Ανάμιξις της Θρησκείας στην Πολιτική Σημαίνει Πόλεμο με τον Θεό

«Επορνεύθης κατόπιν των εθνών.»—Ιεζ. 23:30.

 1. Γιατί δεν φοβούμεθα από μια σταγόνα νερό ή από ένα μόριο σκόνης;

ΦΟΒΕΙΣΘΕ από μια σταγόνα νερό; Τρομάζετε από ένα μόριο σκόνης; Αφού χύσετε το νερό από έναν κάδο, θέτετε τον κάδο κατά μέρος και λέτε ότι είναι κενός, μολονότι μερικές σταγόνες είναι προσκολλημένες από μέσα. Αλλά τι λογαριάζονται μερικές σταγόνες στον κάδο; Κατ’ ουσίαν, είναι κενός. Πηγαίνετε στην πλάστιγγα να ζυγίσετε. Μήπως παίρνετε το μαντήλι σας και τινάζετε τη σκόνη από το δίσκο; Τι είναι λίγα μόρια σκόνης; Δεν λογαριάζονται για τίποτε, δεν έχουν βάρος, δεν έχουν επίδρασι. Όταν, λοιπόν, σας τίθεται η ερώτησις αν φοβήσθε από μια σταγόνα νερό ή τρομάζετε από ένα μόριο σκόνης, απαντάτε Όχι με αδίστακτη πεποίθησι.

 2. Με ποιον τρόπο μερικοί μάχονται εναντίον του Θεού;

² Από τη δική σας άποψι μπορεί να έχετε δίκαιο, αλλ’ από την άποψι του Θεού μπορεί να έχετε άδικο. Ο φόβος σας από κάτι που είναι σαν μια σταγόνα νερό ή σαν ένα μόριο σκόνης μπορεί να σας κάνη να μάχεσθε εναντίον του Θεού. Πολλοί το κάνουν αυτό χωρίς να το ξέρουν. Αν ανήκουν σ’ έναν όμιλο, ή σε μια θρησκεία, ή σ’ ένα έθνος, ή σ’ έναν κόσμο που μάχεται εναντίον του Θεού, θα ήταν καλύτερα ν’ αποχωρισθούν από τη δράσι μαζί με τέτοια σώματα. Η Γραφή θέτει την αρχή ότι το να δοθή υποστήριξις ή εξουσία σ’ ένα άτομο ή όμιλο καθιστά εκείνον που δίνει την υποστήριξι μέτοχον των αμαρτιών που το άτομο ή ο όμιλος μπορεί να διαπράξη. (1 Τιμ. 5:22) Μπορεί αυτός ο υποστηρικτής να μετέχη στην αμαρτία διαμάχης κατά του Θεού, πράγμα τρομερό.

 3. Τι παρομοιάζεται με μια σταγόνα νερό κι ένα μόριο σκόνης;

³ Ο απόστολος Παύλος που ανέγραψε αυτή την έγραψε επίσης: «Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών;» (Ρωμ. 8:31) Ποιος μπορεί να είναι εναντίον σας; Βέβαια, μπορεί να είναι ο γείτονάς σας, μπορεί να είναι η θρησκεία σας, μπορεί να είναι το έθνος σας, μπορεί να είναι ο κόσμος στον οποίον ζήτε· αλλά τι είναι αυτοί; Ο Θεός μάς λέγει τι είναι, εις Ησαΐαν 40:15: «Ιδού, το έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος.» Αν ο Θεός είναι με σας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον σας που να υπολογίζεται; Αλλ’ αν ο Θεός είναι εναντίον σας, ποιος μπορεί να είναι μαζί σας που να υπολογίζεται; Μπορείτε να έχετε ολόκληρο τον κόσμο στο πλευρό σας, αλλά τι εκερδίσατε; Με τι ισοδυναμεί αυτός; Με μια σταγόνα νερό, μ’ ένα μόριο σκόνης—τι ισχυρή υποστήριξις για κάποιον που πολεμά εναντίον του Θεού!

 4. Πώς μπορούμε να εννοήσουμε τις σκέψεις του Θεού, και ποια περικοπή εισάγεται για να μας δώση τη σκέψι του Θεού όσον αφορά την ανάμιξι της θρηακείας στην πολιτική;

⁴ Και όμως επειδή φοβούνται εκείνο που ο Ιεχωβά παρομοιάζει με σταγόνα νερού και μόριο σκόνης εκατομμύρια τάσσονται με τον παλαιόν αυτόν κόσμον και εναντίον του Θεού. Συνεπώς ο Λόγος του προειδοποιεί: «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα.» Εξ άλλου, «Αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά.» (Παροιμ. 29:25· 1:7, ΑΣ) Η σοφία του είναι υψηλή. Όπως οι ουρανοί είναι υψηλότεροι από τη γη, έτσι και οι σκέψεις του είναι υψηλότερες από τις σκέψεις μας. (Ησ. 55:8, 9) Πρέπει να υψωθούμε στις δικές του· δεν μπορούμε να κατεβάσουμε τις δικές του προς τις δικές μας. Αυτός μας βοηθεί να υψωθούμε για να συλλάβωμε τις δικές του σκέψεις χρησιμοποιώντας λέξεις και εικόνες στη Γραφή που εκφράζουν τις σκέψεις του με ανθρώπινη γλώσσα. Ιδού μια γήινη γλώσσα που το πεπτωκός ανθρώπινο γένος μπορεί να εννοήση, γλώσσα που εισάγει καλά στην επίγεια ανθρώπινη διάνοια τη σκέψι του Θεού για την ανάμιξι της θρησκείας στην πολιτική: «Δύναται τις να βάλη πυρ εις τον κόλπον αυτού, και τα ιμάτια αυτού να μη καώσι; Δύναται τις να περιπατήση επ’ ανθράκων πυρός, και οι πόδες αυτού να μη κατακαώσιν; Ούτω και ο εισερχόμενος προς την γυναίκα του πλησίον αυτού· όστις εγγίζει αυτήν, δεν θέλει αθωωθή. Τον κλέπτην δεν αποστρέφονται, εάν κλέπτη δια να χορτάση την ψυχήν αυτού, όταν πεινά· αλλ’ εάν πιασθή, θέλει αποδώσει επταπλάσια· θέλει δώσει πάντα τα υπάρχοντα της οικίας αυτού. Όστις όμως μοιχεύει με γυναίκα, είναι ενδεής φρενών· απώλειαν φέρει εις την ψυχήν αυτού, όστις πράττει τούτο. Πληγάς και ατιμίαν θέλει υποφέρει· και το όνειδος αυτού δεν θέλει εξαλειφθή. Διότι η ζηλοτυπία είναι μανία του ανδρός, και δεν θέλει δείξει έλεος εις την ημέραν της εκδικήσεως. Δεν θέλει δεχθή ουδέν λύτρον· ουδέ θέλει εξιλεωθή, και αν πολυπλασιάσης τα δώρα.»—Παροιμ. 6:27-35.

 5, 6. Πώς το Παροιμίαι 6:27-35 μας διαφωτίζει στο ζήτημα της αναμίξεως της θρησκείας στην πολιτική;

⁵ Το να διαπράξη μια γυναίκα μοιχεία μ’ έναν άλλον άνδρα, όχι μόνο θέτει αυτή την ίδια σε διαμάχη με τον σύζυγό της, αλλά θέτει και τον σύζυγό της σε διαμάχη με τον άλλον άνδρα. Ο νόμος του Θεού ώριζε θάνατο για τους μοιχούς. (Δευτ. 22:22) Αποκατάστασις έπρεπε να γίνη από έναν άνθρωπο ο οποίος έκλεψε για να ικανοποιήση την πείνα του, μολονότι μ’ αυτό επτώχευε· αλλά ποια πληρωμή μπορεί να κάμη εξιλέωσι για τη διαγωγή του μοιχού; Η σχέσις μεταξύ συζύγων είναι στενή και ιερή, και όταν διαρρηγνύεται αυτός ο δεσμός, διεγείρεται μανιώδης ζηλοτυπία. Ένα δώρο δεν αποζημιώνει, μια δωροδοκία δεν καταπραΰνει, η ατιμία δεν εξαλείφεται. Μόνο μέσω ελέους μπορεί να έλθη συγχώρησις.

⁶ Αλλά πώς αυτό σχετίζεται με την ανάμιξι της θρησκείας στην πολιτική και με το ότι αυτή σημαίνει πόλεμο με τον Θεό; Επειδή ο Ιεχωβά Θεός αναφέρει τον εαυτό του ως σύζυγον εκείνων με τους οποίους βρίσκεται σε σχέσεις διαθήκης. Όταν η Σεπφώρα εισήλθε σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά, τον ανέφερε ως νυμφίον της. (Έξοδ. 4:25, 26) Λόγω της διαθήκης του Νόμου με τον Ισραήλ ο Ιεχωβά είπε στους Ισραηλίτες: «Ήμην σύζυγος εις αυτούς.» (Ιερεμ. 31:32, Μετ. Βασ. Ιακ.) Αυτό έθεσε το έθνος Ισραήλ στη θέσι συζύγου απέναντι του Ιεχωβά. Με τη διαθήκη ήταν υποχρεωμένο να είναι πιστό στον Ιεχωβά Θεό, πολιτικώς καθώς και θρησκευτικώς. «Ο Ιεχωβά είναι ο κριτής ημών· ο Ιεχωβά είναι ο νομοθέτης ημών· ο Ιεχωβά είναι ο βασιλεύς ημών· αυτός θέλει σώσει ημάς.» (Ησ. 33:22, ΑΣ) Σ’ αυτόν συνεδυάζοντο η δικαστική και νομοθετική και εκτελεστική κυβερνητική δικαιοδοσία, καθώς και η θρησκευτική. Επομένως, για να είναι πιστό στον Ιεχωβά τον μέγαν Σύζυγον, το έθνος Ισραήλ έπρεπε να τον ακολουθή σε ζητήματα όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά και κυβερνητικά. Το να δημιουργή άλλες θρησκευτικές ή πολιτικές σχέσεις σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά αποτελούσε πνευματική πορνεία από μέρους του Ισραήλ, όπως αναφέρει η Βίβλος: «Επόρνευσαν κατόπιν άλλων θεών.» (Κριτ. 2:17· Έξοδ. 34:15, 16· Ψαλμ. 73:27· Ιεζ. 6:9· Ωσηέ 4:12) Όπως λοιπόν, μια γυναίκα σε μοιχεία σημαίνει διαμάχη με τον σύζυγο, έτσι και η θρησκεία στην πολιτική σημαίνει πόλεμο με τον Θεό.

 7. Πώς οι θρησκείες του «Χριστιανισμού» προσπαθούν να δικαιολογήσουν την είσοδό των στην πολιτική;

⁷ Οι θρησκείες του «Χριστιανισμού» λέγουν ότι βρίσκονται σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό και ότι είναι η παρθένος νύμφη του Χριστού, όμως είναι τόσο απασχολημένες με τις ψευδείς φιλοσοφίες και τις πολιτικές αναμίξεις, ώστε δεν έχουν καιρό να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά. (2 Κορ. 11:2· Κολ. 2:8· Αποκάλ. 21:2, 9) Προσπαθούν να δικαιολογηθούν λέγοντας ότι εισέρχονται στην πολιτική για να την καθαρίσουν. Η απατηλή αυτή λογίκευσις τούς δικαιολογεί απέναντι του Θεού τόσο περίπου όσο θα μπορούσε να δικαιολογηθή μια μοιχαλίς λέγοντας στον σύζυγο της: «Είχα σχέσεις μ’ αυτόν τον ανήθικον άνδρα για να τον καθαρίσω.» Αν ένας μπη μέσα στο βόρβορο για να ξεπλύνη ένα χοίρο, τότε αυτός ο ίδιος θα γίνη γρήγορα τόσο ρυπαρός όσο και ο χοίρος. Ο κοινός νους θα υπηγόρευε τη μετατόπισι του χοίρου από τη λασπώδη κοιλότητα προτού υποβληθή σε καθαρισμό. Ο Ιησούς Χριστός δεν έγινε μέρος του διεφθαρμένου κόσμου για να τον μεταφέρη στην εκκλησία του, αλλά εξέλεξε την εκκλησία του και την διέταξε ν’ αποχωρισθή από τον κόσμο, «καθαρίσας [αυτήν] με το λουτρόν του ύδατος δια του λόγου· δια να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα, ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων, αλλά δια να ήναι αγία και άμωμος.»—Εφεσ. 5:26, 27· Ιωάν. 15:19.

 8. Για ποιους η ανάμιξις στην πολιτική αποτελεί πνευματική μοιχεία, και γιατί;

⁸ Η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο Σατανάς είναι ο θεός του κόσμου τούτου και ότι οι ανθρώπινοι άρχοντές του διευθύνονται από τους δαίμονας που αυτός αποστέλλει, και οποιοιδήποτε παραδίδονται στην υπηρεσία του κόσμου τούτου γίνονται εντέχνως δούλοι του Σατανά του Θεού του. (Ρωμ. 6:16· 2 Κορ. 4:4· Αποκάλ. 16:13, 14, 16) «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Οποιοσδήποτε αποτελεί μέρος του κόσμου πρέπει να συμμερισθή τις αμαρτίες του και να έλθη κάτω από την εξουσία του Θεού του Σατανά ή Διαβόλου, η υποταγή δε αυτή οποιουδήποτε που βρίσκεται σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά θ’ αποτελούσε πνευματική μοιχεία. Γι’ αυτό ακριβώς εκείνοι που συνήψαν διαθήκη με τον Θεό και που είναι φίλοι του κόσμου προσδιορίζονται ως μοιχοί και μοιχαλίδες από τη Γραφή: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Επομένως, οποιαδήποτε θρησκευτική οργάνωσις που εμπλέκεται στην πολιτική ενώ ισχυρίζεται ότι είναι σε διαθήκη με τον Ιεχωβά και ενώ παρελαύνει ως η νύμφη του Χριστού, διαπράττει πνευματική μοιχεία. Αυτή είναι λόγος διαζυγίου, και για τέτοιους λόγους ο Ιεχωβά Θεός διεζεύχθη το έθνος Ισραήλ.—Ησ. 50:1.

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΕΡΗΜΩΘΗΚΕ ΣΤΟ 607 Π.Χ.

 9. Ποια συμβάντα ήσαν τυπικά, και γιατί τα εξετάζομε τώρα;

⁹ Η πολιτεία του Ιεχωβά προς τον Ισραήλ ήταν τυπική και χρησιμεύει ως διδακτικό παράδειγμα για μας τώρα. (Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11) Μεταξύ των τυπικών αυτών συμβάντων ήσαν τα γεγονότα που συνέβησαν στο έθνος κατά το 607 π.Χ. και κατά το 70 μ.Χ. Η Βαβυλών ήταν εκείνη που ερήμωσε την Ιερουσαλήμ και τον Ιούδα στο 607 π.Χ., και όμως αφού η Ιερουσαλήμ είχε παύσει να υπάρχη και όταν τα ερείπια της Βαβυλώνος έκειντο θαμμένα κάτω από σωρούς χώματος και ακαθαρσιών, η Βίβλος μιλεί για μελλοντική δράσι της Ιερουσαλήμ και της Βαβυλώνος, πράγμα που δείχνει ότι οι τόποι αυτοί ήσαν τυπικοί. Στα αντίστοιχα κεφάλαια 24 και 13 και 21 του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά, ο Ιησούς προείπε τα ερημωτικά γεγονότα που επήλθαν στην Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., και όμως ο παγκόσμιος πόλεμος και το παγγήινο κήρυγμα και η δευτέρα παρουσία για τα οποία αυτός μίλησε, δεν συνέβησαν τότε, πράγμα που δείχνει ότι στο 70 μ.Χ. εσημειώθη μια μικρογραφική μόνο εκπλήρωσις, και ότι απέμενε μια μέλλουσα, μεγαλύτερη εκπλήρωσις, στην οποία θα εξεπληρώνοντο τελείως όλα τα χαρακτηριστικά της προφητείας. Εξετάζομε τώρα τα γεγονότα του 607 π.Χ. και του 70 μ.Χ., όχι μόνο επειδή ήσαν τυπικά, αλλά βρίσκομε επίσης ειδικά κατάλληλο να ανασκοπήσωμε τα ιστορικά αυτά γεγονότα επειδή δείχνουν τις συνέπειες της αναμίξεως του Ισραήλ στην πολιτική του κόσμου. Η πολιτεία του Ιεχωβά προς το υπό διαθήκην αυτό έθνος όταν εξετράπη στην πολιτική, αποκαλύπτει τις σκέψεις του πάνω σε τέτοια ζητήματα.

10. Πώς ο Ιούδας έγινε μοιχός στα όμματα του Ιεχωβά, πριν από το 607 π.Χ.;

¹⁰ Επί πολλά χρόνια πριν από το 607 π.Χ. η γη του Ιούδα άκουσε τις προειδοποιήσεις του Ιεχωβά· αυτός κατ’ επανάληψιν απέστειλε τους προφήτας του να τονίσουν τις χονδροειδείς αμαρτίες με τις οποίες οι κάτοικοι εμόλυναν τη γη. (Ιερεμ. 7:13, 25) Τόσο με τη διερεύνησι της λατρείας ψευδών θεών, όσο και με τον σχηματισμό πολιτικών συμμαχιών με τα γύρω έθνη ο Ιούδας κατέστη μοιχός στα όμματα του Ιεχωβά. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ προειδοποίησε ότι ο Ιούδας προκαλούσε τον Ιεχωβά με την απαισία του λατρεία ειδώλων και δαιμονικών θεών, και του ηλίου ακόμη, λέγοντας διαρκώς: «Ο Ιεχωβά δεν μας βλέπει· ο Ιεχωβά εγκατέλιπε την γην.» (Ιεζ. 8:1-18, ΑΣ) Πάλιν, ο προφήτης έδειξε πώς ο Ιεχωβά έσωσε το έθνος όταν ήταν εκτεθειμένο σε καταστροφή, πώς το εκαθάρισε και το έντυσε και το έκαμε σαν σύζυγό του, μόνο και μόνο για να πορνεύση κατόπιν με τα ειδωλολατρικά έθνη της Αιγύπτου και της Ασσυρίας και της Βαβυλώνος, έτσι ώστε είπε γι’ αυτό: «Γυνή μοιχαλίς, αντί του ανδρός αυτής δεχομένη ξένους.» Αυτή, λοιπόν, η πόρνη επρόκειτο να απογυμνωθή και να εκτεθή ενώπιον των εραστών της και να ανατραπή απ’ αυτούς: «Θέλω σε κρίνει, κατά την κρίσιν των μοιχαλίδων, και εκχεουσών αίμα· και θέλω σε παραδώσει εις αίμα μετ’ οργής και ζηλοτυπίας. Και θέλω σε παραδώσει εις την χείρα αυτών· και θέλουσι κατασκάψει το πορνικόν οίκημά σου, και κατεδαφίσει τους υψηλούς τόπους σου· θέλουσιν έτι σε εκδύσει τα ιμάτιά σου, και αφαιρέσει τους στολισμούς της λαμπρότητός σου, και θέλουσι σε αφήσει γυμνήν και ασκέπαστον. Και θέλουσι φέρει επί σε όχλους, οίτινες θέλουσι σε λιθοβολήσει με λίθους, και σε διαπεράσει με τα ξίφη αυτών. Και θέλουσι κατακαύσει εν πυρί τας οικίας σου, και θέλουσιν εκτελέσει επί σε κρίσεις.»—Ιεζ. 16:32, 38-41.

11. Πώς ο Ιούδας ήταν άστατος πορνείες του, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹¹ Υπό την μορφή δύο αδελφών οι δύστροπες πορείες των δέκα φυλών του έθνους Ισραήλ και των δύο φυλών του έθνους Ιούδα παρουσιάζονται δραματικά. Η Οολά, που εξεικονίζει τον Ισραήλ, υπεραγαπούσε τους Ασσυρίους, και διέπραξε πορνείες μαζί τους, τελικά δε ο Ιεχωβά είπε: «Δια τούτο παρέδωκα αυτήν εις τας χείρας των εραστών αυτής, εις τας χείρας των Ασσυρίων, δια τους οποίους παρεφρόνησεν. Ούτοι ανεκάλυψαν την αισχύνην αυτής· έλαβον τους υιούς αυτής και τας θυγατέρας αυτής, και αυτήν εν ρομφαία απέκτειναν· και έγεινε περιβόητος μεταξύ των γυναικών, και εξετέλεσαν κρίσιν εις αυτήν.» Αλλ’ η αδελφή της Οολιβά, που εξεικόνιζε τον Ιούδα, δεν ενουθετήθη, ώστε ν’ απόσχη από μια τέτοια διεφθαρμένη πορεία, βλέποντας τον Ισραήλ να ανατρέπεται και να αιχμαλωτίζεται από την Ασσυρία το 740 π.Χ. Αντιθέτως, περιεπλάκη με τους Ασσυρίους, και αργότερα ηύξησε τις πορνείες της με το να περιπλακή με τους Βαβυλωνίους. Αλλ’ ακόμη και στις πορνείες της ήταν άστατη, και έστρεψε νώτα στους Βαβυλωνίους για να συνάψη συμμαχίες με την Αίγυπτο· ο Ιεχωβά, λοιπόν, της είπε: «Θέλω εγείρει τους εραστάς σου εναντίον σου, αφ’ ων η ψυχή σου απεξενώθη, και θέλω φέρει αυτούς εναντίον σου πανταχόθεν· τους Βαβυλωνίους, και πάντας τους Χαλδαίους.» (Ιεζ. 23:9, 10, 22, 23) Αφού περιγράφει την τελεία ερήμωσι που θα επήρχετο στον Ιούδα από το χέρι αυτών των πρώην εραστών της, ο Ιεχωβά προσθέτει: «Και η αισχύνη της πορνείας σου θέλει αποκαλυφθή, και η ακολασία σου και αι πορνείαι σου. Ταύτα θέλω κάμει εις σε, επειδή επορνεύθης κατόπιν των εθνών.»—Ιεζ. 23:29, 30.

12. Πώς επρόκειτο ο Ιεχωβά να χρησιμοποιήση τη Βαβυλώνα, αλλά πώς δέχθηκε την προειδοποίησι ο Ιούδας;

¹² Ο προφήτης του Ιεχωβά Ιερεμίας ήταν με αξιέπαινο τρόπο ζηλωτής στο να προειδοποιήση τον Ιούδα για τις αμαρτίες του και την ερήμωσι που θα ήρχετο αν δεν εγίνετο γρήγορα μια αναμόρφωσις. Ο Ιεζεκιήλ ανέγραψε τα εξής λόγια του Ιεχωβά όσον αφορά τους Βαβυλωνίους και τους συντρόφους των: «Θέλω εμπιστευθή εις αυτούς την εκτέλεσιν κρίσεως.» (Ιεζ. 23:24, ΜΑΜ) Ο Ιερεμίας έδειξε το ίδιο πράγμα όταν ανέγραψε την εξής έκφρασι που κατ’ επανάληψιν εξέφερε ο Ιεχωβά: «Τον Ναβουχοδονόσορ βασιλέα της Βαβυλώνος, τον δούλόν μου.» (Ιερεμ. 25:9· 27:6· 43:10) Ο Ιερεμίας επέστησε την προσοχή σε μερικές από τις ειδικές αμαρτίες του Ιούδα, και προειδοποίησε ότι εξαιτίας των οι Βαβυλώνιοι θα ήρχοντο εναντίον της πόλεως Ιερουσαλήμ και θα την κατεδάφιζαν τελείως, και ότι η γη του Ιούδα θα εκείτο ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια. (Ιερεμ. 25:11· 32:26-35) Αλλά οι Ιουδαίοι παραμέρισαν τον Ιερεμία ως ένα φανατικόν κήρυκα συμφορών, δεν έλαβαν υπ’ όψι τις προειδοποιήσεις του, και δεν εκινήθησαν για αναμόρφωσι. Είχαν προχωρήσει επί τόσο διάστημα με τις ειδωλολατρίες των, ώστε δεν έβλεπαν την ανάγκη ν’ αλλάξουν τώρα. Η αυτάρεσκη στάσις των ήταν: «Ο Ιεχωβά δεν μας βλέπει· ο Ιεχωβά εγκατέλιπε την γην.»

13. Απορρίπτοντας την προειδοποίησι, πού εστράφη ο Ιούδας για βοήθεια;

¹³ Ο Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία είπε στον Ιούδα να υποταχθή στον ζυγό του βασιλέως της Βαβυλώνος, επειδή εχρησιμοποιείτο να εκτελέση κρίσι εναντίον του δυστρόπου έθνους. Αν είχαν υποταχθή οι Ιουδαίοι δεν θα υφίσταντο την καταστροφή με μάχαιρα και πείνα και λοιμό και η πόλις των Ιερουσαλήμ δεν θα έκειτο έρημη. (Ιερεμ. 27:12-17) Αλλ’ αντί να πιστεύσουν στον Ιεχωβά και να διαφύγουν την καταστροφή με αναμόρφωσι από τις ειδωλολατρίες των και υποταγή στους Βαβυλωνίους, οι πείσμονες Ιουδαίοι εζήτησαν ασφάλεια σε μια πολιτική συμμαχία με την Αίγυπτο. Όταν η Βαβυλωνιακή απειλή υπερίπτατο δυσοίωνα στον ορίζοντα, οι Ιουδαίοι απέβλεψαν στην Αίγυπτο και εμπιστεύθηκαν σ’ αυτήν ότι θα διεσκόρπιζε τον κίνδυνο. Αυτό το έκαμαν παρά την προειδοποίησι που είχε δοθή εκατόν πενήντα περίπου χρόνια ενωρίτερα: «Ουαί εις τα αποστατήσαντα τέκνα, λέγει ο Ιεχωβά, τα οποία λαμβάνουσι βουλήν, πλην ουχί παρ’ εμού· και τα οποία κάμνουσι συνθήκας, πλην ουχί δια του πνεύματός μου, δια να προσθέσωσιν αμαρτίαν εις αμαρτίαν τα οποία υπάγουσι δια να καταβώσιν εις Αίγυπτον, και δεν ερωτώσι το στόμα μου, δια να ενδυναμωθώσι με την δύναμιν του Φαραώ, και να εμπιστευθώσιν εις την σκιάν της Αιγύπτου! Η δε δύναμις του Φαραώ θέλει είσθαι αισχύνη σας, και η πεποίθησις επί την σκιάν της Αιγύπτου, όνειδος.» «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Πλην αυτός είναι σοφός, και θέλει επιφέρει κακά, και δεν θέλει ανακαλέσει τους λόγους αυτού, αλλά θέλει σηκωθή επί τους οίκους των κακοποιών, και επί την βοήθειαν των εργαζομένων την ανομίαν. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί Θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα. Όταν ο Ιεχωβά εκτείνη την χείρα αυτού, και ο βοηθών θέλει προσκόψει, και ο βοηθούμενος θέλει πέσει, και πάντες ομού θέλουσιν απολεσθή.»—Ησ. 30:1-3· 31:1-3, ΑΣ.

14. Τι έκαμε τον Ιούδα να νομίζη ότι η συμμαχία του με την Αίγυπτο ήταν αρκετή, αλλά τι απέδειξε ότι ο Ιούδας είχε άδικο;

¹⁴ Η πολιτική αυτή συμμαχία δείχνει ότι ο Ιούδας απέβλεπε σε υλική και σαρκική δύναμι ως υπεράσπισι εναντίον μιας κρίσεως που προήρχετο από τον Θεό. Αυτό ήταν αφροσύνη, όπως απέδειξαν τα γεγονότα που εξετυλίχθησαν. Στο 609 π.Χ. οι Βαβυλωνιακές στρατιές επολιόρκησαν την Ιερουσαλήμ. Σ’ αυτόν προφανώς τον καιρό οι Ιουδαίοι εφοβήθησαν και εγκαινίασαν αργοπορημένες μεταρρυθμίσεις, όπως την ελευθέρωσι των δούλων στον καιρό που απητείτο από τον Μωσαϊκό νόμο. Τότε οι στρατιές του Φαραώ ήλθαν από την Αίγυπτο, και έκαμαν τους Βαβυλωνίους να άρουν την πολιορκία της Ιερουσαλήμ. Αμέσως οι Ιουδαίοι ενόμισαν ότι η πολιτική των συμμαχία με την Αίγυπτο ήταν αρκετή για σωτηρία και προστασία από τους Βαβυλωνίους, και ελησμόνησαν όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχαν θέσει γρήγορα σε ενέργεια, και υπεδούλωσαν εκ νέου εκείνους που μόλις είχαν ελευθερώσει σε συμμόρφωσι με τον νόμον του Μωυσέως. Ο Ιερεμίας προειδοποίησε ότι η άρσις της πολιορκίας ήταν μόνο προσωρινή, ότι οι Βαβυλώνιοι θα επέστρεφαν και θα λεηλατούσαν την πόλι· αλλ’ οι Ιουδαίοι εμπιστεύθηκαν στην Αίγυπτο και είπαν ότι τα στρατεύματα της Βαβυλώνος δεν θα επανήρχοντο. Επανήλθαν, όμως, και στο 607 π.Χ. η Ιερουσαλήμ και ο Ιούδας είχαν τελείως ερημωθή και κατερειπωθή.—2 Βασ. 25:1-12, 22-26· Ιερεμ. 34:1, 8-11, 21, 22· 37:5-10.

15. Ποια γεγονότα πρέπει να κρατούμε στο νου όσον αφορά τα συμβάντα του 607 π.Χ.;

¹⁵ Ιδού μερικά ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του ιστορικού αυτού συμβάντος που πρέπει να κρατούμε στο νου. Οι Ιουδαίοι είχαν προειδοποιηθή για τις αμαρτίες των εναντίον του Θεού, αλλά δεν επρόσεξαν την προειδοποίησι αυτή, νομίζοντας ότι ο Ιεχωβά δεν έβλεπε, ότι είχε εγκαταλείψει τη χώρα, ότι αυτοί είχαν αμαρτήσει χωρίς προφανώς να τιμωρηθούν επί τόσον καιρό, ώστε δεν υπήρχε ανάγκη να γίνη αλλαγή τώρα. Αντί να υποταχθούν στον δούλον του Ιεχωβά, εμπιστεύθηκαν σε μια κοσμική πολιτική συμμαχία. Είχαν μια έξοχη ευκαιρία φυγής, όταν είδαν την ομαδική δύναμι της Βαβυλώνος. Όταν ήρθη προσωρινώς η πολιορκία, έπρεπε να φύγουν προς εκείνον που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά, τον Ναβουχοδονόσορα της Βαβυλώνος, και έτσι ν’ αποφύγουν την καταστροφή. Αλλά όχι μόνο αρνήθηκαν να φύγουν αυτοί οι ίδιοι, αλλά εμπόδισαν επίσης και άλλους από το να φύγουν. Αν κάποιοι εγκατέλειπαν την πόλι, τους κατηγορούσαν για στασιασμό! (Ιερεμ. 37:11-15) Τέλος, το απλό γεγονός ότι ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Ναβουχοδονόσορα για να τιμωρήση τον Ιούδα και τον απεκάλεσε δούλον Του δεν σημαίνει ότι ο Ναβουχοδονόσορ ή οι Βαβυλώνιοι υπ’ αυτόν ήσαν λάτρεις του Ιεχωβά. Δεν ήσαν. Ήσαν δαιμονικοί θρησκευόμενοι και, πριν ακόμη τους χρησιμοποιήση ο Ιεχωβά, είπε ότι θα τους κατέστρεφε στον ωρισμένο του καιρό. (Ιερεμ. 25:12) Ένα παράδειγμα μπορεί να διευκρινίση την περίπτωσι. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι Κομμουνισταί εξυπηρέτησαν τον σκοπό των δημοκρατιών βοηθώντας στην ανατροπή του Χίτλερ, και από αυτή την άποψι θα μπορούσαν να ονομασθούν «δούλος» των δημοκρατιών. Αυτό όμως δεν κάνει τους Κομμουνιστάς οπαδούς της δημοκρατίας, και δεν αποκλείει το να πολεμήσουν κάποτε οι δημοκρατίες τους Κομμουνιστάς. Έτσι ο Ιεχωβά μπορεί να εχρησιμοποίησε τους δαιμονολάτρας Βαβυλωνίους, τους οποίους, όμως, αργότερα κατέστρεψε.

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΕΡΗΜΩΘΗΚΕ ΣΤΟ 70 Μ.Χ.

16. Ποια γεγονότα ωδήγησαν στο 29 μ.Χ.;

¹⁶ Όπως ακριβώς είχε προλεχθή, ο Ιεχωβά ήγειρε τον Κύρον της Μηδοπερσίας για να κατασυντρίψη τη Βαβυλώνα και να ελευθερώση τους Ισραηλίτες αιχμαλώτους, για να μπορέσουν να επιστρέψουν και ν’ ανοικοδομήσουν το ναό και την πατρίδα των. (Έσδρας 1:1-4· Ησ. 44:28· 45:1-4· Δαν. 5:30, 31) Στους αιώνες που ακολούθησαν, οι Ιουδαίοι, ενώ απέφευγαν τις χονδροειδείς ειδωλολατρίες τών προηγουμένων καιρών, οικοδόμησαν όμως έναν όγκον παραδόσεων και εδιχάσθησαν σε διάφορα θρησκευτικά δόγματα. Εξετράπησαν μακριά από το δρόμο της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά. Την άνοιξι του 29 μ.Χ. ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε ένα έργον για να ‘ετοιμάση την οδόν του Ιεχωβά’, να αφυπνίση τον λαό ως προς την έλευσι του Ιεχωβά αντιπροσωπευτικώς στο πρόσωπο του υποσχεμένου Μεσσία. Ο Ιωάννης τούς προειδοποίησε για τις αμαρτίες των και την ανάγκη να μετανοήσουν και να είναι σαν σίτος και σαν δένδρα που παράγουν καλόν καρπόν, μάλλον παρά σαν άχυρο και σαν δένδρα που φέρουν σαπρόν καρπόν προωρισμένον να ριφθή σε φωτιά που άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σβήση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Ιουδαίοι ανέμεναν και αγρυπνούσαν για τον Μεσσία.—Λουκ. 3:1-17.

17. Ποια προειδοποίησι έδωσε ο Ιησούς στους στασιαστικούς Ιουδαίους;

¹⁷ Το φθινόπωρο του 29 μ.Χ. ο Ιησούς εβαπτίσθη στον Ιορδάνη Ποταμό, εχρίσθη με το πνεύμα του Ιεχωβά και κατόπιν προσέφερε τον εαυτό του ως τον υποσχεμένον Μεσσίαν. Σ’ αυτόν εξεπληρώνοντο οι προφητείες των Εβραϊκών Γραφών όσον αφορά τον Μεσσία. Αλλ’ οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται δεν τον εδέχθησαν. Ο Ιησούς δεν ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία των και δεν προσηρμόζετο στις πολιτικές των φιλοδοξίες. Αντιθέτως, τους προειδοποιούσε για τις αμαρτίες των, τονίζοντάς τους ότι ηκύρωναν τον Λόγον του Θεού με την παράδοσί των, έλεγαν κάτι και έπρατταν το αντίθετο, κατεδυνάστευαν τον κοινό λαό, επιζητούσαν να λάμπουν προσωπικώς, επιθυμούσαν κολακευτικούς τίτλους, ηρνούντο οι ίδιοι την αληθινή λατρεία και εμπόδιζαν τους άλλους να την ασκούν, διύλιζαν τα μικρότερα ασήμαντα πράγματα και άφηναν ανεκτέλεστες τις μεγάλες σπουδαιότερες απαιτήσεις της ευσεβείας, και ειδικεύοντο σε μια εξωτερική εμφάνισι δικαιοσύνης ενώ κρατούσαν κάτω από κάλυμμα τις πολλές χονδροειδείς αμαρτίες των. Αποκαλώντας τους όφεις και γεννήματα εχιδνών, ζητούσε να μάθη πώς ανέμεναν να διαφύγουν την καταστροφή, και διεκήρυξε α αυτούς: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος.»—Ματθ. 23:1-39· 15:3-9.

18. Ποια βδελυκτή πράξις των Ιουδαίων επέφερε ποια εκπλήρωσι προειδοποιήσεων που διεσαλπίσθησαν και από τον Ιωάννη και από τον Ιησούν;

¹⁸ Αλλ’ οι Ιουδαίοι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν την προειδοποίησι ούτε του Ιωάννου του Βαπτιστού ούτε του Ιησού. Όχι μόνο από τη φορά των γεγονότων, αλλά και από τη Βιβλική χρονολογία έπρεπε να περιμένουν τον Μεσσία και να προσδιορίσουν ως τοιούτον τον Ιησούν. (Δαν. 9:24-27) Επροτίμησαν όμως να κάνουν πολιτική με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και όταν ο Πιλάτος παρουσίασε τον Ιησούν ως βασιλέα των, αυτοί τον απέρριψαν με θυμό, απήτησαν τη θανάτωσί του, και εκραύγασαν «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:14, 15) Η ειδωλολατρική Ρώμη με τους ψευδείς της θεούς και τις δαιμονικές θρησκείες και τις ειδωλολατρικές σημαίες στις οποίες εθυσίαζε, ήταν ένα βδελυκτό και αηδές πράγμα στα όμματα του Ιεχωβά, και για τον υποτιθέμενο λαό του το να κάμη πολιτική συμμαχία μαζί της θα ήταν κάτι που μόνο καταστροφή και ερήμωσι θα επέφερε σ’ αυτούς. Ο Πιλάτος έγινε συμμέτοχος στην θανάτωσι του Ιησού μαζί με τους Ιουδαίους θρησκευόμενους, η συνωμοσία δε αυτή ήταν μια πρώτη εκπλήρωσις του Ψαλμού 2:1, 2. (Πράξ. 4:25-27) Ο σαπρός καρπός αυτής της συμμαχίας απέδειξε τους Ιουδαίους ομοίους με κακά δένδρα και μηδαμινό άχυρο κατάλληλο μόνο για τελεία καταστροφή συμβολιζόμενη με φωτιά, όπως και ο Ιησούς και ο Ιωάννης είχαν προειδοποιήσει. (Ματθ. 7:19) Οι προειδοποιήσεις των βρήκαν εκπλήρωσι στα καταστρεπτικά γεγονότα του 70 μ.Χ. , όταν επήλθε ερήμωσις στην Ιερουσαλήμ λόγω της βδελυκτής, αηδούς συμμαχίας της με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τα βαρυσήμαντα αυτά συμβάντα απαιτούν λεπτομερή εξέτασι.

19. Τι συνέβη στο 66 μ.Χ., υπενθυμίζοντας στους Χριστιανούς τι;

¹⁹ Επί μερικά χρόνια ανησυχία και στάσεις είχαν υποκινηθή στην Παλαιστίνη, αλλά στο 66 μ.Χ. εξέσπασε πραγματικά η επανάστασις, ο δε Σέστιος Γάλλος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης της Συρίας, εισήλασε με τον στρατό του και συνέκλεισε τους Ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ. Είτε οι άπιστοι Ιουδαίοι εσκέφθησαν την προειδοποίησι του Ιησού να φύγουν είτε όχι, ασφαλώς οι Χριστιανοί που ήσαν παγιδευμένοι στην Ιερουσαλήμ εσκέφθησαν την προειδοποίησι: «Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη· και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω· και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν. Διότι ημέραι εκδικήσεως είναι αύται, δια να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα.» Επίσης, «Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω, (ο αναγινώσκων ας εννοή·) τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη.»—Λουκ. 21:20-22· Ματθ. 24:15, 16.

20. Τι κατέστησε δυνατή τη φυγή, και ποιοι επελήφθησαν της ευκαιρίας;

²⁰ Αλλά πώς μπορούσαν οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ να υπακούσουν στην εντολή να φύγουν, αφού ένας εχθρικός στρατός τους εκύκλωνε μέσα; Η οδός της φυγής άνοιξε γι’ αυτούς όταν ο Γάλλος, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, απέσυρε το στρατό του. Ο ιστορικός Ιώσηπος λέγει ότι ο Σέστιος, «αν είχε απλώς συνεχίσει την πολιορκία λίγο περισσότερο, θα είχε ασφαλώς καταλάβει την πόλι.» Αντί τούτου «απεσύρθη από την πόλι, χωρίς καμμιά αιτία στον κόσμο.»a Όπως η αποχώρησις των στρατευμάτων του Ναβουχοδονόσορος επέτρεψε τη φυγή πριν από την ανατροπή της Ιερουσαλήμ στο 607 π.Χ., έτσι και η παράδοξη αποχώρησις του Γάλλου στο 66 μ.Χ. έδωσε μια ευκαιρία για φυγή, έδωσε ευκαιρία να προσέξουν την προειδοποίησι του Ιησού. Μ’ ένα πολύ κατά γράμμα τρόπο ο βδελυκτός Ρωμαϊκός στρατός με τις αηδείς, ειδωλολατρικές σημαίες του είχε σταθή γύρω στον άγιο τόπο της Ιερουσαλήμ με το ναό της· ασφαλώς ήταν καιρός για να φύγουν και να διαφύγουν την ερήμωσι που ο Ιησούς είπε ότι θα ακολουθούσε. Όταν, επομένως, απεσύρθη ο στρατός του Γάλλου οι Χριστιανοί έφυγαν όχι μόνο από την Ιερουσαλήμ αλλά και από την Ιουδαία, διαβαίνοντας τον Ιορδάνη για να διαμείνουν στα όρη της Γαλαάδ και να εγκατασταθούν ιδιαίτερα στην Πέλλα.b Έτσι διέφυγαν την ερήμωσι, που επήλθε αργότερα ως αποτέλεσμα της αηδούς πολιτικής συμμαχίας με τη Ρώμη, την καταστροφή που προεκλήθη από τη βδελυκτή τοποθέτησι του Καίσαρος στη θέσι της βασιλείας που επεφυλάσσετο για τον Μεσσία μόνο.

21. Πώς και πότε εξετελέσθη τελικά κρίσις κατά της Ιερουσαλήμ;

²¹ Αλλά πώς τελικά η θεία κρίσις επεβλήθη σ’ εκείνους τους Ιουδαίους που ανεμίχθησαν στην πολιτική και απελάκτισαν την προειδοποίησι να φύγουν; Ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος είχε αναγγείλει την πύρινη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και στον οποίον είχε ανατεθή η κρίσις, ήταν εκείνος που εχρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να επιβλέψη την εκτέλεσι της κρίσεως από τον ουρανό, ο δε Ρωμαίος στρατηγός και πρίγκηψ Τίτος, γυιός του Αυτοκράτορος Βεσπασιανού, μαζί με τα στρατεύματά του, ήταν το ανθρώπινο μέσον που εχρησιμοποιήθη για να την επιφέρη. Ο προφήτης Δανιήλ, όταν μιλούσε για την αηδή και βδελυκτή απόρριψι του Μεσσία και εκλογή του Καίσαρος, είπε: «Και την πόλιν και το άγιον διαφθερεί [ο Μεσσίας] συν τω ηγουμένω [Τίτω] τω ερχομένω.» Ή, «Κατόπιν [ο Μεσσίας] θα ερημώση την πόλιν και το αγιαστήριον, δια του άρχοντος [Τίτου] του ερχομένου.» (Δαν. 9:26, ΜΟ΄· Χούμπιγκαντ) Επαληθεύοντας την προφητεία του Δανιήλ και τα λόγια του Ιησού σχετικά με το ναό ότι «δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή,» οι Ρωμαϊκές στρατιές υπό τον Τίτον ερήμωσαν την πόλι και το ναό της στο 70 μ.Χ.—Ματθ. 24:2.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

22-24. Ποιες προειδοποιήσεις ηγνόησαν οι Ιουδαίοι, και με ποια αποτελέσματα;

²² Όταν ο Σέστιος Γάλλος απεσύρθη το 66 μ.Χ. και κατέστη δυνατή η φυγή σε μέρος ασφαλείας, εφηρμόσθη από τότε και έπειτα η προειδοποίησις του Ιησού: «Και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν.» (Λουκ. 21:21) Οι άπιστοι Ιουδαίοι αγνόησαν αυτούς τους λόγους, το αποτέλεσμα δε ήταν ότι, όταν ο Τίτος ήλθε το 70 μ.Χ., βρήκε την πόλι υπερπλήρη επισκεπτών από όλη την Παλαιστίνη, «επειδή είχαν έλθει από όλη τη χώρα στην εορτή του αζύμου άρτου, και περιεκλείσθησαν ξαφνικά από ένα στρατό. . . . Τώρα το μεγάλο αυτό πλήθος συνάγεται πράγματι από απομακρυσμένους τόπους, αλλά ολόκληρο το έθνος ήταν τώρα κλεισμένο μοιραίως σαν σε φυλακή, και ο Ρωμαϊκός στρατός περικύκλωσε την πόλι όταν ήταν υπερπλήρης από κατοίκους.»c

²³ Ο Ιησούς προειδοποίησε να μην αργοπορήσουν στη φυγή. (Ματθ. 24:16-18) Αλλ’ η προειδοποίησις αυτή εχλευάσθη επίσης, και όταν πολλοί Ιουδαίοι επεθύμησαν να φύγουν, ήταν πολύ αργά να το πράξουν επιτυχώς. Ο Λουκάς 19:41-44 λέγει: «Και ότε επλησίασεν [ο Ιησούς], ιδών την πόλιν, έκλαυσεν επ’ αυτήν, λέγων, Είθε να εγνώριζες και συ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη τα προς ειρήνην σου αποβλέποντα· αλλά τώρα εκρύφθησαν από των οφθαλμών σου· διότι θέλουσιν ελθεί ημέραι επί σε, και οι εχθροί σου θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει, και θέλουσι σε στενοχωρήσει πανταχόθεν· και θέλουσι κατεδαφίσει σε, και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον· διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεώς σου.» Οι Ιουδαίοι θρησκευόμενοι δεν διέκριναν τα πράγματα που εσχετίζοντο με τον Άρχοντα της Ειρήνης, αλλά με ισχυρογνωμοσύνη έκλεισαν μάτια και αυτιά στις αποδείξεις όσον αφορά αυτόν και εγκολπώθηκαν τον Καίσαρα. Δεν διέκριναν ότι όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, ήταν καιρός επισκέψεως και κρίσεως για το έθνος Ισραήλ. Βρέθηκαν άγονοι από καλόν καρπό προς αίνον του Ιεχωβά. (Ησ. 6:10· 9:6· Ματθ. 13:14, 15· 21:19) Ούτε θέλησαν να φύγουν από την καταδικασμένη Ιερουσαλήμ όταν είχαν την ευκαιρία, αλλ’ αργοπόρησαν ώσπου οι Ρωμαϊκές στρατιές επέστρεψαν και όχι μόνο οι ίδιες περιεκύκλωσαν την πόλι, αλλά και την περιέβαλαν μ’ ένα τείχος ή «χαράκωμα», όπως ακριβώς ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει τριάντα επτά χρόνια ενωρίτερα. Αυτό το τείχος μήκους πέντε μιλίων συνεπληρώθη σε τρεις ημέρες, και λόγω αυτού ο Ιώσηπος λέγει: «Έτσι κάθε ελπίς διαφυγής απεκλείσθη τώρα από τους Ιουδαίους, μαζί με την ελευθερία των να εξέλθουν από την πόλι.»d Είχαν αργοπορήσει ώσπου η φυγή σε μέρος ασφαλείας ήταν αδύνατη!

²⁴ Εν τούτοις, οι Ιουδαίοι επεχείρησαν μια αργοπορημένη φυγή, αλλά και τότε ακόμη επέμειναν ν’ αγνοούν χαρακτηριστικά της προειδοποιήσεως του Ιησού. Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς τούς είπε να μην προσπαθήσουν να πάρουν μαζί τους υλικά υπάρχοντα, επειδή αυτό θα τους καθυστερούσε και θα έθετε σε κίνδυνο μια επιτύχη φυγή. (Μάρκ. 13:15, 16) Κι εν τούτοις όταν μερικοί εγκατέλειψαν την πόλι, κατέπιαν το χρυσάφι τους για να το πάρουν μαζί τους, χωρίς να το ξέρουν αυτό οι Ιουδαίοι που ήσαν μέσα στην πόλι και οι Ρωμαίοι που ήσαν έξω απ’ αυτήν. Ο Ιώσηπος λέγει ποιο ήταν το αποτέλεσμα: «Αλλά όταν το τέχνασμα αυτό ανεκαλύφθη σε μια περίπτωσι, η φήμη εγέμισε τα διάφορα στρατόπεδά των, ότι οι φυγάδες ήρχοντο σ’ αυτούς γεμάτοι από χρυσάφι. Έτσι το πλήθος των Αράβων, με τους Συρίους, κατέκοβε εκείνους που ήρχοντο ως ικέται, και έψαχνε τις κοιλιές τους. Ούτε μου φαίνεται ότι επέπεσε στους Ιουδαίους πιο τρομερή δυστυχία απ’ αυτή, αφού σε διάστημα μιας νύχτας δύο περίπου χιλιάδες από τους φυγάδας αυτούς υπέστησαν τέτοια ανατομή.»e Μολονότι ο Τίτος απειλούσε θάνατο σ’ εκείνους που ήσαν ένοχοι της άτιμης αυτής πράξεως, οι Ρωμαίοι στρατιώται ενώθηκαν με τους άλλους σ’ αυτή τη φρικτή διερεύνησι για χρυσάφι στις κοιλιές ανθρώπων. Έτσι, «Τους ανέτεμναν, και έσυραν το μολυσμένο αυτό χρήμα από τις κοιλιές των· το χρήμα αυτό, ωστόσο, βρισκόταν σε λίγους μόνο απ’ αυτούς, ενώ πάρα πολλοί εσφάγησαν με την απλή ελπίδα ότι υπήρχε για να τους το πάρουν έτσι, η ελεεινή δε αυτή μεταχείρισις έκανε πολλούς που έφευγαν να επιστρέφουν πάλι στην πόλι.»f

25. Πώς οι Ιουδαίοι προσέθεσαν στις δυσκολίες των;

²⁵ Εκείνο που προσέθεσε ακόμη περισσότερο στις δυσκολίες της φυγής ήσαν οι Ιουδαίοι οι ίδιοι. Πριν από χρόνια είχαν ψευδώς κατηγορήσει τον Ιησούν για στάσι εναντίον του Καίσαρος και υπονοούσαν ότι οποιοσδήποτε διέκειτο ευνοϊκά προς αυτόν ήταν επίσης αμφιβόλου πατριωτισμού. Κατηγόρησαν τους ακολούθους του Χριστού για στασιασμό, μολονότι οι μαθηταί απλώς απέφευγαν την πολιτική και υπεστήριζαν τη βασιλεία του Χριστού. (Λουκ. 23:2· Ιωάν. 19:12· Πράξ. 17:7· 24:5) Αλλά στο 70 μ.Χ. οι Ιουδαίοι ήσαν στασιασταί όσον αφορά τη Ρώμη, και οποιοσδήποτε ζητούσε να διαφύγη την παγίδα του θανάτου στην Ιερουσαλήμ φεύγοντας, εθεωρείτο στασιαστής εναντίον των Ιουδαίων και εθανατώνετο. Αν, λοιπόν, οι Ιουδαίοι συνελάμβαναν κάποιον που προσπαθούσε να φύγη, η κατηγορία ήταν στασιασμός και η καταδικαστική απόφασις θάνατος· αν εκείνοι που έφευγαν διέφευγαν τους Ιουδαίους και έφθαναν στις Ρωμαϊκές γραμμές, το καλύτερο ήταν αιχμαλωσία. Αλλά το να παραμείνη κανείς πίσω εσήμαινε τελικόν θάνατο, είτε με μάχαιρα είτε με λοιμό είτε με πείνα. Όταν οι Ιουδαίοι δεν πολεμούσαν τους Ρωμαίους, πολεμούσαν μεταξύ τους, επειδή ήσαν διηρημένοι σε διάφορες πολιτικές και θρησκευτικές φατρίες, που η καθεμιά τους επιζητούσε να εξουσιάζη την καταδικασμένη πόλι. Ήταν μια περίπτωσις που το χέρι κάθε ανθρώπου εστρέφετο κατά του αδελφού του. Στην εσωτερική τους διαμάχη κατέστρεψαν ακόμη και τον εφοδιασμό τους σε τρόφιμα, επιταχύνοντας έτσι την πείνα και το λοιμό και τη Ρωμαϊκή νίκη.

26, 27. Ποιες συμφορές για παρακοή προείπε ο Ιεχωβά, και πότε και πώς αυτές εξεπληρώθησαν με καταπληκτικό τρόπο;

²⁶ Δεκαπέντε αιώνες πριν από τα καταστρεπτικά γεγονότα του 70 μ.Χ. ο Ιεχωβά Θεός είχε προείπει ότι αυτά θα επήρχοντο ως αποτέλεσμα παρακοής: «Και θέλει σε πολιορκήσει εις πάσας τας πόλεις σου, εωσού πέσωσι τα υψηλά και οχυρά τείχη σου, εις τα οποία συ ήλπιζες, καθ’ όλην την γην σου· και θέλει σε πολιορκήσει εις πάσας τας πόλεις σου, καθ’ όλην την γην σου την οποίαν έδωκεν εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου. Και θέλεις φάγει τον καρπόν της κοιλίας σου, τας σάρκας των υιών σου και των θυγατέρων σου, τους οποίους έδωκεν εις σε Ιεχωβά ο Θεός σου, εν τη πολιορκία, και εν τη καταθλίψει, με την οποίαν θέλει σε καταθλίψει ο εχθρός σου. Και θέλει σε διασπείρει ο Ιεχωβά εις πάντα τα έθνη, απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης· και θέλετε λατρεύσει εκεί άλλους θεούς, τους οποίους δεν εγνώρισας, συ, ουδέ οι πατέρες σου, ξύλα και λίθους. Αλλά και εν τω μέσω των εθνών τούτων δεν θέλεις ευρεί ανάπαυσιν, ουδέ θέλει έχει στάσιν το ίχνος του ποδός σου· αλλά θέλει σοι δώσει ο Ιεχωβά εκεί καρδίαν τρέμουσαν, και μαραινομένους οφθαλμούς, και τηκομένην ψυχήν. Και η ζωή σου θέλει είσθαι κρεμαμένη ενώπιόν σου· και θέλεις φοβείσθαι νύκτα και ημέραν, και δεν θέλεις πιστεύει εις την ζωήν σου. Και θέλει σε επαναφέρει ο Ιεχωβά εις την Αίγυπτον με πλοία, από της οδού περί της οποίας σοι είπα, Δεν θέλεις πλέον ιδεί αυτήν άλλην φοράν· και θέλετε πωλείσθαι εκεί εις τους εχθρούς σας ως δούλοι και δούλαι, και δεν θέλει είσθαι ο αγοράζων.»—Δευτ. 28:52, 53, 64-66, 68, ΜΝΚ.

²⁷ Η ιστορία πιστοποιεί την καταπληκτική εκπλήρωσι των συμφορών αυτών επάνω στους Ιουδαίους από το 70 μ.Χ. και έπειτα, Ο Ιώσηπος δίνει μια παραστατική και φρικιαστική αφήγησι για μια γυναίκα στην πολιορκία του 70 μ.Χ. που «έσφαξε τον γυιο της, και κατόπιν τον έψησε, και έφαγε το μισό απ’ αυτόν, και εφύλαξε το άλλο μισό στο σπίτι της κρυμμένο. Την ώρα αυτή οι στασιασταί εμπήκαν αμέσως μέσα, και μυρίζοντας τη φρικαλέα οσμή αυτής της τροφής, απείλησαν τη γυναίκα ότι θα της έκοβαν παρευθύς το λάρυγγα αν δεν τους έδειχνε τι τροφή είχε ετοιμάσει. Αυτή απήντησε ότι είχε φυλάξει μια έξοχη μερίδα γι’ αυτούς και συγχρόνως απεκάλυψε ό,τι είχε απομείνει από τον γυιο της.» Οι άνδρες, κατάπληκτοι και κατειλημμένοι από φρίκη, εγκατέλειψαν τρέμοντας την αηδή σκηνή.g Όταν τελικά ο Τίτος κατέλαβε την πόλι, ο απολογισμός ήταν 1.100.000 νεκροί και 97.000 αιχμάλωτοι.h Όσοι Ιουδαίοι επέζησαν διεσκορπίσθησαν σε όλα τα μέρη της γης, και πουθενά δεν βρήκαν ανάπαυσι, αλλά περιεπλανώντο με καρδιές γεμάτες από απελπισία και τρόμο και φόβο για τη ζωή τους. Όχι μόνο αυτό, αλλά μεγάλοι αριθμοί από τους αιχμαλώτους αυτούς επέστρεψαν σε δουλεία στην Αίγυπτο, καταλήγοντας στην ίδια ακριβώς κατάστασι από την οποία ο Ιεχωβά είχε απελευθερώσει το έθνος των πριν από δεκαπέντε και πλέον αιώνες. Ο Ιώσηπος λέγει ότι οι αιχμαλωτισταί των «τους έθεσαν σε δεσμά, και τους έστειλαν στα Αιγυπτιακά μεταλλεία.»i Μια Ιουδαϊκή ερμηνεία της Βίβλου, που εξεδόθη από τον Ι. Χ. Χερτζ, λέγει, εξετάζοντας το Δευτερονόμιο 28:68, ότι «κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, τόσον ο Τίτος όσο και ο Αδριανός παρέδωσαν πλήθη Ιουδαίων στη δουλεία· και η Αίγυπτος έλαβε μια μεγάλη αναλογία από τους δούλους εκείνους.» Συνεχίζει για να δείξη ότι οι Ρωμαίοι είχαν ένα στόλο στη Μεσόγειο με τον οποίον μετέφεραν τους υποδουλωμένους Ιουδαίους στην Αίγυπτο, και ότι μολονότι οι Ιουδαίοι ζητούσαν να πουληθούν ως δούλοι, δεν υπήρχαν αγορασταί για πολλούς απ’ αυτούς, τόσο περιφρονημένοι ήσαν και τόσο υπερκορεσμένη ήταν η αγορά. Πόσο δυνατά εξεπληρώθη η προφητεία του Δευτερονομίου έπειτα από δεκαπέντε αιώνες!

28. Ποιες παρατηρήσεις αναγράφει ο Ιώσηπος; και—μολονότι αυτό είναι μόνο ένα δευτερεύον χαρακτηριστικό—πώς μ’ ένα κατά γράμμα τρόπο εστάθη ένα βδέλυγμα στον άγιο τόπο;

²⁸ Οι συμφορές αυτές επήλθαν σε μια γενεά που ήταν διαβοήτως πονηρή. Γι’ αυτήν ο Ιώσηπος λέγει: «Ούτε υπέφερε ποτέ άλλη πόλις τέτοια δυστυχία, ούτε ανέθρεψε ποτέ οποιοσδήποτε αιών μια γενεά πιο καρποφόρα απ’ αυτήν σε πονηρία, από την αρχή του κόσμου.»j Ήταν πεποίθησις του Ιωσήπου ότι ο Θεός έφερε τους Ρωμαίους να τιμωρήσουν τους Ιουδαίους, και αναφέρει ότι ο Τίτος είπε: «Είχαμε ασφαλώς τον Θεό βοηθό μας σ’ αυτόν τον πόλεμο, και κανείς άλλος από τον Θεό δεν εξέβαλε τους Ιουδαίους απ’ αυτά τα φρούρια· διότι τι θα μπορούσαν να κάμουν τα χέρια των ανθρώπων ή οποιεσδήποτε μηχανές για την ανατροπή αυτών των πύργων;»k Θεία εκδίκησις ωφείλετο ως ανταπόδοσις για την βδελυκτή πολιτική συμμαχία που είχαν συνάψει οι Ιουδαίοι με την ειδωλολατρική Ρώμη για να εξασφαλίσουν την εκτέλεσι του Ιησού Χριστού. Το ότι έθεσαν τον Καίσαρα στη θέσι της βασιλείας που επεφυλάσσετο για τον Μεσσία ήταν η μεγάλη κατάφωρη πράξις που ήταν τόσο βδελυκτή και επροκάλεσε την ερήμωσί των, αλλ’ είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι μετά την πτώσι της Ιερουσαλήμ «οι Ρωμαίοι, με τη φυγή των στασιαστών μέσα στην πόλι και την πυρπόλησι του αγίου οίκου του ιδίου και όλων των κτιρίων που ήσαν ολόγυρά του, έφεραν τα εμβλήματά των στο ναό, και τα έθεσαν απέναντι στην ανατολική του πύλη [κοντά στο θυσιαστήριο]· και εκεί προσέφεραν θυσίες σ’ αυτά.»l Έτσι, μ’ ένα πολύ κατά γράμμα τρόπο, βδελυκτά είδωλα εστάθησαν στον άγιο τόπο των Ιουδαίων.

29. Ποια αξιοσημείωτη αντιστοιχία γεγονότων υπάρχει μεταξύ του 607 π.Χ. και του 70 μ.Χ.;

²⁹ Υπάρχει μια αξιοσημείωτη αντιστοιχία μερικών γεγονότων που έλαβαν χώραν και στο 607 π.Χ. και στο 70 μ.Χ. Συμβαίνει κατάλληλα αυτό, επειδή και από τις δύο αυτές περιόδους προεσκιάζοντο γεγονότα που τώρα συμβαίνουν σ’ αυτή την παρούσα γενεά. Πριν από τις καταστροφές και του 607 π.Χ. και του 70 μ.Χ. ο λαός που ισχυρίζετο ότι ήταν σε διαθήκη με τον Ιεχωβά και επρόβαλλε ως πιστή «σύζυγος», ήταν ένοχος πολλών αμαρτιών. Λόγω της θρησκευτικής παραπλανήσεώς των και της αναμίξεως στην πολιτική ήσαν πνευματικώς μοιχοί, και κατ’ επανάληψιν προειδοποιήθησαν ότι ο Ιεχωβά θα τους κατέστρεφε αν δεν ανεμορφώνοντο, και ότι για να το πράξη αυτό θα χρησιμοποιούσε έθνη που είχαν συνάψει συμμαχίες μαζί τους, αλλ’ από τα οποία ήσαν τώρα αποξενωμένοι. Μπορούσαν να περιμένουν μια επίσκεψι από τον Ιεχωβά, και μια ερήμωσι απ’ αυτόν μέσω των πρώην πολιτικών εραστών των. Και στις δύο περιπτώσεις οι ερημωτικές δυνάμεις ήλθαν για να καταστρέψουν, αλλά κατόπιν απεσύρθησαν για ένα διάστημα, παρέχοντας μια περίοδο ευκαιρίας για φυγή σε μέρος ασφαλείας. Οι ανυπότακτοι αργοπόρησαν να φύγουν και εστιγμάτισαν ως στασιαστικούς εκείνους που προσπάθησαν να φύγουν. Η ευκαιρία για φυγή παρήλθε, οι καταστροφείς επέστρεψαν, και επήλθε ερήμωσις με εκδίκησι. Όπως προελέχθη, εν τούτοις, οι δυνάμεις που εχρησιμοποιήθησαν για να επιφέρουν αυτή την εκδίκησι κατεστράφησαν και οι ίδιες αργότερα. Η Βαβυλών έπεσε αφού εχρησιμοποιήθη το 607 π.Χ. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αποσυνετέθη και κατέρρευσε αφού εχρησιμοποιήθη το 70 μ.Χ. Η Αποκάλυψις 17:10 δείχνει ότι αυτή η έκτη παγκόσμια δύναμις δεν θα ήταν διαρκής, αλλά θα την διεδέχετο μια εβδόμη παγκόσμια δύναμις. Πώς όλα αυτά τα βαρυσήμαντα συμβάντα του παρελθόντος εξεικονίζουν γεγονότα που επέρχονται στην παρούσα γενεά θα καταδειχθή στο επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]