(Μέρος 3ον)—Τι Λέγουν οι Γραφές περί «Επιβιώσεως μετά Θάνατον»;

Στα δύο μέρη (που εδημοσιεύθησαν προηγουμένως) από τα τρία της σειράς αυτής, οι αναγνώσται είδαν πώς στην εποχή μας ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου», καθώς και μερικοί από τους υψηλούς του πολιτικούς και στρατιωτικούς ισχυρούς άνδρας, προσέφυγαν στον αποκρυφισμό, ακριβώς όπως έκαναν τακτικά και στους αρχαίους χρόνους τέτοιοι ανθρώπινοι ηγέται για ν’ αποκτήσουν εκ των προτέρων πληροφορία, καθοδηγία και παρηγορία. Μολονότι εξέχοντες επιστήμονες της εποχής μας έχουν κάμει επιμελείς έρευνες, με τη βοήθεια ειδικών οργάνων, παραδέχονται ωστόσο ότι καταπείθονται από τα απόκρυφα ή πνευματιστικά φαινόμενα και δεν μπορούν να δώσουν σ’ αυτά εξήγησι. Ο πνευματισμός, η γοργά διαδιδόμενη σύγχρονη θρησκεία, επιμένει ότι τα αόρατα πνευματικά πρόσωπα, τα οποία τώρα ομιλούν και με άλλους τρόπους επικοινωνούν με προθύμους ανθρώπους, είναι πραγματικά ‘αθάνατες ψυχές’ ανδρών, γυναικών και παιδιών που κάποτε ζούσαν στη γη και έχουν πεθάνει. Ρητώς αντιλέγοντας σ’ αυτόν τον ισχυρισμό των πνευματιστών, η Βίβλος ομοιόμορφα και με συνέπεια διδάσκει ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει. Το ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να καταστραφή διακηρύττεται επανειλημμένως στη Βιβλική αναγραφή των ισχυρών ομιλιών του Ιησού Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, καθώς και στα γεγραμμένα του Μωυσέως και άλλων αρχαίων Εβραίων μαρτύρων του Πατρός του Ιησού Χριστού, του ζώντος Θεού, ΙΕΧΩΒΑ. Επίσης, η λεπτομερής αφήγησις της Γραφής για τη συμπεριφορά ανοσίων, στασιαστικών προσώπων, ανθρωπίνων καθώς και αγγελικών (που έζησαν πριν από χιλιάδες χρόνια επάνω στη γη), ρίχνει τώρα καταπληκτική πλημμύρα φωτός επάνω στην σημερινή πολύ απατηλή δράσι μερικών από τα ίδια εκείνα τα ζώντα ακόμη και αόρατα τώρα αγγελικά πρόσωπα που πραγματικά μιλούν με τους ζώντας ανθρώπους και με άλλους τρόπους προσπαθούν να τους επηρεάσουν να πιστεύουν στην «επιβίωσι μετά θάνατον». Οι κίνδυνοι που προέρχονται από αυτή τη διαφθείρουσα επικοινωνία με στασιαστάς αγγέλους, και το πώς να υπερασπίσωμε τον εαυτό μας από αυτές τις θανατηφόρους παρεισδύσεις, εξετάζονται ελεύθερα και πλήρως στο τελικό αυτό άρθρο.

 1. (α) Πώς και πότε οι αρχικώς άγιοι πνευματικοί «υιοί του Θεού» μετεστράφησαν σε πονηρούς δαίμονας; (β) Όταν εκείνοι οι άγγελοι εσκεμμένως εξέλεξαν να εγκαταλείψουν την από τον Θεό προσδιωρισμένη θέσι της υπηρεσίας των, ποιοι γραπτοί ορισμοί δικαστικής αποφάσεως του Ιεχωβά έφθασαν να εφαρμόζωνται σ’ αυτούς από τότε έως τώρα;

ΔΙΑΓΟΝΤΑΣ μια τέτοια ακατάλληλη, μη πνευματική ζωή στη σάρκα της υλοποιήσεως των επί μια εκτεταμένη χρονική περίοδο, με μια ή περισσότερες συζύγους ο καθένας, αυτοί οι «υιοί του Θεού» που μόνοι των εξαχρειώθηκαν και οι οποίοι απουσίαζαν από την προσδιωρισμένη από τον Θεό επικράτεια των, δεν τηρούσαν βέβαια την αρχική των θέσι αλλά συγκατοικούσαν με αμαρτωλές γυναίκες έξω από τον παράδεισο της Εδέμ. Λαμβάνοντας αυτή την ιδιοτελή, λάγνη, αντιθεοκρατική πορεία οι πνευματικοί αυτοί «υιοί του Θεού» μετεστράφησαν σε δαίμονες και ετάχθησαν με το μέρος του Σατανά και είναι άξιοι και αυτοί επίσης, της ίδιας καταδικαστικής αποφάσεως του Θεού που απηγγέλθη εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου. Αναμφιβόλως, σ’ αυτούς τους αυτοδαιμονοποιηθέντας αγγέλους αναφέρεται ο μαθητής Ιούδας στην ακόλουθη περικοπή της επιστολής του: «Ο Ιεχωβά, αφού έσωσε τον λαόν εκ γης Αιγύπτου, απώλεσεν ύστερον τους μη πιστεύσαντας· και αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, άλλα κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας· καθώς τα Σόδομα και τα Γόμορρα, και αι πέριξ αυτών πόλεις, εις την πορνείαν παραδοθείσαι κατά τον όμοιον με τούτους τρόπον, και ακολουθούσαι οπίσω άλλης σαρκός, πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμεναι με το αιώνιον πυρ.»—Ιούδ. 5-7, ΜΝΚ.

 2. Από ποιες απόψεις η διαγωγή εκείνων των πνευματικών «υιών του Θεού» που παρεξέκλιναν μπορεί να παραβληθή με τον τρόπο ζωής που εξέλεξε επάνω στη γη η πρώτη γυναίκα και ο σύζυγός της;

² Η αρχική θέσις εκείνων των «υιών του Θεού» ήταν στον ουρανό, στο πνευματικό βασίλειο, όπου βρίσκονταν προτού τεθούν τα θεμέλια της γης για να παρασχεθή μια κατοικία, όχι για ουρανίους αγγέλους, αλλά για το ανθρώπινο γένος και τα κατώτερα ζώα. Το κατάλληλο κατοικητήριό τους ήταν στο υψηλότερο αόρατο βασίλειο των ουρανών σε επικοινωνία με τους άλλους πνευματικούς αγγέλους του Θεού και με άμεση πρόσοδο στο πρόσωπο του Θεού μάλλον παρά εδώ κάτω στη γη σε σαρκική επικοινωνία με αμαρτωλές γυναίκες ως συζύγους και ως μητέρες αφύσικων παιδιών. Ο Αδάμ ακολούθησε την Εύα στην αμαρτία και στην ανταρσία εναντίον του Θεού· αυτοί οι «υιοί του Θεού» ακολούθησαν τις «θυγατέρες των ανθρώπων» στην αμαρτία και στη δαιμονική ανταρσία εναντίον του Θεού. Είναι οι άγγελοι τους οποίους εννοούσε ο Ιούδας, επειδή ο Ιούδας παρέβαλε τα Σόδομα και Γόμορρα μ’ αυτούς, κατά το ότι οι πόλεις αυτές διέπραξαν καθ’ υπερβολήν πορνεία και ακολούθησαν ‘οπίσω σαρκός’ για αφύσικη χρήσι, προσπαθώντας ακόμη να διαπράξουν σοδομία με τους δύο αγγέλους που είχαν υλοποιηθή ως άνθρωποι για να επισκεφθούν τον Λωτ στην κατοικία του στα Σόδομα. (Γέν. 19:1-11) Οι Ισραηλίτες, επίσης, διέπραξαν πορνεία ειδωλολατρικώς με τη σάρκα «εθνικών» γυναικών έξω από το άγιο έθνος των. (Αριθμ. 25:1-9· 31:15, 16) Η αμαρτία των «υιών του Θεού» ήταν ομοία.

 3, 4. (α) Ποια άμεση και μέλλουσα τιμωρία για τους απειθείς αγγελικούς «υιούς του Θεού» αναφέρεται στη Γραφή; (β) Κάτω από ποιον συμβολικόν Βιβλικόν όρον διακρίνεται αυτή η άμεση τιμωρία για τους ανοσίους αγγέλους από τους Βιβλικούς όρους που προσδιορίζουν τις μόνιμες και προσωρινές θέσεις τιμωρίας των ανοσίων ανθρώπων;

³ Για την αμαρτωλή τους απείθεια αυτοί οι «υιοί του Θεού», οι οποίοι εγκατέλειψαν την ουράνια υπηρεσία του Θεού, κατεδικάσθησαν σε θάνατο μαζί με τον Σατανά ή Διάβολο, ως «σπέρμα» του ή τέκνα. Η επιστολή του Ιούδα το δείχνει αυτό, επειδή τοποθετεί τα όσα αναφέρει γι’ αυτούς τους πεπτωκότας αγγέλους μεταξύ της μνείας που κάνει για τους Ισραηλίτες εκείνους που αρχικά εσώθησαν από την Αίγυπτο αλλά κατόπιν απωλέσθησαν επειδή δεν έδειξαν πίστι στον Ιεχωβά και της μνείας του για τις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων που υπέστησαν τη δικαστική τιμωρία αιωνίου πυρός για τη ρυπαρή των ανηθικότητα. (Γέν. 19:12-29) Ο Ιησούς Χριστός, στην προφητεία του για τη «συντέλεια του αιώνος», κατέταξε τα αντιχριστιανικά ερίφια με τους πεπτωκότας αυτούς αγγέλους, λέγοντας: «Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.» (Ματθ. 25:41) Εν τούτοις, η καταδικαστική απόφασις αιωνίου καταστροφής δεν εξετελέσθη στους απειθείς εκείνους αγγέλους ούτε κατά τον καιρό του κατακλυσμού. Το αφύσικο σπέρμα των, οι Νεφιλείμ, κατεστράφησαν πράγματι στον κατακλυσμό, επειδή ήσαν απλώς άνθρωποι και δεν έγιναν δεκτοί στην κιβωτό που ο Νώε κατεσκεύασε για τη σωτηρία της οικογενείας του και δειγμάτων των κατωτέρων ζώων. Οι γυναίκες των «υιών του Θεού», οι μητέρες των Νεφιλείμ, επνίγησαν στον κατακλυσμό επειδή και αυτές επίσης ήσαν άνθρωποι και οι «υιοί του Θεού» δεν μπορούσαν να τις πάρουν μαζί τους όταν εξαϋλώθησαν για να διαφύγουν τον κατακλυσμό και να επιστρέψουν στο πνευματικό βασίλειο.

⁴ Ποια τιμωρία, λοιπόν, επεβλήθη σ’ αυτούς τους απειθείς «υιούς του Θεού» εν τω μεταξύ, πριν από τη μέλλουσα καταστροφή τους; Ο Ιούδας λέγει ότι ο Θεός «εφύλαξε [αυτούς] με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.» Ο απόστολος Πέτρος επίσης περιγράφει την άμεση τιμωρία τους, λέγοντας: «Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς δις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε δια να φυλάττωνται εις κρίσιν· και . . . τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι· και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων.» (2 Πέτρ. 2:4-7) Ιδιαίτερα από τον Κατακλυσμό και ως την κρίσι της μεγάλης ημέρας του Ιεχωβά όταν αυτός εγκαθιδρύη τη βασιλεία του δια του Ιησού Χριστού, οι «αμαρτήσαντες άγγελοι» ετιμωρήθησαν με το να παραμένουν στον Τάρταρο και να μην μπορούν να επιστρέψουν στην υψηλή των ‘αρχική θέσι’. Ο Τάρταρος (που γενικά μεταφράζεται κακώς «άδης») δεν είναι ένα και το αυτό με τη Γέεννα και τον Άδην. Ενώ η Γέεννα εξεικονίζει τη διάταξι του Θεού για την καταστροφή των πονηρών ανθρωπίνων ψυχών για πάντα και ο Άδης είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, από τον οποίον θα υπάρξη ανάστασις νεκρών, ο Τάρταρος είναι η κατάστασις στην οποία είναι περιωρισμένοι οι ‘αμαρτήσαντες άγγελοι’.

 5, 6. (α) Πώς μπορούν να συμπαραβληθούν ο Τάρταρος της Γραφής και ο μυθολογικός Τάρταρος; (β) Πώς ορίζεται η ταπείνωσις των ανοσίων πνευματικών πλασμάτων Βιβλικώς;

⁵ Ο Βιβλικός Τάρταρος δεν είναι ο Τάρταρος των ειδωλολατρικών μυθολογιών, δηλαδή, η κατώτατη από τις κατώτερες χώρες, που είναι, τόσο κάτω από τον Άδη όσο η γη είναι κάτω από τον ουρανό. Εκεί οι μικρότεροι θεοί, ο Κρόνος και οι άλλοι πνευματικοί Τιτάνες, είχαν φυλακισθή από τον νικητήν θεόν Δία. Ήταν ένας τόπος σκότους και περιέβαλλε όλες τις κατώτερες χώρες όπως ακριβώς οι ουρανοί περιέβαλλαν όλα όσα ήσαν υψηλότερα από τη γη. Σε συμπαραβολή με τη μυθολογική σημασία, ο Τάρταρος εξεικονίζει μια κατάστασι βαθυτάτου εξευτελισμού και πυκνού σκότους, όχι για ανθρώπινες ψυχές, αλλά για πονηρά πνεύματα που έχουν στασιάσει εναντίον του Θεού. Σε αρμονία με τούτο, η Συριακή μετάφρασις του 2 Πέτρου 2:4 χρησιμοποιεί την έκφρασι «οι κατώτατες θέσεις» αντί Τάρταρος. Τα στασιαστικά αυτά πνεύματα, περιλαμβανομένου και του Σατανά ή Διαβόλου, εταπεινώθησαν ωσάν να κατερρίφθησαν σ’ ένα κατά γράμμα Τάρταρο, με το να εκβληθούν από την υπηρεσία του Θεού και να καταδικασθούν σε καταστροφή, για να συντριβούν οι κεφαλές των ως κεφαλές πολλών όφεων από το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, τον δοξασμένον Ιησούν Χριστόν.

⁶ Αυτό δεν σημαίνει ότι απεκλείσθησαν αμέσως από τον ουρανό και ετηρήθησαν μακριά από επαφή με τους πιστούς, αγίους αγγέλους. Το βιβλίο περί του Ιώβ, ο οποίος έζησε πάνω από επτακόσια χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, περιγράφει πώς ο Σατανάς είχε πρόσοδο στον ουρανό, ώστε να εισέλθη στη συνάθροισι των «υιών του Θεού» και να προκαλέση τον Ιεχωβά να τον αφήση να θέση σε δοκιμασία την ακεραιότητα του Ιώβ. (Ιώβ 1:6 έως 2:10) Και η Αποκάλυψις 12:1-7 αποκαλύπτει ότι όταν εγεννήθη στον ουρανό η βασιλεία του Ιεχωβά δια του Ιησού Χριστού το 1914 μ.Χ., ο Σατανάς και οι άγγελοί του ήσαν ανεκτοί στον ουρανό έως τότε. Επί πλέον, ο Σατανάς και οι δαίμονές του αποτελούν τους συμβολικούς ουρανούς του κόσμου τούτου, τους ουρανούς που είχαν την κυριαρχία της επιγείου ανθρωπίνης κοινωνίας και που πρόκειται να καταστραφούν ως δια πυρός στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. (2 Πέτρ. 3:10-12) Επομένως, στη Γραφή, ο Τάρταρος σημαίνει μια ταπεινωμένη κατάστασι, αποστερημένη από τα προνόμια της υπηρεσίας μέσα στην παγκόσμια οργάνωσι του Θεού μάλλον παρά μια θέσι ή τόπο.

 7. Ποια ευρύτερη κατανόησι της καταστάσεως στον Τάρταρο και δράσεως των στασιαστών αγγέλων πρέπει τώρα να αναγνωρίσωμε και να καταστήσωμε γνωστή;

⁷ Σ’ αυτή την ταπεινωμένη κατάστασι ο Σατανάς και οι άλλοι άγγελοι που αμάρτησαν κρατούνται κάτω από πυκνό σκότος ή βρίσκονται σε λάκκους πυκνού σκότους και κρατούνται εκεί με αιώνια δεσμά. Το πυκνό σκότος είναι πνευματικό μάλλον παρά κατά γράμμα, είναι έλλειψις φωτός αληθείας και αποκαλύψεως και ευνοίας του Θεού. «Φως σπείρεται δια τον δίκαιον», και όχι για δαιμονισμένα πνεύματα. (Ψαλμ. 97ος 11) Γι’ αυτό ακριβώς τα μηνύματα των πνευμάτων μέσω των μέντιουμ δεν δίδουν εξήγησι της Γραφής και δεν ρίχνουν φως στις Βιβλικές προφητείες. Επομένως, το ότι βρίσκονται σε λάκκους πυκνού σκότους δεν σημαίνει ότι οι ενέργειες των εν σχέσει με το ανθρώπινο γένος περιορίζονται σε πνευματιστικές συνεδριάσεις που γίνονται στο σκότος με πνευματιστικά μέντιουμ. Αυτά μπορούν να ενεργούν μέσω ανθρωπίνων πρακτόρων και στο φως της ημέρας επίσης.

 8. Πώς μπορούμε τώρα να κατανοούμε ακριβώς τις εκδηλώσεις και επικοινωνίες που ο πνευματισμός ψευδώς ορίζει ως δράσιν ανθρωπίνων ψυχών που έχουν πεθάνει;

⁸ Το ότι ‘φυλάσσονται με παντοτεινά δεσμά’ προφανώς σημαίνει επίσης ότι δεν επιτρέπεται πια σ’ αυτά να υλοποιούνται με σάρκα όπως και πριν από τον Κατακλυσμό. Αυτή η δύναμις της υλοποιήσεως εξησκείτο από τους πιστούς αγγέλους του Θεού, περιλαμβανομένου και του Ιησού Χριστού, επί χιλιάδες χρόνια μετά τον Κατακλυσμό ως τις ημέρες των πιστών αποστόλων του Χριστού, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και για την εξυπηρέτησι των αγίων σκοπών του. Αλλά στους αμαρτωλούς αγγέλους δεν επετράπη πια να χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμι, επειδή θα την χρησιμοποιούσαν κακώς. Οι υλοποιήσεις που αναφέρουν οι πνευματισταί ότι λαμβάνουν χώραν στις πνευματιστικές συνεδριάσεις δεν είναι υλοποιήσεις τέτοιες που έκαναν οι «υιοί του Θεού» πριν από τον Κατακλυσμό. Οι υλοποιήσεις εκείνων ήσαν ακαριαίες και στο ανοιχτό φως της ημέρας, χωρίς μέντιουμ και σε ανεξάρτητα σώματα. Οι πνευματιστικές υλοποιήσεις σήμερα είναι απλώς η λήψις του πρωτοπλάσματος ή υλικού από το σώμα του μέντιουμ και η εξώθησίς του από το σώμα αυτό ως «εκτοπλάσματος» και κατόπιν η διαμόρφωσίς του σε ανθρώπινες εμφανίσεις. Στο τέλος της εμφανίσεως το εκτόπλασμα, αντί να διαλύεται, να αποσυντίθεται και να εξαϋλώνεται, επιστρέφει μάλλον στο σώμα του μέντιουμ και το μέντιουμ επανέρχεται σε φυσιολογική και συνειδητή κατάστασι. Αφού τα απειθή πνεύματα δεν μπορούν πια να υλοποιούνται, είναι υποχρεωμένα να ενεργούν μέσω μέντιουμ. Προσπαθούν επίσης να κατακυριεύουν ανθρώπινα θύματα ή να τα καταλαμβάνουν και να τα εξουσιάζουν πλήρως. Τέτοιοι ήσαν οι δαιμονιζόμενοι τους οποίους ο Ιησούς και οι απόστολοί του συναντούσαν στην εποχή των, πολλούς δε δαίμονας εξέβαλαν ο Ιησούς και οι απόστολοί του για να ελευθερώσουν τα θύματά τους. (Ματθ. 4:24· 5:1, 8· 12:28· Λουκ. 9:1· 10:17· Πράξ. 16:16-18) Αυτό το έκαναν με το πνεύμα του Θεού για να υποστηρίξουν την αλήθεια και την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, και όχι με τη δύναμι του Διαβόλου όπως κάνουν τα πνευματιστικά μέντιουμ και οι θρησκευτικοί εξορκισταί για να υποστηρίξουν τις διδασκαλίες, τις δοξασίες και τους τυπικισμούς των ψευδών θρησκευτικών μορφών λατρείας και συστημάτων. Οι δαίμονες αυτοί ενεργώντας στις πνευματιστικές συνεδριάσεις μέσω μέντιουμ ή κτυπημάτων τραπεζιών ή άλλων πνευματιστικών κρούσεων και εκδηλώσεων, ισχυρίζονται ότι είναι «αποδημήσασαι ψυχαί» των νεκρών ανθρώπων και έτσι διατηρούν το ψεύδος ότι οι νεκροί δεν είναι νεκροί, αλλά πιο ζωντανοί και γνωρίζουν περισσότερα παρά οποτεδήποτε προηγουμένως.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΑ ΕΝ ΦΥΛΑΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

 9-12. (α) Ποιους προσδιορίζει ο απόστολος Πέτρος ως «πνεύματα, τα εν τη φυλακή»; (β) Πότε και πώς εκήρυξε ο Ιησούς σ’ αυτά τα φυλακισμένα πνεύματα; (γ) Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτού του κηρύγματος του Ιησού και της προειπωμένης σημερινής παγκοσμίου αναγγελίας της βασιλείας του Ιεχωβά που γίνεται από μας;

⁹ Ο απόστολος Πέτρος προσδιορίζει περαιτέρω τους «υιούς του Θεού» που ενυμφεύθησαν τις «θυγατέρες των ανθρώπων» πριν από τον Κατακλυσμό, ως πνευματικά πλάσματα που ενήργησαν απειθώς και έτσι έγιναν δαίμονες. Σημειώστε πώς ο Πέτρος κάνει αυτόν τον προσδιορισμό: «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι· δια του οποίου πορευθείς εκήρυξε και προς τα πνεύματα τα εν τη φυλακή, τα οποία ηπείθησαν ποτέ, ότε η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι (τουτέστιν οκτώ) ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος· του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός [με το ν’ ακολουθούμε τον νόμον του Μωυσέως προς τους Ιουδαίους], αλλά αίτησις προς τον Θεόν δι’ αγαθήν συνείδησιν,) δια της [εν πνεύματι] αναστάσεως Ιησού Χριστού. Όστις είναι εν δεξιά του Θεού, πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις.»—1 Πέτρ. 3:18-22, ΜΝΚ.

¹⁰ Τα «πνεύματα τα εν τη φυλακή» είναι οι πνευματικοί «υιοί του Θεού» που έλαβαν τις «θυγατέρες των ανθρώπων» ως συζύγους και παρήγαγαν τους Νεφιλείμ και οι οποίοι μετά τον Κατακλυσμό, όταν εξαϋλώθησαν και επέστρεψαν πάλι στο πνευματικό βασίλειο, ερρίφθησαν στον Τάρταρο και εφυλάχθησαν στην ταπεινωμένη αυτή κατάστασι «με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας». Όσον αφορά την κρίσι αυτή ο απόστολος Παύλος είπε στη Χριστιανική εκκλησία: «Εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα; Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει;» (1 Κορ. 6:2, 3) Αυτά τα «πνεύματα τα εν τη φυλακή» δεν είναι στον Σιεόλ ή Άδη. Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στον Σιεόλ ή Άδη δεν μπορούσε να κηρύξη σε κανένα, διότι ο Σιεόλ ή Άδης είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους και ο Ιησούς ήταν νεκρός εκεί στη διάρκεια τμημάτων τριών ημερών. (Πράξ. 2:27, 31, 32· Ψαλμ. 16:10) «Πάντα όσα εύρη η χείρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις»· «εν τω Σιεόλ, όπου υπάγεις.»—Εκκλησ. 9:10, ΑΣ.

¹¹ Ο Ιησούς Χριστός εκήρυξε στα «πνεύματα τα εν τη φυλακή» όχι όταν ήταν νεκρός στον Σιεόλ, Άδην ή κοινόν τάφον του ανθρωπίνου γένους αφού είχε ‘θανατωθή σαρκί’, αλλά μετά από λίγον καιρό αφού ‘εζωοποιήθη πνεύματι’ με το ν’ αναστηθή από τους νεκρούς. Σ’ αυτή ακριβώς την κατάστασι, ως πνεύμα τώρα θείον, αθάνατο, άφθαρτο, μπορούσε ο Ιησούς να κηρύξη σ’ αυτά τα πνεύματα. Πότε ακριβώς το έκαμε αυτό; Μήπως στη διάρκεια των σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του ενόσω παρέμενε στη γη με τους μαθητάς του; Δύσκολα θα μπορούσε να γίνη αυτό στη διάρκεια των σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του, επειδή τότε «εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού δια πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας, και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού.» Έτσι έδωσε απόδειξι της αναστάσεώς του στους μαθητάς του, οι οποίοι επρόκειτο να είναι μάρτυρές του, και όχι στους εχθρούς του όπως ήσαν οι δαίμονες ή «τα πνεύματα τα εν τη φυλακή». (Πράξ. 1:3-11· 2:32· 3:15· 10:40-42) Μήπως, λοιπόν, εκήρυξε στα πνεύματα κατά τη διάρκεια των δέκα ημερών μεταξύ της αναλήψεως του στον ουρανό από το Όρος των Ελαιών και της ημέρας της Πεντηκοστής; Όχι, επειδή στη διάρκεια των δέκα εκείνων ημερών ο Ιησούς ανέβαινε στον ουράνιο Πατέρα του—δεν ξέρομε πόσα δισεκατομμύρια ετών φωτός μακριά από τη γη—για να εμφανισθή ως Αρχιερεύς με την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του στην παρουσία του Αγίου των αγίων, Ιεχωβά Θεού. (Εβρ. 9:24-26· 10:12, 13) Δύσκολα θα παρεξέκλινε για να κηρύξη στα καταδικασμένα «πνεύματα τα εν τη φυλακή», για τα οποία δεν υπάρχει θυσία που να αίρη την αμαρτία, ενώ αυτός είχε μια αποστολή πρωταρχικής σπουδαιότητος.

¹² Συνεπώς, ο Ιησούς Χριστός πρέπει να εκήρυξε στα «πνεύματα τα εν τη φυλακή», στα πνεύματα στον Τάρταρον, αφού έφθασε στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού και εκάθησε στα δεξιά Του, και ‘υπετάχθησαν εις αυτόν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις’. Εκείνο που εκήρυξε σ’ αυτά δεν ήταν το Ευαγγέλιον ή οι Καλές Αγγελίες της Βασιλείας. Η λέξις «εκήρυξε» είναι διαφορετική από τη λέξι «ευηγγελίσθη» στη γλώσσα του Ελληνικού πρωτοτύπου, στην οποίαν έγραψε ο απόστολος Πέτρος. «Ευαγγελίζομαι» σημαίνει φέρνω ένα καλό άγγελμα. «Κηρύττω» σημαίνει απλώς γνωστοποιώ, αναγγέλλω, διαλαλώ εκείνο που πρέπει να κοινοποιηθή. Η γνωστοποίησις, ή αναγγελία ή το διαλάλημα μπορεί να αφορά κάτι κακό, όπως όταν είχε σταλή ο Ιωνάς να «κηρύξη» εναντίον της Νινευή, και εκήρυξε: «Έτι τεσσαράκοντα ημέραι, και η Νινευή θέλει καταστραφή», κηρύττοντας έτσι ένα άγγελμα εναντίας κρίσεως. (Ιωνάς 1:2· 3:2, 4, 5, 7. Την ίδια λέξι κηρύσσω χρησιμοποιεί και η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα.) Επίσης όπως όταν ο Ιωήλ 3:9 διατάσση: «Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου.» Επίσης, εις Ωσηέ 5:8 (ΑΣΜ): «Σαλπίσατε προειδοποίησιν κινδύνου [κηρύξατε, Ο΄] εν Βαίθ-αυέν.»

13, 14. Πώς ο Ιησούς, πριν από την ανάστασί του από τους νεκρούς, και σε ποιες περιπτώσεις που αναφέρονται στη Γραφή, εκήρυξε ως αρχάγγελος του Ιεχωβά στο πνευματικό βασίλειο, και σε ποιον;

¹³ Αφού αυτά τα «πνεύματα τα εν τη φυλακή» εφυλάσσοντο με παντοτεινά δεσμά για την κρίσι της μεγάλης ημέρας του Ιεχωβά, ο Ιησούς Χριστός, αναστημένος στο πνευματικό βασίλειο, μπορούσε να κηρύξη σ’ αυτά μόνο ένα άγγελμα κρίσεως. Ακόμη και προτού κενώση τον εαυτό του από την πνευματική του δύναμι και δόξα και γίνη σαρξ με ανθρώπινη γέννησι ως ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, αυτός, ως πνευματικός υιός του Θεού, το είχε κάμει αυτό. (Φιλιππησ. 2:5-8) Σε ποιες περιπτώσεις;

¹⁴ Πρώτα στην περίπτωσι που ο προφήτης Μωυσής απέθανε στην κορυφή του Όρους Νεβώ. Τότε, όταν ο Υιός του Θεού «αγωνιζόμενος με τον Διάβολον εφιλονείκει περί του σώματος του Μωυσέως, δεν ετόλμησε να επιφέρη εναντίον αυτού κρίσιν βλάσφημον, αλλ’ είπεν, Ο Ιεχωβά να σε επιτιμήση.» Ο πνευματικός Υιός του Θεού, ως ο αρχάγγελος Μιχαήλ, εκράτησε υπό έλεγχον το σώμα του Μωυσέως και το έθαψε για τον Ιεχωβά Θεό σε μια θέσι μιας κοιλάδος του Μωάβ που κανείς άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει και κανένα πνευματιστικό μέντιουμ δεν μπορεί να αποκαλύψη. (Ιούδ. 9, ΜΝΚ· Δευτ. 34:1-6) Η άλλη περίπτωσις αποκαλύπτεται σ’ εμάς από την προφητεία του Ζαχαρία 3:1, 2 (ΑΣ), που αφορά τον αρχιερέα Ιησούν αφού αυτός και άλλοι Ιουδαίοι επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα στην ερημωμένη πόλι της Ιερουσαλήμ και άρχισαν να ανοικοδομούν τον ναό του Ιεχωβά Θεού εκεί. Διαβάζομε: «Και μοι έδειξε τον Ιησούν, τον ιερέα τον μέγαν, ιστάμενον έμπροσθεν του αγγέλου του Ιεχωβά, και ο Διάβολος ίστατο εκ δεξιών αυτού δια να αντισταθή εις αυτόν. Και είπεν ο Ιεχωβά [Συριακή Μετάφρασις: ο άγγελος του Ιεχωβά] προς τον Διάβολον, Να σε επιτιμήση ο Ιεχωβά, Διάβολε· ναι, να επιτιμήση ο Ιεχωβά, όστις εξέλεξε την Ιερουσαλήμ.» (Βλέπε επίσης ΜΑΜ, ΜΜ) Η επιτίμησις του Σατανά από τον Ιεχωβά σημαίνει τη θεία εκτέλεσι κρίσεως εναντίον του στη μεγάλη ημέρα κρίσεως του Ιεχωβά όταν αυτός τερματίζη τον πονηρόν αυτόν κόσμον ή σύστημα πραγμάτων υπό τον Σατανάν και εισάγη τον δίκαιον κόσμον υπό τον Ιησούν Χριστόν τον Βασιλέα των βασιλέων. Εν όψει τούτου, στους αιώνες προτού θανατωθή ο Ιησούς εν σαρκί και ζωοποιηθή εν πνεύματι με την ανάστασι από τους νεκρούς, δεν ήταν ακόμη καιρός για να «επιτιμήση» ο Ιεχωβά τον Σατανάν μέσω του αγγελικού του Υιού.

15-17. (α) Γιατί και πώς μπορούν να συμπαραβληθούν το κήρυγμα του Νώε πριν από τον κατακλυσμό και το κήρυγμα του Ιησού στα φυλακισμένα πνεύματα; (β) Γιατί μερικοί εξέχοντες σύγχρονοι του Νώε ήσαν μεταξύ εκείνων που έμαθαν για τις πριν από τον κατακλυσμό ομιλίες του ή πού τις άκουσαν;

¹⁵ Τώρα, έχετε ποτέ διερωτηθή γιατί ο απόστολος, εις 1 Πέτρου 3:18-22, όταν μιλή για τα άδικα παθήματα του Ιησού Χριστού ακόμη και μέχρι θανάτου και για την έγερσί του σε ζωή στο πνευματικό βασίλειο, ξαφνικά μιλεί για πνεύματα που ήσαν απειθή χιλιάδες χρόνια πρωτύτερα, στην εποχή του Νώε; Λοιπόν, ο Πέτρος προς έκπληξιν λέγει ότι ο αναστημένος Χριστός εκήρυξε στα φυλακισμένα εκείνα πνεύματα, επειδή υπάρχει ομοιότης μεταξύ των όσων συνέβησαν στην εποχή του Νώε και των όσων εξετάζει τώρα ο Πέτρος. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού εις Ματθαίον 24:37-39, ο Νώε ήταν ένας προφητικός τύπος του Ιησού Χριστού. Επομένως, η σύζυγος του Νώε ήταν μια τυπική εξεικόνισις της ‘νύμφης, της γυναικός του Αρνίου’, δηλαδή, της αληθινής εκκλησίας των αποκυημένων από το πνεύμα ακολούθων του Ιησού. Οι τρεις υιοί του Νώε και οι τρεις γυναίκες των εξεικονίζουν τον «πολύν όχλον» εκείνων που πιστεύουν στον Χριστό και των οποίων αυτός θα γίνη Αιώνιος Πατήρ κατά τη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του στον ερχόμενο νέο κόσμο. Δεν θα δοξασθούν με τον Χριστό στον ουρανό και δεν θα βασιλεύσουν μαζί του στον θρόνο του όπως η πιστή εκκλησία των πνευματικών ακολούθων του. Θα κληρονομήσουν τον επίγειο παράδεισο που η βασιλεία του Χριστού θ’ αποκαταστήση σ’ αυτή τη σφαίρα μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Από το 1914 μ.Χ. βρισκόμαστε στον «έσχατον καιρόν» του πονηρού αυτού κόσμου, και ήδη ένας «πολύς όχλος» των γηίνων αυτών πιστών έχει συναχθή από τα έθνη και φερθή στην κοινωνία του Νέου Κόσμου μαζί με τα τελευταία μέλη της ‘νύμφης, της γυναικός του Αρνίου’ επάνω στη γη.—Αποκάλ. 21:9.

¹⁶ Όπως ακριβώς ο Νώε κατεσκεύασε την κιβωτό για να επιζήση η οικογένειά του από τον κατακλυσμό, έτσι και ο Ιησούς Χριστός ως ο Μεγαλύτερος Νώε κατασκευάζει το νέο σύστημα πραγμάτων. Μέσα σ’ αυτό, τα μέλη της τάξεως της «νύμφης» του και ο «πολύς όχλος» των μελλοντικών υιών και θυγατέρων του θα επιζήσουν από τη μεγάλη εκτέλεσι κρίσεως του Ιεχωβά στην ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Μέσα σ’ αυτή την κιβωτό του νέου συστήματος πραγμάτων πρέπει να βαπτισθούν στον Μεγαλύτερον Νώε ως Σωτήρα, Αρχηγόν και Παράδειγμά των για ν’ αποφύγουν να βαπτισθούν με τον κόσμο στον πύρινο κατακλυσμό της καταστροφής του Αρμαγεδδώνος.—1 Πέτρ. 3:21.

¹⁷ Ο απόστολος Πέτρος μάς υπενθυμίζει ότι ο Νώε ήταν «κήρυξ δικαιοσύνης» στον καιρό του τέλους του αρχαίου κόσμου. (2 Πέτρ. 2:5) Αφού μόνο οι επτά άλλοι από την οικογένειά του επρόκειτο να σωθούν στην κιβωτό, ό,τι εκήρυξε στους ανθρώπους του αρχαίου εκείνου κόσμου πρέπει να ανεφέρετο στην ερχόμενη κρίσι του Ιεχωβά επάνω τους κατά τον κατακλυσμό. Μεταξύ εκείνων στους οποίους εκήρυξε, πρέπει να περιελαμβάνοντο οι Νεφιλείμ και οι πατέρες των, οι υλοποιημένοι, νυμφευμένοι «υιοί του Θεού». Έτσι ο Νώε εκήρυξε στα πνεύματα που εφυλακίσθησαν στον Τάρταρο μετά τον κατακλυσμό, αλλά μπορούσε να το κάμη αυτό εν σαρκί επειδή και εκείνοι ήσαν εν σαρκί, υλοποιημένοι.

18, 19. (α) Σε ποιο από τα μέρη της Βίβλου που εγράφησαν από τον Ιωάννη, βρίσκομε κάποια κύρια σημεία του κηρύγματος του Ιησού στα φυλακισμένα πνεύματα; (β) Πώς και πότε άρχισε να εκτελήται η προειπωμένη επιτίμησις του πρώτου πνευματικού στασιαστού και των αοράτων από τους ανθρώπους συμμάχων του, και με ποιο προειπωμένο αποτέλεσμα;

¹⁸ Ομοίως ο Μεγαλύτερος Νώε, ο αναστημένος Ιησούς, εκήρυξε στα ίδια εκείνα πνεύματα που είναι «εν τη φυλακή» από τον κατακλυσμό και έπειτα. Λίγο προτού θανατωθή εν σαρκί είπε στους ακολούθους του: «Τώρα είναι κρίσις του κόσμου τούτου· τώρα ο άρχων του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω.» (Ιωάν. 12:31) Αλλ’ αφού ‘εζωοποιηθη πνεύματι’, ο Ιησούς από τον ουρανό κατά την ημέρα της Πεντηκοστής εξέχυσε το άγιο πνεύμα επάνω στα πρώτα μέλη της τάξεως της «νύμφης» του και άρχισε να οικοδομή την κιβωτό του νέου συστήματος πραγμάτων. Σύμφωνα με τον προφητικό τύπο που παρεσχέθη από τον αρχαίον Νώε, ήταν επίσης κατάλληλο ο Μεγαλύτερος Νώε στον ουρανό να κηρύξη στα εν τη φυλακή πνεύματα. Στο 96 μ.Χ. περίπου, ο Θεός έδωσε στον δοξασμένον Ιησούν Χριστόν τη θαυμαστή Αποκάλυψι για να την δώση στον γηραιόν απόστολον Ιωάννην, η Αποκάλυψις δε αυτή λέγει πολλά για τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαίμονας, τους αγγέλους του. Ασφαλώς αυτή η παράδοσις της Αποκάλυψεως στον Ιωάννη ήταν ένα κήρυγμα στα πνεύματα τα εν τη φυλακή, επειδή από το δωδέκατο κεφάλαιο και έπειτα η Αποκάλυψις έχει πολλά να πη για τη δράσι τους στην εποχή μας και την ήττα τους, το ρίξιμο τους στην άβυσσο και την τελική αιωνία τους καταστροφή.

¹⁹ Στο 1914, το έτος της ενάρξεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιεχωβά Θεός άρχισε να εξαπολύη μια δηκτική επιτίμησι εναντίον του Σατανά και των δαιμόνων του, οι οποίοι είχαν ακόμη είσοδο στον ουρανό και ελευθερία κινήσεως εκεί. Το φθινόπωρο του έτους εκείνου ετελείωσαν οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» και ήλθε ο καιρός του Ιεχωβά Θεού για την εγκαθίδρυσι της βασιλείας του στα χέρια του Υιού του Ιησού Χριστού. (Λουκ. 21:24) Όπως εξεικονίζεται συμβολικώς στο δωδέκατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, ο Θεός έφερε σε γέννησι τη βασιλεία του, για να κυβερνά εν μέσω των εγκοσμίων αυτών εθνών και τελικά να τα κατασυντρίψη στην ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αμέσως μετά τη γέννησι της Βασιλείας, ο Πρώτιστος Άγγελος ή Αρχάγγελος του Ιεχωβά, ο ενθρονισμένος του Βασιλεύς που είναι γνωστός στον ουρανό ως Μιχαήλ, ‘επολέμησε κατά του δράκοντος, και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού’. Σατανάς ο Δράκων και οι δαιμονικοί του άγγελοι ηττήθησαν και εκσφενδονίσθηκαν από τους ουρανούς στα γειτονικά μέρη της γης μας για να είναι περιωρισμένοι εδώ ως την εγγίζουσα μάχη του Αρμαγεδδώνος. (Αποκάλ. 12:7-9) Αυτό ήταν πράγματι μια ταπείνωσις, με μια σωματική έννοια, εκτός του ότι βρίσκονται ήδη στην ταπεινωμένη τους κατάστασι στον Τάρταρο. Αυτό ήταν μια φυλάκισίς των μ’ ένα σωματικό τρόπο, εκτός του ότι βρίσκονται «εν φυλακή», στον Τάρταρο, από τον Κατακλυσμό και έπειτα, επειδή απεκλείσθησαν για πάντα από τον ουρανό και δεν τους επιτρέπεται τώρα να ανέρχωνται ψηλότερα από τη γη όπου άρχισε η ανταρσία του Σατανά. Δεν είναι, λοιπόν, παράδοξο ότι ο Δράκων, ο αρχαίος Όφις ωργίσθη για την επιτίμησι αυτή και χύνει τώρα δηλητήριο εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά Θεού.

20-22. (α) Πώς προσδιορίζομε τώρα αλάθητα την πλήρη και τελική εκπλήρωσι της Θεόδοτης προρρήσεως του Ζαχαρία 3:1, 2; (β) Γιατί και πώς προοδεύει ακόμη το κήρυγμα του Ιησού προς τα φυλακισμένα πνεύματα, και πότε θα τελειώση αυτό το κήρυγμα;

²⁰ Όσον αφορά την έξωσι του Σατανά από τον ουρανό διαβάζομε στην Αποκάλυψι 12:10: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα.» Επομένως, υπάρχει τώρα μια πλήρης και τελική εκπλήρωσις της προφητείας του Ζαχαρία 3:1, 2 που παρεθέσαμε πιο πάνω (σελίς 6, παράγρ. 14) Στην προφητεία του Ζαχαρία ο «άγγελος του Ιεχωβά» είναι ο ίδιος με τον «Άγγελον της διαθήκης» για τον όποιον ο Μαλαχίας 3:1 (ΜΝ) επροφήτευσε ότι θα ήρχετο με τον Κύριον Ιεχωβά στον ναό για έργον κρίσεως, δηλαδή, ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός. Αυτός, όχι μόνο είναι ο Πρώτιστος Άγγελος ή Αρχάγγελος του Ιεχωβά, αλλά είναι και ο Αρχιερεύς του Ιεχωβά. Επάνω στη γη αντιπροσωπεύεται από τους αδελφούς του ιερείς, τους υφιερείς που ακολουθούν τα ίχνη του και που πρόκειται ν’ αποτελέσουν ένα «βασίλειον ιεράτευμα» μαζί του. (1 Πέτρ. 2:9) Αυτούς ακριβώς κατηγορεί ο Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος. Όταν τους κατηγορή, κατηγορεί κατ’ ουσίαν την Κεφαλήν των, τον Αρχιερέα Ιησούν Χριστόν, επειδή ό,τι γίνεται σ’ αυτούς είναι το ίδιο σαν να γίνεται σ’ αυτόν. (Ματθ. 10:40· 25:40, 45) Όπως ακριβώς η προφητεία του Ζαχαρία δείχνει ότι ο Σατανάς προσπάθησε να εναντιωθή στον Ιησούν τον Ιουδαίον αρχιερέα αφού οι Ιουδαίοι επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα για ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό στην Ιερουσαλήμ, έτσι ο Σατανάς επολέμησε και κατηγόρησε το υπόλοιπο των ιερατικών ακολούθων του Ιησού Χριστού του Αρχιερέως αφού αυτοί ελευθερώθηκαν από την σύγχρονη Βαβυλώνα στο 1919 μ.Χ.

²¹ Τα γεγονότα που εκπληρώνουν την προφητεία του Μαλαχία 3:1 αποδεικνύουν ότι ο Ιεχωβά και ο «Άγγελος της διαθήκης» του ήλθαν στον πνευματικό ναό την άνοιξι του 1918. Τώρα, λοιπόν, ο «άγγελος του Ιεχωβά» είναι στο ναό από τότε, ενασχολημένος σε έργον κρίσεως, η δε κρίσις του εκτείνεται και στον Σατανά ή Διάβολον επίσης. Όταν, επομένως, ο Σατανάς εναντιώνεται στον Αρχιερέα του Ιεχωβά Ιησούν Χριστόν με το ν’ ανθίσταται στο υπόλοιπο των ιερατικών ακολούθων του επάνω στη γη, ο Ιησούς Χριστός, ο «άγγελος του Ιεχωβά» στο ναό λέγει στον Σατανά: «Να σε επιτιμήση ο Ιεχωβά, Διάβολε· ναι, να σε επιτιμήση ο Ιεχωβά, όστις εξέλεξε την Ιερουσαλήμ.» (Ζαχ. 3:2, ΜΝ) Αφού ο Ιησούς Χριστός, ο Πρώτιστος Άγγελος ή Αρχάγγελος του Ιεχωβά, εξεσφενδόνισε τον Σατανά από τον ουρανό κάτω στη γη, δεν επροχώρησε αμέσως για να πολεμήση τη μάχη του Αρμαγεδδώνος και να θέση τον Σατανά έξω από κάθε δράσι. Παρεχώρησε στον Σατανά «ολίγον καιρόν» προτού εμπλακή πάλι σε μάχη μαζί του στον Αρμαγεδδώνα. Έτσι οι ημέρες της θλίψεως επί της οργανώσεως του Σατανά εκολοβώθησαν, και τούτο συνέβαλε στο να ωφεληθή το εκλεκτό «βασίλειον ιεράτευμα» του Ιεχωβά. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Ιησούς Χριστός, ο άγγελος του Ιεχωβά, αφότου ήλθε στο ναό, δεν μπορούσε να κάμη τίποτε περισσότερο από το να πη στον Σατανά: «Να σε επιτιμήση ο Ιεχωβά.» Μ’ αυτόν τον τρόπο ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός τώρα ‘κηρύττει στον Σατανά και στα άλλα πνεύματα τα εν τη φυλακή’ στο πνευματικό βασίλειο. Το ότι ζητεί από τον Ιεχωβά να τα επιτιμήση αποτελεί κήρυγμα κρίσεως εναντίον των. Στην ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος ο Ιεχωβά θα επιτιμήση τον Σατανά και τους πνευματικούς του δαίμονας εκτελώντας κρίσι εναντίον των.

²² Έτσι το ‘κήρυγμα εις τα πνεύματα τα εν τη φυλακή’ από τον αναστημένον Ιησούν Χριστόν εξακολουθεί ως τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ο Σατανάς και αυτά τα άλλα φυλακισμένα πνεύματα είναι ακόμη στον Βιβλικό Τάρταρο και στο πυκνό του σκότος όσον αφορά την εύνοια του Θεού και τους σκοπούς του. Την ταπεινωμένη τους κατάστασι σ’ αυτή τη γη την προλέγει η προφητεία του Ιεζεκιήλ υπό το όνομα της «γης του Μαγώγ», της οποίας ο άρχων Γωγ είναι προφητικό σύμβολο του Σατανά ή Διαβόλου.—Ιεζ. 38:1 έως 39:11.

23. (α) Ποια περαιτέρω επιτίμησις είναι προσδιορισμένη για τους αγγελικούς στασιαστάς; (β) Έπειτα απ’ αυτήν, πώς οι πνευματικοί εκείνοι στασιασταί θα συμμερισθούν τελικά την προειπωμένη ανταπόδοσι που επιφυλάσσεται για τους δειλούς, τους ψεύστας και όλους όσοι εξασκούν πνευματισμό:

²³ Με λίγα λόγια, όταν ο Ιεχωβά θα απευθύνη την επιτίμησί του στον Σατανά κατά τον Αρμαγεδδώνα, θα δέση δια του Αρχαγγέλου του τον Σατανά και τους δαίμονάς του και θα τους εκσφενδονίση στην άβυσσο και θα την σφραγίση επάνω τους επί χίλια χρόνια, κατά τα οποία ο Ιησούς Χριστός θα βασιλεύη με το δοξασμένο του βασιλικό Ιερατείο. (Αποκάλ. 16:14-16· 20:1-6) Ο Βιβλικός Τάρταρος θα παύση τότε να υπάρχη. Οι πονηροί ουρανοί του κόσμου τούτου θα εκλείψουν και οι νέοι ουρανοί του Χριστού και της ενδόξου του «νύμφης» θα κυβερνούν τον δίκαιο νέο κόσμο. (2 Πέτρ. 3:13) Πριν από δεκαεννέα αιώνες όταν ο Ιησούς ήταν στην άβυσσο, δεν ήταν στον Τάρταρο, αλλά ήταν στην κατάστασι του θανάτου στη διάρκεια τμημάτων τριών ημερών, ώσπου εξήχθη από εκεί με την εκ νεκρών ανάστασι. (Ρωμ. 10:6-8· Δευτ. 30:12-14) Ομοίως, στην άβυσσο ο Σατανάς και τα δαιμονικά του πνεύματα θα βρίσκωνται σε μια κατάστασι όμοια με θάνατο, έξω από κάθε δράσι, ανίκανοι να έχουν επαφή με ανθρώπους, ανίκανοι να ισχυρίζωνται ότι είναι αθάνατα πνεύματα νεκρών ανθρωπίνων πλασμάτων. Έτσι ο πνευματισμός με τους μεσάζοντάς του θα καταστραφή στον Αρμαγεδδώνα, και εκείνοι που τον εξασκούν θα καταστραφούν μαζί του στον «δεύτερον θάνατον» ο οποίος συμβολίζει ολοκληρωτική καταστροφή, εκμηδένισι. Η Αποκάλυψις 21:8 λέγει τα εξής όσον αφορά τον ερχόμενο νέο κόσμο του Θεού: «Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι, και πάντες οι ψεύσται, θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.»

ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, ΟΧΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

24, 25. (α) Ποια πράξι του πάντοτε ζώντος Θεού, Ιεχωβά, περιμένουν τώρα οι γνήσιοι πιστοί της Γραφής για να μπορέσουν να δουν και να μιλήσουν με πολλούς άνδρες, γυναίκες και παιδιά που κάποτε ζούσαν στη γη και πέθαναν; (β) Πώς οι πολλές θαυμαστές προσδοκίες για εκατομμύρια ανθρώπων που έζησαν επάνω στη γη κι έχουν πεθάνει, συνδέονται με τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού;

²⁴ Εκείνοι που θα καταστραφούν στον Αρμαγεδδώνα δεν θα έχουν «επιβίωσιν μετά θάνατον». Εκείνοι, όμως, οι άνθρωποι που παραμένουν ελεύθεροι από τον πνευματισμό και από κάθε ψευδή θρησκεία και που λατρεύουν τον Ιεχωβά ως Θεόν και ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού θα επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος και θα εισέλθουν, χωρίς να πεθάνουν, στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. (2 Πέτρ. 3:10-15) Κατόπιν εκείνοι που θα επιζήσουν δεν θα προσπαθούν να επικοινωνήσουν μ’ εκείνους που κατεστράφησαν στον Αρμαγεδδώνα. Θα γνωρίζουν ότι οι νεκροί είναι νεκροί και ότι δεν υπάρχει επιβίωσις μετά θάνατον. Δεν θα έχουν αφεθή ζωντανά μέντιουμ για να ενεργούν ως πράκτορες των ψευδομένων πνευμάτων, επειδή τα πνεύματα αυτά θα είναι ανίσχυρα, σε μια κατάστασι όμοια με θάνατο στην άβυσσο και ανίκανα ν’ απατούν τους λαούς στα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού. Αντί να ζητούν να κάμουν το αδύνατον, να επικοινωνούν με τους νεκρούς, εκείνοι που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος θα περιμένουν μάλλον την ανάστασι και με χαρά θα ετοιμάζωνται για την επιστροφή των νεκρών. Με αγάπη θα προετοιμάζωνται να δεχθούν πάλι από τον κοινό τάφο, τον Άδην ή Σιεόλ, όλους εκείνους που βρίσκονται στη μνήμη του Θεού. (Ιωάν. 5:28, 29· Αποκάλ. 20:12, 13) Θα τους λάβουν πάλι από τον κοινό τάφο, όχι με μια υλοποίησι μέσω πνευματιστικών μέντιουμ των οποίων τα σώματα παρέχουν το εκτόπλασμα για τον σχηματισμό των σωμάτων, αλλά με τη δύναμι της αναστάσεως που κατέχει ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος θα δώση σε κάθε άτομο ένα ανεξάρτητο ανθρώπινο σώμα καθώς ευαρεστείται. (1 Κορ. 15:36-38) Τούτο θα είναι μια αληθινή, στερεή, διαρκής παρηγορία στους ζώντας.

²⁵ Οι νεκροί θα επιστρέψουν, όχι για να πουν πώς ένοιωθαν πιο ελεύθεροι σ’ έναν πνευματικό κόσμο και σε αιθέρια επίπεδα υπάρξεως χωρίς τα ανθρώπινα σώματά των και εγνώριζαν περισσότερα, παρά πριν αποθάνουν, αλλά για να πουν πόσο αληθινή είναι η Βίβλος, ότι οι νεκροί είναι νεκροί στον τάφο, ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή, ότι οι νεκροί δεν γνωρίζουν, ούτε πράττουν, ούτε αισθάνονται τίποτε, αλλά η τελευταία των σκέψις προτού πεθάνουν συνδέεται με την πρώτη των διανοητική εντύπωσι κατά την αφύπνισι από τον ύπνο του θανάτου. (Ψαλμ. 6:5· 115:17· Εκκλησ. 9:5, 10· Ησ. 38:10, 18, 19) Θα έχουν την ίδια προσωπικότητα που είχαν όταν απέθαναν και έτσι θα μπορούν ν’ αναγνωρισθούν από τους γνωστούς των. Κανείς από τους νεκρούς, βρέφη, παιδιά, νεανίας, ηλικιωμένους ανθρώπους, δεν θα έχη γίνει πιο ηλικιωμένος ούτε θα εχη μάθει περισσότερα τον καιρό που βρισκόταν στην κατάστασι του θανάτου. Αποκαταστημένοι σε ζωή επάνω στη γη, θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν για τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του δια του Χριστού και για την προμήθεια που Αυτός έκαμε γι’ αυτούς ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή σε μια παραδείσια γη, να ανυψωθούν όλοι οι ευπειθείς μεταξύ των ανθρώπων σε τελειότητα ως ανθρώπινες ψυχές κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού. Όλα αυτά θα γίνουν επειδή ο Υιός του Ιησούς απέθανε για το ανθρώπινο γένος και ηγέρθη από τους νεκρούς ‘ζωοποιηθείς πνεύματι’, για ν’ αναληφθή και πάλι στους ουρανούς και να εμφανισθή στην παρουσία του Θεού για να προσφέρη την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του για το ανθρώπινο γένος.

26, 27. (α) Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, πώς θα καταδείξουν οι κάτοικοι της γης την αξιότητά τους να εξακολουθούν να ζουν επάνω στη γη; (β) Ποιοι τότε από τα δισεκατομμύρια των ζώντων κατοίκων της γης θα ριφθούν στην «λίμνην του πυρός» και τι είναι αυτή η «λίμνη»;

²⁶ Όταν ο κοινός τάφος, ή Σιεόλ ή Άδης, θα έχη δώσει και τον τελευταίον από τους κρατουμένους του, τότε δεν θα υπάρχουν πια νεκροί, δηλαδή, πρόσωπα που ήσαν νεκρά επειδή εκληρονόμησαν την αμαρτία και την ποινή της τον θάνατο από τους πρώτους μας γονείς Αδάμ και Εύαν. Ο εχθρός αυτός, ο θάνατος, και ο σύντροφός του, ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, θα εξαλειφθούν έτσι, και με τούτο θα εκλείψη κάθε υπαινιγμός για επικοινωνία με τους νεκρούς, επειδή δεν θα υπάρχουν πλέον τέτοιοι νεκροί. «Διότι πρέπει να βασιλεύη [ο Χριστός], εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» (1 Κορ. 15:25, 26) Το ερώτημα, λοιπόν, είναι, Θ’ αποδειχθούν εκείνοι άξιοι να ζήσουν για πάντα, όχι στο πνευματικό βασίλειο στον ουρανό, αλλ’ ως τέλειες ανθρώπινες ψυχές εν σαρκί στην παραδείσια γη; Ο καθένας θα καθορίση αυτό το ζήτημα για τον εαυτό του στο τέλος των χιλίων ετών της βασιλείας του Χριστού. Πώς;

²⁷ Με το λύσιμο τότε του Σατανά και των δαιμόνων του. Στα χίλια χρόνια της βασιλείας του Χριστού αυτοί είχαν περιορισθή στην άβυσσο, χωρίς να έχουν επαφή με το ανθρώπινο γένος, και έτσι δεν μπορούσαν να παραπλανούν τους ανθρώπους ή να παρεμποδίζουν το ανυψωτικό έργο του Χριστού γι’ αυτούς. «Και όταν πληρωθώσι τα χίλια έτη, θέλει λυθή ο Σατανάς εκ της φυλακής αυτού. Και θέλει εξέλθει δια να πλανήση τα έθνη τα εις τας τέσσαρας γωνίας της γης.» (Αποκάλ. 20:7, 8) Αυτός και οι δαίμονές του δεν θα είναι πια σε θέσι να παραπλανούν οποιονδήποτε από το ανθρώπινο γένος όσον αφορά το ψεύδος της «επιβιώσεως μετά θάνατον» που καθιστά ικανούς τους ζώντας να επικοινωνούν με τους νεκρούς. Αλλ’ αυτός θα παραπλανήση πολλούς τελείους ανθρώπους με κάποιου είδους ιδιοτέλεια που θα τους παρακινήση να ενώσουν τις δυνάμεις των με τον Σατανά εναντίον του Παγκοσμίου Κυριάρχου, Ιεχωβά Θεού, όπως ακριβώς έκαμε στην περίπτωσι του τελείου Αδάμ στον αρχικό παράδεισο της Εδέμ. (Ιάκ. 1:12-15) Εκείνοι που θα ενδώσουν στην ιδιοτέλεια και θα πολεμήσουν μαζί με τον Σατανά εναντίον του θεοκρατικού νέου κόσμου, θ’ αποτύχουν σ’ αυτή την τελική δοκιμασία της ακεραιότητος του ανθρωπίνου γένους απέναντι του Ιεχωβά Θεού. Τα ονόματα τους δεν θα γραφούν στο «βιβλίον της ζωής». Θα εκτελεσθούν, επομένως, ως εσκεμμένοι στασιασταί και θα εκσφενδονισθούν, όχι πάλι στον Σιεόλ ή Άδη για να πεθάνουν για αμαρτία κληρονομημένη από τον Αδάμ, άλλα στον «δεύτερον θάνατον», που συμβολίζεται από την «λίμνην του πυρός», για να πεθάνουν για τη δική τους εκούσια αμαρτία.

28, 29. (α) Συμφωνά με ποια Γραφικά εδάφια, και για ποιους προητοιμάσθη ειδικώς η «λίμνη του πυρός» από τον Ιεχωβά; (β) Ποιο είναι το αποτέλεσμα για τα ανθρώπινα πλάσματα που δεν αποτυγχάνουν στη δοκιμασία τους από τον Ιεχωβά κατά το τέλος της χιλιετηρίδος;

²⁸ Σ’ αυτή τη συμβολική «λίμνη του πυρός» θα ενωθή μαζί τους ο Σατανάς και οι δαιμονικοί του άγγελοι, επειδή και αυτοί επίσης θα τιμωρηθούν με τον «δεύτερον θάνατον», ο οποίος είναι αιώνια καταστροφή, πλήρης και ατελεύτητη εξάλειψις και ανυπαρξία. Δεν θα υπάρξη επιβίωσις από αυτόν τον «δεύτερον θάνατον», όπως δεν υπήρχε και από τον προηγούμενον Αδαμιαίον θάνατον. Δεν θα υπάρξη ανάστασις από την πύρινη λίμνη, τη Γέεννα, όπως υπήρχε από τον κοινόν τάφον, τον Σιεόλ ή Άδην. Έτσι ο Σατανάς, ο αρχαίος Όφις, μαζί με όλο το «σπέρμα» του, ανθρώπινο και πνευματικό, θα υποστούν αθεράπευτη και πλήρη συντριβή της κεφαλής των, όπως προελέχθη στον παράδεισο της Εδέμ.—Γέν. 3:15.

²⁹ Οι νομοταγείς, οι ευπειθείς από το τελειοποιημένο ανθρώπινο γένος θα επιζήσουν στη γη. Θα ανταμειφθούν επειδή επέρασαν επιτυχώς αυτή τη δοκιμασία που εισχωρεί στην καρδιά, όχι με το δώρον της αθανασίας, αλλά με το να δικαιωθούν ή ανακηρυχθούν δίκαιοι για αιώνια ζωή στον νέο κόσμο, με το να γραφούν τα ονόματά τους στο «βιβλίον της ζωής» του Ιεχωβά, για ν’ απολαμβάνουν ευτυχία δίχως τέλος ανάμεσα στις τέλειες προμήθειές Του γι’ αυτούς στον επίγειο παράδεισό τους. «Και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Αποκάλ. 20:9 έως 21:4.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΣ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΝ ΑΠΑΤΗΝ

30, 31. Γιατί είναι τώρα ζωτικώς αναγκαία ακριβής γνώσις από τη Γραφή περί της ανθρωπίνης ψυχής και του πνευματισμού;

³⁰ Η άποψις των Αγίων Γραφών έναντι της ψευδούς διδασκαλίας περί «επιβιώσεως μετά θάνατον» έχει καθαρά προσδιορισθή. Εν τούτοις, πολύ ολίγα άτομα γνωρίζουν τι λέγουν οι Γραφές εναντίον της επιβιώσεως της ψυχής μετά θάνατον. Αυτό εξηγεί γιατί ολοένα περισσότερα άτομα, θλιμμένα από την απώλεια φίλων και αγαπημένων προσώπων ή στενοχωρημένα από τους φόβους και την αμηχανία του κόσμου, πίπτουν θύματα του πνευματισμού, ο οποίος είναι δαιμονισμός. Οι προφητείες της Γραφής προείπαν ότι, παρά την όμοια με πληγές διακήρυξι των κρίσεων του Θεού εναντίον του πονηρού αυτού κόσμου, ιδιοτελείς άνθρωποι δεν θα μετενόουν «από των έργων των χειρών αυτών, ώστε να μη προσκυνήσωσι τα δαιμόνια, και τα είδωλα τα χρυσά και τα αργυρά και τα χάλκινα και τα λίθινα και τα ξύλινα, τα οποία ούτε να βλέπωσι δύνανται, ούτε να ακούωσιν, ούτε να περιπατώσι· και δεν μετενόησαν εκ των φόνων αυτών, ούτε εκ των φαρμακειών [πνευματιστικών πράξεων, ΜΝΚ] αυτών, ούτε εκ της πορνείας αυτών, ούτε εκ των κλοπών αυτών.» (Αποκάλ. 9:20, 21) Παρά την πρόοδο της ανθρωπίνης γνώσεως, οι άνθρωποι ‘ήθελον αποστατήσει από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων’, ώστε να γίνουν έτσι λεία των δαιμόνων προς αιωνίαν των βλάβην. Πράγματι, όλοι οι άνθρωποι όλων των εθνών, υπό την ηγεσία των αρχόντων των, είτε στον Λευκόν Οίκον είναι αυτοί, είτε στο ανάκτορον, είτε στο Κομμουνιστικό Κρεμλίνον, θα ωδηγούντο στην καταστροφή των στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Η Αποκάλυψις, με την οποία ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός ‘εκήρυξε εις τα πνεύματα τα εν τη φυλακή’, προείδε ότι από τον Δράκοντα τον άρχοντα των δαιμονίων και μέσω της ορατής θηριώδους οργανώσεως του θα εξήρχοντο «πνεύματα [εμπνευσμένες εκφράσεις, ΜΝΚ] δαιμόνων . . . τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. . . . Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.» (Αποκάλ. 16:14-16 και 1 Τιμ. 4:1) Κανείς απ’ αυτούς τους οδηγουμένους από δαίμονας δεν θα επιζήση του Αρμαγεδδώνος.

³¹ Όλοι οι λαοί, οι λεγόμενοι Χριστιανικού καθώς και οι ειδωλολατρικοί, αντιμετωπίζουν τον πιο μεγάλο κίνδυνο επιθέσεως από δαίμονας προς καταστροφήν των. Δεν μπορείτε να εμπιστεύεσθε στον «Χριστιανικό κόσμο». Αυτός απέδειξε ότι δεν αποτελεί προστασίαν από τον πνευματισμό, αλλά στην επικράτειά του ο πνευματισμός διαδίδεται όπως και στον ειδωλολατρικό κόσμο. Γιατί; Διότι ο «Χριστιανικός κόσμος», ο Ρωμαιοκαθολικός, ο Ελληνοκαθολικός καθώς και ο Προτεσταντικός, διδάσκει την αντιχριστιανική διδασκαλία της «αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής», τη διδασκαλία που είναι η βάσις του πνευματισμού και η οποία αφήνει εκείνους που την πιστεύουν εκτεθειμένους διάπλατα στις εκκλήσεις και τις απάτες του πνευματισμού. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός μπορεί να λέγη ότι αποτελεί το πιο ισχυρό προπύργιο εναντίον του πνευματισμού, όμως οι διδασκαλίες του εκθέτουν τους Καθολικούς στη φαύλη εξουσία των δαιμόνων. Παραδείγματος χάριν:

32. Πώς απαντά η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σε ερωτήσεις (α) για τους ισχυρισμούς του πνευματισμού, (β) για τα πνευματιστικά φαινόμενα και (γ) για μηνύματα ‘από ανθρώπους που έχουν πεθάνει’;

³² Ο Δόκτωρ Ραμπλ, ιεραπόστολος της Ιεράς Καρδίας, απαντώντας από τον Ρωμαιοκαθολικό ραδιοφωνικό σταθμό 2SM του Σίδνεϋ της Αυστραλίας στην ερώτησι (318), «Υπάρχει κάποια αλήθεια στους ισχυρισμούς του Πνευματισμού;», είπε:

«Υπάρχει αλήθεια στον ισχυρισμό ότι η ψυχή είναι ξεχωριστή από το σώμα και μπορεί να επιζήση. Όλοι οι άνθρωποι εξ ενστίκτου το γνωρίζουν αυτό, και καθώς χάνουν την πίστι στον Προτεσταντισμό, η θεμελιώδης αυτή λογική αλήθεια παραμένει. Για τούτο, πολλοί απ’ αυτούς στρέφονται στον Πνευματισμό. Έτσι, η νέα αυτή φάσις κερδίζει έδαφος μεταξύ μη Καθολικών. Ως θρησκευτικό σύστημα ο Πνευματισμός είναι η έκβασις ανθρωπίνης προσπαθείας, και είναι του συρμού μεταξύ ωρισμένων ανθρώπων επί ένα χρονικό διάστημα. . . .»

Απαντώντας στην ερώτησι (319), «Γιατί ακριβώς η Εκκλησία σας καταδικάζει τον Πνευματισμό;» λέγει:

«Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει, βέβαια, στην ύπαρξι του πνευματικού κόσμου, του Θεού, αγαθών και κακών δημιουργημένων πνευμάτων, και στη συνεχιζόμενη ύπαρξι των ψυχών των ανθρώπων. Αλλά τα φαινόμενα του Πνευματισμού οφείλονται στην πιο καλή τους εκδήλωσι σε φυσικές αιτίες· μερικές φορές σε απάτη· πολύ συχνά σε πονηρά πνεύματα. Ασφαλώς, όποια αποτελέσματα οφείλονται στην επιρροή πνευμάτων, δεν οφείλονται στην παρέμβασι αγαθών πνευμάτων. Το μέντιουμ ενεργεί κάτω από μυστηριώδη και πυρετώδη έξαψι· τα αποτελέσματα είναι κακά πάρα πολύ συχνά· τα δε μηνύματα που λαμβάνονται, καθώς και οι μέθοδοι που υιοθετούνται, είναι προφανώς βλάσφημα και ανήθικα, και εντελώς ανάξια του Θεού.»

Απαντώντας στην ερώτησι (320), «Επεκοινώνησε ποτέ η Καθολική Εκκλησία με πνευματικά όντα από τον άλλο κόσμο;» λέγει:

«Στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχουν πολλές εκθέσεις μηνυμάτων που ελήφθησαν από τις ψυχές εκείνων που απεδήμησαν. Η αλήθεια αυτών των εκθέσεων υπόκειται στους συνήθεις νόμους της ιστορικής κριτικής, μερικές δε εκθέσεις απεδείχθησαν, βέβαια, αμφίβολες. Άλλες δεν αφήνουν χώρο για συνετή αμφιβολία. Κατά κανόνα, ο Θεός επιτρέπει σε μια ψυχή να κοινοποιή μόνο κατά περιστάσεις στιγμιαίως μια προειδοποίησι, ή μια αίτησι για προσευχές, αλλά τίποτε το φανταστικό. Ομοίως, τα μηνύματα είναι αυθόρμητα και δεν οφείλονται στις περίεργες προσπάθειες ανθρώπων που ζητούν την αλήθεια από τους νεκρούς. Η Εκκλησία δοκιμάζει τα μηνύματα που λαμβάνονται, ή παρουσιάζονται ότι λαμβάνονται, για να διακρίνη αν αγαθά ή κακά πνεύματα είναι υπεύθυνα για την ανακοίνωσι. (1) Το μήνυμα δεν πρέπει με κανένα τρόπο να συγκρούεται προς την Καθολική διδασκαλία ή τις ηθικές αρχές. Γαλ. 1:9. . . .»—Σελίδες 73, 74 του βιβλίου Απαντήσεις από Ραδιοφώνου, υπό Ραμπλ και Κάρτυ, με την Άδεια Εκτυπώσεως του Αρχιεπισκόπου του Αγίου Παύλου της Μιννεσότας, Ι. Γ. Μουρραίη, 11 Φεβρουαρίου 1938, και με Πρόλονον του Μονσινιόρ Φούλτον I. Σην, Δ. Θ. (9η εκτύπωσις του 1939)

33-36. (α) Μπορεί κανείς να βασίζεται αισθητά στον Ρωμαιοκαθολικισμό ως ασπίδα κατά των κινδύνων προόδου του πνευματισμού; (β) Ποια δημοσιευμένη μαρτυρία επιβεβαιώνει την ορθότητα της απαντήσεως σας;

³³ Αποτελεί μια τέτοια επίσημη Καθολική διδασκαλία σαν την παραπάνω, αδιαπέραστη υπεράσπισι από την επιδρομή του πνευματισμού; Όχι! Αποτελεί μια πρόσκλησι στον πνευματισμό, οι δε συνθήκες στις Ρωμαιοκαθολικές χώρες, όπως στο Περού, στην Κόστα Ρίκα, στην Κούβα και στην Αϊτή, δείχνουν ότι ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν είναι προπύργιον εναντίον του εξαπλωνομένου αυτού κινδύνου. Στις χώρες αυτές ο Καθολικός λαός, ακόμη και κατά 90 τοις εκατό, αναμιγνύει τον πνευματισμό, ή βουντουϊσμό κατ’ ευθείαν με τον Ρωμαιοκαθολικισμό, εξασκώντας και τα δύο συγχρόνως χωρίς αντίρρησι ή τιμωρία από τους ιερείς. Δεν αποτελεί έκπληξιν ότι ένας Ιωάννης Γκρέμπερ, πρώην Καθολικός κληρικός, έγινε πνευματιστής και εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Επικοινωνία με τον Πνευματικό Κόσμο, τους Νόμους Του και τον Σκοπό Του.» (1932, Εκδοτική Εταιρία Μακόυ, Νέα Υόρκη) Στον Πρόλογό του κάνει τη χαρακτηριστική εσφαλμένη δήλωσι: «Το πιο σημαντικό πνευματιστικό βιβλίο είναι η Βίβλος· διότι τα κυριώτερα περιεχόμενά της περιστρέφονται γύρω στα μηνύματα του υπερπέραν προς εκείνους που υπάρχουν στο παρόν.»

³⁴ Ο Ζαν Μπριέρρε, ένας Αϊτιανός υφυπουργός, είπε όσον αφορά τους επισκέπτας της χώρας του Αϊτής: «Πλείστοι απ’ αυτούς δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι ο Βουντουϊσμός, ή Βοντάν, όπως τον ονομάζομε επίσης, δεν είναι καθόλου μαύρη μαγεία, αλλά μια αγαθή θρησκεία που εξασκείται από τα ενενήντα τοις εκατό και πλέον του λαού μας—μια θρησκεία η οποία, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται, δεν τους εμποδίζει να είναι επίσης καλοί Καθολικοί. Ένας Αϊτιανός που πηγαίνει σ’ ένα Βουντουϊστικό ναό το Σάββατο βράδυ, συμμετέχει στις ιεροτελεστίες όλη τη νύχτα και κατόπιν πηγαίνει σε μια Καθολική εκκλησία και παρακολουθεί τη Λειτουργία νωρίς το επόμενο πρωί. . . . Αν εξετάσετε τον Βουντουϊσμό, θα βρήτε ότι πολλοί από τους θεούς του και τις θέαινές του, ή λόας, όπως τους ονομάζομε, έχουν το πανομοιότυπο τους στους Καθολικούς αγίους.» (Τρου (Δη Μαν’ς Μάγκαζιν), του Οκτωβρίου 1949) Αυτό περιλαμβάνει την «Παρθένο Μαρία», και παντού χρησιμοποιείται ο σταυρός, ιδιαίτερα στην προσπάθεια αποκρούσεως των κακών πνευμάτων.

³⁵ Ο Μ. Γ. Κονσουέγκρα, σε άρθρα των τευχών της 1ης και 15ης Σεπτεμβρίου 1934 του περιοδικού Ροζέντα του Ματάνθας της Κούβας, λέγει: «Στην Κούβα υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστόν πνευματιστών. Σε λίγες χώρες ο πνευματισμός έχει κατακτήσει τόσο πολλούς προσηλύτους όπως στην Κούβα, φυσικά ανάλογα με την πυκνότητα του πληθυσμού της. Και ως απόδειξιν τούτου επιβεβαιώνομε το αναντίρρητο γεγονός ότι το να μιλή κανείς για τον πνευματισμό δεν είναι τώρα κάτι που προκαλεί τον χλευασμό ή την επίκρισι των άλλων, και ότι όλοι, περιλαμβανομένων και των Καθολικών ιερέων (του φυσικού εχθρού των πνευματιστών), τον εκτιμούν περισσότερο κάθε ημέρα που περνά, και ότι είναι ασφαλές να πούμε ότι μέσα σε λίγα χρόνια ο πνευματισμός θα είναι μια επικρατούσα πίστις στο ‘Μαργαριτάρι των Αντιλλών’.»

³⁶ Πολύ περισσότερα παραδείγματα θα μπορούσαν να δοθούν για να καταδειχθή η ευρεία διάδοσις του πνευματισμού ή δαιμονισμού αναμεμιγμένου με την επικρατούσα θρησκεία στις Ρωμαιοκαθολικές χώρες, αλλ’ ο χώρος δεν το επιτρέπει εδώ.

37. Σ’ αυτούς τους «κρισίμους καιρούς», γιατί πρέπει οι φρόνιμοι άνθρωποι που φοβούνται τον Θεόν να αποφεύγουν ν’ αποβλέπουν σε οποιοδήποτε μέρος του «Χριστιανικού κόσμου» για βοήθεια έναντι της δαιμονικής επιθέσεως;

³⁷ Όχι, ο «Χριστιανικός κόσμος», όπως καθοδηγείται και κυριαρχείται από το Ρωμαιοκαθολικό θρησκευτικό σύστημα, έχει αποτύχει ως προστασία εναντίον του δαιμονισμού σ’ αυτόν τον κρίσιμον «καιρόν της συντελείας», κατά τον όποιον ο Σατανάς και οι δαίμονές του έχουν καταρριφθή από τον ουρανό στη γη και είναι γεμάτοι από θυμό και οδηγούν τον «Χριστιανικό» και τον «ειδωλολατρικό» κόσμο μαζί τους σε ολοκληρωτική καταστροφή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Για σοβαρή, λοιπόν, αιτία, ήχησε η κραυγή από τον ουρανό: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»—Αποκάλ. 12:12.

38-40. (α) Ποια γραπτή μαρτυρία και μόνο είναι η προστασία μας από την άσκησι πνευματισμού; (β) Πώς, με εικονική περιγραφή, μας νουθετεί ο Παύλος για να θριαμβεύσωμε εναντίον των παρωργισμένων ορδών των αοράτων πονηρών;

³⁸ Πού, λοιπόν, βρίσκεται η προστασία μας από τα σχέδια των δαιμόνων να κάμουν τον Θεό να θανατώση ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στον Αρμαγεδδώνα για έλλειψι ακεραιότητος προς Αυτόν και τη βασιλεία του; Η προστασία μας βρίσκεται στο αντιπνευματιστικό Βιβλίο, στις Άγιες Γραφές, στην Αγία Βίβλο. Σ’ αυτή και μόνο βρίσκομε τη διδασκαλία και μαρτυρία του Θεού και γι’ αυτήν ο Ιησούς είπε στον Θεό: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Σ’ εμάς απευθύνεται σ’ αυτή την κρίσιμη ημέρα με τα λόγια του προφήτου Ησαΐα, ο οποίος ήταν ένας προφητικός τύπος του Ιησού Χριστού: «Δέσον την μαρτυρίαν, σφράγισον τον νόμον μεταξύ των μαθητών μου. Και όταν σας είπωσιν, Ερωτήσατε τους έχοντας πνεύμα μαντείας [μεσάζοντας, ΑΣΜ], και τους νεκρομάντεις, τους μορμυρίζοντας και ψιθυρίζοντας, αποκρίθητε, Ο λαός δεν θέλει ερωτήσει τον Θεόν αυτού; θέλει προστρέξει εις τους νεκρούς περί των ζώντων; Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν· εάν δεν λαλώσι κατά τον λόγον τούτον, βεβαίως δεν είναι φως εν αυτοίς. . . . Και θέλουσιν εξωσθή εις το σκότος.» (Ησ. 8:16, 19-22) Το να συμβουλευθούμε τον ζώντα Θεόν με το να συμβουλευθούμε τη διδασκαλία και τη μαρτυρία του που βρίσκεται στον γραπτόν Λόγον Του—αυτή είναι η πηγή του φωτός μας και η ασφαλής προστασία μας από τις θανατηφόρους ενέργειες των κακεντρεχών δαιμόνων.

³⁹ Τώρα που η τελεία καταστροφή του Αρμαγεδδώνος επικρέμαται τόσο στον «Χριστιανικό» όσο και στον «ειδωλολατρικό» κόσμο και οι αόρατοι δαίμονες οδηγούν με πανουργία τους εγκοσμίους άρχοντας και τους λαούς των σ’ αυτή την καταστροφή εκεί, ζούμε πράγματι σε μια πονηρή ημέρα. Παντού είναι άφθονα τα «έργα της σαρκός» και στα έργα αυτά περιλαμβάνεται η «άσκησις του πνευματισμού», για τα έργα δε αυτά ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί ότι «οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει». (Γαλ. 5:19-21) Ούτε θα επιτραπή σ’ αυτούς που ασκούν τον πνευματισμό να υπάρχουν στον «νέο κόσμο» υπό την βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. (Αποκάλ. 21:8· 22:14, 15) Αν αποδώσωμε την μεγίστη αξία στη ζωή του νέου κόσμου, τότε έχομε ανάγκη να πολεμήσωμε σταθερά εναντίον των αοράτων εχθρών τής από μέρους μας αποκτήσεως της ζωής αυτής. Ο απόστολος Παύλος εκθέτει τους πραγματικούς αυτούς εχθρούς και συγχρόνως μας ενθαρρύνει να χρησιμοποιήσωμε τα μόνα αποτελεσματικά μέσα για να αποκρούσωμε αυτούς τους εχθρούς και να βγούμε νικηταί κερδίζοντας αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Ο Παύλος λέγει:

⁴⁰ «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. Δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά, και αφού καταπολεμήσητε τα πάντα, να σταθήτε. Σταθήτε λοιπόν περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν, και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και έχοντες υποδεδημένους τους πόδας με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης· επί πάσι δε, αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα· και λάβετε την περικεφαλαίαν της σωτηρίας, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού· προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του Πνεύματος.»—Εφεσ. 6:11-18.

41. Με το να εφαρμόσωμε πρακτικά την υγιά συμβουλή του Παύλου, πώς θα ‘σταθούμε’ αποτελεσματικά απέναντι των επιθέσεων των εχθρών (α) εναντίον της διανοίας και της καρδιάς:

⁴¹ Είναι ο κατ’ εξοχήν καιρός για ν’ ακολουθήσωμε αυτή τη συμβουλή. Περιζωσθήτε, λοιπόν, τας οσφύας της διανοίας σας με την αλήθειαν του Λόγου του Θεού. Τότε δεν θα εξασθενήσετε στη μάχη εναντίον όλης της αναληθούς προπαγάνδας των πονηρών πνευματικών δυνάμεων που βρίσκονται στα αόρατα μέρη της επιθέσεως. Ας τραφή η διάνοιά σας με την αλήθεια της αναστάσεως των νεκρών. Τότε θα παραμένετε στερεοί και σταθεροί απέναντι της αναληθούς δοξασίας περί αθανασίας της ανθρωπινής ψυχής και «επιβιώσεως μετά θάνατον». Επίσης με το να φορήτε τον θώρακα της δικαιοσύνης, η καρδιά σας θα είναι προστατευμένη από τις αισθηματικές εκκλήσεις του πνευματισμού και την από μέρους του απόρριψι της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού, η οποία αποτελεί για μας τους αμαρτωλούς το μόνο μέσον αντισταθμίσεως των αμαρτιών μας και αποκτήσεως παντοτινής δικαιοσύνης που θα μας κάμη αξίους αιωνίου ζωής στον κόσμο των νέων ουρανών και της νέας γης όπου πρόκειται να κατοική δικαιοσύνη.

42.—(β) για να μας κάμουν να προσκόψωμε ή να μας παγιδεύσουν;

⁴² Με τους πόδας σας ‘υποδεδημένους με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης’, θ’ αποφύγετε την ευθύνη για οποιαδήποτε οχλαγωγία του κόσμου τούτου και δεν θα συναχθήτε από τους αοράτους δαίμονας με το μέρος των αρχόντων ολοκλήρου αυτής της οικουμένης κατά τον Αρμαγεδδώνα για έναν πόλεμο αυτοκτονίας εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και του ανάσσοντος Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Θα προαγάγετε ειρήνη και συνδιαλλαγή με τον Θεό.

43.—(γ) για να κατακαύσουν, σαν με μια αιφνίδια αναμμένη φλόγα, την αποκλειστική μας υπακοή στον Ιεχωβά και τον ανάσσοντα Βασιλέα του;

⁴³ Αναλαμβάνοντας τη μεγάλη ασπίδα της πίστεως, θα μπορέσετε να σταματήσετε και να σβήσετε όλα τα φλεγόμενα βέλη του εχθρού που καταστρέφουν την πίστι και να φυλαχθήτε από την άπιστη πορεία του κόσμου τούτου. Με την εμπνεόμενη από πίστι υπακοή σας στον Θεό και στον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, θα κατανικήσετε αυτόν τον κόσμο και θα εξακολουθήσετε να ευαρεστήτε τον Θεό, ο οποίος ανταμείβει με ζωή εκείνους που κρατούν σταθερά την πίστι των.

44.—(δ) για να καταστρέψουν τη δύναμί μας να λογικευώμεθα σαν φρόνιμοι, ενωμένοι και γεμάτοι ελπίδα εκτελεσταί του θελήματος του Θεού;

⁴⁴ Λαμβάνοντας την περικεφαλαία της σωτηρίας, θα φυλάξετε την ελπίδα σας για τη βασιλεία του Θεού από το να ραγίση ή να συντριβή, θα λογικεύεσθε με τον Θεό όσον αφορά τον δρόμο της σωτηρίας του μέσω του Ιησού Χριστού και της θεοκρατικής κυβερνήσεως του νέου κόσμου. Θα απεργάζεσθε φρόνιμα τη σωτηρία σας σύμφωνα με τις προμήθειες του Θεού και τις απαιτήσεις του, κάνοντας ‘ομολογίαν της ελπίδος μας’ με το να ενωθήτε με τους μάρτυρας του Ιεχωβά κηρύττοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη τη γη για μαρτυρία.

45.—(ε) για να μας εκφοβίσουν ή να μας διατρυπήσουν θανασίμως με ψευδή φιλοσοφία ή δελεαστικές εκκλήσεις;

⁴⁵ Λαμβάνοντας την μάχαιραν του πνεύματος, δηλαδή, τον Λόγον του Θεού, θα μπορέσετε να αποκρούσετε την εγκόσμια μάχαιρα του λόγου των δαιμόνων, διακηρύξεων εμπνευσμένων από δαίμονας, θρησκευτικών παραδόσεων και υλιστικών φιλοσοφιών ανθρώπων. Θα μπορέσετε ν’ αντιμετωπίσετε τον εχθρόν ξιφομάχον σε αγώνα εκ του συστάδην και να τον διατρυπήσετε, κάνοντάς τον ανίσχυρον σε επιχειρήματα και επιρροή και απελευθερώνοντας τον εαυτό σας απ’ αυτόν με το να αναφέρεσθε και επιστηρίζεσθε στον γραπτόν Λόγον του Θεού, όπως έκανε και ο Ιησούς όταν επειράζετο από τον Διάβολο στην έρημο.

46.—(στ) για να αποκόψουν ή αποφράξουν τη γραμμή επικοινωνίας ανάμεσα σ’ εμάς (ομαδικώς και ατομικώς) και του Ιεχωβά, της Πηγής της αιωνίας μας δυνάμεως;

⁴⁶ Αναπέμποντας κάθε είδος προσευχής και δεήσεως μέσα στην έντασι της θεοκρατικής αυτής μάχης εναντίον των πονηρών πνευμάτων του αοράτου βασιλείου, θα κρατήτε στο νου τον Θεό και θα επιστηρίζεσθε στον αλάθητον Προστάτην και Βοηθόν σας και όχι σε σάρκινον βραχίονα. Σε κάθε εισήγησι που γίνεται σ’ εσάς για ανάμιξι στον πνευματισμό, και εναντίον των αποκρύφων γοητειών με τις οποίες οι πνευματισταί προσπαθούν να σας επηρεάσουν, θα επικαλήσθε τον Θεό για να σας δώση τη νίκη κατά των πονηρών πνευμάτων, της απάτης των και της εναντιώσεώς των, και για να καταστή δυνατόν να υπηρετήσουν ως διακονικά πνεύματα προς χάριν σας οι άγιοι άγγελοι του Θεού. Δεν θα σκέπτεσθε απλώς τον εαυτό σας, αλλά και τους ομοίους σας Χριστιανούς που ενασχολούνται στην ίδια μάχη εναντίον των υπερανθρωπίνων δυνάμεων της πονηρίας. Θα υπακούετε στη διδασκαλία και προσευχή του Ιησού να αγιασθή το όνομα του Θεού Ιεχωβά και να έλθη η βασιλεία Του και να θέση τελείως έξω από κάθε ενέργεια τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις και να κάμη φανερή την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά, να φέρη ειρήνη στο ανθρώπινο γένος, ν’ αποκαταστήση τον παράδεισο στη γη, ν’ αναστήση τους νεκρούς από τα μνημεία και να ευλογήση όλες τις πιστές, ευπειθείς φυλές της γης με αιώνια ζωή στην ανθρώπινη τελειότητα. Οι απαντήσεις του Θεού στις Γραφικές προσευχές μας είναι εξίσου αναγκαίες για να κατανικήσουμε τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις, όσο και τα διάφορα εξαρτήματα της πανοπλίας του Θεού.

47, 48. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα για τον Ιεχωβά, για τον ενθρονισμένον Βασιλέα του και για μας αν εξακολουθήσωμε με πιστότητα να είμεθα με το μέρος του Ιεχωβά κάνοντας επιμελή χρήσι της γνώσεως που αποκτήσαμε σ’ αυτή τη μελέτη;

⁴⁷ Έτσι προσευχόμενοι και έτσι μαχόμενοι με τον Θεόδοτον οπλισμό, δεν θα βρεθούμε στον Αρμαγεδδώνα μαζί με τους εξουσιαζομένους από τους δαίμονας πολεμίους του Ιεχωβά Θεού και της βασιλείας του δια του Χριστού. Θα βρεθούμε με το μέρος του ζώντος Θεού, και αυτός θα πολεμήση για μας και θα διεκδικήση την κυριαρχία του και θα μας διαφυλάξη στον ένδοξο νέο του κόσμο. Οι πονηροί ουρανοί που αποτελούνται από τον Σατανά και τις πονηρές πνευματικές του δυνάμεις θα καταστραφούν και η πονηρή γη που αποτελείται από την ανθρώπινη κοινωνία που οι πνευματικές αυτές δυνάμεις έχουν αοράτως εξουσιάσει και παραπλανήσει, θα σαρωθούν, θα εισαχθή δε ο νέος κόσμος με τον Ιησού Χριστό και την δοξασμένη του εκκλησία ως νέους ουρανούς.

⁴⁸ Με τη βοήθεια της πληροφορίας αυτής, η οποία βασίζεται στον Λόγον του Θεού, στις Γραφές, μπορέσατε ν’ ακολουθήσετε την οδηγία του αποστόλου Ιωάννου: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα [εμπνευσμένην έκφρασιν, ΜΝΚ], αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.» (1 Ιωάν. 4:1) Η δοκιμή των εμπνευσμένων εκφράσεων του πνευματισμού έδειξε ότι αυτές δεν προέρχονται από τον Θεό, αλλ’ από τους εχθρούς του, τους δαίμονας και τον άρχοντά των Σατανάν ή Διάβολον. Επομένως, ο πνευματισμός είναι αντιχριστιανικός και οι υπέρμαχοι του είναι αντίχριστοι. Παραμείνατε τώρα στα αποτελέσματα της δοκιμής αυτής. Για τη ζωή σας και για τη δόξα του Θεού αντισταθήτε στον πνευματισμό και έτσι αντισταθήτε στον Σατανά και στις πονηρές του πνευματικές δυνάμεις. Μην ακολουθείτε πια τις εμπνευσμένες εκφράσεις των δαιμόνων. Ακολουθείτε τον γραπτόν Λόγον του Θεού, ο οποίος είναι η έκφρασις η εμπνευσμένη από το άγιό του πνεύμα. Κατόπιν, είτε με το να επιζήσετε της μάχης του Αρμαγεδδώνος είτε με το να αναστηθήτε μετά από αυτήν, θα ανταμειφθήτε με ζωή στον νέο κόσμο του Θεού και δεν θα οδηγηθήτε απατηλά στην καταστροφή με την ψευδή ελπίδα της «επιβιώσεως μετά θάνατον».