Χρειαζόμεθα την Οργάνωσι του Ιεχωβά

ΠΟΛΥ ευλόγα ο Ιησούς Χριστός παρωμοίασε τους λάτρεις του Ιεχωβά με τα αγελαία πρόβατα. Όπως τα πρόβατα, έτσι και αυτοί έχουν ανάγκη ο ένας από τον άλλον, καθώς και της στοργικής επιβλέψεως ενός ποιμένος. Το γεγονός ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά να είναι συγκεντρωμένοι σε μια ποίμνη αντί να είναι σκορπισμένοι, έχοντας μια χωριστή πνευματική υπόστασι, καθίσταται έκδηλο απ’ όσα είπε ο Ιησούς στο δέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην ευαγγελίου. Στο ενδέκατο εδάφιο χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως ποιμένα των, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» Κατόπιν στο δέκατο έκτο εδάφιο λέγει: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» Αυτή η σύναξις λάτρεων του Ιεχωβά σε μια ποίμνη δείχνει ότι είναι σκοπός του Ιεχωβά γι’ αυτά να βρίσκωνται σε στενή επικοινωνία μεταξύ των.

Ο Ιησούς δεν θα παρομοίαζε τους Χριστιανούς με πρόβατα σε ένα ποίμνιο και μια ποίμνη, αν δεν ήταν σκοπός του Θεού να είναι αυτά μαζί σε μια οργάνωσι. Το πνεύμα του είναι εκεί, όπου είναι ο Καλός Ποιμήν και το ποίμνιον. Πώς μπορεί ένα άτομο να ελπίζη να εξακολουθήση παραμένοντας κάτω από την επιρροή αυτού του πνεύματος, αν αποχωρίζεται από το ποίμνιον κι επιζητή να διάγη μια μονήρη πνευματική ζωή; Αυτό είναι σαν ν’ αποχωρίζη κανείς ένα κάρβουνο από μια ανθρακιά. Όπως το κάρβουνο γρήγορα ψύχεται λόγω του αποχωρισμού του από τη φωτιά, έτσι και η πνευματική φλόγα ενός αφιερωμένου δούλου του Θεού γρήγορα θα ψυχθή και θ’ απονεκρωθή, όταν αυτός εσκεμμένα αποχωρισθή από το ποίμνιον, όπου είναι το πνεύμα του Ιεχωβά.

Όσο για τ’ αποπλανώμενα πρόβατα, ο Ιησούς είπε: «Τι σας φαίνεται; εάν άνθρωπος τις έχη εκατόν πρόβατα, και πλανηθή έν εξ αυτών, δεν αφήνει τα εννενήκοντα εννέα, και υπάγων επί τα όρη ζητεί το πλανώμενον; Και εάν συμβή να εύρη αυτό, αληθώς σας λέγω, ότι χαίρει δι’ αυτό μάλλον, παρά δια τα εννενήκοντα εννέα τα μη πεπλανημένα. Ούτω δεν είναι θέλημα έμπροσθεν του Πατρός σας του εν ουρανοίς, να απολεσθή είς των μικρών τούτων.» (Ματθ. 18:12-14) Με το ποίμνιον της οργανώσεως του Θεού υπάρχει ασφάλεια, αλλ’ υπάρχει μεγάλος κίνδυνος με την αποπλάνησι.

Το να είναι κάνεις μέσα στο Χριστιανικό ποίμνιο σημαίνει περισσότερα από απλή πίστι σε Χριστιανικές διδασκαλίες. Σημαίνει, επίσης, επαφή με την οργάνωσι των λάτρεων του Ιεχωβά. Όταν τα πρόβατα είναι σ’ ένα ποίμνιο, είναι σε φυσική συναναστροφή προς άλληλα. Αυτό είναι, επίσης, αναγκαίο για τους Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος το διευκρίνισε αυτό, όταν είπε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Μήπως δεν εγκαταλείπει ένα άτομο την επισυναγωγή με τους αφιερωμένους λάτρεις του Ιεχωβά, όταν προσπαθή να διάγη μια μοναχική πνευματική ζωή, μη έχοντας φυσική συναναστροφή με το Χριστιανικό ποίμνιο; Ο Ιησούς δεν θα έδινε αυτή την παραβολή του παρομοιάζοντας τους Χριστιανούς με ποίμνιο προβάτων, αν δεν επίστευε ότι οι λάτρεις του Ιεχωβά χρειάζονται τη Χριστιανική οργάνωσι.

Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Οι απόστολοι είχαν γίνει οι κυριότεροι επίσκοποι της πρώτης Χριστιανικής οργανώσεως. Εκείνοι που εγίνοντο Χριστιανοί απέβλεπαν σ’ αυτούς ως τους αγωγούς, που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά για να τους διδάξη και τους καθοδηγήση στην αληθινή λατρεία;. Όταν ανεφύετο διαφορά μεταξύ των, απηυθύνοντο στους αποστόλους για ν’ αποφασίσουν. Μια τέτοια περίπτωσις υπήρξε, όταν ηγέρθη διαφωνία στην εκκλησία της Αντιοχείας της Συρίας πάνω στο ζήτημα της περιτομής. Η εκκλησία έστειλε τον Παύλο και τον Βαρνάβα στην έδρα της Χριστιανικής οργανώσεως στην Ιερουσαλήμ για να ληφθή απόφασις. «Γενομένης λοιπόν αντιστάσεως και συζητήσεως ουκ ολίγης υπό του Παύλου και Βαρνάβα προς αυτούς [τους ανθρώπους που είχαν φέρει διαταραχή στην εκκλησία], ενέκριναν να αναβή ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τινες άλλοι εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ, περί του ζητήματος τούτου.» (Πράξ. 15:2) Εκεί εδόθη μια απόφασις από το κυβερνών σώμα και διεβιβάσθη σε όλες τις εκκλησίες. Ως δε διήρχοντο τας πόλεις, παρέδιδαν εις αυτούς διαταγάς να φυλάττωσι τα δόγματα τα εγκεκριμένα υπό των αποστόλων και των πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ.»​—Πράξ. 16:4.

Το κυβερνών σώμα της Χριστιανικής οργανώσεως στον πρώτον αιώνα εξαπέστειλε περιοδεύοντας εκπροσώπους, οι οποίοι ίδρυσαν νέες εκκλησίες και επεσκέπτοντο τις υπάρχουσες. Είχαν την εξουσία να διορίσουν άτομα σε θέσεις επισκοπείας μέσα στην εκκλησία, ώστε η τοπική οργάνωσις να λειτουργή ομαλά και να εκπληρώνη τον σκοπό της. (Πράξ. 14:23) Στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:1-13, αναγινώσκομε μερικές από τις οργανωτικές οδηγίες, τις οποίες ο Παύλος, εκπρόσωπος του κυβερνώντος σώματος, έδωσε για τους επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας. Έτσι μπορεί να παρατηρηθή ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν σε μια ποίμνη, που αποτελούσε μια οργάνωσι. Εκεί εύρισκαν το πνεύμα του Ιεχωβά, κι εκεί επίσης ελάμβαναν Γραφική γνώσι, καλή συμβουλή, σταθερή διαπαιδαγώγησι και αξιόπιστη καθοδηγία με τον τρόπο που ευαρεστεί τον Θεό.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα τα «πρόβατα» του Κυρίου πρέπει να είναι συνηγμένα σε μια ποίμνη, ακριβώς όπως και στον πρώτον αιώνα. Όπως ο Ιεχωβά είχε τότε μια οργάνωσι για τους λάτρεις του, έτσι πρέπει ν’ αναμένεται ότι και σήμερα θα έχη. Αλλά πώς μπορεί να διακριθή αυτή, όταν υπάρχουν τόσο πολλές θρησκευτικές οργανώσεις, που φέρουν το όνομα Χριστιανικές; Η διαίρεσις και η διάστασις των μεταξύ των διδασκαλιών εξαλείφουν τη σκέψι ότι ο Θεός τις χρησιμοποιεί όλες αυτές. Δεν είναι Θεός συγχύσεως. Εχρησιμοποίησε μια μόνο οργάνωσι στον πρώτον αιώνα και μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα χρησιμοποίηση μια μόνο και σήμερα. Εκείνη που θα έκανε το έργον, που αυτός παρήγγειλε να γίνη, θα είχε το πνεύμα του.

Η σύγχυσις των πολυπληθών θρησκευτικών οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές άρχισε ν’ αναφαίνεται μετά τον θάνατο των αποστόλων, οπότε επήλθε απόσχισις από την πρώτη Χριστιανική οργάνωσι. Άρχισαν να εμφανίζωνται πολλά δόγματα. Ο απόστολος Παύλος το προείπε αυτό, όταν είπε: «Εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» (Πράξ. 20:29, 30) Ακόμη και πριν αποθάνη υπήρχαν άτομα που άρχισαν να προκαλούν διαιρέσεις. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.» (Ρωμ. 16:17) Κι ο Ιούδας επίσης ομίλησε για τέτοια πρόσωπα. Στο δέκατο εδάφιο της επιστολής του είπε: «Ούτοι δε, όσα μεν δεν εξεύρουσι, βλασφημούσιν.» Κατόπιν δε στο δέκατο έκτο εδάφιο παρατηρεί ότι «το στόμα αυτών λαλεί υπερήφανα, και κολακεύουσι πρόσωπα χάριν ωφελείας.»

Ο Θεός βέβαια δεν εχρησιμοποίησε τις χωριστικές αυτές ομάδες, που εσχηματίσθησαν τότε από τα διιστάμενα άτομα που παρέβλεψαν την ανάγκη των για την οργάνωσι του Ιεχωβά. Το πνεύμα Του δεν ήταν μαζί τους, αλλά παρέμενε με το ποίμνιον που απετελείτο από άτομα τα οποία έθεταν πρώτα τα συμφέροντά του μάλλον παρά τα προσωπικά των. Ο Παύλος κατέκρινε τη συνήθεια του ν’ ακολουθούνται άνθρωποι, όταν είπε: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.»​—1 Κορ. 3:6, 7.

Ο επιμελής εκζητητής μπορεί να εύρη την οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα αναζητώντας τα διακριτικά της σημεία. Ένα απ’ αυτά είναι ο αποχωρισμός της από τον κόσμο. Ο Ιάκωβος είπε: «Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Η Χριστιανική οργάνωσις του πρώτου αιώνος δεν ανεμιγνύετο στην πολιτική και στους πολέμους του Ρωμαϊκού κόσμου, αλλ’ ετηρείτο χωρισμένη απ’ αυτόν όπως έκαμε κι ο Ιησούς.​—Ιωάν. 17:16.

Είναι κοινή συνήθεια των θρησκευτικών οργανώσεων του Χριστιανικού κόσμου να αναμιγνύωνται βαθιά στα πολιτικά πράγματα, ως το σημείο μάλιστα που μέλη της ιδίας οργανώσεως φονεύουν άλληλα σε πολιτικούς πολέμους. Αυτό ποτέ δεν το έκαμαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ούτε κι εκείνοι που αποτελούν την παγκόσμια οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα.

Ένα άλλο διακριτικό σημείο της οργανώσεως του Ιεχωβά είναι η μεγάλυνσις του ονόματός του, με τη γνωστοποίησί του στους λαούς της γης. Ο Ιησούς ετόνισε τη σπουδαιότητα του ονόματος αυτού, προτάσσοντας την καθαγίασί του στην υποδειγματική προσευχή του. (Ματθ. 6:9) Μόνο μια οργάνωσις σήμερα γνωστοποιεί τ’ όνομα του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο. Αυτή μόνη το ανυψώνει και διακηρύττει τη σπουδαιότητα της διεκδικήσεώς του. Η οργάνωσις αυτή είναι γνωστή ως φέρουσα τ’ όνομά του.

Ο Ιησούς προείπε ότι η κήρυξις των αγαθών νέων της Βασιλείας θα εγίνετο από τους ακολούθους του. (Ματθ. 24:14) Αυτό ακριβώς κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε 189 χώρες. Η οργάνωσίς των είναι η μόνη που ασχολείται με το σπουδαίο αυτό έργον, το οποίον είχε αρχίσει ο Ιησούς τον πρώτον αιώνα. Αυτή μόνη προωθεί αυτό το έργον κηρύγματος κι εκπαιδεύει όλους όσοι εισέρχονται σ’ αυτήν για να συμμετάσχουν σ’ αυτό. Όπως η δραστηριότης στη Χριστιανική διακονία ήταν ουσιώδης μεταξύ των δούλων του Ιεχωβά τον πρώτον αιώνα, έτσι είναι ουσιώδης και σήμερα. Ο Παύλος είπε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Εφόσον η κήρυξις είναι ουσιώδης για σωτηρία, επόμενον είναι να το τονίζη αυτό η οργάνωσις του Θεού. Αυτό κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Υπό την επίβλεψι του υπολοίπου των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού, η οργάνωσις των λάτρεων του Ιεχωβά σήμερα είναι κατηρτισμένη να κηρύττη και να διδάσκη τα καλά που υπάρχουν στον λόγον του Θεού. Υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ζητεί «πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Σε όλον τον κόσμο υποβοηθεί τη μεταστροφή ανθρώπων στο να γίνουν Χριστιανοί διάκονοι που θα διακρατούν ακεραιότητα και θα είναι ειρηνικοί, έντιμοι και ηθικώς καθαροί. Στρέφει πλήθη ανθρώπων προς τον Ιεχωβά Θεόν κι εποικοδομεί την πίστι των στον λόγον του.

Οργανώνει εκκλησίες κι αποστέλλει εκπροσώπους σ’ αυτές για να εποικοδομήσουν τα «πρόβατα» του Κυρίου και να δώσουν σ’ αυτά βοήθεια ώστε να κάμουν «ομολογία προς σωτηρίαν.» Κάνει ό,τι μπορεί για να τους υποβοηθήση να βαδίσουν στην οδόν της υπακοής στον Θεό. Ενθαρρύνει, διδάσκει, συμβουλεύει και διαπαιδαγωγεί, όπως έκανε και η Χριστιανική οργάνωσις του πρώτου αιώνος. Αφιερώνει τα μέσα της ολοκλήρως στην εκπλήρωσι της Χριστιανικής εντολής να κηρύξη τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Οι καλοί καρποί που παρήγαγε προς τιμήν και αίνον του Ιεχωβά καθώς και η πνευματική της ευημερία πιστοποιούν το γεγονός ότι το πνεύμα του επενεργούσε σ’ αυτή τη μία οργάνωσι. Πράττει το θέλημά Του.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΙ

Στον πρώτον αιώνα υπήρχαν «πρόβατα», που άρχισαν ν’ αποπλανώνται από τη Χριστιανική οργάνωσι, παραβλέποντας το γεγονός ότι το πνεύμα του Θεού επενεργούσε σ’ αυτήν. Σ’ αυτού του είδους τους ανθρώπους, που ήσαν ανάμεσα στους Γαλάτας, ο απόστολος Παύλος είπε: «Ετρέχετε καλώς· τις σας εμπόδισεν ώστε να μη πείθησθε εις την αλήθειαν; Η κατάπεισις αύτη δεν είναι εξ εκείνου όστις σας καλεί.» (Γαλ. 5:7, 8) Έτσι και σήμερα τα «πρόβατα» είναι ενδεχόμενο ν’ αποπλανηθούν.

Υπάρχουν άτομα που ήσαν στενά συνδεδεμένα με την οργάνωσι του Ιεχωβά, τα οποία, όμως, αρχίζουν να την παραβλέπουν και να νομίζουν ότι μπορούν να περάσουν και χωρίς αυτήν. Μερικοί ήσαν σε στενή επαφή με τους επισκόπους της οργανώσεως. Επειδή γνωρίζουν προσωπικώς αυτούς τους ανθρώπους καθώς και το έργον που κάνουν κατευθύνοντας τη δράσι της οργανώσεως σχετικά με το κήρυγμα, έφθασαν στο σημείο να βλέπουν μόνον αυτούς τους ανθρώπους μάλλον όταν σκέπτωνται την οργάνωσι, παρά να βλέπουν την οργάνωσι ως ένα σύνολο. Αφήνουν τα πρόσωπα να τους κάνουν να προσκόπτουν, λησμονώντας ότι ο Θεός είναι εκείνος που κάνει την οργάνωσι ν’ αυξάνη και να ευημερή, όχι οι άνθρωποι που υπηρετούν σ’ αυτήν. Αυτά το σφάλμα είχε γίνει κι απ’ τους κατοίκους της Ναζαρέτ, γενετείρας του Ιησού.

Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ δεν έβλεπαν τον Ιησούν ως όργανον στα χέρια του Θεού, που έκανε το έργον του Θεού. Τον έβλεπαν μόνον ως υιόν του Ιωσήφ, έναν απλό ξυλουργό. «Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; Και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ’ ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα; Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ.» (Ματθ. 13:55-57) Σήμερα ένα άτομο πρέπει να έχη τα βλέμματά του προσηλωμένα σε ό,τι κάνει η οργάνωσις του Ιεχωβά για να προαγάγη τα συμφέροντα του Ιεχωβά μάλλον παρά στα πρόσωπα που αποδίδουν την υπηρεσία των στον Θεό και στην οργάνωσί του.

Η φροντίδα της οργανώσεως του Θεού σήμερα δεν είναι στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι είναι Θεόπνευστοι. Μπορεί να κάνουν λάθη όπως και κάθε ατελής άνθρωπος. Ακόμη κι ο απόστολος Πέτρος, που είχε αναμφισβήτητα το πνεύμα του Θεού, έκανε λάθη. Σε μια περίπτωσι απηρνήθη τον Ιησού Χριστό. Σε μια άλλη περίπτωσι επετιμήθη από τον Παύλο ότι ‘δεν ορθοποδούσε προς την αλήθειαν του ευαγγελίου’. (Γαλ. 2:14) Το πνεύμα του Θεού τον ενέπνευσε να γράψη βιβλία της Γραφής, αλλά δεν τον εμπόδισε να είναι ένας ελεύθερος ηθικός παράγων, που θα μπορούσε να κάνη λάθη, όταν δεν ήταν υπό έμπνευσιν. Το σφάλμα του στο ζήτημα της εφαρμογής της Χριστιανικής διδασκαλίας στις σχέσεις του με τους μη Ιουδαίους δεν αποτελεί επιχείρημα ότι δεν είχε διόλου το πνεύμα του Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Οι άνθρωποι στην οργάνωσι του Ιεχωβά, που προετοιμάζουν πνευματική διδασκαλία για τα «πρόβατα» του Κυρίου, μελετούν επιμελώς τις Γραφές για να μάθουν τι έθεσε ο Θεός εκεί για τη διδασκαλία και καθοδηγία του λαού του. Δεν ισχυρίζονται ότι είναι θεόπνευστοι​—μόνον ότι είναι σπουδασταί της Γραφής. Εφόσον τα Γραφικά σχόλιά των δεν είναι Θεόπνευστα, μπορεί κοιτά καιρούς να κάνουν λάθη. Μήπως αυτό τους κάνει ψευδοπροφήτας; Όχι, διόλου! Ένας ψευδοπροφήτης δεν αυτοδιορθώνεται. Εμμένει στη διακήρυξι μιας εσφαλμένης απόψεως, ακόμη κι όταν ξέρη ότι είναι εσφαλμένη. Αλλ’ αυτοί οι σπουδασταί του λόγου του Θεού διορθώνουν παρανοήσεις, όταν τις ανακαλύπτουν. Ενδιαφέρονται για την αλήθεια, όχι για την αυτοδικαίωσι. Τα λάθη των δεν σημαίνουν ότι το πνεύμα του Θεού δεν επενεργεί σ’ αυτούς· επενεργεί, ακριβώς όπως και στον Πέτρο παρά τα σφάλματά του.

Με την πάροδο των ετών το κεχρισμένον υπόλοιπον εδημοσίευσε πολλά πράγματα μέσω της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, τα οποία έμαθαν από την αδιάκοπη έρευνα του λόγου του Θεού. Μερικά απ’ αυτά τα πράγματα κατέστησαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά διακεκριμένους από τις θρησκευτικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου, που αρνούνται να διορθώσουν εσφαλμένες απόψεις, και έχουν αποδειχθή αυτά ότι είναι βασικές Γραφικές αλήθειες. Μερικά άλλα, με την περαιτέρω μελέτη, απεκαλύφθη ότι είναι εσφαλμένα συμπεράσματα λόγω ασαφούς απόψεως ωρισμένων Γραφικών εδαφίων. Καθόσον η κατανόησις των εδαφίων αυτών απεσαφηνίζετο, τα λάθη διωρθώνοντο. Οι διορθώσεις αυτές δείχνουν την ειλικρίνεια και την αγάπη για την αλήθεια.

Η ειλικρινής αυτή επιθυμία για την εκζήτησι ακριβούς κατανοήσεως των πραγμάτων που είναι στον λόγον του Θεού και η προθυμία αυτή για αλλαγές, όταν σωρεύεται Γραφική μαρτυρία που υποδεικνύει την ανάγκη των, πρέπει να ενσταλάζη εμπιστοσύνη στην οργάνωσι. Διαβεβαιώνει τα «πρόβατα» του Κυρίου ότι η οργάνωσις ποτέ δεν θα τους δώση εσφαλμένη πληροφορία εν γνώσει της.

Το πνεύμα του Θεού επενεργεί στους αφιερωμένους δούλους του σήμερα, όχι για να τους εμπνεύση, αλλά για να τους κινήση κατάλληλα προς την κατεύθυνσι της αυξημένης κατανοήσεως. Τους επιτρέπει να κάνουν λάθη καθόσον αυξάνουν σε κατανόησι του Θείου λόγου, αλλ’ εν καιρώ τους υποβοηθεί να διαγνώσουν τα λάθη των, τα οποία ευχαρίστως διορθώνουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο προοδεύουν στην οδό των δικαίων, με το φως της Γραφικής κατανοήσεως το «φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» (Παροιμ. 4:18) Αυτή η πρόοδος σε Γραφική γνώσι θα μπορούσε να παρομοιωθή μ’ ένα νεφοσκεπή ουρανό που ξεσπά βαθμηδόν. Καθόσον αυξάνουν οι διανοίξεις μεταξύ των νεφών, ολοένα περισσότερο φώς διέρχεται μέσω αυτών. Μερικές φορές παρατηρείται μια αλήθεια αλλά κατόπιν θολώνεται από μια παρανόησι, ακριβώς όπως ένα διερχόμενο νέφος προς στιγμήν αμαυρώνει μερικές ακτίνες του ηλίου. Αργότερα η αλήθεια αυτή επανέρχεται με μεγαλύτερη σαφήνεια, οπότε η παρανόησις αίρεται. Το πνεύμα του Θεού είναι έκδηλο πάνω στην οργάνωσι από την πρόοδο που κάνει στην οδό της Γραφικής αληθείας.

Εκείνος, που επιτρέπει ένα σπόρον δυσαρεσκείας εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά ν’ αυξάνη ώσπου να γίνη μια δηλητηριώδης ρίζα, θέτει τον εαυτό του σε μια επικίνδυνη θέσι. (Εβρ. 12:15) Αν αφήση το ποίμνιον, πού μπορεί να πάη; Γνωρίζει ότι ο κόσμος του Διαβόλου και οι θρησκευτικές οργανώσεις του δεν έχουν λόγους ζωής. Γνωρίζει την αφροσύνη του να συνδεθή με ερημίτες, οι οποίοι τώρα καταπολεμούν την οργάνωσι. Αν φύγη, τίθεται στην κατάστασι εκείνων, για τους οποίους ωμίλησε ο Ιωάννης όταν είπε: «Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι, εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ ημών.»​—1 Ιωάν. 2:19.

Εκείνοι, που παραμένουν πιστοί στην οργάνωσι του Ιεχωβά, λαμβάνουν την άποψι που είχαν λάβει και οι απόστολοι, όταν πολλοί από τους μαθητάς του Ιησού έπαυσαν να τον ακολουθούν. Ο Πέτρος εξέφρασε τα αισθήματά των λέγοντας: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 6:68) Τα πιστά «πρόβατα» βλέπουν ότι η οδός της ζωής είναι με την πιστή οργάνωσι του Ιεχωβά.

Όπως τα αγελαία πρόβατα, που παραμένουν μαζί σ’ ένα ποίμνιο και βρίσκουν στέγη και προστασία σε μια ποίμνη, οι λάτρεις του Ιεχωβά σήμερα βρίσκουν στέγη, προστασία και άφθονη προμήθεια πνευματικής τροφής στην οργάνωσι των μαρτύρων του. Υπό την καθοδηγία της πράττουν ό,τι είναι καλόν στους οφθαλμούς του Θεού, και το πνεύμα του τους ευοδώνει. Στους τοιούτους ο απόστολος Παύλος είπε: «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ».​—Γαλ. 6:9.