«Εξέλθετε εξ Αυτής, ο Λαός Μου»

«Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.»—Αποκάλυψις 18:4, 5.

 1. Ποιο συμπέρασμα είναι και λογικό και Γραφικό;

ΥΠΑΡΧΕΙ μια βασική σήψις σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, που έχει μολύνει κάθε πεδίον δράσεως αυτού του κόσμου. Η πολιτική του είναι διεφθαρμένη. Το εμπόριο του είναι καταπιεστικό. Η στρατιωτική του συγκρότησις είναι σπάταλη. Η θρησκεία του είναι υποκριτική. Οι τέρψεις του συχνά οδηγούν στο έγκλημα και στην ανηθικότητα, και ο αθλητισμός του σε αχρείο παιγνίδι και αγυρτεία. Η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων συμβαδίζει με τον κόσμο στη σήψι του· την βλέπει, συμβάλλει σ’ αυτήν, συμμετέχει σ’ αυτήν, αδιαφορεί γι’ αυτήν, αποσκληρύνεται σ’ αυτήν ή κυνικά την αποδέχεται. Για εξωτερική επίδειξι πολλοί από εκείνους που την προάγουν, εκφωνούν οργίλους λόγους εναντίον της, αλλά πόσοι εγείρονται πραγματικά με οργή για να την εξαφανίσουν; Η πλειονότης είναι προσκολλημένη σ’ αυτόν τον πονηρό παλαιό κόσμο, τον υποστηρίζει, μάχεται γι’ αυτόν, πεθαίνει γι’ αυτόν, ψηφίζει για να φέρη στην εξουσία τους διεφθαρμένους κυβερνήτας του, και με άλλους τρόπους καθίσταται τελείως μέρος αυτού του κόσμου. Συνταυτίζει την τύχη της μ’ αυτόν τον κόσμο. Μαζί του σπείρει στις ασέλγειες της σαρκός. Μαζί του θα θερίση τη μερίδα της από τις πληγές του. Αυτό, όχι μόνο είναι λογικό και δίκαιο· αλλά είναι επίσης και Γραφικό.

 2. Πώς πρέπει να διαφύγωμε τις πληγές που θα επέλθουν στη Βαβυλώνα τη μεγάλη;

² Στο κεφάλαιο 18 της Αποκαλύψεως ολόκληρη η παγκόσμια οργάνωσις ή σύστημα πραγμάτων που ελέγχεται από τον Σατανά ή Διάβολο, αναφέρεται ως «Βαβυλών η μεγάλη». Η Βαβυλών άρχισε να πίπτη όταν το αόρατο μέρος της εκσφενδονίσθηκε στη γη από τον Χριστό μετά την ενθρόνισί του στο 1914 μ.Χ. (Αποκάλυψις 12:1-12) Στον Αρμαγεδδώνα η πτώσις των αοράτων δαιμονικών ορδών θα ολοκληρωθή και θα τις φέρη στην άβυσσο, η δε ορατή επικράτεια του Σατανά θα υποστή τελεία καταστροφή. (Αποκάλυψις 19:11-21· 20:1-3) Μερικοί, όμως, θα διαφύγουν τις πύρινες κρίσεις που θα την καταναλώσουν. Πώς; Με μια ανάστασι που θα γίνη αργότερα στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού; Όχι, σύμφωνα με το θείο υπόμνημα: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής. Δια τούτο εν μια ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και πείνα· και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός ο κρίνων αυτήν.»—Αποκάλυψις 18:4, 5, 8, Μεταφράσις Νέου Κόσμου (NW).a

 3. Ποιες είναι οι πληγές; Τι, λοιπόν, έπεται λογικώς;

³ Οι πληγές της είναι καταστροφή, πύρινη και τελική. Η Βαβυλωνιακή οργάνωσις ουδέποτε θ’ αναστηθή ή ανεγερθή από το καταστρεπτικό της βάπτισμα πυρός. Αν αυτή είναι η πληγή της, και αν εκείνοι που παραμένουν σ’ αυτήν συμμετέχουν στην πληγή της, πώς μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι τα άτομα εκείνα που υφίστανται το βάπτισμα του πυρός μαζί της, θα εγερθούν στην ανάστασι του ανθρωπίνου γένους; Δεν μπορούμε να το ισχυρισθούμε αυτό σύμφωνα με τη Γραφή. Η σαφής δήλωσις είναι ότι η τελική τύχη των ατόμων που παραμένουν μέσα στην οργάνωσι, είναι η αυτή με την τύχη της ίδιας της οργανώσεως. Αν τα άτομα επιστρέψουν, θα επιστρέψη και η οργάνωσις· αλλ’ αν η οργάνωσις δεν θα επιστρέψη, ούτε και τα άτομα θα επιστρέψουν, μια και είναι μέσα της. Ο δρόμος της σωτηρίας είναι φυγή τώρα, πριν από την πτώσι της: «Εξέλθετε εξ αυτής!» Οι Ισραηλίτες αιχμάλωτοι στην αρχαία Βαβυλώνα ωδηγήθηκαν να φύγουν από το πονηρό εκείνο σύστημα: «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Κυρίου.» «Λαέ μου, εξέλθετε εκ μέσου αυτής, και σώσατε έκαστος την ψυχήν αυτού από της οργής του θυμού του Κυρίου.» (Ησαΐας 52:11· Ιερεμίας 51:45) Το Αποκάλυψις 18:4 δείχνει ότι η ίδια οδηγία παραμένει αληθινή στον καιρό της πτώσεως της μεγαλύτερης Βαβυλώνος.

 4. Σε αντίθεσι με μια ανθρώπινη άποψι, ποια είναι η ορθή άποψις για την απελευθέρωσι των δεσμίων της Βαβυλώνος;

⁴ Πλείστα άτομα βλέπουν τα πράγματα από την ανθρώπινη άποψι, και γι’ αυτό το λόγο αποδίδουν πάρα πολλή σημασία στη σωτηρία πλασμάτων. Αυτός είναι ένας δευτερεύων μόνο σκοπός για την απελευθέρωσι των δεσμίων της Βαβυλώνος. Η άποψις, από την οποία βλέπει τα πράγματα ο Ιεχωβά, είναι εκείνη που λογαριάζεται, και δείχνει τον κύριο σκοπό της απελευθερώσεως: «Εγώ δεν κάμνω τούτο ένεκεν υμών, οίκος Ισραήλ, αλλ’ ένεκεν του αγίου ονόματός μου, το οποίον εβεβηλώσατε μεταξύ των εθνών εις τα οποία ήλθετε. Και θέλω αγιάσει το όνομά μου το μέγα, το βεβηλωθέν μεταξύ των εθνών, το οποίον εβεβηλώσατε εν μέσω αυτών· και θέλουσι γνωρίσει τα έθνη ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, όταν αγιασθώ εν υμίν έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών. Διότι θέλω σας λάβει εκ μέσου των εθνών, και θέλω σας συνάξει εκ πάντων των τόπων, και σας φέρει εις την γην υμών.» (Ιεζεκιήλ 36:22-24, AS) Σε διάφορες περιπτώσεις στην έρημο ο Ιεχωβά επρόκειτο να καταστρέψη τους Ισραηλίτες, αλλά ο Μωυσής ικέτευε τον Ιεχωβά και κατώρθωνε να εισακουσθή απ’ αυτόν, ώστε να τους φεισθή. Επάνω σε ποια βάσι; Τη σωτηρία πλασμάτων; Όχι, αλλά χάριν του μεγάλου ονόματος του Ιεχωβά. (Έξοδος 32:9-14· Αριθμοί 14:11-24· 16:44-50· Δευτερονόμιον 9:18, 26-29· Ιεζεκιήλ 20:9) Πόσο σπουδαία για μας είναι η σωτηρία των ακρίδων; Είμεθα σαν ακρίδες στα όμματα του Ιεχωβά. (Ησαΐας 40:22) Πρέπει, λοιπόν, να κάνωμε τις σκέψεις του Θεού δικές μας σκέψεις, αν πρόκειται να δούμε σε καθαρή συγκεντρωτική εστία και με αληθινή προοπτική τις καταστρεπτικές πράξεις του Ιεχωβά στο τέλος των περιόδων κρίσεως. Αν επιμένωμε να προσκολλώμεθα σφιχτά στην εγωκεντρική ανθρώπινη άποψι που συγκλίνει στη σωτηρία του πλάσματος και αφήνει τη διεκδίκησι του Ιεχωβά στο θαμπό, έξω από τη συγκεντρωτική εστία φόντο, μπορεί να θεωρήσωμε τη Γραφική διδασκαλία σαν ένα σκληρό λόγο ανεπιθύμητο στ’ αυτιά μας και να προσβληθούμε και προσκόψωμε απ’ αυτήν.—Ησαΐας 55:8, 9· Ιωάννης 6:60, 66.

 5. Ποιες περίοδοι κρίσεως αναφέρονται εδώ;

⁵ Είναι πιθανόν ότι για την πλειονότητα των ανθρώπων που έχουν ζήσει επάνω στη γη, ο καιρός της κρίσεώς των θα είναι στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, κατά τον καιρό της αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους και έπειτα. Εν τούτοις, πολύ πρωτύτερα απ’ αυτό, πολλά άτομα θα έχουν περάσει τον καιρό της κρίσεώς των, καθώς οι Γραφές δείχνουν ότι ο Θεός επέφερε ωρισμένες περιόδους κρίσεως στην ανθρώπινη κοινωνία σε ωρισμένους καιρούς, στη διάρκεια των οποίων εκράτησε τους ανθρώπους υπολόγους για την πορεία της ενεργείας των. Για να είναι πραγματικά υπόλογοι σ’ αυτούς τους καιρούς, ο Θεός κατηύθυνε να δοθή μαρτυρία ώστε να γνωρίσουν το επίμαχο ζήτημα και να λάβουν την απόφασί τους, με την οποία θα μπορούσαν να καθορίσουν την τελική τύχη τους, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε κληρονομημένη καταδίκη από τον Αδάμ. Μια απ’ αυτές τις περιόδους κρίσεως ήταν ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε, πριν από τον οποίον ο Νώε εκήρυξε δικαιοσύνη. Μια άλλη ήταν το πύρινο τέλος των Σοδόμων και Γομόρρων, οι οποίες πόλεις είδαν προειδοποιητικά θαύματα από τους αγγέλους και άκουσαν μαρτυρία από τον Λωτ προτού πέση η πύρινη βροχή. Στην εποχή του Ιησού ήταν ένας καιρός κρίσεως και αυτός προειδοποίησε μερικές Ιουδαϊκές πόλεις για μια τελική τύχη όμοια μ’ εκείνη των Σοδόμων και Γομόρρων, και έκρινε μερικούς Γραμματείς και Φαρισαίους κατάλληλους για την αιώνια καταστροφή της Γεέννης. Η σημερινή μας εποχή είναι επίσης καιρός κρίσεως, και όταν η ώρα του Αρμαγεδδώνος σημάνη, θα καθορισθή η τελική τύχη όλων των ατόμων που θα ζουν τότε.

ΒΡΟΧΕΣ ΥΔΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΥΡΟΣ

 6. Γιατί εξετάζομε τον κατακλυσμό του Νώε; Ποια ήσαν τα γεγονότα;

⁶ Μπορούμε να μάθωμε πολλά γι’ αυτή την τωρινή περίοδο κρίσεως εξετάζοντας τις περασμένες που εξεικόνιζαν την εποχή μας. Η πρώτη ήταν ο κατακλυσμός του Νώε. Ο Ιησούς διεκήρυξε ότι αυτός ήταν εικόνα της σημερινής περιόδου κρίσεως: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.» (Λουκάς 17:26, 27) Γιατί κατεστράφησαν; Εξαιτίας της διαφθοράς των: «Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Για τούτο ο Ιεχωβά απεφάσισε: «Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον, τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης· από ανθρώπου έως κτήνους, έως ερπετού, και έως πτηνού του ουρανού· επειδή μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς.» Ο Νώε επρόκειτο να διαφύγη. Γιατί; «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» Ότι η καταστροφή των άλλων ήταν τελική κρίσις που εξετελέσθη εναντίον των, δείχνεται από τα ισχυρά λόγια του Ιεχωβά προς τον Νώε: «Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιον μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών· και ιδού θέλω εξολοθρεύσει αυτούς εκ της γης. Και θέλω στήσει την διαθήκην μου προς σε· και θέλεις εισέλθει εις την κιβωτόν, συ, και οι υιοί σου, και η γυνή σου, και αι γυναίκες των υιών σου μετά σου.»—Γένεσις 6:5, 7, 9, 13, 18, ΑΤ.

 7. Πώς ο Πέτρος δείχνει ότι οι καταστροφές του κατακλυσμού και στα Σόδομα ήσαν τελικές;

⁷ Η τελική αυτή καταστροφή βεβαιώνεται όχι μόνο από τη χρήσι της εκφράσεως «το τέλος» από τον Θεό και τη χρήσι του «απώλεσεν» από τον Ιησούν, αλλά και το 2 Πέτρου 2:5-9 (NW) την επιβεβαιώνει: «Και εάν τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμόν επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης· και κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι· και ηλευθέρωσε τον δίκαιον Λωτ καταθλιβόμενον υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών·) εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.» Ο Πέτρος ανέφερε αυτά τα αρχαία παραδείγματα κολασμού για να δείξη την τελική τύχη των ψευδοπροφητών και ψευδοδιδασκάλων στη Χριστιανική εκκλησία, που εισήγαν καταστρεπτικές αιρέσεις και ηρνούντο την κυριότητα του Χριστού, και οι οποίοι, με τούτο, ‘επέσυραν εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν’. Ποιος θα ισχυρισθή ότι η καταστροφή των ατόμων αυτών που εμόλυναν τη Χριστιανική εκκλησία δεν είναι τελική; Οι αρχαίες καταστροφές που επήλθαν στους συγχρόνους του Νώε και στα Σόδομα και Γόμορρα πρέπει να είναι εξίσου τελικές, διότι αλλιώς, πώς θα μπορούσαν να εξεικονίζουν εκείνη που εξήταζε ο Πέτρος;—2 Πέτρου 2:1-4.

 8. Γιατί είναι ζωτική η περίπτωσις των Σοδόμων, και ποιος άλλος δείχνει ότι η καταστροφή των υπήρξε τελική;

⁸ Ο Ιησούς, αφού έδειξε ότι ο κατακλυσμός υποτυπούσε τη σημερινή περίοδο κρίσεως, προχώρησε για να δείξη ότι τα Σόδομα και τα Γόμορρα την εξεικόνιζαν επίσης: «Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λωτ· έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.» (Λουκάς 17:28-30) Η προηγουμένη μας εξέτασις του 2 Πέτρου 2:5-9 έχει δείξει ότι εκείνοι που κατεστράφησαν από τον Θεό στα Σόδομα και Γόμορρα έχουν αιωνίως «κολασθή» ή αποκοπή. Αυτό το επιβεβαιώνει ο Ιούδας 7, που αναφέρει ότι αυτές οι πόλεις «πρόκεινται παράδειγμα τιμωρούμενοι με το αιώνιον πυρ». Το «αιώνιον πυρ» συμβολίζει το ίδιο πράγμα με τη Γέεννα, δηλαδή, τον δεύτερο θάνατο. Η καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων πρέπει να είναι οριστική, αλλιώς ο Ιούδας δεν θα την χρησιμοποιούσε για να εξεικονίση την τελική τύχη των ‘ασελγών’ εκείνων, για τους οποίους «το ζοφερόν σκότος είναι τετηρημένον εις τον αιώνα.» (Ιούδας 13) Το Ιούδας 7 δείχνει ότι οι αρχαίες εκείνες πόλεις είχαν την ημέρα της κρίσεώς των τότε, στο παρελθόν, κατά τον καιρό της καταστροφής των, αφού αναφέρεται γι’ αυτές ότι υπέστησαν ήδη εκτέλεσιν κρίσεως «τιμωρούμενοι με το αιώνιον πυρ.» Με καμμιά διαστροφή της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να το κάνωμε αυτό να σημαίνη μια μελλοντική ανάστασι για θανάτωσι από τον Κύριο. Κανένα υπόλοιπο δεν εσώθη απ’ αυτές τις πόλεις, αφού ο Λωτ και οι θυγατέρες του ήσαν πάροικοι, όχι γηγενείς.—Ρωμαίους 9:29.

 9. Γιατί και πώς μερικοί προσπαθούν να δείξουν ότι δεν είναι τελική η καταστροφή των Σοδόμων;

⁹ Αν εκείνοι που εθανατώθησαν από τον Κύριο στα Σόδομα δεν έχουν ανάστασι, τότε και εκείνοι που θα θανατωθούν απ’ αυτόν στον Αρμαγεδδώνα δεν θα έχουν ανάστασι, διότι το προηγούμενο εξεικονίζει το επόμενο. Έτσι μερικοί, μέσα στην προσπάθειά τους ν’ αποδείξουν τον ισχυρισμό τους ότι δεν θα παραμείνουν νεκροί όλοι όσοι θα θανατωθούν στον Αρμαγεδδώνα, ζητούν να δείξουν ότι οι Σοδομίτες που κατεστράφησαν με φωτιά θα επανέλθουν στην ανάστασι. Παραθέτουν το Ιεζεκιήλ 16:53-55: «Όταν φέρω οπίσω τους αιχμαλώτους αυτών, τους αιχμαλώτους Σοδόμων και των θυγατέρων αυτής, και τους αιχμαλώτους της Σαμαρείας και των θυγατέρων αυτής, τότε θέλω επιστρέψει και τους αιχμαλώτους της αιχμαλωσίας σου μεταξύ αυτών· δια να βαστάζης την ατιμίαν σου, και να καταισχύνησαι δια πάντα όσα έπραξας, και να ήσαι παρηγορία εις αυτάς. Όταν η αδελφή σου Σόδομα και αι θυγατέρες αυτής επιστρέψωσιν εις την προτέραν αυτών κατάστασιν, και η Σαμάρεια και αι θυγατέρες αυτής επιστρέψωσιν εις την προτέραν αυτών κατάστασιν, τότε θέλεις επιστρέψει, συ και αι θυγατέρες σου, εις την προτέραν σας κατάστασιν.»

10. Τι εκπληρώνει την προφητεία του Ιεζεκιήλ για την αποκατάστασι της Ιερουσαλήμ και των θυγατέρων της;

¹⁰ Τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι εδώ εξετάζεται αποκατάστασις έπειτα από αιχμαλωσία και όχι ανάστασις στη χιλιετηρίδα. Σε μια μικρογραφική εκπλήρωσι η αποκατάστασις του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ ήλθε έπειτα από 70 χρόνια ερημώσεως (607-537 π.Χ.), όταν οι Ιουδαίοι και οι Νεθινείμ και άλλοι ξένοι επέστρεψαν για να κατοικήσουν στη γη. Η μεγαλύτερη αποκατάστασις άρχισε στην εποχή του Ιησού και εξακολουθεί τώρα. Όταν ήλθε ο Ιησούς, οι Ιουδαίοι ήσαν σε αιχμαλωσία στην οργάνωσι του Διαβόλου, τη Βαβυλώνα τη μεγάλη. Αιχμάλωτοι της Ρώμης πολιτικώς, αιχμάλωτοι της αμαρτίας, αιχμάλωτοι της ψευδούς θρησκείας. Αλλά όταν ο Ιησούς ήλθε, εκήρυξε, απέθανε, ανέστη, εμφανίσθηκε στον ουρανό με την αξία της θυσίας του, επρομήθευσε τη βάσι για απολύτρωσι, εξέχυσε το άγιο πνεύμα επάνω σ’ ένα πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο που ζητούσε απολύτρωσι στο όνομά του, εφώτισε τις διάνοιες των στο να δουν αλήθειες που έδιναν ελευθερία και τους ελευθέρωσε από τη δουλεία στην αντιτυπική Βαβυλώνα, τότε αποκατεστάθησαν στη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού. Επί τριάμισυ έτη μετά την Πεντηκοστή το ελευθερωτικό άγγελμα περιωρίζετο στους Ιουδαίους, και ένα υπόλοιπο αποκαταστάθηκε. Όλο αυτό έγινε εις εκπλήρωσιν του Ιεζεκιήλ 16:53-55, όπου γίνεται λόγος για την αποκατάστασι της Ιερουσαλήμ και των θυγατέρων της.

11. Πότε αποκατεστάθησαν η «Σαμάρεια και αι θυγατέρες αυτής»;

¹¹ Όταν ενετάθη ο διωγμός και οι πιστοί Ιουδαίοι Χριστιανοί διασκορπίστηκαν, επήγαν παντού κηρύττοντας. Ο ευαγγελιστής Φίλιππος επήγε στη Σαμάρεια, όπου ο Ιησούς είχε κηρύξει λίγον καιρό πρωτύτερα. Πολλοί από τους Σαμαρείτες επίστεψαν, περισσότεροι κήρυκες απεστάλησαν σ’ αυτούς, και το άγιο πνεύμα κατέβηκε επάνω τους. Εφέρθηκαν στην εκκλησία του Θεού. Εκεί, σ’ αυτό το υπόλοιπο που εκπροσωπούσε τη Σαμάρεια, εξεπληρώθη το Ιεζεκιήλ 16:53-55.—Ιωάννης 4:39-42· Πράξεις 8:1-25.

12. Τι δείχνει πώς οι Ιουδαίοι συνεδέθησαν με τα Σόδομα και τους κύνας και τους Εθνικούς;

¹² Κατόπιν το ευαγγέλιο επήγε στους εθνικούς. Οι Ιουδαίοι τους θεωρούσαν ως «κύνας». (Ματθαίος 15:26, 27· Μάρκος 7:27, 28) Οι σκύλοι ήσαν ακάθαρτα ζώα, που εθεωρούντο ως σεξουαλικώς διεφθαρμένα, και συνδεδεμένα με τη σοδομία: «Πόρνη δεν θέλει υπάρχει εκ των θυγατέρων Ισραήλ, ουδέ θέλει είσθαι σοδομίτης εκ των υιών Ισραήλ. Δεν θέλεις φέρει πληρωμήν πόρνης, ουδέ μίσθωμα κυνός, εις τον οίκον Ιεχωβά του Θεού σου, δι’ ουδεμίαν ευχήν· διότι αμφότερα ταύτα είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.» (Δευτερονόμιον 23:17, 18, AS ) Το κέρδος μιας ανηθίκου γυναικός παρομοιάζεται με τον μισθόν μιας πόρνης, και το κέρδος ενός άρρενος κιναίδου παρομοιάζεται με το μίσθωμα ενός κυνός. Αντί της λέξεως «κύων» η Μία Αμερικανική Μετάφρασις χρησιμοποιεί τη λέξι «κίναιδος» και η μετάφρασις Μόφφατ χρησιμοποιεί μια λέξι που σημαίνει αγόρι που διατηρείται για παρά φύσιν σκοπούς. Οι σεξουαλικές αυτές διαφθορές ήσαν απαίσιες στα Σόδομα, η δε βασική αμαρτία της σοδομίας επήρε το όνομά της από αυτή την πόλι. Όλα αυτά λοιπόν δείχνουν πώς οι Ιουδαίοι συνταυτίσθηκαν με τα Σόδομα και τους κύνας και τους Εθνικούς.

13. Ποια περικοπή που παρατίθεται υποστηρίζει αυτή την άποψι;

¹³ Προς υποστήριξιν αυτής της απόψεως των πραγμάτων, σημειώστε την ακόλουθη περικοπή που παραθέτομε από την εισαγωγική ύλη του εβδόμου τόμου της Βίβλου τον Ερμηνευτού που εξεδόθη το περασμένο έτος. Η πρώτη παράγραφος κάτω από τον τίτλο «Ανηθικότης», αρχίζοντας στη σελίδα 80, λέγει: «Για την ηθική πλευρά της ζωής του ειδωλολατρικού κόσμου μιλούσαν συχνά οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς, των οποίων η άποψις για την ηθική του καιρού εκείνου ήταν στερεότυπη, κληρονομημένη από τους Ιουδαίους προκατόχους των. Τόσον οι Ιουδαίοι, όσο και οι Χριστιανοί συγγραφείς, συμφωνούσαν ότι οι Εθνικοί ήσαν ηθικώς εκφυλισμένοι. Η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης για τα Σόδομα και τα Γόμορρα, επάνω στα οποία ο Κύριος είχε βρέξει πυρ και θείον, αντιπροσωπεύει την Εβραϊκή στάσι απέναντι της ειδωλολατρικής φαυλότητος, είτε των Αιγυπτίων, των Χαναανιτών, των Φιλισταίων, των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων, είτε των Ρωμαίων.»

14. Πώς, λοιπόν, η αποκατάστασις περιέλαβε τα «Σόδομα και τας θυγατέρας αυτής»;

¹⁴ Ο απόστολος Πέτρος είχε αυτή την άποψι για τους Εθνικούς, ότι ήσαν σοδομικοί και όμοιοι με «κύνας», και για τούτο ακριβώς ήταν δύσκολο γι’ αυτόν να κατανοήση τον σκοπό του Θεού γι’ αυτόν να φέρη το ευαγγέλιο στους Εθνικούς. Εν τούτοις, όταν κατενόησε, υπήκουσε και ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω στους Εθνικούς πιστούς και τους εδέχθη στην ίδια αποκαταστημένη εκκλησία μαζί με τους πιστούς Ιουδαίους και Σαμαρείτες. (Πράξεις 10:9-48) Όταν εκείνοι που αποτελούσαν το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο είδαν τους απεριτμήτους Εθνικούς—τους οποίους προηγουμένως εθεωρούσαν ως κύνας και Σοδομίτας—αποκαταστημένους μαζί τους, αισθάνθηκαν κάποια ντροπή. Είχαν νομίσει ότι οι Ιουδαίοι ήσαν ειδικώς άγιοι και ότι ο Θεός θα χρησιμοποιούσε μόνο Ιουδαίους για να σχηματίση τη νύμφη του Μεσσίου. Τώρα μανθάνουν ότι δεν είναι τόσο σπουδαίοι ή άγιοι, και ότι ο Θεός καθιστά αξίους για τη Βασιλεία όχι μόνο Σαμαρείτες, αλλά και απεριτμήτους Εθνικούς. Έτσι η εκπλήρωσις του Ιεζεκιήλ 16:53-55 άρχισε στους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους. Ο Ιεζεκιήλ δεν εννοούσε τα κατά γράμμα Σόδομα, όπως και ο Ησαΐας όταν αποκαλούσε τον Ισραήλ Σόδομα, ή όπως ο Ιωάννης όταν έγραφε ότι ο Ιησούς απέθανε στα Σόδομα. (Ησαΐας 10:10· Αποκάλυψις 11:8) Ο Ιεζεκιήλ τα εχρησιμοποίησε συμβολικά για τους απεριτμήτους Εθνικούς και όταν εξήταζε την αποκατάστασι της θεοκρατικής οργανώσεως και όχι την ανάστασι.

ΚΡΙΣΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

15. Γιατί μερικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει μέλλουσα κρίσις τόσο για τα Σόδομα, όσο και για τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού;

¹⁵ Μια άλλη περίοδος κρίσεως φέρεται υπ’ όψιν όταν εκείνοι που είναι υπέρμαχοι της αναστάσεως των εξωλοθρευμένων Σοδομιτών παραθέτουν τα λόγια του Ιησού σε μια ωρισμένη περίπτωσι. Αυτός είχε ονειδίσει τις αμετανόητες Ιουδαϊκές πόλεις Χοραζίν και Βηθσαϊδά, οι οποίες είχαν ιδεί πολλά από τα ισχυρά έργα του, και κατόπιν είπε: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου· διότι, εάν τα θαύματα τα γενόμενα εν σοι εγίνοντο εν Σοδόμοις, ήθελον μείνει μέχρι της σήμερον. Πλην σας λέγω, ότι εις την γην των Σοδόμων ελαφρότερα θέλει είσθαι η τιμωρία εν ημέρα κρίσεως, παρά εις σε.» (Ματθαίος 10:14, 15· 11:20-24· Λουκάς 10:10-15) Με τούτο μερικοί, υποστηρίζουν ότι υπάρχει μέλλουσα κρίσις, στη χιλιετή βασιλεία, τόσο για τα Σόδομα, όσο και γι’ αυτές τις Ιουδαϊκές πόλεις.

16. Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε ότι η κρίσις θα ήταν ελαφρότερη για τα Σόδομα παρά για ωρισμένες Ιουδαϊκές πόλεις;

¹⁶ Αν θεωρήσωμε ότι αυτή η έκφρασις έχει αυτή τη σημασία, τότε θα αντέφασκε προς τη δήλωσι του Ιούδα ότι τα Σόδομα είχαν ήδη υποστή την ‘τιμωρία του αιωνίου πυρός’. Πράγματι, ο Ιησούς χρησιμοποιούσε ένα σχήμα λόγου κοινό στους Βιβλικούς χρόνους. Εχρησιμοποίησε ένα παρόμοιο σχήμα λόγου όταν είπε: «Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος δια τρύπης βελόνης, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκάς 18:25) Κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν θα πίστευε ότι μια καμήλα θα μπορούσε να συνθλιβή για να περάση από μια τρύπα βελόνης. Εν τούτοις, αν αυτό το προφανώς αδύνατο πράγμα ελέγετο ότι είναι ευκολώτερο από κάτι άλλο, δεν θα ετόνιζε τούτο ισχυρά το εντελώς αδύνατον του άλλου πράγματος; Έτσι ο Ιησούς παρουσίασε έντονα το γεγονός ότι οι πλούσιοι που δεν θα ήθελαν να παραιτηθούν από τα πλούτη των, δεν θα εισήρχοντο στη βασιλεία. Παρόμοια, τα Σόδομα δεν μπόρεσαν να βαστάσουν την ημέρα της κρίσεώς των, είχαν τελείως αποτύχει, και οι Ιουδαίοι ήξεραν ότι η τελική των τύχη ήταν σφραγισμένη. Η γνώμη των για τα Σόδομα ήταν η χειρότερη που θα μπορούσε να είναι. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς τούς έλεγε ότι θα ήταν ελαφρότερη η τιμωρία για τα εντελώς διεφθαρμένα Σόδομα παρά γι’ αυτές τις Ιουδαϊκές πόλεις, εννόησαν το ισχυρό σημείο που τους ετόνιζε.

17. Γιατί θα ήταν περιττό να αναστήση τον Ιουδαϊκό κλήρο, τους Ιουδαίους ακολούθους των, και τους Εθνικούς προσηλύτους των;

¹⁷ Οι Ιουδαϊκές αυτές πόλεις είχαν ακούσει την προειδοποίησι και είχαν ιδεί ισχυρά έργα· είχαν τη δίκαιη δοκιμή της κρίσεως των και με την απόφασί τους έδειξαν ότι ήσαν άξιες αιωνίου καταστροφής. (Ματθαίος 10:5-15· Λουκάς 10:8-10 Ιωάννης 12:37) Με το να βλέπουν θαυματουργικές θεραπείες να εκτελούνται με τη δύναμι του αγίου πνεύματος και όμως ν’ αρνούνται να δεχθούν το άγγελμα, οι κάτοικοι αυτών των πόλεων αμάρταναν εναντίον του αγίου πνεύματος, διέπρατταν, δηλαδή, την ασυγχώρητη αμαρτία που είναι αξία του δευτέρου θανάτου. Κατέτασσαν τον εαυτό τους παράπλευρα στους Φαρισαίους που είδαν τον Ιησούν να θεραπεύη έναν άνθρωπο κατειλημμένο από δαιμόνιο, αλλά αρνήθηκαν να δεχθούν αυτή τη φανερή ενέργεια του αγίου πνεύματος. Για τούτο ο Ιησούς τούς είπε ότι ποτέ δεν θα είχαν συγχώρησι, ούτε στο παρόν σύστημα πραγμάτων ούτε στο επόμενο, στον νέο κόσμο. Αφού εκρίθησαν δυσμενώς και ήσαν ασυγχώρητοι και στον παλαιό και στον νέο κόσμο, θα ήταν περιττό να τους αναστήση στη χιλιετηρίδα. Ο Ιησούς απήγγειλε καταδίκη εναντίον των; «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» Αν οι τυφλοί θρησκευτικοί ηγέται επρόκειτο να παν εκεί, το ίδιο θα συνέβαινε και με τους τυφλούς Ιουδαίους ακολούθους των. Και όταν οι ψευδείς θρησκευτικοί ηγέται προσηλύτιζαν κάποιον εθνικόν, δεν τον έφερναν στην αληθινή λατρεία που θα τον εκαθάριζε από τις περασμένες αμαρτίες του απέναντι του Θεού, αλλ’ απλώς προσέθεταν στις περασμένες αμαρτίες του τη θρησκευτική αμαρτωλότητα και υποκρισία που του εδίδασκαν, διπλασιάζοντας το βάρος της ενοχής του. Έτσι ο προσήλυτος γινόταν δυο φορές «υιός της γεέννης» από ό,τι ήσαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.—Ματθαίος 12:22-32· 15:14· 23:15, 33.

18. Γιατί είναι παράλογο να υποστηρίξωμε ότι το Ματθαίος 12:41, 42 σημαίνει ανάστασι για τους Ιουδαίους εκείνους;

¹⁸ Ούτε τα παρακάτω λόγια του Ιησού αρνούνται το γεγονός ότι η ημέρα της κρίσεως για τον φυσικόν Ισραήλ ήταν προ δεκαεννέα αιώνων: «Άνδρες Νινευίται θέλουσιν αναστηθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλουσι κατακρίνει αυτήν· διότι μετενόησαν εις το κήρυγμα του Ιωνά· και ιδού, πλειότερον του Ιωνά είναι εδώ. Η βασίλισσα του Νότου θέλει σηκωθή εν τη κρίσει μετά της γενεάς ταύτης, και θέλει κατακρίνει αυτήν· διότι ήλθεν εκ των περάτων της γης δια να ακούση την σοφίαν του Σολομώντος· και ιδού, πλειότερον του Σολομώντος είναι εδώ.» (Ματθαίος 12:41, 42· Λουκάς 11:31, 32) Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Νινευίτες και η βασίλισσα του Νότου θα αντιμετωπίσουν τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού στην περίοδο κρίσεως της χιλιετηρίδος. Γιατί αυτό; απλώς για να καταδικάσουν τους Ιουδαίους εκείνους, και μάλιστα για κάτι που έκαμαν στην προηγούμενη ύπαρξί τους; Στη χιλιετηρίδα τα άτομα θα κρίνωνται με βάσι εκείνο που θα κάνουν τότε και όχι εκείνο που έκαναν σε μια προηγούμενη ύπαρξι. Εν τούτοις, αυτοί οι Ιουδαίοι κρίνονται δυσμενώς και καταδικάζονται διότι πριν από δεκαεννέα αιώνες, στη διάρκεια της ζωής των τότε, κατά την περίοδο της κρίσεώς των, απέρριψαν ένα μεγαλύτερον από τον Ιωνά και μεγαλύτερον από τον Σολομώντα, δηλαδή, τον Μεσσίαν Χυιστόν. Δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία σε μια δεύτερη περίοδο κρίσεως, στη χιλιετηρίδα.

19. Τι σημαίνουν τα λόγια εκείνα του Ιησού;

¹⁹ Εκείνο που εννοούσε ο Ιησούς ήταν ότι οι Ιουδαίοι της εποχής του κατεδικάζοντο από το παράδειγμα των Νινευιτών που μετενόησαν, παράδειγμα που ήταν γραμμένο στις Εβραϊκές Γραφές και το αντιμετώπιζαν οι Ιουδαίοι εκείνοι στη διάρκεια της περιόδου της κρίσεως των τότε. Με τον ίδιο τρόπο το ιστορικό της βασιλίσσης του νότου έστεκε για ν’ αντιμετωπίση τους αμετανοήτους Ιουδαίους. Οι Εθνικοί εκείνοι επρόσεξαν απλούς ανθρώπους όπως ήταν ο Ιωνάς και ο Σολομών· το υπό διαθήκην έθνος των Ιουδαίων δεν ήθελε να προσέξη ούτε και τον Μεσσία του ακόμη. Προτού τελειώση η περίοδος της κρίσεώς των, οι Ιουδαίοι εκείνοι αντιμετώπισαν κατά γράμμα Εθνικούς σαν τους Νινευίτες και τη βασίλισσα του νότου, Εθνικούς της εποχής των οι οποίοι μετενόησαν και έγιναν μέρος της νύμφης του Χριστού. Οι Ιουδαίοι έκριναν τους εαυτούς των αναξίους ζωής. (Πράξεις 13:44-50) Ο Άβελ δεν χρειαζόταν να είναι ζωντανός για να κράζη το αίμα του από τη γη προς καταδίκην του Κάιν, η δε πορεία της ακεραιότητός του και η αναγραφή της μιλεί, έστω και αν ο Άβελ είναι νεκρός. (Γένεσις 4:10· Εβραίους 11:4) Όμοια, η πορεία των Νινευιτών και της Βασιλίσσης του νότου, και η αναγραφή της, μπορούσαν να εγερθούν και να μιλήσουν προς καταδίκην των Ιουδαίων στη διάρκεια της τότε περιόδου της κρίσεώς των.

20. Γιατί το Ιωάννης 12:47-49 δεν αναιρεί το ότι ήταν μια περίοδος κρίσεως για τους Ιουδαίους τότε; και γιατί μπορούσε ο Ιησούς να μιλή για την κρίσι ως μέλλουσα;

²⁰ Μερικοί, για να υποστηρίξουν ότι ο καιρός εκείνος δεν ήταν περίοδος κρίσεως για τους Ιουδαίους, παραθέτουν τα εξής λόγια του Ιησού: «Και εάν τις ακούση τους λόγους μου, και δεν πιστεύση, εγώ δεν κρίνω αυτόν· διότι δεν ήλθον δια να κρίνω τον κόσμον, αλλά δια να σώσω τον κόσμον. Ο αθετών εμέ, και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν· ο λόγος τον οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι εγώ απ’ εμαυτού δεν ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με Πατήρ, αυτός μοι έδωκεν εντολήν, τι να είπω, και τι να λαλήσω.» (Ιωάννης 12:47-49) Δεν ήταν τότε περίοδος κρίσεως για τον κόσμο, αλλά ήταν όμως για τους Ιουδαίους. Ο Ιησούς δεν χρειαζόταν να κρίνη ούτε κι αυτούς. Αυτό το έκαναν τα λόγια που έλεγε, και αυτά δεν ήσαν δικά του, αλλά του Θεού. Έφερναν διαφώτισι και ευθύνη, και η αντίδρασις των Ιουδαίων σ’ αυτά, έδειχνε τη θέσι τους όσον αφορά τον Μεσσία και τη στάσι τους στην κρίσι. (Δευτερονόμιον 18:18, 19· Ιωάννης 3:18-21· Εβραίους 4:12) Οι περικοπές που εξετάσαμε δίνουν την εντύπωσι πώς η κρίσις των Ιουδαίων είναι μέλλουσα και η τελευταία λέγει γι’ αυτούς ότι κρίνονται «εν τη εσχάτη ημέρα». Όταν ο Ιησούς μιλούσε για την κρίσι των Ιουδαίων στην εποχή του, το κύριον μέρος τής περιόδου αυτής ήταν μέλλον, μόλις άρχιζε όταν αυτός μιλούσε. Οι έσχατες ημέρες της περιόδου αυτής δεν ήλθαν παρά στο 70 μ.Χ., σχεδόν σαράντα χρόνια αργότερα. Τότε ακριβώς η περίοδος κρίσεως του έθνους του φυσικού Ισραήλ έφθασε στο αποκορυφωτικό τέλος της, όταν ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Τίτο για να εκτελέση τις κρίσεις που είχαν επισωρευθή κατά τα περασμένα σαράντα χρόνια.

21. Πώς οι πόλεις της Γαλιλαίας που κατεδίκασε ο Ιησούς ήλθαν κάτω από την εκτέλεσι της κρίσεως το 70 μ.Χ.;

²¹ Τώρα μερικοί θα αντιτείνουν λέγοντας ότι αυτή η συμφορά επέπεσε μόνο στους Ιουδαίους εκείνους που ήσαν στην Ιερουσαλήμ, όπου ο Τίτος έστησε πολιορκία. Θα ερωτήσουν, Ποια κρίσις ήλθε εναντίον των άλλων Ιουδαϊκών πόλεων, όπως των πόλεων εκείνων της Γαλιλαίας, της Χοραζίν και της Βηθσαϊδά και της Καπερναούμ, εναντίον των οποίων ο Ιησούς απήγγειλε ουαί; Αυτοί που υποβάλλουν τέτοιες ερωτήσεις, δεν έχουν γνώσι της ιστορίας. Οι Ρωμαϊκές λεγεώνες εσάρωσαν τη Γαλιλαία, απ’ άκρη σ’ άκρη με τέτοια καταστρεπτικότητα, ώστε ο Ιώσηπος γράφει: «Η Γαλιλαία εγέμισε όλη από φωτιά και αίμα· ούτε εξαιρέθηκε από οποιοδήποτε είδος αθλιότητος ή συμφοράς,» Ειδικώτερα, όταν η ημέρα της κρίσεως έπληξε τη Χοραζίν και τη Βηθσαϊδά και την Καπερναούμ δεν ήταν καθόλου ανεκτή από αυτές τις πόλεις. Έπαυσαν να υπάρχουν και κανείς δεν ξέρει θετικά ούτε ακόμη που βρίσκονταν, αλλά αυτό αποτελεί ένα αμφισβητούμενο ζήτημα. Πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι η τελική πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο άρχισε τον καιρό του Πάσχα του 70 μ.Χ., και επομένως συνελήφθησαν στην πόλι μαζί με τους τακτικούς κατοίκους και Ιουδαίοι από όλη την Παλαιστίνη που ενέμεναν ακόμη στο Μωσαϊκό Νόμο απορρίπτοντας τον Μεσσία και τη νέα διαθήκη. Μεταξύ αυτών θα ήσαν πολλοί κάτοικοι της Χοραζίν, της Βηθσαϊδά και της Καπερναούμ.

22. Πώς η Ιουδαϊκή περίοδος κρίσεως ήταν μια μικρογραφική εκπλήρωσις του Ματθαίος 24; Πώς ο καιρός μας είναι η μεγαλύτερη εκπλήρωσις;

²² Στην εποχή του Ιησού το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων εισήλθε στον «καιρό του τέλους» του, ιδιαίτερα μετά τον θάνατό του επάνω στο ξύλο και την προσήλωσι του Νόμου από τον Ιεχωβά επάνω στο ξύλο για την ακύρωσι της ισχύος και λειτουργίας του. Αλλά το πραγματικό τέλος της υπηρεσίας του ναού και του ιερατείου του και των θυσιών του δεν ήλθε παρά στο 70 μ.Χ. Τότε επήλθε το πλήρες τέλος του, μολονότι η υπηρεσία του ναού δεν ήταν πια αποτελεσματική εν σχέσει με τον Θεό αμέσως μετά τον θάνατο, την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού. Αυτός ήταν ο «καιρός του τέλους» του έθνους του φυσικού Ισραήλ, και όταν ήλθε η πτώσις της Ιερουσαλήμ, εξετελέσθη οριστική κρίσις εναντίον εκείνων που δεν είχαν προσέξει τους προειδοποιητικούς λόγους του Ιησού να φύγουν στα όρη. Τότε επετελέσθη μια μερική και μικρογραφική εκπλήρωσις της περίφημης προφητείας του Ιησού που περιέχεται στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου. Μεγαλύτερη και τελεία εκπλήρωσις έρχεται στην εποχή μας, είναι τώρα εν προόδου. Ο κόσμος του Σατανά εισήλθε στον «καιρόν του τέλους» του το έτος 1914 μ.Χ. Τότε η άδειά του και η εξουσία του να κυβερνά ετελείωσε όσον αφορά τον Ιεχωβά, μολονότι ο κόσμος αυτός παραμένει για λίγον καιρό, έως το πλήρες τέλος του, όπως ακριβώς παρέμεινε και το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων. Αυτό το παρόν σατανικό σύστημα πραγμάτων βρίσκεται στην περίοδο της κρίσεώς του, και θα έλθη εκτέλεσις σ’ αυτή τη γενεά, στον Αρμαγεδδώνα. Αυτή η εκτέλεσις κρίσεως εναντίον εθνών και ατόμων θα είναι εξίσου τελική όσο και οι εκτελέσεις που έγιναν κατά το τέλος των τυπικών περιόδων κρίσεως των περασμένων καιρών, όπως του κατακλυσμού του Νώε, της πυρίνης βροχής επάνω στα Σόδομα και Γόμορρα, και της καταστροφής που επήλθε στον φυσικόν Ισραήλ κατά το 70 μ.Χ.

[Υποσημειώσεις]