4:36) Αυτός δε γνώριζε ότι εκείνη η περίοδος των «επτά καιρών» κατά την οποία έγινε φανερή η ακαταλληλότητά του να κυβερνάει ήταν προφητική μιας περιόδου «επτά καιρών» μεγαλύτερης διάρκειας, «των καιρών των Εθνών». Δε γνώριζε ότι στη διάρκεια εκείνων των πιο μακρόχρονων «επτά καιρών» θα εξουσίαζαν στη γη πέντε παγκόσμιες δυνάμεις—η Βαβυλωνιακή, η Μηδο-Περσική, η Ελληνική, η Ρωμαϊκή και η σύγχρονη Βρετανο-Αμερικανική. Ο Ναβουχοδονόσορ δε γνώριζε ότι εκείνοι οι «επτά καιροί», που αποτελούνταν συνολικά από 2.520 χρόνια, άρχισαν το έτος που ο ίδιος ερήμωσε την Ιερουσαλήμ και το ναό της, και ότι θα τελείωναν το έτος που θα έβρισκε την ανθρωπότητα βυθισμένη στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο—το 1914 μ.Χ. (Λουκάς 21:24· Δανιήλ 4:16, 23, 25, 32) Ναι, ο Ναβουχοδονόσορ δε γνώριζε ότι στο τέλος εκείνων των «επτά καιρών» της κυριαρχίας των Εθνών το 1914 ο «Βασιλεύς των ουρανών» θα έδινε τη «βασιλείαν των ανθρώπων» σ’ εκείνον που ήθελε—στον Μεσσία Του!—Δανιήλ 9:25.

ΟΡΑΣΗ ΑΠΟ ΠΡΙΝ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΜΕ ΘΕΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ

12. Τι εξακολουθούν να νομίζουν οι κοσμικοί πολιτικοί σχετικά με τη ‘βασιλεία του ανθρώπινου γένους’, αλλά τίνος το χέρι υπήρξαν ανίκανοι να εμποδίσουν σχετικά με τις ανθρώπινες υποθέσεις;

¹² Οι πολιτικοί όλων των εθνών ακόμη νομίζουν ότι η «βασιλεία των ανθρώπων» είναι δική τους υπόθεση και ότι είναι ο δικαιωματικός τομέας μέσα στον οποίο να δρουν. Την ίδια γνώμη είχε πριν από πολύ καιρό και ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας. Το ίδιο νόμιζε πολύ πρόσφατα και ο Αδόλφος Χίτλερ με το όνειρό του για ένα χιλιετές πολιτικό σύστημα. Αλλά Εκείνος για τον οποίο ο Ναβουχοδονόσορ αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι «η εξουσία του είναι εξουσία αιώνιος και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν», είναι ο Μόνος που όπως αποδεικνύεται είναι ο «Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων». Αυτή η βασιλεία πάνω στις ανθρώπινες υποθέσεις είναι ο δικός Του δικαιωματικός τομέας ενδιαφέροντος και ενέργειας. Οι κοσμικοί πολιτικοί, που υποστηρίζονται από τους κληρικούς του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, υπήρξαν ανίκανοι να ‘εμποδίσουν το χέρι του’, ούτε έχουν την εξουσία να του πουν: «Τι έκαμες;» (Δανιήλ 4:34, 35) Ο Ιεχωβά δε συμβουλεύτηκε αυτούς τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς υποστηρικτές τους για να του πουν σε ποιον πρέπει να δώσει τη ‘βασιλεία των ανθρώπων’ στο τέλος των «καιρών των Εθνών» το 1914 μ.Χ. Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί τους σύμμαχοι δεν έχουν καμιά αξία σαν σύμβουλοι, γιατί Αυτός είναι ο ‘Ύψιστος και Ζων εις τον αιώνα’.

13, 14. Πάνω σε τίνος το λόγο μπορεί να στερεωθεί οποιαδήποτε προφητεία για τα μελλοντικά χίλια χρόνια; Και γιατί;

¹³ Έτσι, σύμφωνα με τη λογική, πάνω σε τίνος το λόγο μπορεί να γίνει οποιαδήποτε προφητεία για την έλευση των χιλίων χρόνων; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προείπει ούτε τι θα γίνει αύριο. «Δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον», είπε ένας παρατηρητής πριν από δεκαεννιά και πλέον αιώνες. (Ιακώβου 4:14) Αλλά το πράγμα διαφέρει σχετικά με τον ‘Ύψιστο, τον Ζώντα εις τον αιώνα’. Τι είναι ο χρόνος γι’ Αυτόν;

¹⁴ Γι’ Αυτόν σωστά είπε ένας άνθρωπος που έζησε μόνο εκατόν είκοσι χρόνια: «Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως ημέρα η χθες, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή [μια Ιουδαϊκή βάρδια τεσσάρων ωρών] νυκτός». (Ψαλμός 90:4 και επιγραφή) Μ’ ένα απλό όνειρο τη νύχτα και με την ερμηνεία του ονείρου από τον προφήτη Δανιήλ στον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, ο Θεός μπόρεσε να προείπει τι θα συνέβαινε στην παγκόσμια ιστορία ύστερα από μια περίοδο 2.520 χρόνων, που θα τελείωνε το 1914 μ.Χ. Δε θα μπορούσε εξίσου εύκολα να προείπει με ακρίβεια τι θα συμβεί στη διάρκεια των χιλίων χρόνων που αρχίζουν κάποτε μετά το 1914 μ.Χ.; Είναι πολύ λογικό ότι θα μπορούσε! Και τι θα πούμε αν έχει ήδη δώσει μια περιγραφή αυτής της χιλιετούς περιόδου; Τότε μ’ αυτό το λόγο σαν βάση μας, μπορούμε να μιλάμε με βεβαιότητα για τα μελλοντικά χίλια χρόνια.

15. Πώς ονομάζονται τα χίλια χρόνια από εκείνους που χρησιμοποιούν την Ελληνική ρίζα της λέξης, και πώς αποκαλούνται εκείνοι που πιστεύουν σ’ αυτή;

¹⁵ Η λέξη χιλιετία προέρχεται από την ένωση δύο λέξεων, της λέξης χίλια και της λέξης έτος. Γι’ αυτό μερικές φορές αυτούς που πίστευαν σ’ αυτή την ιδιαίτερη χιλιετή περίοδο τους ονόμαζαν χιλιαστές. Οι άνθρωποι του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου χρησιμοποιούν αυτή την ονομασία με χλευαστικό τρόπο.

16, 17. (α) Ποια ανθρώπινη εμπειρία σχετικά με το 1000 μ.Χ. δείχνει ότι δεν ενδιαφερόμαστε για τη χιλιετία απλά και μόνο επειδή πλησιάζουμε το 2000 μ.Χ.; (β) Γιατί είναι καλό ν’ αρχίσει η έβδομη χιλιετία ύπαρξης του ανθρώπου πριν από το 2000 μ.Χ.;

¹⁶ Παρά τον ονειδισμό στον οποίο εκθέτει κανείς τον εαυτό του από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν, πρέπει να υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον γι’ αυτή την περίοδο των χιλίων χρόνων που πλησιάζει. Πληροφορίες γι’ αυτήν αναγράφονται στον γραπτό λόγο του ‘Υψίστου, του Ζώντος εις τον αιώνα’. Το δικό μας αυξανόμενο ενδιαφέρον γι’ αυτή δεν οφείλεται στο γεγονός ότι πλησιάζουμε το έτος 2000 μ.Χ., δηλαδή, το τέλος της δεύτερης χιλιετίας μ.Χ. Αυτό δεν είναι το σπουδαίο πράγμα. Θυμούμαστε τι συνέβη όταν οι άνθρωποι πλησίαζαν το έτος 1000 μ.Χ., το τέλος της πρώτης χιλιετίας μ.Χ. Σχετικά μ’ αυτό η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια λέει, κάτω από το θέμα «Χιλιασμός», σελίδα 853: «Καθώς πλησίαζε το έτος 1000, ο χιλιασμός επικρατούσε όλο και περισσότερο γιατί πολλοί εσχατολόγοι πίστευαν ότι η 7η μέρα της δημιουργίας επρόκειτο να τελειώσει το 1000 μ.Χ. και ότι θα ακολουθούσε μια ένδοξη βασιλεία 10 αιώνων του Χριστού».—Έκδοση 1967.

¹⁷ Πρώτ’ απ’ όλα, το τέλος των έξι χιλιάδων χρόνων ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στη γη και η αρχή της έβδομης χιλιετίας της ύπαρξης του ανθρώπινου γένους μπορεί να έρθει πολλά χρόνια νωρίτερα από το έτος 2000 μ.Χ. Και θα είναι καλό να γίνει αυτό. Σήμερα, που η ανθρωπότητα απειλείται με καταστροφή από τόσες μεριές, και βρίσκεται σε τέτοια αξιοθρήνητη κατάσταση, υπάρχουν πολλοί μελετητές και ερευνητές που εξετάζουν αυτούς τους κινδύνους για την ανθρώπινη ύπαρξη και που δικαιολογημένα εκφράζουν αμφιβολίες για το αν θα μπορέσει να επιζήσει το ανθρώπινο γένος ως το 2000 μ.Χ. Αυτοί δε βασίζουν τη σκοτεινή άποψή τους για το μέλλον μας σε κάποιον χρονολογικό πίνακα του πιο διαδεδομένου ιερού βιβλίου, της Αγίας Γραφής. Βασίζουν την άποψή τους πάνω στα σκληρά σημερινά γεγονότα και πάνω στην αμετάκλητη φορά των πραγμάτων η οποία αφορά όλους μας. Οι άνθρωποι αυτοί που μιλούν με εξουσία δίνουν στην ανθρώπινη φυλή μας πολύ λιγότερο από χίλια χρόνια για να ζήσει στο μέλλον. Τι λόγο έχεις εσύ, αναγνώστη, να μην το πιστέψεις αυτό;

18, 19. (α) Γιατί αυτή η πληροφορία δεν περιορίζεται σε κάποια κρυφή εσχατολογική κοινωνία μυημένων; (β) Στο όνομα τίνος είναι γραμμένο το Βιβλίο της πληροφορίας αυτής, και γιατί;

¹⁸ Εντελώς αντίθετα απ’ αυτούς τους απαισιόδοξους προφήτες που μιλούν από μια καθαρά ανθρώπινη άποψη, ‘ο Ύψιστος, ο Ζων εις τον αιώνα’, μιλάει ενθαρρυντικά για τα χίλια χρόνια που ανοίγονται μπροστά στο ανθρώπινο γένος και που θα είναι τα πιο μεγαλειώδη χρόνια όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η γεμάτη ελπίδα πληροφορία δεν είναι κτήμα κάποιας κρυφής εσχατολογικής κοινωνίας που είναι ειδικά μυημένη σ’ αυτή τη γνώση. Οι πηγές αυτής της πολύτιμης πληροφορίας είναι ανοιχτές για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που μιλούν 1.800 γλώσσες και διαλέκτους σ’ ολόκληρη τη γη. Οπουδήποτε κι αν βρίσκεται κανείς και έχει ένα αντίτυπο της Αγίας Γραφής, αυτή η πληροφορία που κάνει πιο φωτεινή τη ζωή είναι προσιτή σ’ αυτόν.

¹⁹ Μολονότι η Βίβλος γράφτηκε από ανθρώπους, απλούς ατελείς ανθρώπους, σαν γραμματείς, αυτό το ιερό Βιβλίο δεν ισχυρίζεται στις σελίδες του ότι είναι ο λόγος ανθρώπου. Είναι έργο θείας έμπνευσης και γι’ αυτό είναι γραμμένο στο όνομα του ‘Υψίστου, του Ζώντος εις τον αιώνα’. Ακόμη και σ’ αυτή τη μέρα που ζούμε, Αυτός αναλαμβάνει την ευθύνη γι’ αυτά που λέει το βιβλίο, τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον που είναι μπροστά μας. Είναι το Βιβλίο των βιβλίων!

20. Σε ποιο βιβλίο της Γραφής βρίσκουμε αυτή την πληροφορία για τη χιλιετία, και ποιος το έγραψε;

²⁰ Σε ποιο μέρος, λοιπόν, του βιβλίου αυτού βρίσκουμε την πληροφορία για εκείνα τα χίλια χρόνια που θα έρθουν και για τους αιώνες της αιωνιότητας που θ’ ακολουθήσουν; Τη βρίσκουμε στο βιβλίο που κατάλληλα έχει τοποθετηθεί στο τέλος της Αγίας Γραφής. Αποδεικνύει ότι είναι ακριβώς αυτό που δείχνει το όνομά του, Αποκάλυψη. Βέβαια, είχε γραφτεί από έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο που η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τον στιγμάτισε σαν εγκληματία και τον έστειλε στην Πάτμο, στο νησί για κατάδικους, στο Αιγαίο Πέλαγος και κοντά στην ακτή της Μικράς Ασίας, της σημερινής Τουρκίας. Αυτός είναι ένας υπαρκτός τόπος, όχι φανταστικός. Όταν αυτός ο φυλακισμένος ήταν νεαρός, ήταν ψαράς στη Θάλασσα της Γαλιλαίας στην τότε Ρωμαϊκή Επαρχία της Γαλιλαίας. Ήταν ο Ιωάννης ο γιος του Ζεβεδαίου, και ο αδελφός του Ιάκωβος ήταν κι αυτός ψαράς. Ο Ιωάννης αμέσως από την αρχή μάς λέει ότι αυτός έγραψε την Αποκάλυψη, αλλά κάτω από έμπνευση. Αλλά για ποιο πράγμα θα ήταν αυτό μια αποκάλυψη; Καθώς διαβάζουμε την απάντηση, η οποία πρέπει να μας ενδιαφέρει σήμερα, ας παρατηρήσουμε σε ποιον αποδίδει ο Ιωάννης την ευθύνη γι’ αυτό το βιβλίο:

21. Σε ποιον αποδίδει από την αρχή ο Ιωάννης την ευθύνη για την Αποκάλυψη;

²¹ «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, διά να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γίνωσι ταχέως, και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας διά του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην, όστις εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού και όσα είδε. Μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και φυλάττοντες τα γεγραμμένα εν αυτή· διότι ο καιρός είναι πλησίον».—Αποκάλυψις 1:1-3.

22. Γιατί σ’ εμάς σήμερα προκαλούν συγκίνηση τα λόγια «ο καιρός είναι πλησίον»;

²² Υπάρχει στα λόγια «Ο καιρός είναι πλησίον», που γράφτηκαν σχεδόν δεκαεννιά αιώνες πριν, κάτι το συγκινητικό για μας σήμερα σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα μ.Χ.; Ασφαλώς, ύστερα από δεκαεννιά αιώνες, τα λόγια «όσα πρέπει να γίνωσι ταχέως», και ιδιαίτερα η έναρξη της «χιλιετίας» δε θα ήταν νωρίς αν συνέβαιναν σύντομα. Μπορούμε να καθορίσουμε καλύτερα το χρόνο όταν διαβάσουμε την αφήγηση του Ιωάννη για τα χίλια χρόνια και τι είναι εκείνο που προηγείται ακριβώς πριν απ’ αυτά. Ας διαβάσουμε από την Αποκάλυψη 19:11 και έπειτα:

23. Ποια χαρακτηριστικά διέκριναν τον αναβάτη του άσπρου αλόγου;

²³ «Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. Οι δε οφθαλμοί αυτού ήσαν ως φλοξ πυρός, και επί της κεφαλής αυτού διαδήματα πολλά, και είχεν όνομα γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή αυτός, και ήτο ενδεδυμένος ιμάτιον βεβαμμένον με αίμα, και καλείται το όνομα αυτού· ο Λόγος του Θεού. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν. Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, διά να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του παντοκράτορος· και επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων.

24. (α) Ποια πρόσκληση έγινε στα πουλιά που πετούσαν στο μεσουράνημα; (β) Τι συνέβη σ’ εκείνους που πήραν μέρος στη μάχη;

²⁴ «Και είδον ένα άγγελον ιστάμενον εν τω ηλίω, και έκραξε μετά φωνής μεγάλης, λέγων προς πάντα τα όρνεα τα πετώμενα εις το μεσουράνημα· Έλθετε και συνάγεσθε εις το δείπνον του μεγάλου Θεού, διά να φάγητε σάρκας βασιλέων και σάρκας χιλιάρχων και σάρκας ισχυρών και σάρκας ίππων και των καθημένων επ’ αυτών και σάρκας πάντων ελευθέρων και δούλων και μικρών και μεγάλων. Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, διά να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου και με το στράτευμα αυτού. Και επιάσθη το θηρίον και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης, όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός, την καιομένην με το θείον. Και οι λοιποί εφονεύθησαν με την ρομφαίαν του καθημένου επί του ίππου, την εξερχομένην εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών.

25. Τι γίνεται κατόπιν στον Σατανά τον Διάβολο, και πόσο θα διαρκέσει αυτό;

²⁵ «Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς, και έδεσεν αυτόν χίλια έτη, και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισεν αυτόν και εσφράγισεν επάνω αυτού, διά να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.

26. Ποιοι κάθονται πάνω στους θρόνους που γίνονται ορατοί στον ουρανό, και τι κάνουν;

²⁶ «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη. Αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.

27. Τι ακολούθησε πάνω στη γη με το λύσιμο του Σατανά, και τι συνέβη σ’ αυτόν;

²⁷ «Και όταν πληρωθώσι τα χίλια έτη, θέλει λυθή ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού, και θέλει εξέλθει, διά να πλανήση τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, διά να συνάξη αυτούς εις πόλεμον, των οποίων ο αριθμός είναι ως η άμμος της θαλάσσης. Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ από του Θεού εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς· και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων».—Αποκάλυψις 19:11 μέχρι και το 20:10.

28. (α) Έτσι, ύστερα από ποια γεγονότα αρχίζουν τα χίλια χρόνια; (β) Γιατί, επομένως, η αρχή αυτών των χιλίων ετών είναι ακόμη μελλοντική;

²⁸ Παρατηρούμε ότι σ’ αυτή την αφήγηση χρησιμοποιείται έξι φορές η έκφραση «χίλια έτη». Παρατηρούμε επίσης ότι αυτά τα χίλια χρόνια αρχίζουν μετά τη μάχη ανάμεσα στον «Βασιλέα των βασιλέων» και στους «βασιλείς της γης» μαζί με το «θηρίο» και τον «ψευδοπροφήτη», και μετά από το δέσιμο του Σατανά του Διαβόλου και το ρίξιμό του στην άβυσσο. Αυτά τα γεγονότα είναι μέρος ‘εκείνων που θα συμβούν σύντομα’. Ως τώρα αυτός ο κόσμος δεν είδε τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με τέτοια γεγονότα. Είναι πολύ φανερό, λοιπόν, ότι εκείνα τα «χίλια έτη» είναι ακόμη μελλοντικά. Δε σημαίνουν κάποιο ακαθόριστο μακρύ χρονικό διάστημα, μια περίοδο που δεν μπορούμε να μετρήσουμε με ακρίβεια. Είναι κατά γράμμα χίλια χρόνια.

29. Ποιο μήκος χρόνου γι’ αυτά τα χίλια χρόνια ταιριάζει αρμονικά με τον αποδειγμένο χρονολογικό πίνακα του Θεού;

²⁹ Μελετητές που ισχυρίζονται ότι αυτά τα χίλια χρόνια συμβολίζουν κάποιο ακαθόριστο χρονικό διάστημα λένε ότι άρχισαν την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., όταν ο Θεός εξέχυσε το άγιο πνεύμα του πάνω στη νεοσχηματισμένη Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Αλλά αυτό το επιχείρημα οδηγεί σε δυσκολίες και σε προσπάθειες ερμηνειών που είναι αντίθετες μ’ αυτό που συνέβη πραγματικά στους γεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς στη διάρκεια των χιλίων εννιακοσίων πενήντα χρόνων από εκείνη τη μέρα της Πεντηκοστής όταν η Χριστιανική εκκλησία ήρθε πνευματικά σε ζωή, μέχρι σήμερα. Αντίθετα, μια κατά γράμμα χιλιετία ταιριάζει αρμονικά με τον αποδειγμένο χρονολογικό πίνακα του Θεού.

30. Γιατί δεν πρέπει να πάψουμε να εξετάζουμε λεπτομερώς την προφητική εικόνα εκείνων των χιλίων ετών;

³⁰ Αυτό που εισάγουν τα χίλια χρόνια πάνω στη γη είναι κάτι ζωτικά αναγκαίο για την ατελεύτητη ζωή και ευτυχία του κόσμου της ανθρωπότητας. Πώς είναι, επομένως, δυνατό να μην εξετάσουμε αμέσως και με προσοχή την προφητική εικόνα της θαυμαστής χιλιετίας που τόσο ωραία περιέγραψε για μας ο απόστολος Ιωάννης;

Κεφάλαιο 2

Πόλεμος Μεταξύ Ουρανού και Γης Προηγείται από τα Χίλια Χρόνια

 1. (α) Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, ποια σύγκρουση πρέπει να γίνει πριν από την ερχόμενη Χιλιετία; (β) Γιατί η μάχη αυτή πρέπει να είναι ακόμη μελλοντική, και ποια πρέπει να είναι η στάση μας γι’ αυτή;

ΠΡΙΝ από λίγο διαβάσαμε την περιγραφή που μας έδωσε ο απόστολος Ιωάννης για την όραση που του δόθηκε από πριν για τα χίλια χρόνια. Λέγονται τόσο θαυμάσια πράγματα γι’ αυτήν ώστε ονομάζεται Η Χιλιετία. Ναι, αλλά τι έγραψε ο Ιωάννης ότι θα συνέβαινε λίγο πριν από την ένδοξη Χιλιετία; Περιέγραψε μια μάχη ανάμεσα σε ουράνιες δυνάμεις και σε γήινες ανθρώπινες δυνάμεις. Από τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., τη μέρα της γιορτής που ήρθε πνευματικά σε ζωή η Χριστιανική εκκλησία με το να γεννηθεί από το ζωοπάροχο πνεύμα του Θεού και μέχρι σήμερα μια τέτοια μάχη δεν έχει λάβει χώρα. Βέβαια, ο Ιησούς Χριστός ήταν ήδη στον ουρανό στα δεξιά του Θεού κατά τη γιορτή εκείνη, για πάνω από εξήντα χρόνια πριν λάβει ο Ιωάννης την Αποκάλυψη για το ‘τι επρόκειτο να συμβεί γρήγορα’. (Αποκάλυψις 1:1, 2) Αλλά και αφού έλαβε ο Ιωάννης την Αποκάλυψη, καμιά τέτοια μάχη δεν έγινε τον καιρό εκείνο ανάμεσα στον «Βασιλέα των βασιλέων» και στους «βασιλείς της γης». Η μάχη αυτή είναι ακόμη μελλοντική, και πρέπει να ενδιαφερόμαστε για την αφήγηση που έχει γραφτεί από πριν, γιατί πλησιάζουμε γοργά σ’ αυτή τη μάχη.

 2, 3. (α) Τι είδους μάχη θα είναι αυτή σχετικά μ’ εκείνους που θα λάβουν μέρος; (β) Πώς αντιπαραβάλλεται ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός με τον επίγειο Ιησού σχετικά με τη διεξαγωγή πολέμου;

² Αυτή η μάχη που πλησιάζει δεν είναι κάποιος τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που τον φοβούνται οι άνθρωποι και στον οποίο οι πολιτικές υπερδυνάμεις, οπλισμένες με τεράστια αποθέματα πυρηνικών και χημικών όπλων θα προσπαθήσουν μανιασμένα να εκμηδενίσουν η μια την άλλη. Αυτή είναι η μάχη στην οποία όλοι «οι βασιλείς της γης», άσχετα με πολιτικές ιδεολογίες, ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον του κοινού Αντιπάλου, ενός βασιλιά και κυρίου που είναι ανώτερος απ’ όλους αυτούς και που γι’ αυτό ονομάζεται «Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων». Αυτός δεν είναι ο ίδιος ο Θεός, αλλά, όπως λέει το εδάφιο Αποκάλυψις 19:13, ‘το όνομα με το οποίο ονομάζεται είναι Ο Λόγος του Θεού’. Αυτός είναι ο τίτλος που δόθηκε στον μονογενή Γιο του Θεού στην προανθρώπινη ύπαρξή του στον ουρανό μαζί με τον ουράνιο Πατέρα του, τον Ιεχωβά Θεό.—Ιωάννης 1:1-3, 18.

³ Όσο διάστημα έζησε πάνω στη γη σαν ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, δεν οδήγησε κανένα στράτευμα πολεμιστών πάνω σε άσπρα άλογα, και ούτε σκέφτηκε να καλέσει δώδεκα λεγεώνες ουράνιων αγγέλων σε βοήθειά του. (Ματθαίος 26:52-54) Αλλά τώρα, από την ενδόξασή του στον ουρανό και από το τέλος των «καιρών των Εθνών» το 1914 μ.Χ., έχει εξουσιοδοτηθεί να ενεργήσει σαν ο εκτελεστής αξιωματούχος του Υπέρτατου Κριτή, του Ιεχωβά Θεού, και να κάνει ένα έργο εκτέλεσης πάνω στους γήινους εχθρούς όπως ακριβώς έκανε εκείνος ο άγγελος ο οποίος το έτος 732 π.Χ. σε μια μόνο νύχτα θανάτωσε 185.000 στρατιώτες του Ασσύριου Βασιλιά Σενναχειρείμ, που είχαν εισβάλει στη γη του λαού του Ιεχωβά, και αυτό το έκανε χωρίς να χρησιμοποιήσει πυρηνικές βόμβες. (2 Βασιλέων 19:32-36· Ησαΐας 37:33-37) Αυτό εξηγεί γιατί ο Ιωάννης εμπνεύστηκε να γράψει σχετικά μ’ αυτόν τον ουράνιο Πολεμιστή Ιησού Χριστό: «Και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη».—Αποκάλυψις 19:11.

 4. Τι θα σημάνει για τα έθνη το γεγονός ότι από το στόμα του κοινού αντιπάλου τους εξέχει μια μακριά μάχαιρα;

⁴ Αυτό είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ των εθνών της γης που είναι εξοπλισμένα τώρα με πυρηνικά και χημικά όπλα. Αυτή τη φορά τα έθνη μάχονται, όχι εναντίον αίματος και σάρκας, αλλά εναντίον εκείνου που κάθεται πάνω στο συμβολικό άσπρο άλογο και εναντίον των ουράνιων αγγελικών στρατευμάτων. Και όταν χρησιμοποιεί τη γλώσσα του για να μιλήσει και να διατάξει την εκτέλεση των εχθρών του, είναι σαν να χρησιμοποιεί ένα μακρύ σπαθί αξιωματικού με εξουσία. Αυτή είναι η σημασία των θεόπνευστων λόγων: «Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, διά να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του παντοκράτορος· και επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων».—Αποκάλυψις 19:15, 16.

 5, 6. (α) Σε ποια τοποθεσία θα αντιμετωπίσουν τα έθνη σε μάχη τον Βασιλιά των βασιλιάδων, και ποια συντριβή θα λάβει χώρα; (β) Ποια πρόσκληση από τον άγγελο στο ‘μεγάλο δείπνο του Θεού’ δείχνει αν εκείνοι που θα θανατωθούν πάνω στη γη θα ταφούν με στρατιωτικές τιμές;

⁵ Αντί αυτός να είναι ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος ανάμεσα σε άθρησκους ριζοσπάστες και από τα δύο μέρη, αυτός είναι ‘ο πόλεμος της μέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορα’. Τα έθνη, αφού θα έχουν εξοντώσει βίαια τη διεθνή θρησκευτική «πόρνη», τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, θα βρεθούν τότε στο στάδιο των παγκόσμιων εξελίξεων που λέγεται Αρμαγεδδώνας· όπως ακριβώς είναι γραμμένο: «Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών». (Αποκάλυψις 16:14-16) Σ’ αυτή την παγκόσμια κατάσταση ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και Κύριος των κυρίων συνθλίβει τα προκλητικά έθνη σαν σταφύλια σ’ ένα πατητήρι, κι έτσι πατάει το ‘πατητήρι της οργής του θυμού του Θεού του Παντοκράτορα’. Θα είναι γι’ αυτόν σαν αβοήθητα πρόβατα, πάνω στα οποία χρησιμοποιεί ‘σιδερένιο ραβδί’ για να τα συντρίψει σε κομμάτια σαν πήλινα σκεύη του κεραμέα. (Αποκάλυψις 14:18-20· 2:26, 27· 12:5· Ψαλμός 2:8, 9) Δε θα γίνει αξιόπρεπη ταφή με στρατιωτικές τιμές γι’ αυτούς τους σκοτωμένους πάνω στη γη στον ‘πόλεμο της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοκράτορα’. Γι’ αυτόν το λόγο ο άγγελος του Θεού ονομάζει αυτόν τον πόλεμο ‘το μεγάλο δείπνο του Θεού’ που στρώθηκε για τα σαρκοφάγα πουλιά:

⁶ «Έλθετε», φωνάζει ένας φωτισμένος από τον ήλιο άγγελος σ’ όλα τα πουλιά που πετούν στο μεσουράνημα, «συνάγεσθε εις το δείπνον του μεγάλου Θεού, διά να φάγητε σάρκας βασιλέων και σάρκας χιλιάρχων και σάρκας ισχυρών και σάρκας ίππων και των καθημένων επ’ αυτών και σάρκας πάντων ελευθέρων και δούλων και μικρών και μεγάλων». Και η αφήγηση γι’ αυτόν τον ‘πόλεμο της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοκράτορα’ κλείνει μ’ αυτή την παρατήρηση: «Και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών». (Αποκάλυψις 19:17, 18, 21) Απ’ αυτή την περιγραφή για εκείνους που τα πτώματά τους θα καταβροχθιστούν από τα σαρκοφάγα πουλιά, φαίνεται ότι γι’ αυτόν τον Πόλεμο των πολέμων θα γίνει ολοκληρωτική κινητοποίηση και στρατολόγηση των λαών όλων των εθνών.

 7. Ποιο είναι το «θηρίο» που στον Αρμαγεδδώνα θα παραταχθεί μαζί με τους βασιλιάδες της γης;

⁷ Σχετικά με την παράταξη μάχης στον Αρμαγεδδώνα ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, διά να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου και με το στράτευμα αυτού». (Αποκάλυψις 19:19) Μήπως αυτό το «θηρίο» είναι απλώς μια μασκότ, κάποιο ζώο που υποτίθεται ότι φέρνει καλή τύχη για τα στρατεύματα αυτών των «βασιλέων της γης»; Τι αξία θα είχε ένα κατά γράμμα θηρίο στις μαχόμενες δυνάμεις στον Αρμαγεδδώνα; Δε θα είχε καμιά απολύτως αξία! Κι εδώ δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι πρόκειται για κατά γράμμα θηρίο. Είναι ένα συμβολικό θηρίο. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια παγκόσμια μορφή ιστορικής σπουδαιότητας. Πώς το γνωρίζουμε; Επειδή είναι το συμβολικό θηρίο που περιγράφεται στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, εδάφια ένα έως οχτώ, σχετικά με το οποίο το εδάφιο δύο λέει: «Και έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού και τον θρόνον αυτού και εξουσίαν μεγάλην». Είναι το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που ο «δράκων», δηλαδή, ο Σατανάς ο Διάβολος, ίδρυσε πριν από πολύ καιρό σαν το ορατό όργανό του για να κυβερνήσει όλους τους λαούς του κόσμου. Συνέχισε τις θηριώδεις πράξεις του σ’ ολόκληρη τη γη για περισσότερο από χίλια χρόνια, ναι, για περισσότερο από τέσσερις χιλιάδες εκατό χρόνια, από τον εικοστό δεύτερο αιώνα π.Χ.

 8. Πότε άρχισε τη δράση του εκείνο το συμβολικό θηρίο, και ως ποιο βαθμό έχει επεκτείνει την εξουσία του;

⁸ Αυτό το συμβολικό θηρίο άρχισε να καταστρέφει τους κατοίκους της γης στις μέρες του Νεβρώδ, ενός κυνηγού κατά γράμμα θηρίων. Γύρω στο έτος 2189 π.Χ. ο Νεβρώδ άρχισε να χτίζει τον Πύργο της Βαβέλ στη γη Σενναάρ, στην κοιλάδα της Μεσοποταμίας. Όταν απέκτησε παγκόσμια φήμη, άρχισε να ονομάζεται «Νεβρώδ ισχυρός κυνηγός σε εναντίωση στον Ιεχωβά (ΜΝΚ )». Ίδρυσε την παλιά, την αρχική Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, και για το θέμα αυτό τα εδάφια Γένεσις 10:10-12 μας λένε: «Η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, και Ερέχ, και Αχάδ, και Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ. Εκ της γης εκείνης εξήλθεν ο Ασσούρ [εις Ασσυρία, ΜΝΚ ] και ωκοδόμησε την Νινευή, και την πόλιν Ρεχωβώθ, και την Χαλάχ, και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ· αύτη είναι η πόλις η μεγάλη». (Γένεσις 10:8-12· 11:1-9) Από εκείνο το μικρό ξεκίνημα, αυτό το συμβολικό θηρίο εξακολούθησε να επεκτείνει τη δύναμή του και την εξουσία του πάνω σε όλο και περισσότερους ανθρώπους ωσότου τελικά εγκατέστησε τον πολιτικό του θρόνο πάνω σ’ όλη τη γη.

 9. (α) Τι εξεικονίζουν τα εφτά κεφάλια του συμβολικού θηρίου; (β) Εναντίον τίνος έχει χρησιμοποιήσει τα «δέκα κέρατά» του;

⁹ Σε όλες τις περασμένες χιλιετίες αυτό το συμβολικό θηρίο έκανε ώστε διάφορα μέρη του πολιτικού του συστήματος να ενεργούν σαν κυριαρχούσες παγκόσμιες δυνάμεις. Αυτός είναι ο λόγος που η Αποκάλυψη, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, παριστάνει αυτό το συμβολικό θηρίο σαν να έχει εφτά κεφάλια, για να εξεικονίσει τις εφτά παγκόσμιες δυνάμεις με τη σειρά, δηλαδή, (1) την Αίγυπτο, (2) την Ασσυρία, (3) τη Νεο-Βαβυλωνία, (4) τη Μηδο-Περσία, (5) την Ελλάδα, (6) τη Ρώμη, και (7) τη δυαδική παγκόσμια δύναμη της Βρετανίας και της Αμερικής. Από τις μέρες της υποδούλωσης των γιων του Ισραήλ στην Αίγυπτο μέχρι σήμερα αυτό το εφτακέφαλο θηρίο με τα συμβολικά του «δέκα κέρατα», κεράτισε και τραυμάτισε τους λάτρεις του Ιεχωβά Θεού, περιλαμβανομένων και των γνήσιων ακολούθων του Γιου του Θεού, του Ιησού Χριστού. Δεν πρέπει ν’ απορούμε, λοιπόν, που η Αποκάλυψη 19:19 παριστάνει τους ‘βασιλιάδες της γης και τα στρατεύματά τους’ σαν παρατεταγμένους μαζί με το «θηρίο» σε παράταξη μάχης εναντίον του ουράνιου αγγελικού στρατεύματος εκείνου που ‘κάθεται πάνω στο άλογο’, του Ιησού Χριστού!

10. (α) Ποιος είναι ο «ψευδοπροφήτης» που βρίσκεται στην παράταξη μάχης με τους βασιλιάδες της γης, και τι προφητεύει; (β) Ποια είναι η «εικόνα του θηρίου» που προτείνει ο ψευδοπροφήτης;

¹⁰ Το εδάφιο Αποκάλυψις 19:20 αναφέρει επίσης ότι μαζί με τους ‘βασιλιάδες της γης και τα στρατεύματά τους’ είναι και αυτό που ονομάζεται «ο ψευδοπροφήτης, όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού [του θηρίου], με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού». Αυτός δεν είναι ένας θρησκευτικός προφήτης που ανήκει στη θρησκευτική Βαβυλώνα τη Μεγάλη, αλλά είναι ένας πολιτικός προφήτης. Είναι η ίδια η πολιτική οργάνωση που περιγράφεται στην Αποκάλυψη 13:11-17. Εκεί εμφανίζεται σαν το δικέρατο θηρίο που πρότεινε την κατασκευή της εικόνας του θηρίου και κατόπιν της έδωσε πνοή ώστε η εικόνα μίλησε με εξουσία. Εκείνο το δικέρατο θηρίο είναι η δυαδική παγκόσμια δύναμη της Βρετανίας και της Αμερικής, ή η Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη, και η πολιτική «εικόνα» του εφτακέφαλου θηρίου είναι σήμερα η οργάνωση για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, τα Ηνωμένα Έθνη. Ολόκληρος ο κόσμος γνωρίζει σήμερα ότι αυτή η Έβδομη Παγκόσμια Δύναμη της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής προσπαθεί να επιβληθεί στην ανθρωπότητα και κάνει εντυπωσιακές προφητείες για το μέλλον της ανθρωπότητας. Αλλά δεν είναι ο προφήτης του Ιεχωβά, που έχει εμπνευσθεί απ’ Αυτόν. Είναι ένας «ψεύτικος» προφήτης.

11, 12. (α) Ποιο πνεύμα ωθεί τους βασιλιάδες και τα στρατεύματά τους στον πόλεμο στον Αρμαγεδδώνα; (β) Γιατί η έκβαση της μάχης θα κλίνει οπωσδήποτε με το ένα μέρος, και πώς είδε την έκβαση αυτή στην προφητεία ο Ιωάννης;

¹¹ Το συμβολικό θηρίο έφτασε στην πλήρη ανάπτυξή του, αποκτώντας το έβδομο κεφάλι του από το έτος 1763 μ.Χ. Τώρα έχουμε για σαράντα χρόνια και πλέον τα Ηνωμένα Έθνη (για να μη μιλήσουμε για τον προκάτοχό τους, την Κοινωνία των Εθνών). Καθώς επιδιώκουν ορμητικά τους δικούς τους εθνικούς σκοπούς και τη διατήρηση των εθνικών τους κυριαρχιών σε πρόκληση της βασιλείας του Θεού σαν της δικαιωματικής κυβέρνησης για τη γη, οι ‘βασιλιάδες όλης της οικουμένης’ συγκεντρώνονται ακάθεκτα στον ‘πόλεμο της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοκράτορα’. Ο καιρός για τη χωρίς προηγούμενο μάχη στον Αρμαγεδδώνα, την οποία είδε ο απόστολος Ιωάννης προφητικά με σύμβολα, πρέπει να είναι πολύ κοντά, πιο κοντά από ό,τι νομίζουν οι απορροφημένοι στον εαυτό τους άνθρωποι! Αφού εκείνοι εναντίον των οποίων οι ‘βασιλιάδες της γης και τα στρατεύματά τους’ πολεμούν με ολοκληρωτικό πόλεμο είναι ο Θεός ο Παντοκράτορας και ο Βασιλιάς των βασιλιάδων, η έκβαση της νίκης, απ’ αυτή την αρχή της, δεν μπορεί να είναι παρά μια. Γι’ αυτό μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη ότι ο απόστολος Ιωάννης έχει δίκιο όταν στην προφητική του περιγραφή της μάχης, λέει:

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΑ

¹² «Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, διά να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου και με το στράτευμα αυτού. Και επιάσθη το θηρίον και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης, όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός, την καιομένην με το θείον. Και οι λοιποί εφονεύθησαν με την ρομφαίαν του καθημένου επί του ίππου, την εξερχομένην εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών».—Αποκάλυψις 19:19-21.

13. (α) Πόσο μέρος από την εχθρική οργάνωση θεωρεί ο Θεός σαν αντίπαλό του στη μάχη; (β) Πάνω σε ποια ενέργειά του συλλαμβάνεται το «θηρίο» και ποιος το καταστρέφει;

¹³ Αυτή η αφήγηση της μάχης αποδεικνύει ότι ο Παντοκράτορας Θεός αντιμετωπίζει σαν αντίπαλό του ολόκληρη την ορατή οργάνωση του συμβολικού δράκοντα, ‘του αρχικού φιδιού, εκείνου που ονομάζεται Διάβολος και Σατανάς’. Σε υποστήριξη αυτής της ορατής παγκόσμιας οργάνωσης, που συμβολίζεται από το εφτακέφαλο θηρίο, έρχονται όλα τα σύνθετα μέρη της, δηλαδή, οι «βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών», οι χιλίαρχοι, οι δυνατοί, οι αναβάτες, οι ελεύθεροι και οι δούλοι, οι μικροί και οι μεγάλοι. Ο «ψευδοπροφήτης» είναι κι αυτός μέρος του ορατού συστήματος αυτής της οργάνωσης, γιατί είναι η δυαδική παγκόσμια δύναμη της Βρετανίας και της Αμερικής, το κυρίαρχο μέρος ολόκληρης της ορατής οργάνωσης αυτού του κόσμου. Ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα δεν είναι τόσο έξυπνο ώστε να ξεφύγει από την εκτέλεση της θείας κρίσης για όλες τις άθεες πράξεις του και για τον τρόπο που καταδυνάστευσε τους ανθρώπους. Το συμβολικό θηρίο, μαζί με τον ψευδοπροφήτη του, ‘πιάνεται’ καθώς διαπράττει τα τελευταία κακουργήματά του εναντίον των πιστών λάτρεων του Ιεχωβά Θεού. Ο Βασιλιάς των βασιλιάδων, ο Ιησούς Χριστός, είναι εκείνος που κατατροπώνει αυτό το άγριο θηρίο. Καταστρέφεται σαν ένα ανθρωποφάγο θηρίο.

14. Τι σημαίνει για το «θηρίο» και τον «ψευδοπροφήτη» το ρίξιμό τους στη «λίμνη του πυρός»;

¹⁴ Ποτέ πια το ανθρώπινο γένος δε θα γίνει θύμα του θηριώδους παγκόσμιου συστήματος της πολιτικής διακυβέρνησης και του πολιτικού του «ψευδοπροφήτη». Η Αποκάλυψη 19:20 λέει ότι όταν θα έρθει η καταστροφή τους αυτά τα πολιτικά συστήματα δε θα βρίσκονται σε μια νεκρή ή αδρανή κατάσταση αλλά «ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός, την καιομένην με το θείον». Ποτέ δε θα ξαναβγούν απ’ αυτή τη «λίμνη του πυρός» ζωντανοί, γιατί ο θάνατός τους στη μάχη δεν οφειλόταν στο θάνατο που έφερε ο αμαρτωλός Αδάμ πάνω σ’ όλους τους ανθρώπινους απογόνους του. Η «λίμνη του πυρός» συμβολίζει ένα άλλο είδος θανάτου, έναν αιώνιο θάνατο από τον οποίο δεν υπάρχει ανάσταση. Η ίδια η Αποκάλυψη (20:14) το εξηγεί αυτό, λέγοντας: «Ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος». Όλες οι προσπάθειες των ανθρώπων που θα πολεμήσουν πατριωτικά για να διαιωνίσουν αυτό το πολιτικό σύστημα θα αποτύχουν!

15. Τι δείχνει αν θα υπάρξει ανάσταση για τους κυβερνήτες και κυβερνούμενους που θα θανατωθούν στον Αρμαγεδδώνα;

¹⁵ Μήπως, όμως, θα υπάρξει ανάσταση για τους άλλους, οι οποίοι είτε σαν κυβερνήτες είτε σαν κυβερνούμενοι πολεμούν με το μέρος του συμβολικού θηρίου και του ψευδοπροφήτη εναντίον της βασιλείας του Θεού στα χέρια του Βασιλιά των βασιλιάδων; Αυτοί θα υποστούν ολοκληρωτική εξάλειψη. Η γλώσσα του πολεμιστή Βασιλιά των βασιλιάδων, η οποία εξέρχεται από το στόμα του σαν μακρύ κοφτερό σπαθί, διατάζει την εκτέλεση όλων αυτών, και οι αγγελικές στρατιές του ουρανού εκτελούν τις βασιλικές διαταγές του. Έτσι εκείνοι οι εκούσιοι εναντιούμενοι της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού θανατώνονται. Δε θεωρούνται ότι υπέστησαν έναν τιμητικό θάνατο, κάνοντας την «ύψιστη θυσία» για τη χώρα και τη κυβέρνηση. Δε θάβονται σε μνημεία, σε εθνικά στρατιωτικά νεκροταφεία που ο κόσμος τα επισκέπτεται την Ημέρα των Πεσόντων. Η Αποκάλυψη, για να δείξει ότι αυτοί δεν αξίζουν ανάσταση, δείχνει ότι τα πτώματά τους είναι εκτεθειμένα στο πεδίο της μάχης του Αρμαγεδδώνα, και ότι η δυσοσμία τους προσελκύει όλα τα σαρκοφάγα όρνεα. Έχει προφητευτεί: «Πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών». Χορταίνουν σε σημείο που να μην μπορούν να φάνε τίποτ’ άλλο από το «δείπνον του μεγάλου Θεού».—Αποκάλυψις 19:17-21.

16. Τι θα λεχθεί για την επιβίωση από τον πόλεμο στον Αρμαγεδδώνα, σχετικά με (α) τη γη, (β) τα πουλιά, και (γ) το αν θα εξαιρεθούν από την καταστροφή οι λάτρεις του θηρίου;

¹⁶ Είναι αξιοσημείωτο ότι η αφήγηση δε λέει πως η κατά γράμμα γη πάνω στην οποία οι «βασιλείς» βασίλεψαν κατακαίγεται. Όχι, η γη επιζεί από τον «πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. Επίσης, «πάντα τα όρνεα τα πετώμενα εις το μεσουράνημα» επιζούν, για να χορτάσουν από τις σάρκες των πτωμάτων που θα είναι διασπαρμένα πάνω στη γη. Αλλά υπάρχουν επίσης και άνθρωποι που επιζούν πάνω στη γη μετά τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος». Αυτό δε φαίνεται άμεσα απ’ αυτή την περιγραφή της μάχης. Πρέπει όμως να υπάρχουν! Γιατί; Διότι δε θα παρασυρθούν από τον «ψευδοπροφήτη» όλοι οι κάτοικοι της γης τον καιρό της μάχης. Θα υπάρχουν εξαιρέσεις, μολονότι συγκριτικά λίγες, που δε θ’ ακολουθήσουν «τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού». (Αποκάλυψις 19:20) Τι θα πούμε για τον «πολύν όχλο», τον οποίο ο απόστολος Ιωάννης είχε προηγουμένως δει σε όραση να στέκεται μπροστά στο θρόνο του Θεού και μπροστά στο Αρνίο Ιησού Χριστό; Αυτοί δεν είναι ανάμεσα σ’ εκείνους που πολεμούν εναντίον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού στον Αρμαγεδδώνα.

17. Τι δείχνει το έβδομο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, για τη στάση του «πολλού όχλου» απέναντι στον Θεό και στη Μεσσιανική του βασιλεία;

¹⁷ Μιλώντας γι’ αυτούς, ο Ιωάννης λέει: «Κράζοντες μετά φωνής μεγάλης έλεγον· Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου». Αφού ο Ιωάννης ρώτησε γι’ αυτούς, ένας από τους εικοσιτέσσερις ουράνιους πρεσβυτέρους λέει στον Ιωάννη: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου». (Αποκάλυψις 7:9-14) Αυτός ο «πολύς όχλος» που προέρχεται «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» δεν ήταν εναντίον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Αρνήθηκε να δεχτεί το «χάραγμα του θηρίου» και να ‘προσκυνήσει την εικόνα αυτού’.

18. Γιατί η γη δε θα μείνει χωρίς ανθρώπινη ζωή όταν αρχίσει η χιλιετής βασιλεία του Χριστού;

¹⁸ Έτσι ο «πολύς όχλος» δε θα θανατωθεί μ’ εκείνους που θα εκτελεστούν στον Αρμαγεδδώνα, αλλά θα ‘βγει από τη μεγάλη θλίψη’, της οποίας το κορύφωμα θα είναι ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορα’. Ο «πολύς όχλος» που επιζεί από τη ‘μεγάλη θλίψη’ και χαιρετάει τους νικητές Ιεχωβά Θεό και το Αρνίο Ιησού Χριστό, παριστάνεται ότι κρατάει κλαδιά από φοίνικες, για να δείξει τη χαρά του καθώς αποβλέπει στα χίλια χρόνια που βρίσκονται μπροστά του. Έτσι η γη δε θα βρεθεί χωρίς ανθρώπινη ζωή καθώς θα αρχίσουν τα ένδοξα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού.

Κεφάλαιο 3

Απολαμβάνοντας την Οραματική Πρόγευση των Χιλίων Χρόνων

 1, 2. (α) Θα κατακαεί η γη μας στον πόλεμο στον Αρμαγεδδώνα; (β) Πώς δείχνεται αυτό που συμβαίνει κατόπιν στον Σατανά και στους δαίμονές του;

Η γήινη σφαίρα μας δε θα καταντήσει στάχτες και καπνός με το να κατακαεί στον «πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. Αυτό γίνεται φανερό όταν δούμε τι συμβαίνει στον Σατανά τον Διάβολο αμέσως μετά από εκείνον τον πόλεμο. Βλέπουμε ότι τόσο αυτός όσο και οι δαίμονές του είναι ακόμη ζωντανοί κοντά στη γη, στην οποία είχαν ριχτεί όταν νικήθηκαν μετά το ξέσπασμα του πολέμου στον ουρανό και τη γέννηση της Μεσσιανικής βασιλείας στους ουρανούς. Ριγμένοι στα περίχωρα της γης ο Σατανάς και οι δαίμονές του ‘φυλάττονται’ εδώ για «ολίγον καιρόν». (Αποκάλυψις 12:7-13) Επειδή είναι περιορισμένοι κοντά στη γη σ’ όλο το διάστημα του «πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος», οι άγγελοι του Θεού πρέπει να κατεβούν στη γη για ν’ αναλάβουν περαιτέρω δράση εναντίον τους. Σχετικά μ’ αυτό διαβάζουμε στην αφήγηση της όρασης του Ιωάννη:

² «Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς, και έδεσεν αυτόν χίλια έτη, και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισεν αυτόν και εσφράγισεν επάνω αυτού, διά να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν».—Αποκάλυψις 20:1-3.

 3. Είναι ο Σατανάς ο Διάβολος ο μόνος που ρίχνεται στην άβυσσο, και αυτό σε ποιον πόλεμο που διεξάγει βάζει τέλος;

³ Τον καιρό που ο Σατανάς ο Διάβολος είχε εκδιωχθεί από τον ουρανό, οι δαιμονικοί άγγελοί του είχαν εκδιωχθεί κι αυτοί μαζί του και είχαν περιοριστεί στα περίχωρα της γης. Γι’ αυτό ό,τι γίνεται στον άρχοντά τους ισχύει και γι’ αυτούς επίσης. Πιάνονται, αλυσοδένονται και ρίχνονται στην άβυσσο μαζί με τον Σατανά τον Διάβολο για χίλια χρόνια. Αυτό βάζει τέρμα όχι μόνο στην παραπλάνηση που κάνουν στα κοσμικά έθνη, αλλά και στον πόλεμο που διεξάγουν εναντίον του υπολοίπου των Χριστιανών κληρονόμων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού το οποίο βρίσκεται ακόμη στη γη. Σχετικά μ’ αυτό, η Αποκάλυψη 12:13, 17 μας λέει: «Και ότε είδεν ο δράκων ότι ερρίφθη εις την γην, εδίωξε την γυναίκα, ήτις εγέννησε τον άρρενα [που συμβολίζει τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού στους ουρανούς]. Και ωργίσθη ο δράκων κατά της γυναικός και υπήγεν να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού».

 4, 5. (α) Θα θανατώσει εκείνος ο πόλεμος όλο το υπόλοιπο της Βασιλείας και τον «πολύν όχλον» και ποια μαρτυρία έχουμε πάνω σ’ αυτό; (β) Έτσι το ρίξιμο του Σατανά στην άβυσσο από ποιους απαλλάσσει τη γη;

⁴ Αυτός ο διαβολικός πόλεμος δεν καταφέρνει να εξοντώσει όλο το υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας που τηρούν τις εντολές του Θεού και δίνουν μαρτυρία για τον Γιο Του, τον Ιησού Χριστό. Δεν κατορθώνει, επίσης, να εξοντώσει τον «πολύν όχλον» που δέχεται αυτή τη μαρτυρία για τον Μεσσία Ιησού και που προέρχεται από όλα τα έθνη της γης και ενώνεται με το υπόλοιπο της Βασιλείας για να λατρεύσει τον Ιεχωβά Θεό στον πνευματικό ναό του. Βεβαιώνοντας την επιβίωσή τους τα εδάφια Αποκάλυψις 7:9-15 λένε τα εξής σχετικά μ’ αυτόν τον «πολύν όχλον» που προέρχεται από όλες τις φυλές, τα έθνη και τις γλώσσες: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Διά τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού, και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς».

⁵ Έτσι ο περιορισμός του Σατανά και των δαιμονικών αγγέλων του στην άβυσσο δεν αφήνει τη γη έρημη από κάθε ανθρώπινο κάτοικο. Το ρίξιμό τους στην άβυσσο απαλλάσσει τη γη, όχι από την παρουσία του υπολοίπου της Βασιλείας και του «πολλού όχλου», αλλά μάλλον από την παρουσία του Διαβόλου και των δαιμονικών αγγέλων του. Στη διάρκεια της χιλιετούς φυλάκισής τους στην άβυσσο θα είναι σαν να μην ‘υπήρξαν’.—Παράβαλε Αποκάλυψις 17:8.

ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

 6. Ποιο ερώτημα σχετικά με τη διακυβέρνηση της γης δημιουργεί το ρίξιμο του Σατανά στην άβυσσο;

⁶ Ο Σατανάς ο Διάβολος δε θα είναι πια ο άρχοντας του κόσμου της ανθρωπότητας ή ο «θεός» αυτού του συστήματος. (Ιωάννης 12:31· 14:30· 16:11· 2 Κορινθίους 4:4) Ποιος, λοιπόν, θα κυβερνάει την οικουμένη στη διάρκεια των χιλίων χρόνων που ο Σατανάς ο Διάβολος θα είναι στην άβυσσο και ‘δε θα υπάρχει’;

 7. Τι είδε σε όραση ο Ιωάννης που απαντάει σ’ αυτό το ερώτημα;

⁷ Στην όραση ο απόστολος Ιωάννης είδε ποιος θα κυβερνάει τη γη. Λέει: «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη. Αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη».—Αποκάλυψις 20:4-6.

 8, 9. (α) Όπως έδειχνε το όραμα, πού ήταν τοποθετημένοι οι θρόνοι, και πόσοι ήταν; (β) Έτσι ποιας «ημέρας» την αρχή έβλεπε ο Ιωάννης, και πώς μίλησε γι’ αυτήν ο Παύλος στην Αθήνα;

⁸ Οι θρόνοι που είδε ο Ιωάννης ήταν πάνω στον ουρανό, όχι πάνω στη γη, γιατί αυτοί είναι οι θρόνοι εκείνων που πρόκειται να βασιλεύσουν με τον Χριστό χίλια χρόνια. Επομένως ο αριθμός των θρόνων δεν ήταν απροσδιόριστος. Ο αριθμός ήταν 144.000, για να αντιστοιχούν με τους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτες που είναι σφραγισμένοι με τη «σφραγίδα του Θεού του ζώντος» και οι οποίοι ακολουθούν το Αρνίο Ιησού Χριστό «όπου αν υπάγη». (Αποκάλυψις 7:1-8· 14:1-5) Στη διάρκεια των περασμένων χιλιάδων χρόνων που ο Σατανάς ο Διάβολος ήταν «άρχων του κόσμου τούτου» υπήρχε τόση έλλειψη δικαιοσύνης και τόση κακοδικία ώστε θα είναι κάτι το έξοχο όταν η εξουσία για την κρίση του ανθρώπινου γένους δοθεί σ’ αυτούς τους 144.000 συνδικαστές του Κυρίου Ιησού Χριστού. Έτσι όταν ο απόστολος Ιωάννης είδε εκείνους τους 144.000 θρόνους και εκείνους που κάθονταν πάνω τους, έβλεπε την αρχή της ένδοξης μέρας κρίσης για την οποία είχε μιλήσει ο απόστολος Παύλος στο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, στην Αθήνα, πριν από δεκαεννέα αιώνες, μ’ αυτά τα λόγια:

⁹ «Ο Θεός . . . προσδιώρισεν ημέραν εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών».—Πράξεις 17:22-31.

10, 11. Τι είδους «ψυχές» ήταν αυτές που είδε ο Ιωάννης, και για ποιο έργο ήταν εξαρτισμένες;

¹⁰ Ο απόστολος Ιωάννης δίνει περισσότερα στοιχεία για την ταυτότητα εκείνων που κάθονται στους θρόνους κρίσης και δείχνει ότι είναι οι 144.000 συγκληρονόμοι της Βασιλείας με τον Ιησού Χριστό γιατί συνεχίζει και λέει: «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών».—Αποκάλυψις 20:4.

¹¹ Ο απόστολος Ιωάννης δεν είδε ακέφαλες «ψυχές». Χρησιμοποιώντας την περιγραφική λέξη «ψυχάς» δε μιλούσε όπως κάνουν τα πνευματιστικά μέντιουμ για «πνεύματα που έχουν εγκαταλείψει τα σώματά τους». Χρησιμοποιούσε τη λέξη «ψυχάς» με τον τρόπο που χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή οι θεόπνευστες Άγιες Γραφές, και εννοούσε ζωντανά συνειδητά πλάσματα με σώματα, μέσω των οποίων εξέφραζαν τις προσωπικότητές τους. Μόνο που για να καθήσουν πάνω σε θρόνους κρίσης στους αόρατους ουρανούς, τα σώματά τους θα πρέπει να είναι πνευματικά σώματα. Στη συζήτηση για την ανάσταση των νεκρών, διαβάζουμε στην 1 Κορινθίους 15:44: «Σπείρεται [στο θάνατο] σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν». Έτσι ο απόστολος Ιωάννης είδε ζωντανά, συνειδητά ουράνια σώματα, άτομα εφοδιασμένα με διανοητικές ικανότητες για έργο κρίσης και αυτούς ο Ιωάννης τους χαρακτήρισε σαν ‘εκτελεσθέντες με πέλεκυ’ για τη μαρτυρία του Ιησού και για το Λόγο του Θεού.

«ΠΕΠΕΛΕΚΙΣΜΕΝΟΙ»

12. (α) Έχουν εκτελεστεί με κατά γράμμα πέλεκυ όλοι οι συγκληρονόμοι της Βασιλείας; (β) Μήπως ο Θεός είναι εκείνος που κάνει αυτή την εκτέλεση με τον πέλεκυ με συμβολικό τρόπο, ή ποιος την κάνει και γιατί;

¹² Αλλά, δεν εκτελέστηκαν με πέλεκυ ούτε με αποκεφαλισμό όλοι οι 144.000 συγκληρονόμοι της Βασιλείας με τον Χριστό με την κατηγορία ότι έδιναν μαρτυρία για τον Ιησού και μιλούσαν για τον Θεό. Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν έγινε με έναν κατά γράμμα τρόπο! Ο απόστολος Ιάκωβος, ο σαρκικός αδελφός του Ιωάννη, φονεύθηκε με μαχαίρι, πιθανόν αποκεφαλίστηκε, από τον Βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα Α΄. (Πράξεις 12:1, 2) Σύμφωνα με την παράδοση, ο απόστολος Παύλος αποκεφαλίστηκε στη Ρώμη, στην Ιταλία. (2 Τιμόθεον 4:6-8) Αλλά δεν πέθαναν με τον μαρτυρικό θάνατο του αποκεφαλισμού όλοι οι 144.000. Και ασφαλώς δεν είναι ο Θεός εκείνος που τους εκτελεί με πέλεκυ, είτε κατά γράμμα είτε συμβολικά, γιατί αυτοί εκτελέστηκαν με πέλεκυ επειδή ακριβώς μιλούσαν γι’ Αυτόν. Το πολιτικό κράτος είναι εκείνο που τους εκτελεί. Στην περίπτωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της οποίας αιχμάλωτος ήταν ο Ιωάννης στο νησί Πάτμο, αυτή η εξουσία της εκτέλεσης συμβολιζόταν από τον πέλεκυ περιτυλιγμένο μέσα σε μια δέσμη από ραβδιά με τον οποίο οι εγκληματίες δέρνονταν και αποκεφαλίζονταν. Αυτό το έμβλημα ονομαζόταν φάστσες, και το κρατούσαν στην πομπή οι ραβδούχοι μπροστά στον ύπατο Ρωμαίο δικαστή. Ο Μπενίτο Μουσσολίνι, ο Ντούτσε του Φασιστικού Κόμματος έκανε δημοφιλές αυτό το σύμβολο στη διάρκεια που κυβερνούσε την Ιταλία.

13. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη 20:4, γιατί το πολιτικό κράτος σ’ όλο τον κόσμο εκτελεί συμβολικά με τον πέλεκυ τους 144.000 κληρονόμους της Βασιλείας;

¹³ Στην πραγματικότητα το πολιτικό κράτος αυτού του κόσμου είναι εκείνο που εκτελεί τους 144.000 κληρονόμους της Βασιλείας κρίνοντάς τους ανάξιους να ζουν κάτω από την εξουσία του. Τους καταδικάζει, σαν να λέγαμε σε θάνατο. Η αιτία γι’ αυτό δείχνεται καθαρά από τον απόστολο Ιωάννη. Ποια είναι αυτή η αιτία; Όπως λέει ο απόστολος Ιωάννης, η αιτία είναι ότι «δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού» και «δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών». Με άλλα λόγια, αυτοί οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας δεν είχαν λατρεύσει το πολιτικό κράτος σε καμιά από τις ποικίλες μορφές του σ’ ολόκληρη τη γη. Ούτε και στον εικοστό αυτό αιώνα λάτρευσε το υπόλοιπο αυτών των κληρονόμων της Βασιλείας τη διεθνή οργάνωση για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια που είναι γνωστή τώρα σαν Ηνωμένα Έθνη, και που ήταν προηγουμένως γνωστή σαν Κοινωνία των Εθνών. Το συμβολικό «θηρίο», το παγκόσμιο πολιτικό κράτος, είναι εκείνο που ρίχνεται στην καταστροφή η οποία εξεικονίστηκε από τη ‘λίμνη της φωτιάς που καίει με θειάφι’, στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα.—Αποκάλυψις 13:1-17· 14:9-11· 19:19, 20· 20:4.

14. Με ποιον τρόπο οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας δε λατρεύουν το θηρίο ούτε λαβαίνουν το χάραγμά του στα μέτωπά τους ή στα χέρια τους;

¹⁴ Οι 144.000 συγκληρονόμοι δε λατρεύουν το συμβολικό «θηρίο», ούτε ανακατεύονται στην πολιτική του, ούτε διευθύνουν πολιτικά γραφεία, και δε συμμετέχουν στους αιματηρούς πολέμους του. Έτσι δεν παίρνουν το χάραγμα στο μέτωπό τους ούτε στο χέρι τους, σαν σύμβολο ότι είναι δούλοι του κράτους και ότι το υποστηρίζουν ενεργά στην εκτέλεση των κοσμικών υποθέσεών του, οι οποίες συχνά είναι θηριώδεις. Ούτε αποδίδουν οι 144.000 λατρεία στην «εικόνα του θηρίου», αποδίδοντας τη σωτηρία σ’ έναν ανθρωποποίητο διεθνή οργανισμό για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Λατρεύουν μόνο τον Θεό για τον οποίο μιλούν, και δίνουν την αφοσίωσή τους σ’ Αυτόν σαν τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο. Δεν εξυψώνουν το επίγειο πολιτικό κράτος, αλλά δίνουν μαρτυρία για τον Ιησού, τον Γιο του Θεού, ότι αυτός είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, τον οποίο ο Ύψιστος Θεός διόρισε να κυβερνήσει τον κόσμο της ανθρωπότητας για χίλια χρόνια. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που το «θηρίο» θανατώνει αυτούς τους 144.000 με πέλεκυ, σαν να λέγαμε!

15. Τελικά τι δοκιμάζουν πάνω στη γη όλοι οι 144.000, και πώς συμβαίνει να κάθονται πάνω σε θρόνους κρίσης στον ουρανό;

¹⁵ Είτε τελειώσουν την επίγεια πορεία τους με βίαιο μαρτυρικό θάνατο είτε όχι, όλοι οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας τελικά θα πεθάνουν. Πώς μπορούν, λοιπόν, να μπουν στη βασιλεία των ουρανών και να καθήσουν πάνω σ’ εκείνους τους θρόνους κρίσης εκεί ψηλά; Αυτό δε γίνεται λόγω αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής, αλλά γίνεται με ανάσταση από τους νεκρούς. Ο Ιωάννης λέει τα εξής σχετικά με τους «πεπελεκισμένους διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού»: «Και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη».—Αποκάλυψις 20:4.

16. Σαν τι είδους πλάσματα επανέρχονται στη ζωή, και ποια είναι τώρα η διάρκεια της ζωής τους;

¹⁶ «Έζησαν» και πάλι, όχι πάνω στη γη σαν ανθρώπινα πλάσματα ή ανθρώπινες ψυχές, αλλά ψηλά στον ουρανό σαν πνευματικοί γιοι του Θεού. Έτσι τους βλέπει τώρα ο Ιωάννης στο όραμα. Έχουν διάρκεια ζωής μεγαλύτερη απ’ ό,τι έχει το ανθρώπινο γένος σήμερα. Μπορούν να ζήσουν περισσότερο από τον Μαθουσάλα ο οποίος έζησε 969 χρόνια. (Γένεσις 5:25-27) Μπορούν να ζουν για χίλια χρόνια κατά τα οποία θα βασιλεύουν με τον Χριστό και κατόπιν στην ατέλειωτη αιωνιότητα, γιατί όταν ανασταίνονται από τους νεκρούς, ντύνονται με αθανασία. (1 Κορινθίους 15:50-57) Τη στιγμή που ανασταίνονται έχουν πληρότητα ζωής, χωρίς αδυναμίες, χωρίς φθορά, χωρίς οποιαδήποτε από τις ατέλειες που υπήρχαν προηγουμένως μέσα στα θνήσκοντα φυσικά σώματά τους τα οποία είχαν κληρονομήσει από τον αμαρτωλό Αδάμ και την Εύα. Είναι τέλεια ζωντανοί, δικαιωμένοι από τον Παντοδύναμο Θεό για αιώνια ζωή σαν πνεύματα.—1 Κορινθίους 15:42-55.

17. (α) Θα γίνουν αμέσως τέλειοι αυτοί που αποτελούν τον «πολύν όχλον» και οι οποίοι θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψη’, μετά το ρίξιμο του Σατανά στην άβυσσο; (β) Πότε θα μπορούν αυτοί να τηρούν άψογα το νόμο του Θεού, και γιατί;

¹⁷ Ο απόστολος Ιωάννης, για να τονίσει αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην κατάσταση κατά την ανάστασή τους και στην κατάσταση της υπόλοιπης ανθρωπότητας στην αρχή των χιλίων χρόνων, προχωρεί και λέει: «Έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη». (Αποκάλυψις 20:4, 5) Αυτό αποδεικνύει ότι ακόμη και ο «πολύς όχλος» των λάτρεων στον πνευματικό ναό του Θεού, οι οποίοι επιζούν από τη ‘μεγάλη θλίψη’, δε θα γίνουν αμέσως τέλειοι στη σάρκα και δε θα κριθούν άξιοι αιώνιας ζωής πάνω στη γη αμέσως μετά το δέσιμο και το ρίξιμο στην άβυσσο του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του. Με τα εξυψωτικά βοηθήματα και τις ευλογίες της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού, θα προοδεύσουν σιγά-σιγά σε ανθρώπινη τελειότητα και σε ικανότητα να ζουν στη σάρκα αναμάρτητα και να τηρούν αψεγάδιαστα τους νόμους του Θεού. Αλλά τι θα γίνουν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κοιμούνται στα επίγεια μνήματα και στους υδάτινους τάφους;

18. (α) Ποιο άτομο που έδειξε συμπάθεια στον Ιησού θα περιλαμβάνεται σ’ εκείνους που θα βγουν από τον Άδη στη διάρκεια της χιλιετίας; (β) Πότε θα φτάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα οι αναστημένοι νεκροί άνθρωποι, και πώς;

¹⁸ Σχετικά μ’ αυτούς, η προφητεία του Ιωάννη για τα χίλια χρόνια μάς δείχνει τι γίνεται, λέγοντας: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών». (Αποκάλυψις 20:13) Ανάμεσα σ’ εκείνους που θα βγουν μ’ αυτόν τον τρόπο από τον Άδη ή τον κοινό τάφο των νεκρών ανθρώπων θα είναι και ο κακοποιός που κρεμάστηκε πάνω σ’ έναν πάσσαλο εκτέλεσης δίπλα στον Ιησού, και στον οποίο ο Ιησούς είπε: «Αλήθεια σου λέω σήμερα: Θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». (Λουκάς 23:43, μετάφραση Ρόδερχαμ· Μετάφραση Νέου Κόσμου ) Αυτός ο κακοποιός θα βγει από τον Άδη και θα μπει στον επίγειο Παράδεισο που θα αποκατασταθεί και πάλι για το ανθρώπινο γένος από τη βασιλεία του Ιησού Χριστού. Σ’ εκείνο τον Παράδεισο ο κακοποιός θα έχει την ευκαιρία μαζί με άλλους αναστημένους νεκρούς ανθρώπους να διορθώσει τη ζωή του και να γιατρευτεί από τις ανθρώπινες ατέλειες και την αμαρτωλότητα. Με τον τρόπο αυτό, στο τέλος των χιλίων χρόνων της βασιλείας του Χριστού, θα μπορεί να φτάσει στο στόχο της ανθρώπινης τελειότητας και να γίνει κατά την εικόνα και ομοιότητα του Θεού. Όλοι εκείνοι που θα φτάσουν να είναι τέλειοι και αναμάρτητοι πάνω στη γη στο τέλος των χιλίων χρόνων θα πρέπει, ωστόσο, για να διατηρήσουν την τέλεια ζωή τους να περάσουν μια τελική δοκιμή της οσιότητάς τους στην παγκόσμια κυρίαρχη διακυβέρνηση του Θεού.

19. (α) Τι σημαίνει, λοιπόν, ότι «οι λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη»; (β) Τι γίνονται εκείνοι που δεν περνούν τη δοκιμή της οσιότητας στην κυριαρχία του Θεού;

¹⁹ Εκείνοι οι τελειοποιημένοι άνθρωποι πάνω στη γη που διατηρούν την ακεραιότητά τους και αποδεικνύονται πιστοί στη δικαιωματική διακυβέρνηση του Θεού θα ανακηρυχθούν δίκαιοι από τον Ύψιστο Κριτή, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτοί οι αθώοι θα ανακηρυχθούν από τον Θεό άξιοι για αιώνια ζωή, και Αυτός θα τους δώσει το δικαίωμα για ατελεύτητη ζωή με ευτυχία πάνω στον γήινο Παράδεισο. Έτσι, σύμφωνα με την τέλεια άποψη του Θεού, τώρα είναι που αυτοί οι ευπειθείς πραγματικά ζουν, απαλλαγμένοι από κάθε κατάκριση. Αυτό εννοεί η Αποκάλυψη ότι «οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη». (Αποκάλυψις 20:5) Όσοι από τους τελειοποιημένους ανθρώπους δεν περάσουν πιστά εκείνη τη δοκιμή της ευσεβούς οσιότητας αφού τελειώσουν τα χίλια χρόνια, θα καταστραφούν αιώνια, όπως ακριβώς παρουσιάζει το ζήτημα ο Ιωάννης στην προφητεία του, λέγοντας: «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός». (Αποκάλυψις 20:14, 15) Έτσι αυτοί που δεν είναι όσιοι δε φτάνουν σε αιώνια ζωή.

«Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ»

20-22. (α) Όταν ο Ιωάννης γυρίζει και πάλι στην εξέταση της «πρώτης ανάστασης», γιατί δημιουργείται ένα ερώτημα σχετικά με το Εφεσίους 2:1-6; (β) Πώς συμβαίνει το ίδιο με το Κολοσσαείς 2:11-13, όπου ο Παύλος εξετάζει τη Χριστιανική περιτομή;

²⁰ Αφού παρεμβάλλει τη φράση για τους «λοιπούς των νεκρών», ο απόστολος Ιωάννης ξαναγυρίζει και πάλι στην επάνοδο σε ζωή «των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού» και προχωρεί και λέει: «Αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη».—Αποκάλυψις 20:5, 6.

²¹ Μήπως αυτή η «πρώτη ανάστασις» αυτών των 144.000 συγκληρονόμων της Βασιλείας με τον Χριστό είναι το ίδιο μ’ εκείνο που λέει ο Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή 2:1-6; Εκεί ο απόστολος γράφει στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα στην πόλη της Εφέσου, στη Μικρά Ασία, και λέει: «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν, εις τας οποίας περιεπατήσατέ ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας . . . Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι· και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού».

²² Επίσης και όταν εξέταζε τη Χριστιανική περιτομή με τους Χριστιανούς στις Κολοσσές, στη Μικρά Ασία, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Εις τον οποίον και περιετμήθητε με περιτομήν αχειροποίητον, απεκδυθέντες το σώμα των αμαρτιών της σαρκός διά της περιτομής του Χριστού, συνταφέντες μετ’ αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών. Και εσάς, όντας νεκρούς εις τα αμαρτήματα και την ακροβυστίαν της σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ’ αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα».—Κολοσσαείς 2:11-13.

23. (α) Επειδή τα προηγούμενα εδάφια μιλούν για μια από τις «πρώτες» εμπειρίες στη ζωή ενός Χριστιανού, τι λέει για την «πρώτη ανάσταση» η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια; (β) Τι λέει για το δέσιμο του Σατανά για χίλια χρόνια;

²³ Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι εδώ αυτό το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή είναι συμβολικό, έχει πνευματική έννοια, είναι μια από τις «πρώτες» εμπειρίες στην πορεία ενός Χριστιανού. Έτσι, νομίζοντας ότι αυτή η εμπειρία είναι η «πρώτη ανάστασις» που αναφέρεται στην Αποκάλυψη 20:5, 6, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (έκδοση 1967) λέει τα εξής κάτω από τον τίτλο «Χιλιασμός»:

. . . Η «πρώτη ανάστασις» συμβολίζει το Βάφτισμα, . . . με το οποίο συμμετέχει κανείς στην ανάσταση του Χριστού. . . . Όλοι οι πιστοί, τόσο εκείνοι που είναι πάνω στη γη όσο και εκείνοι στον ουρανό, συμμετέχουν στη 1.000ετή βασιλεία του Χριστού, η οποία συμβολίζει ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής της Εκκλησίας στη δόξα της από την Ανάσταση του Χριστού ως την Τελευταία Κρίση, . . . Το αλυσοδέσιμο του Σατανά στη διάρκεια αυτής της περιόδου δείχνει ότι η επιρροή του Σατανά έχει μειωθεί σημαντικά, αλλά δεν έχει εξαλειφθεί πλήρως. Η μείωση της επιρροής του Σατανά οφείλεται στην αποτελεσματικότητα της Απολύτρωσης από τον Χριστό. Ύστερα από μια τελική πάλη κοντά στο τέλος του καιρού . . . ο Σατανάς θα κατανικηθεί πλήρως από τον Χριστό. . . .

24, 25. Πόσης διάρκειας ήταν η ζωή της Εκκλησίας από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., και τι λέει ο Παύλος σχετικά με τη βασιλική διακυβέρνηση μέσα στη Χριστιανική εκκλησία στη διάρκεια της εποχής του;

²⁴ Συμφωνεί μια τέτοια εξήγηση της «πρώτης ανάστασης» μ’ αυτά που έγραψε ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη 20:1-6; Από τη μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων το έτος 33 μ.Χ., όταν η Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ άρχισε να βαφτίζεται με το άγιο πνεύμα του Θεού, μέχρι τώρα, η «διάρκεια της ζωής της Εκκλησίας» δεν είναι μόνο χίλια χρόνια, αλλά σχεδόν διπλάσια. Στη διάρκεια των δύο σχεδόν χιλιετηρίδων μήπως κάποιο μέλος της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας «βασίλευσε» έστω και μέσα στην ίδια την εκκλησία;

²⁵ Ποιος από τους αποστόλους «βασίλευσε» μ’ αυτόν τον τρόπο; Ασφαλώς όχι ο Παύλος! Γιατί έγραψε σε ορισμένα φιλόδοξα μέλη της εκκλησίας στην Κόρινθο: «Εβασιλεύσατε ΧΩΡΙΣ ημών· και είθε να εβασιλεύητε, διά να συμβασιλεύσωμεν και ημείς με σας. Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον, διότι εγίναμεν θέατρον εις τον κόσμον και εις αγγέλους και εις ανθρώπους». (1 Κορινθίους 4:8, 9) Στον σύντροφό του ιεραπόστολο Τιμόθεο, έδειξε ότι η βασιλεία έρχεται μετά τον σωματικό θάνατο του Χριστιανού, και είπε: «Πιστός ο λόγος· διότι εάν συναπεθάνομεν, θέλομεν και συζήσει· εάν υπομένωμεν, θέλομεν και συμβασιλεύσει· εάν αρνώμεθα αυτόν, και εκείνος θέλει αρνηθή ημάς».—2 Τιμόθεον 2:11, 12.

26. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στους Λαοδικείς, τι αποδεικνύεται για το αν ένας Χριστιανός βασιλεύει πάνω στη γη από τη μέρα του βαφτίσματός του;

²⁶ Και τι θα πούμε για τον απόστολο Ιωάννη; Ενώ βρισκόταν εξόριστος στο νησί της Πάτμου, παρέθεσε τα λόγια του αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού που έλεγε στους Χριστιανούς στη Λαοδίκεια: «Όστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθήση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα και εκάθησα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». (Αποκάλυψις 3:21) Όλη η άσκηση της βασιλείας ήταν μελλοντική, μετά τον σωματικό θάνατο των πιστών μαθητών του Ιησού Χριστού. Οι Χριστιανοί δεν επρόκειτο να βασιλεύσουν πάνω σ’ αυτή τη γη από τη μέρα του βαφτίσματός τους.

27, 28. (α) Μήπως η Αποκάλυψη 20:4 τους παριστάνει να έρχονται σε ζωή από έναν συμβολικό θάνατο με ένα εκούσιο βάφτισμα στο νερό; (β) Με ποιο μέσο εξεικονίζεται ότι έρχεται ο θάνατος, και για ποιο πράγμα, κι έτσι από τι είδους θάνατο πρέπει να γίνει η «πρώτη ανάστασις»;

²⁷ Με ποιο είδος ανάστασης «έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη»; Μήπως με μια συμβολική ανάσταση ή με κατά γράμμα ανάσταση από πραγματικό θάνατο και από τον τάφο; Η Αποκάλυψη 20:4 δε λέει ότι αυτοί ξαναζούν από τον συμβολικό θάνατο που εκούσια υφίστανται όταν βαφτίζονται στο νερό όπως έκανε και ο ίδιος ο Ιησούς. Όχι, αλλά λέει ότι ξαναζούν από το θάνατο που υφίστανται όταν ‘εκτελούνται με τον πέλεκυ λόγω της μαρτυρίας που δίνουν για τον Ιησού και για το λόγο του Θεού’.

²⁸ Αυτή η ‘εκτέλεση με τον πέλεκυ’ έρχεται πάνω τους όχι γιατί το θέλησαν οι ίδιοι αλλά γιατί το θέλησαν οι εχθροί του Θεού και του Χριστού, και λαβαίνει χώρα μετά το βάφτισμά τους στο νερό, επειδή δίνουν μαρτυρία για τον Ιησού σαν τον Χριστό και μιλούν για τον Θεό σαν τον δικαιωματικό Άρχοντα του σύμπαντος (περιλαμβανομένης και της γης μας). Αυτή η ‘εκτέλεση με τον πέλεκυ’ καταλήγει τελικά σε πραγματικό σωματικό θάνατο. Συνεπώς, το ότι ‘ξαναζούν’ για να βασιλεύσουν σημαίνει ότι ξαναζούν από έναν κατά γράμμα, σωματικό θάνατο, και όχι από έναν συμβολικό θάνατο που λαβαίνει χώρα στο βάφτισμα. Με τον ίδιο τρόπο, η βασιλεία τους, δεν αρχίζει πάνω στη γη ύστερα από μια πνευματική ανάσταση που γίνεται μετά το βάφτισμά τους στο νερό. Η ανάσταση που εννοείται στην Αποκάλυψη 20:4-6 είναι η πραγματική, η κατά γράμμα ανάσταση από τον ύπνο του θανάτου στον Σιεόλ ή στον κοινό τάφο της ανθρωπότητας.

29, 30. (α) Είναι αλήθεια για εκείνους που δοκίμασαν απλώς μια συμβολική ανάσταση ότι ‘πάνω σ’ αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία’; (β) Τι λέει ο Παύλος πάνω σ’ αυτό στην Εβραίους 10:26-31;

²⁹ Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και ένα άλλο σημείο που το αποδεικνύει αυτό: Το εδάφιο Αποκάλυψις 20:6 λέει: «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν». Αυτός ο δεύτερος θάνατος συμβολίζεται από τη «λίμνην του πυρός, την καιομένην με το θείον». (Αποκάλυψις 19:20· 20:14) Εφαρμόζεται αυτό σ’ εκείνους που απλώς βαφτίστηκαν στο νερό και οι οποίοι πνευματικά ζωντάνεψαν από το θάνατο των παραβάσεων και των αμαρτιών και οι οποίοι αναστήθηκαν μαζί πνευματικά και τους οποίους ο Θεός «συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού»; (Εφεσίους 2:1, 5, 6) Όχι, γιατί υπάρχει η πιθανότητα αυτοί οι βαφτισμένοι να αποδειχτούν άπιστοι όσο βρίσκονται στη γη κάτω από δοκιμασία και να έρθουν κάτω από την τιμωρία του «δευτέρου θανάτου», της πλήρους εξάλειψης. Αυτός είναι ο λόγος που ο απόστολος Παύλος ειδοποιεί τους βαφτισμένους, χρισμένους Χριστιανούς στην Κόρινθο, στην Ελλάδα: «Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται ας βλέπη μη πέση». (1 Κορινθίους 10:12) Επίσης, τα εδάφια Εβραίους 10:26-31 προειδοποιούν τους βαφτισμένους, χρισμένους Χριστιανούς:

³⁰ «Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους. Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωυσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος· πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος; Διότι εξεύρομεν τον ειπόντα· Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος· και πάλιν· Ο Κύριος θέλει κρίνει τον λαόν αυτού. Φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος».

31. Τι λένε πάνω σ’ αυτό τα εδάφια Εβραίους 6:4-8;

³¹ Επίσης, στην επιστολή στους Εβραίους 6:4-8 διαβάζουμε: «Διότι αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς και γενόμενοι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος, και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντες εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού και καταισχύνοντες. Διότι γη, ήτις πίνει την πολλάκις ερχομένην επ’ αυτής βροχήν και γεννά βοτάνην ωφέλιμον εις εκείνους, διά τους οποίους και γεωργείται, μεταλαμβάνει ευλογίαν παρά Θεού· όταν όμως εκφύει ακάνθας και τριβόλους, είναι αδόκιμος και πλησίον κατάρας, της οποίας το τέλος είναι να καυθή».

32. Ποιοι μόνο Χριστιανοί που δοκιμάζουν ποιο είδος ανάστασης δεν υπόκεινται στην «εξουσία» του «δευτέρου θανάτου» ούτε βλάπτονται από αυτόν;

³² Έχοντας αυτό υπόψη, η «πρώτη ανάστασις» δεν είναι εκείνη η συμβολική ανάσταση που ακολουθεί μετά το βάφτισμα στο νερό και που αφήνει τον βαφτισμένο εκτεθειμένο ακόμη στην πιθανότητα ενός «δευτέρου θανάτου», υποκείμενον στην «εξουσία» του. Είναι η πραγματική, κατά γράμμα ανάσταση από τον Σιεόλ σε ζωή σαν πνευματικού γιου του Θεού στους αόρατους ουρανούς στους οποίους ανέβηκε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Σ’ αυτά τα άτομα εφαρμόζεται η υπόσχεση του Ιησού: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής. Όστις έχει ωτίον ας ακούση τι λέγει το Πνεύμα προς τας εκκλησίας. Ο νικών δεν θέλει αδικηθή εκ του θανάτου του δευτέρου». (Αποκάλυψις 2:10, 11) Εκείνοι που θα συμμετάσχουν στην «πρώτη ανάσταση» δεν μπορούν να πειραχτούν από τον «δεύτερο θάνατο» και δεν υπόκεινται στην «εξουσία» του γιατί στην ανάσταση αυτοί έχουν ντυθεί με αθανασία και αφθαρσία.—1 Κορινθίους 15:53, 54.

33. Από ποιες δύο απόψεις μπορεί αυτή να ονομαστεί «η πρώτη ανάστασις»;

³³ Τώρα μπορούμε να εκτιμήσουμε το λόγο για τον οποίο αυτή ονομάζεται «η πρώτη ανάστασις». Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για το ίδιο είδος ανάστασης που δοκίμασε και ο Ιησούς Χριστός την τρίτη μέρα του θανάτου του, είναι μια ανάσταση με άμεση πληρότητα ζωής, ώστε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός έγινε «πρωτότοκος εκ των νεκρών». (Αποκάλυψις 1:5· Κολοσσαείς 1:18) Προηγείται χρονικά από την «ανάζηση» των «λοιπών των νεκρών». Δεν είναι μόνο πρώτη σε χρόνο, αλλά επίσης «πρώτη» επειδή είναι η καλύτερη ανάσταση που θα μπορούσαν να δοκιμάσουν οι νεκροί. Είναι μια ανάσταση σε άφθαρτη, αθάνατη ζωή σαν πνευματικών γιων του Θεού στους ουρανούς του Θεού.

34. Πώς αυτοί που έχουν μέρος στην «πρώτη ανάσταση» είναι άγιοι;

³⁴ Πραγματικά, λοιπόν, μπορούσε να ακουστεί η φωνή: «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν». (Αποκάλυψις 20:6) Είναι αληθινά «άγιοι» γιατί είναι αδύνατο να δείξουν έλλειψη πιστότητας που θα άξιζε «τον δεύτερον θάνατον». Επίσης, μ’ αυτή την ανάσταση μπορούν να είναι «ιερείς του Θεού και του Χριστού» και να «βασιλεύσουν μετ’ αυτού τα χίλια έτη». Ο Σατανάς ο Διάβολος δε θα είναι τότε ο άρχοντας του κόσμου.

ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ «ΧΙΛΙΑ ΕΤΗ»

35, 36. (α) Έχουν δοκιμάσει οι Χριστιανοί από το βάφτισμά τους κι έπειτα μείωση της επιρροής του Σατανά λόγω της «αποτελεσματικότητας της Απολύτρωσης από τον Χριστό»; (β) Τι δείχνουν οι συμβουλές του Πέτρου και του Παύλου για το ζήτημα αυτό;

³⁵ Έτσι το δέσιμο και το ρίξιμο του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμονικών του αγγέλων στην άβυσσο δε σημαίνει αυτό που λέει η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, δηλαδή, την αξιοσημείωτη μείωση της επιρροής του Σατανά στη διάρκεια αυτού του παρόντος συστήματος, η οποία μείωση της επιρροής του Σατανά οφείλεται στην «αποτελεσματικότητα της Απολύτρωσης από τον Ιησού». Ασφαλώς οι αληθινοί Χριστιανοί πάνω στη γη δεν αισθάνθηκαν καμιά μείωση της επιρροής του Σατανά, καμιά αξιοσημείωτη ελάττωσή της, από τότε που βαφτίστηκαν στο νερό. Αντίθετα, ο απόστολος Πέτρος αναγκάστηκε να γράψει προς το τέλος της επίγειας ζωής του την εξής προειδοποίηση στους Χριστιανούς: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη». (1 Πέτρου 5:8) Για τον ίδιο λόγο ο απόστολος Παύλος τους έδωσε την παρακάτω συμβουλή:

³⁶ «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. Διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε».—Εφεσίους 6:11-13.

37. Τι δείχνει το Αποκάλυψις 12:17 για το αν ο Σατανάς αλυσοδέθηκε συμβολικά από τον καιρό που ο Χριστός πρόσφερε τη θυσία της απολύτρωσης;

³⁷ Επιπλέον, στην Αποκάλυψη 12:1-17, ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει με συμβολισμούς τη γέννηση της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και τις ενέργειες του «μεγάλου δράκοντα», ‘του αρχικού όφι, εκείνου που ονομάζεται Διάβολος και Σατανάς’, μετά την κατάρριψή του από τον ουρανό κάτω στη γη μας. Τότε, σαν μια ειδική προειδοποίηση στους αληθινούς Χριστιανούς σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα που θα συνέβαιναν αυτά τα πράγματα, ο Ιωάννης προσθέτει αυτά τα λόγια: «Και ωργίσθη ο δράκων κατά της γυναικός και υπήγε να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού». (Αποκάλυψις 12:17) Μήπως όλα αυτά δείχνουν ότι ελαττώθηκε αξιοσημείωτα η δύναμη και η επιρροή του Σατανά εναντίον των Χριστιανών μετά το βάφτισμά τους στο νερό; Είναι αυτό αλυσοδέσιμο του Σατανά;

38. Για να μην παραπλανήσει ποιους, δένεται και ρίχνεται στην άβυσσο ο Σατανάς;

³⁸ Αλλά, γιατί σύμφωνα μ’ αυτά που λέει ο απόστολος Ιωάννης, ο Διάβολος πιάνεται, αλυσοδένεται και ρίχνεται στην άβυσσο; «Διά να πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη». (Αποκάλυψις 20:1-3) Με τη λέξη «έθνη» ο Ιωάννης δεν εννοεί τους βαφτισμένους, χρισμένους 144.000 κληρονόμους της Βασιλείας, αλλά ανθρώπους που δεν είναι αληθινοί, γνήσιοι ακόλουθοι και μιμητές του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τον καιρό που ο Διάβολος διώχνεται από τον ουρανό αποκαλείται «ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην». (Αποκάλυψις 12:9) Οι 144.000 πιστοί κληρονόμοι της Βασιλείας δεν είναι μέρος εκείνων των «εθνών» της οικουμένης που έχουν πλανηθεί. Έτσι εκείνοι που θα πάψουν να πλανιούνται δε θα είναι οι 144.000 μέτοχοι της ‘πρώτης ανάστασης’, αλλά τα «έθνη» και αυτό θα γίνει με το δέσιμο και το ρίξιμο στην άβυσσο του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμονικών του αγγέλων.

39. Μειώθηκε από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. η παραπλάνηση των εθνών από τον Σατανά, και τι προλέγει το Αποκάλυψις 12:12;

³⁹ Μήπως η παραπλάνηση αυτών των εθνών από τον Σατανά τον Διάβολο ελαττώθηκε, μειώθηκε, λιγόστεψε, στη διάρκεια των χιλίων εννιακοσίων και πλέον ετών από το βάφτισμα της Χριστιανικής εκκλησίας με το άγιο πνεύμα του Θεού τη μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων στην Ιερουσαλήμ το 33 μ.Χ.; Ποιος είναι αυτός ο τυφλός και τόσο αμαθής σχετικά με την ιστορία της ανθρωπότητας ώστε να απαντήσει Ναι; Ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα, σ’ αυτόν τον αιώνα της μεγαλύτερης διαφώτισης της ανθρωπότητας, από επιστημονική άποψη, τα κοσμικά «έθνη» πλανιούνται σε βαθμό χωρίς προηγούμενο και με πολύ πιο σοβαρές συνέπειες. Γιατί; Επειδή αυτή η διεθνής απάτη από μέρους του Σατανά και των δαιμόνων του σημαίνει την καταστροφή όλων αυτών των πλανημένων εθνών στο πολύ κοντινό μέλλον. Είχε, λοιπόν, δίκιο που ‘η μεγάλη φωνή στον ουρανό’ είπε τα εξής όταν διώχτηκε ο Σατανάς ο Διάβολος: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει».—Αποκάλυψις 12:10-12.

40, 41. (α) Ποιος ισχυρισμός των θρησκευόμενων αποδεικνύεται έτσι ψεύτικος σχετικά με το χιλιετές δέσιμο του Σατανά; (β) Τι χρειάζεται το ανθρώπινο γένος να γίνει στην πραγματικότητα, και ποιοι θέτουν τώρα τις ελπίδες τους στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού;

⁴⁰ Έτσι το επιχείρημα των θρησκευόμενων του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου ότι τα «χίλια έτη» του περιορισμού του Σατανά του Διαβόλου δε σημαίνουν κατά γράμμα χίλια έτη αλλά εφαρμόζεται σε «ολόκληρη τη διάρκεια της εκκλησίας» πάνω στη γη (η οποία διάρκεια ξεπερνάει ήδη τα 1.900 χρόνια) αποδεικνύεται ψεύτικο!

⁴¹ Σύμφωνα με τον χρονολογικό πίνακα της Βίβλου, η αρχή της έβδομης χιλιετίας της ύπαρξης της ανθρωπότητας πάνω στη γη τελειώνει σύντομα σ’ αυτή τη γενιά. Τώρα όσο ποτέ προηγουμένως οι κάτοικοι της γης χρειάζονται να δεθεί και να ριχτεί ο Σατανάς ο Διάβολος μ’ έναν κατά γράμμα τρόπο στην άβυσσο. Τα παγκόσμια γεγονότα που θα γίνουν ακριβώς πριν απ’ αυτό το γεγονός πρόκειται σύντομα να λάβουν χώρα και ο μεγαλύτερος εχθρός και καταδυνάστης της ανθρωπότητας θα σφραγιστεί στην άβυσσο για χίλια χρόνια. Η βασιλική διακυβέρνηση από τον Χριστό και την αναστημένη εκκλησία του για χίλια χρόνια ειρήνης και ευλογίας στην ανθρώπινη οικογένεια είναι μπροστά μας με όλες τις ένδοξες προοπτικές! Ένας «πολύς όχλος» αφιερωμένων ατόμων που πιστεύουν στη Βίβλο και που θέτουν τώρα τις ελπίδες τους στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού έχουν τη θεία διαβεβαίωση ότι θα διαφυλαχτούν από το θάνατο και θα φερθούν στην πιο λαμπρή περίοδο όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Τι ευλογητή προοπτική γι’ αυτούς!

42. Ποια ερωτήματα εγείρονται για τη στάση του «πολλού όχλου» απέναντι στους κυβερνήτες της χιλιετίας, κι έτσι τι είναι επίκαιρο να εξετάσουμε;

⁴² Δε θα κουραστεί ο «πολύς όχλος» που θα έχει πάνω του τους ίδιους κυβερνήτες για χίλια χρόνια; Δε θα θελήσουν πολλοί κάποια αλλαγή κυβέρνησης πριν από το τέλος αυτής της περιόδου, και δε θα ζητήσουν να εκλέξει ο λαός μια διαφορετική ομάδα κυβερνητών; Ή μήπως, αντίθετα, μάθουν να αγαπούν όλο και περισσότερο αυτούς τους ουράνιους ιερείς και βασιλιάδες που θα κυβερνούν πάνω τους και να είναι ευγνώμονες που θα παραμείνουν στην υπηρεσία για όλο το χρονικό διάστημα που όρισε ο Θεός; Αυτά είναι σοβαρά ερωτήματα, γιατί κάτω απ’ αυτή τη χιλιετή βασιλεία αυτός ο «πολύς όχλος» θα έχει την ευκαιρία να ζήσει όσο διάστημα διαρκεί εκείνη η ουράνια κυβέρνηση—χίλια χρόνια, και μετά απ’ αυτό αιώνια. Καθώς εξετάζουμε τώρα αυτά τα ερωτήματα, είναι επίκαιρο να εξετάσουμε πληρέστερα τι είδους βασιλιάδες και ιερείς θα υπάρχουν και πόσο πολύτιμες θα είναι οι υπηρεσίες τους για όλο το ανθρώπινο γένος, τόσο γι’ αυτούς που θα επιζήσουν όσο και για τους νεκρούς. (2 Τιμόθεον 4:1) Αυτό απαιτεί να δούμε την προηγούμενη ιστορία τους καθώς και το τι απαίτησε ο Ύψιστος απ’ αυτούς για να τους θεωρήσει άξιους να υπηρετούν σαν χιλιετείς βασιλιάδες και ιερείς.

[Εικόνα στη σελίδα 32]

Φάστσες

Κεφάλαιο 4

Βασιλιάδες για Χίλια Χρόνια Χωρίς Διαδόχους

 1. Από τίνος τον καιρό κι έπειτα αποδείχτηκαν μη ικανοποιητικές οι ανθρώπινες βασιλείες;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΠΟΙΗΤΕΣ βασιλείες δεν αποδείχτηκαν ικανοποιητικές για τις ανθρώπινες ανάγκες. Τουλάχιστον είκοσι δύο αιώνες πριν από τον Χριστό ή πάνω από 4.150 χρόνια πριν από σήμερα, η ανθρώπινη οικογένεια άρχισε να έχει ανθρωποποίητες βασιλείες. Το όνομα του πρώτου ανθρώπινου βασιλιά στην ιστορία είναι Νεβρώδ, και ήταν δισέγγονος εκείνου που κατασκεύασε την κιβωτό, του Νώε, και φαίνεται ότι ο Νεβρώδ έγινε μόνος του βασιλιάς, σύμφωνα μ’ αυτό που αναφέρεται στη Γένεση 10:8-12.

 2. (α) Ποια ήταν η στάση του Νώε απέναντι στη βασιλεία; (β) Ποιο είδος κυβέρνησης προτιμάει σαφώς σήμερα η πλειονότητα των ανθρώπων;

² Ο Νώε, που συνέχισε να ζει και μετά την αρχή της βασιλείας του Νεβρώδ, δεν ήταν αυτός που έκανε τον Νεβρώδ βασιλιά της Βαβέλ (ή Βαβυλώνας). Ο Νώε δεν έκανε ούτε και τον εαυτό του βασιλιά, αλλά εξακολούθησε να είναι απλώς ο πατριάρχης της επεκτεινόμενης ανθρώπινης οικογένειας. (Γένεσις 9:28, 29· 10:32 ως 11:9) Σήμερα, στο μεγαλύτερο μέρος τους, οι λαοί κουράστηκαν να έχουν βασιλιάδες με κληρονομικούς διαδόχους από τη δική τους οικογένεια. Υπάρχει μια σαφής προτίμηση για κυβερνήσεις του λαού, όπως είναι οι δημοκρατίες με προέδρους εκλεγμένους από το λαό. Κάτω απ’ αυτές τις δημοκρατίες οι άνθρωποι γρήγορα κουράζονται από μια ομάδα κυβερνητών που συνήθως προέρχεται από ένα μόνο πολιτικό κόμμα και ζητούν κάποια αλλαγή εκλέγοντας στην εξουσία υποψήφιους που ανήκουν σε κάποιο άλλο πολιτικό κόμμα.

 3. Ποιος έχει βαρεθεί τις ανθρωποποίητες βασιλείες, και τι διακήρυξε στην τοποθεσία της πρώτης ανθρωποποίητης βασιλείας;

³ Αλλά δεν κουράζονται μόνο οι άνθρωποι από τις ανθρωποποίητες βασιλείες με τους κληρονομικούς διαδόχους. Και ο Θεός, επίσης, κουράζεται απ’ αυτές. Πραγματικά, ο Θεός έχει βαρεθεί όλες τις ανθρωποποίητες κυβερνήσεις πάνω στη γη σήμερα.a Αν οι λαοί δε χόρτασαν ως τώρα απ’ αυτές, ο Θεός χόρτασε. Πραγματικά, αυτές οι ανθρωποποίητες κυβερνήσεις άσκησαν την κακή διοίκησή τους, την ανεπαρκή διακυβέρνησή τους πάνω στην ιδιοκτησία του Θεού, πάνω στη γη. Γι’ αυτό ο Θεός έκανε να διακηρυχτεί σ’ εκείνη ακριβώς τη θέση που ανέλαβε εξουσία ο πρώτος ανθρωποποίητος βασιλιάς, στην ίδια τη Βαβυλώνα, ότι στον ορισμένο δικό Του καιρό θα κατέστρεφε όλες αυτές τις ανθρωποποίητες κυβερνήσεις για να ανοίξει το δρόμο για τη χιλιετή βασιλεία του Γιου του, του Ιησού Χριστού. Μέσω του προφήτη Δανιήλ είπε στον Ναβουχοδονόσορ, τον βασιλιά της Βαβυλώνας: «Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας».—Δανιήλ 2:44.

 4, 5. (α) Ποιοι είναι οι άρχοντες πάνω στο ανθρώπινο γένος τους οποίους αγαπάει ο Θεός; (β) Σύμφωνα με τον απόστολο Ιωάννη, αφού αυτοί οι άρχοντες αγαπούν τον Θεό, ποιους άλλους είμαστε βέβαιοι ότι θα αγαπούν επίσης;

⁴ Σύμφωνα μ’ αυτόν το σκοπό Του, ο Ύψιστος Θεός του ουρανού δεν αγαπάει αυτούς τους βασιλιάδες και τους άλλους πολιτικούς άρχοντες της γης. Ούτε και αυτοί Τον αγαπούν, μολονότι πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να είναι βασιλιάδες και πολιτικοί άρχοντες αυτού που ονομάζεται Χριστιανικός κόσμος. Αν Τον αγαπούσαν, θα έκαναν αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός, ο Γιος του Θεού, στους μαθητές του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού», και δε θα κατείχαν πολιτικά αξιώματα σε κάποια ανθρωποποίητη κυβέρνηση σήμερα. (Ματθαίος 6:33) Είναι πολύ σπουδαίο για την ανθρωπότητα να έχει πάνω της σαν βασιλιά ένα άτομο το οποίο ο Θεός του ουρανού αγαπάει. Αυτό ισχύει και για τους συντρόφους αυτού του βασιλιά: για το καλό της ανθρωπότητας πρέπει να είναι άτομα τα οποία ο Θεός αγαπάει. Και αυτός είναι ο λόγος που θα τους διατηρήσει στο αξίωμα. Εξάλλου αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο τους τοποθετεί σ’ αυτό το αξίωμα. Αυτοί ήδη αγαπούν και θα συνεχίσουν ν’ αγαπούν τον μόνο ζωντανό και αληθινό Θεό. Αυτό σημαίνει, κατ’ ανάγκη, ότι θα αγαπούν επίσης και τους ανθρώπους πάνω στη γη. Πάνω σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ο απόστολος Ιωάννης έγραψε:

⁵ «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πώς δύναται να αγαπά; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, όστις αγαπά τον Θεόν, να αγαπά και τον αδελφόν αυτού».—1 Ιωάννου 4:20, 21.

 6. Πώς έχει επηρεάσει την ανθρωπότητα η επιμονή των αρχόντων να φρουρούν τα σύνορά τους και την κυριαρχία τους;

⁶ Οι ανθρώπινοι βασιλιάδες και οι άλλοι πολιτικοί άρχοντες έδειξαν μεγάλο ζήλο για τα εθνικά ή τα κρατικά σύνορά τους, τα οποία ενεργούν σαν διαιρετική δύναμη ανάμεσα στα έθνη και στους λαούς. Κάθε πολιτικός άρχοντας επιδιώκει να έχει τον έλεγχο μέσα στην περιοχή του, και περιμένει από το λαό να είναι πιστός σ’ αυτόν. Κάτω απ’ αυτό το σύστημα, η γη κομματιάστηκε σε πολλές εθνικές και κρατικές περιοχές, σε κάθε μια από τις οποίες επιβάλλεται εθνική κυριαρχία, και αυτό δεν κατέληξε στην ενοποίηση όλης της ανθρωπότητας. Δημιουργήθηκαν εθνικοί ανταγωνισμοί. Και τώρα παρουσιάζεται ένα ερώτημα που φέρνει αμηχανία.

 7. Ποιος είναι ο σκοπός του Θεού σχετικά με την ουράνια κυβέρνηση της γης, και πώς το δείχνει αυτό η Αποκάλυψη 14:1-5;

⁷ Ο θείος σκοπός δεν ήταν να κυβερνάει ο Ιησούς Χριστός σαν βασιλιάς μόνος του τα χίλια χρόνια. Ο αγαπητός Γιος του Θεού δεν πρόκειται να στέκεται μόνος του σαν Βασιλιάς πάνω στο Όρος Σιών, την έδρα της κυβέρνησης. Αλλά, όπως μας λέει ο απόστολος Ιωάννης: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. . . . Και έψαλλον ως ωδήν νέαν ενώπιον του θρόνου και ενώπιον των τεσσάρων ζώων και των πρεσβυτέρων· και ουδείς ηδύνατο να μάθη την ωδήν, ειμή αι εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης. . . . Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον· και εν τω στόματι αυτών δεν ευρέθη δόλος, διότι είναι άμωμοι ενώπιον του θρόνου του Θεού».—Αποκάλυψις 14:1-5.

 8. Ποια ερωτήματα δημιουργούνται σχετικά με την ανάθεση εδαφικών περιοχών στα μέλη των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας, και επίσης σχετικά με τις γλώσσες;

⁸ Αφού λοιπόν θα υπάρχουν 144.001 βασιλικοί άρχοντες πάνω από τη γη, μήπως αυτό σημαίνει ότι η γη θα διαιρεθεί σε 144.000 τομείς, που πάνω από τον καθένα θα εξουσιάζει ένας από τους 144.000, και οι άνθρωποι θα είναι έτσι υπόλογοι σ’ εκείνον τον δικό τους βασιλιά κάτω από τη Βασιλική Κεφαλή τον Ιησού Χριστό; Δε θα κατέληγε αυτός ο διαχωρισμός των κατοίκων της γης σε σύνορα, έστω και αόρατα, και δε θα δημιουργούσε αυτό κάποιες διαφορές ανάμεσα στους κατοίκους της γης που θα κατοικούσαν στα αντίθετα μέρη των συνόρων; Επίσης, θα διοριστεί ένας κληρονόμος της Βασιλείας που μιλάει Κινέζικα πάνω σε μια περιοχή που κατοικείται από Κινέζους, ένας κληρονόμος της Βασιλείας που θα μιλάει Ρώσικα πάνω από έναν πληθυσμό που μιλάει Ρώσικα, και ένας Αγγλόφωνος κληρονόμος της Βασιλείας πάνω σε Αγγλόφωνους, κ.ο.κ. ανάλογα με τις διάφορες ομάδες γλωσσών; Θα εξακολουθήσει να υπάρχει ο διαιρετικός φραγμός της γλώσσας, που εμποδίζει την αμοιβαία κατανόηση;

 9. (α) Ανάμεσα από ποιους έχουν παρθεί οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας, και σύμφωνα με ποια εντολή του Ιησού; (β) Ποιο ερώτημα παρουσιάζεται σχετικά με τις γλωσσικές διαφορές τους;

⁹ Αυτές είναι φυσιολογικές ερωτήσεις, κατάλληλες ερωτήσεις. Αλλά απ’ αυτή την άποψη πρέπει να πούμε ότι η Αγία Γραφή δε δείχνει τι διορισμοί ή βασιλικές ευθύνες θα δοθούν μέσω της Βασιλικής Κεφαλής, του Ιησού Χριστού, στα άτομα που θα αποτελούν τους 144.000 συγκληρονόμους του Χριστού. Στους περασμένους δεκαεννέα αιώνες από τότε που ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία το 33 μ.Χ., αυτοί οι 144.000 συγκληρονόμοι του Χριστού πάρθηκαν από τα έθνη, τους λαούς και τις φυλές πολλών γλωσσών. Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητές του που είχαν συγκεντρωθεί στη Γαλιλαία λίγες μέρες πριν αναληφθεί πίσω στον ουρανό: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς». (Ματθαίος 28:19) Μήπως πρέπει να φανταστούμε ότι πάνω στον ουρανό, σε Βασιλική δόξα, οι 144.000 συμβασιλείς θα είναι διαιρεμένοι λόγω διαφοράς γλώσσας και θα χρειάζονται διερμηνείς; Ο απόστολος Παύλος έγραψε για τις ‘γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων’.—1 Κορινθίους 13:1.

10. Ποια θα είναι η γλώσσα των 144.000 στον ουρανό, και τι γίνονται οι προηγούμενες επίγειες γλώσσες τους;

¹⁰ Χωρίς αμφιβολία, οι αναστημένοι δοξασμένοι 144.000 θα μιλούν όλοι την ίδια ουράνια γλώσσα, και το δώρο αυτής της γλώσσας θα τους δοθεί στα νέα πνευματικά τους σώματα κατά την ανάστασή τους από τους νεκρούς. Αυτό δε σημαίνει ότι η προηγούμενη επίγεια γλώσσα τους θα εξαλειφθεί από τις διάνοιές τους. Όχι, γιατί με το να έχουν το χαρακτηριστικό της προηγούμενης ανθρώπινης γλώσσας τους θα μπορούν να αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ότι είναι τα ίδια άτομα. Αλλά στην ουράνια ανάστασή τους θα μιλούν τη γλώσσα του Κυρίου Ιησού Χριστού, και αυτός θα μιλάει τη γλώσσα του ουράνιου Πατέρα του, του Ιεχωβά Θεού.

ΜΙΑ ΦΥΛΗ, ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ

11. Τι θα γίνει με τους σημερινούς φραγμούς της γλώσσας πάνω στη γη κάτω από τη χιλιετή βασιλεία, πώς θα γίνει αυτό και γιατί;

¹¹ Έτσι και ο τωρινός φραγμός της γλώσσας πάνω στη γη θα αφαιρεθεί από το ανθρώπινο γένος κάτω από τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού και των 144.000 συμβασιλέων του. Ο αρχικός σκοπός του Θεού για τη γη ήταν να γεμίσει άνετα με ανθρώπινα πλάσματα που θα μιλούν μια κοινή γλώσσα, τη γλώσσα του πρώτου τους πατέρα, του τέλειου ανθρώπου Αδάμ. Στον κήπο της Εδέμ η ανθρώπινη φυλή ξεκίνησε με μια γλώσσα. Μετά τον παγγήινο κατακλυσμό των ημερών του Νώε, ο Θεός έδωσε στο ανθρώπινο γένος ένα καινούργιο δίκαιο ξεκίνημα με μια γλώσσα, τη γλώσσα του δίκαιου Νώε, του δέκατου ανθρώπου στη γενεαλογική γραμμή από τον Αδάμ. Εκείνη η μια γλώσσα συνεχίστηκε ωσότου έγινε η απόπειρα να χτιστεί ο Πύργος της Βαβέλ.

12. Πώς θα εξαλείψει ο Θεός τα αποτελέσματα της σύγχυσης των γλωσσών την οποία έφερε στη διάρκεια του Πύργου της Βαβέλ;

¹² Τότε ο Παντοδύναμος Θεός διέσπασε την ενότητα των οικοδόμων που είχαν ενώσει τις προσπάθειές τους σ’ ένα κακό έργο. Πώς; Αυτό έγινε με το να φέρει σύγχυση στη γλώσσα, αναγκάζοντάς τους έτσι να διασκορπιστούν σαν γλωσσικοί όμιλοι σε διάφορα μέρη της γης. (Γένεσις 11:1-9) Σύμφωνα με τον αρχικό Του σκοπό, ο Θεός θα ξαναφέρει πάλι το ανθρώπινο γένος στη μια οικογενειακή γλώσσα, τη γλώσσα με την οποία είχε προικίσει τον πρώτο ανθρώπινο πατέρα της ανθρωπότητας, αλλά με πολύ πιο πλούσιο λεξιλόγιο, πιθανόν με όμορφες εκφράσεις από άλλες γλώσσες που ο Θεός εφεύρε στην εποχή του Πύργου της Βαβέλ.

13. Για ποιους θα δημιουργηθεί έτσι ένα προσωρινό πρόβλημα γλώσσας, αλλά ποια οφέλη θα προκύψουν;

¹³ Για εκείνους που έζησαν πριν από τον Κατακλυσμό, περιλαμβανομένων και των οχτώ ανθρώπων που επέζησαν από τον κατακλυσμό του Νώε, αυτό δε θα παρουσιάζει μεγάλο πρόβλημα κατά την ανάστασή τους από τους νεκρούς σε ζωή πάνω στη γη κάτω από τη Χιλιετή βασιλεία του Θεού. Αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα του υπόλοιπου ανθρώπινου γένους, αυτό θα σημαίνει να μάθουν μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα που ο Θεός προορίζει για όλο το ανθρώπινο γένος. Έχοντας υπόψη τους καλούς εκπαιδευτές της γλώσσας που χρησιμοποιούνται από τη Βασιλεία, δε θα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα απ’ αυτή την άποψη. Ακόμη και τα αναστημένα βρέφη θα μπορούν να διδαχτούν τη νέα γλώσσα από νηπιακή ηλικία. Με τον τρόπο αυτό όλοι θα μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους απευθείας, και καθένας θα κατανοεί πλήρως τις λέξεις και τις εκφράσεις της γλώσσας του άλλου. Τι ενοποιητική επίδραση θα έχει αυτό πάνω στην ανθρώπινη οικογένεια! Σκεφτείτε να μπορούν όλοι να διαβάζουν τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές,b καθένας για τον εαυτό του, και να βλέπει πώς βγήκαν αληθινές όλες οι προφητείες της κι επίσης πώς περιέχει μια ακριβή ιστορική αφήγηση ως τις μέρες του προφήτη Μαλαχία! Τότε οι ειλικρινείς θα μπορούν να πουν, όπως και ο απόστολος Παύλος: «Έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης».—Ρωμαίους 3:4.

14. Πώς θα καταργηθούν οι σημερινοί φυλετικοί και εθνικοί φραγμοί για εκείνους που έχουν μέρος στην πρώτη ανάσταση;

¹⁴ Αυτό που θα γίνει με το φραγμό της γλώσσας, θα γίνει και με τους σημερινούς φραγμούς που οφείλονται στην εθνικότητα και στη φυλή. Για τους 144.000 κληρονόμους της Βασιλείας που συμμετέχουν στην ‘πρώτη ανάσταση’, αυτοί οι τελευταίοι φραγμοί θα είναι πράγματα του παρελθόντος. Οι φραγμοί εκείνοι ήταν ταυτισμένοι με τη σάρκα. Η ανάστασή τους δε θα είναι με σάρκινα σώματα που είχαν προηγουμένως πάνω στη γη, γιατί είναι γραμμένο: «Τούτο δε λέγω [εγώ ο απόστολος Παύλος], αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν». (1 Κορινθίους 15:50) «Αν δε και εγνωρίσαμεν [εμείς οι Χριστιανοί] κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν». (2 Κορινθίους 5:16) Στην ‘πρώτη ανάσταση’ οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας αποκτούν ‘θεία φύση’, όχι ανθρώπινη φύση με όλους τους σημερινούς φυλετικούς και εθνικούς φραγμούς. (2 Πέτρου 1:4) Θα είναι όλοι αδελφοί σε μια ειδική ουράνια οικογένεια, γιοι του Θεού: «Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». (Ρωμαίους 8:17) Έτσι υπάρχει ενότητα ανάμεσά τους σύμφωνα με τη «θεία φύση».

15, 16. (α) Πώς οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας υπερνικούν ανθρώπινα, γήινα εμπόδια για να διατηρήσουν ενότητα; (β) Σε ποια αίτηση που έκανε ο Ιησούς στην προσευχή του στον Θεό για χάρη τους προσκολλούνται;

¹⁵ Αλλά, ακόμη και στη διάρκεια του καιρού που ήταν εδώ με σάρκα κάτω από δοκιμή πάνω σ’ αυτή τη γη, αυτοί οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας δεν επέτρεψαν στους εθνικούς και φυλετικούς φραγμούς του ανθρώπινου γένους γενικά να τους χωρίσουν. Από άποψη σάρκας αυτοί είναι ‘μαθητές από όλα τα έθνη’. (Ματθαίος 28:19) Αλλά κατά κύριο λόγο, αυτοί είναι μαθητές του Χριστού και κατά δεύτερο μόνο λόγο θεωρούν ότι είναι απ’ αυτό ή εκείνο το γένος, το έθνος ή τη φυλή. Το γεγονός ότι είναι βαφτισμένοι μαθητές του Χριστού τούς ενώνει πάνω στη γη και ξεπερνάει όλα τα σαρκικά, ανθρώπινα εμπόδια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο διακηρύττουν ότι είναι και παραμένουν αυστηρά ουδέτεροι σχετικά με τις διαμάχες ανάμεσα στα γένη, στα έθνη και στις φυλές αυτού του κόσμου και δε συμμετέχουν στην τοπική, εθνική ή διεθνή πολιτική. Προσκολλούνται σ’ αυτό που παρακάλεσε ο Ιησούς Χριστός στην προσευχή του προς τον Θεό σχετικά μ’ αυτούς:

¹⁶ «Εγώ περί αυτών παρακαλώ· δεν παρακαλώ περί του κόσμου, αλλά περί εκείνων, τους οποίους μοι έδωκας, διότι ιδικοί σου είναι. . . . Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου, και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. . . . Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας έδωκα εις αυτούς, διά να ήναι εν καθώς ημείς είμεθα εν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να ήναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας».—Ιωάννης 17:9-23.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

17. (α) Πώς οι 144.000 δε μιμήθηκαν τους θρησκευόμενους του Χριστιανικού κόσμου και του Ιουδαϊσμού σχετικά με τον πόλεμο; (β) Ποιο Γραφικό κανόνα θα επιβάλουν πάνω στους ανθρώπους της γης σαν ουράνιοι βασιλιάδες;

¹⁷ Αυτός είναι ο λόγος, που πάνω στη γη, οι 144.000 κληρονόμοι της Βασιλείας δε μιμήθηκαν τους Ρωμαιοκαθολικούς που πολεμούν με σαρκικά όπλα εναντίον Ρωμαιοκαθολικών, τους Ορθόδοξους που πολεμούν εναντίον Ορθόδοξων, τους Προτεστάντες που πολεμούν εναντίον Προτεσταντών και τους φυσικούς Ιουδαίους που πολεμούν εναντίον των φυσικών Ιουδαίων, επειδή απλώς και μόνο ζουν κάτω από εθνικές κυβερνήσεις που έχουν εμπλακεί σε θανάσιμο πόλεμο. Δε βγήκαν να μαθητεύσουν με το άγγελμα του Ευαγγελίου ή την Αγία Γραφή στο ένα χέρι και με το σπαθί ή το πολυβόλο στο άλλο. Μολονότι προέρχονται από πολλά διαφορετικά έθνη, έχουν εκπληρώσει την αρχή που δηλώνεται στην προφητεία του Ησαΐα 2:4: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον». Και αν αυτοί είχαν προσκολληθεί σ’ αυτόν το θείο κανόνα όταν ήταν πάνω στη γη, ασφαλώς θα τον επιβάλουν όταν θα είναι βασιλιάδες πάνω από τη γη, απαιτώντας από τους υπηκόους τους στη γη να ζήσουν σύμφωνα μ’ αυτόν τον ίδιο ειρηνικό κανόνα.

18. Ποιος άλλος διεθνής όμιλος πάνω στη γη ζει σύμφωνα μ’ αυτόν τον κανόνα διαγωγής, όπως προείδε ο απόστολος Ιωάννης;

¹⁸ Σαν μια ευτυχισμένη πρόγευση αυτού του γεγονότος, υπάρχει τώρα ένα μεγάλο διεθνές πλήθος που είναι συνταυτισμένο με το υπόλοιπο αυτών των κληρονόμων της Βασιλείας και που ζει σύμφωνα μ’ αυτόν τον ειρηνικό κανόνα. Πρόκειται για τον γνωστό όμιλο που προειπώθηκε ότι επρόκειτο να συναχθεί σ’ αυτόν τον καιρό της παγκόσμιας ιστορίας, όπως τον περιγράφει ο απόστολος Ιωάννης, λέγοντας: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού, όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών· και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης έλεγον· Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου [του Ιησού Χριστού] . . . . Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Διά τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού, και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς».—Αποκάλυψις 7:9-15.

19. Ποιες σχέσεις έχουν ήδη μεταξύ τους οι άνθρωποι εκείνοι που ζουν πάνω στη γη και με τους οποίους θα αρχίσει το νέο σύστημα του Θεού, και ποια λόγια του Πέτρου που ειπώθηκαν σ’ αυτούς που αγαπούν τη μακροζωία θα προσέξουν αυτοί;

¹⁹ Αφού ο Ιεχωβά Θεός απλώνει τη σκηνή της προστασίας του πάνω απ’ αυτόν τον σημερινό ‘πολύ όχλο’ και τον περνάει με ασφάλεια μέσα από τη ‘μεγάλη θλίψη’ που πλησιάζει, εκείνοι που εισέρχονται ζωντανοί στο νέο σύστημα του Θεού πάνω στη γη θα είναι ένα ειρηνικό διεθνές πλήθος. Τα πολεμοχαρή έθνη θα έχουν τότε εξαφανιστεί! Η ανθρώπινη κοινωνία στη νέα τάξη του Θεού θα ξεκινήσει μ’ έναν ‘πολύ όχλο’ που θα επιζήσουν από τη θλίψη και οι οποίοι όλοι έχουν ήδη ειρηνικές σχέσεις μεταξύ τους. Λόγω της αγάπης τους για την αιώνια ζωή θα εξακολουθήσουν να ζουν σύμφωνα με τα λόγια που παρέθεσε ο απόστολος Πέτρος: «Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν και ίδη ημέρας αγαθάς ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού και τα χείλη αυτού από του να λαλώσιν δόλον, ας εκκλίνη από κακού και ας πράξη αγαθόν, ας ζητήση ειρήνην και ας ακολουθήση αυτήν».—1 Πέτρου 3:10, 11· Ψαλμός 34:12-14.

20. (α) Για να εκπληρωθεί ποια προφητεία σχετικά με τον εαυτό του, δε θα επιτρέψει ο Χριστός να διαταραχθεί η ειρήνη; (β) Πώς η βασιλεία του Χριστού θα είναι όμοια με τη βασιλεία του Σολομώντα;

²⁰ Μετά τη θύελλα της ‘μεγάλης θλίψης’, θα ακτινοβολεί πάνω στον καθαρισμένο πλανήτη παγγήινη ειρήνη σαν ουράνιο τόξο. Ο Βασιλιάς του Ιεχωβά, το «Αρνίον», ο Ιησούς Χριστός που θα βασιλεύσει χίλια χρόνια, δε θα επιτρέψει να διαταραχθεί εκείνη η ειρήνη. Αλλιώς, δε θα εκπλήρωνε την προφητεία που προλέχθηκε πριν από πολύ καιρό σχετικά μ’ αυτόν: «Παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού, διά να διατάξη αυτήν και να στερεώση αυτήν εν κρίσει και δικαιοσύνη από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Κυρίου των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο». (Ησαΐας 9:6, 7) Ας θυμηθούμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ‘κάτι περισσότερο από τον Σολομώντα’. (Ματθαίος 12:42) Η σαραντάχρονη βασιλεία του Βασιλιά Σολομώντα, του γιου του Δαβίδ, χαρακτηριζόταν από ειρήνη, που ταίριαζε με το όνομα του Σολομώντα, το οποίο σημαίνει «Ειρηνικός». Ο Ιησούς Χριστός, όμως, θα διατηρήσει ειρήνη για χίλια χρόνια.

«ΕΠΙ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟΝ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΑΥΤΟΥ»

21. Από τίνος το θρόνο και τη βασιλεία δεν μπορεί να αποσυνδεθεί η κυβέρνηση του Άρχοντα της Ειρήνης;

²¹ Αν διαβάσουμε πάλι το Ησαΐας 9:6, 7, θα παρατηρήσουμε ότι η «εξουσία» του Άρχοντα της Ειρήνης πρόκειται να είναι «επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού». Δεν μπορούμε να αποσυνδέσουμε αυτή την υποσχεμένη χωρίς τέλος ειρήνη από το θρόνο και τη βασιλεία του Δαβίδ, ο οποίος βασίλευσε στην Ιερουσαλήμ στη διάρκεια των ετών 1070-1037 π.Χ. Αυτή η ειρήνη δεν εξαρτάται από οποιονδήποτε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ή από τα Ηνωμένα Έθνη, την ανθρωποποίητη οργάνωση για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Γιατί συμβαίνει αυτό;

22. (α) Για ποιο λόγο ο ζήλος του Ιεχωβά θα εκπληρώσει εκείνη την προφητεία; (β) Σχετικά με τη θρησκεία, τι είδους άνθρωπος ήταν ο Δαβίδ;

²² Εξαιτίας μιας απαράβατης διαθήκης ή θείας υπόσχεσης που έκανε ο «Ιεχωβά των δυνάμεων» σχετικά με τον Βασιλιά Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ στην αρχή της βασιλείας του εκεί. Πάνω σε ποια βάση; Ο Δαβίδ δεν ήταν ούτε άθεος ούτε αγνωστικιστής. Ήταν ένας πολύ ευλαβής άνθρωπος, αλλά όχι σαν τους ειδωλολάτρες ή τους πολυθεϊστές των μη Ισραηλιτικών εθνών της εποχής του. Διαβάστε μόνοι σας τους πολλούς ψαλμούς ή λυρικά ποιήματα που συνέθεσε ο Δαβίδ και τα οποία περιέχονται στο Βιβλίο των Ψαλμών, και θα διαπιστώσετε ότι ο Δαβίδ ήταν ένας ολοκάρδιος λάτρης του Ιεχωβά, του Θεού του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Σ’ έναν από τους πιο γνωστούς ψαλμούς του, τον Ψαλμό 23, ο Δαβίδ είπε: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός. Βεβαίως χάρις και έλεος θέλουσι με ακολουθεί πάσας τας ημέρας της ζωής μου· και θέλω κατοικεί εν τω οίκω του Κυρίου εις μακρότητα ημερών». (Ψαλμός 23:1, 6) Επίσης, στον Ψαλμό 40:8, 9 είπε: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου. Εκήρυξα δικαιοσύνην εν συνάξει μεγάλη· ιδού, δεν εμπόδισα τα χείλη μου, Κύριε, συ εξεύρεις».

23, 24. (α) Τι ήθελε να κάνει ο Δαβίδ για να στεγάσει την Κιβωτό της διαθήκης αφού την έφερε στην Ιερουσαλήμ; (β) Τι είπε ο Ιεχωβά στον Δαβίδ για κάποιο οικοδομικό έργο;

²³ Ύστερα από μερικούς μήνες αφού ο Βασιλιάς Δαβίδ είχε κάνει την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσά του, φρόντισε να ανεβάσουν την ιερή Κιβωτό της Διαθήκης, «την κιβωτό του Θεού», στην Ιερουσαλήμ και να τη βάλουν σε μια σκηνή που στήθηκε κοντά στο βασιλικό παλάτι. Ο Δαβίδ αισθάνθηκε τη μεγάλη διαφορά που υπήρχε ανάμεσα στη δική του ανακτορική κατοικία, «τον οίκο των κέδρων», και στην κατοικία της Κιβωτού της Διαθήκης του Ιεχωβά. Τελικά ανέφερε στον προφήτη Νάθαν την πρόθεσή του να οικοδομήσει ένα ναό άξιο για την κιβωτό του Ιεχωβά. (2 Σαμουήλ 7:1-3) Αλλά ο Θεός μήνυσε τα παρακάτω στον Δαβίδ:

²⁴ «Αίμα πολύ έχυσας και πολέμους μεγάλους έκαμες· δεν θέλεις οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου, διότι αίματα πολλά έχυσας επί της γης ενώπιόν μου· ιδού, θέλει γεννηθή εις σε υιός, όστις θέλει είσθαι ανήρ αναπαύσεως· και θέλω αναπαύσει αυτόν από πάντων των εχθρών αυτού κύκλω· διότι Σολομών θέλει είσθαι το όνομα αυτού, και εν ταις ημέραις αυτού θέλω δώσει ειρήνην και ησυχίαν εις τον Ισραήλ· ούτος θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου».—1 Χρονικών 22:8-10.

25. Δείχνοντας ο Ιεχωβά την εκτίμησή του, τι ‘οίκο’ υποσχέθηκε να οικοδομήσει για τον Δαβίδ;

²⁵ Αυτό δε σήμαινε ότι ο Ιεχωβά δεν εκτίμησε τη γεμάτη αγάπη επιθυμία του Δαβίδ να οικοδομήσει έναν οίκο λατρείας για την τιμή του ονόματος του Θεού. Ο Ιεχωβά το εκτίμησε αυτό, και για να δείξει την εκτίμησή του έκανε μια διαθήκη ή μια ιερή υπόσχεση να οικοδομήσει «οίκον» για τον Δαβίδ, όχι ένα κατά γράμμα σπίτι για να κατοικεί αλλά έναν ‘οίκο’ μιας σειράς βασιλιάδων από την οικογένεια του Δαβίδ. Μέσω του προφήτη Νάθαν στάλθηκαν τα παρακάτω λόγια στον Βασιλιά Δαβίδ: «Ο Κύριος προσέτι αναγγέλλει προς σε ότι ο Κύριος θέλει οικοδομήσει οίκον εις σε . . . και θέλει στερεωθή ο οίκος σου και η βασιλεία σου έμπροσθέν σου έως αιώνος· ο θρόνος σου θέλει είσθαι εστερεωμένος εις τον αιώνα».—2 Σαμουήλ 7:11-16.

26. Δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του, τι είπε ο Δαβίδ με προσευχή σχετικά με το όνομα του Ιεχωβά και το σκοπό Του για τον ‘οίκο’;

²⁶ Αποδεχόμενος με ευγνωμοσύνη αυτή τη θεία διαθήκη, ο Δαβίδ είπε με προσευχή: «Και τώρα, Κύριε Θεέ, τον λόγον τον οποίον ελάλησας περί του δούλου σου και περί του οίκου αυτού ας στερεωθή εις τον αιώνα, και κάμε ως ελάλησας. Και ας μεγαλυνθή το όνομά σου έως αιώνος, ώστε να λέγωσιν, Ο Κύριος των δυνάμεων είναι ο Θεός επί τον Ισραήλ· και ο οίκος του δούλου σου Δαβίδ ας ήναι εστερεωμένος ενώπιόν σου. Διότι συ, Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, απεκάλυψας εις τον δούλον σου, λέγων, Οίκον θέλω οικοδομήσει εις σε· διά τούτο ο δούλος σου εύρηκε την καρδίαν αυτού ετοίμην να προσευχηθή προς σε την προσευχήν ταύτην. Και τώρα, Δέσποτα Κύριε, συ είσαι ο Θεός, και οι λόγοι σου θέλουσιν είσθαι αληθινοί, και συ υπεσχέθης τα αγαθά ταύτα προς τον δούλον σου· τώρα λοιπόν ευδόκησον να ευλογήσης τον οίκον του δούλου σου, διά να ήναι ενώπιόν σου εις τον αιώνα· διότι συ, Δέσποτα Κύριε, ελάλησας· και υπό της ευλογίας σου ας ήναι ο οίκος του δούλου σου ευλογημένος εις τον αιώνα».—2 Σαμουήλ 7:25-29.

27. Τι είπε ο Ιεχωβά μέσω του Ησαΐα, και αργότερα μέσω του Ιεζεκιήλ, στον Βασιλιά Σεδεκία, για να δείξει ότι ενέμενε στη διαθήκη για τη Βασιλεία με τον Δαβίδ;

²⁷ Ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά απάντησε σ’ εκείνη την προσευχή του Δαβίδ. Για το λόγο αυτό, πάνω από τριακόσια χρόνια αργότερα, μέσω του προφήτη του Ησαΐα, διακήρυξε ότι ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θα στερέωνε την εξουσία του Άρχοντα της Ειρήνης «επί τον θρόνον του Δαβίδ και επί την βασιλείαν αυτού» και θα τη διατηρούσε «από του νυν και έως του αιώνος». (Ησαΐας 9:6, 7) Πάνω από έναν αιώνα κατόπιν, όταν η βασιλεία των απογόνων του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ επρόκειτο να καταστραφεί, ο Ιεχωβά έδειξε ότι έμενε πιστός στη διαθήκη για τη Βασιλεία με τον Δαβίδ διακηρύσσοντας ότι το δικαίωμα σ’ αυτή τη βασιλεία δε θα αφαιρούνταν από τον οίκο του Δαβίδ. Απευθυνόμενος στον Σεδεκία, τον τελευταίο βασιλιά που κάθησε πάνω στο θρόνο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά μίλησε μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ και είπε: «Σήκωσον το διάδημα και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος, εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό».—Ιεζεκιήλ 21:25-27.

28. (α) Πότε ανατράπηκε η βασιλεία του οίκου του Δαβίδ, και τι αξίωμα κατείχε ο Ζοροβάβελ πάνω στον Ιούδα εβδομήντα χρόνια αργότερα; (β) Τι προφήτευσε ο Ζαχαρίας για τον καθαρισμό του οίκου του Δαβίδ;

²⁸ Ο θρόνος του Δαβίδ ανατράπηκε κατά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το έτος 607 π.Χ., και οι επιζήσαντες Ιουδαίοι εξορίστηκαν στη Βαβυλώνα. Εβδομήντα χρόνια αργότερα ένα υπόλοιπο από θεοφοβούμενους Ιουδαίους απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα για να επιστρέψει στη γη του Ιούδα και να οικοδομήσει έναν άλλο ναό στην τοποθεσία του πρώτου ναού που είχε οικοδομηθεί από τον Βασιλιά Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ ο γιος του Σαλαθιήλ, ένας απόγονος του Βασιλιά Δαβίδ, έγινε κυβερνήτης του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Ο Ιεχωβά σήκωσε τους προφήτες Αγγαίο και Ζαχαρία για να ενθαρρύνουν τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ στο έργο της ανοικοδόμησης του ναού. Δείχνοντας ακόμη οσιότητα στη διαθήκη για τη Βασιλεία με τον Δαβίδ, ο Ιεχωβά ενέπνευσε τον προφήτη Ζαχαρία να πει: «Εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι πηγή ανεωγμένη εις τον οίκον Δαβίδ και εις τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ διά την αμαρτίαν και διά την ακαθαρσίαν».—Ζαχαρίας 13:1.

29. Πότε η Ιερουσαλήμ και ο Ιούδας απέκτησαν έναν Εδωμίτη βασιλιά, και ποιο ερώτημα θα μπορούσε να δημιουργηθεί για τη διαθήκη της Βασιλείας με τον Δαβίδ;

²⁹ Περισσότερα από τετρακόσια χρόνια πέρασαν και η γη της Παλαιστίνης ήρθε κάτω από την εξουσία των ιμπεριαλιστών Ρωμαίων. Με διορισμό της Ρωμαϊκής Συγκλήτου, ένας μη Ιουδαίος Εδωμίτης που ονομαζόταν Ηρώδης ο Μέγας έγινε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ και της επαρχίας της Ιουδαίας. Μήπως ύστερα απ’ όλους αυτούς τους αιώνες, είχε ξεχάσει ο Ιεχωβά τη διαθήκη του με τον Δαβίδ για αιώνια βασιλεία, της οποίας η ειρήνη δε θα είχε τέλος; Συνολικά, πάνω από χίλια χρόνια είχαν περάσει από τότε που ο Θεός έκανε τη διαθήκη αυτή, αλλά μήπως η διαθήκη είχε τώρα αχρηστευθεί, είχε παλιώσει, και δεν έδειχνε πια σημεία ζωής επειδή φαινομενικά ήταν σε αδράνεια; Ίσως οι άπιστοι να το νόμιζαν αυτό. Αλλά τι σκεφτόταν ο Θεός;

ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΑΒΙΔ

30, 31. (α) Ποια γενεαλογική γραμμή καταγωγής από τον Βασιλιά Δαβίδ παρατηρούσε ο Ιεχωβά; (β) Τίνος την κόρη στη γενεαλογική αυτή γραμμή παρατήρησε ο Ιεχωβά, και ποιον είχε αυτή αρραβωνιαστεί για να τον παντρευτεί;

³⁰ Ο Θεός που δεν ξεχνάει, ο θείος Δημιουργός της διαθήκης για τη Βασιλεία, θεωρούσε ότι ήταν δεσμευμένος να εκπληρώσει την υπόσχεση της διαθήκης του προς τον Δαβίδ. Παρατηρούσε τους άρρενες απογόνους του πιστού Βασιλιά Δαβίδ στον οποίο είχε υποσχεθεί να οικοδομήσει έναν βασιλικό ‘οίκο’. Είδε μια από τις γραμμές απογόνων του Δαβίδ να περνάει, όχι μέσω του Βασιλιά Σολομώντα αλλά μέσω ενός άλλου γιου του Δαβίδ, του Νάθαν. Αυτή η ιδιαίτερη γραμμή περνάει μέσα από είκοσι άλλους και γεννάει τον Ζοροβάβελ, ο οποίος έγινε κυβερνήτης της Ιερουσαλήμ στις μέρες του προφήτη Ζαχαρία. Ο Ζοροβάβελ είχε ένα γιο που λεγόταν Ρησά και μετά απ’ αυτόν συνεχίστηκε μια αδιάσπαστη γραμμή απογόνων μέσω δεκαέξι άλλων, ύστερα από τους οποίους γεννήθηκε ο Ηλί σαν γιος του Ματθάτ. (Λουκάς 3:23-31) Τότε ο Θεός πρόσεξε, όχι έναν άρρενα απόγονο, αλλά μια κόρη του Ηλί. Είχε γεννηθεί στην πόλη της Βηθλεέμ, στη Ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας, στη διάρκεια του τελευταίου μισού του πρώτου αιώνα π.Χ. Λεγόταν Μαρία.

³¹ Στο πέρασμα του χρόνου η Μαρία φέρθηκε προς τα βόρεια στην πόλη Ναζαρέτ στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλιλαίας. Εκεί έφτασε σε ηλικία γάμου, και την αρραβώνιασαν για να παντρευτεί έναν ξυλουργό που λεγόταν Ιωσήφ, και ήταν γιος του Ιακώβ και κάτοικος της Ναζαρέτ.

32. Γιατί ήταν κατάλληλος ο αρραβώνας για να παντρευτεί τον Ιωσήφ, και ποιο ερώτημα δημιουργήθηκε για τον κληρονόμο τού Δαβίδ;

³² Αυτός ο αρραβώνας ήταν πολύ κατάλληλος. Γιατί; Επειδή ο Ιωσήφ, μολονότι ένας ταπεινός ξυλουργός στην αφανή πόλη της Ναζαρέτ, ήταν απόγονος του Βασιλιά Δαβίδ, όχι μέσω του Νάθαν, αλλά μέσω του πρώτου βασιλικού διαδόχου του Δαβίδ, του Σολομώντα. Έτσι ο Ιωσήφ είχε νομικά δικαιώματα στο θρόνο του βασιλικού του προγόνου Δαβίδ. Μήπως επρόκειτο ο Ιωσήφ να γίνει ο άμεσος, φυσικός πατέρας τού από πολύ καιρό αναμενόμενου αιώνιου κληρονόμου του Βασιλιά Δαβίδ;

33, 34. (α) Γιατί ο Ιεχωβά έδωσε αποδείξεις ότι ευνοούσε τη Μαρία; (β) Ποια προφητεία του Ιακώβ πάνω στο κρεβάτι του θανάτου του εκπληρώθηκε μ’ αυτά που συνέβησαν τώρα;

³³ Πριν γίνει ο γάμος και πάρει ο Ιωσήφ τη Μαρία από το σπίτι της στο σπίτι που αυτός θα έφτιαχνε γι’ αυτήν σαν νόμιμα παντρεμένη γυναίκα του, συνέβη κάτι το εξαιρετικά ασυνήθιστο, κάτι που οι άνθρωποι αυτού του εικοστού Αιώνα του Εγκεφάλου αρνούνται να πιστέψουν. Ήταν τώρα το τέλος του έτους 3 π.Χ. Ήταν ένας σημειωμένος καιρός για τον Θεό, για τον οποίο περίμενε πολύ διάστημα. Ξαφνικά έγιναν φανερές οι αποδείξεις ότι ο Θεός ήταν με τη Μαρία την κόρη τού Ηλί, όχι μόνο γιατί ήταν μία εξαιρετική Ιουδαία κοπέλα αλλά και γιατί ήταν απόγονος της βασιλικής οικογένειας του Δαβίδ από τη φυλή του Ιούδα. Έτσι αυτό που συνέβη έγινε με σκοπό να εκπληρωθεί η θεόπνευστη προφητεία που απαγγέλθηκε από τον πατριάρχη Ιακώβ για τον τέταρτο γιο του, τον Ιούδα. Αυτό συνέβη πίσω το έτος 1711 π.Χ., όταν ο Ιακώβ, λίγο πριν πεθάνει, είπε για τον Ιούδα:

³⁴ «Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας· . . . ως λέων . . . τις θέλει εγείρει αυτόν; Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ [ή, Εκείνος Του Οποίου Είναι]· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών».—Γένεσις 49:8-10.

35, 36. (α) Ποιο θαυματουργικό πράγμα είχε κάνει ο Θεός για την Ελισάβετ, την ηλικιωμένη συγγενή της Μαρίας; (β) Τι είπε ο άγγελος Γαβριήλ στη Μαρία για το σκοπό του Θεού σχετικά με το θρόνο του Δαβίδ;

³⁵ Πώς έδειξε ο Θεός ότι ήταν με τη Μαρία, το παρθένο κορίτσι από τη φυλή του Ιούδα και από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ; Ο Θεός έκανε κάτι για τη Μαρία που ήταν μεγαλύτερο απ’ αυτό που είχε κάνει για μια ηλικιωμένη συγγενή της Μαρίας που λεγόταν Ελισάβετ, τη σύζυγο του Λευίτη ιερέα Ζαχαρία. Ο Θεός αναζωογόνησε θαυματουργικά τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ώστε τώρα ήταν στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της και επρόκειτο πολύ σύντομα να γεννήσει ένα γιο που τελικά θα τον αποκαλούσαν Ιωάννη Βαφτιστή. Αλλά τι έκανε ο Θεός για την Ιουδαία παρθένα Μαρία, της οποίας ο καιρός του αρραβώνα με τον ξυλουργό Ιωσήφ δεν είχε τελειώσει ακόμη; Ο γιατρός Λουκάς μάς λέει:

³⁶ «Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας ονομαζομένην Ναζαρέτ, προς παρθένον ηρραβωνισμένην με άνδρα ονομαζόμενον Ιωσήφ, εξ οίκου Δαβίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ. Και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν, είπε· Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξί. Εκείνη δε ιδούσα διεταράχθη διά τον λόγον αυτού, και διελογίζετο οποίος τάχα ήτο ο ασπασμός ούτος. Και είπεν ο άγγελος προς αυτήν· Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ. Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή, και θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος».—Λουκάς 1:26-33.

37. Πώς εξήγησε ο Γαβριήλ στη Μαρία ότι θα γεννούσε γιο χωρίς ανθρώπινο πατέρα;

³⁷ Αυτό σήμαινε ότι ο μελλοντικός σύζυγος της Μαρίας, ο Ιωσήφ, δεν επρόκειτο να είναι ο άμεσος φυσικός πατέρας του Ιησού! Τι; Γέννηση ενός γιου χωρίς ανθρώπινο πατέρα; Για να της εξηγήσει πώς θα γινόταν αυτή η θαυματουργική παρθενική γέννηση, ο άγγελος Γαβριήλ συνέχισε και είπε: «Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού. Και ιδού, Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβεν υιόν εις το γήρας αυτής, και ούτος είναι μην έκτος εις αυτήν την καλουμένην στείραν· διότι ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ».—Λουκάς 1:34-37.

38. Τι συνέβη τώρα στη Μαρία, και τίνος Γιος θα ήταν το παιδί της;

³⁸ Δέχτηκε, όμως, η Μαρία να γίνει μ’ αυτόν τον τρόπο επίγεια μητέρα εκείνου που επρόκειτο να είναι ο αιώνιος και μόνιμος κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ; Το εδάφιο Λουκάς 1:38 μας λέει: «Είπε δε η Μαριάμ· Ιδού, η δούλη του Κυρίου· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου. Και ανεχώρησεν απ’ αυτής ο άγγελος». Κατόπιν άγιο πνεύμα ήρθε πάνω στη Μαρία, και η δύναμη του Ύψιστου Θεού την επισκίασε. Έτσι συνέλαβε θαυματουργικά, αλλά όχι από τον μελλοντικό σύζυγό της τον Ιωσήφ. Αυτό σήμαινε ότι ο Ιεχωβά Θεός ο Ύψιστος ήταν ο Πατέρας του παιδιού Ιησούς που αυτή συνέλαβε τώρα στην κοιλιά της. Άλλα θεόπνευστα εδάφια δείχνουν ότι ο Ιεχωβά μετέφερε τη ζωή του αγαπητού μονογενούς Γιου Του σε ένα ωάριο της Μαρίας και αυτή συνέλαβε. (Ιωάννης 3:16· Φιλιππησίους 2:5-11) Δεν υπήρχε τίποτα το βέβηλο σ’ αυτό. Γι’ αυτό το λόγο «Το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού». Αυτό συνέβη στον ορισμένο καιρό του Θεού, όπως είναι γραμμένο «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον [το Μωσαϊκό νόμο]».—Γαλάτας 4:4.

Ο ΜΟΝΙΜΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

39. (α) Ποιος θα έκανε τον Ιησού, το γιο της Μαρίας, βασιλιά πάνω στον οίκο του Ιακώβ; (β) Τι είδους δικαίωμα κληρονόμησε ο Ιησούς μέσω της Μαρίας;

³⁹ Αυτά που είπε ο άγγελος Γαβριήλ στη Μαρία αποδείκνυαν ότι ο γιος της Ιησούς θα ήταν ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ: «Θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος». (Λουκάς 1:32, 33) Ούτε οι Ιουδαίοι πριν από δεκαεννιά αιώνες ούτε οι φυσικοί Ιουδαίοι σήμερα θα έδιναν σ’ αυτόν τον Ιησού το θρόνο του προπάτορά του Δαβίδ. Ο ουράνιος Πατέρας, ο Ιεχωβά Θεός, ήταν εκείνος που επρόκειτο να του δώσει εκείνο το θρόνο της Βασιλείας, ο οποίος, στην περίπτωση του Δαβίδ, ήταν μόνο «επί τον οίκον του Ιακώβ», του πατριάρχη των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Έτσι μέσω της Ιουδαίας παρθένας Μαρίας ο πρωτότοκός της γιος γεννήθηκε στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ, και μέσω αυτής ο Ιησούς είχε σαρκικά φυσικά δικαιώματα στη βασιλεία του Δαβίδ. Για ν’ αποδείξει αυτό το γεγονός ο απόστολος Παύλος εμπνεύστηκε να γράψει για τα καλά νέα από τον Θεό: «Περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης διά της εκ νεκρών αναστάσεως, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών».—Ρωμαίους 1:1-4.

40. (α) Τι αισθάνθηκε την υποχρέωση να κάνει ο Ιωσήφ προς τον Θεό σχετικά με το γιο της Μαρίας, τον Ιησού, και έτσι τι μεταβίβασε στον Ιησού; (β) Τίνος γιο αποκαλεί ο Λουκάς τον Ιωσήφ, και γιατί;

⁴⁰ Όταν φανερώθηκε η εγκυμοσύνη της Μαρίας, δόθηκε στον μελλοντικό σύζυγό της μια εξήγηση και του ειπώθηκε να πάρει τη Μαρία σαν σύζυγό του σπίτι του. Ο Ιωσήφ την πήρε εκεί στη Ναζαρέτ. Αναγνώρισε την υποχρέωσή του απέναντι στον Θεό να υιοθετήσει τον Γιο του Θεού μέσω της Μαρίας σαν δικό του πρωτότοκο γιο κι έτσι να δώσει στον Ιησού το νομικό δικαίωμα για το θρόνο του Δαβίδ, εφόσον ο Ιωσήφ ήταν ένας απόγονος του Δαβίδ μέσω του Βασιλιά Σολομώντα.c (2 Σαμουήλ 7:13-16) Αυτό είναι εκείνο που έκανε ο Ιωσήφ με το να κάνει περιτομή στον Ιησού την όγδοη μέρα από τη γέννησή του και να τον ονομάσει Ιησού και επίσης με το να παρουσιάσει το βρέφος Ιησού την τεσσαρακοστή μέρα από τη γέννησή του για τις τελετουργίες του καθαρισμού για τον εαυτό του και τη Μαρία στο ναό στην Ιερουσαλήμ. (Ματθαίος 1:17-25· Λουκάς 2:21-24) Αυτός είναι ο λόγος που ονομάστηκε ‘γιος του Ιωσήφ’. (Ιωάννης 1:45· 6:42) Γι’ αυτό το λόγο, επίσης, στη γενεαλογία του γιατρού Λουκά για τον Ιησού Χριστό αναφέρεται: «Και αυτός ο Ιησούς ήρχιζε να ήναι ως τριάκοντα ετών, ων, καθώς ενομίζετο, υιός Ιωσήφ, του Ηλί». (Λουκάς 3:23) Ο Ιωσήφ, ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν γιος του Ιακώβ, αποκαλούνταν επίσης «υιός του Ηλί» γιατί είχε παντρευτεί την κόρη του Ηλί τη Μαρία κι έτσι ήταν γαμπρός του Ηλί.

41. Πού γεννήθηκε το 2 π.Χ. εκείνος που ονομάστηκε «Ιησούς ο από Ναζαρέτ»;

⁴¹ Ο Ιησούς Χριστός αποκαλέστηκε αργότερα «Ιησούς ο από Ναζαρέτ» και «Ιησούς ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας». (Ιωάννης 19:19· Ματθαίος 21:11) Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Ιησούς είχε γεννηθεί στη Ναζαρέτ; Όχι, γιατί πριν από τη γέννησή του η μητέρα του Μαρία και ο σύζυγός της Ιωσήφ, επειδή ήταν και οι δύο γεννημένοι στη Βηθλεέμ του Ιούδα, υποχρεώθηκαν να κατεβούν στη Βηθλεέμ το έτος 2 π.Χ. για λόγους απογραφής ύστερα από το διάταγμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα, του Καίσαρα Αύγουστου. Έτσι ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, η οποία αποκαλούνταν «η πόλις του Δαβίδ», επειδή και ο ίδιος ο Δαβίδ, ο γιος του Ιεσσαί, είχε γεννηθεί εκεί.—Λουκάς 2:1-7.

42, 43. Εκτός από τη μαρτυρία του Γαβριήλ ποια άλλη αγγελική μαρτυρία έχουμε ότι ο γιος της Μαρίας επρόκειτο να είναι ο Μεσσίας του Θεού;

⁴² Έχουμε και άλλη μαρτυρία εκτός από τη μαρτυρία του αγγέλου Γαβριήλ ότι αυτός ο Ιησούς ο γιος της Μαρίας επρόκειτο να είναι ο Μεσσίας ή Χριστός, ο Χρισμένος, που επρόκειτο να είναι ο μόνιμος κληρονόμος του θρόνου και της βασιλείας του Δαβίδ. Έχουμε τη μαρτυρία ενός άλλου ουράνιου αγγέλου τη νύχτα της γέννησης του Ιησού γύρω στις αρχές του Οκτωβρίου του έτους 2 π.Χ. Αυτός ο ένδοξος άγγελος εμφανίστηκε σε ποιμένες που είχαν ακόμη τα ποίμνιά τους έξω στα χωράφια κοντά στη Βηθλεέμ εκείνη την εποχή του έτους.

⁴³ Στους τρομαγμένους ποιμένες ο άγγελος είπε: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν, διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς· Θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη». Το ότι αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη γέννηση φάνηκε απ’ αυτό που συνέβηκε τότε: «Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου υμνούντων τον Θεόν και λεγόντων· Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία (ευδοκίας, κείμενο)».—Λουκάς 2:8-14.

44. Γιατί φέρθηκε το παιδί Ιησούς στην Αίγυπτο, και πώς έγινε ξυλουργός στη Ναζαρέτ;

⁴⁴ Ο Σατανάς ο Διάβολος έμαθε για τη γέννηση αυτού του Γιου του Θεού που επρόκειτο να γίνει «Χριστός Κύριος». Θέλοντας με φθόνο να κρατήσει τη διακυβέρνηση αυτού του κόσμου, ο Σατανάς ο Διάβολος προσπάθησε να βάλει να σκοτώσουν το μικρό παιδί Ιησού λίγο καιρό μετά την παρουσίασή του στο ναό στην Ιερουσαλήμ, και αυτό από το χέρι του φιλύποπτου Βασιλιά Ηρώδη του Μέγα. Έτσι ο άγγελος του Θεού είπε στον Ιωσήφ να φύγει με τη μητέρα και το παιδί στην Αίγυπτο έως ότου τον ειδοποιήσει αργότερα. Μετά το θάνατο του Βασιλιά Ηρώδη ο άγγελος του Θεού είπε στον Ιωσήφ να γυρίσει στη χώρα του λαού του. Αλλά, επειδή πάνω στη Ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας, στην οποία περιλαμβανόταν και η Βηθλεέμ, κυβερνούσε ο γιος του Ηρώδη Αρχέλαος, ο Ιωσήφ παρέκαμψε τη Βηθλεέμ και γύρισε στη Ναζαρέτ στην επαρχία της Γαλιλαίας. Εκεί ανατράφηκε ο Ιησούς και ονομάστηκε Ναζωραίος. Εκεί αυτός ο μελλοντικός Βασιλιάς εργάστηκε σαν ξυλουργός.—Ματθαίος 2:1-23· 13:55· Μάρκος 6:1-3.

45. (α) Τι έπρεπε να έχει ο Ιησούς, όπως είχε ο Δαβίδ, για να γίνει πραγματικά ο Μεσσίας ή Χριστός; (β) Πότε και γιατί πήγε ο Ιησούς στον Ιορδάνη Ποταμό να βαφτιστεί;

⁴⁵ Ωστόσο, η λέξη Χριστός ή Μεσσίας, που σημαίνει Χρισμένος, δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στον Ιησού παρά μόνο όταν πραγματικά χρίστηκε. Ο πρόγονός του, ο βοσκός Δαβίδ από τη Βηθλεέμ, είχε χριστεί από τον προφήτη του Θεού Σαμουήλ πολλά χρόνια πριν ενθρονιστεί πραγματικά σαν βασιλιάς στον Ισραήλ. (1 Σαμουήλ 16:1-13· 2 Σαμουήλ 2:1-4· 5:1-3) Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Ιησού. Όταν σαν άνθρωπος ήταν στο τριακοστό έτος της ηλικίας του, ο συγγενής του, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής, άρχισε το έργο του βαφτίσματος γιατί τότε άρχισε να αναγγέλλει τη βασιλεία του Θεού, λέγοντας: «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». (Ματθαίος 3:1, 2) Απ’ αυτή την αναγγελία ο Ιησούς ήξερε ότι είχε φθάσει ο καιρός για ν’ αρχίσει και ο ίδιος να ασχολείται αποκλειστικά με τα συμφέροντα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Καθώς πλησίαζε το τέλος του τριακοστού έτους της ανθρώπινης ζωής του εγκατέλειψε τη Ναζαρέτ και πήγε στον Ιωάννη, ο οποίος βάφτιζε στον Ιορδάνη Ποταμό. Γιατί; Όχι για να βαφτιστεί συμβολίζοντας τη μετάνοιά του για αμαρτίες, αφού δεν είχε καμιά, αλλά για να συμβολίσει την παρουσίαση του εαυτού του πλήρως στον Ιεχωβά Θεό για να κάνει το θείο θέλημα σχετικά με τη «βασιλεία των ουρανών», τη βασιλεία του Θεού. Ο Ιωάννης δεν το κατάλαβε αυτό. Γι’ αυτό διαβάζουμε:

46. (α) Πώς ο Ιησούς έγινε εκεί στο βάφτισμά του ο Μεσσίας ή Χριστός; (β) Γιατί ο Θεός αποκάλεσε εκεί τον βαφτισμένο Ιησού Γιο του;

⁴⁶ «Τότε έρχεται ο Ιησούς από της Γαλιλαίας εις τον Ιορδάνην προς τον Ιωάννην διά να βαπτισθή υπ’ αυτού. Ο δε Ιωάννης εκώλυεν αυτόν, λέγων· Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ; Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην. Τότε αφίνει αυτόν. Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού, ηνοίχθησαν εις αυτόν οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν· και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα· Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην». (Ματθαίος 3:13-17) Μ’ αυτή την έλευση του αγίου πνεύματος του Θεού πάνω στον βαφτισμένο Ιησού, αυτός χρίστηκε, όχι από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή, αλλά από τον Θεό. Με τον τρόπο αυτό έγινε ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Χρισμένος. Αυτό συνέβη στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 29 μ.Χ. Ο Θεός τον ανήγγειλε τότε σαν Γιο του, επειδή τώρα με το άγιο πνεύμα του είχε γεννήσει τον Ιησού να είναι πνευματικός Γιος του. (Ιωάννης 1:32-34) Τώρα ήταν ένας πνευματικός Μεσσίας ή Χριστός, ανώτερος από έναν ανθρώπινο Μεσσία.

47. Ποιες ευκαιρίες για να γίνει ένας απλός ανθρώπινος Μεσσίας απέρριψε ο Ιησούς, και ποιο έργο ανέλαβε σύμφωνα με το χρίσμα του;

⁴⁷ Μήπως ο Ιησούς προσπάθησε να γίνει επίγειος βασιλιάς «επί τον οίκον του Ιακώβ», στην Ιερουσαλήμ; Όχι! Στην έρημο του πειρασμού, αρνήθηκε μια προσφορά που του έγινε από τον Σατανά τον Διάβολο να τον κάνει βασιλιά, όχι απλώς πάνω στον οίκο του Ιακώβ, αλλά πάνω σ’ όλα τα βασίλεια αυτού του κόσμου. (Ματθαίος 4:1-11· Λουκάς 4:1-13) Αργότερα, αφού έκανε ένα θαύμα τρέφοντας ένα πλήθος, απέφυγε την προσπάθεια χιλιάδων Ιουδαίων που είχαν χορτάσει, να τον κάνουν επίγειο βασιλιά τους. (Ιωάννης 6:1-15) Ήξερε ότι η βασιλεία του επρόκειτο να έρθει από Εκείνον που τον είχε χρίσει να είναι Μεσσιανικός Βασιλιάς, από τον Ιεχωβά Θεό. Εκτιμώντας το προκαταρκτικό έργο που του είχε ανατεθεί όταν χρίστηκε με το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς ανέλαβε το ειδικό έργο να διδάξει και να κηρύξει τη βασιλεία του Θεού σ’ ολόκληρη τη γη του «οίκου του Ιακώβ». Ιδιαίτερα το έκανε αυτό μετά τη φυλάκιση του Ιωάννη του Βαφτιστή στο έτος 30 μ.Χ.

48. Ποια προφητεία του Ησαΐα διάβασε ο Ιησούς στους Ναζωραίους στη συναγωγή της Ναζαρέτ, και τι αγωνίστηκε να κάνει τον υπόλοιπο χρόνο της επίγειας ζωής του;

⁴⁸ Στη συναγωγή στη Ναζαρέτ διάβασε στους Ναζωραίους την προφητεία του Ησαΐα 61:1, 2, λέγοντας: «Πνεύμα Κυρίου του Θεού είναι επ’ εμέ· διότι ο Κύριος με έχρισε διά να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· διά να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Κυρίου». Έχοντας αυτό σαν θέμα για την ομιλία του, ο βαφτισμένος Ιησούς άρχισε λέγοντας: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών». (Λουκάς 4:16-21) Μ’ αυτό έδωσε στους πρώην συμπολίτες του να καταλάβουν ότι αυτός ήταν ο Χρισμένος του Ιεχωβά, ο Μεσσίας, ο Χριστός. Σ’ όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του προσπάθησε να εκπληρώσει αυτό για το οποίο τον είχε εξουσιοδοτήσει το χρίσμα του με το πνεύμα του Ιεχωβά, αυτό που του είχε ανατεθεί να κάνει.

49, 50. (α) Σχημάτισε ο Ιησούς κάποιο στράτευμα για να επανιδρύσει τη βασιλεία του Ισραήλ; (β) Ποια εξήγηση έδωσε ο Ιησούς στον Πιλάτο για το γεγονός ότι ήταν βασιλιάς κι όμως δεν πολεμούσε για μια βασιλεία;

⁴⁹ Γι’ αυτό, δεν αναμίχθηκε στην πολιτική αυτού του κόσμου ούτε δημιούργησε κάποιο στράτευμα σαν τους Μακκαβαίους για να διώξει τους Ρωμαίους από τη χώρα και να επανιδρύσει τη βασιλεία του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Γιατί όχι;

⁵⁰ Το λόγο για τον οποίο δεν το έκανε αυτό τον εξήγησε στον Ρωμαίο κυβερνήτη, τον Πόντιο Πιλάτο, στον οποίο είχε παραδοθεί από τους θρησκευτικούς εχθρούς του για να εκτελεστεί σαν στασιαστής εναντίον της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Σ’ απάντηση στο ερώτημα του κυβερνήτη, «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» ο Ιησούς τελικά είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, διά να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν». Σ’ αυτό ο Πιλάτος είπε: «Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ;» Δίνοντας μαρτυρία για την αλήθεια, ο Ιησούς απάντησε: «Συ λέγεις ότι βασιλεύς είμαι εγώ». Ναι, ήταν βασιλιάς μιας βασιλείας που δεν είναι μέρος του κόσμου στον οποίο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν τότε η παγκόσμια δύναμη.—Ιωάννης 18:33-37.

51, 52. (α) Τι οδηγίες έδωσε ο Ιησούς στους «ακολούθους» του να κάνουν; (β) Είπε ο Ιησούς στους δώδεκα αποστόλους και κατόπιν στους εβδομήντα ευαγγελιστές να αναπτύξουν πολιτική δράση ή να κάνουν ευαγγελιστικό έργο, και πώς;

⁵¹ Ποιους εννοούσε ο Ιησούς με τα λόγια, «οι υπηρέται μου»; Εννοούσε τους άοπλους μαθητές του, στους οποίους περιλαμβάνονταν και οι δώδεκα απόστολοί του («απεσταλμένοι»). Και αυτούς επίσης τους είχε διδάξει να απέχουν από την πολιτική αυτού του κόσμου και τις βίαιες διαμάχες της και να ειδικευτούν στη διδασκαλία και στο κήρυγμα με ειρηνικό τρόπο των καλών νέων της υποσχεμένης βασιλείας του Θεού.

⁵² Όταν σε μια περίπτωση απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του, δεν τους είπε να οργανώσουν κάποιο παράνομο πολιτικό κίνημα και να οδηγήσουν τους Ιουδαίους σε επανάσταση· αλλά είπε: «Και υπάγοντες κηρύττετε, λέγοντες ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε· δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε». (Ματθαίος 10:1-8) Όταν ο Ιησούς έστειλε αργότερα άλλους εβδομήντα ευαγγελιστές τούς έδωσε παρόμοιες οδηγίες και τους είπε τι να κηρύττουν, λέγοντας: «Και εις ήντινα πόλιν εισέρχησθε και σας δέχωνται, τρώγετε τα παρατιθέμενα εις εσάς, και θεραπεύετε τους εν αυτή ασθενείς και λέγετε προς αυτούς· Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού».—Λουκάς 10:1-9.

53, 54. (α) Ποιο κήρυγμα προείπε ο Ιησούς στην προφητεία του για την παρουσία του και τη συντέλεια αυτού του συστήματος; (β) Σε τι δεν επιτρέπει αυτό το έργο του κηρύγματος να αναμιχθούν, αφού σύμφωνα μ’ αυτά που γνωρίζουν, από ποια πηγή δεν πρόκειται να έρθει η κυβέρνηση την οποία κηρύττουν;

⁵³ Στις 11 του Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ακριβώς πριν από το θάνατό του τη Μέρα του Πάσχα, ο Ιησούς έδωσε την αξιοσημείωτη προφητεία του σχετικά με τη μελλοντική παρουσία του και τη συντέλεια του συστήματος πραγμάτων. Σ’ αυτή την προφητεία δεν παρέλειψε να προείπει το σπουδαίο έργο που θα έπρεπε να κάνουν οι ακόλουθοί του, οι μαθητές του, γιατί είπε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος». (Ματθαίος 24:3-14) Πριν από το πλήρες τέλος αυτού του συστήματος πρέπει να γίνει σ’ όλον τον κόσμο από τους μαθητές του αυτό το παγκόσμιο κήρυγμα της βασιλείας: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη». (Μάρκος 13:10) Αυτό το ειρηνικό κήρυγμα της βασιλείας ανάμεσα σ’ όλα τα έθνη δε θα τους επέτρεπε να αναμιχθούν στην κοσμική πολιτική και να ταχθούν με κάποια πλευρά στις διεθνείς συγκρούσεις.

⁵⁴ Όπως ο Αρχηγός τους Ιησούς Χριστός, έτσι κι αυτοί έπρεπε μόνο να κηρύττουν τα καλά νέα της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Δεν είχαν πάρει την εξουσία ούτε τη δύναμη να εγκαταστήσουν αυτή τη βασιλεία πάνω στη γη. Αυτή δεν επρόκειτο να είναι μια γήινη κυβέρνηση· δεν ήταν «εντεύθεν, [απ’ αυτή την πηγή, ΜΝΚ ]». Ήταν μια ουράνια κυβέρνηση με υπερανθρώπινη δύναμη πάνω απ’ όλο το ανθρώπινο γένος. Φυσιολογικά, λοιπόν, μόνο ο Ύψιστος Θεός του ουρανού θα μπορούσε να εγκαθιδρύσει αυτή τη Μεσσιανική κυβέρνηση πάνω σ’ όλους τους κατοίκους της γης.

55. Σχετικά με την εκτέλεση του χρίσματός του και την εκπλήρωση των Βιβλικών προφητειών, μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις ότι ο Ιησούς έχει τα προσόντα να κυβερνήσει όλο το ανθρώπινο γένος;

⁵⁵ Ποιος, λοιπόν, στον ουρανό ή στη γη, μπορεί να βρει ελάττωμα στην επίγεια ζωή του Μεσσία, του Χριστού, του χρισμένου να κυβερνά σαν βασιλιάς πάνω σ’ όλο το ανθρώπινο γένος για χίλια χρόνια; Ποιος μπορεί δίκαια να έχει αντίρρηση στο να γίνει ο Ιησούς ο Χιλιετής Βασιλιάς με τη δικαιολογία ότι δεν είναι άξιος ή ότι δεν έχει τα κατάλληλα προσόντα; Κανείς. Δείχνοντας την άμεμπτη ζωή του Ιησού πάνω στη γη, ο απόστολος Πέτρος είπε στον Ρωμαίο εκατόνταρχο Κορνήλιο και στους Εθνικούς φίλους του: «Τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα, το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης, πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με Πνεύμα Άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού· και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ». (Πράξεις 10:37-39) Όλη η μαρτυρία αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός πάνω στη γη εκπλήρωσε όλα όσα του είχαν ανατεθεί να κάνει με το χρίσμα του. Εκπλήρωσε όλες τις Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον εαυτό του, ακόμη και μέχρι τον μαρτυρικό θάνατό του.

[Υποσημειώσεις]

Κεφάλαιο 5

Πώς Εγκαθίστανται στην Εξουσία οι Συμβασιλείς

 1. Γιατί δεν μπορεί να υπάρχει κανένας άλλος πιο κατάλληλος βασιλιάς για τους ανθρώπους από τον Ιησού Χριστό;

ΠΟΙΟΝ καλύτερο βασιλιά από τον Ιησού Χριστό, τον Γιο του Θεού, θα μπορούσαν να έχουν σαν κυβερνήτη τους όλοι οι άνθρωποι; Ποιος ανθρώπινος βασιλιάς αγάπησε το λαό του τόσο πολύ ώστε ν’ αφήσει όλη τη δόξα και να καταθέσει τη ζωή του χωρίς να φταίει, για χάρη του λαού του; Αλλά κι αν ακόμη ανιδιοτελώς κατέθετε τη ζωή του για το λαό του, ποια μόνιμη ωφέλεια θα είχε αυτό γι’ αυτούς; Στην περίπτωση, όμως, του Ιησού Χριστού του Γιου του Θεού, αυτός άφησε την ουράνια δόξα του που είχε κοντά στον Πατέρα του και έγινε ένας απλός άνθρωπος, τέλειος, βέβαια, αλλά ωστόσο «ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων». (Ψαλμός 8:5· Εβραίους 2:9) Κατόπιν, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ταπείνωσε τον εαυτό του ακόμη περισσότερο μέχρι που θανατώθηκε βίαια από ανθρώπους αφού ο Θεός τον είχε ήδη χρίσει να είναι ο Μεσσιανικός Βασιλιάς. Αυτό όχι μόνο ήταν μια απαράμιλλη εκδήλωση αγάπης για το ανθρώπινο γένος, αλλά ο θάνατός του προμήθευσε επίσης μια τέλεια ανθρώπινη θυσία δεκτή από τον Θεό για το αιώνιο όφελος όλου του ανθρώπινου γένους. Ποιος θα μπορούσε καλύτερα απ’ αυτόν να αποδείξει ότι ήταν ο κατάλληλος βασιλιάς για το ανθρώπινο γένος;

 2. (α) Πώς οι άνθρωποι σήμερα μοιάζουν με τους ανθρώπους του πρώτου αιώνα από την άποψη της ανάγκης που έχουν για τον Ιησού Χριστό σαν βασιλιά; (β) Τι είναι εκείνο που πραγματικά μετράει σχετικά με το ποιον θα έχει βασιλιά το ανθρώπινο γένος;

² Πριν από δεκαεννέα αιώνες άνθρωποι που πίστευαν μόνο σε πολιτικές κυβερνήσεις δεν τον ήθελαν για βασιλιά· αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο φώναξαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη να τον εκτελέσει σαν ψευδόχριστο, σαν έναν ψεύτικο Μεσσία. Σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων ακόμη και μέσα στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο, δεν τον θέλει σαν πραγματικό Βασιλιά αλλά είναι δραστήριοι στην πολιτική υποστηρίζοντας την ανθρώπινη διακυβέρνηση και περιφρονούν, εναντιώνονται και διώκουν τους Χριστιανούς που πραγματικά μιμούνται τον Αρχηγό τους τον Ιησού. Αλλά τι σημασία έχει αν η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα δε θέλει τον Ιησού Χριστό σαν πραγματικό ουράνιο Βασιλιά τους; Μήπως αυτό έχει καμιά αποφασιστική σημασία για το ανθρώπινο γένος, τους ζωντανούς και τους νεκρούς; Εκείνο που μετράει είναι η απόφαση του Παντοδύναμου Θεού. Αυτός επιδοκίμασε τον Γιο του Ιησού τον καιρό που βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή στον Ιορδάνη Ποταμό. Επιδοκίμασε τον Γιο του Ιησού τον καιρό που ο πιστός Γιος του μεταμορφώθηκε ένδοξα μπροστά σε τρεις μάρτυρες σ’ ένα πολύ ψηλό βουνό στη βόρεια Παλαιστίνη. (Ματθαίος 3:17· 17:5) Ο Θεός επιδοκίμασε τον αναμάρτητο Γιο του όταν, καθώς ο Γιος του πέθαινε πάνω στον πάσσαλο της εκτέλεσης στο Γολγοθά, φώναξε με δυνατή φωνή: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου».—Λουκάς 23:46.

 3. (α) Ποια έξοχη έκφραση επιδοκιμασίας έδωσε ο Θεός για τον Γιο του Ιησού Χριστό που πέθανε μαρτυρικό θάνατο; (β) Σε τι επίπεδο ζωής τον ανέστησε ο Θεός;

³ Σε μια έξοχη έκφραση της επιδοκιμασίας του για τον Γιο του ο οποίος υπέστη μαρτυρικό θάνατο, ο Θεός ο οποίος κατορθώνει αυτά που οι ασήμαντοι άνθρωποι ονομάζουν απίστευτα, ανέστησε τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς την τρίτη μέρα. Και σε τι επίπεδο ζωής; Σαν έναν απλό άνθρωπο από αίμα και σάρκα, «ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων»; Όχι! αλλά σ’ ένα επίπεδο ζωής πολύ υψηλότερο από το επίπεδο των αγγέλων, σ’ ένα ουράνιο επίπεδο ζωής υψηλότερο από εκείνο που είχε όταν ‘εκκένωσε εαυτόν’ τον καιρό που υποτάχθηκε και δέχτηκε να μεταφερθεί η ζωή του στη μήτρα της παρθένας Ιουδαίας Μαρίας. (Φιλιππησίους 2:5-11) Ο απόστολος Πέτρος, που ήταν ένας από τους πρώτους που τον είδε σ’ ένα υλοποιημένο σώμα μετά την ανάστασή του, είπε: «Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα, σώζει και ημάς την σήμερον, . . . διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, όστις είναι εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις».—1 Πέτρου 3:21, 22· Εβραίους 1:1-4· Λουκάς 24:34· 1 Κορινθίους 15:5.

 4, 5. Πώς ο Ιησούς Χριστός ο «υιός του Δαβίδ» έγινε ο «Κύριος» του Δαβίδ, και ποιος είναι ο πρώτος που το τόνισε αυτό;

⁴ Έτσι ο θριαμβευτής Γιος του Θεού που είχε γίνει ένας «υιός του Δαβίδ» μέσω παρθενικής γέννησης στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ έγινε πολύ ανώτερος από τον Βασιλιά Δαβίδ. Ο απόστολος Πέτρος το τόνισε αυτό στη θεόπνευστη ομιλία του σε χιλιάδες Ιουδαίους τη μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων, την πεντηκοστή μέρα από την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Ο Πέτρος, γεμάτος με άγιο πνεύμα, τους είπε:

⁵ «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς, λέγει όμως αυτός, Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε».—Πράξεις 2:32-36.

 6. (α) Τι θα πρέπει να αναγνωρίσει για τον Ιησού ο Δαβίδ μετά την ανάστασή του; (β) Τι είδους γενεαλογικά αρχεία έχει ο Ιησούς σαν άνθρωπος;

⁶ Όταν στο μέλλον ο Δαβίδ αναστηθεί κάτω από τη Μεσσιανική βασιλεία θα πρέπει να αναγνωρίσει τον δοξασμένο Ιησού Χριστό σαν «Κύριόν» του. Τότε ο Δαβίδ θα τον αποκαλέσει ‘ο Κύριός μου’. (Ψαλμός 110:1) Θα πρέπει να αναγνωρίσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, εξυψωμένο από τη γη στον ουρανό, σαν τον πιο σπουδαίο από τους απογόνους του, ‘τη ρίζα και το γένος του Δαβίδ’, ‘Τον Λέοντα από τη φυλή Ιούδα, τη ρίζα του Δαβίδ’. (Αποκάλυψις 22:16· 5:5) Αυτός είναι ο λόγος που η γενεαλογία των απογόνων του Δαβίδ μέσα από δύο γραμμές καταγωγής καταλήγει στον Ιησού τον γιο της Ιουδαίας παρθένας Μαρίας. Στην πραγματικότητα, η γενεαλογία του Ιησού Χριστού, φτάνει πιο πίσω ακόμη, όχι μόνο στον Βασιλιά Δαβίδ, ούτε απλώς στον πατριάρχη Αβραάμ, αλλά μέχρι και τον πρώτο Αδάμ, ο οποίος, τη μέρα της δημιουργίας του στον Κήπο της Εδέμ ονομάστηκε «υιός του Θεού». (Ματθαίος 1:1-18· Λουκάς 3:23-38) Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος του οποίου η γενεαλογία μέχρι τον πρώτο ανθρώπινο ‘γιο του Θεού’ διατηρήθηκε χωρίς διακοπή ή κενό σ’ όλη της τη μακρά γραμμή.

 7. (α) Για πόσο διάστημα βασίλευσε στον Ισραήλ η βασιλική δυναστεία της οικογένειας του Βασιλιά Δαβίδ; (β) Για πόσο διάστημα θα βασιλεύσει ο Ιησούς Χριστός χωρίς κανέναν γήινο αντίπαλο, και πώς θα γίνει αυτό;

⁷ Ο Βασιλιάς Δαβίδ βασίλευσε στον Ισραήλ μόνο σαράντα χρόνια. (1 Βασιλέων 2:10, 11· 1 Χρονικών 29:26, 27) Συνολικά, μέσω μιας γραμμής είκοσι αντρών διαδόχων του Βασιλιά Δαβίδ, η βασιλική του οικογένεια βασίλευσε στον Ισραήλ για 470 χρόνια, ή από το 1077 ως το 607 π.Χ. Ποια άλλη δυναστεία βασιλιάδων σε μια οικογένεια μπορεί να δείξει κάτι παρόμοιο σ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα; Ωστόσο, ο Ιησούς Χριστός, σαν ουράνιος Κύριος του Δαβίδ, θα βασιλεύσει χωρίς επίγειο αντίπαλο βασιλιά για χίλια χρόνια πάνω σ’ όλη την ανθρωπότητα. Και ούτε πρόκειται να έχει διαδόχους στον ουράνιο θρόνο του γιατί αυτός είναι αθάνατος. Έχει «δύναμιν ζωής ατελευτήτου»· κι έτσι, «επειδή μένει εις τον αιώνα», μπορεί να έχει βασιλεία «αμετάθετον». (Εβραίους 7:16, 24) Όπως είπε ο άγγελος Γαβριήλ στη Μαρία στη Ναζαρέτ, «της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος». (Λουκάς 1:33) Συνεπώς, αυτός είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ.

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΟΧΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ

 8, 9. (α) Πρόκειται οι 144.000 να είναι διάδοχοι του Ιησού Χριστού, και πώς μίλησε αυτός για τα προνόμιά τους στη Βασιλεία, αφού είχε θεσπίσει το Δείπνο του Κυρίου; (β) Πώς προείπε ο Δανιήλ την ίδια αυτή συντροφική συμμετοχή;

⁸ Οι 144.000 συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού δεν είναι διάδοχοί του στη Βασιλεία. Είναι απλώς συμβασιλείς, πάνω στους οποίους Αυτός είναι η από τον Θεό διορισμένη Κεφαλή. Γι’ αυτό, ο τρόπος με τον οποίο εκθέτει το ζήτημα αυτό η Αποκάλυψη 20:4 είναι: «Και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού [όχι, μετά τον Χριστό] τα χίλια έτη». Είναι όπως ακριβώς είπε ο Ιησούς Χριστός στους πιστούς αποστόλους του τη νύχτα του Πάσχα, αφού είχε θεσπίσει ένα νέο εορτασμό που έφτασε να ονομάζεται το Δείπνο ή το Βραδινό Φαγητό του Κυρίου: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ». (Λουκάς 22:28-30) Εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Χριστό, ο προφήτης Δανιήλ έστρεψε την προσοχή προς αυτή την ίδια μελλοντική συντροφική συμμετοχή, λέγοντας:

⁹ «Αλλ’ οι άγιοι του Υψίστου θέλουσι παραλάβει την βασιλείαν και θέλουσιν έχει το βασίλειον εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος. Ήλθεν ο Παλαιός των ημερών και εδόθη η κρίσις εις τους αγίους του Υψίστου· και ο καιρός έφθασε και οι άγιοι έλαβον την βασιλείαν. Και η βασιλεία και η εξουσία και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υποκάτω παντός του ουρανού θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου, του οποίου (των οποίων, ΜΝΚ ) η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος, και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει (υπηρετήσει, ΜΝΚ ) και υπακούσει εις αυτόν (εις αυτούς, ΜΝΚ )».—Δανιήλ 7:18, 22, 27.

10, 11. (α) Τι πρέπει να λεχθεί για το αν οι 144.000 θα έχουν διαδόχους και για το ότι είναι «απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον»; (β) Λόγω ποιου φρονήματός τους δεν πρέπει να φοβάται κανείς αυτούς τους 144.000 βασιλιάδες;

¹⁰ Απ’ αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι 144.000 άγιοι του Ύψιστου Θεού θα είναι βασιλιάδες με τον Χριστό για χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους. Γι’ αυτούς λέγεται: «Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη. Ούτοι ηγοράσθησαν από των ανθρώπων απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον». (Αποκάλυψις 14:4) Αφού αγοράστηκαν ανάμεσα από τους ανθρώπους, ήταν κάποτε συνηθισμένοι άντρες και γυναίκες όπως ακριβώς όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβίζει τους κατοίκους της γης πάνω στους οποίους θα βασιλεύσουν αυτοί οι 144.000. Αυτοί έχουν γίνει «άγιοι» όπως ακριβώς πρέπει να είναι εντελώς «άγια» οποιαδήποτε «απαρχή εις τον Θεόν και εις το Αρνίον». Μήπως υπάρχει κάτι από τη διακυβέρνηση του Ιησού Χριστού που να μας προκαλεί φόβο; Όχι! Με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει τίποτα που να μας ανησυχεί σχετικά με τη διακυβέρνηση απ’ αυτούς τους 144.000 οι οποίοι «ηγοράσθησαν από των ανθρώπων». Αυτοί έχουν υπακούσει στη συμβουλή του αποστόλου Παύλου: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού». (Φιλιππησίους 2:5) Επίσης, πρόσεξαν τη συμβουλή του αποστόλου Πέτρου στην 1 Πέτρου 4:1:

¹¹ «Επειδή λοιπόν ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα, οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα, διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας».

12. (α) Τι προόρισε ο Θεός σχετικά με τους συμβασιλείς του Χριστού; (β) Πότε και πώς έδωσε ο Ιεχωβά Θεός την πρώτη του αναγνώριση σ’ αυτή την κυβερνητική τάξη;

¹² Είναι φανερό ότι οι 144.000 πρέπει να έχουν αναπτύξει μέσα τους το φρόνημα, την ηθική και πνευματική εικόνα του Αρχηγού και Δασκάλου τους Ιησού Χριστού. Αυτή είναι μία από τις απαιτήσεις που προκαθόρισε ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτούς. Μολονότι δεν προκαθόρισε τα άτομα ανάμεσα από το ανθρώπινο γένος που θα αποτελούσαν εκείνους που θα έφερναν μέσα τους την εικόνα του Ιησού Χριστού, ο Θεός πραγματικά προκαθόρισε πόσοι θα ήταν αυτοί—144.000. Πραγματικά προκαθόρισε πώς θα πολιτευόταν μ’ αυτούς και σε ποια ουράνια κατάσταση θα τους έφερνε. Επειδή ο Ιεχωβά Θεός, από τον καιρό ακριβώς της ανταρσίας του ανθρώπου στον Κήπο της Εδέμ, ενδιαφέρθηκε για την κυβέρνηση ενός νέου συστήματος πραγμάτων πάνω στο ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό το λόγο έδωσε την πρώτη του αναγνώριση σ’ αυτή την κυβερνητική τάξη. Αυτή την αναγνώρισή του τη διατύπωσε στη θεία απόφαση που απήγγειλε στον Σατανά τον Διάβολο, «τον όφιν τον αρχαίον», λέγοντας: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού».—Γένεσις 3:15.

13, 14. (α) Τι είναι ο Ιησούς Χριστός σχετικά με το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας του Θεού; (β) Τι έγραψε για ενθάρρυνση ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς που αγωνίζονται να κάνουν την κλήση τους βέβαιη;

¹³ Βέβαια, ο Ιησούς Χριστός είναι ο κυριότερος από το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας του Θεού. Αλλά αυτό το σπέρμα περιλαμβάνει επίσης εκείνους τους πιστούς μαθητές οι οποίοι πρόκειται να συμμετάσχουν με τον Χριστό στη συντριβή του κεφαλιού του Όφι. (Ρωμαίους 16:20) Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος σε μια εκκλησία ατόμων που είχαν κληθεί και αγωνίζονταν να κάνουν ασφαλή και αμετάκλητη την κλήση τους, έγραψε για να τους ενθαρρύνει στα εδάφια Ρωμαίους 8:28-32:

¹⁴ «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού· διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε. Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί προς ταύτα; Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών; Επειδή όστις τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;»

15. (α) Πώς, σύμφωνα με τον προορισμό του Θεού, θα είναι η κυβέρνηση της νέας Του τάξης συνεπής προς τον εαυτό της; (β) Πώς, με την ενέργεια του Θεού, αυτοί που θα αποτελούν την κυβέρνηση θα είναι «δίκαιοι»;

¹⁵ Σημειώστε ότι αυτοί που καλούνται, άσχετα με το ποιοι μπορεί να είναι αυτοί ατομικά, «τούτους . . . προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών». Αυτό απαιτεί και εξασφαλίζει ότι όλοι αυτοί θα είναι Χριστοειδείς σαν γιοι του Θεού. Έτσι ο Θεός προκαθόρισε ότι η κυβέρνηση της μελλοντικής νέας Του τάξης έπρεπε να είναι μια αρμονική κυβέρνηση, όχι διαιρεμένη εσωτερικά, ούτε με διαφωνίες μέσα της. Καθένας σ’ εκείνη την κυβέρνηση πρέπει να είναι «δίκαιος». Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός πρέπει να κάνει ειδική προμήθεια, αλλά όμως δίκαιη προμήθεια, για να ανακηρύξει αυτούς που θα προσκαλούσε «δίκαιους», κι αυτό το κάνει μέσω του αίματος του Αρνίου Ιησού Χριστού. Όταν τους αναστήσει από τους νεκρούς, θα τους κάνει δίκαιους σαν τέλεια πνευματικά πλάσματα σύμφωνα με τη δίκαιη προσωπικότητά τους. (Ρωμαίους 5:1, 9· 8:1) Αυτούς τους οποίους ο Θεός ανακηρύσσει δίκαιους τώρα λόγω της πίστης τους στο αίμα του Ιησού Χριστού, ο Θεός τούς εξυψώνει, τους τιμά, τους δοξάζει με ευλογητά προνόμια στην υπηρεσία Του τώρα πάνω στη γη. Βάζει μπροστά τους μελλοντική δόξα στη Βασιλεία.

16. Πώς έδειξε ο Ιησούς στους μαθητές του το αν οι πολιτικοί αυτού του κόσμου είναι παραδείγματα για μίμηση;

¹⁶ Όλο το ανθρώπινο γένος μπορεί να είναι βέβαιο ότι εκείνοι τους οποίους ο Θεός επιδοκιμάζει και ανασταίνει στη δόξα της Βασιλείας, δε θα συμπεριφερθούν όταν βρεθούν σ’ εκείνο το αξίωμα όπως κάνουν οι πολιτικοί των τωρινών κοσμικών κυβερνήσεων. Ο Ιησούς δεν έβαλε μπροστά στους μαθητές του τους πολιτικούς αυτού του κόσμου σαν παραδείγματα για μίμηση. Δε θα υπάρχουν πολιτικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στους 144.000 συντρόφους στην ουράνια Βασιλεία. Σύμφωνα μ’ αυτά που διαβάζουμε στο Λουκάς 22:24-27 ο Ιησούς είπε: «Έγινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος. Ο δε είπε προς αυτούς· Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά, και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως, αλλ’ ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γίνει ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών. Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ’ εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών».

17. Γιατί όταν ο Ιησούς στάλθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο ήταν πραγματικά Πρεσβευτής του Θεού στο ανθρώπινο γένος;

¹⁷ Πριν από δύο χιλιάδες περίπου χρόνια ο Γιος του Θεού στάλθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά όχι για να γίνει ένας πολιτικός που θα έκανε ψηφοθηρία ή αγώνα εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του, έστω και στο έθνος Ισραήλ. Ήρθε να κάνει αυτό που κανένας πολιτικός δεν μπορεί να κάνει, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους όλων των φυλών και των εθνών με τον Θεό με τον οποίο βρίσκονταν σε έχθρα. Ήρθε για να φέρει το ανθρώπινο γένος πίσω σε ειρηνικές, φιλικές σχέσεις με τον μεγάλο Ζωοδότη, τον Ιεχωβά Θεό. Αυτό σήμαινε αυτοθυσία για τον Γιο του Θεού. Σωστά λοιπόν λέγεται ότι είναι ο Πρεσβευτής από τον Θεό, που στάλθηκε σε μια εχθρική φυλή ανθρώπων για να τους ικετεύσει να συμφιλιωθούν με τον Θεό κι έτσι να αποφύγουν την καταστροφή απ’ Αυτόν.

18. Με ποιον τρόπο ανταποκρίθηκαν στον Πρεσβευτή του Θεού εκείνοι που έγιναν μαθητές του Χριστού; Με ποια αποτελέσματα;

¹⁸ Οι Χριστιανοί μαθητές ήταν εκείνοι που δέχτηκαν αυτόν τον Πρεσβευτή από τον Θεό καθώς και το πρεσβευτικό του έργο για χάρη τους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε σ’ αυτούς τους μαθητές στη Ρώμη και είπε: «Ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού. Διότι, εάν εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού· και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμενοι εις τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν τώρα την φιλίωσιν».—Ρωμαίους 5:8-11.

‘ΠΡΕΣΒΕΥΤΕΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ’

19. (α) Πώς εκτελείται το πρεσβευτικό έργο προς το ανθρώπινο γένος, μετά την ανάληψη του Χριστού στον ουρανό; (β) Πώς βλέπουν οι πολιτικοί του κόσμου τους πρεσβευτές από τον Χριστό, και γιατί;

¹⁹ Από την ανάληψή του στους ουρανούς την άνοιξη του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν πια πάνω στη γη για να εκτελέσει προσωπικά αυτό το έργο του πρεσβευτή. Γι’ αυτό οι συμφιλιωμένοι μαθητές του πρέπει να εκτελέσουν το πρεσβευτικό αυτό έργο σαν αναπληρωτές του. Οι πολιτικοί άρχοντες και οι κυβερνήσεις αυτού του κόσμου δεν αναγνωρίζουν αυτούς τους μαθητές σαν πρεσβευτές από την Ύψιστη Κυβέρνηση του σύμπαντος. Ούτε και αυτοί οι Χριστιανοί πρεσβευτές διαπραγματεύονται με τους πολιτικούς πρεσβευτές των εθνών για να πετύχουν με μια διαπραγμάτευση τη συμφιλίωση ενός ολόκληρου έθνους με μια μόνο συνθήκη μέσω αυτών των διπλωματών πρεσβευτών. Οι πολιτικοί κυβερνήτες και οι κυβερνήσεις βλέπουν αυτούς τους απεσταλμένους μαθητές από την άποψη της σάρκας, από την παλιά άποψη, και δε στέλνουν σ’ αυτούς διπλωματικούς εκπροσώπους όπως έχουν κάνει για αιώνες με το Βατικανό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Βλέπουν αυτούς τους χωρίς τίτλους μαθητές, που δε φορούν ρούχα διπλωματών ούτε και έχουν διαπιστευτήρια, σαν συνηθισμένους ανθρώπους. Δε διακρίνουν ότι αυτοί είναι τώρα νέα πλάσματα από πνευματική άποψη και έχουν κάτι νέο να προσφέρουν.

20. Μολονότι ο Παύλος δεν αναγνωρίστηκε από τη Ρώμη σαν πρεσβευτής, πώς μίλησε για τον εαυτό του όταν έγραψε στους Εφέσιους;

²⁰ Το ότι ο απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν εκπροσωπούσε την Ιουδαϊκή κυβέρνηση στην Ιερουσαλήμ, δεν αναγνωρίστηκε σαν Χριστιανός πρεσβευτής από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μήπως τον μείωσε σαν πραγματικό πρεσβευτή της Κυβέρνησης του Ύψιστου Θεού; Μολονότι ο Παύλος δεν αναγνωρίστηκε τιμητικά από τη Ρωμαϊκή κυβέρνηση, ωστόσο χαρακτήρισε τον εαυτό του πρεσβευτή, όταν ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη, λέγοντας στην εκκλησία της Εφέσου στη Μικρά Ασία: «Αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων, και υπέρ εμού, διά να δοθή εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας, διά να κάμω γνωστόν το μυστήριον του ευαγγελίου, υπέρ του οποίου είμαι πρέσβυς, φορών άλυσιν, διά να λαλήσω περί αυτού μετά παρρησίας καθώς πρέπει να λαλήσω».—Εφεσίους 6:18-20.

21. Σε ποιους πηγαίνουν οι Χριστιανοί πρεσβευτές, σε εκπλήρωση των ευθυνών τους;

²¹ Ένας απεσταλμένος Χριστιανός δεν πρέπει να υιοθετεί την άποψη των πολιτικών κυβερνήσεων αυτού του κόσμου που είναι σε έχθρα με τον Ιεχωβά Θεό. Ο Χριστιανός έχει λάβει την ιδιότητα του πρεσβευτή από τον Θεό μέσω του Χριστού, και πρέπει να αναγνωρίζει τις ευθύνες που βάζει πάνω του αυτή η νέα τιμή που του δόθηκε. Επειδή δεν είναι κοσμικός πρεσβευτής, δεν πηγαίνει στις πολιτικές κυβερνήσεις μ’ αυτή τη νέα του ιδιότητα. Στο ζήτημα της συμφιλίωσης με τον Θεό, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ενεργήσουν εκ μέρους ολόκληρου του έθνους και να αλλάξουν τη σχέση των υπηκόων τους προς τον Θεό. Αυτό είναι θέμα ατομικό. Καθένας πρέπει να αποφασίσει και να ενεργήσει για τον εαυτό του. Αυτός είναι ο λόγος που οι πνευματικοί Χριστιανοί πρεσβευτές πηγαίνουν απευθείας στους ανθρώπους, και όχι μέσω των πολιτικών τους κυβερνήσεων. Ο απόστολος Παύλος, απορρίπτοντας την παλιά θέση του και δίνοντας πλήρη αξία στη νέα του ευθύνη, έθεσε σαφώς το ζήτημα λέγοντας:

22. Ποια διακονία εκπληρώνουν οι Χριστιανοί πρεσβευτές, ποιον αναπληρώνουν, και τι ικετεύουν τους συμφιλιωμένους να μην κάνουν;

²² «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα. Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν διά του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής, δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν· διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γίνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού. Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως».—2 Κορινθίους 5:17 έως και 6:1.

23. Ποιους σοβαρούς περιορισμούς βάζει πάνω στους εκπρόσωπους του Θεού το γεγονός ότι είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού»;

²³ Το γεγονός ότι είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού» βάζει σοβαρούς περιορισμούς πάνω στους εκπρόσωπους του Θεού οι οποίοι είναι νέα πλάσματα σε ενότητα με τον Χριστό. Ποιους περιορισμούς; Περιορισμούς όμοιους μ’ εκείνους που μπαίνουν στους πρεσβευτές των πολιτικών εθνών. Όχι μόνο σήμερα, αλλά ακόμη και στους Βιβλικούς χρόνους, οι πρεσβευτές δεν είχαν το δικαίωμα να αναμιγνύονται στην πολιτική των ξένων εθνών στα οποία είχαν αποσταλεί. (Λουκάς 19:12-15, 27) Μπορούν να κάνουν έκκληση σ’ εκείνες τις ξένες κυβερνήσεις, ή ακόμη διαμαρτυρία, αλλά πρέπει να απέχουν εντελώς από την πολιτική αυτών των ξένων εθνών. Πρέπει να είναι όσιοι στη δική τους κυβέρνηση και με ζήλο να φροντίζουν για τα συμφέροντά της όταν έρχονται σε επαφές με ξένες κυβερνήσεις. Αν δεν το κάνουν αυτό, μπορεί να πάψουν να αναγνωρίζονται σαν πρεσβευτές ή να απορριφθούν τα διαπιστευτήριά τους και να τους αρνηθούν την παραμονή τους σ’ εκείνη τη χώρα.

24. Πού είναι το πολίτευμα, η υπηκοότητα, αυτών των πνευματικών πρεσβευτών, ποια κυβέρνηση αντιπροσωπεύουν, και από ποιες κοσμικές δραστηριότητες απέχουν για να τηρούνται έτσι καθαροί;

²⁴ Οι 144.000 που είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό αναγνωρίζουν ότι όσο είναι στη γη, είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού». Κάτω από το φως των Αγίων Γραφών βλέπουν καθαρά πως το γεγονός ότι είναι πρεσβευτές επηρεάζει τη σχέση τους μ’ αυτό τον κόσμο ο οποίος είναι σε έχθρα με τον Θεό. (Ρωμαίους 5:10) Όπως κι ο απόστολος Παύλος, αυτοί ομολογούν: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». (Φιλιππησίους 3:20) Σ’ αυτό τον εχθρικό κόσμο πρέπει να εκπροσωπούν πιστά την ουράνια βασιλεία την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός τους διέταξε να κηρύξουν παγκόσμια. (Ματθαίος 24:14) Το γεγονός ότι είναι πνευματικοί πρεσβευτές σ’ έναν εχθρικό κόσμο δεν τους επιτρέπει να αναμιγνύονται και να παίρνουν ενεργό μέρος στην πολιτική οποιουδήποτε έθνους αυτού του κόσμου. Δεν μπορούν να ασχολούνται σε πολιτικές εκλογικές εκστρατείες ή να κατέχουν κάποιο αξίωμα σε μια κοσμική κυβέρνηση, όπως δεν μπορεί ένας κοσμικός πρεσβευτής να διαιρέσει την οσιότητά του και να αναλάβει πολιτικό αξίωμα σε μια χώρα ξένη από τη δική του. Με τον τρόπο αυτό φυλάγονται καθαροί από οποιαδήποτε κοινοτική ευθύνη λόγω της κακής διαγωγής και της αιματοχυσίας που μπορεί να διαπράξει οποιοδήποτε έθνος πάνω στη γη.

25. Πώς οι 144.000 συγκληρονόμοι της Βασιλείας απέχουν από το να λατρεύουν το «θηρίον» και την «εικόνα» και από το να έχουν το σημείο του στο μέτωπο και στο χέρι;

²⁵ Μ’ αυτά υπόψη μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα αυτά που λέει ο απόστολος Ιωάννης για τους πιστούς 144.000 που γίνονται συμβασιλείς του Χριστού: «Είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων διά την μαρτυρίαν του Ιησού και διά τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον ούτε την εικόνα αυτού, και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη». (Αποκάλυψις 20:4) Κάτω από τη διαφωτιστική δύναμη του πνεύματος του Θεού, αυτοί βλέπουν ότι το «θηρίον», του οποίου ο αριθμός είναι 666, είναι το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα του Διαβόλου μέσω του οποίου αυτός είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου». Διακρίνουν ότι, σήμερα, η «εικόνα» εκείνου του πολιτικού θηρίου είναι άλλη μια πολιτική οργάνωση, δηλαδή, τα Ηνωμένα Έθνη, η ανθρωποποίητη οργάνωση για ειρήνη και ασφάλεια αυτού του κόσμου ο οποίος είναι σε έχθρα με τον Θεό. Μόνο αν παραμείνουν καθαροί και μακριά από την πολιτική και τις διαμάχες αυτού του συμβολικού «θηρίου» δε θα πάρουν το σημείο του θηρίου πάνω στο μέτωπο ή στο χέρι.

26. Μολονότι μένουν ελεύθεροι από τη λατρεία του «θηρίου» και του «σημείου» του, τι αποδίδουν οι 144.000 στις «υπερέχουσες εξουσίες» του κόσμου, αλλά μέχρι ποιο βαθμό;

²⁶ Αυτοί οι 144.000 δεν είναι ούτε δούλοι ούτε λάτρεις του «θηρίου» και της πολιτικής του «εικόνας». Δεν εκδηλώνονται φανερά σαν να είχαν κάποιο σημείο στο ακάλυπτο μέτωπό τους για να δείχνει ότι είναι δούλοι αυτού του «θηρίου» ανθρώπινης διακυβέρνησης κάτω από τον Σατανά ή Διάβολο. Δε δείχνουν το πολιτικό του «σημείον» πάνω στα χέρια τους με το να δίνουν δουλικά και λατρευτικά στο «θηρίον» την ενεργή υποστήριξή τους και το ‘δεξί χέρι της συμμετοχής’. Υπακούνε στη συμβουλή του αποστόλου Παύλου στα εδάφια Ρωμαίους 13:1-7 και ευσυνείδητα ‘υποτάσσονται στις υπερέχουσες εξουσίες’ αυτού του κόσμου, πληρώνοντας φόρους και άλλα οφειλόμενα πράγματα. Αλλά αυτή η υποταγή δεν είναι ολοκληρωτική. Είναι μόνο σχετική, για ένα σοβαρό λόγο. Ποιον; Τον εξής: Όταν οι νόμοι και τα διατάγματα αυτών των επίγειων ανώτερων εξουσιών συγκρούονται με τους νόμους και τα διατάγματα του Ύψιστου Θεού, τότε πρέπει ευσυνείδητα να ακολουθήσουν την πορεία που τέθηκε από τους αποστόλους του Χριστού μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ. «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Μόνο αν το κάνουν αυτό φυλάγονται από το να έχουν το «σημείον» του «θηρίου» και αποδεικνύουν ότι είναι άξιοι να βασιλεύσουν με τον Χριστό στους ουρανούς.

27. Σύμφωνα με το Αποκάλυψις 22:4, ποια ταυτότητα δείχνουν στα μέτωπά τους οι 144.000;

²⁷ Οι 144.000 πιστοί δε θα μεταφέρουν καμιά από τις πολιτικές ακαθαρσίες αυτού του εγωιστικού κόσμου στην ουράνια βασιλεία του Χριστού. Όσο για κάποιο σημείο που θα φαίνεται πάνω στα μέτωπά τους, η Αποκάλυψη 22:3-5 λέει σχετικά μ’ αυτούς τους όσιους δούλους του Θεού: «Οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών. . . . Κύριος ο Θεός φωτίζει αυτούς, και θέλουσι βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων».

ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΛΙΕΤΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

28. (α) Ποιο θα είναι το όφελος για τους 144.000 από το γεγονός ότι θα βασιλεύσουν χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους; (β) Τι θα κάνουν ο Σατανάς και οι δαίμονές του, όταν λυθούν, σχετικά με τη θεία διακυβέρνηση, και τι θα συμβεί σ’ αυτούς που θα παραπλανηθούν;

²⁸ Τι μεγαλειώδες προνόμιο και ευκαιρία θα είναι γι’ αυτούς να βασιλεύουν με τον Χριστό για χίλια χρόνια μετά το δέσιμο και το ρίξιμο του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του στην άβυσσο! Αυτό θα τους δώσει άφθονο καιρό για να φέρουν σε πέρας με επιτυχία το έργο που ο Ιεχωβά Θεός τους έχει αναθέσει να κάνουν στη διάρκεια αυτής της πρώτης χιλιετίας στη νέα Του τάξη. Ούτε αυτοί ούτε ο Ιησούς Χριστός θα έχουν διαδόχους οι οποίοι θα μπορούσαν να ανέβουν στην εξουσία και να προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα που θα έχουν γίνει ή για να επιμένουν να ενεργούν με άλλον τρόπο. Σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψις 20:7-10, ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του, αφού λυθούν στο τέλος των χιλίων ετών, θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν καθετί καλό που κατορθώθηκε από τη χιλιετή κυβέρνηση για τη δόξα του Θεού και για την ευλογία του ανθρώπου, αλλά δε θα πετύχουν. Εκείνοι οι άνθρωποι τους οποίους ο Σατανάς θα κατορθώσει να παραπλανήσει θα διαπιστώσουν ότι η ανταρσία τους εναντίον της θείας διακυβέρνησης ήταν μάταιη και βραχύβια. Αυτοί οι επίγειοι στασιαστές θα εξαλειφθούν από το βασίλειο των ζωντανών μαζί με τον Σατανά και τους δαίμονές του.

29. (α) Πώς, στο τέλος των χιλίων ετών, θα δείξουν τα πράγματα ότι ο Θεός δεν έστειλε άσκοπα τον Γιο του ούτε και πέθανε ο Γιος Του μάταια; (β) Για ποιο λόγο θα έχουν αιτίες να χαίρονται ο Χριστός και οι 144.000 επειδή δε βασίλευσαν μάταια για χίλια χρόνια;

²⁹ Η χιλιετής βασιλεία του Ιησού Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων της Βασιλείας του δε θα αποτύχει. Η αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους σε ανθρώπινη τελειότητα πάνω σ’ έναν παγγήινο παράδεισο θα είναι ένα τελειωμένο γεγονός. Ο Ιησούς Χριστός ο Γιος του Θεού δε θα έχει πεθάνει άσκοπα, και ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός τον έστειλε στοργικά στον κόσμο δε θα έχει αποτύχει. Μέσω των πιστών υποστηρικτών της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά οι οποίοι θα περάσουν με οσιότητα τη δοκιμή όταν θα λυθεί ο Σατανάς για ένα μικρό διάστημα, θα αποδειχτεί αναμφισβήτητα ότι ο Παντοδύναμος Θεός ο Δημιουργός μπορεί να βάλει άντρες και γυναίκες πάνω σ’ αυτή τη γη οι οποίοι θα διατηρήσουν ακλόνητα την ακεραιότητά τους σ’ Αυτόν. Γι’ αυτό θα αξίζουν να ανακηρυχθούν δίκαιοι από τον Ύψιστο Κριτή τον Ιεχωβά Θεό και να ευνοηθούν με το απαραβίαστο δικαίωμα να Τον υπηρετούν με ειρήνη και ευτυχία πάνω σ’ έναν γήινο Παράδεισο για πάντα. (Αποκάλυψις 20:5) Ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 συμβασιλείς του θα χαρούν γι’ αυτή την έκβαση της θείας κρίσης για το ανθρώπινο γένος και θα δουν ότι η βασιλεία τους για χίλια χρόνια έφερε πετυχημένα αποτελέσματα.

30. Ποιο άλλο λειτούργημα εκτός από το να είναι βασιλιάδες πρέπει να εκτελέσουν οι 144.000 με τον Χριστό για χίλια χρόνια, και ποια ερωτήματα δημιουργεί αυτό;

³⁰ Ωστόσο, η ένδοξη όραση που είδε ο απόστολος Ιωάννης μάς αποκαλύπτει ότι οι 144.000 συγκληρονόμοι κάνουν κάτι περισσότερο από το να κυβερνούν απλώς σαν βασιλιάδες με τον Χριστό για χίλια χρόνια. Το Αποκάλυψις 20:6 λέει γι’ αυτούς τους 144.000 μετόχους της «πρώτης αναστάσεως» ότι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού». Γιατί πρέπει να είναι επίσης «ιερείς» για χίλια χρόνια; Τι θα πετύχει αυτό που απλοί βασιλιάδες δεν μπορούν να πετύχουν; Δεν πρόκειται να ικανοποιηθούμε για τα ερχόμενα χίλια χρόνια ωσότου το εξακριβώσουμε.

Κεφάλαιο 6

Ιερείς για Χίλια Χρόνια Χωρίς Ραδιούργα Παπαδοκρατία

 1, 2. (α) Γιατί οι ιερείς που αναφέρει η ιστορία έχουν κακομεταχειριστεί τόσο πολύ τους ανθρώπους; (β) Πότε έγινε φανερή στα Λύστρα μια αντίθεση ανάμεσα στον Ελληνικό θεό Δία και στον ζωντανό Θεό των Ιουδαίων;

ΑΠΟ τα πιο παλιά χρόνια η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από ιερείς. Ο λόγος που το ανθρώπινο γένος έχει τόσο πολύ παραπλανηθεί, εξαπατηθεί, υποστεί εκμετάλλευση και καταπιεστεί από τους ιερείς οφείλεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα αυτών των ιερέων δεν υπήρξαν ιερείς του ενός ζωντανού και αληθινού Θεού. Αυτό ακριβώς το γεγονός φέρθηκε στην προσοχή ενός ιερέα που υπηρετούσε τον κυριότερο θεό των Ελλήνων ειδωλολατρών πριν από δεκαεννέα αιώνες. Πώς έγινε αυτό;

² Αυτό έγινε γύρω στο 47 με 48 μ.Χ., στην πόλη Λύστρα, στη Ρωμαϊκή επαρχία της Λυκαονίας, στη Μικρά Ασία. Οι κάτοικοι αυτής της πόλης λάτρευαν τον θεό που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Τζούπιτερ αλλά οι Έλληνες αποκαλούσαν Δία. Μια χτυπητή αντίθεση έγινε φανερή ανάμεσα στη θεότητα του Δία και στον έναν ζωντανό και αληθινό Θεό όταν δύο άντρες που κήρυτταν τη βασιλεία του Θεού ήρθαν σ’ αυτή την πόλη. Ο ένας απ’ αυτούς ήταν ο Παύλος, ο οποίος χρόνια προηγουμένως ανήκε στην Ιουδαϊκή αίρεση των Φαρισαίων, και ο άλλος ήταν ο Βαρνάβας, ο οποίος ήταν κάποτε Λευίτης υπηρετώντας στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Το τι συνέβη τώρα θα αφήσουμε να μας το αφηγηθεί ο γιατρός Λουκάς:

 3. Ποια θαυματουργική θεραπεία στα Λύστρα έκανε τον ιερέα του Δία εκεί να θέλει να προσφέρει θυσία;

³ «Εν δε τοις Λύστροις εκάθητο ανήρ τις αδύνατος τους πόδας, χωλός υπάρχων εκ κοιλίας μητρός αυτού, όστις ποτέ δεν είχε περιπατήσει. Ούτος ήκουε τον Παύλον λαλούντα· όστις ατενίσας εις αυτόν και ιδών ότι έχει πίστιν διά να σωθή, είπε μετά μεγάλης φωνής· Σηκώθητι επί τους πόδας σου ορθός. Και επήδα και περιεπάτει. Οι δε όχλοι, ιδόντες τούτο το οποίον έκαμεν ο Παύλος, ύψωσαν την φωνήν αυτών, λέγοντες Λυκαονιστί· Οι θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς. Και ωνόμαζον τον μεν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν, επειδή αυτός ήτο ο αρχηγός του λόγου. Και ο ιερεύς του Διός, του όντος έμπροσθεν της πόλεως αυτών, έφερε ταύρους και στέμματα εις τας πύλας μετά του όχλου και ήθελε να προσφέρη θυσίαν.

 4. Πώς ο Βαρνάβας και ο Παύλος εμπόδισαν να τους προσφερθεί θυσία;

⁴ «Ακούσαντες δε οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, διέσχισαν τα ιμάτια αυτών και επήδησαν εις το μέσον του όχλου, κράζοντες και λέγοντες· Άνδρες, τι κάμνετε ταύτα; και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας, κηρύττοντες προς εσάς να επιστρέψητε από τούτων των ματαίων προς τον Θεόν τον ζώντα, όστις έκαμε τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς· όστις εν ταις παρελθούσαις γενεαίς αφήκε πάντα τα έθνη να περιπατώσιν εν ταις οδοίς αυτών· καίτοι δεν αφήκεν αμαρτύρητον εαυτόν αγαθοποιών, δίδων εις ημάς ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών. Και ταύτα λέγοντες μόλις εμπόδισαν τους όχλους, ώστε να μη προσφέρωσι θυσίαν εις αυτούς».—Πράξεις 14:8-18.

 5. Πώς αποδείχτηκε αργότερα πόσο άστατα είναι τα διεγερμένα από τη θρησκεία πλήθη, κι έτσι ποιο ιερατείο εξακολούθησε να υπάρχει στα Λύστρα;

⁵ Μερικοί από τους ανθρώπους στα Λύστρα έγιναν μαθητές του Ιησού Χριστού και λάτρεις του «ζώντος Θεού», όχι όμως και τα πλήθη γενικά. Το πόσο άστατα και ασταθή γίνονται τα θρησκευτικά αναστατωμένα πλήθη φαίνεται από το γεγονός ότι λίγο αργότερα επέτρεψαν στους Ιουδαίους εχθρούς της Χριστιανοσύνης να τους πείσουν μέχρι το σημείο να λιθοβολήσουν τον Παύλο που είχε κάνει το θαύμα, αφήνοντάς τον ξαπλωμένο, σαν νεκρό, έξω από την πόλη. Προφανώς ο ιερέας του Δία στην πόλη εκείνη δεν έφερε αντίρρηση, και τα πλήθη στα Λύστρα εξακολούθησαν να λατρεύουν τον Δία και ν’ αφήνουν αυτόν τον ιερέα του Δία να τους παραπλανά και να τους εκμεταλλεύεται. Και οι Ιουδαίοι διώκτες της Χριστιανοσύνης χαίρονταν γι’ αυτά που συνέβαιναν στα Λύστρα.—Πράξεις 14:19-22.

 6. Πώς το υπόμνημα σχετικά με τη δίκη και την προσήλωση πάνω σε πάσσαλο του Ιησού απέδειξε ότι ακόμη και ιερείς του ζωντανού Θεού μπορεί να γίνουν κακοί;

⁶ Σύμφωνα με το ιστορικό υπόμνημα, ακόμη και οι Ιουδαίοι ιερείς που βρίσκονταν στην υπηρεσία του «ζώντος Θεού» είχαν γίνει κακοί. Για παράδειγμα εκείνη την περίφημη Μέρα του Πάσχα του 33 μ.Χ., όταν τα πλήθη φώναζαν ζητώντας να προσηλωθεί ο Ιησούς Χριστός στον πάσσαλο και ο Ρωμαίος κυβερνήτης προσπαθούσε να τους σταματήσει, ρωτώντας, «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» ποιοι ήταν εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην απόρριψη του Ιησού Χριστού σαν βασιλιά των Ιουδαίων; Το ιστορικό υπόμνημα αναφέρει: «Λέγει προς αυτούς ο Πιλάτος· Τον βασιλέα σας να σταυρώσω; Απεκρίθησαν οι αρχιερείς· Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα. Τότε λοιπόν παρέδωκεν αυτόν εις αυτούς διά να σταυρωθή». (Ιωάννης 19:14-16) Αργότερα τη μέρα εκείνη, όταν οι περαστικοί βλαστημούσαν τον Ιησού καθώς κρεμόταν καρφωμένος πάνω στον πάσσαλο της εκτέλεσης στον Γολγοθά, ποιοι ήταν ανάμεσα σ’ εκείνους που τον χλεύαζαν; Το ιστορικό υπόμνημα με σαφή γλώσσα μας λέει: «Ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων, έλεγον· Άλλους έσωσεν, εαυτόν δεν δύναται να σώση· αν ήναι βασιλεύς του Ισραήλ, ας καταβή τώρα από του σταυρού και θέλομεν πιστεύσει εις αυτόν· πέποιθεν επί τον Θεόν, ας σώση τώρα αυτόν, εάν θέλη αυτόν· επειδή είπεν ότι Θεού Υιός είμαι».—Ματθαίος 27:39-43.

 7. Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης, κι αργότερα οι δώδεκα απόστολοι, φέρθηκαν μπροστά στο Ιουδαϊκό Σανχεδρίν της Ιερουσαλήμ, τι έγινε φανερό σχετικά με τη σχέση μεταξύ των ανώτερων ιερέων και του Θεού;

⁷ Λέγοντας «αρχιερείς» εννοεί συγκεκριμένα τον Άννα (ο οποίος είχε καθαιρεθεί από αρχιερέας) και το γαμπρό του Καϊάφα. (Λουκάς 3:1, 2· Ιωάννης 18:13, 24· Πράξεις 4:5, 6) Όταν αυτοί οι αρχιερείς και το υπόλοιπο του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ (του Σανχεδρίν) διέταξαν τους Χριστιανούς αποστόλους Πέτρο και Ιωάννη ‘να μη μιλούν πουθενά με βάση το όνομα του Ιησού’ ο Πέτρος και ο Ιωάννης είπαν σ’ εκείνους τους αρχιερείς: «Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε. Διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν». (Πράξεις 4:18-20) Λίγο καιρό κατόπιν και οι δώδεκα απόστολοι του Ιησού Χριστού φέρθηκαν μπροστά στο ίδιο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ, και ο αρχιερέας, σαν προεδρεύων αξιωματούχος, άκουσε αυτούς τους αποστόλους να λένε στον ίδιο και στο υπόλοιπο Δικαστήριο: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους». (Πράξεις 5:29) Ήταν φανερό ότι εκείνοι οι Ιουδαίοι αρχιερείς είχαν πάψει να υπηρετούν τον «ζώντα Θεό». Δεν Τον εκπροσωπούσαν πια.

 8. Ποιοι άνθρωποι που έχουν ένα ιστορικό υπόμνημα όμοιο με το υπόμνημα εκείνων των Ιουδαίων ανώτερων ιερέων θα αποκλειστούν από το χιλιετές ιερατείο με τον Χριστό;

⁸ Έχοντας υπόψη αυτό το Βιβλικό υπόμνημα, βλέπουμε ότι άνθρωποι που φέρνουν τον τίτλο του «ιερέα» στα θρησκευτικά συστήματα του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου έχουν γράψει παρόμοια αποκρουστική, αηδιαστική ιστορία όπως δείχνει τόσο η θρησκευτική όσο και η κοσμική ιστορία. Φρίκη και τρόμος θα έπιανε κάποιον στη σκέψη ότι τέτοιοι επίγειοι ιερείς θα ήταν δυνατό να περιληφθούν ανάμεσα σ’ εκείνους για τους οποίους η Αποκάλυψις 20:6 λέει: «Θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη». Είμαστε ευτυχισμένοι που οι θεόπνευστες Άγιες Γραφές αποκλείουν τέτοιους ανθρώπους σαν ακατάλληλους για το χιλιετές ιερατείο που θα είναι με τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς.

 9. Τι δείχνει η Βίβλος σχετικά με το αν όλοι οι Ιουδαίοι ιερείς ήταν όμοιοι μ’ εκείνους τους ανώτερους ιερείς;

⁹ Πρέπει, όμως, με κάθε εντιμότητα, να πούμε ότι δεν έγιναν φαύλοι όλοι οι Ιουδαίοι ιερείς που υπηρετούσαν στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Η Βιβλική ιστορία μάς βεβαιώνει γι’ αυτό αφού πρώτα μας λέει για το πώς το τότε κυβερνών σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας διευθέτησε μια δυσκολία που είχε δημιουργηθεί στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Το εδάφιο Πράξεις 6:7 συνεχίζει και λέει: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν».

10. Τι συνέβη στο έργο που πρόσφεραν στο ναό οι ιερείς και οι Λευίτες που πίστεψαν στον Ιησού, και τίνος ιερατείου έγιναν αυτοί μέλη;

¹⁰ Βέβαια, αφού βαφτίστηκαν στο όνομα του Κυρίου Ιησού σαν τον Μεσσία και Γιο του Θεού, εκείνοι οι ιερείς από την οικογενειακή γραμμή του Ααρών, του αδελφού του προφήτη Μωυσή, εγκατέλειψαν την εργασία τους σαν ιερείς στο ναό της Ιερουσαλήμ. Με τον ίδιο τρόπο ο Ιωσήφ Βαρνάβας από την Κύπρο εγκατέλειψε την εργασία του σαν Λευίτης στον ίδιο ναό. (Πράξεις 4:36, 37) Ωστόσο, αυτοί οι πρώην ιερείς έγιναν τώρα μέλη ενός σπουδαιότερου ιερατείου. Αυτό ήταν το «βασίλειον ιεράτευμα» για το οποίο ο απόστολος Πέτρος διαβεβαιώνει τους Χριστιανούς που είχαν την ουράνια ελπίδα, λέγοντας: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—1 Πέτρου 2:9· 1:3, 4.

11. Γιατί ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ανθρώπινος Ιουδαίος ιερέας πάνω στη γη, αλλά ποιας αρχιεροσύνης το παράδειγμα ακολούθησε η αληθινή του ιεροσύνη;

¹¹ Είναι, όμως, αξιοσημείωτο ότι κανένα ιερατείο πάνω στη γη δεν προμήθευσε τον Αρχιερέα για εκείνο το ‘βασίλειο ιεράτευμα’ εκείνο ‘το βασίλειο των ιερέων’. (Έξοδος 19:6) Ο Ιησούς Χριστός ήταν βέβαια ένας Ιουδαίος ή Ισραηλίτης κατά σάρκα, αλλά δεν είχε γεννηθεί στην οικογενειακή γραμμή του Ααρών από τη φυλή Λευί, στην οποία περιοριζόταν το Εβραϊκό ιερατείο. Επειδή ήταν «υιός της Μαρίας», ο Ιησούς είχε γεννηθεί στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ και επομένως στη φυλή Ιούδα. «Επειδή είναι πρόδηλον ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών, εις την οποίαν φυλήν ο Μωυσής ουδέν περί ιερωσύνης ελάλησε». (Εβραίους 7:14) Έτσι δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η ουράνια Αρχιεροσύνη του Ιησού Χριστού βασιζόταν στο ότι υπήρξε ανθρώπινος ιερέας πάνω στη γη. Το πώς έγινε ιερέας αλλά συγχρόνως και βασιλιάς είναι κάτι που πρέπει να το εξετάσουμε εδώ. Ωστόσο, η αληθινή ιεροσύνη του είχε σαν υπόδειγμα την ιεροσύνη του Εβραίου αρχιερέα Ααρών.

Η ΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΙΕΡΕΑ ΤΟΥ «ΖΩΝΤΟΣ ΘΕΟΥ»

12. Σύμφωνα με το Εβραίους 5:1-3, τι αξία έχει ένας ιερέας;

¹² Αλλά όπως και να ’ναι, τι αξία έχει ένας ιερέας; Αυτός κάνει κάτι που ένας απλός βασιλιάς δεν μπορεί να κάνει. Μιλώντας, όχι για ένα άχρηστο ιερατείο κάποιου παγανιστικού θεού, αλλά για το ιερατείο της οικογένειας του Ααρών του Λευίτη, τα εδάφια Εβραίους 5:1-3 λένε: «Διότι πας αρχιερεύς, εξ ανθρώπων λαμβανόμενος, υπέρ ανθρώπων καθίσταται εις τα προς τον Θεόν, διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, δυνάμενος να συμπαθή εις τους αγνοούντας και πλανωμένους, διότι και αυτός [σαν τον Αρχιερέα Ααρών] είναι περιενδεδυμένος ασθένειαν· και διά ταύτην χρεωστεί, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού να προσφέρη θυσίαν υπέρ αμαρτιών».

13. (α) Πότε δεν υπήρχε ανάγκη για έναν ιερέα για το ανθρώπινο γένος; (β) Γιατί μπορούσε ο Ιησούς να γίνει αρχιερέας και να προσφέρει θυσία;

¹³ Αν δεν υπήρχαν ανθρώπινες αμαρτίες εναντίον του «ζώντος Θεού» δε θα υπήρχε καμιά ανάγκη για ιερέα, ιδιαίτερα για αρχιερέα. Ο τέλειος άνθρωπος Αδάμ στον Κήπο της Εδέμ δε χρειαζόταν κανέναν ιερέα, γιατί είχε δημιουργηθεί αναμάρτητος από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος δεν είναι η πηγή της αμαρτίας. (Γένεσις 2:7, 8· Εκκλησιαστής 7:29) Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος αποκαλείται ο «έσχατος Αδάμ», είχε γεννηθεί σε μια φυλή αμαρτωλών, αλλά δε χρειαζόταν κανέναν ιερέα, γιατί είχε παρθενική γέννηση μέσω της Μαρίας και η ζωή του είχε δοθεί απευθείας από τον Θεό. Είχε γεννηθεί αναμάρτητος, μεγάλωσε αναμάρτητος και παρέμεινε αναμάρτητος ακόμη και ως τον θυσιαστικό του θάνατο. (1 Κορινθίους 15:45-47· Εβραίους 7:26· 1 Πέτρου 2:21-24) Επειδή ήταν αναμάρτητος, μπορούσε να γίνει αρχιερέας και να προσφέρει μια τέλεια θυσία.

14, 15. (α) Πώς έγινε ο Ιησούς αρχιερέας—ήταν δική του η απόφαση να γίνει αρχιερέας, ή πώς έγινε; (β) Με το να αναστήσει ο Ιεχωβά τον Ιησού, πώς εκπληρώθηκε ο Ψαλμός 2:7, και πώς μπορούσε έτσι ο Ιησούς να είναι ιερέας σαν τον Μελχισεδέκ;

¹⁴ Ποιος έκανε τον Ιησού Χριστό αρχιερέα, μολονότι ήταν από τη βασιλική φυλή του Ιούδα; Μήπως αποφάσισε μόνος του να κάνει τον εαυτό του αρχιερέα; Όχι· αυτό δεν μπορούσε να το κάνει. Αυτό μας το εξηγεί η επιστολή προς Εβραίους 5:4-6 μ’ αυτά τα λόγια: «Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γίνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν· Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα· καθώς και αλλαχού λέγει· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

¹⁵ Με το να αναστήσει τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς, ο Παντοδύναμος Θεός εκπλήρωσε τα λόγια του Ψαλμού 2:7 όπως είχαν γραφτεί από τον Δαβίδ, κι έτσι ο Θεός έγινε αιώνιος Πατέρας στον αναστημένο Ιησού Χριστό, κι αυτός, αφού αναστήθηκε άφθαρτος, έγινε αιώνιος Γιος του ουράνιου Ζωοδότη του, του Ιεχωβά Θεού. Επειδή ήταν τώρα ένας άφθαρτος Γιος, μπορούσε να γίνει «ιερεύς εις τον αιώνα» ο οποίος δε θα χρειαζόταν κανένα διάδοχο, κι έτσι θα μπορούσε να είναι ένας ιερέας «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ»!—Πράξεις 13:33-37· Ψαλμός 110:4.

16. Ποιος ήταν αυτός ο Μελχισεδέκ, και, σύμφωνα με το βιβλίο της Γένεσης πώς εμφανίστηκε αυτός στη σκηνή της ιστορίας;

¹⁶ Ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης ιστορική μορφή, ο Μελχισεδέκ; Αυτός δεν ήταν Εβραίος. Δεν ήταν Ισραηλίτης. Δεν ήταν Λευίτης. Δεν ήταν Ιουδαίος. Αιφνίδια, κάπου ανάμεσα στα χρόνια 1943 και 1933 π.Χ., εμφανίζεται στη σκηνή σε μια γειτονική τοποθεσία του μέρους που βρίσκεται σήμερα η Ιερουσαλήμ. Ο «Άβραμ ο Εβραίος» τον συνάντησε εκεί καθώς επέστρεφε στην περιοχή της σημερινής Χεβρών από μια πολεμική επιχείρηση. Τα παρακάτω είναι τα μόνα λόγια που μας λένε για τη συνάντηση αυτή οι Εβραϊκές Γραφές: «Εξήλθε δε ο βασιλεύς των Σοδόμων εις συνάντησιν αυτού, αφού επέστρεψεν από της καταστροφής του Χοδολλογομόρ και των βασιλέων των μετ’ αυτού, εν τη κοιλάδι Σαυή ήτις είναι η κοιλάς του βασιλέως. Και ο Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων».—Γένεσις 14:17-20.

17. Από ποιες απόψεις προσκίαζε ο Μελχισεδέκ τον Ιησού Χριστό σαν Αρχιερέα, και ήταν ο Ιησούς ο διάδοχος του Μελχισεδέκ;

¹⁷ Αυτό δε λέει ποιος ήταν ο ανθρώπινος πατέρας του Μελχισεδέκ ώστε να μπορούμε να πούμε ότι ο Μελχισεδέκ κληρονόμησε την ιεροσύνη του από τον πατέρα του. Ούτε μας λέει πότε πέθανε ο Μελχισεδέκ, ώστε δεν μπορούμε να πούμε ότι η ιεροσύνη του τελείωσε τότε. Έτσι η ιεροσύνη του επεκτάθηκε για ένα αόριστο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα μ’ αυτό, δεν αναφέρεται κανένας διάδοχος του Μελχισεδέκ. Απ’ αυτές τις απόψεις μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προσκιάσει τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. Ή, θα μπορούσε να λεχθεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Ο Ιησούς Χριστός δεν έλαβε την ιεροσύνη του από τον Μελχισεδέκ· δεν ήταν ένας ιερατικός διάδοχος του Μελχισεδέκ. Ήταν μόνο κατά την «τάξιν (τρόπον)» σαν τον βασιλιά-ιερέα της Σαλήμ.

18. Σύμφωνα με το όνομα Μελχισεδέκ, τι είδους ιεροσύνη θα είναι η ιεροσύνη του Χριστού, και πώς τα εδάφια Εβραίους 6:20 μέχρι και 7:3 εξηγούν τα ζητήματα τα σχετικά με τον Μελχισεδέκ;

¹⁸ Αφού το όνομα Μελχισεδέκ σημαίνει «Βασιλεύς Δικαιοσύνης» και εφόσον ο Ιησούς Χριστός είναι κατά «τάξιν» σαν κι αυτόν, αυτό εξασφαλίζει ότι η Αρχιεροσύνη του Ιησού Χριστού για χίλια χρόνια θα είναι μια δίκαιη ιεροσύνη χωρίς ραδιούργα δολοπλόκα παπαδοκρατία. Αυτό μας εξηγείται ωραία στα εδάφια Εβραίους 6:20 μέχρι και 7:3, όπου διαβάζουμε: «Ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ’ αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε».

19. Πώς ο Μελχισεδέκ ‘είχε γίνει όμοιος με τον Γιο του Θεού’ στο ζήτημα της ιεροσύνης, κι έτσι από τι εξαρτιόταν η ιεροσύνη του Ιησού;

¹⁹ Πώς ο Μελχισεδέκ ‘είχε γίνει όμοιος με τον Γιο του Θεού’ ή πώς χρησιμοποιήθηκε για να εξεικονίσει τον Ιησού Χριστό, τον Γιο του Θεού; Με το ότι ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε τον Μελχισεδέκ σαν ένα υπόδειγμα όταν μιλούσε για έναν όρκο που επρόκειτο να κάνει για χάρη του Γιου του Ιησού Χριστού. Ο Θεός ενέπνευσε τον Βασιλιά Δαβίδ να πει στον Ψαλμό 110:1-4: «Είπεν ο Κύριος (Ιεχωβά, ΜΝΚ ) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. . . . Ώμοσεν ο Κύριος και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Έτσι, όπως και στην περίπτωση του Μελχισεδέκ, η ιεροσύνη του Ιησού Χριστού δε βασιζόταν σε ανθρώπινη καταγωγή και κληρονομιά. Δε χρειαζόταν να πάρει την ιεροσύνη του ούτε μέσω του Μελχισεδέκ ούτε μέσω της ιερατικής οικογένειας της φυλής Λευί. Η ιεροσύνη του Ιησού βασιζόταν πάνω στον όρκο του Ιεχωβά Θεού και πάνω στο ότι αναστήθηκε άφθαρτος από τους νεκρούς σε ουράνια ζωή στα δεξιά του Θεού.

20, 21. (α) Γιατί υπήρχε ανάγκη αλλαγής της ιεροσύνης για χάρη του ανθρώπινου γένους, από την ιεροσύνη του Ααρών σε ιεροσύνη όμοια με του Μελχισεδέκ; (β) Πώς δείχνεται αυτό στα εδάφια Εβραίους 7:11-14;

²⁰ Η ιεροσύνη της Λευιτικής οικογένειας του Ααρών είχε θεσπιστεί από το Νόμο τον οποίο ο Ιεχωβά έδωσε στο λαό του Ισραήλ μέσω του μεσίτη Μωυσή στο Όρος Σινά στην Αραβία. Επειδή, όμως, η οικογένεια του Ααρών είχε κληρονομημένη αμαρτία και ατέλεια από τον παραβάτη Αδάμ, δεν μπορούσε να παραγάγει ούτε και παρήγαγε έναν τέλειο αρχιερέα· αυτός ο νόμος δεν μπόρεσε να παραγάγει καμιά ιερατική τελειότητα. (Ρωμαίους 5:12) Έτσι η κατάσταση όλου του ανθρώπινου γένους απαιτούσε να κάνει ο Ιεχωβά Θεός κάποια αλλαγή ιερατείου, μια αλλαγή από ένα ατελές, θνητό ιερατείο σ’ ένα τέλειο, αιώνιο ιερατείο. Έτσι αυτό απαιτούσε έναν αρχιερέα σαν τον αρχαίο Μελχισεδέκ. Αυτό είναι εκείνο που εννοείται όταν το Εβραίους 7:11-14 λέει:

²¹ «Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευιτικής ιερωσύνης· διότι ο λαός επ’ αυτής [της Λευιτικής ιεροσύνης] έλαβε τον νόμον· τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθεμένης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται. Επειδή εκείνος [ο Ιησούς Χριστός], περί του οποίου λέγονται ταύτα, άλλης φυλής μετείχεν, εξ ης ουδείς επλησίασεν εις το θυσιαστήριον. Επειδή είναι πρόδηλον ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών, εις την οποίαν φυλήν ο Μωυσής ουδέν περί ιερωσύνης ελάλησε».

22, 23. (α) Σε αντίθεση με τον Λευϊτικό αρχιερέα, πώς έγινε αρχιερέας ο Ιησούς; (β) Σύμφωνα με το Εβραίους 7:23-28, πώς μπορεί ο Ιησούς σαν αρχιερέας να σώσει πλήρως εκείνους που πλησιάζουν τον Θεό μέσω αυτού;

²² Ο Εβραίος αρχιερέας Ααρών και οι διάδοχοί του στο λειτούργημα δεν έγιναν ιερείς μέσω κάποιου όρκου που έκανε ο Ιεχωβά Θεός. Αλλά ο Ιησούς Χριστός, χωρίς να έχει κανέναν ιερατικό δεσμό πάνω στη γη, έγινε αρχιερέας με όρκο του Θεού. Η ζωή του διακόπηκε για ένα σύντομο διάστημα όταν πέθανε σαν τέλεια ανθρώπινη θυσία, αλλά αναστήθηκε σε ουράνια άφθαρτη ζωή για να είναι αρχιερέας για πάντα σαν τον Μελχισεδέκ. Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτόν και στο Λευιτικό ιερατείο του Ααρών και στους διαδόχους του εκτίθεται στην προς Εβραίους 7:23-28 όπου διαβάζουμε:

²³ «Και εκείνοι μεν έγιναν πολλοί [γιοι του Ααρών] ιερείς, επειδή εμποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος [ο Μεγαλύτερος Μελχισεδέκ] όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, όστις δεν έχει καθ’ ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς, να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν. Διότι ο νόμος [του Μωυσή] καθιστά αρχιερείς ανθρώπους έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας [του Θεού] της μετά τον νόμον [πάνω από 400 χρόνια αργότερα] κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι τετελειωμένος εις τον αιώνα».

24. Σε ποια «άγια» είναι αρχιερέας ο Ιησούς Χριστός, και για ποια περίοδο της ιεροσύνης του θα είναι ευγνώμονες οι άνθρωποι;

²⁴ Έτσι ποιο είναι το σημείο που αποδεικνύεται εδώ; Το εξής, όπως εκτίθεται στα επόμενα δύο εδάφια (Εβραίους 8:1, 2) σαν ανακεφαλαίωση: «Κεφάλαιον δε των λεγομένων είναι τούτο, Τοιούτον έχομεν αρχιερέα, όστις εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, λειτουργός των αγίων και της σκηνής της αληθινής, την οποίαν κατεσκεύασεν ο Κύριος, και ουχί άνθρωπος». Δε θα πρέπει, επομένως, να είναι το ανθρώπινο γένος πάρα πολύ ευγνώμον στον Θεό που έχει έναν Αρχιερέα σαν κι αυτόν που πλησιάζει τον Θεό και ικετεύει για μας στη διάρκεια των καθορισμένων χιλίων ετών στα οποία ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του θα είναι δεμένοι και ριγμένοι στην άβυσσο; Βεβαίως! Πραγματικά μια τέτοια προμήθεια του Θεού εξασφαλίζει τα καλύτερα πράγματα για το ανθρώπινο γένος.

25. Γιατί ο Ιησούς δεν υπηρέτησε σαν αρχιερέας στο ναό της Ιερουσαλήμ, και τίνος τύπος ήταν ο ναός της Ιερουσαλήμ;

²⁵ Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν πάνω στη γη σαν τέλειος άνθρωπος, ποτέ δεν υπηρέτησε σαν λειτουργός στο ναό στην Ιερουσαλήμ. Δεν ήταν εξουσιοδοτημένος από το Νόμο του Μωυσή να το κάνει αυτό, γιατί δεν ήταν Λευίτης ή από την ιερατική οικογένεια του Ααρών. Ωστόσο, υπηρέτησε σ’ έναν υψηλότερο άγιο τόπο, σ’ έναν ανώτερο ή πιο σπουδαίο ναό, που δεν είχε οικοδομηθεί στην Ιερουσαλήμ από ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μέγα ή τον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ ή τον Βασιλιά Σολομώντα. Εκείνοι οι ανθρωποποίητοι ναοί, όπως και η ιερή σκηνή του μαρτυρίου που έστησε ο προφήτης Μωυσής, ήταν απλώς τυπικοί, εξεικονιστικοί. (Έξοδος 40:1-33) Δεν υπάρχει ιστορική απόδειξη ότι ο Βασιλιάς Μελχισεδέκ έχτισε κάποιο ναό στη Σαλήμ και ότι χρειαζόταν ένα τέτοιο οικοδόμημα για να μπορεί να υπηρετεί σαν «ιερεύς του Θεού του Υψίστου». Έτσι τίποτα τέτοιο που να συνδέεται με τον Μελχισεδέκ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν υπόδειγμα. Αλλά ο Μεγαλύτερος Μελχισεδέκ, ο Ιησούς Χριστός, υπηρετεί σαν Αρχιερέας στον αντιτυπικό άγιο τόπο και ναό, δηλαδή, ‘στα άγια και στη σκηνή την αληθινή, την οποία κατασκεύασε ο Ιεχωβά’.

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΝΑΟΣ

26, 27. (α) Σε ποια διαμερίσματα διαιρούνταν η ιερή σκηνή και ο ναός της Ιερουσαλήμ; (β) Ποια ήταν τα σκεύη στα αντίστοιχα διαμερίσματα της σκηνής και του ναού του Σολομώντα;

²⁶ Η ιερή σκηνή που ανεγέρθηκε από τον Μωυσή στο Όρος Σινά, και οι ναοί στην Ιερουσαλήμ είχαν δύο διαμερίσματα. Το πρώτο διαμέρισμα ονομαζόταν Τα Άγια και το δεύτερο ή το πιο εσωτερικό διαμέρισμα ονομαζόταν Τα Άγια των Αγίων, το πιο Άγιο από όλα.

²⁷ Στο πρώτο διαμέρισμα, στα Άγια, τα σκεύη ήταν το χρυσό τραπέζι για την παρουσίαση των άρτων που συνήθως ονομάζονταν «οι άρτοι της προθέσεως», ‘οι άρτοι της παρουσίασης’, και η μη μετακινούμενη χρυσή λυχνία με εφτά διακλαδώσεις που κατέληγαν σε λυχνάρια, και το μόνιμο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος. Εδώ κάτω από το φως της χρυσής λυχνίας, ο αρχιερέας μπορούσε να τακτοποιεί ‘τους άρτους της παρουσίασης’ και να προσφέρει ευωδιαστό θυμίαμα στο θυσιαστήριο. Αλλά στο πιο εσωτερικό διαμέρισμα, ή στα Άγια των Αγίων, υπήρχε, τόσο στην περίπτωση της σκηνής που έστησε ο Μωυσής όσο και του ναού που χτίστηκε από τον Βασιλιά Σολομώντα, η ιερή χρυσή Κιβωτός της Διαθήκης, με το χρυσό σκέπασμα πάνω από το οποίο υπήρχαν δύο χρυσά χερουβείμ με τα πρόσωπα αντικριστά το ένα προς το άλλο και με απλωμένες φτερούγες. Το φως μέσα στο πιο εσωτερικό διαμέρισμα ή στα Άγια των Αγίων δινόταν από το θαυματουργικό φως που ονομαζόταν Φως Σεκινά, και το οποίο αιωρούνταν πάνω από το ιλαστήριο κάλυμμα ανάμεσα στα δύο χερουβείμ.

28. Τι προετοιμασίες έκανε ο Ιουδαίος αρχιερέας για να ραντίσει το αίμα των εξιλεωτικών θυσιών στα Άγια των Αγίων, και για τίνων αμαρτίες έκανε έτσι εξιλέωση;

²⁸ Ο Ααρωνικός αρχιερέας, πριν παρουσιάσει το εξιλεωτικό αίμα των θυσιών μια φορά το χρόνο τη Μέρα του Εξιλασμού, έπαιρνε ένα φορητό «θυμιατήριο» και περνούσε πέρα από την εσωτερική κουρτίνα που χώριζε το πρώτο διαμέρισμα από το πιο εσωτερικό διαμέρισμα (τα Άγια των Αγίων), και έκαιγε θυμίαμα μπροστά στην Κιβωτό της Διαθήκης με το φωτισμό από το Φως Σεκινά. Έτσι προετοίμαζε τα πράγματα για να επιστρέψει αργότερα με το αίμα των δύο εξιλεωτικών θυσιών και να το ραντίσει στο εξιλεωτικό κάλυμμα (το Ιλαστήριο) της Κιβωτού της Διαθήκης. Μ’ αυτόν τον τρόπο έκανε εξιλέωση τόσο για τα δικά του αμαρτήματα όσο και του Λευιτικού του οίκου ή της φυλής του και κατόπιν για τα αμαρτήματα του λαού Ισραήλ. Αυτή ήταν η εξιλεωτική διαδικασία όπως περιγράφεται στη διαθήκη του Νόμου του Μωυσή.—Εβραίους 9:1-10· Αριθμοί 7:89.

29. (α) Πότε εγκαινιάστηκε η ιερή «σκηνή» που στήθηκε από τον Μωυσή, και πότε εγκαινιάστηκε ο ναός του Σολομώντα; (β) Πότε φέρθηκε σε ύπαρξη η αληθινή σκηνή ή ναός;

²⁹ Η ιερή σκηνή του μαρτυρίου [της συνάντησης, ΜΝΚ ] στήθηκε από τον Μωυσή στην έρημο του Σινά την πρώτη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν του έτους 1512 π.Χ. Ο Βασιλιάς Σολομώντας αποπεράτωσε το ναό του στην Ιερουσαλήμ το 1027 π.Χ. και κατόπιν τον αφιέρωσε τη δέκατη πέμπτη μέρα του φθινοπωρινού μήνα Τισρί του έτους 1026 π.Χ. (1 Βασιλέων 8:1, 2, 65, 66) Αλλά πότε ήρθε σε ύπαρξη η αντιτυπική σκηνή ή ναός, η «αληθινή σκηνή» με τα «άγιά» της; Αυτό έγινε ενόσω ο τυπικός ναός που χτίστηκε από τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μέγα στεκόταν ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Αυτό έγινε στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 29 μ.Χ. Πώς συνέβη αυτό; Τι συνέβη τότε ώστε να χρειάζεται ο αληθινός ναός;

30, 31. (α) Με ποιο γεγονός, και πώς, ήρθε σε ύπαρξη ο αντιτυπικός Αρχιερέας; (β) Ποια αντιτυπική μέρα για την αφαίρεση των αμαρτιών άρχισε τότε, και τι πρόσφερε ο Ιησούς σε σύγκριση μ’ αυτό που πρόσφερε ο Ααρών;

³⁰ Εκείνο το έτος το 29 μ.Χ. ήρθε σε ύπαρξη ο αντιτυπικός Αρχιερέας, και, σαν τον Λευίτη αρχιερέα Ααρών, έπρεπε να έχει μια ιερή σκηνή ή ναό στον οποίο να υπηρετεί. Αυτός ο αντιτυπικός Αρχιερέας που θα πρόσφερε θυσία είναι ο Κύριος Ιησούς, χρισμένος με το άγιο πνεύμα του Θεού για να είναι πνευματικός αρχιερέας. Αυτό το χρίσμα με άγιο πνεύμα ήρθε πάνω του μετά το βάφτισμά του στον Ιορδάνη Ποταμό από τον Ιωάννη το Βαφτιστή. Έτσι έγινε Μεσσίας ή Χρισμένος σε ηλικία τριάντα χρόνων, τρεισήμισι χρόνια πριν από τον θυσιαστικό του θάνατο για τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους. (Δανιήλ 9:24, 25, 27· Λουκάς 3:21-23) Εκείνη τη στιγμή άρχισε η μεγάλη αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού, και ο Ιησούς Χριστός είχε κάτι καλύτερο από ό,τι είχε ο Αρχιερέας Ααρών την τυπική εκείνη μέρα του έτους 1512 π.Χ., αφού είχε στηθεί η ιερή σκηνή. Τι ήταν αυτό; Στην προς Εβραίους 8:3-6 και 9:11-14 διαβάζουμε:

³¹ «Πας αρχιερεύς καθίσταται διά να προσφέρη δώρα και θυσίας· όθεν είναι αναγκαίον να έχη και ούτος τι, το οποίον να προσφέρη. Επειδή εάν ήτο επί γης, ουδέ ήθελεν είσθαι ιερεύς, διότι υπήρχον οι ιερείς οι προσφέροντες τα δώρα κατά τον νόμον, οίτινες λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων, καθώς ελαλήθη προς τον Μωυσήν ότε έμελλε να κατασκευάση την σκηνήν· διότι, Πρόσεχε, λέγει, να κάμης πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα εις σε εν τω όρει. Τώρα όμως ο Χριστός έλαβεν εξοχωτέραν λειτουργίαν, καθόσον είναι και ανωτέρας διαθήκης μεσίτης, ήτις ενομοθετήθη με ανωτέρας επαγγελίας».

32. Όπως εξεικονίστηκε στην περίπτωση του Ααρών, σε τι εισήλθε ο Ιησούς Χριστός, και με τι, για να καθαρίσει τη συνείδησή μας από νεκρά έργα;

³² «Ελθών δε ο Χριστός αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποιήτου, τουτέστιν ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά διά του ιδίου αυτού αίματος, εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. Διότι εάν το αίμα των ταύρων και τράγων και η σποδός της δαμάλεως ραντίζουσα τους μεμολυσμένους αγιάζη προς την καθαρότητα της σαρκός, πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»

33, 34. (α) Τι συμβόλιζε ο Ιησούς με το να καταδυθεί στον Ιορδάνη Ποταμό; (β) Τι είχε ετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο Ιησού, και γιατί αυτός το πρόσφερε αυτό, και πόσο συχνά;

³³ Έτσι, όταν ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς Χριστός έγινε χρισμένος Αρχιερέας του Θεού μετά το βάφτισμά του στο νερό, τι ήταν εκείνο που είχε να προσφέρει στον Θεό για θυσία; Δεν ήταν το σώμα κάποιου ζώου κατώτερου από τον άνθρωπο του οποίου το αίμα ποτέ δε θα μπορούσε να αποπλύνει τις ανθρώπινες αμαρτίες, αλλά το δικό του τέλειο ανθρώπινο σώμα το οποίο είχε στη διάθεσή του επειδή είχε γεννηθεί από μια παρθένα γυναίκα, τη Μαρία. Αναγνώριζε ότι ο Παντοδύναμος Θεός τον είχε ετοιμάσει και εξαρτίσει γι’ αυτή την πορεία θυσίας. Αναγνώριζε ότι σ’ αυτόν τον ξεχωριστό καιρό ήταν θέλημα του Θεού να αναλάβει αυτή την πορεία της αυτοθυσίας. Συνεπώς, όταν ήρθε στον Ιωάννη τον Βαφτιστή για να βυθιστεί στον Ιορδάνη Ποταμό, ήρθε παρουσιάζοντας τον εαυτό του στον Θεό για να κάνει το θείο θέλημα από τότε κι έπειτα. Το βάφτισμά του σε νερό συμβόλιζε την παρουσίαση του εαυτού του να κάνει το θέλημα του Θεού ακόμη και μέχρι θυσιαστικό θάνατο. Σχετικά μ’ αυτό, το Εβραίους 10:4-10 λέει:

³⁴ «Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Διά τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει· Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα· εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης· τότε είπον· Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου. Αφού είπεν ανωτέρω ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς, αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον, τότε είπεν· Ιδού, έρχομαι διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου. Αναιρεί το πρώτον, διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης».

35. (α) Τι έβαζαν πάνω στο θυσιαστήριο, και τι προσφερόταν πάνω σ’ αυτό την τυπική Μέρα του Εξιλασμού; (β) Ποιο ήταν το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» πάνω στο οποίο θα πρόσφερε ο Ιησούς τον εαυτό του;

³⁵ Την αρχαία τυπική μέρα του εξιλασμού ο αρχιερέας Ααρών έβαζε μερικό από το αίμα του εξιλαστήριου θύματος στο θυσιαστήριο, που ήταν στη μέση της αυλής μπροστά από την ιερή σκηνή της συνάντησης. (Λευιτικόν 16:16-19, 25) Ποιο ήταν, λοιπόν, το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» πάνω στο οποίο ο Ιησούς Χριστός σαν πνευματικός αρχιερέας πρόσφερε τη θυσία της τέλειας ανθρώπινης ύπαρξής του; Δεν ήταν ένα υλικό θυσιαστήριο σαν εκείνο το χάλκινο θυσιαστήριο στην αυλή της σκηνής της συνάντησης. Δεν ήταν ο πάσσαλος της εκτέλεσης πάνω στον οποίο κρεμόταν ωσότου πέθανε στον Γολγοθά, γιατί εκείνος ο πάσσαλος ήταν κάτι καταραμένο και δεν ήταν αγιασμένος με το πολύτιμο αίμα του. (Δευτερονόμιον 21:22, 23· Γαλάτας 3:13) Μάλλον, ήταν κάτι πνευματικό πάνω στο οποίο ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να προσφέρει την αξία του τέλειου ζωντανού ανθρώπινου σώματός του. Ήταν το θείο «θέλημα» ή ευαρέσκεια. Για να κάνει αυτό το «θέλημα» παρουσίασε τον εαυτό του. Ήταν θέλημα του Θεού να δεχτεί τώρα μια ανθρώπινη θυσία αντί θυσίες ζώων. Έτσι, με βάση αυτό το θείο «θέλημα», ο Ιησούς πρόσφερε την αξία της ανθρώπινης ζωής του.

36. Ποιοι έχουν εξουσία να τρώνε από το πνευματικό «θυσιαστήριο», και με ποια αποτελέσματα για τους εαυτούς τους;

³⁶ Έτσι ήρθε σε ύπαρξη το αντιτυπικό «θυσιαστήριο», σχετικά με το οποίο το Εβραίους 13:10 λέει στους χρισμένους Χριστιανούς: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν». Πόσο υλιστικό φρόνημα δείχνει και πόσο αντιγραφικό είναι, επομένως, να οικοδομούν ορισμένοι ιερείς του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου ένα υλικό «θυσιαστήριο» στα εκκλησιαστικά τους κτίρια ή σε άλλους τόπους λατρείας και να ισχυρίζονται ότι προσφέρουν επανειλημμένα τη θυσία του Χριστού, όπως κάνουν στην τέλεση της «Θείας Λειτουργίας»! Εκείνοι που έχουν την εξουσία να τρώνε από το αληθινό πνευματικό «θυσιαστήριο» είναι «ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Χριστού άπαξ γενομένης».

37. (α) Μαζί με το πνευματικό «θυσιαστήριο», ποιο άλλο πράγμα που είχε σχέση με την αρχαία «σκηνή» ήρθε σε ύπαρξη; (β) Τι εξεικόνιζε αυτή η αυλή στην περίπτωση του Ιησού;

³⁷ Όπως ακριβώς το αρχαίο χάλκινο θυσιαστήριο βρισκόταν στη μέση της αυλής μπροστά από την ιερή σκηνή της συνάντησης, με τον ίδιο τρόπο επίσης μαζί με το αντιτυπικό πνευματικό «θυσιαστήριο» ήρθε σε ύπαρξη και η αντιτυπική «αυλή». Αυτό εξεικονίζει όχι κάποια τοποθεσία ή μέρος, αλλά μια κατάσταση ενός ατόμου πάνω στη γη. Ο Ιησούς Χριστός ο χρισμένος Αρχιερέας ήταν μέσα σ’ εκείνη την αντιτυπική αυλή γιατί βρισκόταν στην κατάσταση ενός τέλειου ανθρώπινου πλάσματος. Η κατάστασή του πάνω στη γη ήταν επομένως στην κυριολεξία δίκαιη, ευθεία, άμεμπτη, άμωμη. Σαν τους γιους του Κορέ του Λευίτη, ο Ιησούς βρήκε τόπο ανάπαυσης για τον εαυτό του στο μεγαλειώδες θυσιαστήριο του θελήματος του Ιεχωβά στην αυλή της αληθινής «σκηνής» του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμός 84:1-3) Ευφραινόταν να κάνει το θείο θέλημα.—Ψαλμός 40:8.

38, 39. (α) Μαζί με την αυλή και το θυσιαστήριο, τι άλλο ήρθε σε ύπαρξη; (β) Ποιο ερώτημα δημιουργεί αυτό, και ποια λόγια του Ιησού δείχνουν τον τόπο διαμονής του Θεού;

³⁸ Τότε ήρθε σε ύπαρξη όχι μόνο το αντιτυπικό θυσιαστήριο και η αντιτυπική αυλή για να εξυπηρετήσει τον νέο πνευματικό Αρχιερέα, τον χρισμένο Ιησού, αλλά ήρθε επίσης σε ύπαρξη και η αντιτυπική σκηνή ή ναός. Από τότε και έπειτα η ‘αληθινή σκηνή, την οποία έστησε ο Ιεχωβά’ ήταν στη διάθεση του νέου πνευματικού Αρχιερέα.

³⁹ Ποια είναι αυτή η «αληθινή σκηνή» ή ναός; Μήπως είναι ένα νέο ειδικό οικοδόμημα που ο Δημιουργός κατασκεύασε για τον εαυτό του πάνω στους αόρατους ουρανούς; Όχι, γιατί ο Θεός δε χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ο Ύψιστος Θεός είχε πάντοτε έναν τόπο κατοικίας στον ουρανό. Δεν είναι ένα πνεύμα που διαποτίζει τα πάντα, το οποίο είναι πανταχού παρών και βρίσκεται παντού ταυτόχρονα. Επειδή είναι ένα νοήμον Πρόσωπο, έχει το μέρος όπου διαμένει και όπου μπορεί να τον πλησιάσει κανείς. Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους μαθητές του να προσεύχονται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου». Μας προειδοποίησε να μην περιφρονούμε κανέναν από τους ‘μικρούς τούτους’ που πίστευαν σ’ αυτόν και εξήγησε το γιατί, λέγοντας: «Διότι σας λέγω ότι οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς». (Ματθαίος 6:9· 18:10) Δηλαδή, αυτοί οι ουράνιοι άγγελοι έχουν πρόσοδο στον θείο Πατέρα.

40. Τι μπορούσε να κάνει ο Θεός σχετικά με την ουράνια διαμονή του για να την κάνει να παραβάλλεται με τα Άγια των Αγίων της ιερής «σκηνής»;

⁴⁰ Ωστόσο, ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να αλλάξει την εικόνα που παίρνει ο αποκλειστικός τόπος διαμονής του. Έτσι τον καιρό που δημιούργησε τον πνευματικό Αρχιερέα του με το να χρίσει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είχε μόλις βαφτιστεί, ο Θεός μπορούσε να κάνει ώστε η ουράνια διαμονή του να πάρει μια νέα όψη, έχοντας νέους διορισμούς ή χαρακτηριστικά γι’ αυτήν, σε σχέση με τους ανθρώπους μέσα στην αμαρτία τους (όχι σε σχέση με τους αναμάρτητους αγγέλους). Η αγιότητα της ουράνιας διαμονής του έγινε ακόμη πιο έντονη σε αντίθεση με την υπερβολική αμαρτωλότητα του ανθρώπινου γένους. Η προσωπική διαμονή του παρουσιάστηκε τώρα σαν τον άγιο τόπο ενός Θεού ο οποίος είναι δίκαιος και ωστόσο είναι ελεήμονας, ώστε να δέχεται μια κατάλληλη τέλεια θυσία για χάρη του βέβηλου ανθρώπινου γένους. Αλλά αυτή η θυσία, ή η αξία της, πρέπει να παρουσιαστεί από έναν Αρχιερέα ο οποίος είναι αναμάρτητος και άγιος και ο οποίος μπορεί να έχει προσωπική πρόσοδο στον Θεό. Έτσι ο ουράνιος θρόνος του γίνεται ένας εξιλαστήριος θρόνος. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός έκανε ώστε η ουράνια διαμονή του να πάρει τα πνευματικά χαρακτηριστικά του διαμερίσματος που ονομαζόταν Άγια των Αγίων ή το πιο Άγιο διαμέρισμα της τυπικής σκηνής ή ναού.

41, 42. (α) Πού επιτρεπόταν να εισέρχεται ο Ααρών «άπαξ του ενιαυτού» και πώς; (β) Ποια ήταν τα Άγια των Αγίων στα οποία εισήλθε ο Ιησούς, σε ποια περίοδο έγινε αυτό, και πόσο συχνά;

⁴¹ Αυτή είναι η άποψη της Βίβλου. Θυμούμαστε ότι ο αρχιερέας Ααρών έφερνε το αίμα των θυσιών της μέρας του εξιλασμού μέσα στα Άγια των Αγίων της επίγειας σκηνής της συνάντησης, περνώντας την εσωτερική κουρτίνα ή παραπέτασμα για να το κάνει αυτό. (Λευιτικόν 16:12-17· Εβραίους 9:7) Για να εκπληρώσει αυτή την τυπική εικόνα, ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός πρέπει να μπει στα πραγματικά Άγια των Αγίων. Πού δείχνει η Βίβλος ότι βρίσκονται αυτά, και ποια είναι;

⁴² Ακούστε: «Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, διά να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών· ουδέ διά να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ’ ενιαυτόν με ξένον αίμα· διότι έπρεπε τότε [ο Ιησούς] πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των [τυπικών] αιώνων (συστημάτων, ΜΝΚ ) εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού».—Εβραίους 9:23-26.

43, 44. (α) Ποια, λοιπόν, είναι η άγια διαμονή του Θεού σχετικά με το ναό του; (β) Τι χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων, και πώς πέρασε αυτό το χώρισμα ο Ιησούς Χριστός στο αντίτυπο;

⁴³ Αντί να αποκορυφώσει την αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού με το να εισέλθει σε τυπικά «άγια» μέσα στην τυπική σκηνή ή ναό, ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός εισήλθε «εις αυτόν τον ουρανόν» όπου βρίσκεται ο ‘Θεός σαν πρόσωπο’. Αυτή η ουράνια διαμονή του ίδιου του προσώπου του Θεού είναι αληθινά Άγια των Αγίων, τα πιο Άγια από όλα.

⁴⁴ Στην τυπική σκηνή ή ναό πάνω στη γη, τα Άγια των Αγίων αποκρύπτονταν από μια κουρτίνα ή παραπέτασμα, κι έτσι λεγόταν ότι τα Άγια των Αγίων ήταν στο εσωτερικό μέρος του παραπετάσματος ή κουρτίνας. Έτσι εκείνη η κουρτίνα εξεικόνιζε το ανθρώπινο σαρκικό εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεραστεί για να περάσει κανείς από την ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη στους αόρατους ουρανούς. Ο Ιησούς Χριστός μέσω θανάτου και ανάστασης ξεπέρασε αυτό το εμπόδιο για να μπει στα ουράνια Άγια των Αγίων. Αυτό είναι εκείνο που εννοεί το Εβραίους 6:19, 20, όπου αφού μας μιλάει για την ουράνια ελπίδα των 144.000 πιστών μαθητών, λέει: «Την οποίαν (ελπίδα) έχομεν ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος, όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

ΤΑ «ΑΓΙΑ» ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

45. (α) Τι άλλο υπήρχε στη «σκηνή» εκτός από τα Άγια των Αγίων; (β) Ποιοι έμπαιναν στα Άγια, πόσο συχνά, και πώς;

⁴⁵ Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι τα Άγια των Αγίων δεν ήταν το μόνο πράγμα που υπήρχε στην επίγεια σκηνή ή ναό. Εκτός από το πιο εσωτερικό διαμέρισμα, το οποίο ήταν τα Άγια των Αγίων, η σκηνή ή ο ναός είχαν κι ένα άλλο διαμέρισμα μπροστά από την κουρτίνα που τα χώριζε. Αυτό το διαμέρισμα λεγόταν Τα Άγια. (Εβραίους 9:1-3) Αφού τα Άγια των Αγίων εξεικόνιζαν ‘τον ίδιο τον ουρανό’ όπου βρίσκεται ‘ο Θεός προσωπικά’, τι εξεικόνιζαν τα Άγια που ήταν μπροστά από την κουρτίνα ή παραπέτασμα; Ενώ στα Άγια των Αγίων μπορούσε να μπει ο αρχιερέας μόνο ‘μια φορά το χρόνο’ τη μέρα του εξιλασμού, στα Άγια μπορούσε να εισέρχεται τακτικά όχι μόνο ο αρχιερέας αλλά επίσης όλοι οι υφιερείς. Οι ιερείς έμπαιναν μέσα σ’ αυτό το πρώτο διαμέρισμα, τα Άγια, απευθείας από την αυλή όπου βρισκόταν το θυσιαστήριο· αλλά έπρεπε να περάσουν ένα παραπέτασμα ή κρεμαστό ύφασμα που χώριζε τα Άγια από την αυλή.

46, 47. (α) Πότε και πώς μπήκε ο Ιησούς στα αντιτυπικά Άγια; (β) Έτσι τι παριστάνουν τα Άγια, και ποια προνόμια απολαμβάνουν μέσα σ’ αυτά οι αντιτυπικοί ιερείς;

⁴⁶ Έτσι τα Άγια εξεικόνιζαν μια κατάσταση πιο ιερή από ό,τι η αυλή. Αφού τα Άγια χωρίζονταν μ’ ένα παραπέτασμα και τα περιεχόμενά τους ήταν έτσι κρυμμένα από τα μάτια εκείνων που ήταν στην αυλή, τα Άγια εξεικόνιζαν μια πνευματική κατάσταση ανώτερη από εκείνη που εξεικονίζεται από την αυλή, η οποία αυλή εξεικόνιζε μια ανθρώπινη κατάσταση με δίκαιη στάση μπροστά στον Θεό. Ο Ιησούς Χριστός μπήκε στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων όταν γεννήθηκε από το άγιο πνεύμα του Θεού μετά το βάφτισμά του στο νερό κι έτσι έγινε πνευματικός Γιος του Θεού. (Ματθαίος 3:13-17) Με το να χριστεί, επίσης, με το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς σαν πνευματικός Γιος του Θεού περιβλήθηκε με ιερατικό λειτούργημα· έγινε ο Αρχιερέας του Θεού, όπως εξεικονίστηκε από τον Αρχιερέα Ααρών.

⁴⁷ Από την άποψη αυτή μπορούμε να δούμε ότι τα Άγια εξεικόνιζαν τη γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση εκείνων που φέρνονται μέσα στην πνευματική ιεροσύνη. Σ’ αυτή την κατάσταση αυτοί οι πνευματικοί ιερείς πάνω στη γη απολαμβάνουν πνευματικό φως σαν από μια χρυσή λυχνία, τρώνε πνευματική τροφή σαν από ένα χρυσό τραπέζι με ‘άρτους παρουσίασης’ και προσφέρουν το θυμίαμα της προσευχής και υπηρεσίας στον Θεό σαν να στέκονται κοντά σ’ ένα χρυσό θυσιαστήριο θυμιάματος.—Έξοδος 40:4, 5, 22-28.

48. Για πόσο διάστημα βρισκόταν ο Ιησούς στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα Άγια, και γιατί οι μαθητές του δεν είχαν σαφή αντίληψη σχετικά μ’ αυτόν;

⁴⁸ Μετρώντας από τη μέρα του βαφτίσματος και του χρίσματός του με άγιο πνεύμα ως τη μέρα του θανάτου του (από το 29 ως το 33 μ.Χ.), ο Ιησούς Χριστός βρισκόταν σ’ αυτή τη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων για τριάμισι χρόνια. Οι υπηρεσίες του σ’ αυτή την κατάσταση δεν μπορούσαν κατάλληλα να γίνουν αντιληπτές και να εκτιμηθούν από απλούς φυσικούς ανθρώπους, ούτε ακόμη και από τους πιστούς μαθητές του, γιατί αυτοί έβλεπαν τα ζητήματα από μια φυσική ανθρώπινη άποψη. Η μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., κατά την οποία εκχύθηκε πάνω τους το άγιο πνεύμα, δεν είχε ακόμη φτάσει. (Ιωάννης 7:39) Εμποδίζονταν να διακρίνουν σαν από ένα ‘παραπέτασμα στην είσοδο της σκηνής’, το οποίο έκρυβε τα πράγματα που βρίσκονταν μέσα στο διαμέρισμα των Αγίων.—Έξοδος 40:28, 29.

49. Πώς ο Ιησούς στα αντιτυπικά Άγια εμποδιζόταν να πλησιάσει άμεσα στα ουράνια Άγια των Αγίων;

⁴⁹ Μέσα σ’ αυτή την Άγια κατάσταση, τη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση, ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός πάνω στη γη εμποδιζόταν να έχει άμεση πρόσοδο στην ουράνια παρουσία του Θεού γιατί βρισκόταν σε σάρκα σαν ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Υπήρχε εκείνη η συμβολική ‘κουρτίνα’ ανάμεσα σ’ αυτόν και στα ουράνια Άγια των Αγίων, όπως ακριβώς όταν ο Μωυσής «επέθηκε το καλυπτήριον καταπέτασμα και εσκέπασε την κιβωτόν του μαρτυρίου».—Έξοδος 40:21.

50. (α) Πότε πέρασε ο Ιησούς το εσωτερικό «καταπέτασμα» και πώς; (β) Ποιος όρκος σχετικά με την ιεροσύνη άρχισε τότε να ισχύει για τον Χριστό και γιατί;

⁵⁰ Ο Ιησούς Χριστός σαν Αρχιερέας πέρασε πέρα απ’ αυτή τη συμβολική κουρτίνα της «αληθινής σκηνής» στις 16 του Νισάν του έτους 33 μ.Χ., με το να αναστηθεί από τους νεκρούς, όχι πια απλώς γεννημένος από το πνεύμα ενώ ακόμη παρέμενε άνθρωπος στη σάρκα, αλλά τώρα γεννημένος πλήρως σαν πνευματικός Γιος του Θεού στους αόρατους ουρανούς. Ο απόστολος Πέτρος το δηλώνει αυτό σωστά όταν γράφει: «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος (στο πνεύμα, ΜΝΚ )». (1 Πέτρου 3:18) Εκείνη τη βαρυσήμαντη μέρα άρχισε να ισχύει στον Ιησού Χριστό ο όρκος του Θεού σχετικά με μια αιώνια ιεροσύνη «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ», αφού τώρα ο Ιησούς είχε ανταμειφθεί με ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’. (Εβραίους 7:16, 24· Πράξεις 13:33-37· Ρωμαίους 1:1-4) Αφού εμφανίστηκε στους πιστούς μαθητές του με ειδικές εμφανίσεις στη διάρκεια των επόμενων σαράντα ημερών, ανέβηκε στον ουρανό και παρουσίασε στον ίδιο τον Θεό στα αληθινά Άγια των Αγίων την αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του.—Πράξεις 1:1-11· Εβραίους 9:24.

51. (α) Πότε τελείωσε η αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού, και πόσο διάστημα είχε διαρκέσει; (β) Πώς δόθηκε απόδειξη ότι η αξία της θυσίας του Ιησού είχε γίνει δεκτή στα Άγια των Αγίων;

⁵¹ Με την παρουσίαση αυτής της αξίας της θυσίας του Χριστού στα ουράνια Άγια των Αγίων, τελείωσε η μεγάλη αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού. Στην περίπτωση του Αρχιερέα Ααρών της φυλής Λευί, η εθνική μέρα του εξιλασμού ήταν απλώς μια κατά γράμμα εικοσιτετράωρη μέρα. Αλλά στην περίπτωση του Αρχιερέα Ιησού Χριστού, η αντιτυπική Μέρα του Εξιλασμού αποδείχτηκε ότι είναι μια περίοδος σχεδόν τριών χρόνων και οχτώ μηνών. Δέκα μέρες μετά την ανάληψη του Ιησού στον ουρανό δόθηκε η απόδειξη στους πιστούς μαθητές του στη γη ότι η αξία της ανθρώπινης θυσίας του όπως παρουσιάστηκε στον Θεό στα ουράνια Άγια των Αγίων είχε γίνει δεκτή. Πώς; Με την έκχυση του αγίου πνεύματος πάνω τους στην Ιερουσαλήμ την Κυριακή, 6 Σιβάν, τη μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων ή τη μέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. (Πράξεις 2:1-36) Αυτό σημείωσε κάτι καινούργιο σχετικά με την ‘αληθινή σκηνή, την οποία οικοδόμησε ο Ιεχωβά’. Κι αυτό είναι που θα δούμε τώρα.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΥΦΙΕΡΕΙΣ

52. (α) Πώς προσκιάστηκε το ότι ο Μεγαλύτερος Μελχισεδέκ έχει υφιερείς; (β) Πότε εγκαταστάθηκε το Ααρωνικό ιερατείο, και ποιο «άγιο σημείο» τέθηκε στο κεφάλι του Ααρών;

⁵² Δεν υπάρχει ιστορική αναγραφή ότι ο Βασιλιάς-Ιερέας Μελχισεδέκ της αρχαίας Σαλήμ είχε υφιερείς. Αλλά ο Γιος του Θεού, που έχει γίνει «αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» έχει υφιερείς. (Εβραίους 5:8-10) Αυτό προσκιάστηκε από την ιερατική οικογένεια του Ααρών του Λευίτη. Ο Ιεχωβά Θεός κάλεσε τον Ααρών να είναι αρχιερέας στον Ισραήλ και οι γιοι του να είναι υφιερείς σ’ αυτόν. Την πρώτη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν του έτους 1512 π.Χ., ο προφήτης Μωυσής υπάκουσε στην εντολή του Θεού και εγκατέστησε τον Ααρών και τους γιους του στην ιεροσύνη. (Έξοδος 40:1, 2, 12-16· 29:4-9· Λευιτικόν 8:1-13) Μαζί με τα άλλα αντικείμενα της ενδυμασίας του αρχιερέα «έκαμον το πέταλον του ιερού στέμματος [την πλάκα που έλαμπε, το άγιο σημείο της αφιέρωσης, ΜΝΚ ] εκ χρυσίου καθαρού και ενεχάραξαν επ’ αυτό γράμματα ως χάραγμα σφραγίδος, ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ (ΙΕΧΩΒΑ, ΜΝΚ )».—Έξοδος 39:30.

53. (α) Με το να διακοσμήσει έτσι το κάλυμμα του Αρχιερέα Ααρών, σε ποια εντολή του Ιεχωβά υπάκουσε ο Μωυσής; (β) Από ποιο Εβραϊκό ρήμα προήλθε η λέξη για το ‘σημείο της αφιέρωσης’;

⁵³ Έτσι, όταν έντυνε τον αδελφό του Ααρών για να τον εγκαταστήσει σαν αρχιερέα, ο Μωυσής εκτέλεσε την εντολή του Ιεχωβά: «Και θέλεις βάλει την μίτραν επί την κεφαλήν αυτού και θέλεις βάλει το άγιον διάδημα [την πλάκα που έλαμπε, το άγιο σημείο της αφιέρωσης, ΜΝΚ ] επί την μίτραν. Τότε θέλεις λάβει το έλαιον του χρίσματος και θέλεις χύσει εξ αυτού επί την κεφαλήν αυτού και θέλεις χρίσει αυτόν». (Έξοδος 29:6, 7) Επειδή αυτό το ‘άγιο σημείο της αφιέρωσης’ ήταν ‘η πλάκα που έλαμπε’, φτιαγμένη από καθαρό χρυσάφι, πολλοί μεταφραστές των Εβραϊκών Γραφών προτιμούν να αποδίδουν αυτή την έκφραση σαν «το άγιον διάδημα», «το διάδημα της αγιότητας». (Βλέπε Έξοδος 29:6, υποσημείωση ΜΝΚ· Βίβλος της Ιερουσαλήμ ) Βέβαια, οι συνηθισμένες Εβραϊκές λέξεις για το «διάδημα» και το «στέφανος» είναι διαφορετικές από την Εβραϊκή λέξη που αποδίδεται ‘το σημείο της αφιέρωσης’. Στο Λευιτικόν 21:12 αυτή η τελευταία λέξη εφαρμόζεται στο χριστήριο λάδι πάνω στο κεφάλι του αρχιερέα, γιατί διαβάζουμε: «Και εκ του αγιαστηρίου δεν θέλει εξέλθει ουδέ θέλει βεβηλώσει το αγιαστήριον του Θεού αυτού· διότι το άγιον έλαιον του χρίσματος (το σημείο της αφιερώσεως, το χριστήριο έλαιο, ΜΝΚ ) του Θεού αυτού είναι επ’ αυτόν». Η Εβραϊκή λέξη προέρχεται από το ρήμα na·zarʹ, που μεταφράζεται «αφιερώνω» στον Ωσηέ 9:10.—Μία Αμερικανική Μετάφραση· ΜΝΚ.

54, 55. (α) Πώς αποκαλέστηκε ο χρισμένος αρχιερέας, και τι εξεικόνιζε το χρίσμα του; (β) Μήπως ο Ιωάννης ο Βαφτιστής έχρισε τον Ιησού με άγιο πνεύμα, ή ποιος το έκανε αυτό;

⁵⁴ Χωρίς αμφιβολία, ο αρχιερέας Ααρών και οι διάδοχοί του στο αξίωμα ήταν άντρες αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό λόγω της επίσημης εγκατάστασής τους. (Έξοδος 29:30, 35) Επειδή είχε χριστεί με το άγιο χριστήριο λάδι, ο αρχιερέας ονομαζόταν «ο κεχρισμένος», ή Μεσσίας (Λευιτικόν 4:3, 5, 16· 6:22), όπως ονομάζονταν αργότερα και οι βασιλιάδες του Ισραήλ. (1 Σαμουήλ 24:6, 10· 26:9-11· Θρήνοι 4:20) Έτσι, αφού αναφέρονται τα ονόματα των τεσσάρων γιων και υφιερέων του Αρχιερέα Ααρών, διαβάζουμε: «Ταύτα είναι τα ονόματα των υιών του Ααρών, των ιερέων των κεχρισμένων, οίτινες καθιερώθησαν διά να ιερατεύωσιν». (Αριθμοί 3:1-3) Όταν ο Μωυσής, ο μεσίτης μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του έθνους Ισραήλ, έχρισε τον μεγαλύτερο αδελφό του να είναι αρχιερέας, αυτό είχε μια τυπική σημασία. Εξεικόνιζε ότι ο Θεός θα έχριε τον Γιο του Ιησού με άγιο πνεύμα αφού θα είχε ανεβεί από το νερό του βαφτίσματος.

⁵⁵ Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ήταν ο γιος ενός Λευίτη ιερέα, δηλαδή, του Ζαχαρία της ιερατικής εφημερίας του Αβιά. Ωστόσο, ο Ιωάννης απλώς βάφτισε τον Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό· δεν έχρισε τον Ιησού να είναι πνευματικός αρχιερέας. (Λουκάς 1:5-17· 3:21-23· Μάρκος 1:9-11) Μόνο ο Θεός θα μπορούσε να χρίσει τον Ιησού με άγιο πνεύμα.

56, 57. (α) Πότε έλαβε χώρα αυτό το βάφτισμα, και πώς ο Ιησούς Χριστός εκπλήρωσε αντιτυπικά αυτό που έκανε ο αρχιερέας τη μέρα εκείνη στο ναό; (β) Ποια προφητεία του Ιωήλ άρχισε να εκπληρώνεται εκεί, και πώς συνέδεσε ο Πέτρος τον Ιησού μ’ αυτό το ζήτημα;

⁵⁶ Σχετικά με τον Ιησού, ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είχε πει: «Έρχεται ο ισχυρότερός μου οπίσω μου, του οποίου δεν είμαι άξιος σκύψας να λύσω το λωρίον των υποδημάτων αυτού. Εγώ μεν σας εβάπτισα εν ύδατι, αυτός δε θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω». (Μάρκος 1:7, 8· Ιωάννης 1:33) Έτσι ο Ιησούς όχι μόνο χρίστηκε ο ίδιος με άγιο πνεύμα για να είναι πνευματικός αρχιερέας, αλλά επίσης επρόκειτο να πάρει τη δύναμη να βαφτίζει κι άλλους με άγιο πνεύμα. Αλλά πότε θα βάφτιζε με άγιο πνεύμα; Όχι πριν από το θάνατό του σαν τέλεια ανθρώπινη θυσία.

⁵⁷ Μετά από την ανάστασή του από τους νεκρούς, δημιούργησε υλοποιημένα σάρκινα σώματα κι έκανε ορατές εμφανίσεις στους μαθητές του που ήταν ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Τι τους είπε τότε για το άγιο πνεύμα; Τα εδάφια Πράξεις 1:4, 5 μας λένε: «Συνερχόμενος μετ’ αυτών, παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποίαν ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού· διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας».

58, 59. (α) Όπως είπε ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ποιο πράγμα θα έπαιρνε δύναμη να κάνει ο Ιησούς; (β) Πριν αφήσει ο Ιησούς τους μαθητές του, τι τους είπε για το βάφτισμα με άγιο πνεύμα;

⁵⁸ Αυτό αποδείχτηκε ότι έγινε δέκα μέρες μετά την ανάληψή του στον ουρανό. Έλαβε χώρα στις 6 του Σιβάν του έτους 33 μ.Χ., τη Μέρα της Γιορτής των Εβδομάδων (ή Πεντηκοστής), όταν ο Ιουδαίος αρχιερέας στο ναό στην Ιερουσαλήμ παρουσίασε στον Θεό δύο καρβέλια ένζυμου ψωμιού σαν απαρχές του θερισμού του σταριού. (Λευιτικόν 23:15-21) Την ίδια εκείνη μέρα, με αντιτυπικό τρόπο, ο ουράνιος Αρχιερέας Ιησούς Χριστός παρουσίασε στον Ιεχωβά Θεό τη Χριστιανική εκκλησία σαν απαρχές σ’ Αυτόν. (Αποκάλυψις 14:4) Αυτό το έκανε υπηρετώντας σαν αγωγός για την έκχυση του αγίου πνεύματος πάνω στους μαθητές του που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ. Αυτό ήταν η αρχή της εκπλήρωσης της προφητείας του Ιωήλ 2:28, 29, και ο απόστολος Πέτρος που είχε γεμίσει από άγιο πνεύμα το εξήγησε με τον εξής τρόπο, λέγοντας στους χιλιάδες Ιουδαίους θεατές:

⁵⁹ «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς, λέγει όμως αυτός, Είπεν ο Κύριος (Ιεχωβά, ΜΝΚ ) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε».—Πράξεις 2:14-21, 32-36.

60. Πώς αυτό πού είχε κάνει ο Μωυσής την 1η Νισάν 1512 π.Χ. προσκίαζε την έκχυση του αγίου πνεύματος από τον Ιησού;

⁶⁰ Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς Χριστός βάφτισε τους πιστούς μαθητές του με το άγιο πνεύμα. Αυτό είχε προσκιαστεί πολύ προηγουμένως, την 1η του Νισάν του έτους 1512 π.Χ. Αυτό έγινε όταν ο Μωυσής εκτέλεσε τις διαταγές του Ιεχωβά και έχρισε με άγιο χριστήριο λάδι τους γιους του Αρχιερέα Ααρών. Γι’ αυτό το γεγονός διαβάζουμε: «Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωυσήν, λέγων, Την πρώτην ημέραν του πρώτου μηνός θέλεις στήσει την σκηνήν, την σκηνήν του μαρτυρίου. Και θέλεις προσαγάγει τον Ααρών και τους υιούς αυτού εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου και νίψει αυτούς με ύδωρ. Και θέλεις ενδύσει τον Ααρών τας αγίας στολάς και θέλεις χρίσει αυτόν, και αγιάσει αυτόν, και θέλει ιερατεύει εις εμέ. Και θέλεις προσαγάγει τους υιούς αυτού και ενδύσει αυτούς χιτώνας. Και θέλεις χρίσει αυτούς, καθώς έχρισας τον πατέρα αυτών, και θέλουσιν ιερατεύει εις εμέ· και θέλει είσθαι εις αυτούς το χρίσμα αυτών προς παντοτεινήν ιερατείαν εις τας γενεάς αυτών. Και έκαμεν ο Μωυσής κατά πάντα όσα προσέταξεν ο Κύριος εις αυτόν· ούτως (ακριβώς, ΜΝΚ ) έκαμε».—Έξοδος 40:1, 2, 12-16.

61. Τι μπορούμε να πούμε για το αν οι διάδοχοι εκείνων των τεσσάρων αρχικών υφιερέων ήταν χρισμένοι, και για το αν ο διάδοχος του αρχιερέα χριόταν ατομικά με άγιο λάδι;

⁶¹ Έτσι οι τέσσερις γιοι του Ααρών χρίστηκαν σαν οι πρώτοι υφιερείς του Ισραήλ. Αλλά από τότε κι έπειτα, οι διάδοχοί τους όταν εισάγονταν στην υπηρεσία σαν υφιερείς δεν λάβαιναν ατομικό χρίσμα με το άγιο χριστήριο λάδι. Απλώς το ότι τους έντυναν με τα επίσημα ρούχα ενός υφιερέα θεωρούνταν αρκετό. Το χρίσμα των πρώτων τεσσάρων υφιερέων ήταν σαν να τους εκπροσωπούσε. Ωστόσο, κάθε διάδοχος του αρχιερέα Ααρών χριόταν ατομικά. (Αριθμοί 3:1-3· Έξοδος 29:29, 30· Αριθμοί 20:23-29· Δευτερονόμιον 10:6) Όμως, ολόκληρο το ιερατείο του Ισραήλ έπρεπε να θεωρείται σαν μια χρισμένη τάξη σύμφωνα με το χρίσμα που είχαν πάρει τα αρχικά μέλη.

62. Με το να χρησιμοποιηθεί να χρίσει τους μαθητές του πάνω στη γη, τι τους κατέστησε ο Ιησούς κάτω από αυτόν, και πώς συμφωνεί μ’ αυτό ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη;

⁶² Στην αντιτυπική εκπλήρωση, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός, χρίοντας τους 144.000 πιστούς μαθητές με άγιο πνεύμα, ενεργεί σαν Εκπρόσωπος του Θεού και τους κάνει πνευματικούς ιερείς, υφιερείς του, πάνω στους οποίους αυτός είναι Αρχιερέας. Αυτός είναι ο λόγος που ο απόστολος Ιωάννης μπορούσε να ονομάσει τον Ιησού Χριστό ως εξής: «Του Ιησού Χριστού, όστις είναι ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών και ο άρχων των βασιλέων της γης. Εις τον αγαπήσαντα ημάς και λούσαντα ημάς από των αμαρτιών ημών με το αίμα αυτού, και όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού, εις αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν». Επίσης: «Εσφάγης και ηγόρασας ημάς εις τον Θεόν διά του αίματός σου εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους, και έκαμες ημάς εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς, και θέλομεν βασιλεύσει επί της γης».—Αποκάλυψις 1:5, 6· 5:9, 10.

63. Πώς ο απόστολος Πέτρος με την επιστολή του δίνει μαρτυρία για την ιεροσύνη των χρισμένων μαθητών του Ιησού;

⁶³ Υπάρχει και άλλος ένας θεόπνευστος μάρτυρας γι’ αυτό το γεγονός—ο απόστολος Πέτρος. Γράφοντας λίγα χρόνια πριν καταστραφεί ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους (το 70 μ.Χ.) και χάσουν την υπηρεσία τους οι Λευιτικοί ιερείς, ο Πέτρος είπε στους χρισμένους από το πνεύμα Χριστιανούς που είχαν ουράνια ελπίδα: «Οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς, . . . σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—1 Πέτρου 2:8, 9.

64. Έτσι, σε ποια κατάσταση βρίσκονται εκείνοι οι χρισμένοι μαθητές όπως προεικονίστηκε στην αρχαία «σκηνή του μαρτυρίου» και, σαν τον Ιησού, τι προνόμια απολαμβάνουν σ’ αυτή την κατάσταση;

⁶⁴ Το ότι ήταν τώρα ένα νέο ιερατείο σήμαινε μια νέα θέση σε σχέση με την «αληθινή σκηνή» ή ναό, που οικοδομήθηκε όχι από ανθρώπινα χέρια, αλλά από τον Ιεχωβά Θεό. Σήμαινε ότι βρίσκονταν τώρα στην ιερατική γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που είχε εξεικονιστεί από το διαμέρισμα των Αγίων της αρχαίας «σκηνής του μαρτυρίου» που κατασκευάστηκε από τον Μωυσή. Αυτό ήταν όμοιο ακριβώς με την περίπτωση του Αρχιερέα Ιησού Χριστού στη διάρκεια του καιρού από το χρίσμα του με άγιο πνεύμα ως τον καιρό του θανάτου του σαν τέλειου ανθρώπινου πλάσματος. Έτσι, σαν κι αυτόν, αυτοί απολαμβάνουν, ενώ είναι ακόμη πάνω στη γη στα σαρκικά σώματά τους, την πνευματική διαφώτιση που εκχύνεται από την αντιτυπική χρυσή λυχνία· τρώνε από την πνευματική τροφή όπως εξεικονίστηκε από τις δύο στοίβες των άρτων της παρουσίασης πάνω στο χρυσό τραπέζι· προσφέρουν προσευχές και γεμάτη θέρμη υπηρεσία στον Θεό σαν να προσφέρουν θυμίαμα στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος στα Άγια της σκηνής του μαρτυρίου.

65. Τι έγραψε ο απόστολος Ιωάννης για το χρίσμα τους σ’ εκείνους που βρίσκονται στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα Άγια;

⁶⁵ Σ’ αυτούς που βρίσκονται στη γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα τυπικά Άγια, γράφεται: «Σεις έχετε χρίσμα από του Αγίου και γνωρίζετε πάντα. Ταύτα σας έγραψα περί εκείνων, οίτινες σας πλανώσι. Και το χρίσμα, το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος, και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ».—1 Ιωάννου 2:20, 26, 27.

66. Τι έγραψε ο απόστολος Παύλος σχετικά με το χρίσμα τους σ’ εκείνους που βρίσκονται στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από τα Άγια;

⁶⁶ Σ’ αυτούς που βρίσκονται στη γεννημένη από το πνεύμα ιερατική κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων στο οποίο επιτρεπόταν να μπουν και να υπηρετήσουν οι Ααρωνικοί ιερείς, ο απόστολος Παύλος γράφει επίσης: «Ο δε βεβαιών ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν και ο χρίσας ημάς είναι ο Θεός, όστις και εσφράγισεν ημάς και έδωκε τον αρραβώνα του Πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών».—2 Κορινθίους 1:21, 22.

67. Τι είπε ο θεόπνευστος συγγραφέας στους εκχριστιανισμένους Εβραίους, για την τροφή τους από ένα θυσιαστήριο και για τις θυσίες;

⁶⁷ Εφόσον αυτοί οι 144.000 είναι πνευματικοί ιερείς κάτω από τον ουράνιο Αρχιερέα Ιησού Χριστό, έχουν την εξουσία να τρώνε από τη θυσία του Ιησού Χριστού πάνω στο «θυσιαστήριο» του «θελήματος» του Θεού, ενώ εκείνοι που με απιστία απέρριψαν τον Ιησού σαν τον αληθινό Μεσσία ή Χριστό δεν είχαν καμιά εξουσία να φάνε από τη θυσία του πάνω στο αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού. Χωρίς αλαζονεία ο θεόπνευστος συγγραφέας μπορούσε να πει τα παρακάτω λόγια στους εκχριστιανισμένους Εβραίους που πίστευαν, όπως αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 13:10-15: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια διά του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης [της Ιερουσαλήμ] έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες· διότι δεν έχομεν εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού».

68, 69. (α) Το ότι τρώνε από το θυσιαστήριο, σε ποια τοποθεσία δείχνει ότι βρίσκονται αυτοί αντιτυπικά, και πώς μπήκαν εκεί; (β) Τι γράφτηκε στους Ρωμαίους Χριστιανούς σε απόδειξη ότι έχουν αυτή τη θέση;

⁶⁸ Αφού αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς έχουν τη θεία εξουσία και τρώνε από τη θυσία που είναι πάνω στο αληθινό «θυσιαστήριο» του Θεού, αυτό σημαίνει ότι κι αυτοί βρίσκονται επίσης στην κατάσταση που εξεικονίστηκε από την αυλή στην οποία βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο των θυσιών. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονται όταν ανακηρύσσονται δίκαιοι ή δικαιώνονται από τον Θεό μέσω της πίστης τους στον θυσιασμένο Ιησού Χριστό. Όταν ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός πήρε την αξία του θυσιασμένου του «αίματος» και μπήκε στα ουράνια Άγια των Αγίων και την παρουσίασε απευθείας στον Ιεχωβά Θεό, τότε, από τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. και έπειτα, τα οφέλη της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του άρχισαν να εφαρμόζονται στους μαθητές του πάνω στη γη λόγω της πίστης τους. Με πίστη, με καρδιά γεμάτη εκτίμηση, έτρωγαν από τη θυσία του Χριστού που προσφέρθηκε πάνω στη βάση του θελήματος του Θεού. Με τον τρόπο αυτό έλαβαν συγχώρηση των αμαρτιών τους. Με το να τους χορηγήσει αυτή τη συγχώρηση και έτσι να τους θεωρήσει χωρίς αμαρτία στη σάρκα, ο Θεός τους ανακήρυξε δίκαιους ή τους δικαίωσε. Με τον τρόπο αυτό τους έφερε στην αντιτυπική αυλή. Σε απόδειξη ότι αυτοί βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση, διαβάζουμε:

⁶⁹ «Δι’ ημάς, . . . τους πιστεύοντας εις τον αναστήσαντα εκ νεκρών Ιησούν τον Κύριον ημών, όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών. Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Πολλώ μάλλον λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού».—Ρωμαίους 4:24 μέχρι και 5:2, 9.

70. (α) Τι είναι γραμμένο στους Ρωμαίους που αποδεικνύει ακόμη περισσότερο την ακατάκριτη κατάστασή τους μπροστά στον Θεό όσο βρίσκονται ακόμη στη σάρκα; (β) Μπορούν να προσθέσουν κάτι στην αξία της θυσίας του Ιησού με οποιεσδήποτε θυσίες από μέρους τους;

⁷⁰ Για να δοθεί περαιτέρω βεβαίωση ότι αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς υπολογίζονται από τον Θεό σαν να είναι χωρίς αμαρτία, χωρίς καταδίκη, ενώ είναι ακόμη στη σάρκα πάνω στη γη, είναι γραμμένο: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ [ο απόστολος Παύλος] με τον νουν μεν δουλεύω εις τον νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας. Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα. Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου». (Ρωμαίους 7:25 μέχρι και 8:2) Αυτή η δίκαιη, ακατάκριτη στάση μπροστά στον Θεό ενώ βρίσκονται ακόμη στην ατελή, φορτωμένη με αμαρτίες σάρκα είναι εκείνο που εξεικονίστηκε από την αρχαία αυλή στην οποία βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο των θυσιών και στο οποίο υπηρετούσαν οι Ααρωνικοί ιερείς. Αυτοί δεν μπορούν να προσθέσουν τίποτα στην αξία της θυσίας του Χριστού για τις αμαρτίες με οποιεσδήποτε σαρκικές θυσίες από μέρους τους. Αυτός είναι ο λόγος που προσφέρουν στον Θεό μέσω του Χριστού τη «θυσίαν αίνου» και την εκτέλεση καλών Χριστιανικών έργων. Βλέπουν ότι είναι εντελώς άχρηστο να εκτελούν αυτό που ονομάζεται «θυσία της Λειτουργίας» σε μερικές εκκλησίες.

71. (α) Έτσι σε ποια τοποθεσία βρίσκονται επίσης αντιτυπικά οι Χριστιανοί που ανακηρύσσονται δίκαιοι; (β) Τι τους χωρίζει από τα ουράνια Άγια των Αγίων, και ποιος μπήκε εκεί πρωτοπόρος γι’ αυτούς;

⁷¹ Ενώ είναι ακόμη πάνω στη γη στη σάρκα, αυτοί οι υφιερείς, ντυμένοι με ενδύματα υπολογιστικής δικαιοσύνης, βρίσκονται επίσης στη γεννημένη από το πνεύμα κατάσταση που εξεικονίστηκε από το διαμέρισμα των Αγίων της αντιτυπικής σκηνής ή ναού. Αλλά, σαν τον Αρχιερέα τους Ιησού Χριστό, έχουν την ελπίδα να μπουν στα ουράνια Άγια των Αγίων όπου βρίσκεται προσωπικά στο θρόνο του ο Θεός. Αυτό που τους εμποδίζει τώρα από το να μπουν απευθείας στα αληθινά Άγια των Αγίων είναι το σάρκινο εμπόδιο, το ότι ζουν ακόμη στη σάρκα. Αυτό το σάρκινο εμπόδιο εξεικονίστηκε από την εσωτερική κουρτίνα που κρατούσε απομονωμένο το διαμέρισμα των Αγίων της σκηνής από τα Άγια των Αγίων όπου βρισκόταν η χρυσή Κιβωτός της Διαθήκης με το Φως της το Σεκινά. Ο Ιησούς Χριστός πέρασε πρωτοπόρος γι’ αυτούς «διά του καταπετάσματος» και μπήκε στα πραγματικά Άγια των Αγίων. Μπήκε σαν «πρόδρομος» γι’ αυτούς στα Άγια των Αγίων «εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος». (Εβραίους 6:19, 20) Έτσι εγκαινίασε αυτή τη νέα οδό προς την ουράνια ζωή.

72. Σε τι ενθαρρύνονται να κριθούν άξιοι εισόδου οι 144.000 υφιερείς, και πώς;

⁷² Γι’ αυτό λέγεται ότι αυτοί οι 144.000 πνευματικοί ιερείς παίρνουν θάρρος στις προσπάθειές τους να αποδειχτούν άξιοι να γίνουν δεκτοί στο «εσωτερικό του καταπετάσματος» με πιστότητα ως το θάνατο του σαρκικού σώματος και ανάστασης από τους νεκρούς σε ζωή σαν πνεύματα. «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί», λέει ο θεόπνευστος συγγραφέας στην προς Εβραίους 10:19-22, «παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού, διά νέας και ζώσης οδού, την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως».

73. Σε τι θα εισέλθουν οι πνευματικοί υφιερείς όταν περάσουν το σάρκινο εμπόδιο, και για να κάνουν τι;

⁷³ Όταν, αφού θα έχουν εκτελέσει πιστά τα επίγεια καθήκοντά τους σαν πνευματικοί υφιερείς ακόμη και μέχρι θανάτου, φερθούν σε ζωή στην «πρώτην ανάστασιν», θα έχουν περάσει το σάρκινο εμπόδιο, το αντιτυπικό «καταπέτασμα», και θα τους επιτραπεί η είσοδος στα ουράνια Άγια των Αγίων και θα δουν την απερίγραπτη δόξα του ζωντανού Θεού. Θα μπουν στην παρουσία του, όχι για να κάνουν αυτό που έκανε ο Αρχιερέας Ιησούς Χριστός, δηλαδή, να παρουσιάσουν την αξία μιας τέλειας ανθρώπινης θυσίας, αλλά για να υπηρετήσουν μαζί με τον Αρχιερέα τους για να χορηγήσουν τα οφέλη της θυσίας του Ιησού στο ανθρώπινο γένος που τα έχει ανάγκη. (Αποκάλυψις 20:6) Μολονότι θα υπηρετήσουν σαν ουράνιοι ιερείς για χίλια χρόνια, δε θα χρειαστούν διαδόχους για να υπηρετήσουν μετά απ’ αυτούς. Σαν τον δοξασμένο Αρχιερέα τους, θα έχουν τη «δύναμιν ζωής ατελευτήτου» και θα μπορούν να φέρουν σε πέρας πλήρως την ιεροσύνη τους για χίλια χρόνια χωρίς διαδόχους.—Εβραίους 7:16, 24.

ΙΕΡΕΙΣ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΙ, ΜΕ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

74. (α) Για να αποκτήσουν ποιο πράγμα οι 144.000, άνοιξε το δρόμο γι’ αυτούς η εξιλεωτική θυσία του Χριστού; (β) Γιατί η θυσία αυτή θα κάνει τη χιλιετή ιεροσύνη του Χριστού έναν ευλογητό καιρό για το ανθρώπινο γένος;

⁷⁴ Τι ευλογημένος καιρός θα είναι εκείνα τα χίλια χρόνια αυτής της ουράνιας ιεροσύνης για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος που πεθαίνει! Ο Αρχιερέας πρόσφερε στον Θεό την τέλεια θυσία, όχι μόνο για τους 144.000 υφιερείς του, αλλά για όλο το ανθρώπινο γένος. Όπως έγραψε πριν από δεκαεννέα αιώνες ο Ιωάννης, ένας απ’ αυτούς τους πνευματικούς υφιερείς: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον· και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών, και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου». (1 Ιωάννου 2:1, 2) Η εξιλεωτική θυσία του Ιησού Χριστού προετοίμασε το δρόμο για να ελευθερωθούν οι 144.000 υφιερείς από την αμαρτία και την καταδίκη σε θάνατο, και να κερδίσουν αιώνια ζωή με τον Αρχιερέα τους στον ουρανό. Αυτή η ίδια εξιλεωτική θυσία περιέχει αρκετή αξία για να ωφελήσει ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή· αυτή δόθηκε για τις αμαρτίες του κόσμου. Όπως φώναξε δυνατά ο Ιωάννης ο Βαφτιστής όταν υποδείκνυε τον βαφτισμένο Ιησού Χριστό: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».—Ιωάννης 1:29.

75. (α) Πώς η ικανότητα του Χριστού, να βοηθάει τους 144.000 υφιερείς, όσο είναι στη γη, μας διαβεβαιώνει ότι έχει την ικανότητα επίσης να βοηθήσει ποιους άλλους; (β) Ποιοι, εκτός από τον πολύ όχλο που θα επιζήσει από τη θλίψη, θα ωφεληθούν από την αξία της θυσίας του Χριστού;

⁷⁵ Ο Ιησούς Χριστός ο Αρχιερέας μπόρεσε να βοηθήσει την εκκλησία των 144.000 υφιερέων του να υπερνικήσουν την αμαρτία και να απαλλαγούν από την καταδίκη τους σε θάνατο. Μπορεί να κάνει το ίδιο για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, ειδικά για εκείνους που είναι πρόθυμοι, οι οποίοι επιθυμούν αιώνια ζωή με καλή συνείδηση στον Θεό. Ο Χριστός έχει στη διάθεσή του χίλια χρόνια για να το κάνει αυτό. Είναι πρόθυμος και επιθυμεί να το κάνει. Δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να αποτύχει η χιλιετής ιεροσύνη του «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Και τότε θα βοηθήσει όχι μόνο τους ζωντανούς, τον ‘πολύ όχλο’ που επιζεί και βγαίνει από τη μεγάλη θλίψη με την οποία τελειώνει αυτό το κοσμικό σύστημα πραγμάτων, αλλά θα βοηθήσει, επίσης, και τις αναρίθμητες χιλιάδες, τα εκατομμύρια, που κοιμούνται τώρα στον ύπνο του θανάτου στους τάφους της γης. (2 Τιμόθεον 4:1· Αποκάλυψις 7:9-15· Πράξεις 24:15) Δε θα αφήσει κανένα μέρος της πολύτιμης αξίας της ανθρώπινης θυσίας του να μείνει αχρησιμοποίητο χωρίς να εφαρμοστεί για εκείνους που έχουν ανάγκη.

76, 77. (α) Πώς συμπεριφερόταν ο Ιησούς προς τους ανθρώπους όταν βρισκόταν κάτω από δοκιμή στη γη, και τι βεβαιότητα μας δίνει αυτό σχετικά με τον τρόπο που θα μεταχειριστεί το ανθρώπινο γένος στη διάρκεια της χιλιετούς ιεροσύνης του; (β) Έτσι γιατί ο Ιησούς Χριστός είναι πιο κατάλληλος για να βοηθήσει εκείνους οι οποίοι δοκιμάζονται;

⁷⁶ «Ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών». (Ρωμαίους 5:8) Αυτό έδειξε ότι είχε μια συμπονετική, ελεήμονα, αυτοθυσιαστική στάση απέναντι στους ξεπεσμένους ανθρώπους, αυτούς που κληρονόμησαν αμαρτία και θάνατο από τους ιδιογνώμονες Αδάμ και Εύα. Ήταν γεμάτος καλοσύνη, υπομονετικός, συμπονετικός, βοηθητικός και με κατανόηση όταν ήταν πάνω στη γη για τριάντα τρεισήμισι χρόνια. Επειδή ήταν κι ο ίδιος άνθρωπος και υπέκειτο σε πειρασμούς, μπορούσε να καταλαβαίνει τον άνθρωπο, κι αυτό τον έκανε ικανό να εκτιμάει πιο βαθιά το είδος της μεταχείρισης που χρειαζόταν το ατελές, πληγωμένο από την αμαρτία ανθρώπινο γένος. Ακόμη κι όταν πέθαινε πάνω στον πάσσαλο της εκτέλεσης στο Γολγοθά ενώ ήταν αθώος, δέχτηκε χωρίς παράπονο τις βρισιές και τους χλευασμούς παραπλανημένων ανθρώπων. Αν, επομένως, φέρθηκε έτσι όταν ήταν πάνω στη γη κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα φερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο προς τους ανθρώπους στη διάρκεια της χιλιετούς ιεροσύνης του. Αυτό είναι το επιχείρημα που θερμαίνει την καρδιά μας και που έγραψε ο θεόπνευστος συγγραφέας:

⁷⁷ «Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γίνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ’ ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήσει τους πειραζομένους».—Εβραίους 2:16-18. Παράβαλε Εβραίους 5:1, 2.

78. Όπως δείχνουν τα εδάφια Εβραίους 5:7-10 τι υπέστη ο Ιησούς για χάρη της αληθινής λατρείας και για χάρη μας;

⁷⁸ Αυτά που υπέστη ο Ιησούς για να αποδειχτεί πετυχημένος, άμεμπτος αρχιερέας πάνω στη γη για την καθαρή λατρεία του Θεού και για χάρη μας, περιγράφονται με συντομία για μας στα εδάφια Εβραίους 5:7-10, μ’ αυτά τα λόγια: «Εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού, καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε, και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

79, 80. (α) Το γεγονός ότι ο Ιησούς έχει τη ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’ τι τον καθιστά ικανό να κάνει για χάρη του ανθρώπινου γένους στη διάρκεια της χιλιετούς ιεροσύνης του; (β) Τι είδους ιερατείο παρήγαγε ο όρκος του Θεού σε αντίθεση με το ιερατείο που παρήγαγε ο Νόμος;

⁷⁹ Το γεγονός ότι έχει ‘τη δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’ θα τον κάνει ικανό να εκπληρώσει τη χωρίς διαδόχους χιλιετή ιεροσύνη του φέρνοντάς την σ’ ένα τέλος που θα τιμάει τον Θεό. Μπορεί να βοηθάει το ανθρώπινο γένος εντελώς μέχρι να εξαλειφθεί πλήρως η αμαρτία και η τρομερή ποινή της ο θάνατος. Μπορεί να κάνει αυτό που δεν μπορούσαν ποτέ να κάνουν οι πολλοί Ααρωνικοί διαδοχικοί ιερείς στη διάρκεια των χιλίων πεντακοσίων ετών της ιερής τους υπηρεσίας. Όπως είναι γραμμένο στους Εβραίους 7:23-28:

⁸⁰ «Και εκείνοι μεν έγιναν πολλοί ιερείς, επειδή εμποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην· όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπεν εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος, όστις δεν έχει καθ’ ημέραν ανάγκην, ως οι αρχιερείς, να προσφέρη πρότερον θυσίας υπέρ των ιδίων αυτού αμαρτιών, έπειτα υπέρ των του λαού· διότι άπαξ έκαμε τούτο, ότε προσέφερεν εαυτόν. Διότι ο νόμος καθιστά αρχιερείς ανθρώπους έχοντας αδυναμίαν· ο λόγος όμως της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον κατέστησε τον Υιόν, όστις είναι τετελειωμένος εις τον αιώνα».

81. (α) Γιατί οι 144.000 υφιερείς θα μπορούν να δείξουν συμπόνια και κατανόηση στο ανθρώπινο γένος; (β) Τι θα τους βοηθήσει να κάνουν το γεγονός ότι έχουν ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’;

⁸¹ Και τι θα πούμε για τους 144.000 πνευματικούς υφιερείς, οι οποίοι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού . . . χίλια έτη»; (Αποκάλυψις 20:6) Ο Θεός τους προόρισε «συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού». (Ρωμαίους 8:29) Κι αυτοί επίσης έχουν γεννηθεί και ανατραφεί σαν άντρες και γυναίκες, σαν άνθρωποι, αλλά αμαρτωλοί, ατελείς, με κακές τάσεις λόγω της κληρονομιάς από τους στασιαστικούς Αδάμ και Εύα. Επομένως ξέρουν τι σημαίνει να είναι κανείς ένα αδύνατο αμαρτωλό ανθρώπινο πλάσμα. Έτσι, και αυτοί σαν τον Αρχιερέα τους Ιησού Χριστό, μπορούν να είναι συμπονετικοί και γεμάτοι καλοσύνη προς το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος που πεθαίνει. Τέτοιοι ήταν όταν ζούσαν πάνω στη γη σαν πνευματικοί υφιερείς. Θα είναι ακριβώς οι ίδιοι όταν θα έχουν μέρος στην ‘πρώτη ανάσταση’ και θα γίνουν ουράνιοι υφιερείς. Δε θα χρειάζεται να πεθαίνουν και ν’ αφήνουν με θλίψη το έργο τους ημιτελές. Όχι, αλλά με το να έχουν τη ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’ θα μπορούν να συμμετέχουν και να συμβαδίζουν με τον Αρχιερέα τους ώστε να εκτελέσουν το έργο της εξάλειψης της αμαρτίας ως την πλήρη εκπλήρωσή του. Με ποιο αποτέλεσμα; Με αποτέλεσμα να αποκατασταθούν σε αναμάρτητη ανθρώπινη τελειότητα όλοι εκείνοι από το ανθρώπινο γένος που το επιθυμούν αυτό.

82. Πώς περιγράφει η Αποκάλυψη 21:4 τα θαυμαστά επιτεύγματα αυτής της χιλιετούς ιεροσύνης, και τι σύμπαν θα έχει και πάλι ο Θεός;

⁸² Αυτό το φοβερό κατόρθωμα που θα επιτύχει αυτό το ιερατείο της χιλιετίας το οποίο δε θα περιλαμβάνει μηχανορράφους ιερείς περιγράφτηκε για μας με τα παρακάτω θαυμαστά λόγια: «Ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον». (Αποκάλυψις 21:4) Ναι, η αμαρτία, που είναι το ‘κεντρί που φέρνει θάνατο’ θα εξαλειφθεί! Η αμαρτωλότητα που κληρονόμησαν οι άνθρωποι από τους πρώτους ιδιοτελείς ανθρώπινους γονείς μας θα εξαλειφθεί, με όλα της τα θλιβερά, ατιμωτικά για τον Θεό αποτελέσματα. Ο Ύψιστος Θεός Ιεχωβά θα έχει και πάλι ένα καθαρό, αγνό και άγιο σύμπαν.

[Χάρτης στη σελίδα 93]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΤΟΨΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

Τραπέζι των άρτων της Προθέσεως

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Παραπέτασμα

ΑΓΙΑ

Καταπέτασμα

Νιπτήρας

Θυσιαστήριο των Ολοκαυτωμάτων

Πύλη

Κιβωτός της Διαθήκης

Θυσιαστήριο του Θυμιάματος

Λυχνία

ΑΥΛΗ

Κεφάλαιο 7

Τι να Περιμένουμε από Αυτούς που θα Είναι Κριτές για Χίλια Χρόνια

 1. Τι δόθηκε σ’ εκείνους που κάθησαν πάνω στους θρόνους που είδε ο Ιωάννης;

ΟΤΑΝ έδινε την προφητεία του για τη χιλιετή περίοδο που γρήγορα θα φέρει σχεδόν απίστευτα θαυμαστά πράγματα, ο θεόπνευστος απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς».—Αποκάλυψις 20:4.

 2. Γιατί η σκέψη για ‘κρίση’, που εμφανίζεται εδώ, αφαιρεί ένα μέρος τής κατά τα άλλα λαμπρής εικόνας;

²«Θρόνοι», στους οποίους κάθονται εκείνοι που τους έχει δοθεί η δύναμη να κρίνουν! Είναι αυτή μια ελπιδοφόρα, παρηγορητική προοπτική, ή μήπως ρίχνει κάποια θλιβερή σκιά πάνω σ’ αυτό που θα μπορούσε να είναι μια λαμπρή εικόνα της πιο σπουδαίας μελλοντικής Χιλιετίας; Πώς είδε ο ίδιος ο απόστολος Ιωάννης μια τέτοια προοπτική; Πώς πρέπει να τη βλέπουμε εμείς σήμερα; Δεν είμαστε βαθιά απογοητευμένοι από το δικαστικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, ακόμη και στον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο; Στον καιρό μας, όσο ποτέ προηγουμένως, αληθεύουν σαν εκπλήρωση προφητείας τα λόγια του Ψαλμού 82:5 σχετικά με τους ανθρώπους που στη δικαστική τους ιδιότητα μοιάζουν με «θεούς» αλλά αποτυχαίνουν στο αξίωμά τους: «Δεν γνωρίζουσιν ουδέ νοούσι· περιπατούσιν εν σκότει· πάντα τα θεμέλια της γης σαλεύονται». Ή, όπως αποδίδει το εδάφιο αυτό η Ρωμαιοκαθολική Βίβλος της Ιερουσαλήμ: «Αμαθείς και ανόητοι, προχωρούν στα τυφλά, υπονομεύοντας και αυτή ακόμη τη βάση της επίγειας κοινωνίας».

 3, 4. (α) Ωστόσο, τι αίσθημα θα πρέπει να μας δίνει το όραμα γι’ αυτούς τους θρόνους, μετά από αυτά που είδε ο Ιωάννης προηγουμένως; (β) Γιατί είναι κατάλληλο να περιμένει το αδικημένο ανθρώπινο γένος ανακούφιση από αυτούς τους «θρόνους»;

³ Εκείνο που χρειάζεται σήμερα το ανθρώπινο γένος είναι ανακούφιση! Και, ευτυχώς, αυτά που είδε ο απόστολος Ιωάννης σχετικά μ’ εκείνους τους «θρόνους» της κρίσης ήταν κάτι που πρέπει να μας φέρνει μεγάλη ανακούφιση διάνοιας, όχι κάτι που να μας δημιουργεί μελαγχολικές ανησυχίες. Ας θυμηθούμε ότι σε προφητική όραση, ο Ιωάννης είχε προείδει τον πόλεμο ανάμεσα στον ουράνιο Βασιλιά των βασιλιάδων και στους «βασιλείς της γης» με τα «στρατεύματά» τους και την παγκόσμια πολιτική οργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν ήττα και καταστροφή για όλους εκείνους τους βασιλιάδες και τους γήινους υποστηρικτές τους. Αυτό άφησε άδειους τους θρόνους ή τις θέσεις εξουσίας από τις οποίες απένεμαν δικαιοσύνη οι πολιτικοί κυβερνήτες. Αμέσως μετά απ’ αυτό, ο απόστολος Ιωάννης είδε να κατεβαίνει ένας άγγελος του Θεού στα περίχωρα της γης και κατόπιν να αλυσοδένει τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονές του και να τους ρίχνει στην άβυσσο, για να είναι φυλακισμένοι εκεί κάτω από θείο σφράγισμα για χίλια χρόνια.—Αποκάλυψις 19:11 μέχρι και 20:3.

⁴ Μια τέτοια καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων που ελέγχεται από τον Διάβολο ασφαλώς απαιτούσε κάποια αλλαγή στα καθήκοντα του κριτή για την ανθρωπότητα. Ειδικά ισχύει αυτό τώρα που ο ουράνιος έλεγχος πάνω στο ανθρώπινο γένος έχει έρθει στα χέρια του νικητή Βασιλιά των βασιλιάδων, ο οποίος «εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη». (Αποκάλυψις 19:11-16) Έτσι, με τη σωστή εξέλιξη των πραγμάτων, νέοι θρόνοι κρίσης έρχονται σε ύπαρξη. Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι να καθήσουν πάνω σ’ αυτούς τους νέους θρόνους κρίσης καλύτεροι κριτές, οι οποίοι εγκαθίστανται στους ουρανούς με την εξουσία του Θεού. Επομένως εκείνο που μπορεί να αναμένουμε για το ανθρώπινο γένος που έχει κυβερνηθεί και κριθεί άσχημα είναι δικαστική ανακούφιση.

 5, 6. Ποιοι θα είναι οι κριτές που θα καθήσουν πάνω σ’ αυτούς τους «θρόνους», σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στους έντεκα πιστούς αποστόλους του πριν προδοθεί;

⁵ Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι κριτές πάνω στο ανθρώπινο γένος; Τα λόγια του Ιησού Χριστού σε μια αντιπροσωπευτική ομάδα εκείνων των μελλοντικών κριτών δείχνουν ποιοι πρόκειται να ανήκουν σ’ εκείνους τους ουράνιους κριτές.

⁶ Τη νύχτα που προδόθηκε και συνελήφθηκε και δικάστηκε άδικα από το ανώτατο δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του που του έμειναν πιστοί: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ». (Λουκάς 22:28-30) Εκείνοι οι πιστοί απόστολοι ήταν οι πιο εξέχοντες από τους 144.000 που φέρνονται από τον Ιησού Χριστό στη διαθήκη για την ουράνια βασιλεία με τους δικαστικούς θρόνους της. (Ματθαίος 19:27, 28) Πάνω απ’ αυτούς τους 144.000 συντρόφους κριτές, ο Ιησούς Χριστός θα είναι, βέβαια, ο Προεδρεύων Κριτής.

 7. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου των Αθηνών, πώς θα κριθεί η κατοικημένη γη στον προσδιορισμένο καιρό του Θεού;

⁷ Εδώ μας έρχονται στο νου τα λόγια του αποστόλου Παύλου, όταν φέρθηκε μπροστά στο Δικαστήριο του Αρείου Πάγου στην Αθήνα, γύρω στο έτος 51 μ.Χ. Καθώς εξηγούσε την υπόθεσή του σ’ αυτούς τους δικαστές που φαίνονταν ‘στο έπακρο λάτρεις των θεοτήτων’, ο Παύλος τελικά είπε: «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι, διότι προσδιώρισεν ημέραν εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών». (Πράξεις 17:22-31) Έτσι η κρίση της οικουμένης θα γίνει «εν δικαιοσύνη», και το κυριότερο πρόσωπο μέσω του οποίου ο Θεός θα κάνει την κρίση θα είναι ο αναστημένος Γιος του, ο Ιησούς Χριστός.

 8, 9. (α) Πώς αυτός ο διορισμένος Κριτής θα είναι ικανός να κρίνει το ανθρώπινο γένος όπως δεν έχει κάνει ποτέ ως τώρα ανθρώπινος κριτής; (β) Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στον Ιωάννη 5:27-30, πώς θα φροντίσει ώστε όλοι να κριθούν;

⁸ Ο απόστολος Παύλος στην τελευταία του επιστολή στον συνιεραπόστολό του Τιμόθεο, προσδιόρισε ονομαστικά αυτόν που ήταν διορισμένος να κάνει την κρίση, και είπε: «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς εν τη επιφανεία αυτού και τη βασιλεία αυτού». (2 Τιμόθεον 4:1) Αυτός ο από τον Θεό διορισμένος Κριτής θα ενεργήσει σαν δικαστικός αξιωματούχος μ’ έναν τρόπο με τον οποίο κανένας ανθρώπινος δικαστής πάνω στη γη δεν έχει ενεργήσει ποτέ ούτε και θα μπορούσε να ενεργήσει· δε θα κρίνει μόνο τους ζωντανούς ανθρώπους. Θα κρίνει επίσης και τους νεκρούς. Κανένας ανθρώπινος κριτής που είναι διορισμένος από ανθρώπους δε θα μπορούσε να ξαναφέρει πίσω τους νεκρούς για να τους κρίνει. Αλλ’ αυτός ο Κριτής τον οποίο διόρισε ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό. Και αυτοί οι νεκροί άνθρωποι θα ζήσουν σ’ αυτή τη χιλιετή κρίση έστω κι αν αυτό απαιτήσει να φερθούν πίσω από τους νεκρούς ώστε τόσο αυτοί όσο και εκείνοι που θα ζουν να περάσουν απ’ αυτή την κρίση την οποία δικαιούνται μέσω του θυσιαστικού θανάτου του Χριστού. Σημειώστε τα λόγια του Ιησού:

⁹ «Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ’ εις τον Υιόν έδωκεν πάσαν την κρίσιν, διά να τιμώσι πάντες τον Υιόν καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν. Και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω [από τον Πατέρα] κρίνω, και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός».—Ιωάννης 5:21-23, 27-30.

10. (α) Από τι θα απαλλάξει ο Κριτής τους νεκρούς ενεργώντας μ’ αυτή την κρίση; (β) Ποια πράξη οδήγησε σ’ αυτήν την απαλλαγή, και έτσι ποιο ερώτημα δημιουργείται για το σκοπό της ανάστασης;

¹⁰ Σκεφτείτε το! Αυτός ο Κριτής, που ήταν γνωστός πάνω στη γη σαν Γιος του ανθρώπου, θα δοξάσει τη χιλιετή δικαστική του υπηρεσία ελευθερώνοντας όλους εκείνους που είναι νεκροί στα μνήματα. Η χιλιετής Μέρα Κρίσης θα είναι μέρα ανάστασης για όλους εκείνους που βρίσκονται στα μνήματα, για χάρη των οποίων ο Γιος του ανθρώπου πέθανε σαν τέλεια ανθρώπινη θυσία. Αυτό περιλαμβάνει όλο το απολυτρωμένο ανθρώπινο γένος εκτός από τους 144.000 συνδικαστές οι οποίοι έχουν μέρος στην «πρώτην ανάστασιν», σε μια ουράνια ανάσταση. (Αποκάλυψις 20:4-6) Μήπως τώρα πρέπει να νομίζουμε ότι αυτή η στοργική πράξη απελευθέρωσης των νεκρών, αυτή η επίγεια ανάσταση, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για κάποιον βλαβερό σκοπό για τους αναστημένους; Γίνεται ποτέ μια στοργική πράξη για βλάβη εκείνου για τον οποίο εκτελείται αυτή η πράξη; Αυτό που εννοούμε είναι το εξής: Αυτή η ανάσταση θα γίνει όχι μόνο για εκείνους που θεωρούνται δίκαιοι αλλά επίσης και για εκείνους που αποκαλούνται «άδικοι» σε σύγκριση με τους πρώτους. «Μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων». (Πράξεις 24:15) Βέβαια δεν ανησυχούμε για τους δίκαιους, αλλά τι θα πούμε για τους άδικους;

11. (α) Ποιο ερώτημα δημιουργείται για το σκοπό της ανάστασης των «αδίκων»; (β) Πώς η περίπτωση του κακοποιού που καθώς πέθαινε έδειξε συμπόνια για τον Ιησού, έχει κάποια σχέση με το ζήτημα;

¹¹ Μήπως οι «άδικοι» θα λάβουν την παρ’ αξία καλοσύνη με το να αναστηθούν απλώς για να αντιμετωπίσουν έναν αυστηρό, σκληρό κριτή ο οποίος θα τους απαγγείλει όλες τις περασμένες αδικίες τους και θα τους δείξει με τον τρόπο αυτό για ποιο λόγο τώρα τους καταδικάζει στην τιμωρία της πλήρους καταστροφής εξαλείφοντάς τους από τη ζωή; Τι πρακτικό όφελος θα είχε η ανάσταση γι’ αυτούς τους «άδικους» αν αυτός θα ήταν ο σκοπός που ανασταίνονται; Είναι αυτός ο σκοπός για τον οποίο θα αναστηθεί ο «κακούργος» που κρεμόταν σ’ έναν πάσσαλο βασανισμού δίπλα στον Ιησού Χριστό στον Γολγοθά και ο οποίος του είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»; Το ότι είπε εκείνα τα συμπονετικά λόγια στον Ιησού δεν τον μετέτρεψαν από κακούργο σε άγιο, έτσι δεν είναι; Η παρηγορητική απόκριση σ’ αυτόν δε σήμαινε ότι ο κακούργος ανακηρύχθηκε δίκαιος ή ότι δικαιώθηκε λόγω πίστης, σαράντα δύο ολόκληρες μέρες πριν ο αναστημένος Ιησούς αναληφθεί στην παρουσία του ουράνιου Πατέρα του για να παρουσιάσει την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, έτσι δεν είναι; (Λουκάς 23:39-43) Ο άνθρωπος εκείνος πέθανε σαν καταδικασμένος κακούργος και πρέπει να θεωρηθεί σαν ένας από τους «άδικους» που πρόκειται να αναστηθούν.

ΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

12. Γιατί οι «δίκαιοι» καθώς και οι «άδικοι» θα χρειαστούν κάτι περισσότερο από την απελευθέρωση από τα μνήματα με ανάσταση;

¹² Τι θα σημάνει η ανάσταση των νεκρών τόσο για εκείνους που λέγονται «άδικοι» όσο και για εκείνους που λέγονται «δίκαιοι»; Όλοι τους πέθαναν γιατί κληρονόμησαν αμαρτία και την ποινή της το θάνατο από τους απειθείς Αδάμ και Εύα. Επομένως όλοι πέθαναν χωρίς να έχουν δική τους δικαιοσύνη. (Ρωμαίους 5:12· 3:23) Έτσι όταν θα γυρίσουν πίσω κατά την ανάσταση, χωρίς να έχει μεταμορφωθεί ο προσωπικός τους χαρακτήρας, ακόμη και οι «δίκαιοι» δε θα είναι τέλειοι άνθρωποι, ή απαλλαγμένοι από ατέλεια και αμαρτία. Αυτό ίσχυε και για εκείνους τους άντρες και τις γυναίκες τούς οποίους έφεραν πίσω στη ζωή πάνω στη γη οι προφήτες Ηλίας και Ελισσαιέ και ο Κύριος Ιησούς Χριστός και οι απόστολοί του. (Εβραίους 11:35) Έχοντας αυτά υπόψη, τόσο οι «δίκαιοι» όσο και οι «άδικοι» θα χρειάζονται κάτι περισσότερο από απλή απελευθέρωση από τους τάφους μέσω ανάστασης από τους νεκρούς. Οι «δίκαιοι» θα χρειάζονται επίσης απελευθέρωση από την αμαρτία και την ανθρώπινη ατέλεια. Συνεπώς, ο ουράνιος Κριτής Ιησούς Χριστός δεν μπορεί να τους ανακηρύξει αμέσως και πραγματικά αθώους, τέλειους, απαλλαγμένους από καταδικαστική αμαρτία και να βγάλει την απόφαση ότι είναι άξιοι αιώνιας ζωής πάνω στη γη την ίδια ακριβώς μέρα της ανάστασής τους.

13. (α) Γιατί έχει παραχωρήσει ο Θεός χίλια χρόνια στον Ιησού Χριστό για να είναι ο Κριτής του ανθρώπινου γένους; (β) Τι δείχνει το βιβλίο των «Κριτών» σχετικά με το τι να περιμένουμε από τον χιλιετή Κριτή του Θεού;

¹³ Αν η εκτέλεση των καθηκόντων ενός κριτή περιοριζόταν απλώς στην απαγγελία αποφάσεων τη μέρα που οι αναστημένοι «δίκαιοι» και «άδικοι» θα εμφανιστούν μπροστά του, γιατί τότε του παραχωρούνται χίλια χρόνια για να υπηρετεί σαν κριτής για χάρη της ανθρωπότητας; Η μακρά αυτή περίοδος χρόνου παραχωρείται για να γίνει κάποιο έργο και όχι απλώς για να απαγγείλει ετυμηγορίες και καταδίκες. Στην Αγία Γραφή εκείνοι τους οποίους ο Θεός σήκωσε να είναι κριτές στον εκλεκτό λαό του των προ-Χριστιανικών χρόνων έκαναν κάτι περισσότερο από το να διευθετούν απλώς διαφορές ανάμεσα σε άτομα ή να βγάζουν και να εκτελούν δικαστικές αποφάσεις. Εκείνοι οι από τον Θεό διορισμένοι «κριτές» ήταν και απελευθερωτές του εκλεκτού λαού του. Υπάρχει ένα βιβλίο στην Αγία Γραφή που ειδικά ονομάζεται «Κριταί». Σαν βιβλίο είναι συναρπαστικό! Εκεί μέσα διαβάζουμε για τα θαρραλέα κατορθώματα εκείνων των ανθρώπων τους οποίους ο Θεός, «ο Κριτής πάσης της γης», σήκωσε για να ελευθερώσει τον καταπιεσμένο λαό του. Χαιρετήστε τη μέρα της κρίσης που άρχισε όταν ο Θεός σήκωσε έναν κριτή για να εκτελέσει κρίση για τους καταδυναστευμένους δούλους του!

14. Με συντομία, τι διαβάζουμε για τους Κριτές Αώδ και Βαράκ;

¹⁴ Διαβάζουμε για τον Αώδ ο οποίος άρχισε την υπηρεσία του σαν κριτής σκοτώνοντας με το ένα χέρι τον υπερβολικά παχύ Βασιλιά Εγλών των Μωαβιτών στο δωμάτιο συσκέψεων και κατόπιν διέφυγε, οργάνωσε τους Ισραηλίτες και μετά τους οδήγησε στη νίκη εναντίον των Μωαβιτών καταδυναστών. Διαβάζουμε για τον Βαράκ ο οποίος απέδειξε ότι ήταν πραγματικά εκλεγμένος για να είναι κριτής στο έθνος του, νικώντας τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις του Ιαβείν, του βασιλιά της Χαναάν, ο οποίος κατέστησε φοβερές τις στρατιωτικές δυνάμεις του εξοπλίζοντάς τες με εννιακόσιες πολεμικές άμαξες με σιδερένια δρέπανα στις ρόδες τους.

15. Επίσης, τι διαβάζουμε για τον Γεδεών και για τον Ιεφθάε;

¹⁵ Έπειτα ήταν ο Γεδεών, ένας σεμνός άντρας, ο οποίος με τριακόσιους μόνο άντρες που πίστευαν στον Θεό έτρεψε σε φυγή τους Μαδιανίτες και τους Ανατολίτες που είχαν εισβάλει και πλημμυρίσει τη γη του Ιούδα σαν αναρίθμητες ακρίδες. Στην καρδιά της νύχτας, όταν ο Γεδεών και οι τριακόσιοι άντρες του είχαν σχεδόν περικυκλώσει το στρατόπεδο του εχθρού που κοιμόταν, σύντριψαν όλοι μαζί τα πήλινα δοχεία τους στη γη, ύψωσαν τις λαμπάδες τους, σάλπισαν με τις σάλπιγγές τους, και αλάλαξαν, «ρομφαία του Ιεχωβά και του Γεδεών»! Το αιφνιδιασμένο και αναστατωμένο στρατόπεδο πανικοβλήθηκε και τράπηκε σε φυγή, σφάζοντας ο ένας τον άλλο, και ο Γεδεών με τους τριακόσιους άντρες του κατεδίωξε αυτούς που επέζησαν. Πολλά χρόνια αργότερα δημιουργήθηκε μια άλλη κρίση στην Υποσχεμένη Γη, και ο Ιεχωβά σήκωσε τον Ιεφθάε, έναν απόβλητο, για να αντιμετωπίσει τους κομπαστές Αμμωνίτες. Ο ζήλος του Ιεφθάε για την υπόθεση του Θεού ήταν τόσο πύρινος ώστε με δική του πρωτοβουλία ευχήθηκε πως αν του δινόταν η νίκη θα θυσίαζε στον Θεό οτιδήποτε έβγαινε να τον προϋπαντήσει όταν θα επέστρεφε στο σπίτι του. Όταν, ξεχειλισμένο από χαρά για τη νίκη, τον προϋπάντησε πρώτο το μοναχοπαίδι του, η κόρη του, έδειξε την αφοσίωσή του στον Θεό προσφέροντάς την για τη θεία υπηρεσία.

16, 17. (α) Πώς ο Σαμψών υπηρέτησε σαν κριτής του Ισραήλ; (β) Τι λέει ο θεόπνευστος συγγραφέας για τους κριτές στα εδάφια Εβραίους 11:32-34;

¹⁶ Και ποιος δεν έχει ακούσει για τον Σαμψών, του οποίου η γέννηση προειπώθηκε στους γονείς του και ο οποίος αποδείχτηκε σωματικά ο πιο δυνατός άνθρωπος που έζησε ποτέ πάνω στη γη! Εντελώς μόνος του απελευθέρωσε το λαό του Ισραήλ από τους καταδυνάστες Φιλισταίους. Αλλά ακόμη και τη μέρα του θανάτου του, σαν τυφλός αιχμάλωτος των Φιλισταίων, προκάλεσε την κατάρρευση του ναού του Δαγών στη Γάζα, τη γη των Φιλισταίων, πάνω σε τρεις χιλιάδες και πλέον εορταστές, σκοτώνοντας έτσι περισσότερους Φιλισταίους τη μέρα του θανάτου του από όσους είχε θανατώσει στη διάρκεια της ζωής του.

¹⁷ Ο θεόπνευστος συγγραφέας περιλαμβάνει κι αυτούς τους κριτές ανάμεσα στους άντρες της θριαμβευτικής πίστης στον Θεό όταν γράφει στους Εβραίους 11:32-34: «Και τι έτι να λέγω; Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών, οίτινες διά της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγιναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων».

18, 19. (α) Ποιοι ήταν υπεύθυνοι για τις ταλαιπωρίες που ήρθαν πάνω στους Ισραηλίτες αφού εγκαταστάθηκαν στην Υποσχεμένη Γη; (β) Γιατί ήταν αναγκαίο γι’ αυτούς να εγερθεί μια σειρά από κριτές;

¹⁸ Βέβαια, οι Ισραηλίτες στις μέρες εκείνων των κριτών ήταν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάθλιψη που υφίσταντο στα χέρια των εχθρών τους, γιατί είχαν απομακρυνθεί από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά, του ζωντανού Θεού. Αλλά όταν επέστρεφαν σ’ αυτόν με γνήσια μετάνοια και λατρεία, αυτός τους έδειχνε εύνοια. Όπως λέει η ιστορία στους Κριτές 2:16-19:

¹⁹ «Τότε ανέστησεν ο Κύριος κριτάς, οίτινες έσωσαν αυτούς εκ της χειρός των λεηλατούντων αυτούς. Πλην ουδέ εις τους κριτάς αυτών υπήκουσαν, αλλ’ επόρνευσαν κατόπιν άλλων θεών και προσεκύνησαν αυτούς· εξέκλιναν ταχέως από της οδού, εις την οποίαν περιεπάτησαν οι πατέρες αυτών υπακούοντες εις τας εντολάς του Κυρίου· δεν έκαμον ούτω. Και ότε ανέστησεν ο Κύριος εις αυτούς κριτάς, τότε ο Κύριος ήτο μετά του κριτού και έσωζεν αυτούς εκ της χειρός των εχθρών αυτών καθ’ όλας τας ημέρας του κριτού· διότι εσπλαγχνίσθη ο Κύριος εις τους στεναγμούς αυτών τους εξ αιτίας των καταθλιβόντων αυτούς και καταπιεζόντων αυτούς. Ότε δε απέθνησκεν ο κριτής, επέστρεφον και διεφθείροντο χειρότερα παρά τους πατέρας αυτών, υπάγοντες κατόπιν άλλων θεών, διά να λατρεύωσιν αυτούς και να προσκυνώσιν αυτούς· δεν έπαυον από των πράξεων αυτών ουδέ από της οδού αυτών της διεστραμμένης».

ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΚΡΙΤΕΣ

20. (α) Γιατί στη διάρκεια της χιλιετίας το ανθρώπινο γένος δε θα εγκαταλειφθεί στον εαυτό του, όπως γινόταν στην περίοδο των κριτών του Ισραήλ; (β) Γιατί ακόμη και ο «πολύς όχλος» που θα επιζήσει από τη μεγάλη θλίψη θα χρειαστεί περαιτέρω απελευθέρωση;

²⁰ Ωστόσο, οι κριτές που εγείρει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός και οι οποίοι είναι ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 σύντροφοι κριτές δε θα πεθάνουν και δε θα αφήσουν αβοήθητους τους κατοίκους της γης, έστω κι αν ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του θα έχουν απομακρυνθεί από τα γειτονικά μέρη της γης και θα έχουν ριχτεί στην άβυσσο. Επειδή κατέχουν τη ‘δύναμη ακατάστρεπτης ζωής’, θα υπηρετούν όλοι συνεχώς σ’ όλο το διάστημα της θητείας τους σαν κριτών για χίλια χρόνια. Δε θα κάθονται απλώς πάνω σε θρόνους για να εκδίδουν αποφάσεις και διατάγματα, αλλά θα ενεργούν σαν ελευθερωτές, όπως ακριβώς έκαναν οι πιστοί κριτές οι οποίοι κέρδισαν την επιδοκιμασία του Θεού στους αρχαίους καιρούς. Ακόμη και «οι ζώντες» που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ κάτω από τη θεία προστασία και θα συνεχίσουν να ζουν και μετά το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο, θα έχουν ακόμη ανάγκη για περαιτέρω απελευθέρωση. Λόγω της δίκαιης κατάστασής τους ενώπιον του Θεού αυτοί διαφυλάσσονται ζωντανοί πάνω στη γη και εισέρχονται στη χιλιετή μέρα κρίσης, αλλά στην περίπτωσή τους θα χρειαστεί να απελευθερωθούν και από άλλα πράγματα. Από ποια; Από την αμαρτωλή, ατελή, αδύναμη κατάστασή τους που φέρνει θάνατο και την οποία είχαν ακόμη όταν διαφυλάχθηκαν μέσα από την καταστροφή αυτού του συστήματος και από το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο.

21, 22. (α) Γιατί οι νεκροί, όταν αναστηθούν, θα χρειάζονται περαιτέρω απελευθέρωση; (β) Για ποιο λόγο μερικοί σαν τον Ιώβ και τον Δαβίδ θα θεωρηθούν «δίκαιοι» όταν αναστηθούν;

²¹ Το ίδιο ισχύει και για «τους νεκρούς» που θα χρειαστεί να επιστρέψουν από τα μνήματα: Είτε υπολογιστούν «δίκαιοι» είτε «άδικοι» όταν θα σηκωθούν από τον ύπνο του θανάτου, θα χρειάζονται όλοι να απαλλαγούν από την αμαρτωλότητά τους, τα ελαττώματά τους, τα σφάλματά τους, τις ανθρώπινες αδυναμίες, και την τάση προς το θάνατο. Το γεγονός ότι μερικοί μπορεί να υπολογιστούν σαν «δίκαιοι» δε σημαίνει ότι αυτοί είναι σωματικά και ηθικά τέλειοι στη σάρκα. Το ότι είναι, όμως, δίκαιοι στα μάτια του Θεού σημαίνει ότι αυτοί είναι άντρες και γυναίκες ακεραιότητας προς τον Θεό, όπως ήταν ο υπομονετικός Ιώβ της γης Ουζ. (Ιώβ 2:3, 9· 27:5· Ιακώβου 5:11· Ιεζεκιήλ 14:14, 20) Ή, σαν τον Βασιλιά Δαβίδ της Ιερουσαλήμ που δε φοβόταν να κριθεί από τον Θεό του, γιατί στον Ψαλμό 26:1-3, 11, ο Δαβίδ είπε:

²² «Κρίνον με, Κύριε· διότι εγώ περιεπάτησα εν ακακία μου· και επί τον Κύριον ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Εξέτασόν με, Κύριε, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. Διότι το έλεός σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου. Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν ακακία μου· λύτρωσόν με και ελέησόν με».

23, 24. (α) Για να κερδίσουν ποιο είδος ανάστασης, εκείνοι οι προ Χριστού άνθρωποι ακεραιότητας, αρνήθηκαν να συζητήσουν ανταλλάγματα με τους ασεβείς; (β) Τι έχει να πει γι’ αυτούς το Εβραίους 11:35-40;

²³ Άλλοι άνθρωποι των προ-Χριστιανικών χρόνων που πέθαναν με ακεραιότητα, επειδή αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την οσιότητά τους και την πίστη τους στον Ιεχωβά Θεό με οποιαδήποτε συναλλαγή ή συμβιβασμό με τους ασεβείς, ήταν οι άντρες και οι γυναίκες που αναφέρονται στο ενδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου που γράφτηκε προς τους εκχριστιανισμένους Εβραίους. Αυτοί απέβλεπαν σε ανάσταση κάτω από καλύτερες γήινες συνθήκες, κάτω από καλύτερη κυβέρνηση, κάτω από την οποία θα μπορούσαν να ζουν για πάντα σε τέλεια ειρήνη και ευτυχία και ακεραιότητα προς τον ζωντανό Θεό. Για να δειχτεί αυτό είναι γραμμένα τα εξής στους Εβραίους 11:35-40:

²⁴ «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν, μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, διά να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν· ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών· υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος, πλανώμενοι εν ερημίαις και όρεσι και σπηλαίοις και ταις τρύπαις της γης. Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν διά της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν, διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, διά να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών».

25, 26. (α) Γιατί εκείνοι οι «δίκαιοι», όταν αναστηθούν, δε θα φοβούνται τη Μέρα της Κρίσης; (β) Γιατί εκείνοι οι «άδικοι» όταν αναστηθούν, θα είναι σε μειονεκτική θέση σε σύγκριση με τους «δίκαιους»;

²⁵ Επειδή αυτοί οι «δίκαιοι» πέθαναν με ακεραιότητα στον Θεό, θα αναστηθούν με ακεραιότητα απέναντι στον Θεό, έστω κι αν δεν αναστηθούν με ανθρώπινη τελειότητα και άμεμπτη διαγωγή. Δε θα φοβούνται τη μεγάλη χιλιετή Μέρα Κρίσης μέσα στην οποία θα μπουν με την ανάστασή τους. Η ακεραιότητά τους που είχαν αναπτύξει πριν από το θάνατο και με την οποία θα αναστηθούν θα τους δώσει ένα πλεονέκτημα απέναντι στους «άδικους» καθώς θα προχωρούν σε πραγματική ανθρώπινη τελειότητα με πλήρη απαλλαγή από την αμαρτία. Θα έχουν, σαν να λέγαμε ένα καλύτερο ξεκίνημα από τους «άδικους» προς αυτή την κατεύθυνση.

²⁶ Για το λόγο αυτό είναι γραμμένο: «Καλήτερος ο πτωχός ο περιπατών εν τη ακεραιότητι αυτού, παρά τον πλούσιον τον διεστραμμένον τα χείλη αυτού και όντα άφρονα». Επίσης: «Ο δίκαιος περιπατεί εν τη ακεραιότητι αυτού· και τα τέκνα αυτού είναι μακάρια μετ’ αυτόν». (Παροιμίαι 19:1· 20:7) Από το άλλο μέρος, θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τους «άδικους» οι οποίοι ως το θάνατό τους καλλιέργησαν αμαρτωλές τάσεις και κακές συνήθειες και άσχημες επιθυμίες. Αυτά θα είναι ελαττώματα, μειονεκτήματα, εμπόδια, εναντίον των οποίων θα πρέπει να αγωνιστούν στον αγώνα τους να κερδίσουν αιώνια ζωή σε αναμάρτητη ανθρώπινη τελειότητα πάνω σε μια παραδεισένια γη. Επίσης, σ’ αυτή τη ζωή πολλοί από αυτούς τους «άδικους» δεν επωφελήθηκαν από πνευματικές ευκαιρίες και προμήθειες που ήταν διαθέσιμες, αλλά τις αγνόησαν, τις περιφρόνησαν, ή και εναντιώθηκαν ακόμη. Έτσι αυτοί θα έχουν να υποτάξουν μια ισχυρογνώμονα διάθεση που δε δείχνει εκτίμηση. Κι αυτό θα είναι οδυνηρό γι’ αυτούς. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων, όταν είπε στις αμετανόητες πόλεις της Χοραζίν, της Βηθσαϊδά και της Καπερναούμ:

27. Πώς έδειξε ο Ιησούς τα προηγούμενα με παράδειγμα, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό τη Χοραζίν, τη Βηθσαϊδά και την Καπερναούμ;

²⁷ «Ουαί εις σε, Χοραζίν, ουαί εις σε, Βηθσαϊδάν· διότι εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν υμίν εγίνοντο εν τη Τύρω και Σιδώνι, προ πολλού ήθελον μετανοήσει εν σάκκω και σποδώ. Πλην σας λέγω, εις την Τύρον και Σιδώνα ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως παρά εις εσάς. Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου· διότι εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν σοι εγίνοντο εν Σοδόμοις, ήθελον μείνει μέχρι της σήμερον. Πλην σας λέγω, ότι εις την γην των Σοδόμων ελαφροτέρα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως παρά εις σε».—Ματθαίος 11:20-24.

28, 29. (α) Γιατί οι αρχαίοι Νινευίτες και η βασίλισσα του νότου θα καταδικάσουν την Ιουδαϊκή γενιά των ημερών του Ιησού; (β) Πώς τη Μέρα της Κρίσης θα εξισορροπηθούν τα ζητήματα μεταξύ των σημερινών ατόμων που έχουν πλεονεκτήματα και εκείνων που θρησκευτικά είναι σε μειονεκτική θέση;

²⁸ Μιλώντας στη γενιά των Ιουδαίων που νόθευαν τη σχέση τους με τον Θεό με κοσμικότητα και βάσιζαν τις πεποιθήσεις τους πάνω σε ορατά σημεία, ο Ιησούς είπε: «Άνδρες Νινευίται θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης και θέλουσι κατακρίνει αυτήν, διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά, και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ. Η βασίλισσα του νότου θέλει σηκωθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης και θέλει κατακρίνει αυτήν, διότι ήλθεν εκ των περάτων της γης διά να ακούση την σοφίαν του Σολομώντος, και ιδού, πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ».—Ματθαίος 12:38-42.

²⁹ Τι εκπλήξεις θα υπάρξουν, επομένως, για πολλούς αυτοδικαιούμενους θρησκευόμενους, αυτοϊκανοποιημένους, απαθείς τυπικιστές θρησκευόμενους, οι οποίοι ήταν βέβαιοι ότι ήταν πιο δίκαιοι από εκείνους τους οποίους αποκαλούσαν ειδωλολάτρες ή εθνικούς! Θα διαπιστώσουν ότι ήταν θρησκευτικοί υποκριτές, ενώ τα έθνη τα οποία αυτοί καταφρονούσαν ήταν πιο ειλικρινή, πιο ευδίδακτα, με μεγαλύτερη εκτίμηση και λιγότερο αξιόμεμπτα λόγω της άγνοιάς τους. Έτσι η ειλικρίνεια και η στάση των ανθρώπων εκείνων που είχαν ευνοηθεί λιγότερο θρησκευτικά θα καταδικάσει τους προνομιούχους εκείνους που παραμέλησαν με αδιαφορία ή και εσκεμμένα τις ευκαιρίες τους. Έτσι θα υπάρξει μια δίκαιη εξισορρόπηση των ζητημάτων ανάμεσα στα σημερινά άτομα που πλεονεκτούν και σ’ εκείνα που μειονεκτούν.

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΚΡΙΣΗΣ

30, 31. (α) Μήπως τη Μέρα της Κρίσης θα χρειαστεί να επαναληφθεί μπροστά σε όλους τους ανθρώπους η προηγούμενη ζωή τους για να δουν αν είναι αθώοι ή ένοχοι; (β) Τι έδειξε για όλο το ανθρώπινο γένος η χρησιμοποίηση των Ιουδαίων κάτω από το Νόμο;

³⁰ Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αλήθεια της δήλωσης στα εδάφια Ρωμαίους 3:22, 23: «Δεν υπάρχει διαφορά· επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού». Επομένως, τη Μέρα της Κρίσης, όλοι, και «οι ζώντες και οι νεκροί», θα χρειάζονται επειγόντως να απαλλαγούν, με τη βοήθεια των ουράνιων κριτών τους οποίους ο Ιεχωβά εγείρει, απ’ όλα τα ίχνη της αμαρτίας και της ηθικής αδυναμίας και της σωματικής ατέλειας με τα οποία εισέρχονται στη Μέρα της Κρίσης. Οι αποδείξεις και οι μαρτυρίες είναι όλες εναντίον του ανθρώπινου γένους, όπως περιεκτικά αναφέρεται στο εδάφιο Ρωμαίους 3:23 και σ’ άλλα εδάφια, κι αυτό το γεγονός δεν είναι ανάγκη να ξαναφερθεί μπροστά σ’ εκείνους που πρόκειται να κριθούν για να δουν αν είναι αθώοι ή ένοχοι. Με την αποτυχία των φυσικών Ιουδαίων να τηρήσουν το Νόμο που τους έδωσε ο Θεός με το στόμα του Μωυσή, αποδείχτηκε ότι κανένα μέρος της ανθρωπότητας, ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι ευνοημένοι Ιουδαίοι, δεν μπορούσαν να τηρήσουν τέλεια το νόμο του Θεού. Έτσι μ’ αυτή την έμπρακτη απόδειξη που έγινε με τους Ιουδαίους που ήταν κάτω από το Νόμο, κάθε ανθρώπινο στόμα αποστομώθηκε και δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλος ο κόσμος της ανθρωπότητας αποδείχτηκε ένοχος μπροστά στον Θεό. Είναι όπως ακριβώς έγραψε πριν από πολύ καιρό ο απόστολος Παύλος:

³¹ «Εξεύρομεν δε ότι όσα λέγει ο νόμος λαλεί προς τους υπό τον νόμον, διά να εμφραχθή παν στόμα και να γίνη πας ο κόσμος υπόδικος εις τον Θεόν».—Ρωμαίους 3:19.

32. (α) Τι πρέπει να ειπωθεί για το αν οι άνθρωποι θα έχουν μια «δεύτερη ευκαιρία» τη Μέρα της Κρίσης; (β) Από ποιους, λοιπόν, θα εξαρτηθεί το αν θα ζήσουν ή όχι πάνω στην Παραδεισένια γη, και γιατί;

³² Επειδή το ανθρώπινο γένος γεννήθηκε αμαρτωλό και καταδικασμένο σε θάνατο, ποτέ δεν είχε μια πραγματική «ευκαιρία». Ποτέ δεν μπορούσε να δικαιωθεί μόνο του μπροστά στον Θεό της απόλυτης τελειότητας με το να κάνει τέλεια έργα δικαιοσύνης και να απαλλαγεί από την αμαρτωλότητά του. Έτσι, η Μέρα της Κρίσης δεν προσφέρει στο ανθρώπινο γένος αυτό που λένε μερικοί «μια δεύτερη ευκαιρία». Μάλλον, προσφέρει στο ανθρώπινο γένος την πρώτη του πραγματική ευκαιρία να αποκτήσει αιώνια ζωή σε ανθρώπινη τελειότητα και σε τέλεια αθωότητα πάνω σ’ έναν επίγειο Παράδεισο. Η Μέρα Κρίσης θα δώσει στο ανθρώπινο γένος την ευκαιρία που τους προσφέρει η τέλεια ανθρώπινη θυσία του Ιησού να καθαριστούν από την αμαρτία και να εξυψωθούν σε πλήρη ‘δόξα Θεού’ από την οποία τώρα υστερούν. Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός, το αν «οι ζώντες και οι νεκροί» θα κερδίσουν ή όχι την Παραδεισένια γη για πάντα θα εξαρτηθεί από το τι θα κάνουν τη Μέρα της Κρίσης. Το περασμένο υπόμνημά τους έχει ήδη γραφτεί και δεν μπορεί να αλλάξει, και έχει φέρει πάνω τους καλά ή κακά αποτελέσματα. Η Μέρα της Κρίσης θα τους επιτρέψει να δείξουν την ειλικρινή επιθυμία της καρδιάς τους να απαλλαγούν, να ελευθερωθούν μια για πάντα από την αμαρτία. Οι ουράνιοι κριτές θα εκτελούν την υπηρεσία τους για να τους βοηθούν με οδηγίες και καθοδήγηση.

33. Πώς εξεικονίζεται με συμβολική γλώσσα η ευκαιρία της Μέρας της Κρίσης στην Αποκάλυψη 20:11-15;

³³ Αυτή η ευκαιρία εξεικονίζεται για μας στην Αποκάλυψη 20:11-15, με την παρακάτω συμβολική γλώσσα: «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά. Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός».

34. (α) Μήπως η ανάσταση που περιγράφεται εκεί περιλαμβάνει και εκείνους που μετέχουν στην ‘πρώτη ανάσταση’; (β) Επομένως ποιο υπόμνημα δεν περιλαμβάνουν τα «βιβλία» που θα ανοιχτούν τότε, και γιατί;

³⁴ Αυτή η συμβολική εικόνα δεν αφορά εκείνους που μετέχουν στην «πρώτη ανάσταση», για τους οποίους αναφέρθηκε ήδη στην Αποκάλυψη 20:4-6, ότι δεν κινδυνεύουν από τον ‘δεύτερο θάνατο’. Αυτή η εικόνα αναφέρεται σ’ εκείνους που έχουν μέρος σε ανάσταση για ζωή πάνω στη γη, και οι οποίοι θα κριθούν άξιοι αιώνιας ζωής μόνο στο τέλος των χιλίων ετών, όταν θα μπορούν να δείξουν την πλήρως αποκτημένη δικαιοσύνη τους σε ανθρώπινη τελειότητα. Τα «βιβλία» τα οποία ανοίχτηκαν και σύμφωνα με τα γραμμένα των οποίων κρίνονται ευνοϊκά ή δυσμενώς δεν είναι βιβλία που περιέχουν την ιστορία όλου του ατελούς παρελθόντος τους, των αμαρτωλών πράξεών τους στην τωρινή ζωή κάτω απ’ αυτό το σύστημα. Οι ουράνιοι κριτές δε χρειάζεται να δαπανήσουν χίλια χρόνια για να διαβάσουν το υπόμνημα της περασμένης ανθρώπινης ζωής αυτών των ανθρώπων για να καθορίσουν την ενοχή ή την αθωότητα κάθε αναστημένου ατόμου. Δεν έχουν άγνοια ούτε είναι κακώς πληροφορημένοι για το παρελθόν του ανθρώπινου γένους. Εκείνο το οποίο οι κριτές παρατηρούν, δεν είναι το παρελθόν του ανθρώπινου γένους, αλλά το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Η ανθρωπότητα χρειάζεται καθοδήγηση για το μέλλον!

35, 36. (α) Επομένως, τι εξεικονίζουν εκείνα τα «βιβλία», και ποιοι θα γνωρίζουν το περιεχόμενό τους; (β) Γιατί δε θα έχει κανείς πάνω στη γη δικαιολογία αν δεν τα γνωρίζει;

³⁵ Έτσι αυτά τα «βιβλία» που είναι ανοιγμένα είναι η νέα σειρά οδηγιών, κατευθύνσεων και διαταγμάτων που θα δοθεί από τους κριτές που ενεργούν σαν εκπρόσωποι του Θεού για το ανθρώπινο γένος. Έτσι όλοι οι άνθρωποι θα πληροφορηθούν για το περιεχόμενο εκείνων των ανοιγμένων «βιβλίων» για να γνωρίζουν τους κανόνες με τους οποίους πρόκειται να κριθούν και για να γνωρίζουν επίσης τι αναμένεται απ’ αυτούς σχετικά με τη μελλοντική διαγωγή τους και τα έργα τους. Το ανθρώπινο γένος δε θα αφεθεί σε άγνοια, αλλά καθένας θα είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ποιος είναι ο νόμος σύμφωνα με τα βιβλία της κρίσης. Δε θα υπάρχει ούτε ο Σατανάς ο Διάβολος ούτε κανείς από τους δαίμονές του τριγύρω στην αόρατη γειτονιά της γης για να τυφλώνει τους ανθρώπους, να παραπλανά, να διαστρέφει το νόμο και τις οδηγίες που θα εκδοθούν. Ναι, δε θα υπάρχει· γιατί εκείνοι οι παλιοί «ουρανοί» θα έχουν εξαφανιστεί από το πρόσωπο του Θεού ο οποίος καθόρισε τον καιρό γι’ αυτήν τη Μέρα Κρίσης. Συνεπώς, δε θα υπάρχουν μάγοι γιατροί εκεί, ούτε πνευματιστικά μέντιουμ ή μάντεις, ούτε αστρολόγοι με ωροσκόπια, ούτε τραπεζάκια Ουίτζα και παρόμοιες δαιμονιστικές επινοήσεις. Θα υπάρχουν μόνο οι «νέοι ουρανοί» και αυτοί θα σταλάζουν δικαιοσύνη. Όπως διαβάζουμε:

³⁶ «Σταλάξατε δρόσον άνωθεν, ουρανοί, και ας ράνωσιν αι νεφέλαι δικαιοσύνην· ας ανοίξη η γη και ας γεννήση σωτηρίαν και ας βλαστήση δικαιοσύνην ομού· εγώ ο Κύριος εποίησα τούτο».—Ησαΐας 45:8.

ΕΠΙΓΕΙΟΙ «ΑΡΧΟΝΤΕΣ»

37. (α) Πώς οι ουράνιοι κριτές θα μεταδίδουν στο ανθρώπινο γένος το περιεχόμενο εκείνων των «βιβλίων»; (β) Πώς θα γνωρίζει το ανθρώπινο γένος ότι εκτελούνται οι νόμοι και τα διατάγματα του Θεού;

³⁷ Το πώς οι ουράνιοι αόρατοι κριτές θα μεταδίδουν το περιεχόμενο των ανοιγμένων «βιβλίων» στους κατοίκους της γης δε μας λέγεται με λεπτομέρειες στη Βίβλο. Θα υπάρχουν όμως απευθείας αντιπρόσωποι της ουράνιας βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Η παρουσία τους ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος θα είναι μια επίσημη απόδειξη ότι η «νέα γη» έχει έρθει σε ύπαρξη μαζί με τη νέα της ανθρώπινη κοινωνία. Η παλιά «γη» στην οποία κυριαρχούσε αόρατα ο Σατανάς ο Διάβολος έχει εξαλειφθεί από το πρόσωπο του Θεού και δε βρέθηκε τόπος γι’ αυτή παρά μόνο ο τόπος της καταστροφής της. Τα δικαστήρια και οι δικηγόροι και οι εισαγγελείς και το δικαστικό σύστημα είναι πράγματα του παρελθόντος· τώρα εκείνο στο οποίο χρειάζεται να καταρτιστεί ένα άτομο, βάσει του οποίου θα αποφασίζει και το οποίο θα εφαρμόζει είναι ο νόμος του Θεού. Και όταν οι επίγειοι εκπρόσωποι της Βασιλείας θα ενεργούν, οι άνθρωποι θα ξέρουν και θα διακρίνουν καθαρά ότι εφαρμόζονται οι νόμοι και τα διατάγματα του Θεού.

38. Μήπως η δόξα του ουράνιου Βασιλιά Ιησού Χριστού θα εξαρτάται από τους γήινους προγόνους του ή θα έχει αυτός τη δική του δόξα;

³⁸ Ενδείξεις γι’ αυτή τη διευθέτηση της χιλιετούς Μέρας Κρίσης μας δίνονται στις προφητικές Γραφές. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Ψαλμό 45, ο οποίος είναι ένα λυρικό ποίημα για τον χρισμένο Βασιλιά του Θεού, τον Ιησού τον Μεσσία ή Χριστό. Αφού πρώτα μιλάει προφητικά για τον ουράνιο γάμο του Ιησού Χριστού και της όμοιας με νύφη εκκλησίας του και για εκείνους οι οποίοι υπηρετούν την τάξη της νύφης, ο ψαλμός λέει κατόπιν: «Θέλουσιν εισέλθει εις το παλάτιον του βασιλέως. Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην». (Ψαλμός 45:15, 16) Βέβαια, ο ουράνιος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός έχει ένδοξους προγόνους, που τα ονόματά τους αναφέρονται στο υπόμνημα της Γραφής, είτε αυτοί υπηρέτησαν πάνω στον επίγειο θρόνο του Βασιλιά Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ είτε όχι. Αλλά ο ουράνιος Βασιλιάς δε θα χρειαστεί να εξαρτάται από αυτούς για δόξα. Αυτός θα έχει τη δική του δόξα, μολονότι πάνω στη γη σαν τέλειος άνθρωπος ο Ιησούς Χριστός αρνήθηκε να καθήσει πάνω σε οποιονδήποτε υλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ ή κάπου αλλού.

39. Πώς ο Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θα υπερέχει σε δόξα ακόμη κι από τον Βασιλιά Δαβίδ σχετικά με την επικράτειά του;

³⁹ Ο ουράνιος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θα ξεπεράσει ακόμη και τον Δαβίδ σε φήμη, τιμή και δόξα. Θα επεκτείνει τη βασιλεία του πολύ πέρα από τα σύνορα όλης της περιοχής που κυρίευσε ο Βασιλιάς Δαβίδ στις μέρες του σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ. (Γένεσις 15:17-21) Ναι, θα την επεκτείνει στα Ανατολικά και στα Δυτικά, στα Βόρεια και στα Νότια, σε ολόκληρο τον πλανήτη, «επί πάσαν την γην». Όπως είναι γραμμένο «Διά τον Σολομώντα» που ήταν προφητικός τύπος του Βασιλιά Ιησού Χριστού: «Θεέ, δος την κρίσιν σου εις τον βασιλέα και την δικαιοσύνην σου εις τον υιόν του βασιλέως· διά να κρίνη τον λαόν σου εν δικαιοσύνη και τους πτωχούς σου εν κρίσει. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης και από του ποταμού έως των περάτων της γης».—Ψαλμός 72 επιγραφή, 1, 2, 8.

40. Όσο για τους βασιλικούς γιους, ποιο πρόβλημα φαίνεται να δημιουργείται εδώ αφού ο Ιησούς δεν είχε παιδιά πάνω στη γη και είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ;

⁴⁰ Ωστόσο, μήπως εδώ σας φαίνεται ότι δημιουργείται κάποιο πρόβλημα; Αυτός ο Βασιλιάς που είναι μεγαλύτερος και σοφότερος από τον Σολομώντα, το γιο του Βασιλιά Δαβίδ, δεν παντρεύτηκε όταν ήταν εδώ στη γη σαν τέλειος άνθρωπος και είχε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις μέσα του, κι έτσι δεν παρήγαγε μια τέλεια ανθρώπινη οικογένεια. Πώς, λοιπόν, μπορεί να εκπληρωθεί η προφητεία που λέει ότι, «αντί των πατέρων σου», σημειώστε, «θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην»; Επίσης, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός είναι ο Μόνιμος Κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ, και λόγω της ‘δυνάμεως της ακατάστρεπτης ζωής που έχει θα βασιλεύσει χωρίς διαδόχους, χωρίς να χρειάζεται κάποιο γιο για να τον διαδεχθεί. Όπως είπε ο άγγελος Γαβριήλ στη Μαρία σχετικά με τον μελλοντικό Γιο της Ιησού: «Θέλει δώσει εις αυτόν Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού, και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος».—Λουκάς 1:32, 33.

41, 42. (α) Γιατί οι 144.000 συγκληρονόμοι δεν είναι οι «γιοι» που θα διοριστούν πάνω στη γη; (β) Πώς ο ουράνιος Ιησούς Χριστός θα έχει επίγειους «γιους», και σε εκπλήρωση ποιου προφητικού τίτλου;

⁴¹ Γνωρίζουμε ότι εκείνοι οι 144.000 συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού δεν είναι πνευματικά παιδιά του, αλλά είναι γιοι του Θεού, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». (Ρωμαίους 8:17) Ποιοι, επομένως, είναι εκείνοι που αναφέρονται σαν «οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην»; Προφανώς αυτοί δεν είναι ουράνιοι γιοι του Βασιλιά Ιησού Χριστού. Πρέπει να είναι επίγειοι γιοι, οι οποίοι θα ζουν πάνω στη γη και θα μπορούν να διοριστούν άρχοντες «επί πάσαν την γην». Αυτοί θα είναι γιοι Του μέσω ανάστασης από τους νεκρούς, και ειδικά από τους «δίκαιους» νεκρούς. Ο υποσχεμένος τίτλος του, σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα 9:6, 7, δηλαδή, Πατήρ Αιώνιος, δε θα είναι απλώς ένας άδειος τιμητικός τίτλος. Θα είναι πραγματικά πατέρας στην αναστημένη ανθρώπινη οικογένεια. Αυτός είναι «ο έσχατος Αδάμ», ο οποίος έγινε «πνεύμα ζωοποιούν». (1 Κορινθίους 15:45, 47) Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ πούλησε όλους τους ανθρώπινους απογόνους του στην αμαρτία και στο θάνατο, αλλά ο «δεύτερος άνθρωπος», ο οποίος είναι «εξ ουρανού», κατέθεσε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του για να τους εξαγοράσει από αυτή την Αδαμική κληρονομιά. Έτσι διαβάζουμε:

⁴² «Είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων». (1 Τιμόθεον 2:5, 6) «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν διά το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, διά να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου διά της χάριτος του Θεού».—Εβραίους 2:9.

43. (α) Πώς ο Βασιλιάς θα γίνει ο πατέρας του «πολλού όχλου» αυτών που θα επιζήσουν από τη θλίψη και οι οποίοι δε θα χρειαστούν ανάσταση; (β) Πώς η πατρότητά του για το ανθρώπινο γένος θα γίνει αιώνια;

⁴³ Θυσιάζοντας τον εαυτό του σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ο Ιησούς Χριστός απέκτησε το δικαίωμα να μεταδώσει ζωή στο ανθρώπινο γένος που πέθαινε, και έγινε έτσι πατέρας τους. Θα μεταδώσει ζωή στους «νεκρούς», τόσο στους «δίκαιους» όσο και στους «άδικους», καλώντας τους έξω από τα μνήματά τους ή τους υδάτινους τάφους τους και κατόπιν εξυψώνοντας όλους τους πρόθυμους σε τελειότητα ανθρώπινης ζωής. Όσο για τους «ζώντας» οι οποίοι επιζούν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ και εισέρχονται στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, ο Ιησούς θα εξυψώσει κι αυτούς τους «δίκαιους» επίσης που θα έχουν επιζήσει, σε επίπεδο ζωής «εν αφθονία», σε ζωή ανθρώπινων πλασμάτων που θα έχουν ένδοξη τελειότητα. (Ιωάννης 10:10· 2 Τιμόθεον 4:1· Πράξεις 24:15) Όλα αυτά θα τα έχει φέρει σε πέρας μέχρι το τέλος των χιλίων ετών. Αλλά αυτή η άφθονη ζωή των επίγειων παιδιών του θα μπορεί να συνεχιστεί για πάντα, και θα υπάρξουν άτομα τα οποία κρατώντας ακεραιότητα σε τελειότητα, θα αποδειχτούν άξια αιώνιας ζωής. Αυτοί θα είναι τα αιώνια παιδιά του, και αυτός θα είναι κατά γράμμα ο Αιώνιος Πατέρας τους.

44, 45. (α) Πώς ο Βασιλιάς θα αρχίσει τη βασιλεία του με αρκετούς άρχοντες πάνω στη γη, και γιατί όλοι οι διορισμένοι θα είναι στο αξίωμα σαν «άρχοντες»; (β) Μήπως θα είναι αναγκαία η βασιλική γενεαλογική γραμμή για να ονομαστεί άρχοντας (σαρ ) ένας που θα έχει τεθεί να εποπτεύει πάνω σε άλλους;

⁴⁴ Στην αρχή της χιλιετούς βασιλείας του ο ένδοξος Βασιλιάς Ιησούς Χριστός θ’ αρχίσει να παίρνει αυτούς που είναι κατάλληλοι ανάμεσα από τα επίγεια παιδιά του για να είναι «άρχοντες επί πάσαν την γην». Οι «ζώντες» που θα έχουν επιζήσει από τη ‘μεγάλη θλίψη’ και από το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο θα προμηθεύσουν αρκετούς απ’ αυτούς τους «άρχοντας». Οι «δίκαιοι» από τους «νεκρούς» οι οποίοι ανασταίνονται από τον ύπνο του θανάτου θα προμηθεύσουν τους υπόλοιπους άρχοντες, κι έτσι θα είναι αρκετοί ώστε να υπάρχουν οι διορισμένοι «άρχοντες επί πάσαν την γην». Ο Ψαλμός 45:16 φαίνεται να δείχνει ότι αυτοί οι «άρχοντες» θα περιλαμβάνουν τους «δίκαιους» ανάμεσα από τους αναστημένους ‘προπάτορες’ του Ιησού. Κάποτε αυτοί ήταν πρόγονοί του, αλλά τώρα γίνονται «υιοί» του μέσω ανάστασης. Επειδή θα είναι γιοι του ουράνιου Βασιλιά, αυτοί οι διορισμένοι θα έχουν το αξίωμα του «άρχοντα».

⁴⁵ Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι η Εβραϊκή λέξη στον Ψαλμό 45:16 για τους «άρχοντες» είναι σαρίμ. Ανάμεσα στους αρχαίους Ισραηλίτες ένας που αποκαλούνταν «σαρ» δεν είχε πάντοτε βασιλικούς δεσμούς. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας αρχηγός πάνω σε χίλιους, σε εκατό, σε πενήντα, ακόμη και σε δέκα άντρες αποκαλούνταν «σαρ». Ακόμη κι ένας αρχηγός των βασιλικών υπηρετών ή αρχηγός των βασιλικών αρτοποιών μπορούσε να ονομαστεί «σαρ».—Έξοδος 18:21, 25· Δευτερονόμιον 1:15· 20:9· 1 Σαμουήλ 8:12· Γένεσις 40:2. Παράβαλε Γένεσις 23:5, 6.

46, 47. (α) Θα χρειαστεί να είναι βασιλικοί ή πατριαρχικοί πρόγονοι του Βασιλιά, όλοι εκείνοι που θα διοριστούν, και τι είδους άνθρωποι θα πρέπει να είναι αυτοί; (β) Για τίνος τα συμφέροντα θα πρέπει αυτοί πραγματικά να ενδιαφέρονται, όπως περιγράφεται στα εδάφια Ησαΐας 32:1, 2;

⁴⁶ Δε χρειάζεται όλοι εκείνοι οι διορισμένοι «άρχοντες επί πάσαν την γην» να είναι βασιλικοί ή πατριαρχικοί πρόγονοι του Ιησού Χριστού σαν ανθρώπου. Βασικά, χρειάζεται να είναι άντρες ακεραιότητας, ‘άντρες άξιοι’, ‘άντρες σοφοί και έμπειροι’, σαν αυτούς που διόρισε ο προφήτης Μωυσής να είναι κριτές, και για τους οποίους διαβάζουμε: «Έκλεξε ο Μωυσής άντρες ικανούς από όλο τον Ισραήλ και τους έβαλε σε θέσεις σαν κεφαλές πάνω στο λαό, σαν αρχηγούς [σαρίμ ] χιλίων, αρχηγούς [σαρίμ ] εκατοντάδων, αρχηγούς [σαρίμ ] για πενήντα και αρχηγούς [σαρίμ ] για δέκα. Και έκριναν το λαό σε κάθε κατάλληλη περίπτωση. Αν κάποια περίπτωση ήταν δύσκολη την έφερναν στον Μωυσή, αλλά κάθε μικρή περίπτωση τη χειρίζονταν οι ίδιοι σαν κριτές». (Έξοδος 18:25, 26· Δευτερονόμιον 1:15, ΜΝΚ ) Οι επίγειοι άρχοντες που θα διοριστούν από τον Βασιλιά Ιησού Χριστό θα ενδιαφέρονται πραγματικά για το καλό των ανθρώπων και για τη διευθέτηση των δυσκολιών με ειρηνικό και φιλικό τρόπο. Θα είναι θαρραλέοι και θα προστατεύουν το δίκιο, σαν τους άρχοντες που περιγράφονται στα εδάφια Ησαΐας 32:1, 2, τα οποία λένε:

⁴⁷ «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες [σαρίμ ] θέλουσιν άρχει εν κρίσει. Και ο άνθρωπος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση».

48, 49. (α) Λόγω ποιας πεποίθησης που δημιουργείται στους κακοποιούς εξαιτίας των σημερινών νομικών διαδικασιών υπάρχει αύξηση του εγκλήματος; (β) Σύμφωνα με το Εκκλησιαστής 8:11-13, για ποιους τα πράγματα θα πάνε καλά—για τους συστηματικούς κακοποιούς ή για ποιους άλλους;

⁴⁸ Στις μέρες εκείνες του ουράνιου Άρχοντα [Σαρ ] της ειρήνης η απόδοση δικαιοσύνης καθώς και η απόδοση λογαριασμού από τους παραβάτες δε θα καθυστερεί, δε θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία λόγω έλλειψης κριτών και υπεύθυνων για να δικάζουν γρήγορα όλους τους παραβάτες. Όταν υπάρχει καθυστέρηση, όταν σε πολλές περιπτώσεις χρειάζονται χρόνια για να φερθούν σε δίκη οι κακοποιοί και να επανορθωθούν οι αδικίες και να επιβληθεί η δικαιοσύνη, όλ’ αυτά έχουν ενθαρρύνει τους εγκληματίες οι οποίοι φτάνουν να πιστεύουν ότι τελικά θα μπορέσουν να ξεφύγουν ατιμώρητοι. Το έγκλημα έχει αυξηθεί τρομακτικά στη διάρκεια αυτού του τελευταίου μέρους του εικοστού αιώνα, αλλά ήδη τον ενδέκατο αιώνα π.Χ. ο σοφός θεόπνευστος συγγραφέας που είχε οξεία παρατηρητικότητα έγραψε:

⁴⁹ «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, διά τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν. Αν και ο αμαρτωλός πράττη κακόν εκατοντάκις, και μακροημερεύη, εγώ όμως γνωρίζω βεβαίως ότι θέλει είσθαι καλόν εις τους φοβουμένους τον Θεόν, οίτινες φοβούνται από προσώπου αυτού· εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν, και δεν θέλουσι μακρυνθή αι ημέραι αυτού, αίτινες παρέρχονται ως σκιά· διότι δεν φοβείται από προσώπου του Θεού».—Εκκλησιαστής 8:11-13.

50. (α) Σε ποιον που είναι πάνω από το ανθρώπινο γένος οφείλεται η τωρινή αργή λειτουργία της δικαιοσύνης; (β) Πώς θα ανταποκριθεί η «νέα γη» στους «νέους ουρανούς» σχετικά με τη δικαιοσύνη;

⁵⁰ Το ότι η διαδικασία για να φερθούν οι κακοποιοί μπροστά στη δικαιοσύνη είναι αργή και μερικές φορές αυτοί δε δίνουν ποτέ λόγο για τις πράξεις τους οφείλεται στο γεγονός ότι ζούμε στην ‘παλαιά γη’ κάτω από τους ‘παλαιούς ουρανούς’ και ο Σατανάς ο Διάβολος και τα «πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» έχουν τον έλεγχο πάνω στην ανθρώπινη κοινωνία. Η καταστροφή της παλαιάς διεφθαρμένης ανθρώπινης κοινωνίας και το ρίξιμο του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο θα εξαλείψει όλα τα εμπόδια για την απονομή της δικαιοσύνης στη διάρκεια της χιλιετούς κρίσης από τον Άρχοντα [Σαρ ] της Ειρήνης με τους 144.000 συντρόφους κριτές του. Επειδή οι «νέοι ουρανοί» θα σταλάζουν δικαιοσύνη, το ανθρώπινο έδαφος της «νέας γης» θα ανταποκριθεί και θα γίνει γόνιμο. Ο Ιεχωβά το προείπε αυτό, λέγοντας: «Ας ανοίξη η γη και ας γεννήση σωτηρίαν και ας βλαστήση δικαιοσύνην ομού· εγώ ο Κύριος εποίησα τούτο».—Ησαΐας 45:8.

51. Ποια εποχή, επομένως, ποθούμε ολόψυχα όπως έκανε και ο Ησαΐας;

⁵¹ Δεν ποθείτε μια τέτοια εποχή ευθύτητας και δικαιοσύνης σαν κι αυτή; Στη διάρκεια εκείνου του καιρού ο δρόμος του δίκαιου ανθρώπου δε θα είναι τραχύς όπως είναι τώρα αλλά θα εξομαλυνθεί. Αναμένοντας εκείνη την ποθητή εποχή, ο προφήτης Ησαΐας, ο οποίος απέβλεπε σε μια επίγεια ανάσταση, έγραψε κάτω από έμπνευση: «Η οδός του δικαίου είναι η ευθύτης· συ, ευθύτατε, σταθμίζεις την οδόν του δικαίου. Ναι, εν τη οδώ των κρίσεών σου, Κύριε, σε περιεμείναμεν· ο πόθος της ψυχής ημών είναι εις το όνομά σου και εις την ενθύμησίν σου. Με την ψυχήν μου σε επόθησα την νύκτα· ναι, με το πνεύμα μου εντός μου σε εξεζήτησα το πρωί· διότι όταν αι κρίσεις σου ήναι εν τη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην. Και αν ελεηθή ο ασεβής, δεν θέλει μάθει δικαιοσύνην· εν τη γη της ευθύτητος θέλει πράξει αδίκως και δεν θέλει εμβλέψει εις την μεγαλειότητα του Κυρίου».—Ησαΐας 26:7-10.

52, 53. (α) Ακόμη και στη ‘γη της ευθύτητας’ κάτω από τη θεία εύνοια, για ποιους θα είναι δύσκολο να μάθουν δικαιοσύνη; (β) Στην περίπτωσή τους, ποια αρχή που αναφέρθηκε από τον απόστολο Πέτρο φαίνεται να ταιριάζει;

⁵² Η χιλιετής «γη της ευθύτητος», δηλαδή, της δίκαιης συμπεριφοράς προς τους ανθρώπους, θα είναι ένας τόπος όπου θα δειχτεί μεγάλη εύνοια σε όλο το ανθρώπινο γένος που έχει από τη γέννησή του την ανθρώπινη ατέλεια. Μερικά μέλη της ανθρώπινης οικογένειας έχουν βυθιστεί πιο βαθιά στην αμαρτωλή εξαθλίωση από άλλα κι έχουν σκληρυνθεί κι έχουν γίνει άδικες προσωπικότητες επειδή για μακρό διάστημα δεν κλήθηκαν να δώσουν λογαριασμό. Έχουν συνηθίσει να έχουν τάση προς την αδικία. Είναι εύκολο να δούμε γιατί αυτοί οι κακοί άνθρωποι θα το βρουν δύσκολο να μάθουν δικαιοσύνη και ευθύτητα ακόμη κι όταν όλα γύρω τους θα είναι δίκαια και θα έχουν πάνω τους τη θεία εύνοια μέσω του Βασιλιά Ιησού Χριστού. Παρ’ όλη τη βοήθεια που τους προσφέρεται αυτοί θα έχουν την τάση να ενεργούν άδικα. Δε θα θέλουν να αναγνωρίσουν τη μεγαλειότητα του Ιεχωβά σαν του δικαιωματικού Νομοθέτη ούτε την ευθύτητα των κανόνων Του για ζωή. Σχετικά μ’ αυτούς φαίνεται κατάλληλη η αρχή που εκτίθεται από τον απόστολο Πέτρο:

⁵³ «Έφθασεν ο καιρός τού να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; Και αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή»;—1 Πέτρου 4:17, 18.

54. Μήπως εκείνοι που λαβαίνουν την εύνοια του Θεού μάταια, χωρίς να ανταποκριθούν στο σκοπό της, θα χρειαστεί να φυλαχθούν ως το τέλος της Μέρας της Κρίσης, και ποια είναι η αιτία;

⁵⁴ Άτομα τα οποία, στη ‘γη της ευθύτητας’, λαβαίνουν την «εύνοια» του Θεού ανάξια, παραλείποντας να δουν για ποιο σκοπό τούς χορηγείται αυτή η εύνοια, και τα οποία δεν μπορούν να αναμορφωθούν, δε θα χρειαστεί να διαφυλαχθούν αναγκαστικά ως το τέλος των χιλίων ετών και να μην εκτελεστούν σαν ακατάλληλοι για αιώνια ζωή στον Παράδεισο που θα αποκατασταθεί στη γη. Χωρίς να τους γίνεται καμιά αδικία, εκείνοι που αποδεικνύονται αδιόρθωτοι, μπορεί να εκτελεστούν από εκείνον που ο Θεός έχει διορίσει να κρίνει την κατοικημένη γη με δικαιοσύνη. Τα ονόματα αυτών δεν καταγράφονται «εν τω βιβλίω της ζωής» κι έτσι δεν αξίζουν για τίποτα άλλο παρά μόνο για τον «δεύτερο θάνατο», όπως συμβολίζεται από τη «λίμνην του πυρός» που φέρνει πλήρη καταστροφή. (Αποκάλυψις 20:14, 15) Πόσο σοφό και συνετό είναι, επομένως, να υπακούμε τώρα στα ‘καλά νέα του Θεού’ και να καλλιεργούμε αγάπη για τη δικαιοσύνη έχοντας υπόψη την ερχόμενη Μέρα Κρίσης!

Κεφάλαιο 8

Τι Πρέπει να Περιμένουμε Όταν θα Τελειώσει η Χιλιετής Μέρα Κρίσης

 1. Γιατί δεν είναι υπερβολικό το να περιμένουμε ότι στη διάρκεια των χιλίων ετών που ο Σατανάς θα έχει ριχτεί στην άβυσσο οι κάτοικοι της γης θα μάθουν δικαιοσύνη;

ΣΤΗ διάρκεια των χιλίων ετών της φυλάκισης του Σατανά του Διαβόλου στην άβυσσο θα εφαρμόζονται παγκόσμια οι κρίσεις του Θεού για τη γη και τους κατοίκους της. Οι ουράνιοι κριτές θα βγάζουν αποφάσεις και θα ενεργούν σαν εκπρόσωποι του Ιεχωβά Θεού. Οι άρχοντες που θα είναι αντιπρόσωποι πάνω στη γη θα κάνουν το ίδιο. Θα φέρονται όπως οι κριτές τους οποίους ο Βασιλιάς Ιωσαφάτ της Ιερουσαλήμ έθεσε σε ολόκληρη τη χώρα για να φέρουν το λαό πίσω στον Θεό. Ο Ιωσαφάτ τους είπε: «Ιδέτε τι κάμνετε σεις· διότι δεν κρίνετε κρίσιν ανθρώπου, αλλά του Κυρίου [Ιεχωβά, ΜΝΚ ], όστις είναι μεθ’ υμών εν τη κρισολογία· τώρα λοιπόν ας ήναι εφ’ υμάς ο φόβος του Κυρίου· προσέχετε εις τας πράξεις σας· διότι δεν είναι αδικία παρά Κυρίω τω Θεώ ημών ουδέ προσωποληψία ουδέ δωροδοκία». (2 Χρονικών 19:4-7) Με τέτοιους ουράνιους κριτές και με τους δικαστικούς άρχοντές τους πάνω στη γη δε θα είναι καθόλου υπερβολικό να περιμένουμε ότι οι κάτοικοι του παραγωγικού Παράδεισου θα μάθουν δικαιοσύνη, για χίλια χρόνια.—Ησαΐας 26:9.

 2, 3. (α) Τίνος Βηθλεεμίτη Απόγονος μέσω του Δαβίδ ήταν ο Ιησούς, κι έτσι σχετικά με τι παρομοιάζει ο Ησαΐας τον Ιησού στην αρχή της επίγειας ζωής του; (β) Τι ιδιότητες θα έχει το πνεύμα που θα αναπαύεται πάνω του, και πώς θα κρίνει;

² Τι κατάλληλο, αξιόπιστο Αρχικριτή θα έχει όλο το ανθρώπινο γένος στους «νέους ουρανούς» στη διάρκεια όλης εκείνης της Μέρας Κρίσης των δέκα αιώνων! Γεμάτη θέρμη είναι η προφητική περιγραφή για τον Κριτή όπως μας τη δίνει ο Ησαΐας που έζησε τον όγδοο αιώνα π.Χ. Αυτός ο προειπωμένος Κριτής είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Μεσσιανικός Απόγονος του Βασιλιά Δαβίδ, του γιου τού Ιεσσαί από τη Βηθλεέμ. Θα μπορούσε να προμηθεύσει και να διορίσει ο Ιεχωβά Θεός καλύτερο κριτή για να διορθώσει τις ανθρώπινες υποθέσεις και για να φροντίσει ώστε και οι άνθρωποι να λάβουν δικαιοσύνη και να στερεωθεί η δικαιοσύνη πάνω στη γη; Δώστε λοιπόν όλη σας την προσοχή καθώς ο προφήτης κάτω από έμπνευση μιλάει για τις ιδιότητες αυτού του μελλοντικού Κριτή ο οποίος κατάγεται από τον Βηθλεεμίτη Ιεσσαί μέσω του Βασιλιά Δαβίδ. Παραβάλλοντας αυτόν τον Απόγονο κατά την αρχή της ζωής του στη γη μ’ ένα μικρό κλαδί που φυτρώνει από έναν κορμό ενός κομμένου δέντρου, ο Ησαΐας προφητεύει:

³ «Και θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού· και το πνεύμα του Κυρίου θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Κυρίου· και θέλει κάμει αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Κυρίου, ώστε δεν θέλει κρίνει κατά την θεωρίαν των οφθαλμών αυτού ουδέ θέλει ελέγχει κατά την ακρόασιν των ωτίων αυτού· αλλ’ εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης· και θέλει πατάξει την γην εν τη ράβδω του στόματος αυτού, και διά της πνοής των χειλέων αυτού θέλει θανατόνει τον ασεβή. Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού και πίστις η ζώνη των πλευρών αυτού».—Ησαΐας 11:1-5.

 4. (α) Με τίνος το φόβο θα κρίνει την ανθρωπότητα; (β) Πώς θα γίνει κάτι περισσότερο από ένα απλό ‘βλαστάρι’ ή ‘φύτρωμα’ από τον «κορμό του Ιεσσαί», και δε θα φέρει απογοήτευση ή ενόχληση;

⁴ Αυτός ο Αρχικριτής ευφραίνεται αληθινά, βρίσκει πραγματική ευχαρίστηση στο φόβο του Ιεχωβά, και γι’ αυτό η κρίση του θα γίνεται για τον Ιεχωβά και όχι για τον άνθρωπο. Έτσι οι αποφάσεις του θα παίρνονται με φόβο Θεού, όχι με φόβο ανθρώπων. Ασφαλώς θα πρέπει να είναι σοφός λόγω του υγιούς φόβου του για τον μόνο ζωντανό και αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Αυτός δεν παρέμεινε σαν ένα μικρό ‘βλαστάρι’ ή ‘φύτρωμα’ που βγήκε από τον στερεά ριζωμένο «κορμό του Ιεσσαί», αλλά μεγάλωσε κι έγινε δυνατό «μεγάλο δένδρο» ουράνιας βασιλικής ιδιότητας, έγινε ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ο Γιος του Ζωντανού Ιεχωβά. (Ησαΐας 61:3· παράβαλε Ιεζεκιήλ 17:22-24.) Πάνω σ’ αυτόν τον εξυψωμένο στη βασιλική μεγαλόπρεπη θέση του αναπαύεται το ισχυρό πνεύμα του Ιεχωβά, προικίζοντάς τον με γνώση, κατανόηση και σοφία που είναι τόσο αναγκαία προσόντα για το αξίωμά του. Επομένως, σαν ο ενθρονισμένος Βασιλιάς στα δεξιά του Θεού θα φέρει τιμή στον Ιεχωβά· και σαν από τον Θεό διορισμένος Κριτής, δε θα φέρει απογοήτευση ούτε ενόχληση στους κατοίκους της γης.

 5. Πώς για χάρη της δικαιοσύνης θα αποδειχτεί πιο αμερόληπτος και πιο διορατικός από ό,τι ήταν ο Σολομώντας σαν κριτής;

⁵ Δικαιοσύνη θα στερεωθεί πάνω στη γη. Ο ουράνιος Κριτής θα ασκήσει μεγαλύτερη φρόνηση απ’ ό,τι το πρότυπό του ο Βασιλιάς Σολομώντας, ο οποίος έβγαζε τόσο υπέροχες αποφάσεις, όπως εκείνη η δύσκολη περίπτωση που έφεραν μπροστά του τις δυο πόρνες. Και οι δυο τους αρνούνταν ότι το πεθαμένο παιδί ήταν δικό τους και ισχυρίζονταν ότι το ζωντανό παιδί ήταν δικό τους. Σχετικά με τη μοναδική μέθοδο που χρησιμοποίησε ο Σολομώντας για να αποδείξει ποια ήταν η πραγματική μητέρα του ζωντανού παιδιού, είναι γραμμένο: «Και ήκουσε πας ο Ισραήλ περί της κρίσεως, την οποίαν ο βασιλεύς έκρινε, και εφοβήθησαν τον βασιλέα· διότι είδον ότι σοφία Θεού ήτο εν αυτώ, διά να κάμνη κρίσιν». (1 Βασιλέων 3:16-28) Με όμοιο τρόπο ο Μεγαλύτερος Σολομώντας δε θα κρίνει σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων ούτε σύμφωνα με απλές φήμες, αλλά θα φροντίσει ώστε να έρθουν στο φως τα αληθινά γεγονότα και να αναφερθεί η πραγματική ιστορία, με σκοπό να εκδοθεί και να εκτελεστεί σωστή απόφαση. Δε θα δείξει εύνοια στους ισχυρούς σε βάρος των ταπεινών, ούτε στους αλαζόνες σε βάρος των πράων.

 6. Πώς αυτός, με τις ενέργειές του στη «μεγάλη θλίψη», θα δείξει ότι τα χίλια χρόνια που θα υπηρετήσει σαν κριτής θα είναι δίκαια;

⁶ Για να δείξει τι υπόσχεται να είναι αυτή η χιλιετής μέρα κρίσης, ο Κριτής αυτός που είναι τόσο γεμάτος με το πνεύμα του Ιεχωβά θα αποδειχτεί ότι είναι Ελευθερωτής των ταπεινών και των πράων κατά την ερχόμενη ‘μεγάλη θλίψη’ που κορυφώνεται στον ‘πόλεμο της μέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορα’ στον Αρμαγεδδώνα. (Ματθαίος 24:21· Αποκάλυψις 7:14· 16:14, 16) Οι διαταγές του και οι οδηγίες του στις ουράνιες στρατιές του θα είναι σαν «ράβδος» που βγαίνει από το στόμα του, γιατί, σε εκπλήρωση αυτών που λέει σαν Στρατιωτικός Διοικητής, η ‘παλαιά γη’ της αδικίας θα παταχθεί και θα συντριφτεί. Τα χείλια του στόματός του θα υποκινούνται από το πνεύμα του Ιεχωβά και θα εκφράζουν τη στάση του και τα αισθήματά του απέναντι στους κακούς πάνω στη γη και αυτοί θα θανατωθούν. Ολόκληρη η γήινη σφαίρα μας θα καθαριστεί από τους υψηλόφρονες, τους αλαζόνες, τους κακούς. Και, επίσης, θα αλυσοδεθεί και θα ριχτεί στην άβυσσο ο αόρατος άρχοντας όλων αυτών, ο Σατανάς.

 7, 8. (α) Πώς για το καλό του ανθρώπινου γένους, ο Κριτής αυτός θα είναι σαν να φοράει ζώνη δικαιοσύνης και θα είναι ζωσμένος με πιστότητα; (β) Ποια επίδραση θα έχει αυτό πάνω στο ανθρώπινο γένος ώστε να φέρει πάνω τους μεταβολές;

⁷ Πραγματικά, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να περιμένει τίποτα λιγότερο από τη χιλιετή κρίση του διορισμένου Κριτή του Ιεχωβά, του Ιησού Χριστού, παρά δικαιοσύνη και πιστότητα για τα συμφέροντά τους. Θα είναι σαν αυτός ο ουράνιος Κριτής να είναι ζωσμένος με τη δικαιοσύνη, σαν να περιζώνεται για το έργο της δικαιοσύνης. Ναι, θα είναι σαν να δένει τη ζώνη του και περιζώνεται με την ιδιότητα της πιστότητας, ή να περιζώνει τον εαυτό του για να υποστηρίξει και να φροντίσει πιστά για τα συμφέροντα των ανθρώπων τους οποίους κρίνει σύμφωνα με τους κανόνες του Ιεχωβά. Τι ειρήνη και ηρεμία θα φέρει αυτό πάνω στη γη! Πόσο θα αλλάξει τη στάση τού ενός ατόμου απέναντι στο άλλο, τι αλλαγή προσωπικοτήτων θα γίνει για το καλό των άλλων! Αυτό περιγράφεται θαυμάσια στα προφητικά λόγια του Ησαΐα, καθώς λέει:

⁸ «Και δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού και πίστις [πιστότητα, ΜΝΚ ] η ζώνη των πλευρών αυτού. Και ο λύκος θέλει συγκατοικεί μετά του αρνίου, και η λεοπάρδαλις θέλει αναπαύεσθαι μετά του εριφίου· και ο μόσχος και ο σκύμνος και τα σιτευτά ομού, και μικρόν παιδίον θέλει οδηγεί αυτά. Και η δάμαλις και η άρκτος θέλουσι συμβόσκεσθαι, τα τέκνα αυτών θέλουσιν αναπαύεσθαι ομού, και ο λέων θέλει τρώγει άχυρον καθώς ο βους. Και το θηλάζον παιδίον θέλει παίζει εις την τρύπαν της ασπίδος, και το απογεγαλακτισμένον παιδίον θέλει βάλλει την χείρα αυτού εις την φωλεάν του βασιλίσκου. Δεν θέλουσι κακοποιεί ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν».—Ησαΐας 11:5-9.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

 9. Από πότε, και πάνω σε ποιους, έχουν επιτευχθεί τέτοιες μεταμορφώσεις προσωπικών χαρακτηριστικών από το πνεύμα του Θεού;

⁹ Φανταστείτε τις ανθρώπινες προσωπικότητες που παρομοιάζονται με το λύκο, τη λεοπάρδαλη, την αρκούδα, το νεαρό λιοντάρι, την κόμπρα, το δηλητηριώδες φίδι! Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι με τέτοιες προσωπικότητες που τελικά ανταποκρίθηκαν στο άγγελμα της βασιλείας του Θεού κι έχουν τώρα αλλάξει τις προσωπικότητές τους ώστε να ζουν αρμονικά μαζί με άλλα άτομα που είναι άκακα και γεμάτα πραότητα σαν το αρνί, το μικρό κατσίκι, το μικρό παιδί, ή το παιδάκι που θηλάζει ή το απογαλακτισμένο παιδί. Ήδη από τον καιρό της έκχυσης του αγίου πνεύματος του Θεού μέσω του Χριστού πάνω στα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας που είχαν συγκεντρωθεί μαζί τη Γιορταστική Μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., το πνεύμα του Θεού βρίσκεται σε ενέργεια για να μεταμορφώνει τα μέλη της εκκλησίας ώστε να μοιάζουν με τον Χριστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα πιστά μέλη της εκκλησίας μπορούν να ανέχονται το ένα το άλλο και να ζουν μαζί αρμονικά, μολονότι προηγουμένως ίσως να έμοιαζαν στην προσωπικότητα μ’ εκείνα τα θηρία που προκαλούν τον τρόμο. (Πράξεις 2:1-33) Σ’ επαλήθευση της προφητείας του Ησαΐα, αυτοί δεν έχουν βλάψει τους συγχριστιανούς τους ούτε έχουν προκαλέσει κάποια φθορά στην εκκλησία στο «άγιο όρος» της λατρείας του Ιεχωβά.

10. (α) Πάνω σε ποιους άλλους, εκτός από τους 144.000 συντρόφους κριτές του Χριστού έχουν επιτευχθεί τέτοιες μεταμορφώσεις προσωπικότητας; (β) Πώς αυτή η μεταμόρφωση θα έχει ευνοϊκές συνέπειες πάνω σ’ αυτούς κατά την έναρξη της χιλιετούς περιόδου κρίσης από τον Χριστό;

¹⁰ Αυτή η αλλαγή προσωπικότητας έχει γίνει όχι μόνο σ’ εκείνους που τελικά αποτελούν τους 144.000 συντρόφους κριτές του Αρχικριτή Ιησού Χριστού, αλλά και στο αναρίθμητο ‘μεγάλο πλήθος’ των λάτρεων του Ιεχωβά που συνάγονται μαζί σήμερα απ’ όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες. Αυτοί οι υποψήφιοι κάτοικοι του γήινου Παράδεισου έχουν τη διαβεβαίωση ότι θα προστατευθούν από τον Θεό στη διάρκεια της ‘μεγάλης θλίψης’ και θα διαφυλαχθούν μέσα απ’ αυτή στη θεία νέα τάξη κάτω από τη χιλιετή υπηρεσία του Ιησού Χριστού σαν κριτή. (Αποκάλυψις 7:9-17) Είναι φυσικό ότι αυτοί θα φέρουν τις αλλαγμένες προσωπικότητές τους κατευθείαν μέσα στη θεία νέα τάξη. Αυτό θα τους επηρεάσει ευνοϊκά, γιατί θα είναι οι «ζώντες» πάνω στους οποίους ο ουράνιος Κριτής Ιησούς Χριστός θα αρχίσει να εκφέρει τις κρίσεις του στη χιλιετία. (2 Τιμόθεον 4:1) Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο φόβος και η βλάβη και η ερήμωση θα έχουν εξαφανιστεί από το «άγιον όρος» της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτοί γνωρίζουν ήδη τον Ιεχωβά, και αφού αυτοί που θα επιζήσουν θα κατοικούν σε ολόκληρη τη γήινη σφαίρα, η γη θα είναι πραγματικά γεμάτη με τη γνώση του Ιεχωβά. Αλλά αυτή η γνώση θα αυξηθεί.

11. Τι διαβεβαίωσε ο Θεός τους οχτώ που επέζησαν από τον κατακλυσμό σχετικά με τα κατώτερα γήινα πλάσματα, και πώς αυτό θα έχει ένα σύγχρονο αντίστοιχο;

¹¹ Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, θυμούμαστε τι είχε λεχθεί στους οχτώ ανθρώπους που επέζησαν από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, αφού πια είχαν βγει από την κιβωτό και είχαν προσφέρει θυσία στον Θεό. Ο Ιεχωβά τους είπε: «Και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης, και επί πάντα τα πτηνά του ουρανού, επί παν ό,τι έρπει επί της γης, και επί πάντας τους ιχθύας της θαλάσσης· εις τας χείρας σας εδόθησαν». (Γένεσις 9:2) Μήπως γίνει κάτι αντίστοιχο στην εποχή μας; Καθώς η ερχόμενη «μεγάλη θλίψις» θα ξεσπάσει στους ασεβείς ανθρώπους της γης, δε θα θανατώσει τα ζώα της γης, τα πουλιά και τα ψάρια της θάλασσας. Είναι λογικό να περιμένουμε ότι ο Θεός θα βάλει πάνω σ’ αυτά τα κατώτερα γήινα πλάσματα το φόβο και τον τρόμο για τα ανθρώπινα πλάσματα στο βαθμό που αυτά έχουν χαθεί τώρα, και σ’ αυτούς τους ανθρώπους θα ανατεθεί να μεταβάλουν την ερημωμένη γη σε Παράδεισο. Ασφαλώς αφού ο Θεός με το πνεύμα του μπόρεσε να μεταμορφώσει θηριώδεις προσωπικότητες σε Χριστιανικές προσωπικότητες ανάμεσα στους 144.000 και στον «πολύ όχλο» των ημερών μας, θα μπορέσει να κάνει κάτι παρόμοιο και στην περίπτωση των άγριων ζώων. Πραγματικά αυτά δεν πρόκειται να βλάψουν τους λάτρεις του Ιεχωβά στη γη.

12, 13. (α) Ποια ήταν η στάση του άντρα και της γυναίκας απέναντι στα κατώτερα γήινα πλάσματα τον καιρό του αρχικού Παράδεισου; (β) Τι σχέσεις θα έχουν μεταξύ τους αυτά τα κατώτερα γήινα πλάσματα, εκτός από τη συμβολική έννοια της προφητείας;

¹² Σύμφωνα μ’ αυτό, μπορούμε να περιμένουμε να δούμε την ωραία περιγραφή για τη ζωή των ζώων όπως αναφέρεται στον Ησαΐα 11:6-9, κι έτσι να έχουμε μια κατά γράμμα εκπλήρωση πάνω στα πουλιά, στα ψάρια και στα χερσαία ζώα της γης στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Άρχοντα της Ειρήνης, του Γιου του Μεγαλύτερου Ιεσσαί, του Ιεχωβά Θεού. Στον παλιό εκείνο καιρό στον αρχικό Παράδεισο της Απόλαυσης ή στον Κήπο της Εδέμ, η γυναίκα Εύα δεν αισθανόταν κανένα φόβο για το φίδι, ούτε τράπηκε σε φυγή όταν κάποιος το έκανε να της μιλήσει. (Γένεσις 3:1-4) Πριν απ’ αυτό, ο Αδάμ έκανε να έρθουν μπροστά του τα άγρια ζώα και τα πλάσματα που πετούσαν και τους έδωσε όνομα χωρίς να εκδηλώσει φόβο γι’ αυτά. (Γένεσις 2:19, 20) Εκείνη η Εδεμική κατάσταση όπου τα κατώτερα πλάσματα της γης δεν προξενούσαν ούτε φόβο ούτε βλάβη, θα ξαναφερθεί και πάλι στον αποκαταστημένο Παράδεισο.

¹³ Επίσης, αυτά τα χερσαία ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια θα έχουν ειρηνικές σχέσεις μεταξύ τους καθώς και με τον άνθρωπο. Θα ήταν ασυνεπές για τον Θεό να εμπνεύσει μια τέτοια προφητεία όπως αυτή του Ησαΐα 11:6-9, και του Ιεζεκιήλ 34:25 και του Ωσηέ 2:18 για να μας δείξει μόνο μια εξεικονιστική ή πνευματική σημασία και να μην υπάρχει μια κατά γράμμα εκπλήρωση αυτών των πραγμάτων στην πραγματική ζωή, σαν αυτή η κατά γράμμα εκπλήρωση να ήταν τόσο απίστευτη ώστε να είναι ακατόρθωτη.

14. Ωστόσο, ποιο πράγμα είναι ακόμη πιο σπουδαίο από την εξημέρωση των κατώτερων γήινων πλασμάτων, και γιατί;

¹⁴ Ωστόσο ο κύριος αντικειμενικός σκοπός δεν είναι η εξημέρωση των ζώων, των πουλιών και των ψαριών. Αυτά τα επίγεια πλάσματα υπήρχαν πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος. Εκείνο που βρίσκεται σε κίνδυνο είναι το αν θα εξακολουθήσει η ύπαρξη του ανθρώπινου γένους πάνω στη γη. Όλοι οι απόγονοι από τον Αδάμ και την Εύα γεννήθηκαν αμαρτωλοί. (Ρωμαίους 3:23) Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι ανέπτυξαν, όχι θεϊκές ιδιότητες, αλλά ιδιότητες άγριων θηρίων που τώρα είναι αιμοβόρα. Έτσι είναι ανάγκη να ξαναφερθεί το ανθρώπινο γένος σ’ εκείνη τη «δόξα του Θεού», ώστε να αποδειχτεί άξιο αιώνιας ζωής προς αίνο του Θεού, του Δημιουργού. Τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας είναι ανάγκη να συναχθούν μαζί σε ειρηνικές, αβλαβείς σχέσεις μεταξύ τους, εφαρμόζοντας πλήρως τη δικαιοσύνη και την ευθύτητα. Αυτό είναι εκείνο που θα κατορθώσει η χιλιετής περίοδος κατά την οποία ο Ιησούς Χριστός θα είναι κριτής.

15. Πώς οι ουράνιοι κριτές πάνω από το ανθρώπινο γένος θα κατορθώνουν ώστε η αναλογία της αδικοπραγίας να ελαττώνεται καθώς η αναλογία του πληθυσμού θα αυξάνει;

¹⁵ Σήμερα, η αναλογία των εγκλημάτων αυξάνει με ρυθμό ταχύτερο από ό,τι η αύξηση του πληθυσμού της γης. Σε αντίθεση μ’ αυτό, στη διάρκεια της χιλιετίας ο πληθυσμός της γης θα αυξάνει ομαλά λόγω της ανάστασης των νεκρών, των «δίκαιων» και των «άδικων», κι ωστόσο η αναλογία της αδικοπραγίας θα ελαττώνεται ωσότου τελικά φτάσει σε σημείο μηδενισμού. Γιατί θα γίνει αυτό; Επειδή οι ουράνιοι κριτές πάνω από το ανθρώπινο γένος θα είναι απόλυτα δίκαιοι και θα διδάσκουν σ’ όλους τους ανθρώπους την αληθινή δικαιοσύνη σύμφωνα με τους κανόνες του Θεού. Για να βοηθηθούν σ’ αυτή την κατεύθυνση, «η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Κυρίου, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν». (Ησαΐας 11:9) Σ’ αυτή τη θεοκρατική χιλιετία μόνο η λατρεία του Ιεχωβά θα επιτρέπεται. Η ανθρωπότητα θα φερθεί στις επίγειες αυλές της «αληθινής σκηνής» του Ιεχωβά, του πνευματικού ναού του. Εκεί θα γνωρίσουν την αλήθεια σχετικά μ’ αυτό που είπε ο Ιησούς όταν προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα του: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν».—Ιωάννης 17:3· Εβραίους 8:2.

16. (α) Ποια αποτελέσματα θα αποδείξουν ότι ο σκοπός της χιλιετούς υπηρεσίας του Ιησού σαν κριτή δε θα αποτύχει; (β) Γιατί δεν είναι ο Χριστός εκείνος που θα χορηγήσει αιώνια ζωή μέσα στον Παράδεισο πάνω στο αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Η χιλιετής Μέρα Κρίσης δε θα αποτύχει στο σκοπό της. Όταν θα τελειώσει, όλοι οι πρόθυμοι και υπάκουοι θα έχουν εκπαιδευτεί σε τελειότητα με αληθινή δικαιοσύνη και ευθύτητα. Οι σωματικές και διανοητικές ατέλειες που κληρονομήθηκαν από τον Αδάμ και την Εύα θα έχουν εξαφανιστεί. Τώρα θα είναι ικανοί μόνοι τους να ανταποκριθούν από κάθε άποψη στους απόλυτους κανόνες του Θεού σχετικά με τη δικαιοσύνη. Χορηγεί τώρα σ’ αυτούς ο Ιησούς Χριστός σαν ο Κύριος Κριτής, το δικαίωμα της αιώνιας ζωής μέσα σε μια ειρηνική γη η οποία λάμπει ολόκληρη από παραδεισιακή ομορφιά; Όχι! Στο σημείο αυτό δεν ενεργεί σαν αντιπρόσωπος του Θεού, γιατί γνωρίζει αυτό που είναι γραμμένο: «Θεός ο δικαιών». Ή όπως το αποδίδει η Μετάφραση Νέου Κόσμου: «Ο Θεός είναι Εκείνος που τους ανακηρύσσει δίκαιους». (Ρωμαίους 8:33) Τότε τι κάνει ο Κριτής του Θεού;

Κεφάλαιο 9

Η Δοκιμή Όλων των Ανθρώπων Μετά το Τέλος της Χιλιετίας

 1. Ποια θα είναι η τελική απαίτηση για το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος στο τέλος της χιλιετούς Μέρας Κρίσης, κι έτσι τι θα κάνει μ’ αυτούς ο Αναπληρωτής Κριτής Ιησούς Χριστός;

ΣΤΟ τέλος της χιλιετούς Μέρας Κρίσης η ανθρώπινη οικογένεια που θα έχει κριθεί με δικαιοσύνη στέκεται σε τελειότητα μπροστά στον Κριτή και Ελευθερωτή τους, τον Ιησού Χριστό. Αλλ’ ακόμη δεν κρίνεται άξια αιώνιας ζωής πάνω στην Παραδεισιακή γη. Έχει ακόμη να αντιμετωπίσει το Υπέρτατο Δικαστήριο του σύμπαντος, το δικαστήριο του Ύψιστου Θεού, του Κυρίαρχου Ιεχωβά. Σύμφωνα μ’ αυτή την τελική απαίτηση ο Αναπληρωτής Κριτής Ιησούς Χριστός πρέπει να παραδώσει την ανθρώπινη φυλή, που τώρα θα μπορεί να ενεργεί με πλήρη δικαιοσύνη, στον Θεό του, και Πατέρα του ώστε Αυτός να εκδώσει την απόφαση για όλους εκείνους οι οποίοι, κάτω από δοκιμή, θα αποδειχτούν άξιοι ή ανάξιοι του ανεκτίμητου δώρου της αιώνιας ζωής με ειρήνη και ευτυχία. Παρά την τελειότητά τους είναι ωστόσο θνητοί.

 2. Τι θα έχει γίνει ως τότε στον Αδαμιαίο θάνατο, κι έτσι τι θα αποφασίσει ο Ιεχωβά σχετικά με τα άτομα του ανθρώπινου γένους;

² Η κατάσταση του θανάτου που ήταν προσκολλημένη στην ανθρωπότητα λόγω της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπινου πατέρα τους, του Αδάμ στην Εδέμ έχει τώρα εξαλειφθεί, έχει καταστραφεί, σαν να έχει ριχτεί στη «λίμνη του πυρός» για να θανατωθεί. (Αποκάλυψις 20:14, 15) Θα κάνει όμως το ανθρώπινο γένος, που τώρα έχει απαλλαχθεί από τον Αδαμιαίο θάνατο και την ατέλεια, κάτι από δική του πρωτοβουλία, εκούσια, που να αξίζει αιώνιο θάνατο κάτω από την κρίση του Ιεχωβά; Ποια άτομα θα αποδειχτεί ότι αξίζουν τον «δεύτερο θάνατο»; Αυτό είναι εκείνο που θα αποφασίσει ο Υπέρτατος Κριτής Ιεχωβά σαν Τελικός Υπέρτατος Δικαστής.

 3. Σύμφωνα με το 1 Κορινθίους 15:24-28, ποια μεταβίβαση από ένα πρόσωπο σε άλλο θα γίνει;

³ Τώρα εφαρμόζεται αυτό που προείπε ο απόστολος Παύλος στο 1 Κορινθίους 15:24-28: «Ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. Διότι πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος· διότι πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού. Όταν δε είπη ότι πάντα είναι υποτεταγμένα, φανερόν ότι εξαιρείται ο υποτάξας εις αυτόν τα πάντα. Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν».

 4. Ποια ερωτήματα πρέπει να αποφασίσει ο Κυρίαρχος Θεός Ιεχωβά τώρα σχετικά με το τελειοποιημένο ανθρώπινο γένος, και με ποιο μέσο θα το κάνει αυτό;

⁴ Σαν αποτέλεσμα της παράδοσης της βασιλείας από τον Γιο στον Πατέρα, η βασιλεία γίνεται ιδιοκτησία του Ιεχωβά. Έτσι δε μένει πια καμιά βοηθητική βασιλεία ανάμεσα στον Κυρίαρχο Ιεχωβά και στο ανθρώπινο γένος. Πώς θα αντιδράσει, τώρα, το ανθρώπινο γένος στην απευθείας Βασιλική εξουσία του Θεού πάνω τους; Θα δείξουν όλοι ότι είναι όσιοι υπήκοοί του σ’ όλη την αιωνιότητα; Θα αποφασίσουν όλοι προσωπικά να εκλέξουν Αυτόν σαν τον Θεό τους για πάντα; Το να ανακηρυχθεί ένα άτομο δίκαιο με βάση τη δική του στάση και να χορηγηθεί σ’ αυτό το δικαίωμα της αιώνιας ζωής είναι ένα σοβαρό πράγμα, κάτι που απαιτεί ασάλευτη οσιότητα από μέρους εκείνου που δέχεται ένα τέτοιο πολύτιμο δικαίωμα. Πώς θα καθορίσει ο Θεός τίνος το όνομα θα παραμείνει μέσα στο «βιβλίο της ζωής»; Θα είναι μια δοκιμασία νομιμοφροσύνης και εγκάρδιας ακεραιότητας, όπως συνέβη με τον πατριάρχη Ιώβ στη χώρα τής Ουζ.

 5. Πώς η δοκιμή του τελειοποιημένου ανθρώπινου γένους που θα γίνει τότε θ’ αντιστοιχεί με τη δοκιμή του Ιώβ, και για ν’ αποδείξει ποιο πράγμα γίνεται αυτή η δοκιμή;

⁵ Για χίλια χρόνια τώρα κάτω από τη βασιλεία του Γιου του Θεού το ανθρώπινο γένος απόλαυσε την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και βρίσκεται τώρα σ’ έναν όμορφο γήινο παράδεισο. Όπως και στην περίπτωση του Ιώβ, το ερώτημα είναι, Αγαπούν και λατρεύουν τον Θεό μόνο για όλα τα καλά που τους έχει προσφέρει ή επειδή είναι αυτό ακριβώς που είναι, ο μόνος ζωντανός και αληθινός Θεός και ο Δικαιωματικός Κυρίαρχος του σύμπαντος; Στην περίπτωση του Ιώβ, η ακεραιότητά του προς τον Ιεχωβά Θεό δοκιμάστηκε με το να επιτραπεί στον Διάβολο τον Σατανά να τον ταλαιπωρήσει, με μόνο περιορισμό να μην του αφαιρέσει τη ζωή. Έτσι τώρα, με το να επιτραπεί στον Σατανά τον Διάβολο να βάλει το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος σε δοκιμή στο βαθμό που ο Παντοδύναμος Θεός επιτρέπει, το τελειοποιημένο ανθρώπινο γένος μπορεί να δοκιμαστεί για να αποδειχτεί αν καθένας ατομικά θα κρατήσει ακεραιότητα στον Θεό με μια τέλεια έννοια. Για μια τέτοια δοκιμή θα χρειαστεί να λυθούν ο Σατανάς και οι δαίμονές του από τη χιλιετή φυλάκισή τους στην άβυσσο. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που θα γίνει.

 6. Πώς περιγράφει το Αποκάλυψις 20:7-10 αυτό που θα συμβεί στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού;

⁶ Αυτό που συμβαίνει μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού Χριστού και των 144.000 βασιλικών συντρόφων του, μας το λέει το Αποκάλυψις 20:7-10, μ’ αυτά τα λόγια: «Και όταν πληρωθώσι τα χίλια έτη, θέλει λυθή ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού, και θέλει εξέλθει, διά να πλανήση τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ, διά να συνάξη αυτούς εις πόλεμον, των οποίων ο αριθμός είναι ως η άμμος της θαλάσσης. Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ από του Θεού εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς· και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων».

 7. Για ποιο πράγμα σχετικά με το ανθρώπινο γένος θα είναι βέβαιοι ο Σατανάς και οι δαίμονές του όταν λυθούν, και ποιο θα είναι πάλι το σημείο της αμφισβήτησης;

⁷ Το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του από την άβυσσο θα σημάνει ότι αφέθηκαν να γυρίσουν και πάλι στα γειτονικά μέρη της γης απ’ όπου θα μπορούν να ασκούν αόρατο έλεγχο πάνω σ’ εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι θα υποκύψουν σ’ αυτούς. Ο Σατανάς ο Διάβολος θα έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση, παρ’ όλη τη διανοητική, ηθική, πνευματική και σωματική τελειότητα του ανθρώπινου γένους. Βέβαια, απέτυχε στην περίπτωση του πατριάρχη Ιώβ, αλλά είχε πετύχει είκοσι τέσσερις και πλέον αιώνες προηγουμένως στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας παρ’ όλη την ανθρώπινη τελειότητά τους στην Εδέμ. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, το σημείο της διαμάχης ήταν το ίδιο, δηλαδή, η δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, η οποία απαιτεί απόλυτη υπακοή από τα ανθρώπινα πλάσματα στους νόμους και στις απαγορεύσεις του Θεού.

 8. (α) Πώς δείχνεται εδώ ότι το ζήτημα με το οποίο φέρνεται αντιμέτωπο το ανθρώπινο γένος σχετίζεται με την παγκόσμια κυριαρχία; (β) Ποιοι είναι οι «άγιοι», και ποια είναι η «πόλις η ηγαπημένη»;

⁸ Το ότι το ίδιο ζήτημα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει όλο το ανθρώπινο γένος μετά το τέλος των χιλίων ετών φαίνεται από το γεγονός ότι εκείνοι που παρασύρονται από τον Σατανά και από τους δαίμονές του προχωρούν πάνω σ’ ολόκληρη τη γη και περικυκλώνουν «το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην». Ναι, θα υπάρχουν «άγιοι» τότε πάνω στη γη. Αυτοί περικυκλώνονται από τον Σατανά και τις επίγειες ορδές του επειδή αρνούνται να παραπλανηθούν από τον Σατανά και τους δαίμονές του. Αυτοί οι «άγιοι» είναι εκείνοι οι αποκαταστημένοι από το ανθρώπινο γένος οι οποίοι κρατούν την ακεραιότητά τους στον Θεό κάτω απ’ αυτή τη δοκιμή που θα κρίνει τα πάντα. Είναι σαν να βρίσκονται σ’ ένα πολεμικό στρατόπεδο που υφίσταται επίθεση από εχθρικές δυνάμεις. Οι «άγιοι» αναφέρονται σαν ξεχωριστοί από την «πόλιν την ηγαπημένην». Αυτοί δεν είναι μέσα σ’ αυτήν αλλά είναι μέσα στο «στρατόπεδο». Προφανώς, λοιπόν, αυτή η ‘πόλη’ δεν είναι κάποια πόλη που οικοδομήθηκε πάνω στη γη σαν παγγήινη πρωτεύουσα. Αυτή πρέπει να είναι η πόλη για την οποία μίλησε ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός στους ακολούθους του, στην Αποκάλυψη 3:12, και την οποία ονομάζει ‘την πόλη του Θεού μου, τη νέα Ιερουσαλήμ η οποία κατεβαίνει από τον ουρανό από τον Θεό μου’.

 9. Σε ποιους είναι ‘αγαπημένη’ η πόλη, και πώς αυτή κατεβαίνει από τον ουρανό από τον Θεό;

⁹ Αυτή η ‘πόλη’ είναι ‘αγαπημένη’ από τον Θεό κι επίσης από τους «αγίους». Οι 144.000 συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό έχουν γραμμένο πάνω τους το όνομα αυτής της «νέας Ιερουσαλήμ». Αυτή δε βρίσκεται πάνω στη γη σαν να είναι κάποια υλική πόλη, αλλά είναι μια ουράνια πόλη η οποία ‘κατεβαίνει’ με την έννοια ότι επεκτείνει την επιρροή της και την εξουσία της πάνω στους κατοίκους της γης.

10. Μπορεί ο λυμένος Σατανάς να φτάσει την ‘πόλη την αγαπημένη’ απευθείας, κι έτσι ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσής του εναντίον της;

¹⁰ Αυτή η ‘πόλη’ δεν είναι αποδιοργανωμένη και κατεδαφισμένη στο τέλος των χιλίων ετών που κυβέρνησε τους ανθρώπους, αλλά τα καλά δίκαια αποτελέσματά της παραμένουν ακόμη πάνω στη γη μαζί με τους «αγίους». Πολεμώντας εναντίον αυτής της ‘αγαπημένης πόλης’ ο Σατανάς ο Διάβολος έχει σαν στόχο να εκμηδενίσει όλο το καλό που έχει κάνει εκείνη η Νέα Ιερουσαλήμ. Δε θέλει να παραμείνουν για πάντα αυτά τα οφέλη στο ανθρώπινο γένος. Επειδή είναι περιορισμένος στα γειτονικά μέρη της γης και δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν θέση στον ουρανό από τον οποίο αυτός και οι δαίμονές του εκδιώχτηκαν, δεν μπορεί να επιτεθεί απευθείας εναντίον αυτής της ‘αγαπημένης πόλης’ που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό. Έτσι πολεμάει εναντίον της με την έννοια ότι προσπαθεί να εκμηδενίσει όλη τη δικαιοσύνη που αυτή η πόλη έχει φέρει πάνω στη γη.

11. (α) Πώς θα διεξαχθεί ο «πόλεμος»; (β) Πώς φαίνεται ότι το ζήτημα δεν είναι η παντοδυναμία του Θεού αλλά το δικαίωμα της παγκόσμιας κυριαρχίας του;

¹¹ Δε θα πρέπει να περιμένουμε ότι αυτός ο «πόλεμος» θα διεξαχθεί με επιστημονικά όπλα όπως είναι οι πυρηνικές βόμβες και άλλα πολεμικά όπλα αυτού του εικοστού αιώνα. Οι κάτοικοι της γης στη διάρκεια της χιλιετίας δε θα έχουν συσσωρεύσει τέτοια όπλα ούτε θα έχουν μάθει πια τον πόλεμο. (Ησαΐας 2:2-4) Δε θα είναι κάποιος πόλεμος στρατιωτικής δύναμης αυτού του είδους. Η απάτη, η παραπλανητική προπαγάνδα, η προσπάθεια να στρέψει άτομα στην ιδιοτέλεια για να παραβούν την οσιότητά τους στον Παγκόσμιο Κυρίαρχο, θα μπορούσαν να είναι ισχυρά όπλα με τα οποία θα προσπαθήσει να νικήσει τους ανθρώπους. Το ότι το ζήτημα θα είναι γύρω από τη δικαιωματική παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και όχι γύρω από την παντοδυναμία του Θεού φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Σατανάς φυλακίζεται χίλια χρόνια στην άβυσσο και τώρα λύνεται πράγμα που δείχνει την υπέρτερη δύναμη του Ιεχωβά σε σχέση με τη δύναμη του Σατανά του Διαβόλου. Ωστόσο, επειδή και ο ίδιος ο Σατανάς είναι στασιαστής εναντίον της κυριαρχίας του Ιεχωβά, έχει σκοπό να κάνει και το ανθρώπινο γένος να στασιάσει.

Η ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ

12. Τι φαίνεται από το γεγονός ότι εκείνοι που παραπλανιούνται από τον Σατανά αναφέρονται σαν η «άμμος της θαλάσσης»;

¹² Αναφέρεται ότι ο αριθμός εκείνων τους οποίους ο Σατανάς και οι δαίμονές του κατορθώνουν να παραπλανήσουν πάνω στο πιο εξέχον ζήτημα θα είναι όπως «η άμμος της θαλάσσης», δηλαδή, φαίνεται να είναι αναρίθμητος. (Αποκάλυψις 20:8) Αυτό με κανένα τρόπο δεν εννοεί ότι θα είναι η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, γράφτηκε ότι οι ενωμένες στρατιές που πολέμησαν εναντίον του Κριτή Ιησού του Ναυή ήταν τόσο πολυάριθμες όπως οι κόκκοι της άμμου σε μια παραλία. (Ιησούς του Ναυή 11:4) Αναφέρεται ότι οι καμήλες των εχθρών που εισέβαλαν στη γη του Ισραήλ στις μέρες του Γεδεών, του γιου του Ιωάς, ήταν «αναρίθμητοι ως η άμμος παρά το χείλος της θαλάσσης κατά το πλήθος». (Κριταί 7:12) Έτσι κι εκείνοι που θα παραπλανηθούν από τον Σατανά είναι ακαθόριστοι σε αριθμό. Δεν προλέγεται πόσοι θα είναι, αλλά θα είναι αρκετοί για να δώσουν την εντύπωση ενός μεγάλου πλήθους. Έτσι ο Σατανάς ο Διάβολος έχει περιορισμένη μόνο επιτυχία.

13. Μήπως η εμφάνιση αυτών των «εθνών εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, του Γωγ και του Μαγώγ» πάνω στην Παραδεισένια γη γίνεται μέσω ανάστασης;

¹³ Εκείνοι τους οποίους ο Σατανάς κατορθώνει να παραπλανήσει αναφέρονται σαν «τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης, τον Γωγ και τον Μαγώγ». Η εμφάνισή τους πάνω στην Παραδεισένια γη δεν οφείλεται σε ανάσταση από τους νεκρούς η οποία περιλαμβάνει και τους «άδικους», αλλά οφείλεται στην παραπλάνηση από τον Σατανά ενός ακαθόριστου αριθμού από την αποκαταστημένη ανθρωπότητα.

14. Επομένως, με ποια έννοια μπορούν να ονομαστούν «έθνη», και με ποιο τρόπο μπορεί να ειπωθεί ότι είναι «εις τας τέσσαρας γωνίας της γης»;

¹⁴ Στη διάρκεια της χιλιετούς Μέρας Κρίσης το ανθρώπινο γένος δεν ήταν χωρισμένο σε εθνικές διαιρέσεις, ούτε η κρίση για τους ανθρώπους επηρεάστηκε λόγω κάποιας εθνικής καταγωγής τους. Το γεγονός ότι αυτοί που παραπλανιούνται από τον λυμένο Σατανά αποκαλούνται «έθνη» δείχνει ότι, όπως ο Σατανάς, έτσι και αυτοί αρνούνται να αναγνωρίσουν την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και ότι εκλέγουν να εγκαταστήσουν μια δική τους επίγεια κυριαρχία, ένα είδος εθνικής κυριαρχίας. Ίσως να μην έχουν από πάνω τους κάποια ενωμένη κυρίαρχη εξουσία, αλλά λόγω των διαιρέσεων που έχουν αναμεταξύ τους, ίσως διάφοροι όμιλοι να έχουν καθένας τη δική του κυρίαρχη εξουσία. Όπως και να είναι τα πράγματα, όλοι αυτοί είναι ενωμένοι στην εναντίωσή τους στην κυριαρχία του Ιεχωβά. Το ότι καλούνται «τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης» υπονοεί ότι βρίσκονται πολύ μακριά από την «πόλιν την ηγαπημένην». Έτσι, σχετικά με τη στάση τους απέναντι στην κυριαρχία, αυτοί οι παραπλανημένοι δείχνουν ότι έχουν απομακρυνθεί πολύ από την κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού. Στην περίπτωσή τους ο Ιεχωβά Θεός δε γίνεται «τα πάντα εν πάσι».

15, 16. (α) Με ποιους τρόπους εκείνοι που παραπλανιούνται είναι εθνικιστές σαν τον «Γωγ και τον Μαγώγ» σχετικά με τη χρονομέτρηση των ζητημάτων και το αντικείμενο της επίθεσης; (β) Πώς επίσης εκείνοι που παραπλανιούνται είναι σαν τον Γωγ στο ότι παρασύρονται από τους ελιγμούς του Ιεχωβά για να κάνουν την επίθεσή τους;

¹⁵ Αυτοί οι παραπλανημένοι εθνικιστές πολύ κατάλληλα αποκαλούνται «ο Γωγ και ο Μαγώγ». Όπως προλέχθηκε στην προφητεία του Ιεζεκιήλ, ο αρχικός «Γωγ της γης του Μαγώγ» έκανε μια τελική επίθεση εναντίον των λάτρεων του Ιεχωβά Θεού. Το έκανε αυτό μετά την αποκατάσταση αυτών των λάτρεων στην κατάλληλη επίγεια κατάστασή τους και αφού η γη τους είχε γίνει σαν τον «παράδεισο της Εδέμ». (Ιεζεκιήλ 36:35) Αυτοί κατοικούσαν σαν σε «γην πόλεων ατειχίστων» και ‘ησύχαζαν, κατοικούσαν με ασφάλεια, κατοικούσαν όλοι τους πόλεις ατείχιστες που δεν είχαν μοχλούς και πύλες’. (Ιεζεκιήλ 38:11) Επίσης, ο λαός της «γης του Μαγώγ» υποστήριζε τον κυριότερο αρχηγό τους σ’ αυτή την επίθεση εναντίον των φαινομενικά ανυπεράσπιστων λάτρεων του Ιεχωβά. Αλλά ο Γωγ έρχεται στην επίθεση πραγματικά από πολύ μακριά, γιατί όπως λέει ο Ιεχωβά: «Θέλω σε περιστρέψει και βάλει άγκιστρα εις τας σιαγόνας σου, και θέλω εκβάλει σε και πάσαν την δύναμίν σου, . . . εν τοις εσχάτοις χρόνοις θέλεις ελθεί εις την γην, ήτις ηλευθερώθη».—Ιεζεκιήλ 38:4-8.

¹⁶ Εκείνοι που θα παραπλανηθούν από τον Σατανά τον Διάβολο, αφού θα έχει τελειώσει η χιλιετής Μέρα Κρίσης, θα ακολουθήσουν αυτόν τον αόρατο αρχηγό, τον οποίο μόλις προ ολίγου απέλυσε ο Ιεχωβά Θεός από την άβυσσο με σκοπό ακριβώς να τον αφήσει να κάνει μια επίθεση εναντίον του αποκαταστημένου ανθρώπινου γένους. Όταν ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του, λυθούν από την άβυσσο, τους επιτρέπεται να εισβάλουν και πάλι στα γειτονικά μέρη της γης και να έρθουν σε στενή επαφή με τους ανθρώπους πάνω στην Παραδεισένια γη που τώρα θα είναι σαν τον Κήπο της Εδέμ. Έτσι όταν ο ελευθερωμένος Σατανάς ο Διάβολος κάνει την επίθεσή του, είναι σαν να οδηγείται από αγκίστρια στα σαγόνια του σύμφωνα με τους χειρισμούς που κάνει ο Ιεχωβά. Κι εκείνοι πάνω στη γη που τώρα παραπλανιούνται από τον Σατανά τον Διάβολο, οδηγούνται, σαν κι αυτόν, σαν με αγκίστρια στα σαγόνια τους για να κάνουν την επίθεση αυτή εναντίον του «στρατοπέδου των αγίων και της πόλεως της ηγαπημένης». (Αποκάλυψις 20:7-9) Έτσι τα ονόματα του Γωγ και του Μαγώγ μπορούν κατάλληλα να ταιριάσουν και να εφαρμοστούν σ’ αυτούς τους παραπλανημένους εθνικιστές του ανθρώπινου γένους οι οποίοι επιτίθενται και προσπαθούν να λεηλατήσουν εκείνους οι οποίοι με οσιότητα προσκολλούνται στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού.

17, 18. (α) Έχουν αυτοί οι παραπλανημένοι την ικανότητα να επιτεθούν απευθείας εναντίον της «πόλεως της ηγαπημένης», και πώς είναι υποχρεωμένοι να κάνουν την επίθεσή τους; (β) Ποια δράση είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν οι άρχοντες γιοι στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, και με ποιο σκοπό υπόψη;

¹⁷ Όσοι από τους ανθρώπους παραπλανηθούν, επειδή είναι απλώς άνθρωποι πάνω στη γη, δεν μπορούν να επιτεθούν απευθείας εναντίον της ουράνιας Νέας Ιερουσαλήμ όπως δεν μπορεί να το κάνει και ο αόρατος αρχηγός τους, ο Σατανάς ο Διάβολος. Μπορούν όμως να έρθουν πάνω στη γη σε επαφή μ’ εκείνους οι οποίοι έχουν εκπροσωπήσει πιστά την ουράνια Μεσσιανική κυβέρνηση, δηλαδή, τους «άρχοντας επί πάσαν την γην». Επειδή αυτοί έχουν διοριστεί από τον Βασιλιά της Νέας Ιερουσαλήμ, τον Αιώνιο Πατέρα Ιησού Χριστό, να είναι άρχοντες, έχουν υπηρετήσει σαν ορατοί άρχοντες εκπρόσωποι της «πόλεως της ηγαπημένης». Και όταν στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του, ο βασιλικός Γιος του Θεού «παραδώσει τη βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα», αυτοί οι άρχοντες πάνω στη γη πρέπει να κάνουν το ίδιο. Πρέπει να μιμηθούν τον Γιο του Θεού ο οποίος θα «υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα», τον ουράνιο Πατέρα.

¹⁸ Έτσι αυτοί οι άρχοντες «γιοι» του Αιώνιου Πατέρα Ιησού Χριστού πολύ σωστά τον μιμούνται και υποτάσσονται στον Θεό του και Πατέρα του σαν Εκείνον που δικαιωματικά ασκεί παγκόσμια κυριαρχία. Αντί να στασιάσουν με περηφάνια επειδή τώρα πρέπει να παραδώσουν την εξουσία στον Θεό, ενεργούν σαν τον Χριστό και υποτάσσονται στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά. Εκείνοι που παραπλανιούνται από τον Σατανά τον Διάβολο επιτίθενται εναντίον τους με επιχειρήματα και πιέσεις για να μεταπείσουν τους ορατούς επίγειους εκπροσώπους της «πόλεως της ηγαπημένης», αλλά αυτοί αρνούνται αποφασιστικά να το κάνουν αυτό. Κρατούν την ακεραιότητά τους προς τον Ύψιστο Θεό και προσκολλούνται με οσιότητα στη δικαιωματική κυριαρχία του πάνω στη γη και σ’ όλο το σύμπαν. Εκλέγουν χωρίς κανένα δισταγμό ν’ αφήσουν τον Ιεχωβά να είναι «τα πάντα εν πάσι».—1 Κορινθίους 15:24-28.

ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ «ΓΩΓ ΚΑΙ ΜΑΓΩΓ» ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ

19. Πώς οι όσιοι, στη διάρκεια που θα υφίστανται επίθεση, θα δείξουν όχι μόνο πίστη στον Θεό αλλά επίσης και ακεραιότητα σχετικά με την παγκόσμια κυριαρχία;

¹⁹ Σ’ αυτό τον «πόλεμο» στον οποίο ο Σατανάς ο Διάβολος έχει συγκεντρώσει όλους τους παραπλανημένους, το «στρατόπεδον των αγίων» και οι επίγειοι εκπρόσωποι της «πόλεως της ηγαπημένης» δεν πολεμούν με σαρκικά όπλα. Αυτοί, βέβαια, δεν μπορούν να σκοτώσουν τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαιμονικούς του αγγέλους, τους οποίους δεν μπορούν να δουν ούτε να φτάσουν. Αλλά παρ’ όλο που μπορούν να βλέπουν πάνω στη γη τους παραπλανημένους οι οποίοι αποτελούν τον «Γωγ και Μαγώγ», οι όσιοι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά δε σκοτώνουν οι ίδιοι αυτούς τους παραπλανημένους, ενεργώντας έτσι σαν εκτελεστές των παραπλανημένων. Αφού έχουν εκλέξει το μέρος του Ιεχωβά Θεού, αφήνουν αυτόν να εκδηλώσει την παγκόσμια κυριαρχία του και να το αποδείξει αυτό στους παραπλανημένους που δεν έδειξαν οσιότητα. Αφήνουν τον Ιεχωβά να διεξάγει τη μάχη του κι έτσι δεν αναλαμβάνουν να δράσουν σαν εκτελεστικές Του δυνάμεις και να πολεμήσουν με θανατηφόρα όπλα. Αυτό δείχνει, όχι μόνο πίστη από μέρους τους, αλλά επίσης τέλεια ακεραιότητα προς τον Ιεχωβά Θεό και την παγκόσμια κυριαρχία του. Ας τους σώσει Αυτός και ας καταστρέψει ο ίδιος εκείνους που δεν έχουν οσιότητα! Με εμπιστοσύνη στέκονται ήρεμοι και βλέπουν τη «σωτηρία του Ιεχωβά» για χάρη τους.—2 Χρονικών 20:15-17.

20. (α) Τι θα έχουν το προνόμιο να δουν οι όσιοι, κάτω από θεία προστασία; (β) Τι σημαίνει αυτή η θεία δράση για τους μη όσιους;

²⁰ Επειδή μένουν «υπό την σκιάν του Παντοκράτορος», το μόνο που θα κάνουν αυτοί που τηρούν νομιμοφροσύνη στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά θα είναι να βλέπουν με τα μάτια τους «των ασεβών την ανταπόδοσιν». (Ψαλμός 91:1, 8) Θα δουν την εκπλήρωση εκείνου που προλέχθηκε στην Αποκάλυψη 20:9 σχετικά με τον μεταχιλιετή «Γωγ και Μαγώγ»: «Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδον των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην· και κατέβη πυρ από του Θεού εκ του ουρανού και κατέφαγεν αυτούς». Όσοι από το ανθρώπινο γένος δεν έχουν οσιότητα, βαφτίζονται στη φωτιά, που σημαίνει την αιώνια καταστροφή τους. Ο Θεός δεν τους δικαιώνει, δηλαδή δεν τους ανακηρύσσει δίκαιους, ούτε καταγράφει τα ονόματά τους στο «βιβλίο της ζωής». (Ρωμαίους 8:33) Αυτό δε σημαίνει ότι ο Ιεχωβά κάνει κατάχρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας του αλλά είναι μια δικαιωματική εκδήλωση αυτής της κυριαρχίας προς τους εχθρούς του.

21. (α) Για πόσο διάστημα θα είναι λυμένος ο Σατανάς από την άβυσσο, και έχει εξυπηρετήσει τώρα το σκοπό του Θεού αυτό το λύσιμο; (β) Τι θα σήμαινε γι’ αυτόν η τυχόν επιστροφή του στην άβυσσο;

²¹ Ωστόσο, η αιώνια καταστροφή αυτών των άνομων που μισούν καθετί καλό δεν απομακρύνει τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαιμονικούς του αγγέλους από τα περίχωρα της γης. Αυτός έχει ήδη τώρα λυθεί από την άβυσσο για αρκετό διάστημα. Ο σκοπός του Θεού που τον έλυσε έχει εξυπηρετηθεί πλήρως· δεν υπάρχει πια λόγος ν’ αφήνει τον Διάβολο και τους δαίμονές του λυμένους για περισσότερο διάστημα. Θυμούμαστε ότι σχετικά με το ρίξιμό του στην άβυσσο για χίλια χρόνια είναι γραμμένο: «Μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν». (Αποκάλυψις 20:3) Ο «ολίγος καιρός», κατά τον οποίο ο Σατανάς ο Διάβολος προσπάθησε να παραπλανήσει όσους μπορούσε από το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος ώστε να σκεφτούν ότι ο Ιεχωβά ασκεί την κυριαρχία του πάνω στη γη μ’ έναν άδικο, αλαζονικό τρόπο, έχει τώρα τελειώσει. Τι γίνεται τώρα; Ξαναρίχνονται ο Σατανάς και οι δαίμονές του πίσω στην άβυσσο; Αν γινόταν αυτό θα υπονοούσε ότι αυτοί επρόκειτο και πάλι να λυθούν, όπως ακριβώς ελευθερώθηκε και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός από μια άβυσσο, και όπως ελευθερώθηκαν οι συμβολικές ακρίδες από την άβυσσο, και όπως ανέβηκε από την άβυσσο το «θηρίον» πάνω στο οποίο ιππεύει η Βαβυλώνα η Μεγάλη.—Ρωμαίους 10:7· Αποκάλυψις 9:1-3· 17:8· παράβαλε Αποκάλυψις 11:7.

22, 23. (α) Πώς απαντήθηκε η κατηγορία που έκανε ο Σατανάς σχετικά με τον άνθρωπο, και υπέρ τίνος τακτοποιήθηκε η μακρόχρονη αντιδικία; (β) Τι συμβαίνει τώρα στον Σατανά και στους δαίμονές του;

²² Το δέσιμο και η φυλάκιση του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του στην άβυσσο ήταν γι’ αυτούς ένας προσωρινός βασανισμός. Μήπως ο βασανισμός τους λόγω του περιορισμού τους θα είναι πάλι προσωρινός, ή για πάντα; Τι συμβαίνει σ’ αυτούς αφού θα έχουν δει εκείνους τους οποίους παραπλάνησαν πάνω στη γη να τιμωρούνται με πύρινη καταστροφή; Ο Διάβολος πήρε τώρα την απάντησή του στην κατηγορία που έκανε όλο αυτό το διάστημα, ότι οι άνθρωποι πάνω στη γη υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό απλώς γι’ αυτά που λαβαίνουν απ’ αυτόν, και ότι κανένας άνθρωπος δε θα παραμείνει όσιος στον Ιεχωβά από αγνή αγάπη γι’ αυτόν, κάτω από τον αχρείο πειρασμό του Σατανά του Διαβόλου. Εκείνοι οι άντρες και οι γυναίκες ακεραιότητας που παραμένουν ζωντανοί πάνω στη γη μετά τον πύρινο εκμηδενισμό εκείνων που δεν είναι όσιοι, στέκονται σαν ζωντανή απάντηση στον Διάβολο, αποδεικνύοντας ότι η κατηγορία του είναι ψεύτικη και ότι ο ίδιος είναι ένας ψεύτης. Η διαμάχη εφτά χιλιάδων χρόνων έχει τερματιστεί με νίκη του Θεού της αλήθειας, κι έτσι δεν υπάρχει πια λόγος να αφήσει τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονές του να εξακολουθήσουν να ζουν περισσότερο. Η ανοχή του Θεού απέναντί τους φτάνει τώρα στο τέλος της. Για τους λόγους αυτούς δεν ξαναρίχνει τους στασιαστές αγγέλους στην άβυσσο. Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτούς;

²³ «Και ο διάβολος ο πλανών αυτούς ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός και του θείου, όπου είναι το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης, και θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα εις τους αιώνας των αιώνων».—Αποκάλυψις 20:10.

24, 25. (α) Τι συμβολίζει για τον Διάβολο και τους δαίμονές του το ρίξιμό τους στη λίμνη της φωτιάς; (β) Γιατί αυτό είναι ένα άλλο είδος θανάτου;

²⁴ Ο βασανισμός του Σατανά του Διαβόλου στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού θα σημάνει γι’ αυτόν και για τους δαίμονές του το ίδιο όπως και για το συμβολικό θηρίο και τον ψευδοπροφήτη. Και τι είναι αυτό; Αιώνια καταστροφή. (Αποκάλυψις 19:20) Ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του δε θα ξαναζήσουν πια, όπως δε θα ξαναζήσει και το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης. Τα ονόματά τους δεν είναι γραμμένα σε κανένα θείο «βιβλίο της ζωής». Η ζωή είναι ζωή, είτε τη ζει κανείς με απόλαυση είτε με οδυνηρό πόνο. Έτσι το ότι ρίχνονται στη συμβολική «λίμνη του πυρός και του θείου» δε σημαίνει ότι διατηρούνται σε ζωή για να υφίστανται συνειδητό βασανισμό στο σώμα τους και στη διάνοιά τους.

²⁵ Αυτή η συμβολική «λίμνη» δε συμβολίζει αυτό που αποκαλείται «ζωντανός θάνατος». Συμβολίζει ένα άλλο είδος θανάτου, ένα θάνατο διαφορετικό από εκείνον που κληρονόμησε όλο το ανθρώπινο γένος λόγω της γέννησής του από τους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα, και ο οποίος θάνατος προφανώς ήταν το πρώτο είδος θανάτου που εισήλθε στη δημιουργία, ανάμεσα σε πλάσματα κατά την εικόνα του Θεού. Αυτός ο κληρονομημένος θάνατος αποδείχτηκε ότι ήταν προσωρινός, μεταβλήθηκε σε ‘ύπνο θανάτου’ λόγω της ανάστασης η οποία οφείλεται στο θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού.—1 Κορινθίους 15:20-22.

26. Γιατί αυτό το διαφορετικό είδος θανάτου ονομάζεται κατάλληλα «ο δεύτερος θάνατος», και πού δε γράφονται τα ονόματα των ανθρώπων που υφίστανται αυτόν το θάνατο;

²⁶ Ο θάνατος που συμβολίζεται από τη «λίμνη του πυρός και του θείου» είναι διαφορετικός από το θάνατο που κληρονόμησε το ανθρώπινο γένος από τον Αδάμ, γιατί αυτός δε θα είναι πια ένας ύπνος που θα τερματιστεί με ξύπνημα αλλά είναι μια ολοκληρωτική καταστροφή, ένας θάνατος χωρίς τέλος. Ο θάνατος που κληρονομήθηκε από τον Αδάμ ήταν ο ‘πρώτος θάνατος’. Αυτό όμως το διαφορετικό είδος θανάτου, όπως συμβολίζεται από τη «λίμνη του πυρός και του θείου», αποκαλείται πολύ κατάλληλα «ο δεύτερος θάνατος». Αυτή θα είναι η σημασία του για εκείνους τους αμαρτωλούς πάνω στη γη οι οποίοι μπαίνουν στη χιλιετή Μέρα Κρίσης και των οποίων τα ονόματα δε γράφονται αργότερα στο ‘βιβλίο της ζωής’ του Θεού. Οι θεόπνευστες Γραφές δίνουν τη σημασία αυτής της «λίμνης του πυρός» γι’ αυτούς τους ανάξιους για αιώνια ζωή, λέγοντας: «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός».—Αποκάλυψις 20:14, 15.

27, 28. (α) Τι είναι αυτό που κάνει δυνατό να υποστούν ο Σατανάς και οι δαίμονές του τον «δεύτερο» θάνατο; (β) Τι σημαίνει, λοιπόν, το ότι βασανίζονται στη λίμνη της φωτιάς για πάντα;

²⁷ Αυτή η θεία εξήγηση για το τι συμβολίζει η «λίμνη του πυρός» επιβεβαιώνεται κι άλλη μια φορά, λίγα εδάφια κατόπιν, όπου διαβάζουμε: «Ο νικών θέλει κληρονομήσει τα πάντα, και θέλω είσθαι εις αυτόν Θεός και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ υιός. Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι και πάντες οι ψεύσται θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος». (Αποκάλυψις 21:7, 8) Αφού όλες αυτές οι αναφορές στη «λίμνη του πυρός» βρίσκονται τόσο κοντά μαζί, στα ίδια συμφραζόμενα στην Αποκάλυψη, στα κεφάλαια 19–21, τότε αυτό που η «λίμνη του πυρός» σημαίνει για εκείνους τους ανθρώπους που δε βρίσκονται γραμμένοι στο «βιβλίο της ζωής» είναι το ίδιο μ’ αυτό που σημαίνει για τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονές του. Σημαίνει τον ‘δεύτερο θάνατο’. Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πεθαίνει κανείς για δεύτερη φορά, αλλά πεθαίνει το δεύτερο είδος του θανάτου για το οποίο μιλάει η Γραφή, κι αυτό είναι ένας θάνατος χωρίς τέλος.

²⁸ Επομένως, ο Σατανάς και οι δαίμονές του μπορούν να πεθάνουν μ’ αυτό το είδος θανάτου, έστω κι αν δεν έχουν πεθάνει ποτέ προηγουμένως. Δεν υπήρχε ίχνος ζωής στο πρώτο είδος θανάτου που ήρθε λόγω της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπου. Παρόμοια δεν υπάρχει ούτε σπινθήρας ζωής στον ‘δεύτερο θάνατο’ ο οποίος είναι η αιώνια τιμωρία για εκείνους που εκούσια παρακούνε τον Θεό, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να καταστρέψουν την τελειότητά τους για να το κάνουν αυτό. Σύμφωνα, λοιπόν, με όλους τους Γραφικούς κανόνες, ο βασανισμός του Σατανά και των δαιμόνων του για πάντα στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού σημαίνει ότι εκμηδενίζονται, ότι εξαφανίζονται από την ύπαρξη, ότι το πνεύμα της ζωής τους εξαλείφεται για πάντα. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι ο Θεός θα έχει ένα σύμπαν απαλλαγμένο από δαίμονες, στο οποίο ποτέ δε θα επιτραπεί να φανούν και πάλι δαίμονες.

ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ

29. Ποια δράση αποδεικνύεται ότι ανέλαβε ο Θεός υπέρ του στρατοπέδου των αγίων και των αρχοντικών εκπροσώπων της αγαπημένης πόλης, από το γεγονός ότι επέτρεψε να επιζήσουν;

²⁹ Τι ένδοξη αιωνιότητα περιμένει τους ανθρώπους! Κοιτάξτε! Ο Ιεχωβά Θεός επιτρέπει στο «στρατόπεδον των αγίων» και στους αρχοντικούς εκπροσώπους της «πόλεως της ηγαπημένης» πάνω στη γη να επιζήσουν από την καταστροφή του «Γωγ και Μαγώγ» και του Σατανά του Διαβόλου και των δαιμόνων του! Τι άλλο σημαίνει αυτό παρά ότι ο Θεός έχει γράψει τα ονόματά τους στο «βιβλίο της ζωής» ή ότι έχει αφήσει τα ονόματά τους να μείνουν γραμμένα στο «βιβλίο της ζωής»; Αυτό σημαίνει ότι τους έχει ανακηρύξει δίκαιους, ότι τους έχει δικαιώσει επειδή κράτησαν την ακεραιότητά τους σ’ αυτόν, κι έτσι ενώθηκαν μαζί με τον Γιο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, και τους 144.000 συγκληρονόμους στη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ύψιστου Θεού, του Δημιουργού όλων των καλών πραγμάτων. Το ότι ανακηρύχθηκαν δίκαιοι από τον Ιεχωβά Θεό σημαίνει ότι αυτός τους έχει χορηγήσει το δικαίωμα αιώνιας ζωής στην Παραδεισένια κατοικία τους.

30. (α) Σε ποιον θα είναι χρεώστες για πάντα εκείνοι που περνούν με επιτυχία την τελική δοκιμή, και πού θα στέκονται αυτοί για πάντα; (β) Πότε στην πραγματικότητα θα «ζήσουν»;

³⁰ Ο ουράνιος Βασιλιάς, Ιερέας και Κριτής, ο Ιησούς Χριστός, ήταν εκείνος ο οποίος με τη στοργική πολιτεία του προς το ανθρώπινο γένος στη διάρκεια των χιλίων χρόνων, έφερε τους πρόθυμους και ευπειθείς ανθρώπους σ’ αυτή την τέλεια δικαιοσύνη στη σάρκα. Αν δεν το είχε κάνει αυτό ως το τέλος των χιλίων ετών, τότε θα δίσταζε να τους παραδώσει για την τελική δοκιμή από τον Υπέρτατο Κριτή, τον Ιεχωβά Θεό. Γιατί; Γιατί θα ήξερε ότι, επειδή θα στερούνταν τέλειας δικαιοσύνης, ποτέ δε θα μπορούσαν να περάσουν με επιτυχία τη θεία δοκιμή και να κερδίσουν αιώνια ζωή. Έτσι με πλήρη δικαιοσύνη και χωρίς αμαρτία στη σάρκα αυτοί στέκονται τώρα στις επίγειες αυλές της «αληθινής σκηνής» ή ναού του Ιεχωβά σαν λάτρεις του. Εκεί θα συνεχίσουν να στέκονται για πάντα αφού περάσουν τη θεία δοκιμή με απόλυτη ακεραιότητα και ασάλευτη υποταγή στον Κυρίαρχο Θεό Ιεχωβά. Παραμένουν για πάντα χρεώστες στον Γιο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος στοργικά τους ανύψωσε σ’ αυτή την τέλεια δικαιοσύνη σαν απόδειξη του ολοκληρωμένου έργου του Λυτρωτού τους και Σωτήρα τους, του Κυρίου Ιησού. Έτσι τον καιρό εκείνο είναι που πραγματικά ζουν!

31. Έτσι, στο τέλος των χιλίων ετών της βασιλείας του Χριστού, σε ποιο σημείο φτάνουν οι ‘υπόλοιποι από τους νεκρούς’, και τι συμβαίνει στον Αδαμιαίο θάνατο;

³¹ Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα της παρενθετικής εκείνης δήλωσης στην Αποκάλυψη 20:5, ΜΝΚ: ‘(Οι υπόλοιποι από τους νεκρούς δεν ήρθαν σε ζωή παρά αφού τελείωσαν τα χίλια χρόνια.)’ Αν δεν υπήρχε το προκαταρκτικό έργο των χιλίων ετών που εκτέλεσε ο Ιησούς Χριστός και οι 144.000 συγκληρονόμοι οι οποίοι είχαν μέρος στην ‘πρώτη ανάσταση’, οι ‘υπόλοιποι από τους νεκρούς’ δε θα απολάμβαναν αυτή την κατάσταση της τέλειας ζωής στο τέλος των χιλίων ετών. Τότε λοιπόν είναι που ‘ο θάνατος (ο οποίος κληρονομήθηκε από τον Αδάμ) έδωσε πίσω τους νεκρούς του οι οποίοι κρατούνταν σ’ αυτόν, και που ο θάνατος αυτός ρίχτηκε στη λίμνη της φωτιάς ώστε να υποστεί «δεύτερον θάνατον» ή εξάλειψη’. (Αποκάλυψις 20:13, 14) Τότε βγαίνει αληθινό αυτό που προλέχθηκε στην 1 Κορινθίους 15:25, 26: «Πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος».

32. Πώς θα βγουν τότε εντελώς αληθινά τα εδάφια Αποκάλυψις 21:3, 4;

³² Τότε θα είναι πλήρως αληθινό αυτό που ειπώθηκε για το θάνατο που κληρονομήθηκε από τον αμαρτωλό Αδάμ: «Και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών . . . και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον».—Αποκάλυψις 21:3, 4.

33. (α) Πώς εκείνοι που θα φτάσουν σ’ εκείνη την άφθονη ζωή θα αποδειχτούν άξιοι να παραταθεί η ζωή τους για πάντα; (β) Πώς τότε θα δουν να εκπληρώνεται στον ίδιο τους τον εαυτό η αλήθεια του εδαφίου Ρωμαίους 6:23;

³³ Αλλά θα διαλέξουν όλοι εκείνοι που στο τέλος των χιλίων ετών θα έχουν έρθει σε ζωή με την πλήρη έννοια, να παρατείνουν αυτή την άφθονη ζωή για πάντα; Μπορούν να το κάνουν αυτό με το ν’ αποδειχτούν άξιοι να λάβουν το δικαίωμα της αιώνιας ζωής από τη Μεγάλη Πηγή κάθε ζωής, τον Ιεχωβά Θεό. Οι πιστοί και όσιοι, επειδή θα έχουν περάσει την εξονυχιστική δοκιμή της ολόψυχης ακεραιότητάς τους στον Θεό, αμείβονται μ’ αυτό το πολύτιμο δικαίωμα να προστατευθεί η ζωή τους και να παραταθεί σ’ όλη την αιωνιότητα με ευτυχία. Έτσι θα δουν να εκπληρώνονται στον ίδιο τους τον εαυτό τα λόγια ότι «το χάρισμα του Θεού (είναι) ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών». (Ρωμαίους 6:23) Αν ο Θεός δε χρησιμοποιούσε τον αγαπημένο του μονογενή Γιο, αυτό το πράγμα θα ήταν αδύνατο για την ανθρώπινη οικογένεια.

34, 35. (α) Ποια είναι η ελπίδα μας σχετικά με τον ‘πολύ όχλο’ ο οποίος ήδη πριν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ υπηρετούσε με λευκές στολές στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά; (β) Ποια αισθήματα των γιων του Κορέ για τις αυλές του Ιεχωβά θα μπορέσουν να αναπτύξουν ακόμη και οι αναστημένοι «άδικοι»;

³⁴ Πόσο ικανοποιητικό για την ψυχή θα είναι τότε να λατρεύει κανείς και να υπηρετεί τον Θεό του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του! Ήδη κατά την αρχή της ένδοξης χιλιετίας ήταν αληθινό ότι ο «πολύς όχλος» αυτών που θα επιζήσουν από τη ‘μεγάλη θλίψη’ «έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Διά τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναω αυτού». (Αποκάλυψις 7:9, 14, 15) Η ελπίδα είναι ότι τα μέλη αυτού του «πολλού όχλου» που είναι ντυμένοι με καθαρές στολές θα κατοικούν σ’ εκείνες τις αυλές του πνευματικού ναού του Θεού σε όλη τη διάρκεια των χιλίων ετών και της δοκιμής της απόλυτης ακεραιότητάς τους στον Κυρίαρχο Θεό Ιεχωβά αλλά και μετά το τέλος της χιλιετίας. Εκείνοι που θα σηκωθούν από τους τάφους τους στη διάρκεια της χιλιετίας θα φερθούν στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά για ν’ αναλάβουν εκεί τη λατρεία του και την υπηρεσία του. Ακόμη και οι αναστημένοι «άδικοι», με το να εισέλθουν με κατάλληλη εκτίμηση στην υπηρεσία του Ιεχωβά εκεί, θα αισθάνονται όπως αισθάνονταν οι γιοι του Λευίτη Κορέ:

³⁵ «Διότι καλητέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· ήθελον προτιμήσει να είμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας. Διότι ήλιος και ασπίς είναι Κύριος ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Κύριος· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία».—Ψαλμός 84 επιγραφή, 10, 11.

36. Ποια εκτίμηση καλλιεργούν για το ναό του Θεού, όπως το εκφράστηκε ο Δαβίδ, εκείνοι οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν ακεραιότητα;

³⁶ Εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν ολοκάρδια ακεραιότητα στον ένα ζωντανό και αληθινό Θεό θα καλλιεργήσουν εκτίμηση για τα πνευματικά πράγματα όπως εκφράστηκε ο Δαβίδ, όταν είπε: «Εν εζήτησα παρά του Κυρίου, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Κυρίου πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού».—Ψαλμός 27 επιγραφή, 4.

37, 38. (α) Σε ποια φυσική κατάσταση θα φερθεί τελικά το ‘υποπόδιο’ του Ιεχωβά; (β) Θα απολαύσουν οι κάτοικοι αυτού του ‘υποπόδιου’ μόνο έναν φυσικό παράδεισο, και με ποιο τρόπο θ’ ανταποκριθούν στην πρόσκληση του τελευταίου Ψαλμού;

³⁷ Όλη η γη θα είναι τότε ένας τόπος λατρείας του θαυμαστού Δημιουργού της. Αυτή είναι το ‘υποπόδιό’ του, ενώ οι ουρανοί είναι ο «θρόνος» του. (Ησαΐας 66:1) Ο ουράνιος θρόνος του είναι ένδοξος· το επίγειο υποπόδιό του θα γίνει κι αυτό ένδοξο σαν ένας κατάλληλος τόπος για τα πόδια του. Παντού σ’ όλη τη γη θα υπάρχουν παραδεισένιες συνθήκες, όπως στον Κήπο της Εδέμ, τον Κήπο του Ιεχωβά. (Γένεσις 2:8· 13:10) Θα είναι ένας τόπος αγαλλίασης και χαράς, γιατί θα είναι ένας τόπος ζωής με τέλεια ευτυχία για όλους τους λάτρεις του οι οποίοι δε θα «υστερούν της δόξης του Θεού» πια. Θα έχουν όλες τις θεϊκές ιδιότητες σε πλήρη άνθηση και θ’ απολαμβάνουν πλήρως τη γλυκιά σχέση με τον Θεό, κι έτσι θα ζουν μέσα σ’ έναν πνευματικό Παράδεισο καθώς και σ’ έναν γήινο Παράδεισο. Πόσο θα υποκινεί αυτό την καρδιά να αινεί τον Μεγάλο Δημιουργό και Προμηθευτή όλης αυτής της ασύλληπτης καλοσύνης! Με μελωδικές φωνές και μ’ όλη τη μουσική επιδεξιότητα που θα έχουν αναπτύξει, θα Τον αινούν με ευγνωμοσύνη. Θα ενωθούν για πάντα με τα ουράνια πλήθη για ν’ ανταποκριθούν στην ενθουσιώδη πρόσκληση του τελευταίου από τους θεόπνευστους Ψαλμούς:

³⁸ «Αινείτε τον Κύριον [Γιαχ, ΜΝΚ ]. Αινείτε τον Θεόν εν τω αγιαστηρίω αυτού· αινείτε αυτόν εν τω στερεώματι της δυνάμεως αυτού. Αινείτε αυτόν διά τα μεγαλεία αυτού· αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης αυτού. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος· αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα. Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χοροστασία· αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω. Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις· αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού. Πάσα πνοή ας αινή τον Κύριον [Γιαχ, ΜΝΚ ]. Αλληλούια (Αινείτε τον Γιαχ, ΜΝΚ )».—Ψαλμός 150:1-6.

Κεφάλαιο 10

Το «Σημείο» της Προσέγγισής Της

 1. Γιατί θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε ζωηρά να γνωρίζουμε για την εγγύτητα της Χιλιετίας;

ΟΤΑΝ βλέπουμε τη Χιλιετία σύμφωνα μ’ αυτά που λέει η Γραφή, αυτή είναι πολύ επιθυμητή για όλο το ανθρώπινο γένος, τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Γι’ αυτό το λόγο η αναγγελία ότι έχει πλησιάσει είναι εξαιρετικά ευχάριστα νέα για όλους εκείνους που καταλαβαίνουν. Θα έπρεπε να δείξουμε θερμό ενδιαφέρον να μάθουμε τους βάσιμους λόγους που έχουμε και που μας πείθουν ότι έχει πλησιάσει. Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Θα θέλατε να διαθέσουμε χρόνο για να εξετάσουμε μερικούς από αυτούς;

 2. (α) Ποια σύναξη που βλέπουμε να γίνεται είναι καθαρή απόδειξη ότι η Χιλιετία έχει πλησιάσει; (β) Ποιος ηγείται στον «πόλεμο» με το μέρος του Θεού, και με ποια ιδιότητα ήδη υπηρετεί;

² Από τη μέχρι εδώ εξέτασή μας για τη Χιλιετία, ξέρουμε ότι αμέσως πριν απ’ αυτή πρέπει να προηγηθεί ο πιο καταστρεπτικός πόλεμος όλης της ανθρώπινης ιστορίας, «ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος», ο Αρμαγεδδώνας. Μπορούμε να δούμε τώρα τους πολιτικούς άρχοντες ή «βασιλείς της οικουμένης όλης» να συγκεντρώνονται, κάτω από δυνάμεις πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο, για τον Πόλεμο όλων των πολέμων. Αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να είναι μια καθαρή απόδειξη ότι η χιλιετία που ελπίζουμε, και που ακολουθεί εκείνο τον Πόλεμο, έχει επίσης πλησιάσει. (Αποκάλυψις 16:13-16) Σ’ αυτό τον πόλεμο παίρνει ενεργό μέρος στο πλευρό του Θεού του Παντοκράτορα ο Αρχηγός των ουράνιων δυνάμεων του Θεού, που καλείται Πιστός και Αληθινός, ο Λόγος του Θεού. Ήδη, πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνα, αυτός ο ουράνιος Αρχηγός είναι Βασιλιάς. «Επί της κεφαλής αυτού (ήσαν) διαδήματα πολλά», και, «επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων». (Αποκάλυψις 19:11-16) Έτσι αυτός ήδη βασιλεύει σαν Βασιλιάς προτού μπει σ’ εκείνη τη χιλιόχρονη περίοδο βασιλείας με τους 144.000 Χριστιανούς συγκληρονόμους του.—Αποκάλυψις 12:5· 14:1-4· 20:4-6.

 3. Σχετικά με την αρχή της προχιλιετούς βασιλείας του Χριστού, τι είδε ο Ιωάννης όταν ανοίχτηκαν οι δύο πρώτες σφραγίδες του βιβλίου (Αποκάλυψις 6:1-4);

³ Η αναγραφή της έναρξης αυτής της βασιλείας πριν από τη χιλιόχρονη βασιλεία αυτού του Βασιλιά των βασιλιάδων, του Ιησού Χριστού, γίνεται σε μια προγενέστερη εικόνα των παγκόσμιων γεγονότων του εικοστού μας αιώνα. Αυτή η εικόνα δίνεται στο έκτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, στο οποίο ο απόστολος Ιωάννης μάς λέει για ό,τι είδε όταν το Αρνί του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, αρχίζει να ανοίγει τις εφτά σφραγίδες, που κρατάνε σφραγισμένο κλειστά το «βιβλίον» που πήρε από το χέρι του Θεού ο οποίος κάθεται στον ουράνιο θρόνο. Ο Ιωάννης λέει: «Και είδον, ότε ήνοιξε το Αρνίον μίαν εκ των σφραγίδων, και ήκουσα εν εκ των τεσσάρων ζώων λέγον ως φωνήν βροντής· Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού, ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών και διά να νικήση. Και ότε ήνοιξε την δευτέραν σφραγίδα, ήκουσα το δεύτερον ζώον λέγον· Έρχου και βλέπε. Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος, και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη».—Αποκάλυψις 6:1-4.

 4, 5. (α) Τι βλέπουμε να συμβολίζεται από τον αναβάτη του αλόγου που είχε χρώμα φωτιάς; (β) Ποιος βγήκε για να νικήσει πλήρως τότε, και πώς αυτό έθεσε το σκηνικό για να εκπληρωθεί ο Ψαλμός 2:1-6;

⁴ Εδώ βλέπουμε τα σύμβολα που περιγράφουν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, που ξέσπασε το έτος 1914 μ.Χ., αλλά που ήταν απλώς ένας προάγγελος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που αφαίρεσε την ειρήνη από τη γη για έξι ακόμη χρόνια. Εκείνος ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος σημείωσε τον καιρό που ο δίκαιος πολεμιστής, ο Ιησούς Χριστός, έλαβε το ουράνιο στέμμα και βγήκε εναντίον των εχθρών του στη γη, για να κερδίσει τη μάχη, να νικήσει πλήρως τους επίγειους εχθρούς του. Αυτό σήμαινε ότι αυτός αργότερα θα πολεμούσε στο πλευρό του Θεού στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Το ότι είναι στεφανωμένος σαν Βασιλιάς στον ουρανό τον καιρό του πρώτου παγκόσμιου πολέμου δημιουργεί το σκηνικό για την εκπλήρωση των λόγων του Δεύτερου Ψαλμού:

⁵ «Διά τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών. Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Κύριος θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου».—Ψαλμός 2:1-6· παράβαλε Πράξεις 4:24-30.

 6. Έχουν εκθρονίσει οι παγκόσμιοι πόλεμοι και τα Ηνωμένα Έθνη τον Βασιλιά του Ιεχωβά Θεού που βρίσκεται στο Όρος Σιών και για ποιο πράγμα θα μας βεβαιώσει η έκβαση του πολέμου στον Αρμαγεδδώνα;

⁶ Παρ’ όλο το σάλο που συγκλόνισε τα έθνη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 μ.Χ., ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Βασιλιά του, τον Γιο του Ιησού Χριστό, στον ουράνιο θρόνο της βασιλικής κυβέρνησης, στη Σιών. (Αποκάλυψις 14:1· Εβραίους 12:22) Ούτε ο Α΄  Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ο Β΄  Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών πέτυχαν να εκθρονίσουν αυτόν τον Μεσσιανικό Βασιλιά. Ο «πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα θα επιβεβαιώσει το γεγονός ότι βρίσκεται στον ουράνιο θρόνο του, και θα είναι έτοιμος να αρχίσει τη χιλιετή βασιλεία του με τους 144.000 όσιους συγκληρονόμους του. (Αποκάλυψις 19:19-21) Γι’ αυτόν τον ζωτικό λόγο η υποσχεμένη Χιλιετία με τις ζωοπάροχες ευλογίες για το ανθρώπινο γένος είναι βέβαιη για μας. Έχει πλησιάσει!

 7. Γιατί δεν είμαστε εμείς σαν την αρχαία «πονηρά και μοιχαλίδα γενεά», και όμως πού βρίσκουμε ένα «σημείο» που έδωσε ο Ιησούς για μας για να το μελετήσουμε;

⁷ Παρά τις παραπάνω αποδείξεις, πολλά άτομα που αμφιβάλλουν θα απαιτήσουν ένα «σημείο» προτού αποφασίσουν να πεισθούν ότι η Χιλιετία έχει πραγματικά πλησιάσει, και ότι θ’ αρχίσει μέσα στη γενιά μας. Εμείς δεν είμαστε από εκείνη την «πονηρά και μοιχαλίδα γενεά» των θρησκευτικών γραμματέων και Φαρισαίων δεκαεννέα αιώνες πριν, που ήθελαν σημείο από τον Ιησού Χριστό, για να τους πείσει ότι ήταν ο Μεσσίας. (Ματθαίος 12:38, 39) Ωστόσο, έχουμε την περιγραφή ενός «σημείου» που δόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, κι εφόσον το έχει θέσει στη διάθεσή μας, θα κρατούσαμε τους εαυτούς μας σε σοβαρή άγνοια αν αρνούμαστε να το εξετάσουμε. Η περιγραφή μάς δίνεται στα κεφάλαια είκοσι τέσσερα και είκοσι πέντε του Ματθαίου, στο κεφάλαιο δεκατρία του Μάρκου, και στο κεφάλαιο είκοσι ένα του Λουκά. Η περιγραφή του σημείου δόθηκε στους αποστόλους του ύστερα από δικό τους ερώτημα, όχι για να αποδείξει ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός αλλά για να δείξει ότι ορισμένα μελλοντικά γεγονότα ήταν κοντά, και επρόκειτο να εκπληρωθούν. Δόθηκε την ενδέκατη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν το έτος 33 μ.Χ., τρεις μέρες πριν από τον βίαιο θάνατό του.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ «ΣΗΜΕΙΟΥ»

 8. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι θα έφευγε, και ποια λόγια θα λέγονταν στην επιστροφή του;

⁸ Ο Ιησούς είχε μόλις προείπει κάτι που φάνηκε πολύ τρομερό στους Ιουδαίους, δηλαδή την καταστροφή του ναού τους στην Ιερουσαλήμ. Εκεί δήλωσε στους θρησκευτικούς του εναντιούμενους: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Διότι σας λέγω, Δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». (Ματθαίος 23:38, 39) Αυτό έδειξε ότι θα έφευγε. Όταν θα επέστρεφε, θα υπήρχαν άτομα που θα έλεγαν τα προφητικά λόγια του Ψαλμού 118:26: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!

 9. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι τα λόγια εκείνα με τα οποία θα υποδέχονταν την επιστροφή του δε θα χρησιμοποιούνταν από λάτρεις στο ναό της Ιερουσαλήμ;

⁹ Προφανώς οι λάτρεις του Ιεχωβά δε θα υποδέχονταν εκείνον που θα ερχόταν στο όνομα του Ιεχωβά στον υλικό ναό της Ιερουσαλήμ με αυτά τα προφητικά λόγια. Αυτό το έδειξε ο Ιησούς πολύ σαφώς, σύμφωνα με την αφήγηση που ακολουθεί τα δυσοίωνα λόγια του: «Και εξελθών ο Ιησούς ανεχώρει από του ιερού· και προσήλθον οι μαθηταί αυτού διά να επιδείξωσιν εις αυτόν τας οικοδομάς του ιερού. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Δεν βλέπετε πάντα ταύτα; αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή».—Ματθαίος 24:1, 2.

10. Ποια ερώτηση έκαναν τέσσερις απόστολοι στον Ιησού, και πώς αποδίδουν διάφορες μεταφράσεις την ερώτησή τους, πάνω στο Όρος των Ελαιών που δέσποζε του ναού;

¹⁰ Οι δώδεκα απόστολοι δε ρώτησαν τίποτα γι’ αυτή την τρομακτική προφητεία παρά μόνο όταν έφτασαν στο Όρος των Ελαιών που βλέπει προς την Ιερουσαλήμ και απ’ όπου μπορούσαν να έχουν μια έξοχη θέα εκείνου του ναού ο οποίος είχε ανακαινιστεί από τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μεγάλο. Φαίνεται πως η θέα του ναού προκάλεσε ένα βαρυσήμαντο ερώτημα σε τέσσερις από τους αποστόλους, και αυτό διήγειρε το ενδιαφέρον και των άλλων, γιατί διαβάζουμε: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ’ ιδίαν λέγοντες· Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείο της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος [του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ];» Η Κατά Γράμμα Μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιανγκ μεταφράζει τις λέξεις από την Ελληνική ως εξής: «Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; και ποιο είναι το σημείο της παρουσίας σου, και του πλήρους τέλους της εποχής;» Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ το αποδίδει όμοια: «Πες μας πότε θα γίνουν αυτά τα πράγματα,—και τι το σημείο της παρουσίας σου και της συντέλειας της εποχής». Η Νέα Μετάφραση του Αρχιεπισκόπου Νιούκομ (Διορθωμένο Κείμενο) λέει: «Τι θα είναι το σημείο της εμφάνισής σου, και του τέλους της εποχής;»—Έκδοση 1808.

11. (α) Πότε έγινε η καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ, αλλά τι άλλο δεν έγινε τότε; (β) Επομένως, τι θα ήταν φυσικό για μας να κάνουμε σχετικά με την ιστορία;

¹¹ Εμείς σήμερα γνωρίζουμε πότε έγινε η καταστροφή τού κατά γράμμα ναού της Ιερουσαλήμ. Έγινε πριν από χίλια εννιακόσια δεκαπέντε χρόνια, το καλοκαίρι του έτους 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κάτω από τον Στρατηγό Τίτο κατέστρεψαν ολόκληρη την πόλη. (Λουκάς 21:20-24) Αλλά τι έγινε μ’ εκείνα τα άλλα πράγματα, το «σημείο» της Παρουσίας του Χριστού και της συντέλειας της εποχής ή συστήματος πραγμάτων (ή κατάστασηςa), όπως συμπεριλήφθηκαν στην ερώτηση των μαθητών; Πραγματικά, το πλήρες τέλος ή συντέλεια μιας Ιουδαϊκής κατάστασης ή συστήματος πραγμάτων έφτασε το έτος 70 μ.Χ., αλλά όχι η συντέλεια του μεγαλύτερου συστήματος πραγμάτων του οποίου εκείνο το Ιουδαϊκό σύστημα ήταν απλώς ένα προφητικό υπόδειγμα ή τύπος. Επίσης, η Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού δεν έγινε εκείνο το έτος. Αφού ζούμε σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα μ.Χ., το πιο φυσικό πράγμα θα ήταν να κοιτάξουμε την ιστορία αυτού του εικοστού αιώνα μας για να καθορίσουμε αν το προειπωμένο «σημείο» έχει φανεί στη διάρκεια της δικής μας γενιάς.

12. Έχοντας υπόψη τι είπε ο Στέφανος για την πρώτη έλευση του Χριστού, γιατί θα πρέπει να ρωτήσουμε αν οι απόστολοι ρωτούσαν για την «έλευση» του Ιησού;

¹² Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι μαθητές ρώτησαν για την Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μήπως μ’ αυτό ρωτούσαν για τον «ερχομό» του; Για την «Έλευσή» του, όπως τη λένε μερικοί; Αυτή η ερώτηση αξίζει να γίνει, γιατί ο Χριστιανός μάρτυρας Στέφανος, όταν μίλησε για την πρώτη «έλευση» του Κυρίου Ιησού, είπε στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν στην Ιερουσαλήμ: «Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγίνατε τώρα προδόται και φονείς». (Πράξεις 7:52) Παρατηρούμε ότι όταν μιλάει για την πρώτη έλευση, ο Στέφανος δε χρησιμοποίησε τη λέξη παρουσία, αλλά τη λέξη έλευση. Αυτές οι δύο λέξεις διαφέρουν όχι μόνο σε μορφή και προέλευση αλλά και σε σημασία.

13. Από πού προέρχεται η λέξη παρουσία και τι σημαίνει κατά γράμμα, αλλά τι μας λένε πως σημαίνει οι αυθεντίες στις Ελληνικές λέξεις;

¹³ Η λέξη παρουσία κατά γράμμα σημαίνει «να είναι κανείς παράπλευρα», και προέρχεται από την Ελληνική πρόθεση παρά («παράπλευρα») και ουσία («να είναι»). Το Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό των Λίντελλ και Σκοττ, Τόμος Β΄, σελίδα 1343, 2η στήλη, δίνει σαν πρώτο ορισμό της παρουσίας το να είναι κανείς παρών. Σαν δεύτερο ορισμό το άφιξη, και μετά προσθέτει: «Ιδιαίτερα επίσκεψη ενός βασιλικού ή με αξίωμα προσώπου». Σε αρμονία μ’ αυτό, το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (υπό τον Γκέραρντ Φρίντριχ), στον 5ο Τόμο, μας δίνει σαν «Τη Γενική Έννοια» το ότι είναι κανείς «παρών». (Σελίδα 859) Μετά, όπως στην «Τεχνική Χρήση των Όρων», στη λέξη στον Ελληνισμό δίνει «1. Η Επίσκεψη ενός Άρχοντα». Στη σελίδα 865 λέει σχετικά με «Την Τεχνική Χρήση της λέξης πάρειμι [ρήμα] και της λέξης παρουσία στην Κ.Δ.»: «Στην Κ.Δ. οι όροι αυτοί ποτέ δε χρησιμοποιούνται για τον ερχομό του Χριστού με σάρκα, και η παρουσία ποτέ δεν έχει την έννοια της επιστροφής. Η ιδέα περισσοτέρων από μιας παρουσίας συναντιέται για πρώτη φορά στη μεταγενέστερη Εκκλησία».

14. (α) Σύμφωνα με την τεχνική χρήση του Ελληνικού όρου στον Ελληνισμό, ποια έκφραση θα χρησιμοποιόταν αντί της λέξης «παρουσία»; (β) Σε ποιες μεταφράσεις αποδίδεται με συνέπεια η λέξη «παρουσία», με ποια συμπαραβολή που φαίνεται στο Φιλιππησίους 2:12;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, οι μαθητές του Ιησού δε ρωτούσαν για την «άφιξή» του, αλλά για μετά την άφιξή του. Ρωτούσαν για την «παρουσία» του. Και αν, αντί να χρησιμοποιούμε τη λέξη «παρουσία», καταφεύγουμε στην «τεχνική χρήση των όρων» στον Ελληνισμό θα καταλαβαίναμε ότι οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού: «Ποιο θα είναι το σημείο της [επίσκεψής σου σαν βασιλικής προσωπικότητας] και της συντελείας του συστήματος πραγμάτων;» Μια «επίσκεψη» περιλαμβάνει περισσότερα από μια «άφιξη». Περιλαμβάνει μια «παρουσία». Στη λεγόμενη Καινή Διαθήκη η λέξη παρουσία συναντιέται είκοσι τέσσερις φορές και σε όλες τις περιπτώσεις, όχι μόνο η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών μεταφράζει τη λέξη κάθε φορά σαν «παρουσία», αλλά επίσης κι άλλες μεταφράσεις το κάνουν αυτό, όπως η Κατά Γράμμα Μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιανγκ, του 1862 μ.Χ. Το Εμφατικό Δίγλωττο του Ουίλσον του 1857-1863 μ.Χ. και Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ του 1897 μ.Χ. Παρατηρούμε πόσο κατάλληλα αντιπαραβάλλονται οι λέξεις «παρουσία» και «απουσία» στο Φιλιππησίους 2:12, όπου ο απόστολος Παύλος λέει: «Καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου».

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ

15. Πώς πρέπει να αποδοθεί η λέξη Παρουσία όπως το απαιτούν μερικά χαρακτηριστικά του «σημείου» που προείπε ο Ιησούς, όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση ποιας παραβολής;

¹⁵ Η λέξη «παρουσία» είναι πολύ κατάλληλη για να εξηγηθούν μερικά χαρακτηριστικά της προφητείας του Ιησού σχετικά με το «σημείο» της Παρουσίας και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε εκείνο το μέρος της προφητείας που αναφέρεται γενικά σαν η παραβολή των φρόνιμων και μωρών παρθένων. Ο Ιησούς μόλις είχε προφητεύσει για τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» και τον «πονηρό δούλο», και τώρα προφητεύει για ένα άλλο χαρακτηριστικό σχετικά με την Παρουσία του. «Τότε», λέει αυτός, «θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών».—Ματθαίος 25:1-4· 24:45-51.

16. Με ποια έννοια είναι οι γυναίκες ‘παρθένες’, σύμφωνα με την εισαγωγή της παραβολής;

¹⁶ Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να προσέξουμε ότι αυτή η παραβολή περιλαμβάνει μια τάξη ανθρώπων κι έτσι δεν πρέπει να εφαρμοστεί στην ολότητά της στη ζωή και στο θάνατο κάθε ατόμου χωριστά. Εκείνοι για τους οποίους μιλάει εδώ είναι ‘παρθένοι’ με μια ιδιαίτερη έννοια, καθόσον εκπροσωπούν τη «βασιλεία των ουρανών», γιατί «τότε», όπως είπε ο Ιησούς, «θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών [με τι;] με δέκα παρθένους». Αυτή είναι η «βασιλεία» για την οποία μίλησε νωρίτερα ο Ιησούς στην προφητεία του, λέγοντας: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος».—Ματθαίος 24:14.

17. (α) Ποιους εξεικονίζουν οι ‘παρθένες’ που ήταν δέκα; (β) Πότε άρχισε να εκπληρώνεται η παραβολή, και γιατί τότε;

¹⁷ Ο αριθμός «δέκα» στις Γραφές συμβολίζει τελειότητα σχετικά με επίγεια πράγματα, γι’ αυτό και το ότι οι παρθένες ήταν δέκα στον αριθμό, εξεικόνιζε όλους τους Χριστιανούς που είναι στο δρόμο ή ομολογούν ότι είναι στο δρόμο για την ουράνια βασιλεία σαν συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό. Πότε, λοιπόν, άρχισε να εκπληρώνεται η προφητική παραβολή; Την Κυριακή 6 του Σιβάν τη Μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής, του έτους 33 μ.Χ. Πώς συμβαίνει αυτό; Γιατί τότε ήρθε σε ύπαρξη η τάξη των δέκα παρθένων. Αυτό έγινε όταν οι πιστοί μαθητές του Ιησού Χριστού, που συνάχθηκαν σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ, βαφτίστηκαν την μέρα εκείνη με άγιο πνεύμα. Γεννήθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο από τον Θεό για να είναι πνευματικοί γιοι του σε μια θέση ‘κληρονόμων Θεού’ και «συγκληρονόμων Χριστού». (Ρωμαίους 8:17) Αλλά στη Γραφή, κληρονόμοι είναι συνήθως οι γιοι· πώς συμβαίνει λοιπόν, στην παραβολή, όλα τα μέλη της γεννημένης από το πνεύμα εκκλησίας των μαθητών του Χριστού να εικονίζονται σαν θηλυκού γένους, σαν παρθένες κόρες οι οποίες, σε μια νύχτα γάμου, βγαίνουν για να συναντήσουν τον νυμφίο; και ποιος είναι αυτός ο «νυμφίος»;

18. Σχετικά με τα ζητήματα του γάμου, με ποιον παρομοίασε τον εαυτό του ο Ιωάννης ο Βαφτιστής και με ποιον τον Ιησού, και σε ποιον κατηύθυνε τους μαθητές του;

¹⁸ Πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο «νυμφίος» είναι ο αναστημένος, δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής παρομοίασε τον Ιησού με «Νυμφίο» και τον εαυτό του τον παρομοίασε με τον «φίλον του νυμφίου». Εκείνο τον καιρό ο «φίλος του νυμφίου» γενικά διευθετούσε τα σχετικά με το γάμο μεταξύ του γαμπρού και της νύφης. Τη βραδιά που ενώνονταν τα δύο αρραβωνιασμένα πρόσωπα, περισσότερη προσοχή δινόταν στο γαμπρό παρά στο φίλο του γαμπρού. Κι έτσι ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είπε στους μαθητές του τους οποίους ετοίμαζε για τον Ιησού Χριστό τον συμβολικό τους «νυμφίο»: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι είμαι απεσταλμένος έμπροσθεν εκείνου. Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη. Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττόνωμαι». (Ιωάννης 3:28-30) Σωστά, λοιπόν, ο Ιωάννης κατηύθυνε τους μαθητές του στον Ιησού.

19, 20. (α) Πώς συγκρίνει ο Ιησούς τον εαυτό του με έναν νυμφίο στην παραβολή και στην Αποκάλυψη; (β) Με αντίστοιχο τρόπο πώς ονομάζεται η Νέα Ιερουσαλήμ;

¹⁹ Από μέρους του, ο Ιησούς παρέβαλε τον εαυτό του με έναν νυμφίο σε μια άλλη παραβολή του. Αυτή ήταν η παραβολή ‘του γαμήλιου συμποσίου’ που ετοίμασε ένας βασιλιάς για το γιο του, και αυτός ο γιος εξεικόνιζε το Γιο του μεγάλου Βασιλιά της Αιωνιότητας, του Ιεχωβά Θεού. (Ματθαίος 22:1-14) Και στην Αποκάλυψη, την οποία έλαβε ο Ιησούς Χριστός από τον Θεό και μετέδωσε στον απόστολο Ιωάννη, ο Ιησούς σαν το Αρνί του Θεού παρομοιάζεται μ’ έναν νυμφίο που νυμφεύεται την εκκλησία των μαθητών του, με αυτά τα λόγια: «Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθή βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. . . . Γράψον, Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου». Ακόμη, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει για έναν άγγελο που ήρθε σ’ αυτόν και λέει:

²⁰ «Ελθέ, θέλω σοι δείξει την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα. Και με έφερεν εν πνεύματι επί όρος μέγα και υψηλόν, και μοι έδειξε την πόλιν την μεγάλην, την αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, έχουσαν την δόξαν του Θεού».—Αποκάλυψις 19:7-9· 21:9-11.

21. Στα εδάφια Εφεσίους 5:23-27, με τι συγκρίνει ο Παύλος τη σχέση του Ιησού Χριστού με την εκκλησία του;

²¹ Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τη σχέση του Ιησού Χριστού και της εκκλησίας του των 144.000 συγκληρονόμων με τη σχέση του συζύγου και της συζύγου. Γράφει: «Διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος».—Εφεσίους 5:23-27.

22. Πού γίνεται ο γάμος, και γιατί δεν αναφέρει η παραβολή του Ιησού τη νύφη του νυμφίου;

²² Ο γάμος του Νυμφίου Ιησού Χριστού και της εκκλησιαστικής του «νύμφης» θα γίνει βέβαια στον ουρανό, όπου θα ενωθούν με την ευλογία του Ιεχωβά Θεού, του ουράνιου Πατέρα. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην παραβολή των δέκα παρθένων δεν αναφέρεται η νύφη. Αυτό γίνεται για να μη γίνει σύγχυση. Αυτό γίνεται γιατί πραγματικά, η «νύμφη» προέρχεται ή εκλέγεται από τις ίδιες «δέκα παρθένους». Οι διαλεγμένες «παρθένοι» είναι οι «μακάριοι» που είναι «κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου». (Αποκάλυψις 19:9) Σε αρμονία με αυτό, η παραβολή του Ιησού δείχνει ότι οι κατάλληλες «παρθένοι» περνούν την πόρτα και μπαίνουν στο δωμάτιο του γαμήλιου συμποσίου. Το πώς ακριβώς κρίνονται σαν κατάλληλες, η παραβολή προχωρεί και μας το δείχνει.

23. Τι απαιτείται από τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού λόγω του γεγονότος ότι μοιάζουν με «παρθένους»;

²³ Τα μέλη της εκκλησιαστικής νύφης του Χριστού παρομοιάζονται με «παρθένους» όχι μόνο γιατί είναι αρραβωνιασμένες μ’ έναν παρθένο Νυμφίο, αλλά και με μια περαιτέρω πνευματική έννοια. Όπως ένα παρθένο κορίτσι είναι καθαρό, αγνό, άθικτο σεξουαλικά, έτσι κι αυτά τα πιστά μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας πρέπει να είναι αγνά και καθαρά με το να παραμένουν χωρισμένοι απ’ αυτό τον κόσμο, και με το να μην έχουν καμιά σχέση με θρησκευτικές και πολιτικές οργανώσεις αυτού του κόσμου. Δε συμμετέχουν σε καμιά ένωση Εκκλησίας και Κράτους. Διατηρούν την πνευματική τους παρθενία με το να μην ανακατεύονται στις υποθέσεις αυτού του κόσμου. (2 Τιμόθεον 2:3, 4) Αυτό εννοείται όταν λέγεται για τους 144.000 που φαίνονται να στέκονται με το Αρνί του Θεού στο πνευματικό Όρος Σιών: «Ούτοι είναι οι μη μολυνθέντες με γυναίκας [όπως με τη θρησκευτική πόρνη, Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και τις θυγατέρες της]· διότι παρθένοι είναι. Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη».—Αποκάλυψις 14:4· 17:3-5.

24. Τι λένε τα εδάφια Ιακώβου 1:26, 27 για την απαιτούμενη καθαρότητα εκείνων που παρομοιάζονται με παρθένες;

²⁴ Σχετικά με την απαιτούμενη καθαρότητα, ο μαθητής Ιάκωβος λέει: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία. Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου».—Ιακώβου 1:26, 27.

ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ «ΝΥΜΦΙΟ»

25. Πώς ξεκίνησε η εκκλησία του Χριστού, την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., με την καθαρή και αμόλυντη θρησκεία από την άποψη του Θεού, και ποια απόδειξη έχουν γι’ αυτό;

²⁵ Τη Μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., όταν κατέβηκε το άγιο πνεύμα σαν βάφτισμα πάνω στους μαθητές του Ιησού Χριστού καθώς περίμεναν στην Ιερουσαλήμ, η Χριστιανική εκκλησία ξεκίνησε με τη ‘θρησκεία που είναι καθαρή και αμόλυντη ενώπιον του Θεού και Πατέρα’. Αυτοί ήταν πνευματικά μια παρθένα τάξη, χωρισμένοι από τη θρησκευτική οργάνωση που είχε απορρίψει τον Ιησού Χριστό και είχε προκαλέσει το κάρφωμά του σε πάσσαλο από τον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο. (Πράξεις 2:1-42) Ξεκίνησαν με τις διδασκαλίες του Μεσσία Ιησού και τις διδασκαλίες των δώδεκα αποστόλων του, και κράτησαν τους εαυτούς τους χωριστά από εκείνη τη «διεστραμμένη γενεά» που ήταν βυθισμένη σε αντιγραφικές θρησκευτικές παραδόσεις που τις μεταβίβασαν παραπλανημένοι προπάτορες. (Πράξεις 2:40· Γαλάτας 1:13-17· Ματθαίος 15:1-9) Το βάφτισμα με άγιο πνεύμα μαζί με το δώρο των γλωσσών ήταν μια απόδειξη ότι είχαν την αληθινή θρησκεία, και το γνώριζαν αυτό. Τώρα πρέπει να παραμείνουν «παρθένοι» σ’ αυτή τη θρησκεία.

26, 27. (α) Την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. ποιον αρραβωνιάστηκε η Χριστιανική εκκλησία μ’ έναν πνευματικό τρόπο; (β) Τι λέει ο Παύλος σαν ένας «φίλος του νυμφίου», στη 2 Κορινθίους 11:2-5;

²⁶ Εκείνη τη μέρα (6 Σιβάν, του 33 μ.Χ.) ήταν που η Χριστιανική εκκλησία αρραβωνιάστηκε και από τότε ήταν υποσχεμένη σε γάμο στον ουράνιο Νυμφίο, στον Ιησού Χριστό. Όλοι εκείνοι που προστέθηκαν μετά σ’ εκείνη την αρχική εκκλησία των 120 μαθητών στην Ιερουσαλήμ έγιναν μέρος εκείνης της μνηστευμένης τάξης και ήταν υποχρεωμένοι να κρατηθούν «παρθένοι». Σ’ αυτό το γεγονός αναφέρεται ο απόστολος Παύλος, όταν προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Κορίνθου να μη διαλύσουν τη μνηστεία τους με τον Ιησού Χριστό και παντρευτούν έναν ψεύτικο Χριστό. Μιλώντας για τον εαυτό του ο Παύλος σαν «φίλον του νυμφίου», με κάποιο τρόπο, λέει:

²⁷ «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν· φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνητε άλλο πνεύμα, το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον, το οποίον δεν εδέχθητε, καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν. Αλλά στοχάζομαι ότι δεν είμαι εις ουδέν κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων».—2 Κορινθίους 11:2-5.

28. Πώς ειπώθηκε στους μαθητές, και από τον Ιησού και από αγγέλους, ότι θα ερχόταν σαν ένας Ιουδαίος γαμπρός για να τους πάρει σπίτι του;

²⁸ Ο γάμος τους με τον παρθένο Νυμφίο στον ουρανό επρόκειτο να γίνει στο απροσδιόριστο μέλλον, κάποτε στο μακρινό μέλλον από τη μέρα της μνηστείας την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Πενήντα δύο μέρες πριν απ’ αυτό, τη βραδιά που προδόθηκε από τον άπιστο απόστολο, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο Ιησούς είχε πει στους πιστούς αποστόλους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. Και όπου εγώ υπάγω εξεύρετε, και την οδόν εξεύρετε». (Ιωάννης 14:2-4) Σαράντα δύο μέρες μετά απ’ αυτό, όταν ανέβαινε από το Όρος των Ελαιών στον ουρανό μπροστά στα μάτια μερικών από τους μαθητές του, εμφανίστηκαν σ’ αυτούς δύο άγγελοι και είπαν: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν». (Πράξεις 1:9-11) Επομένως, οι μαθητές γνώριζαν ότι, όπως ο Ιησούς τους είχε βεβαιώσει προηγουμένως, θα ερχόταν να τους πάρει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα του, όπως έκανε ένας Ιουδαίος γαμπρός τη νύχτα του γάμου.—Ιωάννης 14:1-3.

29. (α) Πότε άρχισε να βγαίνει η τάξη των «παρθένων» για να συναντήσει τον Νυμφίο; (β) Ποιο ερώτημα εγέρθηκε τώρα, και τι δείχνεται από το γεγονός ότι και τα δυο είδη των παρθένων ήταν ισάριθμα;

²⁹ Μ’ αυτή την προσδοκία του γάμου, η μνηστευμένη παρθένα τάξη προχώρησε να συναντήσει τον Νυμφίο, να τον υποδεχτεί και να ευφρανθεί μαζί του. Έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι, γιατί δε γνώριζαν ‘ούτε την ημέραν ούτε την ώραν’. (Ματθαίος 25:13) Πόσοι από αυτούς που ξεκίνησαν τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. και τις χιλιάδες εκείνων που ενώθηκαν μαζί τους αργότερα θα αποδείκνυαν ότι ήταν σαν τις «φρόνιμες» παρθένες της παραβολής, και πόσοι σαν τις «μωρές» ή άφρονες παρθένες; Στην παραβολή ο αριθμός των φρόνιμων είναι ίσος με τον αριθμό των μωρών, για να δείξει ότι υπήρχε ίση ευκαιρία για όλους που ξεκινούν, αλλά επίσης και για να μη δείξει ότι θα υπήρχαν περισσότερες από το ένα ή το άλλο είδος· το ζήτημα αφέθηκε αόριστο. Αλλά η παραβολή προείπε ότι δε θα αποδεικνύονταν άξιες να τους επιτραπεί να μπουν και να απολαύσουν το «δείπνον του γάμου του Αρνίου», όλες εκείνες που ξεκίνησαν σαν «παρθένοι».—Λουκάς 12:35-38.

30. (α) Τι ξεχώριζε τις φρόνιμες από τις μωρές παρθένες; (β) Ξεκίνησαν όλες με αναμμένα λυχνάρια, και ποιο ήταν το ζωτικό ερώτημα σ’ αυτή την περίπτωση;

³⁰ Τι ήταν λοιπόν εκείνο που ξεχώριζε τις φρόνιμες παρθένες από τις μωρές παρθένες; Αυτό: «Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών». (Ματθαίος 25:3, 4) Όλες τους όμως γνώριζαν ότι το να έχουν τα λυχνάρια τους αναμμένα μέχρι τέλους της υποδοχής θα ήταν ένα γνώρισμα γι’ αυτές, μια απόδειξη ότι άξιζαν να τους επιτραπεί η είσοδος στο γαμήλιο συμπόσιο. Έτσι, χρειάζονταν αρκετό λάδι για να διαρκέσει μέχρις ότου φτάσει η γαμήλια πομπή στο σπίτι του νυμφίου. Τι εξεικόνιζε το λάδι στην εκπλήρωση της παραβολής; Ξεκίνησαν να συναντήσουν τον νυμφίο πριν ανακοινωθεί η άφιξή του, και τα λυχνάρια τους έκαιγαν όταν ξεκίνησαν. Έτσι τότε τουλάχιστον υπήρχε λάδι στα λυχνάρια τους. Αλλά ήταν αρκετό για να κρατήσει τα λυχνάρια τους αναμμένα μέχρι να μπει η γαμήλια πομπή στο σπίτι του νυμφίου;

31, 32. (α) Ο σκοπός της παραβολής ήταν για να δείξει ποιο πράγμα σχετικά μ’ εκείνες τις συμβολικές «παρθένους»; (β) Ποια στάση αναμονής πρέπει να κρατήσουν, όπως διατυπώνεται από τον Παύλο στους Φιλιππησίους 3:20, 21;

³¹ Το λάδι ήταν φωτιστικό υγρό. Χωρίς αυτό το φιτίλι του λυχναριού δε θα έδινε ένα σταθερό και συνεχές φως. Τι συμβόλιζε το ότι κρατούσαν αναμμένο λυχνάρι πηγαίνοντας στο γαμήλιο συμπόσιο; Για να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση πρέπει να θυμούμαστε το σκοπό για τον οποίον ο Ιησούς είπε αυτή την παραβολή. Ο σκοπός ήταν να δείξει ότι όσοι επιθυμούσαν να εισέλθουν στον ουράνιο γάμο θα έπρεπε να έχουν ένα ορισμένο διακριτικό γνώρισμα, μια ορισμένη προσωπικότητα, και θα έπρεπε να τη διατηρήσουν ως το τέλος, άσχετα με το πότε θα ξεκινούσε η γαμήλια πομπή, πόσο διάστημα θα συνεχιζόταν και πότε τελικά θα έφτανε στο σπίτι του Νυμφίου για τη «νύμφη» του. Η τάξη της «βασιλείας των ουρανών», όσο θα βρισκόταν στη γη ανάμεσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, θα έπρεπε να παραμείνει «παρθένος» με πνευματικό τρόπο. Είχαν τις ελπίδες τους στραμμένες στον ουράνιο Νυμφίο, και αυτή η στάση δεν τους επέτρεπε να μολυνθούν με τον ακάθαρτο κόσμο. Πρέπει «να ακολουθούν το Αρνίον όπου αν υπάγη». (Αποκάλυψις 14:4) Πρέπει να διατηρηθούν όπως ο απόστολος Παύλος, που είπε:

³² «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν, διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν».—Φιλιππησίους 3:20, 21.

33. (α) Πόσον καιρό πρέπει να διατηρήσουν αυτή την πνευματική παρθενία, για να αποδειχτούν άξιοι για ποιο πράγμα; (β) Πώς μίλησε ο Ιησούς για το ότι αντανακλούν αυτή την επιδοκιμασμένη κατάστασή τους;

³³ Έτσι η πνευματική τους παρθενία διατηρείται λόγω της επιθυμίας και της αποφασιστικότητάς τους να αποδειχτούν άξιοι για να τους δεχτεί ο ουράνιος Νυμφίος σαν «νύμφη» του. Η καθημερινή τους ζωή πρέπει να το δείχνει αυτό μέσα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου της ανθρωπότητας. Στην επί του Όρους Ομιλία του το έτος 31 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός ο Νυμφίος είπε στους μαθητές του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή· ουδέ ανάπτουσι λύχνον και θέτουσιν αυτόν υπό το μόδιον, αλλ’ επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία. Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς».—Ματθαίος 5:14-16.

34. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στους Φιλιππησίους 2:14-16, πώς έπρεπε να λάμπουν οι Χριστιανοί;

³⁴ Ο απόστολος Παύλος επίσης είπε στους συγχριστιανούς του: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων, διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής, διά καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού, ότι δεν έτρεξα εις μάτην ουδέ εις μάτην εκοπίασα».—Φιλιππησίους 2:14-16.

35. Έτσι λοιπόν, τι συμβολίζεται από το ότι οι παρθένες κρατούσαν ψηλά τα αναμμένα λυχνάρια τους, και αυτό το έκαναν γιατί περίμεναν τι;

³⁵ Για να λάμπει η τάξη της «βασιλείας των ουρανών» σαν «το φως του κόσμου», πρέπει να ενασχολούνται στα «καλά έργα» που δοξάζουν τον ουράνιο Πατέρα· πρέπει να κάνουν τα πάντα χωρίς γογγυσμούς και αντιλογίες, να τηρούνται άμεμπτοι και αθώοι όσον αφορά τη Χριστιανική τους ζωή, αποδεικνύοντας ότι είναι χωρίς κηλίδα σαν παιδιά του Θεού. Και θα πρέπει να το κάνουν αυτό καθώς αναμένουν την έλευση του Νυμφίου για να τους πάρει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα του. Όλα αυτά που κάνουν προεικονίστηκαν από το ότι οι παρθένες κρατούσαν ψηλά τα αναμμένα λυχνάρια τους. Αυτό είναι κάτι που θα ευφράνει τον Νυμφίο ανάμεσα στη σκοτεινή νύχτα του κόσμου.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

36. Τι εξεικονίζει το ‘λάδι’, σαν φωτιστικό υγρό;

³⁶ Τι συμβολίζει λοιπόν, το λάδι, το φωτιστικό υγρό; Συμβολίζει εκείνο που κάνει την τάξη της «βασιλείας των ουρανών» να λάμπουν σαν φωστήρες μέσα σ’ έναν σκοτεινό κόσμο. Σύμφωνα με αυτό, θα εξεικόνιζε τον «λόγον της ζωής» τον οποίο θα πρέπει να κρατάνε γερά· γιατί είναι γραμμένο: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου». (Ψαλμός 119:105) «Η φανέρωσις των λόγων σου φωτίζει· συνετίζει τους απλούς». (Ψαλμός 119:130) Σαν σύμβολο, το ‘λάδι’ θα συμβόλιζε επίσης το άγιο πνεύμα του Θεού, γιατί αυτή η αόρατη ενεργός δύναμη του Θεού βοηθάει κάποιον να κατανοήσει το Λόγο του Θεού. (Ιωάννης 16:13) Επίσης, αυτό το άγιο πνεύμα σ’ έναν Χριστιανό εκδηλώνεται με τους καρπούς του πνεύματος που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, καλοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. (Γαλάτας 5:22, 23) Ένα τέτοιο πνευματικό ‘λάδι’ έχει φωτιστική δύναμη.

37. Τι εξεικονίζει το γεγονός ότι οι παρθένες είχαν μια ποσότητα λαδιού στα ‘δοχεία’ τους, και πώς συμβαίνει αυτό;

³⁷ Στην παραβολή, οι ‘παρθένες’ έπρεπε να έχουν ένα απόθεμα λαδιού στα δοχεία τους, από τα οποία θα μπορούσαν να χύσουν μέσα στα λυχνάρια που κρατούσαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν τα σώματά τους ‘δοχεία’ με το να πιουν το λάδι και μετά να το εξεμέσουν στα λυχνάρια όταν θα το χρειάζονταν για να τα κρατήσουν αναμμένα. Ωστόσο, έχοντας τα ‘δοχεία’ γεμάτα με λάδι σήμαινε ότι είχαν μια ποσότητα λαδιού στην κατοχή τους, όχι βέβαια, μέσα στα σώματά τους, σαν δοχεία. Έτσι η τάξη της «βασιλείας των ουρανών» έχει στην κατοχή της, ναι, έχει μέσα της, ένα απόθεμα από το Λόγο και το άγιο πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό τα ‘δοχεία’ στην παραβολή εξεικονίζουν τα ίδια τα μέλη της τάξης των «παρθένων» σαν τους κατόχους του συμβολικού ‘λαδιού’. Χρειάζονται πραγματικά μια επαρκή ποσότητα από τέτοιο ‘λάδι’ καθώς βγαίνουν να συναντήσουν τον Νυμφίο και να ενωθούν μαζί του στην πομπή.

38. Τι, λοιπόν, συμβολίζουν τα λυχνάρια των παρθένων, και με ποιο τρόπο φέγγουν;

³⁸ Στην παραβολή, οι δέκα παρθένες χρησιμοποίησαν λυχνάρια λαδιού για να λαμπρύνουν το νυχτερινό σκηνικό. Τι συμβολίζουν λοιπόν, εκείνα τα λυχνάρια στην εκπλήρωση της παραβολής σήμερα; Το ίδιο πράγμα όπως και τα ‘δοχεία’ με το λάδι, γιατί τα αρχαία λυχνάρια περιείχαν φωτιστικό λάδι όπως και τα ‘δοχεία’ με το απόθεμα του λαδιού. Τα μέλη της τάξης της «βασιλείας των ουρανών» είναι οι ίδιοι τα συμβολικά λυχνάρια. Όχι ότι καταπίνουν το λάδι και κατόπιν χύνουν λάδι πάνω τους για να βάλουν φωτιά στον εαυτό τους και να γίνουν «ζωντανοί πυρσοί» που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της πομπής σαν αυτοθυσιαστικοί μάρτυρες για να τιμήσουν τον Νυμφίο. Όχι, αλλά είναι γεμάτοι με τον διαφωτιστικό Λόγο του Θεού και το άγιό του πνεύμα, κι αυτό τους κάνει να λάμπουν με πνευματικό τρόπο για την τιμή του ένδοξου ουράνιου Νυμφίου. Οι ίδιοι, είναι «φωστήρες στον κόσμο» γιατί έχουν πνευματικές ιδιότητες. Λόγω του τρόπου ζωής που κάνουν κάτω από την επιρροή του Λόγου του Θεού και του πνεύματός του, λάμπουν για τη δόξα Του.

39. (α) Γιατί δε γνώριζαν οι ‘παρθένες’ πόσο έπρεπε να περιμένουν για τον νυμφίο; (β) Τι βρήκαν λοιπόν οι φρόνιμες παρθένες ότι ήταν σωστό να κάνουν;

³⁹ Εφόσον καμιά ώρα της νύχτας δεν ορίζεται κατά την οποία ο νυμφίος θα άφηνε το σπίτι στο οποίο τού είχε δοθεί η ‘νύμφη’ και θα οδηγούσε πίσω την πομπή στο δικό του σπίτι για να αρχίσει την έγγαμη ζωή, οι παρθένες της παραβολής δε γνώριζαν ακριβώς πόσο θα έπρεπε να περιμένουν ωσότου εμφανιστεί ο νυμφίος. Έτσι δε γνώριζαν πόσο χρόνο θα έπρεπε να κρατάνε τα λυχνάρια τους αναμμένα. Θα ήταν λοιπόν σοφό από μέρους τους όχι μόνο να έχουν τα λυχνάρια τους γεμάτα με λάδι αλλά και τα δοχεία τους επίσης με επιπλέον λάδι. Οι «φρόνιμες» παρθένες το είδαν αυτό και «έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον», μαζί με τα αναμμένα λυχνάρια τους. Οι «μωρές» παρθένες δεν το έκαναν αυτό, και η αφροσύνη τους έγινε φανερή στον ορισμένο καιρό.

40. (α) Σ’ εκπλήρωση της παραβολής, πώς η τάξη των «φρονίμων» παρθένων πήραν λάδι μαζί τους στα δοχεία τους; (β) Πώς τους βοηθάει αυτό ν’ αποδειχτούν αληθινοί στη μνηστεία τους με τον Νυμφίο τους;

⁴⁰ Στην εκπλήρωση της παραβολής, εκείνοι που προεικονίζονται από τις πέντε «φρόνιμες» παρθένες παίρνουν μαζί τους περισσότερο λάδι στα δοχεία τους, να το πούμε έτσι, γεμίζοντας τους εαυτούς τους με το Λόγο του Θεού, έχοντάς τον στις διάνοιές τους και στις καρδιές τους μέσω ιδιωτικής προσωπικής μελέτης, με παρακολούθηση Χριστιανικών συναθροίσεων όπου διδάσκεται και εξετάζεται ο Λόγος του Θεού και με το να χρησιμοποιούν αυτό το Λόγο του Θεού καθώς τον μοιράζονται με άλλους. Προσεύχονται για το πνεύμα του Θεού και ζητούν να είναι συνεχώς «πληρούμενοι διά του πνεύματος». (Εφεσίους 5:18) Σε οποιονδήποτε μελλοντικό καιρό επείγουσας ανάγκης αυτή η πληρότητα του πνευματικού «ελαίου» θα τους βοηθούσε να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους υπομονής και να συνεχίσουν να λάμπουν σαν το «φως του κόσμου» σε απόδειξη ότι κρατούνταν πιστοί στη μνηστεία τους με τον ουράνιο Νυμφίο.

«ΕΝΩ ΕΒΡΑΔΥΝΕ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ»

41. (α) Πότε έγιναν οι Εθνικοί μέρος της τάξης της «αγνής παρθένου» που βγήκε να συναντήσει τον Νυμφίο; (β) Εξαιτίας αυτού που συνέβη στους Ιουδαίους το 70 μ.Χ., μήπως συνάντησαν τότε οι ‘παρθένες’ τον Νυμφίο;

⁴¹ Το φθινόπωρο του έτους 36, μ.Χ., η πόρτα ανοίχτηκε για τους απερίτμητους μη Ιουδαίους, τους Εθνικούς, να προσηλυτιστούν στη Χριστιανοσύνη δηλαδή στη ‘καθαρή και αμόλυντη θρησκεία’ από την άποψη του Θεού. Αυτοί οι Εθνικοί που πίστεψαν έλαβαν το άγιο πνεύμα του Θεού και τα δώρα του όπως και οι Ιουδαίοι πιστοί τη μέρα της Πεντηκοστής το 33 μ.Χ. (Πράξεις 10:1 μέχρι 11:18· 15:7-19) Έτσι κι αυτοί επίσης έγιναν μέρος της τάξης της «αγνής παρθένου» που είναι ‘υποσχεμένη για γάμο’ στον Χριστό. (2 Κορινθίους 11:2) Από τότε κι έπειτα είχαν μέρος στην εκπλήρωση της παραβολής των «δέκα παρθένων» και για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της παραβολής, «λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου». Το έτος 70 μ.Χ. η πόλη της Ιερουσαλήμ και ο υπέρλαμπρος ναός της καταστράφηκαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες, αλλά αν και εκείνη η φοβερή καταστροφή ήταν έκφραση της κρίσης του Θεού εναντίον των άπιστων, αντίχριστων Ιουδαίων, η τάξη της «αγνής παρθένου» δε συνάντησε τον ουράνιο Νυμφίο τον οποίο είχε βγει να υποδεχτεί.—Λουκάς 21:20-24· Ματθαίος 24:15-22· Μάρκος 13:14-20.

42, 43. (α) Προς το τέλος του πρώτου αιώνα, ποια αποκάλυψη θα πρέπει να ενθάρρυνε την τάξη της «αγνής παρθένου» στην ελπίδα της, αλλά πώς τελείωνε εκείνη η αποκάλυψη; (β) Σε ποιου την παρουσία αναφερόταν ήδη ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή που έγραψε αργότερα;

⁴² Πέρασαν χρόνια, και προς το τέλος του πρώτου αιώνα μ.Χ. περίπου το έτος 96 μ.Χ., ο απόστολος Ιωάννης έλαβε τη θαυμάσια Αποκάλυψη με ό,τι επρόκειτο ν’ αποκαλύψει για τον ουράνιο Νυμφίο τον Ιησού Χριστό και τη «νύμφη» του, που εικονιζόταν σαν η Νέα Ιερουσαλήμ. (Αποκάλυψις 21:1 μέχρι 22:17) Αυτό πρέπει να ήταν μια απερίγραπτη ενθάρρυνση στην τάξη της «αγνής παρθένου» που ενέμενε ακόμη στην ελπίδα της να συναντήσει τον επιστρέφοντα Νυμφίο. Ωστόσο, ο ουράνιος Νυμφίος έκλεισε εκείνη την Αποκάλυψη, λέγοντας: «Λέγει ο μαρτυρών ταύτα. Ναι, έρχομαι ταχέως». Σε απάντηση, ο ηλικιωμένος απόστολος είπε: «Αμήν, Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού», και μετά ο Ιωάννης πρόσθεσε τελειώνοντας: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών». (Αποκάλυψις 22:20, 21) Πιθανόν δύο χρόνια μετά απ’ αυτό, το 98 μ.Χ. περίπου, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε την πρώτη από τις τρεις επιστολές του, και σ’ αυτήν είπε:

⁴³ «Παιδία, έσχατη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα». «Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει αυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν. Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται».—1 Ιωάννου 2:18· 5:18, 19.

44. (α) Για τον ερχομό ποιου άνοιξε το δρόμο ο μετέπειτα θάνατος του Ιωάννη; (β) Τον καιρό εκείνο πόσο δυνατά θα έπρεπε να φώτιζαν τα αναμμένα λυχνάρια της τάξης των «δέκα παρθένων», και ποια ελπίδα υπήρχε για να συναντήσουν τον Νυμφίο;

⁴⁴ Σύντομα μετά από το γράψιμο των τριών επιστολών του και της αφήγησης της ζωής του Ιησού γνωστής σαν Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο ηλικιωμένος απόστολος θα πρέπει να πέθανε, χωρίς αμφιβολία ο τελευταίος από τους «δώδεκα αποστόλους του Αρνίου». Ο θάνατος του Ιωάννη θα επέτρεπε επομένως το βαθμιαίο άνοιγμα της πόρτας για τον ερχομό, όχι του Χριστού του Νυμφίου, αλλά του αντίχριστου, για τον οποίο είχε προειδοποιήσει ο Ιωάννης. (2 Θεσσαλονικείς 2:7, 8) Τότε το «φως του κόσμου» σχεδόν έσβησε. Τα συμβολικά «λυχνάρια» της τάξης που εξεικονίστηκε από τις «δέκα παρθένες» πρέπει να έφεγγαν πολύ λίγο. Πραγματικά, ο αριθμός των αληθινών «παρθένων» θα πρέπει να έγινε πολύ μικρός. Εκείνο που θα απορρόφησε αυτούς που απλώς ομολογούσαν ότι ήταν Χριστιανοί, θα ήταν άλλα ενδιαφέροντα, κοσμικά και υλικά ενδιαφέροντα, και όχι η επιθυμία για την επιστροφή του Κυρίου Ιησού, αφού περνούσε τόσο πολύς καιρός κι ακόμη δεν είχε εμφανιστεί.

45. Πώς εκπληρώθηκε το «και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο», ιδιαίτερα στον καιρό του Κωνσταντίνου;

⁴⁵ Αυτό ήταν εκείνο που προείπε η παραβολή των δέκα παρθένων μ’ αυτά τα λόγια: «Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο». (Ματθαίος 25:5) Παρόμοια, μέσα στον Χριστιανικό όμιλο που ομολογούσε ότι είναι η Χριστιανική εκκλησία, τα μέλη άρχισαν να κουράζονται περιμένοντας τον ερχομό του Νυμφίου. Πραγματικά, με τη λεγόμενη «μεταστροφή» του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την ανακήρυξη από μέρους του της καθ’ ομολογίαν Χριστιανοσύνης των ημερών του σαν επίσημης Θρησκείας του Κράτους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, φάνηκε σαν να μη χρειαζόταν η επιστροφή του Χριστού. Ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος είχε τώρα ιδρυθεί, και πολλοί από τους θρησκευτικούς επισκόπους των εκκλησιών συμμάχησαν με το Ρωμαϊκό Κράτος και άρχισαν να βασιλεύουν με μια θρησκευτική έννοια. Όχι μόνο οι γνήσιοι απόστολοι του Ιησού Χριστού είχαν κοιμηθεί στο θάνατο, αλλά και αυτοί οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί επίσκοποι κοιμήθηκαν ως προς τη Χριστιανική τους ευθύνη και την ανάγκη να διατηρήσουν τη Χριστιανική εκκλησία αγνή, απαλλαγμένη από τις φιλοσοφίες και τις παραδόσεις ανθρώπων, και την ανάγκη να κρατηθούν απόλυτα αγνοί και ακηλίδωτοι από τον κόσμο σε μια καθαρή, αμόλυντη μορφή λατρείας μπροστά στον Θεό.

46. (α) Πώς μοιάζει ο ύπνος της τάξης των «δέκα παρθένων» μ’ αυτό που προείπε ο Ιησούς στην παραβολή για το σίτο και τα ζιζάνια; (β) Πόσο θα διαρκούσε ο πνευματικός ύπνος, και σε ποιο καιρό θα εκπληρωνόταν το τελευταίο χαρακτηριστικό της παραβολής;

⁴⁶ Αυτή η θρησκευτική κατάσταση φαίνεται να μοιάζει μ’ αυτό που εξεικονίστηκε από την παραβολή του Ιησού για το σίτο και τα ζιζάνια, στην οποία είπε: «Ομοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού· αλλ’ ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν». (Ματθαίος 13:24, 25) Μόνο μετά από μια μακρά περίοδο αύξησης θα ερχόταν ο θερισμός και ο καιρός για να έρθει ο «άνθρωπος» της παραβολής στο έργο τού θερισμού και να διατάξει να ξεριζωθούν τα ζιζάνια και να συναχθεί ο αγνός «σίτος» στις αποθήκες του. Είναι ενδιαφέρον, ότι όταν ο Ιησούς εξήγησε όλη αυτή την παραβολή χρησιμοποίησε την ίδια έκφραση που χρησιμοποίησαν οι απόστολοί του όταν του έθεσαν την ερώτηση που αναφέρεται στο Ματθαίος 24:3. Ο Ιησούς είπε: «Ο θερισμός είναι συντέλεια ενός συστήματος πραγμάτων». (Ματθαίος 13:39, ΜΝΚ ) Μέχρι τη συντέλεια του κοσμικού συστήματος θα περνούσε ακόμη πολύς καιρός, και ο ύπνος που προειπώθηκε στην παραβολή των «δέκα παρθένων» αποδείχτηκε κι αυτός επίσης μεγάλης διάρκειας. Η εκπλήρωση των τελικών χαρακτηριστικών της παραβολής των παρθένων επρόκειτο να είναι μέρος του «σημείου» ότι βρισκόμαστε στη «συντέλεια του αιώνος».

[Υποσημείωση]

Κεφάλαιο 11

«Ιδού ο Νυμφίος»!

 1. Στη διάρκεια αυτού του απροσδιόριστα μακρού ύπνου των «δέκα παρθένων», από τη μεριά ποιων θα υπήρχαν κινήσεις, και ιδιαίτερα μετά από ποια θρησκευτική αφύπνιση;

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ του απροσδιόριστα μακρού ύπνου που προείπε ο Ιησούς στην παραβολή του, θα γίνονταν μερικές κινήσεις από μέρους των συμβολικών «παρθένων», και ιδιαίτερα από μέρους των «φρόνιμων» παρθένων που είχαν μαζί τους στα δοχεία τους επιπλέον απόθεμα από λάδι. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα μετά τη θρησκευτική αφύπνιση που έγινε στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα μ.Χ. και τη σθεναρή προσπάθεια που κατέβαλε η Ευρώπη για να επιστρέψει στις θεόπνευστες Άγιες Γραφές σαν το μόνο βιβλίο θείας αλήθειας, τον αληθινά εμπνευσμένο οδηγό για τους ακολούθους του Χριστού του Νυμφίου. Η υπόσχεση που έδωσε ο Χριστός για την επάνοδό του έκανε μεγάλη εντύπωση στους ειλικρινείς αναγνώστες και μελετητές της Βίβλου. Είδαν πως αυτή η δεύτερη έλευση θα γινόταν προτού αρχίσει η υποσχεμένη Χιλιετία, η οποία χιλιετία θα χαρακτηριζόταν από το δέσιμο του Σατανά και τη φυλάκισή του στην «άβυσσο».

 2. Πώς ο Λουθηρανός θεολόγος Γ. Α. Μπένγκελ έπαιξε κάποιο ρόλο σ’ αυτές τις κινήσεις θρησκευτικά;

² Για παράδειγμα, στο πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα εμφανίστηκε ένας Λουθηρανός θεολόγος που λεγόταν Γιόχαν Άλμπρεχτ Μπένγκελ, ο οποίος γεννήθηκε στο Βίννενντεν στο Βύρττενμπεργκ της Γερμανίας το 1687 και πέθανε το 1752 μ.Χ. Έγραψε πολλά βιβλία για τις Άγιες Γραφές. Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (ενδέκατη έκδοση) λέει σχετικά μ’ αυτά:

Τα πιο σπουδαία είναι: Το Όρντο Τεμπόρουμ [Η Διάταξη των Καιρών], μια πραγματεία πάνω στη χρονολογία των Γραφών, στην οποία κάνει εικασίες σχετικά με το τέλος του κόσμου, και μια Ερμηνεία της Αποκάλυψης η οποία ήταν πολύ δημοφιλής για ένα διάστημα στη Γερμανία, και μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες.—Τόμος 3, σελίδα 737.

Η Εγκυκλοπαίδεια ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ λέει σχετικά με τον Μπένγκελ:

Τα σχετικά με τις χρονολογίες έργα του, η προσπάθειά του να προσδιορίσει τον «αριθμό του θηρίου», η χρονολογία της «χιλιετίας» (ήταν θετικός προσδιορίζοντας την αρχή της χιλιετίας στο έτος 1836), κλπ., έχουν μάλλον μειώσει τη φήμη του σχετικά με τη σοβαρότητα της κρίσης του.—Τόμος 1, σελίδες 749, 750.

 3. (α) Γιατί τα δημοσιευμένα συγγράμματα του Μπένγκελ δεν αποδείχτηκαν ότι ήταν η μεσονύχτια κραυγή για τον Νυμφίο; (β) Πώς έγινε μια άλλη κίνηση με τον Ουίλιαμ Μίλλερ από το Πίττσφιλντ της Μασσαχουσέττης;

³ Ωστόσο, τα δημοσιευμένα συγγράμματα του Μπένγκελ στο πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα δεν απέδειξαν ότι ήταν η μεσονύχτια κραυγή: «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται, εξέλθετε εις απάντησιν αυτού». (Ματθαίος 25:6) Όσοι ακολούθησαν τις εκδόσεις του Μπένγκελ και ενήργησαν σύμφωνα μ’ αυτές δε συνάντησαν τον ουράνιο Νυμφίο το έτος 1836 μέσω μιας ορατής επανόδου Του στη σάρκα. Στο πέρασμα του χρόνου έγιναν κι άλλες κινήσεις ανάμεσα σ’ εκείνους τους Χριστιανούς οι οποίοι ομολογούσαν ότι αποτελούσαν την τάξη της «αγνής παρθένου», ιδιαίτερα σε σχέση με έναν άντρα ο οποίος γεννήθηκε στο Πίττσφιλντ της Μασσαχουσέττης, των Ηνωμένων Πολιτειών, το 1781. Ο άντρας αυτός ήταν ο Γουίλιαμ Μίλλερ ο οποίος έγινε ο ιδρυτής των λεγόμενων Μιλλεριστών ή Αντβεντιστών. Η Εγκυκλοπαίδεια ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ στον 6ο Τόμο στη σελίδα 271 λέει:

Γύρω στο 1833 όταν κατοικούσε στο Λόου Χάμπτον, της Νέας Υόρκης, άρχισε την καριέρα του σαν απόστολος του νέου δόγματος το οποίο δίδασκε ότι ο κόσμος έφτανε στο τέλος του το 1843. Το κύριο επιχείρημά του γι’ αυτή την πεποίθησή του σχετιζόταν με τον τερματισμό των 2300 ημερών του Δανιήλ 8:14, τις οποίες υπολόγιζε σαν έτη. Έπειτα, θεωρώντας τις εβδομήντα εβδομάδες του Δανιήλ 9:24 σαν το κλειδί για τη χρονολόγηση των 2300 ημερών του προηγούμενου κεφαλαίου και χρονολογώντας τις περιόδους 457 π.Χ. όταν ο Αρταξέρξης που ήταν βασιλιάς της Περσίας έστειλε τον Έσδρα από την αιχμαλωσία του για να αποκαταστήσει στην Ιερουσαλήμ το Ιουδαϊκό καθεστώς (Έσδρας 7), και τερματίζοντας τις εβδομήντα εβδομάδες, όπως κάνουν γενικά οι σχολιαστές, στο 33 μ.Χ. με τη σταύρωση του Χριστού, βρήκε ότι το υπόλοιπο από τις 2300 μέρες, που ήταν 1810, θα τελείωνε το 1843. Για δέκα χρόνια υποστήριζε αυτή την άποψη, και κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό ακολούθων, οι οποίοι λέγεται ότι έφτασαν τις πενήντα χιλιάδες, που περίμεναν με ευπιστία την προσδιορισμένη μέρα. Επειδή, όμως, το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο με τη διδασκαλία του αποστόλου τους, οι Αντβεντιστές, όπως αποκαλούνται μερικές φορές, εγκατέλειψαν σιγά-σιγά τον Μίλλερ. Πέθανε στο Λόου Χάμπτον, της Κομητείας Ουάσινγκτον της Νέας Υόρκης στις 20 Δεκεμβρίου 1849.

 4. (α) Πώς η κίνηση του Μίλλερ δεν αποδείχτηκε ότι ήταν η μεσονύχτια κραυγή; (β) Τριάντα χρόνια αργότερα, τι ανακάλυψε ένας ανεξάρτητος όμιλος σπουδαστών της Γραφής για τη δεύτερη έλευση του Χριστού;

⁴ Προφανώς, λοιπόν, η εμφάνιση του Μιλλεριτικού κινήματος δεν αποδείχτηκε πως ήταν η μεσονύχτια κραυγή, «Ιδού, ο νυμφίος έρχεται»! Ο ουράνιος Νυμφίος δεν εμφανίστηκε ορατά με σάρκα σ’ εκείνους τους Αντβεντιστές για να τους αρπάξει στον αέρα για να πάνε το 1843 στην ουράνια κατοικία που ήθελαν. Ωστόσο, η μελέτη της Βίβλου συνεχίστηκε. Τριάντα χρόνια αργότερα υπήρχε ένας μικρός όμιλος αντρών, οι οποίοι δεν είχαν καμιά σχέση με τους Αντβεντιστές ούτε συνδέονταν με κάποια από τις θρησκευτικές αιρέσεις του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, και αυτός ο όμιλος μελετούσε τις Άγιες Γραφές στο Πίτσμπουργκ (Αλλεγκένυ), της Πενσυλβανίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μελετούσαν ανεπηρέαστα ώστε να αποφύγουν να δουν τη Βίβλο με δογματική προκατάληψη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, που μόλις είχε κλείσει τα είκοσί του χρόνια. Φυσικά, αυτοί ενδιαφέρονταν ζωηρά για τη δεύτερη έλευση του ουράνιου Νυμφίου, του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, οι Βιβλικές τους μελέτες τούς οδήγησαν ν’ ανακαλύψουν ότι η επάνοδος του Χριστού θα ήταν αόρατη, όχι ορατή με σάρκα σαν υλοποιημένου άντρα, αλλά αόρατη στο πνεύμα, αφού δεν ήταν πια σάρκα και αίμα. Η άφιξή του λοιπόν θα ήταν αόρατη στους ανθρώπους, και αυτή η άφιξη θα ήταν η αρχή της αόρατης παρουσίας του. Αλλά η άφιξη αυτή θα γινόταν φανερή από άλλα αποδεικτικά στοιχεία.

«ΕΠΤΑ ΚΑΙΡΟΙ»— «ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»

 5. Στην πορεία των μελετών τους, ποια χρονική περίοδο που ανέφερε ο Ιησούς εξέτασαν, και, το 1876, τι δημοσίευσε ο Ρώσσελ για το τέλος αυτής της περιόδου;

⁵ Καθώς αυτοί οι ερευνητικοί σπουδαστές συνέχιζαν τις μελέτες τους εξέτασαν τους «καιρούς των Εθνών», τους οποίους ανέφερε ο Ιησούς στο Λουκάς 21:24 και συνέδεσαν αυτούς τους Καιρούς των Εθνών με τους «επτά καιρούς» που αναφέρονται τέσσερις φορές στο Δανιήλ, κεφάλαιο τέταρτο, εδάφια 16, 23, 25, 32. Ποια καθόρισαν αυτοί οι σπουδαστές της Γραφής ότι θα ήταν η χρονολογία κατά την οποία θα τέλειωναν νόμιμα ενώπιον του Θεού