Γιατί οι Αλλαγές στις Κυβερνήσεις του Κόσμου από το 1914;

 1. (α) Τι συνέβη στις κυβερνήσεις από το 1914; (β) Τι είπαν οι παρατηρηταί της ιστορίας για το 1914;

ΣΗΜΕΡΑ είναι καιρός που συστήματα, τα οποία έχουν εγκατασταθή με τον πιο σταθερό τρόπο, ατονούν ή μεταβάλλουν ριζικά τις αρχές των και τη διάρθρωσί των για ν’ αποφύγουν την πλήρη πτώσι. Μάρτυρες τούτου είναι η παρακμή του αποικιοκρατικού συστήματος και η ανησυχία και αστάθεια που εδημιούργησαν τα υψούμενα κύματα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Οξυδερκείς κριτικοί της ιστορίας και των υποθέσεων του κόσμου παρατηρούν ότι το σημείο στροφής στις υποθέσεις των ανθρώπων, ειδικώς ως προς τις κυβερνήσεις, εσημειώθη από το έτος 1914. Εκφράσειςa όπως «το σημείον στροφής των καιρών μας», «μια διαχωριστική γραμμή στην ιστορία», «από τον ‘χρυσούν αιώνα’ σε μια ηφαιστειώδη εποχή», «Το τελευταίο εντελώς ομαλό έτος στην ιστορία ήταν το 1913», «Από το 1914 και εντεύθεν ο κόσμος, ωσάν μεθυσμένος τρικλίζει προς την καταστροφή», είναι ρήσεις τέτοιων ανδρών που αφορούν το έτος 1914.

 2. Υπάρχει τρόπος να βρούμε γιατί τέτοιες ριζικές μεταβολές λαμβάνουν χώρα, και μπορεί να προκύψη κάποια παρηγορία με το να βρεθή η απάντησις;

² Δεν θα υπήρχε παρηγορία σ’ αυτά τα λόγια, αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά, ο Θεός πάσης παρηγορίας, μας έχει δώσει πλήρη απάντησι στα ερωτήματα που εγείρονται όσον αφορά την αιτία αυτών των μεταβολών, αν υπάρχη ή όχι σκοπός όπισθεν αυτών, και όσον αφορά την έκβασι. Δεν είναι απλώς χάριν της ιστορίας το ότι αυτός διεφύλαξε το υπόμνημα του βασιλείου του Ιούδα με το θλιβερό του τέλος. Τούτο έγινε για να μπορούμε να λάβωμε ορθή απάντησι σ’ αυτές ακριβώς τις ερωτήσεις και να έχωμε ένα ασφαλή, αξιόπιστο οδηγό σε περίπτωσι που τίποτε άλλο δεν είναι βέβαιο.

 3. (α) Πώς ο θρόνος του Δαβίδ ήταν «θρόνος του Ιεχωβά»; (β) Επρόκειτο μήπως ο θρόνος του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ να είναι η έδρα μονίμου παγκοσμίου κυβερνήσεως;

³ Ο Θεός επολιτεύετο με το βασίλειον του Ιούδα για να εξεικονίση πράγματα, που θα ελάμβαναν χώραν σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Εγκατέστησε τον θρόνο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ, εκαλείτο δε «θρόνος του Ιεχωβά». Αλλά ήταν απλώς τυπικός, διότι κανένας επίγειος θρόνος δεν μπορούσε πράγματι να είναι του κυριάρχου Άρχοντος του σύμπαντος, του Θεού του ιδίου. Εδείκνυε ότι επρόκειτο να υπάρξη Ένας πολύ μεγαλύτερος του Δαβίδ, που θα κατείχε μονίμως τον θρόνο της παγκοσμίου κυριαρχίας. Τούτο επιβεβαιώνεται από τον ίδιο τον Δαβίδ, καθώς ομιλεί προφητικώς περί της Βασιλείας που επρόκειτο να έλθη.—Ψαλμ. 110:1, 2· Λουκ. 20:41-44· Πράξ. 2:32-36.

 4. (α) Αν ο θρόνος της γραμμής του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ είχε εγκατασταθή από τον Ιεχωβά, γιατί ανετράπη; (β) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ανατροπής της Ιερουσαλήμ επί των εχθρών του Θεού και των φίλων του;

⁴ Ο Ιεχωβά Θεός κρατούσε την παγκόσμιο κυριαρχία ή την παγκόσμιο εξουσία στα χέρια του. Εφ’ όσον οι βασιλείς του Ιούδα ήσαν πιστοί, καμμιά κυβέρνησις στον κόσμο δεν μπορούσε να τους ανατρέψη· αλλ’ ήλθε ο καιρός που ο Ιεχωβά απεφάσισε την ανατροπή του Ιούδα διότι έγινε πονηρός όπως τα ειδωλολατρικά έθνη και δεν αντανακλούσε πια τις δίκαιες ιδιότητες της κυριαρχίας Του. Αυτό, εννοείται, επέφερε όνειδος στο όνομα του Θεού και παρείχε στα έθνη μια φαινομενική αιτία δυσφημήσεώς του. (Ιεζ. 36:20) Εκείνοι, που πράγματι επιθυμούσαν να ζουν κάτω από τη δίκαιη κυριαρχική κυβέρνησι του Θεού, απεγοητεύθησαν διότι ο Θεός επέτρεψε στη Βαβυλώνα να οδηγήση σε αιχμαλωσία τον Ιούδα και εν συνεχεία να υποστή ονειδισμόν. Αυτή η λυπηρή κατάστασις συνωψίσθη αισθηματικά από τον ψαλμωδό των:

 5. Πώς τα αισθήματα εκείνων, οι οποίοι επιθυμούσαν την κυβέρνησι του Θεού, διετυπώθησαν από τους Ιουδαίους αιχμαλώτους στην Βαβυλώνα;

⁵ «Επί των ποταμών της Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν, και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών. Επί τας ιτέας εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τας κιθάρας ημών. Διότι οι αιχμαλωτίσαντες ημάς εκεί εζήτησαν παρ’ ημών λόγους ασμάτων· και οι ερημώσαντες ημάς, ύμνον, λέγοντες, Ψάλατε εις ημάς εκ των ωδών της Σιών. Πώς να ψάλωμεν την ωδήν του Ιεχωβά επί ξένης γης; Εάν σε λησμονήσω, Ιερουσαλήμ, ας λησμονήση η δεξιά μου! Ας κολληθή η γλώσσά μου εις τον ουρανίσκον μου, εάν δεν σε ενθυμώμαι· εάν δεν προτάξω την Ιερουσαλήμ εις την αρχήν της ευφροσύνης μου! . . . Θυγάτηρ Βαβυλώνος, η μέλλουσα να ερημωθής, μακάριος όστις σοι ανταποδώση την ανταμοιβήν των όσα έπραξας εις ημάς! Μακάριος όστις πιάση και ρίψη τα νήπιά σου επί την πέτραν!»—Ψαλμ. 137:1-9, ΜΝΚ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

 6. (α) Πώς ο ανωτέρω αναφερόμενος ψαλμωδός μπορούσε να πη ότι η Βαβυλών θέλει ερημωθή; (β) Πώς ο Θεός περιέγραψε την πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων; (γ) Θα έπεφτε η αρχαία η Βαβυλών από την βασιλεία του Θεού;

⁶ Αυτοί οι Ιουδαίοι εγνώριζαν από τις προφητείες του Ησαΐα και Ιερεμία ότι η Βαβυλών θα ανετρέπετο. (Ησ. 47:1-3· Ιερεμ. 51:1-4) Οι προφητείες του Δανιήλ θα έδιναν περισσότερες λεπτομέρειες. Ο Δανιήλ ήταν ένας από τους νεαρούς Ιουδαίους αιχμαλώτους που απήχθη στην εξορία μετά του Βασιλέως Ιωακείμ το 617 π.Χ. Ο Δανιήλ και τρεις από τους συντρόφους του, έπειτ’ από τριετή ειδική εκπαίδευσι, εκρίθησαν εξόχως ικανοί, όταν προσήχθησαν ενώπιον του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, να υπηρετήσουν ως σύμβουλοι. (Δαν. 1:1-21) Τούτο ήταν στο δωδέκατο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ, ή στο 614 π.Χ. Στο δεύτερο έτος μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. από τον Ναβουχοδονόσορ, που ήταν το εικοστόν έτος της βασιλείας του επί της Βαβυλώνος, αλλά το δεύτερο έτος της ασκήσεως της παγκοσμίου εξουσίας του, είδε ένα όνειρο που ήταν προφητεία από τον Θεό. (Δαν. 2:1) Στο όνειρο είδε μια τεραστία εικόνα με χρυσή κεφαλή, στήθος και βραχίονας από άργυρο, κοιλία και μηρούς από χαλκό και κνήμες από σίδηρο, με πόδας από σίδηρο και πηλό. Ο Δανιήλ, ερμηνεύοντας το όνειρο, εξήγησε ότι η χρυσή αυτή κεφαλή εξεικόνιζε τον Ναβουχοδονόσορ (που θα περιελάμβανε και τη δυναστεία του) στη θέσι της παγκοσμίου κυριαρχίας, αλλ’ επίσης είπε, «Μετά σε θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου.» (Δαν. 2:37-39) Ήταν σαφές, ότι η Βαβυλών θα έπιπτε, αλλ’ όχι από τη βασιλεία του Θεού, για την οποία προελέχθη ότι θα κτυπούσε την εικόνα στους πόδας της και θα την συνέτριβε. Η Βαβυλών θα έπιπτε στα χέρια μιας παγκοσμίου δυνάμεως που εξεικονίσθη από το στήθος και τους βραχίονας της εικόνος, για να διαδεχθή τη Βαβυλώνα ως παγκόσμιος δύναμις. Όλες αυτές οι παγκόσμιες δυνάμεις, ανερχόμενες σε τέσσερες μετά τη Βαβυλώνα, δεν θα ήσαν διαρκείς, αλλά θα τις διεδέχετο μία που θα ήταν μόνιμος, η βασιλεία που θα ιδρύετο από τον Θεόν του ουρανού. Ο Δανιήλ είπε:

 7. Ποια θ’ αποδειχθή ότι είναι η μόνη μόνιμη παγκόσμιος δύναμις, και με τι αντιπροσωπεύεται στο Δανιήλ 2:44, 45;

⁷ «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας, καθώς είδες ότι απεκόπη λίθος εκ του όρους άνευ χειρών, και κατεσύντριψε τον σίδηρον, τον χαλκόν, τον πηλόν, τον άργυρον και τον χρυσόν· ο Θεός ο μέγας έκαμε γνωστόν εις τον βασιλέα ό,τι θέλει γείνει μετά ταύτα· και αληθινόν είναι το ενύπνιον, και πιστή η ερμηνεία αυτού.»—Δαν. 2:44, 45.

 8. Ποιο δεύτερο γεμάτο σημασία όνειρο είδε ο Ναβουχοδονόσορ, και ποιος εδηλώθη ότι ήταν ο σκοπός του ονείρου;

⁸ Υπάρχει μήπως καμμιά πληροφορία, που μας δίδεται από τον κυρίαρχο Θεό, ο οποίος διέπει τους καιρούς αυτούς και τα γεγονότα, ώστε να μπορούμε να προσδιορίσωμε τον καιρό της πραγματοποιήσεως όλης αυτής της αλλαγής που θα συγκλονίση τον κόσμο; Ναι, δόξα στον Θεό της παρηγορίας, έχομε πράγματι μια σαφή και συγκεκριμένη αποκάλυψι που φέρει στους μελετητάς της Γραφής τη μεγαλύτερη παρηγορία. Ο ίδιος προφήτης Δανιήλ αναφέρει ένα άλλο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ, στο οποίον αυτός είδε ένα τεράστιο δένδρο, που ένας άγγελος από τον ουρανό διέταξε να κατακοπή. Το στέλεχος των ριζών αυτού προσεδέθη τότε με σίδηρον και χαλκόν και έπρεπε να παραμείνη στην κατάστασι αυτή ανάμεσα στη χλόη του αγρού ωσότου θα παρήρχοντο «επτά καιροί» επ’ αυτό. «Η καρδία αυτού θέλει μεταβληθή εκ της ανθρωπίνης, και θέλει δοθή εις αυτόν καρδία θηρίου· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επ’ αυτόν.» Για ποιόν σκοπό; «Ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν.»—Δαν. 4:1-18.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 9. (α) Ποιον εσυμβόλιζε το δένδρο; (β) Πώς γνωρίζομε ότι το δένδρο, όπως αντεπροσωπεύετο από τον βασιλέα της Βαβυλώνος, εσυμβόλιζε την παγκόσμιο κυριαρχία ή υπεροχή; (γ) Πώς το όνειρο επρόκειτο να εκπληρωθή επάνω στον Ναβουχοδονόσορ;

⁹ Ποιόν εσυμβόλιζε το δένδρο; Τον Ναβουχοδονόσορ! Όπως είπε ο Δανιήλ: «Συ είσαι το δένδρον τούτο, βασιλεύ, όστις εμεγαλύνθης και ενεδυναμώθης· και η μεγαλωσύνη σου υψώθη, και έφθασεν έως του ουρανού, και η εξουσία σου έως των περάτων της γης.» Κατά τον καιρό του ονείρου, ο Ναβουχοδονόσορ κρατούσε την παγκόσμιο κυριαρχία και είχε χρησιμοποιηθή ως όργανον του Ιεχωβά ή «ποτήριον» κρίσεως. Συνεπώς, το δένδρο, εκπροσωπούμενο απ’ αυτόν τον βασιλέα της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως εξεικόνιζε παγκόσμιο κυριαρχία ή εξουσία. Προς υποστήριξιν αυτής της ερμηνείας, το Δανιήλ 4:26 λέγει: «Περί δε του ότι προσετάχθη να αφήσωσι το στέλεχος των ριζών του δένδρου· το βασίλειόν σου θέλει στερεωθή εν σοι.» Έπρεπε να απαχθή από τον θρόνο του προς τον αγρό για να τρώγη χόρτον όπως οι ταύροι. Αλλά, όπως εκείνο το στέλεχος του δένδρου, το βασίλειό του έπρεπε να διαφυλαχθή γι’ αυτόν έως ότου θα περνούσε «επτά καιρούς» έξω στον χλοερό αγρό όπως ένας ταύρος. Τότε θα επανήρχετο στις αισθήσεις του και θα υπεχρεούτο να ομολογήση ότι ο Ύψιστος Θεός κυβερνά ως υπέρτατος και δίδει την βασιλείαν του ανθρωπίνου γένους σ’ εκείνον, στον οποίον θέλει να την δώση.

10. (α) Ένα έτος αργότερα, πώς η στάσις του βασιλέως προς την Βαβυλώνα επέφερε την εκπλήρωσι του ονείρου; (β) Πώς μια παραφροσύνη, σαν εκείνη που ονομάζομε λυκανθρωπία, προσέβαλε τώρα τον βασιλέα, και για πόσον καιρό; (γ) Όταν επανήλθε το λογικό του, τι είπε για τον Ύψιστο Θεό;

¹⁰ Η πρόρρησις αυτή πράγματι επαλήθευσε στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ ένα έτος αργότερα. Σ’ έναν καιρό, που ο Ναβουχοδονόσορ εκαυχάτο για τα επιτεύγματά του στη Βαβυλώνα, μια φωνή από τον ουρανό ανήγγειλε ότι το όνειρο το σχετικό με το δένδρο θα εξεπληρούτο τώρα επάνω του. Κατελήφθη από παραφροσύνη, τέτοια ώστε να παρουσιάζη τα συμπτώματα της νόσου λυκανθρωπίας. Αντί να επιθυμή να κάθεται στον θρόνο του, εξήλθε στον αγρό για να τρώγη χόρτον. Ο θρόνος του δεν κατελήφθη από έναν σφετεριστή, αλλά διεφυλάχθη γι’ αυτόν με τη δύναμι του Θεού μέχρι της επιστροφής του μετά τους «επτά καιρούς», ή επτά κατά γράμμα έτη. Όταν αποκατεστάθη στον θρόνο του, παρεδέχθη τον Θεόν ως Παγκόσμιον Κυρίαρχο και είπε: «Η εξουσία [αυτού] είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν· και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;» Επί πλέον εδήλωσε: «Τους περιπατούντας εν τη υπερηφανία δύναται να ταπεινώση.»—Δαν. 4:19-37.

11. (α) Ήταν μήπως η επιστροφή του Ναβουχοδονόσορ στην βασιλεία η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού; Εξηγήστε. (β) Ποια οικοδομικά έργα εξετέλεσε, και περιελάμβανε αυτό υποστήριξι της θρησκείας της Βαβυλώνος;

¹¹ Αυτή η επιστροφή στη βασιλική ιδιότητα δεν ήταν η ίδρυσις της βασιλείας του Θεού, διότι ο Ναβουχοδονόσορ ουδέποτε είχε διατελέσει λάτρης του αληθινού Θεού, αλλ’ ελάτρευε τους θεούς-είδωλα της Βαβυλώνος, όπως κατεφάνη από την απόπειρά του να εξαναγκάση τους τρεις πιστούς συντρόφους του Δανιήλ, τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, να λατρεύσουν μια μεγάλη χρυσή εικόνα, που ετοποθέτησε στην πεδιάδα Δουρά. Επειδή εξύψωσαν την κυριαρχία του Ιεχωβά και ηρνήθησαν να προσκυνήσουν αυτό το είδωλο, τους έρριψε σε μια κάμινο, η οποία «εξεκαύθη εις υπερβολήν», αλλά τότε διεπίστωσε ότι ο Ιεχωβά ήταν υπέρτερος, διότι επροστάτευσε αυτούς τους τρεις ασυμβιβάστους λατρευτάς του αληθινού Θεού. (Δανιήλ, κεφάλαιο 3) Ο Ναβουχοδονόσορ ουδέποτε έκτισε ναό για τον Ιεχωβά Θεό, ούτε ακόμη και μετά την αποκατάστασί του από την επταετή παραφροσύνη, αλλά πράγματι έκτισε πενήντα τέσσερες ναούς στη Βαβυλώνα για όλους τους ψευδείς θεούς, οι οποίοι θεοί εσυμβόλιζαν απλώς τις ιδιότητες του Βηλ και του υιού του Μαρδώκ, ή Μερωδάχ. Εξετέλεσε, επίσης, μεγάλα δημόσια έργα. Έκαμε τη Βαβυλώνα να είναι η πόλις-«θαύμα» του αρχαίου κόσμου και, για να ικανοποιήση τις νοσταλγικές επιθυμίες της εκ Μηδίας βασιλίσσης του, ανήγειρε τους περιφήμους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνος, που εθεωρούντο ως ένα από τα επτά «θαύματα» του αρχαίου κόσμου.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΑΘΗ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ

12. (α) Πώς ο Ιεχωβά εξήσκησε την κυριαρχία του κατά ένα αντιπροσωπευτικό τρόπο πριν από το 607 π.Χ.; (β) Ποια μεταβίβασις της παγκοσμίου κυριαρχίας έλαβε χώραν το 607 π.Χ.; (γ) Όταν η Ιερουσαλήμ αποκατεστάθη το 537 π.Χ. εξήσκησε, μήπως, πάλιν ο Ιεχωβά την κυριαρχία του μέσω του Ιούδα; Εξηγήστε.

¹² Αφότου η διαθήκη της βασιλείας είχε γίνει με τον Δαβίδ και τη γραμμή των απογόνων του, εκείνος που κυβερνούσε με δικαίωμα παρά του Ιεχωβά εκάθητο πάνω στον θρόνο της Ιερουσαλήμ, οι δε Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις, συνεπώς, είχαν στην πορεία τους το βασίλειον του Ιούδα ως ένα οδόφραγμα εναντίον της ολοκληρώσεως της παγκοσμίου κυριαρχίας των. Αλλ’ όταν κατεκόπη ο Ιούδας και μετέβη στην εξορία το 607 π.Χ., τότε η παγκόσμιος κυριαρχία, τυπικά συμβολιζομένη στο βασίλειο του Ιούδα, διεβιβάσθη στα χέρια των Εθνικών αρχόντων, αρχής γενομένης με τον Ναβουχοδονόσορ. Στην περίπτωσι, όμως, του Ιούδα, η βασιλεία δεν αποκατεστάθη στο τέλος των επτά ετών, ούτε στον καιρό της απελευθερώσεως και επιστροφής των από τη Βαβυλώνα ύστερ’ από χρόνια, το 537 π.Χ., διότι αυτό έλαβε χώραν κάτω από την εξουσία μιας άλλης Εθνικής δυνάμεως, της Περσίας, η οποία διεδέχθη τη Βαβυλώνα ως παγκόσμιος δύναμις και είχε εξεικονισθή στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ—Δανιήλ, κεφάλαιο 2—από το στήθος και τους βραχίονες της εικόνος, που ήρχοντο μετά τη χρυσή κεφαλή. Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι το παρεδέχθησαν αυτό αργότερα, 152 χρόνια μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους, δηλαδή, το 455 π.Χ. Οι Λευίται, σε δημοσία προσευχή προς τον Ιεχωβά Θεό, είπαν ενώπιον του λαού που είχε συγκεντρωθή στον ναό, ο οποίος είχε ανοικοδομηθή:

13. Πώς οι Λευίται, που είχαν επανασυναχθή, έδειξαν, 152 χρόνια μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ότι η κυριαρχία ήταν ακόμη στα χέρια Εθνικών κυβερνήσεων;

¹³ «Δια τούτο παρέδωκας αυτούς εις την χείρα των λαών των τόπων. Πλην δια τους πολλούς οικτιρμούς σου δεν συνετέλεσας αυτούς, ουδέ εγκατέλιπας αυτούς· διότι Θεός οικτίρμων και ελεήμων είσαι. . . . Ιδού, δούλοι είμεθα την ημέραν ταύτην· και εν τη γη την οποίαν έδωκας εις τους πατέρας ημών, δια να τρώγωσι τον καρπόν αυτής και τα αγαθά αυτής, ιδού, δούλοι είμεθα επ’ αυτής· και αυτή δίδει πολλήν αφθονίαν εις τους βασιλείς τους οποίους επέβαλες εφ’ ημάς δια τας αμαρτίας ημών· και κατεξουσιάζουσιν επί των σωμάτων ημών, και επί των κτηνών ημών, κατά την αρέσκειαν αυτών· και είμεθα εν θλίψει μεγάλη.»—Νεεμ. 9:4, 5, 30-37.

14. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι οι «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» εσυνεχίζοντο στην εποχή του; (β) Πώς μπορούσε να λεχθή ότι η Ιερουσαλήμ ήταν «πατουμένη», εφόσον τότε ίστατο;

¹⁴ Η μακρά περίοδος της παγκοσμίου Εθνικής κυριαρχίας ονομάζεται στις Γραφές «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών». Ο Ιησούς, πεντακόσια και πλέον χρόνια μετά την απελευθέρωσι των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα και την αποκατάστασι στην Ιερουσαλήμ, είπε: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι [προσδιωρισμένοι, ΜΝΚ] καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Μολονότι η Ιερουσαλήμ τον καιρό εκείνο ίστατο ακόμη, εν τούτοις η βασιλεία δεν είχε αποκατασταθή στα χέρια ενός βασιλέως της γραμμής του Δαβίδ. Οι Ιουδαίοι ήσαν κάτω από το καταπιεστικό χέρι της Έκτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το δε έθνος των επρόκειτο να υποστή αργότερα καταστροφή, στο 70 μ.Χ., απ’ αυτή την παγκόσμιο δύναμι. Ασφαλώς, λοιπόν, το δικαίωμα της βασιλείας, εκπροσωπούμενο από την Ιερουσαλήμ, επατείτο και το έθνος ήταν στα χέρια των Εθνικών αρχόντων.

15. (α) Πώς γνωρίζομε ότι υπάρχει μία μεγαλυτέρα εκπλήρωσις των ‘επτά καιρών’; (β) Τι θα συνέβαινε στο τέλος των ‘επτά καιρών’;

¹⁵ Ο Ναβουχοδονόσορ, ένας ειδωλολάτρης, και ουδέποτε λάτρης του Ιεχωβά Θεού, δεν είχε ο ίδιος καμμιά σπουδαιότητα, όταν δε η βασιλεία του απεδόθη σ’ αυτόν ύστερ’ από επτά έτη παραφροσύνης, δεν ήταν προς όφελός του το ότι το δράμα αυτό εξετυλίσσετο. Επίσης, ο Ιούδας ήταν μόνο ένα τυπικό βασίλειο και ως τοιούτον ουδέποτε αποκατεστάθη. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει μια μεγάλη, σε ανώτερη κλίμακα εκπλήρωσις. Αυτά θα εσήμαινε ότι οι «επτά καιροί» θα είχαν μια ευρύτερη, εκτεταμένη έννοια, στο τέλος δε των «καιρών» αυτών η βασιλεία του Θεού θα ιδρύετο στα χέρια του Σηλώ. Ποιο είναι το μήκος ενός συμβολικού «καιρού» και των «επτά καιρών»;

ΜΗΚΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΙΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

16. (α) Ποιο είναι το μήκος ενός Βιβλικού συμβολικού ή προφητικού ‘καιρού’; (β) Πώς αυτό επιβεβαιώνεται στο βιβλίον της Αποκαλύψεως;

¹⁶ Το έτος στα Ιουδαϊκά και Βαβυλωνιακά ημερολόγια εποίκιλλε ως προς το μήκος, από το κατώτερο όριο των 354 ημερών ως το ανώτερο των 385 ημερών. Αλλά στον «Βιβλικόν συμβολικόν» ή «προφητικόν» «καιρόν», ή έτος, ο αριθμός των ημερών είναι σταθερός στις 360. Επτά τέτοια έτη θα έδιδαν 7x360 = 2.520 ημέρες. Τούτο επιβεβαιώνεται από τη δήλωσι στην Αποκάλυψι 12:6, 14, όπου ομιλεί για «καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού», ή τρεισήμισυ καιρούς, ίσους με 1.260 ημέρες. Αν διαιρέσωμε το 1.260 με το τρία και ήμισυ (3,5), βρίσκομε τριακόσιες εξήντα (360) ημέρες για έναν «καιρό», ή έτος.

17. Ποιόν κανόνα εφαρμόζομε για να βρούμε το μήκος των ‘επτά καιρών’ στην εκπλήρωσι, και πού βρίσκομε υποστήριξι τούτου;

¹⁷ Όσον αφορά το μεγαλύτερο μήκος του χρόνου, που εξεικόνιζαν αυτές οι 2.520 ημέρες, βρίσκομε τον κανόνα υπολογισμού ‘μιας ημέρας αντί ενός έτους’ σε μια προφητεία του Ιεζεκιήλ, που εξέφερε συγχρόνως με τον Δανιήλ και που είχε, επίσης, συνδέσει το ζήτημα των «δεσμών» με την προφητεία του. Μια άλλη προφητεία του Δανιήλ σχετικά με την πρώτη έλευσι του Μεσσίου, δηλαδή, η προφητεία των «εβδομήκοντα εβδομάδων», κατανοείται από σχολιαστάς της Γραφής ότι εφαρμόζει τον ίδιον κανόνα.—Ιεζ. 4:6· Δαν. 9:24, 25. Βλέπε, επίσης, Αριθμούς 14:34, που πραγματεύεται για μια περίοδο τιμωρίας ή δυσμενείας.

18. (α) Ποιο είναι το μήκος των ‘επτά καιρών’ στην πραγματικότητα; (β) Πώς γνωρίζομε ότι τα έτη στην εκπλήρωσί τους δεν είναι έτη 360 ημερών, αλλά ότι πρέπει να υπολογίζωνται ως ηλιακά έτη;

¹⁸ Επομένως, οι 2.520 ημέρες των «επτά καιρών» θα ήσαν 2.520 έτη στην εκπλήρωσι. Τα έτη αυτά, στην εκπλήρωσί τους, δεν θα ήσαν 360 μόνον ημερών το καθένα, αλλά πλήρη ημερολογιακά έτη, όπως τα υπολογίζομε. Διότι πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το Ιουδαϊκό ημερολόγιο εποίκιλλε για να κάνη προσαρμογές ώστε το σεληνιακόν έτος να εναρμονίζεται με το ηλιακόν έτος. Θα μπορούσε αυτό να ονομασθή «ήλιο-σεληνιακόν» ή «συνδεδεμένο με τη σελήνη» έτος. Ημέρες, ή μήνες, παρενετίθεντο για να εξισώσουν τη διαφορά των ένδεκα περίπου ημερών μεταξύ του σεληνιακού και του ηλιακού έτους. Με τον τρόπο αυτό οι εποχές συνέπιπταν πάντοτε στον κατάλληλο καιρό τους μέσα στο ημερολόγιο. Έτσι το ημερολόγιό τους θα ήταν σχεδόν ακριβώς ευθυγραμμισμένο με το ήδη χρησιμοποιούμενο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Λοιπόν, τα 2.520 έτη πρέπει να υπολογισθούν ως ηλιακά έτη.

19. (α) Από ποιο γεγονός αρχίζει η καταμέτρησις των 2.520 ετών; (β) Γιατί μπορεί να λεχθή ότι οι Καιροί των Εθνών ή οι «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» άρχισαν τότε;

¹⁹ Αυτά τα 2.520 έτη άρχισαν να υπολογίζωνται από το 607 π.Χ., όταν ο Θεός εγκατέλειψε την παγκόσμιο κυριαρχία, όπως αντεπροσωπεύετο από την τυπική του βασιλεία πάνω στη γη. Τούτο συνέβη, όταν ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Ναβουχοδονόσορ να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ και τον ναό της, να εκδιώξη τον Βασιλέα Σεδεκία από τον «θρόνον του Ιεχωβά» και να τον φέρη σε εξορία, πράγμα που έγινε αιτία ώστε ο φόβος των Χαλδαίων να κάμη τον κατώτερο λαό, που αφέθη οπίσω, να καταφύγη κάτω στην Αίγυπτο, αφήνοντας την περιοχή του Ιούδα έρημη, χωρίς κυβερνήτη, και χωρίς καμμιά πιθανότητα παρεμβάσεως εκ μέρους του Ιούδα. Με τούτο ο Ναβουχοδονόσορ «κατέκοψε» το «δένδρον», που εξεικόνιζε την παγκόσμιο κυριαρχία, η οποία μετεβιβάσθη τώρα στη Βαβυλώνα. Έτσι η ερήμωσις συνεπληρώθη τον έβδομο σεληνιακό μήνα του έτους 607 π.Χ. Τότε, για πρώτη φορά, η Ιερουσαλήμ, ως εκπρόσωπος της Βασιλείας του Θεού, άρχισε να καταπατήται, και έτσι οι Καιροί των Εθνών, «οι προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» (ΜΝΚ), άρχισαν. Η κυριαρχία τώρα των Εθνών, χωρίς παρενόχλησι από τη βασιλεία του Θεού, ήσκησε εξουσία πάνω στη γη. Επί πλέον, οι Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις ενήργησαν κτηνωδώς, όπως ο Ναβουχοδονόσορ στη διάρκεια των «επτά καιρών» της παραφροσύνης του.

20. (α) Πότε θα έληγαν οι «επτά καιροί»; (β) Τι συνέβη την χρονολογία εκείνη;

²⁰ Αν υπολογίσωμε από τον έβδομο σεληνιακό μήνα (Θισρί) του 607 π.Χ., τα 2.520 έτη τελειώνουν στο μέσον του μηνός Θισρί (ή περίπου την 1η Οκτωβρίου), του 1914 μ.Χ. Τούτο είναι ένα αλησμόνητο έτος, διότι στο 1914 εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και το Εθνικό σύστημα πραγμάτων ουδέποτε υπήρξε έκτοτε το ίδιο.

21. (α) Τι εξεικόνιζε ο κορμός του δένδρου που αφέθη στη γη; (β) Τι εξεικόνιζαν τα δεσμά του χαλκού και σιδήρου γύρω από τον κορμό; (γ) Η αφαίρεσις αυτών των δεσμών τι εξεικόνιζε;

²¹ Στο όνειρο του δένδρου, το στέλεχος είχε αφεθή στη γη, δείχνοντας ότι ο Ιεχωβά δεν είχε εγκαταλείψει τη διαθήκη του για τη βασιλεία με τη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ και δεν είχε αφήσει να του διαφύγη για πάντα από την παγκόσμιο εξουσία του. Ισχυρά δεσμά χαλκού και σιδήρου ετέθησαν γύρω από το στέλεχος, που εξεικόνιζαν την ανασταλτική δύναμι του Ιεχωβά, που ανεχαίτιζε τον εαυτό του στο να μην αναλάβη την παγκόσμιο εξουσία, θέτοντας τον βασιλέα του επί του θρόνου ενόσω διαρκούσαν οι «επτά καιροί», κατά τους οποίους θα επέτρεπε στα Εθνικά κράτη να κυβερνούν. Στο 1914 ήταν καιρός ν’ αφαιρεθούν τα δεσμά αυτά και καιρός να βλαστήση πάλι το συμβολικό στέλεχος του δένδρου με την παρά του Ιεχωβά άσκησι της κυριαρχίας του, με το ν’ αναλάβη παγκόσμιο εξουσία και να εγκαθιδρύση τη θεοκρατική του βασιλεία.—Αποκάλ. 11:15-18· Λουκ. 21:24.

Ο ΕΝΘΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΗΛΩ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

22. (α) Όταν ο Ναβουχοδονόσορ επανήλθε στον θρόνο του μετά την παραφροσύνη του, αποτελούσε μήπως αυτό την ανάληψι πάλι της παγκοσμίου κυριαρχίας από τον Ιεχωβά; (β) Ποια ήταν η διαφορά το 1914; (γ) Ποιος είναι ο Σηλώ και πώς αυτός ανεγνώρισε την κυριαρχία του Ιεχωβά; (δ) Το ανεγνώρισαν αυτό οι δυνάμεις των εθνών;

²² Στον καιρό της επιστροφής του Ναβουχοδονόσορ στον θρόνο του ο Θεός δεν ανέλαβε πάλι παγκόσμιο εξουσία, αλλ’ απλώς απέσπασε ομολογία από τον Ναβουχοδονόσορ ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Ύψιστος και ασκούσε το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο ανθρώπινο γένος. Αλλά στο 1914, η κυβέρνησις που εγκατεστάθη δεν ήταν προσωρινή, κάτι το εξεικονιστικό ή τυπικό, αλλά ήταν η πραγματική Βασιλεία στα χέρια του Σηλώ, στον οποίον ανήκει. Αυτός είναι ο βασιλικός απόγονος του Δαβίδ, που έχει το νόμιμο δικαίωμα στη βασιλεία, σύμφωνα με τη διαθήκη του Ιεχωβά με τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία. Από το 1914, ο Σηλώ, όπως ο Ναβουχοδονόσορ, έχει φανερά αναγνωρίσει τον Ιεχωβά ως τον «Βασιλέα των ουρανών». Εν τούτοις, πάνω στη γη, οι Εθνικές δυνάμεις συνεχίζουν την κτηνώδη πορεία τους, με ρυθμό περισσότερο καταστρεπτικό από κάθε άλλη φορά.—Γεν. 49:10· Ιεζ. 21:27.

23. (α) Όταν ο Χριστός ανελήφθη στους ουρανούς, γιατί δεν ανέλαβε την βασιλεία του για την παγκόσμιο κυριαρχία τότε; (β) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ενάρξεως της διακυβερνήσεώς του εν τω μέσω των εχθρών του, και τι πρέπει να κάμουν τώρα όλοι οι άνθρωποι; (γ) Τι θα επιτελέση ο ‘λίθος [ο οποίος] απεκόπη άνευ χειρών’; (δ) Ποια είναι, λοιπόν, η σημασία των κακών συνθηκών πού υπάρχουν σήμερα στον κόσμο;

²³ Ο Ιεχωβά είχε καλέσει αυτόν τον Σηλώ, τον Ιησού Χριστό, όταν ανεστήθη πριν από 1900 έτη, να καθήση στα δεξιά του στον ουρανό ως τον καιρό του που θα έκανε όλους τους εχθρούς του Σηλώ υποπόδιο των ποδών του. Έχοντας ενθρονισθή το 1914, αναλαμβάνοντας παγκόσμια εξουσία, κυβερνά τώρα εν μέσω των εχθρών του. (Ψαλμ. 110:1, 2) Οι εχθροί, έχοντας σκοπό να διακρατήσουν τη δική τους πολιτική εξουσία και προσπαθώντας να παρατείνουν την παγκόσμιο κυριαρχία παρανόμως, δεν θα υποχωρήσουν χωρίς κάποια μάχη. Αλλ’ έχουν τρομερά κλονισθή. Ο Χριστός κάνει ώστε να διακηρύσσεται σε όλη τη γη το άγγελμα, ότι ο Ιεχωβά Θεός ανέλαβε πάλι την παγκόσμιο κυριαρχία του και ότι η βασιλεία έχει ιδρυθή. Καλεί όλους ν’ αναγνωρίσουν αυτή τη βασιλεία, διότι έχει ήδη αποκοπή από το όρος, «άνευ χειρών», και κινείται εναντίον της μεγάλης εικόνος των κοσμικών κυβερνήσεων για να τις καταστρέψη και να τις ερημώση στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Τούτο θα εξαλείψη τελείως οποιαδήποτε πιθανότητα παρενοχλήσεως από Εθνική διακυβέρνησι. Η άσκησις της κυριαρχίας του Θεού μέσω της βασιλείας του θ’ απομακρύνη όλη την κτηνωδία των καταπιεστικών κοσμικών κυβερνήσεων και θα σημάνη για το ανθρώπινο γένος ατελείωτη διανοητική υγεία ως προς την κυβέρνησι, και ευλογίες αιωνίου ζωής και ειρήνης. Αποτελεί παρηγορία για όσους αγαπούν δικαιοσύνη να έχουν μια τόσο σαφή αποκάλυψι της σημασίας των παγκοσμίων εξελίξεων και να διακρίνουν ότι οι παρούσες παγκόσμιες ταραχώδεις συνθήκες σημαίνουν ότι ο Θεός ασκεί την κυριαρχία του μέσω της ιδρυμένης βασιλείας υπό τον Χριστόν και ότι η πολιτική εξουσία ατελών ανθρώπων πρόκειται να λήξη. Όσον αφορά τις προφητείες, που μας δίνουν περαιτέρω διαβεβαίωσι για τον εκ μέρους του Θεού πλήρη έλεγχο παγκοσμίου κυριαρχίας στον προσδιωρισμένο απ’ αυτόν καιρό, παρακαλούμε διαβάστε μερικά επόμενα τεύχη αυτού του περιοδικού.

[Υποσημειώσεις]