Η Παγκόσμιος Μαρτυρία Κατά της Μεταστροφής του Κόσμου

 1. Γιατί μια εντολή που έχει εκδοθή πριν από δέκα εννέα αιώνες αξίζει να την εξετάσωμε πολύ προσεκτικά ακόμη και σήμερα;

ΟΤΑΝ ένα άτομο βλέπη σε μια εντολή, που ελέχθη πριν από δέκα εννέα αιώνες και πλέον, μπορεί το άτομο αυτό να προσδιορίση ως ποιο σημείο και πόσο καλά έχει εκτελεστή αυτή η εντολή. Αν πρόκειται για μια εντολή η οποία προορίζεται να έχη επίδραση σ’ ολόκληρο τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, τότε αξίζει να την εξετάσωμε πολύ προσεκτικά. Τι έχει γίνει σχετικά μ’ αυτή την εντολή ως τώρα; Η περίπτωσις είναι πραγματική, διότι υπάρχει μια τέτοια εντολή παγκοσμίου σπουδαιότητος. Η εκπλήρωσις της εντολής έχει επηρεάσει τον κόσμο. Είτε μας αρέσει αυτή η κατάστασις είτε όχι, περιλαμβάνει κι εμάς ακόμη και σήμερα.

 2. Ποια ημέρα της εβδομάδος και του μηνός και ποιο έτος εξεδόθη ή εντολή, και πού;

² Πότε είχε εκδοθή αυτή η εντολή, από ποιον και για ποιον; Εξεδόθη την πέμπτη ημέρα της εβδομάδος, ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, μία Πέμπτη, και την εικοστή πέμπτη ημέρα του σεληνιακού μηνός Ιγιάρ (ή Ζιβ), του έτους 33 μ.Χ., την άνοιξι του έτους εκείνου. Οι άνθρωποι προσπάθησαν να επισημάνουν ακόμη και τον τόπο όπου είχε εκδοθή η εντολή, κτίζοντας ένα ναό σ’ αυτόν, διότι είχε εκδοθή επάνω σ’ ένα διάσημο όρος προς τα ανατολικά της Ιερουσαλήμ, δηλαδή, το Όρος των Ελαιών.

 3. Γιατί Εκείνος που έδωσε την εντολή ήταν ένα ασυνήθιστο άτομο, και ποιο ήταν το όνομά του;

³ Εκείνος που έδωσε την εντολή ήταν ένα ασυνήθιστο άτομο, ένα άτομο το οποίο είχε επιστρέψει εκ νεκρών μόλις πριν από σαράντα μέρες. Ρωμαίοι στρατιώτες είχαν χρησιμοποιηθή για να τον θανατώσουν. Είχε θανατωθή εξαιτίας της κατηγορίας που είχαν κάμει εναντίον του οι κατήγοροι του, όταν είπαν στον Ρωμαίο Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο: «Τούτον εύρομεν διαστρέφοντα το έθνος, και εμποδίζοντα το να δίδωσι φόρους εις τον Καίσαρα, λέγοντα εαυτόν ότι είναι Χριστός βασιλεύς.» Οι κατήγοροι για να επισπεύσουν την εκτέλεσί του από τους Ρωμαίους είπαν ακόμη: «Ημείς νομών έχομεν, και κατά τον νόμον ημών πρέπει να αποθάνη, διότι έκαμεν εαυτόν Υιόν του Θεού.» Απ’ αυτές τις κατηγορίες θα έχετε αναγνωρίσει τον άνθρωπο. Ήταν ο Ιησούς Χριστός.—Λουκ. 23:2· Ιωάν. 19:7.

4, 5. (α) Τι είχαν κάμει οι εχθροί σχετικά με το γεγονός της αναστάσεως του Ιησού; (β) Τι είπε τώρα ο Ιησούς στους μαθητάς του να κάμουν σχετικά με τα γεγονότα που τον αφορούσαν;

⁴ Οι θρησκευτικοί ηγείται της Ιερουσαλήμ είχαν προσπαθήσει να συγκαλύψουν τα γεγονότα σχετικά με την ανάστασί του. Προσπάθησαν να παραποιήσουν τα γεγονότα, ακόμη και με δωροδοκία. (Ματθ. 28:11-15) Αλλά παρ’ όλα αυτά, ο Ιησούς ήταν και πάλιν «πλήρως ζων» την Πέμπτη, 25 του μηνός Ιγιάρ του έτους 33 μ.Χ., κι έκαμε τις τελευταίες εμφανίσεις του εν σαρκί στους πιστούς μαθητάς του. Τους έκαμε να κατανοήσουν ότι η βασιλεία του Δαβίδ δεν επρόκειτο ν’ αποκατασταθή στο επίγειο έθνος του Ισραήλ. Ούτε ήταν τότε ο καιρός για να εγκαθιδρυθή η βασιλεία του Θεού εις χείρας του Μεσσίου η Χριστού του Θεού. Αλλά θα άφηναν οι μαθηταί να λησμονηθή η υπόθεσις του Ιησού Χριστού; Θα άφηναν να διαδοθούν τα διαστρεβλωμένα γεγονότα παγκοσμίως από τους υποκινητάς του θανάτου του ώστε όλο το ανθρώπινο γένος να μη αποκομίση καμμιά ωφέλεια από τη ζωή, τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού; Μήπως επρόκειτο να κρατήσουν το στόμα των κλειστό σ’ αυτά τα πράγματα που είχαν ιδεί και ακούσει και στα όποια είχαν συμμετάσχει τόσο προσωπικά; Απολύτως όχι! Επρόκειτο να λάβουν δύναμι για να κάμουν κάτι γι’ αυτό, και μάλιστα αρχίζοντας στον κατάλληλο καιρό, δηλαδή, την ημέρα που θα άρχιζε η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ 2:28-32. Έτσι είπε σ’ αυτούς:

⁵ «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης.»—Πράξ. 1:8.

 6. Από πότε λοιπόν επρόκειτο να είναι οι μαθηταί μάρτυρες του Ιησού, και σε ποιους;

⁶ ‘Να είναι μάρτυρες!’ Αυτό ήταν εκείνο που τους εδίδετο εντολή να κάμουν, και θ’ ανελάμβαναν αυτή τη μαρτυρία όταν ό Θεός θα εξέχεε επάνω των το πνεύμα του σ’ εκπλήρωσι της προφητείας του Ιωήλ 2:28, 29, ύστερ’ από δέκα μέρες, την εορτή της Πεντηκοστής του ιδίου εκείνου έτους 33 μ.Χ. Επρόκειτο να είναι μάρτυρες του Ιησού Χριστού, όχι μόνο στους Ιουδαίους, οι οποίοι προσήλθαν στις εορτές στην Ιερουσαλήμ από διάφορες χώρες εντός και εκτός τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά «έως εσχάτου της γης.» Δηλαδή στα Έθνη.

 7. Επρόκειτο αυτή η μαρτυρία για τον Ιησού να παύση με τον θάνατο εκείνων των μαθητών, και πώς περιλαμβάνει κι εμάς σήμερα;

⁷ Η μαρτυρία δεν επρόκειτο να σταματήση όταν εκείνοι οι μαθηταί οι οποίοι ήσαν εκεί στο Όρος των Ελαιών πέθαναν τον πρώτον αιώνα μ.Χ. Αυτή η παγκοσμίου σπουδαιότητος μαρτυρία σχετικά με τον Ιησού Χριστό, ήταν ζωτικού ενδιαφέροντος για όλες τις μελλοντικές γενεές, ακόμη και για την τελευταία γενεά του εικοστού αιώνος. Η μαρτυρία επρόκειτο να συνεχισθή δια μέσου των αιώνων, και θα την ανελάμβαναν Χριστιανοί μαθηταί τους οποίους θα είχαν καταρτήσει εκείνοι οι μαθηταί που ήσαν εκεί στο Όρος των Ελαιών, και κατόπιν ολόκληρη η αλυσίδα των μαθητών που θ’ ακολουθούσαν, ωσότου πράγματι η μαρτυρία θα έφθανε ως τα έσχατα της γης. Κι έτσι έφθασε σ’ εμάς σήμερα. Περιλαμβάνει κι εμάς. Μας ενδιαφέρει.

 8. Κάτω από την καθοδήγησι τίνος επρόκειτο να γίνη η παγκόσμιος μαρτυρία, και για ποιο πράγμα είχαν λάβει διαβεβαίωσι οι μαθηταί σχετικά με τον Ιησού που απεχωρίζετο απ’ αυτούς;

⁸ Αυτή η παγκόσμιος μαρτυρία επρόκειτο να γίνη κάτω από την αόρατη καθοδήγησι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γιατί αυτό; Διότι, αφού ο Ιησούς Χριστός έδωσε αυτή την τόσο μακράς εκτάσεως και παγκοσμίου σπουδαιότητος εντολή, οι μαθηταί που ήσαν εκεί παρόντες τον είδαν ν’ ανεβαίνη προς τον ουρανό και να εξαφανίζεται με τη θαυματουργική δύναμι του Θεού. Το βιβλίο των Πράξεων των αποστόλων, στο πρώτο κεφάλαιο, εδάφια δέκα και ένδεκα, μας πληροφορεί τα εξής: «Και ενώ ήσαν ατενίζοντες εις τον ουρανόν, ότε αυτός ανέβαινεν, ιδού, άνδρες δύο με ιμάτια λευκά εστάθησαν πλησίον αυτών οίτινες και είπον, Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει έλθει ούτω, καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» Ο Μεσσίας επρόκειτο να επανέλθη!

ΠΟΙΑ Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

9, 10. (α) Γιατί παρουσιάζεται εδώ το ζήτημα της μεταστροφής του κόσμου; (β) Τι λέγει το Σχόλιον του Δρος Άνταμ Κλάρκ για την παραβολή του προζυμίου;

⁹ Αλλά πού βρίσκεται η μεταστροφή του κόσμου σήμερα; Ποια «μεταστροφή του κόσμου»; Μα, δεν σημαίνουν τα λόγια της εντολής του Ιησού Χριστού τη μεταστροφή ολοκλήρου του κόσμου του ανθρωπίνου γένους στη Χριστιανοσύνη προτού εγκαθιδρυθή στους ουρανούς η βασιλεία του Θεού και αρχίσει η χιλιετής βασιλεία του Χριστού; Έτσι το έχουν αντιληφθή μερικοί σχολιασταί αυτών και άλλων λόγων του Ιησού Χριστού. Παραδείγματος χάριν, η παραβολή του Ιησού για το προζύμι: «Όμοια είναι η βασιλεία των ουρανών με προζύμιον, το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου, εωσού έγεινεν όλον ένζυμον.» (Ματθ. 13:33) Σ’ αυτό το σημείο το σχόλιον του βιβλίου Σχολιαστικά και Κριτικά Σημειώματα υπό Άνταμ Κλάρκ, Δ.Ν. (στην Αγγλική), λέγει:

¹⁰ «Και οι δύο αυτές παραβολές είναι προφητικές, και είχαν σκοπό να δείξουν, κυρίως, πώς, από πολύ μικρές αρχές, το Ευαγγέλιον του Χριστού θα εισχωρούσε σ’ όλα τα έθνη του κόσμου και θα τα γέμιζε με δικαιοσύνη και αληθινή αγιότητα.»—Σελίς 155, στήλη 2.

11, 12. Τι λέγουν τα Σχόλια του Κλάρκ για τον λίθο ο οποίος κτύπησε την μεταλλική εικόνα που είχε ιδεί σε όνειρο ο Ναβουχοδονόσορ;

¹¹ Σχετικά με τον λίθο ο οποίος κτύπησε τη μεταλλική εικόνα, που είχε ιδεί σε όνειρο ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ, και συνέτριψε την εικόνα και κατόπιν έγινε ένα μεγάλο όρος που εγέμισε όλη τη γη, τα Σχόλια του Άνταμ Κλάρκ λέγουν:

¹² «Ο λίθος άρχισε να κτυπά την εικόνα, όταν οι απόστολοι πήγαν σε κάθε μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας γκρεμίζοντας την ειδωλολατρία και ιδρύοντας Χριστιανικές εκκλησίες. . . . Αλλά το μεγάλο κτύπημα είχε δοθή στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου, . . . Η μεταστροφή του Κωνσταντίνου έγινε όταν ήταν στη Γαλατία, το 312 μ.Χ., . . . Αυτός ετερμάτισε τη βασιλεία της ειδωλολατρίας το 331 μ.Χ. μ’ ένα διάταγμα που διέτασσε την καταστροφή όλων των ειδωλολατρικών ναών. Αυτό έκαμε τη ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ θρησκεία της αυτοκρατορίας. . . , Είναι η βασιλεία την οποία εγκαθιστά ο Θεός του ουρανού. Ότι αυτό σημαίνει όλη τη διάδοσι του ευαγγελίου, καθώς και την ηθική επίδρασι που έχει αυτό στις ψυχές των ανθρώπων και στον κόσμο, δεν χρειάζεται πολλές αποδείξεις· διότι ο Κύριος μας, αναφερόμενος σ’ αυτήν καθώς; και σε άλλες προφητείες σ’ αυτό το βιβλίο, ονομάζει την επίδρασί του και το ευαγγέλιό του βασιλεία του Θεού, και βασιλεία των ουρανών δείχνοντας μ’ αυτό ότι είναι. . . μια πνευματική βασιλεία που προάγει και συντηρεί αυτός ο ίδιος ο Θεός με τη χάρι του, μέσα στην οποία αυτός ο ίδιος ζη και άρχει, κυβερνώντας με τους δικούς του νόμους, επηρεάζοντας και καθοδηγώντας με το Πνεύμα του· χωρίς να δημιουργή πολέμους και έριδες, αλλά δόξα στον εν υψίστοις Θεό, και επί γης ειρήνη και ευδοκία μεταξύ των ανθρώπων.»—Σελίδες 3209, 3210, έκδοσις 1836· Δαν. 2:44, 45.

13, 14. Το 1885 τι είπε ο Μεθοδιστής Επίσκοπος Φόστερ σχετικά με τα γεγονότα της προόδου της Χριστιανοσύνης και το έργο πού πρέπει να γίνη για τη μεταστροφή του κόσμου;

¹³ Πριν από λιγώτερα των εκατό ετών, το 1885, όταν ο πληθυσμός της γης ήταν μικρότερος και δεν παρουσίαζε τόσο μεγάλα καθήκοντα, ο Μεθοδιστής Επίσκοπος Φόστερ, απευθυνόμενος στη Διάσκεψι των Μεθοδιστικών Επισκοπελιανών Εκκλησιών στις 9 Νοεμβρίου του έτους εκείνου, είπε, όπως δημοσιεύθηκε στον τύπο:

¹⁴ «Υπάρχει έλλειψις πληροφορίας όσον αφορά την πρόοδο της Χριστιανοσύνης. Τα γεγονότα παραποιούνται κάθε μέρα από τους άμβωνας σ’ όλη τη χώρα. Οι λειτουργοί διστάζουν να παρουσιάσουν την πιο κακή πλευρά από φόβο μήπως προκαλέσουν αποθάρρυνσι. Δημιουργούν ελπίδες οι οποίες ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Δεν ευρισκόμεθα στη χαραυγή της χιλιετηρίδος. Σε συμπαραβολή με το έργο που πρόκειται να γίνη, το παρελθόν είναι τίποτε. Τα παιδιά των παιδιών μας επί δέκα γενεές στο μέλλον θα πρέπει να μοχθήσουν πιο σκληρά απ’ όσο μοχθούμε εμείς για να επιτύχωμε τη μεταστροφή του κόσμου. Ο πληθυσμός της γης είναι 1.500.000.000. Απ’ αυτούς οι Χριστιανοί ανέρχονται σε λιγώτερο από το ένα τρίτο. Οι μισοί αυτού του ενός τρίτου ανήκουν στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Οι Διαμαρτυρόμενοι ανέρχονται σε 113.000.000. Διαιρούνται σε 500 αιρέσεις. Και η δύναμίς των περιλαμβάνει όλους τους κλέπτες, τους πρώην κατάδικους, τους εξουθενημένους, τους αποκτηνωμένους, τους σεσημασμένους και σημαδεμένους του Χριστιανικού κόσμου. . .. έχομε μπροστά μας το μεγάλο πρόβλημα—τη μεταστροφή 1.100.000.000 ειδωλολατρών στη Χριστιανοσύνη. Αυτός είναι ο βράχος που προβάλλει στο δρόμο μας. Παρατηρήστε- ιδέτε τι έργο έχει γίνει σε 1800 χρόνια, και πόσο απομένει ακόμη να γίνη. . .. Πρόκειται για ένα μεγάλο καρβέλι που πρέπει να ζυμωθή, και χρειάζεται πολύς καιρός για να γίνη το ζύμωμα.»—Βλέπε Η Σκοπιά, Ιανουαρίου 1886, σελίδες 3-6, κάτω από την επικεφαλίδα «Τυφλοί Οδηγοί» (στην Αγγλική).

15, 16. (α) Ύστερ’ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ποια εμπόδια απεμακρύνθησαν για την πρόοδο της Χριστιανοσύνης στην Ιαπωνία; (β) Καθώς αναφέρθηκε, ποια προσφορά είχε γίνει για να κάμουν τη Χριστιανοσύνη θρησκεία του κράτους, και ποια ήταν η στάσις απέναντι της προσφοράς;

¹⁵ Όταν τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, φάνηκε ότι παρουσιαζόταν στον Χριστιανικό κόσμο η ευκαιρία να επεκτείνη τον αριθμό των μελών του με μια αιφνίδια δραστηριότητα. Στις 10 Δεκεμβρίου του έτους εκείνου ο Αμερικανός Στρατηγός Μακ Άρθουρ ως στρατιωτικός επόπτης της ηττημένης Ιαπωνίας κατήργησε τον Σιντοϊσμό ως την εθνική θρησκεία. Αργότερα, η ελευθερία θρησκείας συμπεριελήφθη στο μεταπολεμικό Σύνταγμα της Ιαπωνίας, που είχε συνταχθή σύμφωνα με το πρότυπο του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατόπιν την 1η Ιανουαρίου 1946, όταν ο Ιάπων Αυτοκράτωρ εγκατέλειψε τη θεωρία ότι αυτός ήταν απόγονος της θεάς του ηλίου, κι επομένως, δεν έπρεπε να λατρεύεται ως θεός, αυτό απεμάκρυνε ακόμη περισσότερο ένα εμπόδιο για την πρόοδο του Χριστιανισμού στην Ιαπωνία. Αναφέρεται με αξιόπιστο τρόπο ότι ο Στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ απέρριψε προσφορά του Αυτοκράτορος Χιροχίτο να καταστήση την Ιαπωνία «Χριστιανική» χώρα. Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης αναφέρει:

¹⁶ «Η προσφορά είχε απορριφθή . . . διότι ο στρατηγός επίστευε ότι ήταν κακό να επιβληθή οποιαδήποτε θρησκεία σ’ ένα λαό. Ο Στρατηγός Μακ Άρθουρ . . . είπε ότι μετά την παράδοσι των Ιαπώνων ο Αυτοκράτωρ είχε δηλώσει ιδιαιτέρως την προθυμία του να κάμη τη Χριστιανοσύνη κρατική θρησκεία. Ο Στρατηγός εζήτησε χρόνο για ‘να το σκεφθή,’. . .. και αφού εξήτασε την πρότασι απήντησε στον Αυτοκράτορα: ‘Ποτέ. Κανένα έθνος δεν πρέπει ν’ αναγκάζεται να συμμορφωθή με οποιαδήποτε θρησκεία. Αυτό πρέπει να γίνεται εκουσίως.’. . . Ο Στρατηγός Μακ Άρθουρ απέρριψε την πρότασι του Αυτοκράτορος, . . . και εζήτησε αντιθέτως να στείλη ο Αμερικανικός λαός 10.000 ιεραποστόλους. ‘Ανταποκριθήκαμε με μια δράκα ιεραποστόλων μόνο,’ είπε ό Κος Μπίλλυ Γκράχαμ.»—Εφημερίς Τάιμς Ν.Υ., 7 Απριλίου 1964, κάτω από την επικεφαλίδα «Ο Στρατηγός είπε ότι Αντιπαθεί την Προσφορά της Δημιουργίας μιας Χριστιανικής Ιαπωνίας.»

17. Σε συμπαραβολή με την αύξησι του παγκοσμίου πληθυσμού, ποιος απεδείχθη ακριβής σχετικά με τη μεταστροφή του κόσμου, ο Χριστιανικός κόσμος με την αύξησί του από τότε ή ο Ιησούς Χριστός;

¹⁷ Η Ιαπωνία είχε τότε πληθυσμό 73.110.995. Ο πληθυσμός ολοκλήρου του κόσμου είχε τότε αυξηθή σε 2.139.958.919. Μολονότι δεκάδες εκατομμύρια μέλη εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου είχαν αλληλοσκοτωθή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αριθμός των μελών του ανεφέρθη τότε ότι ήταν 592.406.542, ή περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της γης. Σήμερα, το 1970, τα μέλη του Χριστιανικού κόσμου υπολογίζονται σε 924.274.000, που σημαίνει λιγώτερο από το ένα τρίτο των 3.483.263.000 του πληθυσμού της γης, με χίλια εκατομμύρια και πλέον μη Χριστιανών περισσοτέρων από το έτος 1946 που πρέπει να μεταστραφούν. Είναι σαφές ότι η αύξησις του Χριστιανικού κόσμου με το πρόγραμμα του της μεταστροφής του κόσμου δεν συμβαδίζει με την έκκρηξι του πληθυσμού του μη Χριστιανικού κόσμου. Ποιος, λοιπόν, σφάλλει—ο Χριστιανικός κόσμος ή ο Χριστός και οι Άγιες Γραφές της Βίβλου; Τα πραγματικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» σφάλλει φοβερά, αλλά ο Ιησούς και η Βίβλος έχουν δίκαιο.

18. (α) Ποιο έργο προείπαν ο Ιησούς Χριστός και η Βίβλος ότι θα εγίνετο πριν από το πλήρες τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων; (β) Για ποιο λόγο προείπε ότι θα επήρχετο η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και αυτού του συστήματος;

¹⁸ Ο Ιησούς Χριστός και η Βίβλος ποτέ δεν προείπαν τη μεταστροφή του κόσμου στη Χριστιανοσύνη πριν από τη χιλιετή βασιλεία του Ιησού Χριστού. Προλέγουν μια παγκόσμια μαρτυρία πριν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ με την οποία θα τελειώση με καταστροφή σύντομα ολόκληρο αυτό το σύστημα πραγμάτων, περιλαμβανομένου και του «Χριστιανικού κόσμου.» Ο Ιησούς στην προφητεία του για το πλήρες τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων είπε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:3-14) Στην τελική του ομιλία προς τους μαθητάς του στο Όρος των Ελαιών είπε: «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες . . . έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Δεν είπε ότι η Ιερουσαλήμ ή όλη η Ιουδαία και η Σαμάρεια ή τα πέρατα τής γης έπρεπε να μεταστραφούν. Δεν είχαν μεταστραφή τότε, και ούτε έχουν μεταστραφή. Προείπε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, την πτώσι της το έτος 70 μ.Χ. κι επίσης το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων με τη ‘μεγάλη θλίψι’ που προσεγγίζει, διότι δεν θα μετανοούσαν·και δεν θα μετεστρέφοντο με τη μαρτυρία που θα τους εδίδετο. (Ματθ. 24:15-22) Η παγκόσμιος μαρτυρία είναι ακόμη «εν προόδω.»

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΙΝΟΣ;

19. Ποια εντύπωσι έχει δώσει ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου όσον αφορά το όνομα του Θεού σε συσχετισμό με τη μαρτυρία του Ιησού;

¹⁹ Όταν ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητάς του, «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες,» μήπως εννοούσε ν’ αποσπασθή η προσοχή των από τον Ύψιστο Θεό; Μήπως εννοούσε ότι το όνομα του Θεού επρόκειτο στο εξής να παραμερισθή και να προβληθή το δικό του προσωπικό όνομα και να χρησιμοποιήται σχεδόν αποκλειστικά; Ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» έχει τάσι να δώση στον κόσμο την εντύπωσι ότι αυτό εννοούσε ο Ιησούς. Αλλά πώς μπορούσε ο Ιησούς Χριστός να πη ποτέ στους μαθητάς του να μη είναι μάρτυρες Εκείνου ακριβώς του οποίου αυτός ο ίδιος ήταν μάρτυς;

20. Στα εδάφια Αποκάλυψις 3:14, 21, πώς ο Ιησούς Χριστός μαρτυρεί για τον Θεό ως Δημιουργό του και Ζωοδότη του;

²⁰ Στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, δηλαδή, στην Αποκάλυψι 1:5, ομιλεί για τον ‘Ιησού Χριστό’, ‘τον πιστόν μάρτυρα’, τον ‘Πρωτότοκον εκ των νεκρών,’ και ‘τον Άρχοντα των βασιλέων της γης.’ Αλλά στο εδάφιο Αποκάλυψις 3:14 αυτός ο ίδιος ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός ομιλεί και λέγει: «Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός.» Τίνος «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός»; Κανενός άλλου παρά του Θεού, και γι’ αυτό στην αμέσως επόμενη φράσι δίνει περισσότερα στοιχεία της ταυτότητος του με το να προσθέση: «η αρχή της κτίσεως του Θεού.» Και το άγγελμα που εισάγεται μ’ αυτά τα λόγια ο Ιησούς Χριστός καταλήγει λέγοντας: «Όστις νίκα, θέλω δώσει εις αυτόν να καθίση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα, και εκάθισα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού.» (Αποκάλ. 3:21) Έτσι ο Ιησούς Χριστός μαρτυρεί για τον Θεό, τον ουράνιο Πατέρα του, ως τον Δημιουργό και Ζωοδότην του.

21. Στο εδάφιο Αποκάλυψις 3:12, ποιον αναφέρει ο Ιησούς Χριστός τέσσερες φορές, και για να δείξη την ύπαρξι ποιας σχέσεως του μ’ αυτόν;

²¹ Ο Ιησούς ήταν ο Πρώτος από τα δημιουργήματα του θεού. Και πριν από λίγα εδάφια, στην Αποκάλυψι 3:12, ο Ιησούς Χριστός λέγει: «Όστις νικά, θέλω κάμει αυτόν στύλον εν τω ναώ του Θεού μου, και δεν θέλει εξέλθει πλέον έξω· και θέλω γράψει επ’ αυτόν το όνομα του Θεού μου, και το όνομα τής πόλεως του Θεού μου, της νέας Ιερουσαλήμ, ήτις καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου, και το όνομά μου το νέον.» Σ’ αυτή την υπόσχεσι αναφέρει τέσσερες φορές την έκφρασι «του Θεού μου,» για να μαρτυρήση γι’ Αυτόν ως τον Θεόν του, τον οποίον και αυτός ο ίδιος λατρεύει. Καλεί επίσης την προσοχή στο ότι ο Θεός έχει όνομα διαφορετικό από το δικό του όνομα, για να κάμη διάκρισι μεταξύ δύο χωριστών ατόμων.

22, 23. (α) Στην επί του Όρους Ομιλία του και μεταξύ λάτρεων στην Ιερουσαλήμ το 33 μ.Χ., πώς ο Ιησούς έδειξε αν το δικό του όνομα έπρεπε να τίθεται πριν από το όνομα του Θεού; (β) Στην προσευχή του μετά τον εγκαινιασμό «του δείπνου του Κυρίου», ποια προτεραιότητα έδωσε ο Ιησούς στο όνομα του θεού;

²² Δεν ήταν δυνατόν να πή ο Ιησούς στους μαθητάς του να θέτουν το προσωπικό του όνομα πριν από το όνομα του Θεού στον οποίον προσηύχετο. Στην επί του Όρους Ομιλία του είπε στους μαθητάς του: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις, Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» Ο Ιησούς προσηύχετο όχι για ν’ αγιασθή το δικό του όνομα, αλλά για ν’ αγιασθή το όνομα του Πατρός του και του δικού των Πατρός. (Ματθ. 6:9) Την άνοιξι του έτους 33 μ.Χ., ύστερ’ από τη θριαμβευτική του πορεία στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς προσευχήθηκε δυνατά με τρόπο ακουστό από ένα πλήθος λάτρεων: «Πάτερ, δόξασόν σου το όνομα.» Έλαβε απάντησι η προσευχή του Ιησού; Το γραπτό υπόμνημα μας λέγει: «Ήλθε λοιπόν φωνή εκ του ουρανού, και εδόξασα, και πάλιν θέλω δοξάσει.» (Ιωάν. 12:23-28) Ύστερ’ από αρκετές ημέρες, αφού ο Ιησούς είχε εγκαινιάσει εκείνο που ονομάζεται «το δείπνον του Κυρίου,» προσευχήθηκε στον Θεό ανάμεσα σε ένδεκα πιστούς αποστόλους, λέγοντας:

²³ «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν. Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. . . Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματι σου.»—Ιωάν. 17:3, 6, 11.

24, 25. (α) Τι έδειχνε λοιπόν η εντολή του Ιησού στους μαθητάς του στο όρος στη Γαλιλαία σε συσχετισμό με την τελική εντολή του σ’ αυτούς στο Όρος των Ελαιών; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ησαΐας 43:1, 10-12, ο Ιησούς ως γεννημένος Ιουδαίος κάτω από το Νόμο τι ήταν υποχρεωμένος να είναι απέναντι του Θεού;

²⁴ Μετά την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών, ο Ιησούς εμφανίσθηκε στους μαθητάς του οι οποίοι ήσαν συνηγμένοι σ’ ένα όρος στη Γαλιλαία και τους είπε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:18, 19) Έτσι ολόκληρο το υπόμνημα συμφωνεί για ν’ αποδείξη ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είπε στους μαθητάς του να θέσουν κατά μέρος το όνομα του Θεού, του ουρανίου Πατρός του, και να θέτουν το δικό του όνομα, το όνομα του Υιού, μπροστά από το όνομα του Πατρός. Έτσι, στα αποχαιρετιστήρια λόγια του προς τους μαθητάς του στο Όρος των Ελαιών, δεν τους έλεγε να είναι, όπως είπε, «εις εμέ μάρτυρες,» αποκλείοντας το να είναι μάρτυρες του Θεού, του ουρανίου Πατρός του. Οφείλομε να ενθυμούμεθα ότι ο Ιησούς Χριστός, όπως εκείνοι οι Ιουδαίοι μαθηταί του, είχε γεννηθή από μια Ιουδαία και «υπετάγη εις τον νόμον,» δηλαδή το νόμο που είχε δοθή μέσω του προφήτου Μωυσέως. (Γαλ. 4:4) Συνεπώς, ο Ιησούς Χριστός, όπως και οι Ιουδαίοι μαθηταί του, αποτελούσε μέρος του έθνους του Ισραήλ (ή Ιακώβ), στον όποιο ο Θεός είπε τα εξής λόγια με το στόμα του θεοπνεύστου προφήτου του Ησαΐα:

²⁵ «Και τώρα ούτω λέγει Ιεχωβά, ο δημιουργός σου, Ιακώβ, και ο πλάστης σου, Ισραήλ Μη φοβού· διότι εγώ σε ελύτρωσα, σε εγκάλεσα με το όνομα σου· εμού είσαι. Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει Ιεχωβά, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν [από τα ειδωλολατρικά έθνη], ουδέ θέλει υπάρχει μετ’εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα, και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρες μου λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»—Ησ. 43:1, 10-12, ΜΝΚ.

26. Πώς το τελευταίο βιβλίο των Γραφών αποδεικνύει ότι ο αναστημένος Ιησούς εξακολουθεί να είναι μάρτυς του ονόματος του Ιεχωβά;

²⁶ Αναπόφευκτα, λοιπόν, ως γεννημένα φυσικά μέλη του έθνους του Ιακώβ ή Ισραήλ, ο Ιησούς και οι μαθηταί του που ήσαν εκεί στο Όρος των Ελαιών ήσαν υποχρεωμένοι να είναι μάρτυρες του Θεού, μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν ο Ιησούς ήταν εν σαρκί στη γη, ήταν μάρτυς του Ιεχωβά Θεού, καθώς επίσης και οι Ιουδαίοι μαθηταί του. Μετά την ανάστασί του εκ νεκρών, ο Ιησούς Χριστός συνέχισε να είναι μάρτυς του Ιεχωβά. Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψις, που έδωσε ο Ιησούς Χριστός στον Ιουδαίο απόστολο Ιωάννη, δείχνει τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό να εξακολουθή να μαρτυρή για τον Ιεχωβά Θεό. Τα εδάφια Αποκάλυψις 19:1-6 περιέχουν τέσσερες φορές την ευφρόσυνη κραυγή, «Αλληλούια,» η οποία είναι Εβραϊκή έκφρασις και σημαίνει «Αινείτε τον Γιαχ!» το δε όνομα «Γιαχ» είναι σύντμησις του Ιεχωβά.—Αποκάλ. 1:1, 2.

27. (α) Με την εντολή του στο εδάφιο Πράξεις 1:8, αφήρεσε ο Ιησούς από τους μαθητάς του την υποχρέωσι να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά; (β) Εξακολούθησε αυτό να ισχύη ακόμη και αφού αυτοί έγιναν πνευματικοί Ισραηλίται την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.;

²⁷ Σ’ όλη την αιωνιότητα που θ’ ακολουθήση ο ουράνιος Ιησούς Χριστός θα είναι μάρτυς του Ιεχωβά Θεού. Επομένως, ο Ιησούς Χριστός με τα λόγια του στους Ιουδαίους μαθητάς του, «Θέλετε είθε εις εμέ μάρτυρες,» δεν αφήρεσε από τους μαθητάς του την υποχρέωσι του να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού σ’ εκπλήρωσι των εδαφίων Ησαΐας 43:1-12 (ΜΝΚ). Αυτό παρέμεινε αληθινό ακόμη και μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος επάνω τους την Πεντηκοστή, διότι τότε για πρώτη φορά αυτοί έγιναν πνευματικοί Ισραηλίται κάτω από τη νέα διαθήκη μ’ αυτόν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό ως Μεσίτην μεταξύ Θεού και ανθρώπων.—Πράξ. 2:1-38· Γαλ. 6:16· 1 Τιμ. 2:5, 6· 1 Πέτρ. 2:9.

[Γράφημα στη σελίδα 172]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

4 Δισεκατομμύρια

1970

2

1

1970

Αύξησις

από το 1946

[Εικόνα στη σελίδα 169]

«Θέλετε είσθε εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.»—Πράξ. 1:8