Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● «Η νεανική εγκληματικότης αυξάνει!» Δεν είναι αυτό φωνή μιας γενεάς ενηλίκων που ελησμόνησε κατάλληλα τις δικές της νεανικές παρεκτροπές; Δεν έχουν δίκιο μερικοί πολιτικοί αποδίδοντας τη στατιστική αύξησι της εγκληματικότητος στη βελτίωσι της αστυνομικής ικανότητος στις μεθόδους εκθέσεως του εγκλήματος και συλλήψεως των εγκληματιών; Ακόμη, η συγκέντρωσις πληθυσμού δεν είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη της εντάσεως της εγκληματικότητος; Επίσης δε, εφόσον αυξάνει ο πληθυσμός του κόσμου, δεν είναι φυσικό ν’ αναμένη κανείς περισσοτέρους γάμους, περισσότερα τέκνα, περισσότερα διαζύγια και περισσότερη εγκληματικότητα;—Σ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Κανένα απ’ αυτά τα επιχειρήματα δεν στέκει κάτω από μια ειλικρινή εξέτασι. Η αύξησις των διαζυγίων, του πλημμελήματος και του εγκλήματος υπερέβη κατά πολύ τα ποσοστόν αυξήσεως του πληθυσμού. Ο Μπέντζαμιν Φάιν, στο βιβλίο του Ένα Εκατομμύριο Εγκληματίαι, λέγει ότι ο πληθυσμός ηυξήθη κατά 5 τοις εκατό από το έτος 1950, ενώ το έγκλημα ανεπήδησε κατά 20 τοις εκατό στην ίδια χρονική περίοδο. Χειρότερος ακόμη ήταν αυτός ο αριθμός: Το 1953 η εγκληματικότης ενηλίκων ανήλθε σε 1,9 τοις εκατό, αλλά η παιδική εγκληματικότης ανήλθε σε 7,9 τοις εκατό. Το 1956 υπήρχε αύξησις 17,2 συλλήψεων νεανιών επί πλέον των του 1955, ενώ ο αριθμός ατόμων ηλικίας 10-17 ετών ηυξήθη κατά λιγώτερο του 3 τοις εκατό. Το 1956 οι συλλήψεις νεανιών ήσαν σχεδόν 42 τοις εκατό ανώτερες του 1952, ενώ ο νεανικός πληθυσμός ηυξήθη μόνο κατά 13,5 τοις εκατό. Με περισσοτέρους αστυνομικούς, με εκπαιδευτικά και κοινωνικά κέντρα κλπ., θα επήρχετο σημαντική μείωσις του ποσοστού εγκληματιών, αλλά το αντίθετο αληθεύει.

Το έγκλημα δεν αποτελεί πια ιδιαίτερο φαινόμενο των πενιχρών συνοικιών των πόλεων, ούτε και η φτώχεια και ο πόλεμος είναι εξ ολοκλήρου υπαίτιοι. Η νεανική εγκληματικότης έχει εξαπλωθή και στα προάστια και στους αγροτικούς τόπους. Έχει ριζωθή σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Η Σουηδία, η οποία δεν ανεμίχθη στον πόλεμο και όπου πολύ ολίγη είναι η φτώχεια, είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά διαζυγίων της Ευρώπης, η δε εγκληματικότης νέων και ενηλίκων είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα. Το περιοδικό Δη Αμέρικαν Ουίκλυ, 13ης Νοεμβρίου 1955, έγραψε ότι στον πληθυσμό της Σουηδίας, που αποτελείται από 7.000.000 περίπου, «υπάρχουν 27.000 νόθα τέκνα το έτος»· «ότι από κάθε δεκάδα Σουηδών γυναικών που ήδη είναι νυμφευμένες, οι επτά ήσαν έγκυοι κατά ένα τουλάχιστον παιδί προτού νυμφευθούν.» Ο δικαστής Σαμουήλ Χ. Χόφστατερ εδήλωσε ότι η διαφθορά των πρεσβυτέρων είναι εκείνη που «εξεκόλαψε την εγκληματικότητα των νέων.» Είπε ότι το πρόβλημα αυτό «εξαπλούται στα έθνη, στους πολιτισμούς, στις ιδεολογίες. . . . Ζούμε σ’ ένα κλίμα ηθικής και φυσικής βίας—τα δε τέκνα μας αντανακλούν τον κόσμο, του οποίου αποτελούν μέρος.»

Ο Ιησούς και οι απόστολοί του προείπαν ότι αυτές οι συνθήκες θα συνέβαιναν σ’ αυτή τη γενεά. Ο Ιησούς είπε: «Επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» Ο Παύλος έγραψε: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, . . . φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» Εμείς που ζούμε σήμερα έχομε το προνόμιο να βλέπωμε αυτά τα λόγια να εκπληρώνωνται εμπρός στα ίδια τα μάτια μας. Είναι ένα σημείο του ότι παρέρχεται ένας θνήσκων παλαιός κόσμος και μια διαβεβαίωσις ότι ο νέος κόσμος επλησίασε.—Ματθ. 24:12· 2 Τιμ. 3:1-5· 2 Πέτρ. 3:3-13.

● Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς εξέβαλε ένα δαιμόνιον από ένα παιδί που οι μαθηταί του δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν, και όταν οι μαθηταί αργότερα ερώτησαν τον Ιησούν γιατί δεν μπόρεσαν να εκβάλουν το δαιμόνιον, ο Ιησούς είπε: «Δια την απιστίαν σας· διότι αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή, και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς.» (Ματθ. 17:20) Μπορεί η χρήσις μικράς μόνο πίστεως να κινήση ένα κατά γράμμα όρος; Τι ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς;—Ρ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν ένα κόκκον σινάπεως για να παραστήσουν κάτι το πολύ μικρό, χρησιμοποιώντας δε αυτόν ενταύθα ο Ιησούς ετόνισε πόσο λίγη πίστι εξεδήλωσαν πραγματικά οι μαθηταί στην προσπάθειά τους να θεραπεύσουν το δαιμονιζόμενο παιδί, αν και προηγουμένως είχαν θεραπεύσει ασθενείς και εκβάλει δαιμόνια. (Λουκ. 9:1-6· 10:1, 17-20) Ο Ιησούς, λοιπόν, ετόνισε πρώτα την ανάγκη των για περισσότερη πίστι. Είχαν λίγη πίστι, αλλ’ ήταν ανάγκη να επεκτείνουν αυτή την πίστι. Ακόμη και ο μικροσκοπικός κόκκος σινάπεως εμπεριέκλειε μεγάλη δυνητικότητα επεκτάσεως, διότι αλλού ο Ιησούς είπε ότι είναι «μικρότερον πάντων των σπερμάτων· όταν όμως αυξηθή, είναι μεγαλήτερον των λαχάνων, και γίνεται δένδρον, ώστε έρχονται τα πετεινά του ουρανού και κατασκηνούσιν εν τοις κλάδοις αυτού.» Ακριβώς όπως ο κόκκος σινάπεως, όταν ποτισθή και καλλιεργηθή σε καλό έδαφος, αναπτύσσεται σε ένα τόσο μεγάλο λαχανικό ώστε να είναι σαν δένδρο· έτσι και η λίγη πίστις, όταν διατρέφεται με κατ’ ιδίαν μελέτη και παρακολούθησι συναθροίσεων και υπηρεσία, θα επεκταθή και θ’ αυξήση.—Ματθ. 13:32.

Αλλ’ η μεγάλη δύναμις της πίστεως, η οποία στην αρχή είναι «ως κόκκος σινάπεως» καταδεικνύεται από την ικανότητά της να μετατόπιση ένα όρος. Μήπως αυτό σημαίνει ένα κατά γράμμα όρος; Ναι, ασφαλώς και το όρος της μεταμορφώσεως, αν ήταν θέλημα Θεού. Η λέξις «όρος» μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθή για ν’ αναφερθή σε απέραντα, επιβλητικά εμπόδια και δυσκολίες που αποκλείουν την πρόοδο στην υπηρεσία μας προς τον Ιεχωβά. Εν τούτοις, θα μπορούσε να σημαίνη κάτι που είναι τόσο ανυπέρβλητο και αμετακίνητο όσο ένα κατά γράμμα όρος. Έχομε Γραφικά παραδείγματα ορέων που εχρησιμοποιήθησαν μ’ αυτή την έννοια. Όταν ο Ησαΐας προέλεγε τον χρόνον της αποκαταστάσεως του Ιούδα από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και την επιστροφή ενός πιστού υπολοίπου στην Ιερουσαλήμ, είπε: «Πάσα φάραγξ θέλει υψωθή, και παν όρος και βουνός θέλει ταπεινωθή· και τα σκολιά θέλουσι γείνει ευθέα· και οι τραχείς τόποι, ομαλοί.» Αυτός ήταν ο συμβολικός τρόπος του να λεχθή ότι οι φραγμοί που υπήρχαν για την επιστροφή των θα αφηρούντο.—Ησ. 40:4.

Ο Ζαχαρίας 4:7 λέγει: «Τις είσαι συ, το όρος το μέγα έμπροσθεν του Ζοροβάβελ; πεδιάς.» Τι ήταν αυτό το όρος; Πραγματικό μήπως; Όχι, ήταν η εναντίωσις στο έργον της θεοκρατικής ανοικοδομήσεως υπό τον κυβερνήτην Ζοροβάβελ, ο οποίος επέστρεψε επί κεφαλής των χιλιάδων πιστών Ισραηλιτών μετά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Η εναντίωσις στην ανοικοδόμησι του ναού ηγέρθη από γειτονικούς εχθρούς και μετά από χρόνια παρεμποδίσεως οι Σαμαρείται επέτυχαν στρατηγικά να κάμουν να επιβληθή επίσημη απαγόρευσις του έργου από την Περσική κυβέρνησι. Όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο όρος που έφραττε τον δρόμο της ανοικοδομήσεως, αλλ’ ενώπιον του Ζοροβάβελ και των θαρραλέων Ισραηλιτών τα όρος αυτό μετεκινήθη ή ισοπεδώθη για να γίνη πεδιάς, διότι με πίστι συνέχισαν το έργον αρνούμενοι να σταματήσουν. Τελικά το ως όρος εμπόδιο της κυβερνητικής απαγορεύσεως ήρθη, και οι εχθροί καθυπετάχθησαν.

Αν έχωμε πίστι σήμερα, ο Ιεχωβά θα μας ευλογήση στο έργο του, η δε πίστις μας θα δείξη τη ζωηρότητά της με το να προωθήσωμε την υπηρεσία, εμπιστευόμενοι στον Ιεχωβά για νίκη εναντίον όλων των εμποδίων. Καθώς εργαζόμεθα με πίστι, εμπιστευόμενοι στον Ιεχωβά, πρέπει ν’ αυξάνωμε την πίστι μας. Ο κόκκος σινάπεως της πίστεως μέσα στην καρδιά μας πρέπει να ποτίζεται και να καλλιεργήται και να ενθαρρύνεται σε αύξησι, για να επεκτείνεται σε ωριμότητα και δύναμι και καρποφορία σε καλά έργα, ικανός να κάμη δυνατά έργα λόγω της αναπτύξεώς του, έργα που δεν θα μπορούσε να κάμη παραμένοντας μικρός και αποκοιμισμένος και άκαρπος σε δίκαια έργα. Σ’ εκείνους που στερούνται πίστεως ένας μικρός σωρός χώματος φαίνεται σαν όρος, αλλ’ η ισχυρή πίστις μειώνει τα όρη σε μικρούς σωρούς χώματος. Αγωνίζεσθε λοιπόν ν’ αυξήσετε την πίστι με τη μελέτη και τη συναναστροφή με τον λαόν του Ιεχωβά. Όταν δε το καθήκον μας είναι για μας πολύ μεγάλο, πρέπει ν’ αποβλέπωμε στον Ιεχωβά για βοήθεια, να ζητούμε τη βοήθειά του, ποτέ να μην αμφιβάλλωμε ότι θα τη δώση, αλλά να ζητούμε εμπιστευόμενοι πιστά, ποτέ μην αμφιβάλλοντας, όπως λέγει ο Ιάκωβος 1:5-8. Το να ζητούμε με πίστι σημαίνει να ζητούμε και κατόπιν να εργαζώμεθα για να εκτελέσωμε το έργο μας, διότι μόνο τέτοια πίστις συνωδευμένη από έργα είναι ζώσα, μόνο τέτοια πίστις ενέχει τη νικήτρια δύναμι που χρειάζεται για να μετατοπίση όρη.