Η Ανόρθωσις Είναι Ακόμη Δυνατή

«Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.»—Μαλαχ. 3:7, ΜΝΚ

 1. Για ποιους δύο λόγους πρέπει να δώσωμε ειδική προσοχή στο Λόγο του Θεού σήμερα;

ΥΠΑΡΧΕΙ κάθε λόγος να πιστεύωμε ότι η Βίβλος είναι πράγματι ο Λόγος του Θεού, το θεόπνευστο υπόμνημα, που μας ομιλεί για το σκοπό και την προσωπικότητα του αληθινού Θεού, Ιεχωβά. Υπάρχει, επίσης, κάθε λόγος να πιστεύωμε ότι έχει πρωτίστως γραφή για τις ημέρες μας. Γιατί; Διότι μπορεί ν’ αποδειχθή από τις Γραφές ότι ζούμε στις ‘έσχατες ημέρες’ του παρόντος συστήματος πραγμάτων, με τους ‘κακούς καιρούς’ των. Αυτή είναι η περίοδος κρίσεως, σχετικά με την οποία ο Ιησούς εξέφερε τη μεγάλη του προφητεία, που αναγράφεται στον Ματθαίο, κεφάλαιο 24, και είχε γίνει σε απάντησι στην ερώτησι: «Τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος (συστήματος πραγμάτων ΜΝΚ);» Γι’ αυτούς τους δύο λόγους, ενδιαφερόμεθα ζωηρά να εξακριβώσωμε το άγγελμα της Γραφής για τις ημέρες μας, και να δώσωμε σ’ αυτό το άγγελμα τον ύψιστο σεβασμό.—2 Τιμ. 3:1· Ματθ. 24:3.

 2. (α) Τι αποδεικνύει ότι η Γραφή εγράφη πρωτίστως για τις ‘έσχατες ημέρες’; (β) Πώς ο Ιησούς εξεικόνισε το έργο κρίσεως που εγκαθίδρυσε στην επάνοδό του;

² Εφόσον η Γραφή δείχνει ότι ο Θεός προείδε τον κρίσιμο αυτό καιρό, είναι απλώς λογικό ν’ αναμένωμε ότι θα επρομήθευε μια ειδική διαφώτισι σχετικά με αυτήν, εν μέρει λόγω των πολλών κινδύνων και πιέσεων, που αποτελούν χαρακτηριστικά της εποχής μας, επίσης, λόγω της καταπληκτικής μαρτυρίας, η οποία πρέπει να δοθή και του έργου που πρέπει να γίνη πριν από το πλήρες τέλος. (Ματθ. 24:14) Δεν έχομε, όμως, αφεθή σε εικασίες σχετικά με αυτό. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν», και ότι «εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» Υπάρχει, επίσης, η υπόσχεσις ότι «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» Επί πλέον, όταν ο Ιησούς έδωσε τη μεγάλη του προφητεία, την περιέβαλε με τρεις προφητικές εξεικονίσεις, από τις οποίες η κάθε μία μιλούσε για ένα έργο κρίσεως που θα εγκαθίδρυε και θα διηύθυνε τον καιρό της επανόδου του. Λέγει πώς αυτός, ως ο νυμφίος, θα επολιτεύετο με τις παρθένους, οι οποίες θα ήσαν έτοιμες να τον υποδεχθούν κατά την άφιξί του για το γαμήλιο συμπόσιο. Πάλι, λέγει πώς αυτός, ως ο οικοδεσπότης, κατά την επιστροφή του, θα θεωρούσε λογαριασμό με εκείνους, στους οποίους είχε δώσει τάλαντα, με τα οποία έπρεπε να εμπορευθούν κατά την απουσία του. Τελικά, λέγει πώς αυτός, κατά την ενθρόνισί του ως βασιλέως, θα εχώριζε τους λαούς όλων των εθνών «καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων», αποδίδοντας μία κατάλληλη ανταμοιβή ή ανταπόδοσι στην κάθε τάξι.—Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11· Παροιμ. 4:18· Ματθ. 25:1-46.

 3. Ποιες περαιτέρω παραβολές έχουν ειδική σημασία για τις ημέρες μας;

³ Υπάρχουν και άλλες προφητικές παραβολές, οι οποίες εκπληρώνονται στις ημέρες μας, «εν τη συντελεία του αιώνος», όπως είπε ο Ιησούς εξηγώντας την παραβολή των ζιζανίων, τα οποία εχωρίζοντο από τον σίτο κατά τον θερισμό. Υπάρχει, επίσης, η παραβολή του ευγενούς, που εξεικονίζει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ταξιδεύει σε μια μακρινή χώρα για να λάβη βασιλική εξουσία και κατόπιν επιστρέφει και εκτελεί κρίσι στους δούλους του, στους οποίους είχε δώσει αργυρά νομίσματα (μνας), και στους πολίτας, οι οποίοι δεν ήθελαν να βασιλεύση πάνω σ’ αυτούς.—Ματθ. 13:36-43· Λουκ. 19:12-27.

 4. (α) Ποιο χαρακτηριστικό είναι κοινό σε όλες αυτές τις παραβολές; (β) Έχει ήδη καθορισθή η ατομική μας οριστική κατάληξις, δίνοντας ευκαιρία προβολής σε ποια δυνατότητα και σε ποιο πρόβλημα;

⁴ Όλες αυτές οι παραβολές εκπληρώνονται στις ‘έσχατες ημέρες’ και όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Στην κάθε περίπτωσι δύο τάξεις εκδηλώνονται, η μία επιδοκιμάζεται και η άλλη αποδοκιμάζεται. Πέραν από κάθε αμφιβολία, έχομε πολύ προχωρήσει σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’. (2 Τιμ. 3:1) Πραγματικά, εκράτησαν πολύ περισσότερο από όσο αρχικώς προβλέπαμε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η οριστική κατάληξίς μας, ως ατόμων, έχει ήδη καθορισθή, ως τελικά επιδοκιμασμένων ή αποδοκιμασμένων. Για κείνους, οι οποίοι αποκτούν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, η ανόρθωσις είναι ακόμη δυνατή. Φυσικά, όπως είπε ο Ιησούς, θα ήταν καλά να έχουν όλοι «συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης», αντιλαμβανόμενοι ότι εξαρτώνται από τον Ιεχωβά και τις προμήθειές του. (Ματθ. 5:3, ΜΝΚ) Εκτός τούτου, όμως, είναι ακόμη δυνατό για ένα άτομο, να συνέλθη, σαν να πούμε, και σ’ αυτή ακόμη την προχωρημένη ημέρα, και αντιληφθή την ανάγκη ν’ αλλάξη την πορεία ενεργείας του ριζικά, διερωτώμενος συγχρόνως αν υπάρχη κάποια ελπίδα για την περίπτωσί του. Με αυτό το πρόβλημα υπ’ όψιν, ας ερευνήσωμε περαιτέρω στις Γραφές για διαφώτισι και καθοδήγησι.

ΕΛΠΙΣ ΑΝΟΡΘΩΣΕΩΣ

 5. Με ποιους τρεις τρόπους πολλές προφητείες, περιλαμβανομένης και αυτής του Μαλαχία, βρίσκουν την εφαρμογή ή εκπλήρωσί τους;

⁵ Στρεφόμενοι προς την προφητεία του Μαλαχία, βρίσκομε στα κεφάλαια τρίτο και τέταρτο ένα από τα πιο ρωμαλέα εδάφια σχετικά με τις ‘έσχατες ημέρες’. Όμοια με πολλές άλλες προφητείες, ο Μαλαχίας είχε ένα άγγελμα για το έθνος του Ισραήλ την εποχή που εδόθη. Αυτό είχε, επίσης, και ένα μέτρον εκπληρώσεως, όταν ο Ιησούς ήταν πάνω στη γη, όπως αποδεικνύεται από παραπομπές από αυτή στις Ελληνικές Γραφές. (Βλέπε Μαλαχίαν 3:1· 4:5, 6, και Ματθαίον 11:10, 14· 17:10-13· Λουκάν 1:76.) Αλλά, όπως και με άλλες προφητείες, βρίσκει τη μεγαλύτερη εκπλήρωσί της σ’ αυτή τη μεγίστη από όλες τις κρίσιμες περιόδους, όπως φαίνεται από την παραπομπή «πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής», με τον επικρεμάμενο κίνδυνο όπως ο Ιεχωβά ‘πατάξη την γην με ανάθεμα’.—Μαλαχ. 4:5, 6, ΜΝΚ.

 6. Γιατί το άγγελμα κρίσεως του Μαλαχία ήταν τόσο δυνατό, οδηγώντας σε ποια ερωτήματα;

⁶ Το άγγελμα κρίσεως εδώ είναι δυνατό και άμεσο. Δεν γίνεται σπατάλη λέξεων. Ο Ιεχωβά λέγει: «Θέλω πλησιάσει προς εσάς δια κρίσιν και θέλω είσθαι μάρτυς σπεύδων» εναντίον των διαφόρων πονηρών των αναφερομένων ως «μη φοβουμένων με.» (Μαλαχ. 3:5) Το γενικό νόημα δια μέσου όλου αυτού του βιβλίου του Μαλαχία δείχνει ότι οι συνθήκες απαιτούσαν τέτοια δυνατά λόγια, αποκαλύπτοντας τη χαμηλή πνευματική πτώσι, στην οποία είχαν φθάσει οι Ιουδαίοι, ειδικά οι ιερείς, οι οποίοι είχαν γίνει αυτοδικαιούμενοι και αδιάφοροι σε αξιοσημείωτο βαθμό. Μήπως δεν υπήρχε πια ελπίδα για κανένα; Ήταν μήπως ανωφελές να κάμη ο Θεός οποιαδήποτε περαιτέρω έκκλησι; Σημειώστε τι ακολουθεί αμέσως την προειδοποίησι του Ιεχωβά:

 7. (α) Πώς το εδάφιο Μαλαχίας 3:6 δείχνει τη συνέπεια του Ιεχωβά; (β) Το ότι ήσαν εκλεκτός λαός του Θεού τι συνεπήγετο;

⁷ «Διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι· δια τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ, δεν απωλέσθητε.» (Μαλαχ. 3:6, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά είναι συνεπής. Επειδή αυτός ο λαός ήσαν τα τέκνα των αγαπητών πατέρων των, δεν θα τους απέρριπτε βιαστικά, μολονότι το άξιζαν. Ναι, το άξιζαν από πολύν καιρό, όπως ο Ιεχωβά τούς το υπενθυμίζει κατόπιν, λέγοντας: «Εκ των ημερών των πατέρων σας απεχωρίσθητε από των διαταγμάτων μου, και δεν εφυλάξατε αυτά.» (Μαλαχ. 3:7) Μολονότι ήταν πλεονέκτημα το να είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, αυτό συνεπήγετο, επίσης, μία καθορισμένη ευθύνη, όπως τους είπε: «Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γης· δια τούτο θέλω σας τιμωρήσει δια πάσας τας ανομίας σας.» (Αμώς 3:2) Έτσι, έχοντας υπ’ όψιν αυτή την κακή παρέκκλισι των ημερών του Μαλαχία, ερωτούμε και πάλι, Υπήρχε οποιαδήποτε ελπίς ανορθώσεως; Τι λέγει κατόπιν ο Ιεχωβά;

 8. Ποια έκκλησι είχε κάμει ο Ιεχωβά στον Ισραήλ, και πάνω σε ποια βάσι;

⁸ «Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» (Μαλαχ. 3:7, ΜΝΚ) Τι γεμάτη έλεος έκκλησις! Μολονότι το έθνος και οι ηγέται του είχαν ‘αποχωρισθή’ και είχαν ολισθήσει σε διεφθαρμένες ενέργειες, εν τούτοις, όσοι συνήρχοντο τους υπενθυμίζετο ότι ο Ιεχωβά, από μέρους του, τους εκαλούσε και τους ανέμενε να επιστρέψουν σ’ αυτόν. Σημειώστε ότι η έκκλησις δεν απηυθύνετο σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ γνωρίσει τον Θεό, αλλά σ’ εκείνους οι οποίοι ήσαν σε σχέσι διαθήκης με αυτόν και οι οποίοι είχαν κάμει κακή χρήσι των ευκαιριών των και περιεπλανώντο μακράν σε αμαρτωλές απολαύσεις. Όπως ο Ιεχωβά τους είπε: «Εξήπλωσα τας χείράς μου όλην την ημέραν προς λαόν απειθή, περιπατούντα εν οδώ ουχί καλή.»—Ησ. 65:2.

 9. (α) Σε ποιους είναι πρόθυμος ο Ιεχωβά να τείνη βοήθεια, και πώς; (β) Γιατί το πράττει αυτό, και γιατί πρέπει να ενδιαφερθούμε;

⁹ Επομένως, αφού είχαν λάβει την εσφαλμένη πορεία, αυτοί ώφειλαν, φυσικά, να κάμουν το πρώτο βήμα για να επιστρέψουν στον Θεό. Το ίδιο αληθεύει και σήμερα. Ο Θεός δεν στρέφει το πρόσωπό του με εύνοια προς εκείνους, οι οποίοι επιμόνως τον απορρίπτουν. Όσον αφορά, όμως, εκείνους, οι οποίοι είναι έντιμοι και ταπεινοί αρκετά ώστε ν’ αναγνωρίσουν την αθλία των κατάστασι και ν’ αρχίσουν να κάνουν βήματα προς την ορθή κατεύθυνσι, αυτοί βρίσκουν ένα μέσον θείας προμηθείας, το οποίο τους δίνει το απαιτούμενο ελατήριο για να συνεχίσουν να επανορθώνουν τα βήματά τους μέχρις ότου αποκατασταθούν πλήρως στην εύνοια του Θεού σε ενότητα με αυτόν. Με μια τέτοια ευσπλαγχνική προμήθεια ο Ιεχωβά κάνει το μέρος του στην υπόθεσι της διπλής κατευθύνσεως επιστροφής, έτσι ώστε τούτο γίνεται μια αμοιβαία προσέγγισις. (Μαλαχ. 3:7) Άλλως, υπάρχει φόβος ότι δεν θα επετύγχαναν πολλοί. Αυτή η γεμάτη έλεος προμήθεια αφορά όλους μας. Επομένως, ενδιαφερόμεθα ζωηρώς να μάθωμε τι είναι αυτή, ώστε να μπορέσωμε να επωφεληθούμε εμείς οι ίδιοι και να βοηθήσωμε άλλους να ενεργήσουν ομοίως. Η απάντησις βρίσκεται στο υπόλοιπο τμήμα της προφητείας του Μαλαχία, την οποία θ’ ανασκοπήσωμε με συντομία.

Η ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΙΣ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

10. (α) Ποια χαρακτηριστικά παρουσιάζει το τελευταίο μέρος της προφητείας του Μαλαχία; (β) Ποια κατηγορία και ποια πρόσκλησις και υπόσχεσις δίδονται στον Μαλαχία 3:8-12;

¹⁰ Καθώς παρατηρούμε τα εδάφια της Γραφής από Μαλαχία 3:7 ως 4:6, σημειώνομε μια εκπληκτική σειρά από σύντομες, οξείες προτάσεις δυσμενούς κρίσεως, αλλά σε κάθε περίπτωσι προστίθεται μια λέξις εξόχου υποσχέσεως και ενθαρρύνσεως, που οικοδομεί μέσα μας μια μεγάλη επιθυμία και παρότρυνσι να συμμετάσχουμε στα καλά πράγματα που προελέχθησαν. Εν πρώτοις, ο λαός πληροφορείται πώς έχει κλέψει και έχει καταρασθή τον Θεό. Αυτό ακολουθείται από μια πρόσκλησι να φέρουν όλα τα χρέη των, ή δέκατα, στην αποθήκη του, με την υπόσχεσι αφθόνου ευλογίας, «ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.» Σ’ αυτούς τους κομιστάς των δεκάτων δίδεται επιπροσθέτως η υπόσχεσις ότι θα είχαν μια εξασφαλισμένη καρποφορία, και ότι θα τους αναγνωρίσουν «πάντα τα έθνη» ως ένα ευτυχισμένο λαό, ο οποίος ζη κάτω από τις πιο τερπνές συνθήκες.—Μαλαχ. 3:8-12.

11. Ποια αντίθεσις γίνεται και ποια έξοχη υπόσχεσις δίδεται στον Μαλαχία 3:13-18;

¹¹ Κατόπιν, ο Ιεχωβά εξετάζει το ζήτημα σχετικά μ’ εκείνους, οι οποίοι μίλησαν σκληρά εναντίον του. Σε αντίθεσι, αυτή η κριτική ακολουθείται από μια περιγραφή τού πώς ο Ιεχωβά δίνει μεγάλη προσοχή στους ‘φοβουμένους τον Ιεχωβά’ και τους ‘ευλαβουμένους το όνομα αυτού’. Με καλωσύνη διατηρεί ένα «βιβλίον ενθυμήσεως», που εγράφη προς χάριν των. Τους δίνει την έξοχη υπόσχεσι: «Θέλουσιν είσθαι εμού . . . εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου.» Τους επιδεικνύεται ευσπλαγχνία, «καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν.» Μια σαφής διάκρισις γίνεται μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τον Θεόν και των πονηρών, οι οποίοι αρνούνται να τον υπηρετήσουν. Δηλαδή, μία τάξις καταφανώς επιδοκιμάζεται και η άλλη αποδοκιμάζεται.—Μαλαχ. 3:13-18.

12. Ποια κρίσις και ποια ευλογία απαγγέλλονται στον Μαλαχία 4:1-3;

¹² Κατόπιν ακολουθεί ένα έντονο εδάφιο, το οποίο περιγράφει τι αναμένει τους υπερηφάνους και ασεβείς. Εν τούτοις, οι φοβούμενοι το όνομα του Ιεχωβά θέλουν απολαύσει τα θεραπευτικά οφέλη του ηλίου της εύνοιας του και θα διακρίνωνται ως ένας πνευματικά ισχυρός και ευτυχής λαός, θριαμβεύοντας ενώπιον των εχθρών του.—Μαλαχ. 4:1-3.

13. Από τ’ ανωτέρω, πώς μπορούμε να συνοψίσωμε τι θα κάμη ο Ιεχωβά για εκείνους, οι οποίοι πράγματι τον φοβούνται;

¹³ Η επισωρευτική επίδρασις των εδαφίων, που μόλις εξητάσθησαν, είναι να οικοδομήση στη διάνοιά μας μια σαφή και ελκυστική εικόνα ενός λαού, ο οποίος είναι σε στενή ενότητα με τον Ιεχωβά και απολαμβάνει την εύνοιά του, ως υιοί ευτυχισμένοι στην υπηρεσία του πατρός των. Ο Ιεχωβά τούς κάνει να διακρίνωνται από όλους τους άλλους, να κατοικούν στη γη των, σαν να πούμε, με ειρήνη και ευτυχία και ευημερία. Τι μεγάλη παρακίνησις για επιστροφή στον Ιεχωβά!

14. (α) Ποιοι σήμερα ανταποκρίνονται σ’ αυτά τα προσόντα, και πώς; (β) Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούνται από αυτόν σ’ αυτή την ημέρα κρίσεως;

¹⁴ Υπάρχει ένας τέτοιος λαός, ο οποίος θα μπορούσε να βρεθή σ’ αυτές τις ημέρες της μεγαλύτερος εκπληρώσεως της προφητείας; Ναι, πράγματι. Σε όλη τη γη υπάρχει ακριβώς το ένα σώμα ανθρώπων «φοβουμένων τον Ιεχωβά» και συνεχώς «ευλαβουμένων το όνομα αυτού.» (Μαλαχ. 3:16, ΜΝΚ) Πραγματικά, θεωρούν μέγιστο προνόμιο και τιμή να φέρουν το όνομά του ως μάρτυρές του, όπως αναφέρεται στον Ησαΐα 43:10-12. Με το πνεύμα της ολοψύχου αφοσιώσεως και αφιερώσεως στον Ιεχωβά προσφέρουν την οφειλομένη υποστήριξι της λατρείας του στην αποθήκη του, δηλαδή, στην οργάνωσί του και τη διακονία της. Ως αποτέλεσμα, απολαμβάνουν όλα τα καλά πράγματα, των οποίων μόλις εκάμαμε ανασκόπησι, αλλά όχι μ’ ένα ιδιοτελή τρόπο. Διακρίνονται από τον «Χριστιανικό» και όλο τον άλλο κόσμο, αλλά δεν είναι ιδιοτελώς αποκλειστικοί. Αναγνωρίζουν την αποστολή τους να κηρύξουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού σε όλη τη γη, «δημοσία και κατ’ οίκους», περιλαμβανομένης και της προσκλήσεως προς εκείνους, οι οποίοι έχουν περιπλανηθή μακριά, όπως επιστρέψουν στον Ιεχωβά. (Πράξ. 20:20) Με αυτόν τον τρόπο οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούνται για να εκπροσωπήσουν εκείνον, ο οποίος λέγει: «Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς.» (Μαλαχ. 3:7) Μέσω αυτών πραγματοποιεί το ιδικό του μέρος όσον αφορά την υπόσχεσι στο ζήτημα της αμοιβαίας επιστροφής χάριν εκείνων, οι οποίοι, όσον αφορά το ιδικό τους μέρος, ήλθαν σε συναίσθησι και αντελήφθησαν την ανάγκη των να επιστρέψουν σ’ αυτόν. Θα μπορούσαμε να προσθέσωμε ότι το γεγονός ότι ο Ιεχωβά γίνεται ένας «μάρτυς σπεύδων» σ’ αυτόν τον καιρό της επιθεωρήσεως συνεπάγεται την ανάγκη μιας ταχείας επιστροφής εκ μέρους των, αλλά δεν είναι πολύ αργά. Η έκκλησις για επιστροφή στον Ιεχωβά εξακολουθεί ν’ απευθύνεται.—Μαλαχ. 3:5, 7.

15. Πώς ο Λόγος του Θεού κάνει μια ισχυρή έκκλησι, για ποιο σκοπό, και με ποια συσχέτισι με το όνομά του;

¹⁵ Μπορεί πράγματι να λεχθή ότι υπάρχουν πολλά στον Λόγο του Θεού, που αποτελούν μια ισχυρή έκκλησι, τόσο με ρητή διατύπωσι όσο και με προφητικά δράματα και παραβολές, που εκτίθενται με συγκινητικές λέξεις, καθώς θα ιδούμε. Αυτές οι εκκλήσεις επιβεβαιώνουν αφθόνως με αλάνθαστη γλώσσα την περιγραφή αυτού του ιδίου του Δημιουργού για το τι περιλαμβάνει το όνομά του, όπως όταν δηλώνη στον Μωυσή: «Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν, και [όταν είναι ανάγκη] ουδόλως αθωόνων τον ένοχον.» (Έξοδ. 34:6, 7, ΜΝΚ) Αυτές οι εκκλήσεις εκτίθενται στη Γραφή, όχι μόνο για διαφώτισι και καθοδήγησι εκείνων, οι οποίοι αγωνίζονται να υπηρετήσουν τον Θεό ευπρόσδεκτα, αλλά, επίσης, για να τύχουν προσοχής από εκείνους, οι οποίοι έχουν απομακρυνθή, αλλά οι οποίοι δεν είναι πέραν από κάθε ελπίδα ανορθώσεως.

16, 17. (α) Πώς ο Λόγος του Θεού εφαρμόζεται ατομικώς, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο; (β) Ποια προσευχή είναι κατάλληλη, και ποια δυσκολία είναι δυνατόν αυτό να παρουσιάση;

¹⁶ Σχετικά με αυτό υπάρχει και μια άλλη μορφή που αξίζει να ενθυμούμεθα. Μολονότι οι Γραφές συχνά μιλούν για το λαό του Θεού συλλογικά, ως ένα έθνος, ή προφητικά περιγράφουν ωρισμένες τάξεις ή ομάδες, εν τούτοις πάντοτε η έκκλησίς τους απευθύνεται στον αναγνώστη ως άτομο. Είναι σπουδαίο να το εκτιμήσωμε αυτό, διότι, όπως στις ημέρες του Μαλαχία, μολονότι δυσμενής κρίσις απαγγέλλεται εναντίον ενός λαού, ο οποίος επιμένει στις πονηρές του οδούς, εν τούτοις αυτό δεν εμποδίζει ένα άτομο από το να επανέλθη στις αισθήσεις του και να στρέψη την καρδιά του προς τον Θεό. Αυτό πρέπει να συνοδεύεται, επίσης, από τη στροφή και των ποδών του ατόμου προς την ορθή οδό, την ‘οδόν της ζωής’. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε ορθώς να προσεύχεται, όπως ο Δαβίδ: «Τας αμαρτίας της νεότητός μου, και τας παραβάσεις μου, μη μνησθής . . . Ένεκεν του ονόματός σου, Ιεχωβά, συγχώρησον την ανομίαν μου, διότι είναι μεγάλη. Τις είναι ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Ιεχωβά; Αυτόν θέλει διδάξει την οδόν, την οποίαν πρέπει να εκλέξη.»—Ψαλμ. 16:11· 25:7, 11, 12, ΜΝΚ.

¹⁷ Πιθανόν να αισθάνεσθε ότι δεν είναι εύκολο να προσεύχεται κανείς κάτω από τέτοιες περιστάσεις, και να απορήτε αν η προσευχή σας θα εισακουσθή, όταν έχετε προχωρήσει τόσο πολύ στην εσφαλμένη οδό. Προς ενθάρρυνσί σας, σας προσκαλούμε να εξετάσετε την επομένη αξιοσημείωτη προμήθεια, η οποία ακριβώς ανταποκρίνεται σε μια τέτοια ανάγκη.

ΠΡΟΣΚΙΑΣΙΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

18. Κατά την εγκαινίασι του ναού, πώς ο Σολομών προσευχήθηκε στον Ιεχωβά;

¹⁸ Με τη συμπλήρωσι του ναού και αφού η Κιβωτός, η οποία αντιπροσώπευε την παρουσία του Ιεχωβά, είχε τοποθετηθή στα Άγια των Αγίων του ναού, ο Βασιλεύς Σολομών εξεφώνησε μια προσευχή εγκαινιάσεως. Ανέφερε διάφορες συνθήκες, κάτω από τις οποίες προσευχή μπορούσε να γίνη «εν τω τόπω τούτω» (στο ναό), και παρεκάλεσε, όπως ο Ιεχωβά ακούση και απαντήση σ’ αυτές τις προσευχές. Ο Σολομών περιέλαβε και τις προσευχές ατόμων, ανέφερε δε και τον «ξένον», ώστε, όταν «έλθη και προσευχηθή προς τον οίκον τούτον, συ επάκουσον εκ του ουρανού . . . και ενέργησον κατά πάντα περί όσων ο ξένος σε επικαλεσθή.»—1 Βασ. 6:1· 8:11, 22, 30, 38, 41-43.

19. Πώς έπρεπε ο Ισραήλ να ικετεύση τον Ιεχωβά, όταν θα ήταν σε αιχμαλωσία, και ποιο μάθημα διδάσκει αυτό;

¹⁹ Σε αρμονία με την έρευνά μας, ο Σολομών ανέφερε, επίσης, τι θα συνέβαινε αν, ύστερ’ από μια κακή και αμαρτωλή πορεία, ο Ιεχωβά εξοργισθή και εγκαταλείψη το λαό σε αιχμαλωσία στον εχθρό. Προσηυχήθη λέγοντας, αν «έλθωσιν εις εαυτούςa . . . και επιστρέψωσι προς σε εξ όλης της καρδίας αυτών», και προσευχηθούν προς «τον οίκον τον οποίον ωκοδόμησα εις το όνομά σου, τότε επάκουσον . . . της προσευχής αυτών και της δεήσεως αυτών, και κάμε το δίκαιον αυτών.» Αυτό θα ωδηγούσε στην προετοιμασία της οδού για την επιστροφή τους στη γη τους. (1 Βασ. 8:46-53) Πόσο καλά επιβεβαιώνει αυτό την πορεία ενεργείας, η οποία είναι δυνατή για ένα που παρεπλανήθη μακριά σε μια πορεία απολαύσεων και αισθάνεται εγκαταλελειμμένος! Αν, στην απελπισία του, αντιληφθή την κακή του κατάστασι και μπορέση να εκτιμήση την ανάγκη που έχει, τότε, ασφαλώς πρέπει να επικαλεσθή τον Ιεχωβά.

20. Ποιες συνθήκες περιελαμβάνοντο, και με ποια βεβαίωσι ότι θα εισηκούοντο;

²⁰ Αλλά, όπως ο Ισραήλ των αρχαίων χρόνων, το άτομο αυτό οφείλει ν’ αναγνωρίση τον αγωγό, που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά για να εισακούση και απαντήση σ’ αυτές τις προσευχές. Οι Ισραηλίται δεν θα έπρεπε να στραφούν προς οποιονδήποτε ναό. Ασφαλώς όχι. Υπήρχε μόνο εκείνος, ο οποίος είχε οικοδομηθή στο όνομα του Ιεχωβά στην πόλι της εκλογής του, την Ιερουσαλήμ. Αν συνεμορφώνοντο με αυτή την απαίτησι, ποια βεβαίωσι τούς εδίδετο ότι οι προσευχές των θα ήταν δυνατόν να εισακουσθούν; Σημειώστε τι είπε ο Ιεχωβά στον Σολομώντα: «Ήκουσα της προσευχής σου και της δεήσεώς σου . . . Ηγίασα τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησας, δια να θέσω εκεί το όνομά μου εις τον αιώνα· και θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί δια παντός.»—1 Βασ. 9:3.

21. Τι αντιστοιχεί σήμερα με τον αρχαίο ναό του Ισραήλ;

²¹ Πώς εφαρμόζεται αυτό σήμερα; Δεν υπάρχει θρησκευτικό ίδρυμα, ούτε στην Ιερουσαλήμ ούτε αλλού, που να έχη οικοδομηθή στο όνομα του Ιεχωβά ή να χρησιμοποιήται από αυτόν ως ένας ορατός κρίκος μεταξύ αυτού και εκείνων που επιθυμούν να τον πλησιάσουν. Εν τούτοις, υπάρχει ένας ναός, ο οποίος είναι ορατός σήμερα, μολονότι δεν είναι τοποθετημένος σε κάποιο σημείο της γης. Ο απόστολος Παύλος είπε ότι η Χριστιανική εκκλησία αποτελεί αυτό το ναό, όπως αποδεικνύεται από ό,τι έγραψε στην εκκλησία της Εφέσου: «Εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου Λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή . . . αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Ιεχωβά . . . εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.»—Εφεσ. 4:20-22, ΜΝΚ· βλέπε, επίσης, 1 Πέτρ. 2:4, 5.

22. Ποιοι αποτελούν τώρα την τάξι του ναού, και πώς χρησιμοποιούνται από τον Ιεχωβά;

²² Ναι, ο Χριστός Ιησούς είναι πρωτίστως ο αγωγός, όπως είπε: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» Είπε, επίσης, ότι κάθε αίτησις προς τον Πατέρα πρέπει να γίνεται «εν τω ονόματί μου.» (Ιωάν. 14:6· 16:23, 24) Αλλά, από την πρακτική πλευρά, για ν’ απαντήση σ’ αυτές τις προσευχές και να βοηθήση εκείνους, οι οποίοι επιθυμούν ν’ ανορθωθούν και αποκατασταθούν στην εύνοια και την υπηρεσία του, ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί την ίδια αυτή τάξι του ναού σήμερα όπως περιέγραψε ο Παύλος. Υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο της τάξεως αυτής επάνω στη γη, που αποτελεί τον πυρήνα των μαρτύρων του Ιεχωβά. Σε στενή συνεργασία μαζί τους τώρα είναι ένας «όχλος πολύς», ο οποίος έχει έλθει στην εύνοια του Θεού, και κατάλληλα περιγράφονται ότι «λατρεύουσιν αυτόν [τον Θεόν] ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.» (Αποκάλ. 7:9, 15) Όλοι αυτοί είχαν πριν ανάγκη ανορθώσεως. Αν αισθάνεσθε μία παρομοία ανάγκη, κι εσείς, επίσης, μπορείτε να προστεθήτε στις τάξεις των. Δεν είναι μία περιωρισμένη ομάς, αλλά ένα αναρίθμητο μέγα πλήθος.

23. Ποια ευνοημένη, ευτυχή θέσι κατέχει αυτή η τάξις του ναού;

²³ Αυτή η τάξις του ναού ή του αγιαστηρίου αναγνωρίζεται ότι είναι η ιδία με το λαό της προφητείας του Μαλαχία, που φέρουν όλα τα «δέκατα» της υποστηρίξεως στην οργάνωσι του Θεού ως αφοσίωσι προς αυτόν και οι οποίοι συνεχώς ευλαβούνται τα όνομα αυτού. Για την τάξι αυτή, μπορεί να λεχθή το ίδιο που είπε ο Ιεχωβά για τον οίκο, τον οποίο οικοδόμησε ο Σολομών: «Θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί δια παντός»; (1 Βασ. 9:3) Ναι. Γι’ αυτό τον λαό ο Ιεχωβά λέγει: «Αφότου εστάθης πολύτιμος εις τους οφθαλμούς μου, εδοξάσθης, και εγώ σε ηγάπησα.» «Ιεχωβά, ο Θεός σου, ο εν μέσω σου . . . θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά.»—Ησ. 43:4· Σοφον. 3:17, ΜΝΚ.

24, 25. (α) Κατά ποιον τρόπο ο Ιεχωβά αποκαλύπτει τον εαυτό του πληρέστερα σήμερα; (β) Ποια ενθάρρυνσις δίδεται στο άτομο, και τι περιλαμβάνεται; (γ) Από ποια πηγή μπορούμε να αναμένωμε ότι θα βρούμε περαιτέρω διαφώτισι;

²⁴ Όπως ήδη ανεφέρθη, ο Λόγος του Θεού κάνει μια ισχυρή έκκλησι προς το άτομο. Αληθεύει, επίσης, το ότι σ’ αυτό τον μέγιστο από όλους τους καιρούς επιθεωρήσεως ο Ιεχωβά, από μέρους του, αποκαλύπτει τον εαυτό του πληρέστερα ως το Μέγα Άτομο, το οποίο, από την καρδιά του, κάνει έκκλησι στις καρδιές μας, στην ολόψυχη αγάπη και αφοσίωσί μας. Αυτός είναι στον υπέρτατο βαθμό άξιος αυτών. Δεν είναι απρόσιτος. Όπως είπε ο Παύλος στους Αθηναίους, ο Θεός «διώρισε . . . τα οροθέσια της κατοικίας αυτών δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών.» Καθώς ο Θεός, επίσης, είπε στους Ιουδαίους, όταν ήσαν σε εξορία στη Βαβυλώνα: «Τότε θέλετε κράξει προς εμέ, και θέλετε υπάγει και προσευχηθή εις εμέ, και θέλω σας εισακούσει. Και θέλετε με ζητήσει, και ευρεί, όταν με εκζητήσητε εξ όλης της καρδίας υμών. Και θέλω ευρεθή από σας . . . και θέλω σας επαναφέρει.» Τελικά, θυμηθήτε τους ισχυρούς λόγους ενθαρρύνσεως του Ιεχωβά, με την ασύγκριτη έκκλησι προς το άτομο: «Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.» Παρατηρήστε ότι σε κάθε περίπτωσι πρέπει να περιλαμβάνεται η καρδιά· πρέπει να υπάρχη μια πολύ βαθύτερη εισχώρησις από απλώς μία διανοητική αναγνώρισι των αναγκών ενός. Βεβαίως μπορεί να λεχθή για κείνους, οι οποίοι ειλικρινά ζητούν τον Ιεχωβά και επιθυμούν να επιστρέψουν σ’ αυτόν, ότι αυτός, από μέρους του, θα επιστρέψη σ’ αυτούς. Η ανόρθωσις είναι ακόμη δυνατή γι’ αυτούς.—Πράξ. 17:26, 27· Ιερεμ. 29:12-14· Ησ. 57:15.

²⁵ Υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες και σπουδαίες απόψεις προς εξέτασιν αυτού του θέματος, και υπάρχουν πολλά που μπορούμε να μάθωμε για καθοδήγησι και ενθάρρυνσί μας από τη Γραφή. Θα εξετάσωμε, λοιπόν, μια από τις παραβολές του Ιησού. Είναι πολύ κατάλληλη για το θέμα μας και έχει τη δική της διακεκριμένη έκκλησι. Πρόκειται για την πολύ γνωστή παραβολή, ή εξεικόνισι, του ασώτου υιού.

[Υποσημειώσεις]