Όταν ο Χριστός Έρχεται στη Δόξα της Βασιλείας

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο ενδιαφέρονται ζωηρά για τον καιρό που ο Ιησούς Χριστός έρχεται «εν τη δόξη» της Βασιλείας, Επί αιώνες Θεοφοβούμενα άτομα απέβλεπαν σ’ αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς άφησε να εγερθή προσδοκία για την επάνοδό του λέγοντας σε τέσσερες από τους μαθητάς του, οι οποίοι είχαν έλθει σ’ αυτόν στο Όρος των Ελαιών:

«Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.»—Ματθ. 25:31, 32.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να προσδιορίσωμε τον χρόνο του σημαντικού αυτού γεγονότος; Είναι βέβαιον ότι ο Ιησούς στην επάνοδό του δεν θα ήταν ορατός με ανθρωπίνους οφθαλμούς, εφόσον αναφέρεται ότι θα ήρχετο με τους αοράτους αγγέλους του. Υπάρχει, άρα γε ουσιώδης απόδειξις στην Γραφή που να προσδιορίζη τον καιρό της ελεύσεως του Ιησού αοράτως με Βασιλική δόξα; Ας ιδούμε.

‘ΟΙ ΠΡΟΣΔΙΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ’

Εκείνη η ομάς των τεσσάρων μαθητών επάνω στο Όρος των Ελαιών είχαν ερωτήσει τον Ιησού πότε θα κατεδαφίζετο ο μεγαλοπρεπής εκείνος Ιουδαϊκός ναός, κι επίσης ποιο θα ήταν το σημείον της δευτέρας του παρουσίας και της συντελείας του αιώνος (συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ), ή ο ‘έσχατος καιρός.’ (Ματθ. 24:1-3· Λουκ. 21:5-7· Δαν. 12:4) Αφού συνεζήτησε αυτά τα ζητήματα μ’ ένα εκτενή κάπως τρόπο, και ενώ έλεγε για την καταστροφή που επρόκειτο να επέλθη στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είπε: «Και θέλουσι [οι Ιουδαίοι] πέσει εν στόματι μαχαίρας, και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι, εις πάντα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι [προσδιορισμένοι] καιροί των εθνών.»—Λουκ. 21:24.

Η περίοδος χρόνου, που υποδεικνύει η έκφρασις «οι [προσδιορισμένοι] καιροί των εθνών,» είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας, διότι ο Ιησούς την συνδέει στενά με τη συζήτησι της δευτέρας του παρουσίας, με βασιλική δόξα. Πραγματικά αποτελεί ένα κλειδί, η κατανόησις του οποίου προσδιορίζει με αναμφισβήτητο τρόπο τον χρόνο της ελεύσεως του Ιησού με δόξα. Επομένως, είναι ένα ζήτημα που είναι άξιο προσεκτικής μελέτης.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΕΞΕΩΣ «ΚΑΙΡΟΙ»

Η λέξις «καιροί,» που χρησιμοποιείται εδώ στο εδάφιο Λουκάς 21:24, σύμφωνα με μια αυθεντία στην Ελληνική γλώσσα, «είχε την έννοια μιας ωρισμένης ή οριστικής περιόδου, μιας εποχής, μερικές φορές ενός καταλλήλου ή επικαίρου χρόνου.»a Έτσι, η λέξις καιρός χρησιμοποιείται στις Γραφές αναφορικώς με τον ‘καιρό του θερισμού,’ τον ‘καιρό των καρπών,’ και τον ‘καιρόν των σύκων.’—Ματθ. 13:30· 21:34· Μάρκ. 11:13.

Είναι ενδιαφέρον ότι, η λέξις καιρός χρησιμοποιείται, επίσης, σε συσχετισμό με μελλοντικές εποχές ή ευκαιρίες μέσα στην διευθέτησι ή τον ‘χρονολογικό πίνακα’ του Θεού, ιδιαιτέρως όταν σχετίζεται με την δευτέρα παρουσία του Χριστού και την βασιλεία του. Παραδείγματος χάριν, ο απόστολος Παύλος ομιλεί για το «μυστήριον,» που απεκαλύφθη από τον Θεόν «εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ.»—Εφεσ. 1:9, 10· βλέπε, επίσης, Πράξ. 1 και 3:19.

Έχοντας υπ’ όψιν τη σημασία της λέξεως καιροί, όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, μπορούμε ν’ αναμένωμε κατάλληλα ότι η έκφρασις ‘προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών’ δεν αναφέρεται σε κάτι ασαφές ή αόριστο. Μάλλον, αναφέρεται σε μια «καθωρισμένη ή οριστική περίοδο,» μια περίοδο η οποία έχει ωρισμένη έναρξι και ωρισμένο τέλος.

Αλλά πότε αρχίζουν οι ‘προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών’; Πότε λήγουν; Και τι συμβαίνει, όταν η ωρισμένη αυτή περίοδος χρόνου λήγη; Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι κατ’ ανάγκην συνδεδεμένες με αυτά που ανέφερε ο Ιησούς για την καταπάτησι της Ιερουσαλήμ ως την εκπλήρωσι των ‘καιρών των εθνών.’

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΠΑΤΟΥΜΕΝΗ ΥΠΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ’

Η περιγραφή του Ιησού ανεφέρετο προφανώς στην καταστροφή, η οποία επρόκειτο να επέλθη και επήλθε επάνω στην κατά γράμμα Ιερουσαλήμ το έτος 70 μ.Χ. Τότε οι Ρωμαϊκές στρατιές κατέστρεψαν την πόλι και κατεδάφισαν τον μεγαλοπρεπή ναό που υπήρχε εκεί. Εν τούτοις, η δήλωσις σχετικά με τους ‘προσδιορισμένους καιρούς των εθνών’ μεταφέρει την προφητεία πολύ μακρύτερα απ’ αυτό το σημείο. Πολλοί σχολιασταί της Βίβλου το έχουν παρατηρήσει αυτό. Παραδείγματος χάριν το πολύ γνωστό σχολιολόγιο του Φ. Κ. Κουκ λέγει γι’ αυτό το σημείο του εδαφίου: «Χρησιμεύει στο να διαχωρίση το αυστηρώς εσχατολογικόν τμήμα της μεγάλης προφητείας [δηλαδή, το τμήμα που σχετίζεται με τη δευτέρα παρουσία του Ιησού], από το τμήμα που ανήκει κατάλληλα στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ.»

Έτσι, όταν ο Ιησούς έλεγε ότι η Ιερουσαλήμ θα καταπατήται «εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών,» δεν εννοούσε απλώς ότι επρόκειτο να καταπατήται η κατά γράμμα πόλις της Ιερουσαλήμ, αλλά κάτι επιπρόσθετο και μεγαλύτερο. Ποιο, δηλαδή; Για να το βρούμε, ας εξετάσουμε ποια σημασία αποδίδουν οι θεόπνευστες Γραφές στην Ιερουσαλήμ.

Η Ιερουσαλήμ ήταν η πρωτεύουσα του έθνους Ισραήλ, του οποίου οι βασιλείς από την γραμμήν του Δαβίδ ελέγετο ότι ‘εκάθισαν επί του θρόνου του Ιεχωβά.’ (1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ) Η Ιερουσαλήμ, επομένως, αντιπροσώπευε την έδρα της από τον Θεό εγκαθιδρυμένης κυβερνήσεως ή τυπικής βασιλείας του Θεού η οποία λειτουργούσε μέσω του οίκου του Δαβίδ. Με το Όρος της Σιών, ήταν «η πόλις του Βασιλέως του μεγάλου.» (Ψαλμ. 48:1, 2) Έτσι, η Ιερουσαλήμ έφθασε ν’ αντιπροσωπεύη την βασιλεία της δυναστείας του Βασιλέως Δαβίδ, όπως η Ουάσιγκτον, το Λονδίνον, το Παρίσι και η Μόσχα εκπροσωπούν τις δυνάμεις των εθνών της εποχής μας που κυβερνούν, κι έτσι αναφέρονται στα ανακοινωθέντα των.

Το πάτημα του βασιλείου εκείνου της δυναστείας των Δαβιδικών αρχόντων δεν άρχισε για πρώτη φορά με την καταστροφή από τους Ρωμαίους της πόλεως Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Άρχισε αιώνες ενωρίτερα με την ανατροπή εκείνης της δυναστείας το 607 π.Χ.b όταν ο Βαβυλώνιος Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και συνέλαβε αιχμάλωτο τον εκθρονισμένο βασιλέα της γραμμής του Δαβίδ, Σεδεκία, και η χώρα παρέμεινε έρημος. (2 Βασ. 25:1-26) Αυτό συμφωνούσε με τα προφητικά λόγια που απευθύνονται στον Σεδεκία στα εδάφια Ιεζεκιήλ 21:25-27, που έχουν ως εξής: «Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον. . . . Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»

Εκείνος «εις ον ανήκει» το Δαβιδικό στέμμα που απώλεσε ο Σεδεκίας αποδεικνύεται, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ότι είναι ο Χριστός Ιησούς. Σχετικά με αυτόν ο άγγελος, ο οποίος ανήγγειλε την μελλοντική του γέννησι είπε: «Θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Λουκ. 1:32, 33, ΜΝΚ.

Έτσι, με την εκθρόνισι του Βασιλέως Σεδεκία το 607 π.Χ., και την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα, οι δυνάμεις των Εθνών ασκούσαν κυριαρχία επάνω σε ολόκληρη τη γη. Η βασιλεία της δυναστείας του Βασιλέως Δαβίδ υπέστη μια διακοπή. Επομένως, η Ιερουσαλήμ, η οποία εκπροσωπούσε ή αντιπροσώπευε τον «θρόνον του Δαβίδ,» που επρόκειτο να δοθή στον μόνο δικαιούχο, τον Ιησού Χριστό, θα εξακολουθούσε να πατήται εφ’ όσον η βασιλεία του Θεού, όπως λειτουργούσε μέσω του οίκου του Δαβίδ, εκρατείτο σε μια χαμηλή, αδρανή κατάστασι κάτω από τις δυνάμεις των Εθνών.

Ο Ιησούς Χριστός δεν ανέλαβε το δικαίωμά του να κυβερνήση με Βασιλική δόξα όταν ήταν άνθρωπος στην γη. Η Ιερουσαλήμ εξακολουθούσε να πατήται από τα έθνη τον πρώτον αιώνα. Πότε, επομένως, επρόκειτο ν’ ανυψωθή για ν’ αναλάβη εξουσία η βασιλεία του Ιεχωβά Θεού μέσω του κεχρισμένου του, Ιησού Χριστού; Πότε θα άρχιζε ο Χριστός την ένδοξη διακυβέρνησί του; Η απάντησις βρίσκεται στο προφητικό Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ, στο οποίο ανεφέρθη ο Ιησούς τουλάχιστον δυο φορές όταν έδωσε την προφητεία σχετικά με την παρουσία του με Βασιλική δόξα.—Παράβαλε τα εδάφια Ματθαίος 24:15, 21 με τα εδάφια Δανιήλ 11:31· 12:1.

ΟΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ

Στο βιβλίο του Δανιήλ βρίσκομε να χαράσσεται μια εικών της κυριαρχίας της γης από τις δυνάμεις των Εθνών στη διάρκεια των «καιρών» των. Αυτή η πληροφορία είναι συνδεδεμένη με μια συμβολική όρασι που έδωσε ο Θεός στον Βασιλέα της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορα.

Η όρασις περιελάμβανε ένα τεράστιο δένδρο που ένας άγγελος από τον ουρανό διέταξε να κοπή. Το στέλεχος του δένδρου επρόκειτο κατόπιν να δεθή με σίδηρο και χαλκό. Έπρεπε να παραμείνη σ’ αυτή την κατάστασι ανάμεσα στον χόρτο του αγρού ωσότου παρέλθουν «επτά καιροί» επάνω του. Καθώς είπε η προφητεία: «Η καρδία αυτού θέλει μεταβληθή εκ της ανθρωπίνης, και θέλει δοθή εις αυτόν καρδία θηρίου· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επ’ αυτόν. . . . ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.» (Παρακαλείσθε να διαβάσετε την πλήρη όρασι στα εδάφια Δανιήλ 4:10-17).

Η όρασις είχε οριστικώς μια εκπλήρωσι στον ίδιο τον Ναβουχοδονόσορα. Αυτός έλαβε την πείρα επτά ετών παραφροσύνης και περιεπλανάτο ως ένα θηρίον του αγρού, ύστερ’ από τα οποία ανέλαβε. (Δαν. 4:31-35) Γι’ αυτό, μερικοί βλέπουν την όρασι ως να είχε μια απ’ ευθείας προφητική εφαρμογή μόνο σ’ αυτόν. Βλέπουν σ’ αυτή την όρασι μάλλον την παρουσίασι της αιωνίας αληθείας της υπεροχής του Θεού επάνω σε όλες τις άλλες δυνάμεις, ανθρώπινες ή υποτιθέμενες θείες. Και ενώ αναγνωρίζουν την εφαρμογή αυτής της αληθείας ή αρχής πέραν από την περίπτωσι αυτού του Ναβουχοδονόσορος, δεν βλέπουν να έχη σχέσι με κάποια συγκεκριμένη περίοδο χρόνου ή μ’ ένα θείο πρόγραμμα.

Εν τούτοις, μια εξέτασις ολοκλήρου του βιβλίου του Δανιήλ αποκαλύπτει ότι το στοιχείο του χρόνου προέχει παντού στις οράσεις και προφητείες που αυτό το βιβλίο παρουσιάζει. Οι παγκόσμιες δυνάμεις και τα γεγονότα, που περιγράφονται στο βιβλίο, παρουσιάζονται, όχι ως μεμονωμένα ή ως να συμβαίνουν στην τύχη, με το στοιχείο του χρόνου ασαφές, αλλά, μάλλον, ως να προσαρμόζωνται μέσα σε μια ιστορική διευθέτησι ή χρονική σειρά—Παράβαλε τα εδάφια Δανιήλ 2:36-45· 7:3-12, 17-26· 8:3-14, 20-25· 9:2, 24-27· 11:2-24· 12:7-13.

Επί πλέον, το Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ επανειλημμένως βλέπει εμπρός προς το τέλος το οποίο αποτελεί το θέμα των προφητειών του: Την εγκαθίδρυσι μιας παγκοσμίου και αιωνίας βασιλείας του Θεού η οποία θα ασκείται μέσω της εξουσίας τον εκλεκτού Του, «του Υιού του ανθρώπου.» «Ιδού,» λέγει μια προφητεία του Δανιήλ, «ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού . . . Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» Αυτός, φυσικά, είναι ο άρχων από την γραμμή του Δαβίδ, ο Ιησούς Χριστός, ερχόμενος με βασιλική δόξα.—Ματθ. 25:31· Δαν. 7:13, 14· 4:17· 2:44.

Το βιβλίο του Δανιήλ διακρίνεται, επίσης, στις Εβραϊκές Γραφές για τις παραπομπές του στον «έσχατον καιρόν,» όταν ο Χριστός έρχεται με δόξα.—Δαν. 8:19· 10:14· 11:35, 40· 12:4, 9· Ματθ. 24:3.

Κατόπιν των ανωτέρω, δεν φαίνεται λογικό να θεωρήσωμε την όρασι του συμβολικού «δένδρου» και την μνεία των «επτά καιρών» που κάνει ως να μην έχουν άλλη εφαρμογή παρά μόνο στα επτά έτη παραφροσύνης και στην αποκατάστασι που επακολούθησε και στην επάνοδο στην εξουσία που έλαβε πείρα ένας Βαβυλώνιος άρχων. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σοβαροί λόγοι για να πιστεύσωμε ότι η μακρά όρασις και η ερμηνεία της περιελήφθησαν στο βιβλίο του Δανιήλ διότι αποκαλύπτουν την διάρκεια των «καιρών των εθνών» και τον καιρόν της εγκαθιδρύσεως της βασιλείας του Θεού δια του Χριστού του.

Πρώτον, διότι όταν αυτή η όρασις εδόθη—στο κρίσιμο σημείο της ιστορίας, όταν ο Θεός, ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, είχε επιτρέψει την ανατροπή αυτής της ιδίας της βασιλείας, την οποία είχε εγκαθιδρύσει μεταξύ του υπό διαθήκην λαού του. Δεύτερον, λόγω του προσώπου, στο οποίον απεκαλύφθη η όρασις, δηλαδή, αυτού του άρχοντος ο οποίος εχρησιμοποιήθη ως θείον όργανον γι’ αυτήν την ανατροπή, και ο οποίος από τότε έγινε ο δέκτης της παγκοσμίου κυριαρχίας με θεία άδεια, δηλαδή, χωρίς επέμβασι από οποιαδήποτε αντιπροσωπευτική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού. Και τρίτον, λόγω ολοκλήρου του θέματος της οράσεως, το οποίον είναι: «Να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν, και το εξουθένημα των ανθρώπων καθιστά επ’ αυτήν.»—Δαν. 4:17.

Είναι, επίσης, σπουδαίας σημασίας οι συμβολισμοί που χρησιμοποιούνται σ’ αυτήν την προφητική όρασι. Δένδρα χρησιμοποιούνται αλλού για ν’ αντιπροσωπεύσουν κυβερνητικές εξουσίες, περιλαμβανομένης και της τυπικής βασιλείας του Θεού στην Ιερουσαλήμ. (Παράβαλε τα εδάφια Κριταί 9:6-15· Ιεζεκιήλ 17:1-24· 31:2-18) Ο κορμός που ανεφύη, και το σύμβολο ενός «κλάδου» ή «βλαστού» συναντώνται πολλές φορές ως ν’ αντιπροσωπεύουν την ανανέωσι της κυριαρχίας σε μια ωρισμένη κατεύθυνσι ή γραμμή, ιδιαιτέρως στις Μεσσιανικές προφητείες. (Ησ. 10:33-11:10· Ιερεμ. 23:5· Ζαχ. 6:12, 13) Ο Ιησούς ωμίλησε για τον εαυτό του και με τις δύο ιδιότητες ως ‘την ρίζαν και το γένος του Δαβίδ.’—Αποκάλ. 22:16.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΑΣΕΩΣ

Είναι σαφές το γεγονός ότι το κύριο σημείον της οράσεως είναι η άσκησις από τον Ιεχωβά της ακατανίκητου κυριαρχίας στην ‘βασιλείαν των ανθρώπων,’ και αυτό προμηθεύει τον οδηγό για την πλήρη σημασία της οράσεως.

Το δένδρον φαίνεται ότι έχει μια πρώτη εφαρμογή στον Ναβουχοδονόσορα ο οποίος, σ’ αυτό το σημείο στην ιστορία, ήταν η κεφαλή της Βαβυλώνος, της κυριάρχου παγκοσμίου δυνάμεως. Εν τούτοις, πριν από την κατάκτησι της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα, η τυπική βασιλεία του Θεού η οποία κυβερνούσε απ’ εκείνη την πόλι ήταν το μέσον με το οποίον ο Ιεχωβά εξέφραζε την δικαιωματική του κυριαρχία για τη γη. Αλλά, με το να επιτρέψη την ανατροπή εκείνης της τυπικής βασιλείας στην Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά επέτρεψε να κοπή η δική του ορατή έκφρασις κυριαρχίας μέσω της Δαβιδικής δυναστείας βασιλέων. Η έκφρασις και ενάσκησις παγκοσμίου κυριαρχίας στην ‘βασιλείαν των ανθρώπων,’ ανεμπόδιστα από οποιαδήποτε αντιπροσωπευτική βασιλεία του Θεού, πέρασε τώρα στα χέρια των Εθνών.—Θρήνοι 1:5· 2:2, 16, 17.

Υπό το φως αυτών των γεγονότων το «δένδρον» φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει, πέραν και υπεράνω της αρχικής του εφαρμογής στον Ναβουχοδονόσορα, την παγκόσμιο υπεροχή ή κυριαρχία από την βασιλεία του Θεού.

Ο Θεός, εν τούτοις, καθιστά εδώ σαφές ότι δεν παρέδωσε για πάντα αυτή την παγκόσμιο κυριαρχία στις δυνάμεις των Εθνών. Η όρασις δείχνει ότι ο αυτοπεριορισμός του Θεού, που παριστάνεται από τους σιδηρούς και χάλκινους δεσμούς γύρω από το «στέλεχος» του δένδρου, θα συνεχίζετο ωσότου ‘παρέλθωσιν επτά καιροί επ’ αυτό.’ (Δαν. 4:16, 23, 25) Τότε, εφόσον «ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων,» Αυτός θα παραχωρούσε την παγκόσμιο κυριαρχία ‘εις όντινα θέλει.’ Ναι, στον ενδοξασμένο «Υιόν του ανθρώπου,» τον Ιησού Χριστό! (Δαν. 4:17· 7:13, 14· Ματθ. 25:31) Έτσι, το συμβολικό «στέλεχος,» που αντιπροσωπεύει την από μέρους του Θεού κατοχή του κυριάρχου δικαιώματος για εξάσκησι παγκοσμίου κυριαρχίας στην ‘βασιλείαν των ανθρώπων,’ επρόκειτο να βλαστήση και πάλι στην βασιλεία του Υιού του.—Ψαλμ. 89:27, 35-37.

Αλλά πότε ακριβώς θα συνέβαινε αυτό; Πότε θα έληγαν οι συμβολικοί «επτά καιροί» ή «καιροί των εθνών»; Πότε η Ιερουσαλήμ, ή η βασιλεία του Θεού η οποία λειτουργούσε μέσω του οίκου του Δαβίδ και εδηλούτο ως «Ιερουσαλήμ» θα έπαυε να πατήται; Ναι, πότε θα ήρχετο στην δόξα της Βασιλείας εκείνος «εις ον ανήκει,» [ο οποίος είχε το «νόμιμον δικαίωμα» (ΜΝΚ) ] στον θρόνον του Δαβίδ;—Ιεζ. 21:27· Λουκ. 1:32.

ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΩΝ «ΕΠΤΑ ΚΑΙΡΩΝ»

Στην προσωπική πείρα της εκπληρώσεως της οράσεως που είχε ο Ναβουχοδονόσορ οι «επτά καιροί» προφανώς ήσαν επτά έτη, στην διάρκεια των οποίων παραδέχεται ότι είχε γίνει παράφρων κι εγκατέλειψε τον θρόνο του για να τρώγη χόρτον όπως τα θηρία του αγρού. (Δαν. 4:33-36) Η Βιβλική περιγραφή της ασκήσεως παγκοσμίου κυριαρχίας από τις δυνάμεις των Εθνών παρουσιάζεται με αξιοσημείωτο τρόπο με μορφές θηρίων, τα οποία βρίσκονται σε αντίθεσι προς τον άγιο λαό του Θεού και προς τον ‘Άρχοντα των αρχόντων’ των. ( Παράβαλε τα εδάφια Δανιήλ 7:2-8, 12, 17-26· 8:3-12, 20-25· Αποκάλυψις 11:7· 13:1-11· 17:7-14.) Και όσον αφορά την λέξι «καιροί» (από την Αραμαϊκή ίνταν) όπως χρησιμοποιείται στην προφητεία του Δανιήλ, αποδεικνύεται από λεξικογράφους ότι εδώ σημαίνει «έτη.»c

Η διάρκεια ενός έτους όπως έτσι χρησιμοποιείται αποδεικνύεται ότι είναι 360 ημέρες. Μια επιβεβαιωτική απόδειξις τούτου βρίσκεται στα εδάφια Αποκάλυψις 12:6, 14, όπου τρεις και ήμισυς καιροί αποδεικνύεται ότι αντιστοιχούν προς «ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα.» (Παράβαλε με εδάφια Αποκάλυψις 11:2, 3.) Αν, τώρα, τρεις και ήμισυς συμβολικοί «καιροί» κάνουν 1.260 συμβολικές ημέρες, τότε δύο φορές τρεις και ήμισυς (ή επτά) συμβολικοί «καιροί» πρέπει να είναι δύο φορές 1.260 ημέρες, δηλαδή, 2.520 ημέρες. Αλλά στην μεγαλύτερή των εκπλήρωσι, σχετικά με το μήκος των «καιρών των εθνών,» αυτές δεν είναι κατά γράμμα ημέρες. Τότε τι είναι;

Το ότι ένας ωρισμένος αριθμός ημερών μπορεί να χρησιμοποιήται στο Βιβλικό υπόμνημα για να παρουσιάση προφητικά ένα αντίστοιχο αριθμό ετών μπορεί ν’ αποδειχθή από την ανάγνωσι των αφηγήσεων στα εδάφια Αριθμοί 14:34 και Ιεζεκιήλ 4:6. Μόνο με την εφαρμογή στους «επτά καιρούς» αυτής της προφητείας του τύπου που καθορίζεται εκεί «εκάστης ημέρας λογιζόμενης δι’ ένα έτος,» η όρασις στο τέταρτο κεφάλαιο του Δανιήλ μπορεί να έχη εκπλήρωσι με σημασία πέραν από την εποχή του Ναβουχοδονόσορος που έχει τώρα παρέλθει, όπως μας δίνουν λόγους ν’ αναμένωμε οι αποδείξεις που παρουσιάσθησαν ως τώρα. Οι «επτά καιροί,» επομένως, αντιπροσωπεύουν 2.520 έτη.

Τ’ αποτελέσματα, που επιτυγχάνονται με το να θεωρούμε τους προφητικούς «επτά καιρούς» ως μια περίοδο 2.520 ετών, προμηθεύουν ίσως την πιο ισχυρή απόδειξι ότι αυτή είναι η πραγματική σημασία των. Όπως έχει καταδειχθή, η έναρξις των «καιρών των εθνών» χρονολογείται από την ανατροπή και το πάτημα της Ιερουσαλήμ και την ερήμωσι του Ιούδα, που συνετελέσθη στα μέσα περίπου του εβδόμου Ιουδαϊκού σεληνιακού μηνός, Τισρί, ή την 1η Οκτωβρίου περίπου του έτους 607 π.Χ. Όταν μετρήσωμε 2.520 έτη από αυτή την χρονολογία (λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι δεν υπάρχει έτος «μηδέν» μεταξύ π.Χ. και μ.Χ.), φθάνομε στο φθινόπωρο του έτους 1914 μ.Χ. ως τον χρόνον της συμπληρώσεως αυτών των «επτά καιρών» της κυριαρχίας των Εθνών με την άδεια του Θεού.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ

Αυτό, επομένως, σημαίνει ότι «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών» συνεπληρώθησαν το 1914 μ.Χ. Τότε έληξε η καταπάτησις της Ιερουσαλήμ. Η βασιλεία του Θεού, όπως λειτουργούσε μέσω του οίκου του Βασιλέως Δαβίδ, ανέλαβε εξουσία και άρχισε να κυβερνά. Ναι, ο Ιησούς Χριστός, εκείνος «εις ον ανήκει,» εγκατεστάθη τότε ως βασιλεύς και εδόθη σ’ αυτόν ‘ο θρόνος Δαβίδ του πατρός αυτού.’—Ιεζ. 21:27· Λουκ. 1:32.

Αντίθετα στις προσδοκίες μερικών, αυτό δεν εσήμαινε ότι ο Ιησούς άρχισε τότε να κυβερνά στην επίγειον Ιερουσαλήμ. Αντ’ αυτού, άρχισε να κυβερνά στην «άνω Ιερουσαλήμ.» (Γαλ. 4:26) Η από πολύν καιρό αναμενομένη Μεσσιανική βασιλεία είναι μια ουρανία κυβέρνησις, μια κυβέρνησις της οποίας η έδρα είναι εκεί όπου η Γραφή συμβολικώς ονομάζει «πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ.» (Εβρ. 12:22) Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιησούς είπε στους τέσσερες μαθητάς οι οποίοι ήσαν μαζί του στο Όρος των Ελαιών ότι θα ήρχετο με δόξα μαζί με όλους τους αγγέλους του και ήθελε «καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού.»—Ματθ. 25:31.

Ευτυχώς, λοιπόν, ζούμε τώρα στην ‘συντέλειαν του αιώνος [του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ],’ στον ‘έσχατον καιρόν.’ (Ματθ. 24:3· Δαν. 12:4) Αυτά που έχουν λάβει χώραν από το έτος 1914 κι έπειτα αποτελούν επιβεβαιωτική απόδειξι αυτού του γεγονότος. Το 1914 εξερράγη ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ήταν η πρώτη σύρραξις που εγίνετο για το ζήτημα, όχι της κυριαρχίας της Ευρώπης μόνο, ούτε της Αφρικής, ούτε της Ασίας, αλλά της κυριαρχίας του κόσμου. Μια συμπαραβολή αυτού του γεγονότος καθώς και άλλων καταπληκτικών χαρακτηριστικών της περιόδου, η οποία επακολούθησε το 1914, με τα συμφραζόμενα των όσων είπε ο Ιησούς αναφερόμενος στους ‘καιρούς των εθνών’ αποκαλύπτει μια καταφανή εκπλήρωσι. Ναι, αυτά ακριβώς που ο Ιησούς και οι απόστολοί του είπαν ότι θα εσημείωναν την δευτέρα του παρουσία είναι καταφανή παντού!—Λουκ. 21:7-33· 2 Τιμ. 3:1-5· 2 Πέτρ. 3:3, 4· Αποκάλ. 11:15-18.

Αυτό σημαίνει ότι ο δικαιωματικός άρχων Ιησούς Χριστός ασχολείται τώρα στο έργο τού διαχωρισμού των ανθρώπων «απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.» Αυτός σας θέτει σημείον είτε για διαφύλαξι για να «κληρονομήσετε, την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν,» ή για καταστροφή στην μάχη του Αρμαγεδδώνος που πλησιάζει ταχύτατα. Αυτό που πρέπει να κάμετε για να είσθε μεταξύ του πολλού όχλου του ανθρωπίνου γένους, που θα διασωθή από τον Αρμαγεδδώνα, μπορείτε να το μάθετε εξετάζοντας το επόμενο άρθρο.—Ματθ. 25:31-46.

[Υποσημειώσεις]