Μια Συγκλονιστική Έλλειψις Εκτιμήσεως

ΠΟΛΥ συχνά οι άνθρωποι δεν δείχνουν ευγνωμοσύνη για καλωσύνη που τους επεδείχθη. Τα παιδιά, παραδείγματος χάριν, μπορεί ν’ αγνοούν τη φροντίδα και την προσοχή που τους παρέχουν οι στοργικοί γονείς τους, θεωρώντας την ως κάτι που δικαιούνται. Μπορεί να κάνουν συντροφιά με επιβλαβείς συντρόφους και ν’ αρχίσουν να καπνίζουν, να παίρνουν ναρκωτικά ή να πίνουν. Ωστόσο, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη στενοχώρια που δίνουν οι πράξεις τους στον πατέρα και στη μητέρα τους. Δεν δείχνουν πράγματι καμμιά εκτίμησι για τις προσπάθειες που κατέβαλλαν οι γονείς τους να τα αναθρέψουν.

Η κατάστασις ομοιάζει με το έθνος Ισραήλ. Ως στοργικός Σύζυγος, ο Ιεχωβά ενδιαφερόταν για τον λαό του. Μέσω του προφήτη Ιερεμία, τους υπενθύμισε τη σχέσι που είχαν στην αρχή, λέγοντας: «Ενθυμούμαι περί σου την προς σε ευμένειάν μου εν τη νεότητί σου, την αγάπην της νυμφεύσεώς σου, [ως παρθένου], ότε με ηκολούθεις εν τη ερήμω, εν γη ασπάρτω· ο Ισραήλ ήτο άγιος εις τον Κύριον, απαρχή των γεννημάτων [ή πρωτοκάρπια] αυτού· πάντες οι κατατρώγοντες αυτόν ήσαν ένοχοι· κακόν ήλθεν επ’ αυτούς, λέγει Κύριος.»—Ιερ. 2:2, 3.

Όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την Αιγυπτιακή δουλεία και τους ωδήγησε μέσα από την έρημο, το έθνος ήταν στη νεότητά του. Μέσω της διαθήκης που έκανε με τον λαό στο Όρος Σινά στην έρημο της Αραβίας, ο Ισραήλ έγινε η σύζυγος του Υψίστου. Ο Ιεχωβά Θεός θεωρούσε όλο το έθνος άγιο. Ο Ισραήλ ήταν ιερός, όπως ακριβώς η «απαρχή των γεννημάτων» της συγκομιδής που εφέρετο στο αγιαστήριο λατρείας. (Έξοδ. 22:29· 23:19) Ο Ισραήλ έδειξε στην αρχή εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά Θεό, ανταποκρινόμενος στην ευκαιρία να φύγη από την Αίγυπτο και κατόπιν αρχίζοντας ένα σκληρό ταξίδι μέσω μιας αφιλόξενης ερήμου. Αυτή η αγάπη δεν ήταν μάταιη, διότι ο Παντοδύναμος προστάτευσε τον λαό του. Όταν, παραδείγματος χάριν, οι Αμαληκίτες επετέθησαν εναντίον των Ισραηλιτών, χωρίς οι Ισραηλίτες να τους προκαλέσουν, ο Ιεχωβά τους ελευθέρωσε. Κατέστησε ικανό έναν άπειρο Ισραηλιτικό στρατό, κάτω από τις διαταγές του Ιησού του Ναυή, να κατανίκηση τους Αμαληκίτες, (Έξοδ. 17:8-13· παράβαλε με Έξοδον 13:17.) Αλλά όπως δείχνει ο Ιερεμίας, το έθνος έχασε την πρώτη του αγάπη, όμοια με την αγάπη που έχει μια παρθένος που πρόκειται να πανδρευθή, που ο γάμος αυτός έλαβε χώρα στο Όρος Σινά το 1513 π.Χ.

Έχοντας υπ’ όψιν αυτά που Εκείνος έκανε για το έθνος στη νεότητά του, ο Ιεχωβά απηύθυνε αυτές τις ερωτήσεις στους Ισραηλίτες που ζούσαν αιώνες αργότερα: «Ποίαν αδικίαν εύρηκαν εν εμοί οι πατέρες σας, ώστε απεμακρύνθησαν απ’ εμού και περιεπάτησαν οπίσω της ματαιότητος και εματαιώθησαν; και δεν είπον, Πού είναι ο Κύριος, ο αναβιβάσας ημάς εκ γης Αιγύπτου, ο οδηγήσας ημάς δια της ερήμου, δια τόπου ερημιάς και χασμάτων, δια τόπου ανυδρίας και σκιάς θανάτου, δια τόπου τον οποίον δεν επέρασεν άνθρωπος και όπου άνθρωπος δεν κατώκησε;»—Ιερ. 2:5, 6,

Αυτά τα λόγια του Ιεχωβά έπρεπε να υποκινήσουν τους Ισραηλίτες να σκεφθούν σοβαρά. Ποιον λόγο είχαν οι πατέρες τους που εγκατέλειψαν τον Ύψιστο και άρχισαν να λατρεύουν ψευδείς θεούς, κενές ανύπαρκτες θεότητες, και έγιναν μάταιοι ή κενοί οι ίδιοι, άτομα χωρίς καμμιά πνευματικότητα; Γιατί δεν εξεζήτησαν τον Ιεχωβά ως Θεό τους; Ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που ελευθέρωσε τους πατέρες τους από την Αιγυπτιακή δουλεία. Ωφελήθησαν από τις προμήθειες και την προστασία του στην έρημο—μια ξερή, ανώμαλη περιοχή γεμάτη λάκκους που θα μπορούσε να είναι πολύ επικίνδυνη για ανθρώπους και ζώα που θα εβάδιζαν σ’ αυτήν. Αν ο Ιεχωβά δεν προμήθευε θαυματουργικά νερό, οι Ισραηλίτες και τα ζώα τους θα είχαν πεθάνει από τη δίψα. Η περιοχή ήταν περιοχή ‘σκιάς θανάτου,’ που προκαλούσε σύγχυσι και ήταν έρημη σαν το σκοτάδι. Δεν υπήρχαν καλοσχηματισμένα μονοπάτια για ν’ ακολουθήσουν οι Ισραηλίτες, διότι ο δρόμος που ακολούθησαν ήταν δρόμος από τον οποίον δεν είχαν περάσει άλλοι άνθρωποι. Δεν υπήρχαν οικήματα κατά μήκος του δρόμου.

Ο Ιεχωβά, εκτός του ότι φρόντισε τους Ισραηλίτες στην έρημο, τελικά τους έφερε στη γόνιμη γη της Χαναάν. Αλλά, οι Ισραηλίτες, αντί ν’ ανταποκριθούν με εκτίμησι, σύμφωνα με τον Λόγο του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία, ‘εισήλθαν, εμίαναν την γην μου και κατέστησαν βδέλυγμα την κληρονομίαν μου.’ (Ιερ. 2:7) Οι Ισραηλίτες, επειδή έγιναν άπιστοι στον Ιεχωβά και άρχισαν να προσφέρουν ειδωλολατρική λατρεία, εμόλυναν τη Θεόδοτη γη τους. Εκείνοι που έπρεπε να βοηθήσουν τον λαό να συνέλθη, απέτυχαν πλήρως. Ο λόγος του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία συνεχίζει: «Οι ιερείς δεν είπον, Πού είναι ο Κύριος; Και οι κρατούντες τον νόμον δεν με εγνώρισαν· και οι ποιμένες εγίνοντο παραβάται εναντίον μου, και οι προφήται προεφήτευον δια του Βάαλ και περιεπάτουν οπίσω πραγμάτων [ψευδών θεών] ανωφελών.»—Ιερ. 2:8.

Οι ιερείς έπρεπε ασφαλώς να εκζητήσουν τον Ιεχωβά με σκοπό να κάνουν το θέλημά του. Αλλά δεν το έκαναν αυτό. Είχαν την ευθύνη να διδάσκουν το νόμο, αλλά δεν εγνώριζαν Εκείνον που τον έδωσε. Το ότι δεν εγνώριζαν τον Ιεχωβά, απεκαλύφθη με τον τρόπο ενεργείας τους, σε αντίθεσι με την προσωπικότητα, τους τρόπους και την πολιτεία του Θεού. Οι ποιμένες ή ηγέτες του έθνους έθεσαν ένα κακό παράδειγμα για τους υπηκόους τους, διότι έδειξαν έλλειψι σεβασμού για το νόμο του Ιεχωβά. Οι προφήτες, οι οποίοι έπρεπε να είχαν οδηγήσει τον λαό πίσω στον Ιεχωβά, προφήτευαν δια του ψευδούς θεού Βάαλ και απέβλεπαν σε άλλους αδύναμους θεούς, σε απλά είδωλα, για προστασία και ευλογία.

Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, το ότι ο Ιεχωβά γνωστοποίησε τον σκοπό του να κρίνη τους άπιστους Ισραηλίτες στο βασίλειο του Ιούδα. Είχε μια νομική υπόθεσι εναντίον τους. Διαβάζομε: «Έτι θέλω κριθή με σας, . . . και με τους υιούς των υιών σας θέλω κριθή.»—Ιερ. 2:9.

Εκείνο που έκαναν οι άπιστοι Ισραηλίτες ήταν απλώς ανήκουστο. Ήταν συγκλονιστικό. Ο λόγος του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία δηλώνει: «Διάβητε εις τας νήσους των Κητιαίων και ιδέτε· και πέμψατε εις Κηδάρ, και παρατηρήσατε επιμελώς, και ιδέτε αν εστάθη τοιούτον πράγμα. Ήλλαξεν έθνος θεούς, αν και ούτοι δεν ήναι θεοί;» Με άλλα λόγια, πηγαίνετε προς τα δυτικά στην Κιττείμ, και ανατολικά προς την Κηδάρ και ιδέτε αν κάποιο άλλο έθνος άλλαξε τους θεούς του με άλλους. Ίσως έθνη έφεραν τις θεότητες άλλων λαών στο δικό τους πάνθεον. Εν τούτοις, το ν’ αντικαταστήσουν ολοκληρωτικά τους θεούς τους με τους θεούς άλλων εθνών, ήταν κάτι τελείως ανήκουστο. «Ο λαός μου όμως,» συνεχίζει ο λόγος του Ιεχωβά, «ήλλαξε την δόξαν αυτού με πράγμα ανωφελές.» (Ιερ. 2:10, 11) Πράγματι, οι Ισραηλίτες άλλαξαν τη δόξα του αοράτου Θεού με άχρηστα είδωλα.

Τι συγκλονιστικό πράγμα ήταν αυτό! Ήταν κάτι που ήταν τόσο μεγάλο ώστε θα έκανε ακόμη και τους ουρανούς να ‘φρίξουν.’ Η προφητεία του Ιερεμία λέγει αυτό ακριβώς το πράγμα: «Εκπλάγητε, ουρανοί, δια τούτο, και φρίξατε, συνταράχθητε σφόδρα, λέγει Κύριος. Διότι δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.»—Ιερ. 2:12, 13.

Πράγματι, η πορεία του Ισραήλ ήταν το αποκορύφωμα της ελλείψεως εκτιμήσεως. Ο Ιεχωβά είχε πολιτευθή θαυματουργικά με τον λαό του ως ένας πιστός Σύζυγος. Αλλά ο λαός ήταν χειρότερος από κάθε άλλο ειδωλολατρικό έθνος. Μολονότι τα έθνη ήσαν ένοχα ειδωλολατρίας, οι Ισραηλίτες είχαν εγκαταλείψει τον Ιεχωβά και απέβλεψαν σε άχρηστες θεότητες για εύνοια. Στον Θεό τους, είχαν μια αστείρευτη πηγή προστασίας, καθοδηγίας και ευλογίας. Ήταν μια πηγή, ‘η πηγή των ζώντων υδάτων.’ Αλλά οι Ισραηλίτες έδιωξαν τις δικές τους πηγές, και επεζήτησαν βοήθεια με το να κάνουν στρατιωτικές συμμαχίες με ειδωλολατρικές δυνάμεις, την Αίγυπτο ή την Ασσυρία.—Ιερ. 2:18.

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΜΑΣ

Η πείρα των Ισραηλιτών παρέχει ζωτικά μαθήματα για τους δούλους του Θεού σήμερα. Όπως ακριβώς ο Ισραήλ δοκίμασε μια θαυμαστή απελευθέρωσι από την Αιγυπτιακή δουλεία, έτσι και οι Χριστιανοί ελευθερώθηκαν από τις Σατανικές δυνάμεις του σκότους. Καθαρίσθηκαν με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού και βρίσκονται στον δρόμο της αιωνίου ζωής σε μια δίκαιη νέα τάξι νέων ουρανών και νέας γης. (Κολ. 1:13, 14· 1 Πέτρ. 1:17-19· 2 Πέτρ. 3:13) Αυτό κατέστη δυνατόν μέσω μιας υπέροχης εκφράσεως της αγάπης του Θεού, με το ότι έδωσε τον γιο του ως απολυτρωτική θυσία.—Ρωμ. 5:6-8.

Έχοντας υπ’ όψιν ό,τι έχει κάνει ο Ιεχωβά για τους δούλους του, θα ήταν πράγματι συγκλονιστική έλλειψις εκτιμήσεως για κάθε Χριστιανό να εγκαταλείψη την αληθινή λατρεία και ν’ αρχίση να επιδιώκη μια οδό ζωής σε αντίθεσι με το θείο θέλημα. Κάθε Χριστιανός που αμετανόητα εμμένει σ’ αυτή την εσφαλμένη πορεία θα κατακριθή. Η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.» (Εβρ. 10:26, 27) Ασφαλώς έχομε εύλογη αιτία, λοιπόν, για να προσπαθούμε σκληρά να είμεθα μεταξύ εκείνων που αληθινά εκτιμούν κάθε τι που έχει κάνει ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Ιησού Χριστού. Όπως ακριβώς οι εκούσιοι εργάτες της αμαρτίας δεν θα διαφύγουν την τιμωρία, έτσι ακριβώς και εκείνοι οι οποίοι παραμένουν πιστά προσκολλημένοι στον Δημιουργό τους, θα λάβουν την αμοιβή τους.