Αποδειχθήτε Πιστοί

«Ζητείται μεταξύ των οικονόμων, να ευρεθή έκαστος πιστός.»—1 Κορ. 4:2

 1. Γιατί οι δούλοι του Θεού πρέπει να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους των;

ΟΛΟΙ εκείνοι που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό ως πιστοί μαθητές του Ιησού Χριστού έχουν έναν πολύτιμο θησαυρό. (Παράβαλε με 2 Κορινθίους 4:1-7.) Κατέχουν ζωτική γνώσι που μπορεί να σημάνη ζωή για όσους αρχίζουν να ενεργούν σε αρμονία μ’ αυτήν. (Ιωάν. 17:3) Λογικά, λοιπόν, πρέπει να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να βοηθήσουν πνευματικώς τους συνανθρώπους των. Επίσης, πρέπει να είναι πρόθυμοι να προσφέρουν υλική βοήθεια σ’ εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη. Μια τέτοια υλική προσφορά συμβαδίζει με την πνευματική προσφορά. Αυτό συμβαίνει επειδή η τροφή, η ενδυμασία και η στέγη είναι απαραίτητα για τη ζωή και, χωρίς ζωή, δεν μπορεί κανείς να αινέση τον Ιεχωβά Θεό.—Ψαλμ. 30:9· 88:10-12.

 2. Έχοντας υπ’ όψιν τη συμβουλή του Ιησού που αναγράφεται στα εδάφια Λουκάς 12:33, 34 τι πρέπει να είναι οι μαθηταί του πρόθυμοι να κάνουν;

² Ο Ιησούς Χριστός παρώτρυνε τους μαθητάς του: «Πωλήσατε τα υπάρχοντά σας και δότε ελεημοσύνην. Κάμετε εις εαυτούς βαλάντια τα οποία δεν παλαιούνται, θησαυρόν εν τοις ουρανοίς όστις δεν εκλείπει, όπου κλέπτης δεν πλησιάζει ουδέ ο σκώληξ διαφθείρει· διότι όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.» (Λουκ. 12:33, 34) Έτσι, πρέπει να είναι κανείς πρόθυμος να χρησιμοποιή τον χρόνο και τα υλικά του αποκτήματα για να ωφελήση άλλους. Προφανώς, ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι οι μαθητές του πρέπει να περιέλθουν σε κατάστασι φτώχειας και κατόπιν να εξαρτώνται από τη φιλανθρωπία των άλλων. Αλλά οι μαθητές του έπρεπε να είναι πρόθυμοι ν’ αποχωρισθούν τα υλικά τους αποκτήματα για να βοηθήσουν άτομα που βρίσκονται σε πραγματική σωματική ή πνευματική ανάγκη.

3, 4. (α) Ποια νουθεσία έπρεπε να δίδη ο Τιμόθεος στους πλούσιους Χριστιανούς; (β) Σε αρμονία μ’ αυτή τη νουθεσία, ποια στάσι πρέπει ν’ αποφεύγουν;

³ Το πνεύμα της συμβουλής του Ιησού καταδεικνύεται πολύ καλά από ό,τι νουθέτησε ο απόστολος Παύλος τον Τιμόθεο να λέγη στους πλουσίους Χριστιανούς. Διαβάζομε τα εξής: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν, να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον (όντως, Κείμενον) ζωήν.» (1 Τιμ. 6:17-19) Τι σημαίνει αυτή η νουθεσία;

⁴ Οι πλούσιοι Χριστιανοί δεν έπρεπε να θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο λόγω του πλούτου των. Ούτε έπρεπε να θέσουν την εμπιστοσύνη τους σε πλούτη. Τα υλικά αποκτήματα, επειδή μπορεί να κλαπούν, να χαθούν ή να καταστραφούν, είναι ένα πολύ πτωχό θεμέλιο επάνω στο οποίο να οικοδομήση κάποιος τις ελπίδες του. Αλλά ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά, αξίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη μας. Αν δεν υπήρχαν οι γενναιόδωρες προμήθειες, τις οποίες Αυτός έκαμε για τη συντήρησι της ζωής επάνω στη γη, κανείς δεν θα μπορούσε να παραμένη ζωντανός. (Πράξ. 14:16, 17· 17:25) Πόσο ανόητο, λοιπόν, θα ήταν ν’ αγνοή κανείς τον Δημιουργό και να έχη ως πρώτιστο σκοπό της ζωής του τα υλικά πράγματα!

 5. Πώς πρέπει να χρησιμοποιούμε τα υλικά μας αποκτήματα, και γιατί; (Λουκάς 16:1-13)

⁵ Ο Ιεχωβά, επειδή είναι Δημιουργός, είναι ο Ιδιοκτήτης όλων των πραγμάτων. Επομένως, είναι ορθό να τον λατρεύωμε και να χρησιμοποιούμε ό,τι υλικά αγαθά έχομε με τέτοιον τρόπο ώστε να τον ευαρεστούμε. (Ψαλμ. 95:3-6) Αυτό σημαίνει να χρησιμοποιούμε αυτά τα υλικά αποκτήματα για να βοηθούμε άλλους πνευματικώς και υλικώς. Οι πλούσιοι Χριστιανοί, παρωτρύνθηκαν να κάνουν τα καλά τους έργα, που θα σχημάτιζαν υπόμνημα γι’ αυτούς, τόσο άφθονα όσο και τα αποκτήματά τους. Χρησιμοποιώντας ό,τι είχαν για να ανακουφίσουν άλλους που ευρίσκοντο σε ανάγκη, θα θησαύριζαν στον ουρανό. Πράγματι, όλοι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί, με το να είναι δραστήριοι στην υποβοήθησι ατόμων που έχουν πνευματική και σωματική ανάγκη, θησαυρίζουν στον ουρανό θησαυρό που θα τους αποφέρη πλούσια μερίσματα υπό μορφή ανταμοιβών από τον Ιεχωβά Θεό.

 6. Γιατί πρέπει να προσέχωμε να μην αφήνωμε τίποτε να εμποδίση την αποθησαύρισί μας στον ουρανό;

⁶ Σε αντίθεσι με τα υλικά αποκτήματα που μπορεί να κλαπούν, ή με τα ενδύματα που μπορεί να φαγωθούν από σκώρους, το υπόμνημα καλών έργων ενώπιον του Θεού είναι άφθαρτο. Ασφαλώς, λοιπόν, όταν ακόμη βρισκώμεθα στη ζωή, πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να κάνωμε ό,τι μπορούμε για να μην αφήσωμε τα υλικά αποκτήματα, τις καθημερινές μέριμνες ή απολαύσεις να μας εμποδίσουν να κάνωμε ένα καλό υπόμνημα ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Ιδιαίτερα επειδή η ζωή έχει αβέβαιη διάρκεια, είναι επείγον να μην παρεκκλίνωμε από τον κύριο αντικειμενικό μας στόχο—να παραμείνωμε επιδοκιμασμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού και πιστοί μαθητές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πόσο λυπηρό θα ήταν για ένα άτομο να πεθάνη χωρίς να έχη χρησιμοποιήσει καλώς τις ευκαιρίες του να θησαυρίση στον ουρανό!

 7. Τι μπορεί να μας βοηθήση να συγκεντρωθούμε στην αποθησαύρισι στον ουρανό;

⁷ Έτσι, είναι πολύ σπουδαίο να προσηλώσωμε την καρδιά μας στην προσπάθεια ν’ αυξήσωμε τον θησαυρό μας στον ουρανό. Κάτι που θα μας βοηθήση σ’ αυτό είναι να δαπανούμε χρόνο για να σκεπτώμεθα μ’ εκτίμησι ό,τι έχει κάνει ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός προς όφελός μας. Οφείλομε στον Ιεχωβά Θεό την ίδια τη ζωή μας. (Αποκ. 4:11) Παρά την αγνώμονα στάσι τόσο πολλών ανθρώπων, ο Ύψιστος εξακολουθεί να επιτρέπη σε όλους να ωφελούνται από τις γενναιόδωρες προμήθειές του για τη συντήρησι της ζωής. (Ματθ. 5:45) Επίσης, εκφράζοντας την εξαίσια αγάπη του, ο Ιεχωβά Θεός δεν εφείσθη ούτε και τον αγαπητό του Υιό, τον Ιησού Χριστό, αλλά επέτρεψε να υποστή έναν επονείδιστο θάνατο σ’ έναν πάσσαλο. Με τον τρόπο αυτό, μπορέσαμε εμείς ν’ απελευθερωθούμε από την αμαρτία και τον θάνατο και, τελικά θα μπορέσωμε να γίνωμε τέλεια τέκνα του Θεού σ’ όλη την αιωνιότητα. (Ρωμ. 5:8· 8:32) Και ο Ιησούς Χριστός έδειξε τη μεγάλη του αγάπη με το να προσφέρη πρόθυμα τη ζωή του προς όφελός μας. (1 Ιωάν. 2:2) Δεν πρέπει η αγάπη, την οποία έδειξαν για μας, να μας ωθή να χρησιμοποιούμε κάθε ευκαιρία για να δείχνωμε ότι είμεθα ευγνώμονες, με το να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας πνευματικώς και υλικώς;

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ ΚΑΛΑ

 8. Τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να δείξη ότι ένα άτομο δαπανά πολύ χρόνο στην επιδίωξι απολαύσεων;

⁸ Πράγματι, η αγάπη μας για τον Ιεχωβά και τον Ιησού Χριστό πρέπει να μας υποκινή να κάνωμε καλή χρήσι του χρόνου μας. Θα κάναμε καλή χρήσι του χρόνου μας αν θεωρούσαμε τις απολαύσεις τόσο σπουδαίες ώστε να μη μπορούμε να ζούμε χωρίς αυτές; Προφανώς όχι! Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε το γεγονός ότι, επί πολλούς αιώνες πολλά εκατομμύρια ατόμων ζούσαν χωρίς ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινηματογράφο, αυτοκίνητα, δραστηριότητες σε σπορ, μεγάλα ταξίδια αναψυχής και τα παρόμοια. Λογικά, λοιπόν δεν είναι συνετό ν’ αφήνωμε αυτά τα πράγματα να κατέχουν μια δευτερεύουσα θέσι στη ζωή μας; Έτσι, αν ένα άτομο διαπιστώση ότι δαπανά περισσότερο χρόνο στην επιδίωξι απολαύσεων παρά σε ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με την αληθινή λατρεία, αυτό δεν σημαίνει ότι το άτομο έγινε ‘φιλήδονο’; (2 Τιμ. 3:4) Και δεν διατρέχει τον κίνδυνο να γίνη τελείως άκαρπο στο να φέρη αίνο στο όνομα του Θεού;—Λουκ. 8:14.

9, 10. (α) Με βάσι το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ποια είναι η ισορροπημένη άποψις υγιούς αναψυχής; (β) Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε, «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με και να τελειώσω το έργον αυτού»;

⁹ Ασφαλώς, οι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού μπορεί ορθά ν’ απολαμβάνουν διάφορες μορφές υγιούς αναψυχής ή ψυχαγωγίας. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός εδέχετο προσκλήσεις σε γεύματα και συμπόσια και συνέβαλε στη χαρά ενός γαμηλίου συμποσίου με το να μετατρέψη θαυματουργικά το νερό σε υπέροχο κρασί. (Λουκ. 5:29· 7:36· 14:1· 19:5, 6· Ιωάν. 2:1-11) Αλλά ο Ιησούς δεν έκανε τις απολαύσεις, στις οποίες περιλαμβάνεται η τροφή και το ποτό, το κυριώτερο πράγμα στη ζωή του. Κάποτε είπε στους μαθητάς του: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Απολαμβάνομε κι εμείς ομοίως τη μεγαλύτερη ευχαρίστησί μας από την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού;

¹⁰ Όταν ο Ιησούς είπε τα ανωτέρω λόγια, ήταν κουρασμένος και πεινασμένος. Ωστόσο, όταν του παρουσιάσθηκε μια ευκαιρία να δώση μαρτυρία, απορροφήθηκε τόσο πολύ απ’ αυτό ώστε η προσωπική του έλλειψις ανέσεων εξαφανίσθηκε. Η χαρά και η ικανοποίησις που απελάμβανε ο Ιησούς Χριστός από την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού ήταν τροφή γι’ αυτόν. Ασφαλώς, θέλομε αυτό να αληθεύη και στη δική μας περίπτωσι. Έτσι πρέπει να τηρούμε υπό έλεγχο τις απολαύσεις μας ώστε να μη τις αφήνωμε να παρεμβαίνουν στην απόλαυσι της πιο μεγάλης ευτυχίας, που προέρχεται από το να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας πνευματικώς και υλικώς.

11. Έχουν οι Χριστιανοί το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τον χρόνο τους απλώς και μόνο για δική τους ευχαρίστησι, και ποια αρχή μπορούμε ν’ αντλήσωμε από τα εδάφια Ησαΐας 58:13, 14 σχετικά μ’ αυτό;

¹¹ Για ν’ αποφύγωμε να γίνωμε ιδιοτελείς στη χρήσι του χρόνου μας, πρέπει συνέχεια να έχωμε κατά νου τη σκέψι ότι ο ίδιος ο χρόνος είναι ένα δώρο από τον Ιεχωβά, και πρέπει να χρησιμοποιήται σε αρμονία με το θέλημά του. Δεν έχομε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τον χρόνο απλώς για δική μας ευχαρίστησι. Αυτό φαίνεται πολύ καλά απ’ ό,τι ανέμενε ο Ιεχωβά Θεός από τους Ισραηλίτας στη διάρκεια του Σαββάτου. Μέσω του προφήτου του Ησαΐα, διεκήρυξε: «Εάν αποστρέψης τον πόδα σου από του σαββάτου, από του να κάμνης τα θελήματά σου εν τη αγία μου ημέρα, και ονομάζης το σάββατον τρυφήν, αγίαν ημέραν του Κυρίου, έντιμον, και τιμάς αυτό, μη ακολουθών τας οδούς σου μηδέ ευρίσκων εν αυτώ το θέλημά σου μηδέ λαλών τους λόγους σου, τότε θέλεις εντρυφά εν Κυρίω.» (Ησ. 58:13, 14) Έτσι, οι Ισραηλίται, εκτός του ότι έπρεπε ν’ απέχουν από κάθε εργασία έπρεπε να θεωρούν το Σάββατο ως ημέρα ιδιαίτερα αφιερωμένη στον Ιεχωβά. Δεν ήταν μια μέρα απλώς για επιδίωξι δικών τους απολαύσεων, αλλά χρόνος για εξεύρεσι αληθινής ευχαριστήσεως στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού, θέτοντας στην πρώτη θέσι τα πνευματικά ζητήματα. Σε αρμονία με το πνεύμα του Σαββατιαίου νόμου, οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να προσέχουν να χρησιμοποιούν κάθε μέρα με τέτοιο τρόπο που να καταλήγη σε αίνο του Ιεχωβά Θεού.

ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

12. (α) Όπως δείχνουν τα εδάφια Λουκάς 12:35-40, ποια άλλη σπουδαία αιτία έχομε για να είμεθα απασχολημένοι στο έργο του Ιεχωβά; (β) Σε ποια κατάστασι πρέπει να προσπαθούμε να βρισκώμεθα κάθε μέρα και γιατί;

¹² Υπάρχει μια ακόμη αιτία για την οποία οι αφιερωμένοι δούλοι του Κυρίου Ιησού Χριστού δεν πρέπει να χαλαρώνουν στην εκτέλεσι του έργου του Ιεχωβά. Αυτό τονίζεται από την επόμενη παραβολή που είπε ο Υιός του Θεού: «Ας είναι αι οσφύες σας περιεζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι· και σεις όμοιοι με ανθρώπους, οίτινες προσμένουσι τον κύριον αυτών, πότε θέλει επιστρέψει εκ των γάμων, δια να ανοίξωσιν ευθύς εις αυτόν όταν έλθη και κρούση. Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, τους οποίους ελθών ο κύριος θέλει ευρεί αγρυπνούντας. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει περιζωσθή και καθίσει αυτούς εις την τράπεζαν, και ελθών εις το μέσον θέλει υπηρετήσει αυτούς. Και εάν έλθη εν τη δευτέρα φυλακή και εν τη τρίτη φυλακή και εύρη ούτω, μακάριοι είναι οι δούλοι εκείνοι. Τούτο δε γινώσκετε, ότι εάν ήξευρεν ο οικοδεσπότης ποίαν ώραν ο κλέπτης έρχεται, ήθελεν αγρυπνήσει και δεν ήθελεν αφήσει να διορυχθή ο οίκος αυτού. Και σεις λοιπόν γίνεσθε έτοιμοι· διότι καθ’ ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου.» (Λουκ. 12:35-40) Όπως ακριβώς δεν γνωρίζομε πότε μπορεί να διακοπή η ζωή μας, έτσι δεν γνωρίζομε ακριβώς την ώρα που θα έλθη ο Ιησούς Χριστός για να εκτελέση κρίσι, μολονότι γνωρίζομε ότι το γεγονός αυτό πλησιάζει ολοένα περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα πρέπει να μας βρίσκη σε μια κατάστασι ετοιμότητος, προσμένοντας την επιστροφή του Κυρίου μας.

13. (α) Στην παραβολή του Ιησού, τι έκαναν οι δούλοι στη διάρκεια της απουσίας του κυρίου των; (β) Πώς ο Κύριος ανταμείβει τους δούλους του που τον προσμένουν;

¹³ Στην παραβολή, οι δούλοι κάνουν αυτό ακριβώς. Δεν αφήνουν τα μακρυά ενδύματά τους να κρέμωνται χαλαρά, αλλά τα έχουν τραβήξει, μεταξύ των ποδών τους και τα έχουν στερεώσει κάτω από τη ζώνη τους. Περιεζωσμένοι μ’ αυτό τον τρόπο, εξακολουθούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους καθώς οι λύχνοι τους παρέχουν τον αναγκαίο φωτισμό. Μολονότι η ώρα της προσμονής παρατείνεται μέχρι την δεύτερη φυλακή (περίπου 9 μ.μ. έως τα μεσάνυχτα), ακόμη και μέχρι την τρίτη φυλακή (από τα μεσάνυχτα μέχρι τις 3 περίπου το πρωί) οι πιστοί δούλοι παραμένουν δραστήριοι και άγρυπνοι. Τελικά, ο κύριος, όταν φθάνη και βλέπη την αφοσίωσι των δούλων του, τους ανταμείβει με τον πιο ασυνήθη τρόπο. Τους βάζει να καθίσουν στο τραπέζι και αρχίζει να τους υπηρετή. Φέρεται σ’ αυτούς, όχι σαν σε δούλους, αλλά σαν σε πιστούς φίλους. Τι θαυμάσια αμοιβή λαμβάνουν επειδή εξακολούθησαν να εργάζωνται για τον κύριό τους στη διάρκεια της νύχτας, προσμένοντας την επιστροφή του!

14. Έχοντας υπ’ όψιν τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει από τότε που ο Ιησούς είπε τα λόγια που αναγράφονται στα εδάφια Λουκάς 12:35-40, τι ερωτήματα μπορεί να εγερθούν;

¹⁴ Έχουν περάσει 1.900 και πλέον χρόνια από τότε που ο Ιησούς Χριστός είπε αυτή την παραβολή. Έτσι, οι ακόλουθοί του προσμένουν πράγματι επί πολύ χρόνο την επιστροφή του για την εκτέλεσι κρίσεως επάνω στον ασεβή κόσμο. Σε πολλούς μπορεί να φαίνεται ότι η δεύτερη φυλακή έχει ήδη περάσει και ότι έχομε προχωρήσει ήδη στην τρίτη φυλακή. Αλλά μήπως μερικοί από μας κουράσθηκαν; Ή, είμεθα ακόμη σταθερά περιζωσμένοι για δραστηριότητα; Αφήνομε το φως μας να λάμπη μέσω καλής διαγωγής και ζηλώδους μαρτυρίας καθώς αντλούμε την ενεργητικότητά μας μέσω υποταγής στη λειτουργία του πνεύματος του Θεού;—Ματθ. 5:14-16· παράβαλε Ζαχαρίαν 4:2-6.

15. Όταν επιστρέψη για να εκτελέση κρίσι, τι θα αναζητήση ο Ιησούς Χριστός μεταξύ εκείνων που ομολογούν ότι είναι μαθηταί του;

¹⁵ Τι θα αναζητήση ο Κύριος μας όταν επιστρέψη για να εκτελέση κρίσι; Θα εξετάση αν αυτοί που ομολογούν ότι είναι δούλοι του είναι πράγματι δούλοι του. Απεδείχθησαν πιστοί υπακούοντας στην εντολή να μαθητεύσουν πάντα τα έθνη, βαπτίζοντας αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς; (Ματθ. 28:19, 20) Έχουν ένα καλό υπόμνημα έργων που δείχνουν ενεργό ενδιαφέρον για τους ‘ελαχίστους’ αδελφούς του Χριστού; Όταν έβλεπαν αυτούς τους αδελφούς του Χριστού να βρίσκωνται σε ανάγκη, έθρεψαν τους πεινασμένους, έδωσαν νερό στους διψασμένους φιλοξένησαν τους ξένους, ενέδυσαν τους φτωχούς, βοήθησαν και παρηγόρησαν τους ασθενείς και επισκέφθηκαν εκείνους που ήσαν άδικα στη φυλακή; (Ματθ. 25:35-40) Παρέμειναν πνευματικώς άγρυπνοι, ακηλίδωτοι από τα εξευτελιστικά έργα της σαρκός;—Ματθ. 7:21-23· Λουκ. 21:34-36· 2 Πέτρ. 3:14.

16. Γιατί πρέπει να σκεφθούμε πολύ σοβαρά το τι κάνομε στην ανάπτυξι ενός υπομνήματος καλών έργων ενώπιον του Θεού;

¹⁶ Όλοι μας πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά το πώς στεκόμεθα ενώπιον του Θεού και του Χριστού τώρα. Δεν έχομε ατελείωτο χρόνο για να οικοδομήσωμε ένα υπόμνημα καλών έργων. Άσχετα με την παρούσα ηλικία μας, θα συλληφθούμε από τον θάνατο ή από την επιστροφή του Κυρίου μας. Αν παραμελούμε τις Χριστιανικές μας ευθύνες, τότε, ως κλέπτης, ένα απ’ αυτά τα δυο γεγονότα θα μπορούσε να μας συλλάβη όταν δεν είμαστε έτοιμοι. Είθε, λοιπόν, να καταβάλλωμε κάθε προσπάθεια για να ζούμε κάθε μέρα σαν αυτή να ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μας, χωρίς να επιτρέπωμε στις προσωπικές επιθυμίες ή απολαύσεις να εμποδίζουν την πιστή υπηρεσία μας προς τον Ιεχωβά Θεό και τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα μετανοιώσωμε ποτέ για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήσαμε τον χρόνο μας, τις δυνάμεις μας και τα υλικά μας αποκτήματα. Δεν θα έχωμε να φοβηθούμε τίποτα όταν σταθούμε ενώπιον του βήματος κρίσεως του Χριστού καθώς θα αποφαίνεται για τον Πατέρα του. (2 Κορ. 5:10) Είθε ν’ αποδειχθούμε άτομα με άφθονο θησαυρό στον ουρανό.

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Η ενεργός βοήθεια σ’ εκείνους που έχουν πνευματική ή σωματική ανάγκη φέρνει πλούσιες πνευματικές ευλογίες