Σταθερότης και Μονιμότης

«Δια τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.»—Εβρ. 12:28.

 1. Πώς, και με ποιον, ο Θεός επρομήθευσε ένα ασφαλές θεμέλιο για ελπίδα;

ΟΛΑ τα δικαίας διαθέσεως άτομα αγαπούν εκείνο που είναι αξιόπιστο και αληθινό. Η προηγούμενη μελέτη μας μάς έδειξε ότι μπορούμε να έχωμε μια διαρκή και αδιάρρηκτη εμπιστοσύνη στον αναλλοίωτον Θεόν και στον Υιόν του Ιησούν Χριστόν, ο οποίος είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας (Μαλαχ. 3:6· Εβρ. 13:8) Αυτό ικανοποιεί τον εγκάρδιο πόθο μας σ’ αυτό τον αβέβαιο κόσμο για κάτι σταθερό και μόνιμο επάνω στο οποίο μπορούμε να οικοδομήσωμε μια βέβαιη ελπίδα, που θα την έχωμε «ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» (Εβρ. 6:19) Η ελπίδα αυτή, σύμφωνα με τη βουλή του Θεού, από οποιαδήποτε πλευρά και αν την βλέπωμε, όπως εξετάσθηκε προ ολίγου, συγκεντρώνεται στον Χριστό. Αυτός είναι ο «θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος» στην ένδοξη ουράνια οργάνωσι, τη Σιών, πολύτιμος στα όμματα του Θεού και πολύτιμος στα μάτια κάθε αληθινού πιστού, «και ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.» Όπως το θέτει ο Παύλος: «Διότι πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ [τω Ιησού Χριστώ] το ναι.»—1 Πέτρ. 2:6, 7· 2 Κορ. 1:20.

 2. Με ποιον τρόπο ο «θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος» χρησιμεύει ως ενθάρρυνσις, αλλά ποια προειδοποίησις πρέπει επίσης να τύχη προσοχής;

² Τα λόγια του Πέτρου που παραθέσαμε πιο πάνω σκοπεύουν, όπως λέγει, να χρησιμεύσουν ως ενθάρρυνσις για να σας παρακινήσουν να «εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως». Συγχρόνως, ας προσέξωμε την προειδοποίησι που δίδεται, διότι ο απόστολος δείχνει στα συμφραζόμενα ότι μερικοί προσκόπτουν σ’ αυτόν τον ίδιον λίθον. Γιατί προσκόπτουν; Σημειώστε καλά την απάντησι. «Οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς.» (1 Πέτρ. 2:8, 9) Όπως διετυπώθη προηγουμένως (παράγρ. 17), δεν μπορούμε να μεγαλοποιήσωμε τη σπουδαιότητα του λαληθέντος λόγου του Θεού, ο οποίος αργότερα ανεγράφη και ενεσωματώθη στις Γραφές τον γραπτόν Λόγον. Ο Λόγος αυτός μπορεί να είναι, για την πλουσιώτατη ευλογία μας και ενθάρρυνσί μας, ένα ακλόνητο θεμέλιο επάνω στο οποίο να οικοδομήσωμε μια ισχυρή πίστι και μια αληθινή ελπίδα, συνδεδεμένες με τις χαρές μιας φιλόπονης, ιερής υπηρεσίας· ή, «γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος», είναι δυνατόν να επιτρέψωμε στον εαυτό μας να γίνη νωθρός σε πίστι και δράσι, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα σε οπισθοχώρησι και αποστασία, με το να γίνωμε πρώτα άπιστοι, κατόπιν απειθείς στο άγγελμα του ευαγγελίου, προσκόπτοντας στα πράγματα ακριβώς εκείνα που κάποτε αποδεχθήκαμε με τόσο μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό. Έχομε εμπιστοσύνη ότι μπορούμε να συμπεράνωμε όπως ο Παύλος: «Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.»—Εβρ. 6:5· 10:38, 39.

 3. Πώς η προφητεία αποκαλύπτει τον σκοπόν που εξυπηρετείται από τον «έντιμον λίθον» όσον αφορά την κρίσι, και σε ποιον ιδιαίτερο καιρό;

³ Εκείνο που κάνει αυτά τα πράγματα πολύ περισσότερο σπουδαία και επείγοντα, από όλες τις απόψεις των, είναι το γεγονός ότι ζούμε στην ημέρα της κρίσεως, στις «έσχατες ημέρες» του πονηρού αυτού συστήματος πραγμάτων, και στον προσδιωρισμένον καιρόν «του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού.» (2 Τιμ. 3:1· 1 Πέτρ. 4:17) Όπως δείχνουν τα συμφραζόμενα στο Ησαΐας 28:16, ο κατ’ εξοχήν σκοπός για τον οποίον ο θεμέλιος ακρογωνιαίος λίθος τίθεται στη Σιών είναι για να πραγματοποιηθή αμέσως διερευνητική κρίσις, βασισμένη επάνω στα μέτρα και τις γωνίες αυτού του «εντίμου λίθου». Σημειώστε τι ακολουθεί αμέσως: «Και θέλω βάλει την κρίσιν εις τον κανόνα, και την δικαιοσύνην εις την στάθμην· και η χάλαζα θέλει εξαφανίσει το καταφύγιον του ψεύδους, και τα ύδατα θέλουσι πλημμυρίσει τον κρυψώνα.» (Ησ. 28:17) Αυτό σημαίνει καταδίκη για τα θεμέλια του παλαιού κόσμου, τα ιδρύματά του και τους οικοδόμους του, περιλαμβανομένου και του θεού του Σατανά ή Διαβόλου. Μια μικρογραφική εκπλήρωσις της καταθέσεως του «εντίμου λίθου» έγινε στην πρώτη έλευσι, όταν ο Ιησούς εισήλθε επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ και προσέφερε τον εαυτό του ως βασιλέα, έπειτα από τριάμισυ χρόνια μετά το χρίσμα του με το πνεύμα του Θεού στον Ιορδάνη. Έτσι συμβαίνει και με την κατάθεσι του ιδίου λίθου σε πληρότητα κατά τη δευτέρα έλευσι. Στο τέλος των «καιρών των εθνών», στο 1914 (μ.Χ.), ο Χριστός εξουσιοδοτήθη ν’ αρχίση να ενεργή ως βασιλεύς και ιερεύς, εις εκπλήρωσιν του Ψαλμού 110:2-4, και τριάμισυ έτη αργότερα, στο 1918, προσέφερε τον εαυτό του ως βασιλέα σε όλους όσοι ωμολογούσαν ότι είναι λαός του. (Για μια πλήρη εξέτασι του Ησαΐας 28, βλέπε το τεύχος μας της 1ης Ιανουαρίου 1952.)

 4. Ποια σχετική δήλωσι έκαμε ο Παύλος, και τι αυτή δείχνει;

⁴ Μια άλλη ενδιαφέρουσα και εκφραστική δήλωσις είναι εκείνη του αποστόλου Παύλου: «Το στερεόν όμως θεμέλιον του Θεού μένει, έχον την σφραγίδα ταύτην· Γνωρίζει ο Ιεχωβά τους ανήκοντας εις αυτόν και, Ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Ιεχωβά.» (2 Τιμ. 2:19, ΜΝΚ) Αυτό δείχνει, επίσης, ότι, όταν ο Θεός εγκαινιάζη τις διερευνητικές κρίσεις του, αυτό καθιστά φανερό που στέκει κάθε άτομο. Πράγματι, η περίστασις που κατηύθυνε τον απόστολο να κάμη αυτά τα σχόλια προέκυψε από δύο άτομα που αναφέρει κατ’ όνομα, τα οποία «απεπλανήθησαν από της αληθείας», και τα οποία έπρεπε να εκτεθούν ως προς τι πραγματικά ήσαν. (2 Τιμ. 2:16-18) Και αυτό το ίδιο μάθημα γίνεται ακόμη εκφραστικώτερο όταν κυττάξωμε πίσω στη δήλωσι και στα συμφραζόμενα εις Αριθμούς 16:5, από όπου ο Παύλος παρέθεσε την πρώτη από τις δύο περικοπές που αναφέρονται πιο πάνω. Δεν μας κάνει αυτό να κατανοήσωμε πόσο σπουδαίο και επείγον είναι να λάβωμε και την ενθάρρυνσι και την προειδοποίησι από την δήλωσι του αποστόλου που προηγείται: «Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας»; (2 Τιμ. 2:15) Παρατηρήστε, παρακαλούμε, ότι δεν πρέπει μόνο να προσέχωμε επιμελώς και να πιστεύωμε τον λόγον του Θεού, αλλά πρέπει και να μαθαίνωμε πώς να ορθοτομούμε τον λόγον της αληθείας διακονώντας τον και κηρύττοντάς τον στους άλλους με αγιασμένα χέρια και καρδιές.

 5. Πώς οι δύο περικοπές που παρατίθενται εις 2 Τιμόθεον 2:19 χρησιμεύουν ως «σφραγίς»;

⁵ Ίσως διερωτάσθε πώς οι δύο περικοπές που παρατίθενται εις 2 Τιμόθεον 2:19 χρησιμεύουν ως «σφραγίς» στο «στερεόν θεμέλιον του Θεού». Το γεγονός είναι ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να εξαπατήση τον Ιεχωβά, και όμως πολλοί μπορεί να εξαπατούν άλλους ή και τον ίδιο τον εαυτό τους. Όπως έχομε ιδεί, η πρωτεύουσα οργάνωσις του Θεού ονομάζεται Σιών, και είναι η ουρανία οργάνωσις της οποίας ο Χριστός Ιησούς είναι ο ακρογωνιαίος, λίθος, ο οποίος εδοκιμάσθη και επειράσθη εις το έπακρον. Η ίδια δοκιμασία και παιδεία εφαρμόζεται, χωρίς εξαίρεσι, σε όλους τους άλλους που γίνονται υιοί Θεού, όπως δείχνει ο Παύλος. (Εβρ. 12:4-11) Οσοδήποτε μακριά και αν επετράπη στον Σατανά να φθάση, ακόμη και να προσπαθήση να επισκοτίση το όλον ζήτημα με το να ‘σπείρη ζιζάνια ανά μέσον του σίτου’, όμως, όταν έρχεται ο προσδιωρισμένος καιρός—όπως ήλθε, πράγματι—για ν’ αρχίση η κρίσις του Θεού, τότε άφθονα διευκρινίζεται ότι «γνωρίζει ο Ιεχωβά τους ανήκοντας εις αυτόν» έως τον τελευταίον. (Ματθ. 13:25) Δεν υπάρχει επομένως, ούτε η ελαχίστη πιθανότης να βρη κανείς θέσι στη Σιών, που είναι εγκατεστημένη στο θεμέλιό της, τον Ιησούν Χριστόν, ή ν’ απολαύση την ελευθερία της πόλεως, εκτός εάν έχη πραγματικά και αληθινά ‘απομακρυνθή από αδικίας’ και αποδείξη ότι αφιερώθηκε στον Θεό, χαίροντας να πράττη το θέλημά του επειδή ο νόμος του είναι στην καρδιά του. Επομένως η εκπλήρωσις των δύο περικοπών που αναφέρθηκαν πιο πάνω, επιβεβαιώνει απόλυτα, ή επικυρώνει (σφραγίζει) τη μεγάλη βασική αλήθεια ότι το νόμιμον και «στερεόν θεμέλιον του Θεού μένει.»

ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 6. Παρατηρώντας ποια αντίθεσι μπορούμε ν’ αποκτήσωμε εντονώτερη εκτίμησι του νέου κόσμου;

⁶ Επειδή φυσικώς αποκτούμε μια οξύτερη κατανόησι των πραγμάτων όταν υπάρχη αντίθεσις, όπως, λόγου χάριν, εκτιμούμε περισσότερο τις ωραίες θερμές ημέρες της ανοίξεως έπειτα από τις σκοτεινές, ψυχρές ημέρες του χειμώνος, έτσι επίσης πιστεύομε ότι μπορούμε να αυξήσωμε την εκτίμησί μας για τα νόμιμα θεμέλια του νέου κόσμου αν εξετάσωμε σύντομα τα παράνομα θεμέλια του παλαιού κόσμου. Ναι, ας πάμε ως τη ρίζα των πραγμάτων, όπως αποκαλύπτεται στον Λόγον του Θεού· δεν πειράζει αν πολλοί από τον κλήρο του «Χριστιανισμού» λέγουν ότι όλα αυτά είναι ένας μύθος, ή απλώς μια αλληγορία. Και θα προσπαθήσωμε πάλι να ωφεληθούμε ακολουθώντας τη μέθοδο των δικηγόρων και θα πούμε ότι υπάρχουν δύο ζητήματα ενώπιόν μας. Το ένα είναι ζήτημα γεγονότων και το άλλο είναι ζήτημα νόμου. Ποια είναι τα γεγονότα σ’ αυτή την περίπτωσι;

 7. Πού και πώς περιγράφονται η αρχική θέσις και παρέκκλισις του Σατανά;

⁷ Η προφητεία του Ιεζεκιήλ μάς λέγει ότι εκείνος που αργότερα προσδιωρίσθη ως Σατανάς, «ο θεός του αιώνος τούτου», αρχικά επλάσθη τέλειος και του εδόθη μια υπεύθυνη θέσις φύλακος της επιγείου δημιουργίας. Λέγει: «Εστάθης εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού· . . . Ήσο χερούβ κεχρισμένον δια να επισκιάζης.» Κατόπιν λέγει: «Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι.» (2 Κορ. 4:4, Κριτ. Έκδ. Κειμ.· Ιεζ. 28:13-15) Κατόπιν, η προφητεία του Ησαΐα μάς λέγει για τη μορφή που έλαβε αυτή η αδικία στη διάνοια και στην καρδιά του Σατανά (Εωσφόρου) έπειτα από χιλιάδες χρόνια όταν η Βαβυλών έγινε η τρίτη παγκόσμιος δύναμις: «Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου, “Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· . . . θέλω είσθαι όμοιος [ισόπαλος, ΜΙΡ] του Υψίστου”.» (Ησ. 14:13, 14) Αυτά είναι τα αρχικά γεγονότα. Τώρα ποια είναι η νομική άποψις;

 8. Ποια έννοια περιέχει η λέξις «αδικία»; και ποια αντίθεσι βλέπομε όσον αφορά αυτό μεταξύ Σατανά και Ιησού;

⁸ Η λέξις αυτή «αδικία» εις Ιεζεκιήλ 28:15 έχει μεγάλη σημασία. Περιέχει την έννοια της δυστροπίας, της εσκεμμένης απομακρύνσεως από ό,τι είναι ορθόν, καθώς και την έννοια της πονηρίας, δηλαδή, εκείνου που είναι αντίθετο στον ηθικό ή θείο νόμο. Σε αντίθεσι προς τον Σατανά στέκει ο Ιησούς, για τον οποίον είχε προλεχθή: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν.» Αλλά η παράθεσις τούτου από τον Παύλο έχει ως εξής: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν.» (Ψαλμ. 45:7· Εβρ. 1:9) Ο εκπεφρασμένος νόμος του Θεού, ή κανών ενεργείας, είναι ότι όλα τα πλάσματα πρέπει ν’ αποδίδουν ολοκάρδια υπακοή με πνεύμα νομοταγούς αφοσιώσεως σ’ αυτόν ως τον αγαθοεργόν Δημιουργόν των, όπως πάντοτε έδωσε το παράδειγμα ο μονογενής Υιός του Θεού, που αργότερα ωνομάσθη Ιησούς όταν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. (Παροιμ. 8:22, 30) Αλλά, σε οξεία αντίθεσι μ’ αυτόν, ο Σατανάς εξήσκησε την τελεία του ελευθέρα θέλησι—ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα που κατέχει κάθε διανοητικό πλάσμα—και, αντί να είναι πιστός και νομοταγής αξιωματούχος στη διάταξι του Θεού, παίζοντας νομιμόφρονα το μέρος του στο να διατηρηθή ο πρώτος εκείνος δίκαιος κόσμος εστραμμένος στην ορθή κατεύθυνσι με απόδοσι όλης της λατρείας και υπακοής στον Ιεχωβά, έλαβε τώρα την αντίθετη και παράνομη πορεία. Επιδιώκοντας αυτή την υπερήφανη, στασιαστική και προκλητική πορεία, εζήτησε να στρέψη τη λατρεία και υπηρεσία του ανθρώπου προς τον εαυτό του, και έγινε ο υποκινητής κάθε πράξεως που είναι παράνομη. Έγινε εντελώς αναξιόπιστος και εντελώς αναληθής στην ιερή παρακαταθήκη του.

 9. Πώς ο Σατανάς έθεσε όμοιον πειρασμό ενώπιον της Εύας και του συζύγου της, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁹ Τώρα ας δούμε πώς ο Σατανάς έθεσε τον ίδιο πειρασμό ενώπιον του πρώτου τελείου ανθρωπίνου ζεύγους, παρατηρώντας τόσο τα γεγονότα όσο και τον νόμον. Η αφήγησις εις Γένεσιν 3 λέγει πώς, πρώτα η Εύα, κατόπιν ο Αδάμ εχρησιμοποίησαν την τελεία τους ελευθερία εκλογής και εσκεμμένως εφιλοξένησαν στη διάνοιά τους ως κάτι δελεαστικό την ιδέα του να είναι ανεξάρτητοι από την υποταγή στον Ιεχωβά και στους νόμους του. Ήθελαν το δικαίωμα να ζουν τη ζωή τους με το δικό τους τρόπο, και να είναι νομοθέται του εαυτού των. Ο Θεός έδωσε μια απλή εντολή που θα μπορούσε να δοκιμάση την υπακοή του ανθρώπου. Δεν έπρεπε να φάγουν από τον καρπό ενός ωρισμένου δένδρου. Είχαν άφθονη ποικιλία ολόγυρά τους και δεν υπήρχε ούτε η ελαχίστη ανάγκη να πλησιάσουν αυτό το δένδρο. Τους είχε επίσης πλήρως αναγγελθή η ποινή της παρακοής, που θα ήταν ο θάνατος, η πλήρης αποκοπή από τη ζωή (όχι η διατήρησις της ζωής σε αιώνια βάσανα, σημειώστε). Όταν ο Σατανάς επλησίασε την Εύα, χρησιμοποιώντας τον όφιν ως στόμα του, σημειώστε ότι το πρώτο ακριβώς πράγμα που έκαμε ήταν να θέση σε αμφισβήτησι τη φιλαλήθεια του λαληθέντος λόγου του Θεού. Αν παραφράσωμε τα λόγια του, ο Σατανάς είπε στην Εύα, ‘Σας είπε ο Θεός ότι εξάπαντος θα πεθάνετε αν παρακούσετε; Ο Θεός δεν σας είπε την αλήθεια. Δεν θα πεθάνετε εξάπαντος, επειδή ο Θεός γνωρίζει, μολονότι δεν σας το είπε, ότι κατά την ημέρα που θα φάτε τον απαγορευμένο καρπό, τα μάτια σας θα ανοιχθούν και σεις οι ίδιοι θα γίνετε όπως ο Θεός, και θα γνωρίζετε το καλόν και το κακόν, δηλαδή, θα είσθε ικανοί ν’ αποφασίσετε μόνοι σας τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο.’ (Γέν. 3:1-5) Και ανοίχθηκαν άρα γε το μάτια τους; Ναι, αλλά όχι σ’ εκείνο που περίμεναν. Τα μάτια τους ανοίχθηκαν στην τρομερή συναίσθησι της ενοχής των. Συναισθάνθηκαν έντονα ότι δεν τολμούσαν ν’ αντικρύσουν τον Δημιουργό τους στην κατεστραμμένη και γυμνή τους κατάστασι. Από δική τους ελεύθερη θέλησι επελήφθησαν της ευκαιρίας ν’ ακολουθήσουν την ίδια παράνομη πορεία απειθείας και υπερήφανης ανεξαρτησίας, που είχε ακολουθήσει ο Σατανάς, και με το ίδιο αποτέλεσμα να βρεθούν ένοχοι ανομίας και άξιοι θανάτου.

10. Πώς η ανασκόπησις αυτή ρίχνει φως στην κατάστασι και το πνεύμα του σημερινού κόσμου;

¹⁰ Αυτή η ανασκόπησις της αρχικής αναταραχής δεν ρίχνει πλημμύρα φωτός στη σημερινή παγκόσμια κατάστασι και στο πνεύμα που επικρατεί; Δεν βρίσκομε τα έθνη σε όλη τη γη να επιμένουν περισσότερο παρά ποτέ στα ανεξάρτητα κυριαρχικά των δικαιώματα; Και δεν είναι αληθινό, και δεν γίνεται συχνά η σχετική παρατήρησις, ότι μεταξύ των ανθρώπων γενικά υπάρχει σήμερα πιο χονδροειδής ιδιοτέλεια από ό,τι υπήρχε και πριν από μία ακόμη γενεά; Δεν εκφράζεται συχνά η προσφιλής δικαιολογία για την άρνησι αποδόσεως προσοχής στο άγγελμα της Βίβλου για τον σημερινό καιρό, με λόγια σαν αυτά: ‘Δεν χρειάζομαι κανένα από αυτά τα Βιβλικά συγγράμματα. Είμαι εν τάξει. Δεν πηγαίνω στην εκκλησία πολύ συχνά, αλλά πιστεύω ότι πρέπει κανείς να ζη μια κόσμια ζωή, και ποτέ να μην προξενή βλάβη σε κανέναν. Αυτή είναι η θρησκεία μου, και δεν βλέπω πώς μπορεί να περιμένη κανείς από μένα να πράξω κάτι περισσότερο’; Ναι, το ίδιο πνεύμα ανεξαρτησίας που είχαν οι πρώτοι γονείς της ανθρωπίνης οικογενείας, το δικαίωμα να ζουν τη ζωή τους με το δικό τους τρόπο χωρίς επέμβασι από οποιονδήποτε. Ασφαλώς υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι η όλη διαμόρφωσις του «παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων» δεν είναι σε αρμονία με τον Θεό, παρά τους ισχυρισμούς του, και ότι τα θεμέλιά του είναι παράνομα και εντελώς παραστρατημένα και προορίζονται για καταστροφή. Όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς, ο κόσμος αυτός μπορεί να ομοιωθή «με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε· και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.» Εν περιλήψει, το ζήτημα αυτό εκφράζεται πολύ ισχυρά για μας στην ακόλουθη προφητεία: «Η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής· διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον. Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γην, και οι κατοικούντες εν αυτή ευρέθησαν ένοχοι· δια τούτο οι κάτοικοι της γης κατεκαύθησαν, και ολίγοι άνθρωποι έμειναν.»—Γαλ. 1:4, ΜΝΚ· Ματθ. 7:26, 27· Ησ. 24:5, 6, ΑΣ.

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

11. Γιατί αυτή η ημέρα της ταραχής γίνεται μια μεγαλειώδης και ευτυχής ημέρα για τον αφωσιωμένο λαό του Θεού;

¹¹ Καθώς απομακρυνόμεθα από αυτή τη σκοτεινή εικόνα, πόσο βαθιά εντύπωσι μας κάνει η παρ’ αξίαν αγαθότης του Θεού μας που εξεδηλώθη άφθονα σ’ εμάς. Τα ίδια τα σημεία που κάνουν τους ανθρώπους να ‘αποψυχούν εκ του φόβου’ καθώς βλέπουν τις προφητείες αυτές που μόλις αναφέραμε να πλησιάζουν στην εκπλήρωσί τους, τα ίδια αυτά σημεία μας κάνουν να χαίρωμε, όπως είπε ο Ιησούς: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας . . . όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 21:26-31) Είναι πράγματι μια μεγαλειώδης και ευτυχής ημέρα για κείνους που τα μάτια τους ανοίγονται στην αλήθεια και οι οποίοι βλέπουν το προνόμιό των να κάνουν τα βήματα εκείνα που τους καθιστούν ικανούς να συμμετάσχουν μαζί με τον αφωσιωμένο λαό του Θεού στην ιερή υπηρεσία της Βασιλείας υπό την διεύθυνσι της οργανώσεώς του Σιών. Σ’ αυτούς όχι μόνο δίδεται η χαρά να πιστεύουν και κατανοούν τον Λόγον του Θεού που ελαλήθη και εγράφη, αλλά, ως μάρτυρες του Ιεχωβά, εξουσιοδοτούνται να ομιλούν και δημοσιεύουν τους λόγους του, όπως διετυπώθη ωραία στην βεβαιωτική αυτή υπόσχεσι: «Και έθεσα τους λόγους μου εις το στόμα σου, και σε εσκέπασα με την σκιάν της χειρός μου, δια να στερεώσω τους ουρανούς, και να θεμελιώσω την γην· και δια να είπω προς την Σιών, Λαός μου είσαι.» (Ησ. 51:16) Η υπόσχεσις αυτή γίνεται η νόμιμη κληρονομία μας.

12. Ακολουθώντας ποιο θέμα, σε ποιο αποκορύφωμα φθάνει ο Παύλος στην επιστολή του προς τους Εβραίους;

¹² Καθώς ο Παύλος φθάνει στο αποκορύφωμα της μακράς επιστολής του προς τους Εβραίους, αναλαμβάνει, επίσης, το θέμα της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας. «Προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ», γράφει. Κατόπιν, μια φορά ακόμη προειδοποιεί, τονίζοντας τον εξόχως σπουδαίον λαληθέντα λόγον του Θεού: «Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα.» Πράγματι, ο λαληθείς λόγος του Θεού είναι το επανερχόμενο θέμα του αποστόλου σε όλη του την επιστολή, από τα αρχικά λόγια και έπειτα. Τελικά, φθάνομε στον πιο ενθαρρυντικόν λόγον του, όχι ωστόσο χωρίς προειδοποίησι, όταν γράφη: «Δια τούτο παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, δια της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν.» Και αυτό δεν είναι μόνο για την ενθάρρυνσι εκείνων που έχουν την ουράνια ελπίδα, διότι όλα τα πρόβατα που τίθενται σήμερα από τον Βασιλέα Χριστόν Ιησούν «εκ δεξιών αυτού», προσκαλούνται να κληρονομήσουν «την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου».—Εβρ. 12:22, 25, 28· Ματθ. 25:34.

13. Καθώς οικοδομούμε επάνω στο ένα θεμέλιον, τι πρέπει να προσέχωμε ν’ αποφύγωμε;

¹³ Ο καθένας μας ας φροντίση να οικοδομή φιλόπονα και διακριτικά επάνω στον «θεμέλιον ακρογωνιαίον λίθον» της Βασιλείας. (1 Κορ. 3:11-13) Αφ’ ενός, μην προτρέχετε του Ιεχωβά και της οργανώσεως του και μην αποφασίζετε μόνοι σας πώς ν’ αποδώσετε ευπρόσδεκτη, ιερή υπηρεσία, διότι θα είσθε σε κίνδυνο να ενεργήσετε καθ’ υπέρβασιν, όπως λέγουν οι δικηγόροι, δηλαδή, να υπερβήτε τα νόμιμα δικαιώματά σας. Εξ άλλου, μη γίνεσθε νωθροί και μη τακτικοί στην υπηρεσία της Βασιλείας. Δεν θα οικοδομήσετε ποτέ κάτι αξιόλογο μ’ αυτό τον τρόπο, διότι «δια την πολλήν οκνηρίαν πίπτει η στέγασις· και δια την αργίαν των χειρών στάζει η οικία.» Όχι, αλλά γίνεσθε «εις την σπουδήν άοκνοι· κατά το πνεύμα ζέοντες».—Εκκλησ. 10:18· Ρωμ. 12:11.

14. Ποιος είναι ο πιο σπουδαίος λόγος που μπορείτε να δώσετε στον Ιεχωβά;

¹⁴ Τελικά, σας παρακαλούμε να εξετάσετε την εξής άποψι: Ο Ιεχωβά έχει εγγυηθή τον εξόχως σπουδαίον λόγον της επαγγελίας του. Καθώς εξακολουθείτε να μαθαίνετε περισσότερα πράγματα από την αλήθεια μέσω της μελέτης του Λόγου του, δεν υποκινείσθε σε μια εντονώτερη εκτίμησι της καταπληκτικής εκτάσεως της προμηθείας του που έγινε προς όφελός μας; Δεν σας ωδήγησε αυτό ν’ ανταποκριθήτε στην πρόσκλησί του, «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις εμέ»; (Παροιμ. 23:26) Είναι προνόμιο σας ν’ ανταποκριθήτε με το να εγγυηθήτε τον λόγον της δικής σας υποσχέσεως κάνοντας ευχήν αφιερώσεως. Καθ’ όσον αφορά εσάς προσωπικώς, αυτός είναι ο πιο σπουδαίος λόγος που μπορείτε να δώσετε. Κρατήστε τον! Τιμήστε τον! Ζήστε σύμφωνα μ’ αυτόν!

15. Από μέρους μας, τι είναι απαραίτητο για να λάβωμε την ευλογία του Θεού;

¹⁵ Μη δικαιολογείσθε λέγοντας ότι δεν έχετε ελπίδα ν’ αποτελέσετε μέρος του σπέρματος του Αβραάμ με την προοπτική να συμμετάσχετε με τον Χριστό στον ουράνιο θρόνο. Δεν επιθυμείτε πολύ ν’ απολαύσετε την ευλογία του Θεού; Λοιπόν, δεν θα λάβετε καμμιά απολύτως ευλογία, είτε ως μέρος του σπέρματος του Αβραάμ είτε ως μέρος «όλων των φυλών της γης», αν δεν εκδηλώσετε το ίδιο είδος πίστεως και πρόθυμης υπακοής με πνεύμα αληθινής αφοσιώσεως και λατρείας, που εξεδήλωσε και ο Αβραάμ. Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να εξαπατηθή ή να εκφοβισθή από τον Διάβολον, ο οποίος «ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη. Εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν.»—Γέν. 12:3· 1 Πέτρ. 5:8, 9.

16, 17. Ποια τελική έκκλησις γίνεται, και ποια μεγαλειώδης ενθάρρυνσις μας δίδεται για ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτήν;

¹⁶ Για τούτο κάνομε σε σας την ισχυρότερη δυνατή έκκλησι να είσθε όμοιοι με τον πατέρα Αβραάμ και να εκδηλώσετε το ορθό είδος φιλοπονίας ως το τέλος, ενώ έχετε την πλήρη βεβαίωσι ελπίδος να κληρονομήσετε τις ευλογίες εκείνες που ρέουν από την πόλι που έχει τα πραγματικά, στερεά, νόμιμα θεμέλια. Οι ευλογίες αυτές νεύουν σε σας τώρα. Ακούστε!

¹⁷ «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:1-5.