Πόσο Μακάριοι οι Πράοι και Ειρηνοποιοί!
«Μακάριοι οι πραείς· διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην. Μακάριοι οι ειρηνοποιοί· διότι αυτοί θέλουσιν ονομασθή υιοί Θεού.»—Ματθ. 5:5, 9.
1. Ποια ιστορική συνέλευσις έγινε στο 1958, και γιατί είναι αδύνατον να την αναπαραγάγουν άλλες οργανώσεις;
Η ΕΥΤΥΧΙΑ και η πραότης είναι τόσο αχώριστα συνδεδεμένες, ώστε είναι αδύνατον για κείνους που είναι ειρηνικοί να έχουν τη μία χωρίς την άλλη. Γι’ αυτό ακριβώς μπορεί αληθινά να λεχθή, Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε ευτυχέστερη σύναξις τόσο πολλών ειρηνικών ανθρώπων όπως όταν συνήλθε στη Νέα Υόρκη από τις 27 Ιουλίου ως τις 3 Αυγούστου 1958 η Διεθνής Συνέλευσις Μαρτύρων του Ιεχωβά Το Θείον Θέλημα, διότι ποτέ προηγουμένως δεν είχαν ταυτόχρονα συναχθή τόσοι πράοι άνθρωποι. Είναι εντελώς αδύνατον οποιαδήποτε άλλη ομάς ανθρώπων να αντιγράψη μια συνέλευσι σαν αυτή, διότι μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν ν’ αντανακλούν επάνω στη γη την ειρηνικότητα, την πραότητα και την ευτυχία που διαρκώς ακτινοβολούν από την ίδια την προσωπικότητα του Υψίστου Θεού.
2. (α) Ο Ιεχωβά είναι η προσωποποίησις ποιων πολυτίμων ιδιοτήτων; (β) Ποιο είναι το θείο θέλημα για τον λαόν του Ιεχωβά σχετικά με τούτο;
2 Κατ’ επανάληψιν οι Γραφές μιλούν για το πώς ο μακάριος Θεός Ιεχωβά είναι «μακρόθυμος και πολυέλεος». (Έξοδ. 34:6· Αριθμ. 14:18· Νεεμ. 9:17· Ψαλμ. 86:15· 103:8· 145:8· Ιωήλ 2:13· Ιωνάς 4:2· Ναούμ 1:3) Το ότι έχει μια πράη και ελεγχόμενη διάθεσι καθιστά ικανόν τον Υπέρτατον Άρχοντα του σύμπαντος να είναι μακρόθυμος, υπομονητικός, συγχωρητικός, στοργικός και ελεήμων πέρα από κάθε μέτρον και χωρίς σύγκρισι. Ασφαλώς, λοιπόν, οι πιστοί και νομιμόφρονες μάρτυρές του πρέπει να εκδηλώνουν αυτές τις θεοειδείς ιδιότητες πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις, είτε απομονωμένοι, όπως πολλοί απ’ αυτούς βρίσκονται σε Κομμουνιστικά στρατόπεδα δουλείας, είτε συγκεντρωμένοι, όπως περισσότεροι από διακόσιες χιλιάδες απ’ αυτούς ήσαν στη συνέλευσί των της Νέας Υόρκης. Το να ενεργούν έτσι δεν είναι προαιρετικό. Είναι επιτακτικό, διότι είναι θέλημα του Ιεχωβά.
3, 4. Με διδασκαλία και παράδειγμα, τι είδους άνθρωπος απεδείχθη ότι ήταν ο Ιησούς;
3 Ο Χριστός Ιησούς, ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά, δεν αποτελούσε εξαίρεσι. Πράγματι, ήταν ο πιο πράος και ήπιος άνθρωπος που εβάδισε ποτέ επάνω σ’ αυτή η γη. Όταν προσκαλούσε άλλους ν’ αναλάβουν τον ζυγό του και να γίνουν μαθηταί του, ο Ιησούς έλεγε: «Πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.» (Ματθ. 11:29) Αυτός που ήταν τόσο ειρηνικός ώστε απεδείχθη πλήρως άξιος του τίτλου «Άρχων Ειρήνης», όχι μόνο εξεδήλωσε πραότητα στην προσωπική του ζωή και δράσι, αλλά εκήρυττε και στους άλλους να ζουν κι αυτοί επίσης μια ζωή ειρήνης και πραότητος. Ιδού πώς ο Ιησούς εξέθεσε αυτή τη θεμελιώδη Χριστιανική αρχή σε μια περίπτωσι: «Προς εσάς τους ακούοντας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας· αγαθοποιείτε εκείνους οίτινες σας μισούσιν· ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται· και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσιν. Εις τον τύπτοντά σε επί την σιαγόνα, πρόσφερε και την άλλην.» (Λουκ. 6:27-29) Από καιρό σε καιρό ο Ιησούς και οι περιερχόμενοι σύντροφοί του εξηντλούντο από τις οδοιπορίες και τις ομιλίες των και ζητούσαν λίγη απομόνωσι και ανάπαυσι. Εν τούτοις, τα πλήθη με αδιακρισία εισχωρούσαν στη μοναξιά τους. Ο Ιησούς, αντί να τους επιπλήξη με τραχύτητα, ανεχαίτιζε τα προσωπικά του αισθήματα και τρυφερά και με συμπάθεια εφρόντιζε για τις πνευματικές και φυσικές των ανάγκες. (Ματθ. 14:13-23· Μάρκ. 6:31-46) Αργότερα, όταν ο Ιησούς ειρηνικά εισήλθε επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ χωρίς μάχη και παρουσίασε τον εαυτό του ως βασιλέα, εξεπληρώθησαν τα λόγια του προφήτου: «“Είπατε προς την θυγατέρα Σιών,” “Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και πώλου υιού υποζυγίου”.»—Ματθ. 21:4, 5· Ζαχ. 9:9.
4 Στη διάρκεια της διακονίας του, σε όλες τις σχέσεις του με άλλους, αυτός ο εξαιρετικά ισχυρός άνθρωπος Ιησούς ποτέ δεν ήταν σε εμπόλεμη κατάστασι με τους εχθρούς του, ποτέ δεν ήταν μη ανεκτικός προς τους αντιπάλους του, ποτέ ανυπόμονος απέναντι των συντρόφων του, ποτέ ευερέθιστος ή βιαστικός με τους άλλους, ακόμη και όταν ήταν κάτω από εξαιρετικά βαριά πίεσι. Ποτέ δεν έχασε την αυτοκυριαρχία του. Ποτέ δεν κατελήφθη από έξαψι θυμού. Όταν ήταν κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις, όταν ήταν στους όνυχας των εχθρών του, όταν τον κατηρώντο και τον χτυπούσαν και έφτυναν επάνω του, όταν ακόμη ο άγριος όχλος τον συνέλαβε και διαβολικά τον εκάρφωσε σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου για να πεθάνη χωρίς αιτία, δια μέσου όλων αυτών ο Ιησούς κατέδειξε μια ηρεμία και αυτοκυριαρχία, η οποία απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο ίδιος ο Υιός του Θεού. Αυτός ήταν ο σοφός και ευτυχισμένος Υιός που έκανε την καρδιά του ουρανίου Πατρός του να ευφραίνεται με το να πράττη το θείο θέλημα.—Παροιμ. 27:11.
5. (α) Τι είπαν ο Πέτρος και ο Ιάκωβος για την αυτοκυριαρχία, την οργή, την ηπιότητα και την πραότητα; (β) Πώς ο Παύλος κατέδειξε Χριστοειδή ηπιότητα;
5 Ασφαλώς αυτή η ‘πραότης και επιείκεια του Χριστού’ ήταν κάτι για να το γράψουν σε άλλους οι ευτυχισμένοι ακόλουθοι και απόστολοι του Ιησού, και, στην προσωπική τους ζωή, να το μιμηθούν και να αμιλλώνται σ’ αυτό. (2 Κορ. 10:1) Αντί να είναι αλαζονικοί, ευέξαπτοι και υπερήφανοι καυχηματίαι, ήσαν ταπεινόφρονες, πράοι και ταπεινοί στην καρδιά όπως και ο Διδάσκαλός των. Κατ’ επανάληψιν αυτοί οι θεόπνευστοι συγγραφείς έγραφαν για τους εαυτούς των ως απλούς «δούλους» του Θεού και του Χριστού. (Ρωμ. 1:1· Φιλιππησ. 1:1·Τίτον 1:1· Ιακ. 1:1· 2 Πέτρ. 1:1· Ιούδ. 1) Αντί να είναι φιλόνεικοι, φιλέριδες, ευπρόσβλητοι και εύθικτοι, ήσαν ευγενείς και ήπιοι και με κατανόησι εσέβοντο τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων και τα προβλήματά των. Ο απόστολος Πέτρος, παραδείγματος χάριν, έγραψε: «Προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην.» (2 Πέτρ. 1:5-7) Ο συγγραφεύς Ιάκωβος, επίσης, μιλεί για τις αρετές της ηπιότητος και της αυτοκυριαρχίας. «Λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι πας άνθρωπος . . . βραδύς εις οργήν· διότι η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού.» «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.» (Ιακ. 1:19, 20· 3:13 ) Ιδού η μαρτυρία του αποστόλου Παύλου: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς. Σεις είσθε μάρτυρες και ο Θεός, ότι οσίως και δικαίως και αμέμπτως εφέρθημεν.»—1 Θεσ. 2:7, 8, 10.
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΡΑΟΤΗΣ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
6. Εκ γενετής και εκ φύσεως, τι είδους διαθέσεις κατέχουν οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά και γιατί;
6 Υπερπηδώντας δεκαεννέα αιώνες χρόνου, βρίσκει κανείς ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, οι κεχρισμένοι που ζουν σήμερα, είναι, όπως οι ευτυχισμένοι μαθηταί του πρώτου αιώνος, ‘πρέσβεις αντί του Χριστού’. (2 Κορ. 5:20, ΜΝΚ) Είναι, επομένως, θέλημα και σκοπός και ευχαρίστησις του Ιεχωβά, ο καθένας από αυτούς τους πρεσβευτικούς αντιπροσώπους να κατέχη τις ίδιες θεοειδείς ιδιότητες της πραότητος και της αυτοκυριαρχίας που εχαρακτήριζαν τον Πρώτιστον Πρέσβυν Ιησούν. Αυτό δεν σημαίνει ή υπονοεί ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ένα ανώτερο γένος ανθρώπων που εγεννήθησαν με έμφυτες διαθέσεις πραότητος και είναι τέλειοι σε αυτοκυριαρχία. Όχι, καθόλου. Όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι επάνω στη γη, είναι απόγονοι των εκουσίων αμαρτωλών Αδάμ και Εύας. Συνελήφθησαν εν αμαρτία και εγεννήθησαν εν ανομία και οι φυσικές των τάσεις είναι δυσάρεστες, οι διαθέσεις των ανυπότακτες εκ φύσεως.—Ιώβ 15:14· Ψαλμ. 51:5· 53:2, 3· Εκκλησ. 7:20· Ρωμ. 3:10· 5:12· Ιακ. 3:2· 1 Ιωάν. 1:8.
7. Όταν άτομα γίνωνται αληθινοί Χριστιανοί, πώς επιτελείται η ριζική μεταμόρφωσις στις διαθέσεις των;
7 Η ειρηνική πραότης, επομένως, προέρχεται από κάποια άλλη πηγή και με κάποια άλλο μέσον παρά με την κακή τάσι της ατελούς ανθρωπίνης κληρονομικότητος. Ότι μια πλήρης μεταμόρφωσις πρέπει να λάβη χώραν και λαμβάνει, όταν ένα άτομο γίνεται ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν μπορεί να το αρνηθή κανείς. Το ερώτημα είναι, Πώς και με ποιο μέσον; Για να παραγάγη ένα δένδρο καλό καρπό χρειάζεται, πρώτ’ απ’ όλα, καλό έδαφος, καθώς και άλλα πράγματα. Έτσι συμβαίνει και στην περίπτωσι αυτή. Πρώτα πρέπει να υπάρχη κατάστασις ‘καρδίας καλής και αγαθής’ (το έδαφος). (Λουκ. 8:11-15) Κατόπιν χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια να σπαρή ο σπόρος, να επιτηρηθή, να καλλιεργηθή, να ποτισθή και να τραφή το τρυφερό φυτό. Αύτή η δαπάνη πολλού χρόνου και μόχθου από μέρους του ατόμου του ίδιου είναι αναγκαία, αλλά, όπως στην περίπτωσι του φυσικού καρποφόρου δένδρου, προτού παραχθή ο γλυκός και επιθυμητός καρπός της Χριστιανικής πραότητος, πρέπει η δύναμις ή το πνεύμα του Θεού να ενεργήση και να ζωογονήση την καρδιά και τη διάνοια. (1 Κορ. 3:6, 7) Η Γραφή θετικά λέγει ότι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» είναι καρπός που παράγεται από το πνεύμα του Ιεχωβά.—Γαλ. 5:22, 23.
8. Γιατί η αφιέρωσις είναι τόσο σπουδαία στη ζωή ενός Χριστιανού;
8 Για να έχη, εν τούτοις, ένα άτομο το πνεύμα του Θεού, πρέπει πρώτα ν’ αφιερωθή στον Ιεχωβά. Αυτό σημαίνει ότι η προσωπική του θέλησις πρέπει να επιδιώξη, να εύρη, να αναλάβη και να πράξη το θέλημα του Θεού. Αυτός έπειτα βαπτίζεται στο νερό ενώπιον μαρτύρων για να συμβολίση την αφιέρωσί του. Αυτό το νεογέννητο βρέφος στην αλήθεια εξακολουθεί κατόπιν να τρέφεται περαιτέρω με τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού, τη Γραφή, και τούτο, με τη σειρά, τον καθιστά αρκετά ισχυρόν για να προχωρήση στην ωριμότητα. Σ’ εκείνους που αστοχούν να προοδεύσουν, ο Πέτρος γράφει: «Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον, και υποκρίσεις, και φθόνους, και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε, ως νεογέννητα βρέφη, το λογικόν άδολον γάλα, δια να αυξηθήτε δι’ αυτού εις σωτηρίαν.» (1 Πέτρ. 2:1, 2, ΜΝΚ) Ο Παύλος επίσης νουθετεί: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας· και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας [η οποία δύναμις είναι το πνεύμα του Ιεχωβά], και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»—Εφεσ. 4:22-24.
9. Περιγράψτε τα ωραία ενδύματα που ο λαός του Ιεχωβά έχει το προνόμιο να φορή.
9 Έτσι απεκδυόμενοι την παλαιά κληρονομημένη, αμαρτωλή προσωπικότητα με την κακή της διάθεσι, οι αφιερωμένοι μάρτυρες τον Ιεχωβά ενδύονται και στολίζονται με μια νέα, θεοκρατική ή θεοειδή προσωπικότητα πραότητος, ανεκτικότητος και εγκρατείας. «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.» Τι ωραία ενδύματα, που προσδιορίζουν και διακρίνουν τους δούλους του Υψίστου Θεού!—Κολ. 3:12.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ Μ’ ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
10. Τι σημαίνει «μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του ναός σας»;
10 Ένας τέτοιος τρόπος ζωής, όπως περιγράφεται και συνιστάται πιο πάνω, ασφαλώς σημαίνει μια ριζική αλλαγή στην όλη διάρθρωσι των σκέψεων ενός ατόμου. Η ανταπόκρισις του ατόμου στις εξωτερικές επιρροές τελείως μεταβάλλεται. Οι αντιδράσεις στις περιστάσεις και στο περιβάλλον αλλάσσουν δραστικά. Αλλ’ ο απόστολος εγνώριζε ότι τέτοια πλήρης μεταμόρφωσις στη διανοητική πορεία θα ήταν αναγκαία, διότι γράφει: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Όλοι όσοι κάνουν μια τέτοια μεταμόρφωσι στη ζωή τους, πραγματικά γίνονται μέρος της νέας πράης κοινωνίας του Ιεχωβά, που είναι εντελώς διαφορετική από την παλαιά δύστροπη κοινωνία του Διαβόλου.
11. (α) Πώς φίλοι και συγγενείς συχνά θεωρούν εκείνους που εγκαταλείπουν τις συνήθειες του παλαιού κόσμου; (β) Είναι τούτο πολύ μεγάλο τίμημα που πληρώνομε;
11 Σ’ αυτούς, που έχουν έτσι μεταμορφώσει τον τρόπο της ζωής των και καλλιεργήσει Χριστοειδείς διαθέσεις, ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλαλατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς.» (1 Πέτρ. 4:3-5) Όπως προειδοποίησε ο Πέτρος, συχνά συγγενείς και πρώην φίλοι και σύντροφοι μιλούν υβριστικά για κείνους που αρχίζουν να απομακρύνωνται από αυτό το Διαβολοκρατούμενο σύστημα, και κάνουν κάθε τι το δυνατόν για ν’ αποθαρρύνουν και αποτρέψουν τους εκζητητάς της ζωής από το να μεταμορφώσουν τις κατευθύνσεις της ζωής των. Αλλά ποτέ δεν πρέπει εκείνοι, που αφιερώνονται να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά, να φρονούν ότι λόγω συγγενείας αίματος λόγω οικονομικών κοινωνικών δεσμών είναι υποχρεωμένοι με κάποιον τρόπο να ζουν και να ενεργούν όμοια μ’ εκείνους που αποτελούν μέρος του παρόντος συστήματος. Το να ενεργούν έτσι σημαίνει αναπόφευκτο θάνατο. Ο Ιεχωβά δεν συμβιβάζεται σ’ αυτό το ζήτημα. Ούτε και ο αφωσιωμένος λαός του. «Είμεθα χρεώσται, ουχί εις την σάρκα, ώστε να ζώμεν κατά σάρκα. Διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε, αλλ’ εάν δια του πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει. Επειδή όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού.» (Ρωμ. 8:12-14) Ασφαλώς κανένας σαρκικός δεσμός ή συναναστροφή δεν θα μπορούσε ποτέ να παραβληθή με αυτή τη θέσι. Τι απερίγραπτο προνόμιο—να είμεθα υιοί για πάντα του Υπερτάτου Κυρίου και Άρχοντος ολοκλήρου του σύμπαντος!
12. Εμμένοντας στον κόσμο του Σατανά τι είδους συγκομιδή είναι υποχρεωμένος να θερίση κανείς;
12 Ο κόσμος του Σατανά, αντί να παραγάγη τον καρπό του πνεύματος του Ιεχωβά, έχει ένα γεμάτο ποτήρι συγκομιδής πονηρών έργων, που όλα είναι προϊόντα της στασιαστικής πεπτωκυίας σαρκός. «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19-21) Τα έργα της σαρκός δεν δίδουν σ’ εκείνους που εντρυφούν σ’ αυτά αληθινή χαρά και πραγματική ευτυχία ούτε στιγμιαίως κάτω από τις σημερινές συνθήκες, και, όσον αφορά το μέλλον, όλοι εκείνοι που πίνουν αυτά τα υπολείμματα θα πεθάνουν στον Αρμαγεδδώνα, το αργότερο. Λογικά άτομα, επομένως, με χαρά δράττονται της ευκαιρίας ν’ αντικαταστήσουν τα έργα της σαρκός που καταστρέφουν τη χαρά με τους καρπούς του πνεύματος που δίνουν χαρά.
13. (α) Πώς οι υψηλοί και ισχυροί αυτού του συστήματος θεωρούν την πραότητα και την αυτοκυριαρχία; (β) Είναι αυτό το υπόδειγμα, που δίδουν οι ηγέται του παλαιού αυτού κόσμου, καλό για να το ακολουθήσωμε;
13 Αν έχωμε υπ’ όψι όλα αυτά, είναι πράγματι παράδοξο ότι εκείνοι που προσκολλώνται στο παλαιό σύστημα χλευάζουν και γελοιοποιούν και περιφρονούν την πραότητα του πνεύματος και τον έλεγχο της διαθέσεως ως έλλειψιν σταθερότητος, και ως γλοιώδη αδυναμία που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Οι λεγόμενοι επιτυχημένοι διευθυνταί επιχειρήσεων στον κόσμο, οι εργατικοί ηγέται, οι οικονομικοί μεγιστάνες, οι πολιτικοί και δικαστικοί άνδρες εξουσίας, οι στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές, οι υψηλοί και ισχυροί κυβερνήται, εκτελεστικοί άρχοντες και δικτάτορες του σατανικού αυτού συστήματος καυχώνται ότι είναι άτεγκτοι και σκληροί, ευερέθιστοι, ταχείς στο να χαλούν, ανυπόμονοι, θερμόαιμοι και πολύ συχνά με άγριες, θηριώδεις διαθέσεις. Και καθώς οι ηγέται δίδουν το υπόδειγμα, οι μάζες που οδηγούνται προσπαθούν να το μιμηθούν. Το Παροιμίαι 29:22 είναι βέβαια αληθινό όταν λέγη: «Ο θυμώδης άνθρωπος εξάπτει έριδα, και ο οργίλος άνθρωπος πληθύνει ανομίας.» Ας μη φαίνεται παράδοξο, λοιπόν, ότι εφόσον η γη είναι γεμάτη από ανθρώπους που είναι «οργίλοι» και «εξάπτουν έριδα» το παρόν σύστημα βρίσκεται σε τέτοια λυπηρή, ατυχή κατάστασι πραγμάτων, διότι, πράγματι, είναι ένας φιλόνεικος, γεμάτος μίσος, αλληλομαχόμενος κόσμος που υπερχειλίζει από εγκλήματα και παραβάσεις. Και όλες οι δεκάδες εκατομμυρίων δισκίων ασπιρίνης που καταναλίσκονται καθημερινά, όλα τα κατευναστικά και τα «θαυματουργά φάρμακα» και όλα τα ελαιώδη βάλσαμα των ψυχολόγων για την «ειρήνη της διανοίας» απέτυχαν να κατευνάσουν τους πόνους και τις κεφαλαλγίες αυτού του θνήσκοντος παλαιού κόσμου.
14. Πώς είναι δυνατόν Χριστιανοί να ζουν εδώ στη γη και όμως να μη μετέχουν στην αθεράπευτη κεφαλαλγία αυτού του κόσμου;
14 Πόσο αναψυκτικά διαφορετικές συνθήκες υπάρχουν μέσα στην κοινωνία του νέου και ευτυχισμένου κόσμου του Ιεχωβά! Οι Μάρτυρες βρίσκονται στη γη, είναι αλήθεια, αλλ’ αντί να μιμούνται τα αηδή χαρακτηριστικά της πλειονότητος των ανθρώπων, ή ν’ ακολουθούν την φαύλη τακτική των και τις συνήθειές των, δίδουν προσοχή στη θεία καθοδηγία που αναγράφεται στις Παροιμίες 22:24, 25: «Μη κάμνε φιλίαν μετά ανθρώπου θυμώδους και μετά ανθρώπου οργίλου μη συμπεριπάτει· μήποτε μάθης τας οδούς αυτού, και λάβης παγίδα εις την ψυχήν σου.» Ο απόστολος επίσης συμφωνεί: «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.»—1 Κορ. 15:33.
15, 16. (α) Πραγματικά, λοιπόν, είναι μια ήπια και ευγενής διάθεσις το γνώρισμα ενός δειλού; (β) Ποιο παράδειγμα δυνάμεως δίδεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και μέσα και έξω από τους μοχλούς της φυλακής;
15 Η πραότης, επομένως, αντί να είναι το γνώρισμα ενός ασθενικού δειλού, είναι ένα από τα προσδιοριστικά χαρακτηριστικά εκείνων που είναι κατ’ εξοχήν θαρραλέοι και ισχυροί, πολύ ισχυρότεροι από τους κραταιούς στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτας του κόσμου τούτου. «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον δυνατόν· και ο εξουσιάζων το πνεύμα αυτού, παρά τον εκπορθούντα πόλιν.» (Παροιμ. 16:32) Ως ένα παράδειγμα της δυνάμεως που υπάρχει στην πραότητα παρατηρήστε τους πράους μάρτυρας του Ιεχωβά που ζουν σε ολοκληρωτικές χώρες, οι οποίοι ανεχαιτίσθησαν σωματικώς από το να παρευρεθούν στη Συνέλευσι το Θείον Θέλημα στη Νέα Υόρκη. Αντί ν’ αποπειραθούν να φύγουν ή να κρύψουν την ταυτότητά των πίσω από ένα προσωπείον συμβιβασμών και ένα μανδύαν υποκρισίας, οι ευτυχείς αυτοί μάρτυρες σ’ εκείνες τις σκοτεινές χώρες παρέμειναν άφοβα σταθεροί στις από τον Θεό προσδιωρισμένες θέσεις των ως ηνωμένοι λάτρεις του αληθινού Θεού Ιεχωβά, και με τη μεγαλοπρεπή από μέρους των επίδειξι ηρεμίας και αυτοκυριαρχίας, ακόμη και όταν κτηνωδώς εβασανίζοντο μέχρι θανάτου, εκέρδισαν την εκτίμησι και τον θαυμασμό πολλών από τους εχθρούς των.
16 Ακολουθώντας αυτή την πορεία οι διωκόμενοι Μάρτυρες έκαναν το θέλημα του ουρανίου Πατρός των, καθώς αναφέρεται στον γραπτό του λόγο: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας.» Αλλά είτε μέσα στις φυλακές, στους θαλάμους των βασανιστηρίων ή στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, είτε έξω απ’ αυτά, οι ευτυχείς αυτοί Μάρτυρες επιδεικνύουν την ίδια πραότητα προς όλους εκείνους με τους οποίους έρχονται σε επαφή. «Και έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδας της εν υμίν.»—Εκκλησ. 10:4· 1 Πέτρ. 3:15.
17. Ποιοι είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι επάνω στη γη σήμερα, και γιατί;
17 Ποια είναι τα οφέλη που αποκτώνται με το ν’ ακολουθούμε μια τέτοια στενή και τεθλιμμένη πορεία Χριστιανικής διαπαιδαγωγήσεως όπως περιγράφεται εδώ; Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν είδε ποτέ ένα γελαστό, πρόσχαρο άτομο που να είναι συγχρόνως σε παροξυσμό οργής. Η αιτία είναι ότι η ευτυχία και η οργή δεν αναμιγνύονται ούτε κάνουν συντροφιά. Αν έλθη η μία, η άλλη αμέσως φεύγει. Τώρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευλογημένοι επάνω από όλους τους άλλους επειδή είναι οι πιο ευτυχείς, οι πιο ειρηνικοί και ευχαριστημένοι άνθρωποι επάνω στη γη. Αλλ’ αυτά τα άμεσα οφέλη είναι μόνο δευτερευούσης σπουδαιότητος αν συγκριθούν με τις τελικές και κατά πολύ μεγαλειωδέστερες ευλογίες που χορηγούνται σ’ αυτούς τους πράους ανθρώπους.
18, 19. Ποιων πολυτίμων ευλογιών δίδεται υπόσχεσις σ’ εκείνους που είναι αληθινά πράοι και ειρηνικοί;
18 Στην εισαγωγή της φημισμένης «επί του όρους ομιλίας» του Ιησού, ο μέγας αυτός Διδάσκαλος δεν είπε απλώς: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί», ή, «Μακάριοι οι πραείς». Ενώ είναι αληθές ότι ωρισμένο ποσόν ευτυχίας έρχεται στο «πτωχόν τω πνεύματι» άτομο του οποίου ικανοποιούνται οι πνευματικές ανάγκες και που είναι πράο και ειρηνικό, όμως αυτά δεν είναι τα μεγάλα πράγματα ή οι μεγαλειωδέστερες ευλογίες που υπεσχέθη ο Χριστός. Ο σκοπός για τον οποίον ο Ιησούς ήλθε στη γη ήταν να δώση αληθινή μαρτυρία όσον αφορά την ένδοξη βασιλεία του Ιεχωβά, και σ’ αυτή την ιδιαίτερη περίπτωσι δεν παρέλειψε να εκπληρώση τον σκοπόν αυτόν, διότι, πραγματικά, εκείνο που ο Ιησούς είπε ήταν τούτο: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.» «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί· διότι αυτοί θέλουσιν ονομασθή υιοί Θεού.» «Μακάριοι οι πραείς· διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην.»—Ματθ. 5:3, 9, 5.
19 Τούτο, λοιπόν, δίδει μια εκτεταμένη κατανόησι και εκτίμησι της απερίγραπτης χαράς και ευτυχίας που χορηγείται στους πιστούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Πρώτ’ απ’ όλα, το να δώσουν πραγματικά μαρτυρία για τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, τη μανιώδη και ασυνήθη μάχη του Ιεχωβά, όταν Αυτός, με όλη την κραταιή του δόξα και δύναμι, θα ξερριζώση και θα καταστρέψη για πάντα τους πονηρούς, και έπειτα, ως «υιοί Θεού» προσωπικώς να λάβουν μια προσδιωρισμένη θέσι υπηρεσίας ως αιώνιο απόκτημα και κληρονομία κάτω από την ειρηνική διακυβέρνησι της Βασιλείας—τι μεγάλη υπεράσπισις του λόγου και του ονόματος του Ιεχωβά θα είναι όλα αυτά! Αυτή ασφαλώς θα είναι μια εξαιρετικά θαυμαστή ευλογία και ένα συγκινητικό προνόμιο για τους πράους, που θα υπερβαίνη κατά πολύ την απλή ελευθερία που απολαμβάνουν τώρα από την παρούσα ταραχή και τις θλίψεις που μαστίζουν αυτόν τον ασθενή και κραυγάζοντα κόσμο!