Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Πρέπει να Ασκήται Κανείς στο Τζούντο ή στο Καράτε;

ΣΕ ΠΟΛΛΑ μέρη του κόσμου παρατηρείται, πραγματικά αύξησις ενδιαφέροντος για το τζούντο και το καράτε. Τι συντελεί σ’ αυτό; Και τι λέγει, η Αγία Γραφή σχετικά με την εκπαίδευσι σ’ αυτά;

Σε μερικά μέρη το τζούντο και το καράτε θεωρούνται απλώς σαν «σπορ» που παρέχουν υγιεινή άσκησι. Έτσι, μερικά άτομα που ενδιαφέρονται για τη σωματική τους υγεία μπορεί να πιστεύουν ότι αυτού του είδους η εκπαίδευσις συγκρίνεται με το κολύμπι ή τις γενικές σωματικές ασκήσεις.

Εν τούτοις, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια κύρια αιτία για την οποία παρατηρείται τόσο ενδιαφέρον για το τζούντο και το καράτε είναι ότι τα άτομα αυτά ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την εκπαίδευσι για να αυτοαμυνθούν όταν παραστή ανάγκη. Σε πολλές χώρες οι άνθρωποι ανησυχούν για τον κίνδυνο που υπάρχει να τους ληστέψουν ή να τους επιτεθούν με διαφόρους τρόπους. Πολλοί άνδρες και γυναίκες πιστεύουν ότι η εκπαίδευσις στο τζούντο ή στο καράτε αποτελεί προστασία.

Για να εκτιμήσωμε το ζήτημα μ’ έναν ισορροπημένο τρόπο, είναι καλό να εξετάσωμε τι είναι το τζούντο και το καράτε, ποια είναι η ιστορία τους και τι μπορεί να περιλαμβάνη η ειδίκευσις σ’ αυτά.

Βασικά, το τζούντο και το καράτε είναι μέθοδοι μάχης χωρίς όπλα, που έχουν την προέλευσί τους από την Ιαπωνία. Ως μορφές μάχης ή αυτοαμύνης υπάγονται στην κατηγορία των μπουσίντο (Ιαπωνικός κώδιξ ιπποσύνης), που σημαίνει «Ο Τρόπος του Πολεμιστού.» Μια εγκυκλοπαιδεία τονίζει ότι το μπουσίντο «είχε την προέλευσί του από τον Βουδδισμό, τον Σιντοϊσμό και τον Κομφουκιανισμό.» Οι αρχαίοι Ιάπωνες πολεμισταί εξεπαιδεύοντο σ’ αυτές τις μεθόδους ώστε να μπορούν, χωρίς να χρησιμοποιούν όπλα να μάχωνται εναντίον ωπλισμένων ή αόπλων εχθρών.

Επομένως, και το τζούντο και το καράτε έχουν τη ρίζα τους στην επιθετική ή αμυντική βία. Η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (1971) περιγράφει το ζίου-ζίτσου, από το οποίο ανεπτύχθη η σύγχρονη μορφή που ονομάζεται τζούντο, ως: «Ένα σύστημα μάχης χωρίς όπλα. Ο αντικειμενικός σκοπός είναι να ακρωτηριάσουν ή να φονεύσουν τον αντίπαλο.» Και η Εικονογραφημένη Παγκόσμια Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Ο αντικειμενικός σκοπός του τζούντο είναι να φονεύσης ή να τραυματίσης τον επιτιθέμενο ώστε να τον καταστήσης τελείως ακίνδυνο.»

Το καράτε είναι ακόμα πιο βίαιο και επικίνδυνο. Όπως τονίζει ο Ε. Τζ. Χάρρισον:

«Το καράτε ομοιάζει και με το ζίου-ζίτσου και με το τζούντο. Αλλά ως καθαρώς ‘πολεμική τέχνη,’ που προορίζεται να απαλλάξη το άτομο από τον εχθρό στο συντομώτερο δυνατό διάστημα με κάθε μέσον, νομίζω ότι πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπερβαίνει και τα δύο (το ζίου-ζίτσου και το τζούντο) στη θανατηφόρο αποτελεσματικότητά του. Και το γιατί συμβαίνει αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι μια απλή τεχνική του καράτε, αν εκτελεσθή σοβαρά, είναι δυνατόν να προκαλέση μοιραίο τραυματισμό στο θύμα με πιο βέβαιο και ταχύ τρόπο και από το ζίου-ζίτσου και από το τζούντο.»—Το Μαχητικό Πνεύμα της Ιαπωνίας, σελ. 74.

Χωρίς αμφιβολία, η βία αυξάνει παγκοσμίως· δεν μπορούμε και δεν πρέπει ν’ αγνοήσωμε αυτό το γεγονός. Αλλά, μήπως το άτομο που θέλει να ευθυγραμμίση τις σκέψεις του και τις πράξεις του με την Αγία Γραφή αισθάνεται υποχρεωμένο να καταφύγη σ’ αυτού του είδους την εκπαίδευσι; Και ακόμα κι αν το ενδιαφέρον ενός ατόμου είναι κυρίως η σωματική υγεία, συνιστάται αυτό το είδος εκπαιδεύσεως για να διατηρηθή σε καλή κατάστασι;

Η Αγία Γραφή δεν καταδικάζει κατηγορηματικά την αυτοπροστασία, ακόμη και τη χρήσι βίας αν είναι απαραίτητο. Αλλά οι ειδικοί στον τομέα προστασίας από το έγκλημα τονίζουν συχνά ότι η εμπιστοσύνη σε κάποιο όπλο—είτε ένα περίστροφο είτε μαχαίρι είτε κάποια τεχνική, όπως το τζούντο ή το καράτε—δεν είναι η πιο συνετή πορεία. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που κυρίως απαιτείται είναι λογικές προφυλάξεις για ν’ αποφευχθούν δυσάρεστες καταστάσεις. Η λογική συνήθως παρέχει πολύ μεγαλύτερη προστασία απ’ ό,τι η σωματική ανδρεία ή τα όπλα. Αντί να προτρέπη κάποιον ‘να κάνη σάρκα βραχίονα αυτού,’ η Αγία Γραφή συνιστά να έχη ένας Χριστιανός εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας ότι Εκείνος μπορεί να δώση πνεύμα σοφίας ακόμη και σε καιρούς κρίσεως.—Ιερεμ. 17:5· Φιλιππ. 4:6, 7.

Το βιβλίο των Παροιμιών στο κεφάλαιο 3:31 λέγει: «Μη ζήλευε τον βίαιον άνθρωπον και μη εκλέξης μηδεμίαν εκ των οδών αυτού.» Οι συμβουλές του Ιησού και το παράδειγμα του αποδεικνύουν ότι συμφωνούσε μ’ αυτό που έλεγε η παροιμία και το εφήρμοζε. (Ιωάν. 8:59· 10:39· Ματθ. 10:23) Συνεπώς, οι Χριστιανοί φροντίζουν ν’ αποφεύγουν τις βίαιες συμπλοκές. Όταν αντιμετωπίζουν απειλή βίας, φεύγουν όπου αυτό είναι πρακτικό. Δείχνουν έτσι ότι δεν προσπαθούν ν’ ανταποδώσουν «κακόν αντί κακού,» ούτε να διορθώσουν τις αδικίες αυτού του συστήματος, αλλ’ αποβλέπουν στον καιρό που ο Ιεχωβά θα εκφράση την οργή του εναντίον των παραβατών.—Ρωμ. 12:17, 19.

Μια σχετική αρχή που ο Ιεχωβά σκοπίμως περιέλαβε στον Λόγο του είναι η εξής: «Όσον το αφ’ υμών ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.» (Ρωμ. 12:18· 1 Πέτρ. 3:11) Το άτομο που ανταποκρίνεται σ’ αυτή τη συμβουλή θα εξετάση οπωσδήποτε πώς εφαρμόζεται αυτό σε συνδυασμό με την εκπαίδευσι στον «Τρόπο του Πολεμιστού.» Επίσης, δεν θα πρέπει να αδιαφορήση για την εξής σκέψι: Σε τι συμπέρασμα θα κατέληγαν οι γείτονες και άλλοι παρατηρηταί αν έβλεπαν έναν Χριστιανό που έχει υιοθετήσει την άποψι, ‘να μη μανθάνη πλέον τον πόλεμον’ να εκπαιδεύεται στις στρατιωτικές ή πολεμικές τέχνες χωρίς όπλα; (Ησ. 2:4) Είναι αλήθεια ότι, μερικοί επιχειρηματολογούν και λέγουν ότι αυτή η εκπαίδευσις είναι μόνο για αυτοάμυνα. Αλλά ακόμη και στον στρατό πολλά όπλα και εκπαιδευτικές μέθοδοι (περιλαμβανομένου του τζούντο και του καράτε) που είναι «για αυτοάμυνα» εφαρμόζονται επίσης και για επιθετικούς σκοπούς.

Στην Ιαπωνία το τζούντο και το κέντο (ξιφομαχία) τα τελευταία χρόνια είναι υποχρεωτικό μάθημα για τους νεαρούς στο σχολείο. Εν τούτοις, στη διάνοια των Ιαπώνων υπάρχει πάντοτε αλάθητος σύνδεσμος μεταξύ αυτών των μεθόδων και της στρατιωτικής τέχνης. Έτσι, οι νεαροί αφιερωμένοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί απέχουν απ’ αυτή την εκπαίδευσι. Και μερικοί ειδικοί στα σχολεία έχουν λάβει μια λογική θέσι και δεν εξαναγκάζουν αυτούς τους μαθητάς να μετέχουν σ’ αυτό που θεωρείται εκεί ως παρακοή της συμβουλής να ‘σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας αυτών δια υνία και να μη μανθάνουν πλέον τον πόλεμον.’—Μιχ. 4:3.

Είτε ένα άτομο θεωρεί την εκπαίδευσι στο τζούντο ή στο καράτε ως αυτοάμυνα είτε απλώς για άσκησι, πρέπει να μην αγνοήση μια ακόμη πλευρά του ζητήματος. Ένας Ιάπων συγγραφεύς τόνισε: «Η τέχνη του ζίου-ζίτσου είναι ένας σπουδαίος σύμμαχος στο πεδίον της μάχης. Ακόμη και στην εξάσκησι το άτομο πρέπει να προσπαθή να φαντάζεται ότι ο αντίπαλος του είναι πραγματικός εχθρός.» Ο Ιησούς Χριστός, όμως, συνεβούλευσε: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας . . . προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσιν.»—Ματθ. 5:44, 45.

Επομένως, άσχετα με το ελατήριο ενός ατόμου στο πώς θεωρεί την εκπαίδευσι στο τζούντο ή το καράτε, πρέπει να έχη υπ’ όψι του, πώς αυτή η εκπαίδευσις θα επηρέαζε την άποψί του. Θα τον βοηθούσε να εφαρμόση τα λόγια του Ιησού ‘να αγαπά τους εχθρούς του’ ή, αντιθέτως, θα τον υποκινήση ν’ αναπτύξη την αντίθετη στάσι;

Όσον αφορά την ειδική εξάσκησι, που κάνει ένα άτομο για να διατηρήται υγιές, ο καθένας πρέπει ν’ αποφασίση μόνος του αν αυτή η εξάσκησις είναι αναγκαία και αν είναι, τι μορφή θα πάρη. Η συμβουλή που έδωσε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο ήταν: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Τιμ. 4:8.

Έτσι, αν ασχολήσθε με ασκήσεις ή σωματική εκπαίδευσι, δεν πρέπει να επιτρέψετε σ’ αυτή την εκπαίδευσι να καταστρέψη ή να επισκιάση το ενδιαφέρον σας για τα πνευματικά ζητήματα. Η σωματική αναψυχή δεν πρέπει να γίνη το ‘κυριώτερο πράγμα’ στη ζωή σας. Ο Χριστιανός γνωρίζει ότι η σωματική εκπαίδευσις δεν υπόσχεται αιώνια ζωή. Ούτε αυτά που έχει στην τσέπη του ή στο πορτοφόλι του υπόσχονται αιώνια ζωή. Τα πράγματα που συμβάλλουν στην αιώνια ζωή είναι η ειλικρινής εφαρμογή των Βιβλικών αρχών, η επιδίωξις ευσεβείας και οι ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό.—1 Τιμ. 6:6-8, 11, 12.