Γιατί Ακόμη και τα Παιδιά Πεθαίνουν;
«ΓΙΑΤΙ πέθανε το μωρό μου;» έλεγε κλαίγοντας με αναφυλλητά η συντετριμμένη από τον πόνο μητέρα για τον θάνατο του μοναδικού παιδιού της. «Είχε τόσα χρόνια μπροστά του—τόσα πολλά για να ζήση.»
«Ω, λυπηθήτε μας!» γράφει η πλάκα σ’ ένα μνήμα ενός τριετούς παιδιού. Βρεττανοί γονείς είχαν χαράξει επάνω σ’ ένα τάφο τα λόγια: «Εδώ είναι θαμμένα δυο αξιαγάπητα μωρά.»
Οι γονείς αυτοί δεν είναι μόνοι στη θλίψι τους. Τον πόνο τους τον αισθάνονται πολλοί άλλοι. Συνήθως είναι ένας πόνος που τον γνωρίζουν μόνο λίγοι στενοί φίλοι. Άλλες φορές ο κόσμος μαθαίνει την απώλεια.
Οι γονείς μπορούν εύκολα να φαντασθούν τη θλίψι των οικογενειών εβδομήντα ενός παιδιών που χάθηκαν τον Απρίλιο του 1970, όταν μία κατολίσθησις συνέτριψε ένα νοσοκομείο για φυματικούς στο Πλατώ ντ’ Ασσύ, στις Γαλλικές Άλπεις. Μπορούν επίσης να αισθανθούν τη λύπη των γονέων οι οποίοι, τον Σεπτέμβριο του 1970, έστειλαν τα χαρούμενα παιδιά τους σε μια γιορτή στην Πολιτεία Σάουθ Μυσόρ της Ινδίας, για να μάθουν μόνο με φρίκη ότι το πλοίο τους είχε ανατραπή.
Σε πολλά έθνη οι μητέρες έχουν δη τους γυιους των να «δίνουν τη ζωή τους» για πολιτικά ζητήματα, ή για να διαφυλάξουν ή να επεκτείνουν τα εθνικά σύνορα ή την επιρροή. Οι φοιτητικές διαμαρτυρίες, που είναι τώρα συνήθεις σε όλο τον κόσμο, κατέληξαν σε περισσότερη θλίψι, όπως στο Πανεπιστήμιο του Κεντ και στο Κολλέγιο του Τζάκσον στο Μισσισσιπή το 1970.
Μερικοί νεαροί προκαλούν οι ίδιοι τον θάνατό τους—λόγω απρόσεκτης οδηγήσεως, καταχρήσεως οινοπνευματωδών ποτών, ή λόγω πράξεων που αυτοί ή άλλοι εκτελούν υπό την επίδρασι ναρκωτικών. Άλλοι χάνουν τη ζωή τους σε μικρή ηλικία από πνιγμό, κεραυνούς, πυρκαϊές, θύελλες, όπλα, δηλητήρια και άλλα. Αλλά σε κάθε οικογένεια η θλίψι σιγά σιγά περνά. Η οικογένεια συνηθίζει στην απώλεια που υπέστη και η ζωή συνεχίζεται.
Αιτίες για Προώρους Θανάτους
Εν τούτοις, συντετριμμένοι γονείς, που πενθούν για τον θάνατο ενός παιδιού των, συχνά ρωτούν γιατί έπρεπε να πεθάνη το δικό τους παιδί. Οι γυναίκες συχνά θέτουν παρόμοια ερωτήματα για τον θάνατο ενός αγαπητού συζύγου: «Γιατί να χαθή ο Μπίλυ μου; Γιατί έπρεπε να πεθάνη αυτός; Αυτός ποτέ δεν έβλαψε κανένα!»
Σπάνια πεθαίνουν οι άνθρωποι επειδή έβλαψαν κάποιον. Αντίθετα, πεθαίνουν, είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι, επειδή όλοι γεννηθήκαμε σ’ ένα σύστημα όπου τελικά όλοι πεθαίνουν. Το μόνο βιβλίο που πραγματικά εξηγεί την κατάστασι αυτή είναι το αρχαιότερο βιβλίο που υπάρχει, η Αγία Γραφή. Οι συγγραφείς της ήσαν θεόπνευστοι, κι έτσι όσα έγραψαν αξίζουν να τα προσέξωμε. Ένας απ’ αυτούς τους θεοπνεύστους συγγραφείς έγραψε πριν από τρεις χιλιάδες σχεδόν χρόνια: «Οι Ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει.»—Εκκλησ. 9:5.
Ο θάνατος δεν «εκλέγει» ωρισμένα παιδιά (ή ενηλίκους). Συχνά ο θάνατος είναι αποτέλεσμα περιστάσεων—επειδή βρέθηκε κάποιος σ’ ένα ωρισμένο μέρος μια ωρισμένη ώρα. Είναι άσχετο με το αν το άτομο που πέθανε ήταν καλό, νέο, προικισμένο με ταλέντο, ή είχε μπροστά του ένα ιδιαίτερα λαμπρό μέλλον. Όπως έγραψε ο σοφός Βασιλεύς Σολομών στις θεόπνευστες Γραφές: «Επέστρεψα και είδον υπό τον ήλιον, ότι ο δρόμος δεν είναι εις τους ταχύποδας, . . . ουδέ η χάρις εις τους αξίους· διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς.»—Εκκλησ. 9:11.
Ένα παιδί μπορεί να κυνηγά μια μπάλλα στο δρόμο. Αν εκείνη τη στιγμή δεν έρχεται κανένα αυτοκίνητο, δεν συμβαίνει τίποτα. Αλλ’ αν περνά με ταχύτητα κάποιο αυτοκίνητο (η «περίστασις» που το παιδί δεν είχε προβλέψει), το παιδί μπορεί να τραυματισθή ή να φονευθή. Δεν πέθανε επειδή ο θάνατός του ήταν «γραμμένος» ή «προωρισμένος.» Κανένας ωρισμένος χρόνος δεν είχε προκαθορισθή. Μάλλον πέθανε επειδή συνέβη να βρίσκεται στο δρόμο όταν πέρασε το αυτοκίνητο.
Η Κατάστασις των Νεκρών
Ο ίδιος αυτός συγγραφεύς που έγραψε, «Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει,» συνέχισε την ίδια φράσι με μια δήλωσι που εκπλήσσει πολλά άτομα. Είπε: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»—Εκκλησ. 9:5, 10.
Η ιδέα αυτή εκπλήσσει πολλά άτομα που έχουν διδαχθή στις εκκλησίες τους ότι οι νεκροί όχι μόνον αισθάνονται, αλλ’ ότι συνειδητά υφίστανται βασανιστήρια ή απολαμβάνουν ανταμοιβές. Ποιος δεν έχει ακούσει τη γνώμη ότι οι νεκροί υποφέρουν στη φωτιά της κολάσεως ή του καθαρτηρίου ή ότι απολαμβάνουν τις ευλογίες του ουρανού; Εν τούτοις ο Λόγος του Θεού, η Γραφή, λέγει ότι οι νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»
Αυτό εξακριβώστε το μόνοι σας. Πάρτε το δικό σας αντίτυπο της Γραφής και διαβάστε αυτά τα λόγια στο βιβλίο του Εκκλησιαστού, κεφάλαιο εννέα, εδάφια πέντε και δέκα.
Πόσο θα Πρέπη να Ζη ο Άνθρωπος;
Αλλά γιατί θα πρέπη να πεθαίνουν οι άνθρωποι, που τόσο σκληρά αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή; Γιατί ένας τόσο θαυμαστός οργανισμός, όπως είναι το ανθρώπινο σώμα, δεν εξακολουθεί να αυτοεπισκευάζεται; Γιατί τελικά φθείρεται, και γιατί οι άνθρωποι κάνουν λάθη που προκαλούν δυστυχήματα και φέρνουν τον θάνατο;
Η λογική δείχνει ότι ο άνθρωπος είχε δημιουργηθή για να ζη πολύ περισσότερο απ’ όσο ζούμε σήμερα.
Σκεφθήτε μόνο το παράδειγμα που μας δίνει ο θαυμάσιος εγκέφαλος του ανθρώπου. Ο εγκέφαλός σας και μόνο, σύμφωνα με τον βιοχημικό Ισαάκ Ασήμωφ (όπως ανεγράφη στο Τάιμς Μάγκαζιν της Νέας Υόρκης, της 9ης Οκτωβρίου 1966,) είναι «τέλεια ικανός» να κρατήση «οποιοδήποτε φορτίο μαθήσεως και μνήμης που μπορεί να του βάλη ο άνθρωπος—και μάλιστα ένα δισεκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ αυτή την ποσότητα.»
Γιατί σας δόθηκε ένας εγκέφαλος που θα μπορούσε να εξυπηρετήση ένα δισεκατομμύριο φορές το μήκος της ζωής που ζούμε τώρα; Ένας τέτοιος εγκέφαλος δεν χρειαζόταν να υπάρχη σε προηγούμενες γενεές, ούτε η ικανότης του χρησιμοποιείται στη σύντομη ζωή σας σήμερα. Η θεωρία της εξελίξεως δεν μπορεί να εξηγήση πώς ή γιατί οι άνθρωποι θα «παρήγαν» ένα τόσο τρομερό εγκέφαλο—ένα δισεκατομμύριο φορές ικανότερο από τις ανάγκες του πλάσματος. Αυτός ο εγκέφαλος θα πρέπει να δόθηκε στον άνθρωπο με σκοπό να ζη περισσότερο απ’ αυτή τη σύντομη ζωή.
Και πράγματι γι’ αυτό δόθηκε.
Στο πρώτο βιβλίο της Γραφής (Γένεσις, κεφάλαιο πρώτο) εξιστορείται η δημιουργία. Παρουσιάζεται με απλό και σαφή τρόπο. Στη διάρκεια μεγάλων δημιουργικών εποχών (που στην αφήγησι ονομάζονται «ημέρες») εδημιουργήθησαν διάφορες μορφές ζωής. Καθεμιά αναπαρήγε κατά το «είδος» της, παράγοντας απογόνους που θα συνέχιζαν να ζουν αφού αυτή θα είχε πεθάνει. (Γέν. 1:11, 12, 20-24) Κατόπιν δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.
Τα ζώα μπορούσαν να κινούνται τριγύρω, να δείχνουν στοργή ή θυμό, να ενώνωνται σε αγέλες, και να ζουν σε επίπεδο πολύ ανώτερο από το επίπεδο των φυτών. Ο άνθρωπος, από το άλλο μέρος, ήταν πολύ ανώτερος από τα ζώα. Μπορούσε να προοδεύη και να οικοδομή επάνω σ’ αυτά που μάθαινε. Μπορούσε να μεταδίδη σκέψεις με την ομιλία. Μπορούσε να διακρίνη μεταξύ ορθού και εσφαλμένου. Είχε αίσθημα ηθικής και ενδιαφερόταν για τη δικαιοσύνη και την ευθύτητα.
Και το καταπληκτικό είναι ότι η αφήγησις της Γενέσεως δείχνει ότι ο άνθρωπος ήταν τόσο διαφορετικός από τα ζώα ώστε θα μπορούσε ακόμη και να μη πεθαίνη!
Τα ζώα γεννιούνταν και αργότερα πέθαιναν. Δεν υπάρχει τίποτα στην αφήγησι της δημιουργίας που να λέγη ότι ο άνθρωπος θα πέθαινε—εκτός αν παρήκουε στον Δημιουργό του. Στον πρώτο άνθρωπο ο Θεός είπε ότι την ημέρα που θα παρήκουε «θέλεις εξάπαντος αποθάνει.»—Γεν. 2:17.
Αν ο πρώτος άνδρας και η πρώτη γυναίκα παρέμεναν υπάκουοι στον Θεό, δεν θα πέθαιναν. Θα πολλαπλασιάζονταν εωσότου θα γέμιζαν τη γη. (Γεν. 1:28) Τα σώματά τους θα εξακολουθούσαν να αυτοεπισκευάζωνται, και οι άνδρες και οι γυναίκες θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τους εγκεφάλους των που είναι ικανοί να χωρέσουν ένα δισεκατομμύριο περισσότερη γνώσι απ’ αυτή που λαμβάνουν σήμερα.
Ο Θάνατος Εισβάλλει
Δυστυχώς όμως δεν έγινε έτσι. Το πρώτο ζεύγος παρήκουσε στον Θεό. Έχασαν την αιώνια ζωή για τον εαυτό τους κι έτσι δεν μπορούσαν να μεταβιβάσουν μια τέτοια προοπτική στα παιδιά τους. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παραδέχεται ότι αυτό δεν είναι μύθος, αλλά πραγματικό γεγονός. Έγραψε: «Δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος.»—Ρωμ. 5:12.
Η αμαρτία μεταβιβάσθηκε από γενεά σε γενεά, και οι άνθρωποι πεθαίνουν. Γι’ αυτό, ο απόστολος συνεχίζει: «Και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Μερικοί πεθαίνουν παιδιά, άλλοι πεθαίνουν σε μεγάλη ηλικία από ασθένεια, ή από ατυχήματα.
Άλλα άτομα επιταχύνουν τον θάνατό τους εξ αιτίας των δραστηριοτήτων στις οποίες ασχολούνται. Οι γρήγοροι και απρόσεκτοι οδηγοί εκθέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή άλλων ατόμων. Οι καπνισταί σιγαρέττων κινδυνεύουν να πεθάνουν από οδυνηρό καρκίνο του πνεύμονος. Το σημερινό ιδιοτελές σύστημα έχει ωθήσει τους ανθρώπους σε πολιτικές, εθνικιστικές και ακόμη εμπορικές ενέργειες που έχουν στοιχίσει πολλές ζωές. Εν τούτοις, η Γραφή δίνει ελπίδα ακόμη και για εκείνους που έχουν πεθάνει.
Μια Συναρπαστική Ανάστασις!
Η Γραφή δείχνει ότι η απολυτρωτική θυσία του Ιησού άνοιξε τον δρόμο για μια μεγαλειώδη ελπίδα για το ανθρώπινο γένος. Με το να καταθέση την ανθρώπινη ζωή, ο Ιησούς προσέφερε ως θυσία το ακριβές αντίστοιχο αυτού που είχε χάσει ο Αδάμ—την τέλεια ανθρώπινη ζωή στη γη. Επλήρωσε ένα «αντίλυτρο» για το θνήσκον ανθρώπινο γένος. Τώρα η προοπτική της αιωνίου ζωής είναι και πάλι ανοιχτή. Γι’ αυτό ήταν κατάλληλο να ονομάση ο απόστολος Πέτρος τον Ιησού «Αρχηγόν της ζωής» που προμήθευσε ο Θεός. (Πράξ. 3:15) Μέσω Αυτού ο Θεός θα εγείρη τους νεκρούς σε ζωή με μια συναρπαστική ανάστασι. Σχετικά μ’ αυτό, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.»—Πράξ. 24:15.
Αλλ’ όταν επιστρέψουν οι νεκροί κατά την ανάστασι, πόσο θα ζουν; Αυτό εξαρτάται από την πορεία ενεργείας που θα λάβουν και κατά πόσον θα είναι υπάκουοι στον «Αρχηγόν της ζωής» που προμήθευσε ο Θεός, τον Ιησού. Με το να εκδηλώνουν πίστι και υπακοή, αυτοί θα μπορούν να ζουν αιώνια.
Ακόμη και τώρα υπάρχουν άτομα που πιστεύουν στον Υιό του Θεού και έχουν μια θαυμαστή ελπίδα μπροστά τους, όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.
Πολλά άτομα μπορούν να παραθέσουν αυτό το Γραφικό εδάφιο, αλλά λίγοι έχουν σκεφθή τι πραγματικά λέγει. Δεν λέγει ότι ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του για να μπορέσουν οι άνθρωποι «να γίνουν άγγελοι» ή για να «πάνε όλοι οι καλοί άνθρωποι στον ουρανό.» Λέγει ότι το έκαμε αυτό για να μπορούν να έχουν «ζωήν αιώνιον.»
Δίκαιες Νέες Συνθήκες
Αυτή η αιώνια ζωή θα είναι δυνατή στο δίκαιο νέο σύστημα του Θεού, μετά τη «μεγάλη θλίψι,» κατά την οποία η γη θα καθαρισθή από το παρόν πονηρό σύστημα. (Ματθ. 24:21) Αυτό το δίκαιο νέο σύστημα, που είναι τώρα πλησίον, είναι αυτό για το οποίον όλοι οι Χριστιανοί έχουν προσευχηθή. Παρακαλούν τον Θεό να επέμβη στις υποθέσεις της γης και να φέρη μια δραστική αλλαγή στον τρόπο χειρισμού των πραγμάτων.
Ίσως να πήτε: «Εγώ ποτέ δεν προσευχήθηκα γι’ αυτό.»
Αλλά σχεδόν καθένας που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός έχει προσευχηθή γι’ αυτό. Σταματήστε μια στιγμή και σκεφθήτε πώς μάθατε να λέτε την υποδειγματική προσευχή που έδωσε ο Ιησούς—ίσως την λέτε «Κυριακή Προσευχή,» ή το «Πάτερ Ημών.» Αφού παρακαλείτε να αγιασθή το όνομα του Θεού, ίσως προσευχηθήκατε: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:10.
Λίγα άτομα αντιλαμβάνονται τι αλλαγή θα γίνη όταν αυτή η προσευχή λάβη απάντησι—όταν το θέλημα του Θεού θα γίνεται σ’ ολόκληρη τη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. Στην πραγματικότητα θα χρειασθή ν’ αντικαταστήση ο Θεός αυτό το παρόν σύστημα, με τους πολέμους του, τη διαφθορά και την απληστία. Στη θέσι του θα υπάρχη ένα νέο σύστημα που θα εξασφαλίση τις συνθήκες της ειρήνης και της ζωής που αρχικά εδημιούργησε ο Θεός στην Εδέμ. Σ’ αυτές τις νέες συνθήκες, που τώρα είναι πλησίον, θα λάβη χώρα η γήινη ανάστασις.
Αυτό μας βοηθεί να κατανοήσωμε την υπόσχεσι που έγινε στην Αποκάλυψι 21:2-4 για τις μεγαλειώδεις ευλογίες που θα έλθουν από τον ουρανό από τον Θεό. Τι αλλαγές θα φέρουν αυτές οι ευλογίες για τη γη! Προσέξτε σ’ αυτά που μια δυνατή φωνή από τον ουράνιο θρόνο του Θεού είπε στον απόστολο Ιωάννη: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»
Και επειδή αυτή η καταπληκτική αποκατάστασις της αιωνίου ζωής στη γη θα φαινόταν στους ανθρώπους υπερβολικά μεγαλειώδης για να την πιστέψουν, ο απόστολος Ιωάννης καταγράφει την ειδική διαβεβαίωσι που δόθηκε από τον ίδιο τον ουρανό. Γράφει: «Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:5.
Η Επερχόμενη «Μεγάλη Θλίψις»
Αλλά θα επωφεληθήτε από τη μεγαλειώδη ελπίδα της αιωνίου ζωής με τις δίκαιες νέες συνθήκες που προσφέρει η Γραφή; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφθήτε σοβαρά, διότι ζούμε στον καιρό που ο Παντοδύναμος Θεός θα φέρη σύντομα το τέλος αυτού του συστήματος στη «μεγάλη θλίψι.»
Παράλειψις εκ μέρους της μεγαλυτέρας μερίδος των κατοίκων της γης να προσέξουν τη θεία προειδοποίησι που δίνεται στη Γραφή, θα κάμη πολλούς να χάσουν τη ζωή τους. Ο Δημιουργός της γης δεν θα ανέχεται για πάντα την αδικαιολόγητη παράβασι των νόμων του, που είναι τόσο φανερή σήμερα. Ο προφήτης του Ιεχωβά Ιερεμίας έγραψε: «Και εν εκείνη τη ημέρα θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά του Ιεχωβά απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης.» (Ιερεμ. 25:33) Οι Γραφές δείχνουν ότι εκείνοι που θα φονευθούν από τον Ιεχωβά δεν θα επιστρέψουν στην ανάστασι, αλλά «θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον.»—2 Θεσσ. 1:7-9.
Οι γονείς που παραλείπουν να εκλέξουν μια θεοσεβή πορεία θα είναι υπεύθυνοι για την απώλεια όχι μόνο της δικής τους ζωής, αλλά και της ζωής των μικρών παιδιών τους σ’ αυτή την επερχόμενη «μεγάλη θλίψι» που θα καθαρίση τη γη από τους σημερινούς ταραχοποιούς και θα εγκαθιδρύση μια νέα τάξι δικαιοσύνης και ειρήνης.
Μολονότι προς το παρόν οι άνθρωποι, νέοι και ηλικιωμένοι, πεθαίνουν λόγω της αμαρτίας που εκληρονόμησαν από τον Αδάμ, είναι δυνατόν να επωφεληθούν από το αντίλυτρο του Χριστού και να συμμορφωθούν με τις οδηγίες του Θεού. Μπορούμε να λάβωμε μια πορεία υπακοής που θα μας επιτρέψη είτε να επιζήσωμε μέσα από την επερχόμενη «μεγάλη θλίψι» ή να αναστηθούμε κατόπιν σε μια δίκαιη και καθαρισμένη γη, που είναι τώρα πλησίον. Τι ευλογία να είσθε παρόντες όταν οι προσφιλείς νεκροί, ίσως τα παιδιά σας, αναστηθούν από τους νεκρούς! Μεγάλη θα είναι η χαρά. Τι θαυμαστή ελπίδα δίνει η Γραφή σ’ εκείνους που έχουν χάσει τους προσφιλείς των!