“Την Οδό της Ζωής” ή “Την Οδό του Θανάτου”—Ποια;
«Και προς τον λαόν τούτον θέλεις ειπεί, Ούτω λέγει Κύριος· Ιδού, έθεσα ενώπιον σας την οδόν της ζωής και την οδόν του θανάτου.»—Ιερ. 21:8.
1. Τι ερωτήματα εγείρονται τώρα για την αντιμετώπισι της εκλογής μας ανάμεσα ‘στην οδόν της ζωής και την οδόν του θανάτου’;
ΕΧΕΙ γίνει πράγματι τόσο σοβαρό αυτό το ζήτημα; Το αντιμετωπίζομε όλοι αυτό; Αντιμετωπίζει τώρα ολόκληρος ο κόσμος μια εκλογή ανάμεσα ‘στην οδό της ζωής και στην οδόν του θανάτου’; Μπορεί πράγματι να συμβή αυτό; Μήπως ο θάνατος δεν είναι κάτι φυσιολογικό; Αν ναι, γιατί η κατάστασις της ανθρωπότητος διαφέρει τώρα απ’ ό,τι προηγουμένως; Στις περασμένες χιλιετηρίδες, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη δεν διέφυγαν τον θάνατο. Δεν είχαν άλλη εκλογή. Γιατί λοιπόν σήμερα μπορεί να λεχθή ότι τώρα, τελικά, αντιμετωπίζομε την εκλογή για «την οδόν της ζωής» ή «την οδόν του θανάτου»; Τι πιθανότητα έχομε να διαφύγωμε τον μακροχρόνιο εχθρό, τον ΘΑΝΑΤΟ;
2, 3. (α) Σύμφωνα με την αρχαία ιστορία, πότε ένας ολόκληρος κόσμος αντιμετώπισε αιφνίδιο θάνατο, δια μιας, και όλοι μαζί; (β) Τι κατέστησε τότε δυνατή την εκλογή μεταξύ ζωής και θανάτου;
2 Δεν είναι η πρώτη φορά που όλος ο κόσμος αντιμετωπίζει θάνατο, έναν αιφνίδιο θάνατο, όλοι μαζί. Οι ιστορικοί ανατρέχουν σε μια παλαιότερη περίπτωσι αυτού του είδους. Ένας ιστορικός έγραψε: «Οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι και η γη συνεστώσα εξ ύδατος και δι’ ύδατος, δια των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος.»—2 Πέτρ. 3:5, 6.
3 Αυτός ο ιστορικός, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος, έγραφε για τον παγγήινο κατακλυσμό των ημερών του Νώε. Είχε η οδός της ζωής και η οδός του θανάτου τεθή ενώπιον του τότε κόσμου; Βεβαιότατα, Ναι! Ήταν μια περίπτωσις κατά την οποία ή το άτομο λόγω απιστίας θα έμενε έξω από την κιβωτό που είχαν κατασκευάσει ο Νώε και η οικογένεια του και δεν θα ζούσε από τον κατακλυσμό, ή θα έμπαινε μέσα στην κιβωτό μαζί με τον Νώε και την οικογένεια του, διαφεύγοντας έτσι ένα βίαιο θάνατο μαζί με τον ασεβή κόσμο.
4, 5. (α) Γιατί είμεθα όλοι ζώντες σήμερα παρά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε; (β) Γιατί το μάθημα που προσέφερε ο Νώε και η οικογένεια του δεν πρέπει να το χάσωμε σήμερα;
4 Στην ίδια επιστολή πιο πάνω, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Και εάν [ο Θεός] τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.»—2 Πέτρ. 2:5.
5 Επειδή ο Νώε και η οικογένεια του εξέλεξαν την οδόν της ζωής προτού ξεσπάση ο κατακλυσμός, υπάρχομε κι εμείς σήμερα, μετά από τέσσερις χιλιάδες τριακόσια χρόνια και πλέον. Το μάθημα που παρέχεται από τον Νώε και την οικογένεια του δεν πρέπει να διαφύγη από μας σήμερα. Γιατί; Διότι οι Άγιες Γραφές προλέγουν ένα παρόμοιο τέλος στον ασεβή κόσμο των ανθρώπων που αναπτύχθηκε και γέμισε τη γη ως τώρα.
6. Γιατί τώρα υφιστάμεθα την πίεσι να εκλέξωμε «την οδό της ζωής» και ν’ απορρίψωμε «την οδό του θανάτου»;
6 Λογικά, μια εκλογή, όπως εκείνη που αντιμετώπισε ο Νώε και η οικογένειά του, πρέπει ν’ αντιμετωπίσωμε κι εμείς κάποτε καθώς πλησιάζει το τέλος που προελέχθη. Από τον τρόπο με τον οποίον επαλήθευσε η Βιβλική προφητεία από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που επεσήμανε το 1914 ως το έτος στο οποίο έληξαν τα 2.520 έτη των Καιρών των Εθνών, οι μη ανήκοντες σε δόγματα σπουδαστές των Γραφών γνώρισαν ότι ζούμε στη ‘συντέλεια του αιώνος.’ (Ματθ. 24:3) Αυτό το έτος, το 1979, βρισκόμαστε πολύ κοντά στην τελική περίοδο αυτού του συστήματος πραγμάτων. Τώρα λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, υφιστάμεθα την πίεσι να εκλέξωμε «την οδόν της ζωής» και ν’ απορρίψωμε «την οδόν του θανάτου.» Αυτή η εκλογή τίθεται σπλαγχνικά ενώπιον μας από τον Ζωοδότη όλων των ζώντων.
7, 8. (α) Σε ποια αρχαία εποχή της ιστορίας μας δόθηκε ένα παράδειγμα όμοιας καταστάσεως; (β) Σε τι βαθμό ήθελε ο Ιεχωβά να είναι ο προφήτης μια δημόσια φυσιογνωμία;
7 Εκτός από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε έχομε κι άλλο ένα παράδειγμα στην ανθρώπινη ιστορία όπου η εκλογή ήταν μεταξύ της συνεχούς ζωής κι ενός απότομου τέλους των προνομίων της ζωής. Αυτό το παράδειγμα σχετίζεται με το έθνος Ισραήλ στη διάρκεια των ημερών του προφήτου και ιερέως Ιερεμία, υιού του Χελκία. (Ιερ. 1:1-5) ο Ιεχωβά Θεός τον κατέστησε «προφήτην εις τα έθνη.» Μολονότι λοιπόν εμείς μπορεί να μην είμεθα λαός του Ιερεμία, τα όσα είπε κι έκανε αυτός ο προφήτης, μας επηρεάζουν.
8 Ο Θεός που κατέστησε τον Ιερεμία εκπρόσωπο του, τον ήθελε να είναι μια δημόσια φυσιογνωμία, να εφιστά την προσοχή βασιλέων, αρχόντων, ιερέων, του κοινού λαού, ναι, ενός αυτοκράτορος, του Ναβουχοδονόσορ, βασιλέως της Βαβυλώνος. Ο Ιερεμίας, επίσης, εφιστά την προσοχή του σημερινού κόσμου μέσω των γεγραμμένων προφητειών του που διαφυλάχθηκαν για έγκαιρη εξέτασι από όλους μας σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες.—Ιερ. 1:18, 19· 39:11-14· παράβαλε με Ρωμαίους 15:4.
9. Ως προς τις πολιτικές αλλαγές στη γη, πώς ο καιρός του Ιερεμία αντιστοιχεί με τη δική μας περίοδο από το έτος 1914;
9 Η προχωρημένης ηλικίας γενεά που παρέστη μάρτυς παγκοσμίων γεγονότων από το έτος 1914 μ.Χ., έχει δη πολλές αλλαγές ανάμεσα στους άρχοντες των εθνών. Και ο Ιερεμίας επίσης είδε πολιτικές αλλαγές. Μετά τον θάνατο του καλού βασιλέως Ιωσία, το 628 π.Χ., ο Ιερεμίας είδε τρεις γιους του Ιωσία κι έναν εγγονό του ν’ αλλάσσουν θέσεις στο θρόνο του βασιλείου του Ιούδα. Όταν ο γιος του Ιωσία Ιωάχαζ βασίλευσε μόνο τρεις μήνες στην Ιερουσαλήμ, εκθρονίσθηκε, και τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Ιωακείμ. Όταν αυτός ο γιος του Ιωσία πέθανε από πρόωρο θάνατο το 618 π.Χ., ο νεαρός γιος του Ιωαχείν βασίλευσε τρεις μήνες και κατόπιν παραδόθηκε στον Ναβουχοδονόσορ, βασιλέα της Βαβυλώνος. Ο Ναβουχοδονόσορ τότε έκανε τον απομένοντα γιο του Ιωσία, δηλαδή τον Σεδεκία, νέο βασιλέα του Ιούδα. Στο 11ο έτος της κακής βασιλείας του Σεδεκία, η Ιερουσαλήμ έπεσε στους Βαβυλώνιους, και ο Σεδεκίας εξωρίσθηκε στη Βαβυλώνα, αφήνοντας ερειπωμένη την Ιερουσαλήμ και το ναό της.—2 Χρον. 35:23-36:21.
10. Τι έκανε το άγγελμα του Ιεχωβά να μην είναι ελαφρό έργο για να το εκτελέση ο Ιερεμίας, και σε ποιους ο Ιερεμίας αποτελεί σήμερα ένα ενθαρρυντικό παράδειγμα;
10 Ο Ιερεμίας διέκρινε μια συνεχή ηθική και θρησκευτική κατάρρευσι μεταξύ των τελευταίων εκείνων τεσσάρων βασιλέων του Ιούδα. Μήπως κι εμείς έχομε διακρίνει τίποτε εξ ίσου σοβαρό να συμβαίνη μεταξύ των πολιτικών αρχόντων των εθνών που ομολογούν ότι είναι Χριστιανικά; Για τον Ιερεμία δεν ήταν εύκολο έργο το καθήκον που τον υποχρέωσε να διακηρύττη επίμονα την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την πτώσι του Δαβιδικού βασιλείου της. Για τη σημερινή τάξι του Ιερεμία δεν είναι εύκολο έργο να διακηρύττη τις προφητείες του Ιεχωβά που προλέγουν την ολέθρια καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου με όλα τα εκκλησιαστικά του οικοδομήματα, τους καθεδρικούς ναούς και τις βασιλικές που προσελκύουν τώρα τόσους τουρίστες. Αυτό κάνει την τάξι του Ιερεμία να διαφέρη πολύ από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου. Αλλ’ ο αρχαίος Ιερεμίας απετέλεσε ένα πολύ ενθαρρυντικό παράδειγμα σ’ αυτό το σύγχρονο αντίστοιχο του.
11. Για τη δραματοποίησι της διακηρύξεως του Ιερεμία περί καταδίκης, τι του είπε ο Ιεχωβά να κάνη και να πη;
11 Ο Θεός, για να δώση κάποτε δραματικό χαρακτήρα στη διακήρυξι του Ιερεμία περί καταδίκης, είπε:
«Ύπαγε και απόκτησον λάγηνον πηλίνην κεραμέως, και φέρε τινάς εκ των πρεσβυτέρων του λαού και εκ των πρεσβυτέρων των ιερέων [ως μάρτυρες]· και έξελθε εις την φάραγγα του υιού Εννόμ, την πλησίον της εισόδου της ανατολικής πύλης, και διακήρυξαν εκεί τους λόγους, τους οποίους θέλω λαλήσει προς σε. Και ειπέ, Ακούσατε τον λόγον του Κυρίου, βασιλείς Ιούδα και κάτοικοι της Ιερουσαλήμ. Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ·
«Ιδού, θέλω φέρει επί τον τόπον τούτον κακά, τα οποία παντός ακούοντος θέλουσιν ηχήσει τα ώτα αυτού. Διότι εγκατέλιπον εμέ και εβεβήλωσαν τον τόπον τούτον και εθυμίασαν εν αυτώ εις άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισαν, αυτοί και οι πατέρες αυτών και οι βασιλείς Ιούδα, και εγέμισαν τον τόπον τούτον από αίματος αθώων. Και ωκοδόμησαν τους υψηλούς τόπους του Βάαλ, δια να καίωσι τους υιούς αυτών εν πυρί, ολοκαυτώματα προς τον Βάαλ· το οποίον δεν προσέταξα ουδέ ελάλησα ουδέ ανέβη επί την καρδίαν μου.»—Ιερ. 19:1-5.
12. Όταν ο Ιερεμίας συνέτριψε το αγγείο, τι είπε για την Τοφέθ στην Κοιλάδα του Εννόμ;
12 Ποια θα ήσαν τα «κακά» που αναφέρεται ότι θα ηχούσαν στ’ αυτιά; Ο «τόπος» που είχε αφιερωθή σε ψευδείς Θεούς θα εβεβηλώνετο με την ‘σφαγή’ των εκεί ειδωλολατρών. (Ιερ. 19:6) Μετά απ’ αυτή τη διακήρυξι του Ιερεμία, καθώς οι λαϊκοί και οι ιερείς πρεσβύτεροι παρακολουθούσαν, ο Ιερεμίας έρριξε την λάγηνο κατά γης και είπε:
«Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων· Ούτω θέλω συντρίψει τον λαόν τούτον και την πόλιν ταύτην, καθώς συντρίβει τις το αγγείον του κεραμέως, το οποίον δεν δύναται να διορθωθή πλέον και θέλουσι θάπτει αυτούς εν Τοφέθ, εωσού να μη υπάρχη τόπος εις ταφήν.»—Ιερ. 19:10, 11.
13. Κατόπιν, τι διεκήρυξε ο Ιερεμίας στην αυλή του ναού της Ιερουσαλήμ;
13 Μετά απ’ αυτή τη δραματική ενέργεια ενώπιον των πρεσβυτέρων, ήταν κατάλληλο να διακηρυχθή ένα παρόμοιο μήνυμα στον λαό της Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας, λοιπόν, άφησε τα κομμάτια της σπασμένης λαγήνου κοντά στην Πύλη των Συντριμμάτων και προχώρησε προς βορράν μέσα από την πόλι προς την αυλή του ναού. Τότε, σε επήκοον όλων των ακροατών, είπε:
«Ούτω λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Ιδού, θέλω φέρει επί την πόλιν ταύτην και επί πάσας τας κώμας αυτής πάντα τα κακά όσα ελάλησα κατ’ αυτής· διότι εσκλήρυναν τον τράχηλον αυτών, ώστε να μη ακούσωσι τους λόγους μου.»—Ιερ. 19:14, 15.
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΟΥ
14. Πώς ενήργησε ο Πασχώρ κατά του Ιερεμία, και γιατί;
14 Οι πρεσβύτεροι που είδαν τον Ιερεμία να συντρίβη την λάγηνο στην Κοιλάδα του Εννόμ και άκουσαν τα λόγια καταδίκης, δεν αισθάνθηκαν ότι είχαν δικαίωμα να του κάνουν τίποτα. Αλλ’ ο προϊστάμενος του ναού, δηλαδή, ο Πασχώρ ο γιος του Ιμμήρ του ιερέως, ανέλαβε το δικαίωμα να ενεργήση. Το ψεύδος που είχε προφητεύσει δεν επιβεβαιώθηκε από τον Ιερεμία. Αγανακτισμένος ο Πασχώρ, χτύπησε τον Ιερεμία στο πρόσωπο και τον έβαλε στο δεσμωτήριο στην πύλη Βενιαμίν του ναού, στον βορεινό τοίχο. Τι πατριωτισμός! Πολλοί παρατηρητές μπορεί να σκέφθηκαν ότι ο Πασχώρ ήταν υπέρ των Αιγυπτίων, κι εξαρτάτο από τη στρατιωτική βοήθεια της Αιγύπτου για να προφυλάξη τον λόγο που εξέφερε ο Ιερεμίας εκ μέρους του Ιεχωβά από του να επέλθη καταστροφή στο βασίλειο του Ιούδα μέσω των Βαβυλωνίων. Αλλ’ ο πατριωτισμός του Πασχώρ δεν του απεκόμισε κανέναν έπαινο από τον Ιεχωβά. Αυτός εμάχετο εναντίον του Θεού.
15. Σε τι άλλαξε ο Ιεχωβά το όνομα του Πασχώρ, και με ποια προφητική σημασία;
15 Την επόμενη μέρα, αφού ο Πασχώρ απέλυσε τον Ιερεμία, ο Ιεχωβά είχε ένα μήνυμα για τον Πασχώρ. Το όνομα του αποτελούσε ένα συνδυασμό δύο Εβραϊκών λέξεων Πας και Χωρ. Αυτές οι δύο λέξεις μαζί σημαίνουν «Τι Απέμεινε Ολόγυρα.» ο Ιεχωβά, λοιπόν, αναφερόμενος στην έννοια του ονόματος Πασχώρ, ενέπνευσε τον Ιερεμία ν’ αλλάξη το όνομα:
«Ο Κύριος δεν εκάλεσε το όνομα σου Πασχώρ, αλλά Μαγόρ-μισσαβίβ. Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ιδού, θέλω σε κάμει τρόμον εις σεαυτόν και εις πάντας τους φίλους [ή, αγαπητούς] σου· και θέλουσιν ιδεί τούτο· και θέλω δώσει πάντα τον Ιούδαν εις την χείρα του βασιλέως της Βαβυλώνος, και θέλει φέρει αυτούς αιχμαλώτους εις την Βαβυλώνα και θέλει πατάξει αυτούς εν μαχαίρα. Και θέλω δώσει πάσαν την δύναμιν της πόλεως ταύτης και πάντας τους κόπους αυτής και πάντα τα πολύτιμα αυτής και πάντας τους θησαυρούς των βασιλέων Ιούδα θέλω δώσει εις την χείρα των εχθρών αυτών, και θέλουσι λεηλατήσει αυτούς και λάβει αυτούς και φέρει αυτούς εις την Βαβυλώνα. Και, συ, Πασχώρ, και πάντες οι κατοικούντες εν τω οίκω σου, θέλετε υπάγει εις αιχμαλωσίαν και θέλεις έλθει εις την Βαβυλώνα, και εκεί θέλεις αποθάνει και εκεί θέλεις ταφή, συ και πάντες οι φίλοι σου, εις τους οποίους προεφήτευσας ψευδώς.»—Ιερ. 20:3-6.
16. Σε τι ωδηγούσε ο Πασχώρ τους άλλους, και με τι αντιστοιχεί αυτό σήμερα;
16 Απ’ αυτά τα λόγια του Ιεχωβά είναι φανερό ότι ο Πασχώρ εξέλεξε για τον εαυτό του «την οδόν του θανάτου.» Επίσης, μέσω της ψευδούς προφητείας του, ωδηγούσε τους θρησκευτικούς του φίλους ή αγαπητούς στην ίδια οδό. Αντίστοιχα, στον Χριστιανικό κόσμο σήμερα, εκατοντάδες εκατομμυρίων εκκλησιαζομένων οδηγούνται σ’ αυτή «την οδόν του θανάτου.» Εν τούτοις, σ’ αυτό δεν φταίει η τάξις του Ιερεμία.
17. Πώς η επίδειξη που έγινε στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, το 1919, υπερβαίνει την επίδειξι συντριβής της λαγήνου από τον Ιερεμία στην Κοιλάδα του Εννόμ;
17 Με δραματικό τρόπο ο Ιερεμίας παρουσίασε την προφητεία του Ιεχωβά με τη συντριβή της πήλινης λαγήνου στην Κοιλάδα του Εννόμ. Η τάξις του Ιερεμία, με δημόσιες επιδείξεις πολύ μεγαλύτερες απ’ αυτήν του Ιερεμία, ειδοποίησε τον Χριστιανικό κόσμο για την επικείμενη καταστροφή του. Λάβετε, για παράδειγμα, τη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ στο Οχάιο, τον Σεπτέμβριο του 1919. Εκεί, ενώπιον ενός ακροατηρίου 10.000 ατόμων, ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά εξεφώνησε μια ομιλία, στην οποία τόνισε ότι η ευλογία των κληρικών στην τότε σχεδιασθείσα Κοινωνία των Εθνών θα απέβαινε άκαρπη. Η διεθνής εκείνη οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια δεν θα επετύγχανε. Ασφαλώς, το 1939, αυτή η οργάνωσις σταμάτησε να υπάρχη στον Χριστιανικό κόσμο, τον καιρό που ο Γερμανός δικτάτωρ Αδόλφος Χίτλερ παρέσυρε τον Χριστιανικό κόσμο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
18. Πώς έγινε άλλη μια επίδειξις από την τάξι του Ιερεμία, το 1933;
18 Ένα άλλο παράδειγμα είναι το έτος 1933. Εκείνο το έτος προκηρύχθηκε ως Άγιο Έτος επειδή ήταν η 1900ή επέτειος του θυσιαστικού θανάτου του Ιησού Χριστού. Στην αναγγελία αυτού του εορτασμού από τον πάπα δόθηκαν υποσχέσεις σχετικά με την ειρήνη και την ευημερία του Χριστιανικού κόσμου ιδιαίτερα, καθώς και ολοκλήρου του κόσμου, παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ είχε γίνει δικτάτωρ της Δημοκρατικής Γερμανίας. Αλλ’ η τάξις του Ιερεμία, με θάρρος κατήγγειλε αυτές τις παπικές υποσχέσεις. Την Κυριακή, 23 Απριλίου, μέσω μιας σειράς ραδιοφωνικών σταθμών που είχαν συνδεθή με τον σταθμό WBBR της Νέας Υόρκης ως κεντρικό σταθμό, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά έδωσε μια ωριαία διάλεξι, με θέμα «Η Επίδρασις του Αγίου Έτους στην Ειρήνη και την Ευημερία.» Παγκόσμια δημοσιότης δόθηκε σ’ αυτό το ηχητικό άγγελμα με τη δημοσίευσι του στο τεύχος του δεκαπενθήμερου περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών, στις 10 Μαΐου 1933. Αμέσως, οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου ήγειραν έντονες διαμαρτυρίες, κατέφυγαν σε πολιτικές πιέσεις και κατεδίωξαν την τάξι του Ιερεμία. Αλλ’ αυτό δεν περιφρούρησε την ειρήνη και την ευημερία του κόσμου, όπως έγινε και στα μετέπειτα Άγια Έτη 1950 και 1975. Ο Χριστιανικός κόσμος αντιμετωπίζει ακόμη καταστροφή στην επικείμενη ‘μεγάλη θλίψι.’
19. Πώς η αλλαγή του ονόματος του Πασχώρ και η συνοδευτική προφητεία της καταδίκης βρίσκουν το αντίστοιχο τους στους σημερινούς κληρικούς του Χριστιανικού κόσμου;
19 Έτσι, λοιπόν, το χτύπημα που έδωσε στο πρόσωπο του Ιερεμία ο προϊστάμενος του ναού Πασχώρ, βρήκε το σύγχρονο αντίστοιχο του σ’ αυτόν τον 20ό αιώνα. Οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου, όπως εκείνος ο αρχαίος πατριωτικός θρησκευτικός ηγέτης, διεπόμπευσαν την τάξι του Ιερεμία. Γιατί; Για να τους καταισχύνουν δημοσία και να εμποδίσουν τη δημόσια διακήρυξι του Ιεχωβά εναντίον της υποκριτικής, κατ’ όνομα Χριστιανοσύνης, και εναντίον κάθε ψευδούς θρησκείας και των πολιτικών της υποστηρικτών και ακολούθων. Η διαγωγή αυτού του είδους δεν απέβη σε καλό ούτε για τον αρχαίο Πασχώρ ούτε για τους κληρικούς του Χριστιανικού κόσμου, ο Ιεχωβά άλλαξε το όνομα του Πασχώρ σε Μαγόρ-μισσαβίβ, που σημαίνει «Τρόμος Πανταχόθεν.» Αυτός ο «τρόμος» επρόκειτο να έχη κάποια σχέσι με την τρομερή καταστροφή του έτους 607 π.Χ. Επίσης, ο Πασχώρ καταδικάσθηκε να πεθάνη αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Όσο για τους σημερινούς μιμητές του Πασχώρ, αυτή η τάξις των κληρικών εξετέθη και καταδικάσθηκε σε αιώνια καταστροφή.
20. Το 1951, πώς εξετέθησαν οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου σαν μια καταδικασμένη τάξις;
20 Από τον πρώτο αιώνα, η ταυτότης εκείνου τον οποίο ο απόστολος Παύλος ωνόμασε ‘υιόν της απωλείας’ ή ‘υιόν της καταστροφής, κατέπληξε τους Χριστιανούς. Αλλά στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά αυτό «το μυστήριον της αδικίας» ή «το μυστήριον της ανομίας» επρόκειτο να διευκρινισθή. (2 Θεσ. 2:3, 7, Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις· ΜΝΚ) Στο έτος 1951, η τάξις του Ιερεμία δημοσίευσε το βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; Εκείνο το έτος, το βιβλίο αυτό παρουσιάσθηκε στη διεθνή συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνο της Αγγλίας. Το 25 κεφάλαιο πραγματεύεται το θέμα «Η Ερυθρά Θρησκεία και ο Άνθρωπος της Ανομίας». Στις σελίδες 320 και 321 αυτού του βιβλίου, διαβάζομε τα εξής σχετικά με την «αποστασία»:
Η αποστασία λοιπόν των Χριστιανικών ηγετών από την αληθινή Χριστιανοσύνη για να σχηματισθή μια τάξις ή σύστημα «ανθρώπου της ανομίας» άρχισε λίγο μετά τον θάνατο των δώδεκα αποστόλων. Κι όταν έτσι, εξέλιπαν οι απόστολοι, ο σύνθετος άνθρωπος της ανομίας εμφανίσθηκε και ακολούθησε την αυτοεξυψωτική του άνομη πορεία διαγωγής. Εστάθηκε σαν ένας αποστάτης κλήρος σε εξουσία πάνω στα θρησκευτικά συμφέροντα εκείνων που ωμολογούσαν ότι ήσαν Χριστιανοί. Ο λόγος του κλήρου ήταν ισχυρότερος από τον γραπτό λόγο του Θεού. Ο κλήρος έθεσε τις παραδόσεις και τα εντάλματα των ανθρώπων υπεράνω των νόμων του Θεού και τους ακύρωσε. Αναλαμβάνοντας οι κληρικοί τους τίτλους «Σεβάσμιος», «Αιδεσιμώτατος», «Σεβασμιώτατος», «Θείος», ακόμη δε και «τοποτηρητής του Θεού» για τον πάπα, αυτοεξυψώθηκαν στους ναούς των, στις μητροπόλεις και στα εκκλησιαστικά κτίρια ως αντικείμενα σεβασμού υφαρπάζοντας τον σεβασμό και τον φόβο που οφείλεται στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιόν του Ιησούν Χριστόν. Ισχυρίσθησαν ότι είναι υιοί του Θεού, αλλά έκαμαν τους εαυτούς των Θεούς ή πνευματικά ισχυρούς στους ενορίτας των, στα ποίμνια των.
21. Όταν εκλείψη ο «υιός της απωλείας» του Χριστιανικού κόσμου, τι θα εκλείψη μαζί του, και μέσα σε ποια κατάστασι για κείνους οι οποίοι ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί;
21 Η ανωτέρω περικοπή του βιβλίου εξέθεσε με θάρρος ότι η τάξις του αποστάτου ‘ανθρώπου της αμαρτίας’ θα υποστή την προλεχθείσα καταστροφή στην επικείμενη ‘μεγάλη θλίψι,’ μαζί με όλες τις άλλες Βαβυλωνιακές ψευδείς θρησκείες. Όταν εκλείψη ο άνθρωπος της αμαρτίας «ο υιός της απωλείας,» του Χριστιανικού κόσμου, τότε, και ο ίδιος ο Χριστιανικός κόσμος θα εκλείψη επίσης. Εν όψει ενός τέτοιου γεγονότος, που συγκλονίζει τις θρησκευτικές ευαισθησίες, θα υπάρξη «τρόμος πανταχόθεν» για κείνους οι οποίοι κατ’ όνομα ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί, καθώς επίσης και για όλους τους άλλους που πρεσβεύουν αντιγραφικές, μη βιβλικές θρησκείες.—2 Θεσ. 2:8-12· βλέπε επίσης το βιβλίο «Έπεσεν η Βαβυλών η Μεγάλη!»—Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!, (στην Αγγλική) εκδοσις 1963, κεφάλαιον 26 σχολιάζοντας το 17 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως.
ΣΠΕΥΔΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
22. Πώς μπορούμε να διαφύγωμε την καταστροφή με τον ‘υιόν της απωλείας’ του Χριστιανικού κόσμου, όπως διασαφηνίσθηκε στον καιρό του Ιερεμία;
22 Η πορεία του Χριστιανικού κόσμου είναι ‘η οδός του θανάτου.’ Ας μην προχωρήσωμε περισσότερο σ’ αυτήν. Ο καιρός επιτρέπει ακόμη τη διαφυγή καθενός από το να εκτελεσθή μαζί με τον ‘υιόν της απωλείας.’ Παρατηρήστε τον Ιερεμία ως παράδειγμα. Μολονότι κρατείτο φυλακισμένος στην Αυλή της Φρουράς του Βασιλέως Σεδεκία, και η πείνα, ο λοιμός και τα δεινοπαθήματα του πολέμου εθέριζαν από παντού, ο Ιερεμίας επέζησε από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και δεν πήγε εξόριστος στη Βαβυλώνα. Οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά που έκαναν φίλο τον Ιερεμία επέζησαν μαζί του. Σήμερα κι εμείς, επίσης, έχομε την ευκαιρία να επιζήσωμε.
23. Γιατί δεν υπήρχε τότε βάσις για ένα ευνοϊκό μήνυμα από τον Ιεχωβά, μέσω του Ιερεμία, στον Βασιλέα Σεδεκία;
23 Στο έτος 609 π.Χ. οι Βαβυλώνιοι εισβολείς προωθούσαν την οδόν τους προς την Ιερουσαλήμ. (Ιερ. 21:13) ο Βασιλεύς Σεδεκίας, γνωρίζοντας τι επλησίαζε, έστειλε δύο ερευνητές στον Ιερεμία για να λάβουν, ίσως, κάποιο ευνοϊκό μήνυμα από τον Ιεχωβά. Αλλά ποιος λόγος υπήρχε για ν’ αναμένη ο Βασιλεύς Σεδεκίας κάποιον ευνοϊκό λόγο μέσω του Ιερεμία; Στην Ιερουσαλήμ, και σ’ όλο το βασίλειο του Ιούδα επικρατούσαν αυτά τα πράγματα για τα οποία ο Ιεχωβά επέστησε προσοχή: η παραβίασις της διαθήκης Του με τον Ισραήλ, η λατρεία άλλων θεών, οι άδικες δικαστικές αποφάσεις, η λήστευσις των αβοήθητων ανθρώπων από απατεώνες, η εκμετάλλευσις των χηρών και των ορφανών παιδιών, η στέρησις από τους εργάτες των οφειλομένων ημερομισθίων, η έκχυσις αθώου αίματος, οι ψευδείς προφητεύσεις. (Ιερ. 21:12· 22:3, 13-16· 23:14, 16) Κατ’ ανάγκην, ο Ιερεμίας έπρεπε ν’ αναλάβη θάρρος και με παρρησία να διακηρύξη το αναλλοίωτο μήνυμα του Ιεχωβά για την καταστροφή των παραβατών της διαθήκης του Θεού.—Ιερ. 21:1-7· 1:7, 8, 17.
24. Πώς βρίσκομε στον Ιερεμία ένα καλό παράδειγμα ως προς την επίδοσι του αγγέλματος του Ιεχωβά στον Χριστιανικό κόσμο σήμερα;
24 Τι ωραίο παράδειγμα έθεσε ο Ιερεμίας για τους σημερινούς Μάρτυρες του Ιεχωβά! Σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο σήμερα οι συνθήκες είναι κακές από θρησκευτικής, ηθικής, κοινωνικής, δικαστικής απόψεως, χωρίς καμμιά ελπίδα απαλλαγής. Όπως στην περίπτωσι του Ιερεμία, σήμερα ο Ιεχωβά δεν ‘μασάει’ τα λόγια του όταν δηλώνη τη δικαστική του απόφασι εναντίον του Χριστιανικού κόσμου. Έχει δώσει εντολή στην τάξι του Ιερεμία να διακήρυξη ένα αντίστοιχα σαφές μήνυμα καταστροφής στο σύγχρονο αντίστοιχο της αρχαίας Ιερουσαλήμ και του Ιούδα. Η τάξις του Ιερεμία, αμείλικτα, ακλόνητα, πρέπει να συμμορφωθή με όλα όσα εντέλλεται ο Ιεχωβά μέσα στο Λόγο Του.
25. Προς τα που βαδίζουν τώρα όλα τα κοσμικά έθνη, και πώς το βιβλίο Απελευθέρωσις του 1926 εξηγεί αυτά που λαμβάνουν χώραν εκεί;
25 Όλα τα έθνη, περιλαμβανομένου και των εθνών του Χριστιανικού κόσμου, βαδίζουν προς τον Αρμαγεδδώνα. Αυτό το όνομα δεν προσδιορίζει μια απλή ιδεολογική μάχη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, που θα καταλήξη σε μια απλή αναρχία σ’ όλο τον κόσμο. Δεν είναι πόλεμος μεταξύ ανθρώπων, αλλά είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και καταστρεπτικό. Το 1926, αυτό το γεγονός άρχισε να διασαφηνίζεται. Το βιβλίο Απελευθέρωσις!, που παρουσιάσθηκε στο κοινό στη γενική συνέλευσι του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής στο Λονδίνο της Αγγλίας, τον Μάιο του 1926, ανέγραφε τα εξής:
Οι άγιοι δεν συμμετέχουσιν εν τη πραγματική μάχη· Αύτη είναι η μάχη του Παντοκράτορος Θεού· και ηγέτης της μάχης είναι ο αγαπητός αυτού Υιός, ο Αρχιερεύς ούτινος ο Μελχισεδέκ ην τύπος. Προ πολλού ο προφήτης του Θεού ανέγραψε περί της ώρας ταύτης: «Ο Κύριος [Ιεχωβά] ο εκ δεξιών σου θέλει συντρίψει βασιλείς εν τη ημέρα της οργής αυτού. Θέλει κρίνει εν τοις έθνεσι· θέλει γεμίσει την γην πτωμάτων θέλει συντρίψει κεφαλήν δεσπόζοντος επί πολλών τόπων.» (Ψαλμ. 110:5, 6) Ωσαύτως μάχεται δια την σωτηρίαν του λαού, δια να απελευθερωθώσιν από του καταδυνάστου· και μάχεται υπέρ των κεχρισμένων του Θεού, δια να υπερασπίση τους πιστούς μάρτυρας του ονόματος του Ιεχωβά. . . .
Τοιουτοτρόπως η αυτοκρατορία του Σατανά εξαφανίζεται κυριολεκτικώς εκ της γης. Το όνομα του Ιεχωβά Θεού προησπίσθη. Πλην πάσαι αι ανθρώπιναι λέξεις αι αποπειρώμεναι να περιγράψωσι την μεγάλην και τρομεράν ημέραν του Κυρίου είναι λίαν πενιχραί.—Σελίδες 280, 281, πρώτη έκδοσις.
Ουδείς ας μη αυταπατάται ότι η μάχη του Αρμαγεδδώνος είναι απλούς αγών μεταξύ ανθρώπων, ή ότι είναι εξεικόνισίς τις. Αι Γραφαί σαφώς διακηρύττουσιν ότι είναι πραγματική τοιαύτη. Είναι η μάχη του Θεού του Παντοκράτορος, κατά την οποίαν θα εκκαθάρη την γην εκ των ασεβών συστημάτων άτινα ο Σατανάς εχρησιμοποίησε προς αποτύφλωσιν του λαού καθ’ άπαντας τους αιώνας.—Σελίς 283· βλέπε επίσης σελίδα 261, παράγραφος 1.
26. Όπως ο Ιερεμίας, τι δεν μπορεί να κάνη σήμερα η τάξις που αυτός εξεικόνιζε απλώς για να ευαρεστήση κοσμικούς άρχοντες;
26 Αυτή η ‘μάχη του Αρμαγεδδώνος’ θα δώση τέλος στη ‘μεγάλη θλίψι’ στην οποία η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, περιλαμβανομένου και του Χριστιανικού κόσμου, θα αφανισθή. (Αποκ. 16:13-16· 17:1-18) Η τάξις του Ιερεμία δεν μπορεί να μειώση στο ελάχιστο τη σημασία αυτού του γεγονότος απλώς για να ευαρεστήση τους πολιτικούς άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου που μοιάζουν με τον Σεδεκία ή και τους άρχοντες ακόμη όλου του κόσμου. Οι Μάρτυρες πρέπει να ‘πλήξουν στον στόχο,’ όπως έκανε κι ο Ιερεμίας στον Βασιλέα Σεδεκία υπακούοντας στην εντολή που έλαβε από τον Ιεχωβά.
27. Ποιες εκτελεστικές δυνάμεις θ’ αντιμετωπίσουν οι λαοί στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος;
27 Στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης,» στον Αρμαγεδδώνα, οι άρχοντες αυτού του συστήματος πραγμάτων πρέπει να λογαριασθούν με τον Παντοκράτορα Θεό, και όχι με απλούς συνανθρώπους τους. Όσο για κείνους που υποστηρίζουν πατριωτικά τους πολιτικούς λειτουργούς αυτού του συστήματος πραγμάτων, αυτοί θ’ αντιμετωπίσουν τις εκτελεστικές δυνάμεις κάτω από την προσταγή του Ιεχωβά. Στις μέρες του Ιερεμία, οι εκτελεστικές δυνάμεις ήσαν οι Βαβυλωνιακές στρατιές κάτω από τον Αυτοκράτορα Ναβουχοδονόσορ. Στον επικείμενο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος θα είναι οι άγιοι άγγελοι του Ιεχωβά οδηγούμενοι από τον Υιό του τον Ιησού Χριστό.—Αποκ. 16:12· 19:11-21.
28, 29. Τι εκλογή πρέπει να κάνωμε εμείς ο κοινός λαός, προσέχοντας έτσι στα λόγια του Ιεχωβά στα εδάφια Ιερεμίας 21:8-10;
28 Οι άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου μιμήθηκαν τον Βασιλέα Σεδεκία της Ιερουσαλήμ και αρνήθηκαν να διορθωθούν και να επιζητήσουν συμφιλίωσι με τον Θεό. Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνωμε εμείς οι κοινοί άνθρωποι εν όψει της επικείμενης παγκόσμιας καταστροφής; (Ιερ. 21:11, 12· 22:3-5) Πρέπει ν’ αναλάβωμε ατομική δράσι. Πρέπει να κάνωμε μια προσωπική εκλογή ‘της οδού της ζωής.’ Ο καθένας μας πρέπει να προσέξη τους λόγους του Θεού μέσω του Ιερεμία:
29 «Και προς τον λαόν τούτον θέλεις ειπεί, Ούτω λέγει Κύριος· Ιδού, έθεσα ενώπιον σας την οδόν της ζωής και την οδόν του θανάτου. Όστις κάθηται εν τη πόλει ταύτη, θέλει αποθάνει υπό μαχαίρας και υπό πείνης και υπό λοιμού· Αλλ’ όστις εξέλθη και προχωρήση προς τους Χαλδαίους οίτινες σας πολιορκούσι, θέλει ζήσει και η ζωή αυτού θέλει είσθαι ως λάφυρον εις αυτόν. Διότι έστησα το πρόσωπον μου εναντίον της πόλεως ταύτης προς κακόν και ουχί προς καλόν, λέγει Κύριος· θέλει παραδοθή εις την χείρα του βασιλέως της Βαβυλώνας και θέλει κατακαύσει αυτήν εν πυρί.»—Ιερ. 21:8-10.
30. Γιατί ‘το να προχωρούσε ένας Ιουδαίος στους Χαλδαίους’ δεν ήταν πράξις αντιπατριωτική ή προδοτική;
30 Αλλά ‘το να προχωρούσε ένας Ιουδαίος στους Χαλδαίους,’ που πολιορκούσαν το βασίλειο του Ιούδα δεν ήταν πράξις αντιπατριωτική η προδοτική. Ήταν η πορεία υπακοής προς τον Ιεχωβά Θεό, τον αόρατο ουράνιο βασιλέα του Ισραήλ. Αυτή ήταν ‘η οδός της ζωής,’ ενώ ‘η οδός του θανάτου’ ήταν η πορεία της ανυπακοής που είχαν εκλέξει οι Ιουδαίοι πατριώτες.
31. Η περίπτωσις τότε έμοιαζε με ποια περίπτωσι του πρώτου αιώνος μ.Χ.;
31 Η περίπτωσις έμοιαζε με την περίπτωσι των Εκχριστιανισμένων Ιουδαίων του πρώτου αιώνος της Κοινής μας Χρονολογίας. Ο Ιησούς Χριστός προείπε την καταστροφή της ανοικοδομημένης πόλεως Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές, τις οποίες είχε χαρακτηρίσει ως «βδέλυγμα της ερημώσεως.»—Ματθ. 24:15.
32. Συνεπώς, τι οδηγίες έδωσε ο Ιησούς στους αφιερωμένους ακολούθους του;
32 Γι’ αυτό, ο Ιησούς έδωσε τις εξής οδηγίες στους αφιερωμένους ακολούθους του: «Τότε θέλει έλθει το τέλος. Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω—ο αναγινώσκων ας εννοή—τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη· Οστις ευρεθή επί του δώματος, ας μη καταβή δια να λάβη τι εκ της οικίας αυτού· και όστις ευρεθή εν τω αγρώ, ας μη επιστρέψη οπίσω δια να λάβη τα ιμάτια αυτού. Ουαί δε εις τας εγκυμονούσας και τας θηλαζούσας εν εκείναις ταις ημέραις. . . . Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και αν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.»—Ματθ. 24:14-22.
33. Στην περίοδο μεταξύ των ετών 66 και 70 μ.Χ., σε τι κατέληξε η υπακοή και η αδιαφορία στις οδηγίες του Ιησού;
33 Οι πιστοί Εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι υπήκουσαν σ’ αυτήν την οδηγία του Διδασκάλου τους. Όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες αποσύρθηκαν από την ανεπιτυχή τους επίθεσι κατά της Ιερουσαλήμ και του ναού της το 66 μ.Χ., οι κινδυνεύοντες Χριστιανοί εγκατέλειψαν ολόκληρη την επαρχία της Ιουδαίας. Δεν ήσαν λιποτάκτες της Ιουδαϊκής υποθέσεως. Υπήκουσαν στον Αρχηγό τους τον Ιησού Χριστό, και γι’ αυτό, η πορεία που εξέλεξαν ήταν ‘η οδός της ζωής.’ Οι πατριώτες Ιουδαίοι εξέλεξαν «την οδόν του θανάτου» και απωλέσθησαν 1.100.000 άτομα, όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες υπό τον Στρατηγό Τίτο κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.
34. Που θα προσφύγουν χωρίς καθυστέρησι όσοι αγαπούν τη ζωή σε μια νέα τάξι;
34 Έχοντας αυτά τα ιστορικά παραδείγματα ενώπιον μας, τι πρόκειται να κάνωμε εμείς σήμερα; Ζούμε στον καιρό που οι μαθητές του Χριστού ωνόμαζαν ‘συντέλεια του αιώνος.’ «Η γενεά αύτη,» αντιμετωπίζει τώρα τη μοναδική στο είδος της ‘μεγάλη θλίψι’ που θα έλθη πάνω σε όλο τον κόσμο που προεικονίσθηκε από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Το ζήτημα τώρα είναι, η εκλογή ‘της οδού της ζωής’ ή ‘της οδού του θανάτου.’ Η τάξις του Ιερεμία εξέλεξε «την οδόν της ζωής.» Αυτή η τάξις τονίζει ότι και άλλοι μπορούν να κάνουν το ίδιο. Χωρίς άλλη καθυστέρησι, όλοι όσοι αγαπούν την αιώνια ζωή σε μια δίκαιη νέα τάξι θα επωφεληθούν από τη Θεόδοτη ευκαιρία να εκλέξουν «την οδόν της ζωής.» Θα σπεύσουν να ταχθούν με το μέρος των εκτελεστικών δυνάμεων του Ιεχωβά.—Ματθ. 24:3, 34.
[Εικόνα στη σελίδα 20]
WBBR, Staten Island, N.Y.