Η Μακρά Αναμονή με Ελπίδα Λήγει Σύντομα

 1. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 10:12, 13, ως πότε συνέχισε ο Ιησούς να περιμένη στα δεξιά του Θεού, και τι δείχνει ο Ψαλμός 110:1, 2, ότι θα συμβή σε μας αν ταχθούμε με το μέρος των εχθρών του;

ΑΚΟΜΗ και μετά την ανάστασί του εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, ο Ιησούς εξακολούθησε ν’ αναμένη τον καιρό του Θεού για την εγκαθίδρυσι της ουράνιας βασιλείας επάνω σ’ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Σχετικά μ’ αυτό εγράφη στους εξ Εβραίων Χριστιανούς τον πρώτον αιώνα μ.Χ.: «Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε δια παντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή είναι μια παράθεσις από τον Ψαλμό 110:1, 2, ΜΝΚ, όπου διαβάζομε: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου· κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» Με το να υπακούση σ’ αυτή την εντολή ο Ιησούς Χριστός θα έχη την υποστήριξι της Θείας Κυριαρχίας και όλοι οι εχθροί στη γη θα γίνουν υποπόδιόν του, όλοι θα ηττηθούν πλήρως και θα καταστραφούν. (Ψαλμ. 110:5, 6, ΜΝΚ) Έτσι όλοι εμείς σήμερα γνωρίζομε τι να περιμένωμε αν ταχθούμε με το μέρος των εχθρών του, οι οποίοι είναι εχθροί της θείας κυριαρχίας.

 2. (α) Στο χρόνο που απομένει ακόμα, τι έχει να προσφέρη η ανθρώπινη κυριαρχία, ναι, ο ίδιος ο Διάβολος στο ανθρώπινο γένος; (β) Από των καιρό της εξώσεως του Σατανά από τον ουρανό, το ανθρώπινο γένος αναγκάσθηκε να γνωρίση τη σημασία ποιας μεγάλης φωνής στον ουρανό;

² Στον χρόνο που απομένει ακόμη γι’ αυτούς τους εχθρούς, τι έχουν να προσφέρουν στο ανθρώπινο γένος; Τίποτε καλύτερο απ’ ό,τι μας έχουν ήδη παρουσιάσει. Τι έχει να προσφέρη στο ανθρώπινο γένος μέσω των «βασιλειών του κόσμου» ο αόρατος εχθρός ο οποίος έχει την αόρατη εξουσία επάνω σ’ αυτούς τους εχθρούς, δηλαδή ο Σατανάς ή Διάβολος; Τίποτε εκτός από τη συντριβή τους μαζί με τον Σατανά τον Διάβολο κάτω από τους πόδας του Χριστού. Με την εκπλήρωσι του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως κεφάλαιο δωδέκατο ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαιμονικοί άγγελοί του έχουν ήδη εξωσθή από τους άγιους ουρανούς κάτω στα γειτονικά μέρη της γης. Όλο το ανθρώπινο γένος έχει αισθανθή τ’ αποτελέσματα αυτού του περιορισμού του Μεγάλου ‘Όφεως Σατανά και των δαιμόνων του στη γη μας, από τον καιρό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-1918. Στον μισό και πλέον αιώνα που πέρασε από τότε όλο το ανθρώπινο γένος αναγκάσθηκε να γνωρίση με πολύ οδυνηρό τρόπο τη σημασία της μεγάλης φωνής που ακούσθηκε στον ουρανό με την έξωσι του Σατανά και των δαιμόνων του: «Ευφραίνεσθε οι ουρανοί και οι κατοικούντες εν αυτοίς. Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»—Αποκάλ. 12:12.

3, 4. (α) Μπόρεσε η ανθρώπινη κυριαρχία ν’ απομακρύνη αυτή την «ουαί» από τη γη και τη θάλασσα; (β) Ως ποιο σημείο θα προχωρήση ο ‘μέγας θυμός’ του Σατανά εναντίον της θείας κυριαρχίας, και πώς περιέγραψε ο Ιησούς τι θα σημάνη αυτό για το ανθρώπινο γένος;

³ Η ανθρώπινη κυριαρχία, ακόμη και με το να είναι εφωδιασμένη με όλα τα σύγχρονα επιστημονικά πλεονεκτήματα της και την ηυξημένη γνώσι της δεν μπόρεσε ν’ απομακρύνη αυτή τη διαβολική «ουαί» από τη γη και από τη θάλασσα. Ο ‘μέγας θυμός’ του Σατανά ή Διαβόλου εναντίον της θείας κυριαρχίας δεν βραδύνει να οδηγήση όλα τα πολιτικά συστήματα της ανθρώπινης κυριαρχίας σε πλήρη καταστροφή. Εφόσον αυτός ο ίδιος δεν μπορεί να κυβερνήση τη γη, τότε είναι αποφασισμένος μετά απ’ αυτόν να μη επιζήση καμμιά απ’ αυτές τις επίγειες μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας. Σε μια απόπειρα αυτοκτονίας, οδηγεί τώρα κάθε πολιτική ανθρώπινη κυριαρχία σε καταστροφή κάτω από τους πόδας του Υποσχεμένου Σπέρματος του Θεού, του Ιησού Χριστού. Αυτό θα σημάνη έναν καιρό θλίψεως όμοιο με τον οποίον οι κάτοικοι αυτής της γης δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ. Ο Ιησούς Χριστός, όταν προείπε το ‘τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων,’ το περιέγραψε ως εξής:

⁴ «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη, οποία δεν έγεινεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν, ουδέ θέλει γείνει. Και εάν δεν συνετέμνοντο αι ημέραι εκείναι, δεν ήθελε σωθή ουδεμία σαρξ· δια τους εκλεκτούς όμως θέλουσι συντμηθή αι ημέραι εκείναι.»—Ματθ. 24:3, 21, 22· Μάρκ. 13:19, 20.

 5. (α) Η τρομερή πολιορκία και καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. ήταν τυπικό παράδειγμα τίνος; (β) Πόσο βέβαιο είναι ότι θα έλθη η θλίψης που θα φέρη την παγκόσμια καταστροφή, και ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά μ’ αυτό;

⁵ Οι φρικαλεότητες της πολιορκίας και η καταστροφή της πόλεως της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το έτος 70 μ.Χ. ήσαν ακριβώς τυπικό παράδειγμα της φρίκης της παγγήινης θλίψεως που πλησιάζει και με την οποία ο Χριστιανικός κόσμος και όλο αυτό το υπόλοιπο σύστημα πραγμάτων θα καταστραφή. Όσο βέβαιο είναι ότι ο προειπωμένος παγγήινος κατακλυσμός έλαβε χώρα στις ημέρες του δικαίου κήρυκος Νώε, και όσο βέβαιο είναι ότι η καταστροφή της αρχαίας Ιερουσαλήμ, που είχε προλεχθή, συνέβη στις ημέρες των προφητών του Ιεχωβά και των αποστόλων του Ιησού Χριστού, τόσον βέβαιο είναι ότι η θλίψις της παγκοσμίου καταστροφής που προελέχθη θα συμβή—στη δική μας γενεά. Επί εκατό σχεδόν χρόνια τώρα οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά προειδοποιούν το ανθρώπινο γένος γι’ αυτή την παγκόσμια καταστροφή. Όχι για ν’ αποδείξουν ότι είναι αληθινό αυτό που κηρύττουν, αλλά μάλλον για ν’ αποδείξουν αληθινό τον προφητικό Λόγο του Ιεχωβά, τον οποίον κηρύττουν. Κανένας από το ανθρώπινο γένος δεν θα διαφύγη· όλο το ανθρώπινο γένος θ’ αντιμετωπίση αυτή τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις θλίψεις. Το ερώτημα είναι, Ποιος από το ανθρώπινο γένος θα επιζήση;

 6. Ποια ανθρώπινα μέσα για επιβίωσι από τη ‘μεγάλη θλίψι’ θα αποτύχουν, και επομένως πού παραμένει η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος;

⁶ Κανένας άνθρωπος στη γη δεν θα μπορέση να επιζήση με τις δικές του δυνάμεις ή με τα μέσα των ανθρωπίνων προστατευτικών μέτρων πού μπορεί να λάβη. Ο Χριστιανικός κόσμος θ’ αποδειχθή ότι δεν είναι ένα λιμάνι καταφυγίου και επιβιώσεως απλώς επειδή περιφέρει το όνομα του Χριστού και έχει σταυρούς στα κωδωνοστάσια των εκκλησιών του. Τα Ηνωμένα Έθνη, που συχνά ωνομάσθηκαν η «τελευταία ελπίδα» του ανθρωπίνου γένους, δεν θα μπορέσουν να είναι καταφύγιο. Οι περιφερειακές συμμαχίες και οι συνθήκες πολιτικών εθνών δεν θα μπορέσουν να διαπεράσουν ούτε τους ανθρώπινους άρχοντας ούτε τους ανθρώπινους υπηκόους με ασφάλεια μέσα από την ασύγκριτη ‘μεγάλη θλίψι.’ Καμμιά ανθρώπινη επινόησις δεν θα χρησιμεύση σαν μια ελπίδα. Οι προφητείες των Αγίων Γραφών προειδοποιούν γι’ αυτήν την επερχόμενη απελπιστική κατάστασι σ’ όλο το ανθρώπινο γένος. Εν όψει αυτής της φοβερά απελπιστικής προοπτικής για ολόκληρο το ανθρώπινο σύστημα πραγμάτων, γίνεται σαφές σε κάθε λογικευόμενο άτομο ότι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει, να βρίσκεται έξω από την ανθρώπινη επικράτεια. Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους ποτέ δεν ήλθε και ποτέ δεν θα έλθη από τους ανθρώπους, από την ανύψωσι, κατά κάποιον τρόπο, αυτού του ίδιου του ανθρωπίνου γένους με τα δικά του μέσα. Επομένως, η Κομμουνιστική φιλοσοφική θεωρία του υλισμού, δηλαδή, ότι τίποτε δεν υπάρχει εκτός από την ύλη, οδηγεί σε αδιέξοδο!

Που να Στραφούμε με Πραγματική Ελπίδα

 7. (α) Η ελπίδα μας πρέπει να είναι κάτι σε ποιο βασίλειο, αλλά ποιος αποκλείεται από το ν’ αποτελή αυτή την ελπίδα; (β) Πού λέγει ο Θείος Κυρίαρχος να επιστρέψουν οι «δέσμιοι της ελπίδος»;

⁷ Η ελπίδα μας, για να είναι κάτι που ευτυχώς θα πραγματοποιηθή πρέπει να βασίζεται σε κάτι πνευματικό. Όχι σ’ εκείνον τον πνευματικό ‘θεό του παρόντος συστήματος πραγμάτων’ τον Μεγάλο Όφι Σατανά ή Διάβολο, τον πονηρό που έφερε τις παρούσες «ουαί» πάνω στο ανθρώπινο γένος. (2 Κορ. 4:4)Αυτός είναι εκείνος τον οποίον ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ονομάζει ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας,’ οι οποίοι ‘περιεπάτησαν κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου.’ (Εφεσ. 2:2) Εμείς οι οποίοι έχομε απεγνωσμένως ανάγκη μιας αληθινής ελπίδας, οφείλομε να στρέψωμε τα βλέμματά μας μακρυά απ’ αυτόν τον αόρατο ‘άρχοντα του κόσμου.’ (Ιωάν. 12:31) Οφείλομε να στρέψωμε τα γεμάτα ζωηρή επιθυμία βλέμματα μας μακρυά από το θανατηφόρο και γεμάτο ουαί σύστημά του. Σε τι πνευματικό και υψηλότερο από τον άνθρωπο και από τον Διάβολο πρέπει ν’ αποβλέψωμε; Πού μόνο μπορούμε να στραφούμε μ’ εμπιστοσύνη; Μέσα από το πέρασμα των χιλιετηρίδων ηχούν τα λόγια του Θείου Κυριάρχου: «Επιστρέψατε εις το οχύρωμα, δέσμιοι της ελπίδος.»—Ζαχ. 9:12.

 8. (α) Σε ποιους απευθύνονταν πρώτα αυτά τα λόγια τον εδαφίου Ζαχαρίας 9:12, και ποιο ήταν το «οχύρωμα» την εποχή εκείνη; (β) Από πού έπρεπε να επιστρέψουν εκείνοι οι «δέσμιοι της ελπίδος» και πώς είχε ανοίξει η οδός για την ελευθερία;

⁸ Αυτά τα αφυπνιστικά λόγια, που ελέχθησαν μέσω του προφήτου Ζαχαρία περίπου δυο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια πριν, απευθύνονταν σ’ εκείνους οι οποίοι επιθυμούσαν ειλικρινά να είναι ο ευνοούμενος λαός του Μεγάλου Πνεύματος, για το οποίο ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο Θεός είναι Πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:24) Το «οχύρωμα» στο οποίο ήταν ανάγκη να επιστρέψουν «οι δέσμιοι της ελπίδος» ήταν η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, η οποία την εποχή εκείνη αντιπροσωπευόταν από την πόλι της Ιερουσαλήμ, όπου εκάθητο ένας βασιλεύς της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ από τη Βηθλεέμ επάνω σ’ ένα θρόνο που ωνομαζόταν ‘θρόνος του Ιεχωβά.’ (1 Χρον. 29:23) Σ’ αυτήν την επίγεια μορφή θείας κυριαρχίας έπρεπε να ‘επιστρέψουν’ οι «δέσμιοι της ελπίδος,» βγαίνοντας από τη μακρά αιχμαλωσία στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα, τον τόπο όπου είχε αρχίσει μια ωργανωμένη ψευδής θρησκεία σε αντίθεσι προς τον Ιεχωβά Θεό στις ημέρες του ονομαστού κυνηγού Νεβρώδ. (Γεν. 10:8-10· 11:1-9) Στον καιρό του προφήτου Ζαχαρία αυτή η Βαβυλών κατείχε την έδρα της παγκοσμίου κυριαρχίας, ως η τρίτη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής ιστορίας, το 539 π.Χ. ο Παντοκράτωρ Θεός έθραυσε τα δεσμά των «αιχμαλώτων» της Βαβυλώνος και άνοιξε την οδό για την ελευθερία!

 9. (α) Γιατί αυτό δεν είναι μέρος κάποιος αρχαίας νεκρής ιστορίας; (β) Ποιοι είναι οι «δέσμιοι της ελπίδος» σήμερα, και τι χρειάζονται;

⁹ Τι συγκινητικό μέρος της ιστορίας που ήταν αυτό στο αρχαίο αμυδρό παρελθόν! Αλλά δεν είναι νεκρή ιστορία. Είναι προφητική ιστορία η οποία ζη για την εποχή μας και βρίσκει το ζωντανό παράλληλο της σήμερα, σ’ αυτή τη γενεά μας. Γι’ αυτό έχει γραφή και διαφυλαχθή ανάμεσα στις προφητείες του Ζαχαρία, ενός από τους τελευταίους προφήτας του Ιεχωβά πριν από τον Ιησού Χριστό. Αλλά μπορούμε εμείς οι άνθρωποι σήμερα να θεωρηθούμε ως «δέσμιοι της ελπίδος»; Ναι, αν ιδούμε και δεχθούμε την ελπίδα που θέτει μπροστά μας ο «Θεός της ελπίδος.» Το τελευταίο βιβλίο των Αγίων Γραφών, η Αποκάλυψις, έδειξε την ύπαρξι όχι της αρχαίας Βαβυλώνος, αλλά της Μεγάλης Βαβυλώνος της εποχής μας. Αυτή η ισχυρότερη Βαβυλών συμβολίζει την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, η οποία έχει θρησκευτικούς δεσμούς με τις πολιτικές κυβερνήσεις αυτού του συστήματος πραγμάτων, ακόμη και με την Κομμουνιστική Ρωσία. Όλοι οι λαοί του κόσμου, είτε ανήκουν στις εκατοντάδες των θρησκειών είτε παραμένουν προσκολλημένοι στα κοσμικά πολιτικά ιδρύματα, είναι «δέσμιοι» της Βαβυλώνος της Μεγάλης και των πολιτικών συντρόφων της. Για τη σωτηρία τους, αυτοί οι «δέσμιοι» χρειάζονται να ελευθερωθούν!

10. (α) Γιατί είναι πολύ επείγον να λάβη χώρα αυτή η απελευθέρωσις; (β) Ποιο είναι το «οχύρωμα» σήμερα στο οποίο οι «δέσμιοι» οφείλουν να καταφύγουν, και τι έχει αποστείλει ο Ιεχωβά από το 1914 μ.Χ.;

¹⁰ Είναι πολύ επείγον να γίνη αυτό. Γιατί; Διότι η Βαβυλών η Μεγάλη και όλοι οι πολιτικοί ερασταί της είναι τώρα καταδικασμένοι σε σύντομη καταστροφή! Πώς μπορούν να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από την πνευματική φυλακή τους, όπου δεν μπορεί ν’ αναμένεται τίποτε εκτός από καταστροφή στην επερχόμενη «μεγάλη θλίψι»; Υπάρχει μόνο μια οδός απελευθερώσεως, και αυτή είναι να καταφύγουν στο «οχύρωμα» που έχει θέσει ο Ιεχωβά Θεός μπροστά σε όλους τους ‘δεσμίους της ελπίδος’. Αυτό το «οχύρωμα» είναι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, την οποία τον αρχαίο καιρό αντιπροσώπευε η ωχυρωμένη πόλις της Ιερουσαλήμ. Η επίγεια Μεσσιανική Βασιλεία στην Ιερουσαλήμ της Μέσης Ανατολής έχει παρέλθει προ πολλού. Έχει αναζωογονηθή στην εποχή μας, όχι εκεί στην επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά στους ουρανούς, όπου κάθεται ο βασιλικός απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι κάποιος φθαρτός υλικός θρόνος στην επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά είναι πραγματικά ο «θρόνος του Ιεχωβά,» διότι κάθεται στα ‘δεξιά’ του Ιεχωβά Θεού στους ουρανούς. (Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:34-36· 7:55, 56· 1 Πέτρ. 3:22· Αποκάλ. 3:21) Από εκεί, από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, ο Ιεχωβά έχει αποστείλει την ‘ράβδον της δυνάμεως του Χριστού.’

11. (α) Ποια λοιπόν είναι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; (β) Από το 1918 μ.Χ. τι εγκατέλειψαν και πού επέστρεψαν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, και πώς λέγουν σε όλους τους άλλους ‘δεσμίους’ να καταφύγουν στο «οχύρωμα»;

¹¹ Κάτω από τους πόδας του Χριστού και των ακολούθων του ο Ιεχωβά θα «συντρίψη τον Σατανάν» συντόμως. (Ρωμ. 16:20) Η βασιλεία αυτού του Μεσσιανικού Ελευθερωτού είναι η εντεταλμένη εκπροσώπησις της Θείας Κυριαρχίας του Υψίστου και Παντοκράτορος Θεού, του Ιεχωβά. Είναι η μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος. Είναι το διωρισμένο από τον Θεό οχύρωμα στο οποίο πρέπει να καταφύγωμε για ελευθερία και ζωή με ατελεύτητη ευτυχία. Από τον καιρό του τέλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918 οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εγκατέλειψαν τα πνευματικά δεσμά των στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και ‘επέστρεψαν στο οχύρωμα’ την εγκαθιδρυμένη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Παρά τις αναπόφευκτες παγκόσμιες συνθήκες που χειροτερεύουν, απολαμβάνουν τώρα τη θαυμαστή πνευματική απελευθέρωσί των και ευφραίνονται με την ένδοξη ελπίδα των για το προσεχές μέλλον. Από μεγάλη συμπόνια για όλο το ανθρώπινο γένος κράζουν επειγόντως σ’ όλους τους ‘δεσμίους’ παντού να ‘καταφύγουν στο οχύρωμα,’ καθώς εκπληρώνουν την προφητική εντολή του Χριστού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.