Η Άποψις της Βίβλου
Ο Ιησούς Είχε Χρόνο για τα Παιδιά
«ΑΦΗΣΑΤΕ τα παιδία να έρχονται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. 10:14) Πολλοί άνθρωποι μπορεί να θυμούνται αυτό το Γραφικό εδάφιο και να το χρησιμοποιούν για να δείξουν πόσο προσιτός ήταν ο Ιησούς στα παιδιά. Αυτή η ιδιότητα του Ιησού, όμως, είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτη όταν γνωρίζωμε την έντασι που είχε ο Ιησούς την ιδιαίτερη εκείνη στιγμή που είπε αυτά τα λόγια.
Δυο φορές προηγουμένως ο Ιησούς είχε πει στους ακολούθους του ότι θα ανέβαινε στην Ιερουσαλήμ για να προδοθή, να δικασθή, να καταδικασθή και να θανατωθή. Τώρα, είχαν περάσει τρία χρόνια από τη διακονία του και πήγαινε στην Ιερουσαλήμ. Γνώριζε ότι η δοκιμασία του απείχε μόνο λίγες βδομάδες, διότι λίγο μετά τη συνάντησί του με τα παιδιά είπε για τρίτη φορά τα εξής: «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θέλει παραδοθή εις τους αρχιερείς και εις τους γραμματείς, και θέλουσι καταδικάσει αυτόν εις θάνατον και θέλουσι παραδώσει αυτόν εις τα έθνη, και θέλουσιν εμπαίξει αυτόν και μαστιγώσει αυτόν και θέλουσιν εμπτύσει εις αυτόν και θανατώσει αυτόν.»—Μάρκ. 10:33, 34.
Έτσι, οι μαθητές του θα μπορούσαν κατάλληλα να σκεφθούν ότι ο Ιησούς δεν θα είχε διάθεσι να μιλήση με τα παιδιά: «Και έφεραν προς αυτόν παιδία, δια να εγγίση αυτά· οι δε μαθηταί επέπληττον τους φέροντας.» Αλλά ο Ιησούς πάντοτε είχε καιρό για τις ανάγκες των άλλων, ακόμη και αυτών των μικρών παιδιών. «Ιδών δε ο Ιησούς ηγανάκτησε και είπε προς αυτούς· Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού. Και εναγκαλισθείς αυτά, έθεσε τας χείρας επ’ αυτά και ηυλόγει αυτά.»—Μάρκ. 10:13, 14, 16.
Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς του και αποβλέπει σ’ αυτούς για την κάλυψι των αναγκών του, τους εμπιστεύεται και πιστεύει σ’ αυτούς. Δέχεται τις δηλώσεις των γονέων του ως αληθινές και υπερασπίζει τα λόγια των γονέων του μπροστά στα άλλα παιδιά. Έτσι πρέπει να αισθάνωνται κι’ εκείνοι που θα κληρονομήσουν τη βασιλεία για τον ουράνιο Πατέρα τους.
Σε μια περίπτωσι, οι μαθητές φιλονικούσαν μεταξύ τους για το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος. Ο Ιησούς κατάλαβε τους διαλογισμούς τους και είπε: «Όστις θέλει να ήναι πρώτος, θέλει είσθαι πάντων έσχατος και πάντων υπηρέτης.» Κατόπιν, «λαβών παιδίον έστησεν αυτό εν τω μέσω αυτών, και εναγκαλισθείς αυτό είπε προς αυτούς· Όστις δεχθή εν των τοιούτων παιδίων εις το όνομά μου, εμέ δέχεται· και όστις δεχθή εμέ, δεν δέχεται εμέ, αλλά τον αποστείλαντά με.» (Μάρκ. 9:35-37) Εκείνοι που είναι πραγματικά ακόλουθοι του Ιησού δέχονται τα παιδιά στο όνομα του Ιησού, διαθέτουν χρόνο γι’ αυτά, τα κάνουν να αισθάνωνται ότι είναι ευπρόσδεκτα στην εκκλησία.
Ο Ιησούς διέθετε χρόνο για να παρακολουθή τα παιδιά καθώς έπαιζαν. Χρησιμοποίησε μάλιστα και τα παιγνίδια τους σαν παράδειγμα για να δείξη την εναντίωσι της γενιάς του. «Αλλά με τι να ομοιώσω την γενεάν ταύτην;» ρώτησε ο Ιησούς. «Είναι ομοία με παιδάρια καθήμενα εν ταις αγοραίς και φωνάζοντα προς τους συντρόφους αυτών, και λέγοντα· Αυλόν σας επαίξαμεν, και δεν εχορεύσατε, σας εθρηνωδήσαμεν, και δεν εκλαύσατε». Πρώτα ήθελαν να παίξουν «γάμους,» και μετά «κηδείες,» αλλά οι σύντροφοί τους στα παιγνίδια δεν ήσαν συνεργατικοί και χάλασαν και τα εύθυμα και τα θλιβερά παιγνίδια. Έτσι, επίσης, η γενιά του Ιησού δεν ευχαριστήθηκε ούτε με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ούτε με τον Ιησού το Ναζωραίο.—Ματθ. 11:16-19.
Ένα από τα πιο εκπληκτικά θαύματα που έκανε ο Ιησούς σχετιζόταν μ’ ένα παιδί. Ένα μεγάλο πλήθος είχε ακολουθήσει τον Ιησού σε μια ορεινή περιοχή και όταν πέρασε η ώρα και το πλήθος άρχισε να πεινά, ο Ιησούς ρώτησε αν υπήρχε καθόλου τροφή. Ο Ανδρέας, ο αδελφός του Πέτρου, είπε: «Εδώ είναι εν παιδάριον, το οποίον έχει πέντε άρτους κριθίνους και δύο οψάρια· αλλά ταύτα τι είναι, εις τοσούτους;» Ο Ιησούς πολλαπλασίασε τα ψωμιά και τα ψάρια κι’ έτσι μπόρεσαν χιλιάδες άνθρωποι, στους οποίους περιλαμβάνονταν ‘γυναίκες και παιδία,’ να τραφούν και να περισσεύση και τροφή. Αλλά το σημείο είναι ότι το παιδί εμπιστεύθηκε τον Ιησού και έφερε πρόθυμα σ’ Αυτόν τις πενιχρές προμήθειες που είχε. Και κάτι άλλο επίσης σπουδαίο: το παιδί βρισκόταν μέσα στο πλήθος που έβλεπε και άκουε τον Χριστό Ιησού.—Ιωάν. 6:2-14· Ματθ. 14:14-21.
Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι τα μικρά παιδιά δεν θάπρεπε να διδάσκωνται ζητήματα λατρείας, αλλά να περιμένουν ώσπου να μεγαλώσουν και να μπορούν ν’ αποφασίζουν μόνα τους. Ο Ιησούς δεν είχε αυτή την άποψι. Τέσσερις μέρες προτού πεθάνη, ο Ιησούς μπήκε στο ναό της Ιερουσαλήμ, έβγαλε έξω τους αργυραμοιβούς κι’ εκείνους που πωλούσαν ζώα για θυσίες με μεγάλα κέρδη. Αυτό ζημίωσε τους αρχιερείς και τους γραμματείς, και αποφάσισαν να φονεύσουν τον Ιησού. Αλλά παραπονέθηκαν για το γεγονός ότι παιδιά υμνούσαν τον Ιησού και τον αποκαλούσαν Μεσσία. Ωστόσο, ο Ιησούς είπε ότι οι φωνές των παιδιών αποτελούσαν εκπλήρωσι του εδαφίου Ψαλμός 8:2. Η αφήγησις λέει:
«Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ, και τας τραπέζας των αργυραμοιβών ανέτρεψε και τα καθίσματα των πωλούντων τας περιστεράς, και λέγει προς αυτούς· Είναι γεγραμμένον, Ο οίκος μου οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι, σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών. Και προσήλθον προς αυτόν τυφλοί και χωλοί εν τω ιερώ και εθεράπευσεν αυτούς. Ιδόντες δε οι αρχιερείς και οι γραμματείς τα θαυμάσια, τα οποία έκαμε, και τους παίδας κράζοντας εν τω ιερώ και λέγοντας, Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ, ηγανάκτησαν και είπον προς αυτόν· Ακούεις τι λέγουσιν ούτοι; Ο δε Ιησούς λέγει προς αυτούς· Ναι· ποτέ δεν ανεγνώσατε ότι εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν;»—Ματθ. 21:12-16.
Είναι ακόμη ευάρεστο στον Θεό και στον Χριστό Ιησού ν’ ακούουν νεαρά παιδιά να υμνούν τον Θεό και ν’ αναγνωρίζουν τον Χριστό ως τον διωρισμένο βασιλέα του Ιεχωβά για νέους ουρανούς και νέα γη όπου κατοικεί δικαιοσύνη. Χωρίς αμφιβολία, εκατομμύρια παιδιά που έχουν πεθάνει στις περασμένες χιλιετηρίδες θα ακούσουν τη φωνή του Ιησού να τα καλή και θα εξέλθουν από τους τάφους τους για να ζήσουν σε μια παραδεισιακή γη. Ακόμη και τώρα, πολλές χιλιάδες παιδιών ψάλλουν τους αίνους του Θεού και του Χριστού, και έχουν την ελπίδα να επιζήσουν από τη μεγάλη θλίψι και να εισέλθουν σ’ εκείνο τον παράδεισο.—2 Πέτρ. 3:13· Ιωάν. 5:25-29.
Ο Ιησούς, προσκιάζοντας αυτό τον καιρό της αναστάσεως για πολλά παιδιά, όταν ήταν στη γη ανταποκρίθηκε σε μια έκκλησι για βοήθεια από ένα θλιμμένο πατέρα. Η κόρη του ήταν άρρωστη. Καθώς ο Ιησούς πήγαινε να τη θεραπεύση, έφθασε το μήνυμα, «Η θυγάτηρ σου απέθανε· τι πλέον ενοχλείς τον Διδάσκαλον;» Αλλά ο Ιησούς συνέχισε, έφθασε στο σπίτι και διέλυσε το θορυβώδες πλήθος των πενθούντων που έκλαιαν και θρηνούσαν, και μπήκε στο σπίτι. «Και πιάσας την χείρα του παιδιού, λέγει προς αυτήν· Ταλιθά, κούμι· το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κοράσιον, σοι λέγω, σηκώθητι. Και ευθύς εσηκώθη το κοράσιον και περιεπάτει· διότι ήτο ετών δώδεκα. Και εξεπλάγησαν με έκπληξιν μεγάλην.»—Μάρκ. 5:22-24, 35-42.
Έτσι κι’ εμείς τώρα, όπως έκανε και ο Ιησούς όταν ήταν στη γη, πρέπει να βρίσκωμε χρόνο για τα παιδιά, να διαθέτωμε χρόνο γι’ αυτά, να τα δεχώμαστε ανάμεσά μας και να τα κάνωμε να αισθάνωνται ότι ανήκουν όπου ανήκομε κι’ εμείς. Και στη δίκαιη νέα γη, νέοι και ηλικιωμένοι μαζί θα νοιώθουν μεγάλη χαρά.