Μέρος 27—«Γενηθήτω το Θέλημά Σου Επί της Γης»

Σύμφωνα με το ενδέκατο κεφάλαιο της προφητείας του Δανιήλ, ο άγγελος του Ιεχωβά προείπε ότι η αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα διεσπάτο, μετά τον θάνατό του, σε τέσσερες Ελληνικές αυτοκρατορίες κάτω από τέσσερες στρατηγούς του Αλεξάνδρου. Η γραμμή των βασιλέων που θα προήρχοντο από έναν από τους στρατηγούς αυτούς θα εγίνετο ο «βασιλεύς του βορρά», διότι θα κυβερνούσαν από τα βόρεια της Ιερουσαλήμ. Η γραμμή των βασιλέων που θα προήρχοντο από έναν άλλον από τους στρατηγούς αυτούς θα εγίνετο ο «βασιλεύς του νότου», διότι θα κυβερνούσαν από τα νότια της Ιερουσαλήμ. Η εκπλήρωσις της προφητείας αποδεικνύει ότι ο «βασιλεύς του βορρά» ήταν στην αρχή η γραμμή των βασιλέων που εξουσίαζαν από τη Συρία ως απόγονοι του Στρατηγού Σέλευκου Νικάτορος, ενώ ο αντίπαλος «βασιλεύς του νότου» ήταν αρχικά η γραμμή των βασιλέων που εξουσίαζαν από την Αίγυπτο ως απόγονοι του Στρατηγού Πτολεμαίου Λάγου. Στο έτος 187 π.Χ. ο βασιλεύς του βορρά εξεπροσωπήθη με τον Βασιλέα Σέλευκον Δ΄ της Συρίας. Στις ημέρες του ο Πτολεμαίος ΣΤ΄ Φιλομήτωρ της Αιγύπτου έγινε εκπρόσωπος του βασιλέως του νότου, και είχε την υποστήριξι της αυξανόμενης δυνάμεως της Ρώμης, Ιταλίας.

48. Πώς αυτός ο βασιλεύς του βορρά κατέληξε να πέση και να μη βρεθή, και ποιος τον διεδέχθη;

⁴⁸ Ο βασιλεύς του βορρά, Σέλευκος Δ΄, εχρειάζετο χρήματα για να εξοφλήση το βαρύ πρόστιμο που ώφειλε στη Ρώμη ως μίαν από τις ποινές που επεβλήθησαν ύστερ’ από την ήττα του πατέρα του στη Μαγνησία. Ελέγετο ότι υπήρχε εναποθηκευμένος πλούτος στον ανοικοδομημένο ναό ή αγιαστήριο της Ιερουσαλήμ. Ο Ονίας Γ΄ ήταν ο τότε Ιουδαίος αρχιερεύς. Ο Σέλευκος Δ΄, για να θέση χείρα στα χρήματα, απέστειλε τον θησαυροφύλακά του Ηλιόδωρο να λαφυραγωγήση τον ναό του Ιεχωβά. Ο Ηλιόδωρος ο ίδιος θέλησε να ανέλθη στον Συριακό θρόνο ως βασιλεύς του βορρά. Γι’ αυτό εφόνευσε τον Σέλευκο Δ΄. Αλλ’ ο Ευμένης και ο Άτταλος, βασιλείς της Περγάμου, απέκλεισαν τον φονέα Ηλιόδωρον κι έθεσαν στον θρόνο τον αδελφόν του φονευθέντος βασιλέως για να γίνη ο Αντίοχος Δ΄.

49. Ποιά προσωνυμία ανέλαβε τώρα ο βασιλεύς του βορρά και ποιά ερμηνεία της εδόθη για τη σημασία της;

⁴⁹ Ο νέος βασιλεύς είχε ζήσει επί δεκατέσσερα χρόνια στη Ρώμη ως όμηρος. Εβασίλευσε επί δώδεκα χρόνια περίπου (175-163 π.Χ.) κι επωνομάσθη Επιφανής. Πρόκειται για μια σύντομη διατύπωσι του τίτλου που απένειμε στον εαυτό του ο Αντίοχος Δ΄ πάνω σε μετάλλινα νομίσματα που είχε κόψει, δηλαδή, «Θεός Επιφανής». Αυτό το όνομα σημαίνει «Θεός Φανερός», δηλαδή, ο θεός που εμφανίζεται ή αποκαλύπτεται. Οι Αιγύπτιοι μετέφρασαν αυτή την επιγραφή ως «ο Θεός που προβάλλει», δηλαδή, που προβάλλει όπως ο λάμπων ήλιος, ο Ώρος, στον ανατολικόν ορίζοντα. Οι Αιγύπτιοι έτσι εταύτισαν τον Βασιλέα Αντίοχον Δ΄ τον Επιφανή με τον θριαμβευτικό, εμφανή θεό.

50. Πώς ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής προσεπάθησε να δειχθή ισχυρότερος από τον Ιεχωβά Θεό;

⁵⁰ Ο Αντίοχος Δ΄ προσεπάθησε να δειχθή ισχυρότερος από τον Ιεχωβά Θεό. Προσεπάθησε να εξελληνίση την Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ. Απεμάκρυνε τον Αρχιερέα Ονία Γ΄ από τη θέσι του. Κατόπιν δωροδοκίας έθεσε στην υψηλή αυτή θέσι τον αδελφό του αρχιερέως Ιησούν, για να προαγάγη τον εξελληνισμό των Ιουδαίων. Έφθασε ως την ακρότητα του να προσπαθή να ξερριζώση την Ιουδαϊκή θρησκεία, τη λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Προβαίνοντας σε πρόκλησι του Θεού των έκαμε νέα αφιέρωσι του ναού που είχε ανεγερθή από τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και τον αφιέρωσε στον Ολύμπιον Δία. Αρχιερεύς στον ναό, που υπέστη νέα αφιέρωσι, ήταν ο Ιησούς, ο οποίος ελληνοποίησε τ’ όνομά του και το έκαμε Ιάσων. Στις 15 Χισλεύ του έτους 145 της Σελευκιδικής περιόδου, δηλαδή τον Δεκέμβριο του έτους 168 π.Χ., ένας ειδωλολατρικός βωμός ανηγέρθη πάνω απ’ το μέγα θυσιαστήριο του Ιεχωβά στην αυλή του ναού, όπου συνηθίζετο να προσφέρεται στον Ιεχωβά η καθημερινή θυσία του ολοκαυτώματος. Μετά δέκα μέρες, δηλαδή στις 25 Χισλεύ, προσεφέρθη για πρώτη φορά μια θυσία στον ειδωλολατρικό βωμό. (1 Μακκαβαίων 1:54-59) Η θυσία προσεφέρθη στον Δία του Όρους Όλυμπος, της Ελλάδος.a

51. Σε τι ωδήγησε αυτή η βεβήλωσις του ναού, και πώς τελικά ετερματίσθη η διακυβέρνησις των Μακκαβαίων;

⁵¹ Αυτή η βεβήλωσις του αγιαστηρίου του Ιεχωβά ωδήγησε σε εξέγερσι των Ιουδαίων κάτω από την ηγεσία των Μακκαβαίων το έτος 167 π.Χ. Επί τρία έτη ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής διεξήγε σκληρό πόλεμο εναντίον των κι απεδείχθη ότι δεν ήταν θεός εν συγκρίσει με τον Ιεχωβά. Στο έτος 165 π.Χ., την επέτειο ακριβώς της βεβηλώσεως του αγιαστηρίου, ο Ιούδας Μακκαβαίος, ο αρχηγός, αφιέρωσε και πάλι τον ναό στον Ιεχωβά, κι εγκαθιδρύθη η εορτή της αφιερώσεως (Χανουκκά). (Ιωάν. 10:22) Ανενεώθη η θυσία των καθημερινών ή συνεχών ολοκαυτωμάτων. Εν τούτοις, το έτος 161 π.Χ. οι Μακκαβαίοι έκαμαν μια συνθήκη με τη Ρώμη, την πρώτη τους συνθήκη που αναφέρεται. Μόνο στο έτος 104 π.Χ. οι Μακκαβαίοι μπόρεσαν να ιδρύσουν βασίλειο, οπότε ο Αριστόβουλος 1 ανέλαβε τον τίτλο του βασιλέως. Στα επόμενα έτη παρουσιάσθησαν δυσχέρειες. Τελικά η Ρώμη εκλήθη να επέμβη. Ο Ρωμαίος Στρατηγός Γναίος Πομπήιος κατέβη από την τότε Ρωμαϊκή επαρχία της Συρίας κι άρχισε μια τρίμηνη πολιορκία της Ιερουσαλήμ κι εκυρίευσε την πόλι στα μέσα του θέρους του 63 π.Χ. Λέγεται ότι είχε εισέλθει στο αγιαστήριο, ακόμη και στα Άγια των Αγίων του ναού. Διώρισε τον Υρκανό Β΄ ως αρχιερέα του ναού. Στο έτος 40 π.Χ. η Ρωμαϊκή Γερουσία διώρισε τον Ηρώδη τον Ιδουμαίο ως βασιλέα της Ιουδαίας. Αυτός μόλις στο 37 π.Χ. κατέλαβε την Ιερουσαλήμ κι εγκατεστάθη ως βασιλεύς, για να τερματίση τη διακυβέρνησι των Μακκαβαίων.

52. Πώς οι Ιουδαίοι και Καθολικοί σχολιασταί εφαρμόζουν το υπόλοιπο του Δανιήλ, κεφάλαιον 11, αλλά ποιος και με ποια προφητεία, βεβαιώνει ότι η ταυτότης του βασιλέως του βορρά πρέπει ν’ αλλάξη απ’ αυτό;

⁵² Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί σχολιασταί εξακολουθούν να εφαρμόζουν στον Βασιλέα Αντίοχον Δ΄ τον Επιφανή, ως βασιλέα του βορρά, το υπόλοιπον του Δανιήλ, κεφάλαιον 11, ως το τελευταίο του εδάφιο (45). Εν τούτοις, μεταξύ των εδαφίων 19 και 20 η ταυτότης του «βασιλέως του βορρά» αλλάσσει από τη γραμμή των Σελευκιδών βασιλέων της Συρίας στη Ρώμη, την εγειρόμενη παγκόσμια δύναμι που ήλθε να κυριαρχήση στα πράγματα της Μέσης Ανατολής. Είναι προφανές ότι η ταυτότης του βασιλέως του βορρά δεν παραμένει η ίδια ως το Δανιήλ 11:45, διότι ο Ιησούς Χριστός ανεφέρθη στον Δανιήλ, κεφάλαιον 11, για να δείξη ότι η ταυτότης έπρεπε ν’ αλλάξη και να γίνη πολύ σύγχρονη, τόσο σύγχρονη όσο και ο εικοστός μας αιών. Ο Ιησούς έδωσε μια θαυμαστή προφητεία περί του «καιρού του τέλους» του κόσμου τούτου και παρέθεσε από το εδάφιον Δανιήλ 11:31. Η προφητεία αυτή εδόθη την άνοιξι του έτους 33 (μ.Χ.), δηλαδή 195 χρόνια μετά τον θάνατο του Αντιόχου Δ΄, που συνέβη στο έτος 163 π.Χ.

53. Στην προφητεία του, με ποιόν τρόπο απέβλεπε ο Ιησούς στην εκπλήρωσι του Δανιήλ 11:31, κι έτσι ποιας εθνικότητος έγινε τώρα ο βασιλεύς του βορρά;

⁵³ Ο Ιησούς, απαντώντας σ’ ερώτησι των αποστόλων, είπε: «Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω, (ο αναγινώσκων ας εννοή·) τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επι τα όρη· . . . Διότι τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει.» (Ματθ. 24:15-21) Ο Ιησούς απέβλεπε πέραν των ημερών του για την εκπλήρωσι του Δανιήλ 11:31, όχι πίσω στην εποχή του Συρίου Αντιόχου Δ΄ του Επιφανούς. Στην ιστορική εκπλήρωσι του Δανιήλ 11:31 ο βασιλεύς του βορρά δεν είναι Σύριος ή Σελευκίδης. Συνεπώς, μετά το Δανιήλ 11:19 πρέπει να γίνη μια αλλαγή σε πρόσωπο κι εθνικότητα του βασιλέως του βορρά. Τα ιστορικά γεγονότα πιστοποιούν ότι η αλλαγή άρχισε στο επόμενο εδάφιο, Δανιήλ 11:20. Ο βασιλεύς τώρα γίνεται Ρωμαίος.

54. Πώς ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής υπέκυψε στις επιταγές της Ρώμης, και πώς η Συρία τελικά έγινε Ρωμαϊκή επαρχία, για να σημάνη οριστικά ποιά αλλαγή στον βασιλέα του βορρά;

⁵⁴ Ήδη πριν από τον Αντίοχο Δ΄ τον Επιφανή, η Ρώμη ανελάμβανε ένα πρωτεύοντα ρόλο στα πράγματα της Μέσης Ανατολής και κυριαρχία στη Συρία. Ακόμη κι αυτός ο λεγόμενος «Θεός Φανερός» υπέκυπτε στις επιταγές της Ρώμης. Ο Αντίοχος Δ΄ εκέρδισε τον πόλεμο του εναντίον της Αιγύπτου. Εστέφθη μόνος του βασιλεύς της Αιγύπτου. Κατόπιν ο Ρωμαϊκός στόλος έφερε τον πρέσβυ της Γάιον Ποπίλιον Λαενάν με τις διαταγές της Ρωμαϊκής Γερουσίας, όπως ο Αντίοχος Δ΄ παραιτηθή της βασιλείας του επί της Αιγύπτου κι εγκαταλείψη τη χώρα. Ο Σύριος βασιλεύς το έπραξε αυτό, αλλ’ εκράτησε την κατοχή του στην Κοίλη Συρία, Παλαιστίνη και Φοινίκη. Το έτος 163 π.Χ. πέθανε ως αυλητής ναού στην Περσία. Μετά απ’ αυτόν υπήρχαν πολλοί ακόμη ανεξάρτητοι βασιλείς της Σελευκιδικής δυναστείας στη Συρία. Αλλά το έτος 65 π.Χ. ο Ρωμαίος Στρατηγός Πομπήιος ο Μέγας εξεθρόνισε τον τελευταίον, τον Αντίοχον I 3 τον Ασιατικόν· το δε έτος 64 π.Χ. η Συρία έγινε Ρωμαϊκή επαρχία. Εκεί οριστικά η Ρώμη ανέλαβε τον ρόλο του βασιλέως του βορρά. Ενώπιον αυτού του βασιλέως του βορρά η Ιερουσαλήμ έπεσε στο έτος 63 π.Χ. Ο Αιγύπτιος βασιλεύς του νότου ήταν ανίσχυρος να το προλάβη αυτό.

55. Πόσον καιρό διήρκεσε η Πτολεμαϊκή δυναστεία, και τι έγινε η Αίγυπτος;

⁵⁵ Η Πτολεμαϊκή δυναστεία στην Αίγυπτο εκράτησε τη θέσι του βασιλέως του νότου επί μακρότερον κάπως χρόνον. Στο έτος 31 π.Χ. διεξήχθη η αποφασιστική ναυμαχία του Ακτίου, στην οποία η Βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα εγκατέλειψε τον στόλο του Ρωμαίου εραστού της Αντωνίου, προς ήτταν του. Ο νικητής, Οκτάβιος, εγγονός του Ιουλίου Καίσαρος, προέβη τότε στην κατάκτησι της Αιγύπτου. Στο 30 π.Χ. η Κλεοπάτρα ηυτοκτόνησε, η δε Αίγυπτος κατέστη Ρωμαϊκή επαρχία, υποτελής στον νέο βασιλέα του βορρά.

ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ «ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ»

56. Ποιος έγινε ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτωρ, και τι λέγει γι’ αυτόν το εδάφιον Δανιήλ 11:20;

⁵⁶ Στη μάχη για εξουσία ο Οκτάβιος τελικά εξήλθε ως ο μόνος άρχων της Ρώμης κι έγινε ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτωρ. Απέρριψε τους τίτλους ρεξ («βασιλεύς») και δικτάτωρ. Τελικά, στο έτος 27 π.Χ., δια διατάγματος της Ρωμαϊκής Γερουσίας, επωνομάσθη Αύγουστος. Οι Έλληνες μετέφρασαν αυτόν τον τίτλο «Σεβαστός,» που σημαίνει «Αξιοσέβαστος.» (Πράξ. 25:21, 25) Ο άγγελος του Ιεχωβά αναφέρεται στην ενέργειά του ως βασιλέως του βορρά στη θέσι της Σελευκιδικής δυναστείας των Συρίων βασιλέων, συνεχίζοντας την εκτεταμένη προφητεία του περί της διενέξεως μεταξύ του βορρά και του νότου: «Και αντ’ αυτού θέλει σηκωθή τύραννος, όστις θέλει κάμει να παρέλθη η δόξα του βασιλείου· πλην εν ολίγαις ημέραις θέλει αφανισθή, και ουχί εν οργή, ουδέ εν μάχη.» (Δαν. 11:20) Η «δόξα του βασιλείου» του Αυγούστου Καίσαρος εμπεριέκλειε την ‘γην της δόξης’ του λαού του Δανιήλ.—Δαν. 11:16.

57. Πότε αυτός ο «τύραννος» έκαμε να «παρέλθη η δόξα του βασιλείου», και πώς το αναγράφει αυτό ο Λουκάς;

⁵⁷ Η αποστολή του «τυράννου» έλαβε χώραν το έτος 2 π.Χ. Ο Χριστιανός ιστορικός Λουκάς κατέγραψε αυτό το ιδιαίτερο γεγονός μ’ αυτά τα λόγια: «Εν εκείναις δε ταις ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά του Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη. Αύτη η απογραφή έγεινε πρώτη ότε ηγεμόνευε της Συρίας ο Κυρήνιος. Και ήρχοντο πάντες να απογράφωνται· έκαστος εις την εαυτού πόλιν. Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας, εκ της πόλεως Ναζαρέτ, εις την Ιουδαίαν, εις την πόλιν του Δαβίδ, ήτις καλείται Βηθλεέμ, (επειδή αυτός ήτο εκ του οίκου και της πατριάς του Δαβίδ,) δια να απογραφθή μετά της Μαριάμ της ηρραβωνισμένης με αυτόν εις γυναίκα, ήτις ήτο έγκυος. Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι τού να γεννήση· και εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν, και κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη· διότι δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι.»—Λουκ. 2:1-7.

58. Πότε αυτός ο Κυρήνιος ήταν διοικητής της Συρίας και γιατί αυτή η απογραφή ήταν ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της βασιλείας του Αυγούστου άξιο μνείας στην προφητεία του Δανιήλ;

⁵⁸ Ο Π. Σουλπίκιος Κυρήνιος, Ρωμαίος γερουσιαστής, υπήρξε δυο φορές Ρωμαίος κυβερνήτης της Συρίας, την πρώτη φορά κατά τον θάνατο του Βασιλέως Ηρώδου του Μεγάλου, ο οποίος είχε ανοικοδομήσει τον ναό της Ιερουσαλήμ. Αυτή η περίοδος της ηγεμονίας του ήταν από το έτος 750 έως το 753 από κτίσεως Ρώμης, δηλαδή από το 4 ως το 1 π.Χ.b Η απογραφή ή καταγραφή δεν εγίνετο για να γνωσθή απλώς ο αριθμός των κατοίκων αλλά για σκοπούς φορολογικούς και για κατάρτισι καταλόγων των ανδρών για στρατιωτική υπηρεσία. Η ιδιαίτερη αυτή απογραφή αποτελούσε ένα από τα πιο σπουδαία γεγονότα, που συνέβησαν στη διάρκεια της διακυβερνήσεως του Καίσαρος Αυγούστου ως βασιλέως του βορρά. Εχρησίμευσε ως ένας ελιγμός, όπως ο ξυλουργός της Ναζαρέτ και η σύζυγός του Μαρία μεταβούν στη Βηθλεέμ, για να γεννηθή ο Ιησούς εκεί σ’ εκπλήρωσι του Μιχαίας 5:2. (Ματθ. 2:1-11) Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο άγγελος του Ιεχωβά συμπεριέλαβε την ουσιώδη μνεία τούτου στην δράσι του Δανιήλ, για να μας βοηθήση, επίσης, στο να προσδιορίσωμε πότε ο προφητικός «βασιλεύς του βορρά» άλλαξε από τους Συρίους βασιλείς της πέμπτης παγκοσμίου δυνάμεως στους Ρωμαίους άρχοντας της έκτης παγκοσμίου δυνάμεως.

59. Πώς αυτός, ως βασιλεύς του βορρά, ηφανίσθη «ουχί εν οργή, ουδέ εν μάχη»; Και «εν ολίγαις ημέραις»;

⁵⁹ Ο Καίσαρ Αύγουστος ίδρυσε τη σωματοφυλακή του αυτοκράτορος, που ήταν γνωστή ως Πραιτωριανή Φρουρά, και η οποία αργότερα διηυρύνθη από τον διάδοχο του. Πέθανε στο τεσσαρακοστό πέμπτο έτος της βασιλείας του, στις 19 Αυγούστου του έτους 14 μ.Χ. Επρόκειτο συγκριτικά για ‘ολίγας ημέρας’ αφότου έγινε η σπουδαία απογραφή του, στη διάρκεια της οποίας γεννήθηκε ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, στην πόλι του Βασιλέως Δαβίδ ως βασιλικός του κληρονόμος. Ο Αύγουστος, σαν ένας ηθοποιός στο θέατρο, είχε κυβερνήσει καλά· κατετάχθη μεταξύ των Ρωμαίων θεών, και ανηγέρθησαν προς τιμήν του ναοί και βωμοί.

60, 61. (α) Ποιος ήταν ο «εξουθενημένος» που εσηκώθη τότε, και πώς αυτός εσχετίσθη με τον Καίσαρα Αύγουστο; (β) Πώς η «βασιλική τιμή» δεν εδόθη σ’ αυτόν;

⁶⁰ Η αγγελική προφητεία κατέδειξε ότι κι ο διάδοχος του Αυγούστου θα είχε, επίσης, στενή σχέσι με την επίγεια ζωή του μονογενούς Υιού του Θεού: «Και αντ’ αυτού θέλει σηκωθή εξουθενημένος τις, εις τον οποίον δεν θέλουσι δώσει τιμήν βασιλικήν· αλλά θέλει ελθεί ειρηνικώς, και κυριεύσει το βασίλειον εν κολακείαις. Και οι βραχίονες του κατακλύζοντος θέλουσι κατακλυσθή έμπροσθεν αυτού, και θέλουσι συντριφθή· και αυτός έτι ο άρχων της διαθήκης.» (Δαν. 11:21, 22) Ο μυστηριώδης «εξουθενημένος» ενταύθα ήταν ο Τιβέριος Καίσαρ, ο γυιός της Λιβίας. Αυτή έγινε τρίτη σύζυγος του Αυτοκράτορος Αυγούστου· έτσι, φυσικά, ο Τιβέριος έγινε προγονός του αυτοκράτορος. Ο Καίσαρ Αύγουστος δεν ήθελε να είναι ο Τιβέριος διάδοχος του, διότι μισούσε τον προγονόν αυτόν εξαιτίας των κακών του ιδιοτήτων. Δεν απεδόθη τελικά εκουσίως η «βασιλική τιμή» στον Τιβέριο. Ο Αύγουστος ηναγκάσθη να δεχθή τον Τιβέριο ως διάδοχό του στην αυτοκρατορική εξουσία μόνο μετά την αποτυχία κάθε άλλης ελπίδος. Πώς έγινε αυτό;

⁶¹ Ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος δεν είχε γυιούς. Η αδελφή του είχε ένα γυιό τον Μάρκελλο, αλλ’ αυτός ο ανεψιός πέθανε. Η θυγατέρα του είχε δύο γυιούς, τον Γάιο και τον Λούκιο, κι αυτούς διώρισε ο Αύγουστος να είναι διάδοχοί του. Αλλά κι αυτούς ο Αύγουστος τους έχασε λόγω θανάτου. Αγαπούσε τον προσφιλή του προγονό Δρούσο, τον νεώτερο αδελφό του Τιβερίου, αλλά κι αυτός ο αγαπητός του πέθανε νωρίς, στις 14 Σεπτεμβρίου του 9 π.Χ. Έτσι αφέθη ο Τιβέριος, που ήταν ένας ικανός στρατηγός, στη θέσι του κορυφαίου στρατιώτου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο έτος 12 π.Χ. ο Αγρίππας, ο μέγας στρατηγός του Αυτοκράτορος Αυγούστου, πέθανε στην ηλικία των πενήντα ενός ετών. Ένεκα τούτου, η Λιβία, η μητέρα του Τιβερίου, παρεκίνησε τον αυτοκράτορα, μολονότι με πολύ δυσκολία, ν’ αντικαταστήση τον νεκρόν Αγρίππα με τον γυιό της Τιβέριο. Για ν’ αντικατασταθή, όμως, ο Αγρίππας, έπρεπε ο Τιβέριος να γίνη γαμβρός του αυτοκράτορος. Έτσι, με μεγάλη του λύπη, ο Τιβέριος εξηναγκάσθη ν’ ανταλλάξη την Αγριππίνα, θυγατέρα του Στρατηγού Αγρίππα, με τη θυγατέρα του αυτοκράτορος, Ιουλία. Στο έτος 4 (μ.Χ.) ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος υιοθέτησε τον Τιβέριο και τον Αγρίππα Πόστουμο. Μετά εννέα χρόνια, μ’ ένα ειδικό νόμο, ο Τιβέριος υψώθη σε συναρχία με τον Αυτοκράτορα Αύγουστο. Το επόμενο έτος, στις 19 Αυγούστου του 14 μ.Χ., ο Αύγουστος πέθανε, ο δε Τιβέριος έγινε αυτοκράτωρ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο «εξουθενημένος» αυτός «εσηκώθη», δηλαδή ανέλαβε την εξουσία στη θέσι του απροθύμου Καίσαρος Αυγούστου.

62. Πώς ο Τιβέριος Καίσαρ «εκυρίευσε το βασίλειον εν κολακείαις»;

⁶² Όσο για τον ρόλο που έπαιξαν οι θωπείες ή κολακείες με τον νέο βασιλέα του βορρά, Τιβέριο, Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος ΚΣΤ΄, σελίς 916 (ενδεκάτη έκδοσις), λέγει: «Οι ιστορικοί της Ρώμης στους αρχαίους χρόνους ενεθυμούντο τον Τιβέριο κυρίως ως τον δυνάστη, κάτω από την κυριαρχία του οποίου ωρίμασαν πρώτα οι διώξεις για προδοσία με ασήμαντες προφάσεις, και ο μισητός ανταγωνισμός των καταδοτών που αφέθησαν πρώτοι να παχυνθούν με τα οφέλη των δικαστικών φόνων . . . Αλλ’ η ιστορία των κρατικών δικών της βασιλείας του Τιβερίου καταδεικνύει πειστικά ότι η βία του νόμου προήλθε στην αρχή από την έντονη κολακεία της γερουσίας, . . . κι έγινε παραδεκτή απ’ αυτόν στο τέλος της βασιλείας του, μ’ ένα είδος περιφρονητικής αδιαφορίας, ώσπου αυτός ανέπτυξε, κάτω από την επίδρασι των φόβων του, μια προθυμία στο να χύνη αίμα.»c

63. Πώς οι «βραχίονες του κατακλύζοντος» τότε ‘κατεκλύσθησαν έμπροσθεν αυτού’;

⁶³ Όταν ο Τιβέριος έγινε βασιλεύς του βορρά, ο ανεψιός του Γερμανικός Καίσαρ ήταν διοικητής των Ρωμαϊκών στρατευμάτων στον Ποταμό Ρήνο. Λίγον καιρό μετά την ενθρόνισι του Τιβερίου μια επικίνδυνη ανταρσία εξεδηλώθη μεταξύ των στρατευμάτων αυτών, αλλ’ ο Γερμανικός ανεχαίτισε τις δυσαρεστημένες λεγεώνες από το να βαδίσουν προς τη Ρώμη. Στο έτος 15 (μ.Χ.) ο Γερμανικός ωδήγησε τα στρατεύματά του εναντίον του Γερμανού ήρωος Αρμινίου (Χέρμαν) και τον έτρεψε σε φυγή, αιχμαλωτίζοντας μάλιστα τη σύζυγο του Θουσνέλδα, και κατανικώντας τον το επόμενο έτος. Τελικά η εξωτερική πολιτική, δηλαδή η πολιτική σχετικά με τα Ρωμαϊκά σύνορα, έγινε ειρηνιστική κι εσημείωσε καλή επιτυχία. «Εκτός από λίγες εξαιρέσεις, τα καθήκοντα των Ρωμαϊκών δυνάμεων στα σύνορα περιωρίζοντο σε φρούρησι των λαών που ήσαν στην άλλη πλευρά, ενώ αυτές κατέστρεφαν αλλήλας.»d Μ’ αυτόν τον τρόπο οι «βραχίονες του κατακλύζοντος» ήσαν χαλιναγωγημένοι ή ‘κατεκλύσθησαν έμπροσθεν αυτού’ και ‘συνετρίβησαν.’

(Ακολουθεί)

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτης στη σελίδα 19]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

PALESTINE IN THE MACCABEAN PERIOD (167-63 B.C.)

(Mediterranean Sea)

PHOENICIA

Tyre

Sidon

Mt. Libanus

PANIAS

(Caesarea Philippi)

Mt. Hermon

NABATAEA

Damascus

Philadelphia

GALILEE

Mt. Carmel

Sea of Galilee

Jordan River

(Dead Sea)

GAULANITIS

Pella

SAMARIA

Samaria

Alexandrium

Joppa

Antipatris

Modein

Jamnia

Jericho

Jerusalem

Hyrcania

JUDAEA

Azotus

Ascalon

Hebron

Gaza

IDUMEA

Raphia

Alusa

Oryba?

PERAEA

Machaerus

Zoara