Η Ορθή Οδός Πρέπει να Εκλεγή Τώρα
1, 2, (α) Τι είδους κόσμος προείπε η Γραφή ότι θα υπάρξη σε λίγο ως προς τη λατρεία; (β) Γιατί τώρα επείγει ο καιρός να πάρη κανείς απόφασι σχετικά με την πορεία του;
ΣΥΜΦΩΝΑ με τα δημοσιευμένα γεγονότα, η μεγάλη πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους δεν λατρεύει τον Θεό της Αγίας Γραφής. Σε όλη την περασμένη ιστορία, η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της γης ποτέ δεν το έπραξε αυτό. Η Ωργανωμένη Θρησκεία του Χριστιανικού κόσμου ισχυρίζεται ότι το πράττει. Μερικά άλλα θρησκευτικά συστήματα μπορεί, επίσης, να ισχυρίζωνται ότι το πράττουν, με το να διακρατούν τουλάχιστον μέρος της Αγίας Γραφής. Όταν όμως όλοι αυτοί που ομολογούν ότι ανήκουν σε μια θρησκεία καταστραφούν ή πιεσθούν να εγκαταλείψουν τη μορφή λατρείας τους, μήπως θα επέλθη μεγάλη διαφορά; Ή τι είδους κόσμος θα είναι αυτός; Θα είναι κόσμος του είδους που προείπε η Γραφή ότι θα έλθη σε λίγο, δηλαδή ένας μη θρησκευτικός κόσμος που θα έχη σύντομη ύπαρξι.
2 Εν τούτοις, πιο φανερά από κάθε άλλη φορά, θα λατρεύη ‘τον θεόν του κόσμου τούτου,’ και η Αγία Γραφή, που προσδιορίζει αυτόν τον ‘θεόν,’ λέει ότι αυτός είναι ο μέγας αντίδικος του Ιεχωβά, Σατανάς ο Διάβολος. (2 Κορ. 4:4) Ο Ιησούς Χριστός τον απεκάλεσε ‘άρχοντα του κόσμου τούτου.’ (Ιωάν. 12:31· 16:11) Όταν, σε λίγο καιρό, ολόκληρος ο κόσμος εξαναγκασθή να λατρεύη αυτόν τον κίβδηλο ‘θεόν,’ τι θα κάνη τότε ένας άνθρωπος που τώρα τον καταλαμβάνει φρίκη μ’ αυτή την ιδέα; Τι θα έχη τη θρησκευτική δύναμι να κάνη; Συμβουλευτικά, λέμε, ότι τώρα επείγει ο καιρός να ληφθή μια απόφασις!
3. Πόσο καιρό ενωρίτερα πήρε ο Ιεχωβά την απόφασί του προτού την εκτελέση στα έθνη;
3 Το εδάφιο Ιωήλ 3:14 προλέγει: «Πλήθη, πλήθη εις την κοιλάδα της δίκης· διότι εγγύς είναι η ημέρα του Κυρίου εις την κοιλάδα της δίκης.» Η Ζώσα Βίβλος έχει μια πληρέστερη διατύπωσι του εδαφίου Ιωήλ 3:14 και λέγει: «Πλήθη, πλήθη αναμένουν εις την κοιλάδα για την ετυμηγορία της καταδίκης τους! Διότι η Ημέρα του Κυρίου πλησιάζει, εις την Κοιλάδα της Κρίσεως.» Η Βίβλος σε Ζώσα Αγγλική Γλώσσα, υπό Μπάινγκτον, τη χαρακτηρίζει ως «Κοιλάδα της Αποφάσεως.» Ο προφήτης Ιωήλ συμπλήρωσε το βιβλίο του στο έτος 820 π.Χ. περίπου. Δηλαδή 200 και πλέον χρόνια προτού ο Ιεχωβά εκτελέση την «απόφασί» του τυπικά στα έθνη των αρχαίων εκείνων χρόνων.
4. (α) Σχετικά μ’ αυτό, πώς ο Ιεχωβά μάς έδωσε ένα καλό παράδειγμα; (β) Πώς ο Βαρούχ, ο γιος του Νηρίου, μας έδωσε ένα καλό παράδειγμα;
4 Ο Ιεχωβά μάς δίνει ένα καλό παράδειγμα. Πήρε την απόφασί του από πριν και τη διεκήρυξε δημοσία. Ο καθένας από μας σήμερα, σ’ ένα καιρό εξ ίσου κρίσιμο, είναι ανάγκη να πάρη μια προσωπική απόφασι προτού επέλθη η παγκόσμια καταστροφή. Το να νομίζη κανείς ότι τότε μπορεί ξαφνικά ν’ αντιστρέψη την πορεία την οποία ακολουθούσε και να πάρη την ορθή απόφασι κι’ έτσι να διαφύγη τη συμφορά, είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη. Ένα υποδειγματικό άτομο που ενήργησε ακριβώς 18 χρόνια πριν από τη διεθνή συμφορά για την οποία είχε ειδοποιηθή στο έτος 625 π.Χ., ήταν ο Βαρούχ, ο γιος του Νηρίου. Το έτος 625 π.Χ. ήταν το τέταρτο έτος της βασιλείας του προ-προτελευταίου βασιλέως της καταδικασμένης Ιερουσαλήμ. Το όνομά του ήταν Ιωακείμ, ο γιος του Ιωσία. Ανήλθε στο θρόνο το έτος 628 π.Χ., μετά την εκθρόνισι του νεωτέρου αδελφού του, του Ιωάχαζ, από τον Φαραώ-νεχαώ της Αιγύπτου και την κάθοδό του στην Αίγυπτο.
5, 6. (α) Γιατί ήταν ένα κρίσιμο έτος όταν ο λόγος του Ιεχωβά ήλθε μέσω του Ιερεμία για τον Βαρούχ; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ιερεμίας 45:1-3, πώς αισθανόταν τότε ο Βαρούχ;
5 Αφού ο Ιωακείμ βασίλευσε τρία χρόνια υποτελής στην Αίγυπτο, ο προφήτης-ιερεύς Ιερεμίας έλαβε ένα άγγελμα από τον Ιεχωβά για τον γραμματέα του, τον Βαρούχ, γιο του Νηρίου. Ήταν τότε το τέταρτο έτος της βασιλείας του Βασιλέως Ιωακείμ. Ήταν ένα κρίσιμο έτος, διότι στο έτος εκείνο (625 π.Χ.) ο Ναβουχοδονόσορ, γιος του Ναβοπολάσαρ, έγινε βασιλεύς της Βαβυλώνος. Ο βασιλεύς της Ιερουσαλήμ έπρεπε τότε να λογαριασθή με τον άρχοντα της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, της Βαβυλώνος, τον κατακτητή της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας. Εδώ, ας διαβάσωμε τα εδάφια Ιερεμίας 45:1-3, (ΜΝΚ):
6 «Ο λόγος, τον οποίον Ιερεμίας ο προφήτης ελάλησε προς τον Βαρούχ, τον υιόν τον Νηρίου, ότε έγραψε τους λόγους τούτους εν βιβλίω εκ στόματος του Ιερεμίου, εν τω τετάρτω έτει του Ιωακείμ υιού του Ιωσίου, βασιλέως του Ιούδα, λέγων, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ περί σου, Βαρούχ· είπας, Ουαί εις εμέ τώρα! διότι ο Ιεχωβά επρόσθεσε πόνον επί την θλίψιν μου· απέκαμον εν τω στεναγμώ μου και ανάπαυσιν δεν ευρίσκω.»
7. Πώς θα αισθάνθηκε ο Βαρούχ όταν είδε την επιδείνωσι της καταστάσεως της Ιερουσαλήμ, και τι επίδρασι μπορεί να είχαν στον Βαρούχ τα επανειλημμένα αγγέλματα καταδίκης;
7 Πόσο καιρό υπηρετούσε ο Βαρούχ ως γραμματεύς του Ιερεμία δεν γνωρίζομε, αλλά υπηρέτησε τουλάχιστον 18 χρόνια ακόμη σαν σύντροφος του προφήτου. Τι ‘πόνο’ αισθάνθηκε ο Βαρούχ όταν είδε την επιδείνωσι της καταστάσεως του βασιλείου του Ιούδα, δεν μπορούμε να ξέρωμε· αλλά τώρα, εκτός απ’ αυτό, έπρεπε να καταγράψη και το θλιβερό άγγελμα καταδίκης όπως του το υπαγόρευε ο Ιερεμίας. Θα αισθανόταν όπως ο Ιερεμίας, όταν ο προφήτης έγραψε το βιβλίο των «Θρήνων» μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 607 π.Χ. από τον βασιλέα της Βαβυλώνος. Η επίμονη επανειλημμένη προφήτευσις του Ιερεμία γι’ αυτή την καταδίκη θα είχε ίσως κουράσει τον Βαρούχ.
8. Στον Βαρούχ, τι απεκάλυψε τώρα ο Ιεχωβά ότι είναι σκοπός του, και τι ζητούσε ο Βαρούχ για τον εαυτό του;
8 Ο Βαρούχ δεν προέβλεπε ‘ανάπαυσιν’ για τον εαυτό του. Ο Ιεχωβά παρατήρησε την εσωτερική κλίσι του Βαρούχ και είπε στον Ιερεμία να του πη: «Ούτω λέγει ο Κύριος· Ιδού, εκείνο το οποίον ωκοδόμησα, εγώ θέλω κατεδαφίσει· και εκείνο το οποίον εφύτευσα, εγώ θέλω εκριζώσει, και σύμπασαν την γην ταύτην. Και συ ζητείς εις σεαυτόν μεγάλα; μη ζητής.»—Ιερ. 45:4, 5.
9, 10. Γιατί ο Ιεχωβά είχε λόγο ν’ αποδοκιμάση το γεγονός ότι ο Βαρούχ ζητούσε «μεγάλα» πράγματα για τον εαυτό του εκείνο τον καιρό;
9 Ο Βαρούχ γνώριζε τι «μεγάλα» πράγματα ζητούσε για τον εαυτό του, μολονότι ο Ιεχωβά δεν του τα καθώρισε. Προφανώς ο Ιεχωβά δεν τα επεδοκίμαζε, και γι’ αυτό έπρεπε ο Βαρούχ να παύση να τα ζητή. Γιατί;
10 Αυτό ωφείλετο στον άμεσο σκοπό του Ιεχωβά. Το ίδιο εκείνο έτος είχε εγείρει τον Ναβουχοδονόσορ ως βασιλέα της Βαβυλώνος, και αυτός ήταν εκείνος τον οποίο σκόπευε να χρησιμοποιήση ως εκτελεστή του κατά του λαού του Βαρούχ. Ιδιαίτερα από τις ημέρες του Βασιλέως Δαβίδ (1077-1037 π.Χ.), ο Ιεχωβά είχε ιδρύσει το βασίλειο του Ισραήλ αλλά τώρα, μέσω του Ναβουχοδονόσορ, επρόκειτο να κατακρημνίση τη βασιλική κυβέρνησι, ώστε να μείνη σε αδράνεια επί 2.520 χρόνια, δηλαδή ως το έτος 1914 του παρόντος αιώνος. Στο έτος 1473 π.Χ., ο Ιεχωβά είχε ‘φυτεύσει’ το έθνος Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας, αλλά τώρα, μετά από 800 χρόνια και πλέον, επρόκειτο να το ξερριζώση. Επί 70 χρόνια, η γη του βασιλείου του Ιούδα θα έμενε κενή από Ιουδαίους και από κατοικίδια ζώα, ενώ ο λαός του Ιούδα ήταν εξόριστος στη γη του Ναβουχοδονόσορ. Έχοντας υπ’ όψι τα επικείμενα αυτά πράγματα, ήταν ο κατάλληλος καιρός για έναν άνθρωπο που γνώριζε το σκοπό του Ιεχωβά, όπως είχε διακηρυχθή από τον Ιερεμία, να ζητή «μεγάλα πράγματα» προσωπικού είδους για τον εαυτό του; Όχι, διόλου!
11. Τι εξαρτάτο από τη λήψι της ορθής αποφάσεως από μέρους του Βαρούχ, και μάλιστα τότε ακριβώς;
11 Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά του είπε να παύση να ζητή τέτοια πράγματα. Τι θα συνέβαινε αν ο Βαρούχ συνέχιζε να επιδιώκη ιδιοτελή πράγματα; Θα μπορούσε τότε να εναρμονίζεται ολοκάρδια με το άγγελμα που εχρησιμοποιείτο να καταγράψη και να διακηρύξη; Όχι! Θα επακολουθούσε ασφαλώς κάποιο είδος διακοπής μεταξύ αυτού και του προφήτου του Ιεχωβά Ιερεμία. Αν ο Βαρούχ ήθελε να εξακολουθή να εναρμονίζεται ολοκάρδια με τον Ιερεμία και το άγγελμά του, τότε θα έπρεπε να καταπνίξη ιδιοτελείς φιλοδοξίες. Επρόκειτο να περάσουν ακόμη 18 χρόνια έως την προειπωμένη συμφορά, και ωστόσο ήταν ανάγκη τώρα να λάβη ο Βαρούχ μια απόφασι. Η ίδια η ζωή του, η ‘ψυχή’ του, εξαρτάτο από τη λήψι της ορθής αποφάσεως και της προσηλώσεως σ’ αυτήν. Αυτό έπρεπε να κάνη, αν ήθελε να διατηρήση αδιάρρηκτους τους δεσμούς του.
12. Όπως και στην περίπτωσι του Βαρούχ, γιατί είναι σκόπιμο για μας τώρα να παύσωμε να ζητούμε «μεγάλα» πράγματα για τον εαυτό μας σ’ αυτό τον κόσμο;
12 Πόσο όμοια με την κρίσιμη κατάστασι του Βαρούχ είναι η δική μας κατάστασις ως πληροφορημένων ανθρώπων σήμερα! Ιδιαίτερα μάλιστα από το έτος 1914 κι’ εμπρός, διότι από τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κηρύξει ότι ο Χριστιανικός κόσμος, το σύγχρονο αντίτυπο της άπιστης Ιερουσαλήμ, θα καταστρέφετο από κάποιον μεγαλύτερο από τον Ναβουχοδονόσορ, τον ήδη βασιλεύοντα ουράνιο Βασιλέα, τον Ιησού Χριστό. Θα ήταν, λοιπόν, πολύ άσκοπο για οποιονδήποτε που είναι σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό να επιζητή «μεγάλα» πράγματα για τον εαυτό του σ’ αυτό το ετοιμόρροπο σύστημα πραγμάτων και σ’ έναν τόσο κρίσιμο καιρό όπως αυτός. Αυτό θα έδειχνε ότι το άτομο δεν αντιλαμβάνεται ότι ζούμε στον ‘έσχατον καιρόν.’ Θα έδειχνε έλλειψι πίστεως και εμπιστοσύνης στην ορθότητα και επικαιρότητα του αγγέλματος που διακηρύχθηκε από την τάξι του Ιερεμία σχετικά με την καταδίκη του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων. Η ζωή ενός ατόμου, η ‘ψυχή’ του, διακυβεύεται τώρα! Ο Ιεχωβά πρόκειται τώρα να εκτελέση το έργο της κατεδαφίσεως και εκριζώσεως, μέσω κάποιου πιο ισχυρού από τον Ναβουχοδονόσορ, του Ιησού Χριστού. Μήπως θέλομε να εκτελεσθούμε μαζί με το σύγχρονο αντίτυπο της αποστάτιδος Ιερουσαλήμ, του Χριστιανικού κόσμου; Αν όχι, τότε πρέπει να λάβωμε την απόφασί μας ενόσω υπάρχει ακόμη καιρός, να κάνωμε ό,τι είχε πει ο Ιεχωβά στον γραμματέα του Ιερεμία, τον Βαρούχ, να κάνη, δηλαδή να παύσωμε να ζητούμε «μεγάλα» πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο.
13. Τώρα είναι καιρός να μετέχωμε με την τάξι του Ιερεμία σε τι πράγμα;
13 Ας ζούμε ο καθένας από μας σε αρμονία με το άγγελμα που διακηρύττεται από την τάξι του Ιερεμία. Ας αφήσωμε την ιδιοτελή φιλοδοξία, ας μη προσηλώνωμε τα αισθήματά μας σε παροδικά πράγματα του καταδικασμένου αυτού συστήματος πραγμάτων. Αυτό απαιτεί από μέρους μας να μετέχωμε με θάρρος μαζί με την τάξι του Ιερεμία στην επίδοσι προειδοποιήσεως για την επικείμενη «ημέραν εκδικήσεως» του Ιεχωβά. Δεν πρέπει να έχωμε τώρα μια δίγνωμη καρδιά.—Ησ. 61:1, 2.
14, 15. (α) Ως αμοιβή της υπακοής του, τι επρόκειτο να έχη ο Βαρούχ ως «λάφυρον» για τον εαυτό του; (β) Συνέβη πράγματι αυτό;
14 Ποια θα είναι η αμοιβή μας αν το κάνωμε αυτό; Η αμοιβή εκτίθεται σε όσα ελέχθησαν στον Ιερεμία να πη στον Βαρούχ: «Διότι, ιδού, εγώ θέλω φέρει κακά επί πάσαν σάρκα, λέγει ο Ιεχωβά, αλλά την ψυχήν σου θέλω δώσει εις σε ως λάφυρον, εν πάσι τοις τόποις όπου υπάγης.»—Ιερ. 45:5β, (ΜΝΚ).
15 Πραγματικά, έτσι συνέβη στον Βαρούχ. Αυτό αποδεικνύει ότι ο Βαρούχ πήρε την ορθή απόφασι χωρίς άσκοπη καθυστέρησι. Αυτό πιστοποιείται σ’ ένα προηγούμενο κεφάλαιο, στα εδάφια Ιερεμίας 43:5-7, που λέγουν τι συνέβη μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο έτος 607 π.Χ. Διαβάζομε: Οι φοβισμένοι επιζώντες Ιουδαίοι, στη φυγή τους από τη γη του Ιούδα για την Αίγυπτο, πήραν μαζί τους «και τον Ιερεμίαν τον προφήτην και τον Βαρούχ τον υιόν του Νηρίου· και εισήλθον εις την γην της Αιγύπτου· διότι δεν υπήκουσαν εις την φωνήν του Ιεχωβά· και ήλθον έως Τάφνης,» στη βόρεια Αίγυπτο. Ωστόσο, και μετά απ’ αυτό, ο Ιερεμίας συνέχιζε τις προφητεύσεις του σ’ εκείνους τους απειθείς Ιουδαίους.—Ιερ. 43:8-44:30. (ΜΝΚ)
16. Αν ο Βαρούχ επιζούσε ως τότε που ανέτρεψε την Αίγυπτο ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, τι θα μπορούσε ν’ αναμένη από τον κατακτητή;
16 Δεν διέφυγαν για πολύ καιρό οι ισχυρογνώμονες εκείνοι Ιουδαίοι την κυριαρχία της Βαβυλωνιακής Παγκοσμίου Δυνάμεως, διότι εν καιρώ ο Ναβουχοδονόσορ προσήρτησε και την Αίγυπτο στο έδαφος της Αυτοκρατορίας του. Αν ο Ιερεμίας και ο Βαρούχ επιζούσαν για να παραστούν μάρτυρες αυτής της κυριεύσεως από τη Βαβυλώνα, δεν θα εγίνοντο θύματα της οργής του Ναβουχοδονόσορ. Αυτός είχε λόγους να τους θυμάται φιλάγαθα. Ο Βαρούχ θα εξακολουθούσε να έχη την «ψυχήν» του ως λάφυρο σε εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Ιεχωβά, όπως αναγράφεται στο εδάφιο Ιερεμίας 45:5. Τότε μπορούσε πλήρως να κατανοήση πόσο συνετός και λογικός ήταν που απέφυγε την άκαιρη πορεία της επιζητήσεως ‘μεγάλων’ πραγμάτων για τον εαυτό του.
17. Τι ωφέλεια μπορούμε ν’ αποκομίσωμε από την ευπειθή πράξι του Βαρούχ ως παράδειγμα του τι πρέπει να κάνωμε;
17 Μπορούμε εμείς σήμερα ν’ αποκομίσωμε πραγματικό όφελος από την ευπειθή υποταγή του Βαρούχ στη διορθωτική συμβουλή του Ιεχωβά; Ναι! Οσοδήποτε στενά κι’ αν συνδεώμεθα με την τάξι του Ιερεμία, κάνομε εκείνο που επιδοκιμάζει ο Θεός όταν δεν επιδιώκωμε «μεγάλα» πράγματα για τον εαυτό μας στη διάρκεια των εσχάτων αυτών ημερών του Χριστιανικού κόσμου. Η ψυχή μας, η ζωή μας, ως ατόμου, είναι πολύ πιο μεγάλης αξίας από τα «μεγάλα» πράγματα που είναι καταδικασμένα να παρέλθουν μαζί μ’ αυτό τον ασεβή κόσμο, απογυμνώνοντας τον καθένα από την ίδια την «ψυχήν» του. Το να είμεθα ζώντες τότε ως ‘ψυχές’ και να έχωμε τη θεία επιδοκιμασία θα είναι πολύ πιο πολύτιμο από το ν’ απολαμβάνωμε τώρα για μικρό χρονικό διάστημα τα φθειρόμενα πράγματα του Χριστιανικού κόσμου και όλης της Ωργανωμένης Θρησκείας.
ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ ΕΝΕΚΑ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ «ΜΑΧΑΙΡΑΣ»
18, 19. Γιατί η ‘ημέρα εκδικήσεως’ του Ιεχωβά δεν τελείωσε με τη συμφορά που επήλθε στον Ιούδα και στην Ιερουσαλήμ;
18 Ο Βαρούχ και ο Ιερεμίας εθλίβησαν για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την ερήμωσι της γης της. Αλλά τα παρακείμενα ή γειτονικά ειδωλολατρικά έθνη αισθάνθηκαν μεγάλη ευχαρίστησι γι’ αυτή τη συμφορά που επήλθε στο λαό της διαθήκης του Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:6-8· 137:7) Η Αίγυπτος, φυσικά, δεν ευχαριστήθηκε καθόλου, διότι θα ήθελε να έχη υποτελείς της τον Ιούδα και την Ιερουσαλήμ και να τους έχη συμμάχους της. Επί πλέον, το βασίλειο του Ιούδα χρησίμευε σαν μια ενδιάμεση ζώνη μεταξύ αυτής και της απειλητικής παγκοσμίου δυνάμεως, της Βαβυλώνος. Ωστόσο, η Αίγυπτος είχε κάνει ένα αναξιοπρεπές υπόμνημα για τον εαυτό της σχετικά με τον Ιούδα και την πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ, όπου ο ‘θρόνος του Ιεχωβά’ κατελαμβάνετο από βασιλείς της βασιλικής γραμμής του Δαβίδ. Το έντονο μίσος των εθνών προς το λαό της διαθήκης του Ιεχωβά δεν πέρασε απαρατήρητο απ’ αυτόν, διότι επρόκειτο για τη λατρεία του Ιεχωβά.
19 Η ‘ημέρα εκδικήσεως’ του Ιεχωβά δεν τελείωσε, λοιπόν, όταν αυτός χρησιμοποίησε τον βασιλέα της Βαβυλώνος ως όργανό του για ν’ ανατρέψη το βασίλειο του Ιούδα. Το ποτήριο της εθνικής καταστροφής, που είχε τεθή στα χείλη του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, άξιζε να δοθή σ’ εκείνα τα κακόβουλα έθνη για ν’ ανατραπούν, επειδή μισούσαν τον Ιεχωβά.
20. (α) Τι ενέπνευσε ο Ιεχωβά τον Ιερεμία να κάνη σχετικά μ’ εκείνα τα κακόβουλα έθνη; (β) Σχετικά με ποιους αποφάνθηκε το εδάφιο Ιερεμίας 48:10, και αποδείχθηκαν αυτοί άξιοι της κατάρας;
20 Ο Ιεχωβά, λοιπόν, ενέπνευσε τον Ιερεμία να συμπληρώση τις προφητεύσεις του, προλέγοντας τη βίαιη ανατροπή αυτών των κακών εθνών όπως η Αίγυπτος, η Φιλισταία, ο Μωάβ, ο Αμμών, ο Εδώμ, ο Κηδάρ, και ο Ελάμ ακόμη. (Ιερ. 46:1-49:39· 25:15-33) Οι Βαβυλώνιοι κάτω από τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ ήσαν εκείνοι που σκόπευε να χρησιμοποιήση ο Ιεχωβά για να κινήσουν τη ‘μάχαιρα’ της εκτελέσεως εναντίον των εθνών εκείνων που προκάλεσαν τον αληθινό Θεό. Σχετικά, λοιπόν, μ’ αυτές τις εκτελεστικές δυνάμεις, ο Ιεχωβά ενέπνευσε τον Ιερεμία να πη: «Επικατάρατος ο ποιών το έργον [την αποστολήν, ΜΝΚ] του Κυρίου αμελώς· και επικατάρατος ο αποσύρων την μάχαιραν αυτού από αίματος.» (Ιερ. 48:10) Ούτε οι Βαβυλώνιοι ούτε ο βασιλεύς τους ο Ναβουχοδονόσορ ήλθαν κάτω απ’ αυτή την κατάρα λόγω παραλείψεως να εκτελέσουν πλήρως την ‘αποστολή’ τους από τον Θεό.
21. (α) Μήπως ο Ιερεμίας και ο Βαρούχ έγιναν ‘επικατάρατοι’ που δεν χρησιμοποίησαν τη μετάλλινη ‘μάχαιρα’; (β) Μήπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι εκείνοι που θα απαλλαγούν από το Χριστιανικό κόσμο, ή ποιοι θα το κάνουν αυτό;
21 Εν τούτοις, τι θα λεχθή για μας σήμερα; Θα μπορούσαμε να περιέλθωμε κι’ εμείς κάτω από μια όμοια κατάρα λόγω αμελείας της αποστολής μας, λόγω μη χρησιμοποιήσεως της ‘μαχαίρας’; Είναι αλήθεια ότι γνωρίζομε πως ούτε ο Ιερεμίας ούτε ο Βαρούχ κράδαιναν μια μετάλλινη μάχαιρα εναντίον εκείνων των εχθρικών εθνών. Δεν ήταν αυτή η αποστολή τους. Μια τέτοια αποστολή είχε δοθή στους Βαβυλωνίους κάτω από τον πρόσφατα ενθρονισμένο αυτοκράτορα, τον Ναβουχοδονόσορ. Η σημερινή τάξις του Ιερεμία ως Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα υψώσουν βίαιη χείρα κατά του Χριστιανικού κόσμου, που είναι το αντίστοιχο της αποστάτιδος Ιερουσαλήμ και του βασιλείου της. Οι άλλοτε πολιτικοί σύντροφοι του Χριστιανικού κόσμου και τα άλλα άθεα στοιχεία θα απαλλαγούν απ’ αυτό τον Χριστιανικό κόσμο χωρίς καμμιά ευαισθησία, ακριβώς όπως τα επιζώντα έθνη που έχαιραν ν’ απαλλαγούν από την Ιερουσαλήμ και από το βασίλειό της, που ήσαν γείτονές τους.—Αποκ. 17:12-18.
22. Ποιοι δεν θα μετάσχουν στις μεγάλες ελπίδες των ανατροπέων όλης της Ωργανωμένης Θρησκείας, και ποια θα είναι η στάσις αυτών προς τις νέες κυβερνητικές δυνάμεις;
22 Εν τούτοις, τι θα αφήση πίσω στην επίγεια σκηνή η εξάλειψις του Χριστιανικού κόσμου και των άλλων μερών της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας; Άθρησκες πολιτικές δυνάμεις, που θα αναλάβουν τον έλεγχο όλων των ανθρωπίνων υποθέσεων! Αυτό θα το κάνουν με μεγάλες ελπίδες επιτυχίας και με αίσθημα ανακουφίσεως, επειδή δεν θα τους υπαγορεύη πια η Ωργανωμένη Θρησκεία τι να κάνουν. ( Παράβαλε με Ιεζεκιήλ, κεφάλαιο 23.) Αλλά τέτοιες ελπίδες, που περιφρονούν τον Θεό, δεν θα γίνουν δεκτές από την τάξι του Ιερεμία και τους Θεοφοβουμένους συντρόφους της, έστω κι’ αν μπορεί να δείξουν σχετική υποταγή στις νέες κυβερνητικές δυνάμεις ως νέες ‘υπερέχουσες εξουσίες.’—Ρωμ. 13:1, 2.
23. Τι είναι εκείνο που θα επιφέρη την εκπλήρωσι του υπολοίπου της ‘ημέρας εκδικήσεως’ του Ιεχωβά;
23 Η ‘ημέρα εκδικήσεως’ του Ιεχωβά θα έχη σχεδόν αρχίσει τότε, αλλά δεν θα τελειώση με την καταστροφή της Ωργανωμένης Θρησκείας, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Πρέπει να παραμείνη ώσπου η πλήρης θεία ‘εκδίκησις’ να εκχυθή σε όλους εκείνους που εναντιώνονται στην παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά. Αλλά πρώτα θα προσπαθήσουν να κάνουν την τάξι του Ιερεμία και τους πιστούς συντρόφους της να συμμορφωθούν ανεπιφύλακτα με το άθεο σύστημα πραγμάτων, ακριβώς όπως ο Ιωανάν και οι ακόλουθοί του έσυραν μαζί τους τον Ιερεμία και τον Βαρούχ και τους εξανάγκασαν να βαδίσουν ως την Αίγυπτο. Αποτυγχάνοντας σ’ αυτό, θα κάνουν μία γενική επίθεσι στους ασυμβίβαστους εκείνους λάτρεις του Ιεχωβά. Όπως και οι διεθνείς ορδές του Γωγ της γης του Μαγώγ, θα προσπαθήσουν να εισβάλουν στον πνευματικό παράδεισο του υπολοίπου του Ιεχωβά και των αχωρίστων συντρόφων τους. Αποβλέποντας σε απόλυτο παγκόσμιο έλεγχο, θα αποδειχθούν άξιοι να υποστούν την έξαψι της εκδικήσεως του Ιεχωβά.—Ιεζ. 38:1-39:20.
24. Ποιος τότε θα αντεπιτεθή, και θα είναι αυτοί άξιοι κατάρας ένεκα αμελείας ή υποστολής;
24 Τι θα γίνη τότε; Τα εδάφια Αποκάλυψις 19:11-21 δείχνουν ότι ο Ιησούς Χριστός, ένας κατακτητής μεγαλύτερος από τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, θα προχωρήση με αγγελικές στρατιές σε μια αντεπίθεσι. Αυτός και οι στρατιές του δεν θα γίνουν επικατάρατοι επειδή αμέλησαν την αποστολή τους από τον Ιεχωβά. Δεν θα είναι άξιοι κατάρας επειδή αποτράβηξαν την εκτελεστική ‘μάχαιρα’ από το εχθρικό αίμα. (Ιερ. 48:10) Θα εκτελέσουν την εκδίκησι του Ιεχωβά στα επιθετικά έθνη. Κάνοντας τούτο, θα ευλογηθούν με ένδοξη νίκη, για την αιώνια διεκδίκησι του Ιεχωβά.
25. Πώς πρέπει, λοιπόν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά να μιμηθούν τον Ιερεμία, μετά το βίαιο φέρσιμό του στη γη εναντίον της οποίας είχε προφητεύσει;
25 Από το έτος 1914, ζούμε στον ‘έσχατον καιρόν’. (Δαν. 12:4) Τώρα, λοιπόν, η τάξις του Ιερεμία και οι αφιερωμένοι σύντροφοί της πρέπει να επιστήσουν την προσοχή του κόσμου στην απειλητική ‘μάχαιρα,’ που θα χρησιμοποιήση ο εκτελεστικός εκπρόσωπος του Ιεχωβά στη διάρκεια της επικείμενης ‘μεγάλης θλίψεως.’ (Ματθ. 24:21) Αυτοί πρέπει να μιμηθούν τον Ιερεμία ο οποίος, αφού εξεβλήθη βίαια από τη γη του Ιούδα, διεκήρυξε την απειλητική ‘μάχαιρα’ του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ εναντίον της γης προς την οποία εφέρθη βίαια, της Αιγύπτου, καθώς και της Φιλισταίας, του Μωάβ, του Αμμών, του Εδώμ και των άλλων εχθρικών χωρών. Και τώρα ακόμη, προτού να ξεσπάσει η ‘μεγάλη θλίψις,’ τελούν κάτω από τις θείες προσταγές να ‘κηρύξουν . . . ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών’ εναντίον της Ωργανωμένης Θρησκείας και όλων των κοσμικών εθνών. (Ιερ. 46:1-49:39) Η ‘αποστολή’ τους είναι να διασαλπίσουν το προειδοποιητικό άγγελμα: «Είναι ημέρα εκδικήσεως του Κυρίου, ενιαυτός ανταποδόσεων δια την κρίσιν της Σιών.»—Ησ. 34:8.
26, 27. Ποια λόγια του Ιεχωβά στον Ιεζεκιήλ σαν φύλακα πρέπει η τάξις του Ιερεμία να εγκολπωθή;
26 Τώρα εφαρμόζονται τα προφητικά λόγια του Ιησού στο κατά Λουκάν 21:22: «Ημέραι εκδικήσεως είναι αύται, δια να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα.» Τώρα είναι καιρός ιδιαίτερα για την τάξι του Ιερεμία να εγκολπωθή τα λόγια του Ιεχωβά προς τον Ιεζεκιήλ, ο οποίος άρχισε να προφητεύη στη Βαβυλώνα το έτος 613 π.Χ., προτού ο Ιερεμίας απαχθή άθελά του στην Αίγυπτο:
27 «Εάν ο φύλαξ, ιδών την ρομφαίαν επερχομένην, δεν σαλπίση εν τη σάλπιγγι και ο λαός δεν φυλαχθή, η δε ρομφαία ελθούσα καταλάβη τινά εξ αυτών, ούτος μεν κατελήφθη δια την ανομίαν αυτού, πλην το αίμα αυτού θέλω εκζητήσει εκ της χειρός του φύλακος. Και συ, υιέ ανθρώπου, εγώ σε έθεσα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός μου και νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού. Όταν λέγω εις τον άνομον, Άνομε, θέλεις εξάπαντος θανατωθή· και συ δεν λαλήσης δια να αποτρέψης τον άνομον από της οδού αυτού, εκείνος μεν ο άνομος θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, πλην εκ της χειρός σου θέλω εκζητήσει το αίμα αυτού. Αλλ’ εάν συ αποτρέπης τον άνομον από της οδού αυτού δια να επιστρέψη απ’ αυτής, και δεν επιστρέψη από της οδού αυτού, εκείνος μεν θέλει αποθάνει εν τη ανομία αυτού, συ δε ηλευθέρωσας την ψυχήν σου.»—Ιεζ. 33:6-9· παράβαλε με Ιεζεκιήλ 9:2-10.
28. Ποια είναι η επιθυμία της τάξεως του Ιερεμία και των συντρόφων της σχετικά μ’ αυτό, αλλά τι είναι πιθανόν να συμβή, και τι θα εσήμανε αυτό γι’ αυτούς;
28 Η σημερινή τάξις του Ιερεμία και οι συνεργατικοί της σύντροφοι δεν επιθυμούν να γίνουν ένοχοι αίματος μ’ ένα τέτοιο τρόπο. Όμως αυτό είναι δυνατόν γι’ αυτούς. Αν, από φόβο ανθρώπων, παραλείψουν να προειδοποιήσουν όλους τους λαούς για τη ‘ρομφαίαν’ της ‘ημέρας εκδικήσεως’ του Ιεχωβά και παραλείπουν έτσι την εκτέλεσι της ‘αποστολής’ τους, θα γίνουν αξιοκατάρατοι. Γι’ αυτούς, αυτό θα σήμαινε απώλεια επιβιώσεως, λόγω της παραβάσεώς τους.
29. Για ν’ αποφύγουν ν’ ακολουθήσουν την οδό του απερίσκεπτου λαού μετά την καταστροφή της Ωργανωμένης Θρησκείας, τι πρέπει τώρα να εκλέξουν αυτοί που ζητούν ζωή;
29 Όταν, στη γοργά πλησιάζουσα ‘μεγάλη θλίψι,’ η «ρομφαία» της θείας εκδικήσεως, πλήξη όλη την Ωργανωμένη Θρησκεία, εκείνοι που δεν πρόσεξαν τον ‘Φύλακα’ του Ιεχωβά, την τάξι του Ιερεμία, θα ζητήσουν καταφύγιο στα καταδικασμένα πολιτικά στοιχεία—και αυτό προς βέβαιη καταστροφή τους στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. (Αποκ. 16:14, 16) Για ν’ αποφύγουν να καταστραφούν μαζί τους, πρέπει να εκλέξουν την ορθή οδό τώρα, ενόσω η ορθή οδός είναι ακόμη ανοιχτή. Σ’ αυτή, οι εκζητητές της ζωής ποτέ δεν θα είναι ανάγκη να αλλάξουν την πορεία τους.
(Το τελευταίο άρθρο αυτής της σειράς της προφητείας του Ιερεμία θα δημοσιευθή αργότερα).
[Εικόνα στη σελίδα 20]
Η ‘ημέρα εκδικήσεως’ του Θεού δεν είναι καιρός να ζητή κανείς «μεγάλα» πράγματα για τον εαυτό του
[Εικόνα στη σελίδα 21]
Ας μην παραμελούμε ποτέ «το έργο του Ιεχωβά»