Η Βίβλος—Αυθεντική και Θεόπνευστη

ΟΤΙ θα έδινε ο Θεός στα επίγεια τέκνα του μια αποκάλυψι του θελήματός του και του σκοπού του, αποτελεί μια λογική προσδοκία. Το να υποθέτωμε ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου θα προτιμούσε να παραμείνη ανώνυμος, να εκθέτη τον εαυτό του στην κατηγορία της εγκαταλείψεως, να στιγματίζη το ανθρώπινο γένος ως νόθον και να τηρή για πάντα τον άνθρωπο σε άγνοια ως προς τον μεγαλύτερο Ευεργέτη του και Ύψιστο Κριτή, θα ήταν εντελώς παράλογο. Το ότι ο Θεός πραγματικά επρομήθευσε μια αυθεντική, Θεόπνευστη αποκάλυψι είναι καταφανές από μια ειλικρινή εξέτασι των γεγονότων.

Από τους πρώτους χρόνους τα βιβλία της Γραφής έχουν παράσχει την τόσο αναγκαία καθοδήγησι για το ανθρώπινο γένος. Δια μέσου της χρονικής περιόδου της συγγραφής της που διήρκεσε δεκαέξη αιώνες, η Αγία Γραφή με συνέπεια γνωστοποιούσε ένα Θεόν αγάπης, σοφίας, δικαιοσύνης και δυνάμεως. Από τις σελίδες της ο άνθρωπος που ερευνούσε έμαθε την ιστορία της δημιουργίας, τον σκοπό της υπάρξεώς του, την προέλευσι της αμαρτίας και του θανάτου και τη συγκινητική ελπίδα της αποκαταστάσεως του παραδείσου. Σε όλους τους αιώνες οι φίλοι της την εύραν ως μια ανεξάντλητη πηγή αγιότητος, θάρρους, ωραιότητος και πρακτικής σοφίας. Και οι εχθροί της ακόμη την παραδέχονται ως ένα φιλολογικό αριστούργημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να την καταστήσουν το πιο διαδεδομένο βιβλίο. Κι ωστόσο, το Βιβλίο των βιβλίων δεν έχει απαλλαγή από πολλές δριμείες επιθέσεις.

«ΑΝΩΤΕΡΑ ΚΡΙΤΙΚΗ»

Στον δέκατο ένατο αιώνα μερικοί Γερμανοί καθηγηταί και κληρικοί εξαπέλυσαν μια κριτική επίθεσι εναντίον της αξιοπιστίας των Γραφών, ακολουθώντας έντονα τα ίχνη της Ελληνικής θεωρίας της εξελίξεως, την οποίαν επανέφερε στη ζωή ο Δαρβίνος. «Η Ανωτέρα Κριτική» των διεδόθη σε πολλά μέρη του κόσμου. Πολλοί, που η πίστις των είχε ήδη εξασθενήσει από τον Δαρβίνον, υπέστησαν πλήρες πνευματικό ναυάγιο. Η διμερής επίθεσις παρουσίαζε το απόφθεγμα του Αισώπου: «Ένας φανερός εχθρός μπορεί ν’ αποδειχθή κατάρα, αλλ’ ένας δήθεν φίλος είναι χειρότερος.»

Καθόσον η θύελλα της κριτικής εμαίνετο εναντίον της Βίβλου, μια συνταρακτική φωνή άρχισε να ομιλή προς υπεράσπισίν της. Αρχαιολόγοι, ενεργώντας ανασκαφές στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη και Μεσοποταμία, άρχισαν να εκθάπτουν συναρπαστικές αποδείξεις της αληθινότητος της Βίβλου. Βιβλικές πόλεις, βασιλείς και έθνη ανέζησαν ξαφνικά με την ανακάλυψι πηλίνων πινακίδων, αγγείων, αγαλμάτων, επιγραφών και προ πολλού θαμμένων ερειπίων. Οι Χετταίοι και οι Χαναναίοι υπήρχαν πραγματικά! (Έξοδ. 3:8) Ασσυριακά και Βαβυλωνιακά τεκμήρια πιστοποιούσαν την ύπαρξι πολλών από τους λαούς που κατονομάζονται στη Γένεσι 10:1-32. Ο θηριώδης Σενναχειρείμ και άλλοι βασιλείς απεδείχθησαν πραγματικοί. Τα τείχη της Ιεριχώ διεπιστώθη ότι δεν είχαν αποσαθρωθή, αλλά είχαν καταπέσει από το χτύπημα μιας ισχυρής δυνάμεως· το κάθε τι που ανήκε στην πόλι προφανώς είχε πυρποληθή, ακριβώς όπως ο Ιεχωβά είχε διατάξει τον Ιησούν του Ναυή. Ακόμη κι οι σταύλοι του Βασιλέως Σολομώντος ανεκαλύφθησαν στη Μεγιδδώ. Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να συγγράφουν βιβλία περί αρχαιολογίας και της Γραφής.—Ησ. 36:1· Ιησ. Ναυή 6:17, 24· 1 Βασ. 4:26.

«Το αποτέλεσμα των ανακαλύψεων αυτών», γράφει ο Σερ Τσαρλς Μάρστον στο βιβλίο Η Βίβλος Προβαίνει Ζώσα, «είναι ν’ αυξάνη πιο πολύ η δυσπιστία στην όλη πορεία της καταστρεπτικής κριτικής. Η αρχαιολογία, μια αυστηρά αντικειμενική επιστήμη, αναιρεί τις υποκειμενικές αρνήσεις, που επενοήθησαν από τη νοοτροπία των κριτικών. Εκείνοι που έχουν κλονισμένη λαϊκή πίστι στη Βίβλο, και υπενόμευσαν την αυθεντικότητά της, υπονομεύουν με τη σειρά και τον εαυτό τους από τα πειστήρια που εφέρθησαν σε φως, και το κύρος των κατεστράφη. Η σκαπάνη απομακρύνει την καταστρεπτική κριτική από το πεδίον των αμφισβητησίμων γεγονότων και την κατατάσσει στο πεδίον του ανεγνωρισμένου μύθου. Είναι δε πολύ βέβαιον ότι αυτή η ενέργεια θα συνεχισθή.»

Αν και η αρχαιολογία υπερήσπισε τη Βίβλο, όμως τίποτα δεν έκαμε για τη Δαρβίνειο θεωρία της εξελίξεως. Πραγματικά, η ιδέα της εξελίξεως ότι ο αρχέγονος άνθρωπος δεν μπορούσε να γράψη, σαφώς ανατρέπεται από την ανεύρεσι των λεγομένων προκατακλυσμιαίων ενεπιγράφων πινακίδων. Επίσης, οι γεωλόγοι και οι παλαιοντολόγοι κατεπλάγησαν διαπιστώνοντας ότι τα πιο έγκυρα αποκτήματά των συμφωνούσαν πλήρως με τη Βιβλική αφήγησι της δημιουργίας. Ίσαμε σήμερα, η εξέλιξις δεν μπόρεσε ν’ αποδείξη τον συλλογισμό της, και μέγα μέρος της Δαρβινείου θεωρίας έχει εγκαταλειφθή. Ό,τι απομένει είναι μια πίστις σ’ επιστημοφανή μύθο, που βεβαιώνει ό,τι δεν μπορεί ν’ αποδειχθή από κανένα τομέα της επιστήμης.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Οι διάνοιες που είναι απροκατάληπτες από την αναξιόπιστη «Ανωτέρα Κριτική» και την εξέλιξι μπορούν να εύρουν αρκετές αποδείξεις της αυθεντικότητος της Αγίας Γραφής. Οι συγγραφείς της Βίβλου, σε καιρό κατά τον οποίον οι γείτονές των ήσαν διεφθαρμένοι από την πολυθεΐα, τη μαγεία, τη νεκρομαντεία και τη χονδροειδή ανηθικότητα, γνωστοποιούσαν ένα αληθινό Θεό που απαιτούσε αγιότητα, αγνότητα, και ο οποίος εθέσπισε θαυμαστούς νόμους που επρόκειτο να καταστούν η βάσις των πεφωτισμένων νομικών συστημάτων. (Δευτ. 5:6-21) Μήπως εκείνοι οι συγγραφείς εψεύδοντο λέγοντας ότι έγραφαν υπό έμπνευσιν; Θα μπορούσαν άνθρωποι ψευδόμενοι να εφεύρουν την πιο αγνή αντίληψι περί Θεού, περί ηθικής και περί δικαιοσύνης που εγνώσθη ποτέ; Μια τέτοια εφεύρεσις θα ήταν αυτό και μόνο ένα θαύμα.

Ο αρθρογράφος Σύδνεϋ Ι. Χάρρις, αφού ανέγνωσε την Αγ. Γραφή, έγραψε: «Κανένα άλλο βιβλίο που εγράφη ποτέ δεν έπαλλε με περισσότερη αγωνιστική ειλικρίνεια.» Ναι, ο Μωυσής έγραψε για το λάθος του στο ν’ αποδώση τιμή στον Ιεχωβά για ένα θαύμα. Η αμαρτία του Βασιλέως Δαβίδ με τη Βηθ-σαβεέ δεν απεσιωπήθη. Η απάρνησις του Χριστού από τον Πέτρο δεν εμετριάσθη ούτε εδικαιολογήθη. Προφανώς οι Βιβλικοί συγγραφείς είχαν γνήσιο φόβο του Θεού που υπηρετούσαν. Η έλλειψις δόλου εκ μέρους των καθιστά τη Γραφή ένα φιλολογικό φαινόμενον που εξηγείται μόνον από τη θεία του εγκυρότητα.—Αριθμ. 20:7-12· 2 Σαμ. 11:2-12:14· Μάρκ. 14:66-72.

Γεγονότα, όπως η απελευθέρωσις του Ισραήλ δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης, ήσαν συνυφασμένα με την καθημερινή ζωή και ιστορία του Ισραήλ, ακριβώς όπως η Γαλλία έχει την Ημέρα της Βαστίλλης και η Αμερική την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της. Οι ιεροί ιστορικοί δεν ήσαν άνθρωποι ψευδόμενοι. Ούτε η κατηγορία περί αγυρτείας μπορεί να εκτοξευθή εναντίον των Χριστιανών. Οι ψευδολόγοι δεν μπορούσαν να εφεύρουν μια προσωπικότητα κατεχομένην από αγάπη, ακεραιότητα και σοφία που βρίσκεται στον Χριστό. Ούτε θα απατούσε ποτέ τους φίλους του ένας τέτοιος ανιδιοτελής άνθρωπος με ψευδείς υποσχέσεις. Οι βέβηλοι ιστορικοί, βέβαια, επεβεβαίωσαν την ύπαρξί του. Στα Χρονικά, XV: 44, του Ρωμαίου Ιστορικού Τακίτου, διαβάζομε: «Ο Χριστός, από τον οποίον αντλούν τ’ όνομά των, κατεδικάσθη σε θάνατο από τον διοικητή Πόντιο Πιλάτο επί Αυτοκράτορος Τιβερίου.»

Δεν πρέπει να παραβλέπεται κι ο καιρός της γεννήσεως της Χριστιανοσύνης. Ήταν ένας αιών του Ιουδαϊκού, Ελληνικού και Ρωμαϊκού πολιτισμού, ένας αιών διδακτόρων, νομομαθών, δικαστηρίων, συγγραφέων, κυβερνητών και φιλοθρήσκων, οι οποίοι θα είχαν αρκετούς λόγους και μέσα ν’ αφαιρέσουν την προσωπίδα από μια Χριστιανική αγυρτεία. Ένας τέτοιος αιών δεν ήταν καθόλου κατάλληλη εποχή για ν’ αναληφθή μια κολοσσιαία απάτη, ούτε και ήταν δυνατόν να γίνη αυτό λόγω της πολυπλόκου υφής των λεπτομερειών που εκτίθενται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Όπως ο νομικός Ίργουιν Χ. Λίντον παρατηρεί στο βιβλίο του Ένας Δικηγόρος Εξετάζει τη Βίβλο: «Ενώ τα μυθιστορήματα, οι μύθοι και οι ψευδομαρτυρίες προσέχουν να τοποθετούν τα εκτιθέμενα γεγονότα σε κάποιο μακρινό τόπο και σε κάποιο ακαθόριστο χρόνο, παραβαίνοντας έτσι τους πρώτους κανόνας που μαθαίνομε εμείς οι δικηγόροι περί καλής συνηγορίας, ότι ‘η δήλωσις πρέπει να ορίζη χρόνο και τόπο,’ οι Βιβλικές αφηγήσεις μας δίνουν τον χρόνο και τον τόπο των εκτιθεμένων πραγμάτων με τη μεγαλύτερη ακρίβεια.» Προς απόδειξιν τούτου παραθέτει τα εδάφια κατά Λουκάν 3:1, 2, όπου ο ευαγγελιστής μνημονεύει επτά δημοσίους λειτουργούς για να καθορίση τον χρόνον που άρχισε ο Χριστός τη διακονία του.

Και κάτι επί πλέον· αν οι Χριστιανοί κατηγορούντο για ψεύδη ή απάτη, η υπόθεσίς των ενώπιον του Ιουδαϊκού Σανχεδρίν θα εχάνετο. Όπως, όμως, συνέβη, ο Γαμαλιήλ, Δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο, προειδοποίησε τους συνδικαστάς του: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξ. 5:38, 39) Θα διατηρούσε έναν τέτοιο φόβο ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ περί πιθανής θείας υποστηρίξεως της Χριστιανοσύνης, και θ’ ακολουθούσε το Σανχεδρίν τη συμβουλή του, αν υπήρχε οποιαδήποτε ένδειξις περί αγυρτείας; Το ότι οι Χριστιανοί έλεγαν την αλήθεια περί των θαυμάτων και της αναστάσεως του Χριστού πιστοποιείται από την προθυμία των να υπομείνουν ισόβιο διωγμό και μαρτυρικό ακόμη θάνατο επειδή έλεγαν αυτά τα πράγματα. Οι κακούργοι αρνούνται αποδεδειγμένα γεγονότα με την ελπίδα να διαφύγουν τον θάνατο· οι Χριστιανοί ευχαρίστως προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να στιγματίσουν την αλήθεια του Θεού μ’ ένα ψεύδος. Ούτε πέθαναν, όπως έκαναν άλλοι, λόγω φανατικά πιστευομένων δογμάτων. Οι Χριστιανοί έλεγαν όσα είδαν και άκουσαν. Εγνώριζαν τη διαφορά μεταξύ ενός αποσυντιθεμένου σώματος και ενός αναστημένου Λαζάρου. Δεν υπήρχε εσφαλμένη αντίληψις του γεγονότος ότι οι τυφλοί, κωφοί, άλαλοι και χωλοί μπόρεσαν ξαφνικά να ιδούν, ν’ ακούσουν, να λαλήσουν και να βαδίσουν. (Ιωάν. 11:32-46· Λουκ. 7:22) Ό,τι είχαν ιδεί κι ακούσει οι Χριστιανοί δεν το ηρνούντο και δεν ήθελαν να το αρνηθούν, ακόμη και με την ποινή του θανάτου. Ευτυχώς, η πίστις των στις διδασκαλίες που συνώδευαν αυτά τα θαύματα τούς έδινε βέβαιη ελπίδα αναστάσεως.—Ιωάν. 5:28, 29.

ΚΩΔΙΞ ΤΟΥ ΧΑΜΜΟΥΡΑΜΠΙ

«Αλλά δεν εδανείσθη ο Μωυσής από τον Κώδικα Χαμμουράμπι;» Όχι, ούτε από οποιαδήποτε γραπτή πηγή, εκτός μόνον από τα πρωτότυπα στοιχεία που παρεδόθησαν από τον Αδάμ και τους πατριάρχας, τα οποία ο Μωυσής ορίζει ως ιστορήματα γραμμένα ή κεκτημένα από ανθρώπους όπως ο Αδάμ, ο Νώε κι ο Σημ. (Γεν. 5:1· 6:9· 11:10) Ομοίως, η γνώσις του Μωυσέως περί του Κατακλυσμού προήλθε από τις γραπτές εκθέσεις εκείνων που επέζησαν από τον Κατακλυσμό, όχι από Βαβυλωνιακούς ή άλλους μύθους βασισμένους σ’ εκείνη την καταστροφή. Σ’ αυτές τις αρχικές ιστορίες και τους νόμους ο Μωυσής προσέθεσε τη διαθήκη του νόμου και τις Δέκα Εντολές που εδόθησαν από τον Θεό. Αρχές και διδάγματα, που είχε δώσει ο Ιεχωβά στους πατριάρχας, ενεσωματώθησαν στη διαθήκη του νόμου κάτω από την καθοδηγία του αγίου πνεύματος.

Σχετική μ’ αυτά, είναι μια ενδιαφέρουσα δήλωσις του Φίλιπ Μπίμπερφελντ, ραββίνου, στο βιβλίο του Γενική Ιουδαϊκή Ιστορία: «Ο Κώδιξ του Χαμμουράμπι, οι Νόμοι των Χετταίων, και οι Βιβλικοί Νόμοι, που περιείχοντο στο Βιβλίο της Διαθήκης και σε άλλα μέρη της Βίβλου, ανάγονται σε μια κοινή πηγή, που διεφυλάχθη άριστα στη Βίβλο, όπου έχει διατηρήσει την αρχική της απλότητα . . . Η κοινή πηγή, που μπορεί να εξιχνιασθή σε όλους αυτούς τους κώδικας, είναι ομοιότυπη με τους Νόμους του Νώε, οι οποίοι, κατά την παράδοσι, αποτελούσαν κληρονομία όλου του ανθρωπίνου γένους. Στο Βιβλίο της Διαθήκης ο αρχικός αυτός θείος νόμος διεκηρύχθη με τις τροποποιήσεις της Βιβλικής νομοθεσίας . . . Όλ’ αυτά εδραιώνουν πέραν από κάθε αμφιβολία την πεποίθησι ότι οι απλές και σαφείς διατυπώσεις της Βίβλου δεν αποτελούσαν προϊόν τεχνητής ενεργείας απαλείψεως, αλλ’ ήσαν διατυπώσεις της αρχικής μεταφράσεως με όλη τους την αγνότητα και απλότητα. Αυτό το πόρισμα έχει νοήματα, που εκτείνονται πολύ πέραν του βασιλείου των αρχαίων αυτών νομοθεσιών. Έχει μια αποφασιστική βαρύτητα σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις, όπου οι αγνές και ωραίες Βιβλικές παραδόσεις αντιμετωπίζουν μυθολογικά παράλληλα με όλες τις άσχημες διαστροφές των.»—Σελίδες 153, 154.

ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Από τις πολλές αποδείξεις που εδραιώνουν την αλήθεια της Βίβλου, καμμιά μεγαλύτερη απόδειξις δεν θα ήταν επιθυμητή όσο η θεόπνευστη προφητεία της. Ο άνθρωπος δεν μπορεί αξιόπιστα να προείπη το μέλλον. Η αληθινή προφητεία προέρχεται από τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, ο οποίος λέγει: «Ιδού, ήλθον τα απ’ αρχής· και εγώ αναγγέλλω νέα πράγματα· πριν εκφύωσι, λαλώ περί αυτών εις εσάς.» (Ησ. 42:9) Εξετάστε τον πινάκια προφητειών που συνοδεύει το παρόν άρθρον. Τα γεγονότα, που εκπληρώνουν προφητείες είναι συμβάντα που σας είναι γνωστά από προσωπική παρατήρησι ή από ιστορία, Βιβλική και κοσμική. Οι προρρήσεις είχαν γίνει πολλά χρόνια ή πολλούς αιώνες πριν από τις εκπληρώσεις. Η εκπλήρωσις των προφητειών αυτών αποδεικνύει τη Θεοπνευστία της Βίβλου. Ένας οποιοσδήποτε από τους μάρτυρας του Ιεχωβά θα είναι πρόθυμος να σας δώση περαιτέρω λεπτομέρειες μόλις τις ζητήσετε. Ερευνήστε και ανακαλύψτε γιατί η προφητεία έχει ονομασθή ένα συνεχιζόμενο θαύμα.

Ο πίναξ αυτός δεν εξαντλεί καθόλου όλες τις εκπληρωμένες Βιβλικές προφητείες, ούτε εξηρευνήθησαν ενταύθα όλες οι αποδείξεις της αυθεντικότητος της Βίβλου. Αλλ’ ό,τι έχομε μάθει από την αρχαιολογία, την ιστορία, την προφητεία και τη λογική πρέπει να είναι αρκετό για να πείση κάθε ειλικρινές άτομον ότι η δήλωσις του Παύλου στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16 είναι θετικά αληθινή: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος.»

[Πίνακας στη σελίδα 247]

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗ

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Κατάληψις και καταστροφή της Ιερουσαλήμ Λουκ. 19:41-44·

(από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) 21:20-24