Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Ποιος είναι ο «έσχατος εχθρός» που πρόκειται να καταστραφή; Είναι ο θάνατος, καθώς αναφέρεται στην 1 Κορινθίους 15:26, ή ο Σατανάς, που πρόκειται να ριφθή εις την «λίμνην του πυρός» μετά την χιλιετή βασιλεία του Χριστού;—Γ. Σ.
Στην 1 Κορινθίους 15:25, 26 ο απόστολος Παύλος έγραψε: «[Ο Χριστός] πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» Αλλά ποιον θάνατο είχε πράγματι ο απόστολος στη διάνοιά του;
Εν πρώτοις, ας σημειώσωμε ότι αυτός ο εχθρός δεν μπορούσε να είναι ο «δεύτερος θάνατος», που κατ’ επανάληψιν αναφέρεται στο βιβλίον της Αποκαλύψεως. (2:11· 20:6, 14· 21:8) Γιατί όχι; Διότι πουθενά δεν διαβάζομε περί της καταστροφής του. Πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό, εφόσον σημαίνει αιωνία εκμηδένισι, παντοτινή καταστροφή ή τιμωρία; Θα υφίσταται πάντοτε, και μάλιστα από δύο απόψεις. Πρώτον, ουδέποτε θα καταστραφή, υπό την έννοιαν ότι ουδέποτε θα αποδώση τους νεκρούς που περιέχει. Δεύτερον, θα υφίσταται πάντοτε υπό την έννοιαν, ότι αν οποιοσδήποτε δια μέσου όλης της αιωνιότητος εστασίαζε εναντίον του Ιεχωβά (αν και τούτο είναι σε μεγάλο βαθμό απίθανο), θα ερρίπτετο στην «λίμνην του πυρός», τον «δεύτερον θάνατον». Συνεπώς, ο «δεύτερος θάνατος» ούτε θ’ απελευθερώση εκείνους που είναι μέσα σ’ αυτόν ούτε στερείται δυνάμεως αν κάποιος θ’ άξιζε να φυλακισθή σ’ αυτόν για όλη την αιωνιότητα.
Εκτός αυτού, ο «δεύτερος θάνατος» δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως εχθρός του ανθρωπίνου γένους γενικώς. Θα είναι πράγματι φίλος του ανθρωπίνου γένους, διότι θ’ απαλλάξη τη γη απ’ όλους εκείνους που δεν είναι άξιοι ζωής και οι οποίοι θα έκαναν αθλία τη ζωή για τους άλλους. Ως όργανον του Θεού, δεν περιλαμβάνει τους αθώους, αλλά μόνον εκείνους που είναι άξιοι καταστροφής.
Εν τούτοις, ο θάνατος που οφείλεται στην αμαρτία του Αδάμ είναι ένας εχθρός ολοκλήρου της ανθρωπίνης φυλής. (Ρωμ. 5:12) Με σημαντικό τρόπο, λοιπόν, όταν τα άρρενα της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, ηλικίας δύο ετών και κάτω, εσφάγησαν από τους στρατιώτες του Ηρώδου, μετέβησαν σ’ εκείνο, που ο Ιεχωβά ωνόμασε ‘γη του εχθρού’, την «γη» του Αδαμιαίου θανάτου. (Ιερεμ. 31:15- 17· Ματθ. 2:16-18) Πράγματι, ο θάνατος ήλθε σε ύπαρξι εξαιτίας του Αδάμ και είναι ο μέγας εχθρός του ανθρωπίνου γένους. Μέχρι σήμερα προβάλλει αξιώσεις για τους ανθρώπους, ακόμη και για κείνους που είναι δίκαιοι ή ευγενείς, και έχει φέρει στο ανθρώπινο γένος ανέκφραστα παθήματα και αθλιότητα. Τι χαρά αποτελεί να γνωρίζωμε ότι θα καταστραφή, όταν θα εκπληρωθούν αυτά τα λόγια: «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος»!—Αποκάλ. 20:14.
Η καταστροφή του Αδαμιαίου θανάτου θα μπορούσε να λεχθή ότι θα είναι βαθμιαία, συντελούμενη, να το πούμε έτσι, κατά διαδοχικά βήματα. Εν πρώτοις, στην μετά τον Αρμαγεδδώνα νέα τάξι, το ανθρώπινο γένος δεν θα αποθνήσκη πια ένεκα της αμαρτίας του Αδάμ. Εκείνοι που θ’ αποθνήσκουν τότε θα είναι αδιόρθωτοι αμαρτωλοί. Και, αν γίνη σύγκρισις με την αιωνία ζωή, που θα μπορούσαν να λάβουν αν θα ήσαν πιστοί, θα αποθνήσκουν ως απλά νήπια, μολονότι θα είναι ηλικίας εκατό ετών. (Ησ. 65:20) Έπειτα, επίσης, καθώς θα προχωρή η ανάστασις, θα έλθη καιρός που κανείς δεν θα βρίσκεται στον Σιεόλ ή Άδη λόγω της Αδαμιαίας αμαρτίας και του Αδαμιαίου θανάτου. Αλλά ο θάνατος, που οφείλεται στον Αδάμ, δεν θα καταστραφή τελείως μέχρις ότου κάθε ίχνος της Αδαμιαίας αμαρτίας θα έχη απομακρυνθή από το ανθρώπινο γένος και ο άνθρωπος θα έχη φθάσει στην τελειότητα. Καθώς δείχνεται στην 1 Κορινθίους 15:24-26, τούτο θα συμβή αφού ο Χριστός «καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν,» αλλ’ αυτό θα γίνη προ του τέλους της χιλιετούς βασιλείας του. Θα λάβη χώραν προτού «παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα.»
Εν τούτοις, σύμφωνα με την Αποκάλυψι 20:7-10, μετά τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, Σατανάς ο Διάβολος θ’ απολυθή εκ της αβύσσου για να προσπαθήση να πλανήση εκείνους που θα είναι επάνω στη γη, οι οποίοι θα έχουν φερθή όλοι σε επίπεδο τελειότητος. Τότε όλοι εκείνοι, που θα ενδώσουν στον Σατανά, θα καταστραφούν, με το να ριφθούν μαζί με τον ίδιο τον Σατανά στη λίμνη του πυρός ή στον «δεύτερον θάνατον». Αυτή η εξεικόνισις των [μελλόντων] γεγονότων φαίνεται ν’ αντιφάσκη προς τους λόγους του αποστόλου Παύλου. Μήπως έκαμε λάθος ο απόστολος; Ο θάνατος ή ο Σατανάς είναι ο έσχατος εχθρός που πρόκειται να καταστραφή;
Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος δεν επλανήθη. Στην 1 Κορινθίους 15:24-26 ο Παύλος έδειξε ότι ο Αδαμιαίος θάνατος θα κατηργείτο αφού κάθε εχθρική αρχή και εξουσία και δύναμις θα είχαν καταργηθή. Αυτό είναι αληθινό. Όταν καταργηθή ο θάνατος, δεν θα λειτουργούν πουθενά εχθρικές αρχές, εξουσίες ή δυνάμεις. Αυτός θα είναι ο τελευταίος εκ των εχθρών τούτων. Εν τούτοις, ο απόστολος δεν εξήταζε εδώ εκείνο που θα ελάμβανε χώραν μετά την χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Δεν εξήταζε το γεγονός ότι ο Σατανάς θ’ απελύετο τότε εκ της φυλακής του. Θεωρούσε τα πράγματα όπως θα συνέβαιναν σ’ εκείνον τον καιρό, οπόταν θα κατηργείτο ο θάνατος. Εξήταζε τα γεγονότα που θα συνέβαιναν εντός της χιλιετηρίδος, όχι εκείνα που θα ελάμβαναν χώραν μετά την παράδοσι της βασιλείας από τον Χριστό στον Πατέρα του στο τέλος αυτού του καιρού. (Αποκάλ. 20:5, 7) Συνεπώς, αν τα πράγματα θεωρηθούν με την κατάλληλη τοποθέτησί τους, δεν υπάρχει σύγκρουσις μεταξύ των δηλώσεων του αποστόλου Παύλου και εκείνων που αναφέρονται από τον απόστολο Ιωάννη στην Αποκάλυψι.