Σταθερότης και Μονιμότης κατά την Παγκόσμια Αλλαγή
«Δια τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.»—Εβραίους 12:28.
1. Για ποιον καιρό εγράφη ο Ψαλμός 46:1; Ποιοι πρέπει, να συμμορφωθούν μ’ αυτόν;
«Ο ΘΕΟΣ είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι.» Σ’ έναν καιρό μεγάλης κρίσεως στην τυπική βασιλεία του Θεού, ο Εβραίος ποιητής εξέφερε τα παραπάνω θεόπνευστα λόγια του Ψαλμού 46:1, αυτά δε εγράφησαν και διαφυλάχθηκαν για μια τέτοια ακριβώς κρίσι σαν αυτή που υπάρχει σήμερα στη ζωή εκείνων που αγρυπνούν, προσεύχονται και ελπίζουν για την αληθινή βασιλεία του Θεού. Αν είσθε ένας απ’ αυτούς, τότε πρέπει να βάλετε αυτά τα λόγια στην καρδιά σας και πρέπει να ζήτε μ’ αυτά, έχοντας σταθερή πεποίθησι ότι ο Θεός είναι το καταφύγιό σας και η δύναμίς σας.
2. Μπορούμε να υποχωρήσουμε και να ακολουθήσωμε την πορεία των κοσμικών εθνών; Λόγω ποιων αοράτων παραγόντων;
2 Δεν μπορείτε να υποχωρήσετε και ν’ ακολουθήσετε πορεία σαν εκείνη που ακολουθούν τα έθνη του κόσμου τούτου. Θυμηθήτε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο «θεός του κόσμου τούτου [παρόντος συστήματος πραγμάτων, Μ.Ν.Κ.]»· ότι «πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα», και ότι «εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν». (2 Κορινθίους 4:4· Ψαλμός 96:5· 1 Κορινθίους 10:20) Οι δαίμονες και ο «άρχων των δαιμονίων», Σατανάς ο Διάβολος, είναι οι αόρατοι παράγοντες που βασανίζουν, καταδυναστεύουν και διαταράσσουν τους ανθρώπους. Σχεδιάζουν να οδηγήσουν τους ανθρώπους μακριά από τον Θεό και στο να καταστραφούν απ’ αυτόν. Για να απαλλαγή η άγια επικράτεια του ουρανού από τη βλαβερή επιρροή τους υπήρξε ανάγκη πολέμου στον ουρανό μετά την ίδρυσι εκεί της βασιλείας του Θεού δια του Χριστού το 1914. Οι δαίμονες και ο αρχηγός των εκσφενδονίσθηκαν κάτω στη γη και επαλήθευσε εκείνο που προελέχθη ότι θα ήταν το αποτέλεσμα: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» (Αποκάλυψις 12:1-12) Ο Διάβολος και οι δαίμονές του είναι υπεύθυνοι για τις ουαί και την ταραχή επάνω στη γη και στη θάλασσα. Δεν υπάρχει προστασία, σταθερότης και μονιμότης κάτω από τους δαίμονας, ούτε ακόμη για τους φίλους, δούλους και λατρευτάς των. Αυτοί είναι μοχθηροί, κακόβουλοι και χωρίς αγάπη, και δεν μπορούν να προστατεύσουν τους λατρευτάς και αφωσιωμένους οπαδούς των από την δίκαιη οργή του Θεού. Δεν μπορούσαν να το κάμουν αυτό, τον καιρό που εξαπέλυσε τον παγκόσμιο κατακλυσμό εναντίον του κόσμου της βίας κατά την εποχή του Νώε. Δεν θα είναι ικανοί να προσφέρουν προστασία στα έθνη, ή ακόμη να διαφύγουν οι ίδιοι την εκτέλεσι, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα, όπου ο κόσμος των τερματίζεται.
3. Για ν’ αποδείξωμε τι, δεν μπορούμε να έχωμε οποιαδήποτε μερίδα με τους ψευδείς θεούς των εθνών;
3 Εν αγνοία οι άρχοντες και οι λαοί των προάγουν τα σχέδια των δαιμονικών αυτών θεών των εθνών. Αν κάμετε τον ζώντα και αληθινό Θεό καταφύγιό σας, δεν μπορείτε να έχετε οποιαδήποτε μερίδα με τους δαίμονας, τους ψευδείς θεούς. Πρέπει να υπηρετήτε τον σκοπό του αληθινού Θεού και πρέπει να λέτε στους άλλους ποιος είναι ο σκοπός του. Σ’ αυτόν τον καιρό της παγκοσμίου εναντιώσεως προς αυτόν, πρέπει ν’ αποδείξετε ότι ο Θεός είναι η καταφυγή σας και η δύναμις με το να πιστεύετε και να ενεργήτε σύμφωνα με την μαρτυρία του: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός. Και πριν γείνη η ημέρα, εγώ αυτός ήμην· και δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός μου· θέλω κάμει, και τις δύναται να εμποδίση αυτό;»—Ησαΐας 43:10-13, Α.Σ.Μ.
4. Τι είδους Θεό απέδειξε ο Ιεχωβά τον εαυτό του για μας;
4 Επανειλημμένως ο Ιεχωβά απέδειξε τον εαυτό του ασφαλές καταφύγιο των μαρτύρων του επάνω στη γη. Οι οφθαλμοί του, που βλέπουν τα πάντα, διατρέχουν ολόκληρη τη γη για να ανεύρουν εκείνους που είναι αφοσιωμένοι σ’ αυτόν, ώστε να δείξη τη δύναμί του υπέρ αυτών. (2 Χρονικών 16:9) Τι μεγάλος Θεός που είναι αυτός! Ενώπιον του όλοι οι ψευδείς θεοί πρέπει σύντομα να υποκλιθούν ηττημένοι στον Αρμαγεδδώνα. «Διότι Θεός μέγας είναι ο Ιεχωβά, και Βασιλεύς μέγας υπέρ πάντας τους θεούς.» Αυτόν πρέπει όλοι να φοβούνται, μάλλον παρά τους ολοκληρωτικούς επιδρομείς που έχουν διάθεσι να κατακτήσουν τον κόσμο για να ενθρονίσουν παντού τους πολιτικούς των θεούς και την πολιτική τους μορφή θρησκείας. «Διότι μέγας ο Ιεχωβά, και αξιύμνητος σφόδρα· είναι φοβερός υπέρ πάντας τους θεούς.» Εκείνοι που τον κάνουν καταφύγιό τους και που εμπιστεύονται στη δύναμί του, αναγνωρίζουν τη θειότητά του και λέγουν: «Διότι συ, Ιεχωβά, είσαι ύψιστος εφ’ όλην την γην· σφόδρα υπερυψώθης υπέρ πάντας τους θεούς.» (Ψαλμός 95:3· 96:4· 97:9, Α.Σ.Μ.) Επειδή αυτός εφοδιάζει με μυστική δύναμι τους μάρτυράς του, υπήρξαν ικανοί να υπομείνουν την πιο αποφασιστική και διαβολική καταδίωξι των ανθρωπίνων οργάνων των ψευδών θεών. Άπληστοι δικτάτορες που επιθυμούσαν σφοδρά την κυριαρχία του κόσμου, ετιμώρησαν εκείνους που δεν ήθελαν να ενωθούν στην ειδωλοποίησί τους. Αλλά όταν αυτοί οι δικτάτορες εξέλιπαν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολούθησαν να ζουν και βρήκαν καινούργια δύναμι για να ανανεώσουν τη μαρτυρία τους για τον «Θεόν των θεών». Σήμερα μ’ ευγνωμοσύνη αναφωνούν: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, διότι είναι αγαθός· διότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού. Δοξολογείτε τον Θεόν των θεών διότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.»—Ψαλμός 136:1, 2, Α.Σ.Μ.
«ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΤΟΙΜΟΤΑΤΗ»
5, 6. Λόγω της θλίψεως που εντείνεται, σε ποιες προσευχές επιδίδεται η Καθολική Ιεραρχία; Γιατί ο Θεός δεν θ’ απαντήση στις προσευχές αυτές;
5 Φαίνεται ότι είναι μέσα στην ανθρώπινη φύσι, όταν οι άνθρωποι βρίσκωνται αβοήθητοι σε θλίψι, να επικαλούνται τους θεούς των για βοήθεια και απελευθέρωσι. Παραδείγματος χάριν, εις πείσμα του Αγίου Έτους 1950, οι δυσκολίες του κόσμου έχουν ενταθή σ’ ένα τρομακτικό βαθμό. Ο πάπας, λοιπόν, της Πόλεως του Βατικανού στην εγκύκλιο του της 6ης Δεκεμβρίου εκάλεσε τον Καθολικό κόσμο να ενασχοληθή σε μια εννεαήμερη προσευχή (novena) για την ειρήνη. Απευθυνόμενος στο συνέδριο των καρδιναλίων πέντε ημέρες αργότερα, ο πάπας έκαμε έκκλησι για μια «γενική συμφωνία προθέσεων όλων των ανθρωπίνων καρδιών, η οποία με τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να κάμη να εξαφανισθούν σε όλο τον κόσμο όλοι οι κίνδυνοι, που απειλούν την ειρήνη». (Τάιμς της Νέας Υόρκης, της 12ης Δεκεμβρίου 1950) Αλλά προσευχές προς τον Θεό, που οι σκοποί των είναι αντίθετοι προς το θέλημά του, είναι μάταιες. Καθώς λέγει ο Ιάκωβος 4:2, 3: «Μάχεσθε και πολεμείτε αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε. Ζητείτε, και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, δια να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας.» Δεν είναι θέλημα του Θεού τον καιρόν αυτόν να εγκαθιδρύση παγκόσμια ειρήνη για να επιστρέψουν τα έθνη στην κανονική τους ζωή. Αν αποκαθιστούσε ειρήνη, τα έθνη θα κατηνάλισκαν τα οφέλη της μόνο στις ηδονές των και στις ιδιοτελείς επιθυμίες των, δείχνοντας ότι οι άνθρωποι είναι «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι».
6 Οι χρονολογικοί πίνακες του λόγου του Θεού ορίζουν αυτή την περίοδο ως καιρόν προσδιωρισμένον για διεθνείς ταραχές, οπότε θα υπήρχε «επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Για τον «Χριστιανικό κόσμο» θα ήταν ένας καιρός που «επροσμείναμεν ειρήνην, αλλ’ ουδέν αγαθόν· καιρόν θεραπείας [μέσω αγίων ετών, κλπ.], αλλ’ ιδού ταραχή.» (Λουκάς 21:25, 26· Ιερεμίας 8:15) Δεν είναι τώρα ο καιρός του Θεού για να πραγματοποιήση ειρήνη για τα έθνη του κόσμου τούτου. Οι προσπάθειες, λοιπόν, του πάπα και της ιεραρχίας του να χρησιμοποιήσουν εντατικά τα μέσα που διαθέτουν και να προβάλουν ως μεσίτης μεταξύ του κομμουνιστικού και του δημοκρατικού συγκροτήματος θα αποδειχθούν ανωφελείς, Ούτε οι Καθολικοί ούτε οι Διαμαρτυρόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν βοήθεια από τον Θεό μέσω αυτών.
7. Τι σημαίνει, λοιπόν, το να κάμωμε τον Θεό καταφυγή μας και δύναμι στη θλίψι;
7 Το να κάμωμε τον Θεό καταφύγιό μας και να βασιζώμεθα στη δύναμί του σημαίνει για μας να δεχθούμε τη θλίψι για την οποία μας προειδοποίησε ο λόγος του και, ενώ η θλίψις αυτή μαίνεται γύρω μας και εναντίον μας, να αποβλέπωμε σ’ αυτόν ως την ‘ετοιμοτάτην βοήθειάν’ μας. Η έκφρασις αυτή στην πρωτότυπη Εβραϊκή Γραφή είναι τέτοια ώστε οι μεταφρασταί την αποδίδουν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας: «Μια επαρκώς αποδεδειγμένη βοήθεια στη θλίψι.» (Μ.Α.Μ.) «Θα τον εύρωμε πολύ κοντά.» (Μ.Μ.) «Βοήθεια στις θλίψεις, που την βρίσκομε γοργά.» (Μ.Ι.Ρ.) «Βοήθεια στις θλίψεις που βρίσκεται πάρα πολύ πρόθυμη.»—Ρόδερχαμ Ψαλμοί.
8, 9. Πώς ο Θεός αποδείχθηκε «βοήθεια ετοιμοτάτη» στον Ισραήλ;
8 Α ναι, στον αληθινό του λαό ο Θεός έκαμε τον εαυτό του να βρεθή σαν μια εξαιρετική βοήθεια στη θλίψι. Κάποτε, στις ημέρες του Βασιλέως Ιωσαφάτ, οι ενωμένες δυνάμεις των εθνών Μωάβ, Αμμών και των από του Όρους Σηείρ εβάδιζαν για να επιτεθούν εναντίον της Ιερουσαλήμ. Ο πιστός λαός του Θεού τον επεκαλέσθη στο ναό του στην πόλι εκείνη. Τότε, χάριν του ονόματός του, έδειξε τον εαυτό του πολύ πρόθυμον να βρεθή βοηθός των. Προτού καν οι συντριπτικές δυνάμεις του εχθρού φθάσουν στην αγία πόλι, ο Ιεχωβά Θεός επέφερε την καταστροφή τους. Δεν υπήρξε ανάγκη να πολεμήση ο λαός του σ’ αυτή τη μάχη. Έψαλλαν απλώς τους αίνους του και εκύτταξαν και είδαν την ‘μετ’ αυτών σωτηρίαν του Ιεχωβά’. Τόσο μεγάλη ήταν η αλληλοσφαγή των ασεβών επιδρομέων, ώστε οι Ισραηλίτες επί τρεις ημέρες συνέλεγαν τα λάφυρα από τα πτώματά τους.—2 Χρονικών 20:1-30, Α.Σ.Μ.
9 Ο Βασιλεύς Ασά, επίσης, βρήκε τον Θεό έτοιμη βοήθεια στη θλίψι όταν οι δυνάμεις του αντιμετώπισαν έναν Αιθιοπικό στρατό από ένα εκατομμύριο άνδρες ενισχυμένους με τριακόσια άρματα και με αρχηγό τον Ζερά. Ο Βασιλεύς Ασά ανέκραξε: «Ιεχωβά, δεν είναι ουδέν παρά σοι να βοηθής τους έχοντας πολλήν, ή μηδεμίαν δύναμιν· βοήθησον ημάς, Ιεχωβά Θεέ ημών διότι επί σε πεποίθαμεν, και εν τω ονόματί σου ερχόμεθα εναντίον του πλήθους τούτου· Ιεχωβά, συ είσαι ο Θεός ημών ας μη υπερισχύση άνθρωπος εναντίον σου.» Ο Θεός απήντησε σ’ αυτή την κατάλληλη προσευχή με την αναγκαία βοήθεια, και οι Ισραηλίτες που μειονεκτούσαν αριθμητικώς έγιναν ικανοί να κατατροπώσουν τους εχθρούς των, από τους οποίους κανείς δεν αφέθηκε ζωντανός. Το μυστικό της απελευθερώσεως αυτής απεκαλύφθη από τον προφήτη Αζαρία: «Ο Ιεχωβά είναι με σας, όταν σεις ήσθε μετ’ αυτού· και εάν εκζητήτε αυτόν, θέλει ευρεθή εις εσάς.» (2 Χρονικών 14:9 έως 15:2, Α.Σ.Μ.) Κατόπιν, στις ημέρες του Βασιλέως Εζεκία, οι δυνάμεις του ιδρυτού της Ασσυριακής αυτοκρατορίας, Βασιλέως Σενναχειρείμ, απείλησαν την Ιερουσαλήμ, εχλεύασαν τον Θεό της Ιεχωβά, και απήτησαν παράδοσι άνευ όρων. Από το μέσον της Ιερουσαλήμ ο προφήτης Ησαΐας εξεσφενδόνισε ένα ανένδοτο άγγελμα και ο Βασιλεύς Εζεκίας και όλη η πόλις κατέφυγαν κάτω από την αόρατη προστασία και δύναμι του Ιεχωβά. Την ίδια ακριβώς νύχτα ο κομπαστικός στρατός του Ασσυρίου ετέθη εκτός μάχης καθώς ο άγγελος του Ιεχωβά μ’ ένα κτύπημα κατέρριψε 185.000 πολεμιστάς. Το επόμενο πρωί ο Βασιλεύς Σενναχειρείμ έφυγε πάλι στην Ασσυρία όπου τελικά εδολοφονήθηκε. Στο πιο κρίσιμο σημείο της καταστάσεως πόσο γοργά και πόσο πρόθυμα ο Ιεχωβά ο Θεός άφησε τον εαυτό του να βρεθή και αποδείχθηκε βοήθεια στη θλίψι!—Ησαΐας 37:14-38.
ΑΙΤΙΑ ΑΦΟΒΙΑΣ
10. Αντιμετωπίζοντας, επομένως, τώρα κρισιμωτάτους καιρούς, τι δεν πρέπει να λησμονούμε;
10 Η διδασκαλία που περιέχουν αυτά τα παραδείγματα θείας βοηθείας δεν πρέπει τώρα ν’ αποβή μάταιη για μας. Αυτά ανεγράφησαν προς όφελος του σημερινού λαού του Θεού «εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων [συστημάτων πραγμάτων, Μ.Ν.Κ.] έφθασαν.» (1 Κορινθίους 10:11) Μετρώντας από το τέλος των «καιρών των εθνών» το 1914, βρισκόμαστε 37 χρόνια μέσα στον «καιρόν της συντελείας» του κόσμου τούτου. (Λουκάς 21:24· Δανιήλ 12:4) Στη διάρκεια αυτών των κρισίμων ετών οι μάρτυρες του Ιεχωβά εζήτησαν καταφύγιο και δύναμι σ’ αυτόν, και μπορούν να ομολογήσουν για τον εαυτό τους ότι αυτός είναι «μια επαρκώς αποδεδειγμένη βοήθεια στη θλίψι». Αν δεν συνέβαινε αυτό, αυτοί δεν θα υπήρχαν σήμερα στη γη ούτε θα ηύξαναν σε αριθμούς. Αλλά εισερχόμεθα στα πιο σοβαρά και κρίσιμα χρόνια αυτού του «καιρού της συντέλειας». Η τελική σύγκρουσις του Αρμαγεδδώνος πλησιάζει. Ας μη λησμονούμε, λοιπόν, ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν μεταβάλλεται, όπως και ο λόγος του δεν μεταβάλλεται. (Μαλαχίας 3:6) Η δύναμίς του εκδηλώνεται μέσα στην αδυναμία μας. Καμμιά θλίψις δεν μπορεί να γίνη τόσο δριμεία στο μέλλον, ώστε να μην μπορή να μας βοηθήση να την διέλθωμε, αν παραμένωμε πιστά σ’ αυτόν ως το καταφύγιό μας και δεν αποβλέπωμε σ’ αυτόν τον κόσμο για βοήθεια, κάνοντας συμβιβασμό με τον κόσμο που είναι εχθρός του Θεού. Γιατί να ανησυχούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά αν ολόκληρος ο κόσμος είναι εναντίον τους, δυσπιστή στη μαρτυρία τους, τους μισή και τους καταδιώκη; Ολόκληρος ο κόσμος ήταν επίσης εναντίον του Νώε και των επτά που μπήκαν μαζί του στην κιβωτό και έκαμαν τον Ιεχωβά καταφύγιο τους και δύναμί τους. Όταν όμως ο Θεός εξαπέλυσε τα βίαια στοιχεία της φύσεως, ο κόσμος εκείνος των ασεβών κατεστράφη κάτω από αυτά, αλλά ο Νώε και οι σύντροφοι του στην κιβωτό επέζησαν του Κατακλυσμού.
11. Σε ποιον τώρα πρέπει να έχωμε πίστι, για να κάμωμε δικό μας τον Ψαλμό 46:2, 3;
11 Ενισχυόμεθα από τις δικές μας πρόσφατες πείρες καθώς και από όσα αναγράφει ο λόγος του Θεού. Πρέπει, λοιπόν, τώρα να έχωμε τέτοια πίστι στο θείο καταφύγιό μας ώστε να πάρωμε στο δικό μας στόμα ό,τι λέγει κατόπιν ο ψαλμωδός και να εννοούμε πραγματικά αυτό: «Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη, και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών· και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών. [Διάψαλμα.]»—Ψαλμός 46:2, 3.
12, 13. Τι θα μπορούσε να εννοή εδώ ο ψαλμωδός, αν χρησιμοποιούσε εικονική γλώσσα;
12 Εδώ ο ψαλμωδός δεν χρησιμοποιεί κατ’ ανάγκην εικονική γλώσσα και δεν μιλεί για συμβολική γη, όρη, θάλασσες και νερά. Βέβαια, η συμβολική γη σήμερα σαλεύεται σαν από ένα πολιτικό σεισμό, και το έδαφος μουγγρίζει με τρομερούς ήχους σεισμικών δονήσεων που διαδέχονται η μία την άλλη και συνοδεύονται από ουρλιάσματα ανθρώπων και σκύλων που παγώνουν το αίμα. Οι πολιτικές κυβερνήσεις που έμοιαζαν σαν αρχαία όρη που εδέσποζαν και σταθεροποιούσαν τη γη, εσείσθηκαν από τη ρίζα τους και μετετοπίσθησαν στο μέσον των θαλασσών των λαών που τώρα επαναστατούν εναντίον των επί μακρόν παραδεδεγμένων πολιτικών, εμπορικών και θρησκευτικών συστημάτων και ιδεολογιών. Οι λεγόμενες «έγχρωμες φυλές» του κόσμου εξηγέρθησαν και ανεταράχθησαν από ανέμους επαναστατικών θεωριών και από σεισμούς στον πυθμένα του ωκεανού. Ο φόβος του «κίτρινου κινδύνου», που είχε ήδη εκδηλωθή στον περασμένο αιώνα αναζή τώρα. Ειδικώς μάλιστα γίνεται φανερός λόγω της τακτικής που ακολουθούν οι κίτρινες φυλές στο Κορεατικό θέατρο του πολέμου. Καταφεύγοντας σε ό,τι ονομάζουν τζεν χάι, δηλαδή «ανθρωποθάλασσα», εξαπολύουν πλημμύρες ανθρώπων από το απόθεμά των εκατοντάδων εκατομμυρίων λαού. Με την απόλυτη ισχύν των αριθμών και της κτηνώδους δυνάμεως, σαρώνουν και συντρίβουν όλα τα στρατιωτικά εμπόδια και φραγμούς, αδιαφορώντας για τη θυσία των ευθηνών ανθρωπίνων υπάρξεων. «Ω,» λέγει ο προφήτης του Θεού, «το πλήθος πολλών λαών, οίτινες κάμνουσι ταραχήν, ως την ταραχήν των θαλασσών· και ο θόρυβος των εθνών, τα οποία θορυβούσιν, ως θόρυβον υδάτων πολλών! Τα έθνη θέλουσι θορυβήσει, ως θόρυβον υδάτων πολλών.»—Ησαΐας 17:12, 13, Α.Σ.Μ.
13 Καθώς αυτές οι ανθρωποθάλασσες, που μαστιγώνονται από φόβους, δυσαρέσκεια και παλαιά μίση, θορυβούν και καθώς τα νερά αφρίζουν και φέρνουν επάνω λάσπη και ακαθαρσίες, τα πολιτικά εκείνα όρη που παραμένουν ακόμη, τρέμουν και λαμβάνουν μέτρα για να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα και μονιμότητά τους. Ναι, ακόμη και η Πόλις του Βατικανού, που ισχυρίζεται ότι είναι θεμελιωμένη επάνω στον Πέτρο ως την πέτρα της, δεν αισθάνεται πια σταθερό τον εαυτό της ούτε εξασφαλισμένη τη μονιμότητά της. Μελετά φυγήν, όχι στον Ιεχωβά Θεό ως καταφύγιο και σκέπη, αλλά στα υποστηρίγματα κυβερνήσεων με τον ισχυρότατο σαρκικό βραχίονα και που είναι εξωπλισμένες μέχρις οδόντων. Στις κοσμικές διάνοιες η εξόγκωσις των αγανακτημένων, ωθουμένων από πάθος υδάτων της ανθρωπότητος είναι τρομερή να την παρατηρούν. Μη βλέποντας πια τίποτε το μόνιμο και σταθερό στην ανθρώπινη κοινωνία, πολλοί παραδίδονται χωρίς ελπίδα για να καταποθούν στην ανυψούμενη παλίρροια.
14. Μέσα στην παγκόσμια αλλαγή, γιατί δεν πρέπει να φοβούνται ή να είναι ταραγμένοι οι κληρονόμοι της Βασιλείας;
14 Ανάμεσα σε όλη αυτή την παγκόσμια αναταραχή και αλλαγή, εκείνοι που κατέφυγαν στον Ιεχωβά Θεό δεν έχουν ανάγκη να φοβούνται και να είναι ταραγμένοι. Ξέρομε ότι όλα αυτά είχαν προλεχθή στην προφητεία του. Αποτελούν το σημείο της συντελείας αυτού του συστήματος πραγμάτων, ναι, το σημείο της αόρατης παρουσίας του Υιού του Ιησού Χριστού με τη δύναμι και εξουσία της Βασιλείας. Ξέρομε ότι η θεοκρατική του κυβέρνησις ιδρύθη τώρα στους ουρανούς και είναι η μόνη σταθερή στο σύμπαν και η μόνη μόνιμη που υπάρχει. Η δύναμις και επιρροή της εξασκούνται τώρα εν σχέσει με τη γη αυτή, και αυτό ακριβώς κάνει τον «θεόν του κόσμου τούτου», Σατανά τον Διάβολο, και τους δαίμονάς του να διεγείρουν την ανθρώπινη κοινωνία και να ωθούν όλο το ανθρώπινο γένος σε μια παράφρονα πορεία που αντιτάσσεται στη δικαιωματική διακυβέρνησι της γης από τον Θεό και οδηγεί σε καταστροφή απ’ αυτόν. Αλλά υπάρχουν εκείνοι από μας που ελπίζουν να συμμετάσχουν μαζί με τον Ιησού Χριστό σ’ αυτή την κυβέρνησι του νέου κόσμου με τη νέα του γη και τους νέους ουρανούς. Αυτοί ενθυμούνται πώς ο Ιεχωβά έσεισε την κατά γράμμα γη στο Όρος Σινά και τώρα λέγουν με πεποίθησι: «Του οποίου η φωνή την γην εσάλευσε τότε· τώρα δε υπεσχέθη λέγων, “Έτι άπαξ εγώ σείω ουχί μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν.” Το δε “έτι άπαξ” δηλοί των σαλευομένων την μετάθεσιν, ως χειροποίητων, δια να μείνωσι τα μη σαλευόμενα. Δια τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.»—Εβραίους 12:26-28.
15. Αλλά σε τι αναφέρεται πραγματικά ο Ψαλμός 46:2, 3 για να δείξη τον βαθμό της αφοβίας του ψαλμωδού;
15 Ενώ τα παραπάνω δεν μπορούν ν’ αμφισβητηθούν, ωστόσο ο Ψαλμός 46 φαίνεται ν’ αναφέρεται σ’ ένα πραγματικό γήινο κατακλυσμό. Για να ισχυροποιήση το σημείο που τονίζει, ο ψαλμωδός λέγει ότι, ακόμη και αν ελάμβανε χώραν στη γη ένας τέτοιος κατά γράμμα κατακλυσμός και άλλαζε η όψις της υδρογείου ανάμεσα σε τρομερή ταραχή, δεν θα φοβόταν ωστόσο. Ούτε θα ήταν ανάγκη να φοβηθή, διότι τον σκέπει ασφαλώς και τον υποστηρίζει μια δύναμις που δεν είναι δική του ανθρώπινη δύναμις, αλλά προέρχεται από τον Παντοδύναμο Θεό. Καθώς εβρυχάτο και εμαίνετο ο κατακλυσμός της φύσεως στο τέλος του προκατακλυσμιαίου κόσμου, πόσο απηλλαγμένον από φόβο πρέπει να ένοιωθαν τον εαυτό τους ο Νώε και η οικογένειά του! Όχι απλώς διότι ήσαν στεγασμένοι στην κιβωτό που είχαν κατασκευάσει, αλλά διότι ενεπιστεύοντο στον μεγάλο Θεό Ιεχωβά ως το αληθινό καταφύγιο. Αυτός δεν θα τους έβλαπτε με τον κατακλυσμό με τον οποίο κατέστρεψε τον ασεβή, χλευάζοντα κόσμο. Όπως έγινε στις ημέρες του Νώε, έτσι θα γίνη και σ’ αυτές τις ημέρες της αόρατης παρουσίας του Υιού του ανθρώπου εν τη δυνάμει της Βασιλείας.
16. Γιατί δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα σ’ ένα τέτοιον μέλλοντα κατακλυσμό;
16 Καθώς πλησιάζομε στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», δεν ξέρομε ποιες κατακλυσμιαίες δυνάμεις θα τεθούν σε ενέργεια από τον Ιεχωβά Θεό για να καταβάλη αυτόν τον κόσμο και να τον εξαλείψη. Το πολιτικό, στρατιωτικό, εμπορικό και θρησκευτικό στοιχείο του κόσμου τούτου είναι βέβαιο ότι θα τρέμουν από φόβο με ό,τι θα βλέπουν και θα ακούουν, και ότι θα γίνουν μανιώδη με τη βέβαιη πρόβλεψι της καταστροφής των. Εμείς που θα βρισκόμαστε κάτω από τη σκέπη της βασιλείας του Θεού, δεν θα είναι ανάγκη να φοβούμεθα. Μπορεί φυσικώς να τρομάξωμε, όπως και ο Μωυσής στο Όρος Σινά, αλλά δεν θα συμμερισθούμε το φόβο του κόσμου. (Εβραίους 12:21) Ξέρομε ότι ο Θεός ελέγχει τις δυνάμεις της καταστροφής και ξέρομε εναντίον τίνος τις κατευθύνει, όχι εναντίον μας, αλλά εναντίον των εχθρών του, των εχθρών μας. Τον εκάμαμε καταφύγιό μας και σκέπη μας, και ασφαλώς θα μας υπερασπίση, παρατρέχοντάς μας όπως ακριβώς ο ολοθρευτής του άγγελος παρέτρεξε όλα τα σπίτια στην Αίγυπτο που ήσαν σημειωμένα με το αίμα του πασχαλίου αμνού.
17. Γιατί δεν θα παρέλθουμε μαζί με τον παρόντα κόσμον τότε;
17 Η πράξις του να καταστρέψη τον παλαιό κόσμο, είναι η «εξαισία πράξις» του, η πράξις του Θεού στην οποία αποβλέπαμε, ναι, για την οποία προσηυχόμεθα. Η ελπίδα μας και η εμπιστοσύνη μας δεν είναι κακώς εναποτεθειμένες σε πράγματα δημιουργημένα από την ευφυΐα του ανθρώπου, διότι γνωρίζομε ότι αυτά είναι καταδικασμένα και θα παρέλθουν μαζί με τον παλαιό αυτόν κόσμο. Επί πολύν καιρό εδώσαμε μαρτυρία και υποφέραμε ανάμεσα στον παλαιό αυτόν κόσμο, και τώρα αυτός θα παρέλθη από μας επειδή δεν είμεθα απ’ αυτόν. Αλλά εμείς οι ίδιοι δεν θα παρέλθωμε μαζί του, διότι είμεθα από τον νέον κόσμον της δικαιοσύνης. Ανήκομε στη θεοκρατική οργάνωσι του Θεού υπό την βασιλεία του. Η ορατή του οργάνωσις δεν θα παρέλθη, αλλά είναι τόσο σταθερή και μόνιμη όσο και η βασιλεία του. Για τούτο, οποιεσδήποτε αξιοσημείωτες, βίαιες αλλαγές και αν συμβούν στη φυσική όψι της γης κατά το τέλος του κόσμου του Σατανά, δεν θα φοβηθούμε.