Πράγματα με τα Οποία η «Βασιλεία των Ουρανών» Ομοιάζει

«Με τι είναι ομοία η βασιλεία του Θεού, και με τι να ομοιώσω αυτήν;»—Λουκ. 13:18.

1, 2. Ποια προφητεία εξεπλήρωσε ο Ιησούς με το να χρησιμοποιή παραβολές στη διδασκαλία του;

ΟΙ ΕΞΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ ή παραβολές αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού πριν από δέκα εννέα αιώνες. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξεπλήρωσε μια Βιβλική προφητεία. Βεβαιωνόμεθα γι’ αυτό από την αφήγησι της ζωής του Ιησού Χριστού όπως την έγραψε ο απόστολός του Ματθαίος Λευί. Αυτός ο βιογράφος μάς λέγει:

² «Ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς δια παραβολών προς τους όχλους, και χωρίς παραβολής δεν ελάλει προς αυτούς, δια να πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου, λέγοντος· θέλω ανοίξει εν παραβολαίς το στόμα, θέλω απαγγείλει πράγματα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου.»—Ματθ. 13:34, 35· Ψαλμ. 78:2.

 3. Πώς μπορούν να ονομασθούν οι εξεικονίσεις που αναφέροντο στη Βασιλεία του Θεού, και πώς τις εισήγαγε ο Ιησούς;

³ Αυτές οι εξεικονίσεις ή παραβολές που ανεφέροντο ειδικά στη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού μπορούν κατάλληλα να ονομασθούν εξεικονίσεις ή παραβολές της Βασιλείας. Μερικές φορές εισήγαγε αυτές τις παραβολές με τα λόγια, «Ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών,» ή, «Με τι να ομοιώσω την βασιλείαν του Θεού;»—Ματθ. 13:47· Μάρκ. 4:30· Λουκ. 13:20.

4, 5. (α) Πόσες παραβολές είπε ο Ιησούς, και ποια σειρά παραβολών αναφέρονται, στον Ματθαίο 13; (β) Σύμφωνα με τον Λουκά 13:17-21, κάτω από ποιες περιστάσεις ο Ιησούς ανέφερε τις παραβολές του κόκκου σινάπεως και της ζύμης;

⁴ Αναφέρεται ότι ο Ιησούς είπε τριάντα παραβολές. Σύμφωνα με το δέκατο τρίτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ματθαίου, ο Ιησούς κάποτε είπε μια σειρά από επτά παραβολές της Βασιλείας οι οποίες είχαν στενή σχέσι μεταξύ των. Πρώτα είπε την παραβολή του σπορέως, έπειτα την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων, κατόπιν του κόκκου σινάπεως, της ζύμης που είχε ανακατευθή στο αλεύρι, του θησαυρού που ήταν κρυμμένος στον αγρό, του μαργαρίτη που είχε μεγάλη αξία και την παραβολή του δικτύου που ερρίφθη στη θάλασσα. (Ματθ. 13:1-50) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς εισάγει τις παραβολές του κόκκου σινάπεως και της ζύμης μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, και λέγει:

⁵ «Και ενώ αυτός έλεγε ταύτα, κατησχύνοντο πάντες οι εναντίοι αυτού, και πας ο όχλος έχαιρε δι’ όλα τα ένδοξα έργα τα γινόμενα υπ’ αυτού. Έλεγε δε, Με τι είναι ομοία η βασιλεία του Θεού, και με τι να ομοιώσω αυτήν; Είναι ομοία με κόκκον σινάπεως, τον οποίον λαβών άνθρωπος έρριψεν εις τον κήπον αυτού· και ηύξησε και έγεινε δένδρον μέγα, και τα πετεινά του ουρανού κατεσκήνωσαν εν τοις κλάδοις αυτού. Και πάλιν είπε, Με τι να ομοιώσω την βασιλείαν του Θεού; Είναι ομοία με προζύμιον, το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου, εωσού ανέβη όλον το φύραμα.»—Λουκ. 13:17-21.

 6. Εφ’ όσον ο Ιησούς είπε τις παραβολές όταν το πλήθος εχαίρετο από τα πράγματα που αυτός είχε κάμει, τι θα μπορούσε κανείς να υποθέση ότι ο Ιησούς ήθελε να δείξη με τις παραβολές;

⁶ Επειδή «πας ο όχλος έχαιρε δι’ όλα τα ένδοξα έργα τα γινόμενα υπ’ αυτού,» θα έτεινε κανείς να υποθέση ότι ο Ιησούς ανταποκρίθηκε στη χαρά «παντός του όχλου» με το να τους αναφέρη δυο προφητικές παραβολές για να εξεικονίση ότι η βασιλεία του Θεού δεν θα περιελάμβανε μόνον ένα «μικρόν ποίμνιον,» όπως είχε δείξει ο Ιησούς προηγουμένως στον Λουκά 12:32. Αντιθέτως, αυτή θα ηύξανε σε μεγάλο βαθμό και όλοι οι άνθρωποι θα ήσαν σαν πτηνά τα οποία θα εύρισκαν ασφάλεια στο καταφύγιο που θα παρείχε η Βασιλεία. Επίσης, η μεγάλη μάζα του ανθρωπίνου γένους θα επηρεάζετο από τις αληθινές διδασκαλίες της Χριστιανοσύνης. Επί παραδείγματι, το βιβλίο Κριτικόν και Επεξηγηματικόν Εγχειρίδιον του Ευαγγελίου του Ματθαίου, από τον Χ. Α. Γ. Μέγιερ, Διδάκτορα της Θεολογίας, Αγγλική έκδοσις του 1884, λέγει στη σελίδα 259 και παράγραφο τρία:

Η παραβολή του κόκκου σινάπεως εδόθη για να δείξη ότι η μεγάλη πλειονότης η οποία αποτελείται από εκείνους που πρόκειται να συμμετάσχουν στη Μεσσιανική βασιλεία, δηλαδή ο αληθινός λαός του Θεού που αποτελεί το πολιτικό σώμα της μελλοντικής βασιλείας, έχει προορισμό ν’ αναπτυχθή από μια μικρή αρχή σ’ ένα απέραντο πλήθος κι έτσι να επεκταθή σε μεγάλη κλίμακα· . . . «ενώ ήταν ένα μικρό ποίμνιο, ηυξήθησαν σε πολλούς.» Η παραβολή της ζύμης, εξ άλλου, σκοπεύει να δείξη πώς η ειδική επίδρασις της Μεσσιανικής βασιλείας (Εφεσ. 4) θα διεισδύση βαθμιαίως στο σύνολο των μελλοντικών της υπηκόων, μέχρις ότου με αυτό το μέσον όλοι οι άνθρωποι έλθουν με εντατικό τρόπο σε μια πνευματική κατάστασι η οποία θα τους κάμη ικανούς να γίνουν δεκτοί στη βασιλεία.

7, 8. Ποιο σοβαρό ερώτημα αναφέρει αμέσως κατόπιν ο Λουκάς και ποια παραβολή του Ιησού σχετικά με τη βασιλεία;

⁷ Εν τούτοις, υπάρχει εδώ ένα γεγονός που αξίζει να το εξετάσωμε, επειδή είναι σημαντικό. Είναι το εξής: Ο συγγραφεύς του ευαγγελίου Λουκάς αφού αναφέρει αυτές τις δύο παραβολές του Ιησού και αφού λέγει ότι έπειτα αυτός πήγε να κηρύξη από τόπο σε τόπο, εισάγει αμέσως κατόπιν την ερώτησι κάποιου ανδρός: «Κύριε, ολίγοι άρα είναι οι σωζόμενοι;» Έδειξε η απάντησις του Ιησού ότι συμφωνούσε μ’ αυτή την άποψι; Έδειξε μια βασιλεία ενός ‘μικρού ποιμνίου;’—Λουκ. 13:22, 23.

⁸ Ιδού τι απήντησε: «Ο δε είπε προς αυτούς· Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης· διότι πολλοί, σας λέγω, θέλουσι ζητήσει να εισέλθωσι και δεν θέλουσι δυνηθή. Αφού σηκωθή ο οικοδεσπότης και αποκλείση την θύραν, και αρχίσητε να στέκησθε έξω και να κρούητε την θύραν, λέγοντας, Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς· και εκείνος αποκριθείς σας είπη, Δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· τότε θέλετε αρχίσει να λέγητε· Εφάγομεν έμπροσθέν σου και επίομεν, και εν ταις πλατείαις ημών εδίδαξας. Και θέλει ειπεί· Σας λέγω, δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· φύγετε απ’ εμού πάντες οι εργάται της αδικίας. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω.» (Λουκ. 13:23-28) Έτσι, όσοι θα εισήρχοντο δια της «στενής πύλης» θα έπρεπε ‘να αγωνίζωνται.’—Παράβαλε επίσης με το Λουκά 13:5-9.

 9. Πώς ο Τζ. Χ. Πάτον εξήγησε την παραβολή της ζύμης σ’ ένα άρθρο της Σκοπιάς του Απριλίου 1881;

⁹ Στο τεύχος της Σκοπιάς της Σιών του Απριλίου 1881 (στην Αγγλική) στη σελίδα 5, υπήρχε ένα άρθρο γραμμένο από τον Τζ. Χ. Πάτον, σχετικά με την παραβολή της ζύμης. Τα σχόλια που έκαμε έλεγαν:

Αυτό το έργο της προόδου και της ένδοξης επιτυχίας φαίνεται να εξεικονίζεται από την παραβολή του Σωτήρος, στην οποία Αυτός παρωμοίωσε τη βασιλεία των ουρανών με ζύμην, την οποίαν μια γυναίκα πήρε και έκρυψε σε τρία μέτρα αλεύρου μέχρις ότου όλο έγινε ένζυμο. Ματθ. 13:33. Μια πολύ εύλογη και, θα μπορούσαμε να προσθέσωμε, ισχυρή αντίρρησις γι’ αυτή την εφαρμογή της παραβολής βασίζεται στο γεγονός ότι η ζύμη του άρτου και της διδασκαλίας αναφέρονται στην Αγία Γραφή ως στοιχεία ακαθαρσίας και διαφθοράς. Θα μπορούσε ποτέ ο Σωτήρ να παρομοιάση τη βασιλεία των ουρανών μ’ ένα στοιχείο και με μια μέθοδο διαφθοράς; Παρατηρούμε εδώ ότι ο Σωτήρ χρησιμοποιεί μόνον ένα χαρακτηριστικό της ζύμης (προζυμίου) στην παραβολή Του, δηλαδή τη διεισδυτική δύναμί της. Η δύναμις αυτή δεν σταματά παρά μόνον όταν επιτευχθή το αποτέλεσμα, έτσι και η βασιλεία του Θεού δεν θα σταματήση να ενεργή μέχρις ότου απομακρυνθή η κατάρα.

10. Πώς σχολιάζει την παραβολή της ζύμης το τεύχος της Σκοπιάς 15ης Μαΐου 1900;

¹⁰ Εν τούτοις, η Σκοπιά της Σιών, με ημερομηνία 15 Μαΐου 1900, (στην Αγγλική) στη σελίδα 154, διετύπωσε μια εξαίρεσι σ’ αυτή την άποψι. Κάτω από τον υπότιτλο, «Η Παραβολή της Ζύμης,» έλεγε: «Η ζύμη (προζύμιον) αντιπροσωπεύει σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή τη διαφθορά: Σε κάθε άλλη περίπτωσι της Γραφικής χρήσεως παριστάνεται σαν κάτι κακό, ακάθαρτο, κάτι που μολύνει. . . . Δεν φαίνεται λογικό ότι ο Κύριός μας χρησιμοποίησε τη λέξι ζύμη εδώ με μια καλή έννοια όπως πολλοί Χριστιανοί γενικά υποθέτουν, ότι δηλαδή υπονοούσε κάποια εύνοια του αγίου πνεύματος. Αντιθέτως, αναγνωρίζομε ότι υπάρχει συνέπεια σε όλες τις διδασκαλίες του και γι’ αυτό μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα χρησιμοποιούσε τη ζύμη σαν ένα σύμβολο δικαιοσύνης, όπως δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέπρα σαν ένα σύμβολο αγιότητος.»

11. Πώς η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1910 εξηγεί την παραβολή της ζύμης;

¹¹ Η Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1910 (στην Αγγλική) στη σελίδα 205, υπεστήριζε την ίδια σκέψι. Κάτω από τον τίτλο «Ζύμη Κρυμμένη εντός του Αλεύρου» έλεγε τα εξής: «Η παραβολή της ‘ζύμης’ (εδάφιο 33) δείχνει τον τρόπο με τον οποίον, όπως είχε προλεχθή, η εκκλησία θα εισήρχετο σε μια εσφαλμένη πορεία. Όπως μια γυναίκα μπορούσε να πάρη την ποσότητα του αλεύρου που εχρειάζετο για να ζυμώση και να βάλη ζύμη (μαγιά) μέσα σ’ αυτό και το αποτέλεσμα θα ήταν να γίνη ένζυμη ολόκληρη η ποσότης, έτσι θα μπορούσε να συμβή και με την εκκλησία του Χριστού· η τροφή ολοκλήρου του οίκου μπορούσε να γίνη ένζυμη ή να διαφθαρή. Κάθε μέρος της τροφής θα εμολύνετο λίγο ή πολύ με τη ζύμη των ψευδών δοξασιών οι οποίες θα διέφθειραν ολόκληρη την ποσότητα. Έτσι σήμερα σχεδόν κάθε διδασκαλία που μετέδωσε ο Ιησούς και οι απόστολοί του έχει λίγο ή πολύ διαστραφή ή διαστρεβλωθή από τις πλάνες των σκοτεινών αιώνων.»—Βλέπε επίσης τη Σκοπιά της 15ης Ιουνίου 1912, σελ. 198, 199 κάτω από την επικεφαλίδα «Η Παραβολή της Ζύμης.»

Η ΖΥΜΗ ΚΑΙ Ο ΟΙΝΟΣ

12. Σε ποια άποψι θα μπορούσε να επιμένη ο προαναφερθείς συνεργάτης της Σκοπιάς, και ποιο επιχείρημα σχετικά με την παραβολή του Ιησού για τον οίνο και τους ασκούς θα μπορούσε να επικαλεσθή;

¹² Τώρα, αν ο Τζ. Χ. Πάτον, όπως και ο εκδότης της Σκοπιάς Κ. Τ. Ρώσσελ ζούσε, θα είχε αντίρρησι σχετικά μ’ εκείνα τα άρθρα της Σκοπιάς που είχαν δημοσιευθή το 1900, 1910 και 1912. Θα μπορούσε να επιμείνη ότι η Σκοπιά έδωσε στην παραβολή (του Ιησού) έμφασι μόνον σε «ένα χαρακτηριστικό της ζύμης, δηλαδή στη διεισδυτική δύναμί της.» Επειδή η διεισδυτική δύναμις βρίσκεται στη ζύμωσι την οποία προκαλεί, θα μπορούσε να φέρη ως επιχείρημα ότι η ζύμωσις είναι ζύμωσις, κάτι που πρέπει να το βλέπη κανείς αντικειμενικά. Θα μπορούσε ν’ αναφερθή στο εδάφιο Ματθ. 9:17, όπου ο Ιησούς λέγει: «Ουδέ βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, σχίζονται οι ασκοί, και ο οίνος εκχέεται, και οι ασκοί φθείρονται· αλλά βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς νέους, και αμφότερα διατηρούνται.»—Επίσης Μάρκος 2:22· Λουκ. 5:37, 38.

13. (α) Με ποια έννοια, επομένως, η ζύμωσις του οίνου χρησιμοποιείται σαν ένα σύμβολο; (β) Έχοντας αυτό υπ’ όψιν ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά με τη συμβολική σημασία της ζυμώσεως που προκαλείται από το προζύμι;

¹³ Η συνεχιζομένη ζύμωσις του νέου οίνου δημιουργεί φυσαλίδες αέρος και ξεσχίζει τον παλαιό δύσκαμπτο ασκό. Η ζύμωσις του οίνου καταλήγει σε καλό αποτέλεσμα, κι έτσι εδώ η ζύμωσις χρησιμοποιείται μ’ ένα καλό τρόπο και συμβολίζει κάτι καλό. Αλλά μήπως αυτό υποστηρίζει ότι η ζύμωσις που προκαλείται από το προζύμι χρησιμοποιείται σαν ένα σύμβολο για κάτι καλό στην παραβολή της γυναίκας που έκρυψε το προζύμι σε τρία μεγάλα μέτρα αλεύρου μέχρις ότου υπέστη ζύμωσι ολόκληρη η ποσότης; Και έτσι μήπως υπάρχουν μια ή δυο εξαιρέσεις στη χρήσι που κάνει η Αγία Γραφή για το προζύμι σαν ένα σύμβολο για κάτι που είναι κακό και πονηρό; Μήπως η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί το προζύμι σαν σύμβολο μ’ ένα διπλό τρόπο, δηλαδή σαν σύμβολο για κάτι που είναι καλό και δίκαιο και σαν σύμβολο για κάτι που είναι κακό και πονηρό;

14. Ποιο γεγονός δείχνει ότι η Αγία Γραφή δεν χρησιμοποιεί την ζύμωσι του οίνου με την ίδια έννοια που χρησιμοποιεί τη ζύμωσι που προκαλείται από τη ζύμη που προστίθεται σε μια ποσότητα αλεύρου;

¹⁴ Αλλά πώς μπορεί ορθά να λεχθή ότι η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί το προζύμι μ’ ένα διπλό τρόπο, όταν στην εορτή του Πάσχα και στην επταήμερη εορτή που ακολουθούσε, η χρήσις του οίνου επετρέπετο, ενώ κάθε είδους προζύμι ήταν απαγορευμένο και μάλιστα με την ποινή του θανάτου για όποιον θα παρεβίαζε την εντολή; (Λευιτ. 23:5-13· Λουκ. 22:7-20) Χρησιμοποιεί, λοιπόν, η Αγία Γραφή κάθε είδους ζύμωσι καθώς και τη διεισδυτική της δύναμι με τον ίδιο τρόπο; Μήπως η Γραφή χρησιμοποιεί μόνον τη διεισδυτική δύναμι που προκαλείται από τη ζύμωσι σαν τον μοναδικό παράγοντα που πρέπει να εξετασθή άσχετα με την αιτία που προκαλεί τη ζύμωσι; Η Γραφική απάντησις είναι Όχι! Αλλιώς, δεν θα βρίσκαμε την προφανή διαφορά με τον εορτασμό του Πάσχα και της επταήμερης εορτής των αζύμων που ακολουθούσε το Πάσχα.

15. Στην περίπτωσι της ζυμώσεως, ποιος είναι ο αποφασιστικός παράγων και επομένως δείχνει η παραβολή της ζύμης τη θετική πλευρά ή όχι;

¹⁵ Είναι, επομένως, φανερό ότι η ζύμωσις με τη διεισδυτική της δύναμι δεν είναι αυτή καθ’ εαυτήν ο αποφασιστικός παράγων που προσδιορίζει μια κατάστασι είτε καλή είτε κακή σχετικά με τη συμβολική της έννοια. Μάλλον, ο αποφασιστικός παράγων είναι το πράγμα που προστίθεται για να προκαλέση ζύμωσι. Στις Άγιες Γραφές η ζύμωσις (ως ένας παράγων) δεν απομονώνεται από την αιτία που την προκαλεί. Επομένως, η ζύμωσις που φυσιολογικά δημιουργείται στον οίνο δεν κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία με τη ζύμωσι που προκαλείται στο αλεύρι από ένα πρόσθετο, τη μαγιά, δηλαδή το προζύμι.a Έτσι οποιοσδήποτε χρησιμοποιήση το παράδειγμα της ζυμώσεως του νέου οίνου που τοποθετείται σε νέους ασκούς για ν’ αποδείξη ότι η ζύμη (μαγιά) που προστίθεται στην κατασκευή του άρτου είναι ένα σύμβολο για κάτι που είναι καλό και ορθό, δεν φθάνει σε ορθό συμπέρασμα. Το επιχείρημά του δεν βασίζεται σε Γραφική βάσι. Γι’ αυτό το λόγο το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τον Τζ. Χ. Πάτον στο τεύχος της Σκοπιάς της Σιών τον Απρίλιο 1881 δεν εκφράζει την ορθή άποψι. Οι θεόπνευστες Γραφές μάς αναγκάζουν να κάμωμε διάκρισι στην περίπτωσι της ζύμης (μαγιάς) σαν ένα σύμβολο. Επομένως, η παραβολή της ζύμης δεν είναι μια εξεικόνισις που δείχνει τη θετική πλευρά· αντιθέτως, εξεικονίζει την αρνητική πλευρά. Αλλά θα παρουσιάσωμε περισσότερα σχετικά μ’ αυτό το θέμα της ζύμης στη συνέχεια της συζητήσεως μας.

«ΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

16, 17. Γιατί μερικοί θα μπορούσαν να προβάλουν αντίρρησι για τα προηγούμενα λόγω του τρόπου με τον οποίον εισάγονται οι παραβολές του κόκκου σινάπεως και της ζύμης; Αλλά ποια εισαγωγή χρησιμοποιείται για την παραβολή του δικτύου και σε ποια εργασία χρησιμεύει αυτό;

¹⁶ Μήπως η προηγούμενη εξήγησις των τευχών της Σκοπιάς της Σιών του 1900, 1910 και 1912 σχετικά με την παραβολή της ζύμης αποδεικνύεται αληθινή σήμερα, που οι παραβολικές εξεικονίσεις του Ιησού φθάνουν στο αποκορύφωμα της εκπληρώσεώς των; Ναι, βεβαίως! Μερικοί μελετηταί της Βίβλου μπορεί να φέρουν αντίρρησι σ’ αυτό το σημείο, διότι, καθώς λέγουν, η «βασιλεία των ουρανών» είναι εκείνη που παρουσιάζεται με τη ζύμη και με τον κόκκο σινάπεως. (Ματθ. 13:31-33) Ναι, αλλά είναι επίσης αληθινό, ότι στην εβδόμη και τελευταία παραβολή από τη σειρά των παραβολών που παρατίθεται στον Ματθαίο, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, ο Ιησούς είπε:

¹⁷ «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον, το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους· το οποίον, αφού εγεμίσθη, ανεβίβασαν επί τον αιγιαλόν και καθήσαντες συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έρριψαν έξω. Ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος. Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»—Ματθ. 13:47-50.

18. (α) Έτσι ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με την παραβολή τον δικτύου και την παραβολή των φρονίμων και μωρών παρθένων; (β) Τι εννοούσε προφανώς ο Ιησούς με τη φράσι «ομοία είναι η Βασιλεία των ουρανών;»

¹⁸ Τώρα γνωρίζομε ότι εκείνοι που αποτελούν την «βασιλείαν των ουρανών» ή τη Μεσσιανική «βασιλεία του Θεού» είναι το Αρνίον Ιησούς Χριστός και οι 144.000 πνευματικοί Ισραηλίται ακόλουθοί του. (Αποκάλ. 7:4-8· 14:1-5) Έτσι είμεθα υποχρεουμένοι να ρωτήσωμε, Μπορούσε ο Ιησούς να εννοή ότι αυτή η τάξις της Βασιλείας των 144.001 είναι ομοία μ’ ένα δίχτυ που περιέχει και «πονηρούς» και «δικαίους» και ότι αυτό το χειρίζονται άγγελοι που είναι κατώτεροι από τον Ιησού Χριστό; Επίσης, ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς άρχισε μια άλλη παραβολή με τα εξής λόγια: «Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί.» (Ματθ. 25:1, 2) Μήπως πρέπει να εννοήσωμε ότι η τάξις της Βασιλείας που αποτελείται από 144.001 περιλαμβάνει μισούς φρονίμους και μισούς μωρούς; Ποτέ δεν θα μπορούσε να συμβαίνη αυτό! Επομένως, είναι φανερό ότι με την έκφρασι «η βασιλεία των ουρανών είναι ομοία» ο Ιησούς εννοούσε ότι, σχετικά με τη βασιλεία των ουρανών, υπάρχει ένα χαρακτηριστικό όμοιο μ’ αυτό ή μ’ εκείνο το πράγμα. Ή ότι τα ζητήματα που σχετίζονται με τη Βασιλεία θα είναι όμοια μ’ αυτό ή εκείνο το πράγμα.

19, 20. (α) Για να φθάσωμε στο ορθό συμπέρασμα, τι πρέπει να γνωρίζωμε σχετικά με τον σκοπό για τον οποίον δόθηκε αυτή η σειρά των παραβολών; (β) Σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια, γιατί ο Ιησούς μιλούσε στους ανθρώπους με παραβολές;

¹⁹ Με αυτή την κατανόησι της εννοίας των εκφράσεων μπορούσε ο Ιησούς να εξεικονίζη τόσον τις καλές όσον και τις κακές εξελίξεις που εσχετίζοντο με την «βασιλείαν των ουρανών» ή με τη Μεσσιανική «βασιλεία του Θεού.» Για να φθάσωμε στην ορθή κατανόησι, πρέπει να λάβωμε υπ’ όψιν τον σκοπό για τον οποίο εδόθη η παραβολή, ή η σειρά εκείνη των παραβολών. Ο Ιησούς μάς απεκάλυψε αυτόν τον σκοπό. Αφού είχε πει δημοσίως την παραβολή του σπορέως με τα διάφορα είδη εδάφους που έπεσε ο σπόρος, οι μαθηταί του τον ερώτησαν: «Δια τι λαλείς προς αυτούς δια παραβολών;» Ας προσέξωμε, τώρα, την απάντησι του Ιησού:

²⁰ «Διότι εις εσάς [τους μαθητάς] εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αυτόν και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι [παρέθεσε από τον Ησαΐα 6:9, 10] βλέποντες δεν βλέπουσι και ακούοντες δεν ακούουσιν ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου η λέγουσα· με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει, και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς και ακούσωσι με τα ώτα και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.»—Ματθ. 13:10-15.

21. (α) Με το να χρησιμοποιή ο Ιησούς παραβολές, πώς εξεπληρώθη η προφητεία του Ησαΐα 6:9, 10 στην περίπτωσι του Ισραήλ; (β) Πώς η παραβολή των τεσσάρων ειδών του εδάφους εξεικονίζει το ίδιο γεγονός;

²¹ Αυτός ήταν ο δεδηλωμένος σκοπός του Ιησού όταν μιλούσε στον λαό Ισραήλ χρησιμοποιώντας παραβολές για να εκπληρώση τον Ψαλμό 78:2· έτσι μέσω παραβολών ο Ιησούς έδειξε ότι η προφητεία τού Ησαΐα 6:9, 10 θα εξεπληρώνετο, δηλαδή, αυτοί οι συγκριτικώς λίγοι, ένα υπόλοιπο, θα εδέχοντο το αληθινό του άγγελμα και θα εγίνοντο πραγματικοί Χριστιανοί αντάξιοι της «βασιλείας των ουρανών.» Επί παραδείγματι, στην παραβολή του σπορέως μίλησε για τέσσερα είδη εδάφους, αλλά τα τρία από τα τέσσερα απεδείχθησαν μη παραγωγικά. Μόνον το καλό είδος εδάφους παρήγαγε με αφθονία, τριακονταπλάσια, εξηκονταπλάσια, εκατονταπλάσια, με το να διακηρύττη το άγγελμα της Βασιλείας. (Ματθ. 13:3-8) Έτσι στην πρώτη ακριβώς παραβολή της σειράς των παραβολών που έδωσε ο Ιησούς κυριαρχούσε η αρνητική άποψις σχετικά με τη «βασιλείαν των ουρανών.»

22. Στην παραβολή του Ιησού για τον σίτο και τα ζιζάνια σε ποια τάξι εκπληρώνεται το εδάφιο του Ησαΐα 6:9, 10;

²² Στην επομένη παραβολή του σίτου και των ζιζανίων, ο εχθρός έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου, κι έτσι, όταν ήλθε ο καιρός του θερισμού, ο αγρός ήταν σχεδόν κατεστραμμένος από την αφθονία των ζιζανίων. Ο Ιησούς εξήγησε ότι ο «καλός σπόρος» είναι οι αληθινοί κεχρισμένοι Χριστιανοί, «οι υιοί της βασιλείας.» Τα ζιζάνια είναι οι αντίθετοι αυτών, είναι οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί, στην πραγματικότητα, οι «υιοί του πονηρού,» του Διαβόλου, ο οποίος τα έσπειρε. Ο καιρός του θερισμού είναι «η συντέλεια του συστήματος πραγμάτων» όπου ζούμε τώρα. Καθώς ανασκοπούμε το έργο του θερισμού που γίνεται από την άνοιξι του 1919 μ.Χ. τι παρατηρούμε; Οι «υιοί της βασιλείας» που συλλέγονται κάτω από την αγγελική κατεύθυνσι είναι μόνον ένα υπόλοιπο, που σήμερα αριθμεί περίπου δέκα χιλιάδες άτομα που παίρνουν τα εμβλήματα του άρτου και του οίνου στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου. Ο αριθμός των, που το έτος 1948 έδειχνε ότι ήταν 25.395, τώρα έχει μειωθή. Από την άλλη πλευρά, οι κατ’ απομίμησιν «υιοί της βασιλείας,» εκείνοι προς τους οποίους απευθύνεται η προφητεία του Ησαΐα 6:9, 10 είναι περίπου ένα δισεκατομμύριο μέλη που αποτελούν τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου.—Ματθ. 13:24-30, 36-43.

23. Στην παραβολή του κρυμμένου θησαυρού, πόσοι έκαμαν θετική ενέργεια;

²³ Στην παραβολή του θησαυρού που ήταν κρυμμένος στον αγρό, μόνο ένας άνθρωπος ήταν εκείνος που ανεκάλυψε τον θησαυρό και «επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασε τον αγρόν εκείνον.» Όλοι οι άλλοι είχαν εστραμμένη την προσοχή τους σε διαφορετική κατεύθυνσι, διότι τα μάτια τους ήσαν ‘κλειστά’ και δεν έβλεπαν την αξία που ήταν κρυμμένη σ’ εκείνον τον αγρό.—Ματθ. 13:44.

24. Στη παραβολή του πολυτίμου μαργαρίτου, πόσοι έμποροι ήσαν πρόθυμοι να πληρώσουν την τιμήν για να τον αγοράσουν;

²⁴ Στην παραβολή του «πολυτίμου μαργαρίτου» μόνον ένας «έμπορος» ήταν εκείνος που επιθυμούσε ζωηρά ν’ αποκτήση το σπανιώτερο μαργαριτάρι που μπορούσε να βρεθή. Ήταν ο μόνος που «υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν.» Όλοι οι άλλοι έμποροι αναζητούσαν κάτι άλλο που θεωρούσαν πολύτιμο, ίσως κάτι που δεν θα απαιτούσε να πωλήσουν όλα όσα είχαν για να μπορέσουν να το αγοράσουν.—Ματθ. 13:45, 46.

25, 26. (α) Πότε η εκπλήρωσις των παραβολών του δικτύου και του σίτου φθάνουν στο αποκορύφωμά τους; (β) Πώς εκπληρώνονται οι προφητείες για τους «δικαίους» και για τους κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς;

²⁵ Στην παραβολή με το δίχτυ, αυτό το αλιευτικό μέσον που το εχειρίζοντο αλιείς που εξεικονίζουν τους «αγγέλους,» αλίευσε «ιχθείς παντός είδους,» δηλαδή ιχθείς που ήσαν κατάλληλοι για τους Ιουδαίους που τηρούσαν τον Νόμο, και άλλους, οι οποίοι ήσαν απηγορευμένοι από τον νόμο του Μωυσέως. Μόνον τους καταλλήλους ιχθείς συνέλεξαν σε αγγεία, ενώ τους υπολοίπους τους έρριξαν στη θάλασσα ως αχρείους.—Ματθ. 13:47-50.

²⁶ Τώρα εδώ στη γη, στο «τέλος του συστήματος πραγμάτων,» όπου βρισκόμεθα από το έτος 1914 μ.Χ., η παραβολή του σίτου φθάνει στο αποκορύφωμα της εκπληρώσεώς της. Καθώς οι εργασίες συνεχίζονται για να «αποχωρισθούν οι πονηροί εκ μέσου των δικαίων,» κάτω από την αόρατη κατεύθυνσι των αγίων αγγέλων του Θεού, ποια παρατηρούμε ότι είναι τα γεγονότα σχετικά με την «βασιλείαν των ουρανών;» Είναι μήπως οι «δίκαιοι» που καλούνται στην ουράνια βασιλεία η επικρατούσα πλειονότης; Αντιθέτως, αυτοί είναι ένα αριθμητικώς ασήμαντο πνευματικό «υπόλοιπο,» ενώ τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου, οι οποίοι αναμένουν να πάνε στον ουρανό μετά τον θάνατο, υπολογίζονται ότι είναι εκατοντάδες εκατομμύρια. Η προφητεία του Ησαΐα 6:9, 10 εκπληρώνεται σ’ αυτούς τους κατ’ απομίμησιν Χριστιανούς. Αυτοί θα ριφθούν στο πυρ της «μεγάλης θλίψεως» που βρίσκεται ενώπιόν μας. (Ματθ. 13:47-50) Έτσι ο Χριστιανικός κόσμος, η κίβδηλη «βασιλεία των ουρανών,» δεν είναι ο τόπος που μπορεί κανείς να ζητήση καταφύγιο.

[Υποσημειώσεις]