Καθορισμός Τελικής Τύχης στην Τωρινή Περίοδο Κρίσεως — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Καθορισμός Τελικής Τύχης στην Τωρινή Περίοδο Κρίσεως

1. Ποια υπήρξε η πρόοδος της τωρινής περιόδου κρίσεως;

ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ μπαίνομε σε μια περίοδο κρίσεως κατά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού. Η κρίσις άρχισε από τον οίκον του Θεού, εκαθάρισε το κεχρισμένο υπόλοιπο από τη Βαβυλωνιακή ακαθαρσία, τους απελευθέρωσε από τη Βαβυλωνιακή δουλεία, τους κατέστησε ικανούς να φύγουν από τη μεγαλύτερη Βαβυλώνα για να διαφύγουν τη συμμετοχή στις πληγές της. Ελευθερώθηκαν για να κηρύξουν, να αναγγείλουν την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας, να διασαλπίσουν μια προειδοποίησι για το επικείμενο «τέλος»: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθαίος 24:14, 21, 22· 1 Πέτρου 4:17) Αυτή η διαφώτισις έφερε ευθύνη και έθεσε ένα θεμέλιο για κρίσι: «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον.» (Ιωάννης 3:19-21) Επομένως η κρίσις που άρχισε στον οίκον του Θεού εξαπλώθηκε για να περιλάβη όλους τους λαούς όλων των εθνών, όπως ο Ιησούς είχε ειπεί ότι θα συνέβαινε στη δευτέρα παρουσία του: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.» Τα πρόβατα, που έδειξαν αγαθότητα στους αδελφούς του Χριστού, κληρονομούν τις ευλογίες του νέου κόσμου, αλλά τα ερίφια, που αρνήθηκαν αγαθότητα σ’ αυτούς, πορεύονται «εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού». Η κρίσις του Χριστού είναι: «Θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν [αποκοπήν] αιώνιον· οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.» Τα ερίφια παραμένουν στη μεγαλύτερη Βαβυλώνα και συμμετέχουν στις πληγές της· τα πρόβατα ανήκουν στον Θεό και ζουν με το να προσέξουν στην εντολή: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου.»—Ματθαίος 25:31-46.

2. Ποια θεωρία προάγεται, και επάνω σε ποια βάσι;

² Αυτή η περίοδος κρίσεως θ’ αποτελειωθή στη διάρκεια της γενεάς αυτής, όταν δε αρχίση η εκτέλεσις της κρίσεως στον Αρμαγεδδώνα, θα καθορισθή η τελική τύχη όλων των ατόμων που θα ζουν τότε. Μερικοί διαταράσσονται απ’ αυτό, και δημιουργούν μια θεωρία για την ύπαρξι μιας τρίτης τάξεως που δεν διαχωρίζεται σε κατηγορίες προβάτων και εριφίων, και η οποία θ’ αναστηθή στη χιλιετηρίδα που θα είναι η περίοδος της κρίσεώς της. Σ’ αυτή την τρίτη τάξι τοποθετούνται όλα τα βρέφη και τα παιδιά, και οι ηλικιωμένοι εκείνοι που δεν τους έχει φθάσει το άγγελμα της αληθείας ως τον καιρό που ξεσπά ο Αρμαγεδδών. Οι θεωριολόγοι αυτοί δεν μπορούν να φέρουν καμμιά στερεή Γραφική υποστήριξι για τη θεωρία τους. Φαίνεται ότι υποκινούνται είτε από ανθρώπινο αίσθημα για τη σωτηρία του πλάσματος είτε από μια αρνητική, ηττοπαθή διάθεσι όσον αφορά μια επιτυχή αποτελείωσι του έργου του κηρύγματος. Είτε και από τα δύο.

3, 4. Γιατί η θεωρία για μια τρίτη τάξι είναι σαθρή;

³ Ο λόγος του Ιεχωβά αναφέρει ότι το άγγελμα της Βασιλείας ‘θα κηρυχθή εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’. Θα επιστρέψη κενός ο λόγος του; Ο σκοπός του θα μείνη ανεκπλήρωτος; Όχι· και οι λίθοι θα έκραζαν για να το εμποδίσουν αυτό! (Ησαΐας 46:11· 55:11· Λουκάς 19:40) Σε όλα τα έθνη, σε όλη την οικουμένη, η μαρτυρία που θα δοθή θα είναι επαρκής για ν’ ανταποκριθή στον σκοπόν του Ιεχωβά, και θ’ αποτελειωθή προτού έλθη το «τέλος» ή ο Αρμαγεδδών. Αυτή η μαρτυρία θα προμηθεύση τη βάσι για την κρίσι με την οποία οι άνθρωποι όλων των εθνών χωρίζονται σε τάξεις προβάτων και εριφίων, από τον Χριστόν Ιησούν. Θα κάμη ο Κριτής Χριστός ένα «μισό» έργον; Θα αποτύχη να αποτελειώση το έργο που είναι προσδιορισμένο γι’ αυτόν, και θ’ αφήση μια μη προειπωμένη τρίτη τάξι που θ’ αποτύχη να την χωρίση; Ή θ’ αποτελειώση το διαιρετικό έργο που του εμπιστεύθηκε ο Ιεχωβά, και θα χωρίση τους ανθρώπους όλων των εθνών στις δύο μόνο προειπωμένες τάξεις, και έτσι θα εκτελέση τον θείο σκοπό και θα εκπληρώση τον θείο λόγο;

⁴ Αυτή η περίοδος κρίσεως από το 1914 έως τον Αρμαγεδδώνα είναι προσδιωρισμένη γι’ αυτό το έργο του διαχωρισμού και αποτελεί μέρος του σημείου, ότι βρισκόμαστε στον «καιρόν του τέλους». Θα φανή βραδύς ο Χριστός στο έργο του διαχωρισμού, έτσι ώστε να χρειασθή να το τελειώση σε μια μέλλουσα ημέρα κρίσεως, και θ’ αποτύχη να προμηθεύση πλήρως αυτό το μέρος του σημείου; Μερικοί υποστηρίζουν ότι η παραβολή των προβάτων και των εριφίων εφαρμόζεται στη χιλιετηρίδα. Αγνοούν το γεγονός ότι ο διαχωρισμός είναι πλήρης προτού τα πρόβατα κληρονομήσουν τις ευλογίες του νέου κόσμου στη χιλιετή βασιλεία, ότι αυτός ο διαχωρισμός λαμβάνει χώραν όταν ο Χριστός έρχεται και όχι αιώνες μετά ταύτα. Τα έθνη υφίστανται· δεν θα υπάρχουν τέτοιες διαιρέσεις σύμφωνα με εθνικές κατευθύνσεις στο νέο κόσμο. Το έργο της κρίσεως που είναι προσδιωρισμένο γι’ αυτή την περίοδο, θ’ αποτελειωθή προτού αρχίση η εκτέλεσις στον Αρμαγεδδώνα. Η κρίσις στον οίκον του Θεού συμπληρώθηκε, δεν αφέθηκε μισοτελειωμένη· το ίδιο θα συμβή και με την κρίσι των εθνών στη διάρκεια της ίδιας περιόδου κρίσεως.

5. Πώς η προφητεία του Ιεζεκιήλ και τα λόγια του Ιησού δεν αφήνουν χώρο για μια τρίτη τάξι;

⁵ Σε αρμονία με την παραβολή των προβάτων και των εριφίων, ο Ιεζεκιήλ 9:4-6 δείχνει μόνο δύο τάξεις, εκείνους που σημειώνονται για διαφύλαξι και εκείνους που δεν σημειώνονται και είναι προσδιορισμένοι για καταστροφή. Και σ’ αυτή την προφητική εικόνα της σφαγής του Αρμαγεδδώνος, σημειώστε ότι οι εκτελεστικές δυνάμεις δεν φείδονται ατόμων λόγω ηλικίας ή φύλου: «Ας μη φεισθή ο οφθαλμός σας, και μη ελεήσητε· γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως· εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε.» Σημειώστε ότι σ’ αυτή την εικόνα εκείνοι που διεφυλάχθησαν είναι οι ‘στενάζοντες και βοώντες δια πάντα τα βδελύγματα’ που εγίνοντο στη γη προς όνειδος της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά. Στην παραβολή των προβάτων και εριφίων εκείνοι που διεφυλάχθησαν έδειξαν εύνοια στους αδελφούς του Χριστού. Και στις δύο περιπτώσεις εκείνοι που κατεστράφησαν είναι όσοι παρέμειναν αδιάφοροι ή ουδέτεροι καθώς και οι εναντιούμενοι. Ο Χριστός Ιησούς, στη διάρκεια της περιόδου κρίσεως όταν βρισκόταν στη γη, ώρισε την αρχή για τους καιρούς αυτούς: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» (Ματθαίος 12:30) Δεν απομένει χώρος για μια τρίτη τάξι.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

6. Ποια αρχή λειτουργεί για την κατάταξι των μικρών παιδιών;

⁶ Αφού το Ιεζεκιήλ 9:4-6 δείχνει ότι μερικά «νήπια» βρίσκονται στην τάξι που καταστρέφεται αιώνια στον Αρμαγεδδώνα, επάνω σε ποια βάσι τίθενται σ’ αυτή την τάξι εν όψει του γεγονότος ότι είναι πολύ νεαρά για να κρατηθούν υπόλογα για τον εαυτό τους; Οι Γραφές δείχνουν μια οικογενειακή ευθύνη ή μια οικογενειακή αξία, κάτω από την οποία καθορίζεται η τύχη των ανευθύνων τέκνων. Γραφικά παραδείγματα της αρχής αυτής θα βοηθήσουν τους πράους και ευδιδάκτους να διαπλάσουν τη διάνοιά τους έτσι ώστε να προσαρμόζεται στη θεία άποψι του ζητήματος αυτού, θα τους βοηθήσουν να δεχθούν τις σκέψεις του Θεού πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, αντί να προσκολλώνται πεισμόνως στις δικές των. Οι δικές των όχι μόνο υπόκεινται σε λάθη, αλλά και δεν έχουν πρακτική αξία, αφού οι σκέψεις του Ιεχωβά είναι εκείνες που θέτουν αμετάβλητα τις αρχές που καθορίζουν την έκβασι του ζητήματος.

7, 8. Ποια Γραφικά παραδείγματα βεβαιώνουν την αρχή;

⁷ Όταν ο Δαθάν και ο Αβειρών εστασίασαν εναντίον της θεοκρατικής διατάξεως του Ιεχωβά στην έρημο, η γη τους κατέπιε. Αλλά όχι μόνον αυτούς, διότι το θείο υπόμνημα δείχνει ότι μαζί τους χάθηκαν και γυναίκες αυτών, και οι υιοί αυτών, και αι οικογένειαι αυτών». (Αριθμοί 16:23-33· Δευτερονόμιον 11:6) Μήπως δεν επέφερε ο Αχάν, με την πλεονεξία του, το θάνατο όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους γυιούς του και στις θυγατέρες του επίσης, ολόκληρος δε ο οίκος του και τα υπάρχοντά του κατεστράφησαν μαζί του; (Ιησούς του Ναυή 7:24-26) Δεν κατέληξε η αμαρτία του Δαβίδ στον θάνατο του τέκνου του; (2 Σαμουήλ 12:15-18) Η παράβασις του Χαμ επέφερε κατάρα στον γυιό του Χαναάν. (Γένεσις 9:22-27) Οι απόγονοι του Σαούλ υπέφεραν για τις αμαρτίες του. (2 Σαμουήλ 21:1-9) Επίσης, ο Μωσαϊκός νόμος ώριζε ότι για τις ανομίες των γονέων θα εγίνετο ανταπόδοσις στα τέκνα μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς.

⁸ Σ’ έναν καιρό κρίσεως ο Ιησούς είπε: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθαίος 15:14) Αυτό εννοεί όχι μόνο τον κλήρο και τους λαϊκούς, αλλά επίσης γονείς και τέκνα. Αν ένας γονεύς προτιμά ν’ αμαρτήση εναντίον του αγίου πνεύματος αδιαφορώντας για τα αιώνια συμφέροντα των τέκνων του, τότε αναλαμβάνει αυτός ως γονεύς την ευθύνη της απωλείας των. Έχομε ιδεί πώς οι καταστροφές στον καιρό του Κατακλυσμού και στον καιρό της πυρίνης βροχής επάνω στα Σόδομα και στα Γόμορρα ήσαν οριστικές. Δεν διεφυλάχθησαν μικρά παιδιά μέσα στην κιβωτό· πρέπει να εθανατώθησαν από τον Ιεχωβά. Πολλά βρέφη και παιδιά υπήρχαν αναμφιβόλως στα Σόδομα και στα Γόμμορα, αλλά η παιδική των αθωότης δεν έκαμε τον Ιεχωβά να τα λογαριάση ως δίκαια. Η παρουσία δέκα δικαίων θα έσωζε τις πόλεις. Υπήρχαν ασφαλώς περισσότερα από δέκα ανεύθυνα παιδιά. Μαζί με τους άδικους γονείς των εθανατώθησαν από τον Ιεχωβά.—Γένεσις 18:20-33· 19:1-26.

9. Πώς η αρχή αυτή ενεργεί για τη σωτηρία των παιδιών;

⁹ Αυτή η αρχή της οικογενειακής ευθύνης ενεργεί επίσης και αντιστρόφως, σ’ εκείνο που μπορούμε να ονομάσωμε οικογενειακή αξία. Τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών διαφυλάχθηκαν στη δεκάτη πληγή επειδή οι αρχηγοί των οικογενειών υπήκουσαν στην εντολή του Ιεχωβά να ραντίσουν το αίμα του Πασχαλίου αμνού επάνω στους παραστάτας και τα ανώφλια των θυρών. (Έξοδος 12:7, 13) Ο Μεμφιβοσθέ ελεήθηκε επειδή ήταν γυιός του Ιωνάθαν. (2 Σαμουήλ 21:7) Η σοφή πορεία της Ραάβ κατέληξε στη διαφύλαξι της οικογενείας της. (Ιησούς του Ναυή 2:12-14) Εν μέρει από υπόληψι προς τον Αβραάμ ευνοήθηκε ο ανεψιός του Λωτ, και οι άγγελοι που επεσκέφθησαν τα Σόδομα ήσαν διατεθειμένοι, χάριν του Λωτ, να επιτρέψουν σ’ αυτόν να πάρη τους συγγενείς του σε ασφάλεια μαζί του. Η άρνησίς των και η καταστροφή που επηκολούθησε, δείχνει ότι πρέπει να υπάρχη συνεργασία με την κεφαλή της οικογενείας, αν πρόκειται να αποκτηθή η οικογενειακή αξία. (Γένεσις 19:12-14, 29) Ειδικά ενδιαφέρουν τους γονείς σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες τα λόγια του Παύλου: «Ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια.» (1 Κορινθίους 7:14) «Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους όντας αυτού,» και αυτό αφορά επίσης τα μικρά παιδιά στον Αρμαγεδδώνα, που οι γονείς των ανήκουν στον Ιεχωβά και προσπαθούν να τα αναθρέψουν σύμφωνα με τον λόγον του Θεού.—Δευτερονόμιον 6:6, 7· Εφεσίους 6:4· 2 Τιμόθεον 2:19.

10. Γιατί είναι τόσο ζωτική η κατάλληλη εκπαίδευσις των τέκνων από τους γονείς;

¹⁰ Τα γεγονότα αυτά πρέπει να κάμουν εκείνους τους μάρτυρας του Ιεχωβά που είναι γονείς, να σκεφθούν σοβαρά για τη θεοκρατική εκπαίδευσι που τώρα δίνουν στα τέκνα των. Οι γονείς διατάσσονται να οδηγούν τα τέκνα των στις κατευθύνσεις του Θεού, και αν σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες οι γονείς αστοχούν να προσέξουν τις θείες οδηγίες, μπορεί να φέρουν καταστροφή όχι μόνο στον εαυτό τους, αλλά και στα μικρά τους παιδιά κατά τον Αρμαγεδδώνα. Και αν αυτά τα μικρά παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν υπεύθυνα για την πορεία τους προτού ξεσπάση ο Αρμαγεδδών, η εκπαίδευσις των γονέων μπορεί να καθορίση αν θα εκλέξουν την πορεία της ζωής ή του θανάτου. (Παροιμίαι 22:6) Έρχεται ένας καιρός που τα τέκνα, προχωρώντας σε ωριμότητα, επωμίζονται την ευθύνη για τον εαυτό τους, έχοντας φθάσει σε μια ηλικία που δημιουργεί ευθύνες, και συνεπώς μπορούν να εκλέξουν υπεύθυνα την πορεία που θ’ ακολουθήσουν. Τότε παύουν να είναι κάτω από την οικογενειακή ευθύνη ή αξία και έρχονται κάτω από την αρχή της προσωπικής ευθύνης: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει· ο υιός δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του πατρός, και ο πατήρ δεν θέλει βαστάσει την άνομίαν του υιού· η δικαιοσύνη του δικαίου θέλει είσθαι επ’ αυτόν, και η ανομία του ανόμου θέλει είσθαι επ’ αυτόν.»—Ιεζεκιήλ 18:20.

11. Γιατί το Ιεζεκιήλ 18:20 δεν μπορεί να εφαρμοσθή σε παιδιά: Τι δείχνει αυτό;

¹¹ Μερικοί θα υποστηρίξουν ότι η περικοπή αυτή αναιρεί τη δοξασία ότι τα μικρά παιδιά θα χαθούν μαζί με τους ανόμους γονείς των στο τέλος των περιόδων κρίσεως. Αλλ’ αυτή η περικοπή δεν μπορεί να εφαρμοσθή σε ανήλικα παιδιά. Τα συμφραζόμενα καθαρά δείχνουν ότι ο γυιός για τον οποίον γίνεται λόγος είναι ενήλικος και δεν είναι μικρό παιδί. Τα προηγούμενα εδάφια λέγουν ότι αν ένας άνθρωπος κάνη ό,τι είναι νόμιμο και δίκαιο, θα ζήση. Αν αποκτήση ένα γυιό που είναι βίαιος, σεξουαλικώς διεφθαρμένος, που καταδυναστεύει τον πτωχόν και τον ενδεή, που είναι κλέπτης και ειδωλολάτρης, ο πονηρός αυτός γυιός θα πεθάνη για την ανομία του. Αν ο γυιός αποφεύγη όλες αυτές τις αμαρτίες και πράττη το δίκαιο, βοηθή τον πτωχό, δεν διαπράττη κανένα έγκλημα, τηρή τον νόμον του Θεού, ο γυιός αυτός θα ζήση, είτε καλός είναι ο πατέρας του είτε κακός. Κάθε ένας είναι υπεύθυνος για τη δική του πορεία, αφού είναι στην ηλικία της προσωπικής ευθύνης. Κατόπιν όλα αυτά συνοψίζονται στο εδάφιο 20, που παρετέθη πιο πάνω. Τα εδάφια που ακολουθούν, δείχνουν ότι αν ο άνομος γυιός ή πατέρας εγκαταλείψη την αδικοπραγία του και πράξη το δίκαιο, θα ζήση, και ότι αν ο καλός γυιός ή πατέρας γίνη κακός, θα πεθάνη γι’ αυτό. Τώρα, ποιο νήπιο ή μικρό παιδί θα μπορούσε να διαπράξη τις σεξουαλικές αχρειότητες και τα εγκλήματα και τις θρησκευτικές ειδωλολατρίες που μνημονεύονται, ή να πράξη τα καλά έργα που αναφέρονται, ή να είναι ικανό να ζυγίση την πορεία της ενεργείας του και ν’ αποφασίση να την αλλάξη; Τα συμφραζόμενα αποκλείουν οποιαδήποτε εφαρμογή του Ιεζεκιήλ 18:20 σε μικρά παιδιά. Όταν λοιπόν προκύπτη η ανάγκη καθορισμού της θέσεως νεαρών παιδιών στη διάρκεια μιας περιόδου κρίσεως, αυτό γίνεται με βάσι την ευθύνη των γονέων και όχι την προσωπική ευθύνη.

12. Γιατί εδάφιο συνδέει πατέρα και γυιό με τον τρόπο που τους συνδέει;

¹² Το Ιεζεκιήλ 18:20 συνδέει τον πατέρα και τον γυιό με τον τρόπο που τους συνδέει, επειδή, στις παλαιές εκείνες ημέρες, πλήρως ενηλικιωμένοι γυιοί παρέμεναν συχνά στο σπιτικό του πατέρα των και κάτω από την αρχηγία του· και αυτό ενίοτε και αφού ενυμφεύοντο. Εφ’ όσον παρέμεναν στο σπίτι του πατέρα των ανεγνώριζαν την αρχηγία του, αλλά δεν έστεκαν ή έπεφταν στα όμματα του Θεού με βάσι τη διαγωγή του πατέρα των, με τον τρόπο που αυτό εγίνετο όταν ήσαν μικροί. Μολονότι βρίσκονταν ακόμη στην οικογένειά του, ήσαν υπόλογοι για τον εαυτό τους. Εξέλεγαν τη δική τους πορεία σχετικά με το δίκαιο και το άδικο. Θυμηθήτε ότι στην ανταρσία της ερήμου, τα τέκνα του Δαθάν και του Αβειρών εχάθηκαν μαζί με τους γονείς των, αλλά οι γυιοί του Κορέ δεν πέθαναν μαζί του. (Αριθμοί 26:9-11) Προφανώς οι γυιοί του Κορέ είχαν φθάσει στην ηλικία της ευθύνης και δεν ακολούθησαν τον πατέρα των στην ανταρσία.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ

13. Ποια παραδείγματα βεβαιώνουν την αρχή της ευθύνης της κοινότητος;

¹³ Εν όψει της αιωνιότητος της καταστροφής εκείνων που θανατώνονται από τον Ιεχωβά κατά τον Αρμαγεδδώνα, μερικοί θα ερωτήσουν για κείνους που μπορεί να μην άκουγαν προσωπικώς το άγγελμα, ιδιαίτερα σε μερικές χώρες που εμποδίζουν το έργο της μαρτυρίας. Εκτός της οικογενειακής ευθύνης, η Γραφή φανερώνει μια ευθύνη κοινή ή της κοινότητος, εκεί που μια κοινότης υποστηρίζει ή συμφωνεί με τους άρχοντας που καταδιώκουν τον λαόν του Ιεχωβά ή που είναι αλλιώς πονηροί. Δεν υπέφεραν οι Αιγύπτιοι πληγές εξαιτίας της σκληρότητος του Φαραώ; (Έξοδος 5:1, 2· 9:13-16) Δεν υπέφεραν οι Αμαληκίτες επί γενεές κατόπιν, λόγω της εναντιώσεως του Αμαλήκ κατά του Ισραήλ στην έρημο; (Έξοδος 17:8, 14, 16) Ο Βασιλεύς Σαούλ επέφερε θλίψι στον Ισραήλ έπειτα από χρόνια μετά τον θάνατό του. (2 Σαμουήλ 21:1) Οι αμαρτίες του Δαβίδ επέφεραν τιμωρία στον λαό. (2 Σαμουήλ 12:10-23· 24:10-17) Μερικοί σχετίζουν μερικές από τις θλίψεις αυτές με την τιμωρία του άρχοντος μάλλον παρά με την ευθύνη της κοινότητος, αλλά αυτό δείχνει πώς οι αμαρτίες ενός μπορούν να επηρεάσουν πολλούς. Ήταν αναμφισβήτητα ευθύνη κοινότητος όταν ο Αχάν έκαμε την παράβασι και επέφερε στρατιωτική ήττα στον Ισραήλ. (Ιησούς του Ναυή 7:5, 13-21) Πονηροί άνδρες επέφεραν καταστροφή σε ολόκληρη την πόλι της Γαβαά, και εκείνοι που υπεστήριξαν τη Γαβαά ή απλώς απέσχον από το να βοηθήσουν να τιμωρηθή, υπέφεραν μαζί της. (Κριταί 19:22-30· 20:40· 21:9, 10) Επειδή ο Ιωράμ ο βασιλεύς του Ιούδα εξέκλινε από τον Θεό, το έθνος επήρε κακό δρόμο και ετιμωρήθηκε. (2 Χρονικών 21:11-15) Αν άρχιζε ειδωλολατρία σε μια πόλι του Ισραήλ και διέφθειρε τους κατοίκους, η πόλις κατεστρέφετο. Και άλλα παραδείγματα θα μπορούσαν να δοθούν. (Γένεσις 12:17· 20:9, 17· 26:10· Δευτερονόμιον 13:12-18) Ο Ματθαίος 10:14, 15, 23 φανερώνει ότι σπίτια ή πόλεις που δεν δέχονται το άγγελμα, θα βρουν αβάστακτη την ημέρα της κρίσεως. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται και σε μια εθνική κλίμακα επίσης.

14. Γιατί οι λαοί των εθνών δεν μπορούν να παραπονεθούν αν ο Θεός ενεργή με βάσι την αρχή της ευθύνης της κοινότητος;

¹⁴ Ο λαός πρέπει ν’ αναλάβη ευθύνη για τις πράξεις του έθνους. Αν η κυβέρνησις γίνη πολύ καταπιεστική εναντίον του, την απομακρύνει, είτε με ψήφους είτε με σφαίρες. Αλλά την πονηρία εναντίον του Θεού την ανέχονται οι άνθρωποι με γαλήνη. Γι’ αυτούς η προσωπική ευκολία και ελευθερία είναι πιο πολύτιμη από την ευσέβεια. Επαναστατούν εναντίον των σκληρών αρχόντων, αλλά υποστηρίζουν τους ασεβείς. Τους λείπει η φλογερή αγάπη για τη δικαιοσύνη και το κατατρώγον μίσος για τη φαυλότητα που θα κατηνάλισκε τη διαφθορά και την ανηθικότητα που υπεραυξάνει τώρα σε όλες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις. Κυβερνήται και κυβερνώμενοι κυλίονται στο βόρβορο μιας διεθνούς ηθικής καταπτώσεως. (2 Τιμόθεον 3:1-5) Τα έθνη λειτουργούν σύμφωνα με την αρχή της ευθύνης της κοινότητος. Οι κυβερνήται μπορεί ν’ αρχίζουν πολέμους, αλλά ο λαός τούς διεξάγει. Επάνω στον λαό γενικά, σε νέους και γέρους, άρρενας και θήλεις, βρέχει καταστροφή το εχθρικό έθνος, και όχι επάνω στους πονηρούς άρχοντας. Τα έθνη στους πολέμους των σπείρουν θάνατο με βάσι την ευθύνη της κοινότητος. Δεν θα είναι δίκαιο γι’ αυτά να τον δρέψουν επάνω στην ίδια βάσι κατά τον Αρμαγεδδώνα; Μπορούν δίκαια να παραπονεθούν αν δρέπουν όπως σπείρουν, κρίνωνται όπως κρίνουν, τους δείχνεται το ίδιο έλεος που έδειξαν; Αν οι άνθρωποι είτε ενεργητικώς είτε παθητικώς υποστηρίζουν εκείνο που είναι διεφθαρμένο και ανήθικο και φονικό, δεν φέρουν κάποια ευθύνη γι’ αυτό;—Ματθαίος 5:7· 7:1, 2· Γαλάτας 6:7· Ιάκωβος 2:13.

15. Γιατί ο λαός πρέπει ν’ αναλάβη ευθύνη για τις πράξεις των κυβερνητών του;

¹⁵ Όταν οι Ισραηλίτες ήθελαν έναν ανθρώπινο βασιλέα, προειδοποιήθηκαν για τις καταπιέσεις που αυτός θα επέφερε σ’ αυτούς. (1 Σαμουήλ 8:4-22) Αλλά επέμειναν να έχουν ανθρώπινη κυβέρνησι, και δίκαια έφεραν ευθύνη για τις κακές πράξεις του ανθρωπίνου βασιλέως, αφού ήσαν υπεύθυνοι για το ότι ετέθη σε μια θέσι όπου οι απαίσιες αμαρτίες του ήσαν δυνατές σε μια εθνική κλίμακα. Σήμερα οι άνθρωποι ψηφίζουν και φέρνουν στο αξίωμα πολιτικούς γνωστούς για τη διαφθορά τους, και έτσι τους εξουσιοδοτούν να ωφελούνται από την άσκησι αδικοπραγίας. Ότι ο λαός πρέπει να φέρη την ευθύνη ενώπιον του Θεού, δείχνεται όχι μόνο στην περίπτωσι του Ισραήλ που αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά και από τη συμβουλή του Παύλου προς τον Τιμόθεο όσον αφορά τους διορισμούς στη Χριστιανική εκκλησία: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» Εκτός του ότι προειδοποιήθηκε να μην κάνη βιαστικούς διορισμούς, ο Τιμόθεος ενουθετήθηκε ποιες ιδιότητες ν’ απαιτή από εκείνους που διωρίζοντο σε θέσεις υπηρεσίας. (1 Τιμόθεον 3:1-13· 5:22· 2 Ιωάννου 10, 11) Γιατί όλη αυτή η προφύλαξις; Για ν’ αποφύγη να γίνη «κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών». Αν έκανε ακατάλληλους διορισμούς, θα γινόταν υπεύθυνος για τις αμαρτίες των διωρισμένων αυτών προσώπων, αφού θα τους τοποθετούσε σε τέτοια θέσι που η διαπραξις των αμαρτιών τους θα έβλαπτε την εκκλησία ενώπιον του Θεού. Ο λαός, λοιπόν, που είτε ψηφίζει και τοποθετεί σε αξιώματα πονηρούς άρχοντας, είτε τους επιτρέπει να παραμένουν στην εξουσία, πρέπει ν’ αναλάβη ευθύνη για τις επίσημες πράξεις και τις αμαρτίες αυτών των αρχόντων απέναντι Θεού, και ανθρώπων.

16. Τι λείπει από την πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα;

¹⁶ Πραγματικά, από την πλειονότητα των ανθρώπων λείπει σήμερα η αγάπη για το δίκαιο και το μίσος για το άδικο. Ξέρουν ότι ο κόσμος είναι διεφθαρμένος ως το βάθος. Εν τούτοις, είναι προφανώς ικανοποιημένοι μαζί του. Τουλάχιστον είναι προσκολλημένοι σ’ αυτόν, και χλευάζουν όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τον εκθέτουν. Φαίνεται ότι ‘αγαπούν ούτω’. (Ιερεμίας 5:31· 6:13) Η διαφθορά που είναι γύρω τούς δίδει ελευθερία εκδηλώσεως στις δικές των λαγνείες, νεκρώνει οποιεσδήποτε αδύνατες διαμαρτυρίες αναιμικών συνειδήσεων, απομακρύνει οποιουσδήποτε ενδοιασμούς που απομένουν. Φοβούνται μόνο την τιμωρία, όχι την κακή πράξι. «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» (Εκκλησιαστής 8:11) Δεν ‘ζητούν δικαιοσύνην’ με ζήλο, ούτε ‘βοούν και στενάζουν’ λόγω οποιασδήποτε προσβολής της εννοίας της δικαιοσύνης, αλλά μόνον όταν οι άδικες πράξεις συγκρατούν ή σταματούν την επιδίωξι των ιδιοτελών των σκοπών. (Ιεζεκιήλ 9:4· Σοφονίας 2:3) Προσβάλλονται από το άγγελμα του Ιεχωβά διότι απαιτεί αποχωρισμό από αυτόν τον διεφθαρμένον, ανήθικον, φιλήδονον κόσμον.

17. Με ποιους είναι ανόμοιοι; Τι θα κάμουν οι ειλικρινείς ακόμη και χωρίς ένα ειδικό άγγελμα από τον Θεό;

¹⁷ Δεν είναι όπως ο Νώε, διότι εκείνος προσεβάλλετο από τον συνάνθρωπό του, του οποίου «πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Δεν είναι όπως ο Λωτ, διότι «ο δίκαιος κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών.» Δεν είναι σαν αυτούς που σημειώνονται για διαφύλαξι στον Αρμαγεδδώνα, που ‘στενάζουν και βοούν για όλα τα βδελύγματα που γίνονται’. Δεν είναι σαν άνθρωποι καλής θελήσεως προς τον Θεόν σήμερα οι οποίοι με χαρά αποχωρίζονται από τον κόσμο διότι δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη διαφθορά του. (Γένεσις 6:5· Ιεζεκιήλ 9:4· Ιάκωβος 1:27· 4:4· 2 Πέτρου 2:8) Δεν χρειάζεται ν’ ακούσουν ένα ειδικό άγγελμα από τον Θεό για να προσβληθούν από την πονηρία αυτού του κόσμου· όχι αν αγαπούν το δίκαιο και μισούν το άδικο. Ακόμη και χωρίς τον λόγον του Θεού οι άνθρωποι εκ φύσεως και με τη συνείδησι μπορούν να διακρίνουν το δίκαιο και το άδικο. (Ρωμαίους 2:12-16) Εκείνοι που έχουν ειλικρινείς καρδιές θα αηδιάσουν από αυτόν τον κόσμο, και περισσότερο καθώς προχωρούμε προς τον Αρμαγεδδώνα, διότι έως εκείνον ακριβώς τον καιρό «πονηροί άνθρωποι και γόητες θέλουσι προκόψει εις το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι.»—2 Τιμόθεον 3:13.

18. Τι υποστηρίξουν μερικοί σχετικά με την άγνοια, και γιατί εσφαλμένως;

¹⁸ Μερικοί υποστηρίζουν ότι η άγνοια είναι μια δικαιολογία που θα κερδίση ανάστασι για πολλούς από τη σφαγή του Αρμαγεδδώνος, σαν εκείνους που χάνονται λόγω ευθύνης της κοινότητος. Θα αναφέρουν την περίπτωσι του Παύλου. Αυτός ο πρώην διώκτης έλεγε: «Ηλεήθην όμως διότι αγνοών έπραξα εν απιστία.» Αλλά του εξεδηλώθη αυτό το έλεος στη διάρκεια μιας περιόδου κρίσεως, και δεν το απελάκτισε. Το εχρησιμοποίησε για να εξαλείψη την άγνοιά του και να οικοδομήση την πίστι του. Αυτή η εκδήλωσις ελέους έγινε επίσης για μια άλλη αιτία, για να καταδείξη τη θεία μακροθυμία. (1 Τιμόθεον 1:12-16) Έτσι το να πούμε ότι ο Παύλος εσώθη λόγω της αγνοίας του είναι εσφαλμένο. Επειδή ενήργησε εξ αγνοίας, η μετάνοια ήταν δυνατή γι’ αυτόν, δεν είχε ασυγχώρητα αμαρτήσει εναντίον γνώσεως ή της εκδηλώσεως του αγίου πνεύματος. Ο κόσμος είναι γεμάτος από Γραφές, σε περισσότερες από 1.125 γλώσσες, κι ένα βλέμμα στις σελίδες της Αγίας Γραφής είναι αρκετό για να καταδικάση τη διαγωγή του κόσμου. Αλλά οι μάζες του λαού παραμένουν στην άγνοια «εκουσίως». (2 Πέτρου 3:5) Σε κάποιους περασμένους καιρούς η άγνοια παραβλέφθηκε από τον Θεό, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο σε μια περίοδο κρίσεως, είτε είναι εκείνη της εποχής του Νώε, είτε της εποχής του Λωτ, είτε της εποχής του Ιησού, είτε της εποχής μας, είτε στη διάρκεια της χιλιετηρίδος. Αυτό ήταν εκείνο που ετόνιζε ο Παύλος όταν έλεγε: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι.» Γιατί; «Διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην.» (Πράξεις 17:30, 31) Όπως ελέχθη προηγουμένως, η ημέρα αυτή για πάρα πολλούς ανθρώπους θα είναι η χιλιετής βασιλεία· αλλ’ άλλοι είχαν ή έχουν την περίοδο της κρίσεώς των ενωρίτερα. Οι περίοδοι αυτές δεν είναι καιροί για άγνοια, αλλά για μετάνοια.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΟΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΡΑ

19. Γιατί η άποψις ότι η άγνοια θα δικαιολογήση και θα σώση πολλούς από τη σφαγή του Αρμαγεδδώνος δεν οδηγεί σε γεμάτη ζήλο μαρτυρία τώρα;

¹⁹ Αν η άγνοια στη διάρκεια αυτής της παρούσης περιόδου κρίσεως είναι μια δικαιολογία και θα σημαίνη ανάστασι στη χιλιετή βασιλεία για τους αγνοούντας, δεν θα ήταν ένα πλεονέκτημα το ν’ αφήσωμε όλους να μείνουν στην άγνοια τώρα; Αν όλοι εκείνοι, στους οποίους δεν κηρύττομε προσωπικώς τώρα και οι οποίοι θανατώνονται από τον Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα, πρόκειται να επιστρέψουν στην ανάστασι του ανθρωπίνου γένους, γιατί να κηρύττωμε καν τώρα; Ακόμη και εκείνοι που αντιτίθενται στην άποψι ότι όλοι όσοι θανατώνονται στον Αρμαγεδδώνα είναι για πάντα νεκροί, θα παραδεχθούν ότι αυτοί που ακούουν αλλά δεν δέχονται τη μαρτυρία τώρα, θα χαθούν αιωνίως στον Αρμαγεδδώνα. Μόνο και μόνο για να λογικευθούμε μαζί, παραδεχθήτε για μια στιγμή την άποψί τους. Κηρύττομε σε χίλια άτομα τώρα, και ίσως ένα δέχεται την αλήθεια, ενώ όλα τα άλλα την απορρίπτουν και πεθαίνουν για πάντα στον Αρμαγεδδώνα. Αλλ’ αν αποφεύγαμε από το να κηρύξωμε σ’ αυτούς τους χίλιους, όλοι θα πέθαιναν στον Αρμαγεδδώνα, αλλά και όλοι θα επέστρεφαν στην ανάστασι, επειδή δεν θα είχαν ακούσει το κήρυγμα. Ασφαλώς όταν θα επέστρεφαν σ’ αυτόν το νέο κόσμο πολύ προχωρημένον προς την τελεία παραδεισιακή κατάστασι, χωρίς διεφθαρμένους ανθρώπους γύρω και χωρίς δαιμονική επιρροή πια, υπό τέτοιες συνθήκες οι αντιτιθέμενοι σ’ εμάς θα έτειναν να σκεφθούν και να πουν ότι πολλοί περισσότεροι από έναν απ’ αυτούς τους χίλιους θα συνεμορφούντο με τις απαιτήσεις του νέου κόσμου. Ίσως ένας θα ηρνείτο να συμμορφωθή. Γιατί λοιπόν να κηρύττωμε τώρα και να σώσωμε έναν από χίλιους; Γιατί να μην είμεθα σιωπηλοί τώρα και να σώσωμε 999 από χίλιους;

20, 21. (α) Γιατί αυτή η πορεία θα ήταν ανόητη; (β) Πώς το Ιωάννης 5:28, 29 και Ιερεμίας 25:33 επιβεβαιώνουν την άποψι ότι οι θανατωμένοι στον Αρμαγεδδώνα παραμένουν νεκροί;

²⁰ Αυτό, φυσικά, θα ήταν ανόητο. Θα εσήμαινε αιώνια καταστροφή για τον μάρτυρα που θα έμενε σιωπηλός. Σημαίνει ότι οι λίθοι θα έκραζαν την προειδοποίησι, αν η τάξις του φύλακος αστοχούσε να το κάμη αυτό. (Ιεζεκιήλ 33:7-9· Λουκάς 19:40) Το κήρυγμα του ευαγγελίου θα γίνη σε όλη τη γη, διότι ο Ιεχωβά το λέγει αυτό. Και είτε γίνη με βάσι την προσωπική ή την οικογενειακή ευθύνη ή την ευθύνη της κοινότητος, οι λαοί όλων των εθνών θα διαχωρισθούν σε τάξεις «προβάτων» και «εριφίων», διότι ο Ιεχωβά το λέγει αυτό. Εκείνοι τους οποίους αυτός θα θανατώση στον Αρμαγεδδώνα, θα παραμείνουν για πάντα νεκροί, διότι οι προφητικές του εικόνες που έγιναν στον καιρό του Κατακλυσμού και στον καιρό της καταστροφής των Σοδόμων και των Γομόρρων, το λέγουν αυτό, παράλληλα με την παραβολή των προβάτων και εριφίων. Αυτή η άποψις επιβεβαιώνεται από το Ιωάννης 5:28, 29: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις, θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.»

²¹ Σημειώστε ότι το Ιωάννης 5:28, 29 περιορίζει τις αναστάσεις στους «εν τοις μνημείοις». Αυτό σημαίνει ότι θ’ αναστηθούν μόνο εκείνοι των οποίων την ύπαρξι διατηρεί ο Ιεχωβά στη μνήμη του, η οποία ενθύμησις δείχνεται ή συμβολίζεται με την έκφρασι «εν τοις μνημείοις». Γι’ αυτό ακριβώς οι εγκληματίαι που εθεωρούντο ανάξιοι αναστάσεως, ερρίπτοντο χωρίς καμμιά τελετουργία στην Κοιλάδα του Εννόμ, ή Γέεννα, όπου τα σώματά των κατηναλίσκοντο, αθρήνητα, άταφα, χωρίς κάποιο μνημείο που να υπενθυμίζη ή μνημονεύη την προηγουμένη τους υπαρξι. Εκείνοι, επομένως, που δεν βρίσκονται «εν τοις μνημείοις», ή που δεν συμβολίζονται έτσι ότι είναι στη μνήμη του Θεού, δεν θα έλθουν σε ενθύμησι κατά τον καιρό της αναστάσεως. Εκείνο που αυτό σημαίνει για μας σήμερα, είναι ότι όσοι ζουν τώρα, σ’ αυτόν τον καιρό της κρίσεως, και αποτυγχάνουν για τον ένα ή τον άλλο λόγο να ταχθούν υπέρ του Ιεχωβά, και που θα θανατωθούν, επομένως, απ’ αυτόν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, δεν θα διατηρηθούν στη μνήμη του για ανάστασι. Ότι αυτή η ομάς θα περιλαμβάνη την πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν τώρα επάνω στη γη, δείχνεται από τον Ιερεμία 25:33: «Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά Κυρίου απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης· δεν θέλουσι θρηνολογηθή, ουδέ συναχθή, ουδέ ταφή· θέλουσιν είσθαι δια κοπρίαν επί της επιφανείας της γης.» Αυτοί οι μεγάλοι αριθμοί των θανατωμένων από τον Ιεχωβά και που παρομοιάζονται με «κοπριά» στρωμένη επάνω στη γη, δύσκολα θα μπορούσαν να θεωρηθούν πως βρίσκονται «εν τοις μνημείοις» για να τους ενθυμηθή ο Χριστός και να τους καλέση έξω στη διάρκεια της Χιλιετηρίδος. Αυτός δεν ενθυμείται την κοπρία.

22. Ποιο βάπτισμα περιμένει τον κόσμον αυτόν;

²² Στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά θα βαπτίση τον κόσμον αυτόν με καταστρεπτικό πυρ: «Οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων. . . . Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν αποκαλυφθή. . . . οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή.» (2 Πέτρου 3:3-13, NW) Σημειώστε ότι αυτή η περίοδος των εσχάτων ημερών που αποκορυφώνεται στον Αρμαγεδδώνα, ονομάζεται «ημέρα κρίσεως και απωλείας», μετά την οποία έρχεται ο υποσχεμένος νέος κόσμος της δικαιοσύνης, η χιλιετής βασιλεία.

23. Ποια άλλα βαπτίσματα πυρός αναφέρει η Γραφή;

²³ Αυτό το βάπτισμα πυρός προσκιάσθηκε από ένα άλλο αρχαίο βάπτισμα, όταν επάνω στα Σόδομα «έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας.» Αργότερα ο Ιεχωβά «εξήφθη κατά του Ιακώβ ως πυρ φλογερόν» και «εξέχεεν ως πυρ τον θυμόν αυτού» και «εξήψε πυρ εν Σιών», όταν στο 607 π.Χ. εχρησιμοποίησε τον Ναβουχοδονόσορα για να βυθίση την Ιερουσαλήμ και τον Ιούδα σ’ ένα πύρινο βάπτισμα λόγω των μεγάλων αμαρτιών των. (Θρήνοι 2:3, 4· 4:11) Όταν ο Χριστός ήλθε στη γη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μίλησε για την εγγύτητα ενός βαπτίσματος πυρός επάνω στο έθνος των απίστων φυσικών Ιουδαίων, οπότε θα ήσαν σαν δένδρο που «εκκόπτεται, και εις πυρ βάλλεται» και ως άχυρον το οποίον ο Χριστός «θέλει κατακαύσει εν πυρί ασβέστω [από άνθρωπον]». (Ματθαίος 3:10-12) Αυτό το βάπτισμα πυρός ήλθε στο 70 μ.Χ., όταν οι αυτοκρατορικές λεγεώνες της Ρώμης κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και εφόνευσαν 1.100.000 Ιουδαίους και επήραν στην αιχμαλωσία 97.000. Ένα τελικό βάπτισμα πυρός θα έλθη επάνω σ’ εκείνους που θα ταχθούν με τον Σατανά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας. «Και κατήλθε πυρ από του Θεού εκ του ουρανού, και κατέφαγεν αυτούς.» (Αποκάλυψις 20:9) Όπως και τα άλλα πύρινα βαπτίσματα, έτσι και αυτό έρχεται στο τέλος μιας περιόδου κρίσεως, της χιλιετούς. Δεν θα υπάρξη ασφαλώς ανάστασις από αυτό το βάπτισμα πυρός, διότι συνδέεται με τον δεύτερο θάνατο, την λίμνην του πυρός και θείου. Το πυρ, λοιπόν, είναι αναμφισβήτητα το σύμβολο της καταστροφής που είναι τελική, είτε χρησιμοποιείται εν σχέσει με τον Αρμαγεδδώνα είτε εν σχέσει με το τέλος της χιλιετούς βασιλείας.

24. Ποια σημεία πρέπει να θυμούνται εκείνοι που διαταράσσονται;

²⁴ Εκείνοι που διαταράσσονται από αυτή την άποψι των πραγμάτων πρέπει να ενθυμούνται μερικά σημεία. Πρώτον, αν ο Ιεχωβά κατέστρεφε όλους, δεν θα υπήρχε αδικία, αφού κανένας δεν έχει σύμφυτο δικαίωμα ζωής. Δεύτερον, το έργο της μαρτυρίας θα γίνη στην έκτασι που αυτός θεωρεί αναγκαία για το διαχωρισμό όλων των λαών και δεν θα κάμη αυτός λάθος. Μήπως δεν ήξερε προτού καν ο Νώε κηρύξη ή κατασκευάση την κιβωτό, ότι κανείς άλλος δεν θα ενώνετο με τον Νώε και την οικογένεια του στην κιβωτό; Μήπως δεν ήξερε προτού ο Λωτ κηρύξη ή οι άγγελοι κάνουν θαύματα στα Σόδομα, ότι δεν υπήρχαν ούτε δέκα δίκαιοι εκεί; Πολύ προτού μπορέσωμε εμείς να καθορίσωμε την κλίσι της διανοίας του ανθρώπου προς την ομοιότητα του προβάτου ή του εριφίου, ο Ιεχωβά και ο Χριστός μπορούν να κρίνουν και να διαιρέσουν χωρίς να κάνουν λάθη. Και αυτοί είναι οι Κριταί, όχι εμείς. Τρίτον, η διαίρεσις δεν συμπληρώθηκε ακόμη, η περίοδος της κρίσεως δεν ετελείωσε. Δεν λογαριάζεται η ατελείωτη διαίρεσις που υπάρχει τώρα, αλλά η τελειωμένη που θα επικρατή στην αρχή του Αρμαγεδδώνος. Αν και βρισκόμαστε σε μια περίοδο κρίσεως, δεν είναι ανάγκη να θεωρήσωμε ως οριστικά κατεστραμμένους όλους όσοι πεθαίνουν από διάφορες αιτίες πριν από την εκτέλεσι της κρίσεως στον Αρμαγεδδώνα. Μερικοί από τον προκατακλυσμιαίο κόσμο που πέθαναν πριν από τον κατακλυσμό, μπορεί ν’ αναστηθούν· μερικοί Σοδομίτες που πέθαναν προτού βρέξη πυρ και θείον, μπορεί να επιστρέψουν· μερικοί Ιουδαίοι της εποχής του Ιησού και των αποστόλων που δεν κατεστράφησαν από τις Ρωμαϊκές εκτελεστικές δυνάμεις, μπορεί να ζήσουν πάλι. Αλλά όχι εκείνοι που εθανατώθησαν από τον Κύριο στον Κατακλυσμό, ή στην πύρινη βροχή που έπεσε στα Σόδομα, ή στις κρίσεις που εξετελέσθησαν το 70 μ.Χ., ή στη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος. Μερικοί μπορεί να πεθάνουν στη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος, οι οποίοι δεν θανατώνονται από τον Ιεχωβά, όπως μερικοί από το λαό του που οι φυσικοί οργανισμοί των δυνατόν να μην είναι ικανοί να ανθέξουν στη δοκιμασία· αλλά η μεγάλη πλειονότης θα είναι οι «τεθανατωμένοι παρά Κυρίου» που στρώνονται στη γη σαν κοπριά. Αυτοί παραμένουν νεκροί για πάντα.

25. Τι δείχνουν οι προφητείες της Γραφής ότι βρίσκεται μπροστά μας;

²⁵ Θυμηθήτε επίσης ότι οι προφητείες της Γραφής δείχνουν ότι άνθρωποι και έθνη θα εντείνουν τις επιθέσεις των εναντίον του λαού του Ιεχωβά και του έργου που ο λαός αυτός εκτελεί. Τα κεφάλαια 38 και 39 του Ιεζεκιήλ μιλούν για εμπνευσμένες από δαίμονας δυνάμεις που έρχονται εναντίον της αποκαταστημένης θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά: «Θέλεις αναβή και έλθει ως ανεμοζάλη· θέλεις είσθαι ως νέφος, δια να σκεπάσης την γην, συ, και πάντα τα τάγματά σου, και πολύς λαός μετά σου. . . . Τούτο θέλει είσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις· και θέλω σε φέρει εναντίον της γης μου, δια να με γνωρίσωσι τα έθνη.» Όταν γίνη αυτή η φαύλη επίθεσις, ο Ιεχωβά λέγει: «Η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου.» Η αγανάκτησίς του και η πύρινη οργή του είναι τόσο τρομερή και φριχτή ώστε κάθε ζωντανό πλάσμα θα τρέμη, τα όρη θα ανατραπούν και οι κρημνοί θα κατεδαφισθούν. Οι λαοί ρίχνονται σε συγκεχυμένη αλληλοσφαγή και ο Ιεχωβά προσθέτει τις καταστρεπτικές του δυνάμεις για να εκμηδενίση τον πονηρόν αυτόν κόσμον. Έντονοι διωγμοί και συνωμοσίες θα έλθουν αναμφιβόλως εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά προτού η οργή του Ιεχωβά εξαφθή ως το σημείο να εκχύση με ορμή την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος του.

26. Πώς θα πραγματοποιηθή ακόμη μια περαιτέρω και οξύτερη διαίρεσις, με ποια πρόσθετη ευθύνη των ανθρώπων;

²⁶ Η πιστή υπομονή που θα δείξουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ανάμεσα σε όλα αυτά τα παθήματα, τι ευκαιρία άνευ προηγουμένου θα δώση στους προβατοειδείς να δείξουν εύνοια και στους εριφοειδείς να εκδηλώσουν την αδιαφορία των! Όπως ακριβώς τώρα πολλοί βλέπουν τις τεράστιες συνελεύσεις μας και εκπλήσσονται για τη θαυμαστή ενότητα που καθίσταται δυνατή με το πνεύμα του Θεού, έτσι τότε θα ιδούν περισσότερο παρά ποτέ να εκδηλώνεται από μας η ανένδοτη ακεραιότης με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά. Το έργο του κηρύγματος που πρόκειται ακόμη να γίνη, οι αυξήσεις που πρόκειται ακόμη να έλθουν, οι διωγμοί που πρόκειται ακόμη να υποφέρωμε—όλα αυτά θα είναι μια περαιτέρω εκδήλωσις του πνεύματος του Ιεχωβά που ενεργεί επάνω στο λαό του και θα πραγματοποιήσουν μια περαιτέρω οξύτερη διαίρεσι του ανθρωπίνου γένους προτού ξεσπάση ο Αρμαγεδδών. Δεν θα εργασθούμε και δεν θ’ αυξήσωμε και δεν θα υπομείνωμε με τη δική μας δύναμι, αλλά με το πνεύμα του Θεού. Εκείνοι που πολεμούν την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά, επάνω στην οποία εκδηλώνεται το πνεύμα του, αμαρτάνουν εναντίον του αγίου πνεύματος, και αμαρτάνουν ασυγχώρητα. Εκείνοι που δεν συμμετέχουν μεν σ’ αυτή την εναντίωσι, αλλά την συγχωρούν ή αδιαφορούν γι’ αυτήν, ταιριάζουν μ’ εκείνους που η παραβολή εικονίζει ως ερίφια. Είτε ενεργητικώς είτε παθητικώς είτε με αδιαφορία συμβαδίζουν με τον κόσμο στις επιθέσεις του εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, τα άτομα, για τούτο, έρχονται κάτω είτε από προσωπική ευθύνη, είτε από ευθύνη της κοινότητος.—Ζαχαρίας 4:6.

27. Τι πρέπει να ξέρωμε τώρα;

²⁷ Ας ξέρωμε, λοιπόν, όλοι ότι αυτός ο καιρός της κρίσεως των εθνών δεν είναι μια απλή «πρόβα» για μια μέλλουσα και αποφασιστική δεύτερη κρίσι που πρόκειται να έλθη, έτσι ώστε η καταστροφή των ατόμων στον Αρμαγεδδώνα να μη λογαριάζεται για την αιωνιότητα. Ας ξέρωμε ότι όλοι όσοι θα ζουν στον Αρμαγεδδώνα θα βαπτισθούν, είτε με πυρ για καταστροφή μαζί με τους πονηρούς, είτε με σωτηρία για ζωή μαζί με τη θεοκρατική οργάνωσι. Ας ξέρωμε ότι άμετρη αισθηματικότης για τη σωτηρία πλασμάτων δεν θα αλλοιώση τον λόγον του Θεού ούτε θα τον κάμη να παρεκκλίνη από το σκοπό του. Ας ξέρωμε ότι εκείνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται μ’ ένα πρακτικό τρόπο για τον συνάνθρωπό τους, δεν θα σπαταλήσουν καιρό στο να δυσφορούν γι’ την αιωνιότητα της καταστροφής του Αρμαγεδδωνος, αλλά θα κηρύξουν με ζήλο για να σώσουν και τους εαυτούς των και τους άλλους. (1 Τιμόθεον 4:16) Με συντομία, ας ξέρωμε όλοι ότι ο Θεός εννοούσε εκείνο που έλεγε όταν προειδοποιούσε: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου.»