Τα Πραγματικά Μέρη της Νέας Διαθήκης

«Ιδού έρχονται ημέραι, λέγει Ιεχωβά, και θέλω κάμει . . . διαθήκην νέαν· . . . διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει Ιεχωβά· διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»​—Ιερεμ. 31:31-34, ΜΝΚ.

 1. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ποστ Νέας Υόρκης, η ιδρυτική συνέλευσις των Ηνωμένων Εθνών το 1945 ήταν η σπουδαιότερη συγκέντρωσις ύστερ’ από ποιο αρχαίο γεγονός, κι επομένως ποια ερωτήματα εγείρονται;

ΠΡΙΝ από είκοσι έτη, όταν ιδρύθη ο οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, μια εφημερίς (η Ποστ Νέας Υόρκης) εχαρακτήρισε την ιδρυτική συνέλευσι στο Σαν Φρανσίσκο, Καλιφορνίας, ως «τη σπουδαιότερη ανθρωπίνη συγκέντρωσι από την εποχή του Τελευταίου Δείπνου.» Εκείνη η ιδρυτική συνέλευσις παρουσίασε ένα σύμφωνο μεταξύ πενήντα ενός εθνών για διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Τι παρουσίασε, όμως, το Τελευταίον Δείπνον, που το κάνει ανώτερο από κάθε άλλη συγκέντρωσι στη διάρκεια των περασμένων δέκα εννέα αιώνων ως την ίδρυσι της συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών; Είχε μήπως και αυτό σχέσι με κάποιο σύμφωνο; Είχε, μολονότι η εφημερίς Ποστ Νέας Υόρκης πιθανόν να μην είχε αυτό το σύμφωνο υπ’ όψι της ως ένα πράγμα εξεχούσης σπουδαίοτητος τότε.

 2. Πότε ετηρήθη το «Τελευταίον Δείπνον», πού και με ποιον τρόπο;

² Η ιδρυτική συνέλευσις των Ηνωμένων Εθνών έλαβε χώρα στο Σαν Φρανσίσκο, Καλιφορνίας, Η.Π.Α., το 1945. Το «Τελευταίον Δείπνον» είχε λάβει χώρα στην πόλι της Μέσης Ανατολής Ιερουσαλήμ το έτος 33 της Κοινής μας Χρονολογίας. Στην έναρξι του Δείπνου δεκατρία άτομα ήσαν παρόντα σ’ ένα ανώγειο στην Άγια Πόλι. Προτού τελειώση το Δείπνον, ένας από τους δεκατρείς ανθρώπους είχε αποπεμφθή από τον κύριον της τελετής. Εώρταζαν το ετήσιο πασχαλινό δείπνο μαζί με όλους τους άλλους πιστούς του έθνους των, τρώγοντας κατά γράμμα αρνίον ψητόν μαζί με πικρά χόρτα και άζυμο άρτο ή ματζόθ και κόκκινον οίνο. Το πασχαλινό δείπνο εξακολουθεί να τηρήται από μερικούς θρησκευτικούς ομίλους έως σήμερα. Γιατί, λοιπόν, εκείνο το δείπνο του 33 μ.Χ. να λέγεται «το Τελευταίον Δείπνον»; Τίνος τελευταίο δείπνον ήταν;

 3. Για ποιον ήταν εκείνο το «τελευταίον» δείπνον, και ποιο δείπνον ετηρήθη από τότε την ίδια νύχτα της επετείου;

³ Ήταν το τελευταίο επίγειο δείπνον εκείνου του είδους για τον κύριο της εορτής. Στους ανθρώπους που ήσαν μαζί του στο δείπνον είπε: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω· διότι σας λέγω, ότι δεν θέλω φάγει πλέον εξ αυτού εωσού εκπληρωθή εν τη βασιλεία του Θεού.» Και αυτό, επίσης, ήταν το τελευταίο πασχαλινό δείπνο που εώρτασαν οι άνδρες που ανεφέρθησαν, διότι, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, εώρτασαν κατόπιν ένα δείπνον διαφορετικού είδους, μολονότι το ετήρησαν την επέτειο της ιδίας εκείνης νυκτός. Επεκράτησε να ονομάζεται «το Δείπνον του Κυρίου», επειδή το συνέστησε ο Κύριός των, ο κύριος της εορτής, την ίδια εκείνη νύχτα του 33 μ.Χ. Εξακολούθησε να εορτάζεται από τους πιστούς οπαδούς του Κυρίου ως αυτό το έτος, την ίδια επέτειο της συστάσεώς του.​—Λουκ. 22:12-16· 1 Κορ. 11:20.

 4. Πότε συνεστήθη το Δείπνον του Κυρίου, σε ποιους, και με τη χρήσι ποιων πραγμάτων ως εμβλημάτων;

⁴ Αφού απέπεμψε από ανάμεσά τους τον ανεπιθύμητο άνθρωπο, ο κύριος της εορτής συνέστησε το Δείπνον του Κυρίου στους ένδεκα πιστούς που απέμειναν, χρησιμοποιώντας τον άζυμο άρτο και τον κόκκινο οίνο, που υπήρχαν ακόμη στην τράπεζα. Εχρησιμοποίησε τα δύο αυτά πράγματα ως εμβλήματα. Έτσι ο άρτος εσυμβόλιζε το τέλειο ανθρώπινο σώμα του που θα επέτρεπε να θανατώσουν, και ο οίνος εσυμβόλιζε το αίμα της ζωής του που θα έχυνε με το να υποστή τον θάνατο ενός αθώου στα χέρια των εχθρών του. Επρόκειτο αυτό να γίνη ένας ετήσιος εορτασμός σε ανάμνησι της τελείας ανθρωπίνης θυσίας, που προσεφέρθη στον Θεό χάριν των αμαρτιών του κόσμου του ανθρωπίνου γένους.​—Ματθ. 26:26-30.

 5. Όταν προσέφερε το ποτήριον του οίνου, ποιο νέο πράγμα ανέφερε ο Ιησούς Χριστός, και για πόσον καιρό ίσχυε;

⁵ Όταν τους προσέφερε το ποτήριον του οίνου για να το δώσουν ο ένας στον άλλο και για να πιουν από αυτό, είπε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20· 1 Κορ. 11:25) Εδώ τώρα βλέπομε να γίνεται μνεία μιας διαθήκης. Ο Ιησούς Χριστός, ο ομιλητής, την απεκάλεσε καινή διαθήκη. Επρόκειτο να είναι μια νέα διαθήκη, σε αντίθεσι με μια άλλη διαθήκη, η οποία τώρα θα εγίνετο παλαιά και θα παρήρχετο. Είναι δυνατόν και πιθανόν ότι οι ένδεκα άνδρες, οι οποίοι έπιαν από το ποτήριον του οίνου, εθυμήθηκαν την παλαιά προφητεία τού πώς ο Θεός θα έκανε μια νέα διαθήκη με τον εκλεκτό του λαό. Αυτό, φυσικά, δεν είχε καμμιά σχέσι με την περίφημη συνθήκη του 1919-1920, η οποία «Συνθήκη» ή «Διαθήκη» ήταν ο Καταστατικός Χάρτης της Κοινωνίας των Εθνών, που είχε ιδρυθή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλ’ η οποία τώρα είναι νεκρή μαζί με τη «Συνθήκη» της. Η «νέα διαθήκη» που είχε προφητευθή εξακολουθεί να ισχύη ως τώρα, και τα οφέλη της επεκτείνονται σε ανθρώπους όλων των εθνών. Ποια είναι;

 6. Κατά τον νόμον, τι είναι μία διαθήκη, σύμφωνα με την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία;

⁶ «Διαθήκη [Συνθήκη] κατά τον νόμον», λέγει Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1929), είναι «μια συμφωνία μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ατόμων, που συνεβλήθησαν με μια πράξι, βάσει της οποίας ένα από τα μέρη υπόσχεται την εκτέλεσι ή την μη εκτέλεσι ωρισμένων πράξεων, ή ότι μια δεδομένη κατάστασις πραγμάτων υπάρχει ή θα υπάρξη, ή δεν υπάρχει, ή δεν θα υπάρξη.»

 7. Ποια είναι η Εβραϊκή λέξις για τη διαθήκη, και ποια είναι πιθανόν η κατάλληλη καταγωγή αυτής της λέξεως;

⁷ Εφόσον η «νέα διαθήκη» που είχε προφητευθή αναφέρεται για πρώτη φορά στις ιερές Εβραϊκές Γραφές, Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (ενδεκάτη έκδοσις) λέγει πολύ κατάλληλα:

Διαθήκη . . . [Συνθήκη] μια αμοιβαία συμφωνία που γίνεται από δύο ή περισσότερα μέρη, ή μια υπόσχεσις που γίνεται από το ένα μέρος. Στη Βίβλο η Εβραϊκή λέξις μπερίθ χρησιμοποιείται ευρέως για πολλά είδη συμφωνιών· εφαρμόζεται λοιπόν σ’ ένα συμβόλαιο μεταξύ δύο ατόμων ή σε μια συνθήκη μεταξύ δύο εθνών, όπως η διαθήκη [συμφωνία] που έγινε μεταξύ του Αβιμέλεχ και του Ισαάκ, η οποία αντεπροσώπευε μια συνθήκη μεταξύ των Ισραηλιτών και των Φιλισταίων (Γένεσις 26:26 . . . )· ιδιαίτερα ακόμη σε μια δέσμευσι μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ή σε συμφωνίες όπως η τήρησις μιας θρησκευτικής ιεροτελεστίας, όπου εθεωρείτο ο Θεός ως ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη. Δύο σκέψεις έχουν γίνει όσον αφορά την καταγωγή της λέξεως μπερίθ: (1) η ανίχνευσις της ρίζης της λέξεως προερχομένης από το ρήμα «κόπτω», και η συσχέτισίς της με την πρωτόγονο ιεροτελεστία του να διχοτομούνται θύματα, μεταξύ των οποίων περνούσαν τα συμβαλλόμενα στη συμφωνία μέρη· παράβαλε το Ελληνικόν [κόπτω όρκον] και την αφήγησι (Γένεσις 15:17) για τη διαθήκη μεταξύ του Θεού και του Αβραάμ, όταν ‘κάμινος καπνίζουσα, και λαμπάς πυρός διεπέρασε μεταξύ των διχοτομημάτων’ των θυμάτων που εθυσίασε ο Αβραάμ, . . .

ΤΑ ΜΕΡΗ Σ’ ΑΥΤΗΝ

8, 9. (α) Ποια είναι τα δύο μέρη στη νέα διαθήκη; (β) Ποιος προφήτης εχρησιμοποιήθη για να προείπη αυτή τη διαθήκη, και ποιο ερώτημα όσον αφορά τα μέρη που βρίσκονται σ’ αυτήν εγείρει η διατύπωσίς της;

⁸ Ποια είναι τα συμβαλλόμενα μέρη της νέας διαθήκης, και πώς μπορούμε να γνωρίζωμε αν οποιοσδήποτε από μας σήμερα είναι μέτοχος της νέας διαθήκης; Είναι προφανές, σύμφωνα με όσα είπε ο Ιησούς όταν εγκαθίδρυσε το Δείπνον του Κυρίου, ότι τα μέρη στη νέα διαθήκη είναι (1) η πιστή εκκλησία του που εκπροσωπούσαν οι ένδεκα εκείνοι απόστολοι και (2) ο Θεός, προς τον οποίον ο Ιησούς Χριστός προσέφερε τη θυσία της ανθρωπίνης ζωής του. Οι ένδεκα εκείνοι πιστοί απόστολοι ήσαν περιτετμημένοι Ιουδαίοι, και γι’ αυτό ερωτούμε, Η νέα διαθήκη γίνεται μεταξύ Θεού και Ιουδαίων μόνο; Επί πλέον, μήπως η προφητεία για τη νέα διαθήκη, λόγω της διατυπώσεώς της, δεν δείχνει ότι αυτή γίνεται μόνο με Ιουδαίους ή Ισραηλίτας κατά σάρκα; Η προφητεία για τη νέα διαθήκη απηγγέλθη από τον Ιερεμία τον Ιουδαίο ιερέα του εβδόμου αιώνος π.Χ., και λέγει:

⁹ «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Ιεχωβά, και θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ, και προς τον οίκον Ιούδα, διαθήκην νέαν· ουχί κατά την διαθήκην, την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών, καθ’ ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός δια να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου· διότι αυτοί παρέβησαν την διαθήκην μου, και εγώ απεστράφην αυτούς, λέγει Ιεχωβά· αλλ’ αύτη θέλει είσθαι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· Μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Ιεχωβά, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος την πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Ιεχωβά· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει, από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει Ιεχωβά· διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»​—Ιερεμ. 31:31-34, ΜΝΚ.

10. Σύμφωνα με τη διατύπωσι της προφητείας, ο Ιεχωβά Θεός με ποιους τουλάχιστον θα προσεφέρετο να κάμη τη διαθήκη;

¹⁰ Η προφητεία εκείνη είχε απαγγελθή από τον Ιερεμία προς τους φυσικούς, περιτετμημένους άνδρες των φυλών του Ιούδα και του Ισραήλ της εποχής του. Ο Ιεχωβά Θεός είχε κάμει με τους προπάτορές των μια διαθήκη όταν τους απελευθέρωσε από την Αίγυπτο πριν από οκτακόσια και πλέον χρόνια. Και σύμφωνα με τη διατύπωσι της προφητείας του Ιερεμία, ο Ιεχωβά Θεός τουλάχιστον θα προσεφέρετο να κάμη την υποσχεμένη νέα διαθήκη με τους κατά γράμμα, φυσικούς, περιτετμημένους Ιουδαίους των φυλών του Ιούδα και του Ισραήλ.

11. Σε ποια έκτασι είχε υιοθετηθή από τους Ισραηλίτας η παλαιά Μωσαϊκή διαθήκη, και ποιο ερώτημα εγείρεται για την αποδοχή της νέας διαθήκης;

¹¹ Το ερώτημα, όμως, είναι, Θα εδέχετο ολόκληρο το Ιουδαϊκό έθνος, όλες οι φυλές του Ιούδα και του Ισραήλ, τη νέα διαθήκη και θα συμφωνούσαν να εισέλθουν σ’ αυτή σύμφωνα με τους όρους που είχαν εκτεθή; Όταν ο Θεός είχε συνάψει μαζί τους την προηγουμένη διαθήκη στο Όρος Σινά στην Αραβία, εχρησιμοποίησε τον προφήτη Μωυσή ως μεσίτη του. Όταν ο Θεός τότε επρότεινε τη διαθήκη του Νόμου στο έθνος Ισραήλ, «απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει.» Και αργότερα, όταν η διαθήκη ετέθη πραγματικά σε ισχύ μεταξύ του Θεού και του Ισραήλ με τη θυσία ζώων, «ήλθεν ο Μωυσής, και διηγήθη προς τον λαόν πάντας τους λόγους του Ιεχωβά, και πάντα τα δικαιώματα αυτού· απεκρίθη δε πας ο λαός ομοφώνως, και είπε, Πάντας τους λόγους, τους οποίους ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμει.»​—Έξοδ. 19:1-8· 24:1-3, ΜΝΚ.

12. Σε ποιους προσέφερε ο Ιησούς το ποτήριον του οίνου με τη μνεία περί διαθήκης, και σε ποια διαθήκη ισχυρίζεται ότι βρίσκεται ο Ιουδαϊκός λαός σήμερα;

¹² Σήμερα οι Ιουδαίοι σε όλη τη γη ανέρχονται σε 12.867.000. Μήπως αυτοί ισχυρίζονται ότι είναι στη νέα διαθήκη; Όχι· αλλά κάτω από την ηγεσία των ραββίνων των, κατηγορηματικά διακηρύττουν ότι είναι ακόμη κάτω από την παλαιά διαθήκη του Νόμου με μεσίτην τον Μωυσή στο Όρος Σινά. Τότε, λοιπόν, τι θα πούμε για τους προπάτορές των πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς Χριστός εγκαθίδρυσε το Δείπνον του Κυρίου; Μόνο στους αποστόλους του προσέφερε το ποτήριον του οίνου, λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Εκείνοι οι απόστολοι ήσαν όλοι Ιουδαίοι. Εδέχθησαν αυτή την πρόσκλησι στη νέα διαθήκη, η οποία επρόκειτο να τεθή σε ισχύ με τη θυσία και το αίμα του Ιησού Χριστού. Τι μπορεί να λεχθή όμως για το Ιουδαϊκό έθνος ως σύνολον;

13. Παλαιά στις ημέρες των αποστόλων, πόσοι ή ποιοι από το Ιουδαϊκό έθνος εδέχθησαν τη νέα διαθήκη;

¹³ Μήπως εδέχθησαν όλοι οι Ιουδαίοι, που ήσαν εκεί στην Ιερουσαλήμ για τον εορτασμό του Πάσχα, τη νέα διαθήκη όπως την παρουσίασε ο Ιησούς Χριστός; Μήπως εισήλθαν όλοι οι αρχιερείς και οι υφιερείς των, οι γραμματείς των, οι Σαδδουκαίοι και οι Φαρισαίοι, στη νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό, δεχόμενοι το χυμένο αίμα του Ιησού Χριστού ως το «αίμα της διαθήκης», που την έθεσε σε ισχύ; Σύμφωνα με την ιστορία, δεν το εδέχθησαν όλοι οι Ιουδαίοι· μόνο ένα υπόλοιπο από αυτούς το εδέχθη.

14. Σε ποιους προσεφέρθη πρώτα η ευκαιρία ν’ αναλάβουν τη νέα διαθήκη, και πόσοι αναφέρεται ότι επίστευσαν;

¹⁴ Όλο το έθνος, «πας ο οίκος του Ισραήλ», είχε την προσφορά του προνομίου ν’ αναλάβη τη νέα διαθήκη. Η ευκαιρία του προνομίου προσεφέρθη πρώτα σ’ αυτούς. Αυτή η προσφορά ήταν σε πλήρη, κατά γράμμα συμφωνία με τη διατύπωσι της προφητείας του Ιερεμία 31:31-34. Και την ημέρα της Πεντηκοστής μετά την εγκαθίδρυσι από τον Ιησού του Δείπνου του Κυρίου, ο απόστολος Πέτρος είπε σ’ ένα πλήθος από τρείς χιλιάδες και πλέον Ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ: «Ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» (Πράξ. 2:36) Ο αριθμός των πιστών ανήλθε σε τρεις χιλιάδες εκείνη την ημέρα. Λίγο αργότερα ο αριθμός ανήλθε σε πέντε χιλιάδες.

15. Ποιοι από τα εκατομμύρια των Ιουδαίων των ημερών εκείνων έδειξαν, επίσης, υπακοή στην πίστι;

¹⁵ Προτού εκραγή ο διωγμός στην Ιερουσαλήμ από τον Ιουδαίο Φαρισαίο Σαούλ από την Ταρσό, «ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» (Πράξ. 2:41· 4:4· 6:7) Αλλά, από τα εκατομμύρια των Ιουδαίων της εποχής εκείνης, μόνο μερικές χιλιάδες εδέχθησαν το χυθέν αίμα του Ιησού ως το «αίμα της διαθήκης» και ελήφθησαν μέσα στην καινή διαθήκη.

16. Σύμφωνα με τη Νέα Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, ποια σχέσι ισχυρίζεται ο Ιουδαϊκός λαός ότι έχει με τον Θεό, ποιος ήταν ο σκοπός αυτής της σχέσεως, και πώς εξεπληρώθη;

¹⁶ Η Νέα Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, υπό Μπρίτζερ, Ουώλκ και Ίμπαν, που εξεδόθη το 1962 στη Νέα Υόρκη, δεν κάνει μνεία για μια «νέα διαθήκη», αλλά κάτω από την επικεφαλίδα «Διαθήκη» (Μπερίτ) λέγει:

Η Ιουδαϊκή παράδοσις θεωρεί τη σχέσι του Ιουδαϊκού λαού με τον Θεό σχέσι διαθήκης. Ο Θεός έχει επιβάλει ωρισμένες υποχρεώσεις στον Ισραήλ και έκαμε ωρισμένες υποσχέσεις σ’ αυτόν. Ο Ισραήλ, με τη σειρά του, εδέχθη αυτές τις υποχρεώσεις και είναι βέβαιος ότι Εκείνος θα εκπληρώση τις υποσχέσεις εκείνες. Γενικά, ο σκοπός της διαθήκης ήταν να διαδώση μεταξύ των λαών του κόσμου τη γνώσι του αληθινού Θεού, και να δώση συγκεκριμένη μορφή στις τελετουργικές και ηθικές απαιτήσεις του Νόμου. Η υπόσχεσις που έγινε από τον Θεό ήταν ότι ο Ιουδαϊκός λαός επρόκειτο να είναι μια ευλογία σ’ όλο το ανθρώπινο γένος, και φως στα έθνη. . . . Το ότι ο δυτικός κόσμος εδέχθη την Ιουδαϊκή Βίβλο ως θεμέλιο για τον τρόπο του σκέψεως, και εθεώρησε τη μορφωτική συμβολή των Ιουδαίων τόσο μεγάλη ώστε ν’ αναφέρεται στον πολιτισμό μας ως Ιουδαιο-Χριστιανικό κρίνεται ως απόδειξις του ότι εξεπληρώθη εν μέρει η υπόσχεσις ότι τα Τέκνα του Ισραήλ θα εγίνοντο ευλογία σε όλη την ανθρωπότητα. Ο ορθόδοξος καθώς και οι άλλοι κλάδοι του Ιουδαϊσμού παραδέχονται σε ποικίλο βαθμό τη διδασκαλία της διαθήκης καθώς και το «περιούσιον» του Ιουδαϊκού λαού ως ένα αιώνιο γεγονός, με την κατά γράμμα έννοια μιας συμφωνίας μεταξύ του Θεού και του Ισραήλ. Ας σημειωθή εδώ ότι η ιστορική Χριστιανοσύνη θεωρεί τον εαυτό της ως κληρονόμο αυτής της διδασκαλίας της διαθήκης.​—Σελίδες 98-100.a

17, 18. (α) Ώστε, λοιπόν, με τον Θεό ως το ένα μέρος της διαθήκης, το άλλο μέρος αποτελείται από μερικές χιλιάδες κατά γράμμα Ιουδαίων μόνο; (β) Όλοι εκείνοι, οι οποίοι εφέρθησαν στη νέα διαθήκη, ως ποιο είδος ανθρώπων εφέρθησαν, και πώς αυτό καθίσταται δυνατόν;

¹⁷ Ώστε η νέα διαθήκη έχει ως το συμβαλλόμενο μέρος που υπάρχει από τη μια πλευρά μόνο μερικές χιλιάδες Ιουδαίων από τις κατά γράμμα φυλές του Ιούδα και του Ισραήλ; Καθόλου! Ο Ιεχωβά Θεός είναι το πρόσωπον που υπάρχει από την άλλη πλευρά της νέας διαθήκης, και επέτρεψε η ειδική, αποκλειστική προσφορά των προνομίων της νέας διαθήκης να εξακολουθήση να προσφέρεται στους φυσικούς, περιτετμημένους Ιουδαίους επί τριάμισυ περίπου χρόνια μετά την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Κατόπιν η ευκαιρία για να ληφθή ένας στη νέα διαθήκη επεξετάθη στα μη Ιουδαϊκά, μη Ισραηλιτικά έθνη, και ο Ιταλός εκατόνταρχος στην Καισαρεία επίστευσε στο αίμα του Ιησού Χριστού ως το «αίμα της διαθήκης». (Δαν. 9:24-27· Πράξ. 10:1 έως 11:18) Από τότε και στο εξής ο Ιεχωβά Θεός εξέχεε το άγιο πνεύμα του στους μη Ιουδαίους πιστούς και έγιναν πνευματικά του τέκνα, πνευματικοί Ισραηλίται.

¹⁸ Κατά τον ίδιο τρόπο, από την ημέρα της Πεντηκοστής κι έπειτα, ο Θεός εξέχεε το πνεύμα του επάνω στους Ιουδαίους πιστούς και έγιναν πνευματικά τέκνα του, πνευματικοί Ισραηλίται ή Ιουδαίοι. Όλοι οι πιστοί, είτε φυσικοί Ιουδαίοι ή Εθνικοί, εφέρθησαν μέσα στη νέα διαθήκη ως πνευματικοί Ιουδαίοι, πνευματικοί Ισραηλίται.

19, 20. (α) Έτσι, από το 36 μ.Χ. ήταν ανάγκη να είναι ένας κατά γράμμα Ιουδαίος για να εισέλθη στη νέα διαθήκη; (β) Πώς ο απόστολος Παύλος το εξηγεί αυτό στην προς Ρωμαίους επιστολή 2:28, 29 και 9:1-8;

¹⁹ Έτσι, μετά τη μεταστροφή του Ιταλού εκατοντάρχου Κορνηλίου το 36 μ.Χ., δεν ήταν ανάγκη εκείνος που θα επίστευε να είναι ένας φυσικός Ιουδαίος ή Ισραηλίτης για να ληφθή στη νέα διαθήκη μέσω του Μεσίτου Ιησού Χριστού.

²⁰ Γι’ αυτό, ο εκχριστιανισθείς Ιουδαίος, ο απόστολος Παύλος, είπε: «Διότι Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ, η γινομένη εν σαρκί· αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα.» Συνεπώς, αφού εκφράζει τη λύπη του διότι οι Ιουδαίοι αδελφοί του κατά σάρκα υστέρησαν στα προνόμιά των σχετικά με ‘την υιοθεσίαν, και την δόξαν, και τας διαθήκας’, ο Παύλος λέγει: «Αλλά δεν είναι δυνατόν ότι εξέπεσεν ο λόγος του Θεού. Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ. Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ [κατά σάρκα], δια τούτο είναι πάντες τέκνα· αλλ’ “εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα”. Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός, ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού· αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται δια σπέρμα.»​—Ρωμ. 2:28, 29· 9:1-8.

21. Ποια, λοιπόν, είναι τα πραγματικά μέρη της νέας διαθήκης, και πώς ο Παύλος το εξηγεί αυτό στα εδάφια Γαλάτας 6:14-16;

²¹ Αυτοί οι πνευματικοί Ιουδαίοι, αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίται, είναι τώρα ο πραγματικός Ισραήλ με τον οποίο έχει γίνει η νέα διαθήκη. Αυτοί οι πνευματικοί Ισραηλίται και ο Ιεχωβά Θεός είναι τα πραγματικά μέρη της νέας διαθήκης. Ο απόστολος Παύλος σαφώς το λέγει αυτό. Αφού ομιλεί στην εκκλησία των πιστών στη Ρωμαϊκή Επαρχία της Γαλατίας, λέγει προς το τέλος της επιστολής του: «Εις εμέ δε μη γένοιτο να καυχώμαι, ειμή εις τον σταυρόν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου ο κόσμος εσταυρώθη ως προς εμέ, και εγώ ως προς τον κόσμον. Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι, ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.»

22. Με ποια έκφρασι που αρχίζει την επιστολή του αποδεικνύει ο μαθητής Ιάκωβος με ποιους κάνει ο Θεός τη νέα διαθήκη του;

²² Σε αρμονία με τον κανόνα, που εκτίθεται εις Γαλάτας 6:14-16, ο μαθητής Ιάκωβος αρχίζει την επιστολή του προς τους ομοίους με αυτόν πιστούς τους διεσπαρμένους σ’ όλη τη γη, λέγοντας: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας, χαίρειν.» (Ιάκ. 1:1) Με το ν’ απευθύνεται σ’ αυτούς ως «τας δώδεκα φυλάς» ο Ιάκωβος αποδεικνύει ότι θεωρεί εκείνους τους Χριστιανούς πιστούς ως τον πραγματικό Ισραήλ του Θεού», ολόκληρο τον Ισραήλ του Θεού όπως πρσεσκιάσθη από τον οίκο Ιούδα και τον οίκο Ισραήλ. (Ιερεμ. 31:31-33) Μέλη αυτού του πνευματικού Ισραήλ του Θεού» στη νέα διαθήκη εξακολουθούν να υπάρχουν στη γη ως σήμερα.

[Υποσημειώσεις]