‘Φώτα του Κόσμου’ επί 1.900 Χρόνια
ΠΟΙΟΣ όμιλος ανθρώπων διεφώτισε τον κόσμο;
Οι επιστήμονες, λέγουν μερικοί. Γράφτηκαν βιβλία που εκθέτουν την ιστορία της βαθμιαίας αποκαλύψεως των μυστηρίων της «φύσεως» από την επιστήμη και οι αποκαλύψεις των έφεραν διαφώτισι από μερικές απόψεις. Γνωρίζομε περισσότερα για τη δομή των πραγμάτων—το σύμπαν, το σώμα του ανθρώπου, το άτομο, Έχομε περισσότερες «ανέσεις,» ταχύτερες επικοινωνίες και μεταφορές.
Αλλ’ έχομε και την ατομική βόμβα, τα όπλα του χημικού και βιολογικού πολέμου. Έχομε μια κοινωνία οικοδομημένη πάνω σε μια οικονομία που θα κατέρρεε χωρίς μερικές πηγές ενεργείας για τον ηλεκτρισμό, τα ταξίδια, τις μεταφορές. Έχομε ένα μολυσμένο και ερημωμένο φυσικό περιβάλλον, διότι ο άνθρωπος δεν έχει αληθινή διαφώτισι για να χρησιμοποιήση τις ανακαλύψεις μ’ ένα τρόπο που ωφελεί όλη την ανθρωπότητα.
Θα μπορούσε πολύ καλά να τεθή το ερώτημα, Είναι ο πληθυσμός του κόσμου πιο ευτυχής εξ αιτίας των «προόδων» της επιστήμης κάτω από ανθρώπινη διακυβέρνησι;
Τι θα λεχθή για τη θρησκεία; Οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» ανέλαβαν την ηγεσία για να είναι «φως,» επειδή οι ηγέται του προεξέχουν μεταξύ των ‘φώτων’ του κόσμου τούτου. Δίνουν, όμως, κάποια πραγματική καθοδήγησι στους ανθρώπους ή στις κυβερνήσεις στον παρόντα καιρό που υπάρχουν προβλήματα παντού; Έφεραν τους ανθρώπους πλησιέστερα στον Θεό και στις θεοειδείς ιδιότητες της αγάπης και της ειρήνης;
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ‘ΦΩΤΑ’;
Τι εννοούσε ο Ιησούς, λοιπόν, όταν είπε σ’ εκείνους που πρόσεχαν τα λόγια του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου»; (Ματθ. 5:14) Οι απόστολοι και οι μαθηταί του ήσαν βέβαια τα ‘φώτα’ στη διάρκεια του πρώτου αιώνος. Άλλα ποιοι θ’ ακολουθούσαν μετά απ’ αυτούς ως ‘φώτα’; Εκείνοι που θ’ ακολουθούσαν το παράδειγμα του Ιησού και των αποστόλων του. Αυτοί θα έδιναν στους ανθρώπους φως για να κατανοήσουν τον Θεό και τους σκοπούς του. Θα έφερναν τους ανθρώπους πλησιέστερα στον Θεό. Η αποστολή τους δεν ήταν να μεταστρέψουν όλον τον κόσμο. Αλλά το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού που εκήρυτταν θα έφερνε ειρήνη σ’ εκείνους που το άκουαν με υπακοή, και θα τους έκανε να μπορούν να διάγουν ευτυχισμένη ζωή τώρα, με πλήρη ευτυχία στο μέλλον γι’ αυτούς και για την ανθρωπότητα κάτω απ’ αυτή τη διακυβέρνησι της βασιλείας. Αυτοί οι φωτοφόροι θα είχαν οι ίδιοι ένα σκοπό στη ζωή και θα έδιναν σκοπό στη ζωή εκείνων που άκουαν το άγγελμά τους.
Στην παραβολή του σίτου και των ζιζανίων ο Ιησούς ετόνισε ότι θα υπήρχαν μερικοί στο πέρασμα των αιώνων οι οποίοι θα ζούσαν ως αληθινοί Χριστιανοί. Αυτοί δεν θα ήσαν οι εξέχοντες άνδρες του κόσμου. (1 Κορ. 1:26-28) Θα υπηρετούσαν τον αληθινό Θεό, ενώ συγχρόνως θα υπήρχε σωρεία ψευδοχριστιανών που θα προέβαλαν ως ‘φώτα.’—Ματθ. 13:36-42.
Αυτές οι δύο τάξεις, είπε ο Ιησούς, θα εξακολουθούσαν να μη διακρίνωνται καθαρά η μια από την άλλη ως τον καιρό του «θερισμού,» ο οποίος είναι «η συντέλεια του αιώνος.» Τότε θα εγίνετο ένας ευδιάκριτος χωρισμός. «Τότε,» είπε, «οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει, ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.»—Ματθ. 13:43.
Στη διάρκεια της μακράς αυτής περιόδου που υπερβαίνει τα 1.900 χρόνια από την ανάληψι του Χριστού στον ουρανό, ο Θεός υπήρξε πολύ εκλεκτικός. Δεν προσπαθούσε να σώση τον κόσμο. Η σωτηρία όλης της ανθρωπότητος που θα ανταπεκρίνετο ευπειθώς στις εντολές του Θεού θα εκπληρωθή στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού επί γης. Στη διάρκεια της περασμένης περιόδου των 1.900 ετών ο Θεός εξέλεγε εκείνους που θα είναι βασιλείς και ιερείς με τον Χριστό και οι οποίοι θα κυβερνούν στη διάρκεια των χιλίων ετών για να φέρουν ευλογίες στο ανθρώπινο γένος. Αυτό το βασιλικό κυβερνών σώμα θα είναι ένας ουράνιος όμιλος και περιορίζεται σε 144.000 άτομα. (Αποκάλ. 7:1-8· 14:1-4· 20:4, 6) Για να εκλεγούν αυτοί από το ανθρώπινο γένος σε μια περίοδο 1.900 ετών ασφαλώς χρειάσθηκε επιλογή. Αυτοί που εξελέγησαν στη διάρκεια αυτών των 1.900 ετών υπηρέτησαν ως φώτα σ’ εκείνους που άκουσαν με κατανόησι και των οποίων οι καρδιές έντονα επιθυμούσαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά Θεό. Αυτοί που κατενόησαν επίσης έγιναν μέλη αυτού του εκλεκτού ομίλου.
Η παραβολή των «δέκα παρθένων» δείχνει την πορεία αυτών οι οποίοι αληθινά υπήρξαν «το φως του κόσμου.» Αυτοί ήσαν εκείνοι που δέχθηκαν την υποχρέωσι να κάμουν όπως ο Ιησούς είπε: «Ούτως ας λάμψη, το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:16) Γίνεται φανερό λοιπόν ποιοι είναι οι «δέκα παρθένοι» της παραβολής του κατά Ματθαίον 25:1-12.
Αι «παρθένοι» που είναι δέκα, αριθμός που παριστάνει τελειότητα επιγείων πραγμάτων, συμβολίζουν, ως τάξις, όλους τους Χριστιανούς που προορίζονται ή που ομολογούν ότι προορίζονται για την ουράνια βασιλεία σε συγκληρονομία με τον Ιησού Χριστό. Η παραβολή άρχισε να έχη την εκπλήρωσί της στην Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Πώς; Τότε αναγεννήθηκαν πνευματικώς οι πρώτοι απ’ αυτούς και ετέθησαν σε θέσι να γίνουν ‘κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού’—Ρωμ. 8:17.
Αυτοί είναι πνευματικοί υιοί, αλλά στην παραβολή παριστάνονται ως παρθένοι. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί προορίζονται, ως όμιλος ή σώμα, να είναι η «νύμφη» του μεγάλου Νυμφίου, Ιησού Χριστού. (Ιωάν. 3:28-30· Αποκάλ. 19:7-9· 21:9-11· Εφεσ. 5:23-27· παράβαλε με Ματθαίον 22:1-14.) Η εκπλήρωσις της παραβολής συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια των 1.900 ετών, ως τον θερισμό και μέσα απ’ αυτόν.
Υπήρχαν πέντε «φρόνιμοι» παρθένοι και πέντε «μωραί.» Το ότι υπήρχε ο ίδιος αριθμός σε κάθε τάξι δείχνει ότι όλοι όσοι ξεκίνησαν είχαν την ίδια ευκαιρία και ότι δεν θα υπήρχαν κατ’ ανάγκην περισσότεροι από το ένα είδος ή από το άλλο. Το γεγονός, όμως, ότι οι πέντε ήσαν «μωραί» δείχνει ότι όλοι όσοι ξεκίνησαν ως «παρθένοι» δεν θα απεδεικνύοντο τελικά άξιοι να γίνουν δεκτοί στο «δείπνον του γάμου του Αρνίου.»—Λουκ. 12:35-38.
ΟΙ «ΛΑΜΠΑΔΕΣ» ΚΑΙ ΤΟ «ΕΛΑΙΟΝ»
Οι παρθένες είχαν λαμπάδες, δηλαδή λυχνίες (όπως ήταν έθιμο στους αρχαίους εκείνους γάμους). Εγνώριζαν όλες ότι θα έπρεπε αυτές οι λυχνίες να είναι αναμμένες ως το τέλος της γαμήλιου πομπής, για πιστοποίησι της ταυτότητός των και για να τους επιτροπή η είσοδος στο γαμήλιο γεύμα. Γι’ αυτόν το λόγο θα χρειάζονταν έλαιον αρκετό για να φθάση ώσπου να φανή ο νυμφίος, ίσως μετά από ώρες. Αυτό σημαίνει ότι οι μαθηταί του Χριστού έπρεπε να είναι σαν αναμμένες λυχνίες. Θα αναγνωρίζονταν από το να έχουν και να τηρούν μια αληθινή Χριστιανική προσωπικότητα κι έτσι να λάμπουν σαν φως σ’ αυτόν τον σκοτισμένο κόσμο. (2 Κορ. 4:4· Ησ. 60:2) Ο απόστολος Παύλος το ετόνισε αυτό όταν έγραψε στους φωτοφόρους αδελφούς του: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων· διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης· μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής.»—Φιλιππ. 2:14-16.
Τι εσυμβολίζετο από το «έλαιον»; Ποια είναι η πηγή του φωτός που έχουν οι Χριστιανοί; Είναι περισσότερο από τον «λόγον της ζωής» τον οποίον πρέπει να ‘κρατούν.’ «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου,» είπε ο ψαλμωδός. (Ψαλμ. 119:105, 130) Το συμβολικόν «έλαιον» περιλαμβάνει επίσης το πνεύμα του Θεού, που είναι ουσιώδες για την κατανόησι του Λόγου του Θεού. Επίσης, το άγιο πνεύμα του Θεού παράγει καρπόν, τους καρπούς του πνεύματος, όπως είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότης, η αγαθωσύνη, η πίστις, η πραότης και η εγκράτεια. Αυτό το πνευματικό «έλαιον» έχει φωτιστική δύναμι, προάγοντας όμοιες Χριστιανικές ιδιότητες στους άλλους.
Οι φρόνιμες παρθένοι είχαν έλαιον στα αγγεία των καθώς και στις λυχνίες των. Ήθελαν να είναι βέβαιες ότι αν ο νυμφίος αργοπορήση περισσότερο απ’ όσο ανεμένετο, δεν θα έχαναν την ευκαιρία να συνοδεύσουν τη γαμήλιο πομπή και να εισέλθουν στο γαμήλιο γεύμα. Στην εκπλήρωσι αυτό σημαίνει ότι η τάξις της «βασιλείας των ουρανών» έχει στην κατοχή της ένα απόθεμα από τον Λόγο του Θεού, με κατανόησι, και από το άγιο πνεύμα του Θεού. Τα ατομικά μέλη της τάξεως των παρθένων λαμβάνουν μια προμήθεια σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα μέλη. Χρειάζονται μια επαρκή ποσότητα για να υπομείνουν πιστά σ’ αυτόν τον κόσμο καθώς προχωρούν για να συναντήσουν τον Νυμφίο. Είναι γεμάτοι από το διαφωτιστικό Λόγο του Θεού και από το πνεύμα του. Αυτό το «έλαιον» που χρειάζονται τόσο πολύ το λαμβάνουν με αφθονία από τη συνεχή μελέτη και συναναστροφή με τις άλλες «παρθένους» και με το να είναι γεμάτοι από το πνεύμα του Θεού. Επίσης αγωνίζονται σθεναρά για ν’ αναπτύξουν τη Χριστιανική προσωπικότητα και ν’ ασχοληθούν με ζήλο στην υπηρεσία της διακηρύξεως των αγαθών νέων της βασιλείας στους άλλους. Αυτοί οι «φρόνιμοι» είναι εκείνοι που ‘ακολουθούν το Αρνίον [τον Ιησούν Χριστόν] όπου αν υπάγη.’—Αποκάλ. 14:4.
Αυτή η πληρότης του πνευματικού ελαίου και η δύναμίς του να τηρή τον Χριστιανόν ως Χριστοειδή προσωπικότητα αποδεικνύεται στον καιρό μας από τους Χριστιανούς που έχουν ουράνια ελπίδα και οι οποίοι επί πολλά χρόνια υπέστησαν παθήματα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σε φυλακές, και μερικοί ήσαν πολλά χρόνια σε απομόνωσι. Άλλοι υπέφεραν άλλου είδους δοκιμασίες. Υπέμειναν, πιστοί σε οποιεσδήποτε συνθήκες βρέθηκαν. Τι τους ετήρησε πνευματικά ζωντανούς και υγιείς; Το γεγονός ότι χρησιμοποίησαν την ευκαιρία για να είναι γεμάτοι με τον Λόγο και το πνεύμα του Θεού όταν ήσαν ελεύθεροι και σε θέσι να μελετούν τον Λόγο του Θεού και να συναναστρέφωνται με τον λαό του. Επίσης προσηύχοντο στον Θεό να είναι ‘γεματοι με το πνεύμα’ του, και ο Θεός εισήκουσε τις προσευχές τους.—Εφεσ. 5:18.
«Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΒΡΑΔΥΝΕ»
Πόσον καιρό οι «παρθένοι» έπρεπε ν’ αναμείνουν τον Νυμφίο; Μερικοί μπορεί ν’ ανέμεναν μια εμφάνισι ενωρίτερα—πραγματικά μερικοί ‘απέκαμαν χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς των’ όταν ματαιώθηκαν οι προσωπικές τους προσδοκίες. (Εβρ. 12:3) Η εμφάνισις του Νυμφίου δεν έγινε στο τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους στο έτος 70 μ.Χ. Και ο γηραιός απόστολος Ιωάννης, γράφοντας στο έτος 96 μ.Χ. περίπου είπε τερματίζοντας την αφήγησι της Αποκαλύψεως: «Έρχου Κύριε Ιησού.» (Αποκάλ. 22:20) Αλλ’ οι απόστολοι Ιωάννης και Παύλος είχαν προείπει ότι, πριν από την παρουσία του Ιησού με τη δύναμι της Βασιλείας, ο αντίχριστος, ο «άνθρωπος της ανομίας,» θα ήκμαζε επί ένα χρονικό διάστημα.—1 Ιωάν. 2:18· 2 Θεσσ. 2:1-3, 7, 8, ΜΝΚ.
Η κατάστασις έγινε όπως προελέχθη στην παραβολή των δέκα παρθένων: «Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο.» (Ματθ. 25:5) Όταν ο υποκριτικός Μέγας Κωνσταντίνος «προσηλυτίσθη» στη Χριστιανοσύνη, έκαμε την καθ’ ομολογίαν Χριστιανοσύνη κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έτσι έκαμε να φαίνεται ότι ο Χριστός εβασίλευε μέσω της εκκλησίας και ότι η επάνοδος του Χριστού επομένως επερίττευε. Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί επίσκοποι αποκοιμήθηκαν στη Χριστιανική ευθύνη.
Η θρησκευτική κατάστασις εφαίνετο παράλληλη με ό,τι είχε προείπει ο Ιησούς στην παραβολή του σίτου και των ζιζανίων: «Ομοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού· αλλ’ ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια αναμέσον του σίτου, και ανεχώρησε.»—Ματθ. 13:24, 25.
Ο Ιησούς κατόπιν προχώρησε να περιγράψη τον θερισμό που θα εγίνετο στον καιρό της επανόδου του. Σήμερα, μαζί με τον θερισμο των αληθινών ‘υιών της Βασιλείας,’ ο Χριστός εκτελεί ένα άλλο έργο, το έργον της συνάξεως του πολλού όχλου των ‘άλλων προβάτων,’ που δεν θα είναι ουράνιοι βασιλείς, επειδή δεν είναι προσκεκλημένοι στο ουράνιο γαμήλιο γεύμα. Αυτοί θα παραμείνουν στη γη ως το θεμέλιο της ‘νέας γης’ της δικαίας ανθρώπινης κοινωνίας στη διάρκεια της προσεχούς χιλιετούς περιόδου ευλογίας για το ανθρώπινο γένος. Πολλοί άνθρωποι σήμερα μπορούν να φωτισθούν από τα αληθινά ‘φώτα του κόσμου’ και να συναχθούν μαζί με αυτόν τον ‘πολύν όχλον.’—Ιωάν. 10:16· Αποκάλ. 7:9-17.