Πώς η Ουράνια Ηγεσία Κατευθύνει μια Επίγεια Εκκλησία

ΟΤΑΝ ο Χριστός Ιησούς πέθανε, ανεστήθη και ανελήφθη στον ουρανό, ποιος ανέλαβε την ηγεσία του σώματος των μαθητών στη γη;

Κανένας άνθρωπος δεν την ανέλαβε. Ο Ιησούς είχε πει προηγουμένως στους μαθητάς του ότι δεν έπρεπε να ονομάζωνται «καθηγηταί, διότι εις είναι ο καθηγητής σας (ο Ηγέτης σας), ο Χριστός.» (Ματθ. 23:10) Μολονότι ‘κάθησε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς,’ ο Χριστός Ιησούς έγινε ‘κεφαλή υπέρ πάντων εις την εκκλησίαν.’ «Αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας.»—Εφεσ. 1:20, 22· Κολ. 1:18.

Αλλά πώς μπορούσε ο Χριστός Ιησούς ν’ ασκή καθήκοντα από τον ουρανό; Μήπως έστελνε τακτικά μηνύματα με αγγέλους; Αν όχι, δεν θα υπήρχε ανάγκη κάποιου ανθρώπου, όπως ο Πέτρος, για να υπηρετή ως ο κυριώτερος εκπρόσωπος του, αναπληρωτής (αντικαταστάτης) στη γη;

Το υπόμνημα της Γραφής δείχνει ότι, μολονότι αγγελικοί αγγελιοφόροι έφεραν μερικές φορές οδηγίες στη Νεαρή Χριστιανική εκκλησία, αυτό δεν ήταν το κυριώτερο μέσον της ασκήσεως ηγεσίας από τον Ιησού. Και, μολονότι ωρισμένοι από τους αποστόλους και μαθητάς του Ιησού είχαν διορισθή για να διακονούν τους αδελφούς των μ’ ένα ειδικό τρόπο, όπως ο Παύλος, Πέτρος και άλλοι, ωστόσο κανένα άτομο δεν είχε διορισθή για να επιβλέπη την εκκλησία σε μια παγγήινη κλίμακα.

Αλλά δεν παρουσιαζόταν ο Πέτρος με εξέχοντα τρόπο στις εκκλησιαστικές υποθέσεις και πριν και στη διάρκεια και ύστερ’ από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.; Ναι, εκείνος είχε εισηγηθή το ζήτημα της αντικαταστάσεως του απίστου Ιούδα, παρουσιάζοντας Γραφικούς λόγους γι’ αυτό μπροστά στους συνηγμένους μαθητάς. Ιδιαίτερα εξέχων ήταν στην Πεντηκοστή, και αργότερα ενήργησε περισσότερο από μια φορά ως εκπρόσωπος των μαθητών (μερικές φορές μαζί με τον Ιωάννη) και προφανώς είχε προεδρεύσει σε μερικές συνελεύσεις. (Πράξ. 1:15-22· 2:14, 37· 4:8-20· 5:1-9, 27-32) Μήπως αυτό όμως τον έκαμε ορατή κεφαλή της εκκλησίας; Αυτός διώριζε και διηύθυνε όλους τους άλλους αποστόλους και μαθητάς σ’ όλη τη γη;

Όχι, δεν συνέβαινε αυτό. Παραδείγματος χάριν, δεν ήταν ο Πέτρος εκείνος που εξέλεξε τον αντικαταστάτη του Ιούδα για το σώμα των αποστόλων. Η συνέλευσις είχε εκλέξει δύο υποψηφίους, και ο Ιεχωβά Θεός έδειξε έπειτα την εκλογή του. (Πράξ. 1:23-26) Τα χρήματα που συνεισέφεραν δεν τα παρέδιδαν στον Πέτρο αλλά τα έθεταν «εις τους πόδας των αποστόλων.» (Πράξ. 4:34-37· 5:1, 2) Όταν ένα σοβαρό πρόβλημα απείλησε διαίρεσι μέσα στην εκκλησία, το σώμα των αποστόλων έκαμε διορισμούς ανδρών για να λύσουν αυτή τη δυσκολία. (Πράξ. 6:1-6) Και όταν το ευαγγελιστικό έργο του Φιλίππου στη Σαμάρεια παρήγαγε πολλούς μαθητάς, η αφήγησις στα εδάφια Πράξεις 8:14, 15 μας λέγει: «Ακούσαντες δε οι απόστολοι οι εν Ιεροσολύμοις ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον λόγον του Θεού, απέστειλαν προς αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννην· οίτινες καταβάντες προσηυχήθησαν περί αυτών, διά να λάβωσι πνεύμα άγιον.» Έτσι ο Πέτρος δεν ενήργησε μονομερώς, ως «άρχων των αποστόλων,» αλλά και αυτός ο ίδιος ελάμβανε διορισμό και κατεύθυνσι από το αποστολικό σώμα. Υπηρέτησε ως εκπρόσωπός των σ’ αυτόν τον διορισμό.

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Χριστός Ιησούς είχε υποσχεθή στους μαθητάς του ότι, θα τους έστελνε ένα «παράκλητον.» Ήταν αυτός κάποιος άνθρωπος; Όχι, αλλ’ ήταν το άγιο πνεύμα ή η ενεργός δύναμις του Θεού, που θα τους έκανε ικανούς να θυμηθούν όσα είχε πει και είχε κάμει και που θα τους ωδηγούσε σε όλη την αλήθεια. (Ιωάν. 14:16, 17, 26· 15:26· 16:13) θα τους έδινε δύναμι για να μπορέσουν να εκπληρώσουν τη διωρισμένη διακονία τους. (Πράξ. 1:4, 5, 8) «Αυτή η υπόσχεσις εκπληρώθηκε, ιδιαίτερα από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. και έπειτα. Ως επίσκοπος της Χριστιανικής εκκλησίας, ο Ιησούς χρησιμοποίησε το πνεύμα του Θεού μ’ ένα κυβερνητικό τρόπο, που κατηύθυνε στην εκλογή ανθρώπων για ειδικές αποστολές και για επισκόπησι των τοπικών εκκλησιών. (Πράξ. 13:2-4· 20:28) Μ’ αυτό έδειχνε σ’ αυτούς πού να συγκεντρώσουν τις διακονικές των προσπάθειες για το κήρυγμα του ευαγγελίου άλλοτε με το να τους ωθή προς τα εμπρός και άλλοτε να τους περιορίζη. (Πράξ. 16:6-10· 20:22) Ήταν όλ’ αυτό κάτι το αυτόματο χωρίς καμμιά προσπάθεια εκ μέρους των; Όχι, μολονότι το πνεύμα εκείνο μπορούσε να υπάρχη στον καθένα ως «χάρισμα» του Θεού, την Πεντηκοστή έπρεπε να βαπτισθούν και να θέσουν οι απόστολοι τα χέρια των επάνω σ’ αυτούς κατόπιν. Ύστερ’ από το βάπτισμα με το άγιο πνεύμα, εκείνοι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί επιθυμούσαν να παράγουν τους καρπούς του αγίου πνεύματος κι’ έτσι μπορούσαν να παρακαλούν τον ουράνιο Πατέρα τους για το πνεύμα και ειλικρινά να ζητούν να το λάβουν.—Πράξ. 2:38· Λουκ. 11:9-13.

Αλλά το να έχουν την κατεύθυνσι του Χριστού μέσω του αγίου πνεύματος απαιτούσε κάτι περισσότερο. Απαιτούσε συνεχή αναγνώρισι της κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού και υποταγή σ’ αυτήν. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος στο Ιουδαϊκό ανώτατο δικαστήριο ή Σάχενδριν, ο Θεός δίνει το άγιο πνεύμα του μόνο «εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:32) Αυτό απαιτεί επίσης αναγνώρισι της ηγεσίας του κεχρισμένου του Θεού, του Κυρίου Ιησού, όπως φαίνεται στην περίπτωσι μερικών μαθητών της Εφέσου οι οποίοι δεν είχαν λάβει το άγιο πνεύμα ωσότου «εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού.» (Πράξ. 19:1-6) Αυτό υπονοούσε επίσης ολοκάρδια προσκόλλησι στον Λόγο του Θεού, που είχε κηρύξει ο Ιησούς στους μαθητάς του και στον οποίο τους είχε διδάξει να δώσουν αμέριστη εμπιστοσύνη. Το να παραλείψουν ν’ αφήσουν αυτόν τον Λόγο να κυβερνά τη ζωή τους και τις αποφάσεις τους θα εσήμαινε ότι ανθίστανται στο άγιο πνεύμα. (Πράξ. 7:51-53· 1 Θεσσ. 4:8) Αλλά το να επωφελούνται ειλικρινά και ταπεινά απ’ αυτές τις θείες προμήθειες, το πνεύμα και τον Λόγο του Θεού, οι μαθηταί θα παρέμεναν ενωμένοι με την Κεφαλή, τον Χριστό Ιησού, και θα παρέμεναν στην αγάπη του.—Ιωάν. 17:6, 20, 21· 15:7, 10.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΕΩΣ

Ο Ιησούς παρωμοίασε τους μαθητάς του ως άτομα με κλάδους ενωμένους σ’ αυτόν ως ‘την αληθινή άμπελον.’ (Ιωάν. 15:1-5) Εφόσον αληθεύει για τους Χριστιανούς ότι «κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός,» μήπως, αυτό σημαίνει ότι κάθε Χριστιανός μπορεί να διατηρήση μια χωριστή ανεξάρτητη σχέσι με τον Χριστό Ιησού ως την Κεφαλή του, χωριστά από το υπόλοιπο των αληθινών μαθητών του Ιησού; (1 Κορ. 11:3) Καθόλου. Όπως έγραφε ο απόστολος Παύλος: «Η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα.» (Κολ. 3:15) Την ενότητά μας με τον Χριστό Ιησού την δειχνομε «σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Εν σώμα και εν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και διά πάντων, και εν πάσιν υμίν.» (Εφεσ. 4:3-6) Έτσι ο Χριστός Ιησούς εκφράζει την ηγετική του ιδιότητα σε άτομα μέσω μιας όμοιας με σώμα εκκλησιαστικής διευθετήσεως. Ο αποχωρισμός απ’ αυτήν θα εσήμαινε απόρριψι της ηγεσίας του. Θα απεδείκνυε ή ότι ένα άτομο αμφιβάλλει για την ικανότητα του Χριστού να ελέγχη ως Κεφαλή το σώμα ή ότι ήταν δυσαρεστημένος με τον τρόπο που το έπραττε.

Όπως ακριβώς ο Θεός μπορούσε να λέγη για τον κατά σάρκα Ισραήλ, η Χριστιανική εκκλησία, έγινε η τάξις του συνθέτου «δούλου.» (Ησ. 41:8, 9· 43:10) Ο Χριστός Ιησούς τον περιέγραψε ως τον πιστόν και φρόνιμον δούλον» ή «οικονόμον.» Και μολονότι, στη δευτέρα παρουσία του, άτομα μπορεί ν’ αποδεικνύονταν ‘πιστά εις τα ολίγα,’ υπεσχέθη ότι αυτήν την τάξι του δούλου του των κεχρισμένων Χριστιανών θα τον καθιστούσε «επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47· Λουκ. 12:42· Ματθ. 25:21, 23) Πώς ο πνευματικός Ισραήλ θα έκανε την υπηρεσία του ως οικονόμου επάνω σ’ όλα τα επίγεια συμφέροντα του Χριστού;

Μπορούμε να εκτιμήσωμε πώς γίνεται αυτό με το να θυμούμεθα τον τρόπο με τον οποίον η ηγεσία του Χριστού διεξήγετο τον πρώτο αιώνα επάνω στην Χριστιανική εκκλησία. Όπως είδαμε, οι απόστολοι φυσικά υπηρετούσαν ως ένα κυβερνών σώμα και αργότερα ενώθηκαν μαζί τους και άλλοι οι οποίοι είχαν τα προσόντα των «πρεσβυτέρων» στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Σε μια πολύ σαφή εικόνα που έχομε μιας από τις συναθροίσεις τους, η δύναμις του πνεύματος και του Λόγου του Θεού στην καθοδήγησί τους για τη λήψι αποφάσεων είναι πολύ καταφανής. Μολονότι η συνάθροισις, που έγινε για να συζητήση το ζήτημα της περιτομής, άρχισε με μεγάλη διαφορά γνωμών, εκείνες οι δύο δυνάμεις, το πνεύμα και ο Λόγος του Θεού, ωδήγησαν τους μαθητάς σ’ ένα ομόφωνο συμπέρασμα.

Πρώτος ο απόστολος Πέτρος είπε ότι το πνεύμα είχε δοθή και σε απεριτμήτους ανθρώπους των εθνών. Κατόπιν ο Παύλος και ο Βαρνάβας έδωσαν μαρτυρία για τη λειτουργία του πνεύματος στη διακονία τους ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τελικά ο Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, που η καλή μνήμη που είχε των Γραφών χωρίς αμφιβολία βοηθήθηκε από το άγιο πνεύμα, κατηύθυνε την προσοχή στη θεόπνευστη προφητεία η οποία προέλεγε ότι και σε ανθρώπους των εθνών επρόκειτο να καλήται το όνομα του Θεού. Θα ήταν εύκολο να προχωρήσουν οι μαθηταί σύμφωνα με το παρελθόν, με τον ‘τρόπο που συνέβαιναν τα πράγματα προηγουμένως,’ όπως θα λέγαμε. Αλλ’ όλη η ώθησις και η οδηγία του πνεύματος και του Λόγου του Θεού έδειχναν τη μία κατεύθυνσι, που απαιτούσε την αναπροσαρμογή του τρόπου της σκέψεως των. Όταν ο Ιάκωβος παρουσίασε μια απόφασι που τακτοποιούσε το ζήτημα, υιοθετήθηκε έτσι με πλήρη συμφωνία. Είχε ασκήσει ηγεσία ο Χριστός μέσω του αγίου πνεύματος; Αυτό το σώμα εγνώριζε ότι αυτό συνέβαινε, και στην επιστολή τους που εξέθεταν την απόφασί τους είπαν: «Εφάνη [εν πρώτοις] εύλογον εις το άγιον πνεύμα και [δεύτερον] εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων.»—Πράξ. 15:1-29.

Αυτή η επιστολή εστάλη τότε στις Χριστιανικές εκκλησίες γενικά από ανθρώπους που αντιπροσώπευαν το κυβερνών σώμα της Ιερουσαλήμ. Οι εκκλησίες το εξετίμησαν αυτό και εδέχθησαν αυτή την απόφασι κι’ έτσι απέδειξαν ότι ειλικρινά αναγνώριζαν την ηγεσία του Χριστού Ιησού. Αυτό έφερε σ’ αυτούς πλούσιες ευλογίες, σταθερότητα στην πίστι και αύξησι.—Πράξ. 15:22, 30, 31· 16:4, 5.

Σεις ωφελείσθε από την ηγεσία του Υιού του Θεού; Ποια εκκλησία σήμερα δείχνει την προσκόλλησί της στο Λόγο του Θεού και την υποταγή της στην κατεύθυνσι του πνεύματός του που αποδεικνύει την ηγεσία του; Γιατί να μην ερευνήσετε την απόδειξι τούτου που βρίσκεται ανάμεσα στη Χριστιανική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά;