Οι Υπηρέται Τρέφουν το Ποίμνιο — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Οι Υπηρέται Τρέφουν το Ποίμνιο

«Ποιμάνατε το . . . ποίμνιον του Θεού.»—1 Πέτρου 5:2.

1. Πώς ο Ιεχωβά είναι ο Μέγας Ποιμήν του λαού του;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο Μέγας Ποιμήν όλου του λαού του. Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από αυτόν στην εκδήλωσι αγάπης και σοφίας και στην εξάσκησι δικαιοσύνης και δυνάμεως για το λαό του. Είναι πιο πιστός και δίκαιος στη συμπεριφορά του προς το ποίμνιό του από οποιονδήποτε ανθρώπινο ποιμένα, πιο τρυφερός και γεμάτος συμπάθεια προς τους μικρούς του από οποιονδήποτε βοσκό του κόσμου τούτου, πιο δυνατός και ορμητικός στην υπεράσπισι του λαού του από οποιονδήποτε φύλακα φυσικών προβάτων. Πάντοτε ο Ιεχωβά προστατεύει τους αφωσιωμένους σ’ αυτόν από άγριους και θηριώδεις εχθρούς, ενώ συγχρόνως τους παρέχει εύφορες βοσκές πνευματικής τροφής και τους οδηγεί στα ζωογόνα ρεύματα των αναψυκτικών υδάτων που ρέουν διαρκώς από τον λόγον της αληθείας του. Ασφαλώς ο Μέγας Ποιμήν είναι ο Ιεχωβά!

2. Διορίζοντας ποιους φανερώνεται ως ανώτερος ποιμήν;

² Δεν είναι εκπληκτικό να βρούμε ότι αυτός ο Ανώτερος Ποιμήν χρησιμοποιεί στην μεταχείρισι του πολυπληθούς του ποιμνίου, στην φύλαξί του και την φροντίδα για τις ανάγκες του, μεθόδους που είναι ανώτερες και τελείως διαφορετικές από εκείνες που χρησιμοποιούν άλλοι. Αντί να μεταχειρισθή μισθωτούς, όπως λ. χ. πάπας, καρδιναλίους, αρχιεπισκόπους κλπ., να τους δώση υψηλούς και ηχηρούς τίτλους, και να τους βάλη να κυβερνούν το ποίμνιο, ο Παντοδύναμος Θεός εγείρει από το ίδιο του το ποίμνιο μερικούς τους οποίους Αυτός διορίζει ως υπηρέτας ή «δούλους» για να επαγρυπνούν και να φροντίζουν για τις ανάγκες των αδελφών των όπως αυτός διευθύνει. Πιστοί στον διορισμό των ως υπηρετών, αυτοί οι φύλακες των προβάτων δεν αποπειρώνται ποτέ να κάνουν το ποίμνιο να λοξοδρομήση και να βγη έξω από το σωστό δρόμο ή να εκμεταλλευθούν το ποίμνιο προς όφελός των, αλλά οδηγούν μάλλον και κατευθύνουν τα πρόβατα του Κυρίου στον δρόμο που έχει προσδιορισθή από τον Θεό. Ο Ιεχωβά Θεός, λοιπόν, είναι εκείνος που αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη και στον οποίον ανήκει όλη η τιμή και ο αίνος για τον δρόμο της ευημερίας στον οποίον βρίσκεται τώρα ο λαός του. Ότι αυτός είναι ο εύτακτος τρόπος Κυρίου του Θεού για την ικανοποίησι των αναγκών της θεοκρατικής του οργανώσεως θα το ιδούμε από μια μελέτη των Γραφών.

3. Πώς φανερώθηκε ως ποιμήν μέσω του Μωυσέως και του Δαβίδ;

³ Στους αρχαίους καιρούς ο Μεγάλος Ποιμήν Ιεχωβά ήταν εκείνος που ωδήγησε το λαό του Ισραήλ, μαζί με ένα σύμμικτο πλήθος, από την Αίγυπτο, μέσα από την έρημο της χερσονήσου του Σινά, στην εχθρική χώρα που είναι τώρα γνωστή ως Παλαιστίνη, και το έκαμε αυτό δια χειρός πιστών του δούλων όπως ο Μωυσής και ο Ααρών. «Ωδήγησας ως πρόβατα τον λαόν σου, δια χειρός Μωυσέως και Ααρών.» (Ψαλμός 77:20) Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που «εσήκωσεν εκείθεν ως πρόβατα τον λαόν αυτού και ωδήγησεν αυτούς ως ποίμνιον εν τη ερήμω.» (Ψαλμός 78:52) Όταν αυτοί έγιναν παραβάται και βρίσκονταν σε στενοχωρία, έκραξαν στον Μεγάλο τους Ποιμένα Ιεχωβά, λέγοντας: «Ακροάσθητι, ο ποιμαίνων τον Ισραήλ, συ ο οδηγών ως ποίμνιον τον Ιωσήφ· ο καθήμενος επί των χερουβείμ.» (Ψαλμός 80:1) Στην πορεία του χρόνου ο Θεός εκάλεσε τον Δαβίδ μέσα από τους αδελφούς του και τον έβαλε να εποπτεύη το ποίμνιο του Ισραήλ και να φροντίζη για τις ιδιαίτερές τους ανάγκες. «Και [προς τον Δαβίδ] είπεν ο Ιεχωβά, Συ θέλεις ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ, και συ θέλεις είσθαι ηγεμών επί τον Ισραήλ.» (2 Σαμουήλ 5:2· 1 Χρονικών 11:2, Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις) Ο Δαβίδ δε ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος, ‘ένας άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού’, και μολονότι εκάθησε «επί του θρόνου του Ιεχωβά» δεν ελησμόνησε ποτέ ότι ήταν απλώς ο δούλος του Μεγάλου Ποιμένος. (1 Σαμουήλ 13:14· Πράξεις 13:22· 1 Χρονικών 29:23) Ο Δαβίδ εκτιμούσε το γεγονός ότι πραγματικά ο Θεός ήταν εκείνος που επρομήθευε για τον εκλεκτό του λαό την αναγκαία τροφή, φροντίδα και κατάλληλη καθοδηγία στο σωστό δρόμο, και γι’ αυτό έψαλε: «Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός. Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου· με ωδήγησε δια τρίβων δικαιοσύνης, ένεκεν του ονόματος αυτού. Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ’ εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου αύται με παρηγορούσιν.»—Ψαλμός 23:1-4, Α.Σ.Μ.

4. Γιατί πρέπει οι δούλοι να γνωρίσουν τη μέθοδο με την οποία φροντίζει ο Θεός για τα πρόβατά του;

⁴ Το «ποίμνιον του Θεού» σήμερα, όπως και στους περασμένους καιρούς, δεν αποτελείται από τετράποδα, βωβά κτήνη, σκεπασμένα με μαλλί, αλλά, όπως λέγουν οι Γραφές, είναι «άνθρωποι», άνθρωποι καλής θελήσεως, ο λαός του Κυρίου. «Σεις, πρόβατά μου, τα πρόβατα της βοσκής μου, σεις είσθε άνθρωποι, και εγώ ο Θεός σας, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.» (Ιεζεκιήλ 34:31, Α.Σ.Μ.) Οι περισσότεροι από τους αναγνώστας αυτού του περιοδικού, επειδή είναι πράοι και ευδίδακτοι και έχουν ήπιες διαθέσεις σαν του προβάτου, δείχνουν με την προθυμία τους ν’ ακολουθήσουν τον Μεγάλο Ποιμένα Ιεχωβά, ότι έχουν τώρα συναχθή ή συνάζονται στην ποίμνη του Κυρίου. «Γνωρίσατε, ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς· ημείς είμεθα λαός αυτού, και πρόβατα της βοσκής αυτού.» (Ψαλμός 100:3, Α.Σ.Μ.) Είναι, λοιπόν, σπουδαίο για όλους όσοι ανήκουν σ’ αυτό το ποίμνιο, να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τη μέθοδο με την οποία φροντίζει ο Θεός για τις ανάγκες του λαού του. Πρέπει να εκτιμήσουν το γεγονός ότι αυτός διώρισε δούλους για να θρέψουν, να βοηθήσουν και να παρηγορήσουν το λαό του σ’ αυτούς τους συγχρόνους καιρούς. Είναι επίσης καλό να κατανοήσουν οι υπηρέται αυτοί και να εκτιμήσουν τις μεγάλες ευθύνες και τα καθήκοντα που τους ανέθεσε ο Κύριος. Δεν πρέπει να παραμελήσουν αυτά τα καθήκοντα. Δεν πρέπει να κάμουν κακή χρήσι αυτών των προνομίων. Πρέπει πιστά να επαγρυπνούν και να φροντίζουν για τα καθήκοντα αυτά που προσδιώρισε ο Θεός προς τιμήν και δόξαν του Μεγάλου Ποιμένος και για την ευλογία του ποιμνίου του.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΗΝ

5. Ποιος είναι ο Αρχιποιμήν και Καλός Ποιμήν; Γιατί πρέπει ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν;

⁵ Παρατηρήστε τον Ιησού Χριστό τον οποίον ο Θεός διώρισε, και ως Αρχιποιμένα και ως Καλόν Ποιμένα του ποιμνίου Του! (1 Πέτρου 5:4· Ιωάννης 10:14) Αποβλέψατε στον «Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» (Εβραίους 12:2, 3) Ναι, αποβλέψατε σ’ αυτόν τον Υιόν του Θεού ως το τέλειο παράδειγμα ενός που ηγέρθη μέσα από τους αδελφούς του για να είναι δούλος που να εποπτεύη το ποίμνιο. (Πράξεις 3:22) Υπέμεινε πιστά κάθε είδους καταδίωξι και ταλαιπωρία ενώ αναζητούσε το απολωλός πρόβατο και ελάμβανε φροντίδα γι’ αυτό. Η αισχύνη και το όνειδος που του επέφερε αυτός ο κόσμος των αντιτυπικών Αιγυπτίων, ο οποίος τον εμίσησε και τον κατεφρόνησε επειδή ήταν ο Αρχιποιμήν, ο Υιός του μεγάλου Ποιμένος-Πατρός, δεν τον εσταμάτησε ούτε τον έκαμε να λοξοδρομήση από την εντολή που του είχε ανατεθή. «Διότι είναι βδέλυγμα εις τους Αιγυπτίους πας ποιμήν προβάτων,» τόσο τυπικώς όσο και αντιτυπικώς· αυτό όμως δεν έκαμε τον Ιησού να αλλάξη την ενασχόλησί του ως πρωτίστου δούλου και ποιμένος του Θεού.—Γένεσις 46:34.

6. Από ποιους τρεις ειδικούς χαρακτήρας προσκιάσθηκε;

⁶ Η προφητεία που ανεγράφη αιώνες προτού γεννηθή ο Χριστός, εφανέρωνε ότι αυτός ήταν προωρισμένος να είναι ο Αρχιποιμήν του Ιεχωβά, και ήταν προσδιορισμένος να εκπληρώση αυτόν τον ρόλο. Ο Μωυσής, ο ποιμήν του σαρκικού Ισραήλ, ήταν τύπος του Χριστού, του ποιμένος του αληθινού Ισραήλ του Θεού. (Δευτερονόμιον 18:15· Πράξεις 3:22) Ο Δαβίδ, ο οποίος εποίμανε τον εκλεκτό λαό του Θεού, ήταν μια εικόνα του Ιησού Χριστού, του Μεγαλυτέρου Δαβίδ, στον οποίο βρίσκει εκπλήρωσι η προφητεία του Ιεζεκιήλ: «Και Δαβίδ ο δούλος μου θέλει είσθαι βασιλεύς επ’ αυτούς· και θέλει είσθαι επί πάντας αυτούς είς ποιμήν.» (Ιεζεκιήλ 37:24· Λουκάς 1:32, 33) Ο Χριστός ο Ποιμήν αναφέρεται επίσης στην προφητεία ως ο Μεγαλύτερος Κύρος, για τον οποίον ο Ησαΐας προείπε τα εξής: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά . . . προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου.»—Ησαΐας 44:24, 28. Α.Σ.Μ.

7. Πώς ο Ιησούς στη γη έδειξε συμπάθεια για τα πρόβατα όμοια μ’ εκείνη που εξεδήλωσε ο Θεός;

⁷ Βρίσκομε, λοιπόν, τον Ιησούν, τον «μέγαν ποιμένα των προβάτων» να δείχνη για τα πρόβατα του Κυρίου την ίδια αγάπη και αφοσίωσι και τρυφερή συμπάθεια που εκδηλώθηκε από τον Πατέρα του. (Εβραίους 13:20) Ακατάπαυστα ο κεχρισμένος Ιησούς διακονούσε τις ανάγκες των αδελφών του, του ποιμνίου του Θεού. Ακούραστα αναζητούσε τα αποπλανημένα και πεινασμένα πρόβατα, και όταν τα εύρισκε, τα έτρεφε με τροφή κατάλληλη για την υγεία τους και την ευεξία τους. «Και περιήρχετο ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας, και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν εν τω λαώ. Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» (Ματθαίος 9:35, 36) Ο Καλός Ποιμήν δεν παραμέλησε αυτό το πλήθος των ανθρώπων που πεινούσαν και διψούσαν για τον άρτον της ζωής και το ύδωρ της αληθείας. Μπορεί να ήταν κουρασμένος και βεβαρυμένος από τα μακρά του ταξίδια μέσ’ από όλες τις πόλεις και τα χωριά και από το εξαντλητικό του έργο της διδασκαλίας, του κηρύγματος και της θεραπείας των αναπήρων και των ασθενών, δεν αντιπαρήλθε όμως αυτό το πλήθος και δεν το άφησε χωρίς ποιμένα αναβάλλοντας το πράγμα για λίγον καιρό αργότερα. Όταν είδε ότι ήταν πρόβατα που είχαν αποπλανηθή, η αφήγησις λέγει ότι «ήρχισε να διδάσκη αυτούς πολλά», υποδεικνύοντάς τους το σωστό δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. (Μάρκος 6:34) Χωρίς αμφιβολία πολλοί απ’ αυτό το πλήθος έδωσαν προσοχή, επέστρεψαν από την ιδιογνωμοσύνη τους και κατόπιν συνέχισαν να ακολουθούν τον Καλόν Ποιμένα, αποδίδοντας αίνο στον Μεγάλο Ποιμένα, Ιεχωβά. Όλοι οι Χριστιανοί, μας λέγει ο απόστολος Πέτρος, βρίσκονταν κάποτε σε μια όμοια δίχως ελπίδα κατάστασι. «Διότι υπήρχετε “ως πρόβατα πλανώμενα·” αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας.»—1 Πέτρου 2:25.

8. Ποια βήματα έκαμε για να γίνη και ν’ αποδειχθή ποιμήν;

⁸ Για να γίνη ο Ιησούς ο Πρώτος Δούλος του Ιεχωβά, ήταν ανάγκη να εγκαταλείψη την προηγούμενη ουράνια δόξα του που την είχε απολαύσει ως ο Λόγος, και να αναλάβη την μορφή δούλου, ταπεινώνοντας τον εαυτό του ως το σημείο να κάνη το έργο που εκτελείται από δούλους. Ο Ιησούς είχε καθιερωθή να πράττη, όχι το δικό του θέλημα, αλλά το θέλημα του ουρανίου Πατρός του· επομένως, αν το θέλημα και ο σκοπός του Ιεχωβά ήταν να γίνη ο αγαπητός του Υιός υπηρέτης ή δούλος των αδελφών του, ποιος ήταν αυτός για να βρη λάθος ή να στασιάση ή να γογγύση γι’ αυτό που του ανετέθη; Αντί να παραπονεθή ή να αναλάβη το έργον με μισή καρδιά, ο Ιησούς εργάσθηκε με ζήλο και ενεργητικότητα ως ένας ταπεινός δούλος ανάμεσα στο ποίμνιο του Θεού. Το φαγητό του και η δυναμίς του ήταν το να πράττη το θέλημα του ουρανίου Πατρός του, άσχετα με το ποια δυσκολία ή ταλαιπωρία του επέφερε. (Ιωάννης 4:34· 6:38) Σε τούτο αποτελεί ένα ευγενές παράδειγμα για να το ακολουθήσουν όλοι οι δούλοι του Θεού. Αν οποιοιδήποτε φιλοδοξούν να είναι δούλοι του Υψίστου Θεού, ας έχουν την ίδια διανοητική διάθεσι και ας ακολουθούν την ίδια πορεία ταπεινώσεως—αυτή είναι η συμβουλή του αποστόλου Παύλου. «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού· όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν· αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους· και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.»—Φιλιππησίους 2:5-8.

9. Για ποια ανάγκη του ποιμνίου του μετά την αναχώρησί του έλαβε πρόνοια;

⁹ Όπως ακριβώς ο Μωυσής «υπήρξε πιστός εις όλον τον οίκον αυτού ως θεράπων», έτσι υπήρξε επίσης και ο Μεγαλύτερος Μωυσής, Χριστός Ιησούς. (Εβραίους 3:5) Όπως ακριβώς «ελάλησεν ο Μωυσής προς τον Ιεχωβά, λέγων, Ιεχωβά, ο Θεός των πνευμάτων πάσης σαρκός, ας διορίση άνθρωπον επί την συναγωγήν, όστις να εξέλθη έμπροσθεν αυτών, και όστις να εισέλθη έμπροσθεν αυτών, και όστις να εξάγη αυτούς, και όστις να εισάγη αυτούς· ώστε να μη ήναι η συναγωγή του Ιεχωβά ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα», έτσι και ο Ιησούς Χριστός ενδιαφερόταν για την συνεχή ευημερία της Χριστιανικής συναθροίσεως μετά την αναχώρησί του. (Αριθμοί 27:15-17, Α.Σ.Μ.) Ο Ιησούς εγνώριζε ότι όταν θα συνεπληρώνετο η βραχεία του διακονία στη γη, η συνάθροισις των προβάτων που άφηνε πίσω του θα είχε ανάγκη να ποιμανθή και να τύχη φροντίδος. Επιπλέον, αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός ότι ο Χριστός προσδιωρίσθηκε ως Αρχι-ποιμήν συνεπήγετο ότι ήταν θέλημα και σκοπός του Θεού να ενωθούν μαζί του και άλλοι ποιμένες και να υπηρετήσουν υπό τον Χριστόν. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Χριστός έδωκε στους αποστόλους και μαθητάς του ειδικές προφορικές οδηγίες καθώς και έμπρακτα παραδείγματα για το πώς έπρεπε να συμπεριφέρονται ως δούλοι και ποιμένες του ποιμνίου. ‘Ακούστε τα λόγια μου και ακολουθήστε το παράδειγμά μου,’ ήταν η ουσία της διδασκαλίας αυτής.

10. Ποιον κανόνα κατέθεσε ο Καλός Ποιμήν για τους συνδούλους;

¹⁰ Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς εκάλεσε τους μαθητάς του μαζί και τους είπε: «Εξεύρετε ότι οι νομιζόμενοι άρχοντες των εθνών, κατακυριεύουσιν αυτά· και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν· αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, θέλει είσθαι υπηρέτης υμών· και όστις εξ υμών θέλει να γείνη πρώτος, θέλει είσθαι δούλος πάντων· διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Μάρκος 10:42-45) Το θείο υπόμνημα, εκθέτοντας το ίδιο πράγμα με λιγώτερα λόγια, αναφέρει: «Και καθίσας εκάλεσε τους δώδεκα, και λέγει προς αυτούς, Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος, και πάντων υπηρέτης.» (Μάρκος 9:35· Ματθαίος 23:11) Όσοι από το ποίμνιο του Θεού θα ετιμώντο ιδιαίτερα με μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας θα έπρεπε να είναι υπηρέται και δούλοι των άλλων διακονώντας και βοηθώντας τους αδελφούς των με κάθε δυνατό τρόπο. «Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς, Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού.» (Ιωάννης 15:20) Αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ως ο ποιμήν και δούλος του Θεού, εδαπάνησε καιρό στο να διατρέφη το ποίμνιο του Πατρός του, στο να το υπηρετή, να το παρηγορή και με κάθε δυνατό τρόπο να το βοηθή, τότε δεν αναμένονται λιγώτερα από τους δούλους του Χριστού. ‘Αν ένας με υπηρετή, ας ακολουθή το παράδειγμά μου,’ είναι ο κανών που κατετέθη από τον Καλόν αυτόν Ποιμένα.—Ιωάννης 12:26.

11. Ποια εκδήλωσι έκαμε στο τελευταίο πάσχα; Γιατί;

¹¹ Η διακονία του Ιησού επλησίαζε γοργά προς το τέλος της. Τώρα λίγες μόνο ώρες απέμεναν προτού να προδοθή και να κρεμασθή στο καταραμένο ξύλο του μαρτυρίου. Έπρεπε να εντυπώση στις διάνοιες των μαθητών του με τον εντονώτερο δυνατό τρόπο την κατάλληλη στάσι των υπηρετών στη συνάθροισι. Σηκώθηκε, λοιπόν, από το τραπέζι στο οποίον είχε εορτάσει το τελευταίο πάσχα, καθώς λέγει η αφήγησις, και, αφού αφήρεσε το εξωτερικό του ένδυμα, επήρε ένα προσόψι και μια λεκάνη με νερό και άρχισε να πλύνη τα πόδια των αδελφών του. Αφού αυτό ετελείωσε, ο Πρώτος Δούλος είπε: «Εξεύρετε τι έκαμον εις εσάς; Σεις με φωνάζετε, Ο διδάσκαλος και ο Κύριος· και καλώς λέγετε, διότι είμαι. Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, δεν είναι δούλος ανώτερος του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος ανώτερος του πέμψαντος αυτόν. Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνατε αυτά.»—Ιωάννης 13:12-17.

«ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΜΟΥ»

12. Πότε και πώς διασκορπίστηκαν τα πρόβατά του και συναθροίσθηκαν ξανά;

¹² Έτσι επί τρία χρόνια και πλέον αυτός ο Αρχιποιμήν έδειξε μέσω παραδειγμάτων καθώς και με διδάγματα πώς οι δούλοι πρέπει να διακονούν τις ανάγκες των αδελφών τους στη Θεοκρατική διάταξι. Η περίοδος της διακονίας του εν σαρκί μεταξύ των προβάτων του Κυρίου είχε φθάσει στο τέλος της. Είχε έλθει ο καιρός για την πάταξι και τη θανάτωσι του ποιμένος εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Ζαχαρία, και συνεπώς, ήταν καιρός για τον προσωρινό διασκορπισμό των προβάτων, ο οποίος είχε επίσης προφητευθή. (Ζαχαρίας 13:7· Ματθαίος 26:31· Μάρκος 14:27) Ότι ο διασκορπισμός εκείνων που είχαν ακολουθήσει αυτόν τον ποιμένα θα ήταν βραχείας διαρκείας φανερώνεται από τα γεγονότα που συνέβησαν μετά την ανάστασι του Χριστού. Σε διάφορες περιπτώσεις ο Χριστός εμφανίσθηκε σ’ εκείνους που είχαν εκλεγή για να είναι ειδικοί υπηρέται, στους αποστόλους, για να τους ενισχύση για το έργο, του να συναθροίσουν ξανά τα διασκορπισμένα πρόβατα.

13. Πώς ο Ιησούς ετόνισε στην περίπτωσι του Πέτρου την ανάγκη τού να βοσκηθούν τα πρόβατα;

¹³ Σε μια τέτοια ακριβώς περίπτωσι, το πρωί, την ώρα του προγεύματος, ο Ιησούς ερώτησε τον Πέτρο αν τον αγαπούσε πραγματικά. Απαντώντας στην ερώτησι ο Πέτρος είπε: «Ναι, Κύριε, συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ.» Ανταπαντώντας ο Ιησούς είπε: «Βόσκε τα αρνία μου.» «Λέγει προς αυτόν πάλιν δευτέραν φοράν, Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;» Αυτή τη φορά ο Σίμων Πέτρος αποκρίθηκε με περισσότερη έμφασι, δηλώνοντας με όχι αβέβαιη γλώσσα, «Ναι, Κύριε· συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ.» Σ’ αυτή τη δευτέρα απόκρισι ο Ιησούς ανταπήντησε·. «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» Και ξανά πάλι, για τρίτη φορά, ο Ιησούς διετύπωσε την ερώτησι: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;» Τώρα όμως ο Πέτρος στενοχωρήθηκε και ήλθε σε αμηχανία επειδή ο Κύριος αμφισβητούσε επανειλημμένως την αφοσίωσί του και την αγάπη του. Δεν υπήρχε αμφιβολία στο νου του γι’ αυτό το ζήτημα· γι’ αυτό αναφέρεται ότι «ελυπήθη ο Πέτρος ότι είπε προς αυτόν την τρίτην φοράν, Αγαπάς με;» Με μεγαλύτερη, λοιπόν, θέρμη και πιο εμφαντικά, ο Πέτρος εδήλωσε: «Κύριε, συ εξεύρεις τα πάντα· συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ.» Χωρίς αμφιβολία η ειλικρίνεια του Πέτρου εξεδηλώνετο τόσο απτά ώστε ήταν βέβαιος ότι ο Χριστός θα μπορούσε να το «γνωρίζη» πλέον ότι τον αγαπούσε, αλλά ο Κύριος Ιησούς επανέλαβε απλώς την προτροπή του: «Βόσκε τα πρόβατά μου.» (Ιωάννης 21:15-18) Εκείνο που πραγματικά έκανε ο Ιησούς ήταν το να τονίζη με επανάληψι την ανάγκη για τον Πέτρο, και παρόμοια για άλλους που θα ήταν επίσης υπηρέται του ποιμνίου, να βόσκουν τα πρόβατα αν επρόκειτο να αποδείξουν πραγματικά ότι αγαπούν τον Αρχιποιμένα Ιησούν Χριστόν και τον Μέγαν Ποιμένα Ιεχωβά.

14. Ποιοι ιδιαίτερα πρέπει να κηρύττουν και να τρέφουν τα πρόβατα; Ακολουθώντας το παράδειγμα ποιων;

¹⁴ Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι εγνώριζαν τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε ότι έπρεπε να βόσκουν τα πρόβατα του Κυρίου, διότι, όταν ο Καλός Ποιμήν ήταν ακόμη στη γη, τους είχε στείλει από πόλι σε πόλι με οδηγίες να υπάγουν «προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ. Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθαίος 10:1-16) Το θείο υπόμνημα λέγει ότι απέστειλε εβδομήντα από τους ωρίμους και πιστούς μαθητάς να ενασχοληθούν σ’ αυτό το έργο της ποιμάνσεως. (Λουκάς 10:1-17) Είναι αλήθεια ότι η εντολή της διακηρύξεως τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας αφορά κάθε έναν από το λαό του Κυρίου, αλλά ιδιαίτερα αυτό είναι αληθινό για κείνους που ο Κύριος εκλέγει ως υπηρέτας στη Θεοκρατική του οργάνωσι. Ότι αυτό είναι έτσι, φανερώνεται από ό,τι συνέβη από την Πεντηκοστή και έπειτα. Εκεί, με την ευκαιρία αυτή, μια αξιόλογη μερίδα από τη δύναμι και το άγιο πνεύμα του Κυρίου εξεχύθη σε όλους τους παρόντας, αδελφούς και αδελφές εξίσου, γέρους και νέους εξίσου, υπηρέτας και μη υπηρέτας εξίσου. Εντούτοις, οι απόστολοι, ως διορισμένοι υπηρέται, ήταν ιδιαίτερα ζηλωταί στο ν’ αποδείξουν την αγάπη τους για τον Θεό και τη βασιλεία του. Έφθασαν στο ακρότατο όριο της προσπαθείας να αναζητήσουν να ανεύρουν και να διαθρέψουν τα πρόβατα του Κυρίου. Καθώς ανέφεραν στις εισαγωγές των επιστολών τους, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Ιούδας και ο Παύλος, εκτιμούσαν ότι ως φύλακες των προβάτων του ποιμνίου, ήταν δούλοι του Κυρίου. (2 Πέτρου 1:1· Ιάκωβος 1:1· Αποκάλυψις 1:1· Ιούδας 1· Φιλιππησίους 1:1· Τίτον 1:1) Σ’ αυτή τη στάσι ο Πέτρος έθεσε τον Χριστό ως υπόδειγμά του και παράδειγμα, και προέτρεπε τους συνδούλους του να κάνουν το ίδιο. Ο Παύλος έκανε το ίδιο πράγμα, δηλώνοντας: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»—1 Πέτρου 2:21· 1 Κορινθίους 11:1· 1 Θεσσαλονικείς 1:6.

15. Είναι εύκολο να είναι κανείς υπηρέτης του ποιμνίου; Πώς το εξήγησε αυτό ο Παύλος;

¹⁵ Ο Παύλος γράφει ότι το να είναι κανείς απόστολος και υπηρέτης του ποιμνίου δεν είναι εύκολο έργο. Ενώ οι μεγαλύτερές του ευθύνες και τα προνόμια υπηρεσίας έδιναν στον Παύλο πολλή χαρά και ικανοποίησι, φαίνεται επίσης ότι του έφερναν μεγαλύτερη θλίψι και στενοχώρια στη σάρκα, καθώς γράφει: «Νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους, ως καταδεδικασμένους εις θάνατον· διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους. Ημείς μωροί δια τον Χριστόν, σεις δε φρόνιμοι εν Χριστώ· ημείς ασθενείς, σεις δε ισχυροί· σεις ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν, και διψώμεν, και γυμνητεύομεν, και ραπιζόμεθα, και περιπλανώμεθα, και κοπιώμεν εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας· λοιδορούμενοι, ευλογούμεν· διωκόμενοι, υποφέρομεν· βλασφημούμενοι, παρακαλούμεν· ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον.» (1 Κορινθίους 4:9-13) Αληθινά ο Παύλος υπέφερε πολλά ενώ ήταν στη γραμμή του καθήκοντος ως πιστός υπηρέτης του ποιμνίου· όχι, όμως, με τη δική του δύναμι, αλλά τα υπέφερε με τη χάρι και τη δύναμι του Κυρίου, όπως γράφει σε μια άλλη περίπτωσι: «Αλλ’ ο Κύριος με παρεστάθη, και με ενεδυνάμωσε, δια να πληρωθή δι’ εμού το κήρυγμα, και να ακούσωσι πάντα τα έθνη· και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος.»—2 Τιμόθεον 4:17.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΟΥΝ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

16, 17. Πότε εισεχώρησαν οι ψευδείς ποιμένες, και πώς συμπεριφέρθηκαν;

¹⁶ Πιστά οι απόστολοι ως υπηρέται εμόχθησαν στον αγρό, αναζητώντας τα απολωλότα πρόβατα, τρέφοντάς τα όταν τα εύρισκαν, αγωνιζόμενοι για το ποίμνιο εναντίον όλων των αποστατών, των ατάκτων προσώπων και των απλήστων εκείνων που προσπαθούσαν να προξενήσουν διαίρεσι μεταξύ των αδελφών. Κάτω από την Θεοκρατική αυτή οργάνωσι το ποίμνιο ευημερούσε και ηύξανε σε αριθμό, πολλά δε πρόβατα συναθροίσθηκαν απ’ τις ανεπαρκείς και άγονες εκτάσεις του ειδωλολατρικού κόσμου στις εύφορες βοσκές του αληθινού Χριστιανισμού. Αφού, όμως, επέρασαν οι απόστολοι από τη σκηνή, δεν άργησαν μηδαμινοί άνθρωποι να τεθούν επί κεφαλής του ποιμνίου ως αρχηγοί του. Επειδή παραμελούσαν εντελώς τα καθήκοντα που έπρεπε να εκτελούν ως υπηρέται, και επειδή ήταν οκνηροί και αδιάφοροι για τις ανάγκες του ποιμνίου, αυτοί όχι μόνο αρνήθηκαν να αναζητήσουν τα απολωλότα πρόβατα, αλλά και αρνήθηκαν ακόμη να διαθρέψουν εκείνα που είχαν ήδη συναχθή και να φροντίσουν γι’ αυτά. Ωνόμαζαν τους εαυτούς των ποιμένας, όταν όμως εισχωρούσαν λύκοι για να καταστρέψουν και να καταβροχθίσουν το ποίμνιο, αυτοί οι ψευδείς ποιμένες έφευγαν και ηρνούντο να πολεμήσουν για τα πρόβατα. Συνεπώς, η δριμεία κρίσις του Ιεχωβά έπεσε επάνω τους.

¹⁷ Δημιουργήθηκε μια λυπηρή κατάστασις, όπως ακριβώς ο απόστολος Παύλος είχε προειδοποιήσει ότι θα γινόταν αν οι διωρισμένοι υπηρέται δεν ήταν πιστοί στα καθήκοντά τους: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού [Κυρίου, Κριτική Έκδοσις Κειμένου, Περιθώριον], την οποίαν απέκτησε δια του ιδίου αυτού αίματος. Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών. Δια τούτο αγρυπνείτε.» (Πράξεις 20:27-31) Ακόμη στην εποχή του Ιούδα μερικοί είχαν εισδύσει, «αφόβως εαυτούς ποιμαίνοντες». (Ιούδας 12, Κριτική Έκδοσις Κειμένου, Περιθώριον) Αυτοί ήταν διεστραμμένοι και αποστάται. Εποφθαλμιώντας την επιδοκιμασία και τον αίνο των ανθρώπων, και επιθυμώντας τα πρόβατα για τον εαυτό τους, επέπεσαν στην ποίμνη του Καλού Ποιμένος και απέσπασαν μαθητάς για να τους φέρουν στα θρησκευτικά τους καταλύματα. «Ναι, κύνες αδηφάγοι, οίτινες δεν γνωρίζουσι χορτασμόν· και ποιμένες οίτινες δεν γνωρίζουσι σύνεσιν· πάντες είναι εστραμμένοι προς την οδόν αυτών, έκαστος εις το μέρος αυτού, δια το κέρδος αυτών.» (Ησαΐας 56:11) Ως ποιμένες χωρίς σύνεσι εκούρευαν τα πρόβατα ακόμη και στον καιρό του χειμώνα. Ως αδηφάγοι κύνες που ποτέ δεν χορταίνουν έτρεφαν συνεχώς τους εαυτούς των εις βάρος του ποιμνίου.

18. Πώς εξύψωσαν τον εαυτό τους; Σε ποια θρησκευτικά συστήματα;

¹⁸ Την σπουδαία και όμως ταπεινή θέσι που κατείχε ένας υπηρέτης ή δούλος στη συνάθροισι του Κυρίου, την εκύτταζαν με χλευασμό και περιφρόνησι εκείνοι οι φυσιωμένοι με την πομπώδη εμφάνισι, που αξιούσαν αλαζονικά ότι ήταν ποιμένες των προβάτων. Υπερήφανοι και υψηλόφρονες, απώθησαν κατά μέρος το προνόμιο του να είναι υπηρέται, εγκατεστάθησαν ως ο κλήρος (μια τάξις για την οποία δεν προνόησε και δεν διέταξε ούτε ο Χριστός ούτε οι απόστολοι), και ανέλαβαν κολακευτικούς τίτλους, όπως είναι ο τίτλος του αρχιεπισκόπου, του μητροπολίτου, του πάπα, του υπάτου ποντίφικος, κλπ. (Ματθαίος 23:5-11) Με βία και σκληρότητα εκυβέρνησαν τα ποίμνιά τους. Τέτοια ήταν η κατάστασις των πραγμάτων τον καιρό που ο Κωνσταντίνος ο Μέγας έθεσε το θεμέλιο της Καθολικής εκκλησίας τον τέταρτον αιώνα μ.Χ., από τότε δε, δια μέσου των αιώνων, οι πολυπληθείς αιρέσεις και θρησκευτικές αποχρώσεις του «Χριστιανισμού» εξακολούθησαν να κρατούν προβατοειδή άτομα στις ενοριακές τους μάνδρες, όπου γίνονται θύματα αρπαγής, υφίστανται εκμετάλλευσι, απογυμνώνονται και καταβροχθίζονται για την ευχαρίστησι και το όφελος των ψευδών ποιμένων. «Ο λαός μου έγεινε πρόβατα απολωλότα·» λέγει ο Ιεχωβά δια στόματος του Ιερεμία, «οι ποιμένες αυτών παρέτρεψαν αυτούς, περιεπλάνησαν αυτούς εις τα όρη· υπήγαν από όρους εις βουνόν, ελησμόνησαν την μάνδραν αυτών. Πάντες οι ευρίσκοντες αυτούς κατέτρωγον αυτούς· και οι εχθροί αυτών είπον, Δεν πταίομεν, διότι ημάρτησαν εις τον Ιεχωβά.»»—Ιερεμίας 50:6, 7, Α.Σ.Μ.

19, 20. Πώς θα ενεργήση ο Ιεχωβά για τα πρόβατα και τι θα κάμη στους ψευδείς ποιμένας;

¹⁹ Οι ψευδείς ποιμένες μπορεί να μην το υπολογίζουν αυτό, αλλ’ ο Μέγας Ποιμήν Ιεχωβά τούς θεωρεί ενόχους διότι παρωδήγησαν τα πρόβατα του ποιμνίου του, ο δε φλογερός του θυμός και η άγρια οργή του έχουν εξαφθή εναντίον όλων αυτών, καθώς λέγει: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά των ποιμένων, και θέλω τιμωρήσει τους τράγους· διότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων επεσκέφθη το ποίμνιον αυτού.» (Ζαχαρίας 10:3, Α.Σ.Μ.) Ναι, προ πολλού ο Ιεχωβά υποσχέθηκε ότι στον κατάλληλο καιρό του θα επεσκέπτετο το ποίμνιο των διασκορπισμένων προβάτων του και θα τιμωρούσε δίκαια τους ψευδείς ποιμένας.

²⁰ Ο Ιεχωβά ο Μέγας Ποιμήν δια χειρός του Αρχιποιμένος του, του Μεγαλυτέρου Δαβίδ, είναι τελείως ικανός να διαχωρίση τα πρόβατα από τους καταθλιπτικούς κερασφόρους. Όταν, λοιπόν, ήλθε για να απελευθερώση τα πρόβατά του από την εξουσία των πονηρών ποιμένων, τα διεχώρισε επίσης από τους κερασφόρους καταδυνάστας που κερατίζουν και κτυπούν τους ασθενείς και τους αδυνάτους και που καταπατούν το άγγελμα της Βασιλείας και θολώνουν το καθαρό νερό της αληθείας. Απελευθερώνοντας τα πρόβατά του από όλους αυτούς τους πονηρούς, ο Ιεχωβά τα τοποθετεί σε καλές βοσκές ανάμεσα στα ύψη του όρους της Βασιλείας του.—Ιεζεκιήλ 34.

ΕΠΑΝΑΣΥΝΑΞΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ

21. Πώς επαλήθευσε η προφητεία του Ιεζεκιήλ για τον «ένα ποιμένα»;

²¹ Τα γεγονότα που έχουν συμβή στην ‘νεφώδη και ζοφεράν ημέραν’ του εικοστού αυτού αιώνος δείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η τελεία πλήρωσις της προφητείας του Ιεζεκιήλ έλαβε χώραν στην εποχή μας. Ο Ιεχωβά έχει συναθροίσει το «υπόλοιπον» του λαού του από τις μακρινές χώρες του «Χριστιανικού κόσμου» όπου ήταν διασκορπισμένο. Επί κεφαλής τους ο Θεός έθεσε τον «δούλόν του» Ιησούν Χριστόν, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ, αυτός δε ο «είς ποιμήν», ο Αρχιποιμήν, τους τρέφει. Επί αρκετόν καιρό πριν από το 1918 μ.Χ, η ετοιμασία της οδού του Κυρίου προχωρούσε και τότε ξαφνικά ο Κύριος ήλθε στο ναό του, για να λογαριασθή εκεί με τους δούλους του, αμείβοντας εκείνους που ήταν πιστοί και τιμωρώντας τους απίστους. Αυτό περιγράφεται για μας από τον Ιησού στη μεγάλη του προφητεία για το «τέλος του κόσμου» στον Ματθαίο 24:42-51. Όπως προείπε ο Μαλαχίας, αυτός θα ήταν καιρός πυρίνης κρίσεως και θα διαρκούσε επί ένα χρονικό διάστημα, ώσπου να εκκαθαρισθούν και ν’ αποχωρισθούν οι πονηροί δούλοι από το υπόλοιπο του Κυρίου.—Μαλαχίας 3:1-3.

22. Πώς αποκαταστάθηκε από το 1918 η Θεοκρατική οργάνωσις;

²² Η σύναξις του υπολοίπου, η επιβολή κακών στους καταδυνάστας του, η εγκατάστασις του Αρχιποιμένος ως Βασιλέως, και η επανίδρυσις της Θεοκρατικής οργανώσεως όπως υπήρχε στους αποστολικούς χρόνους, προελέχθησαν επίσης και από έναν άλλο προφήτη, δηλαδή, τον Ιερεμία. (Ιερεμίας 23:1-8) Αφού ανέλαβε ο Ιησούς Χριστός ο Ποιμήν-Βασιλεύς τις υποθέσεις του λαού του αφότου συναθροίσθηκε ξανά το υπόλοιπο μετά το 1918, τα πράγματα κινήθηκαν γοργά προς την εγκαθίδρυσι μεταξύ των πιστών μιας Θεοκρατικής οργανώσεως ομοίας στη συγκρότησι μ’ εκείνη που υπήρχε προ 1.900 ετών. Αυτό εσήμαινε ότι όλοι ανεγνώριζαν το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είναι ο Μέγας Ποιμήν υπεράνω όλων· ότι ο Ιησούς Χριστός, ο ενθρονισμένος και ανάσσων Βασιλεύς της ουρανίου Θεοκρατικής κυβερνήσεως, είναι ο Αρχιποιμήν του Ιεχωβά· ότι εδώ στη γη η οργάνωσις του «πιστού και φρονίμου δούλου» επιφορτίσθηκε με όλα τα συμφέροντα της Βασιλείας· και ότι, σ’ αυτή τη Θεοκρατική διάταξι, ώριμοι και πιστοί αδελφοί διορίσθηκαν ως διάφοροι υπηρέται για να επαγρυπνούν, να υπηρετούν, και να φροντίζουν για τις ανάγκες των προβάτων του Κυρίου.

23, 24. Πώς εξηγούμε την ύπαρξι του μεγάλου ποιμνίου σήμερα; Ποιοι το τρέφουν;

²³ Στην αρχή το ποίμνιο που ακολουθούσε τον Ιησού Χριστό ήταν ολιγάριθμο, μόνο ένα «μικρόν ποίμνιον», όταν δε άρχισε το έργο της επανασυνάξεως μετά την έλευσι του Κυρίου στο ναό το 1918, ένα μικρό μόνο υπόλοιπο αυτού του «μικρού ποιμνίου» απέμενε στη γη. (Λουκάς 12:32) Εντούτοις, σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο και ισχυρό ποίμνιο προβάτων, πράων και ευδιδάκτων ανθρώπων που ακολουθούν τον Καλόν Ποιμένα, ακριβώς όπως ο Ιησούς είπε ότι θα υπήρχε. «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [όχι εκ της αυλής του «μικρού ποιμνίου»]· και εκείνα πρέπει να συνάξω, και θέλουν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάννης 10:16) Η παραβολή των «προβάτων και των εριφίων» αποκαλύπτει ότι ο Ιησούς Χριστός θα άρχιζε να «συνάγη» αυτά τα «άλλα πρόβατα» μετά την ενθρόνισί του ως Βασιλέως το 1914 και την έλευσί του στο ναό για κρίσι το 1918. «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.»—Ματθαίος 25:31,32.

²⁴ Στο διαχωριστικό αυτό έργο, που τώρα προχωρεί ανάμεσα στα έθνη, η τάξις των «άλλων προβάτων» τοποθετείται στα δεξιά του Βασιλέως, δηλαδή, στη θέσι της ευνοίας του. Η όρασις της Αποκαλύψεως που εδόθη στον Ιωάννη περιγράφει αυτά τα «άλλα πρόβατα» ως ένα «πολύν όχλον» ατόμων καλής θελήσεως που συνάχθηκαν μαζί τα τελευταία χρόνια και τώρα ψάλλουν χαρούμενα: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Ποτέ ξανά δεν θα πεινάσουν ή διψάσουν, «διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων.» (Αποκάλυψις 7:9-17) Μερικά πρόβατα υπήρξαν σ’ αυτή τη μια οργάνωσι του ποιμνίου του Κυρίου επί είκοσι ή τριάντα χρόνια, άλλα επί ένα πολύ βραχύτερο χρονικό διάστημα, και άλλα ακόμη, σαν νεογέννητοι αμνοί, μελετούν τώρα αυτό το περιοδικό Η Σκοπιά για πρώτη φορά. Αλλ’ ο Ιεχωβά και ο Ιησούς Χριστός τρέφουν τα «πρόβατα» όλα μαζί, είτε είναι νέα είτε παλαιά. «Ιδού, Ιεχωβά ο Θεός θέλει ελθεί μετά δυνάμεως, . . . Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού [του δεξιού Του βραχίονος, του Ιησού Χριστού] και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα.»—Ησαΐας 40:10, 11, Α.Σ.Μ.

25. Τι κάνει τώρα ο κλήρος, τι κάνουν δε οι πιστοί δούλοι;

²⁵ Αυτή η από τον Καλόν Ποιμένα σύναξις των «άλλων προβάτων» από τα αποξηραμμένα οχυρά του «Χριστιανισμού», όπου είχαν σχεδόν λιμοκτονήσει, προώδευσε τόσο γοργά αφότου ήλθε ο Κύριος στο ναό, ώστε εγέμισε τον κλήρο και τους εγκρίτους των ποιμνίων του με φόβο και αγωνία και τους έκαμε να ολολύζουν με λύσσα πικρή. Βλέπουν ότι αυτό το δίκαιο έργο του Κυρίου ξεχωρίζει και αποσπά από τις εκκλησιαστικές τους μάνδρες όλα τα «πρόβατα», αφήνοντας μόνο τα «ερίφια», και γι’ αυτό θρηνούν και καταρώνται και τρίζουν τα δόντια τους με οργή για την απώλεια μελών και προσόδων. «Ολολύξατε, ποιμένες, και αναβοήσατε· και κυλίσθητε εις το χώμα, οι έγκριτοι του ποιμνίου· διότι επληρώθησαν αι ημέραι σας δια την σφαγήν, και δια τον σκορπισμόν σας· και θέλετε πέσει ως σκεύος εκλεκτόν. Και θέλει λείψει η φυγή από των ποιμένων, και η σωτηρία από των εγκρίτων του ποιμνίου. Φωνή κραυγής των ποιμένων, και ολολυγμός των εγκρίτων του ποιμνίου· διότι ο Κύριος ηφάνισε την βοσκήν αυτών.» (Ιερεμίας 25:34-36) Καλύτερα που ολολύζουν τώρα, διότι σύντομα, όταν συμπληρωθή αυτό το έργο, η σφαγή των ψευδών ποιμένων του «Χριστιανισμού» στον Αρμαγεδδώνα, θα τους κατασιωπήση για πάντα! Συνεπώς όλοι εσείς οι πιστοί υπηρέται, θρέψατε τώρα το ποίμνιο!