Κεφάλαιο 12

Αυξάνοντας τα Υπάρχοντα του Βασιλιά

 1. (α) Ποια ερώτηση δημιουργείται σχετικά με τους συγκληρονόμους της Βασιλείας που βρίσκονται ακόμη ανάμεσά μας; (β) Ποιο γεγονός αποδεικνύεται όταν βλέπουμε να συμβαίνουν σ’ αυτούς τέτοια πράγματα;

ΑΦΟΥ όλες οι αποδείξεις δείχνουν ότι η χιλιετής βασιλεία του Θεού έχει πλησιάσει, δημιουργείται το εξής ερώτημα: Τι πρέπει να περιμένουμε από εκείνους οι οποίοι θα συμμετάσχουν με τον χιλιετή Βασιλιά του Θεού στην ουράνια κυβέρνηση; Όσο διάστημα είναι ανάμεσά μας, είναι καλό να τους παρατηρούμε όταν δοκιμάζονται και επιθεωρούνται για το πώς χειρίζονται εκείνα που ανήκουν στον ουράνιο Βασιλιά με τον οποίο έχουν κληθεί να βασιλεύσουν. Πώς φροντίζουν για όλα τα συμφέροντα που έχει ο ουράνιος Βασιλιάς πάνω στη γη; Αν βλέπουμε να γίνεται ανάμεσά μας μια δοκιμή και επιθεώρηση των συγκληρονόμων αυτής της Βασιλείας, αυτό παρέχει ισχυρή απόδειξη ότι ο Μεσσιανικός Βασιλιάς του Θεού κυβερνάει. Είναι παρών πάνω στον βασιλικό του θρόνο!

 2, 3. (α) Ποια παραβολή του Ιησού, και ποιο μέρος της απάντησης του στο ερώτημα των αποστόλων του, βλέπουμε να εκτυλίσσεται; (β) Με ποια λόγια άρχισε εκείνη η παραβολή;

² Αυτές οι ενδιαφέρουσες εξελίξεις που γίνονται και που μπορούν να δουν τα ανθρώπινα μάτια στη διάρκεια αυτού του εικοστού αιώνα προεικονίστηκαν για χάρη μας σε μια παραβολή που περιέλαβε ο Ιησούς Χριστός στην αξιοσημείωτη προφητεία του καθώς καθόταν πάνω στο Όρος των Ελαιών κοιτάζοντας την Ιερουσαλήμ, την ενδέκατη μέρα του ανοιξιάτικου μήνα Νισάν το έτος 33 μ.Χ. Έδινε ακόμη τη λεπτομερή απάντησή του στις ερωτήσεις που του υπέβαλαν οι απόστολοί του: «Πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος [συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ ];» (Ματθαίος 24:3) Μόλις είχε τελειώσει να λέει στους αποστόλους του την παραβολή των «δέκα παρθένων» και να τους δίνει ένα μάθημα από αυτή, και τώρα τους δίνει μια ακόμη παραβολή από την εκπλήρωση της οποίας θα γινόταν φανερό ότι η αόρατη παρουσία του έχει αρχίσει και βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτή η παραβολή ονομάζεται συνήθως «η παραβολή των ταλάντων». Αρχίζει ως εξής:

³ «Διότι θέλει ελθεί ως άνθρωπος, όστις αποδημών εκάλεσε τους δούλους αυτού και παρέδωκεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού, και εις άλλον μεν έδωκε πέντε τάλαντα, εις άλλον δε δύο, εις άλλον δε εν, εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα, και απεδήμησεν ευθύς».—Ματθαίος 25:14, 15.

 4. (α) Σύμφωνα με τα συμφραζόμενα αυτής της παραβολής, τι σημαίνει η λέξη «ως» πλούσιος άνθρωπος που ταξίδεψε στο εξωτερικό και ανέθεσε πολύτιμα πράγματα στους δούλους του; (β) Ποιον εξεικονίζει αυτός ο «άνθρωπος», και γιατί;

⁴ Τι σημαίνει, όμως, το ότι είναι «ως» ένας πλούσιος άνθρωπος που αναθέτει τα υπάρχοντά του στους δούλους του πριν από την αναχώρησή του στο εξωτερικό; Είναι οι περιστάσεις που συνδέονται με τη Βασιλεία για την οποία ο Ιησούς Χριστός μιλούσε. Αυτό είναι φανερό από την προηγούμενη παραβολή του, την παραβολή των «δέκα παρθένων», την οποία εισήγαγε με τα εξής λόγια: «Τότε θέλει ομοιωθή η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένους, αίτινες λαβούσαι τας λαμπάδας αυτών εξήλθον εις απάντησιν του νυμφίου». (Ματθαίος 25:1) Αυτό είναι επίσης φανερό από την παραβολή που είπε ο Ιησούς μετά από την παραβολή των «ταλάντων». (Ματθαίος 25:31-34) Στην παραβολή που εξετάζουμε τώρα ο πλούσιος άνθρωπος που ταξιδεύει στο εξωτερικό είναι, βέβαια, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Εκείνο που τον ρώτησαν ήταν το «σημείο» της παρουσίας του.

 5. Με ποια προηγούμενη παραβολή μοιάζει από μερικές απόψεις η παραβολή των «ταλάντων», αλλά πώς οι δύο παραβολές διαφέρουν σχετικά με το σημείο το οποίο ήθελαν να δείξουν;

⁵ Αυτή η παραβολή των «ταλάντων» μοιάζει σε αρκετά χαρακτηριστικά με μια προηγούμενη παραβολή που έδωσε ο Ιησούς και που γενικά ονομάζεται «η παραβολή των μνων». Είναι αξιοσημείωτο ότι η παραβολή των «ταλάντων» είχε σκοπό να αποδείξει με την εκπλήρωσή της στις μέρες μας ότι η βασιλική παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού ήταν σε εξέλιξη, ενώ η παραβολή των «μνων» δόθηκε από τον Κύριο Ιησού για να δείξει στους ακροατές του ότι, τον καιρό εκείνο, η Μεσσιανική Βασιλεία θα ερχόταν στο μακρινό μέλλον. Γι’ αυτό η αφήγηση που εισάγει την παραβολή των μνων λέει: «Ενώ αυτοί ήκουον ταύτα, προσθέσας είπε παραβολήν». Γιατί; «Διότι ήτο πλησίον της Ιερουσαλήμ, και αυτοί ενόμιζον ότι η βασιλεία του Θεού έμελλεν ευθύς να φανή. Είπε λοιπόν· Άνθρωπός τις ευγενής υπήγεν εις χώραν μακράν, διά να λάβη εις εαυτόν βασιλείαν, και να υποστρέψη. Και καλέσας δέκα δούλους εαυτού, έδωκεν εις αυτούς δέκα μνας, και είπε προς αυτούς· Πραγματευθήτε εωσού έλθω». (Λουκάς 19:11-13) Έτσι επρόκειτο για ένα μακρινό ταξίδι σε μια μακρινή γη και για μια επιστροφή από εκεί, κι αυτό θα απαιτούσε πολύ χρόνο πριν ο ευγενής άνθρωπος γυρίσει πίσω με τη βασιλική του δύναμη.

 6. (α) Τι είχε συμβεί δυο μόνο μέρες πριν δώσει ο Ιησούς την παραβολή για τα «τάλαντα», και ποιο πράγμα δεν έκανε την εμφάνισή του τότε; (β) Έτσι ποιο ερώτημα εγείρεται τώρα;

⁶ Επίσης, όταν ο Κύριος Ιησούς έδωσε την παραβολή του για τα «τάλαντα» η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού απείχε πολύ καιρό ακόμη· δεν επρόκειτο να εμφανιστεί αμέσως. Μόλις δυο μέρες προηγουμένως, την Κυριακή, 9 του Νισάν, του 33 μ.Χ., ο Ιησούς είχε κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ πάνω σε ένα πουλάρι ενός γαϊδουριού και τα χαρούμενα πλήθη είχαν φωνάξει, ‘Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Ιεχωβά! Ευλογημένη η ερχόμενη βασιλεία του πατέρα μας Δαβίδ! Σώσε, παρακαλούμε, στα ύψη πάνω!’ Κι όμως η Βασιλεία δεν είχε φανερωθεί τότε. (Μάρκος 11:9, 10) Μήπως η Βασιλεία εκείνη κάνει την εμφάνισή της στις μέρες μας; Αυτό είναι το ζωτικό ερώτημα για μας τώρα! Από τον καιρό που ο Ιησούς ήταν εδώ με σάρκα έχει περάσει πολύς καιρός.

 7, 8. (α) Πώς καθορίζουμε πότε άρχισε η εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων»; (β) Πώς το επιβεβαιώνουν αυτό οι Πράξεις 1:2-5;

⁷ Η παραβολή των «ταλάντων», της οποίας η εκπλήρωση έχει σχέση με την παρουσία του Ιησού, άρχισε να εκπληρώνεται στις μέρες των αποστόλων πριν από δεκαεννέα αιώνες. Αυτός ο «άνθρωπος» της παραβολής, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ήταν ακόμη μαζί τους προσωπικά μέχρι την ημέρα της ανάληψής του στον ουρανό, δέκα μέρες πριν από την τήρηση της Γιορτής της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ. Η παραβολή αρχίζει με τον άνθρωπο που είναι έτοιμος ‘να ταξιδέψει στο εξωτερικό’ και ο οποίος κάλεσε τους δούλους του και τους ανέθεσε τα υπάρχοντά του. Ο αναστημένος Ιησούς άρχισε ‘να ταξιδεύει στο εξωτερικό’ σε μια ‘μακρινή γη’ τη μέρα που αναλήφθηκε στον ουρανό και χάθηκε από τη θέα. Έτσι, πριν από εκείνο το γεγονός, πρέπει να είχε καλέσει τους ‘δούλους του’, τους τότε πιστούς μαθητές του, και πρέπει να είχε αναθέσει σ’ αυτούς τα υπάρχοντά του. Αυτός είναι ο λόγος, επίσης, που η παραβολή πρέπει να έχει αρχίσει μεταξύ του καιρού της ανάστασής του από τους νεκρούς και της ανάληψής του στην παρουσία του ουράνιου Πατέρα του. Σύμφωνα μ’ αυτό διαβάζουμε, στις Πράξεις 1:2-5:

⁸ «Μέχρι της ημέρας καθ’ ην ανελήφθη, [ο Ιησούς είχε υποθέσεις να τακτοποιήσει με τους μαθητές του. Αναλήφθηκε] αφού διά Πνεύματος Αγίου έδωκεν εντολάς εις τους αποστόλους, τους οποίους εξέλεξεν· εις τους οποίους και εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού διά πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. Και συνερχόμενος μετ’ αυτών, παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποία ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού· διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας».

 9. (α) Πώς δείχνεται ο σκοπός του ταξιδιού του ανθρώπου στο εξωτερικό στην παραβολή των «ταλάντων»; (β) Ποιος ήταν ο σκοπός του ανθρώπου που πήγε σε μακρινή γη στην αντίστοιχη παραβολή των μνων, και πώς το επιβεβαίωσε αυτό ο Ιησούς στο Δείπνο του Κυρίου;

⁹ Η χώρα του «εξωτερικού» στην οποία ο «άνθρωπος» της παραβολής επρόκειτο να ταξιδέψει ήταν ο ίδιος ο ουρανός, όπου κατοικεί ο ουράνιος Πατέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Το εδάφιο Λουκάς 19:12 μιλάει κατάλληλα γι’ αυτό τον ουρανό σαν μια «μακρινή γη». Στην παραβολή των «ταλάντων», ο Ιησούς δε μας λέει το σκοπό για τον οποίο ο «άνθρωπος» ταξίδεψε στο εξωτερικό. Υπονοεί, ωστόσο, ότι αυτό έγινε για να λάβει μια ειδική «χαρά» και στην πραγματικότητα να αυξήσει τα «υπάρχοντά» του για να γίνουν πιο «πολλά». Έτσι, όταν ο άνθρωπος αυτός πραγματοποίησε το σκοπό του ταξιδιού του στο εξωτερικό, μπήκε στη «χαρά» του σαν Κύριος εκείνων των «δούλων» τους οποίους είχε αφήσει πίσω. Η αντίστοιχη παραβολή των μνων δείχνει ότι ο σκοπός του ταξιδιού στο εξωτερικό ήταν να «λάβη εις εαυτόν βασιλεία και να υποστρέψη». Επομένως η κατοχή της βασιλείας ήταν η «χαρά» του. Για να δείξει ο Ιησούς ότι αυτός ήταν ο σκοπός που πήγαινε στον ουρανό, είπε στους πιστούς αποστόλους του αφού τους είχε δείξει πώς να γιορτάζουν κάθε χρόνο το Δείπνο του Κυρίου: «Όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ».—Λουκάς 22:29, 30.

10. Ποιους εξεικόνιζαν οι «δούλοι του» στην παραβολή, και πώς δείχνεται ότι αυτοί δέχονταν αυτή την ονομασία;

¹⁰ Στην παραβολή, οι «δούλοι του» ήταν οι βαφτισμένοι εκείνοι μαθητές του Ιησού Χριστού που βρίσκονταν σε γραμμή να καθήσουν σε θρόνους στη «βασιλεία των ουρανών». Ακόμη και οι απόστολοι δεν ντρέπονταν να ομολογήσουν ότι ήταν οι «δούλοι» του Κυρίου Ιησού. Για παράδειγμα, η δεύτερη επιστολή του Πέτρου αρχίζει με τα λόγια: «Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού». (2 Πέτρου 1:1) Αρχίζοντας την εισαγωγή του τελευταίου βιβλίου της Αγίας Γραφής, της Αποκάλυψης, ο απόστολος Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς Χριστός «εφανέρωσεν αυτά αποστείλας διά του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκάλυψις 1:1) Ο μαθητής Ιούδας αρχίζει την επιστολή του λέγοντας: «Ιούδας, δούλος Ιησού Χριστού, αδελφός δε Ιακώβου». (Ιούδας 1) Ο μαθητής Ιάκωβος αρχίζει την επιστολή του με τα λόγια: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας». (Ιακώβου 1:1) Ο απόστολος Παύλος αρχίζει την επιστολή του στους Φιλιππησίους: «Παύλος και Τιμόθεος, δούλοι του Ιησού Χριστού, προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού τους όντας εν Φιλίπποις».—Φιλιππησίους 1:1.

Η ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΩΝ «ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΤΟΥ»

11. Τι είδους πράγματα δεν ήταν τα «υπάρχοντα» που ο Ιησούς σαν «άνθρωπος» της παραβολής άφησε στους «δούλους» του;

¹¹ Οι μαθητές που βάδιζαν για την ουράνια βασιλεία ήταν οι «δούλοι» τους οποίους κάλεσε ο Ιησούς Χριστός πριν αναχωρήσει και αφήσει τη γη, και σ’ αυτούς ανέθεσε τα «υπάρχοντά του». (Ματθαίος 25:14) Ποια ήταν αυτά τα υπάρχοντα; Αυτός δεν άφησε πίσω υλικά υπάρχοντα για τους μαθητές του, όπως σπίτια, χωράφια, ρούχα, χρήματα στην τράπεζα. Άφησε πίσω την ηλικιωμένη μητέρα του Μαρία και τους ετεροθαλείς αδελφούς του και αδελφές του όταν πέθανε πάνω στον πάσσαλο βασανισμού στον Γολγοθά, και σ’ αυτούς αφέθηκε οποιαδήποτε υλική περιουσία για να επωφεληθούν απ’ αυτή σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή. Και στη διάρκεια που ήταν δραστήριος στο κήρυγμα και τη διδασκαλία της βασιλείας του Θεού για τριάμισι περίπου χρόνια δε συσσώρευε για τον εαυτό του «θησαυρούς επί της γης», αλλά επιδίωκε πρώτα τη βασιλεία του ουράνιου Πατέρα του. (Ματθαίος 6:19, 20, 33· 12:46, 47· 24:3-47· Πράξεις 1:14) Τότε, τι άφησε πίσω του για να το αναθέσει στους «δούλους» του;

12, 13. (α) Τι ήταν λοιπόν αυτό που άφησε ο Ιησούς σαν «υπάρχοντά» του; (β) Πώς αποδεικνύεται αυτή η άποψη απ’ αυτά που είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ στη Σαμάρεια;

¹² Άφησε ένα θεμέλιο για περαιτέρω Χριστιανικό έργο, έναν καλλιεργημένο αγρό στον οποίο θα μπορούσε να συνεχιστεί με αποτελέσματα περισσότερο κήρυγμα των καλών νέων της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και της μαθήτευσης Χριστιανών μαθητών. Άφησε ένα δρόμο προετοιμασμένο για τους μαθητές «δούλους» του. Ήδη το έτος 30 μ.Χ., όταν προχωρούσαν μέσα από τη Σαμάρεια και αφού είχε κηρύξει σε μια Σαμαρείτισσα στην «πηγή του Ιακώβ» κοντά στη Σιχάρ, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του:

¹³ «Ιδού, σας λέγω, υψώσατε τους οφθαλμούς σας και ίδετε τα χωράφια, ότι είναι ήδη λευκά προς θερισμόν. Και ο θερίζων λαμβάνει μισθόν και συνάγει καρπόν εις ζωήν αιώνιον, διά να χαίρη ομού και ο σπείρων και ο θερίζων. Διότι κατά τούτο αληθεύει ο λόγος, ότι άλλος είναι ο σπείρων και άλλος ο θερίζων. Εγώ σας απέστειλα να θερίζητε εκείνο, εις το οποίον σεις δεν εκοπιάσατε· άλλοι εκοπίασαν, και σεις εισήλθετε εις τον κόπον αυτών».—Ιωάννης 4:35-38.

14. (α) Ποια σύγκριση μπορεί να γίνει ανάμεσα στη δημόσια ζωή του Ιωάννη του Βαφτιστή και του Ιησού Χριστού; (β) Ανάμεσα σε ποιους και με ποιο τρόπο άφησε ο Ιησούς έναν καλλιεργημένο αγρό ικανό για περαιτέρω παραγωγικότητα;

¹⁴ Για έξι περίπου μήνες ο Ιωάννης ο Βαφτιστής είχε υπηρετήσει σαν πρόδρομος του Ιησού και είχε κηρύξει: «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». Και μετά τη φυλάκιση του Ιωάννη το έτος 30 μ.Χ., ο Ιησούς είχε αναλάβει το ίδιο άγγελμα. Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Ιησούς έμενε σταθερός στο κήρυγμα του αγγέλματος εκείνου και δίδασκε τους ανθρώπους κάθε φορά που έβρισκε την ευκαιρία. Η ελεύθερη δημόσια δράση του Ιωάννη του Βαφτιστή ήταν πολύ σύντομη, διήρκεσε μόνο ένα χρόνο, αλλά η δημόσια και η ιδιωτική δράση του Ιησού διήρκεσε τρεις φορές περισσότερο. Μπορεί να λεχθεί ότι και οι δύο άντρες έκαναν ένα έργο σποράς και ότι ο Ιησούς συνέχισε εκεί που είχε σταματήσει ο Ιωάννης. Ο Ιησούς άρχισε να θερίζει μαθητές, αλλά δε σύναξε όλους εκείνους που θα μπορούσαν να θεριστούν από τη δράση του στον αγρό. (Ματθαίος 4:12-23· 3:1-7) Ακόμη, ο Ιησούς, μέσω της δημόσιας δράσης του που περιλάμβανε τον βίαιο θάνατό του και την ανάστασή του από τους νεκρούς, είχε εκπληρώσει τις Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον υποσχεμένο Μεσσία, και αυτό ήταν δημόσια γνωστό σ’ όλους. Αυτό το γεγονός είχε επίδραση πάνω στους Ιουδαίους που ζούσαν στην περιοχή στην οποία ο Ιησούς Χριστός έγινε η πιο αντιλεγόμενη δημόσια μορφή των καιρών εκείνων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα έναν καλλιεργημένο αγρό για την παραγωγή Χριστιανών μαθητών.

15. (α) Έτσι ποιο πολύτιμο πράγμα με δυνατότητες άφησε ο Ιησούς στους μαθητές του; (β) Σε πόσους άφησε στην αρχή αυτά τα «υπάρχοντα»;

¹⁵ Έτσι ο Ιησούς έβαλε στον αγρό των ανθρώπων στον οποίο εργαζόταν μια δυνατότητα, μια κρυμμένη δύναμη και ικανότητα να παράγει μαθητές, μια προετοιμασμένη κατάσταση του αγρού που ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί ευνοϊκά στο μελλοντικό έργο των μαθητών του Ιησού. Αυτός ο προετοιμασμένος αγρός ή οι δυνατότητες (οι Χριστιανικές δυνατότητες) για την καλλιέργεια και το θερισμό Χριστιανών μαθητών ήταν αυτό που αποτελούσε τα «υπάρχοντα» του αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτό ήταν εκείνο που ανέθεσε στους μαθητές δούλους του. Μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς είχε εμφανιστεί «εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς διά μιας», αλλά κατόπιν τη μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής υπήρχαν μόνο 120 μαθητές συγκεντρωμένοι στο ανώγειο στην Ιερουσαλήμ και αυτοί ήταν οι πρώτοι που έλαβαν το άγιο πνεύμα όταν εκχύθηκε από τον ουρανό. (1 Κορινθίους 15:6· Ματθαίος 28:16-18· Πράξεις 1:13-15) Επομένως, υπήρχαν τουλάχιστον εκατόν είκοσι Χριστιανοί «δούλοι» στους οποίους ανέθεσε τα «υπάρχοντά» του πριν ταξιδέψει στο εξωτερικό ανεβαίνοντας στον ουράνιο Πατέρα του.

16. Σε τι ποσόν χρημάτων ανέρχονταν τα «υπάρχοντα» του ανθρώπου, και πώς μοίρασε αυτός αυτά τα «υπάρχοντα» στους «δούλους» του;

¹⁶ Πώς έγινε η διανομή των «υπαρχόντων» του, και πάνω σε ποια βάση; Διαβάζουμε: «Και εις άλλον μεν έδωκε πέντε τάλαντα, εις άλλον δε δύο, εις άλλον δε εν· εις έκαστον κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα, και απεδήμησεν». (Ματθαίος 25:15) Έτσι οχτώ (8) αργυρά τάλαντα εξεικόνιζαν τα «υπάρχοντά» του τα οποία διένειμε στους δούλους του. Τον καιρό εκείνο στον πρώτο αιώνα αυτό αντιπροσώπευε αρκετά πλούτη, γιατί κάθε αργυρό τάλαντο ισοδυναμούσε με εξήντα (60) μνες ή γύρω στα 850 δολάρια ΗΠΑ. Ο δούλος που έλαβε ένα αργυρό τάλαντο είχε αυτό το ποσόν για να το χρησιμοποιήσει· ο δούλος που έλαβε δύο τάλαντα έλαβε διπλάσιο ποσόν χρημάτων· εκείνος που έλαβε πέντε τάλαντα έλαβε πενταπλάσιο ποσόν. Κάθε δούλος έλαβε το ποσόν των χρημάτων που αντιστοιχούσε στην «ιδίαν αυτού ικανότητα» για να χρησιμοποιήσει αυτό το ποσόν και να το εμπορευτεί. Ο πλούσιος άνθρωπος ήξερε καλά τους δούλους του και τις ικανότητές τους.

17. (α) Τι είδους ικανότητες είχαν οι «δούλοι» της παραβολής, αλλά τι θα πούμε για την εκπλήρωση της παραβολής; (β) Ποιοι έλαβαν τη μεγαλύτερη ευθύνη στην παραγωγή, και ποιοι στην εκπλήρωση;

¹⁷ Στην παραβολή, οι ικανότητες ήταν φυσικές ικανότητες ή ικανότητες που οι δούλοι είχαν καλλιεργήσει και αναπτύξει. Στην εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων», η «ικανότητα» δεν είναι μια απλή σωματική ή διανοητική ικανότητα, μολονότι οι ικανότητες τέτοιου είδους μπορεί να είναι πολύτιμες και εξυπηρετικές. Μάλλον, η «ικανότητα» εξεικονίζει τις πνευματικές δυνατότητες που πρέπει να υπάρχουν στον Χριστιανό δούλο ο οποίος είναι στη γραμμή για την ουράνια βασιλεία. Ο ζήλος, η προθυμία, η έντονη επιθυμία που έχει ο Χριστιανός δούλος συμβάλλουν στις δυνατότητες που έχει να χρησιμοποιήσει τον πνευματικό πλούτο που έχει ανατεθεί στη φροντίδα του. Εκείνος που λαβαίνει αυτό που εξεικονίζεται από τα πέντε τάλαντα ανάλογα με την ικανότητά του, φέρνει, βέβαια, τη μεγαλύτερη ευθύνη. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έθεσε έτσι πάνω στους αποστολικούς δούλους του τη μεγαλύτερη ευθύνη, και αυτοί είχαν να κάνουν ένα σκαπανικό έργο σε μεγάλη κλίμακα, καθώς και να είναι δευτερεύοντα θεμέλια της Χριστιανικής εκκλησίας.—Αποκάλυψις 21:14· Εφεσίους 2:20-22.

18. (α) Τι εξεικόνιζε το γεγονός ότι οι «δούλοι» ήταν μόνο τρεις; (β) Στην παραβολή οι «δούλοι» ήταν όλοι άντρες, αλλά τι θα πούμε για την εκπλήρωση;

¹⁸ Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έχει, βέβαια, περισσότερους από τρεις πνευματικούς «δούλους» για τους οποίους έχει συνάψει διαθήκη για την ουράνια βασιλεία. Έτσι οι τρεις «δούλοι» της παραβολής παριστάνουν τρεις αντίστοιχες τάξεις υποψήφιων κληρονόμων της ουράνιας βασιλείας. Πρέπει να θυμούμαστε ότι η γεννημένη από το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία περιλαμβάνει πολλές γυναίκες που πιστεύουν. Τη μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. η μητέρα του Ιησού Μαρία ήταν απ’ αυτές τις γυναίκες, και πιθανόν η Μαρία και η Μάρθα από την πόλη της Βηθανίας κοντά στην Ιερουσαλήμ να ήταν ανάμεσα στις ‘μερικές γυναίκες’ που αναφέρονται στις Πράξεις 1:14, οι οποίες έλαβαν το άγιο πνεύμα εκείνη την αξιοσημείωτη μέρα της Πεντηκοστής. (Ιωάννης 11:1-45) Επίσης, όταν ο Ευαγγελιστής Φίλιππος κάτω από την πίεση του διωγμού στην Ιερουσαλήμ πήγε βόρεια στη Σαμάρεια, βρήκε εκεί Σαμαρείτισσες που πίστευαν, γιατί διαβάζουμε: «Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες».—Πράξεις 8:12.

19. (α) Στην παραβολή, τι περίμενε ο «άνθρωπος» να κάνουν οι δούλοι του με τα «υπάρχοντά» του; (β) Τι περιμένει ο Ιησούς Χριστός για τα «υπάρχοντα» που άφησε στους μαθητές «δούλους» του;

¹⁹ Στην παραβολή, ο άνθρωπος που ταξίδεψε περίμενε από τους δούλους του να εμπορευτούν εκείνα τα τάλαντα στη διάρκεια της απουσίας του και να τα αυξήσουν. Δεν επιθυμούσε να μείνουν τα χρήματα αχρησιμοποίητα και μη παραγωγικά. Το ίδιο και ο Κύριος Ιησούς Χριστός όταν ανέθετε στους μαθητές «δούλους» του όλα τα υπάρχοντά του πάνω στη γη περίμενε απ’ αυτούς, και μάλιστα, τους διέταξε, να μην αφήσουν τον προετοιμασμένο, καλλιεργημένο αγρό που τους είχε αναθέσει χωρίς περαιτέρω φροντίδα και καλλιέργεια ώστε να μην παραγάγει περισσότερα. Ούτε έπρεπε ο αγρός να αφεθεί στις αρχικές του διαστάσεις χωρίς να προστεθεί σ’ αυτόν, να επεκταθεί, να μεγαλώσει. Όχι, αλλά ο απών Κύριος Ιησούς Χριστός περίμενε αύξηση, και, συνεπώς, η παράλειψη για αύξηση θα είχε σαν αποτέλεσμα τιμωρία για εκείνον που δε ζούσε σύμφωνα με την ευθύνη του.

ΕΜΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΑ «ΤΑΛΑΝΤΑ»

20. Τι περίμενε ο «άνθρωπος» από τους δούλους στους οποίους είχε εμπιστευθεί τα τάλαντα, και πώς η ανταπόκρισή τους σ’ αυτές τις προσδοκίες αντάμειψε τους δούλους;

²⁰ Οι δούλοι της παραβολής ήξεραν, ακόμη και αν δεν τους είχε λεχθεί συγκεκριμένα, ότι έπρεπε να φέρουν κάποια αύξηση. Η παραβολή το κάνει αυτό σαφές, γιατί διαβάζουμε: «Υπήγε δε ο λαβών τα πέντε τάλαντα και εργαζόμενος δι’ αυτών έκαμεν άλλα πέντε τάλαντα. Ωσαύτως και ο τα δύο εκέρδησε και αυτός άλλα δύο». (Ματθαίος 25:16, 17) Προφανώς, αυτοί οι δύο δούλοι δεν κατέθεσαν τα χρήματα σε κάποια τράπεζα αφήνοντάς τα να αποφέρουν τόκο με τις ενέργειες των τραπεζιτών· αλλά τα εμπορεύτηκαν οι ίδιοι σε εμπορικές επιχειρήσεις με επιδεξιότητα και διάκριση και οξύνοια. Οι προσωπικές προσπάθειές τους απέδωσαν, γιατί τα αντίστοιχα χρήματά τους διπλασιάστηκαν σε ποσότητα. Καθένας χρησιμοποίησε την «ιδίαν αυτού ικανότητα», με οσιότητα και αφοσίωση στον ιδιοκτήτη του, και έδειξαν επιθυμία να κερδίσουν την επιδοκιμασία του.

21, 22. Πώς θα αυξάνονταν τα «υπάρχοντα» του Ιησού Χριστού σε ποσότητα, και σε ποια έκταση; Πάνω σε ποια περιοχή;

²¹ Πώς, τώρα, στην εκπλήρωση της παραβολής διπλασιάζεται το μερίδιο των «υπαρχόντων» του Κυρίου Ιησού Χριστού που ανατίθεται στους υποψήφιους κληρονόμους της Βασιλείας; Ο Κύριος Ιησούς είπε πώς αυτό έπρεπε να γίνει και η Βιβλική αφήγηση παρέχει παραδείγματα για το πώς έγινε αυτό πριν από δεκαεννέα αιώνες. Λίγες μέρες πριν από την ανάληψή του στον ουρανό ο Κύριος Ιησούς υλοποιήθηκε και εμφανίστηκε στους μαθητές του σε έναν προκαθορισμένο τόπο σε ένα βουνό στην επαρχία της Γαλιλαίας. Εκεί τους είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος». (Ματθαίος 28:16-20) Αλλά τη μέρα της ανάληψής του στον ουρανό ήταν ακόμη πιο συγκεκριμένος για την πορεία που έπρεπε να πάρει το έργο της αύξησης των «υπαρχόντων» του. Για το ζήτημα αυτό διαβάζουμε:

²² «Εκείνοι λοιπόν συνελθόντες ηρώτων αυτόν, λέγοντες· Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ; Είπε δε προς αυτούς· Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης».—Πράξεις 1:6-8.

23. (α) Σε ποιες περιοχές περιόρισε ο Ιησούς το κήρυγμα και τη διδασκαλία του, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πού, επομένως, βρήκαν οι μαθητές τα «υπάρχοντα» του Χριστού, για να εργαστούν μέχρι τον κατάλληλο καιρό ποιου πράγματος;

²³ Στη διάρκεια της επίγειας δράσης του σαν κήρυκας και δάσκαλος της Βασιλείας, ο Ιησούς είχε περιορίσει τις προσπάθειές του στην Ιερουσαλήμ και στις επαρχίες της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας (περιλαμβανομένης και της Σαμάρειας) και στην Περαία, στην Ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού. Στις περιοχές εκείνες ο Ιησούς είχε παραγάγει προετοιμασμένες, καλλιεργημένες συνθήκες ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους Σαμαρείτες για να κάνει περισσότερους μαθητές. Αυτή την κατάσταση σ’ εκείνες τις περιοχές έπρεπε να εκμεταλλευτούν οι μαθητές για να αυξήσουν τον αριθμό των Χριστιανών μαθητών· ήταν τα «υπάρχοντα» που ο Ιησούς ο Κύριός τους ανέθεσε σ’ αυτούς σαν «δούλους». Έτσι, πρώτα απ’ όλα, έπρεπε να εργαστούν σ’ εκείνες τις προετοιμασμένες περιοχές ως τον καιρό ή την εποχή που ο ουράνιος Πατέρας κρατούσε στη δικαιοδοσία του. Αυτό έπρεπε να το κάνουν, έχοντας υπόψη ότι «ο Ιησούς Χριστός έγινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας».—Ρωμαίους 15:8.

24. (α) Πώς οι μαθητές, αφού έλαβαν άγιο πνεύμα, άρχισαν να εργάζονται αμέσως με τα «υπάρχοντα» του Κυρίου τους, και με ποια ποσότητα παραγωγής; (β) Ποιον αγρό για παραγωγικότητα βρήκαν οι Ιουδαίοι που πίστεψαν όταν επέστρεψαν στις πατρίδες τους μετά την Πεντηκοστή;

²⁴ Σε αρμονία μ’ αυτό οι μαθητές «δούλοι» τον καιρό εκείνο χρησιμοποίησαν σαν κεφάλαιο τον προετοιμασμένο, καλλιεργημένο αγρό που ο Κύριος Ιησούς τους είχε αναθέσει σαν τα «υπάρχοντά» του για τα οποία είχε εργαστεί, και αυτοί εργάστηκαν με εκείνο τον πνευματικό αγρό για να παραγάγουν μια αύξηση μαθητών. Αυτό το έκαναν αμέσως, από την ίδια εκείνη μέρα της Γιορτής της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., στην Ιερουσαλήμ, και αμέσως υπήρξε παραγωγή από τρεις χιλιάδες περίπου βαφτισμένους οι οποίοι τέθηκαν στο δρόμο για τη Βασιλεία με το να βαφτιστούν με άγιο πνεύμα. Όλοι αυτοί ήταν άτομα περιτμημένα, είτε φυσικοί Ιουδαίοι είτε προσήλυτοι στην Ιουδαϊκή πίστη. Τα υπάρχοντα του Κυρίου Ιησού που είχαν ανατεθεί στους μαθητές εξακολούθησαν να χρησιμοποιούνται ακόμη περισσότερο, κι έτσι ύστερα από λίγο καιρό ο αριθμός των μαθητών στην Ιερουσαλήμ είχε φτάσει τις ‘πέντε περίπου χιλιάδες’. (Πράξεις 4:4) Χωρίς αμφιβολία, εκατοντάδες από εκείνους τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους που έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μετά τον εορτασμό της Πεντηκοστής και γύρισαν στα σπίτια τους στα διάφορα μέρη της γης βρήκαν έναν αγρό για δράση για χάρη της Χριστιανοσύνης ανάμεσα στους πατριώτες τους Ιουδαίους.

25. (α) Πώς είχε ήδη εργαστεί ο Ιησούς για μερικά «υπάρχοντα» στην περίπτωση Ιουδαίων και προσήλυτων που παρακολουθούσαν τις γιορτές στην Ιερουσαλήμ; (β) Πώς ο διωγμός έκανε τη Χριστιανική πίστη να απλωθεί σε μακρινές Ιουδαϊκές κοινότητες;

²⁵ Πιθανόν, πολλοί από εκείνους τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους που επέστρεφαν στην πατρίδα τους να είχαν έρθει σε επαφή με τον Ιησού Χριστό και να τον είχαν ακούσει σε προηγούμενες επισκέψεις τους στην Ιερουσαλήμ για να παρακολουθήσουν όλες τις γιορτές. Αν είχε πραγματικά συμβεί αυτό, τότε ο Ιησούς είχε παραγάγει μια προετοιμασμένη, καλλιεργημένη κατάσταση στην περίπτωση εκείνων των επισκεπτών Ιουδαίων και προσήλυτων, και οι απόστολοι και οι Χριστιανοί μαθητές στην Ιερουσαλήμ επωφελήθηκαν απ’ αυτό το μέρος των υπαρχόντων του Ιησού και έκαναν αυτά τα «υπάρχοντα» παραγωγικά. (Ιωάννης 12:20-29· Πράξεις 2:5-11) Γι’ αυτό και πριν ακόμη ο απόστολος Παύλος πάει στη Ρώμη, στην Ιταλία, υπήρχε εκεί μια εκκλησία από πολλούς Χριστιανούς. (Ρωμαίους 1:1-7· 15:22-24) Επίσης, ο διωγμός που σηκώθηκε στην Ιερουσαλήμ εναντίον των μαθητών του Ιησού είχε σαν αποτέλεσμα τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης σε πολλούς Ιουδαίους έξω από τις Ιουδαϊκές επαρχίες. Στο εδάφιο Πράξεις 11:19 είναι γραμμένο: «Οι μεν λοιπόν διασκορπισθέντες εκ του διωγμού του γενομένου διά τον Στέφανον, επέρασαν έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, εις μηδένα κηρύττοντες τον λόγον, ειμή μόνον εις Ιουδαίους».

26. (α) Ως πότε συνεχίστηκε το έργο μαθήτευσης μόνο στον Ιουδαϊκό αγρό και μέχρι ποιο γεγονός; (β) Πώς το έργο σ’ αυτόν τον νέο αγρό κατέληξε στην αύξηση των πνευματικών «ταλάντων»;

²⁶ Αυτός ο περιορισμός της αύξησης των «υπαρχόντων» του απόντος Κυρίου Ιησού Χριστού μόνο στους Ιουδαίους και στους Ιουδαίους προσήλυτους συνεχίστηκε ως το φθινόπωρο του έτους 36 μ.Χ. Τότε έφθασε ο καιρός για την αύξηση του αριθμού των Χριστιανών μαθητών και σε άλλες περιοχές, όπως ακριβώς είχε προστάξει ο ίδιος ο Ιησούς, όταν είπε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς», και «θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες . . . έως εσχάτου της γης». (Ματθαίος 28:19, 20· Πράξεις 1:8) Τότε ήταν ο κατάλληλος καιρός για τους Ιουδαίους μαθητές, στους οποίους ο Ιησούς είχε αναθέσει τα πνευματικά «τάλαντά» του, να χρησιμοποιήσουν εκείνα τα «υπάρχοντά» του για να κάνουν περισσότερα πνευματικά «τάλαντα». Αυτό άρχισε με τη δράση από μέρους της τάξης των πέντε ταλάντων, όταν ο απόστολος Πέτρος στάλθηκε στη Ρωμαϊκή πρωτεύουσα της Ιουδαίας στην Καισάρεια να προσηλυτίσει τον Κορνήλιο για να γίνει μαθητής του Ιησού Χριστού. (Πράξεις 10:1-11:18) Μ’ αυτό το γεγονός άνοιξε ο δρόμος για τη μαθήτευση όλου του κόσμου των Εθνών, δηλαδή, του μη Ιουδαϊκού κόσμου. Αυτή ήταν μια περιοχή που δεν «ανήκε» στον Ιησού Χριστό πάνω στη γη σαν διορισμός που του είχε δώσει ο Ιεχωβά Θεός για να σπείρει και να θερίσει και να κάνει μαθητές.—Ματθαίος 15:24.

27. Τι απαιτούσε από μέρους των Ιουδαίων μαθητών αυτό το άνοιγμα μιας παγκόσμιας περιοχής για παραγωγικότητα;

²⁷ Εδώ τώρα υπήρχε μια περιοχή στην οποία ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός σαν σκαπανέας για τους μαθητές του δεν είχε αφήσει ένα λαό σε μια προετοιμασμένη, καλλιεργημένη κατάσταση για να χρησιμοποιηθεί για την αύξηση της Χριστιανικής εκκλησίας. Με το όφελος και το πλεονέκτημα και την ώθηση αυτών που είχε κάνει ο Ιησούς προμηθεύοντας τον αρχικό αγρό κάτω από καλλιέργεια, αυτοί μπορούσαν τώρα σαν έμπειροι, ικανοί εργάτες να σπείρουν το σπόρο και να καλλιεργήσουν τις δυνατότητες της αύξησης και μ’ αυτό τον τρόπο να προσθέσουν κι άλλους αγρούς για την παραγωγή μαθητών του Ιησού του Μεσσία. Αυτό απαιτούσε από μέρους τους προσπάθειες σκαπανέα, και απαιτούσε θάρρος, ειλικρινή προσπάθεια, άσκηση από μέρους τους μεγάλης προσοχής και εμμονής για να μη συμβεί κάποια ζημιά. Δεν έχτιζαν πια πάνω στο θεμέλιο που είχε θέσει κάποιος άλλος, αλλά οι ίδιοι έκαναν όλες τις προκαταρκτικές εργασίες για μαθήτευση σε μια εντελώς καινούργια περιοχή. Αυτό έδειχνε υπακοή στον Κύριό τους.—Ρωμαίους 15:17-21.

28, 29. (α) Πώς οι μετέπειτα μαθητές «δούλοι» του Χριστού εργάστηκαν σύμφωνα με την ικανότητά τους ακολουθώντας το παράδειγμα που έθεσαν οι μαθητές του πρώτου αιώνα; (β) Ποιος υπήρξε ο πιο ζωτικός παράγοντας για την αύξηση;

²⁸ Οι απόστολοι και άλλοι μαθητές του Ιησού Χριστού τον πρώτο αιώνα έθεσαν το υπόδειγμα για το πώς να χρησιμοποιούνται τα συμβολικά «τάλαντα» που τους είχαν ανατεθεί. Αυτοί αύξησαν τον αριθμό των ταλάντων του Κυρίου τους κατά εκατό τοις εκατό. Η τάξη των Χριστιανών «δούλων» στους οποίους είχαν ανατεθεί τα «πέντε τάλαντα» των «υπαρχόντων» του Κυρίου, έκαναν πέντε τάλαντα ακόμη. Η τάξη των «δούλων» του Χριστού που ήταν υπεύθυνοι για τα δύο τάλαντα που ανήκαν στον Κύριό τους έκαναν δύο τάλαντα ακόμη. Κατ’ αναλογία, κάθε τάξη έκανε μια αύξηση εκατό τοις εκατό, ώστε καθένας έκανε το καλύτερο που μπορούσε, και κανείς δεν ήταν καλύτερος από κάποιον άλλον. Έκανε το καλύτερο που μπορούσε να αναμένεται απ’ αυτόν. Καθένας έκανε το καλύτερό του ανάλογα με την «ικανότητα αυτού». Ωστόσο, η αύξηση που έγινε με τα υπάρχοντα του Κυρίου τους δεν οφειλόταν αποκλειστικά στη χρήση της «ικανότητος» κάθε «δούλου». Υπήρχε κι ένας άλλος παράγοντας που έπαιζε ρόλο σ’ αυτό το ζήτημα, και αυτός ήταν ο πιο σπουδαίος παράγοντας απ’ όλους. Σ’ αυτόν τον παράγοντα αναφέρεται ο απόστολος Παύλος όταν μιλάει συγκριτικά για τη δική του υπηρεσία και για την υπηρεσία του εύγλωττου μαθητή Απολλώ, λέγοντας:

²⁹ «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται, διά των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν· ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων. Ο φυτεύων δε και ο ποτίζων είναι εν· και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά τον κόπον αυτού. Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί· σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή».—1 Κορινθίους 3:5-9.

30. (α) Σε ποιον, επομένως, πρέπει να αποδοθεί κατά κύριο λόγο η αύξηση; (β) Ποια απόδειξη υπήρχε για την αύξηση στην περιοχή που καλλιεργούνταν από τους μαθητές τον πρώτο αιώνα;

³⁰ Επομένως ο Θεός είναι Εκείνος ο οποίος πρέπει να τιμηθεί με την αύξηση, και οι «δούλοι» του Χριστού είναι απλώς τα όργανα που αυτός ευαρεστείται να χρησιμοποιεί για να φέρει την αύξηση. Αυτός βοηθάει τους «δούλους» να φέρουν σε πέρας τις ευθύνες τους. Εφοδιάζει τους «δούλους» με ό,τι χρειάζονται για να εκτελέσουν με επιτυχία το έργο να κάνουν μαθητές από ανθρώπους όλων των εθνών. Έτσι αυξάνει η προετοιμασμένη, καλλιεργημένη περιοχή που παράγει μαθητές την οποία ο Γιος του Θεού άφησε στους πιστούς μαθητές του όταν αναχωρούσε, γιατί κι άλλες περιοχές αυτού του είδους δημιουργούνται σ’ ολόκληρη τη γη με το να υπακούνε οι «δούλοι» του Χριστού στις εντολές του και με το να μιμούνται το παράδειγμά του. Τι απόδειξη υπήρχε γι’ αυτό στον πρώτο αιώνα μ.Χ.; Η εξής: εκκλησίες μαθητών που ήταν κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών σχηματίστηκαν έξω από την Ιερουσαλήμ και από όλη την Ιουδαία και από τη Γαλιλαία και από τη Σαμάρεια. Ιδρύθηκαν εκκλησίες στην Ασία, στην Αφρική, στην Ευρώπη και στα νησιά της Μεσογείου.

31. Σαν παράδειγμα για τα προηγούμενα, τι αποδεικνύει σχετικά με τον Πέτρο η τοποθεσία από την οποία αυτός έγραψε την πρώτη του επιστολή;

³¹ Για παράδειγμα, πάρτε τον απόστολο Πέτρο. Αυτός ήταν ένας από τους τέσσερις μαθητές οι οποίοι, αφού άκουσαν τον Ιησού να προλέγει την καταστροφή του μεγαλόπρεπου ναού στην Ιερουσαλήμ, του έκαναν το ερώτημα: «Πότε θέλουσι γίνει ταύτα, και τι το σημείον όταν ταύτα πάντα μέλλωσι να συντελεσθώσιν;» (Μάρκος 13:1-4) Γύρω στα τριάντα χρόνια αργότερα, γύρω στο 62-64 μ.Χ., ή αρκετά χρόνια πριν συμβούν τα «ταύτα» με την πολιορκία και καταστροφή της Ιερουσαλήμ μαζί με το ναό της, ο απόστολος Πέτρος έκανε ιεραποστολικό έργο έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πραγματικά, η πρώτη επιστολή που έγραψε σε συγχριστιανούς μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γράφτηκε από την πόλη της Βαβυλώνας πάνω στον Ευφράτη Ποταμό στη Μεσοποταμία, και προς το τέλος αυτής της επιστολής του αναφέρεται στην εκεί Χριστιανική εκκλησία, λέγοντας: «Σας ασπάζεται η εν Βαβυλώνι συνεκλεκτή».—1 Πέτρου 5:13.

32-34. (α) Πότε περίπου και από πού έγραψε ο Παύλος την επιστολή του στους Κολοσσαείς; (β) Πώς δείχνει μέσα σ’ αυτήν ο Παύλος την παγκόσμια αύξηση των «ταλάντων» τα οποία ήταν εμπιστευμένα στους μαθητές;

³² Υπήρχε επίσης ο απόστολος Παύλος. Είχε φτάσει επιτέλους στην αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Ρώμης, αλλά σαν φυλακισμένος που είχε κάνει έφεση στον Καίσαρα για μια αμερόληπτη δίκη. Από το μέρος της φυλάκισής του στη Ρώμη έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία στις Κολοσσές, στη Μικρά Ασία, γύρω στο 60-61 μ.Χ. Αυτό έγινε σχεδόν δέκα χρόνια πριν από τα «ταύτα» που προείπε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και όμως ήδη τότε πριν από το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων που είχε κέντρο την Ιερουσαλήμ, ο απόστολος Παύλος μίλησε για την παγκόσμια αύξηση των συμβολικών «ταλάντων» που είχε εμπιστευθεί ο Ιησούς στους «δούλους» του. Καθώς ο Παύλος αναφέρεται στο ‘κήρυγμα των καλών νέων’ σ’ αυτούς, γράφει:

³³ «Ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, διά την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς, την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου, το οποίον ήλθεν εις εσάς, καθώς και εις όλον τον κόσμον, και καρποφορεί καθώς και εις εσάς, αφ’ ης ημέρας ηκούσατε και εγνωρίσατε την χάριν του Θεού εν αληθεία, καθώς και εμάθετε από Επαφρά του αγαπητού συνδούλου ημών, όστις είναι διά σας πιστός διάκονος του Χριστού, όστις και εφανέρωσεν εις ημάς την εν Πνεύματι αγάπην σας.

³⁴ «Και σας, οίτινες είσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά, τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν, διά του σώματος της σαρκός αυτού, διά του θανάτου, διά να σας παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους, εάν επιμένητε εις την πίστιν, τεθεμελιωμένοι και στερεοί και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου, το οποίον ηκούσατε, του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν».—Κολοσσαείς 1:4-8, 21-23.

35. Μέσα σε ποια περιορισμένη περίοδο χρόνου αποδείχτηκε ο ζήλος των μαθητών του πρώτου αιώνα, και σε εκπλήρωση ποιας προφητείας του Ιησού;

³⁵ Τι μαρτυρία δίνουν αυτά τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Παύλου για το ζήλο εκείνων των «δούλων» του Κυρίου Ιησού Χριστού τον πρώτο αιώνα στο να ‘εμπορευτούν’ τα «τάλαντα» που τους είχε εμπιστευθεί! Τι κατόρθωμα ήταν αυτό γι’ αυτούς που κατάφεραν μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα—τα καλά νέα ‘να καρποφορούν και να αυξάνουν σ’ όλο τον κόσμο’, τα καλά νέα να ‘κηρύττονται σ’ όλη την κτίση που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό’! Σκεφτείτε τα εξής: Ο Ιησούς Χριστός «άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη», στα έτη 29-33 μ.Χ., κι όμως ακόμη και πριν τελειώσει η συντέλεια του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων το έτος 70 μ.Χ., με την καταστροφή της θρησκευτικής τους πρωτεύουσας, οι Ιουδαίοι σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο είχαν λάβει μαρτυρία σχετικά με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού. Πραγματικά, ακόμη και όλα τα Έθνη είχαν λάβει μια τέτοια μαρτυρία, σε τυπική εκπλήρωση της προφητείας του Ιησού για το «σημείο» της «συντελείας του αιώνος», δηλαδή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος».—Ματθαίος 24:14· Εβραίους 9:26.

ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΣΗΜΕΡΑ

36. Ήρθε ο Κύριος των μαθητών «δούλων» και πάλι πριν ή μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, και τι δείχνουν τα τελικά λόγια του Ιωάννη στην Αποκάλυψη για την έλευση του Χριστού;

³⁶ Εκείνοι οι «δούλοι» του πρώτου αιώνα που αύξησαν τα πολύτιμα «τάλαντα» σε μια τέτοια παγκόσμια έκταση παρά τους πολέμους, τις επιδημίες, τις πείνες, τους σεισμούς και τους διωγμούς πέθαναν όλοι, αλλά ο Κύριος και Ιδιοκτήτης τους που είχε αναχωρήσει δεν επέστρεψε στις μέρες τους, ούτε πριν ούτε μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες. Γύρω στα είκοσι έξι χρόνια μετά από το τρομερό εκείνο γεγονός που συγκλόνισε τον Ιουδαϊκό θρησκευτικό κόσμο, ο απόστολος Ιωάννης είδε τη φυλάκισή του στη νήσο Πάτμο να λαμπρύνεται όταν έλαβε τη θεία Αποκάλυψη, η οποία προέλεγε το μέλλον, και είπε: «Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών, και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν». Και ο Ιωάννης έκλεισε την αφήγηση της Αποκάλυψης με την προσευχή: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού. Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είη μετά πάντων υμών». (Αποκάλυψις 1:7· 22:20, 21) Αυτή η θερμή προσευχή για την έλευση του Κυρίου δεν απαντήθηκε στην πραγματικότητα παρά όταν είχαν περάσει πάνω από δεκαοχτώ αιώνες.

37. (α) Πότε επέστρεψε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και σε αντίθεση με ποια προσδοκία; (β) Ποια νέα σημασία πήρε από τότε κι έπειτα το κήρυγμα της Βασιλείας και γιατί;

³⁷ Μόνο με την επιστροφή του Κυρίου Ιησού Χριστού και την παρουσία του θα ερχόταν το αποκορύφωμα στην εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων». Στο δεύτερο μισό του περασμένου δέκατου ένατου αιώνα υπήρχε η σκέψη ότι ο Κύριος είχε επιστρέψει το έτος 1874 μ.Χ. και ότι το έτος εκείνο θα άρχιζε η αόρατη παρουσία του σαν πνεύματος. Αλλά στην πραγματικότητα το «σημείο» της παρουσίας του και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων δεν εμφανίστηκε στη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων δεκαετιών. Εμφανίστηκε μόνο στο τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914, γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου ή στο μέσο του Ιουδαϊκού σεληνιακού μήνα Τισρί. Τον καιρό εκείνο το κήρυγμα των καλών νέων της ερχόμενης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού άλλαξε και έγινε το κήρυγμα των καλών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Τα παγκόσμια γεγονότα που ακολούθησαν ήταν ένας σωρός αποδείξεων ότι το προειπωμένο κρίσιμο έτος γεννήθηκε η βασιλεία των ουρανών με την ενθρόνιση και στέψη του Μεσσία του Θεού, του Ιησού του γιου του Δαβίδ γιου του Αβραάμ. (Ματθαίος 1:1) Είχε έρθει εκείνος ο οποίος είχε το «νόμιμο δικαίωμα» σ’ αυτή τη βασιλεία. Στην πραγματικότητα, είχε επιστρέψει! —Ιεζεκιήλ 21:25-27.

38. Σαν μέρος ποιας προφητείας δόθηκε η παραβολή των «ταλάντων», και έτσι πώς θα αποδεικνυόταν το αποκορύφωμα της εκπλήρωσης στις μέρες μας;

³⁸ Η παραβολή των «ταλάντων» δόθηκε από τον Ιησού Χριστό σαν μέρος του πολύμορφου «σημείου» που θα αποδείκνυε την παρουσία του. Έτσι το αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής στον καιρό μας αυξάνει τη μαρτυρία ότι αυτός έχει επιστρέψει σαν πνεύμα και ότι η παρουσία του είναι τώρα εδώ. Ασφαλώς αν λέμε ότι η βασιλική παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού άρχισε στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, τότε θα πρέπει να υπάρχουν στη διάθεσή μας γεγονότα που να επιβεβαιώνουν ότι η εκπλήρωση της παραβολής προχωρεί τώρα προς το αποκορύφωμά της. Ποια είναι αυτά τα γεγονότα;

39. Τι έκανε ο δούλος με το ένα τάλαντο, και πότε άρχισε η τακτοποίηση των λογαριασμών με τους δούλους;

³⁹ Πρώτα, θέλουμε να δούμε πώς εξελίχθηκε η παραβολή. Έτσι συνεχίζουμε το διάβασμα της παραβολής του Ιησού, που λέει: «Ο δε λαβών το εν, υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού. Μετά δε καιρόν πολύν έρχεται ο κύριος των δούλων εκείνων και θεωρεί λογαριασμόν μετ’ αυτών».—Ματθαίος 25:18, 19.

40. (α) Με τι επέστρεψε «ο κύριος των δούλων εκείνων», όπως λέει η παραβολή; (β) Με ποια ‘βασιλική δύναμη’ συνδέεται ιδιαίτερα το έτος 1914 μ.Χ., και γιατί αυτό;

⁴⁰ Όταν ο «κύριος των δούλων εκείνων» ήρθε, επέστρεψε έχοντας μαζί του αυτό για το οποίο είχε ταξιδέψει τόσο μακριά για να το αποκτήσει. Τα ίδια του τα λόγια αργότερα δείχνουν ότι είχε κερδίσει μια «χαρά» για να τη μοιραστεί με τους πιστούς δούλους του· γύρισε με «πολλά» τα οποία δεν τα είχε όταν ανέθεσε σ’ αυτούς τα οχτώ ασημένια τάλαντα. Μια προηγούμενη παραβολή που είχε δώσει ο Ιησούς, η παραβολή των «δέκα μνων», δείχνει συγκεκριμένα ότι αυτό με το οποίο γύρισε πίσω ήταν η «βασιλεία». (Λουκάς 19:12-15) Οι Καιροί των Εθνών, ή ‘οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών’, έχουν σχέση μ’ αυτή τη «βασιλεία», ιδιαίτερα τη «βασιλεία» της οικογένειας του Βασιλιά Δαβίδ της Ιερουσαλήμ, της οποίας Δαβιδικής οικογένειας τη βασιλική δύναμη ανέτρεψε ο Ναβουχοδονόσορ ο βασιλιάς της Βαβυλώνας το έτος 607 π.Χ. Εκείνο το καταστρεπτικό έτος ήταν η χρονολογία στην οποία άρχισαν να μετριούνται τα 2.520 χρόνια των Καιρών των Εθνών ως το έτος 1914 μ.Χ. Έτσι το τέλος εκείνων των Καιρών των Εθνών γύρω στις 4/5 Οκτωβρίου 1914 θα έπρεπε να δει λογικά μια αντιστροφή της κατάστασης που διήρκεσε τόσο διάστημα. Είχε επομένως σημασία το γεγονός ότι η 4/5 Οκτωβρίου 1914 βρήκε τα έθνη σε ταραχή, με το να είναι για δυο μήνες ήδη βουτηγμένα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας.

41. (α) Σκότωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τους λίγους μαθητές «δούλους» του Κυρίου Ιησού Χριστού οι οποίοι βρίσκονταν τότε στη γη; (β) Τι επιδίωξαν να κάνουν τα έθνη σ’ αυτούς σχετικά με τη μαρτυρία που έδιναν;

⁴¹ Τι συνέβη, όμως, με τους Χριστιανούς «δούλους» του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού στους οποίους αυτός είχε εμπιστευθεί τα πολύτιμα «τάλαντά» του; Μέχρι τη μέρα αυτή υπάρχει ακόμη ένας μικρός αριθμός από εκείνους τους πιστούς «δούλους» που ζούσαν πάνω στη γη τον αξιοσημείωτο εκείνο καιρό και οι οποίοι διέκριναν από τις Άγιες Γραφές τη σημασία του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτή η διεθνής σύρραξη που τελικά παρέσυρε είκοσι οχτώ έθνη και αυτοκρατορίες σε ολοκληρωτικό πόλεμο δε σκότωσε εκείνους τους όσιους «δούλους» του νεοενθρονισμένου Βασιλιά, του Ιησού Χριστού. Οι επίγειοι εχθροί, οι οποίοι δεν ήθελαν να κυβερνήσει πάνω τους ο Ιησούς Χριστός σαν Βασιλιάς όλης της γης, θα ήθελαν να σκοτώσουν εκείνους τους «δούλους του», αλλά δεν το πέτυχαν. Στην πραγματικότητα, προσπάθησαν να αφαιρέσουν απ’ αυτούς εκείνα τα συμβολικά «τάλαντα» τα οποία είχαν λάβει από τον ουράνιο Κύριο και Ιδιοκτήτη τους. Προσπάθησαν να ανατρέψουν όλα τα έξοχα επιτεύγματα και πνευματικά κέρδη που αυτοί οι «δούλοι» είχαν κάνει για τον νεοενθρονισμένο ουράνιο Βασιλιά. Για το σκοπό αυτό προσπάθησαν να σκοτώσουν την επίδραση που ασκούσαν αυτοί οι δούλοι πάνω στους ανθρώπους όλων των εθνών. Προσπάθησαν απεγνωσμένα να υπονομεύσουν το προετοιμασμένο, καλλιεργημένο θεμέλιο αυτών των δούλων για μελλοντική μαρτυρία της Βασιλείας.

42, 43. (α) Σε ποια κατάσταση βρήκε τους «δούλους» του ουράνιου Κυρίου το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1918; (β) Απ’ ό,τι φαινόταν τι είχε συμβεί στα τάλαντα που τους ήταν εμπιστευμένα;

⁴² Το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου στις 11 Νοεμβρίου 1918, βρήκε τους «δούλους» του ουράνιου Βασιλιά στην ουσία θανατωμένους σχετικά με την καλή φήμη που είχαν στους ανθρώπους τόσο μέσα όσο και έξω από τον λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο. Η καλή γνώμη που είχαν οι άνθρωποι γι’ αυτούς σαν Χριστιανούς ήταν, στην πραγματικότητα, νεκρή κάτω από μια εκστρατεία κακοπαράστασης και κακολογίας από τους εθνικιστές υπερπατριώτες και τους πολεμοχαρείς φανατικούς ανθρώπους. Βίαιες οχλοκρατίες είχαν ξεσπάσει εναντίον τους. Τα Βιβλικά τους έντυπα, ή ακόμη και αυτοί οι ίδιοι είχαν τεθεί κάτω από απαγόρευση. Πολλοί απ’ αυτούς βρίσκονταν στη φυλακή και η πιο εξέχουσα περίπτωση ήταν η φυλάκιση του προέδρου της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά καθώς και του γραμματέα-ταμία αυτής της Εταιρίας, και άλλων έξι εξεχόντων συνεργατών, με ψεύτικες κατηγορίες από τις οποίες δε θα μπορούσαν να αθωωθούν παρά μόνο αφού θα περνούσε η τρέλα του πολέμου.

⁴³ Φαινομενικά, αυτοί οι «δούλοι» του Δικαιωματικού Κυβερνήτη της γήινης σφαίρας είχαν απογυμνωθεί από καθετί. Τα «τάλαντά» του που τους είχε αναθέσει φαίνονταν να είχαν εξαλειφθεί. Οι εχθροί τους χάρηκαν που είχαν θέσει εκείνους τους «δούλους» έξω από την υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου τους για όλο το μέλλον, γιατί η ικανότητα αυτών των δούλων να αρχίσουν πάλι από την αρχή φαινόταν αμφίβολη.

44. (α) Πότε άρχισε μια αντιστροφή των γεγονότων, και πώς; (β) Ποιο ερώτημα εγέρθηκε τώρα σχετικά με τους «δούλους» που επέζησαν, και γιατί;

⁴⁴ Ύστερα, όμως, από τέσσερις μήνες, μετά το τέλος του πολέμου, οι εχθροί ένιωσαν έκπληξη, κατάπληξη, λόγω μιας αντιστροφής των γεγονότων που άρχισε να λαβαίνει χώρα. Αυτό συνέβη όταν εκείνοι οι οχτώ εκπρόσωποι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά απολύθηκαν από τη φυλάκισή τους στις Ποινικές Ομοσπονδιακές Φυλακές της Ατλάντα (της Τζώρτζια) στις 25 Μαρτίου 1919, και έγινε δεκτή η κατάθεση εγγύησης την επόμενη μέρα στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Σύντομα κατόπιν ήρθε η αθώωσή τους για τις βαριές ψεύτικες κατηγορίες που είχαν γίνει εναντίον τους. Αλλά πόσο επηρέασε αυτό τους τσακισμένους από τον πόλεμο ανθρώπους που είχαν ακόμη μέσα τους την προκατάληψη, τις διεστραμμένες απόψεις σχετικά με τους «δούλους» του Ιησού Χριστού λόγω της πολεμικής προπαγάνδας και του πολεμικού πυρετού; Αυτό ήταν κάτι που οι «δούλοι» έπρεπε να σκεφτούν. Θα μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι και να προχωρήσουν πάλι μπροστά με τέτοιες δυσμενείς συνθήκες; Είχαν το θάρρος και την εμπιστοσύνη του ουράνιου Κυρίου τους να το κάνουν αυτό; Ήταν πραγματικά ένας καιρός δοκιμής γι’ αυτούς τους Χριστιανούς δούλους.

45. (α) Σύμφωνα με την παραβολή, τι επρόκειτο να κάνει ο «κύριος των δούλων εκείνων»; (β) Σχετικά με την κατοχή από μέρους τους των «ταλάντων», τι έπρεπε να γίνει τώρα γι’ αυτούς τους Χριστιανούς δούλους;

⁴⁵ Η παραβολή των «ταλάντων» εξεικόνιζε ότι όταν ο ταξιδιώτης θα γύριζε από το εξωτερικό θα έκανε λογαριασμό μαζί τους. Αυτό σήμαινε ότι θα τους επιθεωρούσε. Πολύ λογικά, σύμφωνα με την εξέλιξη των γεγονότων την άνοιξη του 1919, τότε θα ήταν ο κατάλληλος καιρός για τον ουράνιο «κύριο των δούλων εκείνων» να τους επιθεωρήσει. Αλλά τι λογαριασμό θα απέδιδαν σχετικά με τα «τάλαντά» του που είχε εμπιστευθεί στην τάξη του δούλου; Οποιαδήποτε αύξηση κι αν είχαν πετύχει πριν από το κορύφωμα του διωγμού στη διάρκεια του πολέμου το 1918 φαινόταν να είχε εξαλειφθεί. Ήταν σαν να μην είχαν στην κατοχή τους καθόλου συμβολικά «τάλαντα». Αν, τώρα, επρόκειτο να δείξουν κάποια αύξηση στα «τάλαντα» του Κυρίου τους, έπρεπε να παραγάγουν αυτή την αύξηση στη μεταπολεμική περίοδο και να αποδώσουν αυτή την αύξηση των υπαρχόντων του σ’ αυτόν στο μέλλον. Θα έπρεπε να τους δοθεί μια νέα και περαιτέρω ευκαιρία ‘να εμπορευτούν’ τα πολύτιμα «τάλαντά» του. Και αυτό ακριβώς συνέβη, όπως δείχνει η ιστορία, λόγω της αγαθής στοχαστικότητας του ουράνιου Κυρίου τους.

46. (α) Ποιο πράγμα ήταν καιρός τώρα αυτοί να αποβάλουν, και για ποιο πράγμα υπήρχε ανάγκη να αναδιοργανωθούν; (β) Για ποιο πράγμα ήταν κατάλληλες τώρα οι συνθήκες και ο χρόνος, έχοντας υπόψη το γεγονός ότι ο ουράνιος Κύριός τους κατείχε ‘βασιλική δύναμη’;

⁴⁶ Το έτος 1919 ήταν ο κρίσιμος καιρός για να αποβάλουν το φόβο των ανθρώπων που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στην τάξη του δούλου στη διάρκεια της βίας και της υστερίας του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και που είχε αναγκάσει την τάξη του δούλου να πάψουν σε μεγάλο βαθμό να εμπορεύονται τα τάλαντα σαν υπεύθυνοι δούλοι του Βασιλιά Ιησού Χριστού που βασίλευε. Τότε ήταν ο κατάλληλος καιρός γι’ αυτούς ν’ αρχίσουν να αναδιοργανώνουν τις διαλυμένες, τσακισμένες τάξεις τους για τη μεγαλύτερη προσπάθεια της ζωής τους στην υπηρεσία του Κυρίου τους που τώρα κατείχε βασιλική δύναμη. Τώρα, όσο ποτέ προηγουμένως, ο Κύριός τους είχε δικαιωματική απαίτηση πάνω σ’ όλη τη γη σαν αγρό του που είχε στη διάθεσή του για την παραγωγή περισσότερων μαθητών ευνοημένων με την ελπίδα της ουράνιας βασιλείας. Μπορούσε να τους αναθέσει αυτή την ευκαιρία να ‘εργαστούν’ στην υπηρεσία του. Ήταν ο ευνοϊκός καιρός για την τάξη του «δούλου» να σηκωθούν όπως είχε εξεικονιστεί από το δούλο στον οποίο είχαν ανατεθεί τα πέντε «τάλαντα», καθώς και για την τάξη που εικονίστηκε από το δούλο στον οποίο είχαν ανατεθεί τα δύο τάλαντα. Αυτό και έκαναν, γιατί η παραβολή των «ταλάντων» δεν μπορούσε να αποτύχει στην εκπλήρωσή της, ειδικά στο αποκορύφωμά της.

47. Πώς το 1919 ενισχύθηκαν να μη φοβούνται αλλά να προσφέρουν τον εαυτό τους για το μεταπολεμικό έργο;

⁴⁷ Δε χάθηκε καθόλου χρόνος. Το 1919 εκείνες οι δύο τάξεις των «δούλων» άρχισαν να εργάζονται. Έλαβαν ισχυρή ενθάρρυνση από τα άρθρα της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης και 15ης Αυγούστου 1919, πάνω στο θέμα «Μακάριοι οι Άφοβοι». Χαιρέτισαν την ανακοίνωση για την οχταήμερη συνέλευση που θα γινόταν στο Σήνταρ Πόιντ, στο Οχάιο, στις 1-8 Σεπτεμβρίου 1919. Δεν απέφυγαν να παραβρεθούν σ’ εκείνη τη γενική συνέλευση από φόβο μήπως έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μεταπολεμικό έργο που θα απαιτούσε μεγάλη ενεργητικότητα και θάρρος από μέρους τους, με περαιτέρω διωγμό.

48. (α) Πώς οι αντιπρόσωποι στη συνέλευση του Σήνταρ Πόιντ δέχτηκαν την αναγγελία για ένα νέο περιοδικό σαν συντροφικό της Σκοπιάς του Πύργου; (β) Πώς έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι τώρα αυτό το πρόσθετο περιοδικό;

⁴⁸ Το πρόγραμμα της συνέλευσης του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής το παρακολούθησαν καθημερινώς έξι χιλιάδες που είχαν έρθει κυρίως από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, πρόθυμοι να μάθουν τον τρόπο που θα έδειχνε σ’ αυτούς ο Ιεχωβά για να εκτελέσουν το έργο που βρισκόταν μπροστά τους. Με έκπληξη αλλά και με εγκάρδια εκτίμηση δέχτηκαν την αναγγελία για ένα νέο περιοδικό που θα εκδιδόταν αρχίζοντας την 1η Οκτωβρίου 1919, τον Χρυσούν Αιώνα, σαν συντροφικό περιοδικό του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας. Αυτό το νέο περιοδικό θα ήταν ένα πρόσθετο συμπλήρωμα για την αναγγελία της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού. Θα ήταν ένα ακόμη όργανο για να το χρησιμοποιήσουν στο έργο φύτευσης, ποτίσματος και καλλιέργειας νέων περιοχών για την παραγωγή περισσότερων μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μαζί με το περιοδικό Η Σκοπιά του Πύργου, το νέο αυτό περιοδικό (τώρα Ξύπνα! ) αύξανε συνεχώς την κυκλοφορία του μέχρι τώρα, διεγείροντας νέο ενδιαφέρον σε άτομα με ειλικρινείς καρδιές, ετοιμάζοντάς τα να δεχτούν τα βαθύτερα πράγματα του Λόγου του Θεού. Αυτό έχει κάνει ένα έξοχο έργο προετοιμασίας.

49. Τι έγινε σχετικά με τα τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά, και σε ποιο βαθμό έχουν αυξηθεί οι περιοχές που μ’ αυτό τον τρόπο φέρθηκαν για καλλιέργεια;

⁴⁹ Επίσης αποκαταστάθηκε και ενισχύθηκε ανάμεσα στα κεντρικά γραφεία της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και στα τμήματα της οργάνωσης ολόγυρα στον κόσμο, η επικοινωνία που είχε διακοπεί λόγω του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, και, ανάλογα με τους καιρούς και τις περιστάσεις, νέα τμήματα ιδρύθηκαν σε διάφορες χώρες. Αυτό αύξησε τις περιοχές που φέρθηκαν κάτω από στενότερη επίβλεψη των «δούλων» του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού και βοήθησε πολύ στο να ενταθεί το έργο της καλλιέργειας τέτοιων περιοχών για τη σύναξη περισσότερων μαθητών από ανθρώπους όλων των εθνών. Ο αριθμός των τμημάτων σήμερα έχει φτάσει τα ενενήντα τρία σε σύγκριση με τα λίγα τμήματα που υπήρχαν τότε. Αυτά τα τμήματα έχουν την επίβλεψη για τη σπορά και τη καλλιέργεια που εκτελούνται σε διακόσιες τρεις χώρες και νησιά.

50. (α) Γιατί εκείνοι που παραβρέθηκαν το 1922 στη συνέλευση του Σήνταρ Πόιντ είδαν ότι η θέση τους έμοιαζε με τη θέση του Ησαΐα στο ναό; (β) Ποιο ερώτημα σχετικά μ’ αυτούς δημιούργησε η απάντηση του Ησαΐα στον Ιεχωβά;

⁵⁰ Το Σεπτέμβριο του 1922 αυτοί οι Χριστιανοί δούλοι που βρίσκονται στο δρόμο για την ουράνια βασιλεία έμαθαν με δυναμικό τρόπο ότι τώρα βρίσκονται πραγματικά κάτω από επιθεώρηση του Βασιλιά των βασιλιάδων και Κυρίου κυρίων, του Ιησού Χριστού που βασιλεύει. Σε εκπλήρωση του εδαφίου Μαλαχίας 3:1, αυτός συνόδευσε τον Ιεχωβά Θεό όταν ήρθε στον πνευματικό ναό του για έργο κρίσης σχετικά με τους γεννημένους από το πνεύμα «δούλους» στο ναό. Εκείνοι που παρακολούθησαν τη δεύτερη συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής στο Σήνταρ Πόιντ του Οχάιο, την τέταρτη μέρα της, 8 Σεπτεμβρίου 1922, που είχε ονομαστεί σαν «Η Ημέρα», είδαν τώρα ότι βρίσκονταν στη θέση του προφήτη Ησαΐα, όταν είχε μια όραση του Ιεχωβά Θεού στο ναό του. Ο Ησαΐας αισθάνθηκε την ανάγκη να καθαριστεί πνευματικά, και του δόθηκε με έλεος ο αναγκαίος καθαρισμός. Αυτό τον έθεσε σε ευνοϊκή θέση για να ανταποκριθεί με πρόθυμη φωνή στην πρόσκληση: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με». (Ησαΐας 6:1-8) Έτσι το ερώτημα ήταν, Θα ανταποκρίνονταν οι μετέχοντες στη συνέλευση του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής με τον ίδιο τρόπο στην πρόσκληση του Ιεχωβά για την υπηρεσία που τους έδινε την ευκαιρία να κάνουν;

51. Τελειώνοντας την ομιλία του για «Την Ημέρα», ποια ερωτήματα έθεσε ο πρόεδρος της Εταιρίας στους αντιπροσώπους στη συνέλευση, και ποια τελική νουθεσία τους έδωσε;

⁵¹ Στην προτελευταία παράγραφο της ομιλίας του που πραγματευόταν την όραση του Ησαΐα, ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, έθεσε μερικά ερωτήματα στους παρόντες στη συνέλευση, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και τα εξής τελευταία: «Πιστεύετε ότι ο Κύριος είναι τώρα στο ναό του, κρίνοντας τα έθνη της γης; Πιστεύετε ότι ο Βασιλιάς της δόξας έχει αρχίσει τη βασιλεία του;» Με μεγάλο ενθουσιασμό οι χιλιάδες των μετεχόντων στη συνέλευση φώναξαν καταφατικά. Τότε ο ομιλητής αποκορύφωσε την ομιλία του λέγοντας: «Τότε πίσω στον αγρό, γιοι του Ύψιστου Θεού! Ζωσθείτε την πανοπλία σας! Να είστε νηφάλιοι, να είστε άγρυπνοι, να είστε δραστήριοι, να είστε γενναίοι. Να είστε πιστοί και αληθινοί μάρτυρες για τον Κύριο. Προχωρήστε στη μάχη μέχρις ότου κάθε ίχνος της Βαβυλώνας μείνει έρημο. Διακηρύξτε το άγγελμα μακριά και πλατιά. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων. Αυτή είναι η μέρα όλων των ημερών. Δείτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε τα μέσα δημοσιότητάς του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε, τον Βασιλιά και τη βασιλεία του».—Βλέπε Η Σκοπιά του Πύργου με ημερομηνία 1 Νοεμβρίου 1922, σελίδες 332-337 (στην Αγγλική).

52. (α) Τι έκανε το 1920 η Εταιρία για να αυξήσει τη διανομή Βιβλικών εντύπων; (β) Ποια άλλα μέσα για τη διαφήμιση της Βασιλείας άρχισε να χρησιμοποιεί η Εταιρία το 1924, και με ποια άλλα μέσα δημοσιότητας διευρύνθηκαν αυτά αργότερα;

⁵² Με μεγαλύτερο ζήλο και προσπάθεια από κάθε άλλη φορά οι «δούλοι» του Κυρίου Ιησού Χριστού που επέστρεψε, προχώρησαν να τον διαφημίσουν σαν Βασιλιά που ήδη βασίλευε, κηρύττοντας δημόσια τόσο από σπίτι σε σπίτι όσο και από το δημόσιο βήμα. Από το 1920 είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν τις δικές τους τυπογραφικές εγκαταστάσεις στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, και αυτό τους κατέστησε ικανούς να έχουν στην κατοχή τους μεγαλύτερες ποσότητες Βιβλικών εντύπων, περιοδικών, βιβλιαρίων, φυλλαδίων, σκληρόδετων βιβλίων, καθώς και Γραφών, με μεγαλύτερη οικονομία, για να τα χρησιμοποιήσουν στη διαφήμιση του Μεσσιανικού Βασιλιά και της βασιλείας του. Από την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 1924, άρχισαν να χρησιμοποιούνται ραδιοφωνικοί σταθμοί ιδιοκτησίας των νομικών σωματείων αυτών των «δούλων» για να χρησιμοποιηθούν στη ραδιοφωνική μετάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας σε ένα αναρίθμητο αόρατο ακροατήριο που είχε ραδιόφωνα. Με την πάροδο του χρόνου χρησιμοποιήθηκαν σε αρκετές χώρες δεκάδες ραδιοσταθμών, είτε με πληρωμή του χρόνου χρήσης είτε δωρεάν, για να εξαγγείλουν τα καλά νέα της Βασιλείας ως τα πέρατα της γης. Λίγα χρόνια αργότερα, σ’ αυτά τα μέσα δημοσιότητας, προστέθηκαν αυτοκίνητα με ηχητικά μηχανήματα και μεγάφωνα και φορητοί φωνόγραφοι που μετέφεραν οι «δούλοι» του Χριστού από πόρτα σε πόρτα για να διαφημίσουν τη Βασιλεία στους οικοδεσπότες.

53. Γιατί οι αναγνώστες είχαν λόγους να συγκινηθούν από το κύριο άρθρο του τεύχους της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης Μαρτίου 1925;

⁵³ Ήταν μεγάλη συγκίνηση για τους αναγνώστες του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας όταν έλαβαν το τεύχος τους της 1ης Μαρτίου 1925 και διάβασαν το κύριο άρθρο που είχε τίτλο «Η Γέννηση του Έθνους». Γιατί; Γιατί μ’ αυτό έλαβαν πιο σαφή κατανόηση του δωδέκατου κεφαλαίου της Αποκάλυψης. Τα μάτια τους της πνευματικής διάκρισης ανοίχτηκαν για να δουν ότι η συμβολική γέννηση του αρσενικού παιδιού, που τόσο συναρπαστικά παρουσιάζεται σ’ εκείνο το κεφάλαιο που ήταν γι’ αυτούς ως τότε ένα μυστήριο, εξεικόνιζε τη γέννηση της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού το έτος 1914, κατά το τέλος των Καιρών των Εθνών. Το άρθρο τελείωνε, στη σελίδα 74, λέγοντας: «Η βασιλεία των ουρανών είναι παρούσα. Η μέρα της απελευθέρωσης επίκειται. Ας κηρυχθούν αυτά τα καλά νέα στους λαούς της γης. Η νίκη είναι του Βασιλιά μας. Ας είμαστε πιστοί τώρα ως το τέλος του πολέμου· και θα αναπαυόμαστε για πάντα στη ζεστασιά της αγάπης του, όπου θα υπάρχει πληρότητα χαράς και απολαύσεων για πάντα».

54, 55. Πώς ο αριθμός εκείνων που πήραν από τα εμβλήματα στο Δείπνο του Κυρίου το 1925 έδειχνε μια αύξηση στις περιοχές δράσης;

⁵⁴ Ο ετήσιος εορτασμός του Δείπνου του Κυρίου, την Τετάρτη 8 Απριλίου 1925, έφερε στο φως κάτι το ενθαρρυντικό. Λόγω του έργου της φύτευσης, ποτίσματος και καλλιέργειας που είχε γίνει ως τότε σε επιπρόσθετες περιοχές δράσης, με τα νεοαποκτηθέντα μέσα για δημοσιότητα της Βασιλείας, ο αριθμός των εκκλησιών των μαθητών που είχαν ουράνια ελπίδα αυξήθηκε. Τα μέλη των εκκλησιών αυξήθηκαν. Έτσι στον εορτασμό αυτού του Δείπνου του Κυρίου ο αριθμός των μετεχόντων έδειχνε αυτή την αύξηση και την παραγωγή μαθητών του Χριστού. Πόσοι, λοιπόν, έλαβαν μέρος εκείνο το έτος; Το τεύχος της Σκοπιάς του Πύργου της 1ης Σεπτεμβρίου 1925, σελίδα 263 (στην Αγγλική), κάτω από τον τίτλο «Εκθέσεις Ανάμνησης», λέει:

⁵⁵ «Χαιρόμαστε που ο αριθμός των συμμετεχόντων στην Ανάμνηση είναι τόσο μεγάλος, γιατί δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για την αλήθεια παντού, και αυτό είναι κάτι που έπρεπε να γίνει. Ο συνολικός αριθμός που αναφέρθηκε ως τώρα είναι 90.434, δηλαδή 25.329 περισσότεροι από πέρυσι».

56. Τι έδειχνε αυτό σχετικά με τις «εμπορικές» επιχειρήσεις των μαθητών «δούλων» στους οποίους ήταν εμπιστευμένα τα «τάλαντα»;

⁵⁶ Αληθινά οι «δούλοι» του Χριστού, η τάξη που εικονίστηκε από το δούλο στον οποίο ανατέθηκαν τα «πέντε τάλαντα», και η τάξη που εικονίστηκε από το δούλο στον οποίο είχαν ανατεθεί δύο τάλαντα, άρχισαν πρόθυμα και από νωρίς να τα ‘εμπορεύονται’, ώστε να προσθέσουν κι άλλες περιοχές που θα ήταν γόνιμες με περισσότερους μαθητές του Χριστού. Τα δημοσιευθέντα γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτοί οι «δούλοι» ευλογήθηκαν στις προσπάθειές τους και ανταμείφθηκαν με αύξηση. Αυτό τους ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο.

ΧΑΡΑ

57. (α) Γιατί ο πλούσιος άνθρωπος της παραβολής ταξίδεψε στο εξωτερικό; (β) Έτσι ποια ερωτήματα εγείρονται σχετικά με τον Ιησού Χριστό στην εκπλήρωση της παραβολής;

⁵⁷ Τώρα, όμως, έρχεται ιστορικά σε πλήρες φως και ένας άλλος ακόμη παράγοντας στο ζήτημα. Στην παραβολή του Ιησού, εκείνος που ήταν ιδιοκτήτης των οχτώ ασημένιων ταλάντων και των τριών δούλων δεν πήγε ταξίδι στο εξωτερικό απλώς για ευχαρίστηση ή για τουρισμό. Είχε κάποιο σοβαρό λόγο που ταξίδεψε στο εξωτερικό· επιθυμούσε να εξασφαλίσει κάτι πολύτιμο. Εκείνο για το οποίο πήγε στο εξωτερικό, όπως δείχνει η παραβολή, ήταν να αποκτήσει κάποια «χαρά», μαζί με «πολλά» πράγματα. Συνεπώς, έπρεπε να ταξιδέψει μια μακρινή απόσταση, πράγμα που θα απαιτούσε μακρό χρονικό διάστημα, για να εμφανιστεί σε εκείνον ο οποίος θα μπορούσε να του δώσει εκείνη την ιδιαίτερη «χαρά». Αυτό υπαινίσσεται η παραβολή του Ιησού, μολονότι η παραβολή των «ταλάντων» δεν το λέει αυτό σαφώς. Αφού ο πλούσιος στην παραβολή αυτή εξεικονίζει τον Κύριο Ιησού Χριστό, το ταξίδι του ανθρώπου αυτού στο εξωτερικό για ένα μακρύ διάστημα εξεικονίζει τον Κύριο Ιησού που πηγαίνει στη μοναδική Πηγή αυτής της ειδικής χαράς που είχε υπόψη του. Σε ποιον, λοιπόν, πήγε; Ποιος ήταν αυτή η Πηγή της χαράς;

58, 59. (α) Σε ποιον πήγε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός για να λάβει εκείνη τη «χαρά»; (β) Για ποιους άλλους είναι Αυτός η Πηγή της χαράς, όπως δείχνει το εδάφιο Ρωμαίους 15:13;

⁵⁸ Αυτό μας το δείχνει το εδάφιο Εβραίους 12:2, που λέει: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού».

⁵⁹ Ναι, ο Ιεχωβά Θεός είναι η Πηγή εκείνης της «χαράς». Σ’ αυτόν πήγε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, αφήνοντας εδώ πάνω στη γη τους μαθητές του, στους οποίους είχε αναθέσει τα «υπάρχοντά» του, τα «τάλαντά» του. Ο ουράνιος Πατέρας ήταν η Πηγή της ειδικής αιτίας για «χαρά» του Ιησού. Ο Ιεχωβά Θεός είναι επίσης η Πηγή της χαράς και για τους μαθητές τού αγαπητού Γιου του. Γι’ αυτό, ένας από εκείνους τους μαθητές, όταν έγραφε στους συγχριστιανούς στη Ρώμη, είπε: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης διά της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα διά της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου». (Ρωμαίους 15:13) Ο Θεός ήταν σε θέση να απαντήσει σ’ αυτή την κατάλληλη προσευχή.

60. (α) Σε ποιον ήταν επίκαιρο να δοθεί κατάλληλη εξοχότητα, τώρα που ο Ιησούς Χριστός είχε επιστρέψει με τη «χαρά» του; (β) Πώς δόθηκε αυτή η εξοχότητα σ’ Αυτόν σχετικά με το όνομά του;

⁶⁰ Στην πορεία των γεγονότων τώρα θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να δοθεί στον Θεό, στην ουράνια Πηγή της χαράς, η εξέχουσα θέση στα μάτια των «δούλων» του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά τη χαρούμενη επιστροφή του, τώρα που η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού είχε γεννηθεί στους ουρανούς. Είχε έρθει ο καιρός να κάνει αυτή η θεία Πηγή χαράς όνομα για τον εαυτό του, κι αυτό απαιτούσε στην αρχή να γνωστοποιηθεί το προσωπικό Του όνομα. Το Όνομα εκείνο γνωστοποιήθηκε κατάλληλα. Όπως του άξιζε, αυτό μπήκε σε τακτική χρήση ανάμεσα στους ευλαβείς λάτρεις του πάνω στη γη και έχει εξαγγελθεί σ’ όλη τη γη όσο δεν είχε εξαγγελθεί ποτέ προηγουμένως. Όταν άρχισε το έτος 1926, το πρώτο τεύχος της Σκοπιάς του Πύργου παρουσίασε το κύριο άρθρο του με τίτλο «Ποιος Θα Τιμήσει τον Ιεχωβά;» Από τότε κι έπειτα, το θείο όνομα, το οποίο εμφανίζεται χιλιάδες φορές στο αρχικό Εβραϊκό κείμενο των Αγίων Γραφών, εξυψώθηκε στη δικαιωματική υψηλή θέση του ανάμεσα στους «δούλους» του Γιου του Θεού. Αυτοί άρχισαν να είναι μάρτυρες πρώτιστα γι’ Αυτόν, χωρίς όμως και να ελαττώνουν τη μαρτυρία τους για τον Γιο του Ιησού Χριστό. Με αγάπη ενήργησαν σύμφωνα με την υποχρέωσή τους να είναι μάρτυρες Εκείνου ο οποίος μόνος φέρνει το όνομα Ιεχωβά.

61. (α) Με ποια ονόματα, όπως διακήρυξαν, δεν δέχονταν να ονομάζονται οι μαθητές δούλοι του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με μια απόφαση το 1931; (β) Με ποιο όνομα επιθυμούσαν να ονομάζονται από τότε κι έπειτα;

⁶¹ Ακολούθησε μια περίοδος πεντέμισι χρόνων κατά την οποία δόθηκε μαρτυρία για το θείο Όνομα. Κατόπιν ήρθε ο καιρός για τους Χριστιανούς «δούλους» να δείξουν την ταυτότητά τους, να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από όλους τους καθ’ ομολογία Χριστιανούς του θρησκευτικού Χριστιανικού κόσμου. Για το σκοπό αυτό, οι «δούλοι» του Ιησού Χριστού ανέλαβαν δράση την Κυριακή το απόγευμα, 26 Ιουλίου 1931, στη διεθνή συνέλευση που έγινε στο Κολόμπος, Οχάιο, ΗΠΑ. Στις 4 μ.μ., παρουσιάστηκε και διαβάστηκε στις χιλιάδες των εκπροσώπων μια απόφαση, από την οποία παραθέτουμε εδώ τις παραγράφους τέσσερα, πέντε και έξι:

ΤΩΡΑ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, για να γίνει γνωστή η αληθινή θέση μας, και επειδή πιστεύουμε ότι αυτό είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, όπως εκφράζεται στο Λόγο του, ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ, τα κάτωθι:

ΟΤΙ έχουμε μεγάλη αγάπη για τον Αδελφό Κάρολο Τ. Ρώσσελ, εξαιτίας του έργου του, και ότι με χαρά αναγνωρίζουμε ότι ο Κύριος τον χρησιμοποίησε και ευλόγησε πλούσια το έργο του, αλλά δεν μπορούμε, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με το Λόγο του Θεού, να δεχτούμε να ονομαζόμαστε με το όνομα «Ρωσσελιστές»· ότι η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά και ο Διεθνής Σύλλογος των Σπουδαστών της Γραφής και ο Σύλλογος του Άμβωνος του Λαού είναι απλώς ονόματα σωματείων τα οποία σαν μια ομάδα Χριστιανών κατέχουμε, διευθύνουμε και χρησιμοποιούμε για να εκτελούμε το έργο μας υπακούοντας στις εντολές του Θεού, κι ωστόσο κανένα απ’ αυτά τα ονόματα δεν μπορεί κατάλληλα να εφαρμοστεί σ’ εμάς σαν σώμα Χριστιανών οι οποίοι ακολουθούμε τα ίχνη του Κυρίου μας, του Χριστού Ιησού· ότι είμαστε σπουδαστές της Γραφής, αλλά, σαν ένα σώμα Χριστιανών που αποτελούμε μια κοινωνία, δε δεχόμαστε να ονομαζόμαστε με το όνομα «Σπουδαστές της Γραφής» ή με παρόμοια ονόματα σαν ονομασίες που προσδιορίζουν τη σωστή θέση μας μπροστά στον Κύριο· αρνούμαστε να φέρουμε το όνομα ή να αποκαλεστούμε με το όνομα οποιουδήποτε ανθρώπου.

ΟΤΙ, επειδή έχουμε αγοραστεί με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας και Λυτρωτή μας, επειδή έχουμε δικαιωθεί και γεννηθεί από τον Ιεχωβά Θεό, και έχουμε κληθεί στη βασιλεία του, διακηρύττουμε χωρίς δισταγμό την απόλυτη υποταγή μας και αφοσίωσή μας στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του· ότι είμαστε δούλοι του Ιεχωβά Θεού απεσταλμένοι να κάνουμε ένα έργο με βάση το όνομά του, και, σε υπακοή στην εντολή του, να δώσουμε τη μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό και να κάνουμε γνωστό στους ανθρώπους ότι ο Ιεχωβά είναι ο αληθινός και Παντοδύναμος Θεός· γι’ αυτό με χαρά δεχόμαστε και παίρνουμε το όνομα το οποίο το στόμα Κυρίου του Θεού έχει ονομάσει, και επιθυμούμε να είμαστε γνωστοί και να μας αποκαλούν με το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά. —Ησαΐας 43:10-12· 62:2· Αποκάλυψις 12:17.

62. Ποια πρόσκληση έγινε στην τελευταία παράγραφο της απόφασης;

⁶² Η όγδοη και τελευταία παράγραφος της Απόφασης έλεγε:

Ταπεινά προσκαλούμε όλα τα άτομα που είναι πλήρως αφοσιωμένα στον Ιεχωβά και στη βασιλεία του να ενωθούν μαζί μας στη διακήρυξη αυτών των καλών νέων σε άλλους για να υψωθεί η δίκαιη σημαία του Κυρίου, για να γνωρίσουν οι άνθρωποι του κόσμου πού να βρουν την αλήθεια και την ελπίδα για ανακούφιση· και, πάνω απ’ όλα, να δικαιωθεί και να εξυψωθεί το μεγάλο και άγιο όνομα του Ιεχωβά Θεού.

63. (α) Από ποιους υιοθετήθηκε αυτή η απόφαση για το Νέο Όνομα; (β) Πώς διαδόθηκε πλατιά από τότε κι έπειτα η απόφαση και πώς δόθηκε έτσι ειδοποίηση στον κόσμο;

⁶³ Αυτή η απόφαση υιοθετήθηκε με ενθουσιασμό, όχι μόνο από εκείνους που είχαν συγκεντρωθεί στη συνέλευση στο Κολόμπος, Οχάιο, αλλά επίσης, αργότερα, από τις εκκλησίες των «δούλων» του Κυρίου Ιησού σ’ ολόκληρη τη γήινη σφαίρα. Έτσι δέχτηκαν εκούσια το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά». Αυτή η Απόφαση σχετικά με το όνομα δημοσιεύθηκε επίσης στο βιβλιάριο που παρουσιάστηκε στη συνέλευση με τίτλο «Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου». Ο τίτλος εκείνος ήταν επίσης το θέμα της δημόσιας ομιλίας από τον πρόεδρο της Εταιρίας, τον Ι. Φ. Ρόδερφορδ, τόσο μπροστά στο ορατό ακροατήριο της συνέλευσης όσο και στο αόρατο ακροατήριο που άκουγε μέσω μιας εκτεταμένης σύνδεσης μέσω ραδιοφώνου, από τις δώδεκα η ώρα το μεσημέρι κι έπειτα. Από τότε αυτό το βιβλιάριο που περιείχε τόσο τη δημόσια ομιλία όσο και την Απόφαση διατέθηκε απευθείας προσωπικά στα χέρια των θρησκευτικών κληρικών, Καθολικών και Προτεσταντών, και κατόπιν στα χέρια εξεχόντων πολιτικών και επισήμων ανθρώπων. Κυκλοφόρησε επίσης πλατύτερα ανάμεσα στους ανθρώπους γενικά. Με τον τρόπο αυτό δόθηκε ειδοποίηση σ’ όλο τον κόσμο ότι αυτοί οι δικαιωμένοι και γεννημένοι από το πνεύμα λάτρεις του Ύψιστου Θεού θα περπατούσαν στο όνομα του Θεού τους και θα αναγνώριζαν μόνο το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά.—Μιχαίας 4:5.

64. Γιατί αυτοί προσδιορίζουν τους εαυτούς τους σαν Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά;

⁶⁴ Επειδή υπήρχαν επίσης μάρτυρες του ενός ζωντανού, και αληθινού Θεού πριν από την πρώτη έλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού, ονομάζουν τώρα τους εαυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ησαΐας 43:10-12· 44:8· Εβραίους 11:1-12:1. Βλέπε επίσης Σκοπιά του Πύργου της 15ης Σεπτεμβρίου 1931, σελίδες 278, 279, στην Αγγλική.