Κεφάλαιο 10

Το «Σημείο» της Προσέγγισής Της

 1. Γιατί θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε ζωηρά να γνωρίζουμε για την εγγύτητα της Χιλιετίας;

ΟΤΑΝ βλέπουμε τη Χιλιετία σύμφωνα μ’ αυτά που λέει η Γραφή, αυτή είναι πολύ επιθυμητή για όλο το ανθρώπινο γένος, τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Γι’ αυτό το λόγο η αναγγελία ότι έχει πλησιάσει είναι εξαιρετικά ευχάριστα νέα για όλους εκείνους που καταλαβαίνουν. Θα έπρεπε να δείξουμε θερμό ενδιαφέρον να μάθουμε τους βάσιμους λόγους που έχουμε και που μας πείθουν ότι έχει πλησιάσει. Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Θα θέλατε να διαθέσουμε χρόνο για να εξετάσουμε μερικούς από αυτούς;

 2. (α) Ποια σύναξη που βλέπουμε να γίνεται είναι καθαρή απόδειξη ότι η Χιλιετία έχει πλησιάσει; (β) Ποιος ηγείται στον «πόλεμο» με το μέρος του Θεού, και με ποια ιδιότητα ήδη υπηρετεί;

² Από τη μέχρι εδώ εξέτασή μας για τη Χιλιετία, ξέρουμε ότι αμέσως πριν απ’ αυτή πρέπει να προηγηθεί ο πιο καταστρεπτικός πόλεμος όλης της ανθρώπινης ιστορίας, «ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος», ο Αρμαγεδδώνας. Μπορούμε να δούμε τώρα τους πολιτικούς άρχοντες ή «βασιλείς της οικουμένης όλης» να συγκεντρώνονται, κάτω από δυνάμεις πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο, για τον Πόλεμο όλων των πολέμων. Αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να είναι μια καθαρή απόδειξη ότι η χιλιετία που ελπίζουμε, και που ακολουθεί εκείνο τον Πόλεμο, έχει επίσης πλησιάσει. (Αποκάλυψις 16:13-16) Σ’ αυτό τον πόλεμο παίρνει ενεργό μέρος στο πλευρό του Θεού του Παντοκράτορα ο Αρχηγός των ουράνιων δυνάμεων του Θεού, που καλείται Πιστός και Αληθινός, ο Λόγος του Θεού. Ήδη, πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος του Αρμαγεδδώνα, αυτός ο ουράνιος Αρχηγός είναι Βασιλιάς. «Επί της κεφαλής αυτού (ήσαν) διαδήματα πολλά», και, «επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων». (Αποκάλυψις 19:11-16) Έτσι αυτός ήδη βασιλεύει σαν Βασιλιάς προτού μπει σ’ εκείνη τη χιλιόχρονη περίοδο βασιλείας με τους 144.000 Χριστιανούς συγκληρονόμους του.—Αποκάλυψις 12:5· 14:1-4· 20:4-6.

 3. Σχετικά με την αρχή της προχιλιετούς βασιλείας του Χριστού, τι είδε ο Ιωάννης όταν ανοίχτηκαν οι δύο πρώτες σφραγίδες του βιβλίου (Αποκάλυψις 6:1-4);

³ Η αναγραφή της έναρξης αυτής της βασιλείας πριν από τη χιλιόχρονη βασιλεία αυτού του Βασιλιά των βασιλιάδων, του Ιησού Χριστού, γίνεται σε μια προγενέστερη εικόνα των παγκόσμιων γεγονότων του εικοστού μας αιώνα. Αυτή η εικόνα δίνεται στο έκτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, στο οποίο ο απόστολος Ιωάννης μάς λέει για ό,τι είδε όταν το Αρνί του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, αρχίζει να ανοίγει τις εφτά σφραγίδες, που κρατάνε σφραγισμένο κλειστά το «βιβλίον» που πήρε από το χέρι του Θεού ο οποίος κάθεται στον ουράνιο θρόνο. Ο Ιωάννης λέει: «Και είδον, ότε ήνοιξε το Αρνίον μίαν εκ των σφραγίδων, και ήκουσα εν εκ των τεσσάρων ζώων λέγον ως φωνήν βροντής· Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού, ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών και διά να νικήση. Και ότε ήνοιξε την δευτέραν σφραγίδα, ήκουσα το δεύτερον ζώον λέγον· Έρχου και βλέπε. Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος, και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη».—Αποκάλυψις 6:1-4.

 4, 5. (α) Τι βλέπουμε να συμβολίζεται από τον αναβάτη του αλόγου που είχε χρώμα φωτιάς; (β) Ποιος βγήκε για να νικήσει πλήρως τότε, και πώς αυτό έθεσε το σκηνικό για να εκπληρωθεί ο Ψαλμός 2:1-6;

⁴ Εδώ βλέπουμε τα σύμβολα που περιγράφουν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, που ξέσπασε το έτος 1914 μ.Χ., αλλά που ήταν απλώς ένας προάγγελος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που αφαίρεσε την ειρήνη από τη γη για έξι ακόμη χρόνια. Εκείνος ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος σημείωσε τον καιρό που ο δίκαιος πολεμιστής, ο Ιησούς Χριστός, έλαβε το ουράνιο στέμμα και βγήκε εναντίον των εχθρών του στη γη, για να κερδίσει τη μάχη, να νικήσει πλήρως τους επίγειους εχθρούς του. Αυτό σήμαινε ότι αυτός αργότερα θα πολεμούσε στο πλευρό του Θεού στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Το ότι είναι στεφανωμένος σαν Βασιλιάς στον ουρανό τον καιρό του πρώτου παγκόσμιου πολέμου δημιουργεί το σκηνικό για την εκπλήρωση των λόγων του Δεύτερου Ψαλμού:

⁵ «Διά τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Κυρίου, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών. Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Κύριος θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου».—Ψαλμός 2:1-6· παράβαλε Πράξεις 4:24-30.

 6. Έχουν εκθρονίσει οι παγκόσμιοι πόλεμοι και τα Ηνωμένα Έθνη τον Βασιλιά του Ιεχωβά Θεού που βρίσκεται στο Όρος Σιών και για ποιο πράγμα θα μας βεβαιώσει η έκβαση του πολέμου στον Αρμαγεδδώνα;

⁶ Παρ’ όλο το σάλο που συγκλόνισε τα έθνη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 μ.Χ., ο Ιεχωβά ενθρόνισε τον Βασιλιά του, τον Γιο του Ιησού Χριστό, στον ουράνιο θρόνο της βασιλικής κυβέρνησης, στη Σιών. (Αποκάλυψις 14:1· Εβραίους 12:22) Ούτε ο Α΄  Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ο Β΄  Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών πέτυχαν να εκθρονίσουν αυτόν τον Μεσσιανικό Βασιλιά. Ο «πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα θα επιβεβαιώσει το γεγονός ότι βρίσκεται στον ουράνιο θρόνο του, και θα είναι έτοιμος να αρχίσει τη χιλιετή βασιλεία του με τους 144.000 όσιους συγκληρονόμους του. (Αποκάλυψις 19:19-21) Γι’ αυτόν τον ζωτικό λόγο η υποσχεμένη Χιλιετία με τις ζωοπάροχες ευλογίες για το ανθρώπινο γένος είναι βέβαιη για μας. Έχει πλησιάσει!

 7. Γιατί δεν είμαστε εμείς σαν την αρχαία «πονηρά και μοιχαλίδα γενεά», και όμως πού βρίσκουμε ένα «σημείο» που έδωσε ο Ιησούς για μας για να το μελετήσουμε;

⁷ Παρά τις παραπάνω αποδείξεις, πολλά άτομα που αμφιβάλλουν θα απαιτήσουν ένα «σημείο» προτού αποφασίσουν να πεισθούν ότι η Χιλιετία έχει πραγματικά πλησιάσει, και ότι θ’ αρχίσει μέσα στη γενιά μας. Εμείς δεν είμαστε από εκείνη την «πονηρά και μοιχαλίδα γενεά» των θρησκευτικών γραμματέων και Φαρισαίων δεκαεννέα αιώνες πριν, που ήθελαν σημείο από τον Ιησού Χριστό, για να τους πείσει ότι ήταν ο Μεσσίας. (Ματθαίος 12:38, 39) Ωστόσο, έχουμε την περιγραφή ενός «σημείου» που δόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, κι εφόσον το έχει θέσει στη διάθεσή μας, θα κρατούσαμε τους εαυτούς μας σε σοβαρή άγνοια αν αρνούμαστε να το εξετάσουμε. Η περιγραφή μάς δίνεται στα κεφάλαια είκοσι τέσσερα και είκοσι πέντε του Ματθαίου, στο κεφάλαιο δεκατρία του Μάρκου, και στο κεφάλαιο είκοσι ένα του Λουκά. Η περιγραφή του σημείου δόθηκε στους αποστόλους του ύστερα από δικό τους ερώτημα, όχι για να αποδείξει ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας ή Χριστός αλλά για να δείξει ότι ορισμένα μελλοντικά γεγονότα ήταν κοντά, και επρόκειτο να εκπληρωθούν. Δόθηκε την ενδέκατη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν το έτος 33 μ.Χ., τρεις μέρες πριν από τον βίαιο θάνατό του.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ «ΣΗΜΕΙΟΥ»

 8. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι θα έφευγε, και ποια λόγια θα λέγονταν στην επιστροφή του;

⁸ Ο Ιησούς είχε μόλις προείπει κάτι που φάνηκε πολύ τρομερό στους Ιουδαίους, δηλαδή την καταστροφή του ναού τους στην Ιερουσαλήμ. Εκεί δήλωσε στους θρησκευτικούς του εναντιούμενους: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Διότι σας λέγω, Δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». (Ματθαίος 23:38, 39) Αυτό έδειξε ότι θα έφευγε. Όταν θα επέστρεφε, θα υπήρχαν άτομα που θα έλεγαν τα προφητικά λόγια του Ψαλμού 118:26: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!

 9. Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι τα λόγια εκείνα με τα οποία θα υποδέχονταν την επιστροφή του δε θα χρησιμοποιούνταν από λάτρεις στο ναό της Ιερουσαλήμ;

⁹ Προφανώς οι λάτρεις του Ιεχωβά δε θα υποδέχονταν εκείνον που θα ερχόταν στο όνομα του Ιεχωβά στον υλικό ναό της Ιερουσαλήμ με αυτά τα προφητικά λόγια. Αυτό το έδειξε ο Ιησούς πολύ σαφώς, σύμφωνα με την αφήγηση που ακολουθεί τα δυσοίωνα λόγια του: «Και εξελθών ο Ιησούς ανεχώρει από του ιερού· και προσήλθον οι μαθηταί αυτού διά να επιδείξωσιν εις αυτόν τας οικοδομάς του ιερού. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτούς· Δεν βλέπετε πάντα ταύτα; αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή».—Ματθαίος 24:1, 2.

10. Ποια ερώτηση έκαναν τέσσερις απόστολοι στον Ιησού, και πώς αποδίδουν διάφορες μεταφράσεις την ερώτησή τους, πάνω στο Όρος των Ελαιών που δέσποζε του ναού;

¹⁰ Οι δώδεκα απόστολοι δε ρώτησαν τίποτα γι’ αυτή την τρομακτική προφητεία παρά μόνο όταν έφτασαν στο Όρος των Ελαιών που βλέπει προς την Ιερουσαλήμ και απ’ όπου μπορούσαν να έχουν μια έξοχη θέα εκείνου του ναού ο οποίος είχε ανακαινιστεί από τον Βασιλιά Ηρώδη τον Μεγάλο. Φαίνεται πως η θέα του ναού προκάλεσε ένα βαρυσήμαντο ερώτημα σε τέσσερις από τους αποστόλους, και αυτό διήγειρε το ενδιαφέρον και των άλλων, γιατί διαβάζουμε: «Και ενώ εκάθητο επί του όρους των Ελαιών, προσήλθον προς αυτόν οι μαθηταί κατ’ ιδίαν λέγοντες· Ειπέ προς ημάς πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείο της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος [του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ];» Η Κατά Γράμμα Μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιανγκ μεταφράζει τις λέξεις από την Ελληνική ως εξής: «Πες μας, πότε θα γίνουν αυτά; και ποιο είναι το σημείο της παρουσίας σου, και του πλήρους τέλους της εποχής;» Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ το αποδίδει όμοια: «Πες μας πότε θα γίνουν αυτά τα πράγματα,—και τι το σημείο της παρουσίας σου και της συντέλειας της εποχής». Η Νέα Μετάφραση του Αρχιεπισκόπου Νιούκομ (Διορθωμένο Κείμενο) λέει: «Τι θα είναι το σημείο της εμφάνισής σου, και του τέλους της εποχής;»—Έκδοση 1808.

11. (α) Πότε έγινε η καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ, αλλά τι άλλο δεν έγινε τότε; (β) Επομένως, τι θα ήταν φυσικό για μας να κάνουμε σχετικά με την ιστορία;

¹¹ Εμείς σήμερα γνωρίζουμε πότε έγινε η καταστροφή τού κατά γράμμα ναού της Ιερουσαλήμ. Έγινε πριν από χίλια εννιακόσια δεκαπέντε χρόνια, το καλοκαίρι του έτους 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κάτω από τον Στρατηγό Τίτο κατέστρεψαν ολόκληρη την πόλη. (Λουκάς 21:20-24) Αλλά τι έγινε μ’ εκείνα τα άλλα πράγματα, το «σημείο» της Παρουσίας του Χριστού και της συντέλειας της εποχής ή συστήματος πραγμάτων (ή κατάστασηςa), όπως συμπεριλήφθηκαν στην ερώτηση των μαθητών; Πραγματικά, το πλήρες τέλος ή συντέλεια μιας Ιουδαϊκής κατάστασης ή συστήματος πραγμάτων έφτασε το έτος 70 μ.Χ., αλλά όχι η συντέλεια του μεγαλύτερου συστήματος πραγμάτων του οποίου εκείνο το Ιουδαϊκό σύστημα ήταν απλώς ένα προφητικό υπόδειγμα ή τύπος. Επίσης, η Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού δεν έγινε εκείνο το έτος. Αφού ζούμε σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα μ.Χ., το πιο φυσικό πράγμα θα ήταν να κοιτάξουμε την ιστορία αυτού του εικοστού αιώνα μας για να καθορίσουμε αν το προειπωμένο «σημείο» έχει φανεί στη διάρκεια της δικής μας γενιάς.

12. Έχοντας υπόψη τι είπε ο Στέφανος για την πρώτη έλευση του Χριστού, γιατί θα πρέπει να ρωτήσουμε αν οι απόστολοι ρωτούσαν για την «έλευση» του Ιησού;

¹² Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι μαθητές ρώτησαν για την Παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μήπως μ’ αυτό ρωτούσαν για τον «ερχομό» του; Για την «Έλευσή» του, όπως τη λένε μερικοί; Αυτή η ερώτηση αξίζει να γίνει, γιατί ο Χριστιανός μάρτυρας Στέφανος, όταν μίλησε για την πρώτη «έλευση» του Κυρίου Ιησού, είπε στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν στην Ιερουσαλήμ: «Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους, οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του δικαίου, του οποίου σεις εγίνατε τώρα προδόται και φονείς». (Πράξεις 7:52) Παρατηρούμε ότι όταν μιλάει για την πρώτη έλευση, ο Στέφανος δε χρησιμοποίησε τη λέξη παρουσία, αλλά τη λέξη έλευση. Αυτές οι δύο λέξεις διαφέρουν όχι μόνο σε μορφή και προέλευση αλλά και σε σημασία.

13. Από πού προέρχεται η λέξη παρουσία και τι σημαίνει κατά γράμμα, αλλά τι μας λένε πως σημαίνει οι αυθεντίες στις Ελληνικές λέξεις;

¹³ Η λέξη παρουσία κατά γράμμα σημαίνει «να είναι κανείς παράπλευρα», και προέρχεται από την Ελληνική πρόθεση παρά («παράπλευρα») και ουσία («να είναι»). Το Ελληνο-Αγγλικό Λεξικό των Λίντελλ και Σκοττ, Τόμος Β΄, σελίδα 1343, 2η στήλη, δίνει σαν πρώτο ορισμό της παρουσίας το να είναι κανείς παρών. Σαν δεύτερο ορισμό το άφιξη, και μετά προσθέτει: «Ιδιαίτερα επίσκεψη ενός βασιλικού ή με αξίωμα προσώπου». Σε αρμονία μ’ αυτό, το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (υπό τον Γκέραρντ Φρίντριχ), στον 5ο Τόμο, μας δίνει σαν «Τη Γενική Έννοια» το ότι είναι κανείς «παρών». (Σελίδα 859) Μετά, όπως στην «Τεχνική Χρήση των Όρων», στη λέξη στον Ελληνισμό δίνει «1. Η Επίσκεψη ενός Άρχοντα». Στη σελίδα 865 λέει σχετικά με «Την Τεχνική Χρήση της λέξης πάρειμι [ρήμα] και της λέξης παρουσία στην Κ.Δ.»: «Στην Κ.Δ. οι όροι αυτοί ποτέ δε χρησιμοποιούνται για τον ερχομό του Χριστού με σάρκα, και η παρουσία ποτέ δεν έχει την έννοια της επιστροφής. Η ιδέα περισσοτέρων από μιας παρουσίας συναντιέται για πρώτη φορά στη μεταγενέστερη Εκκλησία».

14. (α) Σύμφωνα με την τεχνική χρήση του Ελληνικού όρου στον Ελληνισμό, ποια έκφραση θα χρησιμοποιόταν αντί της λέξης «παρουσία»; (β) Σε ποιες μεταφράσεις αποδίδεται με συνέπεια η λέξη «παρουσία», με ποια συμπαραβολή που φαίνεται στο Φιλιππησίους 2:12;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, οι μαθητές του Ιησού δε ρωτούσαν για την «άφιξή» του, αλλά για μετά την άφιξή του. Ρωτούσαν για την «παρουσία» του. Και αν, αντί να χρησιμοποιούμε τη λέξη «παρουσία», καταφεύγουμε στην «τεχνική χρήση των όρων» στον Ελληνισμό θα καταλαβαίναμε ότι οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού: «Ποιο θα είναι το σημείο της [επίσκεψής σου σαν βασιλικής προσωπικότητας] και της συντελείας του συστήματος πραγμάτων;» Μια «επίσκεψη» περιλαμβάνει περισσότερα από μια «άφιξη». Περιλαμβάνει μια «παρουσία». Στη λεγόμενη Καινή Διαθήκη η λέξη παρουσία συναντιέται είκοσι τέσσερις φορές και σε όλες τις περιπτώσεις, όχι μόνο η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών μεταφράζει τη λέξη κάθε φορά σαν «παρουσία», αλλά επίσης κι άλλες μεταφράσεις το κάνουν αυτό, όπως η Κατά Γράμμα Μετάφραση της Αγίας Γραφής του Γιανγκ, του 1862 μ.Χ. Το Εμφατικό Δίγλωττο του Ουίλσον του 1857-1863 μ.Χ. και Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ του 1897 μ.Χ. Παρατηρούμε πόσο κατάλληλα αντιπαραβάλλονται οι λέξεις «παρουσία» και «απουσία» στο Φιλιππησίους 2:12, όπου ο απόστολος Παύλος λέει: «Καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου».

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ

15. Πώς πρέπει να αποδοθεί η λέξη Παρουσία όπως το απαιτούν μερικά χαρακτηριστικά του «σημείου» που προείπε ο Ιησούς, όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση ποιας παραβολής;

¹⁵ Η λέξη «παρουσία» είναι πολύ κατάλληλη για να εξηγηθούν μερικά χαρακτηριστικά της προφητείας του Ιησού σχετικά με το «σημείο» της Παρουσίας και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε εκείνο το μέρος της προφητείας που αναφέρεται γενικά σαν η παραβολή των φρόνιμων και μωρών παρθένων. Ο Ιησούς μόλις είχε προφητεύσει για τον «πιστό και φρόνιμο δούλο» και τον «πονηρό δούλο», και τώρα προφητεύει για ένα άλλο χαρακτηριστικό σχετικά με την Παρουσία του. «Τότε», λέει αυτός, «θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου. Πέντε δε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι και πέντε μωραί. Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών».—Ματθαίος 25:1-4· 24:45-51.

16. Με ποια έννοια είναι οι γυναίκες ‘παρθένες’, σύμφωνα με την εισαγωγή της παραβολής;

¹⁶ Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να προσέξουμε ότι αυτή η παραβολή περιλαμβάνει μια τάξη ανθρώπων κι έτσι δεν πρέπει να εφαρμοστεί στην ολότητά της στη ζωή και στο θάνατο κάθε ατόμου χωριστά. Εκείνοι για τους οποίους μιλάει εδώ είναι ‘παρθένοι’ με μια ιδιαίτερη έννοια, καθόσον εκπροσωπούν τη «βασιλεία των ουρανών», γιατί «τότε», όπως είπε ο Ιησούς, «θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών [με τι;] με δέκα παρθένους». Αυτή είναι η «βασιλεία» για την οποία μίλησε νωρίτερα ο Ιησούς στην προφητεία του, λέγοντας: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος».—Ματθαίος 24:14.

17. (α) Ποιους εξεικονίζουν οι ‘παρθένες’ που ήταν δέκα; (β) Πότε άρχισε να εκπληρώνεται η παραβολή, και γιατί τότε;

¹⁷ Ο αριθμός «δέκα» στις Γραφές συμβολίζει τελειότητα σχετικά με επίγεια πράγματα, γι’ αυτό και το ότι οι παρθένες ήταν δέκα στον αριθμό, εξεικόνιζε όλους τους Χριστιανούς που είναι στο δρόμο ή ομολογούν ότι είναι στο δρόμο για την ουράνια βασιλεία σαν συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό. Πότε, λοιπόν, άρχισε να εκπληρώνεται η προφητική παραβολή; Την Κυριακή 6 του Σιβάν τη Μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής, του έτους 33 μ.Χ. Πώς συμβαίνει αυτό; Γιατί τότε ήρθε σε ύπαρξη η τάξη των δέκα παρθένων. Αυτό έγινε όταν οι πιστοί μαθητές του Ιησού Χριστού, που συνάχθηκαν σ’ ένα ανώγειο στην Ιερουσαλήμ, βαφτίστηκαν την μέρα εκείνη με άγιο πνεύμα. Γεννήθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο από τον Θεό για να είναι πνευματικοί γιοι του σε μια θέση ‘κληρονόμων Θεού’ και «συγκληρονόμων Χριστού». (Ρωμαίους 8:17) Αλλά στη Γραφή, κληρονόμοι είναι συνήθως οι γιοι· πώς συμβαίνει λοιπόν, στην παραβολή, όλα τα μέλη της γεννημένης από το πνεύμα εκκλησίας των μαθητών του Χριστού να εικονίζονται σαν θηλυκού γένους, σαν παρθένες κόρες οι οποίες, σε μια νύχτα γάμου, βγαίνουν για να συναντήσουν τον νυμφίο; και ποιος είναι αυτός ο «νυμφίος»;

18. Σχετικά με τα ζητήματα του γάμου, με ποιον παρομοίασε τον εαυτό του ο Ιωάννης ο Βαφτιστής και με ποιον τον Ιησού, και σε ποιον κατηύθυνε τους μαθητές του;

¹⁸ Πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο «νυμφίος» είναι ο αναστημένος, δοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής παρομοίασε τον Ιησού με «Νυμφίο» και τον εαυτό του τον παρομοίασε με τον «φίλον του νυμφίου». Εκείνο τον καιρό ο «φίλος του νυμφίου» γενικά διευθετούσε τα σχετικά με το γάμο μεταξύ του γαμπρού και της νύφης. Τη βραδιά που ενώνονταν τα δύο αρραβωνιασμένα πρόσωπα, περισσότερη προσοχή δινόταν στο γαμπρό παρά στο φίλο του γαμπρού. Κι έτσι ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είπε στους μαθητές του τους οποίους ετοίμαζε για τον Ιησού Χριστό τον συμβολικό τους «νυμφίο»: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι είμαι απεσταλμένος έμπροσθεν εκείνου. Όστις έχει την νύμφην είναι νυμφίος· ο δε φίλος του νυμφίου, ο ιστάμενος και ακούων αυτόν, χαίρει καθ’ υπερβολήν διά την φωνήν του νυμφίου. Αύτη λοιπόν η χαρά η ιδική μου επληρώθη. Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττόνωμαι». (Ιωάννης 3:28-30) Σωστά, λοιπόν, ο Ιωάννης κατηύθυνε τους μαθητές του στον Ιησού.

19, 20. (α) Πώς συγκρίνει ο Ιησούς τον εαυτό του με έναν νυμφίο στην παραβολή και στην Αποκάλυψη; (β) Με αντίστοιχο τρόπο πώς ονομάζεται η Νέα Ιερουσαλήμ;

¹⁹ Από μέρους του, ο Ιησούς παρέβαλε τον εαυτό του με έναν νυμφίο σε μια άλλη παραβολή του. Αυτή ήταν η παραβολή ‘του γαμήλιου συμποσίου’ που ετοίμασε ένας βασιλιάς για το γιο του, και αυτός ο γιος εξεικόνιζε το Γιο του μεγάλου Βασιλιά της Αιωνιότητας, του Ιεχωβά Θεού. (Ματθαίος 22:1-14) Και στην Αποκάλυψη, την οποία έλαβε ο Ιησούς Χριστός από τον Θεό και μετέδωσε στον απόστολο Ιωάννη, ο Ιησούς σαν το Αρνί του Θεού παρομοιάζεται μ’ έναν νυμφίο που νυμφεύεται την εκκλησία των μαθητών του, με αυτά τα λόγια: «Ας χαίρωμεν και ας αγαλλιώμεθα και ας δώσωμεν την δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. Και εδόθη εις αυτήν να ενδυθή βύσσινον καθαρόν και λαμπρόν· διότι το βύσσινον είναι τα δικαιώματα των αγίων. . . . Γράψον, Μακάριοι οι κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου». Ακόμη, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει για έναν άγγελο που ήρθε σ’ αυτόν και λέει:

²⁰ «Ελθέ, θέλω σοι δείξει την νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα. Και με έφερεν εν πνεύματι επί όρος μέγα και υψηλόν, και μοι έδειξε την πόλιν την μεγάλην, την αγίαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού, έχουσαν την δόξαν του Θεού».—Αποκάλυψις 19:7-9· 21:9-11.

21. Στα εδάφια Εφεσίους 5:23-27, με τι συγκρίνει ο Παύλος τη σχέση του Ιησού Χριστού με την εκκλησία του;

²¹ Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει τη σχέση του Ιησού Χριστού και της εκκλησίας του των 144.000 συγκληρονόμων με τη σχέση του συζύγου και της συζύγου. Γράφει: «Διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος».—Εφεσίους 5:23-27.

22. Πού γίνεται ο γάμος, και γιατί δεν αναφέρει η παραβολή του Ιησού τη νύφη του νυμφίου;

²² Ο γάμος του Νυμφίου Ιησού Χριστού και της εκκλησιαστικής του «νύμφης» θα γίνει βέβαια στον ουρανό, όπου θα ενωθούν με την ευλογία του Ιεχωβά Θεού, του ουράνιου Πατέρα. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι στην παραβολή των δέκα παρθένων δεν αναφέρεται η νύφη. Αυτό γίνεται για να μη γίνει σύγχυση. Αυτό γίνεται γιατί πραγματικά, η «νύμφη» προέρχεται ή εκλέγεται από τις ίδιες «δέκα παρθένους». Οι διαλεγμένες «παρθένοι» είναι οι «μακάριοι» που είναι «κεκλημένοι εις το δείπνον του γάμου του Αρνίου». (Αποκάλυψις 19:9) Σε αρμονία με αυτό, η παραβολή του Ιησού δείχνει ότι οι κατάλληλες «παρθένοι» περνούν την πόρτα και μπαίνουν στο δωμάτιο του γαμήλιου συμποσίου. Το πώς ακριβώς κρίνονται σαν κατάλληλες, η παραβολή προχωρεί και μας το δείχνει.

23. Τι απαιτείται από τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού λόγω του γεγονότος ότι μοιάζουν με «παρθένους»;

²³ Τα μέλη της εκκλησιαστικής νύφης του Χριστού παρομοιάζονται με «παρθένους» όχι μόνο γιατί είναι αρραβωνιασμένες μ’ έναν παρθένο Νυμφίο, αλλά και με μια περαιτέρω πνευματική έννοια. Όπως ένα παρθένο κορίτσι είναι καθαρό, αγνό, άθικτο σεξουαλικά, έτσι κι αυτά τα πιστά μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας πρέπει να είναι αγνά και καθαρά με το να παραμένουν χωρισμένοι απ’ αυτό τον κόσμο, και με το να μην έχουν καμιά σχέση με θρησκευτικές και πολιτικές οργανώσεις αυτού του κόσμου. Δε συμμετέχουν σε καμιά ένωση Εκκλησίας και Κράτους. Διατηρούν την πνευματική τους παρθενία με το να μην ανακατεύονται στις υποθέσεις αυτού του κόσμου. (2 Τιμόθεον 2:3, 4) Αυτό εννοείται όταν λέγεται για τους 144.000 που φαίνονται να στέκονται με το Αρνί του Θεού στο πνευματικό Όρος Σιών: «Ούτοι είναι οι μη μολυνθέντες με γυναίκας [όπως με τη θρησκευτική πόρνη, Βαβυλώνα τη Μεγάλη, και τις θυγατέρες της]· διότι παρθένοι είναι. Ούτοι είναι οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη».—Αποκάλυψις 14:4· 17:3-5.

24. Τι λένε τα εδάφια Ιακώβου 1:26, 27 για την απαιτούμενη καθαρότητα εκείνων που παρομοιάζονται με παρθένες;

²⁴ Σχετικά με την απαιτούμενη καθαρότητα, ο μαθητής Ιάκωβος λέει: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία. Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου».—Ιακώβου 1:26, 27.

ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ «ΝΥΜΦΙΟ»

25. Πώς ξεκίνησε η εκκλησία του Χριστού, την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., με την καθαρή και αμόλυντη θρησκεία από την άποψη του Θεού, και ποια απόδειξη έχουν γι’ αυτό;

²⁵ Τη Μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., όταν κατέβηκε το άγιο πνεύμα σαν βάφτισμα πάνω στους μαθητές του Ιησού Χριστού καθώς περίμεναν στην Ιερουσαλήμ, η Χριστιανική εκκλησία ξεκίνησε με τη ‘θρησκεία που είναι καθαρή και αμόλυντη ενώπιον του Θεού και Πατέρα’. Αυτοί ήταν πνευματικά μια παρθένα τάξη, χωρισμένοι από τη θρησκευτική οργάνωση που είχε απορρίψει τον Ιησού Χριστό και είχε προκαλέσει το κάρφωμά του σε πάσσαλο από τον Ρωμαίο κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο. (Πράξεις 2:1-42) Ξεκίνησαν με τις διδασκαλίες του Μεσσία Ιησού και τις διδασκαλίες των δώδεκα αποστόλων του, και κράτησαν τους εαυτούς τους χωριστά από εκείνη τη «διεστραμμένη γενεά» που ήταν βυθισμένη σε αντιγραφικές θρησκευτικές παραδόσεις που τις μεταβίβασαν παραπλανημένοι προπάτορες. (Πράξεις 2:40· Γαλάτας 1:13-17· Ματθαίος 15:1-9) Το βάφτισμα με άγιο πνεύμα μαζί με το δώρο των γλωσσών ήταν μια απόδειξη ότι είχαν την αληθινή θρησκεία, και το γνώριζαν αυτό. Τώρα πρέπει να παραμείνουν «παρθένοι» σ’ αυτή τη θρησκεία.

26, 27. (α) Την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. ποιον αρραβωνιάστηκε η Χριστιανική εκκλησία μ’ έναν πνευματικό τρόπο; (β) Τι λέει ο Παύλος σαν ένας «φίλος του νυμφίου», στη 2 Κορινθίους 11:2-5;

²⁶ Εκείνη τη μέρα (6 Σιβάν, του 33 μ.Χ.) ήταν που η Χριστιανική εκκλησία αρραβωνιάστηκε και από τότε ήταν υποσχεμένη σε γάμο στον ουράνιο Νυμφίο, στον Ιησού Χριστό. Όλοι εκείνοι που προστέθηκαν μετά σ’ εκείνη την αρχική εκκλησία των 120 μαθητών στην Ιερουσαλήμ έγιναν μέρος εκείνης της μνηστευμένης τάξης και ήταν υποχρεωμένοι να κρατηθούν «παρθένοι». Σ’ αυτό το γεγονός αναφέρεται ο απόστολος Παύλος, όταν προειδοποιεί τους Χριστιανούς της Κορίνθου να μη διαλύσουν τη μνηστεία τους με τον Ιησού Χριστό και παντρευτούν έναν ψεύτικο Χριστό. Μιλώντας για τον εαυτό του ο Παύλος σαν «φίλον του νυμφίου», με κάποιο τρόπο, λέει:

²⁷ «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν· φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνητε άλλο πνεύμα, το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον, το οποίον δεν εδέχθητε, καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν. Αλλά στοχάζομαι ότι δεν είμαι εις ουδέν κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων».—2 Κορινθίους 11:2-5.

28. Πώς ειπώθηκε στους μαθητές, και από τον Ιησού και από αγγέλους, ότι θα ερχόταν σαν ένας Ιουδαίος γαμπρός για να τους πάρει σπίτι του;

²⁸ Ο γάμος τους με τον παρθένο Νυμφίο στον ουρανό επρόκειτο να γίνει στο απροσδιόριστο μέλλον, κάποτε στο μακρινό μέλλον από τη μέρα της μνηστείας την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. Πενήντα δύο μέρες πριν απ’ αυτό, τη βραδιά που προδόθηκε από τον άπιστο απόστολο, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο Ιησούς είχε πει στους πιστούς αποστόλους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σεις, όπου είμαι εγώ. Και όπου εγώ υπάγω εξεύρετε, και την οδόν εξεύρετε». (Ιωάννης 14:2-4) Σαράντα δύο μέρες μετά απ’ αυτό, όταν ανέβαινε από το Όρος των Ελαιών στον ουρανό μπροστά στα μάτια μερικών από τους μαθητές του, εμφανίστηκαν σ’ αυτούς δύο άγγελοι και είπαν: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν». (Πράξεις 1:9-11) Επομένως, οι μαθητές γνώριζαν ότι, όπως ο Ιησούς τους είχε βεβαιώσει προηγουμένως, θα ερχόταν να τους πάρει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα του, όπως έκανε ένας Ιουδαίος γαμπρός τη νύχτα του γάμου.—Ιωάννης 14:1-3.

29. (α) Πότε άρχισε να βγαίνει η τάξη των «παρθένων» για να συναντήσει τον Νυμφίο; (β) Ποιο ερώτημα εγέρθηκε τώρα, και τι δείχνεται από το γεγονός ότι και τα δυο είδη των παρθένων ήταν ισάριθμα;

²⁹ Μ’ αυτή την προσδοκία του γάμου, η μνηστευμένη παρθένα τάξη προχώρησε να συναντήσει τον Νυμφίο, να τον υποδεχτεί και να ευφρανθεί μαζί του. Έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι, γιατί δε γνώριζαν ‘ούτε την ημέραν ούτε την ώραν’. (Ματθαίος 25:13) Πόσοι από αυτούς που ξεκίνησαν τη μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. και τις χιλιάδες εκείνων που ενώθηκαν μαζί τους αργότερα θα αποδείκνυαν ότι ήταν σαν τις «φρόνιμες» παρθένες της παραβολής, και πόσοι σαν τις «μωρές» ή άφρονες παρθένες; Στην παραβολή ο αριθμός των φρόνιμων είναι ίσος με τον αριθμό των μωρών, για να δείξει ότι υπήρχε ίση ευκαιρία για όλους που ξεκινούν, αλλά επίσης και για να μη δείξει ότι θα υπήρχαν περισσότερες από το ένα ή το άλλο είδος· το ζήτημα αφέθηκε αόριστο. Αλλά η παραβολή προείπε ότι δε θα αποδεικνύονταν άξιες να τους επιτραπεί να μπουν και να απολαύσουν το «δείπνον του γάμου του Αρνίου», όλες εκείνες που ξεκίνησαν σαν «παρθένοι».—Λουκάς 12:35-38.

30. (α) Τι ξεχώριζε τις φρόνιμες από τις μωρές παρθένες; (β) Ξεκίνησαν όλες με αναμμένα λυχνάρια, και ποιο ήταν το ζωτικό ερώτημα σ’ αυτή την περίπτωση;

³⁰ Τι ήταν λοιπόν εκείνο που ξεχώριζε τις φρόνιμες παρθένες από τις μωρές παρθένες; Αυτό: «Αίτινες μωραί, λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, δεν έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον· αι φρόνιμοι όμως έλαβον έλαιον εν τοις αγγείοις αυτών μετά των λαμπάδων αυτών». (Ματθαίος 25:3, 4) Όλες τους όμως γνώριζαν ότι το να έχουν τα λυχνάρια τους αναμμένα μέχρι τέλους της υποδοχής θα ήταν ένα γνώρισμα γι’ αυτές, μια απόδειξη ότι άξιζαν να τους επιτραπεί η είσοδος στο γαμήλιο συμπόσιο. Έτσι, χρειάζονταν αρκετό λάδι για να διαρκέσει μέχρις ότου φτάσει η γαμήλια πομπή στο σπίτι του νυμφίου. Τι εξεικόνιζε το λάδι στην εκπλήρωση της παραβολής; Ξεκίνησαν να συναντήσουν τον νυμφίο πριν ανακοινωθεί η άφιξή του, και τα λυχνάρια τους έκαιγαν όταν ξεκίνησαν. Έτσι τότε τουλάχιστον υπήρχε λάδι στα λυχνάρια τους. Αλλά ήταν αρκετό για να κρατήσει τα λυχνάρια τους αναμμένα μέχρι να μπει η γαμήλια πομπή στο σπίτι του νυμφίου;

31, 32. (α) Ο σκοπός της παραβολής ήταν για να δείξει ποιο πράγμα σχετικά μ’ εκείνες τις συμβολικές «παρθένους»; (β) Ποια στάση αναμονής πρέπει να κρατήσουν, όπως διατυπώνεται από τον Παύλο στους Φιλιππησίους 3:20, 21;

³¹ Το λάδι ήταν φωτιστικό υγρό. Χωρίς αυτό το φιτίλι του λυχναριού δε θα έδινε ένα σταθερό και συνεχές φως. Τι συμβόλιζε το ότι κρατούσαν αναμμένο λυχνάρι πηγαίνοντας στο γαμήλιο συμπόσιο; Για να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση πρέπει να θυμούμαστε το σκοπό για τον οποίον ο Ιησούς είπε αυτή την παραβολή. Ο σκοπός ήταν να δείξει ότι όσοι επιθυμούσαν να εισέλθουν στον ουράνιο γάμο θα έπρεπε να έχουν ένα ορισμένο διακριτικό γνώρισμα, μια ορισμένη προσωπικότητα, και θα έπρεπε να τη διατηρήσουν ως το τέλος, άσχετα με το πότε θα ξεκινούσε η γαμήλια πομπή, πόσο διάστημα θα συνεχιζόταν και πότε τελικά θα έφτανε στο σπίτι του Νυμφίου για τη «νύμφη» του. Η τάξη της «βασιλείας των ουρανών», όσο θα βρισκόταν στη γη ανάμεσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, θα έπρεπε να παραμείνει «παρθένος» με πνευματικό τρόπο. Είχαν τις ελπίδες τους στραμμένες στον ουράνιο Νυμφίο, και αυτή η στάση δεν τους επέτρεπε να μολυνθούν με τον ακάθαρτο κόσμο. Πρέπει «να ακολουθούν το Αρνίον όπου αν υπάγη». (Αποκάλυψις 14:4) Πρέπει να διατηρηθούν όπως ο απόστολος Παύλος, που είπε:

³² «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού κατά την ενέργειαν, διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν».—Φιλιππησίους 3:20, 21.

33. (α) Πόσον καιρό πρέπει να διατηρήσουν αυτή την πνευματική παρθενία, για να αποδειχτούν άξιοι για ποιο πράγμα; (β) Πώς μίλησε ο Ιησούς για το ότι αντανακλούν αυτή την επιδοκιμασμένη κατάστασή τους;

³³ Έτσι η πνευματική τους παρθενία διατηρείται λόγω της επιθυμίας και της αποφασιστικότητάς τους να αποδειχτούν άξιοι για να τους δεχτεί ο ουράνιος Νυμφίος σαν «νύμφη» του. Η καθημερινή τους ζωή πρέπει να το δείχνει αυτό μέσα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου της ανθρωπότητας. Στην επί του Όρους Ομιλία του το έτος 31 μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός ο Νυμφίος είπε στους μαθητές του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή· ουδέ ανάπτουσι λύχνον και θέτουσιν αυτόν υπό το μόδιον, αλλ’ επί τον λυχνοστάτην, και φέγγει εις πάντας τους εν τη οικία. Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, διά να ίδωσι τα καλά σας έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς».—Ματθαίος 5:14-16.

34. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου στους Φιλιππησίους 2:14-16, πώς έπρεπε να λάμπουν οι Χριστιανοί;

³⁴ Ο απόστολος Παύλος επίσης είπε στους συγχριστιανούς του: «Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και αμφισβητήσεων, διά να γίνησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, μεταξύ των οποίων λάμπετε ως φωστήρες εν τω κόσμω, κρατούντες τον λόγον της ζωής, διά καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού, ότι δεν έτρεξα εις μάτην ουδέ εις μάτην εκοπίασα».—Φιλιππησίους 2:14-16.

35. Έτσι λοιπόν, τι συμβολίζεται από το ότι οι παρθένες κρατούσαν ψηλά τα αναμμένα λυχνάρια τους, και αυτό το έκαναν γιατί περίμεναν τι;

³⁵ Για να λάμπει η τάξη της «βασιλείας των ουρανών» σαν «το φως του κόσμου», πρέπει να ενασχολούνται στα «καλά έργα» που δοξάζουν τον ουράνιο Πατέρα· πρέπει να κάνουν τα πάντα χωρίς γογγυσμούς και αντιλογίες, να τηρούνται άμεμπτοι και αθώοι όσον αφορά τη Χριστιανική τους ζωή, αποδεικνύοντας ότι είναι χωρίς κηλίδα σαν παιδιά του Θεού. Και θα πρέπει να το κάνουν αυτό καθώς αναμένουν την έλευση του Νυμφίου για να τους πάρει στο σπίτι του ουράνιου Πατέρα του. Όλα αυτά που κάνουν προεικονίστηκαν από το ότι οι παρθένες κρατούσαν ψηλά τα αναμμένα λυχνάρια τους. Αυτό είναι κάτι που θα ευφράνει τον Νυμφίο ανάμεσα στη σκοτεινή νύχτα του κόσμου.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΧΕΙΑ

36. Τι εξεικονίζει το ‘λάδι’, σαν φωτιστικό υγρό;

³⁶ Τι συμβολίζει λοιπόν, το λάδι, το φωτιστικό υγρό; Συμβολίζει εκείνο που κάνει την τάξη της «βασιλείας των ουρανών» να λάμπουν σαν φωστήρες μέσα σ’ έναν σκοτεινό κόσμο. Σύμφωνα με αυτό, θα εξεικόνιζε τον «λόγον της ζωής» τον οποίο θα πρέπει να κρατάνε γερά· γιατί είναι γραμμένο: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου και φως εις τας τρίβους μου». (Ψαλμός 119:105) «Η φανέρωσις των λόγων σου φωτίζει· συνετίζει τους απλούς». (Ψαλμός 119:130) Σαν σύμβολο, το ‘λάδι’ θα συμβόλιζε επίσης το άγιο πνεύμα του Θεού, γιατί αυτή η αόρατη ενεργός δύναμη του Θεού βοηθάει κάποιον να κατανοήσει το Λόγο του Θεού. (Ιωάννης 16:13) Επίσης, αυτό το άγιο πνεύμα σ’ έναν Χριστιανό εκδηλώνεται με τους καρπούς του πνεύματος που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, καλοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια. (Γαλάτας 5:22, 23) Ένα τέτοιο πνευματικό ‘λάδι’ έχει φωτιστική δύναμη.

37. Τι εξεικονίζει το γεγονός ότι οι παρθένες είχαν μια ποσότητα λαδιού στα ‘δοχεία’ τους, και πώς συμβαίνει αυτό;

³⁷ Στην παραβολή, οι ‘παρθένες’ έπρεπε να έχουν ένα απόθεμα λαδιού στα δοχεία τους, από τα οποία θα μπορούσαν να χύσουν μέσα στα λυχνάρια που κρατούσαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν τα σώματά τους ‘δοχεία’ με το να πιουν το λάδι και μετά να το εξεμέσουν στα λυχνάρια όταν θα το χρειάζονταν για να τα κρατήσουν αναμμένα. Ωστόσο, έχοντας τα ‘δοχεία’ γεμάτα με λάδι σήμαινε ότι είχαν μια ποσότητα λαδιού στην κατοχή τους, όχι βέβαια, μέσα στα σώματά τους, σαν δοχεία. Έτσι η τάξη της «βασιλείας των ουρανών» έχει στην κατοχή της, ναι, έχει μέσα της, ένα απόθεμα από το Λόγο και το άγιο πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό τα ‘δοχεία’ στην παραβολή εξεικονίζουν τα ίδια τα μέλη της τάξης των «παρθένων» σαν τους κατόχους του συμβολικού ‘λαδιού’. Χρειάζονται πραγματικά μια επαρκή ποσότητα από τέτοιο ‘λάδι’ καθώς βγαίνουν να συναντήσουν τον Νυμφίο και να ενωθούν μαζί του στην πομπή.

38. Τι, λοιπόν, συμβολίζουν τα λυχνάρια των παρθένων, και με ποιο τρόπο φέγγουν;

³⁸ Στην παραβολή, οι δέκα παρθένες χρησιμοποίησαν λυχνάρια λαδιού για να λαμπρύνουν το νυχτερινό σκηνικό. Τι συμβολίζουν λοιπόν, εκείνα τα λυχνάρια στην εκπλήρωση της παραβολής σήμερα; Το ίδιο πράγμα όπως και τα ‘δοχεία’ με το λάδι, γιατί τα αρχαία λυχνάρια περιείχαν φωτιστικό λάδι όπως και τα ‘δοχεία’ με το απόθεμα του λαδιού. Τα μέλη της τάξης της «βασιλείας των ουρανών» είναι οι ίδιοι τα συμβολικά λυχνάρια. Όχι ότι καταπίνουν το λάδι και κατόπιν χύνουν λάδι πάνω τους για να βάλουν φωτιά στον εαυτό τους και να γίνουν «ζωντανοί πυρσοί» που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της πομπής σαν αυτοθυσιαστικοί μάρτυρες για να τιμήσουν τον Νυμφίο. Όχι, αλλά είναι γεμάτοι με τον διαφωτιστικό Λόγο του Θεού και το άγιό του πνεύμα, κι αυτό τους κάνει να λάμπουν με πνευματικό τρόπο για την τιμή του ένδοξου ουράνιου Νυμφίου. Οι ίδιοι, είναι «φωστήρες στον κόσμο» γιατί έχουν πνευματικές ιδιότητες. Λόγω του τρόπου ζωής που κάνουν κάτω από την επιρροή του Λόγου του Θεού και του πνεύματός του, λάμπουν για τη δόξα Του.

39. (α) Γιατί δε γνώριζαν οι ‘παρθένες’ πόσο έπρεπε να περιμένουν για τον νυμφίο; (β) Τι βρήκαν λοιπόν οι φρόνιμες παρθένες ότι ήταν σωστό να κάνουν;

³⁹ Εφόσον καμιά ώρα της νύχτας δεν ορίζεται κατά την οποία ο νυμφίος θα άφηνε το σπίτι στο οποίο τού είχε δοθεί η ‘νύμφη’ και θα οδηγούσε πίσω την πομπή στο δικό του σπίτι για να αρχίσει την έγγαμη ζωή, οι παρθένες της παραβολής δε γνώριζαν ακριβώς πόσο θα έπρεπε να περιμένουν ωσότου εμφανιστεί ο νυμφίος. Έτσι δε γνώριζαν πόσο χρόνο θα έπρεπε να κρατάνε τα λυχνάρια τους αναμμένα. Θα ήταν λοιπόν σοφό από μέρους τους όχι μόνο να έχουν τα λυχνάρια τους γεμάτα με λάδι αλλά και τα δοχεία τους επίσης με επιπλέον λάδι. Οι «φρόνιμες» παρθένες το είδαν αυτό και «έλαβον μεθ’ εαυτών έλαιον», μαζί με τα αναμμένα λυχνάρια τους. Οι «μωρές» παρθένες δεν το έκαναν αυτό, και η αφροσύνη τους έγινε φανερή στον ορισμένο καιρό.

40. (α) Σ’ εκπλήρωση της παραβολής, πώς η τάξη των «φρονίμων» παρθένων πήραν λάδι μαζί τους στα δοχεία τους; (β) Πώς τους βοηθάει αυτό ν’ αποδειχτούν αληθινοί στη μνηστεία τους με τον Νυμφίο τους;

⁴⁰ Στην εκπλήρωση της παραβολής, εκείνοι που προεικονίζονται από τις πέντε «φρόνιμες» παρθένες παίρνουν μαζί τους περισσότερο λάδι στα δοχεία τους, να το πούμε έτσι, γεμίζοντας τους εαυτούς τους με το Λόγο του Θεού, έχοντάς τον στις διάνοιές τους και στις καρδιές τους μέσω ιδιωτικής προσωπικής μελέτης, με παρακολούθηση Χριστιανικών συναθροίσεων όπου διδάσκεται και εξετάζεται ο Λόγος του Θεού και με το να χρησιμοποιούν αυτό το Λόγο του Θεού καθώς τον μοιράζονται με άλλους. Προσεύχονται για το πνεύμα του Θεού και ζητούν να είναι συνεχώς «πληρούμενοι διά του πνεύματος». (Εφεσίους 5:18) Σε οποιονδήποτε μελλοντικό καιρό επείγουσας ανάγκης αυτή η πληρότητα του πνευματικού «ελαίου» θα τους βοηθούσε να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους υπομονής και να συνεχίσουν να λάμπουν σαν το «φως του κόσμου» σε απόδειξη ότι κρατούνταν πιστοί στη μνηστεία τους με τον ουράνιο Νυμφίο.

«ΕΝΩ ΕΒΡΑΔΥΝΕ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ»

41. (α) Πότε έγιναν οι Εθνικοί μέρος της τάξης της «αγνής παρθένου» που βγήκε να συναντήσει τον Νυμφίο; (β) Εξαιτίας αυτού που συνέβη στους Ιουδαίους το 70 μ.Χ., μήπως συνάντησαν τότε οι ‘παρθένες’ τον Νυμφίο;

⁴¹ Το φθινόπωρο του έτους 36, μ.Χ., η πόρτα ανοίχτηκε για τους απερίτμητους μη Ιουδαίους, τους Εθνικούς, να προσηλυτιστούν στη Χριστιανοσύνη δηλαδή στη ‘καθαρή και αμόλυντη θρησκεία’ από την άποψη του Θεού. Αυτοί οι Εθνικοί που πίστεψαν έλαβαν το άγιο πνεύμα του Θεού και τα δώρα του όπως και οι Ιουδαίοι πιστοί τη μέρα της Πεντηκοστής το 33 μ.Χ. (Πράξεις 10:1 μέχρι 11:18· 15:7-19) Έτσι κι αυτοί επίσης έγιναν μέρος της τάξης της «αγνής παρθένου» που είναι ‘υποσχεμένη για γάμο’ στον Χριστό. (2 Κορινθίους 11:2) Από τότε κι έπειτα είχαν μέρος στην εκπλήρωση της παραβολής των «δέκα παρθένων» και για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της παραβολής, «λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών, εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου». Το έτος 70 μ.Χ. η πόλη της Ιερουσαλήμ και ο υπέρλαμπρος ναός της καταστράφηκαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες, αλλά αν και εκείνη η φοβερή καταστροφή ήταν έκφραση της κρίσης του Θεού εναντίον των άπιστων, αντίχριστων Ιουδαίων, η τάξη της «αγνής παρθένου» δε συνάντησε τον ουράνιο Νυμφίο τον οποίο είχε βγει να υποδεχτεί.—Λουκάς 21:20-24· Ματθαίος 24:15-22· Μάρκος 13:14-20.

42, 43. (α) Προς το τέλος του πρώτου αιώνα, ποια αποκάλυψη θα πρέπει να ενθάρρυνε την τάξη της «αγνής παρθένου» στην ελπίδα της, αλλά πώς τελείωνε εκείνη η αποκάλυψη; (β) Σε ποιου την παρουσία αναφερόταν ήδη ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή που έγραψε αργότερα;

⁴² Πέρασαν χρόνια, και προς το τέλος του πρώτου αιώνα μ.Χ. περίπου το έτος 96 μ.Χ., ο απόστολος Ιωάννης έλαβε τη θαυμάσια Αποκάλυψη με ό,τι επρόκειτο ν’ αποκαλύψει για τον ουράνιο Νυμφίο τον Ιησού Χριστό και τη «νύμφη» του, που εικονιζόταν σαν η Νέα Ιερουσαλήμ. (Αποκάλυψις 21:1 μέχρι 22:17) Αυτό πρέπει να ήταν μια απερίγραπτη ενθάρρυνση στην τάξη της «αγνής παρθένου» που ενέμενε ακόμη στην ελπίδα της να συναντήσει τον επιστρέφοντα Νυμφίο. Ωστόσο, ο ουράνιος Νυμφίος έκλεισε εκείνη την Αποκάλυψη, λέγοντας: «Λέγει ο μαρτυρών ταύτα. Ναι, έρχομαι ταχέως». Σε απάντηση, ο ηλικιωμένος απόστολος είπε: «Αμήν, Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού», και μετά ο Ιωάννης πρόσθεσε τελειώνοντας: «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών». (Αποκάλυψις 22:20, 21) Πιθανόν δύο χρόνια μετά απ’ αυτό, το 98 μ.Χ. περίπου, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε την πρώτη από τις τρεις επιστολές του, και σ’ αυτήν είπε:

⁴³ «Παιδία, έσχατη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα». «Εξεύρομεν ότι πας ο γεννηθείς εκ του Θεού δεν αμαρτάνει, αλλ’ όστις εγεννήθη εκ του Θεού φυλάττει αυτόν, και ο πονηρός δεν εγγίζει αυτόν. Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται».—1 Ιωάννου 2:18· 5:18, 19.

44. (α) Για τον ερχομό ποιου άνοιξε το δρόμο ο μετέπειτα θάνατος του Ιωάννη; (β) Τον καιρό εκείνο πόσο δυνατά θα έπρεπε να φώτιζαν τα αναμμένα λυχνάρια της τάξης των «δέκα παρθένων», και ποια ελπίδα υπήρχε για να συναντήσουν τον Νυμφίο;

⁴⁴ Σύντομα μετά από το γράψιμο των τριών επιστολών του και της αφήγησης της ζωής του Ιησού γνωστής σαν Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο ηλικιωμένος απόστολος θα πρέπει να πέθανε, χωρίς αμφιβολία ο τελευταίος από τους «δώδεκα αποστόλους του Αρνίου». Ο θάνατος του Ιωάννη θα επέτρεπε επομένως το βαθμιαίο άνοιγμα της πόρτας για τον ερχομό, όχι του Χριστού του Νυμφίου, αλλά του αντίχριστου, για τον οποίο είχε προειδοποιήσει ο Ιωάννης. (2 Θεσσαλονικείς 2:7, 8) Τότε το «φως του κόσμου» σχεδόν έσβησε. Τα συμβολικά «λυχνάρια» της τάξης που εξεικονίστηκε από τις «δέκα παρθένες» πρέπει να έφεγγαν πολύ λίγο. Πραγματικά, ο αριθμός των αληθινών «παρθένων» θα πρέπει να έγινε πολύ μικρός. Εκείνο που θα απορρόφησε αυτούς που απλώς ομολογούσαν ότι ήταν Χριστιανοί, θα ήταν άλλα ενδιαφέροντα, κοσμικά και υλικά ενδιαφέροντα, και όχι η επιθυμία για την επιστροφή του Κυρίου Ιησού, αφού περνούσε τόσο πολύς καιρός κι ακόμη δεν είχε εμφανιστεί.

45. Πώς εκπληρώθηκε το «και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο», ιδιαίτερα στον καιρό του Κωνσταντίνου;

⁴⁵ Αυτό ήταν εκείνο που προείπε η παραβολή των δέκα παρθένων μ’ αυτά τα λόγια: «Και επειδή ο νυμφίος εβράδυνεν, ενύσταξαν πάσαι και εκοιμώντο». (Ματθαίος 25:5) Παρόμοια, μέσα στον Χριστιανικό όμιλο που ομολογούσε ότι είναι η Χριστιανική εκκλησία, τα μέλη άρχισαν να κουράζονται περιμένοντας τον ερχομό του Νυμφίου. Πραγματικά, με τη λεγόμενη «μεταστροφή» του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την ανακήρυξη από μέρους του της καθ’ ομολογίαν Χριστιανοσύνης των ημερών του σαν επίσημης Θρησκείας του Κράτους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, φάνηκε σαν να μη χρειαζόταν η επιστροφή του Χριστού. Ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος είχε τώρα ιδρυθεί, και πολλοί από τους θρησκευτικούς επισκόπους των εκκλησιών συμμάχησαν με το Ρωμαϊκό Κράτος και άρχισαν να βασιλεύουν με μια θρησκευτική έννοια. Όχι μόνο οι γνήσιοι απόστολοι του Ιησού Χριστού είχαν κοιμηθεί στο θάνατο, αλλά και αυτοί οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί επίσκοποι κοιμήθηκαν ως προς τη Χριστιανική τους ευθύνη και την ανάγκη να διατηρήσουν τη Χριστιανική εκκλησία αγνή, απαλλαγμένη από τις φιλοσοφίες και τις παραδόσεις ανθρώπων, και την ανάγκη να κρατηθούν απόλυτα αγνοί και ακηλίδωτοι από τον κόσμο σε μια καθαρή, αμόλυντη μορφή λατρείας μπροστά στον Θεό.

46. (α) Πώς μοιάζει ο ύπνος της τάξης των «δέκα παρθένων» μ’ αυτό που προείπε ο Ιησούς στην παραβολή για το σίτο και τα ζιζάνια; (β) Πόσο θα διαρκούσε ο πνευματικός ύπνος, και σε ποιο καιρό θα εκπληρωνόταν το τελευταίο χαρακτηριστικό της παραβολής;

⁴⁶ Αυτή η θρησκευτική κατάσταση φαίνεται να μοιάζει μ’ αυτό που εξεικονίστηκε από την παραβολή του Ιησού για το σίτο και τα ζιζάνια, στην οποία είπε: «Ομοιώθη η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού· αλλ’ ενώ εκοιμώντο οι άνθρωποι, ήλθεν ο εχθρός αυτού και έσπειρε ζιζάνια ανά μέσον του σίτου και ανεχώρησεν». (Ματθαίος 13:24, 25) Μόνο μετά από μια μακρά περίοδο αύξησης θα ερχόταν ο θερισμός και ο καιρός για να έρθει ο «άνθρωπος» της παραβολής στο έργο τού θερισμού και να διατάξει να ξεριζωθούν τα ζιζάνια και να συναχθεί ο αγνός «σίτος» στις αποθήκες του. Είναι ενδιαφέρον, ότι όταν ο Ιησούς εξήγησε όλη αυτή την παραβολή χρησιμοποίησε την ίδια έκφραση που χρησιμοποίησαν οι απόστολοί του όταν του έθεσαν την ερώτηση που αναφέρεται στο Ματθαίος 24:3. Ο Ιησούς είπε: «Ο θερισμός είναι συντέλεια ενός συστήματος πραγμάτων». (Ματθαίος 13:39, ΜΝΚ ) Μέχρι τη συντέλεια του κοσμικού συστήματος θα περνούσε ακόμη πολύς καιρός, και ο ύπνος που προειπώθηκε στην παραβολή των «δέκα παρθένων» αποδείχτηκε κι αυτός επίσης μεγάλης διάρκειας. Η εκπλήρωση των τελικών χαρακτηριστικών της παραβολής των παρθένων επρόκειτο να είναι μέρος του «σημείου» ότι βρισκόμαστε στη «συντέλεια του αιώνος».

[Υποσημείωση]