Μέρος 3—Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

ΒΙΑ ΞΕΣΠΑΕΙ ΣΤΟ ΛΙΤΣΦΗΛΝΤ

Περίπου τον ίδιο καιρό που το Αγρόκτημα της Βασιλείας ήταν ο στόχος απειλητικών επιθέσεων και εμπρησμού, αναταραχή ξεσηκώθηκε κατά των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λίτσφηλντ του Ιλλινόις. «Με κάποιον τρόπο οι ταραχοποιοί στο Λίτσφηλντ πήραν μυρωδιά τα σχέδιά μας, έτσι ώστε όταν πήγαμε να επεξεργαστούμε την πόλη μάς περίμεναν,» θυμάται η Κλάρενς Σ. Χάζζεϋ. «Ο τοπικός ιερέας χτύπησε τις καμπάνες της εκκλησίας σαν σύνθημα και άρχισαν να περικυκλώνουν τους αδελφούς—οδηγώντας τους στην τοπική φυλακή. Μερικοί από τους αδελφούς χτυπήθηκαν άσχημα και ο όχλος απείλησε να κατακάψει ακόμη και τη φυλακή. Μερικά από τα μέλη της συμμορίας εντόπισαν τα αυτοκίνητα των αδελφών και άρχισαν να τα καταστρέφουν.»

Ο Γουώλτερ Ρ. Γουίσμαν λέει: «Αφού χτυπήθηκαν από τον όχλο, οι αδελφοί κλείστηκαν στην τοπική φυλακή από τον αστυφύλακα υπηρεσίας για δική τους προστασία. Ένας αδελφός, ο Τσαρλς Σερβένκα, χτυπήθηκε πολύ άσχημα όταν αρνήθηκε να χαιρετήσει τη σημαία, χτυπούσαν τη σημαία στο πρόσωπό του, τον κλωτσούσαν και τον χτυπούσαν σοβαρά στο κεφάλι του και στο σώμα. Ήταν ο πιο σοβαρά τραυματισμένος από τους αδελφούς και ποτέ δεν συνήλθε εντελώς από τα χτυπήματα. Πέθανε μετά λίγα χρόνια. Αργότερα είπε ότι όταν τον χτυπούσαν σκεπτόταν ότι ήταν ευχαριστημένος που συνέβη σ’ αυτόν και όχι σ’ έναν από τους νεότερους αδελφούς, γιατί ήξερε ότι εκείνος μπορούσε να το υποφέρει, ενώ ένας νεότερος ίσως να είχε λυγίσει και συμβιβαστεί.»

«Η πόλη του Λίτσφηλντ ήταν πολύ περήφανη για το κατόρθωμά της», θυμάται ο αδελφός Γουίσμαν. «Στην πραγματικότητα, μερικά χρόνια αργότερα στη δεκαετία του 1950, το Λίτσφηλντ είχε μία εκατονταετή γιορτή με αποκριάτικα άρματα που απεικόνιζαν τα εξαιρετικά γεγονότα στην εκατονταετή ιστορία της πόλεως. Ένα απ’ αυτά τα άρματα ήταν σε ανάμνηση της επιθέσεως του όχλου εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά το 1940. Οι αξιωματούχοι της πόλεως θεωρούσαν ότι αυτό ήταν ένα αξιομνημόνευτο γεγονός στην ιστορία τους. Μακάρι ο Ιεχωβά να τους ανταμείψει!»

ΕΚΚΛΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΝΟΗΘΗΚΑΝ

Τόσο σοβαρές και αναρίθμητες ήταν οι βίαιες επιθέσεις πάνω στους μάρτυρες του Ιεχωβά, που ο Νομικός Σύμβουλος της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών Στρατηγός Φράνσις Μπιντλ και η κ. Ελεάνορ Ρούσβελτ (σύζυγος του Προέδρου Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ) έκαναν δημόσιες εκκλήσεις για τη διακοπή τέτοιων ενεργειών. Πραγματικά, στις 16 Ιουνίου 1940, ακριβώς τη μέρα που έγινε το επεισόδιο στο Λίτσφηλντ, στη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής από το δίκτυο της Εταιρίας της Εθνικής Ραδιοφωνίας ο Μπιντλ δήλωσε:

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά επανειλημμένα υπέστησαν επίθεση και χτυπήθηκαν. Δεν είχαν διαπράξει κανένα έγκλημα· αλλά ο όχλος έκρινε ότι είχαν διαπράξει και απένειμε ο ίδιος την τιμωρία. Ο Γενικός Εισαγγελέας διέταξε αμέσως έρευνα για τις οχλοκρατικές αυτές εκδηλώσεις.

«Οι άνθρωποι πρέπει να είναι άγρυπνοι και προσεκτικοί και πάνω απ’ όλα ψύχραιμοι και λογικοί. Επειδή η βία του όχλου κάνει το έργο της κυβερνήσεως πολύ δύσκολο, δεν είναι ανεκτή. Δεν θα νικήσουμε το Ναζιστικό κακό μιμούμενοι τις μεθόδους του.»

Αλλά τέτοιες εκκλήσεις δεν συγκράτησαν την παλίρροια της εχθρότητας κατά των μαρτύρων του Ιεχωβά.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ

Στη διάρκεια εκείνων των ταραγμένων χρόνων, οι Χριστιανοί στις Ηνωμένες Πολιτείες μερικές φορές υφίσταντο επιθέσεις όταν συγκεντρώνονταν ειρηνικά για Βιβλική διδασκαλία. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στο Σάκο του Μέιν στη διάρκεια του 1940. Ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν στη διώροφη αίθουσα Βασιλείας τους και προετοιμάζονταν να παρουσιάσουν μια ηχογραφημένη Βιβλική ομιλία, συγκεντρώθηκε ένας όχλος από 1.500 ως 1.700 άτομα σύμφωνα με τον Χάρολντ Μπ. Ντάνκαν. Θυμάται καθαρά ότι ένας ιερέας ήταν μαζί τους, καθόταν σ’ ένα αυτοκίνητο μπροστά στην αίθουσα. «Ο ιδιοκτήτης του γειτονικού καταστήματος επισκευής ραδιοφώνων άνοιξε όσα ραδιόφωνα μπορούσε στο τέρμα για να πνίξει την ομιλία,» λέει ο αδελφός Ντάνκαν προσθέτοντας: «Τότε ο όχλος άρχισε να πετάει πέτρες στα παράθυρα. Αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα κρατούσαν ηλεκτρικούς φακούς φωτίζοντας τα παράθυρα για να τα λιθοβολούν. Ο αστυνομικός σταθμός απείχε μόνο ενάμισι τετράγωνο. Πήγα εκεί δύο φορές και τους πληροφόρησα για ό,τι συνέβαινε. Είπαν, ‘Όταν χαιρετήσετε την Αμερικάνικη σημαία, θα σας βοηθήσουμε!’ Ο όχλος πετροβόλησε 70 μικρά τζάμια από την αίθουσα και μία πέτρα μεγάλη σαν τη γροθιά μου πέρασε ξυστά από το κεφάλι της αδελφής Γκέρτρουντ Μπομπ και γκρέμισε μια γωνιά από τον τοίχο.»

Η βία του όχλου ξέσπασε επίσης στη διάρκεια της συνελεύσεως το 1942 στο Κλάμαθ Φωλς της Όρεγκον. Σύμφωνα με τον Ντον Μίλφορντ, ταραχοποιοί έκοψαν τα τηλεφωνικά σύρματα που μετέδιδαν μια ομιλία από μια άλλη πόλη συνελεύσεως, αλλά ένας αδελφός που είχε αντίγραφο της ομιλίας αμέσως ανέλαβε να συνεχίσει το πρόγραμμα. Τελικά, ο όχλος εισχώρησε στην Αίθουσα. Οι Μάρτυρες υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους και όταν η πόρτα έκλεισε πάλι, ένας επιτιθέμενος—‘ένας μεγαλόσωμος δυνατός άνδρας’—κειτόταν αναίσθητος μέσα στο κτίριο. Ήταν αξιωματικός της αστυνομίας και φωτογραφήθηκε με το σήμα του δίπλα στο πρόσωπό του. «Καλέσαμε τον Ερυθρό Σταυρό,» λέει ο αδελφός Μίλφορντ, «και έστειλαν δύο γυναίκες με φορείο και τον παρέλαβαν. Αργότερα ακούστηκε να λέει: ‘Δεν πίστευα ότι θα πολεμούσαν.’» Η αστυνομία αρνήθηκε να βοηθήσει τους Μάρτυρες και πέρασαν πάνω από τέσσερις ώρες προτού διασκορπιστεί ο όχλος από την εθνοφρουρά.

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΡΓΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Ενώ οι αστυνομικοί σε μερικές περιοχές δεν θέλησαν να προστατέψουν τους μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτό βέβαια δεν συνέβαινε παντού. Για παράδειγμα, καθώς έκανε έργο περιοδικού στο δρόμο της Τούλσα της Οκλαχόμα πριν από χρόνια, ο Λ. Ι. Πέην πρόσεξε ότι ένας αστυνομικός τον παρακολουθούσε συνέχεια: «Έτσι,» λέει ο αδελφός Πέην, «μια μέρα τον ρώτησα γιατί πάντα ερχόταν από πίσω μου. Η απάντηση ήταν ότι παρ’ όλο ότι είχε μεγάλο τομέα στην ευθύνη του θα παρέμενε πάντα κοντά μου, γιατί δεν επρόκειτο να αφήσει κανέναν να με κυνηγήσει ή να με χτυπήσει. Είχε διαβάσει πώς μεταχειρίζονταν στις μικρές πόλεις τους Μάρτυρες και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να εμποδίσουν αυτό το έργο.»

Συχνά οι δούλοι του Ιεχωβά υφίσταντο επιθέσεις από βίαιους όχλους καθώς έδιναν μαρτυρία στους δρόμους με τη Σκοπιά και την «Παρηγορία». Για παράδειγμα, ο Τζωρτζ Λ. ΜακΚή λέει ότι κάθε εβδομάδα σε μια κοινότητα της Οκλαχόμα όχλοι που κυμαίνονταν από 100 ως 1.000 και περισσότερους εξαγριωμένους άνδρες, επετίθεντο στους Μάρτυρες που ενασχολούνταν στο έργο περιοδικού στο δρόμο. Ο δήμαρχος, ο αρχηγός της αστυνομίας και άλλοι αξιωματούχοι δεν παρείχαν καμιά προστασία. Σύμφωνα με τον αδελφό ΜακΚή, γενικά οι όχλοι καθοδηγούνταν από ένα φημισμένο γιατρό και αρχηγό της Αμερικανικής Λεγεώνας, έναν εξάδελφο της Μπελ Σταρ, περιβόητης λησταρχίνας. Στην αρχή μεθυσμένοι μπράβοι άρχιζαν μια ταραχή. Έπειτα ερχόταν ο όχλος, οπλισμένος με παλούκια, κλομπς, μαχαίρια, μπαλντάδες και όπλα. Ο στόχος τους; Να διώξουν από την πόλη τους Μάρτυρες. Αλλά κάθε Σάββατο οι διαγγελείς της Βασιλείας αποφάσιζαν εκ των προτέρων πόσο επρόκειτο να ασχοληθούν στο έργο στο δρόμο και, μολονότι ο όχλος συγκεντρωνόταν μάλλον γρήγορα, είχαν επιτυχία στο να συμπληρώνουν τον προκαθορισμένο χρόνο. Πολλά περιοδικά διαθέτονταν σε ανθρώπους που ψώνιζαν.

Ένα Σάββατο πλεύρισαν περίπου δεκαπέντε Μάρτυρες. «Αντιληφθήκαμε ότι έπρεπε να στηριχθούμε στον Ιεχωβά Θεό και στην καλή κρίση για να γλυτώσουμε την ίδια μας τη ζωή,» λέει ο αδελφός ΜακΚή και συνεχίζει: «Χωρίς καμιά προειδοποίηση, άρχισαν να επιτίθενται σε τρεις από μας τους αδελφούς με τα μαχαίρια τους και τα κλομπς. . . Με τα σπασμένα χέρια μας, τα ραγισμένα κεφάλια μας και άλλους τραυματισμούς, πήγαμε σε τέσσερις διαφορετικούς γιατρούς στην κοινότητα, αλλά όλοι αρνήθηκαν να μας δώσουν την βοήθεια που χρειαζόμασταν. Έπρεπε να ταξιδέψουμε σε μια κοινότητα πενήντα μίλια μακριά για τις υπηρεσίες ενός φιλικού γιατρού. Μώλωπες και αισθήματα γρήγορα θεραπεύτηκαν και ήμασταν πίσω στη γωνία του δρόμου το επόμενο Σάββατο με τα καλά νέα της Βασιλείας. Αυτό το πνεύμα επικρατούσε παντού στη διάρκεια των ταραγμένων καιρών που περνούσαμε στον καιρό του μεγάλου διωγμού.»

ΜΑΝΙΑ ΣΤΟ ΚΟΝΝΕΡΣΒΙΛ

Αξιοσημείωτες ανάμεσα στις ενέργειες της βίας του όχλου ήταν τα επεισόδια που συνέβησαν το 1940 στο Κόννερσβιλ της Ινδιάνα. Ορισμένες Χριστιανές καταδικάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία για «στασιαστική συνωμοσία.» Όταν ο αδελφός Ραίηνμποου, υπηρέτης ζώνης, και οι Βίκτωρ και η Μίλντρεντ Σμιτ έφευγαν από το δικαστήριο την πρώτη μέρα της δίκης, περίπου είκοσι άνδρες ρίχτηκαν στο αυτοκίνητό τους, απειλώντας τους με θάνατο και προσπαθώντας ν’ αναποδογυρίσουν το όχημα.

Την τελευταία μέρα της δίκης, ο δημόσιος κατήγορος χρησιμοποίησε το χρόνο της αγορεύσεώς του περισσότερο για υποκίνηση οχλοκρατίας, μερικές φορές μιλώντας απευθείας σε οπλισμένους άνδρες στο κτίριο. Περίπου στις 9 μ.μ. βγήκε η απόφαση—«Ένοχοι». Τότε ξέσπασε μια θύελλα βίας. Η αδελφή Σμιτ λέει ότι αυτή και ο σύζυγός της Βίκτωρ, ο οποίος ήταν ένας από τους δικηγόρους που χειρίζονταν την υπόθεση μαζί με δύο άλλους αδελφούς, απομονωθήκαμε από τους άλλους Μάρτυρες και μας πλεύρισε ένας όχλος από διακόσιους ως τριακόσιους. Αυτή μας αφηγείται:

«Σχεδόν αμέσως, κάθε είδους φρούτα, λαχανικά και αβγά άρχισαν να μας βομβαρδίζουν. Αργότερα μας είπαν ότι οι οχλοκράτες είχαν ξεφορτώσει ένα ολόκληρο φορτηγό με αυτά τα είδη για μας.

«Προσπαθήσαμε να τρέξουμε στο αυτοκίνητό μας, αλλά μας γύρισαν πίσω και μας έσπρωχναν στο δρόμο που οδηγούσε έξω απ’ την πόλη. Τότε ο όχλος όρμησε πάνω μας, χτυπώντας τους αδελφούς και χτυπώντας και μένα στην πλάτη, που μας πόνεσε σαν να μας μαστιγώσανε. Εκείνη την ώρα ξέσπασε μια θύελλα με όλη της τη μανία. Η βροχή έπεφτε καταρρακτώδης και ο άνεμος χτυπούσε μανιασμένα. Όμως, η μανία των στοιχείων της φύσεως ήταν ασήμαντη σε σύγκριση με την μανία αυτού του δαιμονισμένου όχλου. Εξ αιτίας της θύελλας, πολλοί μπήκαν στ’ αυτοκίνητά τους και οδηγούσαν δίπλα μας, ουρλιάζοντας και φωνάζοντας κατάρες και πάντοτε περιλαμβάνοντας στις κατάρες τους το όνομα του Ιεχωβά. Πόσο μας πλήγωνε αυτό κατάκαρδα!

«Αλλά παρά την καταιγίδα φαινόταν σαν να υπήρχαν τουλάχιστον εκατό άνδρες που μάς πατούσαν κάτω. Κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο με φίλους που οδηγούσε η αδελφή Τζάκομπυ (τώρα αδελφή Κρέην) από το Σπρίνγκφηλ του Οχάιο προσπάθησε να μας σώσει, αλλά ο όχλος σχεδόν αναποδογύρισε το αυτοκίνητο, το κλωτσούσε και ορμούσε στις πόρτες του. Αυτό προξένησε περισσότερα χτυπήματα πάνω μας, καθώς οι οχλοκράτες μάς τραβούσαν από το αυτοκίνητο. Οι φίλοι αναγκάσθηκαν να φύγουν χωρίς εμάς. Καθώς μας έσπρωχναν και η θύελλα συνεχιζόταν αμείωτη, ο όχλος εξακολουθούσε να ουρλιάζει και να φωνάζει ρυθμικά: ‘Ρίξτε τους στο ποτάμι! Ρίξτε τους στο ποτάμι!’ Αυτό το αδιάκοπο σύνθημα με κατατρόμαζε και καθώς πλησιάζαμε τη γέφυρα για να περάσουμε το ποτάμι το σύνθημα ξαφνικά σταμάτησε. Ήταν σαν να είχαν τυφλώσει οι άγγελοι του Ιεχωβά τον όχλο για το πού ήμαστε! Σκέφτηκα, ‘Ω, Ιεχωβά, σ’ ευχαριστώ!’

«Έπειτα τα μεγάλα γεροδεμένα μέλη της συμμορίας άρχισαν να χτυπούν τους αδελφούς πάλι. Πόσο σκληρό ήταν να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να τον χτυπούν! Κάθε φορά που χτυπούσαν τον Βίκτωρ, παραπατούσε αλλά ποτέ δεν έπεσε. Αυτά τα χτυπήματα ήταν χτυπήματα τρόμου για μένα. . .

«Κάθε λίγο με πλησίαζαν από πίσω και μου έδιναν εκείνη τη γρήγορη σπρωξιά σαν με μαστίγιο. Τελικά, χωρίσαμε από τους δύο αδελφούς και καθώς προχωρούσαμε πιασμένοι χέρι με χέρι, ο Βίκτωρ είπε: ‘Δεν έχουμε υποφέρει τόσα πολλά όσο ο Παύλος. δεν αντισταθήκαμε μέχρι αίματος.’ [Παράβαλε Εβρ. 12:4.]

«Ήταν πολύ σκοτεινά και αργά (έμαθα αργότερα, περίπου 11 μ.μ.). Ήμασταν έξω από την πόλη και κοντεύαμε να καταρρεύσουμε όταν ξαφνικά σταμάτησε ένα αυτοκίνητο πολύ κοντά μας. Μία γνωστή φωνή είπε: ‘Γρήγορα! Μπείτε μέσα!’ Να που ο καλός νεαρός σκαπανέας Ρέυ Φραντς είχε έρθει για να μας σώσει απ’ αυτό τον βίαιο όχλο!. . .

«Εδώ πάλι, όλοι αισθανθήκαμε ότι οι άγγελοι του Ιεχωβά είχαν τυφλώσει τον εχθρό να μη μας δει να μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο. Μέσα στο αυτοκίνητο ασφαλείς από τον όχλο ήταν ο αγαπητός αδελφός Ραίηνμποου και η σύζυγός του και τρεις άλλοι. Με κάποιο τρόπο, εκείνο το μικρό αυτοκίνητο είχε χώρο και για τους οκτώ μας. Όλοι καταλάβαμε ότι άγγελοι του Ιεχωβά είχαν εμποδίσει τον εχθρό από το να μας δει να μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο. Ο όχλος ήταν ακόμη πολύ εξαγριωμένος εναντίον μας, χωρίς καμιά διάθεση να μας αφήσει να φύγουμε. Φάνηκε λες και ο Ιεχωβά άπλωσε τα στοργικά του χέρια και μας έσωσε! Αργότερα μάθαμε ότι αφού οι δύο αδελφοί ξεκόπηκαν από μας είχαν βρει καταφύγιο σ’ έναν αχυρώνα μέχρι που μερικοί αδελφοί τους βρήκαν νωρίς το πρωί. Ένας από τους αδελφούς είχε πληγωθεί σοβαρά από ένα αντικείμενο που πετάχτηκε πάνω του.

«Φτάσαμε σπίτι περίπου στις 2.00 π.μ. μουσκεμένοι και κρυωμένοι, καθώς η θύελλα είχε φέρει τέλος στην καλοκαιρία και έκανε να φυσήξει ψυχρός αέρας. Οι αδελφοί και αδελφές μας μάς φρόντισαν και περιποιήθηκαν πέντε ανοιχτές πληγές στο πρόσωπο του Βίκτωρ. Πόσο ευγνώμονες ήμασταν που απολαμβάναμε τη στοργική φροντίδα των αγαπητών μας αδελφών!»

Παρά αυτές τις δύσκολες εμπειρίες, όμως, ο Ιεχωβά στηρίζει και ενδυναμώνει τους δούλους του. «Έτσι», παρατηρεί η αδελφή Σμιτ, «τώρα είχαμε υποστεί ένα άλλο είδος δοκιμασίας την οποία ο Ιεχωβά σπλαχνικά μας είχε βοηθήσει ν’ αντέξουμε και να ‘έχη η υπομονή μας έργον τέλειο.’»—Ιακ. 1:4.

ΑΛΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΤΗΝΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ

Πολλές ήταν οι πράξεις βίας του όχλου που είχαν σαν στόχο τους τούς μάρτυρες του Ιεχωβά. Τον Δεκέμβριο του 1942 στο Γουίνσμπορω του Τέξας, ένας όχλος πλησίασε μερικούς μάρτυρες του Ιεχωβά ενώ έκαναν έργο περιοδικού στο δρόμο. Μεταξύ των Μαρτύρων ήταν ο Ο. Λ. Πίλλαρς, ‘υπηρέτης στους αδελφούς’ (επίσκοπος περιοχής). Καθώς πλησίαζαν οι οχλοκράτες οι Μάρτυρες συμπέραναν ότι το έργο στο δρόμο δεν μπορούσε να γίνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Έτσι άρχισαν να βαδίζουν προς το αυτοκίνητό τους. «Στο μέσον του κεντρικού δρόμου, στο ηχητικό του αυτοκίνητο ήταν ο Βαπτιστής κήρυκας Σ. Σ. Φίλιπς», θυμάται ο αδελφός Πίλλαρς. «Αυτός κήρυττε για τον Χριστό και για τη σταύρωσή του, αλλά μόλις μας είδε άλλαξε το κήρυγμά του. Άρχισε να μιλάει και να φωνάζει για το πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν χαιρετούσαν τη σημαία. Είπε πόσο θα ήταν ευτυχισμένος να πεθάνει για την Πατρίδα και ότι οποιοσδήποτε δεν χαιρετούσε τη σημαία θα έπρεπε να φύγει από την πόλη. Καθώς περνούσαμε το φορτηγό του, κοιτάξαμε μπροστά και είδαμε έναν άλλο όχλο που ερχόταν καταπάνω μας. Γρήγορα μας απέκλεισαν και μας κράτησαν μέχρι που εμφανίστηκε ο αστυνόμος και μας συνέλαβε.»

Αργότερα, ο όχλος μπήκε στο γραφείο του αστυνόμου, ο οποίος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να προστατέψει τους Μάρτυρες. Τους άρπαξαν οι οχλοκράτες. Στο δρόμο ο αδελφός Πίλλαρς γρονθοκοπήθηκε. «Εκείνη τη φορά», λέει ο αδελφός Πίλλαρς, «δοκίμασα την πιο ασυνήθιστη βοήθεια. Με χτυπούσαν άσχημα. Έτρεχε αίμα από τη μύτη μου, το πρόσωπο και το στόμα, αλλά δεν ένιωθα καθόλου πόνο. Ακόμη και τότε θαύμαζα αυτό το γεγονός και κατάλαβα ότι ήταν απόδειξη αγγελικής βοήθειας. . . Τώρα καταλάβαινα πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας είχαν υπομείνει πιστά τον σφοδρό διωγμό των Ναζί χωρίς να κλονιστούν.»

Τον αδελφό Πίλλαρς επανειλημμένα τον χτυπούσαν μέχρι αναισθησίας, μετά τον συνέφερναν και πάλι τον χτυπούσαν. Τελικά, ανίκανοι να του κάνουν άλλο κακό, οι οχλοκράτες τον βύθισαν σε παγωμένο νερό και προσπάθησαν να τον κάνουν να χαιρετήσει μια σημαιούλα 5 επί 10 εκατοστά, σύμφωνα με τα λόγια του, «τη μόνη σημαία που μπόρεσαν να βρουν αυτοί οι μεγάλοι ‘πατριώτες’!» Καθώς τον σήκωναν, σήκωναν επίσης το χέρι του, αλλά εκείνος το άφηνε να πέσει, δείχνοντας ότι δεν θα χαιρετούσε. Σύντομα του πέρασαν ένα σκοινί στο λαιμό του, τον έσυραν στο έδαφος και τον έφεραν στη φυλακή. Αμυδρά τους άκουσε να λένε: ‘Εμπρός λοιπόν να τον κρεμάσουμε. Έτσι θα απαλλαγούμε από τους Μάρτυρες για πάντα.’ Λίγο αργότερα προσπάθησαν να το κάνουν. Ο αδελφός Πίλλαρς γράφει: «Μου πέρασαν γύρω από το λαιμό μου ένα καινούργιο ειδικό σκοινί για κρέμασμα, έδεσαν τη θηλιά και με έσυραν στο δρόμο. Έπειτα έριξαν το σκοινί πάνω από ένα σωλήνα που εξείχε από το κτίριο. Τέσσερις ή πέντε οχλοκράτες άρχισαν να τραβούν το σκοινί. Καθώς σηκωνόμουν απ’ το έδαφος, το σκοινί σφιγγόταν και εγώ έχασα τις αισθήσεις μου.»

Το επόμενο πράγμα που κατάλαβε ο αδελφός Πίλλαρς, ήταν ότι βρισκόταν πίσω στην παγωμένη φυλακή. Ένας γιατρός τον εξέτασε και είπε: «Εάν θέλετε να ζήσει αυτό το αγόρι, καλά θα κάνετε να το στείλετε στο νοσοκομείο, γιατί έχει χάσει πολύ αίμα και τα μάτια του έχουν διασταλεί». Ο αστυνομικός απάντησε: «Είναι ο πιο πεισματάρης διάβολος που έχω δει ποτέ.» «Πόσο με ενθάρρυναν αυτά τα λόγια,» παρατηρεί ο αδελφός Πίλλαρς, «γιατί με διαβεβαίωσαν ότι δεν είχα συμβιβαστεί!»

Αφού έφυγε ο γιατρός, οι κακοποιοί μπήκαν στην κρύα, σκοτεινή φυλακή. Άναψαν σπίρτα για να δουν το πρόσωπο του αδελφού Πίλλαρς και τους άκουσε να ρωτούν: «Δεν πέθανε ακόμη;» Κάποιος απάντησε: «Όχι, αλλά θα πεθάνει.» Παγωμένος ως το κόκκαλο και καταμουσκεμένος, ο αδελφός Πίλλαρς προσπάθησε να μην τρέμει, ελπίζοντας ότι θα τον νόμιζαν πεθαμένο. Στο τέλος έφυγαν και όλα ησύχασαν. Τελικά άνοιξε η πόρτα, μπήκε η Αστυνομία του Τέξας και ο αδελφός Πίλλαρς μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο του Πίτσμπουργκ στο Τέξας. Ήταν στο έλεος του όχλου έξι ώρες. Αλλά τι είχε συμβεί όταν τον κρέμασαν; Γιατί ήταν ακόμη ζωντανός; «Ανακάλυψα αυτές τις απαντήσεις αργά την επόμενη μέρα», παρατηρεί ο αδελφός Πίλλαρς προσθέτοντας :

«Στο θάλαμο της φυλακής μου στο νοσοκομείο του Πίτσμπουργκ όπου νοσηλευόμουν ήρθε ο αδελφός Τομ Γουίλλιαμς. Ήταν τοπικός δικηγόρος από το Σέλφερ Σπρινγκς και ένας πραγματικός μαχητής για δικαιοσύνη. Είχε προσπαθήσει να με εντοπίσει χωρίς επιτυχία, μέχρι που απείλησε να κάνει αγωγή στην πόλη. Τότε αποκάλυψαν ότι ήμουν στο νοσοκομείο. Πόσο υπέροχο ήταν να βλέπω το πρόσωπο ενός αδελφού! Μου είπε τότε ότι είχε μαθευτεί σ’ όλη την πόλη—με είχαν κρεμάσει, αλλά το σκοινί έσπασε!

«Αργότερα, όταν το F.B.I. έκανε μια επίσημη έρευνα και αυτό κατέληξε σε μια μεγάλη ένορκη έρευνα, μια ομάδα Πεντηκοστιανών ήταν πρόθυμοι να καταθέσουν. Είπαν: ‘Σήμερα είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αύριο θα είμαστε εμείς!’ Όταν περιέγραψαν το κρέμασμα, είπαν: ‘Τον είδαμε να κουνιέται στο σκοινί. Τότε έσπασε. Όταν είδαμε το σκοινί να σπάει, καταλάβαμε ότι ήταν ο Κύριος που το έκοψε.’»

Ο αστυνόμος και άλλοι αξιωματικοί έφυγαν από την υπηρεσία τους. Αλλά ποτέ δεν δικάστηκαν. Ο αδελφός Πίλλαρς ανέρρωσε και επέστρεψε στο έργο του σαν υπηρέτης των αδελφών σ’ εκείνη την περιοχή.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΚΤΗΝΩΔΗ ΔΙΩΓΜΟ

«Ποτέ δεν θα μπορούσα να υποφέρω τέτοιον κτηνώδη διωγμό!» μπορεί να αναφωνήσετε. Όχι, όχι με τη δική σας δύναμη. Αλλά ο Ιεχωβά μπορεί να σας κάνει δυνατούς αν επωφεληθείτε από τις προμήθειές του για πνευματική εποικοδόμηση τώρα. Ο κύριος λόγος για το διωγμό συνδέεται με το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Στην πραγματικότητα, ο Σατανάς προκάλεσε τον Θεό, ισχυριζόμενος ότι κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν θα παρέμενε πιστό στον Ιεχωβά κάτω από δοκιμασία από τον Διάβολο. Τι προνόμιο είναι να διατηρούμε ακεραιότητα στον Θεό, αποδεικνύοντας έτσι τον Σατανά ψεύτη και υποστηρίζοντας το μέρος του Ιεχωβά στο ζήτημα!—Ιώβ 1:1-2:10· Παρ. 27:11.

Στα χρόνια που ακολούθησαν εκείνες τις ταραγμένες μέρες με τις πολλές επιθέσεις των όχλων εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο λαός του Θεού έγινε ολοένα και πιο άγρυπνος για την ανάγκη του να εξαρτάται απόλυτα από τον Ιεχωβά. Ενώ υπερασπίζουν τους εαυτούς τους και τους αγαπημένους τους σύμφωνα με Χριστιανικές αρχές, δεν οπλίζονται με θανατηφόρα όπλα για να επιτίθενται. (Ματθ. 26:51, 52· 2 Τιμ. 2:24) Μάλλον, αναγνωρίζουν ότι ‘τα όπλα του πολέμου τους δεν είναι σαρκικά.’—2 Κορ. 10:4· βλέπε «Η Σκοπιά» 1 Σεπτεμβρίου 1968, σελίδες 537-542.

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΑΙΝΤ ΛΟΥΙΣ

Η ανθρωπότητα βρισκόταν στα μέσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο διωγμός μαινόταν κατά του λαού του Θεού. Αλλά ‘ο Ιεχωβά των δυνάμεων ήταν μαζί τους’. (Ψαλμός 46:1, 7) Φρόντισε ώστε να είναι εφοδιασμένοι με άφθονα πνευματικά αγαθά. Αξιοσημείωτη σχετικά μ’ αυτό ήταν η Θεοκρατική Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Σαιντ Λούις του Μιζούρι στις 6-10 Αυγούστου 1941.

Οι δούλοι του Ιεχωβά ήταν ανυπόμονοι να παρευρεθούν σ’ εκείνη τη συνέλευση. Έτσι, πολλοί απ’ αυτούς ξεκίνησαν για το Σαιντ Λούις. «Σύντομα μάθαμε», αφηγείται η αδελφή Α. Λ. ΜακΚρήρυ, «ότι όλοι οι Μάρτυρες έβαζαν ένα περιοδικό [τη «Σκοπιά» ή την «Παρηγορία»] στο παράθυρο του αυτοκινήτου για να δείχνουν την ταυτότητά τους· έτσι κάναμε κι εμείς. Σ’ όλο το ταξίδι χαιρετούσαμε τελείως άγνωστους που μας προσπερνούσαν, αλλά ξέραμε ότι ήταν αδελφοί μας από τα χαμόγελα και τα νεύματά τους».

Παρά την πίεση από την Καθολική Δράση και τους Βετεράνους Εξωτερικών Πολέμων, η διεύθυνση Της Αρένας αρνήθηκε να ακυρώσει το συμβόλαιο για τη χρησιμοποίησή της από μάρτυρες του Ιεχωβά. Όμως, οι Καθολικές εκκλησίες έκαναν προπαγάνδα που έκανε πολλούς οικοδεσπότες ν’ ακυρώσουν τα δωμάτια που επρόκειτο να νοικιάσουν στο λαό του Θεού. «Καλόγριες πήγαιναν από πόρτα σε πόρτα λέγοντας στους ανθρώπους να μη νοικιάσουν τα δωμάτια τους σε μάρτυρες του Ιεχωβά,» λέει ο Ρόμπερτ Ε. Ρέηνερ. Έτσι, κατά την άφιξή τους στο Σαιντ Λούις, «ήταν τόσοι πολλοί Μάρτυρες που δεν είχαν κατάλυμα, ώστε ήταν αναγκαίο να φτιάξουν και να γεμίσουν στρώματα για να μπορέσουν να κοιμηθούν εκεί στο χώρο της Αρένας», σύμφωνα με τη Μάργκαρετ Τζ. Ρότζερς.

Σχετικά με το πρόβλημα της στέγης, ο αδελφός και η αδελφή Γκ. Τζ. Τζάνσεν είπαν: «Στη διάρκεια της συνελεύσεως παρουσιάστηκε στην εφημερίδα η φωτογραφία μιας μητέρας Μάρτυρος με το παιδί της να κοιμούνται στο γρασίδι στο χώρο της συνελεύσεως. Έτσι έκαναν. Οι ντόπιοι, πιο μαλακοί από τους ψευτοδασκάλους τους, άρχισαν να επισκέπτονται το τμήμα καταλυμάτων για να πουν ότι τα πρόσθετα δωμάτιά τους ήταν διαθέσιμα στους Μάρτυρες.» Σύντομα, προσφέρονταν δωμάτια με τηλεγραφήματα, τηλεφωνήματα, γράμματα, προσωπικές προσκλήσεις και μ’ άλλους τρόπους. Ακόμη και στους δρόμους σταματούσαν οι άνθρωποι τους διαγγελείς της Βασιλείας για να τους προσφέρουν κατάλυμα.

Μερικοί Μάρτυρες μόλις έφταναν κατευθύνονταν στο χώρο κατασκηνώσεως της συνελεύσεως. Αυτός μεγάλωνε μέχρι που ξεχείλισε από 677 τροχόσπιτα, 1.824 σκηνές, 100 αυτοκίνητα με κουκέτες, 99 φορτηγά και 3 λεωφορεία—και ένα πλήθος 15.526. «Ήταν απέραντος», παρατηρεί η Έντνα Γκόρρα, η οποία αναφέρει επίσης: «Χωρίστηκαν δρόμοι με ονόματα και δημιουργήθηκαν εγκαταστάσεις για πλύσιμο, μπάνιο και λοιπά. Ήταν θαυμάσιο θέαμα να βλέπεις ανθρώπους από διαφορετικές πολιτείες να ζουν στα τροχόσπιτα τους, στις σκηνές και στα λεωφορεία όλοι μαζί.»

ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Το πρόγραμμα της συνελεύσεως ήταν πραγματικά πνευματικά εποικοδομητικό. Για παράδειγμα, η Χέιζελ Μπάρφορντ, που τώρα είναι ιεραπόστολος στον Παναμά, παρατηρεί: «Συγκινηθήκαμε όταν διευκρινίστηκε το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά σαν Ανώτατου Κυρίαρχου και πώς αυτό περιλάμβανε την ακεραιότητα των δούλων του Ιεχωβά. . . Κατανοήσαμε πιο καθαρά απ’ όσο ποτέ προηγουμένως γιατί ο Ιεχωβά επέτρεπε τέτοιο έντονο διωγμό του λαού του παγκόσμια!» Σ’ αυτή την ομιλία με τίτλο «Ακεραιότητα», ο αδελφός Ρόδερφορδ τόνισε ότι το ερώτημα που ήγειρε ο Σατανάς στις μέρες του Ιώβ ήταν, «Μπορεί να έχει ο Ιεχωβά στη γη ανθρώπους, οι οποίοι κάτω από τις πιο σκληρές δοκιμασίες θα αποδειχθούν πιστοί και αληθινοί στον Θεό;» Ακόμη, δείχτηκε ότι το πρωτεύον ζήτημα ήταν η παγκόσμια κυριαρχία. Μεταξύ άλλων, ο ομιλητής προέτρεψε τους ακροατές του να είναι ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα αφοσιωμένοι στη Θεοκρατική Κυβέρνηση μέσω του Ιησού Χριστού, γνωρίζοντας ότι αυτή θα διεκδικήσει το όνομα του Ιεχωβά και θα φέρει την απελευθέρωση σε όλους όσοι αγαπούν τη δικαιοσύνη και υπηρετούν τον Ιεχωβά.

Ένα χαρακτηριστικό της συνελεύσεως άγγιξε ιδιαίτερα τις καρδιές των παρευρεθέντων στη συνέλευση. Η Κυριακή 10 Αυγούστου 1941 ήταν η «Ημέρα των Παιδιών» στη συνέλευση του Σαιντ Λούις. Νωρίς εκείνο το πρωινό δόθηκε μία ομιλία βαπτίσματος και 3.903 άτομα βαπτίσθηκαν, μεταξύ αυτών και 1.357 παιδιά. Αλλά για τα παιδιά—και για τους ενηλίκους επίσης—εκείνη η μέρα ήταν πολύ εξαιρετική. «Όλα τα παιδιά των αφιερωμένων γονέων ηλικίας μεταξύ 5 και 18 που έχουν κρατήσει θέσεις να συγκεντρωθούν στον κεντρικό χώρο ακριβώς μπροστά στην εξέδρα», έγραφε το τυπωμένο πρόγραμμα. Η ομιλία του αδελφού Ρόδερφορδ «Παιδιά του Βασιλιά» ήταν προγραμματισμένη για τις 11.00 π.μ.

Μέχρι τότε το ακροατήριο της συνελεύσεως είχε φτάσει στον καταπληκτικό αριθμό των 115.000. Ακριβώς μπροστά στην εξέδρα του ομιλητή και στις θέσεις του θεωρείου ολόγυρά της βρισκόταν ένα ασυνήθιστο ακροατήριο—όλα παιδιά μεταξύ πέντε και δεκαοχτώ χρόνων. Όταν ο αδελφός Ρόδερφορδ ανέβηκε στο βήμα, οι νεαροί φώναξαν χαρούμενοι και χειροκρότησαν. Κούνησε το μαντήλι του και χιλιάδες νεανικά χέρια του ανταπέδωσαν το χαιρετισμό. Γρήγορα προχώρησε στο μπροστινό μέρος του βήματος, πραγματικά λάμποντας στην όψη.

Ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ είχε πολλά να πει σ’ όλους εκείνους τους νεαρούς και στις χιλιάδες άλλους σ’ αυτό το μεγάλο ακροατήριο. Για παράδειγμα, η Ντόροθυ Γουίλκς δηλώνει: «Η ελπίδα του παραδείσου στη γη έγινε πολύ αληθινή για μας, καθώς ο αδελφός Ρόδερφορδ παρατήρησε ότι, ‘τα ακίνητα που είδατε τώρα που ερχόσαστε για τη συνέλευση δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτά που πρόκειται να αποκτήσετε!’» Και ο Νηλ Λ. Κάλεγουεη, ο οποίος ήταν ένας από τους νεαρούς του ακροατηρίου εκείνη τη μέρα, έγραψε κάποτε: «. . . αφού τελείωσε την ομιλία του, ο πρόεδρος της Εταιρίας είπε: ‘Έχω να κάνω μια ερώτηση στον καθένα σας. Όλοι εσείς που έχετε δεχτεί να κάνετε το θέλημα του Θεού και έχετε λάβει τη θέση σας στο πλευρό της Θεοκρατικής Κυβερνήσεως μέσω του Ιησού Χριστού και που έχετε δεχθεί να υπακούετε τον Θεό και τον Βασιλιά Του, παρακαλώ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!’

«Σηκωθήκαμε σαν ένα σώμα. ‘Κοιτάξτε’, αναφώνησε ο πρόεδρος της Εταιρίας, περισσότεροι από 15.000 νέοι μάρτυρες για τη Βασιλεία! Μετά από παρατεταμένα χειροκροτήματα είπε: ‘Όλοι εσείς που θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να πείτε στους άλλους για τη βασιλεία του Θεού και τις μεγάλες ευλογίες της, παρακαλώ πείτε Ναι!’ Τότε ακούστηκε μία βροντή από ‘Ναι’ από 15.000 όρθια παιδιά.

«Και τότε ο πρόεδρος της Εταιρίας είπε: ‘Εάν είχατε στα χέρια σας ένα μέσον που θα μπορούσατε να το χρησιμοποιήσετε προς τιμήν του ονόματος του Ιεχωβά, θα ήσασταν επιμελείς στο να το χρησιμοποιήσετε;’ Απαντήσαμε ‘Ναι’. ‘Τότε καθίστε και θα σας πω γι’ αυτό το μέσον. Ο Κύριος έκανε δυνατή την προετοιμασία αυτού του βιβλίου σαν ένα άγγελμα για σας. Ο τίτλος αυτού του βιβλίου είναι Τέκνα’. Τι τρομερό χειροκρότημα ακολούθησε!» Ένα δωρεάν αντίτυπο του νέου βιβλίου «Τέκνα», γραμμένο από τον αδελφό Ρόδερφορδ, δόθηκε σε κάθε παιδί που καθόταν στις ειδικές θέσεις της Αρένας και της κατασκηνώσεως των τροχόσπιτων.

Πολλοί που ήταν παρόντες σ’ εκείνη την έξοχη περίσταση σαν μικρά παιδιά εξακολούθησαν να προοδεύουν, παρατηρεί ο Τζωρτζ Ντ. Κάρον. «Έγιναν σκαπανείς, μπήκαν στη Σχολή Γαλαάδ και ανέλαβαν ιεραποστολικούς διορισμούς, πήγαν στο Μπέθελ και με άλλους τρόπους προχώρησαν με την οργάνωση. Σήμερα είναι η σπονδυλική στήλη και δύναμη σε πολλές εκκλησίες σ’ όλο τον κόσμο.»

Την Κυριακή το απόγευμα, 10 Αυγούστου 1941, ο ασθενής Ι. Φ. Ρόδερφορδ μίλησε στο ακροατήριο της συνελεύσεως για τελευταία φορά. Μίλησε με προετοιμασμένη ελεύθερη ομιλία, χωρίς σημειώσεις, για σαράντα πέντε λεπτά περίπου.

Έκανε μερικές πολύ σημαντικές παρατηρήσεις για την ηγεσία του λαού του Ιεχωβά, λέγοντας: «Θέλω να μάθουν όλοι οι ξένοι που βρίσκονται εδώ τι σκέπτεστε για τον άνθρωπο που είναι αρχηγός σας, ώστε να μην το ξεχάσουν. Κάθε φορά που δημιουργείται κάτι και αρχίζει να αναπτύσσεται, λένε ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος, ένας αρχηγός που έχει πάρα πολλούς ακολούθους. Εάν υπάρχει κάποιο άτομο σ’ αυτό το ακροατήριο που νομίζει ότι, εγώ, αυτός ο άνθρωπος που στέκεται εδώ, είναι ο αρχηγός των μαρτύρων του Ιεχωβά, να πει Ναι. [ομόφωνο ΟΧΙ]

«Εάν εσείς που βρίσκεστε εδώ πιστεύετε ότι είμαι μόνο ένας από τους δούλους του Κυρίου και εργαζόμαστε ώμον προς ώμον με ενότητα, υπηρετώντας τον Θεό και υπηρετώντας τον Χριστό, πείτε Ναι. [ομόφωνο ΝΑΙ]

«Λοιπόν, δεν έχετε ανάγκη να έχετε εμένα σαν επίγειο αρχηγό για να βγει ένα πλήθος σαν αυτό στο έργο· αυτού του είδους οι άνθρωποι αν πολεμούσαν τον Διάβολο με σαρκικά όπλα θα του έσπαγαν το κεφάλι, αλλά τώρα τον πολεμούν με τη μάχαιρα του πνεύματος, που είναι πιο αποτελεσματική.»

Επανειλημμένα στη διάρκεια αυτής της τελικής ομιλίας, ο αδελφός Ρόδερφορδ παρακίνησε τους ακροατές του να συνεχίσουν να κηρύττουν το άγγελμα της Βασιλείας.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘ-ΣΑΡΙΜ

Κατά τον Νοέμβριο η σοβαρή ασθένεια του αδελφού Ρόδερφορδ είχε προχωρήσει πολύ και αναγκάστηκε να κάνει μία εγχείρηση στο Έλκχαρτ της Ινδιάνα. Μετά απ’ αυτό εξέφρασε την επιθυμία να πάει στην Καλιφόρνια. Έτσι μεταφέρθηκε σε μία κατοικία στο Σαν Ντιέγκο γνωστή σαν «Μπεθ-Σαρίμ». Για αρκετό καιρό ήταν φανερό στους συντρόφους του και στους καλύτερους ιατρικούς εμπειρογνώμονες ότι δεν μπορούσε να αναρρώσει.

Εν συντομία μπορεί να λεχθεί ότι ο αδελφός Ρόδερφορδ είχε μία σοβαρή περίπτωση πνευμονίας μετά την απελευθέρωσή του από άδικη φυλάκιση στη διάρκεια του 1918-1919 εξαιτίας της πιστότητάς του στον Ιεχωβά. Κατόπιν αυτού είχε μόνο έναν γερό πνεύμονα. Ήταν πραγματικά αδύνατον να παραμείνει στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης στη διάρκεια του χειμώνα και να εκπληρώνει ακόμη τα καθήκοντα του σαν πρόεδρος της Εταιρίας. Στη δεκαετία του 1920 πήγε στο Σαν Ντιέγκο υπό την επίβλεψη ενός γιατρού. Το κλίμα εκεί ήταν εξαιρετικά καλό και ο γιατρός τον παρότρυνε να περνάει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στον Σαν Ντιέγκο. Αυτό κι έκανε τελικά ο Ρόδερφορδ.

Με τον καιρό έγινε μία άμεση προσφορά για να χτιστεί ένα σπίτι στο Σαν Ντιέγκο, για να το χρησιμοποιεί ο αδελφός Ρόδερφορδ. Δεν χτίστηκε με έξοδα της Εταιρίας Σκοπιά. Όσον αφορά αυτή την ιδιοκτησία, το βιβλίο «Σωτηρία» το 1939 δήλωσε: «Στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας υπάρχει ένα μικρό κομμάτι γης, στο οποίο το έτος 1929 χτίστηκε ένα σπίτι που ονομάζεται και είναι γνωστό σαν Μπεθ-Σαρίμ.»

Η αδελφή Χέιζελ Μπάρφορντ ήταν μία από τις νοσοκόμες που φρόντισαν τον αδελφό Ρόδερφορδ στη διάρκεια της τελικής αρρώστιας του στο Μπεθ-Σαρίμ, όπου μεταφέρθηκε τον Νοέμβριο του 1941. Μας λέει: «Περνούσαμε ωραία, γιατί στη διάρκεια της μέρας ξεκουραζόταν στο δωμάτιό του και έπειτα όλη τη νύχτα ήταν απασχολημένος με τις υποθέσεις της Εταιρίας και μας κρατούσε στο πόδι.» Ένα πρωί στα μέσα του Δεκεμβρίου τρεις αδελφοί, περιλαμβανομένου και του αδελφού Νορρ, έφθασαν από το Μπρούκλυν. Η αδελφή Μπάρφορντ αναπολεί: «Πέρασαν πολλές μέρες μαζί του ανασκοπώντας την ετήσια έκθεση για το «Βιβλίο του Έτους» και άλλα θέματα της οργανώσεως. Μετά την αναχώρησή τους, ο αδελφός Ρόδερφορδ συνέχισε να εξασθενεί και, περίπου τρεις εβδομάδες αργότερα, την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 1942, τερμάτισε πιστά την επίγεια πορεία του και ανταμείφθηκε με μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στις αυλές του ουράνιου Πατέρα του.» Αργότερα εκείνη τη μέρα τα νέα στάλθηκαν στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν μ’ ένα υπεραστικό τηλεφώνημα στις 5.15 μ.μ.

Πώς δέχτηκαν τα νέα για το θάνατο του Ι. Φ. Ρόδερφορδ στο Μπεθελ του Μπρούκλυν; «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μέρα που μάθαμε το θάνατο του αδελφού Ρόδερφορδ», σχολιάζει ο Γουίλλιαμ Α. Έλροντ. «Η αναγγελία ήταν σύντομη. Δεν έγιναν ομιλίες.»

ΜΙΑ ΟΜΑΛΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 1942 τέλειωσε η επίγεια ζωή του Ιωσήφ Φραγκλίνου Ρόδερφορδ σε ηλικία εβδομήντα δύο χρόνων. Για είκοσι πέντε χρόνια ήταν πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Όταν ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ πέθανε το 1916, οι Σπουδαστές της Γραφής συγκλονίστηκαν και πολλοί αναρωτήθηκαν πόσο θα μπορούσαν να συνεχίσουν στην υπηρεσία του Θεού. Επιπλέον, ιδιοτελείς άνθρωποι επεδίωξαν να πάρουν τον έλεγχο της Εταιρίας και αυτό δημιούργησε προβλήματα για λίγο καιρό, αν και η αντίστασή τους και οι δολοπλοκίες τους υπερπηδήθηκαν ολότελα μέσω θεϊκής βοήθειας. Ωστόσο, ο θάνατος του Ι. Φ. Ρόδερφορδ δεν είχε τέτοια αποτελέσματα. Φυσικά, εχθροί του λαού του Θεού σκέφτηκαν ότι το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά θα σταματούσε σιγά-σιγά, αλλά έκαναν λάθος. «Η θεοκρατική οργάνωση προχώρησε χωρίς διακοπή ή παραπάτημα», παρατηρεί ο Γκραντ Σούτερ.

Στις 13 Ιανουαρίου 1942 όλα τα μέλη της επιτροπής των σωματείων της Πενσυλβανίας και της Νέας Υόρκης που χρησιμοποιούνταν από το λαό του Θεού συναντήθηκαν από κοινού στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Αρκετές μέρες νωρίτερα, ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Νάθαν Ο. Νορρ είχε παρακαλέσει να προσευχηθούν θερμά για θεία σοφία και στοχασμό και αυτό έκαναν. Η κοινή συνάθροισή τους άνοιξε με προσευχή για καθοδηγία του Ιεχωβά και μετά από προσεκτική σκέψη προτάθηκε ο αδελφός Νορρ και εκλέχθηκε ομόφωνα πρόεδρος της Εταιρίας. «Κανείς που γνώριζα ούτε καν αμφισβήτησε το διορισμό του αδελφού Νορρ», αναφέρει ο Σ. Γ. Μπάρμπερ, «και όλοι ήμασταν αποφασισμένοι να σταθούμε ώμο προς ώμο υποστηρίζοντάς τον και αποδεικνύοντας την αφοσίωσή μας στην οργάνωση του Ιεχωβά. Υπήρχε απόλυτη ενότητα επίσης μεταξύ όλων των διευθυντών της Εταιρίας». Έφτασαν πολλά τηλεγραφήματα και γράμματα που έδειχναν ότι οι δούλοι του Ιεχωβά παγκοσμίως ήταν ενωμένοι και αποφασισμένοι να συνεχίσουν το έργο κηρύγματος.

Ο Νάθαν Όμηρος Νορρ γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Πενσυλβανίας το 1905 από γονείς Αμερικανούς. Όταν ήταν δεκάξι ετών, συνδέθηκε με την εκκλησία των Σπουδαστών της Γραφής στην Αλλεντάουν και το 1922 παρακολούθησε τη συνέλευση στο Σήνταρ Πόιντ, όπου αποφάσισε να παραιτηθεί από μέλος της Μεταρρυθμιστικής Εκκλησίας. Η ευκαιρία να βαπτισθεί για να συμβολίσει την αφιέρωση της ζωής του στον Ιεχωβά Θεό, ήρθε στις 4 Ιουλίου 1923, όταν ο Φρέντερικ Γ. Φραντς από το Μπέθελ του Μπρούκλυν επισκέφθηκε την εκκλησία της Αλλεντάουν. Ο αδελφός Φρεντ Φραντς έκανε την ομιλία του βαπτίσματος και ο δεκαοκτάχρονος Νάθαν Ο. Νορρ ήταν ανάμεσα στα άτομα που βαπτίσθηκαν εκείνη τη μέρα στον ποταμό Λιτλ Λιχάι. Αυτή η μέρα ήταν πάντα μια χαρούμενη ανάμνηση και τι ευχαρίστηση ήταν για τον αδελφό Νορρ να έχει το προνόμιο να εργάζεται δίπλα-δίπλα με τον αδελφό Φρεντ Φραντς για πάνω από πενήντα χρόνια!

Περίπου δύο μήνες αργότερα, στις 6 Σεπτεμβρίου 1923, ο αδελφός Νορρ έγινε μέλος της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλυν. Ο Σ. Γ. Μπάρμπερ θυμάται: «Το μεσημέρι που έφτασε, την ώρα του φαγητού, είδαμε έναν νεαρό αδελφό να βάζει τα ρούχα και τα πράγματά του σ’ ένα από τα συρτάρια στο δωμάτιο Α-9. Χωρίς να ξέρουμε ότι είχε γίνει αλλαγή και ότι εκείνος έπαιρνε τη θέση ενός αδελφού που είχε μετατεθεί στον WBBR στο Στάτεν Άιλαντ, διαμαρτυρηθήκαμε λίγο, ‘Τι κάνεις εδώ;’ Έχουμε ήδη αρκετά σ’ αυτό το δωμάτιο και παραείναι γεμάτο.’ Σκεφθήκαμε ότι ένας ακόμη στο δωμάτιο ήταν πάρα πολύς, αλλά τα πράγματα ηρέμησαν και ο νεαρός αδελφός δεν ήταν κανείς άλλος από τον αδελφό Ν. Ο. Νορρ. Όχι ακριβώς κατάλληλη υποδοχή, αλλά συχνά διασκεδάζαμε μιλώντας γι’ αυτή την περίπτωση χρόνια αργότερα και γελούσαμε με την καρδιά μας. Αμέσως απ’ την αρχή ήταν φανερό ότι δεν είχε έρθει στο Μπέθελ να κάνει τίποτα άλλο παρά να αφοσιώνεται στο έργο που είχε να κάνει. Αφοσιώθηκε σθεναρά στο τμήμα αποστολής και έκανε γρήγορη πρόοδο στο χειρισμό ευθυνών και στο να κάνει οτιδήποτε του ζητούσαν να κάνει.»

Αργότερα υπηρέτησε στο γραφείο διεκπεραιώσεως του τυπογραφείου της Εταιρίας και στις 8 Φεβρουαρίου 1928 διορίστηκε από τον αδελφό Ρόδερφορδ να είναι συνεργάτης στην έκδοση του περιοδικού «Χρυσούς Αιών». Ο Κλάυτον Τζ. Γούντγουωρθ ήταν εκδότης, ο Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν διευθυντής επιχειρήσεως και ο Νάθαν Ο. Νορρ γραμματέας και ταμίας. Όταν ο διευθυντής του εργοστασίου Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1932, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ διόρισε τον Ν. Ο. Νορρ να υπηρετεί μ’ αυτή την ιδιότητα. Στις 11 Ιανουαρίου 1934, ο αδελφός Νορρ εκλέχτηκε σαν διευθυντής του Συλλόγου του Άμβωνα των Λαών (τώρα Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης). Έγινε αντιπρόεδρος του Συλλόγου στις 10 Ιανουαρίου 1935, μετά το θάνατο του Ε. Τζ. Κάουαρντ. Στις 10 Ιουνίου 1940 ο αδελφός Νορρ έγινε διευθυντής και εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του σωματείου της Πενσυλβανίας στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Η εκλογή του στην προεδρία των δύο εταιριών έγινε στις 13 Ιανουαρίου 1942. Έγινε επίσης πρόεδρος του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής. Ως προς τη στάση του αδελφού Νορρ για το έργο, ο Τζ. Λ. Κάντγουελ ξαναφέρνει στο νου του: «Το 1940, όταν υπήρχε τόσο μεγάλος διωγμός, κλείνονταν τμήματα και συνέβαιναν οχλοκρατικές ενέργειες. Μια νύχτα εργαζόμασταν υπερωρία στο εργοστάσιο. Έγινε μια άσκηση πυρασφαλείας και μεταξύ άλλων ο αδελφός Νορρ, που διεξήγε την τελική συνάθροιση, είπε: ‘Ξέρω ότι τα πράγματα φαίνονται άσχημα για το έργο. Αλλά κάτι που όλοι μας εδώ θα θέλαμε να θυμηθούμε είναι: Εάν ο Αρμαγεδδών έρθει αύριο, θα θέλουμε να δουλεύουμε στο εργοστάσιο όλη νύχτα απόψε’.»

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

Ο λαός του Ιεχωβά χρησιμοποιούσε την κάρτα μαρτυρίας και το φωνόγραφο στην υπηρεσία του αγρού. Όμως, έπρεπε να μπορούν και οι ίδιοι να μιλούν από τη Γραφή. Έπρεπε να είναι ικανοί να παρουσιάζουν λογικές αποδείξεις για την ελπίδα τους. Αυτή ήταν η άποψη του νέου προέδρου της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ. Καθώς αναπολεί το παρελθόν, ο Σ. Τζέιμς Γούντγουωρθ λέει: «Εκεί που δινόταν έμφαση στις μέρες του Ρόδερφορδ ήταν στο ‘Η Θρησκεία είναι μία Παγίδα και Απάτη’, τώρα ανέτειλε η εποχή της παγκόσμιας επεκτάσεως και εκπαιδεύσεως—της Γραφής και της οργανώσεως—που άρχισε σε μία κλίμακα πρωτοφανή στο λαό του Ιεχωβά».

Στα επόμενα χρόνια η έμφαση στη Βιβλική εκπαίδευση επρόκειτο να τονισθεί ακόμη περισσότερο. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά πραγματικά είχαν μπει σε μία περίοδο εκπαιδεύσεως για ζωή.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

«Πάνω από ένα μήνα από τότε που ο αδελφός Νορρ έγινε πρόεδρος της Εταιρίας», λέει ο Χένρυ Κάντγουελ, «έγιναν διευθετήσεις γι’ αυτό που τότε λεγόταν Προχωρημένα Μαθήματα στη Θεοκρατική Διακονία.» Και τι ήταν αυτό; Μία σχολή που είχε εγκαινιασθεί στο Μπέθελ του Μπρούκλυν τον Φεβρουάριο του 1942.

Ο Σ. Γ. Μπάρμπερ εξηγεί: «Όλοι οι άνδρες της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλυν προσκληθήκαμε να εγγραφούμε. . . Τα μαθήματα περιλάμβαναν πρώτα μια διάλεξη που δινόταν σ’ ολόκληρη τη σχολή. Οι αδελφές προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν, αλλά δεν ήταν εκείνο τον καιρό γραμμένες στη σχολή. Μετά τη διάλεξη πήγαμε σε μικρότερες αίθουσες όπου όλοι οι γραμμένοι παρουσιάσαμε ομιλίες σπουδαστή κάτω από τη διδασκαλία έμπειρων εκπαιδευτών.» Ο Α. Ε. Ρόις προσθέτει: «Κάθε μήνα είχαμε μια ανασκόπηση προετοιμασμένη από τον εκπαιδευτή της σχολής, τον αδελφό Τ. Τζ. Σάλλιβαν.»

Σας φαίνονται γνωστά αυτά τα λόγια; Αν είστε ένας από τους μάρτυρες του Ιεχωβά, τότε ξέρετε τι άρχισε πριν από σαράντα χρόνια στο Μπέθελ του Μπρούκλυν—η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Σύντομα και άλλοι υμνητές του Ιεχωβά επωφελούνταν από αυτή την εκπαίδευση επίσης. Στη Συνέλευση «Πρόσκληση σε Δράση», που έγινε σε 247 πόλεις σ’ όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 17 και 18 Απριλίου 1943, τα «Μαθήματα στη Θεοκρατική Διακονία» αναγγέλθηκαν και έγιναν επιδείξεις. Η έκπληξη στη συνέλευση αυτή ήταν ένα έντυπο που είχε το ίδιο όνομα, ένα 96-σέλιδο βιβλιάριο που έλεγε πώς να διεξάγεται η νέα σχολή σε κάθε εκκλησία και επίσης παρείχε νέες πληροφορίες για εβδομαδιαίες ομιλίες διδασκαλίας. Ο διορισμένος οδηγός σχολής έπρεπε να ενεργεί σαν πρόεδρος και να προσφέρει οικοδομητικές συμβουλές στις εξάλεπτες ομιλίες σπουδαστή, που βασίζονταν σε ποικίλα Βιβλικά θέματα, από άνδρες σπουδαστές.

Εάν είστε γραμμένος στη σημερινή Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, πιθανόν να νιώσατε φοβισμένος στην πρώτη σας ομιλία. Αλλά για σκεφθείτε να είναι καινούργια ολόκληρη η σχολή όπως ήταν τότε. Τότε τι θα συνέβαινε; Η πρώτη ομιλία ενός αδελφού στη σχολή μπορεί να είναι μια σπουδαία εμπειρία. «Τα γόνατα μου χτυπούσαν μεταξύ τους, τα χέρια μου έτρεμαν και τα δόντια μου χτυπούσαν,» παραδέχεται ο Χούλιο Σ. Ραμού. «Δεν μίλησα έξι λεπτά γιατί έκανα ολόκληρη την ομιλία σε τρία λεπτά. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία ομιλίας στο βήμα, αλλά δεν παραιτήθηκα.» «Ο Βασιλιάς της Αιωνιότητας» ήταν ο τίτλος της πρώτης ομιλίας σπουδαστή του Άντζελο Καταντσάρο. «Ποτέ δεν θα το ξεχάσω,» λέει. «Η μητέρα μου είπε ότι έλεγα αυτή την ομιλία κάθε νύχτα, για πολλές νύχτες στον ύπνο μου.» Αλλά η προσευχή και η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά έπαιξαν σπουδαίο ρόλο. «Ήταν πρόθυμοι και προσπαθούσαν,» σχολιάζει η Λουίζα Α. Γουώρρινγκτον, «και ήταν θαυμάσιο να βλέπεις πώς τους βοηθούσε το πνεύμα του Ιεχωβά . . . να γίνουν ικανοί και γεμάτοι αυτοπεποίθηση ομιλητές.»

Από την αρχή του 1959 οι αδελφές στις εκκλησίες του λαού του Θεού είχαν το προνόμιο να εγγράφονται στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Το να δείχνουν πώς να κάνουν εξάλεπτες ομιλίες στα σπίτια των ανθρώπων ήταν σίγουρα μία πρόκληση γι’ αυτές. Τώρα ήταν η δική τους σειρά για να καρδιοχτυπούν! Η Γκρέης Α. Έστεπ είχε ομιλία το πρώτο βράδυ που θα έκαναν παρουσιάσεις οι αδελφές στη συνάθροιση Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας. «Ω, πόσο τρομοκρατημένη ήμουν,» παραδέχεται. «Αλλά ήταν εύκολο θέμα και πολύ γνωστό, και κάπως τα κατάφερα. Αν και ήταν δύσκολο πράγμα να το κάνω, πόσο ευχαριστημένη ήμουν κατόπιν γι’ αυτή την επιπρόσθετη ευλογία από τον Ιεχωβά!» Έτσι νιώθετε και σεις;

Ναι, όλα άρχισαν στο Μπέθελ του Μπρούκλυν τον Φεβρουάριο του 1942. Σήμερα όμως η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας είναι ένα συνηθισμένο χαρακτηριστικό της Χριστιανικής εκπαιδεύσεως που παρέχεται στις 43.870 εκκλησίες του λαού του Ιεχωβά παγκόσμια. Από την αρχή της, η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας έχει προσφέρει πολλά στο λαό του Ιεχωβά. Η έξοχη βελτιωμένη ικανότητα ομιλίας φάνηκε από νωρίς. Έτσι, μετά το 1944, η δεκάχρονη χρήση του φωνογράφου αντικαταστάθηκε από προφορική μαρτυρία θεοκρατικών κηρύκων στις πόρτες και στα σπίτια των ανθρώπων.

Ένα αξιοσημείωτο γνώρισμα της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας είναι η ανάγνωση του Λόγου του Θεού. Αυτό είναι ένα τακτικό μέρος του προγράμματος. Μία από τις πρώτες εκδόσεις που προορίζονταν για χρήση στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας ήταν το «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν», που εκδόθηκε το 1946. Η Μέημπελ Π. Μ. Φίλμπρικ θα σας πει ότι αυτό το βιβλίο «έκανε δυνατό να αποκτήσουμε καλύτερη κατανόηση της συγγραφής και της διατηρήσεως της Βίβλου, καθώς επίσης και πώς κατέληξε να γίνει η προσθήκη των Αποκρύφων. Έμαθα για πρώτη φορά τι ήταν το Ταλμούδ, το Μασοριτικό κείμενο και πολλά άλλα στοιχεία. Το καλύτερο απ’ όλα ήταν η ανάλυση κάθε βιβλίου της Γραφής».

Διάφορες εκδόσεις για τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας ετοιμάστηκαν στα χρόνια που πέρασαν. Μεταξύ αυτών ήταν το βιβλίο σε μέγεθος «Σκοπιάς» «Όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος» το 1963. Αναμφίβολα εκφράζοντας τις σκέψεις πολλών άλλων, η Άλις Μπόμπκοκ κατάλληλα το αποκαλεί «αληθινή αποθήκη πνευματικών θησαυρών.» Αυτή ήταν μια άλλη έκδοση που σχολίαζε λεπτομερώς κάθε ένα από τα εξήντα έξι βιβλία της Γραφής, με ιδιαίτερη έμφαση στους τρόπους με τους οποίους κάθε Γραφικό βιβλίο είναι ωφέλιμο για τους Χριστιανούς σήμερα.

Κάτι που χρησιμοποιείται πρόσφατα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και για προσωπική έρευνα είναι ένα έργο που αντιπροσωπεύει έξι χρόνια έρευνας. Περίπου διακόσιοι πενήντα αδελφοί σε περισσότερες από ενενήντα χώρες συνέβαλαν σ’ αυτό και έπειτα ένα ειδικευμένο προσωπικό εργάστηκε πάνω στην ύλη στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Το αποτέλεσμα ήταν ένας τόμος 1.700 σελίδων, που καλύπτει όλα τα Γραφικά θέματα. Ο τίτλος του; «Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου», που ολοκληρώθηκε το 1970. Αληθινά, ήταν μια προμήθεια από τον Ιεχωβά.

ΜΙΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΟΜΙΛΙΩΝ

Πίσω στη δεκαετία του 1940 η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας σύντομα παρήγαγε πολλούς ικανούς αδελφούς που μπορούσαν να δίνουν δημόσιες ομιλίες. Έτσι τον Ιανουάριο του 1945 εγκαινιάστηκε μία παγκόσμια εκστρατεία δημοσίων ομιλιών. Κάθε ομιλητής προετοιμαζόταν για τη δική του ομιλία, αλλά η Εταιρία Σκοπιά εξασφάλισε ομοιομορφία παρουσιάσεως, εκλέγοντας τα θέματα και προμηθεύοντας μονοσέλιδα σχεδιαγράμματα για αυτές τις ωριαίες ομιλίες. Αυτή η εκστρατεία δημοσίων συναθροίσεων άρχισε με μία σειρά οκτώ ομιλιών, η πρώτη με τίτλο «Θα Επιτύχει ο Άνθρωπος σαν Δημιουργός του Κόσμου;»

Εκτός από τον ομιλητή, άλλοι διαγγελείς της Βασιλείας πήραν μέρος στην εκστρατεία. Πώς; Διαφημίζοντας την ομιλία με τη διανομή διαφημιστικών φυλλαδίων στους δρόμους και από σπίτι σε σπίτι. Κατά καιρούς η διανομή τυπωμένων προσκλήσεων συνοδευόταν με πλακάτ που διαφήμιζαν την ομιλία. Συχνά η ομιλία γινόταν στην Αίθουσα Βασιλείας, αλλά μια σειρά διαλέξεων προγραμματιζόταν σε νοικιασμένες εγκαταστάσεις ή αλλού σε κάποια απόμερη περιοχή της εδαφικής περιφέρειας της εκκλησίας. Εάν παρακολουθείτε Χριστιανικές συναθροίσεις τακτικά, τότε ωφελείστε από αυτές τις δημόσιες συναθροίσεις μέχρι σήμερα.

Εκείνες τις πρώτες μέρες, φυσικά, το να κάνεις μία δημόσια ομιλία ήταν σίγουρα μία πρόκληση. Ήταν κάτι νέο. Ο Γ. Λ. Πέλλε λέει : «Για πολλά, πολλά χρόνια, τη νύχτα προτού κάνω την προγραμματισμένη δημόσια ομιλία γονάτιζα δίπλα στο κρεβάτι μου και προσευχόμουν στον Ιεχωβά να μου δώσει την ικανότητα και τη δύναμη να κάνω την ομιλία μ’ έναν τρόπο ευχάριστο σ’ αυτόν. Συμβουλεύω τους νεαρούς αδελφούς στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας να κάνουν το ίδιο, γιατί ο Ιεχωβά πάντοτε άκουγε την παράκλησή μου και θ’ ακούσει και τις δικές τους επίσης.»—Ψαλμός 65:2.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Πριν από σαράντα χρόνια, το ανθρώπινο γένος βρισκόταν στη μέση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μερικούς μπορεί να είχε φανεί ανεφάρμοστο τότε το να σχεδιάζουν διεθνή επέκταση των δραστηριοτήτων του κηρύγματος της Βασιλείας. Αλλά το πνεύμα του Ιεχωβά ενίσχυσε τους δούλους του να προχωρήσουν μπροστά. Το σημαντικότερο μέσον ήταν η παροχή εκπαιδεύσεως για ζωή.

Τον Σεπτέμβριο του 1942, ο αδελφός Νορρ και οι άλλοι διευθυντές της Εταιρίας Σκοπιά ομόφωνα ενέκριναν την ίδρυση μιας σχολής με σκοπό να εκπαιδεύει ιεραποστόλους για διακονική δράση σ’ όλη τη γη. Πού θα λειτουργούσε; Στο ιδιόκτητο Αγρόκτημα της Βασιλείας, κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ, στην περιοχή Φίνγκερ Λέηκς στην πολιτεία της άνω Νέας Υόρκης.

Εκεί βρισκόταν ένα μεγάλο τριώροφο κτίριο που οικοδομήθηκε από την Εταιρία Σκοπιά το 1941. Είχε κατασκευαστεί σαν καταφύγιο για τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλυν, σε περίπτωση που ενδεχόμενος διωγμός θα απαιτούσε να μεταφερθούν εκεί. Αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ γι’ αυτόν το σκοπό. Φαίνεται ότι ο Ιεχωβά πιθανόν κατηύθυνε τα πράγματα όλον αυτόν τον καιρό με έναν μοναδικό σκοπό γι’ αυτό το οικοδόμημα. Τώρα γίνονταν σχέδια για έναν καινούργιο θεοκρατικό εκπαιδευτικό θεσμό. Η ίδια η σχολή θα ονομαζόταν Βιβλικό Κολλέγιο Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αργότερα ονομάσθηκε η Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς.

Υπήρχε πολύ έντονη δραστηριότητα. Αρχίζοντας τον Οκτώβριο του 1942, ο Α. Ντ. Σρέντερ, ο Μάξγουελ Τζ. Φρεντ και ο Εντουάρντο Φ. Κέλλερ προετοίμασαν τα μαθήματα που είχαν σχεδιασθεί από το κυβερνών σώμα, επεξεργαζόμενοι ομιλίες ετοιμάζοντας τα αναγκαία εγχειρίδια και δημιουργώντας μία βιβλιοθήκη. Συγχρόνως έγιναν προσαρμογές στα κτίρια στο Αγρόκτημα της Βασιλείας με σκοπό να διαμορφωθούν χώροι για μία βιβλιοθήκη, ένα αμφιθέατρο, για αίθουσες διδασκαλίας, δωμάτια ύπνου και άλλες ευκολίες. Τι μήνες δράσεως!

Φαντασθείτε την έκπληξη ορισμένων σκαπανέων όταν έλαβαν αιτήσεις για τη νέα σχολή. Η μεγαλύτερη συγκίνηση ήρθε όταν εκείνες οι αιτήσεις έγιναν δεκτές. «Αισθανθήκαμε τελείως ακατάλληλοι, αλλά ευγνώμονες για το προνόμιο,» παρατήρησε ο αδελφός και η αδελφή Τσαρλς Αϊζενχάουερ. «Οι αιτήσεις μας έγιναν δεκτές. Πουλήσαμε το αυτοκίνητο και το τροχόσπιτό μας και ξεκινήσαμε για την καινούργια σχολή. Αυτή ήταν η πρώτη τάξη της Γαλαάδ. Η σχολή ήταν νέα, οι τάξεις ήταν νέες, οι εκπαιδευτές και το σπουδαστές ήταν νέοι.»

Η μέρα της ενάρξεως που την περιμέναμε ανυπόμονα έφτασε—Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 1943. Χιόνι κάλυπτε τα χωράφια του Αγροκτήματος της Βασιλείας. Ήταν μία κρύα και παγερή μέρα. Εντούτοις μέσα στην κεντρική αίθουσα σαράντα εννέα άνδρες και πενήντα μία γυναίκες—μερικοί παντρεμένοι, μερικοί ελεύθεροι—συγκεντρώθηκαν με μεγάλη χαρά. Μαζί τους για την τελετή της αφιερώσεως ήταν διευθυντές της Εταιρίας, μέλη του εργοστασίου, φίλοι και συγγενείς—161 άτομα συνολικά.

Έγιναν ομιλίες από τον Φ. Γ. Φραντς και Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ, καθώς επίσης και άλλους. Ο ίδιος αδελφός Νορρ έκανε την ομιλία υποδοχής και αφιερώσεως. Χωρίς αμφιβολία όλοι εκείνοι οι παρόντες συμφώνησαν απόλυτα με τα σχόλια του: «Ο Ιεχωβά Θεός έχει προμηθεύσει αυτό το μέρος και το κτίριο με το όνομα ‘Γαλαάδ’ για το σκοπό Του. Σ’ Αυτόν προσφέρουμε όλες τις ευχαριστίες και τον αίνο.» Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό! Η ίδρυση αυτής της σχολής ήταν μία σημαντική θεοκρατική πρόοδος.

Η Βιβλική Έρευνα, Θεοκρατική Διακονία Αγρού, Δημόσιες Γραφικές ομιλίες, Υπέρτατος Νόμος, Βιβλικά Θέματα—αυτά ήταν μερικά από τα θέματα στα οποία οι επιμελείς σπουδαστές έδιναν την προσοχή τους στη διάρκεια των πεντάμηνων μαθημάτων. Περιλαμβανόταν επίσης διδασκαλία σε μια ξένη γλώσσα—Ισπανικά για την πρώτη τάξη. Αληθινά, υπήρχαν πολλά πράγματα να μάθουν. Αλλά οι σπουδαστές της Γαλαάδ δαπανούσαν επίσης αρκετό χρόνο κάθε μέρα για να εκτελούν ορισμένα αγροτικά και οικιακά καθήκοντα. Από μια άποψη αυτό τους βοηθούσε να διώχνουν τη νευρική ένταση. Τα βράδια της εβδομάδας ήταν για προσωπική μελέτη. Τα Σαββατοκύριακα παρείχαν ωραίες ευκαιρίες για το ζωοσωτήριο έργο του κηρύγματος της Βασιλείας. Σπουδαστές και εκπαιδευτές ενασχολούνταν μαζί στην υπηρεσία αγρού.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μαινόταν ακόμη όταν αποφοίτησαν οι πρώτες τάξεις της Σχολής Γαλαάδ. Επειδή τότε ήταν ουσιαστικά αδύνατον να σταλθούν ιεραπόστολοι στην Ευρώπη και στα νησιά του Ειρηνικού, καθώς και στην Ασία, στάλθηκαν πρώτα στην Κούβα, στο Μεξικό, στην Κόστα Ρίκα, στο Πουέρτο Ρίκο, στον Καναδά και στην Αλάσκα. Από τότε έχουν πάει πραγματικά στα άκρα της γης για να διακηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας «προς μαρτυρίαν».—Ματθ. 24:14.

Η αποφοίτηση της τριακοστής πέμπτης τάξεως της Σχολής Γαλαάδ έγινε στο αγρόκτημα της Βασιλείας στις 24 Ιουλίου 1960. Η τριακοστή έκτη τάξη λειτούργησε στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας Σκοπιά στην Κολούμπια Χάιτς 107 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 1961. Πόσο ωφέλιμο είναι να υπάρχει αυτή η σχολή στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας! Οι σπουδαστές έχουν τώρα το προνόμιο ν’ ακούν ομιλίες από περισσότερους αδελφούς που έχουν σχέση με το προσωπικό της Εταιρίας, περιλαμβανομένων και μελών του κυβερνώντος σώματος των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που άρχισε η Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιά. Μέχρι σήμερα περισσότεροι από 5.750 σπουδαστές έχουν παρακολουθήσει αυτό το θεσμό θεοκρατικής εκπαιδεύσεως. Απ’ αυτό τον αριθμό, πάνω από 3.000 είναι ακόμη δραστήριοι στην ολοχρόνια υπηρεσία, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της Βασιλείας σ’ όλο τον κόσμο.

ΣΧΟΛΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Στο πέρασμα του χρόνου η Εταιρία εξακολούθησε να δίνει μεγάλη σημασία στη θεοκρατική εκπαίδευση για ζωή. Το 1958 άρχισαν εργασίες πάνω σε μία σειρά μελέτης για μια καινούργια σχολή. Αυτή ήταν για επισκόπους. Με το όνομα η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, αρχικά τα μαθήματα της διαρκούσαν είκοσι τέσσερις ημέρες διδασκαλίας με ενενήντα έξι συνεδριάσεις στην αίθουσα διδασκαλίας και είκοσι εκπαιδευτικές ομιλίες η διαλέξεις. Τα θέματα περιλάμβαναν Διδασκαλίες της Βασιλείας, Υπηρεσία Αγρού, Ομιλίες και Ποίμανση. Η πρώτη ομάδα που παρακολούθησε τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας αποτελούνταν από είκοσι πέντε σπουδαστές, επισκόπους περιοχής των Ηνωμένων Πολιτειών και τις συζύγους τους, που δεν ήταν απόφοιτοι της Σχολής Γαλαάδ. Αυτή η πρώτη σειρά μαθημάτων διήρκεσε από τις 9 Μαρτίου ως τις 3 Απριλίου 1959 στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Η σχολή μεταφέρθηκε στα κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλυν στις 9 Απριλίου 1967.

Με το πέρασμα του χρόνου η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας έγινε δεκαπενθήμερη. Οι Σχολές Διακονίας της Βασιλείας λειτουργούν σε πολλές χώρες σ’ ολόκληρη τη γη με μεγάλο όφελος του λαού του Ιεχωβά. Σε αρκετές χώρες οι εκπαιδευτές ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο, χρησιμοποιώντας τις τοπικές Αίθουσες Βασιλείας έτσι ώστε περισσότεροι πρεσβύτεροι να μπορούν να ωφεληθούν με τη σχολή σε μια τοποθεσία πιο βολική σ’ αυτούς. Πόσο ευγνώμων μπορεί να είναι ο λαός του Ιεχωβά μ’ αυτή την έξοχη εκπαίδευση που του έχει προμηθευτεί! Η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας έχει κάνει πολλά για να εξοπλίσει τους Χριστιανούς επισκόπους για τις ευθύνες και τα προνόμιά τους.

Υπάρχει μία ενδιαφέρουσα πλευρά της θεοκρατικής εκπαιδεύσεως για ζωή που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Στο πέρασμα των χρόνων μερικοί που έχουν αναζητήσει Γραφική γνώση είναι αγράμματοι, αλλά το πρόβλημα τους δεν έχει παραβλεφθεί. Σε πολλές χώρες η οργάνωση του λαού του Θεού έχει δημιουργήσει τάξεις αγραμμάτων. Μερικές έχουν επαινεθεί πολύ από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Άνδρες και γυναίκες έμαθαν να διαβάζουν και να γράφουν και πολλοί μεταξύ αυτών εξακολουθούν ν’ απολαμβάνουν πλούσια προνόμια υπηρεσίας προς τιμήν και δόξα του Ιεχωβά.

ΔΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ «ΠΡΟΧΩΡΕΙΤΕ ΕΜΠΡΟΣ»

Πίσω στο 1942 ο αδελφός Νορρ και οι διοικητικοί συνεργάτες του κατάλαβαν ότι υπήρχε πολύ έργο μπροστά. Πραγματικά, στη Θεοκρατική Συνέλευση του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις 18-20 Σεπτεμβρίου 1942, δόθηκε το σύνθημα «Προχωρείτε Εμπρός!» Το Κλήβελαντ του Οχάιο ήταν η πόλη κλειδί, συνδεδεμένη με πενήντα μία άλλες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η κύρια ομιλία της συνελεύσεως έγινε από τον Φ. Γ. Φραντς το βράδυ της Παρασκευής 18 Σεπτεμβρίου 1942. Με θέμα «Το Μοναδικό Φως», βασιζόταν στον Ησαΐα, κεφάλαια 49 και 60. Σ’ εκείνη την ομιλία, το σύνθημα «Προχωρείτε Εμπρός» αντήχησε καθαρά. Η Τζούλια Γουίλκοξ γράφει: «Στο τέλος της κύριας ομιλίας, ‘Το Μοναδικό Φως’, δεν νομίζω ότι σκέφτηκε κανείς από το ακροατήριο ότι ήταν καιρός να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί. Όχι, ήταν καιρός να ‘εγερθούν και να λάμπουν’, έτσι ώστε ο λαός του Θεού να συνεχίζει να αντανακλά το μοναδικό φως στο σκοτάδι αυτού του παλιού κόσμου.»

Ο αδελφός Νορρ ακολούθησε τον Φ. Γ. Φραντς στο πρόγραμμα, μιλώντας πάνω στο θέμα «Παρουσιάζοντας τη Μάχαιρα του Πνεύματος». Άνοιξε την ομιλία του με τις σημαντικές λέξεις: «Υπάρχει περισσότερο έργο να γίνει· πολύ έργο!»

Περισσότερες ενδείξεις ότι υπήρχε έργο μπροστά περιέχονταν στις δηλώσεις που έγιναν στη διάρκεια της δημόσιας ομιλίας την Κυριακή το απόγευμα 20 Σεπτεμβρίου. Το θέμα; Ένα παράξενο θέμα, πραγματικά, αφού τα έθνη τότε ήταν μπλεγμένα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το θέμα ήταν «Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;»

Ο αδελφός Νορρ καταλάβαινε τη μεγάλη σημασία που θα είχε αυτή η ομιλία. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένος ‘να κάνει το καλύτερο που μπορούσε’. «Μήνες πριν», λέει ο Λ. Ε. Ρόις, «τον άκουγα να εξασκείται μεγαλόφωνα, ανασκοπώντας τη δημόσια ομιλία του ‘Ειρήνη—Μπορεί να Διαρκέσει;’ κυριολεκτικά δεκάδες φορές. Το δωμάτιό μου στο Μπέθελ ήταν στο πάτωμα ακριβώς κάτω από το δωμάτιο του προέδρου. Έτσι, ξέρω προσωπικά πόσο πολύ και σκληρά εξασκήθηκε για να κάνει την ομιλία.»

Στη διάρκεια εκείνης της ωριαίας ομιλίας, η Κοινωνία των Εθνών ταυτίστηκε με τόλμη με το πολιτικό κόκκινο θηρίο του 17 κεφαλαίου της Αποκαλύψεως. Τονίσθηκε ότι η Κοινωνία, που τότε βρισκόταν στην άβυσσο της αδράνειας, δεν ήταν, αλλά δεν θα παρέμενε στην άβυσσο. (Αποκ. 17:8) Θα ανερχόταν πάλι. «Αλλά προσέξτε αυτό», τόνισε ο Νορρ, «η προφητεία δείχνει ότι όταν το ‘θηρίο’ βγαίνει από την άβυσσο στο τέλος του ολοκληρωτικού αυτού πολέμου, βγαίνει με τη γυναίκα Βαβυλώνα πάνω του, ή αυτή ανεβαίνει πάνω του καθώς αυτό βγαίνει.» Αλλά ούτε η ανθρωποποίητη ειρήνη ούτε το κόκκινο θηρίο θα διαρκούσαν. Σύντομα το ίδιο το θηρίο θα καταστρεφόταν ολοσχερώς.

Αναπολώντας αυτή την ομιλία, η Μαρί Γκίμπαρντ σχολιάζει: «Πόσο ακριβώς έχει εκπληρωθεί η προφητεία της Αποκαλύψεως 17, μια και αποδείχθηκε ότι η Κοινωνία των Εθνών βγήκε από την άβυσσο σε μια ανήσυχη ειρήνη που δεν θα διαρκέσει! Τι θαυμάσια προστασία για μας να μην επηρεαζόμαστε από τα παγκόσμια γεγονότα που ακολούθησαν—το ιωβηλαίο που ήρθε μετά τη νίκη στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία και έπειτα το 1945, όταν τα Ηνωμένα Έθνη χαιρετήθηκαν σαν την απάντηση στην ειρήνη για το μέλλον! Η ομιλία αυτή έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας και μας βοήθησε στην καθημερινή μας ζωή.» Το συμπέρασμα επίσης ήταν ξεκάθαρο. Οι δούλοι του Ιεχωβά είχαν έργο να κάνουν και τους απέμενε λίγος χρόνος για να το κάνουν.

ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΕΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ

Σ’ εκείνη τη συνέλευση το 1942 αναγγέλθηκε ότι αντιπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά θα επισκέπτονταν τακτικά τις εκκλησίες του λαού του Θεού. (Οι υπηρέτες ζώνης είχαν κάνει τέτοιο έργο προηγουμένως, αλλά οι δραστηριότητές τους και εκείνες των υπηρετών περιοχής, καθώς επίσης και η διεξαγωγή συνελεύσεων ζώνης είχαν διακοπεί από την 1η Δεκεμβρίου 1941.) Η αποστολή των περιοδευόντων αντιπροσώπων της Εταιρίας επρόκειτο να ξαναρχίσει την 1η Οκτωβρίου 1942. Αυτοί οι αδελφοί ήταν γνωστοί σαν «υπηρέτες στους αδελφούς», παρόμοιοι με τους επισκόπους περιοχής σήμερα. «Εξέταζαν τα αρχεία των εκκλησιών και βοηθούσαν τους αδελφούς να προωθούν τα συμφέροντα της Βασιλείας», λέει η αδελφή Τζ. Νόρρις. «Όλα αυτά μας βεβαίωναν για τη φροντίδα του Ιεχωβά για το λαό του μέσω της οργανώσεώς του!»

Από τις 15 Οκτωβρίου 1946 και μετά, μερικά νέα χαρακτηριστικά επρόκειτο να εγκαινιασθούν σχετικά μ’ αυτό το έργο. Ο αγρός θα χωριζόταν σε περιοχές, κάθε μία περίπου με είκοσι εκκλησίες. Αυτές θα υπηρετούνταν για μια εβδομάδα από τους περιοδεύοντες επισκόπους, κυρίως για να βοηθούν τους Μάρτυρες στο κήρυγμά τους από σπίτι σε σπίτι. Δύο φορές το χρόνο όλες οι εκκλησίες μιας περιοχής θα συγκεντρώνονταν σ’ ένα μέρος για μια τριήμερη συνέλευση περιοχής, στην οποία θα προΐστατο ένας «υπηρέτης περιφερείας». Στα επόμενα χρόνια έγιναν προσαρμογές σ’ αυτή τη διευθέτηση και σεις ωφελείστε από αυτήν τώρα εάν είστε ένας από τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά πώς ήταν πριν από μερικά χρόνια;

Ας πάρουμε το έργο περιφερείας στη δεκαετία του σαράντα σαν ένα παράδειγμα των προσπαθειών που καταβάλλονταν απ’ αυτούς τους πρόθυμους ποιμένες του ποιμνίου του Θεού. Κοιτάξτε πίσω, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1940, για παράδειγμα, όταν ο Νικόλας Κόβαλακ ήταν ένας από τους λίγους αδελφούς που ενασχολούνταν στο έργο περιφερείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αναφερόμενος στον Οκτώβριο του 1949, λέει: «Ταξίδεψα 6.030 χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο εκείνο το μήνα!» Επίσης αφηγείται: «Είχα πέντε συνελεύσεις περιοχής τα σαββατοκύριακα εκτός από την υπηρεσία σε διάφορες εκκλησίες ενδιάμεσα. Έτσι ταξίδευα, μιλούσα, έδινα μαρτυρία, ήλεγχα τα αρχεία, έτρωγα, μελετούσα, διάβαζα και είχα λίγο χρόνο για ύπνο!» Μία εβδομάδα ταξίδεψε περίπου 3.500 χιλιόμετρα υπηρετώντας δύο εκκλησίες και το σαββατοκύριακο μία συνέλευση περιοχής. Φυσικά, δεν ήταν όλα τα ταξίδια του με το αυτοκίνητο τόσο μακρινά. «Τώρα με περισσότερες εκκλησίες είναι ευκολότερο», παραδέχεται ο αδελφός Κόβαλακ. «Ο Ιεχωβά είναι καλός σε μας και μας στηρίζει.»

Οι επίσκοποι περιφερείας και περιοχής σήμερα ενδιαφέρονται βαθιά για τους συλλάτρεις τους. Προσπαθούν να τους βοηθήσουν στην υπηρεσία αγρού και να τους οικοδομήσουν πνευματικά. Οι συνελεύσεις περιοχής παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στην προώθηση των συμφερόντων της Βασιλείας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ ΣΤΑΣΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

Όταν η νέα διοίκηση της Εταιρίας Σκοπιά ανέλαβε τα καθήκοντα της στις αρχές της δεκαετίας του 40, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχιζόταν και η ακεραιότητα αρκετών Χριστιανών προς τον Ιεχωβά βρισκόταν σε δοκιμασία. Το 1940 μπήκε σε ισχύ στις Ηνωμένες Πολιτείες, που ακόμη δεν είχαν μπει στον πόλεμο, ο Νόμος Επιλογής για Στρατιωτική Εκγύμναση και Υπηρεσία. Αυτός ο νόμος επέβαλε την επιστράτευση νεαρών πάνω από 18 χρόνων, αλλά προέβλεπε απαλλαγή για «τακτικούς ή κατάλληλα χειροτονημένους θρησκευτικούς διακόνους» στην κατηγορία IV-D. Στις περισσότερες περιπτώσεις αρνήθηκαν να κατατάξουν τους μάρτυρες του Ιεχωβά στην κατηγορία των διακόνων. Αυτοί οι Μάρτυρες δεν ήταν ούτε στασιαστικοί ούτε εμπόδιζαν τις στρατιωτικές ή άλλες επιδιώξεις των ανθρώπινων κυβερνήσεων. Όμως, οι Μάρτυρες ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν αυστηρή ουδετερότητα σαν Χριστιανοί. (Ιωάννης 17:16) Είχαν «σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία.»—Ησαΐας 2:2-4.

Σε χιλιάδες περιπτώσεις οι εισαγγελείς υποστήριζαν ότι οι Μάρτυρες έπρεπε πρώτα να καταταγούν στο στρατό, πριν τους επιτραπεί να προσφύγουν για απαλλαγή στα ομοσπονδιακά δικαστήρια. Έτσι, αυτοί που διακρατούσαν ακεραιότητα στέλνονταν από τα ομοσπονδιακά περιφερειακά δικαστήρια στη φυλακή και μάλιστα σε μερικούς επέβαλαν το ανώτατο όριο φυλακίσεως των πέντε χρόνων και πρόστιμο δέκα χιλιάδες δολλάρια. Είναι ενδιαφέρον ότι όταν ο Ευγένιος Ρ. Μπράντ κι έξι άλλοι Μάρτυρες καταδικάστηκαν, ο δικαστής έδειξε μια σημαία κρεμασμένη στον τοίχο πίσω από την έδρα του και είπε, όπως θυμάται ο αδελφός Μπραντ: «Βλέπετε αυτή τη σημαία; Λοιπόν, σ’ αυτή τη σημαία μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο του Θεού μου, γι’ αυτό δεν έχω καμιά αντίρρηση να τη λατρέψω, κι έτσι πρέπει να αισθάνεστε και σεις.»

ΚΑΛΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Εκείνη η πρώτη νύχτα πίσω από τα σίδερα της φυλακής ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία. Ο σκαπανέας Ντανιέλ Σύντλικ (ο οποίος τώρα υπηρετεί στο Μπέθελ του Μπρούκλυν) φυλακίστηκε το 1944 λόγω της Χριστιανικής του ουδετερότητας. Θυμάται που ξάπλωσε πάνω στο κρεβάτι της φυλακής και άκουγε τις σιδερένιες πόρτες που έκλειναν κάνοντας θόρυβο «σαν δυνατές βροντές». Καθώς η μια πόρτα μετά την άλλη έκλεινε, ο θόρυβος πλησίαζε στο κελί του ώσπου έκλεισε και η πόρτα του κελιού του. Ο ίδιος λέει: «Ξαφνικά, ένα φοβερό ανατριχιαστικό αίσθημα με πλημμύρισε. . . που μ’ έκανε να νιώσω σαν παγιδευμένος. Κατόπιν, σχεδόν αμέσως πλημμύρισα από ένα άλλο αίσθημα που μ’ έκανε να νιώσω απέραντη ειρήνη και χαρά, την ειρήνη που η Γραφή ονομάζει ‘η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν.’»—Φιλιπ. 4:7.

Ο αδελφός Σύντλικ, όπως και τόσοι πολλοί άλλοι, βρέθηκε τελικά σε μια ομοσπονδιακή φυλακή. Τι έκαναν εκεί οι Χριστιανοί που ήταν φυλακισμένοι λόγω ουδετερότητας; Εκμεταλλεύτηκαν καλά το χρόνο τους. Όταν δεν ήταν απασχολημένοι με εργασίες της φυλακής, συχνά τους άφηναν να έχουν συναθροίσεις για μελέτη της Γραφής και των εκδόσεων της Εταιρίας Σκοπιά. Βελτίωσαν επίσης τις γενικές τους γνώσεις μελετώντας ξένες γλώσσες, σαν τα Ισπανικά και τα Ελληνικά. Σχετικά με τους Χριστιανούς που ήταν φυλακισμένοι στο Μιλ Πόιντ, στη Γουέστ Βιρτζίνια, ο Ράντολφ Τζ. Σάναλ λέει: «Είχαμε τη μελέτη μας βιβλίου εκκλησίας. . . ο όμιλος των αδελφών σε κάθε θάλαμο είχε τη Συνάθροιση Υπηρεσίας και τη Θεοκρατική του Σχολή. . . την Κυριακή είχαμε τη μελέτη ‘Σκοπιάς’ στη βιβλιοθήκη. . . Επίσης είχαμε το προνόμιο να έχουμε συνελεύσεις σε μικρογραφία. . . Ένα καλοκαίρι χρησιμοποιήσαμε το ποδοσφαιρικό γήπεδο, είχαμε ένα πιάνο κι άλλα μουσικά όργανα κι ένα πάρα πολύ διδακτικό πρόγραμμα.»

Όταν θυμάται το Χριστιανικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα μέσα στη φυλακή τις μέρες εκείνες, ο Φ. Τζέρρυ Μόλοχαν λέει: «Υπήρχε μεγάλος αριθμός παρευρισκομένων στις συναθροίσεις μας και ήταν τόσο εκπαιδευτικές που χιουμοριστικά αποκαλούσαμε τη φυλακή Λίβενγουορθ Χόνορ Φαρμ: ‘Πετρόφρακτο Πανεπιστήμιο’.»

Η Εταιρία Σκοπιά ενδιαφερόταν για την πνευματική ευημερία αυτών των νεαρών ανδρών. Γι’ αυτό έγιναν διευθετήσεις να τους επισκέπτονται τακτικά ορισμένοι αδελφοί, όπως οι Α. Χ. Μακμίλλαν και Τ. Τζ. Σάλλιβαν. Γιατί; Για να παρέχουν Γραφική συμβουλή κι ενθάρρυνση.

Είτε είναι ελεύθεροι είτε φυλακισμένοι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναζητούν τρόπους να εκτελέσουν την αποστολή τους να κάνουν μαθητές. (Ματθ. 28:19, 20) Είναι αλήθεια ότι οι ευκαιρίες γι’ αυτούς τους φυλακισμένους ήταν τώρα περιορισμένες. Αυτό όμως δεν σφράγισε τελείως τα χείλια τους. Ο αδελφός Μόλοχαν παρατηρεί: «Εκμεταλλεύτηκα πολύ καλά μια ευκαιρία που παρουσιάστηκε κι έτσι ο Φρανκ Ράιντεν, ένας άνθρωπος με καλή καρδιά που ήταν δικασμένος σε ισόβια, έγινε η πρώτη μου “συστατική επιστολή” και βαπτίστηκε στη γούρνα που έπιναν νερό τα μουλάρια.»—2 Κορ. 3:1-3.

ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΧΑΡΗ

Στις 10 Αύγουστου 1946, στη Θεοκρατική Συνέλευση «Ευφραινόμενα Έθνη» των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ του Οχάιο, πάνω από 60.000 εκπρόσωποι υιοθέτησαν ομόφωνα μια σημαντική απόφαση. Η απόφαση ζητούσε από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να δώσει πλήρη χάρη στους πάνω από 4.000 άδικα καταδικασμένους και φυλακισμένους Μάρτυρες. Η χάρη αυτή θα ξανάδινε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς τα πολιτικά δικαιώματα, τα οποία παράνομα τους στερούσαν οι επιτροπές στρατολογίας και τα ομοσπονδιακά δικαστήρια από το 1940 μέχρι το 1946.

«Με κατάπληξή μου», λέει ο Έντγκαρ Κ. Κέννεντυ, «ο εισηγητής ανακοίνωσε ότι η απόφαση που ζητούσε πλήρη χάρη για όλους αυτούς τους άνδρες θα υποβαλλόταν προσωπικά στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών από έναν εκπρόσωπο της Εταιρίας. Επειδή πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Χάρρυ Τρούμαν, ένας πρώην αξιωματικός του στρατού με τον οποίο συνυπηρέτησα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να αναφέρω αυτό το γεγονός στο γραφείο του εισηγητή, πράγμα που έκανα.» Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, στις 12.30 μ.μ. μέρα Παρασκευή, 6 Σεπτεμβρίου 1946, ο δικηγόρος της Εταιρίας, ένας άλλος δικηγόρος και ο αδελφός Κέννεντυ, ένας σκαπανέας, συναντήθηκαν με τον πρόεδρο για σαράντα περίπου λεπτά. Σύμφωνα με τον αδελφό Κέννεντυ, ο Τρούμαν άκουγε με προσοχή καθώς ο δικηγόρος της Εταιρίας ανέπτυξε τα κύρια σημεία της αποφάσεως μέχρι το σημείο που γινόταν αίτηση χάρης από τον πρόεδρο. Τότε θυμάται ότι «ο Τρούμαν διέκοψε γεμάτος έξαψη και είπε: ‘Για μένα είναι άχρηστος οποιοσδήποτε δεν πολεμάει για την πατρίδα του. Επίσης δεν μ’ αρέσει η περιφρόνηση που δείχνετε για τη σημαία.’» Ο αδελφός Κέννεντυ συνεχίζει:

«Τώρα κατάλαβα ότι ήρθε η σειρά μου να μιλήσω. Συστήθηκα σαν ένας πρώην συμπολεμιστής αξιωματικός και είπα ότι ήμουν υπεύθυνος για την τροφοδοσία της πυροβολαρχίας του με όλα τα πυρομαχικά που είχε χρησιμοποιήσει στη διάρκεια του πολέμου. Έβγαλα από την τσάντα μου μια φωτογραφία των αξιωματικών του συντάγματος και την έβαλα πάνω στο γραφείο του. Την κοίταξε και είπε ότι είχε την ίδια φωτογραφία κρεμασμένη πάνω από το γραφείο του στη βιβλιοθήκη του. Τότε του είπα ότι είναι πιο δύσκολο ν’ αγωνίζεται κανείς για Χριστιανικές αρχές παρά να πολεμάει στον πόλεμο. Με λίγα λόγια εξήγησα το λόγο για τον οποίο οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν χαιρετάνε τη σημαία. Άκουσε προσεκτικά και μετά είπε, ‘Βλέπω ότι είχα λάθος’.»

Σύμφωνα με τον αδελφό Κέννεντυ, από ‘κει και πέρα ο πρόεδρος έδωσε προσοχή στο δικηγόρο της Εταιρίας «καθώς αυτός ολοκλήρωνε την αίτηση για την αποφυλάκιση των μαρτύρων του Ιεχωβά που ήταν ακόμη στη φυλακή με βάση το Νόμο περί στρατολογίας. Ο Τρούμαν τότε είπε ότι θα το συζητούσε με τον Εισαγγελέα.»

Μετά από λίγο καιρό ο Πρόεδρος Τρούμαν διόρισε την Επιτροπή Αμνηστίας. Η επιτροπή εξέτασε χιλιάδες δικαστικές υποθέσεις και σύστησε να δοθεί χάρη σε μερικούς. Στις 23 Δεκεμβρίου 1947, όμως, ο Τρούμαν έδωσε χάρη σε 136 μόνο Μάρτυρες, ενώ δόθηκε χάρη σε σύνολο 1.523 φυλακισμένων. Άλλες θρησκευτικές ομάδες, ενώ είχαν συνολικά μόνο 1.000 άνδρες στη φυλακή σε σύγκριση με 4.300 Μάρτυρες, πήρανε τη μερίδα του λέοντος. Έτσι δείχτηκε μεροληψία σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών των Χριστιανών απλώς και μόνο γιατί είχανε μείνει σταθερά προσκολλημένοι στην απόφαση τους να διακρατήσουνε ακεραιότητα στον Ιεχωβά Θεό.

Ο ΝΟΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Στις υποθέσεις Σμιθ και Εστέπ το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αποφάνθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1946 ότι τα κατώτερα ομοσπονδιακά δικαστήρια έσφαλαν απορρίπτοντας το δικαίωμα των Μαρτύρων για μια αμερόληπτη δικαστική ακρόαση και με το να υποστηρίζουν ότι οι Μάρτυρες έπρεπε να καταταγούν στις στρατιωτικές δυνάμεις προτού μπορέσουν να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους στο δικαστήριο. Στις 23 Δεκεμβρίου 1946, στις υποθέσεις Γκίμπσον και Ντόντεζ, το Δικαστήριο επεξέτεινε το νόμο για να επιτραπεί η υπεράσπιση στο δικαστήριο και για τους μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν κατηγορηθεί ότι δεν παρουσιάστηκαν στα στρατόπεδα σαν αντιρρησίες συνειδήσεως ή ότι δεν είχαν παραμείνει σ’ ένα τέτοιο στρατόπεδο μετά την παρουσίαση τους.

Οι δικηγόροι της κυβερνήσεως υποστήριξαν ότι οι ολοχρόνιοι σκαπανείς δεν είχαν δικαίωμα απαλλαγής από τη στρατιωτική υπηρεσία και την εκγύμναση, γιατί δεν είχαν μια μόνιμη εκκλησία. Επιπρόσθετα, οι δικηγόροι της κυβερνήσεως ισχυρίστηκαν ότι οι υπηρέτες εκκλησίας (προεδρεύοντες επίσκοποι) δεν είχαν δικαίωμα απαλλαγής, γιατί οι εκκλησίες τους δεν αποτελούνταν από λαϊκούς αλλά προήδρευαν πάνω σε άτομα που ήταν όλοι τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα επιχειρήματα αυτά καταρρίφθηκαν στην περίπτωση Ντίκινσον που εκδικάστηκε στις 30 Νοεμβρίου 1953 από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών και η απόφαση ήταν υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό έθεσε ένα νομικό προηγούμενο που το ακολούθησαν όλα τα ομοσπονδιακά δικαστήρια.

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ

Κοιτάζοντας πίσω στα σαράντα περασμένα χρόνια, όταν τόσο πολλοί Χριστιανοί που κρατούσαν ουδέτερη στάση φυλακίζονταν για τη διακράτηση της ακεραιότητάς τους, μπορεί κανείς να αναρωτιέται τι θα έκανε αυτός κάτω από παρόμοιες καταστάσεις. Πραγματικά δεν έχει σημασία ποια δικαιολογία χρησιμοποιεί ο εχθρός για να φυλακίσει το λαό του Θεού. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά Θεού η ακεραιότητα μπορεί να κρατηθεί, ακριβώς όπως την κράτησαν εκατοντάδες απ’ αυτούς τους Χριστιανούς πριν από μερικά χρόνια. Το 1965, ύστερα από επτά χρόνια στις φυλακές της Ερυθράς Κίνας, ο Στάνλεϋ Έρνεστ Τζόουνς μίλησε σε πάνω από 34.700 άτομα στο Στάδιο Γιάνκη στην πόλη της Νέας Υόρκης. Όσο ήταν φυλακισμένος έκανε στοχασμούς πάνω στις Γραφές, προσευχόταν και κρατούσε τον εαυτό του πνευματικά ισχυρό με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά. Ένα όμως πράγμα που ανέφερε ήταν το εξής: «Θα έχουμε θλίψη μόνο ‘δέκα ημερών’. Μ’ άλλα λόγια η θλίψη κάποτε θα περάσει. Το καθετί έχει ένα τέλος στον ορισμένο καιρό. Γι’ αυτό το μόνο που εμείς κάνουμε είναι να υπομένουμε· ο Θεός είναι Εκείνος που θα μας διασώσει.»—Αποκ. 2:10.

Ένας συνιεραπόστολος, ο Χάρολντ Κινγκ, έμεινε πέντε σχεδόν χρόνια σε μια φυλακή της Ερυθράς Κίνας. Κι’ αυτός, επίσης, παρέμεινε πνευματικά δυνατός. Γνωρίζετε ότι ενώ ήταν φυλακισμένος συνέθεσε ακόμη και μουσική βασισμένη σε Γραφικές σκέψεις; Ναι, το υμνολόγιο που χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα «Άδοντες και Ψάλλοντες εν τη Καρδία Υμών» περιλαμβάνει μία μελωδία που ο αδελφός Κίνγκ εμπνεύστηκε στη φυλακή. Είναι ο ύμνος αριθμός 10 με τίτλο «Από σπίτι σε σπίτι.» Μη φοβάστε, λοιπόν, το μέλλον. Ο Ιεχωβά μπορεί να σας υποστηρίξει όπως το έκανε με τους φυλακισμένους Χριστιανούς που κράτησαν ουδετερότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και με τόσους άλλους που διακράτησαν ακεραιότητα, περιλαμβανομένων των αδελφών Τζόουνς και Κινγκ που είχαν τη σκληρή εμπειρία να φυλακιστούν σε μια φυλακή της Κομμουνιστικής Κίνας.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑΣ

Η 2 Σεπτεμβρίου 1945 έφερε το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα γραφεία των τμημάτων της Εταιρίας Σκοπιά σύντομα ξανάνοιξαν σε πολλές χώρες. Εκκλησίες ξαναϊδρύθηκαν και πνευματική τροφή άρχισε ξανά να παρέχεται σε ολοένα μεγαλύτερες ποσότητες. Όμως, Χριστιανοί σε χώρες που καταστράφηκαν από τον πόλεμο είχαν ανάγκη και από υλικά πράγματα. Γι’ αυτό, ο λαός του Ιεχωβά εκδηλώνοντας Χριστιανική αγάπη απέναντι στους συγχριστιανούς τους που βρίσκονταν σε ανάγκη, άρχισε μια παγκόσμια εκστρατεία βοήθειας που διήρκεσε δυόμισι χρόνια. (Ιωάν. 13:34, 35) Μάρτυρες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ελβετία, τη Σουηδία και αλλού προσέφεραν ρούχα και χρήματα για την αγορά τροφίμων, για να βοηθήσουν Χριστιανούς στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Βουλγαρία, στην Κίνα, στην Τσεχοσλοβακία, στη Δανία, στην Αγγλία, στη Φινλανδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Ουγγαρία, στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία, στις Φιλιππίνες, στην Πολωνία και στη Ρουμανία.

«Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου,» όπως θυμάται η Χέιζελ και η Έλεν Κραλ, «οι αδελφοί μας επέστρεψαν από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Πολλοί ήταν άρρωστοι και απογυμνωμένοι από τα υλικά τους αποκτήματα και μερικοί απ’ αυτούς ήταν χωρισμένοι από τις οικογένειες τους, χωρίς να ξέρουν αν ήταν ακόμη ζωντανοί ή όχι. Παρ’ όλα αυτά ήταν εκπληκτικά ισχυροί πνευματικά. Οι αδελφοί τους σ’ όλο τον κόσμο τούς δέχτηκαν με αγάπη. Η πρώτη τους φροντίδα ήταν να αναδιοργανώσουν το έργο της Βασιλείας, να διακηρύξουν τα ίδια καλά νέα για τα οποία είχαν φυλακιστεί και να ανεφοδιαστούν με πνευματική γνώση. Αυτή η ζωηρή τους επιθυμία, μετά από τέτοιες μεγάλες ταλαιπωρίες, ήταν κάτι που μας έδωσε δύναμη και ήμασταν χαρούμενοι για το προνόμιο να βοηθήσουμε, σ’ ένα μικρό βαθμό, στις υλικές τους ανάγκες. Ρούχα, παπούτσια και άλλα αναγκαία συγκεντρώθηκαν και ταξινομήθηκαν στις Αίθουσες Βασιλείας και ύστερα φορτώθηκαν σε φορτηγά για ν’ αποσταλούν στους αδελφούς μας. Μ’ αυτό το στοργικό τρόπο στάλθηκαν μεγάλες ποσότητες απ’ αυτά.»

Το σύνολο της αποστολής ρούχων έφθασε τα 480.000 κιλά (1.056.247 πάουντς). Η αποστολή τροφίμων έφθασε τα 325.000 κιλά (718.873 πάουντς). Επιπλέον στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας βοήθειας στάλθηκαν 124.110 ζευγάρια παπούτσια σε Χριστιανούς που είχαν ανάγκη. Η αξία όλων αυτών σε χρήμα έφθασε τα 1.322.406 δολλάρια. Τα στοργικά αυτά δώρα εκτιμήθηκαν από τους αδελφούς. Σχολιάζοντας μια έκφραση ευγνωμοσύνης, η Εσθήρ Άλεν λέει: «Το ευχαριστήριο γράμμα που λάβαμε έκανε τα μάτια μας να δακρύσουν από χαρά.» Από το ένα, λοιπόν, μέρος στέλνονταν υλικά αγαθά κι από το άλλο μέρος έρχονταν εκδηλώσεις εκτιμήσεως και ένα ενθαρρυντικό υπόμνημα ακεραιότητας.

Στα χρόνια που πέρασαν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν διάφορες ευκαιρίες να βοηθήσουν τους ομοπίστους τους στη χώρα τους και στο εξωτερικό με υλικούς τρόπους. Σκεφθείτε το σεισμό στο Περού το 1970. Οι εκκλησίες στη Λίμα συγκέντρωσαν ρούχα, τρόφιμα και χρήματα κι έγκαιρα μετέφεραν επτά σχεδόν τόνους προμηθειών στην περιοχή που πλήγηκε. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην πόλη της Νέας Υόρκης προσέφεραν πάνω από δέκα τόνους ρούχα. Αυτά ήταν πολύ περισσότερα απ’ όσα χρειάζονταν. Η Εταιρία Σκοπιά, επίσης, προσέφερε 20.000 δολλάρια για να τα χρησιμοποιήσει το γραφείο του τμήματός της και να προμηθευτεί οτιδήποτε είχαν ανάγκη οι αδελφοί στην πληγείσα περιοχή. Με όμοιο τρόπο δόθηκε βοήθεια όταν σεισμός κατέστρεψε τη Μανάγκουα στη Νικαράγουα το 1972. Τέτοιες εκδηλώσεις Χριστιανικής αγάπης μάς θυμίζουν τη γενναιοδωρία των Χριστιανών του πρώτου αιώνα.—2 Κορινθίους 9:1-14.

Ωστόσο, η βοήθεια που δίνεται σε ομοπίστους λάτρεις του Ιεχωβά δεν αποτελείται πάντα από υλικά αγαθά. Ξέρετε ότι το 1961 οι δούλοι του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες κι άλλες χώρες έγραψαν χιλιάδες γράμματα στις αρχές της Ισπανίας ζητώντας να αποδοθεί ελευθερία λατρείας στο λαό του Θεού εκεί; Και το 1968 έγραψαν στις αρχές της Μαλάουι διαμαρτυρόμενοι για την κακομεταχείριση των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά εκεί. Έχουν γνήσιο στοργικό ενδιαφέρον για τους αδελφούς τους παντού.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Οι μεγάλες συνάξεις του λαού του Θεού, αρχαίες και σύγχρονες, ήταν ευκαιρίες για μεγάλες πνευματικές ευλογίες. Συχνά, επίσης, ήταν ευκαιρίες για μεγάλη χαρά. (Δευτ. 31:10-13· Νεεμ. 8:8, 12) Αυτό ήταν αληθινό για τη Θεοκρατική Συνέλευση «Ευφραινόμενα Έθνη» των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ του Οχάιο που έγινε ένα χρόνο μετά τον πόλεμο, στις 4-11 Αυγούστου 1946. Αυτή η συνέλευση ήταν διαφορετική. Τα περασμένα χρόνια γίνονταν συνελεύσεις σε διάφορες χώρες, που συνδέονταν μεταξύ τους ραδιοτηλεφωνικά και υπήρχαν μεγάλα ακροατήρια. Για πρώτη φορά, όμως, στη Θεοκρατική Συνέλευση «Ευφραινόμενα Έθνη» ο λαός του Θεού είχε μια διεθνή συνέλευση τέτοιων διαστάσεων που συγκέντρωσε σε μία πόλη αντιπροσώπους απ’ όλα τα μέρη της γης.

Ένα τρομερά δύσκολο έργο πριν από τη συνέλευση ήταν να βρεθούν καταλύματα για τους αντιπροσώπους. Αυτό κατορθώθηκε μ’ ένα εκτεταμένο έργο επισκέψεων από σπίτι σε σπίτι. Εντούτοις πολλοί εκπρόσωποι κατέλυσαν στο χώρο της συνελεύσεως για τροχόσπιτα. Εκεί τελικά έζησε άνετα και μια κοινότητα από 20.000 ανθρώπους. Όπως είναι φυσικό, οι αντιπρόσωποι είχαν ανάγκη από φαγητό και ασφαλώς ήταν σημαντική η εγκατάσταση μιας καφετέριας στον τόπο της συνελεύσεως, όπου μπορούσε να σερβιριστεί φαγητό για 15.000 ως 20.000 άτομα την ώρα.

Αλλά το σπουδαιότερο απ’ όλα ήταν η πνευματική τροφή κι αυτή προσφερόταν άφθονη. Για παράδειγμα ο Φ. Γ. Φραντς μίλησε με θέμα «Ο Θερισμός, το Τέλος του Κόσμου», μια συναρπαστική εξήγηση της παραβολής του Ιησού για τον σίτο και τα ζιζάνια. (Ματθ. 13:24-30, 36-43) Και στην ίδια συνέλευση ο Λ. Α. Σουίνγκλ μίλησε για το «Ξύπνα!». Περιέγραψε τον κόσμο του εικοστού αιώνα σαν έναν κόσμο διασπάσεως του ατόμου, αεριωθουμένων, ραντάρ και ηλεκτρονικών μηχανών, ο οποίος βαδίζει προς το βάραθρο της καταστροφής διότι δεν αντιλήφθηκε τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος. Ο αδελφός Νορρ μίλησε πάνω στο θέμα «Μια Απάντηση στη Θερμή Πρόσκληση», παροτρύνοντας έντονα τους ακροατές του ν’ αγρυπνούν, να παραμένουν άγρυπνοι και να διαβάζουν το «Ξύπνα!» Ναι, το νέο περιοδικό «Ξύπνα!» επρόκειτο ν’ αντικαταστήσει την «Παρηγορία», γνωστή προηγουμένως σαν «Χρυσούς Αιών». Πολλά χρόνια αργότερα ο Χένρυ Α. Κάντγουελ μπορούσε να λέει: «Χωρίς αμφιβολία το “Ξύπνα!” ανταποκρίθηκε στο όνομά του βοηθώντας πολλούς να ξυπνήσουν από το λήθαργο και να στραφούν στην αληθινή λατρεία.»

Άλλοι θυμούνται τη συγκινητική αυτή συνέλευση από το θαυμάσιο βιβλίο που πήραν εκεί για Γραφικές κυρίως μελέτες—το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Πάνω από 10.500.000 αντίτυπα αυτής της πρώτης εκδόσεως τυπώθηκαν μέσα σε έξι περίπου χρόνια. Σε αναθεωρημένη έκδοση από την 1 Απριλίου 1952 η διανομή του βιβλίου συνεχίστηκε και μέχρι τις αρχές του 1971 είχαν τυπωθεί συνολικά 19.246.710 αντίτυπα σε 54 γλώσσες. Το «Έστω ο Θεός Αληθής» βρισκόταν στην τέταρτη θέση σ’ έναν κατάλογο των βιβλίων του εικοστού αιώνα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στον κόσμο.

Η Πέμπτη 8 Αυγούστου ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτη σ’ αυτή τη συνέλευση του 1946. Ο αδελφός Νορρ μίλησε με θέμα «Τα Προβλήματα Ανασυγκροτήσεως κι Επεκτάσεως». Ο Έντγκαρ Κλέυ από τη Μεγάλη Βρετανία έγραψε αργότερα γι’ αυτό το γεγονός: «Εκείνο το βράδυ είχα το προνόμιο να βρίσκομαι από πίσω του στη σκηνή και καθώς περιέγραφε το έργο κι ύστερα μίλησε γύρω από τα σχέδια για επέκταση του οίκου Μπέθελ και του εργοστασίου στο Μπρούκλυν, το τεράστιο ακροατήριο ξέσπαγε σε συνεχή χειροκροτήματα. Ενώ από τη σκηνή δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τα πρόσωπα, ήταν εύκολο, όμως, να νιώσει τη χαρά τους.»

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΚΗΝΗ

Έπρεπε να γίνει θεοκρατική ανασυγκρότηση κι επέκταση. Αυτό ήταν φανερό. Έτσι, στις 6 Φεβρουαρίου 1947, έξι περίπου μήνες μετά τη Θεοκρατική Συνέλευση «Ευφραινόμενα Έθνη», ο πρόεδρος της Εταιρίας Ν. Ο. Νορρ και ο γραμματέας του Μ. Τζ. Χένσελ ξεκίνησαν για μια υπηρεσιακή περιοδεία που θα περιλάμβανε όλη τη γη. Από προσωπικές παρατηρήσεις στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού των 77.000 χιλιομέτρων (47.795 μιλίων) έγινε δυνατό να καθοριστεί τι μέτρα χρειάζονταν για να ενισχυθεί και να ενοποιηθεί η παγκόσμια οργάνωση.

Το ταξίδι αυτό πέτυχε πολλά. Ανάμεσα στα πράγματα που έγιναν μετά το ταξίδι ήταν ότι στάλθηκαν ιεραπόστολοι της Γαλαάδ σε μερικές Ασιατικές χώρες και σε νησιά του Ειρηνικού. Τα συμφέροντα της Βασιλείας προχωρούσαν. Η Θεοκρατία πήγαινε μπροστά!

Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο Ιεχωβά μπορεί να κάνει ‘το ελάχιστο να γίνει χίλια και το λιγοστό, ισχυρό έθνος.’ (Ησαΐας 60:22) Αυτό έκανε ο Ιεχωβά πριν από αιώνες μόλις αποκατέστησε τους εξόριστους Ισραηλίτες από τη Βαβυλώνα στην πατρίδα τους. Με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός απελευθέρωσε τους πνευματικούς Ισραηλίτες από την υποδούλωση στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. Επιπλέον τους ευλόγησε με αυξήσεις. Το 1938 το ανώτατο όριο ήταν 59.047 κήρυκες της Βασιλείας σ’ όλο τον κόσμο. Μετά ήρθαν χρόνια πολέμου, διωγμού των Χριστιανών κι ύστερα οργανωτική ανασυγκρότηση στο λαό του Θεού. Με ποιο αποτέλεσμα; Το 1949 οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έφτασαν τους 317.877! Η αύξηση της Θεοκρατίας ήταν φανερή.

Πόσο κατάλληλο ήταν λοιπόν να συγκεντρωθεί ο λαός του Θεού για τη Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Αύξηση της Θεοκρατίας»! Με αυτοκίνητα, λεωφορεία, τραίνα, πλοία και αεροπλάνα κατέφθαναν ομαδικά στο φημισμένο Στάδιο Γιάνκη της πόλεως της Νέας Υόρκης για την οκταήμερη διεθνή συνέλευση από 30 Ιουλίου μέχρι 6 Αυγούστου 1950. Η άφιξη 10.000 περίπου ξένων ανησύχησε την Υπηρεσία Μεταναστεύσεως και Πολιτογραφήσεως, η οποία έδειξε μεροληψία και φέρθηκε με απρέπεια σ’ αυτούς τους επισκέπτες. Αργότερα οι συγκεντρωμένοι αντιπρόσωποι στη συνέλευση διαμαρτυρήθηκαν έντονα γι’ αυτή τη συμπεριφορά.

Όπως και στη διεθνή συνέλευση στο Κλήβελαντ του Οχάιο το 1946, εγκαταστάθηκε μια μεγάλη καφετέρια για να τραφούν οι πολλές χιλιάδες παρόντες. Πόσο εντυπωσιακό ήταν αυτό! Οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι ένας ελεγκτής της Υγειονομικής Υπηρεσίας είπε: «Είμαι κατάπληκτος. Ποτέ προηγουμένως δεν έχω δει κάτι να λειτουργεί τόσο ομαλά όσο αυτό.»

Πολλοί εκπρόσωποι έμειναν σε ιδιωτικά σπίτια και ξενοδοχεία. Ωστόσο πάνω από 13.000 κατασκήνωσαν τελικά στο χώρο των Μαρτύρων για τροχόσπιτα στη Νέα Ιερσέη, εξήντα πέντε χιλιόμετρα (40 μίλια) από την πόλη της Νέας Υόρκης. Η Μαρία Μ. Γκρήθαμ θυμάται: «Οι αδελφοί απ’ όλη τη Νέα Υόρκη και τη Νέα Ιερσέη εργάστηκαν πολλές εβδομάδες βάζοντας σωλήνες νερού, γκάζι και ηλεκτρικό ρεύμα και κατασκευάζοντας αποχωρητήρια και λουτρά. . . Η πόλη αυτή είχε συνδεθεί τηλεφωνικά με τη συνέλευση στη Νέα Υόρκη κι έτσι όλο το πρόγραμμα στην πόλη της Νέας Υόρκης μπορούσε να ακούγεται στο χώρο με τα τροχόσπιτα.»

Καθώς ξημέρωνε η Τετάρτη 2 Αυγούστου 1950, ο λαός του Ιεχωβά γενικά δεν γνώριζε τίποτα για τη θαυμάσια ευλογία που θα τους έδινε εκείνη η μέρα με θέμα «Κήρυξον τον Λόγον». Εκείνο το απόγευμα ο αδελφός Νορρ μίλησε πάνω στο θέμα «Αποκαταστήσατε εις τους Λαούς Γλώσσαν Καθαράν». (Σοφ. 3:9) Μεταξύ των άλλων ανέφερε ότι το 1902 η Εταιρία Σκοπιά απέκτησε μια μετάφραση των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών γνωστή σαν «Το Εμφατικό Δίγλωττο» που τυπώθηκε στα τυπογραφεία της για πρώτη φορά στις 21 Δεκεμβρίου 1926. Από τότε κι έπειτα η Εταιρία έκανε κι άλλες πολύ αξιόλογες εκτυπώσεις Γραφών.

Εκείνο όμως το μέρος του προγράμματος στη συνέλευση του 1950 παρουσίασε κάτι ιδιαίτερα συναρπαστικό. Σ’ εκείνη την αξέχαστη περίπτωση ο αδελφός Νορρ είχε τη μεγάλη χαρά να παρουσιάσει τη «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών» στ’ Αγγλικά. Ένα εντυπωσιασμένο και καταευχαριστημένο ακροατήριο από 82.075 άτομα στο στάδιο και στο χώρο με τα τροχόσπιτα τη δέχθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, συνεχή χειροκροτήματα και βαθιά εκτίμηση. Οι εκπρόσωποι της συνελεύσεως με προθυμία πήρανε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα. Τι συγκίνηση ήταν αυτή για όλους τους συγκεντρωμένους.

ΟΙ «ΑΡΧΟΝΤΕΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

Για χρόνια ο λαός του Ιεχωβά νόμιζε ότι οι πιστοί άνδρες των αρχαίων χρόνων, όπως ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ και ο Δαβίδ, θ’ ανασταίνονταν πριν από το τέλος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Αυτούς τους αρχαίους δούλους του Θεού τούς ονόμαζαν «αρχαίους αριστείς», «πιστούς άνδρες του παρελθόντος» και «άρχοντες». Ο ψαλμωδός είχε διακηρύξει: «Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην.» (Ψαλμ. 45:16) Έτσι όταν ο λαός του Ιεχωβά πήγαινε σε μια συνέλευση πριν από χρόνια, υπήρχε ένας βαθμός προσμονής. Ίσως η συνέλευση αυτή να σημαδευτεί από την εμφάνιση ενός ή περισσοτέρων απ’ αυτούς τους αναστημένους άρχοντες ή άνδρες του παρελθόντος!

Έχοντας αυτό κατά νου, ας ενωθούμε νοερά με τους 82.601 παρόντες στις συνελεύσεις καθώς άκουγαν προσεκτικά τον Φ. Γ. Φραντς το Σάββατο απόγευμα στις 5 Αύγουστου 1950. Σ’ ένα αποκορύφωμα της συναρπαστικής Γραφικής ομιλίας του ρώτησε: «Θα χαιρόσασταν να μαθαίνατε σ’ αυτή τη διεθνή συνέλευση ότι ΕΔΩ, ΑΠΟΨΕ, ανάμεσά μας, υπάρχουν μερικοί μελλοντικοί ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΗΣ;»

Τι συγκίνηση έφερε αυτό το ερώτημα! Να μερικές ζωντανές αναμνήσεις: «Θυμάμαι ότι το εντυπωσιασμένο ακροατήριο έμεινε με κομμένη την ανάσα από το ξάφνιασμα που παρέσυρε τη συνέλευση κι αρχίσαμε να κοιτάμε γύρω μας περιμένοντας. . . μήπως ήταν εδώ ο Δαβίδ, ο Αβραάμ, ο Δανιήλ ή ο Ιώβ; Πολλές από μας τις αδελφές είχαμε δάκρυα στα μάτια!» (Γκρέης Α. Εστέπ) «Ήμουν τόσο συγκινημένη, που καθόμουνα στην άκρη του καθίσματος μου με τα μάτια μου καρφωμένα στο βήμα. Ήμουν βέβαιη ότι ένας ή περισσότεροι απ’ αυτούς τους αρχαίους άνδρες θα ξεπρόβαλλαν από στιγμή σε στιγμή.» (Αδελφή Ντουάιτ Τ. Κένυον) Άνθρωποι από τους διαδρόμους έτρεξαν γρήγορα στις εισόδους του σταδίου για να παρακολουθούν το βήμα του ομιλητή, περιμένοντας ίσως να δουν τον Αβραάμ, τον Δαβίδ ή τον Μωυσή. Το ακροατήριο σηκώθηκε πάνω—η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Είμαι σίγουρη ότι αν κάποιος με μακριά γενειάδα ανέβαινε στην πλατφόρμα, δεν θα υπήρχε τρόπος να συγκρατηθεί το ακροατήριο.»—Λ. Ε. Ρέους.

Μετά μια βαθιά σιωπή απλώθηκε στο ακροατήριο. Τ’ αυτιά όλων φαίνονταν τεντωμένα για να μη χάσουν ούτε λέξη από τα λόγια του ομιλητή. Ανέπτυξε την πραγματική σημασία της εβραϊκής λέξεως που μεταφράζεται «άρχων». Τόνισε ότι τα «άλλα πρόβατα» σήμερα έχουν υποστεί τόσο πολλά για την πίστη τους όσο και οι μάρτυρες του Ιεχωβά του παρελθόντος. Τίποτα δεν εμποδίζει τον Χριστό να κάνει αυτά τα «άλλα πρόβατα» όσο υπάρχει ανάγκη «άρχοντες επί πάσης της γης». (Ψαλμ. 45:16· Ιωάν. 10:16) Έπειτα τελειώνοντας την ομιλία του ο αδελφός Φραντς είπε: «Με την τόσο συναρπαστική άποψη που είναι μπροστά μας ας κρατάμε τη Θεοκρατική μας οργάνωση και ο Θεός ας την κάνει να προοδεύει σαν μια κοινωνία Νέου Κόσμου. Ποτέ να μην κοιτάμε πίσω σ’ αυτά τα σύγχρονα Σόδομα που προορίζονται για καταστροφή, αλλά ας είμαστε αποφασισμένοι να βλέπουμε προς το μέλλον γεμάτοι πίστη. Εμπρός, λοιπόν, σταθερά, όλοι μαζί, σαν μία κοινωνία του Νέου Κόσμου!»

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΥΞΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το απόγευμα της Κυριακής 6 Αύγουστου ήταν μια συγκινητική μέρα γι’ αυτούς που παρακολούθησαν τη συνέλευση. Το Στάδιο Γιάνκη γέμισε με 87.195 άτομα. Στα πεζοδρόμια και στην κατασκήνωση εκεί κοντά υπήρχαν άλλοι 25.215. Άλλοι 11.297 παρακολουθούσαν από το χώρο με τα τροχόσπιτα.

Έτσι συνολικά 23.707 παρακολούθησαν τη συναρπαστική και πολυδιαφημισμένη δημόσια διάλεξη του αδελφού Νορρ, «Μπορείτε να Ζήσετε για Πάντα μ’ Ευτυχία πάνω στη Γη;» Αυτή η λογική και συγκινητική διάλεξη έδωσε άφθονες Γραφικές αποδείξεις ότι υπάρχουν άτομα που μπορούν να ζήσουν για πάντα μ’ ευτυχία στη γη.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένας άλλος σταθμός στην Ιστορία της Θεοκρατίας ήταν το 1953. Ο λαός του Ιεχωβά περίμενε ανυπόμονα τις μέρες 19-26 Ιουνίου. Χιλιάδες κατέφθασαν από ενενήντα έξι χώρες, μέχρι που το στάδιο Γιάνκη της πόλεως της Νέας Υόρκης γέμισε. Αυτή η οκταήμερη Συνέλευση της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου έδωσε στον κόσμο θαυμαστή απόδειξη της παγκόσμιας ενότητας που υπάρχει ανάμεσα στους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ακόμη μια φορά, εξασφαλίσθηκαν καταλύματα για τις χιλιάδες των εκπροσώπων της συνελεύσεως σε ιδιωτικά σπίτια. Άλλοι έμειναν σε ξενοδοχεία και 45.000 άλλοι έμειναν στην Τροχοσπιτούπολη της Κοινωνίας Νέου Κόσμου, 65 χιλιόμετρα (40 μίλια) από το στάδιο, κοντά στο Νιου Μάρκετ στη Νέα Ιερσέη. Συμπτωματικά, η αγορά που υπήρχε στην Τροχοσπιτούπολη έδωσε σ’ έναν τοπικό προμηθευτή μια σιωπηλή μαρτυρία της Χριστιανικής εντιμότητας. (Εβρ. 13:18) Εφόσον πολλοί Μάρτυρες έφευγαν για εθελοντική υπηρεσία στο στάδιο πριν ανοίξουν τα μαγαζιά του κάμπινγκ κι επέστρεφαν όταν όλα ήταν κλειστά, έπαιρναν μόνοι τους ό,τι χρειάζονταν κι άφηναν τα χρήματα του λογαριασμού σ’ αφύλαχτους δίσκους. Ο Ρ. Ντ. Κάντγουελ λέει: «Αυτός ο κύριος [ο προμηθευτής] εντυπωσιάστηκε απ’ αυτό που είδε και τελικά δήλωσε: “Κύριε Κάντγουελ, μπορώ να σας πω το εξής: Δεν θα μπορούσατε να κάνετε αυτό το πράγμα στην εκκλησία μου γιατί δεν μπορείτε να τους εμπιστεύεστε.”»

Η διεθνής όψη αυτής της συνελεύσεως τονίστηκε με ενενήντα πολύχρωμα πανώ απλωμένα γύρω από τα περιζώματα στους εξώστες του σταδίου. Τα πανώ καλωσόριζαν τους αντιπροσώπους μ’ εκφράσεις σαν κι αυτές: «Σαλαάμς από το Λίβανο, τη Χώρα των Κέδρων» και «Χριστιανική Αλόχα από τη Χαβάη». Κάθε μέρα, επίσης, είχε ένα τοπικό θέμα, όπως «Ημέρα της Βόρειας Αμερικής» και «Ημέρα των Νησιών του Ατλαντικού.»

Σύμφωνα με το θέμα της συνελεύσεως, στις 20 Ιουλίου ο αδελφός Νορρ έδωσε την επίκαιρη διάλεξη «Ζώντας τώρα σαν μια Κοινωνία Νέου Κόσμου». Ξαναφέρνοντας στο νου του εκείνο το απόγευμα ο Κ. Β. Μπάρμπερ γράφει: «Καθώς οι δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώνονταν σαν μια Κοινωνία Νέου Κόσμου, αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να εκφράσει αυτό το μεγάλο πλήθος την αδιάσπαστη ενότητά του.» Πώς έγινε αυτό; Υιοθετώντας μια απόφαση που διατύπωνε σταθερά την κατανόηση των μαρτύρων του Ιεχωβά ότι αποτελούν μία ενωμένη κοινωνία Νέου Κόσμου. Η απόφαση υιοθετήθηκε ομόφωνα από τους 125.040 παρόντες στο στάδιο, στις σκηνές και στην Τροχοσπιτούπολη.

ΑΝΤΗΧΕΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Αυτή η μεγαλειώδης συνέλευση ασφαλώς θα έμενε στη μνήμη όλων λόγω ενός ξεχωριστού χαρακτηριστικού της, που ο Γουέμπστερ Λ. Ρόου το ονομάζει «Μια συγκλονιστική ιστορία!» Σχετικά μ’ αυτή την ξεχωριστή διάλεξη ο Ρότζερ Μόργκαν γράφει: «Τα λόγια που πιο πολύ μου έκαναν εντύπωση στη συνέλευση του 1953 στο Στάδιο Γιάνκη ήταν η ομιλία του αδελφού Φραντς “Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου Προσβάλλεται από τον Μακρινό Βορρά!”»

Πραγματικά εκείνο το βράδυ της Πέμπτης 23 Ιουλίου 1953 αντήχησε ένα σήμα κινδύνου. Ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Φ. Γ. Φραντς περιέγραψε με ζωηρές εικόνες την επερχόμενη επίθεση του Γωγ του Μαγώγ και των ορδών του εναντίον του λαού του Ιεχωβά. Δείχτηκε ότι ο Γωγ, που είναι το κύριο πρόσωπο της προφητείας, είναι ο ίδιος ο Σατανάς. Και ο Φραντς έδειξε κατόπιν ότι η γη του Μαγώγ είναι ο τόπος των δυνάμεων των πονηρών πνευμάτων σε μια περιορισμένη πνευματική περιοχή κοντά στα περίχωρα της γης αμέσως μετά το διώξιμό τους από τον ουρανό κατά το 1918 μ.Χ. (Αποκ. 12:7-9) Ο ομιλητής έδειξε ότι η σημερινή ευημερία, η ενότητα και ασφάλεια του λαού του Θεού θα έκανε τον Γωγ και τις δυνάμεις του να επιτεθούν. Ο Ιεχωβά όμως θα προστάτευε την κοινωνία Νέου Κόσμου μέσα απ’ όλη αυτή την τρομερή θύελλα. Οι 112.700 ακροατές εκτίμησαν πάρα πολύ αυτή την προειδοποίηση και την προτροπή θα εξακολουθήσουν να εμπιστεύονται στον Ιεχωβά και να κηρύττουν τα καλά νέα της βασιλείας του μέσω του Χριστού!

ΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ

Το απόγευμα της Κυριακής 26 Ιουλίου μια ιδιαίτερα συγκινητική εμπειρία περίμενε τους παρόντες. Για τη δημόσια διάλεξη του Ν. Ο. Νορρ «Μετά τον Αρμαγεδδώνα—Ο Νέος Κόσμος του Θεού» 165.829 άτομα συνάχθηκαν μέσα στο Στάδιο Γιάνκη, στις σκηνές και στην Τροχοσπιτούπολη. Μόνο στο στάδιο βρίσκονταν 91.562 άτομα. Λίγο πριν από τη δημόσια ομιλία άνοιξαν οι πόρτες και χιλιάδες μπήκαν να καθήσουν στο γρασίδι του γηπέδου. Ακόμη, χιλιάδες άλλοι άκουσαν την ομιλία από το ραδιοφωνικό σταθμό της Εταιρίας WBBR.

Εκείνη η συναρπαστική ώρα πέρασε γρήγορα και σύντομα η ομιλία έφθασε στο τέλος της. Μια δροσερή αύρα ξεκούρασε τις χιλιάδες που παρέμειναν για το τελικό μέρος της συνελεύσεως. Βασίζοντας τις παρατηρήσεις του στον Ψαλμό 145 ο αδελφός Νορρ έδωσε μια ομιλία μιας ώρας τονίζοντας την ανάγκη να αινούμε τον Ιεχωβά, να τον εξυψώνουμε σαν Θεό, να τον διαφημίζουμε σαν τον παγκόσμιο Κυρίαρχο και να γνωστοποιούμε τη βασιλική του ιδιότητα. Με τα ποιητικά λόγια του ύμνου «Ψάλατε Θριαμβικό Αίνο!» και μια τελική προσευχή η μεγαλύτερη Χριστιανική συνέλευση εκείνης της εποχής έφθασε σ’ ένα χαρούμενο τέλος.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ «ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ»

«Ακόμη και τώρα, όταν μιλούν για το έτος 1958», έγραψε ο Άντζελο Κ. Μανέρα, «υπάρχει ένα σπουδαίο γεγονός που έρχεται στο νου των μαρτύρων του Ιεχωβά—η μεγάλη συνέλευση, η Διεθνής Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, το Θείο Θέλημα. Τι συνέλευση ήταν εκείνη!» Αυτή η αξιοσημείωτη σύναξη έφερε εκπροσώπους από 123 τουλάχιστον χώρες και συγκροτήματα νησιών. Σ’ ένα καιρό εντάσεως των διεθνών σχέσεων, με την απειλή πολέμου να παραμονεύει στη Μέση Ανατολή, ο λαός του Ιεχωβά συνάχθηκε με ειρήνη και ενότητα στο Στάδιο Γιάνκη της Νέας Υόρκης και στο διπλανό στάδιο Πόλο Γκράουντς από τις 27 Ιουλίου μέχρι 3 Αυγούστου 1958.

Για δύο σχεδόν εβδομάδες πριν από τη συνέλευση ο αδελφός Νορρ συναντήθηκε με πάνω από ογδόντα επισκόπους τμημάτων της Εταιρίας και τους βοηθούς τους. Εξέτασαν το νέο βιβλίο που είχε ετοιμάσει για τον τρόπο λειτουργίας των γραφείων τμήματος, αφού πρώτα επιθεώρησε προσωπικά το μεγαλύτερο γραφείο τμήματος που είναι στο Μπρούκλυν, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έγιναν κι άλλες πολλές συναντήσεις με τους άνδρες αυτούς, όπως επίσης και με ιεραποστόλους, ειδικούς σκαπανείς κι επισκόπους περιοχής και περιφερείας στη διάρκεια της συνελεύσεως.

Την Τετάρτη 30 Ιουλίου έγινε κάτι που υποκίνησε τον Έρνεστ Τζάνσμα να παρατηρήσει: «Είμαι βέβαιος ότι η σπουδαιότητα αυτής της συνελεύσεως θα μείνει για πολύ στα χρονικά της θεοκρατικής ιστορίας. Πραγματικά, τίποτα σαν κι αυτό δεν είχε ξανασυμβεί από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ, όταν 3.000 σχεδόν νέοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού βαπτίστηκαν σε μία μέρα. (Πράξ. 2:41)» Αμέσως μόλις άκουσαν την ομιλία «Βάπτισμα Σύμφωνα με το Θείο Θέλημα» 7.136 άτομα (2.937 άνδρες και 4.199 γυναίκες) βαπτίστηκαν στην Όρτσαντ Μπητς λίγα χιλιόμετρα μακριά, συμβολίζοντας έτσι την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ομαδικό βάπτισμα που έγινε σε μια τοποθεσία στη σύγχρονη εποχή.

Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη σύναξη εξετάστηκαν ο επίγειος παράδεισος, ο πνευματικός παράδεισος και ο ουράνιος παράδεισος—και τα τρία αυτά—στη διάλεξη «Διατηρώντας τον Πνευματικό μας Παράδεισο» που δόθηκε από τον αδελφό Νορρ. Μετά απ’ αυτή τη συναρπαστική ομιλία, ο ομιλητής ανέφερε ότι ιεραπόστολοι στην Ταϋλάνδη είχαν κάποτε ρωτήσει αν θα μπορούσε η Εταιρία να εκδώσει ένα έντυπο για μελέτη, το οποίο, χωρίς να ανατρέπει τα ψεύδη, να εκθέτει απλώς την αληθινή Γραφική διδασκαλία. Για να καλύψει την ανάγκη τους και την ανάγκη όλων των Χριστιανών παντού, είπε ο αδελφός Νορρ, η Εταιρία τύπωσε το νέο βιβλίο «Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο». Γραμμένο σ’ απλή γλώσσα και με πολλές εικόνες το βιβλίο «Παράδεισος» έγινε μια απόλαυση για μικρούς και μεγάλους. «Μια ολόκληρη γενιά παιδιών μεγάλωσε ξεφυλλίζοντας το βιβλίο ‘Παράδεισος’», λέει η Γκρέης Α. Εστέπ, «φέρνοντάς το μαζί τους στις συναθροίσεις, διαβάζοντάς το μαζί με τους φίλους τους και μπορούσαν να αφηγηθούν ολόκληρη σειρά από Βιβλικές ιστορίες πριν ακόμη μάθουν να διαβάζουν, βλέποντας απλώς τις εικόνες.»

Το Σάββατο 2 Αυγούστου ήταν η Μέρα «Γενηθήτω το Θέλημα Σου». Εκείνο το απόγευμα ο πρόεδρος της Εταιρίας έδωσε τη συναρπαστική διάλεξη «Γενηθήτω το Θέλημα Σου», μετά την οποία σκόρπισε συγκίνηση στο ακροατήριό του των 175.441 όταν τους παρουσίασε το νέο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημα Σου επί της Γης». Πόσο λαχταρούσαν οι παρόντες να εξετάσουν την ερμηνεία των προφητειών, ιδιαίτερα των προφητειών του βιβλίου του Δανιήλ!

«ΤΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ!»

Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς τι έγινε στη Διεθνή Συνέλευση Θείο Θέλημα την Κυριακή 3 Αυγούστου; Μια έντυπη αναφορά για τη συνέλευση έλεγε τα εξής: «Τι μεγάλη μαρτυρία για τον Ιεχωβά!» Και πραγματικά ήταν μεγάλη. «Η Κυριακή ήταν μια μέρα που κανένας από τους παρόντες στη συνέλευση δεν θα ξεχάσει ποτέ,» λέει ο Έντγκαρ Κ. Κέννεντυ. «Τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο Γιάνκη για τη δημόσια διάλεξη ήταν ένα μοναδικό θέαμα. Από το μέρος που καθόμασταν μπορούσαμε να βλέπουμε το ασταμάτητο ρεύμα των ανθρώπων που έμπαιναν στο στάδιο γεμίζοντας τις κερκίδες και κατακλύζοντας το γήπεδο, μέχρι που χρειάστηκε να κάτσουν στο γρασίδι σε κανονικές σειρές. Σ’ όλους τους παρατηρητές αυτό ήταν μια επιβλητική επίδειξη του ‘πολλού όχλου’ που ερχόταν με το μέρος του χρισμένου υπολοίπου του Ιεχωβά για να ενωθεί μαζί τους αινώντας τ’ όνομα του Ιεχωβά, και κάνοντας το ‘Θείο Θέλημά’ του. Ευχαριστούμε τον Θεό που μπορέσαμε να είμαστε ένα μέρος αυτού του πλήθους. Ενώ το στάδιο γέμιζε ώστε να μη χωράει άλλους, το ίδιο συνέβαινε και στο Πόλο Γκράουντς. Στις 3 μ.μ. έγινε βαθιά σιγή ανάμεσα στους 250.000 και πάνω παρόντες, καθώς ο εισηγητής σηκώθηκε να παρουσιάσει τον ομιλητή Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, και ν’ ανακοινώσει το θέμα της ομιλίας του, ‘Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά—Είναι το Τέλος του Κόσμου Πλησίον;’»

Το μεγάλο αυτό πλήθος αριθμούσε 253.922 άτομα! Κρίνοντας από το μεγάλο ακροατήριο της Παρασκευής, έπρεπε να υπήρχαν 60.000 περίπου άτομα από το κοινό. Στη διάρκεια αυτής της ώρας τα πλήθη άκουγαν πειστικές Γραφικές αποδείξεις ότι η βασιλεία του Θεού κυβερνάει από το 1914 μ.Χ. και ότι το τέλος του κόσμου είναι κοντά.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΟΣΙΤΟ

Για να εκπαιδευτούν οι άνθρωποι για ζωή και να προαχθούν τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού στη γη, ήταν απόλυτη ανάγκη να μπορούν οι άνθρωποι να έχουν στη διάθεσή τους το ίδιο το Βιβλίο που περιείχε το θέμα της Βασιλείας. Για χρόνια ο αδελφός Νορρ αισθανόταν την ανάγκη αυτή. Στην πραγματικότητα, ενώ ακόμη δούλευε στο εργοστάσιο της Εταιρίας, είχε ήδη στο γραφείο του ορισμένη ύλη που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εκδοθεί μία πλήρης Γραφή, αλλά οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί αυτή η ιδέα. Όταν όμως ο αδελφός Νορρ έγινε πρόεδρος της Εταιρίας, δεν έχασε καιρό για να υλοποιήσει τη σκέψη του αυτή. Ήταν επίσης σημαντικό να τυπωθούν Γραφές με χαμηλό κόστος, ώστε οι άνθρωποι γενικά να μπορούν ν’ αποκτήσουν και να διαβάσουν τον Λόγο του Θεού.

Όταν ο αδελφός Νορρ μίλησε με θέμα «Παρουσιάζοντας την Μάχαιραν του Πνεύματος’» το 1942 στη Θεοκρατική Συνέλευση Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ του Οχάιο, χαρακτήρισε τη Γραφή σαν το κυριότερο επιθετικό όπλο, τη «μάχαιρα του πνεύματος». (Εφεσ. 6:17) Στην ουσία εξέφρασε τις σκέψεις των δούλων του Ιεχωβά γενικά: «Αν μπορούσαμε μόνο να βρούμε το κείμενο που θέλουμε, θα αποκρούαμε τους εναντίους μας, θα μπορούσαμε να παρηγορήσουμε εκείνους που πενθούν, θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε καθαρά σε άλλους, με άφθονες αποδείξεις, τα πράγματα που είναι τόσο σαφή σε μας. Αν είχαμε μια Γραφή που να περιέχει και ευρετήριο, θα μπορούσαμε να βρίσκουμε αυτά που θέλουμε γρήγορα.»

Στη συνέλευση εκείνη έγινε αυτή η προμήθεια, η νέα έκδοση από την Εταιρία Σκοπιά της «Μεταφράσεως του Βασιλέως Ιακώβου», η πρώτη πλήρης Βίβλος που τυπώθηκε ποτέ στα ιδιόκτητα τυπογραφεία της Εταιρίας. Μήνες μελέτης από περισσότερους από 150 δούλους του Ιεχωβά που συνεργάστηκαν είχε σαν αποτέλεσμα να περιληφθεί σ’ αυτή την έκδοση ένα ευρετήριο ειδικά σχεδιασμένο για χρήση από το λαό του Θεού στο έργο μαρτυρίας του. Όπως λέει ο Τζ. Β. Φίλσον, η Γραφή αυτή «κάλυψε μια πραγματική ανάγκη. Τη χρειαζόμασταν εμείς· τη χρειαζόμασταν επίσης για να τη διαθέσουμε στους ανθρώπους στους τομείς μας. . . Ήταν θαυμάσιο να έχουμε μια καλή, φτηνή Βίβλο, που να την προσφέρουμε στους ανθρώπους για ένα μόνο δολλάριο. Μέχρι σήμερα είναι η μόνη Βίβλος που βρίσκεται σε πολλά σπίτια ανθρώπων που δεν είναι στην αλήθεια.»

Ο αδελφός Νορρ είχε και μια άλλη βασική σκέψη στο μυαλό του. Αυτή ήταν η διατήρηση του ονόματος του Ιεχωβά σ’ όλες τις γλώσσες. Υπήρχε μια μετάφραση της Γραφής που χρησιμοποιούσε το θείο όνομα στις Εβραϊκές Γραφές. Αυτή ήταν η «Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφραση». Η Εταιρία αγόρασε τη χρήση των κλισέ για εκτύπωση αυτής της Γραφής και η πολύτιμη έκδοση της Εταιρίας Σκοπιά μπορούσε τώρα να χρησιμοποιηθεί από τους ενθουσιασμένους παρόντες στη Θεοκρατική Συνέλευση του 1944 «Ηνωμένοι Διαγγελείς». «Χρησιμοποιήσαμε πάρα πολύ αυτή τη Γραφή στις επανεπισκέψεις και στις Γραφικές μας μελέτες», λέει ο Έντγκαρ Κ. Κέννεντυ.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Ιδιαίτερα από το 1946 ο πρόεδρος της Εταιρίας αναζητούσε μια μετάφραση των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών σε σύγχρονη γλώσσα που θα αποτελούσε τη βάση για την απόκτηση ακόμη περισσότερης αλήθειας με την πιστή απόδοση των πρωτότυπων κειμένων. Όταν ο αδελφός Νορρ μίλησε σ’ ένα ακροατήριο 82.075 ατόμων στη διάρκεια της διεθνούς Συνελεύσεως «Αύξηση της Θεοκρατίας» στις 2 Αυγούστου 1950, ανέφερε ότι στις 3 Σεπτεμβρίου 1949 στο Μπέθελ του Μπρούκλυν είχε γίνει μια συνάντηση στην οποία πήραν μέρος όλοι οι διευθυντές των σωματείων της Πενσυλβανίας και της Νέας Υόρκης, εκτός από έναν που ήταν απών, και τότε ο αδελφός Νορρ ανακοίνωσε την ύπαρξη μιας «Επιτροπής Μεταφράσεως Νέου Κόσμου της Γραφής». Αυτή η επιτροπή είχε ολοκληρώσει και παραδώσει στην κατοχή και στον έλεγχο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας μια μετάφραση των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Το προσωπικό του εργοστασίου άρχισε να εργάζεται πάνω στο πρώτο από τα χειρόγραφα στις 29 Σεπτεμβρίου 1949.

Εκείνο το απόγευμα, 2 Αυγούστου 1950, ο αδελφός Νορρ είχε τη χαρά να παρουσιάσει στους συγκινημένους παρόντες τη «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών» στην Αγγλική. Αυτή η μετάφραση δεν ήταν αναθεώρηση κάποιας προγενέστερης μεταφράσεως της Γραφής. Ήταν εντελώς νέα! Η Επιτροπή Μεταφράσεως Νέου Κόσμου της Γραφής είχε χρησιμοποιήσει το περίφημο, αριστοτεχνικό ελληνικό κείμενο των λογίων Γουέστκοτ και Χορτ, ενώ επίσης είχαν συμβουλευτεί και κείμενα των Ελληνικών Γραφών επεξεργασμένα από άλλους. Αρχαϊκές λέξεις όπως «υμών» και «υμίν» δεν χρησιμοποιήθηκαν. Η Γραφή αυτή ήταν σε σύγχρονη γλώσσα, εύκολα κατανοητή από τους σημερινούς αναγνώστες της αγγλικής γλώσσας.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η χρησιμοποίηση του θείου ονόματος «Ιεχωβά» 237 φορές στο κείμενο της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών». Στον πρόλογο η Μεταφραστική Επιτροπή εξηγούσε καθαρά τους ισχυρούς λόγους για τη χρήση του Ονόματος. Τα εξέχοντα χαρακτηριστικά της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» ήταν πολλά.

Με τον καιρό, η «Μετάφραση Νέου Κόσμου» είχε βαθιά επίδραση στην ομιλία του λαού του Ιεχωβά γενικά. Για παράδειγμα αντί της αρχαϊκής λέξεως «BRETHREN» χρησιμοποίησε τη λέξη «BROTHERS (αδελφοί)» κι έτσι οι δούλοι του Θεού άρχισαν να χρησιμοποιούν τη σύγχρονη λέξη. (Ρωμ. 1:13) Επίσης στις αρχές του 1953 η λέξη «CONGREGATION (εκκλησία)», που χρησιμοποιούσε η «Μετάφραση Νέου Κόσμου», αντικατέστησε τη λέξη «COMPANY (ομάδα)», που χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει μια συγκέντρωση του λαού του Θεού.—Παράβαλε Πράξ. 20:17· Κολ. 4:15, ΜΝΚ.

Στα μετέπειτα χρόνια ετοιμάστηκαν πέντε τόμοι της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Εβραϊκών Γραφών» και κυκλοφόρησαν στις συνελεύσεις του λαού του Θεού. Κατά τη διάρκεια των Περιφερειακών Συνελεύσεων «Ενωμένοι Λάτρεις» του 1961, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δέχτηκαν με μεγάλη χαρά ολόκληρη τη «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» σ’ έναν τόμο. Παρεμπιπτόντως, ο αριθμός τους τώρα είχε φθάσει σε 965.169 διαγγελείς της Βασιλείας σ’ όλο τον κόσμο. Ασφαλώς ο Ιεχωβά ευλογούσε τις προσπάθειές τους. Ο Θεός μέσω του αγίου του πνεύματος έκανε την αύξηση.—1 Κορ. 3:6, 7.

Η ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΓΡΑΦΩΝ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ!

Η σταθερή επιθυμία να φθάσει ο Λόγος του Θεού στα χέρια των ανθρώπων δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα στους δούλους του Θεού. Έτσι, παρήχθησαν Γραφές πολλών ειδών. Για παράδειγμα η Συνέλευση «Αιώνιο Ευαγγέλιο» των Μαρτύρων του Ιεχωβά το 1963 χαρακτηρίστηκε από την παρουσίαση μιας αναθεωρημένης εκδόσεως της αγγλικής «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» του 1961 σε σχήμα τσέπης. Μια άλλη έκδοση στ’ Αγγλικά ήταν η πολύτιμη με μεγάλα στοιχεία πρωτότυπη έκδοση, δεμένη σ’ έναν τόμο, γεμάτη με παραπομπές, υποσημειώσεις κι ένα εκτεταμένο παράρτημα. Φανταστείτε όμως τη χαρά των Ιταλών, Ολλανδών, Γάλλων, Γερμανών, Πορτογάλων και Ισπανών αδελφών καθώς έπαιρναν τη «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών» που μόλις είχε κυκλοφορήσει στη γλώσσα τους! «Μπράβο! Μπραβίσιμο!» φώναξε ένας Ιταλόφωνος αδελφός. Ένας Γερμανός αδελφός είπε: «Τι θαυμάσια ευκαιρία για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να ξυπνήσουν το ενδιαφέρον που είχαν κάποτε οι Γερμανοί για τη Βίβλο». Αργότερα κυκλοφόρησε στις παραπάνω γλώσσες ολόκληρη η «Μετάφραση Νέου Κόσμου».

Ανάμεσα στις εκδόσεις που παρουσιάστηκαν στις Περιφερειακές συνελεύσεις «Θείο Όνομα» του 1971, περιλαμβανόταν η αναθεωρημένη έκδοση του 1971 της αγγλικής «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» με μεγάλα στοιχεία. Και για όσους θέλουν να κάνουν μια προσεκτική μελέτη των Γραφών, υπάρχει η «Διάστιχη Μετάφραση της Βασιλείας των Ελληνικών Γραφών» που εκδόθηκε το 1969 και έχει 1184 σελίδες.

Η διαρκής επιθυμία να γνωστοποιούν τ’ όνομα του Ιεχωβά στους ανθρώπους ήταν το κίνητρο γι’ ακόμη περισσότερη δραστηριότητα στην εκτύπωση Γραφών. Έτσι το 1972 η Εταιρία Σκοπιά τύπωσε τη μετάφραση του Στήβεν Τ. Μπάινγκτον, που τώρα έχει πεθάνει, «Η Βίβλος σε Ζωντανά Αγγλικά». Με συνέπεια αποδίδει το Εβραϊκό Τετραγράμματο σαν «Ιεχωβά».

Από το 1950 εκατομμύρια αντίτυπα της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» έχουν μοιραστεί σ’ ολόκληρη τη γη, πολλά απ’ αυτά στην Αγγλική. Σαν αποτέλεσμα, το «Περιεκτικό Ταμείο της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών», που κυκλοφόρησε το 1973 με 14.700 επικεφαλίδες λέξεων και 333.200 περίπου καταχωρίσεις εδαφίων, εκτιμήθηκε πάρα πολύ. Πολλά μέλη της οικογένειας Μπέθελ του Μπρούκλυν δούλεψαν σκληρά για τη συγκέντρωση υλικού, τη διόρθωση και λοιπά. Οπωσδήποτε με την προμήθεια αυτή εξοικονομείται πάρα πολύς χρόνος στην εξεύρεση των Γραφικών εδαφίων.

Σήμερα, ολόκληρη η «Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» είναι διαθέσιμη σ’ επτά γλώσσες και οι Ελληνικές Χριστιανικές Γραφές σε μία ακόμη γλώσσα. Προετοιμασίες γίνονται επίσης για την έκδοση των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών σε τέσσερις άλλες γλώσσες. Η συνηθισμένη έκδοση ολόκληρης της «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» στ’ Αγγλικά προσφέρεται για 3 δολλάρια το αντίτυπο ή το ισοδύναμο νόμισμα για την έξοχη αυτή μετάφραση της Βίβλου στις άλλες γλώσσες. Γιατί είναι τόσο φτηνή; Για να μπορεί να φτάσει η Αγία Γραφή στα χέρια των ανθρώπων και για να μπορέσουν όσοι απ’ αυτούς έχουν ειλικρινή καρδιά να τη διαβάσουν και να τη δεχτούν «ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά, καθώς είναι αληθώς, λόγον Θεού.»—1 Θεσ. 2:13.

Πάνω από σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ένα από τα πιεστήρια της Εταιρίας έβγαλε το πρώτο αντίτυπο της «Μεταφράσεως του Βασιλέως Ιακώβου», που εξέδιδε η Εταιρία Σκοπιά. Στη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν, πολλά αφιερωμένα χέρια εργάσθηκαν μ’ επιμέλεια για να αποκτήσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι το Λόγο του Θεού. Έτσι, από το υπηρεσιακό έτος 1942 μέχρι το 1974 τυπώθηκαν στα τυπογραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν ολόκληρα ή κατά μέρος 28.533.890 αντίτυπα της Γραφής. Και ίσως εκπλαγείτε μαθαίνοντας ότι στη διάρκεια του 1974 συνολικά δεκαπέντε περιστροφικά πιεστήρια της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν χρησιμοποιούνταν χωρίς διακοπή για να τυπώνουν Γραφές.

Παράλληλα μ’ αυτή την τρομακτική παραγωγή Γραφών υπάρχει και η έκδοση εκατομμυρίων βοηθημάτων μελέτης της Γραφής. Όλα αυτά—όπως το «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος» και «Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου»—βοήθησαν χιλιάδες άτομα απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα να γίνουν επιμελείς σπουδαστές των Γραφών και ικανοί θεοκρατικοί διαγγελείς του ευαγγελίου. Επειδή μερικά άτομα αμφισβητούν την αυθεντικότητα της Γραφής, έχουν καταβληθεί ειλικρινείς προσπάθειες ν’ αποδειχθεί ότι αυτή έχει πραγματικά θεία προέλευση. Αξίζει να προσέξουμε το βιβλίο με τις 192 σελίδες «Είναι η Βίβλος Πράγματι ο Λόγος του Θεού;» που τυπώθηκε σε περισσότερα από 18.768.000 αντίτυπα σε 27 γλώσσες. Αυτή η έκδοση της Εταιρίας το 1969 με έντεχνο τρόπο δείχνει ότι η αληθινότητα της Βίβλου δεν εξαρτάται από τα αποδεικτικά στοιχεία που ξέθαψαν οι αρχαιολόγοι, σαν να βρίσκονταν σε δύσκολη θέση οι Γραφές και είχαν ανάγκη από κοσμικές «αυθεντίες». Μάλλον τα βαρυσήμαντα σημεία του βιβλίου υποστηρίζονται από την ίδια τη δύναμη που περιέχεται στη Γραφή, βασισμένα στη δική της πανίσχυρη μαρτυρία, τη λογικότητά της και το γεγονός ότι απαντάει σ’ ερωτήματα που διαφορετικά θα έμεναν αναπάντητα. «Το βιβλίο ήρθε σ’ έναν καιρό που οι κληρικοί ολοένα πιο ανοιχτά προσπαθούσαν να υποβιβάσουν τη Βίβλο», σχολιάζει ο Γουέμπστερ Λ. Ρόου, «και βοήθησε στο να στηρίξει την κλονισμένη πίστη πολλών ως το σημείο να κάνουν μια ειλικρινή μελέτη της Βίβλου.»

«ΕΑΝ ΤΕ ΖΩΜΕΝ, ΕΑΝ ΤΕ ΑΠΟΘΝΗΣΚΩΜΕΝ, ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΜΕΘΑ»

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν καπηλεύονται το Λόγο του Θεού. (2 Κορ. 2:17) Τον υπερασπίζουν με ειλικρίνεια και προσωπικά πιστεύουν σ’ αυτόν. Γι’ αυτό το λόγο είναι σταθεροί στην τήρηση του νόμου του Θεού σχετικά με το αίμα και έχουν γίνει μάλιστα παγκόσμια γνωστοί για την πιστή τους συμμόρφωση στην εντολή του Θεού ότι το αίμα δεν πρέπει να τρώγεται ή να εισάγεται στον οργανισμό για να διατηρήσει τις ζωτικές του δυνάμεις. (Πράξ. 15:28, 29) Ακόμη κι όταν φαίνεται ότι κινδυνεύει η ζωή τους, οι Χριστιανοί επανειλημμένα έχουν πει, ‘είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε, στον Ιεχωβά ανήκουμε’.—Ρωμ. 14:7, 8, ΜΝΚ.

Η ιερότητα του αίματος τονίστηκε στη «Σκοπιά» της 1 Ιανουαρίου 1928. Μεταξύ των άλλων, το άρθρο της «Μία Αιτία διά την Εκδίκησιν του Θεού» έλεγε: «Ο Θεός είπεν εις τον Νώε ότι παν κινούμενον, το οποίον ζη, ήθελεν είσθαι διά τροφήν εις αυτόν, πλην δεν ώφειλε να τρώγη το αίμα, επειδή η ζωή είναι εν τω αίματι.» Μετά από χρόνια, η «Σκοπιά» (1 Δεκεμβρίου 1944, στην Αγγλική) ανέφερε: «Όχι μόνο οι απόγονοι του Νώε αλλά τώρα όλοι όσοι ήταν δεσμευμένοι με το νόμο που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ. . . ο ξένος ήταν απαγορευμένο να τρώει ή να πίνει αίμα είτε με μετάγγιση είτε από το στόμα. (Γέν. 9:4· Λευιτ. 17:10-14)» Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα πράγματα ξεκαθαρίστηκαν ακόμη περισσότερο.

Η «Σκοπιά» 15 Αυγούστου 1946 διασαφήνιζε τη Χριστιανική θέση για το αίμα. Ανάμεσα στ’ άλλα τόνιζε ότι, αν και η μετάγγιση αίματος χρονολογείται από τους αρχαίους Αιγυπτίους, η παλαιότερη περίπτωση μεταγγίσεως που αναφέρεται ήταν μια μάταιη προσπάθεια να σωθεί η ζωή του Πάπα Ιννοκέντιου Η΄ το 1492, μια εγχείρηση που στοίχισε τη ζωή τριών νέων. Πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η έκδοση της «Σκοπιάς» έδειχνε ότι ο νόμος του Θεού για το αίμα όπως δόθηκε στον Νώε είναι δεσμευτικός για όλο το ανθρώπινο γένος και ότι απαιτείται οι Χριστιανοί ν’ απέχουν από αίμα. (Πράξ. 15:28, 29) Ανακεφαλαιώνοντας η «Σκοπιά» έλεγε:

«Αφού ο Ύψιστος και Άγιος Θεός έδωσε πλήρεις οδηγίας ως προς την διάθεσιν του αίματος εν αρμονία με την αιωνίαν του διαθήκην, την οποίαν έκαμε με τον Νώε και όλους τους απογόνους του, και αφού η μόνη χρήσις του αίματος, την οποίαν εξουσιοδότησε διά να προμηθεύση ζωήν εις το ανθρώπινο γένος, ήτο η χρήσις του ως εξιλασμού διά την αμαρτίαν, και αφού ο εξιλασμός έπρεπε να γίνη επί του αγίου του θυσιαστηρίου ή εις το ιλαστήριον και όχι διά της απ’ ευθείας λήψεως του τοιούτου αίματος εις το ανθρώπινον σώμα, έπεται ότι όλοι οι λάτρεις του Ιεχωβά, οι οποίοι ζητούν αιώνιον ζωήν εις τον νέον κόσμον της δικαιοσύνης, πρέπει να σέβωνται την ιερότητα του αίματος και να συμμορφούνται προς τους δικαίους κανόνας του Θεού εν σχέσει προς το ζωτικόν αυτό ζήτημα.» (Σκοπιά 1 Σεπτεμβρίου 1946 σελ. 4 παρ. 29)

Η στάση του Χριστιανού για τις μεταγγίσεις αίματος είχε τώρα διευκρινισθεί καθαρά. Ο Σαμουήλ Μασκαριέλλο αντιμετώπισε μια δοκιμασία της ακεραιότητάς του στο ζήτημα αυτό. Ο Μπλόσκο Μασκαριέλλο μας λέει: «Αμέσως μόλις βγήκε από τη φυλακή [όπου είχε περιοριστεί για τη Χριστιανική του ουδετερότητα] ο νεότερος αδελφός μου Σαμουήλ προσβλήθηκε από μια μορφή στρεπτόκοκκου του λάρυγγα που καταλήγει σε ουρική δηλητηρίαση. Οι γιατροί υπέδειξαν εγχείρηση—με μετάγγιση αίματος βέβαια—δίνοντας του το πολύ δύο χρόνια ζωής χωρίς την εγχείρηση και το αίμα. Ο Σαμ τους άφησε κι έφυγε. Αυτό έγινε το 1947. . . Εκτός από τη δήλωση της Σκοπιάς [που είχαν ιδιαίτερα προσέξει], τα λόγια του (επισκέπτη) αδελφού Σάλλιβαν στη φυλακή ηχούσαν συνέχεια στ’ αυτιά μας. . . ‘η χρήση αίματος είναι εσφαλμένη’. Σε δύο χρόνια ακριβώς ο Σαμ μεταφέρθηκε ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο. Κάτω από πίεση πήγα δίπλα στο κρεβάτι του και είπα, ‘Σαμ, θέλουν να σου βάλουν αίμα.’ Μισοζαλισμένος από τα φάρμακα, ο Σαμ προσπάθησε να σηκωθεί από το κρεβάτι [για ν’ αποφύγει τη μετάγγιση που ποτέ δεν του έγινε]. . . Η οικογένειά μας, παρ’ όλο που λυπήθηκε [για το θάνατό του], ενισχύθηκε από την πνευματική διαύγεια του Σαμ και την ακεραιότητά του στον Ιεχωβά μέχρι το θάνατο.»

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 δημιουργήθηκε ένα ζήτημα γύρω από την άρνηση των μαρτύρων του Ιεχωβά να δεχτούν μεταγγίσεις αίματος. Στις 18 Απριλίου 1951, η πολιτεία κατέφυγε στα δικαστήρια στο Σικάγο του Ιλλινόις για να πάρει ένα παιδί από τους γονείς του, ώστε να μπορέσουν το γιατροί να του κάνουν μετάγγιση αίματος. Υποτίθεται ότι η Τσέρυλ Λαμπρένζ, μόλις 6 ημερών, έπασχε από μια σπάνια πάθηση που κατέστρεφε τα ερυθρά της αιμοσφαίρια και, κατά τους γιατρούς, θα πέθαινε αν δεν έκανε μετάγγιση αίματος. Οι γονείς της, Ντάρελ και Ρόντα Λαμπρένζ, σαν Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούσαν σωστά τη μετάγγιση αίματος σαν παράβαση του νόμου του Θεού κι έτσι την απέρριψαν. Ενδιαφέρονταν για το αιώνιο καλό του μωρού τους, γιατί η αιώνια ζωή είναι μόνο για κείνους που εφαρμόζουν τους νόμους του Θεού. Παρά τις διαμαρτυρίες των γονέων της όμως, ύστερα από δικαστική εντολή, η Τσέρυλ υπέστη μετάγγιση αίματος.

Η υπόθεση Λαμπρένζ δεν ήταν παρά το πρώτο κεφάλαιο σ’ αυτό που εξελίχθηκε σε μια μεγάλη ιστορία. Για περισσότερο από τριάντα χρόνια τώρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας γιατί δείχνουν σεβασμό στο νόμο του Θεού για το αίμα. Η Μαρί Μ. Γκρήθαμ θυμάται καλά τι συνέβη στον αδελφό της Νταν Μόργκαν. Ενώ βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, τρεις φορές διώχτηκε από ένα νοσοκομείο των παλιών πολεμιστών της πόλεως της Νέας Υόρκης, γιατί με σταθερότητα αρνήθηκε να δεχτεί μετάγγιση αίματος. Όταν ξαναμπήκε για τέταρτη φορά, συνέχισε ν’ αρνείται να δεχτεί αίμα. Η αδελφή Γκρήθαμ μάς λέει: «Αυτό έγινε τον Αύγουστο του 1951 και ο Νταν πέθανε τον Οκτώβριο του 1951 σε ηλικία πενήντα τεσσάρων χρόνων. Ο Ντάν ήταν τόσο ήρεμος κι ευτυχισμένος. Τέσσερις μόλις ημέρες πριν πεθάνει εξήγησε σε μια αδελφή ότι πολύ σύντομα θα έκλεινε τα μάτια του, αλλά ήταν ευτυχισμένος γιατί είχε μείνει πιστός κι η ανταμοιβή του ήταν μεγάλη αφού ήταν ένας από το μικρό ποίμνιο των ακολούθων του Χριστού.»—Λουκάς 12:32· Αποκ. 2:10.

Είναι όμως αναπόφευκτος ο θάνατος επειδή κάποιος αρνείται μια μετάγγιση αίματος; Ασφαλώς όχι! Προσέξτε την περίπτωση της Γκλάντυς Μπόλντον. Ο γιατρός τής είπε ότι είχε ένα ανεύρυσμα στην κύρια αρτηρία που κατέληγε στη σπλήνα της και ότι έπρεπε η σπλήνα ν’ αφαιρεθεί. Συμφώνησε να γίνει η εγχείρηση με τον όρο ότι δεν θα της έκαναν μετάγγιση αίματος. Αν και εξεπλάγη, ο γιατρός άκουσε τις εξηγήσεις της και πρόσεξε ότι δεν θα αρνιόταν ένα υποκατάστατο αίματος. Συμφώνησε να κάνει την εγχείρηση χωρίς αίμα, όπως κι’ έγινε στις 21 Μαΐου 1959. Πριν μπορέσουν όμως ν’ αφαιρέσουν τη σπλήνα, η αρτηρία έσπασε και η αδελφή Μπόλτον έχασε πάνω από το 70 τοις εκατό από το αίμα της. Παρόλο που οι γιατροί και οι νοσοκόμες στην αίθουσα του χειρουργείου ζητούσαν αίμα, ο γιατρός της κράτησε την ‘υπόσχεσή’ του. Η αδελφή Μπόλτον ήταν δύο εβδομάδες σε αφασία και τρεις στο θάλαμο οξυγόνου και είχε αλλεπάλληλες επιπλοκές, αλλά ο γιατρός την παρακολουθούσε πολύ προσεκτικά και η κατάστασή της σιγά-σιγά βελτιώθηκε. Η ίδια γράφει: «Μια μέρα που ήμαστε μόνοι, ο γιατρός μού είπε: ‘Κυρία Μπόλτον, ποτέ μην εγκαταλείψετε τον Θεό σας Ιεχωβά. Σύμφωνα με κάθε ιατρικό προηγούμενο και στοιχεία, θα έπρεπε ήδη να είχατε πεθάνει. Κανένας δεν έχασε ποτέ τόσο πολύ αίμα κι έζησε!’ Εγώ απάντησα: ‘Δόκτωρ Ντέιβις, δεν έχω πρόθεση να εγκαταλείψω τον Ιεχωβά, αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα δεν διδάσκουν θαυματουργικές θεραπείες. Εκτιμούμε τους καλούς γιατρούς και νοσοκόμες κι όλοι σας κουραστήκατε για να με κρατήσετε στη ζωή. Εντούτοις, επειδή υπακούσαμε στην εντολή του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα, όλοι μας ευλογηθήκαμε.’ Φάνηκε χαρούμενος με την απάντησή μου και με ευχαρίστησε.» Η αδελφή Μπόλτον βγήκε από το νοσοκομείο την 1 Ιουλίου 1959.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Ιεχωβά Θεός σπλαχνικά έδωσε άφθονες προμήθειες σ’ αυτούς που επιθυμούν να μείνουν πιστοί στο νόμο του για το αίμα. Στη συνεχή αυτή παροχή πνευματικής βοήθειας πρέπει να περιληφθεί και το 64 σελίδων βιβλιάριο «Αίμα, Ιατρική Επιστήμη και ο Νόμος του Θεού», που εκδόθηκε το 1961. Το έχετε χρησιμοποιήσει για να συζητήσετε το ζωτικό αυτό θέμα με το γιατρό σας;

ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Οι δούλοι του Ιεχωβά γνωρίζουν ότι για ν’ απολαμβάνουν την εύνοια του Θεού πρέπει να συμμετέχουν στην καθαρή, αμόλυντη λατρεία. (Ιακ. 1:27) Πρέπει να είναι ηθικά και πνευματικά καθαροί. (Ησ. 52:11· 1 Κορ. 6:9-11) Τέτοια σημεία έχουν τονισθεί κατάλληλα μέσω ομιλιών σε συνελεύσεις, άρθρα της «Σκοπιάς» και άλλα παρόμοια, ιδιαίτερα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων καθώς ο κόσμος γενικά βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο βούρκο της ηθικής καταπτώσεως.

Το 1951 οι υποστηρικτές της αληθινής λατρείας έμαθαν κάτι σημαντικό γύρω από τον όρο «θρησκεία». Μερικοί απ’ αυτούς θυμούνταν καλά το 1938 όταν κατά καιρούς κρατούσαν την προκλητική πινακίδα «Η Θρησκεία είναι Παγίδα και Απάτη». Σύμφωνα με την άποψή τους τότε, κάθε «θρησκεία» ήταν αντιχριστιανική—από τον Διάβολο. Η «Σκοπιά» όμως της 15 Ιουνίου 1951 δέχτηκε τη χρήση των επιθέτων «αληθινή» και «ψεύτικη» σχετικά με τη θρησκεία. Επίσης το συναρπαστικό βιβλίο «Τι Έκανε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος;» (που εκδόθηκε το 1951 και παρουσιάστηκε στη διάρκεια της Συνελεύσεως «Καθαρή Λατρεία» στο Στάδιο Γουέμπλεϋ στο Λονδίνο της Αγγλίας) έλεγε τα εξής: «Όταν ληφθεί σύμφωνα με τον τρόπο που χρησιμοποιείται, η λέξις θρησκεία, στον απλούστερό της ορισμό, σημαίνει σύστημα λατρείας, μορφή λατρείας, άσχετα αν πρόκειται για αληθινή ή ψευδή λατρεία. Αυτό συμφωνεί με τη σημασία της αντιστοίχου εβραϊκής λέξεως ‘α.μπο.ντα’, που σημαίνει κατά γράμμα ‘υπηρεσία’, άσχετα σε ποιον παρέχεται.» Έτσι, οι εκφράσεις «ψευδής θρησκεία» και «αληθινή θρησκεία» έγιναν κοινές μεταξύ των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο λαός του Θεού ήταν αποφασισμένος να ασκήσει την αληθινή θρησκεία και να παραμείνει ηθικά και πνευματικά καθαρός για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Αυτό τονίστηκε ιδιαίτερα στη «Σκοπιά» 1 Ιουνίου 1952, που περιλάμβανε τα πάρα πολύ σημαντικά άρθρα «Διατήρησις της Οργανώσεως Καθαρής», «Καταλληλότης της Αποκοπής από την Επικοινωνία» και «Αμαρτία που Καθιστά Αδύνατη την Επαναφορά». Αυτό το περιοδικό έδειχνε ότι ήταν κατάλληλο ν’ αποβάλλεται από τη Χριστιανική εκκλησία ένας αμετανόητος βαπτισμένος παραβάτης. (1 Κορ. 5:1-13) Τόνιζε όμως ότι αν αργότερα ο αμαρτωλός μετανοούσε, μπορούσε να επανενταχθεί.—2 Κορ. 2:6-11.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η «Σκοπιά» ανέφερε γι’ αποβολή αμετανόητων αμαρτωλών από την εκκλησία. Από το 1952 κι ύστερα, όμως, η ανάγκη να διατηρηθεί η πνευματική καθαρότητα της Χριστιανικής εκκλησίας τονίστηκε ιδιαίτερα. Με το πέρασμα των χρόνων επίσης γινόταν όλο και πιο κατανοητό ότι η σπλαχνική μεταχείριση αυτών που μετανοούσαν ήταν ουσιώδης. (Ιακ. 2:13) Συχνά, λοιπόν, επίσκοποι βοήθησαν στην πνευματική αποκατάσταση ατόμων που έσφαλαν, πριν τα πράγματα χειροτερέψουν ως το σημείο που να απαιτείται η απομάκρυνση από την εκκλησία.—Γαλ. 6:1.

Οι Χριστιανοί δεν συναναστρέφονται με αποκομμένα άτομα μ’ ένα πνεύμα αδελφότητας. Ούτε ανέχονται την πονηρία ανάμεσά τους. Τι γίνεται όμως αν αποκομμένα άτομα εγκαταλείψουν την εσφαλμένη πορεία τους; Πολύ κατατοπιστικά σχετικά μ’ αυτό το θέμα είναι τα άρθρα «Το Θείον Έλεος Δείχνει την Οδό Επιστροφής στους Πλανωμένους» και «Διατήρησις Ισορροπημένης Απόψεως Απέναντι των Αποκοπτομένων», που υπήρχαν στη «Σκοπιά» 1 Νοεμβρίου 1974. Αυτά δείχνουν ότι σε τέτοια αποκομμένα άτομα μπορεί να δοθεί πραγματική ενθάρρυνση για να επανέλθουν σταθερά στο δρόμο της ζωής.

Μεγάλο ρόλο για τη διατήρηση της οργανώσεως καθαρής έπαιξαν αρκετές ομιλίες συνελεύσεων. Για παράδειγμα, ο Λ. Ε. Ρές αναφέρει ιδιαίτερα τη διάλεξη «Διατηρώντας την Οργάνωση των Δημοσίων Υπηρετών Καθαρή, Αγνή», όπως δόθηκε από τον Φ. Γ. Φραντς στη συνέλευση το 1964. Ο αδελφός Ρες λέει: «Παρομοίασε μια νεαρή κοπέλα αμφίβολης ηθικής σαν μια βρώμικη πετσέτα σε μια δημόσια τουαλέτα. Ειλικρινής, ευθεία γλώσσα πάνω σε θέματα ηθικής, καθαρή ομιλία γύρω απ’ αυτά,. . . τι σοφή, έγκαιρη συμβουλή για προετοιμασία για την κατάπτωση της ηθικής από τότε!»

Η ροή υγιούς Γραφικής νουθεσίας συνεχίστηκε αμείωτη σ’ όλα τα χρόνια. Μιλώντας πνευματικά, οι εκδόσεις έδειξαν στο λαό του Ιεχωβά τον ορθό δρόμο για να περπατά.

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 έγιναν μεγάλες προσπάθειες να επεκταθεί το έργο διακηρύξεως του αγγέλματος της Βασιλείας. Ένα πολύ αξιόλογο πραγματικά βήμα έγινε το 1951. Μιλώντας σε μια συνέλευση στην Ουάσιγκτον, τον Οκτώβριο του 1951 ο αδελφός Νορρ αποκάλυψε ότι σχεδόν οι μισές από τις επαρχίες των Ηνωμένων Πολιτειών (οι 1.469 από τις 3.062) ήταν τελείως ανεπεξέργαστες ή έπαιρναν περιορισμένη μόνο μαρτυρία. Αυτό όμως επρόκειτο ν’ αλλάξει. Τακτικοί ευαγγελιζόμενοι και σκαπανείς θα διορίζονταν να εργαστούν σ’ αυτούς τους τομείς στη διάρκεια του Ιουνίου, Ιουλίου και Αυγούστου του 1952. Αυτό έγινε δεκτό με ενθουσιασμό. Παρόμοιο έργο σε απομονωμένους τομείς εξακολουθεί να γίνεται μέχρι σήμερα.

Ένα ακόμη σημαντικό βήμα στην προώθηση της μαρτυρίας της Βασιλείας χαρακτήρισε τις Συνελεύσεις Περιφερείας «Η Ζωοπάροχος Σοφία» του 1957. Η Μαρί Γκίμπαρντ γράφει: «Τότε ακούσαμε για πρώτη φορά τη φράση ‘υπηρετήστε εκεί που η ανάγκη είναι μεγάλη’. Ακόμη και οικογένειες θα μπορούσαν να κάνουν ένα είδος ιεραποστολικού έργου. Ήταν μια νέα μορφή υπηρεσίας που έδωσε ευκαιρίες σε άτομα και οικογένειες που δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από την εκπαίδευση της Σχολής Γαλαάδ και να πάνε σε κανονικούς ιεραποστολικούς αγρούς».

Πολλοί Χριστιανοί που μετακόμισαν σε περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών ή στο εξωτερικό όπου η ανάγκη για κήρυκες της Βασιλείας ήταν μεγαλύτερη από ό,τι στην εκκλησία που ανήκαν, μπόρεσαν να ενθαρρύνουν και να εποικοδομήσουν ομοπίστους τους να βοηθήσουν άλλα άτομα ν’ αποκτήσουν γνώση της αλήθειας του Θεού ή ακόμη και να συμμετάσχουν στην ίδρυση μιας εκκλησίας.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΚΗΡΥΚΕΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Όλοι πρέπει να είναι ικανοί να κηρύττουν το ευαγγέλιο από σπίτι σε σπίτι», δήλωσε ο αδελφός Νορρ, βάζοντάς το σαν ένα κύριο στόχο των Χριστιανών. Αυτή την παρατήρηση την έκανε στις 22 Ιουλίου 1953, στη διεθνή Συνέλευση της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Παλαιότερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν χρησιμοποιήσει δίσκους φωνογράφου και κάρτες μαρτυρίας για να κηρύξουν το ευαγγέλιο, αυτό όμως δεν γινόταν τώρα. Ωστόσο, υπήρχε ανάγκη για περισσότερη εκπαίδευση. Καθώς μιλούσε πάνω στο θέμα «Το Κύριο Έργο Όλων των Διακόνων», ο αδελφός Νορρ ανακοίνωσε ένα νέο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για έργο από σπίτι σε σπίτι. Οι υπηρέτες (επίσκοποι) περιοχής και περιφερείας θα συνέβαλλαν πάρα πολύ σ’ αυτό, αλλά και όλοι οι διορισμένοι υπηρέτες στις εκκλησίες θα προσέφεραν βοήθεια έτσι ώστε να μπορέσει κάθε ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας να γίνει ένας τακτικός κήρυκας του ευαγγελίου από σπίτι σε σπίτι. Στη διάρκεια της επισκέψεώς του σε μια εκκλησία, ο υπηρέτης περιοχής θα διάλεγε έμπειρους κήρυκες στο έργο από σπίτι σε σπίτι, για να εργαστούν με νέους και άπειρους, σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Αυτή η πολύτιμη προμήθεια για την εκπαίδευση περισσότερων Χριστιανών μαρτύρων άρχισε την 1 Σεπτεμβρίου 1953 και σύντομα βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.

«Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. . . ήταν κάτι πάρα πολύ σπουδαίο», λέει ο Τζέιμς Β. Φίλσον. «Μερικοί που ήταν συνεσταλμένοι βοηθήθηκαν να προοδεύσουν. Μερικοί που νόμιζαν ότι μπορούσαν να κάνουν μόνο ένα πράγμα, όπως το έργο περιοδικού, βοηθήθηκαν να προσπαθήσουν να έχουν συμμετοχή και σ’ άλλες μορφές [της υπηρεσίας του Θεού], Προσπαθώντας να βοηθήσουν άλλους, πολλοί βελτίωσαν τις δικές τους ικανότητες.»

ΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΘΑΡΡΑΛΕΑ «ΤΗΝ ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ικανοί να χειρίζονται «την μάχαιραν του πνεύματος ήτις είναι ο λόγος του Θεού.» (Εφεσ. 6:17) Σ’ αυτό βοήθησε πάρα πολύ το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Με την πάροδο του χρόνου η Εταιρία Σκοπιά υπέδειξε τρίλεπτες ως οκτάλεπτες ομιλίες για το έργο από σπίτι σε σπίτι και δεκάλεπτες ως δεκαπεντάλεπτες για τις επανεπισκέψεις και αυτές οι ομιλίες δημοσιεύονταν στο μηνιαίο υπηρεσιακό δελτίο ο «Πληροφορητής» και αργότερα στη «Διακονία της Βασιλείας». Μερικοί Μάρτυρες αργότερα βρήκαν πιο εύκολη ή πιο άνετη τη χρήση μικρών ομιλιών βασισμένων σ’ ένα εδάφιο όπως το Ησαΐας 2:4 ή Ιωάννης 17:3.

Για τον Γουώλτερ Ρ. Γουίσμαν η παρουσίαση Γραφικών ομιλιών στη μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι και στις επανεπισκέψεις «ήταν ένας σταθμός στη θεοκρατική μας πρόοδο». Ολοένα περισσότερο οι άνθρωποι συνέδεαν το λαό του Θεού με τη Γραφή. Ο Ρ. Ντ. Κάντγουελ παρατηρεί: «Σύντομα η παλιά κατηγορία ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν βιβλιοπώλες άρχισε ν’ ακούγεται στις πόρτες όλο και πιο αραιά.»

«Τι μεγάλη βελτίωση που κάναμε στο έργο από σπίτι σε σπίτι!» λέει η Μυρτλ Στρέιν. «Δεν χρειάζεται πια μια κάρτα για να τη δίνουμε στους ανθρώπους να τη διαβάζουν ούτε χρειάζεται να παίζουμε ένα δίσκο ή να περάσουμε μέσα και να χάσουμε μια ώρα λέγοντας τους ολόκληρο το σχέδιο του σκοπού του Θεού. Τώρα όλοι μάθαμε πώς να δίνουμε μια σύντομη ομιλία στην πόρτα, καλά προετοιμασμένη μ’ ένα συγκεκριμένο θέμα, βασισμένο σε δύο-τρία εύστοχα εδάφια. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε πολλές σύντομες ομιλίες, βασισμένες όλες σε σπουδαία, επίκαιρα εδάφια. Επιπλέον θέλουμε να βοηθούμε τον οικοδεσπότη να πάρει μέρος στη συζήτηση. Μ’ αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι παίρνουν μαρτυρία είτε δέχονται το άγγελμα είτε όχι.

ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ ΦΩΣ

Ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά απόκτησαν μεγαλύτερη πείρα στη χρήση των Αγίων Γραφών στις πόρτες των ανθρώπων, δεν έχασαν καθόλου τον ένθερμο ενθουσιασμό που χαρακτήριζε τις δραστηριότητές τους τα περασμένα χρόνια. Έτσι, στις αρχές του 1955, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διακήρυξαν άφοβα ένα άγγελμα που ξεσκέπασε ένα ψεύτικο πνευματικό φως.

Την Κυριακή, 3 Απριλίου 1955, έγινε μια άφοβη διακήρυξη κρίσεως εναντίον του Χριστιανικού κόσμου και στην πραγματικότητα εναντίον ολόκληρου του συστήματος της ψεύτικης θρησκείας. Αυτό έγινε με μία δημόσια διάλεξη που δόθηκε από Χριστιανούς ομιλητές ταυτόχρονα σε πολλές γλώσσες σ’ ολόκληρη τη γη. Εκείνη τη δυνατή διάλεξη με τίτλο «Χριστιανισμός ή Χριστιανοσύνη—Ποιο Αποτελεί το ‘Φως του Κόσμου’;» την άκουσαν πάνω από μισό εκατομμύριο άτομα.

Οι δούλοι του Ιεχωβά ανυπομονούσαν να πληροφορήσουν τους ανθρώπους ότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι ένα ψεύτικο φως. Η Εταιρία Σκοπιά ανταποκρίθηκε έγκαιρα στη μεγάλη ζήτηση για το άγγελμα αυτό σε μορφή βιβλιαρίου εκδίδοντας 22.000.000 αντίτυπα σε τριάντα γλώσσες. Ανυπόμονοι να συμμετάσχουν στη διανομή του, χιλιάδες νέοι ευαγγελιζόμενοι πήραν μέρος για πρώτη φορά στην υπηρεσία αγρού στη διάρκεια του Απριλίου 1955. Εκείνο το μήνα φτάσαμε ένα ανώτατο όριο από 625.256 ευαγγελιζομένους της Βασιλείας σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Στα τέλη του Ιουλίου 1955 οι μάρτυρες του Ιεχωβά ταχυδρόμησαν επιστολές μαζί μ’ αυτά τα δυναμικά βιβλιάρια σε κληρικούς και εκδότες.

«Ο ΛΟΓΟΣ»—ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ;

Η αποκάλυψη του ψεύτικου φωτός του Χριστιανικού κόσμου δεν άρεσε βέβαια σε πολλούς κληρικούς, αλλά δεν είχανε πάρει το τελευταίο άγγελμα από τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Κάθε άλλο! Πολλοί κληρικοί απέρριπταν τη θεοπνευστία των Αγίων Γραφών. Άλλοι ισχυρίζονταν ότι υποστήριζαν τη Γραφή, αλλά δίδασκαν διδασκαλίες που έφερναν μομφή στον Θεό. Μια απ’ αυτές τις ψεύτικες διδασκαλίες ήταν η διδασκαλία της Τριάδας. Σχετικά μ’ αυτή τη διδασκαλία—είτε τους άρεσε είτε όχι—οι κληρικοί πήραν ένα άγγελμα από τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά προς το τέλος του 1962.

Το άγγελμα ήρθε με τη μορφή ενός βιβλιαρίου με 64 σελίδες και τίτλο «‘Ο Λόγος’—Ποιος Είναι; Κατά Ιωάννην». Το βιβλιάριο εξέθετε τη διδασκαλία της Τριάδας σαν ψεύτικη πέρα από κάθε αμφιβολία. Μια ειδική διανομή του βιβλιαρίου προγραμματίστηκε στη διάρκεια του Νοεμβρίου 1962. Οι διαγγελείς της Βασιλείας δεν το προσέφεραν μόνο στο έργο τους από σπίτι σε σπίτι. Ταχυδρόμησαν από ένα αντίτυπο σε κάθε Προτεστάντη και Καθολικό κληρικό, μαζί μ’ ένα επεξηγηματικό γράμμα προετοιμασμένο από την Εταιρία Σκοπιά. Έτσι δόθηκε μια τεράστια μαρτυρία, που προσδιόρισε τον «Λόγο» του κατά Ιωάννη 1:1 όχι ως τον Θεό, αλλά ως τον Γιο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, στην προανθρώπινή του ύπαρξη.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΠΟ ΣΕ ΤΟΠΟ

Οι τακτικές συνελεύσεις του λαού του Θεού συνέβαλαν πάρα πολύ στην ανάπτυξη του Χριστιανικού θάρρους που είναι αναγκαίο για το έργο κηρύγματος. Μερικές απ’ αυτές ξεχώρισαν για κάποιον ειδικό λόγο. Ήταν κινητές συνελεύσεις, στις οποίες μερικοί εκπρόσωποι ταξίδευαν από τόπο σε τόπο ακόμη και σ’ όλο τον κόσμο. Τι ενοποιητική επίδραση είχαν αυτές οι συνελεύσεις! Οι Χριστιανοί σε μια χώρα μπορεί να διαβάζουν για τις πείρες και τις δραστηριότητες των ομοπίστων τους σ’ άλλες χώρες. Αλλά το να τους συναντήσουν και να χαρούν τη συντροφιά τους—ακόμη κι όταν υπάρχει το πρόβλημα της γλώσσας—είναι πράγματι μια ευλογητή πείρα. Παρ’ όλο που δεν μπορούν να συνεννοηθούν στην ίδια γλώσσα, όταν οι δούλοι του Θεού από διαφορετικές εθνικότητες ή φυλές βρίσκονται μαζί, μιλάνε μια γλώσσα, την καθαρή γλώσσα της αλήθειας που στοργικά έδωσε ο Θεός σ’ όλους εκείνους που τον αγαπούν πάνω στη γη.—Σοφ. 3:9.

Μια από τις πιο σπουδαίες κινητές συνελεύσεις ήταν η Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θριαμβεύουσα Βασιλεία» το 1955. Σε διάστημα λιγότερο από δέκα εβδομάδες έγιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό δεκατρείς συνελεύσεις και πολλοί εκπρόσωποι ταξίδεψαν σ’ αυτές. Ένα έντυπο έγραψε ότι αυτή ήταν «πιθανόν η μεγαλύτερη μαζική μετακίνηση Αμερικανών διά μέσου της Ευρώπης από την απόβαση των Συμμαχικών δυνάμεων στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».

Η Εταιρία Σκοπιά είχε ναυλώσει σαράντα δύο αεροπλάνα και δύο ατμόπλοια (το Αρόζα Κουλμ και το Αρόζα Σταρ). Αυτά τα πλοία ήταν στην πραγματικότητα πλωτές αίθουσες συνελεύσεων, γιατί καθημερινά πάνω σ’ αυτά είχαν προγραμματισθεί πνευματικά εποικοδομητικά προγράμματα προς όφελος των επιβατών.

Μια από τις τοποθεσίες των ευρωπαϊκών συνελεύσεων ήταν η Τσέπελνβιζε στη Νυρεμβέργη όπου συγκεντρώθηκαν 107.423 άτομα. «Εμείς στην Αμερική ενθουσιαστήκαμε», λέει ο Κ. Τζέημς Γούντγουωρθ, «μαθαίνοντας ότι στο ίδιο ακριβώς μέρος που ο Χίτλερ είχε εξαγγείλει ‘αφανισμό’ για τους μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτός ο Χριστιανικός λαός είχε τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις Συνελεύσεις της ‘Θριαμβεύουσας Βασιλείας’! Αλλά πού ήταν ο Χίτλερ;»

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Κάτι πολύ σημαντικό για το λαό του Ιεχωβά άρχισε στο Μιλγουώκη του Γουισκόνσιν στις 30 Ιουνίου και τελείωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 1963 στη Πασαντένα της Καλιφόρνιας. Ήταν η Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Αιώνιον Ευαγγέλιον», που ήταν στην πραγματικότητα μία ανά τον κόσμο συνέλευση που έγινε σε πάνω από είκοσι τέσσερις πόλεις. Συνολικά 583 εκπρόσωποι έκαναν μια γρήγορη περιοδεία γύρω από την υδρόγειο. Οι διάφοροι ταξιδιώτες, ακολουθώντας κάπως διαφορετικές κατευθύνσεις, συγκεντρώθηκαν με πλήθη από ομοπίστους σε πόλεις όπως το Λονδίνο, η Στοκχόλμη, το Μόναχο, η Ιερουσαλήμ, το Νέο Δελχί, η Ραγκούν, η Μπαγκόγκ, η Σιγκαπούρη, η Μελβούρνη, το Χονγκ-Κονγκ, η Μανίλα, η Σεούλ και η Χονολουλού.

Πολλοί εκπρόσωποι στη συνέλευση του Λονδίνου επισκέφθηκαν το Βρετανικό Μουσείο. Εκεί, ανάμεσα στ’ άλλα πράγματα, είδαν το Χρονικό του Ναβονίδη, που βοηθά να χρονολογήσουμε την πτώση της Βαβυλώνας το 539 π.Χ. Ενδιαφέρον ήταν επίσης ένα συκώτι από πηλό που χρησιμοποιούσαν οι μάντεις στη Βαβυλωνιακή θρησκεία.—Παράβαλε Ιεζεκιήλ 21:21.

Όσοι ταξίδεψαν για τις συνελεύσεις στις Βιβλικές χώρες, επισκέφθηκαν πολλούς αρχαιολογικούς χώρους που έχουν Βιβλική σπουδαιότητα. Όταν αντίκρισαν τους φημισμένους κέδρους του Λιβάνου, τις πεδιάδες του Μωάβ ή την Κοιλάδα του Εννόμ, η εκτίμησή τους για το Λόγο του Θεού αυξήθηκε.

Όταν οι ταξιδιώτες έφθασαν στην Άπω Ανατολή, είδαν εκεί, όπως και σ’ άλλα μέρη, τ’ αποτελέσματα της Βαβυλωνιακής θρησκευτικής επιρροής. Στο Βατ Πο του Μπαγκόγκ οι εκπρόσωποι είδαν ένα φαλλικό σύμβολο, μπροστά στο οποίο συνήθιζαν να προσεύχονται οι στείρες γυναίκες με την ελπίδα ν’ αποκτήσουν παιδιά. Τοιχογραφίες που είδαν στο Βουδδιστικό Ναό Βατ Σακέτ, στην ίδια πόλη, παρίσταναν συγχρόνως τη Νιρβάνα και μια κόλαση βασανιστηρίων. Οι ομοιότητες ανάμεσα στο Καθαρτήριο του Δάντη και σ’ αυτό που είδαν οι επισκέπτες να παριστάνεται εδώ δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για την κοινή προέλευση των δύο θρησκευτικών αντιλήψεων.

Η περιήγηση αυτών των μνημείων της ψεύτικης λατρείας έδωσε πρόσθετη σημασία στη διεγερτική ομιλία της συνελεύσεως με τίτλο «Εκτέλεσις της Θείας Κρίσεως πάνω στην Ψευδή Θρησκεία.» Στη διάρκεια αυτής της ομιλίας οι ακροατές μεταφέρθηκαν νοερά πίσω στην αρχαία Βαβέλ (Βαβυλώνα). Όταν ο Θεός σύγχισε τη γλώσσα των οικοδόμων του πύργου εκείνης της πόλεως, αυτοί μετοίκησαν σε άλλους τόπους, παίρνοντας μαζί την ακάθαρτη θρησκεία τους, που έφθασε να ασκείται σε διάφορες γλώσσες κι έτσι ήρθε σε ύπαρξη μια παγκόσμια αυτοκρατορία ψεύτικης θρησκείας. Επειδή έχει τις ρίζες της στη Βαβυλώνα, το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως την αποκαλεί «Βαβυλών η Μεγάλη». (Αποκ. 18:2) Μετά τη συγκινητική εκείνη ομιλία, οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευση πήραν το νέο βιβλίο με τις 704 σελίδες «Η Βαβυλώνα η Μεγάλη Έπεσε!—Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά». Στην πραγματικότητα ήταν δύο τόμοι σ’ ένα βιβλίο που το πρώτο του μέρος εξετάζει τη σχέση της αρχαίας Βαβυλώνας με το λαό του Ιεχωβά και το δεύτερο περιλαμβάνει ανάλυση εδάφιο προς εδάφιο των κεφαλαίων 14 έως 22 της Αποκαλύψεως.

ΟΠΤΙΚΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΕΥΣΗ

Στους μήνες που ακολούθησαν τη συνέλευση η Εταιρία ολοκλήρωσε μια κινηματογραφική ταινία. «Δυναμική!» «Διεγερτική!» «Αποκαλυπτική!» «Συγκλονιστική!» Αυτές ήταν τυπικές αντιδράσεις για την έγχρωμη δίωρη κινηματογραφική ταινία «Διακήρυξις του Αιωνίου Ευαγγελίου Ανά τον Κόσμο». Αυτή η ταινία παρουσιάζει σκηνές από τις ανά τον κόσμο Συνελεύσεις «Αιώνιον Ευαγγέλιον» του 1963, όπου συνολικά 580.509 άτομα συγκεντρώθηκαν για ν’ ακούσουν την έξοχη δημόσια διάλεξη «Όταν ο Θεός θα Βασιλεύει Πάνω σ’ Όλη τη Γη». Αλλά αυτή η ταινία δεν είναι μια απλή ταξιδιωτική εξιστόρηση. Δείχνει καθαρά ότι μια ερειπωμένη τώρα πόλη επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σήμερα. Από κείνη την πόλη—την αρχαία Βαβυλώνα—ξεπήδησαν σύμβολα και τελετές που έχουν διεισδύσει στον τρόπο ζωής όλων σχεδόν των κατοίκων της γης. Τονίζεται η επείγουσα ανάγκη να εγκαταλείψουν τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Πολύ παραστατικά περιγράφεται η θέρμη και η αγάπη των αληθινών Χριστιανών, όπως εκδηλώνεται στις συνελεύσεις τους ανά τον κόσμο. Οι θεατές μπορούν να διακρίνουν ότι υπάρχει μια οργάνωση με την οποία πρέπει κανείς να συνταυτιστεί μόλις βγει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Γι’ αυτό, όσοι αγαπούν δικαιοσύνη προτρέπονται επειγόντως να εγκαταλείψουν την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας και να συνδεθούν με τους λάτρεις του Ιεχωβά.—Αποκ. 18:4, 5.

Για μια δεκαετία μέχρι το 1963 η Εταιρία Σκοπιά χρησιμοποιούσε σύγχρονες κινηματογραφικές ταινίες σαν οπτικά βοηθήματα για μαθήτευση. Έτσι μετά τη διεθνή συνέλευση του 1953 η Εταιρία παρουσίασε τη συναρπαστική ταινία «Η Κοινωνία του Νέου Κόσμου εν Δράσει». Ήταν η πρώτη κινηματογραφική ταινία που παρήγαγε η Εταιρία μετά το «Φωτόδραμα» πριν από σαράντα σχεδόν χρόνια. Αυτή η ταινία, διαρκείας μιας ώρας και είκοσι λεπτών, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ισχυρό μέσο για να γνωρίσουν οι θεατές τη μεγάλη έκταση της επίγειας οργανώσεως του Θεού, την τεράστια ποσότητα εργασίας που προσφέρεται από την οικογένεια Μπέθελ, τη δραστηριότητα των μαρτύρων του Ιεχωβά γενικά, τις μεγάλες συνελεύσεις των και τον ομαλό και αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε η κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ο Χ. Α. Κάντγουελ αναφέρει: «Ήταν ένα θαυμάσιο μέσον για να βοηθηθούν οι νέοι ενδιαφερόμενοι να διακρίνουν πόσο μεγάλη και εκτεταμένη είναι η οργάνωση.»

«Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου» και η «Διεθνής Συνέλευσις ‘Θείον Θέλημα’ των Μαρτύρων του Ιεχωβά» ήταν κινηματογραφικές ταινίες που παρουσίασε η Εταιρία μετά τις μεγάλες συνελεύσεις του 1955 και 1958. Οι δούλοι του Θεού χρησιμοποίησαν επίσης τις κινηματογραφικές ταινίες σαν μέσον για ν’ αντικρούσουν τη φιλοσοφία ότι «ο Θεός είναι νεκρός». Το 1966 η Εταιρία Σκοπιά παρήγαγε τη συναρπαστική έγχρωμη ταινία, «Είναι Αδύνατο να Ψευσθή ο Θεός». Αυτή η ταινία ενίσχυε την πίστη ότι ο Θεός είναι ζωντανός και φέρνει σε πέρας τους σκοπούς του για τη γη και τον άνθρωπο. Έγχρωμες κινηματογραφημένες ταινίες που τις συμπλήρωναν κατά διαστήματα με εντυπωσιακές έγχρωμες παραστάσεις, βοήθησαν τα ακροατήρια να οραματιστούν κύρια Βιβλικά γεγονότα και να συλλάβουν τη σπουδαιότητα τους για την εποχή μας. «Απόλαυσα την ταινία», είπε κάποιος, «ιδιαίτερα γιατί χρησιμοποιούσε ιστορικά γεγονότα που αποτελούσαν εκπλήρωση Βιβλικών προφητειών σαν απόδειξη ότι “Είναι αδύνατο να ψευσθή ο Θεός”. Για παράδειγμα, τα διάφορα ερείπια που παρουσιάστηκαν υπάρχουν για να δει οποιοσδήποτε ότι ο Θεός δεν ψεύδεται. Βλέποντάς τα πείστηκα περισσότερο ότι ο Θεός δεν θα ψευστεί σε όσα έχει πει ότι θα γίνουν τώρα και στο μέλλον.»

Η κινηματογραφική ταινία «Κληρονομιά», που κι αυτή παρήχθη από την Εταιρία Σκοπιά το 1966, είχε σαν θέμα τους διάφορους πειρασμούς που αντιμετωπίζουν τα νεαρά άτομα σήμερα. Ο Άντζελο Κ. Μανέρα ο Νεότερος παρατηρεί ότι έδειχνε «πώς ενεργούσαν οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου και πώς υπερνικούσαν αυτούς τους πειρασμούς κι ακολουθούσαν μια πορεία Χριστιανικής δραστηριότητας.» Σ’ αντίθεση με τις άλλες πρόσφατες ταινίες που είχε παραγάγει η Εταιρία, η ταινία αυτή ήταν ‘ομιλούσα’ και προβλήθηκε από πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Έτσι χιλιάδες άνθρωποι την είδαν μέσα στα σπίτια τους. Η «Κληρονομιά» παρουσιάστηκε επίσης στις συνελεύσεις περιοχής και σ’ άλλες δημόσιες συγκεντρώσεις.

Τα τελευταία χρόνια οι επίσκοποι περιοχής παρουσίασαν προγράμματα με έγχρωμες διαφάνειες (σλάιντς) σε δημόσιες συναθροίσεις κατά τις επισκέψεις τους στις εκκλησίες του λαού του Θεού. Το πρώτο απ’ αυτά άρχισε να προβάλλεται το Σεπτέμβριο του 1970. Είχε τον τίτλο «Επίσκεψις στα Κεντρικά Γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά» και είχε σχεδιαστεί για να εξοικειώσει τα άτομα με την οργάνωση του Θεού μ’ έναν τρόπο που θα τους υποκινούσε ν’ αναλάβουν κατάλληλη δράση. Ένα άλλο απ’ αυτά τα προγράμματα διαφανειών με τίτλο «Μια εκ του Πλησίον Ματιά στις Εκκλησίες» βοήθησε τους ακροατές να καταλάβουν ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν είναι ο τόπος για όσους αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Όχι μόνο θα τους παρακινούσε ν’ απομακρυνθούν από την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας, αλλά πιθανόν και να υποκινούσε αυτά τα άτομα να συμμετάσχουν στην υποβοήθηση άλλων να βγουν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Αυτά είναι λίγα παραδείγματα μόνο προγραμμάτων με διαφάνειες που παρουσιάστηκαν από επισκόπους περιοχής σαν οπτικά βοηθήματα για την παροχή Γραφικής διδασκαλίας.

ΚΑΤΙ ΝΕΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ!

«Ακούστε τους Λόγους του Δανιήλ για την Εποχή Μας». Θυμάστε το μέρος αυτό των Περιφερειακών Συνελεύσεων «Υιοί της Ελευθερίας του Θεού» του 1966; Καθώς οι θεατές παρακολουθούσαν το μέρος αυτό, συνέβη κάτι καταπληκτικό. Διαφορετικές φωνές έφθασαν από τα μεγάφωνα αναπαριστώντας τον Δανιήλ, τους τρεις πιστούς Εβραίους—ακόμη κι αγγέλους. Άρχισε ν’ ακούγεται η μουσική και οι τρεις Εβραίοι είχαν την τελευταία ευκαιρία να προσκυνήσουν τη χρυσή εικόνα που είχε στηθεί από τον Ναβουχοδονόσορ στην Κοιλάδα Δουρά. Αυτοί όμως διακράτησαν σταθερά την ακεραιότητά τους, αρνήθηκαν να προσκυνήσουν και είδαν τη σωτηρία του Ιεχωβά.—Δαν. κεφ. 3.

Να ένας νέος και διαφορετικός τρόπος Βιβλικής εκπαιδεύσεως. Οι ακροατές της συνελεύσεως ένιωσαν σαν να είχαν μεταφερθεί στην αρχαία Βαβυλώνα. Παρόμοια συγκίνηση ένιωσαν και όταν παρακολούθησαν την παράσταση με τίτλο «Δείτε την Υπομονή του Ιερεμία, τη Χρειαζόμαστε Σήμερα». Πράγματι, οι εκπρόσωποι «είδαν» την εγκαρτέρηση του Ιερεμία. Ένα Βιβλικό δράμα με ηθοποιούς με στολές, που παρουσίαζε τη ζωή και την εποχή αυτού του Εβραίου προφήτη της αρχαίας Ιερουσαλήμ, εξελισσόταν μπροστά στα μάτια τους. Η δραματική επίδραση εντάθηκε με ηχητικά ‘εφφέ’. Όλοι οι θεατές έμαθαν καλύτερα τι δοκιμασίες πέρασε ο Ιερεμίας και την πιστότητά του—μόνος μπροστά σ’ έναν ωρυόμενο όχλο που ζητούσε τη ζωή του. Πόση έμφαση έδωσε αυτό στην εμπιστοσύνη που οι λάτρεις του Ιεχωβά πρέπει να έχουν στον Θεό τους! Και πόσο εντυπωσιάστηκαν από την ανάγκη να υπομένουν στην υπηρεσία του Θεού, ακόμη και μπροστά στο θάνατο!

Το 1966 λοιπόν ήταν το έτος που άρχισε να χρησιμοποιείται ένας νέος τρόπος διδασκαλίας στις συνελεύσεις του λαού του Θεού. Όλα αυτά τα χρόνια από το 1966, τα Βιβλικά δράματα έγιναν ένα τακτικό χαρακτηριστικό των μεγάλων συνελεύσεων που οργανώνει ο λαός του Ιεχωβά. Συχνά αυτά τα δράματα έχουν προηγουμένως παρουσιαστεί στις τάξεις των αποφοίτων της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς και οι σπουδαστές υποδύονται άτομα της αρχαίας και σύγχρονης εποχής.

Ανασκοπώντας τις ευλογίες και τα οφέλη απ’ αυτά τα δράματα ο Τζαίημς Β. Φίλσον παρατηρεί: «Αισθάνομαι ότι τα Βιβλικά δράματα υπήρξαν ένα θαυμάσιο βοήθημα για να μας εντυπώσουν τα διδάγματα και τις συμβουλές της Αγίας Γραφής.» Μάλιστα, μερικοί υποκινήθηκαν από δράματα των συνελεύσεων για να ομολογήσουν κάποια παράβαση και να ζητήσουν πνευματική βοήθεια.—Παρ. 28:13· Ιακ. 5:13-20.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δίνουν την υποταγή τους στη βασιλεία του Θεού. Αυτό το έχουν αποδείξει επανειλημμένα όλα αυτά τα χρόνια, για παράδειγμα, γυρίστε πίσω 30 και πλέον χρόνια, στην Τρίτη 1 Αυγούστου 1950—την «Ημέρα Θεοκρατικής Αφοσιώσεως» στη Συνέλευση Αύξηση της Θεοκρατίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην ομιλία του «Η Αύξησις της Κυβερνήσεώς Του» ο αδελφός Νορρ παρουσίασε ένα σωρό αποδείξεων εκθέτοντας σαν τελείως ψεύτικη την κατηγορία των θρησκευτικών εχθρών ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν τον Κομμουνισμό. Όχι μόνο διάφορες υπηρεσίες της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν αρνηθεί να βάλουν τους Μάρτυρες στον κατάλογο με τους αναρχικούς και τους Κομμουνιστές, αλλά και η ίδια η πορεία που χάραξε η Εταιρία από το 1879 απέδειξε ακράδαντα ότι οι δούλοι του Ιεχωβά είναι εναντίον του Κομμουνισμού. Ο αδελφός Νορρ έδειξε καθαρά ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν ανοίγει το δρόμο για την επικράτηση και πρόοδο του αθεϊστικού Κομμουνισμού αλλά η υποκριτική Χριστιανοσύνη το κάνει! Τότε, μετά από αυτό το άγγελμα, ο πρόεδρος της Εταιρίας πρότεινε μια διακήρυξη και απόφαση κατά του Κομμουνισμού, η οποία υιοθετήθηκε από τους 84.950 παρόντες στη συνέλευση.

Μερικά χρόνια αργότερα, στην διάρκεια του 1956 και στις αρχές του 1957, μια αίτηση υιοθετήθηκε ομόφωνα από τους 462.936 παρόντες των 199 συνελεύσεων των μαρτύρων του Ιεχωβά από τον Ιούνιο του 1956 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1957. Αυτή η αίτηση από κάθε συνέλευση απευθυνόταν στον Νικολά Α. Μπουλγκάνιν, τότε πρωθυπουργό της ΕΣΣΔ. Η αίτηση περιέγραφε τη σκληρή μεταχείριση που είχαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Ρωσία και στη Σιβηρία. Ζητούσε ν’ αφεθούν ελεύθεροι οι φυλακισμένοι μάρτυρες και να τους δοθεί η έγκριση να οργανωθούν και επίσης να τους επιτραπεί να έχουν τακτική επαφή με το κυβερνών τους σώμα και να εκδίδουν και να εισάγουν Βιβλική έντυπη ύλη. Η αίτηση εφιστούσε την προσοχή στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας που κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ενώ διευκρίνιζε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν πολιτικές βλέψεις ή διασυνδέσεις. Επιπλέον η αίτηση πρότεινε μία συζήτηση ανάμεσα σε αντιπροσώπους της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και αντιπροσώπους της Ρωσικής κυβερνήσεως. Πρότεινε να επιτραπεί σε μια αντιπροσωπεία από Μάρτυρες να μεταβεί στη Μόσχα γι’ αυτό το σκοπό, καθώς επίσης για να επισκεφθούν τα διάφορα στρατόπεδα όπου ήταν φυλακισμένοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Την 1 Μαρτίου 1957 υπογράφθηκε μια συλλογική αίτηση και στάλθηκε στη Ρωσική Κυβέρνηση από τους επτά διευθυντές της Εταιρίας Σκοπιά. Οι Κομμουνιστές ποτέ δεν απάντησαν ούτε έκαναν καμιά βεβαίωση για τη λήψη της. Ωστόσο οι Ρώσοι μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχίζουν να κηρύττουν άφοβα το Λόγο του Θεού σαν υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού και καμιάς άλλης κυβερνήσεως.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έχουν μόνο αποδειχθεί ένθερμοι υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού· έχουν επίσης επιστήσει την προσοχή στην αποτυχία των κληρικών του Χριστιανικού κόσμου στο ζήτημα αυτό. Γι’ αυτό το λόγο, υιοθετήθηκε από τον λαό του Θεού μια πολύ σημαντική απόφαση την Παρασκευή 1 Αύγουστου 1958, στη Διεθνή Συνέλευση Θείον Θέλημα. Οι ακροατές της συνελεύσεως παροτρύνθηκαν να παρευρεθούν στο απογευματινό πρόγραμμα και πράγματι 194.418 ήταν παρόντες. Άκουγαν πολύ προσεκτικά καθώς ο Φ. Γ. Φραντς, ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μιλούσε πάνω στο θέμα «Γιατί Αυτή η Συνέλευση Πρέπει ν’ Αποφασίσει». Ο αδελφός Νορρ τον διαδέχθηκε στο πρόγραμμα παρουσιάζοντας δυναμικά μία απόφαση που εξέθετε τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου σαν την πιο αξιόμεμπτη τάξη στη γη σήμερα. Η απόφαση διαβεβαίωνε επίσης για τις θεοκρατικές αρχές του λαού του Ιεχωβά, με θάρρος διακήρυττε τη βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού σαν το μόνο μέσον σωτηρίας και παρουσίαζε έντονα την αποφασιστικότητα των μαρτύρων του Ιεχωβά να κηρύττουν αυτή τη βασιλεία με αγάπη, ειρήνη και ενότητα, χωρίς διακοπή, μέχρις ότου ο Ιεχωβά φέρει το έργο μαρτυρίας σ’ ένα τέλος στον Αρμαγεδδώνα. Ο αδελφός Νορρ πρότεινε να υιοθετηθεί η απόφαση όπως διαβάστηκε, η πρόταση έγινε δεκτή και, καθώς υπέβαλλε την ερώτηση στο απέραντο ακροατήριο, ακούστηκε ένα ομόφωνο Ναι!

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, 72.348.403 φυλλάδια που περιείχαν αυτή την απόφαση τυπώθηκαν για παγκόσμια διανομή σε πενήντα τρεις γλώσσες και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του έργου έγινε τον Δεκέμβριο του 1958. Εκτεταμένη δημοσιότητα δόθηκε επίσης σ’ αυτή την πληροφορία όταν η απόφαση και η εισαγωγική της ομιλία δημοσιεύθηκαν στη Σκοπιά της 1 Νοεμβρίου 1958.

Είχε αποτελέσματα αυτή η διανομή; Πραγματικά είχε. Για παράδειγμα ο Πήτερ Ντι Μιούρα γράφει: «Την άνοιξη του 1959 συνάντησα ένα νεαρό άνδρα που υποκινήθηκε από την απόφαση να γνωρίσει την αλήθεια, να αφιερωθεί κι αργότερα ν’ αναλάβει το έργο σκαπανέως.» Και ο Κ. Τζαίημς Γούντγουορθ σχολιάζει: «Μερικοί που είναι δραστήριοι αφιερωμένοι και βαπτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ακριβώς εδώ στις εκκλησίες του Κλήβελαντ του Οχάιο άρχισαν να βγαίνουν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη όταν διάβασαν αυτή την απόφαση και δέχτηκαν την ευκαιρία να μελετήσουν τη Βίβλο—Αποκ. 18:4».

Οι δούλοι του Ιεχωβά είχαν μια θαυμάσια ευκαιρία να δείξουν ότι είναι υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού και καμιάς άλλης κυβερνήσεως το έτος 1963, στη διάρκεια της Συνελεύσεως «Αιώνιον Ευαγγέλιον» που έγινε σ’ όλο τον κόσμο. Με ενθουσιασμό υιοθέτησαν μια απόφαση με την οποία διακήρυτταν ότι αναγνωρίζουν τον Ιεχωβά σαν τον Αιώνιο Κυρίαρχο του σύμπαντος και αρνούνταν ν’ αποδώσουν ειδωλολατρική λατρεία στην πολιτική εικόνα, στα Ηνωμένα Έθνη, όπως έκαναν τα έθνη που οδηγούνται από αόρατα πονηρά πνεύματα στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκ. 13:11-18· 16:14, 16) Αντίθετα, με τη βοήθεια των αγγέλων κάτω από το Χριστό και του αγίου πνεύματος και του Λόγου του Θεού, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη διακήρυξη του ‘αιωνίου ευαγγελίου’ για τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και των κρίσεών του σ’ όλους τους λαούς. (Αποκ. 14:6) Μετά την υιοθέτηση της αποφάσεως από 454.977 άτομα στις ανά τον κόσμο Συνελεύσεις «Αιώνιον Ευαγγέλιον» η απόφαση αυτή υιοθετήθηκε και σε εθνικές συνελεύσεις. Δημοσιεύθηκε επίσης στη Σκοπιά της 15 Νοεμβρίου 1963, σε εξήντα έξι γλώσσες, αποκτώντας έτσι παγκόσμια δημοσιότητα.

Με την εισαγωγική της ομιλία «Γιατί Πρέπει Όλοι να Υιοθετήσουμε την Απόφαση» αυτή η πολύ περιεκτική απόφαση περιλάμβανε στα θέματα που εξέταζε και τις επτά πληγές του δέκατου έκτου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως. Συνεπώς περιλάμβανε τα αγγέλματα κρίσεως που είχαν διακηρυχθεί αρχικά σε επτά διαδοχικές αποφάσεις που παρουσιάστηκαν σε συνελεύσεις του λαού του Θεού από το 1922 μέχρι το 1928. Έτσι, μ’ αυτή τη συνοπτική απόφαση, εκατοντάδες χιλιάδες που δεν είχαν συμμετάσχει στην υιοθέτηση αυτών των προηγουμένων αποφάσεων διακήρυξαν δημόσια ότι εγκρίνουν και υποστηρίζουν την έκχυση των πληγών από τον Ιεχωβά, οι οποίες εκτίθενται προφητικά στο δέκατο έκτο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Για μια ακόμη φορά, οι δούλοι του Ιεχωβά είχαν δείξει πολύ φανερά ότι ήταν υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού και καμιάς άλλης κυβερνήσεως ή πολιτικού σχηματισμού.

Στις Συνελεύσεις «Επί Γης Ειρήνη» του 1969 ο ήχος των επτά συμβολικών σαλπίγγων που αναφέρονται στα κεφάλαια 8-11 της Αποκαλύψεως εξετάστηκε αναλυτικά στην ομιλία «Τελικές Ουαί κατά των Εχθρών της Ειρήνης με τον Θεό». Μετά την ομιλία ακολούθησε μία πολύ ισχυρή Διακήρυξη, που έδειχνε δυναμικά ότι η ειρήνη με το Δημιουργό θα έρθει μόνο μέσω της Μεσσιανικής του βασιλείας. Με την υιοθέτηση της Διακηρύξεως, ο λαός του Ιεχωβά υποστήριζε ότι οι κρίσεις του Θεού είναι κατά του Χριστιανικού Κόσμου. Διακήρυξαν επίσης την απόλυτη ουδετερότητά τους όσον αφορά όλες τις πολιτικές διαμάχες και έκαναν πολύ φανερό ότι εμπιστεύονται τελείως στη βασιλεία του Θεού και ότι δεν θα σταματήσουν να κηρύττουν γι’ αυτή σε όλα τα έθνη μέχρι να έλθει το τέλος.

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έδειξαν ξανά ότι είναι υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού και καμιάς άλλης κυβερνήσεως στη διάρκεια της Διεθνούς Συνελεύσεώς των «Θεία Νίκη» που έγινε σε διάφορα μέρη σ’ ολόκληρη τη γη από τα τέλη Ιουνίου 1973 μέχρι τον Ιανουάριο 1974. Η συμβολική παραβολή του Ιησού για τις μνες εξηγήθηκε σε μια από τις ομιλίες της συνελεύσεως «Απόκτησις Πλούτου για τον Νέο Βασιλέα της Γης». (Λουκάς 19:11-27) Μετά την ομιλία, ο ομιλητής παρουσίασε μια Διακήρυξη και Απόφαση, που στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τους εκπροσώπους της συνελεύσεως μ’ ένα ηχηρό Ναι! Μεταξύ των άλλων, τόνιζε ότι οι Καιροί των Εθνών, διάρκειας 2.520 χρόνων, άρχισαν με την ερήμωση της επίγειας Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. και έφθασαν στην πλήρη τους εκπλήρωση στην «ουράνια Ιερουσαλήμ», στην οποία ενθρονίστηκε ο Ιησούς Χριστός σαν Μεσσιανικός βασιλιάς το 1914 μ.Χ. (Εβρ. 12:22) Τονίστηκε ότι ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους έχει ανάγκη από περισσότερη προειδοποίηση για την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη». (Ματθ. 24:21) Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά αποφάσισαν να συνεχίσουν να εμπιστεύονται στη Θεία Νίκη, να διασαλπίζουν την προειδοποίηση και να διακηρύττουν τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, το βάλσαμο για τη δυστυχισμένη ανθρωπότητα.

Είναι, λοιπόν, ένα επιβεβαιωμένο γεγονός ότι οι δούλοι του Ιεχωβά είναι υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού και καμιάς άλλης κυβερνήσεως. Το ευαγγέλιον αυτής της βασιλείας το διακηρύττουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Επανειλημμένα έχουν αποδείξει την αφοσίωσή τους στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού και αυτό συνεχίζουν να κάνουν σ’ ολόκληρη τη γη.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙΡΟ

Πώς μπόρεσαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά να διατηρήσουν τη σταθερή τους στάση σαν υποστηρικτές της βασιλείας του Θεού; Πώς παρέμειναν ‘στερεοί στην πίστη’ όταν άλλοι έχαναν την πίστη τους; (1 Κορ. 16:13) Αυτό έγινε δυνατό επειδή ο Ιεχωβά Θεός στοργικά προμήθευε πνευματική τροφή στον κατάλληλο καιρό μέσω της τάξεως του ‘πιστού και φρόνιμου δούλου’.—Ματθ. 24:45-47.

Πάρτε για παράδειγμα τη δεκαετία του 1960. Ο άνεμος θρησκευτικών και κοινωνικών αλλαγών έπνεε σ’ ολόκληρες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλο και πιο συχνά πολλοί κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου θεωρούσαν μέρη της Γραφής σαν μύθους. Γι’ αυτούς επίσης ο ηθικός της κώδικας ήταν απαρχαιωμένος. Ακόμη χειρότερα, μερικοί έλεγαν ότι «Ο Θεός είναι νεκρός.»

Καθώς τέλειωνε η δεκαετία του 1960, οι κοινωνικοί, ψυχολογικοί, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες υποκινούσαν φυλετικές αναταραχές, ακόμη και βία, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για παράδειγμα, το «μεγάλο καυτό καλοκαίρι» του 1964, όπως ονομάστηκε, έγινε μάρτυρας της δολοφονίας τριών αγωνιστών των κοινωνικών δικαιωμάτων στο Μισσισσιπή, καθώς και αναταραχών σ’ ολόκληρο το Νότο. Οι βόρειες πόλεις επηρεάστηκαν επίσης. Μερικές αναστατώθηκαν από τις οχλαγωγίες. Στις οχλαγωγίες του Λος Άντζελες μόνο, μεταξύ 11-16 Αυγούστου 1965, οι συγκρούσεις, οι λεηλασίες και οι εμπρησμοί από τους όχλους κατέληξαν στο θάνατο τριάντα πέντε ατόμων και σε καταστροφές που υπολογίστηκαν στα 200.000.000 δολλάρια.

Ανάμεσα σε τέτοια ρεύματα θρησκευτικής και κοινωνικής αναταραχής, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες και σ’ άλλες χώρες συνέχισαν να εμπιστεύονται στον Ιεχωβά και να προσκολλούνται στο Λόγο του. Εκείνος με τη σειρά του επέβλεπε ώστε να κατευθύνονται ορθά. Για παράδειγμα, στη διάρκεια των Περιφερειακών Συνελεύσεων «Θαρραλέοι Διάκονοι» του 1962, ωφελήθηκαν πάρα πολύ από ομιλίες με θέματα «Υποταγή—Σε Ποιον;» «Υποταγή στις ‘Υπερέχουσες Εξουσίες’—Γιατί;» και άλλα σχετικά θέματα. Αργότερα εκείνο το χρόνο τέτοιες ζωτικές πληροφορίες δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Η Σκοπιά».

Διευκρινίσθηκε ότι οι υπερέχουσες εξουσίες, που αναφέρονται στους Ρωμαίους, κεφάλαιο δεκατρία, είναι κοσμικές κυβερνητικές εξουσίες που ο Ιεχωβά επιτρέπει να παραμένουν στις θέσεις ευθύνης τους σ’ αυτόν τον καιρό. Όλοι οι δούλοι του Θεού σήμερα ενθαρρύνθηκαν να δείχνουν σχετική υποταγή στις ανώτερες κυβερνητικές εξουσίες και να μην περιφρονούν τους νόμους των επίγειων κυβερνήσεων που δεν συγκρούονται με το νόμο του Θεού.—Ρωμ. 13:1-7· Πράξ. 5:29.

«Με πόση σοφία ο Ιεχωβά μάς κατηύθυνε στις σχέσεις μας με τους πολιτικούς άρχοντες του κόσμου!» αναφώνησε ο Λ. Ε. Ρέους και πρόσθεσε: «Πώς ήταν δυνατό να γνωρίζουμε ότι το 1964 θα συνέβαινε να ανακινηθεί το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων και να ξεσπάσουν οχλαγωγίες στους δρόμους και βίαιη ή σιωπηλή ανυπακοή από τους πολίτες;. . . Θα μπορούσαμε να βρεθούμε μπλεγμένοι με την ίδια νοοτροπία που έχουν οι κληρικοί που ανακατεύθηκαν σε πορείες διαμαρτυρίας και κοινωνικά ζητήματα εκείνης της εποχής. Ακριβώς στον κατάλληλο καιρό, το 1962, στις καλοκαιρινές συνελεύσεις, λάβαμε την ‘τροφή εν καιρώ’. [Ματθ. 24:45]. . . Τονίσθηκε καθαρά η σχετική υποταγή και έτσι διαφυλάχθηκε η θέση μας ενώπιον του Ιεχωβά και των πολιτικών εξουσιών που Εκείνος επιτρέπει να υπάρχουν, μέχρις ότου η εξουσία της Βασιλείας του Χριστού Ιησού τις εξαλείψει.»

Ναι, πράγματι, ο Ιεχωβά Θεός προμήθευσε άφθονη πνευματική τροφή. Κοιτάξτε απλώς σε μια βιβλιοθήκη που περιέχει βιβλία που έχουν εκδοθεί από την Εταιρία Σκοπιά στα πρόσφατα σχετικά χρόνια! Υπάρχει το βιβλίο του 1958 «Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης», που πραγματεύεται το βιβλίο του Δανιήλ. Μια εξέταση εδάφιο προς εδάφιο ολόκληρου του βιβλίου της Αποκαλύψεως περιέχεται στα βιβλία «Τότε Ετελέσθη το Μυστήριον του Θεού» και «Η Βαβυλών η Μεγάλη Έπεσε! Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!» Το βιβλίο «‘Θέλουσι Γνωρίσει τα Έθνη ότι Εγώ Είμαι ο Ιεχωβά’—Πώς;», που κυκλοφόρησε το 1971, εξετάζει την προφητεία του Ιεζεκιήλ. Και η εκπλήρωση των προφητειών του Αγγαίου και του Ζαχαρία σχετικά με την αποκατάσταση εξετάζεται από την πλεονεκτική σκοπιά του εικοστού αιώνα στο βιβλίο «Αποκατεστημένος Παράδεισος για το Ανθρώπινο Γένος—από τη Θεοκρατία!»

Πλούσιες πνευματικές προμήθειες έγιναν για μεγάλους και μικρούς. Το 1958, το βιβλίο «Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο» εκδόθηκε σε απλή γλώσσα και με άφθονη εικονογράφηση. Το 1971 το 192-σέλιδο βιβλίο «Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο» συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην αποφυγή του «χάσματος των γενεών»! Υπήρχε τώρα μια έκδοση σχεδιασμένη για τους γονείς, να τη διαβάζουν με τα παιδιά τους. Και η απλή γλώσσα του βιβλίου και οι ωραίες εικόνες κάνουν τους νεαρούς να νιώθουν ότι είναι «γι’ αυτούς»!

ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΕΥΣΗ

Μερικές από τις Χριστιανικές εκδόσεις που βρίσκονται στη διάθεση του λαού του Ιεχωβά είναι ειδικά σχεδιασμένες να τον βοηθήσουν να εκτελέσει την αποστολή του να κηρύξει τ’ αγαθά νέα και να κάνει μαθητές. (Ματθ. 24:14· 28:19, 20) Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν το «Έστω ο Θεός Αληθής», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1946. Αυτό το βιβλίο ήταν ένα βοήθημα που πραγματευόταν τις βασικές Γραφικές δοξασίες. Έπειτα, το 1950, το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» προμήθευσε πληροφορίες σε βαθύτερα Γραφικά θέματα καθώς και στον Χριστιανικό τρόπο ζωής. Σκεφθείτε επίσης το 416 σελίδων βιβλίο «Πράγματα εις τα Οποία είναι Αδύνατο να Ψευσθή ο Θεός», που εκδόθηκε το 1965. Σαν βοήθημα για βασική Γραφική μελέτη, αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο όργανο στα χέρια των διαγγελέων της Βασιλείας.

Οι δούλοι του Ιεχωβά συνεχώς εφοδιάζονται με οτιδήποτε είναι αναγκαίο για το έργο τους κηρύγματος και μαθητεύσεως. Αναπολώντας τις διεθνείς συνελεύσεις του 1967, ο Κ. Β. Μπάρμπερ αναφέρει κάτι που το χαρακτηρίζει «πρωτοτυπία». Ο ίδιος παρατηρεί: «Η οργάνωση του Ιεχωβά πάντα προμηθεύει νέες συγκινήσεις και χαρές. Αυτή τη φορά ήταν ένα νέο βιβλίο για ειδική προσφορά, ένα μικρό βιβλίο με τίτλο ‘Προήλθε ο Άνθρωπος από Εξέλιξη ή από Δημιουργία;’. . . που θα το προσφέραμε για είκοσι πέντε σεντς. Αμέσως μόλις το πρωτοείδαμε, καταλάβαμε ότι θα άρεσε πάρα πολύ σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους.»

Εκατομμύρια αντίτυπα αυτού του βιβλίου διατέθηκαν από τους διαγγελείς της Βασιλείας στην υπηρεσία αγρού. Στη διάρκεια του Μαΐου 1968 έγιναν ειδικές προσπάθειες να φτάσει στα χέρια εκπαιδευτικών με έξοχα αποτελέσματα. Η Μαρί Γκιμπάρντ αναφέρει: «Ένας δάσκαλος στο Γουάιτ Πλέινς της Νέας Υόρκης είναι σήμερα ένας βαπτισμένος Μάρτυρας γιατί ένας δωδεκάχρονος μαθητής του έδωσε ένα αντίτυπο και το ενδιαφέρον που έδειξε καλλιεργήθηκε.»

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΗΡΕΑΖΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΕΡΓΟ!

Μια άλλη αξιόλογη πρωτοτυπία ήρθε το 1968. Όταν «Η Σκοπιά» ανακοίνωσε τις Συνελεύσεις Περιοχής «Αγαθά Νέα για Όλα τα Έθνη», δήλωσε: «Την Παρασκευή προγραμματίζεται κάτι που όχι μόνο θα σας ευχαριστήσει αλλά χωρίς αμφιβολία θα σας εκπλήξει, γιατί θα έχει μεγάλη επίδραση στο έργο που θα κάνουμε στη διάρκεια των χρόνων που έρχονται.»

Οι δούλοι του Ιεχωβά γέμισαν περιέργεια. Τι θα ήταν αυτή η νέα έκπληξη; Η απάντηση ήρθε μετά τη σθεναρή βασική ομιλία «Το Ευαγγέλιον ενός Κόσμου Χωρίς Ψευδή Θρησκεία». Στο τέλος παρουσιάστηκε ένα νέο με 192 σελίδες Γραφικό βοήθημα μεγέθους τσέπης. Το βιβλίο αυτό, «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή», έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά. «Ποιος Είναι ο Θεός;», «Πού Είναι οι Νεκροί;», «Γιατί ο Θεός Επέτρεψε την Ανομία Έως τις Ημέρες μας;», «Οι Έσχατες Ημέρες του Πονηρού Αυτού Συστήματος Πραγμάτων», «Ανάπτυξις Ευτυχούς Οικογενειακής Ζωής», «Η Αληθινή Λατρεία—μια Οδός Ζωής», αυτά ήταν μερικά από τα συναρπαστικά κεφάλαια του βιβλίου. Κάθε σελίδα του νέου αυτού βιβλίου θα κέντριζε το ενδιαφέρον του σπουδαστή.

Η έκπληξη όμως αυτή είχε και συνέχεια για τους εκπροσώπους της συνελεύσεως· το νέο βιβλίο «Αλήθεια» θα χρησιμοποιόταν σ’ ένα εξαμηνιαίο πρόγραμμα Γραφικής μελέτης. Εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο αυτό το βιβλίο επηρέαζε τον σπουδαστή, γενικά, όταν θα το τελείωνε, θα έπρεπε να πάρει κάποια θέση είτε υπέρ είτε κατά της αλήθειας. Ένας μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα έκανε πια Γραφική μελέτη μ’ ένα άτομο, τον ένα χρόνο μετά τον άλλο, χωρίς ο σπουδαστής να κάνει σταθερή πνευματική πρόοδο και να ενεργεί πάνω στη γνώση που αποκτούσε.

ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ

Από το 1960 έως το 1965 ο ετήσιος αριθμός βαπτισμένων κυμαινόταν ανάμεσα στις 60 και 70 χιλιάδες. Το 1966 όμως ο αριθμός αυτών που βαπτίσθηκαν μειώθηκε στους 58.904. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες δικαιολογημένα κάποιος θα μπορούσε να διερωτηθεί, Μήπως το έργο αρχίζει να μειώνεται; Ο χρόνος απέδειξε ότι δεν μειωνόταν.

Στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1967 βαπτίστηκαν 74.981 άτομα. Αυτό ήταν ένα αποκορύφωμα και κάτι που ανανέωσε την αισιοδοξία. Έπειτα ήρθε το 1968 με το βιβλίο «Αλήθεια» και το πρόγραμμα της εξαμηνιαίας Γραφικής μελέτης. «Στη σκέψη πολλών», παρατηρεί ο Έντγκαρ Κ. Κέννεντυ, «αυτό συνδυάστηκε με την ανακοίνωση πριν από δύο χρόνια για τα 6.000 χρόνια [της υπάρξεως του ανθρώπου στη γη] που τελειώνουν το 1975». Ο Κ. Β. Μπάρμπερ αναφέρει επίσης «τη βραχύτητα και το επείγον των καιρών», που χαρακτηρίζει το 1968 σαν ένα «σημείο στροφής» και λέει: «Παντού οι αδελφοί ανασκουμπώθηκαν και προχώρησαν με σθένος να διαδώσουν τα καλά νέα μ’ αυτόν τον ευκολότερο τρόπο. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων άρχισε ξανά ν’ ανεβαίνει σ’ ολόκληρη τη γη. Οι ακροατές άρχισαν να γίνονται εκτελεστές του έργου. . . Πράγματι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τη δημιουργία αυτού του μικρού αλλά πανίσχυρου μέσου μαθητεύσεως.»

Το βιβλίο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή» έχει μια καταπληκτική κυκλοφορία. Γνωρίζετε ότι τώρα εκδίδεται σε ενενήντα μία γλώσσες; Επιπλέον, μέσα σ’ έξι χρόνια από τότε που πρωτοεκδόθηκε εκτυπώθηκαν 74.000.000 αντίτυπα. Αυτό το βοήθημα για Γραφικές μελέτες έχει βοηθήσει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα ν’ αποκτήσουν ακριβή γνώση των Γραφών «κρατούντες τον λόγον της ζωής». (Φιλιπ. 2:16) Μολονότι το βιβλίο «Αλήθεια» δεν είναι το μοναδικό βιβλίο που χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά όταν μελετούν τη Γραφή με τους ανθρώπους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειονότητα από τις 1.475.177 οικιακές Γραφικές μελέτες που διεξάγονται σήμερα από τους μάρτυρες του Ιεχωβά στα σπίτια των ανθρώπων παγκοσμίως βασίζονται πάνω στο θαυμάσιο Γραφικό περιεχόμενο αυτού του βιβλίου.

ΜΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Σήμερα τα καλά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού κηρύττονται σ’ όλη τη γη. Και δεν είναι μικρός ο ρόλος που παίζει η πλημμύρα των βιβλίων που αναγγέλλουν τη βασιλεία του Ιεχωβά. Πάρτε σαν παράδειγμα το περιοδικό «Η Σκοπιά». Κάποτε γνωστή σαν «Η Σκοπιά της Σιών», στην αρχική της έκδοση (του Ιουλίου 1879, στην Αγγλική), κυκλοφόρησε μόνο σε 6.000 τεύχη περίπου. Τώρα, το 1983, ο μέσος όρος εκτυπώσεως κάθε εκδόσεως είναι γύρω στα 9.300.000 τεύχη σε 106 γλώσσες.

Κατά τη διάρκεια των ετών από το 1879 «Η Σκοπιά» έχει υποστεί ορισμένες αλλαγές στο όνομα και στο σχήμα της. Αρχικά ήταν γνωστή σαν «Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας». Σήμερα αναγνωρίζεται από το εξώφυλλό της που γράφει «Η Σκοπιά, Αγγέλλουσα τη Βασιλεία του Ιεχωβά». Επί χρόνια τα εξώφυλλα της Σκοπιάς βγαίνανε ασπρόμαυρα. Έπειτα με την έκδοση της 1 Ιανουαρίου 1939, εμφανίστηκε ένα έγχρωμο εξώφυλλο. Τότε το περιοδικό είχε μεγαλύτερες αλλά λιγότερες σελίδες απ’ ό,τι έχει τώρα. Η έκδοση της 15 Αυγούστου 1950, που παρουσιάστηκε στη Συνέλευση «Αύξησις της Θεοκρατίας» των μαρτύρων του Ιεχωβά, έφερε ένα διαφορετικό σχέδιο στο εξώφυλλο, περιλάμβανε έγχρωμες εικόνες και οι σελίδες της είχαν αυξηθεί από δεκάξι σε τριάντα δύο. Έχει συμβάλει «Η Σκοπιά» στην αύξηση της θεοκρατίας; Πράγματι! Χωρίς αμφιβολία θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι μόνο από το υπηρεσιακό έτος 1942 μέχρι το 1974 έχουν εκδοθεί 2.836.041.443 αντίτυπα του περιοδικού «Η Σκοπιά»!

Το συνοδευτικό περιοδικό της «Σκοπιάς», το «Ξύπνα!» αντικατέστησε τον «Χρυσούν Αιώνα» και την «Παρηγορία». Από το πρώτο του τεύχος—τής 22 Αυγούστου 1946—το «Ξύπνα!» έχει προβάλει τη σταθερή ελπίδα για την εγκαθίδρυση της δίκαιης νέας τάξεως του Θεού σ’ αυτήν ακριβώς τη γενιά. Το περιοδικό αυτό επίσης αποτελεί μέρος αυτής της απέραντης πλημμύρας έντυπης ύλης που αναγγέλλει τη Βασιλεία. Έτσι, από το υπηρεσιακό έτος 1942 μέχρι το 1974, τυπώθηκαν 2.600.751.501 αντίτυπα του «Ξύπνα!» (και της «Παρηγορίας».)

Δεν πρέπει να αγνοηθεί η πλημμύρα από δεμένα βιβλία που έχουν αναγγείλει τη βασιλεία του Ιεχωβά, περιλαμβανομένου και του βιβλίου «Η Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Πλησιάζει» που βγήκε το 1973. Θα σας κάνει εντύπωση να μάθετε ότι από το υπηρεσιακό έτος 1942 μέχρι το 1974 η Εταιρία Σκοπιά τύπωσε 352.513.470 δεμένα βιβλία στα κεντρικά της γραφεία και σε άλλες τυπογραφικές εγκαταστάσεις σ’ ολόκληρη τη γη.

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

Αυτή η ολοένα αυξανόμενη παραγωγή Γραφικής έντυπης ύλης απαιτούσε συνεχή επέκταση των τυπογραφικών εγκαταστάσεων της Εταιρίας Σκοπιά, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε διάφορα άλλα μέρη σ’ ολόκληρη τη γη. Το 1927 η Εταιρία εγκαταστάθηκε στο σύγχρονο πυρίμαχο οικοδόμημα από ενισχυμένο μπετόν αρμέ στην οδό Άνταμς 117 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Με εμβαδόν 6.500 τετραγωνικά μέτρα (70.000 τετραγ. πόδια), εκείνο το κτίριο φαινόταν πολύ ευρύχωρο, αλλά η γρήγορη πρόοδος του έργου κηρύγματος της Βασιλείας και μαθητεύσεως απαίτησε επέκταση των εγκαταστάσεων της Εταιρίας.

Ένα πολύ σημαντικό βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση αποκάλυψε ο αδελφός Νορρ στις 8 Αυγούστου 1946 στη Θεοκρατική Συνέλευση «Ευφραινόμενα Έθνη». Πληροφόρησε τους ακροατές στη συνέλευση ότι θα γίνει επέκταση του τυπογραφείου της Εταιρίας και του οίκου Μπέθελ στο Μπρούκλυν. Έτσι, αγοράστηκε ένα κτίριο δίπλα στο αρχικό εργοστάσιο, το οποίο εκκενώθηκε κι έπειτα κατεδαφίστηκε. Οι εκσκαφές για το νέο εργοστάσιο άρχισαν στις 6 Δεκεμβρίου 1948 και η ανέγερση άρχισε τον Ιανουάριο του 1949. Όταν τελείωσε αυτή η εννιαώροφη προσθήκη από μπετόν, διπλασιάστηκε σχεδόν το εμβαδόν του εργοστασίου. Το 1950 τα τυπογραφεία της Εταιρίας στην οδό Άνταμς 117 κάλυπταν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο.

Στη διάρκεια του 1954 η Εταιρία Σκοπιά περάτωσε την κατασκευή ενός νέου κτιρίου στη Λεωφόρο Μπίγκελοου 4100 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας. Ο Γκραντ Σούτερ λέει, «Αυτό το κτίριο δεν είναι μόνο τα επίσημα γραφεία της Εταιρίας αλλά το σημείο διεξαγωγής των ετησίων συνελεύσεων της Εταιρίας της Πενσυλβανίας και είναι και μια “Αίθουσα Βασιλείας”, που χρησιμοποιείται από μερικές εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά.» Μια από τις Σχολές Διακονίας της Βασιλείας διεξαγόταν επίσης εκεί για ένα διάστημα μέχρι τις 4 Μαΐου 1974.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 το έργο κηρύγματος της Βασιλείας προχωρούσε με πολύ γοργό ρυθμό. Μερικά χρόνια πριν, το 1944, η Εταιρία είχε τυπώσει 17.897.998 αντίτυπα της «Σκοπιάς» και της «Παρηγορίας» (τώρα «Ξύπνα!»). Στη διάρκεια του 1954, όμως, το σύνολο έφθασε τα 57.396.810 αντίτυπα. Έτσι ήταν απαραίτητο να επεκταθούν οι εγκαταστάσεις της Εταιρίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Συνεπώς την άνοιξη του 1955 άρχισαν εκσκαφές για ένα καινούργιο εργοστάσιο και μέσα στο 1956 περατώθηκε αυτό το δεκατριώροφο εργοστάσιο. «Το μέγαρο της Σκοπιάς», όπως το αποκαλούσαν, που βρίσκεται στην οδό Σαντς 77, έχει εμβαδόν 17.837 τετραγωνικά μέτρα (192.000 τετρ. πόδια), περισσότερα απ’ το εργοστάσιο στην οδό Άνταμς 117 με το οποίο συνδέεται με μια αερογέφυρα. Το 1958 η Εταιρία αγόρασε ένα εννιαώροφο εργοστάσιο σ’ ένα διπλανό τετράγωνο κι αυτό έχει χρησιμοποιηθεί κατ’ αποκλειστικότητα σαν αποθήκη.

Ο αριθμός των διαγγελέων της Βασιλείας ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο σ’ ολόκληρο τον κόσμο στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ξανά ο χώρος του εργοστασίου της Εταιρίας στο Μπρούκλυν δεν επαρκούσε. Έτσι το 1966 άρχισε η κατασκευή ενός άλλου μεγάλου εργοστασίου σ’ ένα τετράγωνο δίπλα από τα άλλα εργοστάσια της Εταιρίας. Αυτή η ενδεκαώροφη οικοδομή, της οποίας τα εγκαίνια έγιναν στις 31 Ιανουαρίου 1968, επεξέτεινε το εμβαδόν του συγκροτήματος των εργοστασίων της Σκοπιάς κατά 20.996 τετραγωνικά μέτρα (226.000 τετραγωνικά πόδια).

Αργότερα το 1969 ο ρυθμός της επεκτάσεως αυξήθηκε τρομερά. Στις 25 Νοεμβρίου 1969, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία της Νέας Υόρκης αγόρασε το τεράστιο συγκρότημα του εργοστασίου της Φαρμακευτικής Εταιρίας Σκουίμπ με τα δέκα κτίρια. Αυτή η απόκτηση πρόσθεσε ένα εμβαδόν 58.788 τετραγωνικών μέτρων (632.792 τετραγ. ποδών) στις κεντρικές εγκαταστάσεις της Εταιρίας. Ο Κ. Β. Μπάρμπερ θυμάται πριν από χρόνια που παρακολουθούσε ένα μέρος από την ανέγερση του συγκροτήματος της Σκουίμπ. Παρ’ όλο που η οργάνωση του Ιεχωβά είχε προσπαθήσει ν’ αγοράσει αυτό ακριβώς το μέρος, η Εταιρία Σκουίμπ κατάφερε να τ’ αποκτήσει. Σύμφωνα με τον αδελφό Μπάρμπερ, «η Σκουίμπ αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες επίσης για να βρει σταθερό έδαφος για τα θεμέλια των κτιρίων της, καθώς το έδαφος ήταν εκεί πολύ αμμώδες.» Ο ίδιος προσθέτει: «Τελικά οικοδόμησαν ένα ωραίο συγκρότημα κτιρίων και συνήθιζα να σκέπτομαι πόσο καλά θα ήταν αν τα είχε η Εταιρία μας. Να λοιπόν τώρα που η επιθυμία μου εκπληρώθηκε!»

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΜΠΕΘΕΛ

Καθώς επεκτείνονταν οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων της Εταιρίας Σκοπιά, στο Μπρούκλυν υπήρχε μια αντίστοιχη ανάγκη για επέκταση του οίκου Μπέθελ. Έτσι, το 1950 τελείωσε μία δωδεκαώροφη προσθήκη στον οίκο Μπέθελ. Αλλά το προσωπικό των γραφείων συνέχιζε ν’ αυξάνει. Έτσι, στις 8 Δεκεμβρίου 1958 άρχισε η κατεδάφιση των παλιών κτιρίων στο χώρο που προοριζόταν για να γίνει προσάρτηση στο Μπέθελ, ένα κτίριο στην Κολούμπια Χάιτς στο Μπρούκλυν. Η οικοδομή άρχισε το 1959 και πριν περάσει πολύς καιρός η δωδεκαώροφη προσθήκη του Μπέθελ τελείωσε. Τα εγκαίνια έγιναν τη Δευτέρα το βράδυ, 10 Οκτωβρίου 1960, στην όμορφη Αίθουσα Βασιλείας του νέου κτιρίου. Παρόντες ήταν μέλη της οικογένειας Μπέθελ και αδελφοί που είχαν εργαστεί στην οικοδομή, συνολικά 630 άτομα. Το προσωπικό των κεντρικών γραφείων είχε αυξηθεί από 355 το 1950 σε 607 το 1960.

Το 1965 η περιοχή του οίκου Μπέθελ—η περιοχή του Μπρούκλυν Χάιτς—χαρακτηρίστηκε η πρώτη «Ιστορική Περιοχή» της πόλεως της Νέας Υόρκης. Μολονότι η Εταιρία επιθυμούσε να ανεγείρει ένα άλλο δωδεκαώροφο κτίριο για κατοικίες, συνεργάσθηκε με την Πολεοδομία και περιόρισε τις διαστάσεις της οικοδομής. Επιτράπηκε να διατηρηθούν οι προσόψεις τριών παλαιών κτιρίων. Ένα επταώροφο οίκημα προστέθηκε. Τα εγκαίνια αυτού του νέου κτιρίου στην Κολούμπια Χάιτς 119 έγιναν στις 2 Μαΐου 1969. Δίπλα απ’ αυτό υπάρχει μια μεγάλη πολυκατοικία που ανήκει στους μάρτυρες του Ιεχωβά και ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτήν έχει χρησιμοποιηθεί για κατάλυμα μελών του προσωπικού των κεντρικών γραφείων. Παρεμπιπτόντως, στο τέλος του υπηρεσιακού έτους 1970 η οικογένεια Μπέθελ (περιλαμβανομένων όσων εργάζονται μόνιμα και προσωρινά στο Μπρούκλυν και στις φάρμες της Εταιρίας) είχε αυξηθεί σε 1449 άτομα. Επιπλέον, τότε έμεναν και εβδομήντα σπουδαστές της Σχολής Γαλαάδ φτάνοντας συνολικά τους 1519. Για να στεγαστούν τόσα πολλά άτομα, η Εταιρία νοίκιασε τρία πατώματα στο ξενοδοχείο Τάουερς εκεί δίπλα.

Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Εντούτοις η επέκταση των εγκαταστάσεων δεν περιορίστηκε μόνο σ’ αυτές τις επεκτάσεις. «Το 1964», λέει ο Γκραντ Σούτερ, «η Εταιρία έκανε ενέργειες για μία ενδεχόμενη πώληση ενός μέρους του Αγροκτήματος της Βασιλείας, περιλαμβανομένων και των κτιρίων που χρησιμοποιούνταν προηγουμένως από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς [κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης]». Μερικά χρόνια αργότερα αυτό πουλήθηκε. Έτσι περιορίστηκε η έκταση του αγροκτήματος.

Στο μεταξύ, η Επιτροπή Διευθυντών της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Νέας Υόρκης είχε αγοράσει εκτάσεις για αγρόκτημα κοντά στο Πάιν Μπους της Νέας Υόρκης. Το αρχικό αγρόκτημα των 3.289 στρεμμάτων (811 έηκερς περίπου) αποκτήθηκε εκεί το 1963 κι έγινε γνωστό σαν Αγρόκτημα της Σκοπιάς. Ένα ωραίο κτίριο για κατοικίες περατώθηκε εκεί το 1968 και άλλες κατασκευές ακολούθησαν. Σύντομα ένα άλλο αγρόκτημα αποκτήθηκε εκεί δίπλα. Σήμερα τα δυο Αγροκτήματα της Σκοπιάς καλύπτουν 6.872 στρέμματα.

Στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς παράγονται λαχανικά, φρούτα και προϊόντα από κρέας και γάλα, για να τραφούν τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας. Επιπλέον, ανάμεσα στα διάφορα κτίρια στο Αγρόκτημα Νο 1 υπάρχουν δύο εργοστάσια. Το εργοστάσιο Νο 1 έχει τέσσερα περιστροφικά πιεστήρια, το καθένα από τα οποία μπορεί να τυπώσει 12.500 περιοδικά την ώρα. Στο εργοστάσιο Νο 2 υπάρχει αρκετός χώρος για αποθήκευση χαρτιού κι ακόμη δεκατέσσερα περιστροφικά πιεστήρια παράλληλα με πολλά άλλα μηχανήματα. Έξι περιστροφικά πιεστήρια έχουν ήδη τεθεί σε λειτουργία εκεί και το σύνολο των πιεστηρίων και στα δυο εργοστάσια είναι δέκα. Όταν ολοκληρωθούν, τα εργοστάσια αυτά θα δώσουν ένα εμβαδόν 37.161 τετραγωνικών μέτρων (400.000 τετραγωνικών ποδών) περίπου. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1974 πάνω από 460 άτομα υπηρετούσαν δουλεύοντας μόνιμα ή προσωρινά στα Αγροκτήματα της Σκοπιάς.

Η Εταιρία Σκοπιά δεν έχει επεκτείνει τις τυπογραφικές της εγκαταστάσεις μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η επέκταση υπήρξε το σύνθημα σ’ ολόκληρη τη γη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν τώρα τυπογραφικές εγκαταστάσεις στην Αυστραλία, στη Βραζιλία, στον Καναδά, στην Αγγλία, στη Φινλανδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Γκάνα, στην Ιαπωνία, στη Νιγηρία, στις Φιλιππίνες, στη Νότιο Αφρική, στη Σουηδία και στην Ελβετία. Στην πραγματικότητα ο λαός του Ιεχωβά έχει τριάντα επτά τυπογραφεία σ’ όλο τον κόσμο. Και από το 1955 μέχρι σήμερα έχουν αυξήσει τον αριθμό των μεγάλων περιστροφικών πιεστηρίων τους σ’ όλο τον κόσμο από εννέα σε εξήντα τέσσερα. Οπωσδήποτε, υπάρχουν διαθέσιμες τυπογραφικές εγκαταστάσεις ν’ αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ζήτηση Γραφικής έντυπης ύλης.

Γιατί επιχειρήθηκε όλη αυτή η επέκταση σ’ όλο τον κόσμο; Επειδή αυτοί που έχουν επωμιστεί την ευθύνη για τέτοιες αποφάσεις στην οργάνωση του Ιεχωβά ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν γνώση των Γραφών. Είναι αυτός και ο δικός σας αντικειμενικός στόχος; Χωρίς αμφιβολία αυτός είναι, αν είσθε ένας από τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά. Τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων έχουν αυτή την επιθυμία. Γι’ αυτό το λόγο εργάζονται δραστήρια να τυπώνουν Γραφικά έντυπα. Η συλλογική τους προσπάθεια στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1974 έκανε δυνατή την παραγωγή μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες 268.509.382 τευχών της «Σκοπιάς» και του «Ξύπνα!» καθώς και 13.874.957 βιβλιαρίων, 45.189.920 βιβλίων και Γραφών, και 261.387.772 φυλλαδίων.

Σε ποιον πρέπει ν’ αποδοθεί ο αίνος για όλη αυτή τη θεοκρατική επέκταση; Αυτό δεν είναι το αποτέλεσμα ενός απλού ανθρώπινου προγραμματισμού και ειλικρινών προσπαθειών μόνο. Ο αίνος πρέπει να αποδοθεί στον Ιεχωβά Θεό, που φέρνει την αύξηση. Αυτός είναι Εκείνος που ευλόγησε τις προσπάθειες του λαού του στο κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας.—1 Κορ. 3:5-7.

ΣΗΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ ΘΕΙΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΩΣ

Το 1970 είχε περάσει ένας αιώνας από τότε που ο Τσαρλς Ταίηζ Ρώσσελ και λίγοι συνεργάτες άρχισαν να συναθροίζονται για να μελετούν με ειλικρίνεια και προσευχή τις Γραφές. Στη διάρκεια όλων αυτών των δεκαετιών οι δούλοι του Ιεχωβά έχουν απολαύσει πνευματική διαφώτιση και θεϊκή κατεύθυνση. Η Ήντιθ Ρ. Μπρένισεν στα ογδόντα της χρόνια είναι συνταυτισμένη με την οργάνωση του Ιεχωβά για πολλά απ’ αυτά τα χρόνια. Ενώ παρακολουθούσε μία από τις Περιφερειακές Συνελεύσεις «Άνθρωποι Καλής Θελήσεως» το 1970, συγκινήθηκε βαθιά. Η αδελφή Μπρένισεν γράφει: «Όταν βρισκόμουνα στη συνέλευση του 1970 στη Βοστώνη και είδα το τεράστιο πλήθος στο Φένγουαίη Παρκ, θυμήθηκα την πρώτη μονοήμερη συνέλευση που πήγα το 1902 στην Παρκ Σκουαίαρ της Βοστώνης ν’ ακούσω τον αδελφό Ρώσσελ που έδωσε μια ομιλία. Τότε ήμασταν μια χούφτα. Παρεμπιπτόντως εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τον αδελφό Μακμίλλαν. Δεν μπορώ να περιγράψω τα αισθήματά μου, καθώς κάθησα εκεί στη Βοστώνη εξήντα οκτώ χρόνια αργότερα και ατένιζα το μεγάλο πλήθος των Μαρτύρων που με περιέβαλλαν. Όπως και τον παλιό καιρό, όταν ήμασταν τόσο λίγοι, το ίδιο άγιο πνεύμα, ζήλος και αγάπη για τον Ιεχωβά πλημμύριζε τις καρδιές μας».

Στη συνέλευση εκείνου του έτους, η ομιλία του εισηγητή είχε τίτλο «Εκατό Χρόνια Θείας Κατευθύνσεως». Η Μάργκαρετ Γκρην θυμάται ότι η συνέλευση αυτή «μας έκανε να θυμηθούμε ό,τι είχαμε διαβάσει για την οργάνωση στη δεκαετία του 1870 και το μικρό ξεκίνημά της και την απίστευτη αύξηση στα περασμένα 100 χρόνια.»—Παράβαλε με Ζαχαρία 4:10.

ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Οι δούλοι του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν να υποτάσσονται στη θεία κατεύθυνση. Το απέδειξαν αυτό καθαρά στις πενθήμερες Συνελεύσεις Περιφερείας «Θείο Όνομα» το 1971. Αυτές εξυμνούσαν το όνομα Ιεχωβά και προμήθευσαν εκπαίδευση σχετικά με την υπακοή στις θείες αρχές που υποστηρίζονται απ’ αυτό το όνομα. Μεταξύ των άλλων δόθηκαν πληροφορίες σχετικά με τη θεοκρατική ευθυγράμμιση της σύγχρονης Χριστιανικής εκκλησίας.

Πριν εξετάσουμε όμως τις οργανωτικές εξελίξεις που ήρθαν στο προσκήνιο στις περιφερειακές συνελεύσεις του 1971, καλά θα κάναμε να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν. Κάτι πολύ σημαντικό συνέβη στο τέλος της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Πρώτα, ας πάμε πίσω τέσσερις δεκαετίες περίπου.

«Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ ΩΡΙΜΑΣΕ»

Οι μέρες από 30 Σεπτεμβρίου ως τις 2 Οκτωβρίου 1944 ήταν πάρα πολύ σημαντικές για το λαό του Θεού. Χιλιάδες απ’ αυτούς συναντήθηκαν στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας για τη Θεοκρατική Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά και την Ετήσια Συνέλευση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά της συνελεύσεως ήταν οι ομιλίες «Θεοκρατική Οργάνωση για το Τελικό Έργο» από τον Τ. Τζ. Σάλλιβαν, «Η Θεοκρατική Οργάνωση σε Δράση» που δόθηκε από τον Φ. Γ. Φραντς και «Η Θεοκρατική Ευθυγράμμιση Σήμερα» που δόθηκε από τον Ν. Ο. Νορρ. Το θέμα αυτών των ομιλιών τόνισε τη σπουδαιότητα των ζητημάτων που θα εξετάζονταν στην ετήσια συνέλευση εκείνο το χρόνο, με αποτέλεσμα χιλιάδες να παραμείνουν στο Πίτσμπουργκ για την υπηρεσιακή συνέλευση της Εταιρίας τη Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 1944.

«Εδώ συνάντησα και είδα τον αδελφό Βαν Άμπουργκ για τελευταία φορά», λέει ο Β. Λ. Πελέ. «Η πρώτη του παρατήρηση όταν με είδε ήταν, ‘Αδελφέ Πελέ, η Θεοκρατία ωρίμασε’». Γιατί όμως να κάνει ο ηλικιωμένος γραμματέας-ταμίας της Εταιρίας μια τέτοια παρατήρηση; Λόγω των εξελίξεων σε κείνη την περίσταση.

Πρωταρχικής σπουδαιότητας ήταν η υιοθέτηση έξι αποφάσεων που πρότειναν αλλαγές στο καταστατικό της Εταιρίας Σκοπιά. Η πρώτη τροποποιητική απόφαση πρότεινε τη διεύρυνση των στόχων της Εταιρίας, ώστε ν’ αναλάβει κατάλληλα το μεγάλο παγκόσμιο έργο που βρισκόταν μπροστά. Μεταξύ των άλλων, έβαλε το θείο όνομα Ιεχωβά στο καταστατικό της. Η τρίτη διέγραφε τελείως τον όρο του καταστατικού που καθόριζε την ιδιότητα ενός μέλους με βάση τις χρηματικές συνεισφορές προς την Εταιρία. Μόλις θα έμπαινε σε ισχύ, τα μέλη θα περιορίζονταν σε όχι περισσότερους από 500 άνδρες, όλοι διαλεγμένοι με βάση την ενεργό τους υπηρεσία στον Θεό. Όπως το έθεσε «Η Σκοπιά» της 1 Νοεμβρίου 1944 (στην Αγγλική): «Αυτή η τροποποίηση θα έχει σαν αποτέλεσμα να έρθει το καταστατικό όσο το επιτρέπει ο νόμος της πολιτείας πιο κοντά στις Θεοκρατικές διατάξεις.» Και οι έξι τροποποιητικές αποφάσεις (που περιλάμβαναν τα Άρθρα 2, 3, 5, 7, 8 και 10) έγιναν δεκτές.

Ο λαός του Ιεχωβά τότε δεν συνειδητοποιούσε ότι οι οργανωτικές προσαρμογές που έγιναν το 1944 είχαν Γραφική σημασία. Η προφητεία του Δανιήλ είχε προείπει ότι για 2.300 «ημερονύκτια» ή μέρες, ένα συμβολικό «μικρό κέρας» (η Αγγλο-Αμερικανική Παγκόσμια Δύναμη) θα καταπατούσε το θεοκρατικό «αγιαστήριο» του Ιεχωβά όπως απεικονίζεται από τους χρισμένους ακολούθους του Ιησού στη γη. (Δαν. 8:9-14) Αυτό έγινε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην αρχή των προλεχθέντων 2.300 ημερών η «Σκοπιά» δημοσίευσε το άρθρο «Οργάνωσις» σε δύο συνέχειες. (1 Ιουλίου και 15 Ιουλίου 1938). Στο πρώτο μέρος είχε λεχθεί: «Η Οργάνωσις του Ιεχωβά κατ’ ουδένα τρόπον είναι δημοκρατική. Ο Ιεχωβά είναι υπέρτατος, η δε κυβέρνησίς του ή οργάνωσις είναι αυστηρώς θεοκρατική». Το δεύτερο μέρος παρουσίασε μια απόφαση που υιοθετήθηκε από τις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά και καλούσε για θεοκρατικό διορισμό από πάνω προς τα κάτω όλους τους υπηρέτες που υπηρετούσαν σ’ όλες τις εκκλησίες.

Αν μετρήσουμε από την 1 Ιουνίου 1938 2.300 μέρες, φτάνουμε στις 8 Οκτωβρίου 1944. Ή αν υπολογίσουμε από τις 15 Ιουνίου 1938, τελειώνουν στις 22 Οκτωβρίου 1944. Στο τέλος αυτής της περιόδου η θεοκρατική οργάνωση τονίστηκε ξανά μέσω οργανωτικών ομιλιών και προσαρμογών στη συνέλευση και ετήσια συνάντηση από 30 Σεπτεμβρίου μέχρι 2 Οκτωβρίου 1944 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας και σε άρθρα γύρω από τη θεοκρατική οργάνωση που δημοσιεύθηκαν στις αγγλικές Σκοπιές 15 Οκτωβρίου («Οργανωμένοι για το Τελικό Έργο») και 1 Νοεμβρίου 1944 («Θεοκρατική Οργάνωση σε Δράση» και «Η Θεοκρατική Ευθυγράμμιση Σήμερα»). Έτσι, στο τέλος των 2.300 ημερών, που ήταν γεμάτες από δοκιμασίες, οι δούλοι του Θεού στάθηκαν πιο σταθερά υπέρ της θεοκρατικής κυβερνήσεως του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού από οποτεδήποτε άλλοτε προηγουμένως. Όπως είχε προλεχθεί, το «αγιαστήριο» τότε «θέλει καθαρισθή». (Δαν. 8:14. Βλέπε «Σκοπιά» 1 Μαρτίου 1972 σελ. 135-152).

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ας επιστρέψουμε τώρα στην Περιφερειακή Συνέλευση «Θείο Όνομα» το 1971. Ιδιαίτερα σημαντικά υπήρξαν τα μέρη του προγράμματος που αφορούσαν τη διευθέτηση εξουσίας της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας.

Το κυβερνών σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά με πρόσφατες μελέτες επανεξέτασε τη Γραφική και αποστολική τάξη της εκκλησίας. Ήρθε στο φως η ανάγκη για μερικές σύγχρονες προσαρμογές. Ενώ στα πρόσφατα χρόνια ένας ώριμος Χριστιανός υπηρετούσε σαν υπηρέτης εκκλησίας ή προεδρεύων επίσκοπος βοηθούμενος από διορισμένους «υπηρέτες», η αποστολική μέθοδος κυβερνήσεως κάθε εκκλησίας ήταν μέσω ενός σώματος πρεσβυτέρων. (Πράξ. 20:17-28· 1 Τιμ. 4:14) Επίσης, στη διάρκεια του πρώτου αιώνα μ.Χ. προφανώς ο προεδρεύων διοριζόταν εκ περιτροπής από το σώμα των πρεσβυτέρων κάθε εκκλησίας. Φάνηκε κατάλληλο λοιπόν να υπηρετεί ένας διαφορετικός προεδρεύων από το σώμα των πρεσβυτέρων κάθε χρόνο, εκεί όπου υπάρχουν περισσότεροι από ένας πρεσβύτεροι στην εκκλησία.

ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ

Το κυβερνών σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά έστειλε σε κάθε εκκλησία ένα γράμμα με οδηγίες γύρω από την εκλογή του «σώματος των πρεσβυτέρων» καθώς και των διακονικών υπηρετών. Σύμφωνα μ’ εκείνο το γράμμα της 1 Δεκεμβρίου 1971, εξετάστηκαν όλοι οι βαπτισμένοι άνδρες της εκκλησίας από είκοσι χρονών και πάνω. (Βλέπε Έσδρας 3:8). Οι αδελφοί που συμμετείχαν στις συζητήσεις που αφορούσαν τους πρεσβυτέρους και τους διακονικούς υπηρέτες προετοιμάστηκαν καλά εξετάζοντας τα άρθρα «Θεοκρατική Οργάνωσις εν Μέσω Δημοκρατιών και Κομμουνισμού», «Διωρισμένοι Αξιωματούχοι στη Θεοκρατική Οργάνωση» και «Ένα ‘Πρεσβυτέριον’ με εκ Περιτροπής ηγεσία», που παρουσιάστηκαν στη «Σκοπιά» 15 Φεβρουαρίου 1972. Επιπλέον έγινε προσεκτική μελέτη των άρθρων της Σκοπιάς 1 Απριλίου 1972 με τίτλο «Τις Είναι Μεταξύ Σας Σοφός και Έχων Κατανόησιν» και «Διωρισμένοι Πρεσβύτεροι για να Ποιμαίνουν το Ποίμνιο του Θεού». Και όσο το επέτρεπε ο χρόνος, οι αδελφοί διάβασαν ύλη από το «Βοήθημα για Κατανόηση της Βίβλου» στις λέξεις «Πρεσβύτερος», «Επίσκοπος» και «Διάκονος».

Όταν τα μέλη της επιτροπής της εκκλησίας και άλλοι ικανοί αδελφοί συναθροίσθηκαν, έκαναν προσευχή. Μεταξύ των άλλων, διάβασαν και εξέτασαν τα προσόντα για πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες όπως εκτίθενται στο Λόγο του Θεού στο 1 Τιμ. 3:1-10, 12, 13· Τίτον 1:5-9 και 1 Πέτρου 5:1-5. «Πραγματικά πολλοί τώρα διέκριναν για πρώτη φορά τον εαυτό τους,» παρατηρεί ο Ρ. Ντ. Κάντγουελ, «και όλοι ένιωσαν έντονα την υποχρέωση ενώπιον του Ιεχωβά να είναι ειλικρινείς στην αξιολόγηση του εαυτού τους και των άλλων. Μερικοί έπρεπε να κρίνουν ότι οι ίδιοι δεν είχαν τα προσόντα. Αυτή η διευθέτηση έφερε στην επιφάνεια μια ειλικρίνεια και ταπεινοφροσύνη που θα ήταν αδύνατον να επιδειχθεί χωρίς αυτό το προωθημένο βήμα στην κατανόηση των Γραφικών αρχών για την οργάνωση.» Εντούτοις, όμως, και στα προηγούμενα χρόνια οι απαιτήσεις της Γραφής ήταν η βάση για τον καθορισμό εκείνων που θα τους ανέθεταν κάποια ευθύνη μέσα στην εκκλησία. (Βλέπε «Συμβουλή για τη Θεοκρατική Οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά», στα Αγγλικά, σελ. 19· «Κηρύττοντας με Ενότητα», σελ. 26.)

Τελικά, μετά από μια ανάλυση των προσόντων που κατείχαν οι αδελφοί της κάθε εκκλησίας υποβλήθηκαν συστάσεις στο κυβερνών σώμα. Μετά την 1 Αυγούστου 1972, οι εκκλησίες άρχισαν να παίρνουν γράμματα για το διορισμό επισκόπων και διακονικών υπηρετών.

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ενώ ο λαός του Ιεχωβά περίμενε ανυπόμονα την πλήρη εφαρμογή αυτής της εκκλησιαστικής διευθετήσεως, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στις Βρετανικές Νήσους παρακολουθούσαν τις Περιφερειακές Συνελεύσεις «Θεία Εξουσία» του 1972, που διεξήχθηκαν στο τέλος Ιουνίου και τέλος Αυγούστου. Σ’ αυτές τις συνάξεις η θεία εξουσία έγινε αντικείμενο ύψιστης προσοχής.

Μια από τις σημαντικές παρουσιάσεις στη συνέλευση ήταν το νέο βιβλίο με τις 192 σελίδες «Οργάνωσις για Κήρυγμα της Βασιλείας και Μαθήτευσι». Μεταξύ των άλλων αναφέρονταν οι βελτιώσεις που γίνονται στη δομή της Χριστιανικής εκκλησίας. Το βιβλίο «Οργάνωσις» και το πρόγραμμα της συνελεύσεως συνδυάστηκαν καλά για να τονίσουν τις πρακτικές πλευρές μιας τέτοιας αναδιοργανώσεως και να επιδείξουν πώς αυτή θα λειτουργούσε.

Η αναγνώριση της θείας εξουσίας τονίστηκε σ’ αυτές τις περιφερειακές συνελεύσεις, όπως στη δημόσια διάλεξη «Θεία εξουσία—Η Μόνη Ελπίδα Ολοκλήρου του Ανθρωπίνου Γένους». Οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευση κατανόησαν ότι για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή πρέπει ν’ αναγνωρίσουν προσωπικά την εξουσία του Ιεχωβά. Εντούτοις το νέο βιβλίο «Οργάνωσις» και διάφορα μέρη του προγράμματος της συνελεύσεως τόνιζαν τη σπουδαιότητα για εκκλησιαστική αναγνώριση της θείας εξουσίας.

ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝ ΣΩΜΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Ας υποθέσουμε όμως ότι γυρνάμε πίσω στο πρωί της Δευτέρας 13 Σεπτεμβρίου 1971. Στις επτά η ώρα τα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά κάθονται στις προσδιορισμένες θέσεις τους στις διάφορες τραπεζαρίες του οίκου Μπέθελ στο Μπρούκλυν. Είναι έτοιμοι για τη συνηθισμένη συζήτηση του εδαφίου της ημέρας και για το πρόγευμα που θα ακολουθήσει. Πάντα υπήρχε η συνήθεια να προΐσταται ο πρόεδρος της Εταιρίας σ’ αυτές τις συζητήσεις άμα βρισκόταν στα κεντρικά γραφεία. Σήμερα ο αδελφός Νορρ βρίσκεται στο Μπέθελ, αλλά δεν είναι επικεφαλής του τραπεζιού. Τουναντίον προΐσταται της συζητήσεως του πρωινού εδαφίου ο Φ. Γ. Φραντς, ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας. Γιατί; Διότι το κυβερνών σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά θέσπισε τη διευθέτηση της εκ περιτροπής ηγεσίας, πάνω σ’ εβδομαδιαία βάση, της διεξαγωγής των συζητήσεων του εδαφίου της ημέρας και της μελέτης Σκοπιάς της οικογένειας Μπέθελ τη Δευτέρα το βράδυ.

Στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, λοιπόν, η μέθοδος της εκ περιτροπής ηγεσίας ξεκίνησε ένα χρόνο νωρίτερα, πριν τεθεί σε ισχύ μια παρόμοια διευθέτηση στις εκκλησίες του λαού του Θεού γενικά. Η διευθέτηση όμως αυτή προχώρησε περισσότερο απ’ αυτό. Σύμφωνα με μία απόφαση που υιοθετήθηκε από το κυβερνών σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά στις 6 Σεπτεμβρίου 1971, αυτός που θα προεδρεύει θ’ αλλάζει εκ περιτροπής κατά αλφαβητική σειρά κάθε χρόνο. Σύμφωνα μ’ αυτό ο Φ. Γ. Φραντς έγινε προεδρεύων του κυβερνώντος σώματος για ένα χρόνο από τη 1 Οκτωβρίου 1971. Κατάλληλα, το κυβερνών σώμα έδωσε το παράδειγμα θέτοντας σε εφαρμογή τη νέα οργανωτική διευθέτηση.

«ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΘΕΟΥ»

Κάνοντας σκέψεις πάνω στη νέα εκκλησιαστική διευθέτηση που προέβλεπε πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες, ο Ρότζερ Μόργκαν υποκινήθηκε να πει: «Αυτό είναι έργο Θεού». Χωρίς αμφιβολία κι άλλοι θα συμφωνήσουν, εφόσον θα έχουν εξετάσει τα οφέλη που προέκυψαν. Η πρώτη μεταφορά θέσεων ευθύνης άρχισε τον Σεπτέμβριο του 1972 και μέχρι την 1 Οκτωβρίου η διευθέτηση των πραγμάτων στις περισσότερες εκκλησίες είχε πραγματοποιηθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, ο πρώην βοηθός υπηρέτη εκκλησίας έγινε ο προεδρεύων επίσκοπος, ο προηγούμενος υπηρέτης εκκλησίας έγινε ο επίσκοπος Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας κ.ο.κ. Εδώ υπήρχε απόδειξη ότι οι Χριστιανοί αναγνωρίζουν την εξουσία του Ιεχωβά, τον τρόπο που τακτοποιεί τα πράγματα στην εκκλησία του λαού του. Κάθε χρόνο οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας θα προχωρούν στις διάφορες θέσεις εκ περιτροπής και θα εργάζονται μαζί σαν ένα σώμα, έχοντας κατά νου την πνευματική ευημερία της εκκλησίας και την ανάγκη να συνεργάζονται μεταξύ τους στην ποίμανση του ποιμνίου του Θεού που τους έχει ανατεθεί.—1 Πέτρ. 5:2.

Πολλά είναι τα οφέλη της νέας εκκλησιαστικής διευθετήσεως. Για παράδειγμα, ο Έντγκαρ Κ. Κέννεντυ αισθάνεται ότι αυτό «θα μπορούσε να είναι ένα μέσον για πιο ισχυρή ενότητα σε περίπτωση που μια εκκλησία θα απομονωνόταν από το κυβερνών σώμα για ένα χρονικό διάστημα.» «Αυτό είναι οπωσδήποτε ένα ασυνήθιστο προοδευτικό βήμα στην οργάνωση του Ιεχωβά», παρατηρεί η Γκρέης Α. Εστέπ, «και δείχνει πόσο καλά προετοιμάζει ο Θεός το λαό του για τον καιρό πέρα από αυτό το σύστημα πραγμάτων.» Με βάσιμο λόγο «Η Σκοπιά» παρατήρησε στην έκθεση για τις περιφερειακές συνελεύσεις το 1972: «Πραγματικά ο Ιεχωβά οδηγεί το συναγμένο λαό του σε μια οργανωτική κατάσταση με την οποία θα μπορέσουν να περάσουν μέσα από τον Αρμαγεδδώνα στη νέα τάξη του Θεού κάτω από θεία εξουσία.»

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ «ΘΕΙΑ ΝΙΚΗ»

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν δώσει άφθονες αποδείξεις ότι υπακούουν στη θεϊκή κατεύθυνση και πρόθυμα υποτάσσονται στη θεία εξουσία. Από το τέλος του Ιουνίου 1973 μέχρι τον Ιανουάριο 1974 διεξήγαγαν μια σειρά από διεθνείς συνελεύσεις που κάλυψαν ολόκληρο τον κόσμο και που έδειξαν καθαρά ότι περιμένουν ανυπόμονα τη θεία νίκη. Γενικά, πενθήμερες συνάξεις διεξήχθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στην Ευρώπη, στην Ασία, στη Μέση και Νότια Αμερική, στο Νότιο Ειρηνικό και στην Αφρική. Πολλοί από το λαό του Θεού ταξίδεψαν σε μακρινές χώρες, για να συμμεριστούν εκεί το πνευματικά εποικοδομητικό πρόγραμμα της συνελεύσεως με τους ομοπίστους τους από άλλες χώρες. Συνήθως υπήρχε πρόγραμμα μόνο στη διάρκεια της ημέρας, βοηθώντας τους εκπροσώπους να επιστρέψουν στους χώρους καταλυμάτων τους νωρίς, αποφεύγοντας τις διαδρομές τη νύχτα σε περιοχές που ίσως αυτό να μην ήταν συνετό. Οι βραδινές ώρες συχνά περνούσαν ανασκοπώντας τα κύρια σημεία της συνελεύσεως.

Ανάμεσα στα πολλά καλά χαρακτηριστικά αυτής της συνελεύσεως ήταν η συναρπαστική ομιλία με τίτλο «Να Θυμόσαστε Καλά την Παρουσία της Ημέρας του Ιεχωβά». Πόσο δυνατά έδειξε ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει στη διάνοιά τους να μεταθέτουν τη μέρα του Ιεχωβά! Οι παγκόσμιες συνθήκες που χειροτερεύουν συνεχώς και οι θεοκρατικές οργανωτικές εξελίξεις με τη διευθέτηση για πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτες, καθώς επίσης και η γρήγορη προσέλευση αυτών που θα αποτελέσουν τον «πολύ όχλο», πιστοποιούν ότι η ημέρα του Ιεχωβά είναι κοντά. (2 Πέτρου 3:11-13· Αποκ. 7:9) Μετά απ’ αυτή την ομιλία που προκάλεσε σκέψεις παρουσιάστηκε ένα βιβλίο που εκτιμήθηκε πάρα πολύ—το βιβλίο με τις 192 σελίδες, «Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια—Από Ποια Πηγή;»

Τα έντυπα που παρουσιάστηκαν στη συνέλευση περιλάμβαναν το «Περιεκτικό Ταμείο της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών» και το βιβλίο με τις 416 σελίδες «Η Χιλιετής Βασιλεία του Θεού Πλησίασε». Η δημόσια ομιλία «Θεία Νίκη—Η Σημασία της για την Πάσχουσα Ανθρωπότητα» δημιούργησε πραγματικά εγκάρδιο ενθουσιασμό. Ο παγκόσμιος πόλεμος του Αρμαγεδδώνα στον οποίο ο Ιεχωβά θα δικαιώσει τον εαυτό του με θεία νίκη, έγινε αντικείμενο σοβαρής προσοχής. Αποδείχθηκε ότι κάτω από την κατευθυντήρια δύναμη ακαθάρτων πνευμάτων οι «βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης» συνάγονται σ’ ένα πόλεμο κατά του Θεού για την κυριαρχία πάνω στη γη. (Αποκ. 16:13-16) Σαν αποτέλεσμα, ο καθένας πρέπει να πάρει μια στάση στο ζήτημα αυτό με τη μια πλευρά ή την άλλη. Μόνο όσοι τάσσονται με τον Ιησού Χριστό, τον Βασιλιά των Βασιλιάδων, θα γλυτώσουν. Μόνο αυτοί θα γίνουν μάρτυρες της θείας νίκης και θα ενωθούν στον εορτασμό που θα την ακολουθήσει.

Στις δεκαεννέα Διεθνείς Συνελεύσεις «Θεία Νίκη» που έγιναν στη διάρκεια του Ιουνίου και του Ιουλίου 1973 στις Ηνωμένες Πολιτείες, 15.851 συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά Θεό με το βάπτισμα στο νερό. Σε όλες αυτές τις συνάξεις συνολικά, 665.945 άτομα παρευρέθηκαν και απόλαυσαν τις πλούσιες πνευματικές ευλογίες που προμήθευσε ο Ιεχωβά για το λαό του. Σ’ όλο τον κόσμο έγιναν 140 συνελεύσεις, στις οποίες βαπτίστηκαν 81.830 άτομα και το σύνολο των ακροατών έφθασε τα 2.594.305. Τι μεγάλος λόγος για ν’ αποδοθεί ευγνωμοσύνη στο Θείο Νικητή!

ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΕΡΓΟ ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΣΕ ΑΥΞΗΣΗ

Υπήρχε όμως κι ένα άλλο πολύ σπουδαίο χαρακτηριστικό των Διεθνών Συνελεύσεων «Θεία Νίκη». Πολλούς μήνες πριν, «Η Σκοπιά» είχε πει ότι το πρόγραμμα θα έδινε μεγάλη προσοχή στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας και μαθητεύσεως. Πρόσθεσε ότι: «Ένα ειδικό έργο θα επεξηγηθεί και θα επιδειχθεί. Όλες οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο θα συμμετάσχουν σ’ αυτό, στη διάρκεια καθορισμένων ημερομηνιών μετά τη συνέλευση.» Ποιο ήταν αυτό το ειδικό έργο;

Η απάντηση ήρθε μετά τη βασική ομιλία της συνελεύσεως «Νίκη Πάνω στον Κόσμο Χωρίς Ένοπλη Σύγκρουση». Την ακολούθησε η παρουσίαση ενός τετρασέλιδου φυλλαδίου «Νέα της Βασιλείας» Νο 16 με τίτλο «Τελειώνει ο Καιρός για το Ανθρώπινο Γένος;» Ένα δέμα με οκτώ φυλλάδια δόθηκε δωρεάν σε καθένα στο ακροατήριο πάνω από δώδεκα χρόνων που ενδιαφερόταν να τα μοιράσει. Δέκα μέρες—από τις 21 Σεπτεμβρίου ως τις 30—τόνισε ο ομιλητής, θα ξεχωρίζονταν για τη διανομή αυτών των φυλλαδίων. Θα δινόταν προσωπικά στους ανθρώπους στο έργο από σπίτι σε σπίτι και αντίτυπα θα αφήνονταν στις πόρτες αν δεν ήταν κανένας στο σπίτι. Η Εταιρία Σκοπιά θα έστελνε φυλλάδια σε κάθε εκκλησία, που θα αντιστοιχούσαν 100 για κάθε ευαγγελιζόμενο. Ο σκοπός ήταν κάθε σπίτι να πάρει ένα αντίτυπο· έτσι εκατομμύρια θα διανέμονταν δωρεάν. Ο λαός του Ιεχωβά χάρηκε πάρα πολύ γιατί θα έπαιρνε μέρος σ’ αυτό το ειδικό έργο διακηρύττοντας τη Βασιλεία.

Γι’ αυτό το λόγο, στη διάρκεια των τελευταίων δέκα ημερών του Σεπτεμβρίου 1973, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και αλλού, μοίρασαν εκατομμύρια αντίτυπα των «Νέων της Βασιλείας» Νο 16. Από τις 22 ως τις 31 Δεκεμβρίου 1973 συμμετείχαν ξανά σε μαζική διανομή των «Νέων της Βασιλείας». Αυτή τη φορά ήταν το Νο 17 που έθετε και απαντούσε στην ερώτηση: «Έχει Προδώσει η Θρησκεία Θεό και Ανθρώπους;» Από τις 3 ως τις 12 Μαΐου κάλυψαν ξανά τους τομείς τους με τα «Νέα της Βασιλείας» Νο 18, που αυτή τη φορά πρόβαλε την αποφασιστική ερώτηση «Κυβέρνηση από τον Θεό—Είστε Μαζί της ή Εναντίον της;»

Πολλοί που γνωρίζουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού υποκινήθηκαν να συμμεριστούν με άλλους τα καλά νέα συμμετέχοντας στη διανομή των «Νέων της Βασιλείας». Γι’ αυτό στη διάρκεια του Σεπτεμβρίου 1973 στις Ηνωμένες Πολιτείες (εκτός της Αλάσκας και της Χαβάης) 512.738 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας συμμετείχαν σ’ αυτό το έργο. Και οι εκθέσεις δείχνουν ότι μοίρασαν 43.320.048 αντίτυπα των «Νέων της Βασιλείας» Νο 16. Το Δεκέμβριο ένας εκπληκτικός αριθμός 525.007 συμμετείχαν στη διανομή των «Νέων της Βασιλείας» Νο 17, δηλαδή 103.112 περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού από τον προηγούμενο χρόνο. Και το Μάιο 1974 υπήρχαν 539.262 εργάτες στην υπηρεσία αγρού.

Οι πείρες δείχνουν ότι η διανομή των «Νέων της Βασιλείας» έχει πραγματικά ωθήσει το έργο μαθητεύσεως. Για παράδειγμα, δύο ευαγγελιζόμενο έδωσαν ένα αντίτυπο σ’ έναν κύριο και συνέχισαν το δρόμο τους αλλά μετά τους κάλεσε πίσω. Γυρίζοντας πίσω στο σπίτι του, συνάντησαν τη γυναίκα του, που είχε βρει το βιβλίο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή» σ’ ένα σκουπιδοτενεκέ. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί γιατί διέκρινε ότι τα πράγματα που έλεγε εκπληρώνονταν. Αυτό άνοιξε το δρόμο για μια Γραφική μελέτη. Η γυναίκα άρχισε να παρακολουθεί τακτικά τις Χριστιανικές συναθροίσεις και προόδευσε μέχρι το σημείο που να συμμετάσχει στη διανομή των επόμενων «Νέων της Βασιλείας» και σχεδίαζε να βαπτισθεί.

Ένα αντίτυπο των Νέων της Βασιλείας διήγειρε το ενδιαφέρον δύο μακρυμάλληδων σαρκικών αδελφών που κάπνιζαν, έπαιρναν ναρκωτικά και έπαιζαν σε ένα συγκρότημα ροκ-εντ-ρολ. Σύντομα και οι δυο τους μελετούσαν τη Γραφή με το Μάρτυρα που τους έδωσε το φυλλάδιο. Έκοψαν τα μαλλιά τους, σταμάτησαν να καπνίζουν και να παίρνουν ναρκωτικά και έκαναν γρήγορη πνευματική πρόοδο. Τρεις μόλις μήνες μετά από τότε που πήραν ένα αντίτυπο των «Νέων της Βασιλείας», συμμετείχαν στην υπηρεσία αγρού προσφέροντας σε άλλους το επόμενο φυλλάδιο. Και οι δυο τους βαπτίστηκαν το Δεκέμβριο του 1973 και σύντομα μετά απολάμβαναν το έργο προσωρινού σκαπανέως.

Η ΣΥΝΑΞΗ ΕΝΟΣ «ΠΟΛΛΟΥ ΟΧΛΟΥ»

Ο απόστολος Ιωάννης είδε έναν «πολύ όχλο» απ’ όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες, να στέκονται ενώπιον του θρόνου του Θεού και να του αποδίδουν ιερή υπηρεσία στο ναό του μέρα και νύχτα. (Αποκ. 7:9, 15) Αυτά τα άτομα με επίγεια ελπίδα ένθερμα υποστήριξαν τους χρισμένους ακολούθους του Ιησού Χριστού στο θεόδοτο έργο της διακηρύξεως των καλών νέων της Βασιλείας. Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπουμε, σαν αποτέλεσμα, χιλιάδες να συρρέουν ‘εις το όρος του Κυρίου, εις τον οίκον του Θεού’!—Ησ. 2:2-4.

Αυτοί που έχουν συναχθεί στις αυλές του «οίκου του Ιεχωβά» αφιέρωσαν τους εαυτούς τους στον Ιεχωβά Θεό και το συμβόλισαν αυτό με το βάπτισμα στο νερό. Μόλις άκουσαν την ομιλία «Βάπτισμα Σύμφωνα με τη Θεία Θέληση», 7.136 απ’ αυτά τα άτομα βαπτίσθηκαν στην πόλη της Νέας Υόρκης στις 30 Ιουλίου 1958. Κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. (Πράξ. 2:41) Οπωσδήποτε, αυτό το βάπτισμα το 1958 δεν ήταν κάτι που ο κόσμος μπορούσε ν’ αγνοήσει, γι’ αυτό ο Χ. Λ. Φίλμπρικ έγραψε πριν από λίγο καιρό: «Οι εφημερίδες έβαλαν ωραίες φωτογραφίες του μεγάλου πλήθους που βαπτίσθηκαν. Όλοι οι αναγνώστες των εφημερίδων έπρεπε να μείνουν με την εντύπωση ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έπρεπε να θεωρούνται πλέον μια μικρή θρησκευτική ομάδα! Η αλήθεια προχωρούσε μπροστά!»

Ο λαός του Ιεχωβά δεν ενδιαφέρεται γι’ απλούς αριθμούς. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι υποψήφιοι για βάπτισμα έχουν συναίσθηση του τι κάνουν. Γι’ αυτό το λόγο εκτιμήθηκε πάρα πολύ η προμήθεια του βιβλίου «Λύχνος εις τους Πόδας μου Είναι ο Λόγος Σου», που εκδόθηκε το 1967. Στις σελίδες 7 ως 40 περιλάμβανε ογδόντα Γραφικές ερωτήσεις, να εξετασθούν από ώριμους αδελφούς με τους μελλοντικούς υποψηφίους για βάπτισμα. «Αφού είχαν μελετήσει τις ογδόντα ερωτήσεις με τη βοήθεια της εκκλησιαστικής επιτροπής», παρατηρεί ο αδελφός και η αδελφή Ερλ. Ε. Νιούελ, «κατανοούσαν ότι η αφιέρωση και το βάπτισμά τους ήταν μια ισόβια πορεία και η ευθύνη που τη συνοδεύει δεν έπρεπε να παίρνεται στα ελαφρά.» Το πιο πρόσφατο βιβλίο «Οργάνωσις για Κήρυγμα της Βασιλείας και Μαθήτευσι» (που εκδόθηκε το 1972) κάνει μια παρόμοια προμήθεια για εξέταση Γραφικών ερωτήσεων με αυτούς που σκέπτονται να βαπτιστούν. Καθώς διάφοροι πρεσβύτεροι της εκκλησίας διεξάγουν αυτές τις συζητήσεις με το κάθε άτομο, όσοι σκοπεύουν να βαπτιστούν έχουν την ευκαιρία να εκφραστούν πάνω σε Γραφικά θέματα και να ελέγξουν τη σχέση τους με τον Ιεχωβά Θεό. Αυτή η προμήθεια βοήθησε στη δημιουργία αληθινών μαθητών.

Εξετάστε σύντομα πώς ακριβώς έχει αυξηθεί η μαθήτευση και το βάπτισμα μαθητών στα πρόσφατα χρόνια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, από το 1975 μέχρι το 1981, βαπτίστηκαν συμβολίζοντας την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά Θεό συνολικά 246.931 άτομα. Επίσης στο υπηρεσιακό έτος 1982 33.734 άτομα βαπτίστηκαν σ’ αυτή τη χώρα. Πόσο συναρπαστικό είναι για το λαό του Θεού να συμμετέχει στο υπέροχο αυτό έργο συνάξεως για τον αίνο του Ιεχωβά! Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 2.477.000 Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά που κηρύττουν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού σ’ όλο τον κόσμο· από αυτούς 613.007 διαγγελείς της Βασιλείας κηρύττουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

«ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ»

Ο Ιησούς Χριστός τόνισε την ανάγκη να παραμείνουν άγρυπνοι οι ακόλουθοί του σχετικά με τον ερχομό του να εκφέρει εκτελεστική κρίση εναντίον του πονηρού αυτού συστήματος. Το έκανε αυτό παρομοιάζοντας τον μαθητή μ’ ένα θυρωρό, τον οποίο διέταξε ο κύριός του να αγρυπνεί για την επάνοδό του από ένα ταξίδι σε ξένη χώρα. «Αγρυπνείτε», ήταν η σοφή προειδοποίηση του Ιησού.—Μάρκ. 13:32-37.

Οι τακτικές συνελεύσεις περιφερείας ενσταλάζουν την αίσθηση του επείγοντος και την ένταση της πνευματικής αγρύπνιας στους μάρτυρες του Ιεχωβά. Για παράδειγμα, στις 104 Συνελεύσεις Περιφερείας «Η Αλήθεια της Βασιλείας» που έγιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες το υπηρεσιακό έτος 1982 παρευρέθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που απόλαυσαν πλούσια πνευματική τροφή. Τέτοιες συνάξεις βοηθούν το λαό του Ιεχωβά να συνειδητοποιήσει πού ακριβώς βρίσκεται στο ρεύμα του χρόνου και τον δυναμώνουν πνευματικά για «ιερή υπηρεσία» για αίνο και δόξα του ουράνιου Πατέρα τους.—Ρωμ. 12:1.

Με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες θα συνεχίσουν να υπηρετούν πιστά τον στοργικό Θεό τους μαζί με τους ομοπίστους τους σ’ ολόκληρη τη γη. Μακάρι όλοι μας να επιδείξουμε ακλόνητη οσιότητα στον Ιεχωβά. Μακάρι να παραμένουμε πάντα άγρυπνοι και δραστήριοι καθώς πλησιάζει το τέλος του πονηρού αυτού συστήματος. Πρέπει να «αγρυπνούμε». Αυτός δεν είναι καιρός ν’ αποκοιμηθούμε πνευματικά! Είναι καιρός αγρύπνιας, επιμέλειας, πιστότητας στην υπηρεσία του Ενός Θεού, του οποίου ο θαυμάσιος και απαράμιλλος σκοπός δεν είναι δυνατόν ν’ αποτύχει και δεν θ’ αποτύχει.