Εκλογή Μιας Συγχρόνου Μεταφράσεως της Βίβλου

ΓΙΑΤΙ πρέπει να υπάρχουν σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου; Μήπως οι παλαιές μεταφράσεις όπως του Βασιλέως Ιακώβου και η Ντουαί δεν είναι αρκετά καλές; Είναι, χωρίς αμφιβολία, καλές, και έχουν βοηθήσει αμέτρητους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν πίστι στον Θεό και στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αλλά θα μπορούσαν να υπάρξουν καλύτερες μεταφράσεις;

Ναι, θα μπορούσαν να υπάρξουν, και υπάρχουν μεταφράσεις της Βίβλου καλύτερες από τις μεταφράσεις Βασιλέως Ιακώβου και Ντουαί, και τούτο για πολλούς λόγους. Είναι παραδεκτό ότι θα ήταν δύσκολο να βρεθή μια Αγγλική μετάφρασις μεγαλυτέρας φιλολογικής ωραιότητος από τη μετάφρασι του Βασιλέως Ιακώβου. Εν τούτοις, όπως ορθώς έχει παρατηρηθή: «Το πρώτιστο καθήκον ενός μεταφραστού είναι να μεταδώση όσο σαφέστερα μπορεί αυτό που έγραφε ο αρχικός συγγραφεύς. Δεν πρέπει να προσπαθήση να εισαγάγη μια ρητορική ιδιότητα . . . η ποία ανήκει περισσότερο πραγματικά στην πρώτη Ελισαβετιανή περίοδο της Αγγλίας παρά στα Εβραϊκά πρωτότυπα. . . . Θα ήταν ασφαλώς επικίνδυνο να δοθή στη μορφή της μεταφράσεως προτεραιότης εις βάρος του νοήματος.»

Ένας λόγος για τον οποίο οι σύγχρονες μεταφράσεις μπορούν να είναι καλύτερες από τις παλαιές εκείνες όπως του Βασιλέως Ιακώβου του 1611 είναι ότι αυτή η ίδια η Αγγλική γλώσσα έχει αλλάξει με την πάροδο των ετών. Παραδείγματος χάριν, το ρήμα «let» (αφήνω, επιτρέπω) εχρησιμοποιείτο με τη σημασία του «εμποδίζω.» Σήμερα η σημασία που συνήθως αποδίδεται σ’ αυτή την έκφρασι είναι ακριβώς η αντίθετη, «επιτρέπω.» (2 Θεσ. 2:7) Επίσης, το ρήμα «prevent» εχρησιμοποιείτο με τη σημασία «πηγαίνω μπροστά» ή «προηγούμαι.» Σήμερα σημαίνει «προλαμβάνω από το να συμβή.» (1 Θεσ. 4:15) Η λέξις «conversation» εχρησιμοποιείτο με τη σημασία της «διαγωγής.» Σήμερα πολύ συχνά αναφέρεται στην ομιλία με κάποιον άλλον. (Φιλιππησ. 1:27) Και για πλείστα άτομα σήμερα η λέξις «shambles» δεν σημαίνει «κρεοπωλείον,» όπως στο παρελθόν, αλλά «σκηνή καταστροφής.»​—1 Κορ. 10:25.

Η πρόοδος που έχει γίνει στην κατανόησι της Ελληνικής γλώσσης, στην οποία έχουν γραφή οι Χριστιανικές Γραφές, κατέστησε, επίσης, δυνατόν να γίνουν καλύτερες μεταφράσεις. Έχουν ευρεθή συγγράμματα σε αρχαίους παπύρους που δείχνουν ότι η καθημερινή χρήσις ωρισμένων λέξεων δεν είχε κατανοηθή καλά. Έτσι η λέξις «Ρακά» εθεωρείτο απλώς ότι σημαίνει «άχρηστος φίλος,» αλλ’ αυτό δεν ταίριαζε με την αυστηρή καταδίκη που την εχρησιμοποίησε ο Ιησούς. (Ματθ. 5:22) Τώρα, όμως, με την ανακάλυψι επιστολών σε παπύρους, ο λόγιος Ε. Γκούντσπηντ είπε ότι «Ρακά» ήταν ένα αηδιαστικό όνομα «που το άκουε κανείς ν’ αναφέρεται κατά καιρούς στα χείλη ανθρώπων με ακάθαρτο στόμα αλλά που δεν το συναντούσε ποτέ σε γραπτή μορφή.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου το αποδίδει ως «μια ακατονόμαστη λέξις περιφρονήσεως.»

Ένα άλλο παράδειγμα είναι εκείνο του ρήματος «απέχω,» που σε παλαιότερες μεταφράσεις μετεφράζετο «έχω,» αλλά που σημαίνει «έχω πλήρως,» και χρησιμοποιείται «ως τεχνική έκφρασις για την ενέργεια μιας λήψεως,» όπως αναφέρει το Ερμηνευτικόν Λεξικόν των Λέξεων της Καινής Διαθήκης υπό Βάιν. Έτσι ο Ιησούς, καταδικάζοντας εκείνους οι οποίοι κάνουν με υποκριτικό τρόπο επίδειξι της φιλανθρωπίας των, είπε ότι «έχουσιν [απέχουσιν, Κείμενον] [έχουσι πλήρως, ΜΝΚ] ήδη τον μισθόν αυτών.» Αυτό είναι απολύτως όλο εκείνο που θα λάβουν ποτέ, ο αίνος ανθρώπων, που είναι ακριβώς εκείνο που επιθυμούσαν.​—Ματθ. 6:2.

Σύγχρονες μεταφράσεις συνήθως καθιστούν σαφή την έννοια των σχημάτων λόγου που εχρησιμοποιούντο από τους Εβραίους ή Έλληνας, αλλά με τα οποία πιθανόν εμείς να μη είμεθα εξοικειωμένοι. Έτσι το εδάφιο 1 Πέτρου 1:13 (ΚΕΜ και Νεοελληνική Μετάφρασις) λέγει «αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας.» Πολύ πιο κατανοητή στους συγχρόνους αναγνώστας, ωστόσο, είναι η απόδοσις, «αναζωογονήσατε τας διανοίας σας για δράσι.»​—ΜΝΚ.

Ειδικά βοηθητική για τη βελτίωσι των μεταφράσεων της Αγίας Γραφής υπήρξε η ανεύρεσις παλαιοτέρων χειρογράφων. Στον καιρό της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου μόνο λίγα χειρόγραφα στην Ελληνική ήσαν διαθέσιμα και αυτά ήσαν μάλλον προσφάτου προελεύσεως. Αλλ’ από τότε πολλά καλά χειρόγραφα σε περγαμηνές των συγκεντρωμένων Γραφών έχουν έλθει σε φως, μερικά δε φθάνουν ως πίσω στον τέταρτον αιώνα μ.Χ. Επίσης ανευρέθησαν χειρόγραφα σε παπύρους και αποσπάσματα, τα οποία χρονολογούνται από τον τρίτον, ακόμη δε και από τον τέταρτον αιώνα μ.Χ. Συνήθως, όσο παλαιότερο είναι ένα αντίγραφο, τόσο λιγώτερες πιθανότητες υπάρχουν να έχη υποστή αλλαγές στην αντιγραφή.

Και δεν πρέπει να παραβλεφθή ο παράγων της βελτιωμένης κατανοήσεως του Λόγου του Θεού. Αυτό συμβαίνει όπως ακριβώς είχε προλεχθή. «Η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» (Παροιμ. 4:18) Όσο καλύτερα γίνονται κατανοητοί οι σκοποί του Θεού, τόσο ακριβέστερα μπορεί να μεταφρασθή ο Λόγος του Θεού.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΗΣ

Όσον αφορά τον μεταφραστή της Γραφής στην Αγγλική, ελέχθη ορθώς ότι η κυριωτέρα ευθύνη του είναι ν’ αποδώση την Γραφική σημασία με τον ακριβέστερο δυνατό τρόπο σε κατάλληλη Αγγλική.

Αυτή είναι μια θέσις που δύσκολα μπορεί ένας να την καταπολεμήση, κι εν τούτοις λίγοι μεταφρασταί σχετικώς έχουν ενεργήσει σε αρμονία μ’ αυτήν όσον αφορά το διακριτικό όνομα του Θεού, Ιεχωβά. Στις Εβραϊκές Γραφές αυτό αντιπροσωπεύεται από το Τετραγράμματον, δηλαδή την «τεσσάρων γραμμάτων λέξι» ΓΧΒΧ. Δεν υπάρχει αντίρρησις για τη σπουδαιότητά της διότι όχι μόνο συναντάται περισσότερες από 6.900 φορές, αλλά ο Δημιουργός αναφέρεται μ’ αυτό περισσότερο από όλους τους άλλους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται σ’ αυτές τις Γραφές.

Η σπουδαιότης του ονόματος Ιεχωβά τονίζεται στον Πρόλογο της Αμερικανικής Στερεοτύπου Μεταφράσεως, του 1901, η οποία, μεταξύ άλλων, λέγει: «Αυτό το Μνημειώδες Όνομα, που εξηγείται στα εδάφια Έξοδ. 3:14, 15, και τονίζεται επανειλημμένως στο αρχικό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, προσδιορίζει τον Θεό ως τον προσωπικό Θεό, . . . τον Φίλο του λαού του· . . . τον ζώντα στον αιώνα Βοηθόν . . . Αυτό το προσωπικό όνομα, με τον πλούτο των ιερών συνδυασμών του, αποκαθιστάται τώρα στο ιερό κείμενο στο οποίο έχει αναμφισβήτητο δικαίωμα.»

Μολονότι αυτό αναφέρθη πριν από εβδομήντα περίπου χρόνια, η θέσις του επιβεβαιώνεται από μια από τις πιο πρόσφατες εμβριθείς μεταφράσεις, Την Βίβλον της Ιερουσαλήμ. Μολονότι πολλές υποσημειώσεις της είναι γεμάτες από ανωτέρα κριτική, αυτή η μετάφρασις αποκαθιστά το όνομα του Θεού στη δικαιωματική του θέσι, αλλά προτιμά της μορφή «Γιαχβέ.» Ο Πρόλογος του Εκδότου λέγει, μεταξύ άλλων: «Δεν εχρησιμοποιήθη χωρίς δισταγμό αυτή η ακριβής μορφή, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνοι οι οποίοι πιθανόν θα ενδιαφερθούν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη μετάφρασι των Ψαλμών μπορούν να την υποκαταστήσουν με το εκ παραδόσεως ‘ο Κύριος.’ Αλλ’ αυτό, θα εσήμαινε απώλεια μεγάλου μέρους της ουσίας και της σημασίας των αρχικών κειμένων. Παραδείγματος χάριν, το να λέγη ένας ‘Ο Κύριος είναι Θεός’ είναι ασφαλώς ταυτολογία [περιττή επανάληψις ή πλεονασμός], όπως το να πη ‘ Ο Γιαχβέ είναι Θεός’ δεν είναι.»

Απ’ όλες τις πολλές σύγχρονες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής στην Αγγλική, λίγες πράγματι είναι ακριβείς σ’ αυτό το ζήτημα. Μεταξύ αυτών των ολίγων είναι η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ, η οποία χρησιμοποιεί επίσης τη μορφή «Γιαχβέ,» και η Κατά Γράμμα Μετάφρασις της Αγίας Γραφής υπό Γιάγκ, η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις και η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, που χρησιμοποιούν τη μορφή «Ιεχωβά.»

Η ΙΔΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ

Αν και δεν μπορεί να ωθήση ένας πάρα πολύ την ιδιότητα της συνεπείας στο ζήτημα της μεταφράσεως της Γραφής, φαίνεται ότι πολλές μεταφράσεις δεν δίνουν αρκετή σημασία σ’ αυτό τον παράγοντα ή αφήνουν να παρέμβουν οι θρησκευτικές των προκαταλήψεις. Όπως έχει ορθώς παρατηρηθή, «Πρέπει να υπάρχη συνέπεια στη μετάφρασι τεχνικών λέξεων με μάλλον σαφώς καθωρισμένο περιεχόμενο σημασίας, που να μη επιτρέπη να θαμπώνη η μετάφρασις τις διακρίσεις που περιέχουν οι διάφορες λέξεις στο αρχικό κείμενο. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει διάκρισις μεταξύ των λέξεων ‘Άδης’ και ‘Γέεννα.’ Η πρώτη είναι το αντίστοιχο στην Ελληνική της Εβραϊκής λέξεως ‘Σιεόλ,’ του κόσμου των νεκρών· η τελευταία είναι ο τελικός τόπος τιμωρίας των πονηρών.»​—Γιατί Τόσο Πολλές Γραφές, υπό Αμερικανικής Βιβλικής Εταιρίας.

Εν τούτοις, μερικές μεταφράσεις, όπως η Σημερινή Αγγλική Μετάφρασις της Καινής Διαθήκης στην Σημερινή Γλώσσα (υπό Ο. Φ. Μπεκ), και η μετάφρασις του Μονσίνιορ Νοξ είναι διττώς ασυνεπείς διότι χρησιμοποιούν περισσότερες από μια Αγγλική λέξι για να μεταφράσουν την λέξι «Άδης,» μία δε απ’ αυτές είναι η λέξις «χελλ» (κόλασις)· και μεταφράζουν τόσο τη λέξι Γέεννα όσο και τη λέξι Άδης με την Αγγλική λέξι «χελλ.» Μεταξύ εκείνων που είναι συνεπείς σ’ αυτό το ζήτημα είναι η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις και η Μετάφρασις Νέου Κόσμου.a​—Ματθ. 5:22· 10:28· 11:28· 16:18.

Έλλειψις συνεπείας υπάρχει επίσης εκ μέρους πολλών μεταφραστών κατά το ότι αποτυγχάνουν να διακρίνουν μεταξύ της λέξεως «δούλος,» που σημαίνει ένα δούλο που αγοράσθηκε, και «διάκονος,» που σημαίνει υπηρέτης ή λειτουργός. Στις Γραφές οι Χριστιανοί αναφέρονται ως δούλοι διότι έχουν αγορασθή με τιμή· έτσι είναι δούλοι στον Ιεχωβά Θεό και στον Ιησού Χριστό ως Κυρίους των. Δεν είναι απλώς μισθωτοί υπηρέται, ελεύθεροι να φύγουν οπότε θέλουν. Είναι καταφανές ότι σε πολλούς μεταφραστάς δεν είναι αρεστός ο ήχος της λέξεως «δούλος,» αλλά οι Βιβλικοί συγγραφείς είχαν λόγους για να την χρησιμοποιήσουν αντί της λέξεως «υπηρέτης.» Ανάμεσα στους ολίγους, οι οποίοι είναι συνεπείς σχετικά μ’ αυτό, είναι η Καινή Διαθήκη υπό Κ. Β. Ουίλλιαμς και η Μετάφρασις Νέου Κόσμου.​—Ρωμ. 1:1· 1 Κορ. 7:23.

Τ’ ανωτέρω δεν είναι παρά λίγα μόνο από τα πολλά παραδείγματα, που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν για να δείξουν πώς οι μεταφρασταί της Γραφής είναι μερικές φορές ασυνεπείς. Την αξία της συνεπείας την δείχνουν επίσης αν ο αναγνώστης πρόκειται να συλλάβη την έννοια εκείνου που έχει αρχικώς γραφή.

ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ

Η μετάφρασις της Γραφής δεν είναι καθόλου εύκολη. Σε ολοένα περισσότερες περιπτώσεις η ουσία ωρισμένων αποδόσεων είναι σχετική. Αυτό σημαίνει ότι η απόδειξις δεν είναι χωρίς αμφιβολία. Έτσι ένας μεγάλος αριθμός από τα παλαιότερα και καλύτερα χειρόγραφα μπορεί ν’ αναφέρη κάτι μ’ ένα ωρισμένο τρόπο, ενώ ένας μικρότερος αριθμός, αλλά μεγαλυτέρας εκτιμήσεως χειρογράφων, ν’ αναφέρη κατά ένα άλλο τρόπο.

Εν τούτοις, μερικές φορές οι μεταφρασταί προδίδουν απιστία στο αρχικό κείμενο. Παραδείγματος χάριν, κατά την μετάφρασι της Καθολικής Αδελφότητος ο Ιησούς ερωτά την μητέρα του, στον γάμο της Κανά, «Τι θέλεις να πράξω, γύναι;» Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από τον τρόπο που αποδίδει το εδάφιο ο Ρωμαιο-Καθολικός Μονσίνιορ Νοξ: «Αλλά, γύναι, γιατί μ’ ενοχλείς μ’ αυτό;» Είναι καταφανές ότι η μετάφρασις της Αδελφότητος άφησε την θρησκευτική προκατάληψι να επηρεάση την απόδοσί του.​—Ιωάν. 2:4.

Σχετικά με τον μεταφραστή της Γραφής Φίλλιπς μάς λέγουν ότι περιφρονεί «τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τελευταίο κανόνα του μεταφραστού: το να είναι πιστός στο πρωτότυπο. Γιατί, παραδείγματος χάριν, ήταν ανάγκη να μεταφράση το εδάφιο Λουκάς 24:49 ‘Σας παραδίδω την [εντολήν] του Πατρός [μου],’ όταν η σαφής έννοια του εδαφίου είναι, ‘Εγώ εξαποστέλλω την επαγγελίαν του Πατρός μου εφ’ υμάς’; Η μνεία της μελλοντικής ελεύσεως του Κυρίου στο εδάφιο 2 Τιμόθεον 4:8 ‘εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού’ χάνεται με την απόδοσι ‘εις πάντας [όσοι] επιποθούσι εκείνο το οποίον έχουν ιδεί εις αυτόν.’» Κατόπιν αφού παραθέτει άλλα παραδείγματα, αυτή η κριτική προχωρεί και λέγει: «Και άλλα παραδείγματα θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν, αλλ’ αυτά είναι αρκετά.»​—Γιατί Τόσες Πολλές Άγιες Γραφές.

Μια άλλη σύγχρονη μετάφρασις, την οποία μπορεί ένας να κατηγορήση για έλλειψι πιστότητας προς το αρχικό κείμενο είναι η Νέα Μετάφρασις της Βίβλου υπό του Μόφφατ. Ταξινομεί επανειλημμένως κεφάλαια και εδάφια με τρόπο που να εξυπηρετούν αυτόν τον ίδιο τόσο στις Εβραϊκές Γραφές όσο και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό είναι αυτό που πράττει με το βιβλίο του Ησαΐα που παρέχει στόχο για λογοκρισία, με το να ανακατατάσση κεφάλαια και εδάφια για να εξυπηρετούν αυτόν τον ίδιο. Ο Ρόλος της Νεκράς Θαλάσσης του βιβλίου του Ησαΐα, με το να πηγαίνη πίσω, χίλια περίπου χρόνια πριν από το παραδεκτό Μασοριτικό κείμενο, αφήνει τον Δρα Μόφφατ χωρίς καμμιά οποιαδήποτε δικαιολογία όσον αφορά αυτές τις ανακατατάξεις του Ησαΐα. Αυτό καθιστά δύσκολη την ανεύρεσι ωρισμένων Γραφικών εδαφίων.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΟΗΘΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ;

Μερικές φορές είναι δυνατόν ο ευσυνείδητος μεταφραστής να αισθάνεται δικαιολογημένος να προσθέση μια λέξι ή δυο για να κάνη το νόημα σαφές. Εν τούτοις, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος, όταν γίνη αυτό, να παροδηγηθή ο αναγνώστης. Έτσι ο μεταφραστής της Αγγλικής Μεταφράσεως της Σήμερον, σε μια προσπάθεια να βοηθήση τον αναγνώστη, αντικατέστησε τη λέξι «αυτόν» με τη λέξι «Χριστόν» στο εδάφιο 1 Ιωάννου 3:2. Εν τούτοις, εδώ επλανήθη, διότι εδώ πρόκειται για τον Ιεχωβά Θεό και όχι για τον Ιησού Χριστό, όπως ακριβώς γίνεται σαφές από το προηγούμενο εδάφιο. Ομοίως στο εδάφιο 1 Τιμόθεον 6:15, προσέθεσε στο κείμενο τη λέξι «Θεός» κι έτσι παροδηγεί τον αναγνώστη εφόσον ο απόστολος ωμιλούσε για τον Χριστό ως τον ‘μακάριον και μόνον Δεσπότην, τον Βασιλέα των βασιλευόντων, και Κύριον των κυριευόντων.’​—Παράβαλε με εδάφιον 14.

Εκεί όπου αυτό γίνεται σε αρμονία με τα συμφραζόμενα και χωρίς θρησκευτική προκατάληψι, οι τέτοιες αποδόσεις μπορούν να είναι πολύ βοηθητικές. Έτσι το εδάφιο Ματθαίος 26:26 (ΜΝΚ) λέγει, «Τούτο σημαίνει το σώμα μου,» διότι είναι φανερό ότι αυτό εννοούσε ο Ιησούς, εφόσον εξακολουθούσε να έχη το δικό του σώμα κι επομένως ο άρτος δεν μπορούσε να είναι το κατά γράμμα σώμα του. Ομοίως, όταν το κοιμώμαι, μια λέξις που χρησιμοποιείται για ν’ αναφερθή στον θάνατο, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει συνήθως «εκοιμήθη [εις τον θάνατον],» όπως στο εδάφιο Πράξεις 7:60. Οι αγκύλες δείχνουν ότι η έκφρασις «εις τον θάνατον» δεν υπάρχει στο πρωτότυπο.

Αυτή η ιδία μετάφρασις είναι, επίσης, πολύ βοηθητική, όταν άποδίδη τη λέξι Κύριος. Οπουδήποτε τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι αναφέρεται στον Ιεχωβά Θεό, αποδίδει τη λέξι Κύριος ως «Ιεχωβά.» Είναι μήπως αυτό πολύ ριζοσπαστικό; Όχι, διότι σε κάθε περίπτωσι εκτός από μία αυτό διαπιστώνεται ότι είναι ο τρόπος που πολλές Εβραϊκές μεταφράσεις επίσης έχουν αποδώσει τη λέξι Κύριος. (Ματθ. 1:20, 22) Ειδικά αναφέρεται το όνομα Ιεχωβά κατάλληλα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές όταν αυτές παραθέτουν από τις Εβραϊκές Γραφές όπου χρησιμοποιείται το όνομα Ιεχωβά.»​—Ματθ. 3:3· 4:7, 10.

Σήμερα ο σπουδαστής της Αγγλικής Βίβλου έχει πολλές σύγχρονες μεταφράσεις για να κάμη εκλογή. Αλλά οι περισσότερες απ’ αυτές περιλαμβάνουν μόνο τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Μερικές απ’ αυτές τις μεταφράσεις έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς εξαιτίας της απαλής ροής της γλώσσης των και των πολλών επιδέξιων σχημάτων λόγου ή επιτυχημένων εκφράσεων. Εν τούτοις, όπως φαίνεται από τ’ ανωτέρω παραδείγματα, έχουν τάσι να σφάλλουν με το να λαμβάνουν πάρα πολλές ελευθερίες, από παρανόησι ή από θρησκευτική προκατάληψι. Εφόσον ακρίβεια και αξιοπιστία είναι οι πιο σπουδαίες απαιτήσεις για μια σύγχρονη μετάφρασι της Βίβλου, φαίνεται, ότι μία σε μεγάλο βαθμό κυριολεκτική μετάφρασις είναι προτιμότερα, ειδικά από αναγνώστας οι οποίοι πιστεύουν ότι η Γραφή είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. Ποια μετάφρασις νομίζετε ότι είναι η πιο επιθυμητή για σας;

[Υποσημειώσεις]