υπάρχει καρπός της βασιλείας του Θεού, μόνο ένα βαρύ φορτίο του καρπού των υλιστικών εθνών του κόσμου τούτου. Ο «Χριστιανικός κόσμος» λιμοκτονεί πνευματικώς διότι ο Θεός εξαπέστειλε «πείναν επί την γην· ουχί πείναν άρτου, ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά», ακριβώς όπως προελέχθη. (Αμώς 8:11-13, ΑΣ) Όπως ο Αδάμ και η Εύα και ο Κάιν απέθαναν έξω από τον κήπο της Εδέμ, έτσι και ο «Χριστιανικός κόσμος» πρέπει να πεθάνη έξω από ένα πνευματικό Παράδεισο.

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

12. Πώς επρόκειτο ο Ιεχωβά ν’ αποκαταστήση τον πνευματικό παράδεισο των πνευματικών τέκνων της Σιών επάνω στη γη, και από ποια αποκατάστασι έπρεπε να προηγηθή αυτό;

¹² Ο λόγος του Ιεχωβά προείπε ότι αυτός θ’ αποκαθιστούσε επάνω στη γη τον πνευματικό παράδεισο μεταξύ των πνευματικών του υιών της Σιών, της ομοίας με γυναίκα οργανώσεώς του. Θα το έκανε αυτό μέσω της βασιλείας του, όταν θα εγκαθιδρύετο στον αμετάβλητα προσδιορισμένο καιρό του, το 1914 μ.Χ. Περίπου σαράντα χρόνια πριν από το έτος 1914 ο Ιεχωβά άρχισε να προετοιμάζη ένα υπόλοιπο των πνευματικών τέκνων της Σιών για την ανανέωσι αυτού του πνευματικού παραδείσου. Το περιοδικό Η Σκοπιά της Σιών, στο τεύχος του τού Ιουλίου 1883, σελίς 4 (στην Αγγλική), λέγει κάτω από τον τίτλο «Ο Ληστής»: «Όταν ο Κύριος θα έχη ιδρύσει τη βασιλεία του, ο ληστής θα τύχη ενθυμήσεως και θα είναι στον Παράδεισο . . . εν Χριστώ ή ένεκα του Χριστού όλοι θα ζωοποιηθούν και θα λάβουν το προνόμιο να επανέλθουν στην Εδεμική εκείνη κατάστασι που απωλέσθη με την αμαρτία του πρώτου ανθρώπου, και που εξηγοράσθη για τους ανθρώπους με τη δίκαιη θυσία του Χριστού.» Εν τούτοις, ο πνευματικός παράδεισος έπρεπε ν’ αποκατασταθή για το υπόλοιπο των πνευματικών τέκνων της Σιών προτού μπορέση ν’ αποκατασταθή για το ανθρώπινο γένος ο επίγειος παράδεισος.

13. Ως ποιο έτος το υπόλοιπο απελάμβανε μέτρον πνευματικής ευημερίας, και πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έγιναν όμοιοι με τους μαθητάς όταν ο Ιησούς έκειτο νεκρός στον τάφο;

¹³ Ως το έτος 1914 αυτό το υπόλοιπο του πνευματικού σπέρματος της γυναικός του Θεού Σιών απελάμβανε ένα αυξανόμενο μέτρον πνευματικής ευημερίας. Αλλά τότε ήλθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μαζί μ’ αυτόν οι θρησκευτικές και πολιτικές και στρατιωτικές εξουσίες του «Χριστιανικού κόσμου» σχεδόν ερήμωσαν αυτή την πνευματική ευημερία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί έγιναν όμοιοι με τους «δύο μάρτυρας» που η Αποκάλυψις 11:3 τους περιέγραψε να προφητεύουν με σάκκους και τελικά να αντιμετωπίζουν δημόσιο θάνατο σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, ιδιαίτερα στον «Χριστιανικό κόσμο» όπου υπήρξαν πάρα πολύ ενεργητικοί. Συνέβη μ’ αυτούς όπως και με τους αποστόλους και άλλους μαθητάς στη διάρκεια των ημερών που ο Κύριος Ιησούς Χριστός έκειτο νεκρός στον τάφο.

14, 15. (α) Σαν ποια ερημωμένη κατάστασι των αρχαίων χρόνων έγινε η επίγεια κατάστασίς των; (β) Σ’ αυτόν τον αρχαίο καιρό ποια λόγια του Ιεζεκιήλ έλαβαν μεγάλη σπουδαιότητα για κείνους που ενδιεφέροντο;

¹⁴ Η επίγεια κατάστασίς των, θρησκευτικώς ειπείν, έγινε όμοια με τη γη του Ιούδα όταν έκειτο ερημωμένη, με την Ιερουσαλήμ και τον ναό της σε ερείπια και με χιλιάδες επιζώντας εξορίστους κυρίως στην ειδωλολατρική γη της Βαβυλώνος. Κάτω από αυτές τις αρχαίες περιστάσεις, ο λόγος του Ιεχωβά έλαβε μεγάλη σπουδαιότητα καθώς ήλθε μέσω του προφήτου Ιεζεκιήλ, ο οποίος ήταν ήδη εξόριστος στη Βαβυλώνα πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της και την ερήμωσι όλης της γης του Ιούδα:

¹⁵ «Θέλω αγιάσει το όνομά μου το μέγα, το βεβηλωθέν μεταξύ των εθνών, το οποίον εβεβηλώσατε εν μέσω αυτών· και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, όταν αγιασθώ εν υμίν έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών. Διότι θέλω σας λάβει εκ μέσου των εθνών, και θέλω σας συνάξει εκ πάντων των τόπων, και σας φέρει εις την γην υμών. Και θέλω εμβάλει εν υμίν το πνεύμα μου, και σας κάμει να περιπατήτε εν τοις διατάγμασί μου, και να φυλάττητε τας κρίσεις μου, και να εκτελήτε αυτάς. Εγώ δεν κάμνω ταύτα ένεκεν υμών, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, ας ήναι γνωστόν εις εσάς· αισχύνθητε και εντράπητε δια τας οδούς σας, οίκος Ισραήλ! Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Καθ’ ην ημέραν σάς καθαρίσω από πασών των ανομιών σας, θέλω κάμει έτι να κατοικηθώσιν αι πόλεις, και θέλουσιν οικοδομηθή αι ερημώσεις. Και η γη η ηφανισμένη θέλει γεωργηθή, αντί να κήται ηφανισμένη ενώπιον παντός διαβαίνοντος. Και θέλουσι λέγει, Η γη αύτη, ήτις ήτο ηφανισμένη, κατεστάθη ως ο παράδεισος της Εδέμ· και αι πόλεις αι ερημωμέναι, και ηφανισμέναι, και κατηδαφισμέναι, ωχυρώθησαν, κατωκίσθησαν. Και τα έθνη, τα εναπολειφθέντα κύκλω υμών, θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ ο Ιεχωβά ωκοδόμησα τα κατηδαφισμένα, και εφύτευσα τα ηφανισμένα· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα, και θέλω εκτελέσει.»—Ιεζ. 36:23, 24, 27, 32-36, ΑΣ.

16. Πώς η προφητεία αυτή εξεπληρώθη πραγματικά στον αρχαίον Ισραήλ, και η βεβαιότης ποιου πράγματος ενισχύθη έτσι;

¹⁶ Η προφητεία αυτή εξεπληρώθη πραγματικά στον αρχαίον φυσικόν Ισραήλ. Αυτό ενίσχυσε τη βεβαιότητα ότι θα εξεπληρώνετο από μια τελική πλήρη άποψι στον πνευματικόν Ισραήλ της εποχής μας. Τότε ο Ιεχωβά εξουσιοδότησε τον Πέρσην βασιλέα, Κύρον τον Μέγαν, να ανατρέψη την ισχυρή Βαβυλώνα. Ωδήγησε τον Κύρον να εκδώση ένα διάταγμα που απελευθέρωνε τους Ιουδαίους για να επιστρέψουν στην ερημωμένη πατρίδα τους και να ανοικοδομήσουν τον ναόν του Ιεχωβά. Ακριβώς στο τέλος των εβδομήντα ετών της ερημώσεως, η γη του Ιούδα ανακατελήφθη από τον λαόν του Ιεχωβά· ο Ισραήλ ανεγεννήθη ως έθνος, και το θυσιαστήριο του ναού επανεκτίσθη και η λατρεία του Ιεχωβά ανενεώθη σ’ αυτό. Το επόμενο έτος ετέθη το θεμέλιο του ναού. Έπειτα από έτη εναντιώσεως των εχθρών του Ιεχωβά, ο ναός αυτός συνεπληρώθη στο έκτο έτος της βασιλείας του Πέρσου βασιλέως Δαρείου Α΄. Επειδή υπήρχαν ακόμη εχθροί σε γειτονικές χώρες και εξακολουθούσαν να απειλούν, ήταν ανάγκη να οχυρωθή η Ιερουσαλήμ· και ο Βασιλεύς Αρταξέρξης έστειλε τον Ιουδαίον οινοχόον του Νεεμία στον Ιούδα ως κυβερνήτην του για να ανοικοδομήση τα τείχη της πόλεως Ιερουσαλήμ. Αυτό έγινε. Μια αξιοσημείωτη μεταμόρφωσις εσημειώθη στο πρόσωπο της γης του Ιούδα. Ενώ ήταν μια τρομερή ερήμωσις επί εβδομήντα χρόνια, έγινε σαν τον κήπο της Εδέμ, σαν τον «κήπον του Ιεχωβά».

17. Στον ουρανό, ποια αναγγελία αντήχησε στο 1914, αλλά τι συνέβη στην επίγεια κατάστασι του πνευματικού υπολοίπου του Ιεχωβά;

¹⁷ Αντιστοίχως στους καιρούς μας, ο Ιεχωβά παρήγαγε το Σπέρμα της γυναικός του, τον Ιησού Χριστό, κάνοντάς τον Βασιλέα της ουρανίας κυβερνήσεως που εγεννήθη στο 1914. Στον ουρανό αντήχησε η αναγγελία: «Εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών [Ιεχωβά] και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Στη γη, εν τούτοις, τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» εμαίνοντο. Μετέτρεψαν την επίγεια κατάστασι του πνευματικού υπολοίπου των μαρτύρων του Ιεχωβά σε μια ερήμωσι όμοια μ’ εκείνην του αρχαίου Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Η αναβίωσις της λατρείας του Ιεχωβά στη γη σταμάτησε και εκινδύνευε να συντριβή.—Αποκάλ. 11:15-18, 3-10, Κριτική Έκδοσις Κειμένου.

18, 19. (α) Με τη βασιλεία του Θεού εγκαθιδρυμένη στον ουρανό, τι εχρειάζετο τώρα επάνω τη γη; (β) Πώς ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός ενήργησε σαν ένας σύγχρονος Κύρος, και τι τότε επροχώρησε στη γη για μια αναδιοργάνωσι;

¹⁸ Ο Ιεχωβά δεν μπορούσε να επιτρέψη να γίνη η συντριβή αυτή και επίσης να εκπληρώση τον προφητικό του λόγο. Η βασιλεία του, βασιλεία Ενός μεγαλυτέρου από τον Κύρον τον Μέγαν, ήταν σε εξουσία και δράσι. Η λειτουργία της βασιλείας του και η ερήμωσις της πνευματικής καταστάσεως του λαού του επάνω στη γη συγχρόνως, δεν ήταν αρμονική η μία με την άλλη. Η εγκαθιδρυμένη βασιλεία έπρεπε να διαφημισθή σε όλα τα έθνη που βλασφημούσαν το όνομά του. Έπρεπε να υπάρξη ένας πνευματικός παράδεισος επάνω στη γη για το υπόλοιπό του, για να έχουν εκείνοι που το αποτελούν μια κατάλληλη βάσι κι ένα άξιο φόντο για τη διαφήμισι του Βασιλέως και της Βασιλείας.

¹⁹ Στο 1919 ετελείωσε ο πόλεμος στον ουρανό. Είχε εκβάλει τον Σατανά και τους δαίμονάς του και τους είχε εκσφενδονίσει κάτω στη γη. Έτσι ο νικηφόρος Βασιλεύς του Ιεχωβά, Ιησούς Χριστός, εξετέλεσε το μέρος ενός συγχρόνου Κύρου του Μεγάλου. Ελευθέρωσε το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά από τη Βαβυλωνιακή των αιχμαλωσία, τους αποκατέστησε στην ευπρόσδεκτη σχέσι των με τον Θεό, και τους έθεσε σε θαρραλέο έργον σε μια εποικοδομητική υπηρεσία ναού. Στο ίδιο εκείνο έτος ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά και ο γραμματεύς-ταμίας της και έξη άλλοι καθιερωμένοι συγ-Χριστιανοί ελευθερώθηκαν από μια άδικη φυλάκισι που τους επεβλήθη από έναν πολεμομανή κόσμο. Μέσα σε έξη μήνες έπειτα απ’ αυτό, δηλαδή από 1ης έως 8ης Σεπτεμβρίου 1919, το πνευματικό υπόλοιπο είχε την πρώτη του διεθνή συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, Η.Π.Α. Το έργο αναδιωργανώθη, και οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεκήρυτταν τον «χρυσούν αιώνα», τον αιώνα του Παραδείσου, του μέλλοντος παραδείσου της γης.

20. Σε τι εισήλθε έπειτα το υπόλοιπο, και με τι άρχισαν να γεμίζουν το πρόσωπο της γης, και πώς;

²⁰ Πολύ λίγο κατενόησε τότε το πνευματικό υπόλοιπο ότι έμπαινε σ’ έναν πνευματικό παράδεισο εις εκπλήρωσιν των απαραβάτων υποσχέσεων του Ιεχωβά. Αυτός εξέχυσε το πνεύμα του σε μεγαλύτερο μέτρον επάνω τους. Με το πνεύμα του όχι μόνο τους εξουσιοδότησε για ένα τολμηρό έργο, αλλά και τους απεκάλυψε την αποστολή των. Ποια; «Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» (Μαρκ. 13:10) Πλημμυρισμένο από τον ενθουσιασμό ενός ελευθερωμένου, αποκαταστημένου πνευματικού έθνους, το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά ανέλαβε με ζήλο το τελικό έργο που έπρεπε να προηγηθή του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος. Έγιναν ευθαλείς με τον καρπό του αγίου πνεύματος. Παρήγαγαν τους καρπούς της Βασιλείας, δηλαδή, τη δράσι και τα έργα της διακηρύξεως των αγαθών νέων της Θείας βασιλείας του νέου κόσμου. Άρχισαν να γεμίζουν το πρόσωπο όλης της γης με τους καρπούς της. Σε ολοένα περισσότερα μέρη ιδρύθησαν εκκλησίες και ωχυρώθησαν σαν ισχυρές πόλεις-οχυρώματα που δεν θα χρειασθούν στον επίγειο παράδεισο μετά τον Αρμαγεδδώνα. Η πνευματική των ανάρρωσις και ευημερία διήγειρε τον θαυμασμό των εθνών του «Χριστιανικού κόσμου».

21. Πώς επηρεάσθη το πνευματικό υπόλοιπο συγκινητικά από τούτο, και της εκπληρώσεως ποιας προφητείας του Ησαΐα έλαβαν έτσι πείραν;

²¹ Μ’ αυτή την ορατή απόδειξι της ανανεωμένης ευνοίας του Ιεχωβά, το πνευματικό υπόλοιπο των τέκνων της Σιών επάνω στη γη παρηγορήθη ανέκφραστα. Γι’ αυτούς ήταν πολύ θαυμαστό να λάβουν πείραν της εκπληρώσεως της θείας υποσχέσεως: «Ο Ιεχωβά λοιπόν θέλει παρηγορήσει την Σιών· αυτός θέλει παρηγορήσει πάντας τους ηρημωμένους τόπους αυτής· και θέλει κάμει την έρημον αυτής ως την Εδέμ, και την ερημίαν αυτής ως παράδεισον του Ιεχωβά· ευφροσύνη και αγαλλίασις θέλει ευρίσκεσθαι εν αυτή, δοξολογία, και φωνή αινέσεως. Και οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν επιστρέψει, και ελθεί εν αλαλαγμώ εις Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη και ο στεναγμός θέλουσι φύγει. Εγώ, εγώ είμαι ο παρηγορών υμάς.»—Ησ. 51:3, 11, 12, ΜΝΚ.

22, 23. Τι, επομένως, εξηγεί την υπερχειλίζουσα ευτυχία των μαρτύρων του Ιεχωβά τώρα, και πώς ο Ησαΐας απεικόνισε προφητικά την κατάστασι στο κεφάλαιο 35 της προφητείας του;

²² Η άνθησις του πνευματικού παραδείσου είναι εκείνη που εξηγεί την υπερχειλίζουσα ευτυχία των μαρτύρων του Ιεχωβά της κοινωνίας του Νέου Του Κόσμου. Η μεγαλοπρέπεια του πνευματικού αυτού κήπου του Ιεχωβά ζωγραφίζεται με προφητική γλώσσα που αντλεί από την αποκαταστημένη γη του Ιούδα τις λεκτικές της εικόνες: «Η έρημος και η άνυδρος θέλουσιν ευφρανθή δι’ αυτά, και η ερημία θέλει αγαλλιασθή, και ανθήσει ως ρόδον. Θέλει ανθήσει εν αφθονία, και αγαλλιασθή μάλιστα χαίρουσα και αλαλάζουσα· η δόξα του Λιβάνου θέλει δοθή εις αυτήν, η τιμή του Καρμήλου και Σαρών· οι τόποι ούτοι θέλουσιν ιδεί την δόξαν του Ιεχωβά, και την μεγαλωσύνην του Θεού ημών. Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει· διότι εν τη ερήμω θέλουσιν αναβλύσει ύδατα, και ρεύματα εν τη ερημία. Και η ξηρά γη θέλει κατασταθή λίμνη, και η διψώσα γη πηγαί ύδατος· εν τη κατοικία των θώων, όπου εκοίτοντο, θέλει είσθαι χλόη μετά καλάμων και σπάρτων.

²³ »Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος, και οδός, και θέλει ονομασθή, Οδός αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής, αλλά θέλει είσθαι δι’ αυτούς· ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι. Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί, και θηρίον αρπακτικόν δεν θέλει αναβή εκεί· δεν θέλει ευρεθή εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί. Και οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν επιστρέψει, και έλθει εν αλαλαγμώ εις την Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη δε και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.»—Ησ. 35:1, 2, 5-10, ΜΝΚ.

24, 25. (α) Ποιοι συνεπορεύθησαν πίσω από το υπόλοιπο που επέστρεψε, και ποια χαρακτηριστικά της οργανώσεως τους είλκυσαν; (β) Ποια μεταμόρφωσι προείπε ο Ησαΐας όσον αφορά την επίγεια κατάστασί της;

²⁴ Το απολυτρωμένο πνευματικό υπόλοιπο έχει επιστρέψει στη Σιών, τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά. Πίσω τους συνεπορεύθησαν εκατοντάδες χιλιάδων που θέλουν να λατρεύσουν αυτόν τον Θεόν του υπολοίπου, αυτόν τον Δημιουργόν μιας οργανώσεως που είναι γεμάτη από τέτοια παραδεισιακή ωραιότητα. Είναι μια οργάνωσις που αντηχεί από χαρά και αίνους στον αξιολάτρευτο Θεό. Είναι μια οργάνωσις πνευματικής υγείας και δυνάμεως και δραστηριότητος. Είναι μια οργάνωσις που είναι απηλλαγμένη από ό,τι είναι ανόητο στα όμματα του Θεού, απηλλαγμένη από άφρονας που αρνούνται τον Θεό, και απηλλαγμένη από φόβο οποιασδήποτε θηριωδίας μεταξύ των μελών της. Βαδίζει στην Οδόν της Αγιότητος, τηρώντας τον εαυτό της ελεύθερο από συναναστροφή με αυτόν τον ανόσιο κόσμο και αμόλυντη από οποιαδήποτε κηλίδα που προέρχεται απ’ αυτόν. Πνευματική ακαρπία δεν βρίσκεται εκεί, ούτε οι ακανθώδεις, βλαβερές βλαστήσεις του καταραμένου εδάφους. Ο Ιεχωβά λέγει:

²⁵ «Θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη· τα όρη και οι λόφοι θέλουσιν αντηχήσει έμπροσθέν σας υπό αγαλλιάσεως, και πάντα τα δένδρα του αγρού θέλουσιν επικροτήσει τας χείρας. Αντί της ακάνθης θέλει αναβή κυπάρισσος, αντί της κνίδης θέλει αναβή μυρσίνη· και τούτο θέλει είσθαι εις τον Ιεχωβά δια όνομα, δια σημείον αιώνιον, το οποίον δεν θέλει εκλείψει.»—Ησ. 55:12, 13, ΜΝΚ.

26. Ως σημείο τίνος χρησιμεύει αυτή η αύξησις δένδρων στον πνευματικό παράδεισο, και τι θα πούμε για το αν θα εκλείψη;

²⁶ Αυτή η αύξησις αληθινών Χριστιανών ομοίων με «δένδρα δικαιοσύνης» υπάρχει στην επίγεια κατάστασί μας που κάποτε ήταν ερημωμένη από Βαβυλωνιακούς εχθρούς. Έγινε κάτι περίφημο για τον Ιεχωβά, του οποίου το όνομα έχει επικληθή σ’ αυτά τα πνευματικά δένδρα. Αυτή η αύξησις τέτοιων ισχυρών, καρποφόρων, ωραίων δένδρων στον πνευματικό παράδεισο πρέπει να χρησιμεύση ως ένα ασφαλές σημείο. Είναι σημείο της Βασιλείας, ότι η βασιλεία του Θεού λειτουργεί και εκχύνει τις ευλογίες της επάνω σ’ εκείνους που υποτάσσονται σ’ αυτήν ακόμη και τώρα πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ναι, αυτός ο αποκαταστημένος πνευματικός παράδεισος που ανθεί πριν από τον Αρμαγεδδώνα, είναι σημείο, στο μέσον όλων των εχθρικών εθνών, ότι ο Ιεχωβά Θεός ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να κυβερνά ως βασιλεύς δια του ενθρονισμένου, κεχρισμένου Υιού του Ιησού Χριστού. Αυτό το σημείο, διακηρύττει ο Ιεχωβά, «δεν θέλει εκλείψει». Πόσο ενισχυτική είναι αυτή η βεβαίωσις!

27. Τι, λοιπόν, αποτελεί ευθύνη του υπολοίπου να πράξη, και, ενεργώντας έτσι, ποιου παραδεισιακού προνομίου θ’ αποδειχθούν αυτοί άξιοι;

²⁷ Ο Θεός έχει εμπιστοσύνη σ’ εμάς. Αποτελεί ευθύνη μας να κάμωμε ό,τι μπορούμε με τη βοήθεια του πνεύματός του για να φροντίσωμε να μη εκλείψη αυτό το σημείο, για να γίνη το θέλημά του επάνω στη γη. Τούτο πρέπει να το κάμωμε διατηρώντας τον πνευματικό μας παράδεισο σύμφωνα με το θείο θέλημα. Μόνο ενεργώντας έτσι εκείνοι που ανήκουν στο υπόλοιπο θ’ αποδειχθούν άξιοι να ‘φάγουν εκ του ξύλου της ζωής, το οποίον είναι εν μέσω του παραδείσου του Θεού’.—Αποκάλ. 2:7.

28. Πώς εχαρίσθη στους από το πνεύμα αποκυημένους Χριστιανούς που πέθαναν πριν από το 1918, το να φάγουν από το ξύλον της ζωής που είναι στον παράδεισο του Θεού, και τι σημαίνει πραγματικά η βρώσις απ’ αυτό για τους τρώγοντας;

²⁸ Από την ίδρυσι της ουρανίας βασιλείας στο 1914 και από την έλευσι του Ιεχωβά και του Αγγέλου της διαθήκης του, Ιησού Χριστού, στον πνευματικό ναό το 1918, οι νεκροί απόστολοι και άλλοι αποκυημένοι από το πνεύμα Χριστιανοί που πέθαναν πιστοί πριν από τα γεγονότα αυτά, ανεστήθησαν. Ο Ιησούς εχρησιμοποιήθη για ν’ αναστήση εκ νεκρών αυτούς τους νικητάς του κόσμου. (Ιωάν. 6:54-57) Έτσι ο Ιησούς εχάρισε σ’ αυτούς τους νικηφόρους Χριστιανούς το να ‘φάγουν εκ του ξύλου της ζωής’ στον ουράνιο παράδεισο του Θεού. Στην ανάστασί τους ενεδύθησαν αθανασία και αφθαρσία. Η μεγάλη Πηγή τέτοιας αθανασίας και αφθαρσίας είναι ο Ιεχωβά Θεός· και έτσι, μέσω του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι «η οδός», ήλθαν στο μέγα συμβολικό «Δένδρον της Ζωής», στον Ιεχωβά, και απ’ αυτόν έλαβαν την ανταμοιβή της ουρανίας αθανασίας και αφθαρσίας. Στον κήπο της Εδέμ, αν ο Αδάμ είχε μείνει πιστός και του είχε επιτραπή να φάγη από το επίγειο δένδρο της ζωής που ήταν στο μέσον του κήπου, αυτό θα εσήμαινε την παραχώρησι σ’ αυτόν από τον Θεό του δικαιώματος αιωνίας ανθρωπίνης ζωής, μαζί με την εγγύησι ότι το δικαίωμα αυτό θα επροστατεύετο και θα διεφυλάσσετο. Το ίδιο, επίσης, συμβαίνει και όσον αφορά τη βρώσι από το ουράνιο Δένδρο της Ζωής που είναι στον παράδεισο του Θεού. Αυτή η βρώσις σημαίνει συμμετοχή στην αμοιβή ουρανίας, πνευματικής αθανασίας και αφθαρσίας που προέρχεται από τη μόνη πηγή «ζωής και αφθαρσίας», τον Ιεχωβά, τον «Βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν».—1 Κορ. 15:50-54· 1 Τιμ. 1:17· 2 Τιμ. 1:10.

29. Μετά την ανάστασι εκείνων στον ουράνιο παράδεισο του Θεού, πώς εξεπληρώθη το Ησαΐας 66:8 στο υπόλοιπο επάνω στη γη;

²⁹ Λίγο μετά την ανάστασι των πιστών εκείνων νεκρών Χριστιανών στον ουράνιο «παράδεισο του Θεού», το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών ελευθερώθηκε από τη συμβολική Βαβυλώνα και φέρθηκε σ’ έναν πνευματικό παράδεισο. Μ’ αυτούς ετέθη το θεμέλιο της «νέας γης»· μια θεοκρατική «γη» εγεννήθη και οικοδομήθη σε πνευματικό παράδεισο. (Ησ. 66:8) Σ’ αυτόν φέρθηκε ήδη ένας «πολύς όχλος» προβατοειδών οπαδών του πνευματικού Ισραήλ.

ΠΩΣ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ

30. Τι θέλομε να κάμωμε όσον αφορά αυτόν τον πνευματικό παράδεισο, και, όπως στην περίπτωσι του Αδάμ στην Εδέμ, τι τούτο απαιτεί;

³⁰ Ο πνευματικός αυτός παράδεισος αντανακλά τη δόξα του Θεού και πιστοποιεί την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του. Με στοργική εκτίμησι για τον Θεό και με πραγματική απόλαυσι του πνευματικού αυτού παραδείσου, θέλομε ειλικρινώς να τον διατηρήσωμε. Πώς; Θυμούμεθα ότι ο Αδάμ είχε τεθή στον αρχικό κήπο της Εδέμ, ή Παράδεισον τρυφής, «δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν.» (Γέν. 2:15) Όπως εκείνος έπρεπε να διατηρή αυτόν τον παράδεισο υπακούοντας στο θέλημα του Θεού, έτσι κι εμείς πρέπει να κάμωμε για τον πνευματικό «κήπον του Ιεχωβά» σήμερα. Αυτό σημαίνει εργασία, με σκοπό την πνευματική ωραιότητα και ευταξία. Πρέπει να θυμούμεθα ότι ο πνευματικός αυτός παράδεισος είναι ένας άγιος τόπος, διότι είναι ο τόπος της τάξεως αγιαστηρίου του Ιεχωβά, ένα «κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος». (Εφεσ. 2:19-22) Αυτό πρέπει να διατηρήται άγιο και καθαρό με το να ζούμε με αγιότητα και αγνότητα, επειδή ο Δημιουργός και ιδιοκτήτης του είναι άγιος.

31. Τι το υπόλοιπο του Ισραήλ και οι σύντροφοί του τού αρχαίου καιρού εξεικόνισαν ότι πρέπει να τίθεται πρώτα, και επομένως από τι πρέπει να απαλλαγούμε για να εξακολουθήσουν όλα τα έθνη να συρρέουν στο όρος του Θεού;

³¹ Πρέπει επίσης να θέτωμε πρώτα τα συμφέροντα του ναού, δηλαδή, τα συμφέροντα της λατρείας του Ιεχωβά. Χωρίς αυτό, καμμιά ευλογία πνευματικής ευημερίας δεν μπορεί να συνεχισθή. Το γεγονός αυτό εξεικονίσθη στην περίπτωσι του υπολοίπου του Ισραήλ και των συντρόφων του πριν από πολύν καιρό. Στο 537 π.Χ. απελύθησαν από τη Βαβυλώνα ειδικώς για να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ανοικοδομήσουν τον ναόν του Ιεχωβά. Όταν υπεχώρησαν στην παρέμβασι του εχθρού και παρημέλησαν την οικοδόμησι του ναού, ο Θεός του ναού έπαυσε να τους ευλογή, όπως ακριβώς ο προφήτης του Αγγαίος ετόνισε σ’ αυτούς. (Αγγαίος 1:1-11· 2:15-19) Ας απαλλαγούμε, λοιπόν, από κάθε φόβο των κοσμικών αντιπάλων! Ας απαλλαγούμε από τον ιδιοτελή, ζωώδη υλισμό! Ο φόβος του Θεού του ναού ας κυριαρχή σ’ αυτόν τον τόπο του αγιαστηρίου του. Τότε όλα τα έθνη από όλες τις γωνίες της γης θα εξακολουθήσουν να συρρέουν «εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ [Ισραήλ]». (Ησ. 2:2, 3, ΜΝΚ) Τότε αυτός θα εξακολουθήση να μας ευλογή.

32. Πώς πρέπει τα δένδρα του πνευματικού παραδείσου να είναι όμοια μ’ εκείνα του κήπου της Εδέμ, και τι πρέπει επίσης να πράξη ο «πολύς όχλος» των άλλων κατοίκων του παραδείσου;

³² Στον Παράδεισο της Εδέμ είχαν φυτευθή όχι μόνο δένδρα ωραία στην ανθρώπινη όρασι, αλλά και δένδρα που έφεραν καρπό ως τροφή για τα ανθρώπινα σώματα. Το μέγα δάσος πνευματικών δένδρων στον παράδεισο της κοινωνίας Νέου Κόσμου πρέπει να είναι, όχι μόνο ωραίο σε πνευματικότητα, αλλά και παραγωγικό σε καρπούς που διατηρούν τη ζωή. Το υπόλοιπο, που αποτελεί κλήματα στην άμπελο του Χριστού, πρέπει να παραμένη σε ενότητα μαζί του και να εξακολουθή να φέρη πολύν καρπό, για να δοξασθή ο ουράνιος Πατήρ μας. (Ιωάν. 15:1-8) Ως τάξις «πιστού και φρονίμου δούλου» πρέπει να δίδουν πνευματική τροφή εν καιρώ. (Ματθ. 24:45-47) Ο «πολύς όχλος» των άλλων κατοίκων του πνευματικού παραδείσου πρέπει ν’ αυξήσουν σε ώριμα φυτεύματα του Ιεχωβά Θεού και να φέρουν καρπό προς αίνον του Θεού, μεταδίδοντας την πνευματική τροφή στους άλλους. Με τη δύναμι ακριβώς της πνευματικής τροφής πράττομε το θέλημα του Θεού επάνω στη γη. Το για όλη την ανθρωπότητα έργο που Αυτός θέλησε να κάμωμε είναι η διακήρυξις των αγαθών νέων της βασιλείας του, πάντοτε, παντού.—Ματθ. 24:14.

33. Όπως ο Αδάμ και η Εύα, τι πρέπει να πράξωμε ως προς την έκτασι του πνευματικού παραδείσου, και, όπως αυτοί, τι πρέπει να πράξωμε ως προς την κατοίκισί του;

³³ Ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν οδηγίες να καταστήσουν τον Παράδεισο παγγήινο, καθυποτάσσοντας όλο το υπόλοιπο της γης. Ομοίως, σήμερα, οι κάτοικοι του πνευματικού παραδείσου υπόκεινται σε διαταγές να τον επεκτείνουν σε όλη τη γη για μαρτυρία, υπηρετώντας ως φορείς των αγαθών νέων και ως καλλιεργηταί παραδεισιακής πνευματικότητος εκεί που η ανάγκη είναι μεγάλη. Ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν επίσης οδηγίες να γεμίσουν τον παγγήινο παράδεισο, να τον κατοικίσουν με όμοιά τους άγια πλάσματα. Παρόμοια εμείς σήμερα πρέπει όχι μόνο να επεκτείνωμε τον πνευματικό παράδεισο σε όλη τη γη, αλλά και να τον κατοικίσωμε με μάρτυρας του Ιεχωβά. Πρέπει να εργασθούμε για τον Θεό, ώστε να εγείρη περισσοτέρους κηρύττοντας μάρτυράς του!

34, 35. (α) Ως προς τον πληθυσμό του πνευματικού παραδείσου, τι έδειξαν οι αριθμοί των παρόντων στο 1919; (β) Από τότε, τι συνέβη στον πληθυσμό ως το 1932, το έτος ενός καθαρισμού;

³⁴ Πόσο θαυμαστή υπήρξε η αύξησις του πληθυσμού του πνευματικού, παραδείσου έως τώρα! Στο 1919, την 26η Μαρτίου, οι αξιωματούχοι της Εταιρίας Σκοπιά απελύθησαν από κατά γράμμα φυλάκισι, για ν’ αρχίσουν να εργάζωνται για έναν πνευματικό παράδεισο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Την Κυριακή, 13 Απριλίου, ή δεκαοκτώ ακριβώς ημέρες αργότερα, υπήρχαν μόνο 17.961 σε όλη τη γη που συναθροίσθηκαν για να εορτάσουν το ετήσιο δείπνον του Κυρίου. Λιγώτερο από πέντε μήνες αργότερα, 1-7 Σεπτεμβρίου, έγινε η πρώτη συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ, στην οποία 300 περίπου εβαπτίσθησαν. Σχεδόν 7.000 παρευρέθησαν στη δημοσία διάλεξι του τότε προέδρου της Εταιρίας. Στις 5 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος ανήγγειλε σ’ αυτή τη συνέλευσι την επικείμενη έκδοσι του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. «Σαν μια φωνή στην έρημο της συγχύσεως, η αποστολή του είναι ν’ αναγγέλλη την έλευσι του Χρυσού Αιώνος»· αυτά έλεγε το εισαγωγικό άρθρο του πρώτου του τεύχους, δηλαδή, της 1ης Οκτωβρίου 1919.

³⁵ Από τότε και έπειτα ο πληθυσμός του πνευματικού παραδείσου ηύξανε από έτος σε έτος, πρώτ’ απ’ όλα με τη σύναξι των λοιπών μελών του πνευματικού υπολοίπου από πολλές χώρες. (Ματθ. 24:31) Τα Βιβλία του Έτους της Εταιρίας από το 1927 και έπειτα έδειχναν τις αυξήσεις του πληθυσμού, ο οποίος όλος επεδόθη στο έργο της καλλιεργείας και επιμελείας του πνευματικού παραδείσου. Ιδιαίτερα από το 1932 και έπειτα, οι κύριοι κωλυσιεργοί του έργου μας της συνάξεως ετέθησαν έξω με την κατάργησι του συστήματος των δημοκρατικώς εκλεγομένων «πρεσβυτέρων». Έγινε καθαρισμός της τάξεως αγιαστηρίου του Ιεχωβά χάριν ενός θεοκρατικού παραδείσου.

36, 37. Από το έτος εκείνο, πώς επροχώρησε το έργο της κατοικίσεως, και χάριν αυτού, ποια διαταγή του Καλού Ποιμένος ισχύει ακόμη; (β) Πώς η Αποκάλυψις, κεφάλαιο 22, περιγράφει αυτόν τον πνευματικό παράδεισο, και ποια φιλάγαθη πρόσκλησις εξακολουθεί να εξέρχεται μέσα απ’ αυτόν;

³⁶ Από τότε το έργο της κατοικίσεως του πνευματικού παραδείσου με το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων» του Καλού Ποιμένος, επροχώρησε μεγαλειωδώς με αξιοσημείωτες αυξήσεις, ώσπου τον Απρίλιο του 1958 υπήρξε άνοδος του πληθυσμού σε 798.326 που ειργάζοντο επιμελώς στον «κήπον του Ιεχωβά». Οι επιθυμητοί όλων των εθνών βοηθούνται να έλθουν στον οίκον του Ιεχωβά για να τον γεμίσουν με πρόσθετη δόξα. (Ιωάν. 10:16· Αγγαίος 2:7) Η διαταγή του Καλού Ποιμένος ισχύει ακόμη: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.» (Ματθ. 28:19, 20) Υπακούοντας σ’ αυτήν, πρέπει να εργαζώμεθα για την αύξησι του διεθνούς πληθυσμού του Παραδείσου σε όλη τη γη.

³⁷ Με ωραία σύμβολα η Αποκάλυψις 22:1-3 περιγράφει τον πνευματικό παράδεισο που υφίσταται τώρα, όπου δεν υπάρχει ανάθεμα. Μέσα απ’ αυτόν εξακολουθεί να εξέρχεται η φιλάγαθη πρόσκλησις του ‘πνεύματος και της νύμφης’, η οποία λέγει: «Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκάλ. 22:17) Ας έλθουν αυτοί στον πνευματικό παράδεισο, ας πίουν από τον «ποταμόν ύδατος της ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον», ας φάγουν από τα πυκνόφυλλα καρποφόρα δένδρα, και ας γίνουν μέρος του ευτυχούς, θεοσεβούς, σκληρά εργαζομένου πληθυσμού. Ας είναι σήμερα με τον Βασιλέα μας Ιησού Χριστό σ’ αυτόν τον πνευματικό παράδεισο υπό την βασιλεία του.

38. Ποια θα είναι η πείρα αυτού του πνευματικού παραδείσου κατά τον Αρμαγεδδώνα, και μετά τον Αρμαγεδδών τι θα είναι ο κατάλληλος καιρός να οικοδομηθή;

³⁸ Με το να εκτελούμε έτσι το θείο θέλημα ως τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, ο πνευματικός μας παράδεισος θα εξακολουθήση ν’ ανθή ως τη διεκδίκησι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Η μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν θα σαρώση αυτόν τον πνευματικόν «κήπον του Ιεχωβά» όπως ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε εσάρωσε τον κήπο της Εδέμ. Σύμφωνα με το θείο θέλημα και υπό την θεία προστασία ο πνευματικός μας παράδεισος θα διέλθη τον Αρμαγεδδώνα και θα μετατεθή στον δίκαιο νέο κόσμο των νέων ουρανών και της νέας γης, για να δοξάζη εκεί τη γη αυτή για πάντα. Μετά τον Αρμαγεδδώνα θα είναι ο κατάλληλος καιρός να οικοδομηθή ο επίγειος παράδεισος ως αιώνια κατοικία του απολυτρωμένου ανθρωπίνου γένους.

39. (α) Με ποιον θα φθάσουν να είναι όσοι θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, και πού; (β) Ποιους θα είναι έτοιμοι να υποδεχθούν;

³⁹ Μ’ αυτόν τον θαυμαστό τρόπο όλοι εσείς που θα επιζήσετε από τον Αρμαγεδδώνα θα είσθε με τον Βασιλέα Ιησού Χριστό στον επίγειο Παράδεισο, ναι, πριν από τον κακούργο που θ’ αναστηθή από το μνημείο, στο οποίο περιμένει την εκπλήρωσι της επιθανατίου υποσχέσεως του Ιησού. Περιπατώντας στην ακεραιότητά σας και λατρεύοντας και υπηρετώντας τον Θεό μέσα στον πνευματικό παράδεισο των μαρτύρων του, θα εισέλθετε στον παράδεισο του Νέου Κόσμου χωρίς να κατεβήτε στον Σιεόλ ή Άδη. Θα είσθε έτοιμοι να υποδεχθήτε όλους εκείνους που ο Βασιλεύς θα καλέση από τα μνημεία σ’ αυτόν τον αιώνιο επίγειο παράδεισο ανθρωπίνης ζωής σε τελειότητα.