Τοποθέτησις Θεμελίου για το Ορθό Είδος Διακόνων

«Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν.»​—Ματθ. 7:24.

 1. Τι αντιπροσωπεύει, η «πέτρα» στην παραβολή του Ιησού στα εδάφια Ματθαίος 7:24-27; Τι οικοδομείται επάνω σ’ αυτήν;

ΜΙΑ οικία οικοδομημένη επάνω σε πέτρα ή μια οικία οικοδομημένη επάνω στην άμμο; Ποιαν θα προτιμούσατε; Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε αυτή τη ζωντανή αντίθεσι για να περιγράψη τη διαφορά μεταξύ της φρόνιμης πορείας του ν’ ‘ακούη και να κάνη’ ένας τους λόγους του Ιησού, και της μωρής πορείας του να τους ακούη αλλά να μη τους κάνη. (Ματθ. 7:24-27) Αλλά, περιμένετε​—παρετηρήσατε σαφώς ότι η «πέτρα» στην παραβολή του δεν αντιπροσωπεύει απλώς το ν’ αποδεχθή ένας ή να πιστεύση στον Χριστό Ιησού και στις διδασκαλίες του; Μάλλον, αντιπροσωπεύει υπακοή στις διδασκαλίες του. Αυτό είναι το μόνο στερεό θεμέλιο επάνω στο οποίο μπορούμε να οικοδομήσωμε τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας για το μέλλον, ιδιαιτέρως αν ελπίζωμε ν’ αποκτήσωμε ζωή ως διάκονοι του Θεού στην ερχόμενη νέα του τάξι.​—Ιάκ. 2:26.

 2. Τι εξεικονίζει η θύελλα σ’ αυτή την παραβολή; Πώς μόνο μπορεί να εξακολουθή να παραμένη η ‘οικοδομή’ ενός ανθρώπου;

² Θύελλες είναι βέβαιο ότι θ’ απειλήσουν το οικοδομικό έργο ενός ατόμου. Όχι απλώς η επικείμενη θύελλα του Αρμαγεδδώνος, η οποία αιωρείται στον ορίζοντα του κόσμου, αλλά, ακόμη περισσότερο τώρα, οι θύελλες των προσωπικών δυσκολιών και κρίσεων οι οποίες παρουσιάζονται στη ζωή κάθε ατόμου που οικοδομεί. Αυτές θέτουν σε κρίσιμη δοκιμασία τα θεμέλιά του, την προσκόλλησί του σε μια πορεία υπακοής. Θα μπορέσουν οι ελπίδες και οι προσδοκίες του για το μέλλον ν’ αντικρούσουν αυτές τις προσωπικής φύσεως θύελλες και, τελικά, τη θύελλα του Αρμαγεδδώνος; Ή θα θρυμματισθούν, και ίσως θα φέρουν πνευματική καταστροφή ή και κατά γράμμα καταστροφή σ’ αυτόν, επίσης; Αυτό θα εξαρτηθή από το πόσο βαθιά μέσα στην καρδιά του έχουν εισχωρήσει οι αλήθειες οι οποίες έχουν μεταβιβασθή μέσω του Υιού του Θεού, και από το αν η καρδιά του τον έχη ωθήσει ή όχι να θέση αυτές τις αλήθειες σ’ εφαρμογή στη ζωή του.​—Παράβαλε με εδάφια Ματθαίος 13:18-23

 3. Τι συνέβη στις συμβολικές ‘οικίες’ εκατομμυρίων ανθρώπων στον «Χριστιανικό κόσμο» και γιατί;

³ Παρατηρήστε γύρω σας σήμερα και μπορείτε να ιδήτε τη συμβολική συντριβή αναρίθμητων ‘οικιών.’ Σ’ όλη τη σκηνή του «Χριστιανικού κόσμου,» όπου οι λόγοι του Ιησού έχουν περισσότερο ακουσθή, οι θύελλες, που έχουν επέλθει από τις αυξανόμενες σύγχρονες πιέσεις, την πλήμμυρα της προπαγάνδας και των δυσκολιών, και τους ταραγμένους ανέμους της αλλαγής, συνέτριψαν τις ελπίδες εκατομμυρίων καθ’ ομολογίαν Χριστιανών. Μπορούν ορθώς να πουν μαζί με τον αποστάτη λαό του αρχαίου Ιούδα: «Επροσμείναμεν ειρήνην, αλλ’ ουδέν αγαθόν καιρόν θεραπείας, αλλ’ ιδού ταραχή.» Γι’ αυτούς το μέλλον σ’ αυτό το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνος φαίνεται τώρα γεμάτο από «ταραχή και σκότος, θάμβωμα αγωνίας· και θέλουσιν εξωσθή εις το σκότος.» (Ιερεμ. 8:15· Ησ. 8:22) Γιατί; Διότι οικοδομούν επάνω στην άμμο.

 4. (α) Πώς οι συνθήκες της εποχής μας αποδεικνύουν ότι αυτοί έχουν οικοδομήσει επάνω στην άμμο; (β) Ποιοι φέρουν τη βασική ευθύνη;

⁴ Ο υλισμός, η ανεντιμότης, η εγκληματικότης, η ανηθικότης, ακόμη δε και η ομοφυλοφιλία, όλα δίνουν μια αυξανόμενη μαρτυρία της εγκαταλείψεως ακόμη και της προφάσεως προσκολλήσεως στις Χριστιανικές διδασκαλίες από πολλούς τέτοιους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς ‘οικοδόμους.’ Ο έντονος εθνικισμός, οι φυλετικές διαμάχες και η άνομη διαγωγή προσθέτουν στην απόδειξι ότι, εκατομμύρια ανθρώπων, αν και είναι μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, έχουν αποτύχει να οικοδομήσουν επάνω στο ασφαλές θεμέλιο της υπακοής. Αυτές οι ίδιες οι θρησκευτικές οργανώσεις πρέπει να φέρουν πολλή ευθύνη γι’ αυτή τη γενική κατάρρευσι. Απέτυχαν να εκπληρώσουν την ορθή έννοια των διδασκαλιών του Ιησού, ακόμη δε και υπενόμευσαν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην Αγία Γραφή ως τον Λόγο του Θεού καθώς και στον Ιησού ως Υιόν του Θεού και διωρισμένο Εκπρόσωπο. Αυτά τα υποκατέστησαν με τις μεταβαλλόμενες, ασταθείς φιλοσοφίες και παραδόσεις ανθρώπων. (Εφεσ. 4:14· Εβρ. 13:9) Εν τούτοις, τα άτομα δεν μπορούν να επιρρίψουν όλη τη μομφή στους ηγέτας των. Αυτοί οι ίδιοι φέρουν τη βασική ευθύνη. Έχουν τουλάχιστον ακούσει μερικά από τα λόγια του Ιησού από την Αγία Γραφή στις εκκλησίες των ή τα έχουν διαβάσει στα σπίτια των. Αλλ’ απλώς δεν τα έχουν κάμει.

 5. Ποια μεγάλη αντίθεσις με το πνευματικό ναυάγιο του «Χριστιανικού κόσμου» μπορεί να φανή τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν;

⁵ Η κατάστασις είναι ασφαλώς πολύ διαφορετική από την εποχή της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Τότε τα μέλη της ήσαν πρόθυμα να υποστούν φυλάκισι και θάνατον μάλλον παρά να κάνουν συμβιβασμούς στην προσκόλλησι σε Χριστιανικές αρχές. (Πράξ. 4:18-21· 5:27-32, 40-42· 21:11-14) Και διαφέρει πολύ από την κατάστασι που επικρατεί σήμερα μέσα σε μια Χριστιανική οργάνωσι, της οποίας τα μέλη βρίσκονται σ’ όλη τη γη και ζουν σε 200 χώρες και νήσους των θαλασσών. Αυτοί οι Χριστιανοί, που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά, περνούν μέσ’ από τους ίδιους θυελλώδεις καιρούς όπως οι άλλοι· οι ατομικές των Χριστιανικές ‘οικίες’ έχουν πληγή από τις ίδιες καταστρεπτικές δυνάμεις. Αναγκάσθηκαν μάλιστα ν’ αντιμετωπίσουν επιπρόσθετες θύελλες σε μορφή σκληρού διωγμού και εναντιώσεως σε πολλά μέρη. (1 Πέτρ. 2:21) Εν τούτοις, παρ’ όλ’ αυτά, μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στη θύελλα. Πώς; Με το να προσκολληθούν με πλήρη εμπιστοσύνη σε μια πορεία υπακοής στις διδασκαλίες του Χριστού και με το ν’ ακολουθούν το παράδειγμα και τον τρόπο του. Οικοδομούν τη ζωή των και τις ελπίδες των για το μέλλον γύρω από την υπηρεσία του Θεού, όπως ακριβώς έκαμε ο Ιησούς. (Ιωάν. 4:32-34) Δεν σημαίνει ότι κάθε άτομο ανάμεσα των εξακολούθησε να παραμένη σταθερά θεμελιωμένο, όπως ακριβώς ούτε όλοι οι μαθηταί του Ιησού παρέμειναν σταθεροί. Αλλά η γενική εικών που παρουσιάζουν είναι καταπληκτικά υγιής και σε μεγάλη αντίθεσι με την ασταθή κατάστασι που επικρατεί μέσα στις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα. Ποια είναι η βαθύτερη αιτία αυτής της αντιθέσεως;

ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ

 6. Πώς ο απόστολος Παύλος περιέγραψε τους Χριστιανούς των Κολοσσών, και πώς αυτό παραβάλλεται με πλείστα μέλη εκκλησιών σήμερα;

⁶ Αλλά, τι χρειάζεται σήμερα για να γίνη ένας μέλος μιας από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου;» Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν απαιτούνται γι’ αυτό περισσότερα απ’ όσα απαιτούνται για να ενωθή ένας με μια κοινωνική λέσχη ή κάποια άλλη οργάνωσι; Μικρή υποχρέωσις απαιτείται από το άτομο, αν απαιτείται κάποια. Καμμιά ιδιαίτερη εκδήλωσις των ιδιοτήτων της γνώσεως, της πίστεως, της πεποιθήσεως, της αγάπης ή της εκτιμήσεως δεν αναμένονται απ’ αυτόν. Εν τούτοις, όταν ο απόστολος έγραψε στα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας στις Κολοσσές, μπορούσε να πη σ’ αυτά: «Καθώς λοιπόν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε, ερριζωμένοι και εποικοδομούμενοι εν αυτώ, και στερεούμενοι εν τη πίστει, καθώς εδιδάχθητε, περισσεύοντες εν αυτή μετά ευχαριστίας.»​—Κολ. 2:6, 7.

 7. Ποια είναι μια από τις κυριώτερες αιτίες για το στερεό θεμέλιο που είναι καταφανές μεταξύ αληθινών Χριστιανών στο παρελθόν και στο παρόν;

⁷ Όχι μετά το βάπτισμα των, αλλά προηγουμένως αυτοί οι Χριστιανοί άρχισαν να ‘διδάσκωνται.’ Η Αγία Γραφή δείχνει, επίσης, ότι, ιδιαιτέρως από το 36 μ.Χ. κι έπειτα, το Χριστιανικό βάπτισμα εστάθη ως σύμβολο της πλήρους αφιερώσεως ενός ατόμου στο να κάνη το θέλημα του Ιεχωβά όπως το εδίδαξε κι έδωσε παράδειγμα ο Χριστός Ιησούς. (Λουκ. 9:23, 24) Ναι, μόνο με το ότι εδιδάσκοντο πρώτα ‘να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλε ο Χριστός’ άτομα απ’ όλα τα έθνη είχαν γίνει μαθηταί. Και μόνο έπειτα επρόκειτο να βαπτισθούν και ν’ αναγνωρισθούν ως μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας. (Ματθ. 28:19, 20) Η διδασκαλία, φυσικά, εξακολουθούσε και μετά το βάπτισμα και αποτελούσε ένα ζωτικό μέρος της εκκλησιαστικής διευθετήσεως. (Εφεσ. 4:11-13) Αυτή η πλήρης διδασκαλία ανθρώπων να φυλάττουν τα διδάγματα του Χριστού είναι μια από τις κυριώτερες αιτίες για το στερεό θεμέλιο που βρίσκεται μεταξύ γνησίων Χριστιανών, και τότε και τώρα.

 8. Ποια είναι η Γραφική σημασία της «κατηχήσεως»;

⁸ Ο απόστολος Παύλος απέδιδε μεγάλη σημασία στη διδασκαλία. Στα γραφόμενά του χρησιμοποιούσε όχι μόνο τη λέξι της κοινής Ελληνικής διδάσκω (όπως στην εντολή του Ιησού στο εδάφιο Ματθαίος 28:20), αλλά έκαμε, επίσης, χρήσι της ειδικής λέξεως, κατηχώ, από την οποία προέρχεται και η λέξις «κατήχησις.» Αυτός ο ειδικός Ελληνικός όρος ονομάζεται από μερικές αυθεντίες «τεχνικός όρος για Χριστιανική διδασκαλία.» Κατά γράμμα σημαίνει «ηχώ κάτω,» δηλαδή, με προφορική διδασκαλία. Έτσι, στο εδάφιο Γαλάτας 6:6, ο Παύλος έγραψε: «Ο δε κατηχούμενος [ο προφορικώς διδασκόμενος, ΜΝΚ] τον λόγον, ας κάμνη τον κατηχούντα [τον δίδοντα ούτως προφορικήν διδασκαλίαν, ΜΝΚ] μέτοχον εις πάντα τα αγαθά αυτού.» Έτσι, με τέτοια προφορική εκπαίδευσι οι αλήθειες του Λόγου του Θεού και οι διδασκαλίες του υιού του, του Ιησού Χριστού, εκατηχούντο, ‘ ήχουν κάτω’ μέσα στη διάνοια και την καρδιά του μαθητού, για να τον καταστήσουν ικανό να γίνη διδάσκαλος και άλλων ακόμη.​—Πράξ. 18:25.

9, 10. (α) Συνέχισε την ενέργεια της αληθινής Χριστιανικής «κατηχήσεως» η πιο εξέχουσα θρησκευτική οργάνωσις του «Χριστιανικού κόσμου»; (β) Τι μπορεί να λεχθή για τις Προτεσταντικές οργανώσεις;

⁹ Αυτή ήταν πραγματική «κατηχητική» εκπαίδευσις. Προετοίμαζε τον μαθητή για να οικοδομήση επάνω στο ασφαλές θεμέλιο, την υπακοή στον Υιόν του Θεού. Η ιστορία δείχνει, όμως, ότι μετά τον θάνατο των αποστόλων αυτή η προσεκτική εκπαίδευσις μαθητών δεν εξακολούθησε να εφαρμόζεται. Εισέδυσε η αποστασία. Έτσι, διαβάζομε ότι, ύστερ’ από πολλούς αιώνες, όταν «η Εκκλησία [δηλαδή, η Καθολική Εκκλησία] είχε εγκαθιδρυθή, και η αύξησίς της είχε επιτευχθή με τη γέννησι και το βάπτισμα παιδιών μάλλον παρά με τη μεταστροφή από την ειδωλολατρία, η ιδέα της κατηχητικής εκπαιδεύσεως μετεστράφη από εκπαίδευσι προετοιμασίας για βάπτισμα σε μόρφωσι βαπτισμένων παιδιών. . .. Στις ιεραποστολές προς τους ειδωλολάτρας, τον Μεσαίωνα, είχε γίνει συνήθεια να βαπτίζωνται αμέσως εκείνοι που μετεστρέφοντο, και η αρχαία κατάστασις της ενεργείας κατηχήσεως περιέπεσε σε αχρηστία. Ούτε εδίδετο μεγάλη σημασία στην κατήχησι βαπτισμένων παιδιών στη Ρωμαϊκή Εκκλησία ως τον καιρό της Μεταρρυθμίσεως· την θέσι της Κατηχήσεως πήρε η εξομολόγησις.»

¹⁰ Στη διάρκεια της Προτεσταντικής Μεταρρυθμίσεως, ο Λούθηρος, τον οποίο οι θρησκευτικές αυθεντίες ονομάζουν «πατέρα των συγχρόνων κατηχητικών,» εδίδαξε ότι αυτή η εκπαίδευσις μαθητών «δεν έπρεπε να περιλαμβάνη απλώς το άκουσμα μιας απαγγελίας από ένα βιβλίο, αλλά επίσης εξήγησι και εφαρμογή της στις καρδιές των μαθητών.» Εν τούτοις, με την πάροδο του χρόνου, στη Γερμανία, την Αγγλία και αλλού, «η κατηχητική εκπαίδευσις εκφυλίσθηκε σε απλή τυπική συνήθεια προετοιμασίας για το χρίσμα [όχι το βάπτισμα, το οποίο είχε ήδη λάβει χώραν].» Στα Προτεσταντικά συστήματα ο σκοπός της κατηχήσεως δεν ήταν να φερθή στην επιφάνεια αυτό που υπήρχε στη διάνοια του μαθητού, αλλά μάλλον να εισαγάγη τις επιθυμητές διδασκαλίες. Ο μαθητής ώφειλε «ν’ αποστηθίση τις λέξεις της Κατηχήσεως.» Έτσι έγινε ένας καθιερωμένος τύπος η εκμάθησις από μνήμης λέξεων και η μηχανική των επανάληψις. Λίγη ευκαιρία υπήρχε για την έκφρασι των πραγματικών σκέψεων και αισθημάτων που υπήρχαν στο νου και στην καρδιά του μαθητού. Επί πλέον, η προσοχή συνεκεντρώνετο σχεδόν πλήρως στα παιδιά.​—Εγκυκλοπαιδεία Βιβλικής, Θεολογικής, και Εκκλησιαστικής Φιλολογίας Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμ. ΙΙ, σελίδες 148-154.

11. Αντιπαραβάλετε τις ανωτέρω μεθόδους με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

¹¹ Αντιπαραβάλετε αυτό με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι μέθοδοι των βασίζονται στις αφηγήσεις της Αγίας Γραφής σχετικά με τη διακονία του Ιησού και των αποστόλων του και σε άλλες αρχές της Γραφής. Μέσω δραστηρίας διακονίας στα σπίτια των ανθρώπων ανευρίσκονται τα νεοενδιαφερόμενα άτομα, συνήθως ενήλικες. (Πράξ. 20:20) Σ’ αυτά τα ενδιαφερόμενα άτομα παρέχεται τότε χωρίς δαπάνη οικιακή Γραφική μελέτη, στην οποία μερικές φορές ενώνονται ολόκληρες οικογένειες. Αυτή η διαρκείας μιας ώρας εβδομαδιαία μελέτη στρέφεται γύρω από θεμελιώδεις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής και διεξάγεται μέσω ερωτήσεων που λαμβάνονται από έντυπα βοηθήματα μελέτης της Γραφής. Εκείνος που μελετά ενθαρρύνεται ν’ απαντά βάσει της κατανοήσεως και της πίστεως του και έχει την ευκαιρία να κάμη και πρόσθετες ερωτήσεις. (Ρωμ. 10:10) Σ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης, ο Μάρτυς ο οποίος διεξάγει τη μελέτη έχει συνείδησι της σπουδαιότητος να κατευθύνη την προσοχή στον Ιεχωβά Θεό ως την Πηγή της ζωής, και στην τοποθέτησι του Χριστού ως θεμελίου με το να διδάσκη την αλήθεια σχετικά με αυτόν. (Ιωάν. 17:3· 1 Κορ. 3:11) Προσπαθεί να βοηθήση τον σπουδαστή να κάμη την πίστι σ’ αυτή την αλήθεια ένα μέρος της ζωής του, πράγματι, να οικοδομήση τη ζωή του γύρω απ’ αυτό το ασφαλές θεμέλιο.

12. Με ποιο τρόπο κι αυτός που διδάσκει κι εκείνος που μαθαίνει κάνουν ένα οικοδομικό έργο;

¹² Ώστε πρόκειται για ένα οικοδομικό έργο που διεξάγεται από κοινού. Ο οδηγός, ως ένας μάρτυς του Ιεχωβά, επιθυμεί να οικοδομήση τον μαθητή με ανθεκτικά, πυρίμαχα υλικά: πραγματική σοφία από τον Λόγο του Θεού, πίστι, πεποίθησι, αφοσίωσι σε Γραφικές αρχές, αγάπη για τον Θεό και αγάπη για τον πλησίον, και μια ακαταμάχητη επιθυμία να λάβη στάσι υπέρ αυτού που είναι αληθινό και δίκαιο και να ομιλή γι’ αυτό, ειδικά υπέρ της βασιλείας του Θεού. Εργάζεται μ’ αυτά τα υλικά στο πνευματικό οικοδομικό του έργο ώστε το άτομο με το οποίο μελετά να μπορέση να γίνη ένας γνήσιος Χριστιανός, ικανός ν’ ανθέξη σε πύρινες δοκιμασίες, περιλαμβανομένης και της διαβρωτικής επιδράσεως των αμφιβολιών. (1 Κορ. 3:10-15· Ιούδ. 22, 23) Εξ άλλου, ο σπουδαστής, επίσης, κάνει ένα οικοδομικό έργο. Η γνώσις μόνη δεν είναι το βέβαιο θεμέλιο επάνω στο οποίο να οικοδομήση τις ελπίδες και τις προσδοκίες του για το μέλλον. Με το να πράττη, με το να θέτη σ’ εφαρμογή αυτή τη γνώσι, θα μπορέση να οικοδομήση σε στερεό θεμέλιο, στην υπακοή στον Χριστό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.​—Φιλιππησ. 1:27-30· 2:12, 13.

13. Πώς μπορούν να βοηθηθούν άτομα να ενδυθούν τη νέα προσωπικότητα;

¹³ Αντί, λοιπόν, να μεταβιβάζουν απλώς γνώσι των βασικών διδασκαλιών της Αγίας Γραφής, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αντιλαμβάνονται ότι το άτομο έχει ανάγκη ‘να ανανεώνηται εις το πνεύμα το νοός του, και να ενδυθή τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.’ (Εφεσ. 4:23, 24) Έτσι καθώς προχωρεί η μελέτη προσπαθούν να βοηθήσουν το άτομο ν’ αρχίση να σκέπτεται με ορισμούς των Βιβλικών αρχών, εφόσον αυτές κυβερνούν την καθημερινή μας ζωή. Δεν είναι απλώς ζήτημα του να επαναλάβη ο σπουδαστής μερικά σημεία από ένα ωρισμένο βοηθητικό βιβλίο που μελετάται. Το ζήτημα είναι να ιδή την Γραφική αιτία αυτών των σημείων και να φθάση να δέχεται τις αρχές, οι οποίες εκτίθενται στον Λόγο του Θεού ως τον μόνο ασφαλή οδηγό για ζωή. Τότε, και μόνο τότε, ο σπουδαστής μπορεί πράγματι να πη ότι ο Λόγος του Θεού «είναι λύχνος εις τους πόδας μου . . . και φως εις τας τρίβους μου.»​—Ψαλμ. 119:105· Παροιμ. 3:5, 6.

14. Γιατί είναι σπουδαίο να οικοδομηθή εκτίμησις για τον Ιεχωβά Θεό στην καρδιά του σπουδαστού; Πώς μπορεί να γίνη αυτό;

¹⁴ Δεν μπορείτε ν’ αγαπήσετε ένα άτομο αν δεν το γνωρίσετε καλά, αν δεν γνωρίσετε τις αρετές του, τους τρόπους του, το τι έχει κάμει και τι σκοπεύει να κάμη. Έτσι, στη διάρκεια της μελέτης, ο διάκονος ο οποίος την διεξάγει προσπαθεί να οικοδομήση στον σπουδαστή εκτίμησι του μεγαλείου και της αγαθότητος του Θεού. Ελπίζει ότι κάποια ημέρα ο σπουδαστής, όπως ο πιστός Ισραηλίτης της παλαιάς εποχής, θα μπορέση να πη με αγαλλίασι: «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.» (Ησ. 25:9, ΜΝΚ) Αυτό σημαίνει να κατευθύνεται η προσοχή όχι μόνο στη διάνοια του σπουδαστού, αλλά και στην καρδιά του ή την έδρα των ελατηρίων επίσης. (Παροιμ. 4:23) Πώς μπορεί να γίνη αυτό; Με το να σταματά σε κατάλληλα σημεία για να ελκύση την προσοχή στη σημασία του τι έχει κάμει ο Θεός και στο πώς αυτό το σημείο που περιλαμβάνεται ή το εδάφιο που αναφέρεται τονίζει την αγάπη, τη σοφία, την δικαιοσύνη ή δύναμι του Θεού. Τότε, αν το άτομο έχη δικαία καρδιά, με την πάροδο του χρόνου και αυτό, επίσης, θα αισθανθή βαθιά πίστι στον Ιεχωβά και την επιθυμία να είναι ανάμεσα σ’ εκείνους, οι οποίοι αινούν το όνομά Του μεταξύ όλων των λαών.​—Ησ. 12:3, 4.

15, 16. Γιατί είναι τόσο επείγον να είμεθα αποτελεσματικοί, όταν θέτωμε θεμέλιο για το ορθό είδος διακόνων σήμερα;

¹⁵ Πόσο καλά πραγματοποιείται αυτό στην εποχή μας; Ποια είναι μερικά προβλήματα που περιλαμβάνονται; Καθώς οι συνθήκες του κόσμου γίνονται ολοένα χειρότερες και η πνευματικότης εξασθενίζει παγκοσμίως, ένα τέτοιο εκπαιδευτικό έργο καθίσταται διαρκώς πιο σπουδαίο. Το έτος 70 μ.Χ. η ολεθρία καταστροφή της Ιερουσαλήμ κατέκοψε με μια γιγαντιαία δρεπανιά τον Ιουδαϊκό πληθυσμό και συνέτριψε τις ελπίδες και τις προσδοκίες γύρω από τις οποίες εκατομμύρια απ’ αυτούς είχαν οικοδομήσει τη ζωή των. Γιατί; Διότι απέτυχαν να οικοδομήσουν επάνω στην πέτρα της υπακοής στις διδασκαλίες του Χριστού. Αλλά ένα μικρό υπόλοιπο εκείνου του έθνους διέφυγε την καταστροφή με το να εξέλθουν στον κατάλληλο καιρό, τον καιρό που είχε υποδείξει ο Ιησούς. (Λουκ. 21:20-22) Έτσι και στην εποχή μας, σε μια πολύ πιο εκτεταμένη κλίμακα, οι καταστρεπτικές δυνάμεις του Αρμαγεδδώνος θα φέρουν συμφορά σε όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν οικοδομήσει επάνω σ’ ένα όμοιο με άμμο θεμέλιο, οδηγούμενοι από τις δικές των ή άλλων ατελών ανθρώπων επιθυμίες και τρόπους λογικεύσεως. Θα ιδούν να διαλύωνται μπροστά των οι ελπίδες και οι προσδοκίες των, διότι ‘δεν υπήκουσαν εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού.’ (2 Θεσ. 1:7-10) Αλλά ένας «όχλος πολύς» ανθρώπων θα περάσουν μέσ’ απ’ αυτή τη θύελλα ουσιαστικά άθικτοι. Ως πιστοί διάκονοι του Θεού, θα ζήσουν για ν’ απολαμβάνουν ζωή σε μια νέα τάξι κατασκευής του Θεού όπου οι καρδιές των θα συγκινούνται με το να βλέπουν να πραγματοποιούνται οι ελπίδες και οι προσδοκίες των για την αιώνια ικανοποίησι και τέρψι των.​—Παροιμ. 1:24-33· Αποκάλ. 7:9, 10, 14.

¹⁶ Όσοι από μας συμμετέχομε στην ‘κατήχησι’ των αληθειών του Λόγου του Θεού στα ώτα, τις διάνοιες και τις καρδιές άλλων τώρα είναι καλό να εξετάσωμε προσεκτικά τις μεθόδους μας διδασκαλίας.